Gastone Ventura. Ναΐτες και Ναϊτισμός. Μετάφραση: Π.Λιβιεράτος (c)

Transcript

1 Μετάφραση: Π.Λιβιεράτος (c)

2 (c) 2018 Παναγιώτης Λιβιεράτος Μετάφραση, επιμέλεια: Παναγιώτης Λιβιεράτος «Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος του μεταφραστή». Το παρόν δεν πωλείται. Διατίθεται δωρεάν Εκτυπώθηκε για χρήση εκπαιδευτικών σχετικών συναντήσεων. 1

3 Πρόλογος Oι Ιππότες του Ναού την ημέρα των Χριστoυγέννων τoυ 1119 μ.χ. στo ναό τoυ Αγίoυ Τάφoυ της Ιερoυσαλήμ (Holy Sepulchre) ενώθηκαν με τρεις κλασσικoύς μoναστικoύς όρκoυς για: πενία, αγνότητα, υπoταγή και πρoστασία των πρoσκυνητών, Οι Υπoχρεώσεις τους ήσαν: Υπoχρέωση τέλεσης καθημερινών λειτoυργιών. Απαγόρευση της συναναστρoφής των Ιππoτών με αφoρισμένoυς Ιππότες, αν όμως ένας από αυτoύς έρθει ικέτης στo Ναό oφείλoυν να τoν δεχθoύν Χριστιανικά. Η ενδυμασία τoυ τάγματoς είναι λευκoί μανδύες, απλoί και χωρίς γoύνα, εκτός και αν είναι από αρνί ή κριάρι, απαγoρεύoνται τα λεπτά υπoδήματα με τις ανασηκωμένες μύτες πoυ ήταν τότε της μόδας. Oι Ιππότες επιβάλλεται να κoιμoύνται με τo πoυκάμισo και τα εσώρoυχα, σ'ένα στρώμα, με ένα σεντόνι και μία κoυβέρτα. Τo φαγητό των Ιππoτών διεξάγεται με σιωπή, σε κoινή γαβάθα για δύο. Σίτιση με κρέας 3 φoρές την εβδoμάδα. Μετάνoια τις Παρασκευές. Εγερτήριo τα ξημερώματα, αν η δoυλειά τoυς ήταν κoπιαστική τoυς παραχωρείται μία ακόμα ώρα ύπνoς, όμως σε αντάλλαγμα πρέπει να πoυν 13 Πάτερ ημών από τo κρεβάτι τoυς. Τί απ όλα αυτά απέμεινε σήμερα; Σε όσους ενδύονται έναν μανδύα, ή φορούν ένα κόσμημα στο πέτο ή τη γραβάτα, και αυτοαποκαλούνται «Ιππότες» τί έμεινε από εκείνους τους σκοπούς που καθόριζαν κυρίως έναν τρόπο ζωής; Από τα χρόνια που δύο Ιππότες ίππευαν το ίδιο άλογο και φορούσαν τον ίδιο μανδύα, στην σημερινή εποχή της επίδειξης ισχύος των Ταγμάτων, της επίδειξης εγωϊσμού και της ματαιοδοξίας κάποιων αυτοαποκαλούμενων διαδόχων του Τάγματος, χάθηκαν πολλά. 2

4 Η περίφημη ιαχή των Ιπποτών του Ναού «Non nobis domine, sed nomini tuo da gloriam» Δηλ. «Όχι σε μας Κύριε, όχι σε μας αλλά στο όνομά Σου η Δόξα!» συνοδεύει και πρέπει να συνοδεύει κάθε σκέψη, λόγο και πράξη των απανταχού αναζητητών της Αλήθειας. Εκείνης της Αλήθειας που ενυπάρχει εντός μας, και την οποία ο Άνθρωπος αναζητά από την εποχή των Αρχαίων Μυστηρίων. Η έννοια της Ιπποσύνης, συνδέθηκε πάντοτε με κατορθώματα, υλικά και «εξαγοράσιμα». H πραγματική της έννοια απείχε πάντοτε από αυτήν τη θεώρηση. Η πνευματικότητα του θεσμού συνδέεται με την Αρχέγονη πηγή μας. Η προστασία που προσέφεραν οι απανταχού Ιππότες, προστασία που συνδέθηκε με την έννοια του Ιπποτισμού ως ευγενική, προστατευτική και φιλάνθρωπη συμπεριφορά στους ενδεείς και όχι μόνον, έδωσε τη θέση της δυστυχώς σήμερα, σε επίδειξη εγωϊστικής ισχύος, και σε ανταγωνιστική αντί της αλληλέγγυης συμπεριφορά, καλυμμένης κάτω από κάποια στολίδια, τα οποία, ούτε οι αυθεντικοί Ιππότες φορούσαν. Η έννοια της Ιπποσύνης είναι έννοια «αποστολής», το άλογο που ιππεύει ο Ιππότης δεν είναι παρά ο ίδιος του ο εαυτός τον ο- ποίο οφείλει να καθοδηγεί, αντί να καθοδηγείται από τα πάθη του, και το ξίφος του είναι το όπλο ενάντια σε όσους απεργάζονται προς όφελός τους τις λίγες αξίες που έμειναν στην σημερινή «εποχή του σιδήρου», και τις οποίες ο αληθινός Ιππότης αναζητά. 3

5 Ο συγγραφέας αποτυπώνει με τον πλέον α- ντικειμενικό ιστορικά τρόπο την διαδρομή του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού, διαδρομή στην οποία βλέπουμε και πάλι ότι κάθε προσπάθεια αναβίωσης παραδοσιακών αξιών χρησιμοποιήθηκε για σκοπούς αλλότριους της πραγματικής αποστολής της. Αυτό βεβαίως «βοήθησε» τους τυχάρπαστους και αριβίστες των Ταγμάτων, που αναζητούσαν απλά να φορέσουν άλλη μία στολή. Ευτυχώς μάταια. Και ευτυχώς, όπως πάντα δίπλα σε κάθε μύηση υπάρχει αντιμύηση, έτσι και ο κανόνας αυτός πανηγυρικά επιβεβαιώνεται και αντιστρόφως. Παναγιώτης Λιβιεράτος

6 Γενικά Ιστορικά, ουδέποτε υπήρξε Τάγμα παρόμοιας δόξας, ισχύος και πλούτου, όπως το Τάγμα του Ναού (Militia Templi). Ακόμη και σήμερα, 650 χρόνια μετά την εκθεμελίωσή του 1, υπάρχουν στην Ευρώπη και την Αμερική Τάγματα που διεκδικούν την α- πευθείας διαδοχή τους από τους Ναΐτες της Ιερουσαλήμ αναφερόμενα πάντοτε στους Τύπους 2 και τα έργα τους, στο διάσημο Τάγμα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο προκάλεσε από τον 14 ο αιώνα μία άνθιση μύθων, ψευδο-διαδοχών, κλικών, ακόμη και ισχυρών, τα οποία μέσα στον συνεχή εκφυλισμό τους δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα απόκρυφη γύρω από αυτό το ευγενικό Τάγμα, ενθαρρύνοντας την κερδοσκοπία πολλών ανθρώπων και προκαλώντας την δημιουργία ομάδων λίγο ως πολύ μυστικών. Οι ο- μάδες αυτές φτιάχτηκαν από μεγαλομανείς καλής ή κακής πίστης, πολιτικά στελέχη με δυναστικές, θρησκευτικές και ενίοτε ανατρεπτικές ιδέες, και έγιναν το επίκεντρο πολλές φορές σοβαρών αναταραχών, βασίζοντας τη δράση τους και την προπαγάνδα τους πάνω σε ένα αίτημα «Ναϊτικής εκδίκησης 3» κληρονομημένης από τον Jacques de Molay, τελευταίο Μεγάλο Διδάσκαλο των Ναϊ- 1 Σ.τ.Μ. : Το βιβλίο γράφτηκε το Σ.τ.Μ. : H λέξη «Τύπος» με «Τ» κεφαλαίο, αφορά την έννοια του Τύπου=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον ορισμό ενός συνόλου ενεργειών οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν την «επαφή του άνω με το κάτω», εις τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο από τον Μυητικό Οργανισμό αποτέλεσμα. Ο κάθε Τύπος (Rite) έχει δικά του Τυπικά (Rituals) τα οποία εάν αλλοιωθούν, τότε ακυρώνεται και η επιδιωκόμενη «επαφή του άνω με το κάτω». 3 Σ.τ.Μ. : Ένας Οργανισμός με ιερούς σκοπούς, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να παρακινεί μέλη του, ή διαδόχους της γραμμής του, να επαναλάβουν αρνητική συμπεριφορά που ταλαιπώρησε τον ίδιο τον Οργανισμό. Ένας μυημένος δεν πράττει ποτέ κάτι που δεν θέλει να υποστεί. Μάχεται το κακό με το δικό του παράδειγμα μόνον. 5

7 τών, εναντίον των τότε κυβερνώντων και της τότε ηγεσίας του Βατικανού 4. Αυτό είναι ακριβώς, το φαινόμενο των «Ναϊτιζόντων», που δεν έχουν καμμία σχέση με τους Ναΐτες, ένα φαινόμενο που δεν είναι ακόμη πλήρως αδρανές, και πάνω στο οποίο θα εντρυφήσουμε όσο είναι δυνατόν, μέσα από μία σύντομη ιστορική και τεκμηριωμένη ανασκόπηση. Επισήμως, το Τάγμα του Ναού αναδύεται το 1118, όταν ένας Σταυροφόρος Ιππότης, ο Hugues de Payens, της ομώνυμης οικογένειας από την περιοχή Nocera dei Pagani της Basilicata 5 (περιφέρεια στη Νότια Ιταλία), μαζί με τον Γάλλο Ιππότη Godfrey de Saint-Omer, συγκέντρωσε μία ένοπλη ομάδα εννέα Ιπποτών, και έλαβε από τον Πατριάρχη Wormond της Ιερουσαλήμ και τον Βασιλέα Baldwin 2 ο της Ιερουσαλήμ την εξουσιοδότηση να εκκαθαρίσει τους Αγίους Τόπους από τις ληστείες που γινόντουσαν και 4 Στις 18 Μαρτίου 1314, ο Jacques de Molay, τελευταίoς Μεγάλoς Μάγιστρoς τoυ Τάγματoς των Ναϊτών, καιγόμενoς στην πυρά, καταδικασμένoς σε θάνατo από τoν Πάπα Κλήμη 5 ο και τoν Βασιλέα Φίλιππo 4 ο τoν Ωραίo, ξεψύχησε λέγοντας τα εξής ιστoρικά λόγια: «Αυτήν την στιγμή πoυ καίγoμαι στην πυρά, σας ε- γκαλώ Πάπα Κλήμη και Φίλιππε Ωραίε, να εμφανισθείτε ενώπιoν τoυ Δικαστηρίoυ τoυ Υπέρτατoυ Δημιoυργoύ, Μεγάλoυ Δικαστή όλων μας! Κύριε, δείξε τo Έλεός Σoυ σε μένα και απόδωσε Δικαιoσύνη». Η κλήτευση παρήγαγε τα ανάλoγα απoτελέσματά της... O Φίλιππoς Δ o Ωραίoς και o Πάπας Κλήμης Ε, έδωσαν σύντομα λόγo για τα εγκλήματά τoυς, μπρoστά στoν Υπέρτατo Δικαστή όλων μας! 5 Η Γαλλική Παράδοση βεβαιώνει ότι πρόκειται για τον Hugues de Payens, έναν Ιππότη της Champagne (Σ.τ.Μ.: περιοχή Νοτιοανατολικής Γαλλίας, απ όπου προήλθε το ομώνυμο κρασί) προερχόμενο από την περιοχή Troyes και μακρυνό συγγενή του Κόμη της Champagne. Γάλλοι της Provenza και της Linguadoca τον αναφέρουν ως Hugo de Pagan. Η Ιταλική παράδοση, η οποία φαίνεται πιο ασφαλής, αναφέρει ότι το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (μετέπειτα της Μάλτας) δημιουργήθηκε κατ αρχήν από τους κατοίκους του Amalfi (Νότια Ιταλία) και πιθανόν η ιδέα δημιουργίας ενός δεύτερου παρόμοιου Τάγματος να προέρχεται από την ίδια πηγή. Η θεωρία επιβεβαιώνεται από την ύπαρξη την ίδια εποχή, στην Nocera dei Pagani (σήμερα λέγεται Κάτω Nocera), μιάς οικογένειας των Pagani των οποίων το στέμμα είχε τρείς μαύρες κεφαλές, όπως εκείνο του ιδρυτή του Τάγματος του Ναού. 6

8 να υπερασπισθεί την πίστη του Χριστού 6. Ενστερνίσθηκαν τον κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου κάνοντας επίσημες υποσχέσεις περί συζυγικής αγνότητας, πενίας και πειθαρχίας, αναλαμβάνοντας την τιμή και το καθήκον της υπεράσπισης των προσκυνητών. Ο Βασιλέας Baldwin 2 ος της Ιερουσαλήμ παραχώρησε στους εννέα Ιππότες και τους υπηρέτες τους τη χρήση ενός κτιρίου επονομαζομένου «Palazzo», δίπλα στην περιοχή όπου θεωρείτο ότι χτίσθηκε ο Ναός του Σολομώντα. Ο Βασιλέας της Ιερουσαλήμ Baldwin ο 2 ος με τους Hugues de Payens και Geoffrey de Saint Omer, ιδρυτές του Τάγματος του Ναού. Το 1128 ο Ποντίφηκας Onorio ο 2 ος δέχθηκε στη Ρώμη τον Hugues de Payens μαζί με άλλους Ιππότες, που είχαν αποσταλλεί από τον τότε Πατριάρχη Στέφανο της Ιερουσαλήμ για να ζητήσουν την αναγνώριση του Τάγματος και την χορήγηση εγγυήσεων. Με ειδικό διάταγμά του τους απέστειλε στην Εκκλησιαστική Σύνοδο «Concilio di Troies» στη Γαλλία, όπου ο Καρδινάλιος Matteo Albanese εξουσιοδότησε τον Αβά Saint Bernard να διαμορφώσει τους κανόνες του Τάγματος. 6 Σ.τ.Μ. : Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων, η αστυνόμευση είχε χαλαρώσει και διάφορες ομάδες ενεργούσαν ληστείες και λεηλασίες του άμαχου πληθυσμού. 7

9 Σύμφωνα με τον Francesco Menneno, το Τάγμα αναγνωρίσθηκε καθώς και το δημοσιοποιημένο Σύνταγμά 7 του «Διατηρώντας την εξουσία του Onorio του 2 ου του Βατικανού, του Αυτοκράτορα της Ανατολής Giovanni Angelo Flavio Commeno, της Δύσης Enrico του 5 ου, του Baldwin του 2 ου Βασιλέα της Ιερουσαλήμ 8, του Βασιλέα της Castiglia & Leon Alfonso του 7 ου, της Aragona & Navarra Alfonso, του Enrico της Πορτογαλίας, Ludovico il Grasso της Γαλλίας, του κυβερνήτη της Δημοκρατίας της Βενετίας Dominico Michiel, του Boleslav του 2 ου στη Πολωνία, του Ingeldo του 4 ου στη Σουηδία, Enrico του 1 ου στην Αγγλία, Nicolo στη Δανία και Alessandro του 1 ου στη Σκωτία». Ο Ανώτατος Ποντίφηκας όρισε για τους Ιππότες μία αμφίεση: Ένα λευκό λινό μανδύα που θα καλύπτει τον οπλισμό. Ο Πατριάρχης Στέφανος της Ιερουσαλήμ τους εξουσιοδότησε να φέρουν διπλό Πατριαρχικό σταυρό χρώματος ερυθρού κινναβάρινου. Όταν το Τάγμα κατέστη ανεξάρτητο και Κυρίαρχο σε συνέχεια της Παπικής βούλας με την οποία καθοριζόντουσαν τα προνόμιά τους, ο σταυρός αυτός καθιερώθηκε στο 1163 ως έμβλημά τους, και οι Ιππότες τον έφεραν κεντημένο στο ύψος της αριστερής πλάτης. Το Τάγμα, το οποίο είχε αποκτήσει κυριαρχικά δικαιώματα προκειμένου να διοικήσει τα καταληφθέντα εδάφη και να μπορεί να εκλέγει τους αξιωματούχους και ιερείς του, απέκτησε πλούτο με τα πολλά προνόμια και εγγυήσεις που είχε λάβει από την Αγία Έδρα (Βατικανό), τον βασιλέα της Ιερουσαλήμ, τους Άρχοντες Σταυροφόρους, και από Κυρίαρχους Χριστιανούς Πρίγκηπες. Αρ- 7 Σ.τ.Μ. : Με τον τίτλο «Σύνταγμα» ορίζονται οι γενικές αρχές λειτουργίας ενός Οργανισμού, ενώ με τον τίτλο «Κανονισμοί» ορίζονται οι κανόνες εφαρμογής τους. 8 Σ.τ.Μ. : Ο Βαλδουίνος Β των Ιεροσολύμων, ( ) από τον Οίκο του Ρετέλ ήταν δεύτερος κόμης της Έδεσσας ( ) και τρίτος βασιλιάς των Ιεροσολύμων ( ). Ήταν γιος του Ούγου, κόμητος του Ρετέλ και της Μελισσάνθης. 8

10 θρώθηκε σε διάφορες επαρχίες, και όρισε Μεγάλους Πριόρους (Ηγούμενους) ανάλογα με τη γλώσσα της περιοχής. Κάθε επαρχία χωριζόταν σε περιοχές υπό την διακυβέρνηση ενός Φροντιστή, και σε οχυρά με Πύργους (Μοναστήρια ή Ναούς) απευθείας διοικούμενα από Ταξιάρχες ή Ηγούμενους (Priors). Επίσημη γλώσσα του Τάγματος ήταν η Λατινική. Είναι σαγηνευτικά τα λόγια με τα οποια ξεκινούσαν οι κανόνες του Τάγματος: «Omnibus in primis sermo noster dirigitur, quicumque proprias volutates sequi contemnunt, e summon ac vero Regi militae animi puritate cupiunt, ut obedientiae praeclaram assumere intesissima cura implendo praeptent, e perseverando impleant». Δηλαδή: «Ο λόγος μας απευθύνεται κυρίως σε όλους εκείνους που παραιτούμενοι από τη θέλησή τους, επιθυμούν να ακολουθήσουν με καθαρότητα στρατιωτικού πνεύματος προς τον υπέρτατο και αληθινό Βασιλέα, διότι φέρουν τη διακεκριμένη πανοπλία της υπακοής, και την εκπληρώνουν με πολύ ιδιαίτερη φροντίδα, και την τελειοποιούν με επιμονή.» Η ονοματολογία των βαθμών του Τάγματος, παρόμοια με εκείνη των Κωνσταντινιτών Ιπποτών του Αγίου Γεωργίου και των Οσπιτάλιων του Αγίου Ιωάννη 9, καθορίσθηκε ως εξής: Μεγαλόσταυροι, Ιππότες, Ιερείς-Στρατιωτικοί, Υπηρέτες όπλων και εργασίας, με καθήκοντα Ηγεμόνων, Ταξιαρχών, Διδασκάλων και Ε- μπιστευμένων σε Ιππότες Ομολογητές. Σύνθημα του Τάγματος ήταν το «Non nobis, Domine, non nobis sed Nomini Tuo da gloriam» («Όχι σ εμάς Κύριε, όχι σ εμάς, αλλά στ Όνoμά Σoυ πρόσφερε τη δόξα»). Το σύνθημα αυτό υπήρχε στο Λάβαρο του Τάγματος, το οποίο ήταν δίχρωμο, ά- σπρο-μαύρο, με τον Σταυρό σε χρώμα κόκκινο κινναβάρινο. Αρ- 9 Σ.τ.Μ. : η λέξη «Οσπιτάλιος» προέρχεται από τον επίσημο τίτλο του Τάγματος των Ιωαννιτών Ιπποτών που είναι «Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani» («Τάγμα του Ξενώνα ή Νοκοκομειακό του Αγίου Ιωάννη του Ιεροσολυμίτη), ενός Ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-ιπποτικού τάγματος, που ι- δρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α Σταυροφορίας. Το Τάγμα μετεξελίχθηκε και υφίσταται πλέον ως Supremus Ordo Militaris Hospitalis Sancti Ioannis Hierosolymitani Rhodius et Melitensis (Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας). 9

11 γοτερα υιοθετήθηκαν κι άλλα συνθήματα. Για τους ένοπλους Ιππότες που ήσαν υποχρεωμενοι να μάχονται εναντίον τριών εχθρών «Vincere aut mori» (Νίκη ή Θάνατος), για τα ανώτερα αξιώματα «Nemo me impune Lacessit» (Ουδείς προκαλεί ατιμώρητα), «Nec predictor nec proditus impune foret» (Ούτε ο προδότης ούτε ο προδομένος θα μείνουν ατιμώρητοι), «Justitia et veritas in corde tuo» (Δικαιοσύνη και Αλήθεια στην καρδιά σου), «Deus vult» (Θέλημα Θεού). Από τους 23 Διδασκάλους του κανονικού Τάγματος (αναφερόμαστε έτσι για να διαχωρίσουμε τους Ναΐτες από τον Ναϊτισμό), επτά χάθηκαν σε μάχες, πέντε υπέκυψαν στα τραύματά τους, και ένας χάθηκε από την κακία απίστων. Πέντε ήσαν οι μεγάλες ιστορικές μάχες που αποτελέσαν ορόσημα της δόξας των Ναϊτών: Η υπεράσπιση της Γάζας στην Παλαιστίνη (1171), η μάχη της Τιβεριάδας στο Ισραήλ (1187), η θυσία της Δαμιέτης στην Αίγυπτο (1219), η εποποιία της Μανσούρα στην Αίγυπτο (1250), και το μαρτύριο της Σεφέτ (1262). Μετά την απόσυρση των Σταυροφόρων στον Άγιο Ιωάννη του Acri (Νότια Ιταλία), οι Ναΐτες μετέφεραν την Μεγάλη Διδασκαλία τους στην Κύπρο, και αργότερα στο Παρίσι, όπου η ισχύς τους, ο υπερβολικός συσσωρευμένος πλούτος, η κυριαρχία επί ε- δαφών και κάστρων, τα ενέχυρα, τα εμπόρια με το Levante (ήσαν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πιστωτικές επιστολές) προκάλεσαν το μίσος και την απληστία του Φίλιππου 4 ου του Ωραίου Βασιλέα της Γαλλίας 10, ο οποίος, αφού ανέβασε στον Ποντιφηκό θρόνο τον Bertrando de Goth Αρχιεπίσκοπο του Bordeaux, και ελπίζοντας στην στήριξή του, ξεκίνησε μία δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον των Ναϊτών εφαρμόζοντας βαρειά φορολογία στα αγαθά τους στη Γαλλία, παραβιάζοντας τις εφαρμοσθείσες ασυλίες. 10 Σ.τ.Μ. : Ο Φίλιππος 4 ος της Γαλλίας ή Φίλιππος ο Ωραίος (Philippe IV, Απρίλιος/Ιούνιος Νοεμβρίου 1314), βασιλέας της Γαλλίας ( ) ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του Φίλιππου Γ του Τολμηρού και της Ισαβέλλας της Αραγωνίας. 10

12 Ο Μεγάλος Διδάσκαλος διαμαρτυρήθηκε. Όμως ο Βασιλέας επέμενε. Το παιχνίδι του ήταν να κάνει τους Γάλλους Ναΐτες να εξεγερθούν, το οποίο και πραγματοποιήθηκε. Μία μεγάλη διαδήλωση που οργανώθηκε από πράκτορες προβοκάτορες και στην οποία συμμετείχαν από λάθος και Ιππότες, έδωσε στον Βασιλέα Φίλιππο τον Ωραίο την δικαιολογία να κατηγορήσει τους Ναΐτες για εσχάτη προδοσία. Οι διαμαρτυρίες του Μεγάλου Διδασκάλου δεν απέδωσαν τίποτα. Δύο Ναΐτες πήραν το μέρος των κατηγόρων τους και κατηγόρησαν τους Αδελφούς τους ως αιρετικούς, ομολόγησαν μίσος στις αποκτηθείσες ισχείς, τοκογλυφία, σαδομισμό, και ήλθαν σε συμφωνία με τους απίστους. Σχεδόν εβδομήντα Ιππότες με τον Μεγάλο Διδάσκαλο φυλακίσθηκαν και υποβλήθηκαν στα πλέον αποτρόπαια βασανιστήρια, με τα οποία αποσπάσθηκαν τερατώδεις ομολογίες, τις οποίες αργότερα οι καταδικασμένοι ανακάλεσαν κατά τη διάρκεια της ζωντανής τους καύσης. Ο Φίλιππος 4 ος ο Ωραίος έψαχνε άλλοθι για να απαλλαγεί από τους ισχυρούς και επικίνδυνους υπηκόους του που αντιπροσώπευαν ένα Κράτος εν Κράτει, και να οικοιοποιηθεί τα πλούτη τους. Οι δίκες έγιναν στη Γαλλία χωρίς την εξουσιοδότηση της Παπικής ηγεσίας, η οποία δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να καταδικάσει ένα Τάγμα δοξασμένο που είχε προστατέψει, είχε ανακηρύξει 11

13 κυρίαρχο, και είχε υπερασπισθεί τον Πάπα Κλήμη τον Ε 11, που ήταν Γαλλικό και συνδεδεμένο με τον Φίλιππο εξ αναγνωρίσεως, τόσο που του είχε παραχωρήσει την δεκάτη 12 του Βασιλείου για μία πενταετία και, έχοντας μεταφέρει την Αγία Έδρα στην Αβινιόν 13 δεν είχε το κουράγιο να τις προσυπογράψει. Ακολούθως όμως, ακόμη και η Παπική ηγεσία της Avignon, βλέποντας το γενικό ενδιαφέρον που είχε υποκινηθεί από τις δίκες στη Γαλλία, διέταξε να ανακριθούν οι Ναΐτες σε όλες τις Επαρχίες του Τάγματος. Όμως οι δίκες που έγιναν από τις Παπικές επιτροπές εκτός Γαλλίας απέδειξαν ότι οι Ιππότες ήσαν αθώοι από τις τρομερές κατηγορίες. Οι κατηγορίες από τον Φίλιππο τον Ωραίο ότι λατρεύουν το είδωλο του Baphomet 14, δεν απέφεραν ούτε μία καταδίκη. 11 Σ.τ.Μ. : Πάπας Κλήμης Ε (Clément V, Απριλίου 1314), γεννημένος ως Ρεϊμόν Μπερτράν ντε Γκοτ, ήταν Πάπας από τις 5 Ιουνίου του 1305 έως τον θάνατό του το Σ.τ.Μ. : φόρος 10% 13 Σ.τ.Μ. : Στο διάστημα μεταξύ 1309 και 1377 η Παπική έδρα είχε μεταφερθεί από τη Ρώμη (Βατικανό) στην Αβινιόν της Γαλλίας. Στην ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ονομάσθηκε «περίοδος της Αβινιόν» ή «Αιχμαλωσία της Αβινιόν». Επτά Πάπες, όλοι Γάλλοι, ανήκουν στην περίοδο αυτή: Πάπας Κλήμης Ε : , Πάπας Ιωάννης ΚΒ : , Πάπας Βενέδικτος ΙΒ : , Πάπας Κλήμης ΣΤ : , Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ : , Πάπας Ουρβανός Ε : , Πάπας Γρηγόριος ΙΑ : Σ.τ.Μ. : Άσχετα από τις ανυπόστατες κατηγορίες οφείλουμε να διευκρινήσουμε ότι η εικόνα του Baphomet που βρίσκουμε στο «Dogme et Rituel de la Haute Magie» (1855) του αποκρυφιστή Eliphas Levi δεν είναι ο διάβολος όπως πολλοί ισχυρίζονται, παρασυρόμενοι από την κεφαλή τράγου που φέρει. Για τον E.Levi παριστάνει την ισορροπία που είναι απαραίτητη για να μπορέσει κανείς να χειριστεί το Αστρικό Φως, ισορροπώντας ανάμεσα στις δυνάμεις-πολικότητες που τον περιβάλουν. Ο τράγος συμβολίζει τη χονδροειδή μας φύση με αγγελικά όμως φτερά, που παραπέμπουν στην ουράνια φύση. Έχει γυναικεία στήθη και ανδρικό φαλλό. Τα 4 στοιχεία δηλώνονται με τις οπλές του οι οποίες ακουμπάνε την υ- δρόγειο (γη), τα λέπια ψαριού στην κοιλιά (νερό), τα φτερά (αέρας) και τον πυρσό στο κεφάλι (φωτιά). Το σκοτάδι και το φως, εμφανίζονται στην μαύρη και τη λευκή σελήνη, αλλά και τα δίχρωμα ερπετά που τυλίγονται στο φαλλό, σχηματίζοντας το ερμητικό Κηρύκειο. Στην κατεύθυνση των χεριών βρίσκουμε το αλχημικό Solve και Coagula (διάλυσε και επανασύνθεσε). Στη θέση του τρίτου μα- 12

14 Στο μεταξύ δε, ο Βασιλέας της Γαλλίας, ο οποίος είχε ήδη αρπάξει τον θησαυρό των Ναϊτών και τα αγαθά τους, και δεν σκόπευε να τα επιστρέψει, άλλο τόσο δε να αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον τους αναγνωρίζοντας τες ως ανυπόστατες, κατάφερε να πείσει τον Πάπα να επικυρώσει την διάλυση του Τάγματος. Στις 22 Μαρτίου 1312 με Παπική Χάρτα «Vox in Excelsis» 15 η οποία κατόπιν μετατράπηκε σε «Considerantes dudum» 16, ο πρώτος Πάπας της Αβινιόν (Κλήμης ο 5 ος ) που μέχρι τότε δεν είχε το κουράγιο να δράσει ευθέως θέτοντας στη κρίση του Συμβουλίου της Βιέννης την κρίση των Ναϊτών, διέλυσε το Τάγμα με διάταγμα το οποίο εν περιλήψει ανέφερε ότι με πικρία και με θλίψη, αφαιρούμε από το «Τάγμα του Ναού» την ενδυμασία και το όνομα και το θέτουμε σε καθεστώς απαγόρευσης, με την έγκριση του Ιερού Συμβουλίου κλπ κλπ. Οι συμμετέχοντες στο Τάγμα, πλην των Γάλλων πολλοί εκ των οποίων διέφυγαν σε άλλα κράτη για να μην πέσουν στα χέρια των μαχαιροβγαλτών του Φιλίππου και των δικαστών που τον υπηρετούσαν, δεν ενοχλήθηκαν και κατάφεραν να ξαναβρεθούν κάτω από άλλες Αδελφότητες, όπως π.χ. στην Ισπανία όπου ενώθηκαν το 1317 με το Τάγμα του Χριστού και δημιούργησαν το 1319 το Τάγμα του Montisco. Άλλοι ενσωματώθηκαν στους Οσπιτάλιους του Αγίου Ιωάννη. Άλλοι και ιδιαιτέρως οι Άγγλοι συνέχισαν να συναντώνται περνώντας μερικοί στη Σκωτία. Από εδώ αναδύθηκε ένας κλάδος Ναϊτών, το φαινόμενο του Σκωτικού Τύπου 17, για τον οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω. τιού, υπάρχει ο πεντάκτινος που δηλώνει την κυριαρχία της θέλησης. Χρησιμοποιώντας δε τη μέθοδο Atbash της Kabbala προκύπτει ότι η λέξη Baphomet μας δίδει τη λέξη ΣΟΦΙΑ με Εβραϊκά γράμματα ( ) 15 Σ.τ.Μ. : Φωνή αφ υψηλού. 16 Σ.τ.Μ. : Λαμβάνοντας υπόψη τον χρόνο. 17 Σ.τ.Μ. : Στην διαδρομή της ιστορίας, η εσώτερη αναζήτηση του ανθρώπου βρήκε πολλές εκφράσεις, γι αυτό έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 25 Τεκτονικοί Τύποι διεθνώς. (Σκωτικός, Γαλλικός, Υόρκης, Σβέτεμποργκ, Μισραϊμ- Μέμφις). Όλοι βεβαίως έχουν την δική τους αξία, υπό τον όρο της μη αλλοίωσής τους. Ο Τύπος ΔΕΝ επιδέχεται εκσυγχρονισμό ούτε προσαρμογή. Εάν συμβεί 13

15 Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Jacques de Molay, αρχικά έλαβε χάρη και ελευθερώθηκε, αλλά κατά τη διάρκεια μιάς δημόσιας εμφάνισής του, στην οποία ήταν βοηθός, διαβάσθηκαν οι υποτιθέμενες ομολογίες του. Τότε επαναστάτησε. Ακούγοντας να διαβάζονται ακατανόμαστες πράξεις τις οποίες είχε ομολογήσει κατά τη διάρκεια του βασανισμού του, φώναξε δημόσια ότι επρόκειτο για ατίμωση, ότι ουδέποτε το Τάγμα δεν επιδόθηκε σε τέτοια πράγματα, ότι ανασκευάζει όσες ομολογίες αποσπάσθηκαν με βασανιστήρια, ότι οι Ναΐτες ήσαν πάντοτε πιστοί στους Νόμους, τον Χριστό και Καθολική Θρησκεία. Συνελήφθη εκ νέου και οδηγήθηκε στην πυρά ως αιρετικός και ύποπτος συμφωνίας με τον Διάβολο στις 28 Μαρτίου Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων του συνέχισε να καταγγέλλει τους δεσμοφύλακές του για ψευδολογίες και να παρακαλεί επικαλούμενος τον Κύριό μας, την Παρθένο και τη Θεία δικαιοσύνη. κάτι τέτοιο, απλά μετατρέπεται σε μία θεατρική πράξη, με συγκινησιακό, στην καλύτερη περίπτωση, περιεχόμενο. 14

16 Το Τάγμα του Ναού και ο Τεκτονισμός Δύο είναι τα θέματα στα οποία ενώνονται οι πηγές του Ναϊτισμού: 1) Ο μύθος της ύπαρξης στην Σκωτία μιάς Τεκτονικής Στοάς, της «Στοάς του Kilwinning» στην οποία ενσωματώθηκαν μερικοί Ναΐτες Ιππότες που διέφυγαν από τη Γαλλία και οι οποίοι βρήκαν προστασία υπό τον Βασιλέα Robert Bruce 18. 2) Η διαβεβαίωση ότι ο Μεγάλος Διδάσκαλος Jacques de Molay, κατά τη διάρκεια της προσωρινής του ελευθερίας, το 1313 είχε περάσει τις ισχείς του στον Ιππότη John Marc Larmenius, ο οποίος τις εξάσκησε από το 1314 έως το 1324, όταν πεθαίνοντας τις πέρασε στον Thomas Theobald d Alexandria. Σύμφωνα με την τελευταία αυτή εκδοχή, η οποία ιστορικά είναι η πλέον αξιόπιστη, χωρίς όμως τίποτα να είναι σίγουρο, το Τάγμα έζησε κανονικά, ακόμη και στη σκιά και χωρίς να διαμορφώσει το Σύνταγμά του, μέχρι το 1705 όταν ο Πρίγκηψ Filippe d Orlean 19 ανέλαβε την Μεγάλη Διδασκαλία (από τον Jacques Henry de Durfort) εντέλλοντας γενική συνάντηση των Ιπποτών, όπου διαμόρφωσε νέο Σύνταγμα, παραχωρώντας το όπως θα δούμε πιο κάτω, στην σημερινή εποχή, διαμέσου μιάς σειράς Μεγάλων Διδασκάλων και Κυβερνητών 20. Θα εξετάσουμε την πρώτη πηγή, ανακεφαλαιώνοντας εν συντομία τον εκφυλισμό αυτής της μορφής Ναϊτισμού, αναφερόμε- 18 Σ.τ.Μ. : Ο Ροβέρτος Α της Σκωτίας ή Ροβέρτος Μπρους (11 Ιουλίου Ιουνίου 1329) βασιλέας της Σκωτίας ( ) ήταν ένας από τους θρυλικότερους οπλαρχηγούς του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Πολέμησε σκληρά με μεγάλες επιτυχίες για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία του βασιλείου της Σκωτίας και θεωρείται από τους σύγχρονους Σκωτσέζους Εθνικός ήρωας. 19 Σ.τ.Μ. : Ο Φίλιππος Α δούκας της Ορλεάνης ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΓ και της Άννας της Αυστρίας, νεώτερος αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ, από τον οποίο το 1660 πήρε τον τίτλο του Κυρίου της Γαλλικής αυλής. Είναι ο ιδρυτής του Οίκου της Ορλεάνης, πλάγιου κλάδου των Βουρβόνων, από τον οποίο θα προέλθει τον 19ο αιώνα ο τρισεγγονός του Λουδοβίκος-Φίλιππος της Γαλλίας. 20 Εθνικό Αρχείο Γαλλίας στο Παρίσι. Καρτέλλες 125,126,127,128 ΑΒΧΙΧ. 15

17 νου καλύτερα ως νέο-ναϊτισμού, διεισδύοντας κυρίως στις μυστικές εταιρίες λειτουργικής και κερδοσκοπικής μορφής, με σκοπούς πρωτίστους πολιτικούς και δυναστικούς, υποβιβαζόμενες κατόπιν σε μορφές και προγράμματα απολύτως αντίθετα με την αληθινή Ναϊτική παράδοση. Η Στοά του Kilwinning 21 στην οποία συμμετείχαν οι δημιουργοί των Σκωτσέζικων Καθεδρικών και η οποία απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια, συμπεριέλαβε στους κόλπους της Ιππότες Ναΐτες, Διδάσκαλους Τέκτονες που είχαν διαφύγει από την δίωξη του Φίλιππου 4 ου του Ωραίου και οι οποίοι είχαν ως αρχηγό τον Peter d Aumont, Περιφερειακό Διδάσκαλο της Auvergne (Κεντρική Γαλλία). Οι ίδιοι θα βοηθούσαν τον Βασιλέα Robert Bruce να νικήσει στη μάχη του Bannock-Burn και αυτός για να τους ανταμείψει, θα δημιουργούσε προς τιμήν τους το «Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ανδρέα της Σκωτίας» δίδοντάς τους την λειτουργία του Κυρίαρχου Περιστυλίου της θρυλικής Στοάς 22. Στους καθιερωμένους βαθμούς οι οποίοι ήσαν κατοχυρωμένοι για τους ελευθερο- 21 Το επονομαζόμενο Τάγμα του Heredom του Kilwinning ήταν αρχικά μία Μοναστική Αδελφότητα μορφής Abbazia (Σ.τ.Μ. : ιδιαίτερος τύπος Μονής). Η εξέλιξή της σε Τάγμα ή κανονική Στοά σήμαινε ότι πέρασε σε μορφή «κανονικότητας», δηλαδή ότι λειτούργησε σύμφωνα με Τεκτονικούς κανόνες. 22 Στην πραγματικότητα ο Βασιλέας Robert Bruce ουδέποτε δημιούργησε «Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ανδρέα της Σκωτίας». Αντιθέτως υφίσταται ακόμη (δημιουργημένο από το 787, δηλαδή κάποιους αιώνες πριν την διαφυγή των Ναϊτών στην Σκωτία) ένα Τάγμα του Αγίου Ανδρέα του Γαϊδουράγκαθου, επονομαζόμενο επίσης και της Ruta, το οποίο ανήκει στην ταξινόμηση του Αγγλικού Στέμματος. Επανιδρύθηκε το 1440, ανανεώθηκε το 1687, τροποποιήθηκε στα 1705, 1714, 1717, 1827 και Πρόκειται για ένα Τάγμα σπανίως αναφερόμενο (16 Ιππότες και ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος). Η ενδυμασία είναι ένας σταυρός που φέρεται σε μία ταινία. Πάνω της υπάρχει το «Nemo me impune lacessit» («Κανείς δεν μου προκαλεί ατιμωρησία»), το οποίο πρακτικά είναι Ναϊτικό σύνθημα, αλλά και του Οίκου της Σκωτίας. Ίσως, σε αυτό να βασίσθηκαν οι απολογητές του σύγχρονου Τεκτονισμού όταν «στόλιζαν» το «Τάγμα του Αγίου Ανδρέα» το οποίο το 1440 έγινε «του Γαϊδουράγκαθου». Στην ονοματολογία του Ιππότη Ramsay (Andrew Michael Ramsay) που ήταν εκ των δημιουργών του Τεκτονισμού Σκωτικού Τύπου (των υψηλών του βαθμών, ή βαθμών του «Τύπου» όπως ονομάζονται), δεν υπάρχει καμμία αναφορά σε αυτό το Τάγμα, ούτε κάποια αναφορά σε κάποιο βαθμό του. 16

18 τέκτονες της Στοάς, προστέθηκαν και εκείνοι του νέου Τάγματος, στους οποίους οι νέο-ιππότες του Αγίου Ανδρέα θα έφερναν μία υποτιθέμενη μυστική διδασκαλία του Τάγματος του Ναού, ήδη ασκηθείσα στο παρελθόν από ένα μέρος των Ναϊτών Ιπποτών, και η οποία σύμφωνα με τον Matter, θα βασιζόταν πάνω σε τέσσερα θεμελιώδη σημεία: 1) Ακριβής μονοθεϊσμός 2) απόρριψη της αναγνώρισης άνευ ορίων της θεϊκότητας του Χριστού 3) Απόρριψη του δόγματος της μετουσίωσης 4) Αντιπάθεια προς το ιερατείο της Εκκλησίας και για μερικές πρακτικές της. Αποδείχθηκε ιστορικά κατόπιν ότι αυτός ο μύθος, ο οποίος υ- ποβλήθηκε αργότερα σε ορισμένες μη ουσιώδεις παραλλαγές, ή- ταν κατά μεγάλο μέρος μία επινόηση του Βαρώνου Karl Gotthel Von Hund 23, ιδρυτή της «Αυστηράς Ναϊτικής Τηρήσεως» για την οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω. Επρόκειτο για ένα Τεκτονικό Τάγμα ψευδο-ναϊτικό το οποίο πολεμήθηκε και μερικώς ηττήθηκε από Τέκτονες και Θεόσοφους της Συνόδου του Wilhelmsbad 24 και ανακηρύχθηκε ως μη Παραδοσιακό από αρκετούς Τέκτονες συγγραφείς. Πάντως σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, αναδύεται εδώ ένα «Βασιλικό Τάγμα της Σκωτίας ή του Heredom του Kilwinning», από το οποίο θα προέκυπτε το 1440 το Αγγλικό Τάγμα «του Γαϊδουράγκαθου» 25 στο οποίο, πάντοτε σύμφωνα με τον μύθο, εμφανίζεται η συνέχεια μιάς Ναϊτικής Παράδοσης που είναι συνδεδεμένη με τον Γνωστικό Χριστιανισμό, ή καλύτερα τον Μανιχαϊσμό 26, καθώς και με διδασκαλίες που οι Ναΐτες έλα- 23 Σ.τ.Μ. : Karl Gotthelf, Reichsfreiherr von Hund und Altengrotkau ( ). Γύρω στα 1750 δημιούργησε το «Λαμπρό Τάγμα της Ναϊτικής Αυστηράς Τηρήσεως» 24 Σ.τ.Μ. : Στην Σύνοδο του Wilhmesbad, το 1782, είχαν προσκληθεί όλες οι Τεκτονικές δυνάμεις της Ευρώπης που ακολουθούσαν το «Σκωτικό» σύστημα. 25 Σ.τ.Μ. : Το Τάγμα του Γαϊδουράγκαθου (Noble Order of the Thistle) είναι το Κυρίαρχο Σκωτικό Ιπποτικό Τάγμα, το οποίο είναι 2 ο τη τάξει στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά το «Τάγμα της Περικνημίδας». 26 Σ.τ.Μ. : Ο Μανιχαϊσμός ήταν Γνωστικό θρήσκευμα του μεσανατολικού χώρου, που εμφανίστηκε τον 3ο αιώνα μ.χ., με ηγήτορα τον Πέρση ευγενή και θρησκευτικό μεταρρυθμιστή Μάνη, ή Μανιχαίο ( ), ο οποίος ανέμιξε στη Χριστιανική διδασκαλία στοιχεία του Παρσισμού και Βουδισμού. Όταν ο άρχο- 17

19 βαν από τις επαφές τους με τους Ισμαηλίτες 27 και ιδιαιτέρως την σέχτα «hashischins» 28 των οποίων αρχηγός ήταν ένας φανταστικός «Γέρος του Όρους». Έτσι, ρίχθηκε νερό στο μύλο του Φίλιππου 4 ου του Ωραίου, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις κατηγορίες περί αιρετισμού και για σχέσεις με απίστους. Η λέξη «Heredom» σύμφωνα με ορισμένους προέρχεται από το λατινικό Haeredum, και σύμφωνα με άλλους από το Ελληνικό «Ιερό Δώμα» επομένως «Ναός». Αυτό αποδεικνύει την πνευματική κληρονομιά των Ιπποτών που διέφυγαν στη Σκωτία στους Τέκτονες Σκωτικού Τύπου και την απόδειξη της παρουσίας τους στον «Ναό» του Kilwinning. Μας λείπουν επαρκείς ιστορικές ειδήσεις πάνω στη λειτουργία και τη δράση αυτού του «Ναού», τουλάχιστον μέχρι το 1737, όταν ο Ιππότης Andrew Michael Ramsay, γεννημένος σε ένα χωριό δίπλα στο Kilwinning και μυστικός πράκτορας του διεκδικητή του θρόνου της Αγγλίας Charles Eduard Stuard έφτασε στη Γαλλία επανδρώνοντας με υποψήφιους έναν Τεκτονισμό 6 βαθμών, ο τελευταίος των οποίων ονομαζόταν «Ιππότης του Ναού» και στον οποίο αποκαλυπτόταν η υποτιθέμενη μυστική διδασκαλία των Ναϊτών 29. ντας Μάνης ασπάστηκε το Χριστιανισμό, (με στοιχεία Ιουδαϊσμού), τον ανέμειξε με Ινδουιστικές, Ζωροαστρικές και Βουδιστικές παραδόσεις, δημιουργώντας μια θρησκεία με οικουμενικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με το Μάνη, το ανθρώπινο πνεύμα, δηλαδή μια σπίθα που προέρχεται από το θεϊκό φως και παραμένει αιχμάλωτη από την ύλη, θα πρέπει να διαχωριστεί από το σκοτάδι του σώματος έτσι ώστε να επιστρέψει στη μεταφυσικά ανώτερη επικράτεια του θείου φωτός από όπου προέρχεται. 27 Σ.τ.Μ. : Ισμαηλίτες ή Επταδιστές. Κλάδος του Σιιτικού Ισλάμ. 28 Σ.τ.Μ. : Haschischin ή Χαχασίν ή Ασασίνοι ήταν στρατιωτικο-θρησκευτικό τάγμα Νιζαριτών Ισμαηλιτών με περίοδο ύπαρξης από το 1092 μέχρι το Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς θρησκευτικές τους δοξασίες. 29 Ο Andrew Michael Ramsay (Ιππότης Ramsay) γεννήθηκε στη Σκωτία το Μαθήτευσε στη Γαλλία υπό τον Fénelon που τον έβαλε στον Καθολικισμό. Ακολούθως ήταν δάσκαλος των υιών του Δούκα του Bouillon, και μετά του Πρίγκηπα της Turenn, τέλος δε των υιών του Charles Eduard Stuard. Ήταν το μακρύ χέρι αυτού του διεκδικητή του θρόνου της Αγγλίας και εκ των δημιουργών του Τεκτονισμού Σκωτικού Τύπου, δηλαδή των υψηλών του βαθμών σε συναγωνι- 18

20 Πάνω στο θέμα A.M.Ramsay όπως επίσης και πάνω στον Τεκτονισμό του C.E.Stuard ή Σκωτικού Τύπου, θα ήταν απαραίτητο να κάνουμε μία εκτενή αναφορά και ιδιαιτέρως να επικεντρωθούμε πάνω στην πολιτικο-δυναστική, αριστοκρατική και συνδεδεμένη με την Υψηλή Εκκλησία και τους Καθολικούς πηγή, εξ ολοκλήρου σε αντίθεση με τις δημοκρατικές προσπάθειες του επονομαζόμενου σύγχρονου Τεκτονισμού που ήταν συνδεδεμένος με τον ριζοσπαστισμό και τον αντικληρικανισμό. Αυτό όμως θα ήταν έξω από το πλαίσιο της δικής μας έρευνας. Είναι αποδεδειγμένο ότι ο νέο-ναϊτισμός του A.M.Ramsay, όποιος και εάν ήταν ο σκοπός του, λειτούργησε άμεσα και προκάλεσε πολυάριθμους μιμητές. Ο κερδοσκοπικός Τεκτονισμός που έφτασε στη Γαλλία από τις Βρεταννικές νήσους γύρω στα 1721, ήταν λαίμαργος για νέες εμπειρίες και απολάμβανε ιδιαιτέρως κάθε προσπάθεια απόδειξης των απευθείας δεσμών του με αρχαίες διδασκαλίες. Η Σκωτική και επηρεασμένη από τον C.E.Stuard μορφή σύντομα υιοθετήθηκε από τον επονομαζόμενο Αναθεωρημένο Τύπο της Δρέσδης, από το Περιστύλιο του Clemont (από το οποίο προήλθε η «Αυστηρά Τήρηση», που ήταν η πλέον ένδοξη νέο- Ναϊτίστικη προσπάθεια Τεκτονικού χαρακτήρα) και η οποία μετασχηματίσθηκε το 1758 σε «Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσεως κλπ κλπ». Από αυτό, σύμφωνα με ορισμένους, αναπτύχθηκε κατόπιν ο γνωστός Τεκτονισμός του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, του οποίου η φυσική κορυφή αντιπροσωπεύεται από τους ονομαζόμενους «Μεγάλους Ναΐτες», οι οποίοι μεσουρανούν υπό τον τίτλο ή βαθμό του «Ιππότη Καδώς, Ταξιάρχη του λευκού και μέλανος Αετού» δηλαδή Ιππότη Ναΐτη. Η συμβολογία αυτού του βαθμού, ο οποίος είναι ο 30 ο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, θεωρεί ε- σμό του δημιουργημένου το 1719 από τους Anderson και Desaguliers. Ήταν υ- μνητής των Ιησουϊτών (Σ.τ.Μ. : Ρωμαιοκαθολικό μοναστικό Τάγμα). Εισηγήθηκε μία ονοματολογία τριών βαθμών πάνω από τους καθιερωμένους συμβολικούς (Μαθητή, Εταίρου Διδασκάλου) ως Σκώτος, Μαθητευόμενος και Ιππότης του Ναού. 19

21 κείνους που συμμετέχουν σε αυτόν ως συνεχιστές του Τάγματος του Ναού, και κληρονόμους της «Εκδίκησης» που άφησε κληρονομιά ο Jacques de Molay. Στην πραγματικότητα, παρά τις αναφορές διαφόρων «ιστορικών» του Τεκτονισμού, αυτός ο βαθμός δεν έχει τίποτα κοινό με το Τάγμα του Ναού. Στη Λυών, ξακουστό κέντρο Τεκτονικών, Ιλλουμινιστικών και άλλων μυητικών εμπειριών κάθε μορφής, ο Τεκτονισμός των A.M.Ramsay και C.E.Stuard είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός Ναϊτικού Τύπου ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως Μυστικό Τάγμα Ιωαννιτικού Ιπποτισμού. Στην Ιταλία αποτέλεσε την πηγή μιάς πατριωτικής καρμποναρο-αριστοκρατικής 30 ομάδας που προσπαθούσε να παρακινήσει την ενότητα με σκοπό την Ιταλική ανεξαρτησία 31. Το Τάγμα αυτό ήταν το «Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού της Σιών» 32, του οποίου ανώτατος βαθμός 30 Σ.τ.Μ. : Οι Καρμπονάροι ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν το 19ο αιώνα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί καρμπονάροι επηρέασαν πολλές άλλες επαναστατικές ομάδες στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία (Δεκεμβριστές π.χ.) καθώς και τη Φιλική Εταιρεία, τη μυστική οργάνωση που έθεσε τις βάσεις της Ελληνικής ανεξαρτησίας. Οι στόχοι των καρμπονάρων είχαν πατριωτικό και γενικότερα φιλελεύθερο-δημοκρατικό σκοπό, σε μια Ευρώπη που μετά την ήττα του Ναπολέοντα, τα μηνύματα της γαλλικής επανάστασης είχαν ατονήσει και οι αντιδραστικές δυνάμεις της φεουδαρχίας και του συντηρητισμού είχαν επανακτήσει τα πρωτεία. 31 Σ.τ.Μ. : Η Ιταλική ενοποίηση ήταν το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα κατά το οποίο συσσωματώθηκαν διαφορετικά κράτη της Ιταλίας ως ενιαίο Ιταλικό Κράτος στην διάρκεια του 19ου αιώνα. Η διαδικασία ξεκίνησε το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης και το τέλος της διοίκησης του Ναπολέοντα, και έκλεισε κάποια στιγμή γύρω στο 1871 με τον Γαλλοπρωσικό πολέμο. 32 Αρχικά το «Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού της Σιών» ονομαζόταν «Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα των Ιπποτών του Ναού». Αυτό το όνομα έχει αναλάβει σήμερα. Ο ορισμός «της Σιών» (Ιερουσαλήμ) προστέθηκε το 1924 από τον Adolfo Banti τότε Μεγάλο Πριόρο (Ηγεμόνα) για την περιοχή Marche (Κεντρική Ιταλία), ο οποίος είχε λάβει από τον Μεγάλο Διδάσκαλο την εξουσιοδότηση να δημοσιεύσει μία ιστορία του Τάγματος στο περιοδικό «O Thanatos». Η ονοματολογία των βαθμών του Τάγματος ήταν: Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος. (φυτώριο του Τάγματος για την συμμετοχή στο οποίο ήταν απαραίτητη η θητεία σε κανονικές Τεκτονικές Στοές μέχρι και τον βαθμό του Διδασκάλου. Αυτή η ρήτρα προερχόταν από ένα σχίσμα που είχε γίνει στο Τάγμα του Ναού υπό την 20

22 ήταν εκείνος του Ταξιάρχη του Ναού, Κουστωδού του εσώτερου Πύργου. Αυτά τα δύο Τάγματα έγιναν αντικειμενο μίμησης, με διάφορες εκδοχές και τροποποιήσεις με χαρακτήρα είτε κερδοσκοπικό είτε φιλανθρωπικό, από το «Ordo Templis Orientis» («Τάγμα του Ναού της Ανατολής» 33 ) που είχε έδρα την Ελβετία, από το «Order de Knights Templars» («Τάγμα των Ιπποτών του Ναού») που αναδύθηκε στην Αγγλία και πολλαπλασιάσθηκε επιτυχώς στις Η.Π.Α., και από τον Σουηδικό Τύπο. Γύρω στα 1750 ή λίγο αργότερα (διίστανται οι αναφορές) ο Βαρώνος Karl Gotthel Von Hund, κύριος του Altengrotkau και της Lipse, μυημένος στον Τεκτονισμό του Περιστυλίου του Clemont στη Γαλλία, δημιούργησε το «Λαμπρό Τάγμα της Ναϊτικής Αυστηράς Τηρήσεως», θέτοντας και πάλι σε λειτουργία όλη την οργάνωση του Τάγματος του Ναού με τις εννέα ιστορικές ε- παρχίες (Αραγωνία, Αλβέρνια, Λάνγκτοκ, Λεόν & Ισπανία, Βουργουνδία & Ελβετία, Βρεταννία, Κάτω Γερμανία με Πολωνία, Λιβόνια και Κουρλάνδια, Άνω Γερμανία με Ιταλία μέχρι την Σικελία, Ελλάδα και αρχιπέλαγος). Η «Αυστηρά Τήρηση» που είχε σημαντική παρουσία στην Ευρώπη μέχρι το 1790 περίπου, υιοθέτησε την αυθεντική ονοματολογία των A.M.Ramsay και C.E.Stuard στους υψηλούς του βαθμούς, ο τελευταίος των οποίων, λεγόταν Μεγάλη Διδασκαλία του Πρίγκηπα του Conti στα μισά του 18 ου αιώνα). Οι Διδάσκαλοι Τέκτονες (3 ο ) γινόντουσαν δεκτοί στον βαθμό του Ιππότη της Ανατολής (ο Adolfo Banti προσέθεσε «και της Δύσεως»). Μετά τον βαθμό του Διδασκάλου ακολουθούσαν οι: Ιππότης του λευκού και μέλανος Αετού ή του Αγίου Ιωάννη, Ιππότης του Πελεκάνου (ο Adolfo Banti τον ονόμασε «του Αετού και του Πελεκάνου»), Άρχων, Εσωτερικός Κουστωδός του Πύργου της Συνόδου. Η ονοματολογία από τον Ιππότη της Ανατολής μέχρι τον Ιππότη του Πελεκάνου (που λεγόταν «Emmanuel»), αντιστοιχούσε σε εκείνη του Τάγματος των Ιπποτών τη Ανατολής, φυτώριο του νέο-ναϊτικού Γαλλικού Τάγματος, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1705 από τον Φίλιππο της Ορλεάνης. 33 Σ.τ.Μ. : Ordo Templi Orientis (O.T.O.) ('Order of the Temple of the East' ή 'Order of Oriental Templars') είναι μία αποκρυφιστική οργάνωση ευρέως αμφιλεγόμενης ατραπού που ιδρύθηκε στις αρχές του 20 ου αιώνα από τους Carl Kellner καιtheodor Reuss έγινε όμως ευρέως γνωστή από τον μετέπειτα επικεφαλής της Aleister Crowley. 21

23 «Ιππότης του Ναού» και αυτός που τον κατακτούσε υιοθετούσε και νέο όνομα «μάχης» προσθέτοντας το χαρακτηριστικό «Eques a» με ένα εραλδικό χαρακτηριστικό της επιλογής του, π.χ. Eques a Vittoria (Ιππότης της Νίκης) που ήταν το Ιπποτικό όνομα (ή μάχης) του Δούκα Ferdinand de Brunswick 34 Magnus Superior Ordinis per Germaniam Inferiorem. Η ονοματολογία βαθμών αυτή αναπτυσσόταν σε τέσσερις βαθμίδες: 1 ο Eques (Ιππότης), 2 ο Armiger (Ένοπλος) 3 ο Socius (Εταίρος) 4 ο Magnus Professus (Μέγας Ομολογητής). Η «Αυστηρά Τήρηση», κέρδισε σε σύντομο χρονικό διάστημα όλον τον Γερμανικό Τεκτονισμό, υποτάσσοντας και μεγάλο μέρος του Γαλλικού. Μερικοί ιστορικοί αυτών των θεμάτων αναγνωρίζουν στα μυστικο-ερμητικά ρεύματα που αναδύθηκαν στη Γαλλία με τους κανόνες του Andrew Michael Ramsay το πλεονέκτημα ότι πολέμησε τον νέο-ναϊτισμό του Βαρώνου Karl Gotthel Von Hund. Ίσως αυτό απαντά πραγματικά στο εάν θα πρέπει να δοθεί στην «Αυστηρά Τήρηση», η πίστωση ότι της ο- φείλεται μεγάλο μέρος της προετοιμασίας της Γαλλικής επανάστασης, κάτι που αντιθέτως πρέπει να εξετασθεί πιο αντικειμενικά όσον αφορά την Κοινωνία των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και την συμπαιγνία που έκαναν μερικοί αφοσιωμένοι της, με την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας. Πάντως η οργάνωση του του Βαρώνου K.G.V.Hund, μετά από 30 χρόνια περίπου ζωής, διασπάσθηκε σε διάφορες φράξιες με ε- θνικό χαρακτήρα, μερικές εκ των οποίων επιβιώνουν ακόμη μέχρι σήμερα με τη μορφή βαθμών και τίτλων περιλαμβανομένων σε μυστικούς ή Τεκτονικούς Τύπους διαφόρων προελεύσεων, καθένα εκ των οποίων διατείνεται ότι κατέχει την αληθή και αυθεντική Ναϊτική παράδοση. Επάνω σε αυτές τις βάσεις, σήμερα ο Τεκτονισμός που ακολουθεί τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο, αυτοανακηρύσσεται καταπιστευματοδόχος αυτής της παράδοσης και των 34 Σ.τ.Μ. : Δούκας Ferdinand de Brunswick (12 Ιανουαρίου Ιουλίου 1792) 22

24 βαθμών της «Εκδίκησης» 35 στους οποίους αναφερθήκαμε. Ο Α- ναθεωρημένος Σκωτικός Τύπος με τους Ακόλουθους Νεόφυτους και τους Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας Πόλεως, που στην εποχή του ήταν μόδα στην Ελβετία και τώρα (1974) με ανανεωμένο κύρος στη Γαλλία, υποστηρίζει με την σειρά του ότι κατέχει την μοναδική παρακαταθήκη. Ο Ναϊτικός Τύπος της Λυών, επιβιώσας αλλά λίγο γνωστός, λέγει τα ίδια. Το «Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα των Ιπποτών του Ναού της Σιών» στην Ιταλία, φαίνεται κατά την άποψή μας ότι έχει εξαφανισθεί σιωπηρά, σε μία εποχή που ο καρμποναρικός αλλά συγχρόνως αριστοκρατικός χαρακτήρας του, θα μπορούσε να είναι χρήσιμος, σύμφωνα με τους Ταξιάρχες του, Κουστωδούς του Εσώτερου Πύργου της Συνόδου. 35 Σ.τ.Μ. : Ένας αναζητητής της Αλήθειας, οποιασδήποτε ατραπού γνωρίζει πολύ καλά, ή θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο όρος «εκδίκηση» όπως τουλάχιστον την εννοούμε, είναι γιαυτόν μία έννοια ανύπαρκτη! Ο Μυημένος ουδέποτε αντιγράφει αρνητικές πράξεις. Η «εκδίκηση» που αναφέρεται στον βαθμό 30 ο του Σκωτικού Τύπου, έχει να κάνει με την «πράξη δικαίου», «εκ-δικαίου», δηλαδή την δημιουργία δικαίου εκεί που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν άδικο. Ο μυημένος οφείλει δια των σκέψεων, λόγων και πράξεών του να αποτρέψει με οποιονδήποτε τρόπο την σημερινή καύση κάποιου σύγχρονου Jacques de Molay από κάποιον σύγχρονο Φίλιππο Ωραίο και κάποιον σύγχρονο Πάπα Κλήμη. Τότε λαμβάνει χώρα η πραγματική «εκ-δίκηση», ως πράξη «εκ δικαίου». Το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» για έναν μυημένο σημαίνει «βάζω οφθαλμό εκεί που ο άλλος τον αφαίρεσε». Εξάλλου η πιο πάνω προτροπή ανήκει στην 1 η εποχή, την επονομαζόμενη «εποχή του Νόμου», και όχι στην 2 η που διανύουμε («εποχή της Αγάπης»), σε αναμονή πάντοτε της 3 ης που περιγράφεται προφητικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. 23

25 Τα Ιπποτικά Τάγματα του Ναϊτισμού Η Χάρτα του Πάπα Κλήμη του 5 ου, σύμφωνα με μερικούς ειδικούς το 16 ου και 17 ου αιώνα, (λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα των διαδικασιών του Ποντίφηκα εκτός Γαλλίας εναντίον των Ναϊτών και της γενικής αποστροφής που προκάλεσαν στη Γαλλία οι καύσεις του Φίλιππου 4 ου του Ωραίου) δεν επέβαλε την οριστική κατάργηση του Τάγματος του Ναού, αναγνωρισμένου από τους Κυρίαρχους όλων των Χριστιανικών κρατών οι οποίοι, ακόμη και για λόγους πολιτικού γοήτρου, δεν θεωρούσαν ότι ο Ανώτατος Ποντίφηκας μπορούσε να χειρισθεί μονοσήμαντα το δικαίωμα της ανάκλησης. Στην Χάρτα βλέπουμε κάτι παραπάνω από μία οριστική κατάργηση, μία αναστολή «pro tempore» 36 λειτουργίας του Τάγματος και αυτό ξαναδιαβάζοντας την απόφαση του Πάπα Κλήμη του 5 ου σύμφωνα με την οποία ο Πάπας παραδεχόμενος ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει «de iure» 37 κατήργησε το Τάγμα των Ναϊτών «de facto» 38 με μία μη οριστική απόφαση «motu-proprio» 39. Αυτή η ερμηνεία άνοιγε το δρόμο, εάν όχι σε μία αναθεώρηση ή ακύρωση της Παπικής απόφασης, σε μία επανεξέταση από την πλευρά της Αγίας Έδρας, που θα μπορούσε να επιφέρει την αναστολή της «μη οριστικής απόφασης». Σε αυτούς τους συλλογισμούς βασίζεται η δεύτερη πηγή του Ναϊτισμού, αυτή που αναφέρεται στην νόμιμη συνέχεια του Τάγματος, πηγή στην οποία ήδη αναφερθήκαμε και που τώρα θα εξετάσουμε. (Περί μεταβίβασης από τον Jacques de Molay των ισχύων του στον Ιππότη John Marc Larmenius) Γύρω στα 1690 εμφανίζεται στη Γαλλία ένα κίνημα με χαρακτήρα Ναϊτικό που βεβαίωνε ότι κατείχε κιμήλια του αρχαίου Τάγματος του Ναού, μεταξύ των οποίων τα αυθεντικά σιγίλλια, 36 Σ.τ.Μ. : ορισμένου χρόνου 37 Σ.τ.Μ. : με απόφαση εκ του νόμου 38 Σ.τ.Μ. : εξ αιτίας των γεγονότων 39 Σ.τ.Μ. : χωρίς να υπάρχει αίτηση ενδιαφερόμενου φορέα. 24

26 τον οπλισμό και τη στολή του Jacques de Molay, καθώς και ένα Διάταγμα μεταβίβασης των ισχύων της Μεγάλης Διδασκαλίας, με ημερομηνία 13 Σεπτεμβρίου 1324 από τον Μεγάλο Διδάσκαλο John Marc Larmenius (ο οποίος τις είχε λάβει από τον Jacques de Molay το 1313) στον διάδοχό του Thomas Theobald d Alexandria. Το Διάταγμα αυτό έφερε τις υπογραφές όλων των διαδόχων του John Marc Larmenius και του Thomas Theobald d Alexandria από το 1340 έως το Το 1705 ο Πρίγκηψ Filippe d Orlean εγγονός του Λουδοβίκου 14 ου έλαβε την διαδοχή από τον Jacques Henry de Durfort και κάλεσε συνάντηση των Ιπποτών, η οποία πραγματοποιήθηκε στις Βερσαλλίες στις 11 Απριλίου του ιδίου έτους, με την ανακήρυξη νέου Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο το Τάγμα ανελάμβανε την υποχρέωση να διατηρήσει το Ιπποτικό πνεύμα της παράδοσης, να διακηρύξει έναν φωτισμένο θεϊσμό και να συλλέξει μέλη από την πλέον υψηλή α- ριστοκρατία 40. Αυτή η ξαφνική επανεμφάνιση δυνάμεων του Τάγματος, προκάλεσε όχι λίγα σχόλια. Σε αυτή την αναγέννηση βλέπουμε από την πλευρά των Orleans μία ρεβάνς της εκφυλισμένης και συμπιεσμένης αριστοκρατίας του Λουδοβίκου του 14 ου. Η αριστοκρατία αυτή έβλεπε στον δευτερότοκο του Βασιλικού Οίκου τον άνθρωπο που θα αναβίωνε τα χαμένα προνόμια που είχαν εν μέρει ανασταλλεί από τον Richelieu 41 αλλά και εξ ολοκλήρου από τον 40 Τα ονόματα των διαδόχων του Jacques de Molay προκύπτουν από την «Chart de trasmission» που διατηρείται στο Εθνικό Αρχείο της Γαλλίας στο Παρίσι. Καρτέλλες 125,126,127,128 ΑΒΧΙΧ. Αυτά είναι τα εξής: Jean Marc Larmenius, Thomas Theobald d Alexandria, Amaud de Braque, Jean de Clermont, Bertrand de Gueslin, Jean d Armagnat 1 ο, Bernard d Armagnac, Jean d Armagnat 2 ο, Jean de Crov, Bernard l Imbault, Robert de Lennouncourt, Daleas de Salazar, Philippe de Chabot, Gaspar de Sault, Henry de Montomorency, Charles de Valois, Jacques Ronxel de Grancev, Jacque Henry de Dufort, Philippe d Orleans. 41 Σ.τ.Μ. : Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ (Armand Jean du Plessis, cardinal-duc de Richelieu et de Fronsac, 9 Σεπτεμβρίου Δεκεμβρίου 1642) ήταν Γάλλος κληρικός, ευγενής και πολιτικός. Το 1608, σε ηλικία 23 ετών, χειροτονήθηκε επίσκοπος και αργότερα ασχολήθηκε με την πολιτική. Σύντομα αναρριχήθηκε 25

27 Λουδοβίκο τον 14 ο τον επονομαζόμενο και Βασιλέα Ήλιο. Υποδηλώνεται ότι οι θάνατοι του Δούκα και της Δούκισσας της Βουργουνδίας (Κεντρική Γαλλία) δεν ήσαν άσχετοι με μία σκευωρία των νέο-ναϊτών για να ανοίξουν το δρόμο στο θρόνο του Φιλίππου. Θεωρούμε επίσης, ότι η καλά σχεδιασμένη σκευωρία από τον Δούκα του Saint Simon για να εγγυηθεί την Βασιλεία του Φιλίππου μετά το θάνατο του Λουδοβίκου του 14 ου, και αυτό παρά την βασιλική υπόδειξη στο πρόσωπο του Δούκα του Maine, ήταν εξ ολοκλήρου ένας ελιγμός οργανωμένος στο εσωτερικό του α- ναγεννημένου αριστοκρατικού Τάγματος εχθρού της απόλυτης μοναρχίας. Από την άλλη, η μερική αναθεώρηση του Συντάγματος που προέβλεπε «έναν φωτισμένο θεϊσμό» σε μία εποχή που προωθείτο ο Προτεσταντισμός θεωρήθηκαν ως μία απόδειξη αυτού του ελιγμού. Όπως και ν άχει, οι Ιππότες συνεδρίασαν εκ νέου στην Σύνοδο του Clermont το 1754, υπό την Μεγάλη Διδασκαλία του Πρίγκηπα Louis Francois de Conty, ο οποίος είχε διαδεχθεί τους Louis August de Bourbon και Louis Henry de Condè. Επικύρωσαν τη διαμόρφωση του Συντάγματος και επιβεβαίωσαν την εντολή στον Πρίγκηπα του Conty τον οποίο διαδέχθηκε το 1776 ο Δούκας Louis Henry Timoleon de Cossè de Brissac, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια της επανάστασης υπερασπιζόμενος το θρόνο της Γαλλίας χωρίς να ορίσει τον διάδοχό του. Στα ολέθρια χρόνια της επανάστασης, η προσωρινή διοίκηση ανατέθηκε στον Claude Mathew Radix de Chevillon, σε αναμονή καλύτερων εποχών. Στις 28 Μαρτίου 1808, ο Μεγάλος Διδάσκαλος Αβάς Bernard Raymond (ή Fabré Palabrat) 42 στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στο Παρίσι, διακοσμημένη με τα χρώματα του Τάγματος του Ναού, πρόφερε το εγκώμιο των μαρτύρων του Τάγματος και εκτέλετόσο στην Καθολική Εκκλησία όσο και στη Γαλλική κυβέρνηση, καθώς το 1622 έγινε Καρδινάλιος και το 1624 πρωθυπουργός του Λουδοβίκου 13 ου. 42 Σ.τ.Μ. : Bernard Raymond - Fabré Palabrat ( ). Απλή συνωνυμία με τον Raymond Bernard ( ) συγγραφέα Εσωτεριστικών θεμάτων. 26

28 σε έναν επικήδειο για τον Μεγάλο Διδάσκαλο Jacques de Molay και τους Ιππότες που κάηκαν ζωντανοί από τον Φίλιππο τον Ω- ραίο. O βοηθός Fra Pietro da Romano (Αβάς Clouet) 43 έδωσε ά- φεση αμαρτιών ενώπιον του κενοταφίου. Μία ανάλογη τελετή έ- λαβε χώρα το 1824 στην Εκκλησία του Saint Germain-l Auxerrois 44. Ωστόσο, το 1813, ο Δούκας Charles Gabriel de Choiseul, βλέποντας ότι ο Bernard Raymond απομάκρυνε το Τάγμα από την Καθολική παράδοση, και επωφελούμενος του Συντάγματος που είχε διαμορφωθεί στις Βερσαλλίες και στο Clermont το οποίο προέβλεπε «έναν φωτισμένο θεϊσμό», προκάλεσε σχίσμα. Προσεγγίζοντας πιθανότατα τον Γνωστικισμό 45 της Λυών ο Bernard Raymond (ή Fabré Palabrat), όπου ο «Ναϊτικός Τύπος» ακολουθούσε τις Ιωαννιτικές διδασκαλίες, προσπάθησε να τον κατευθύνει προς αυτήν την ατραπό. Το 1833, παρά τις μαζικές αποσκιρτήσεις, ο Bernard Raymond καθιέρωσε μία δημόσια Ιωαννιτική λατρεία σε μία αίθουσα του Corte dei Miracoli, εκτελώντας ο ί- διος μία λειτουργία με άμφια και πετραχήλι 46. Αυτό προκάλεσε το οριστικό σχίσμα και ο Δούκας Charles Gabriel de Choiseul ονομάσθηκε Πρόεδρος μιάς εκτελεστικής ε- πιτροπής η οποία ανακήρυξε εκπεσόντα τον Bernard Raymond (ή Fabré Palabrat), δίδοντας δημόσια υπόσχεση πίστης στην Καθολική Εκκλησία. 43 Σ.τ.Μ. : Fra : Αδελφός 44 Elizé de Montagnac. «Histoire des Chevaliers Templiers». Παρίσι Σ.τ.Μ.: Ως «Γνωστικισμός» θεωρείται ένας ψυχοφιλοσοφικός Θρησκευτικός προβληματισμός. Δεν είναι «Εκκλησία» με την κλασσική έννοια του όρου, αλλά φιλοσοφικό σύστημα. Ο όρος «Γνωστικισμός» προέρχεται από την έννοια της «Γνώσης» εκείνης η οποία αφορά την Γνώση των Θείων Μυστηρίων. Γνώση η οποία επιφυλάσσεται για λίγους. Ο Ερμητισμός, έχοντας πάρα πολλά κοινά με τον Γνωστικισμό, θεωρήθηκε «μη χριστιανικός Γνωστικισμός». Περιέχει τρία στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους: Θρησκεία, Ψυχολογία, Φιλοσοφία. 46 Salvatore Farina: «Τυπικά και ερμηνείες του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου». Εκδόσεις ARKTOS Κεφάλαιο για τον βαθμό 30 ο. Σελ. 137,138 27

29 Ενώ το χάος συνέχιζε να βασιλεύει στη Γαλλία και αλλού, στις 29 Μαΐου 1838, η Διοίκηση του Τάγματος ανατέθηκε στον Κόμη de Mouton με νέες υποσχέσεις πίστης στη Ρώμη (Βατικανό) στις οποίες η Καθολική Εκκλησία από σεμνότητα ουδέποτε αναφέρθηκε. Τα σχίσματα συνεχίσθηκαν το 1840 και Το 1857 οι Γερμανοί Ιππότες εξέλεξαν Μεγάλο Διδάσκαλο τον Βασιλέα Georges V of Hannover. Στη Γαλλία φτάνουμε στο 1866 και στην διοίκηση του Δρα Vernois, θεματοφύλακα του Αρχείου του Τάγματος που κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του ο οποίος 47 To 1838, ενώ το Καθολικό τμήμα ακολουθούσε τον Κόμη de Mouton, Monsignor de Salomon και τον Αβά de Genoude, η Ιωαννιτική πλευρά που ακολουθούσε τον Bernard Raymond Palabrat ενώθηκε υπό την Διοίκηση του Άγγλου Ναυάρχου Sir William Sidney Smith που ήταν Κυβερνήτης των Ιωαννιτών μέχρι τις 26 Μαΐου Εκείνη την χρονιά, σύμφωνα με Γάλλους Τέκτονες οι «τελευταίοι Ιππότες του Ναού» ενώθηκαν με τον Τεκτονισμό μυούμενοι σε μία Στοά επονομαζόμενη «Στοά των Σταυροφόρων», εξαρτώμενη από την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας που ακολουθούσε τον Σκωτικό Τύπο. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ούτε να διαψεύσουμε ότι η Ιωαννιτική πλευρά, ή Προτεσταντική, α- κολούθησε αυτή την ομάδα, αλλά είναι εντελώς λάθος από ιστορική άποψη ότι με αυτή την διαρροή το Τάγμα διαλύθηκε. Πράγματι στις 11 Φεβρουαρίου 1841 πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μία γενική συμφωνία μεταξύ των Ιωαννιτικών και των Καθολικών Ναϊτών χάρις στην μεσολάβηση του Κόμη di Saint Cesan. Αποφασίσθηκε ότι όλοι οι Χριστιανοί, οποιασδήποτε ομολογίας μπορούν να γίνουν δεκτοί στο Τάγμα, αλλά η επίσημη Θρησκεία θα είναι η Ρωμαιοκαθολική Αποστολική. Κυβερνήτης ονομάσθηκε ο Jean Marie Roul Ιππότης της Μάλτας. Το 1843 ο Jean Marie Roul προσέφερε την Μεγάλη Διδασκαλία του Τάγματος στον Βασιλέα της Σουηδίας Charles Jean XIV ο οποίος όμως πέθανε την επόμενη χρονιά. Ο Charles Jean XIV (Jean Baptiste Bernadotte) ήταν ναύαρχος του Ναπολέοντα και συμμετείχε μέχρι τα χρόνια του Bernard Raymond Palabrat, όταν ο Ναπολέων είχε ανακηρυχθεί Μέγας Προστάτης του Τάγματος. Ο Jean Marie Roul ανέλαβε εκ νέου την διακυβέρνηση του Τάγματος και με τον θάνατό του πέρασε στον Δρα Narciso Vallerey, ο οποίος την προσέφερε το 1857 στον Georges V of Hannover, διατηρώντας όμως τη θέση του Πρόσθετου (αναπληρωτή). 48 Σ.τ.Μ. : Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η εργατική επαναστατική κυβέρνηση που εγκαθιδρύθηκε στο Παρίσι μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών της πόλης και διήρκεσε από τις 26 Μαρτίου του 1871 μέχρι τις 28 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. 28