Το σημερινό κραχ... η τελευταία ευκαιρία της ανθρωπότητας

Transcript

1 Το σηµερινό "κραχ" είναι η τελευταία ευκαιρία της ανθρωπότητας να σωθεί άπαξ και δια παντώς. Η βέβαιη κατάρρευση της Νέας Τάξης δεν σηµαίνει το τέλος του καπιταλισµού σηµαίνει την αποτυχία της αστικής διαχείρισης του καπιταλισµού. Το αναµενόµενο "κραχ" δεν θα είναι µόνον οικονοµικό θα είναι κοινωνικό και ηθικό και ίσως αυτό να είναι το χειρότερο. Τα "bakiri boys" των διαφόρων Harvard αποδεικνύονται πραγµατικά ασυναγώνιστα ασυναγώνιστα στη βλακεία. Αυτοί οι βλάκες θα µας δώσουν την ευκαιρία να σωθούµε. ΤΝΤ στα θεµέλια της παγκόσµιας οικονοµίας. Τοκογλύφοι, Νεόπλουτοι, Τενεκέδες, στην "ιδανική" αναλογία συνθέτουν ένα "εκρηκτικό" µείγµα, το οποίο απειλεί τα πάντα. Τι κρίµα. Οι "ασυναγώνιστοι", µόλις µας έπεισαν για την αξία της ελεύθερης οικονοµίας, παρακαλάνε να τους σώσουν µε κρατικά χρήµατα. Αναρωτιόµαστε, µήπως κι ο Χότζας είχε τελειώσει το Χάρβαρντ. Ο Χότζας δεν ήταν αυτός, που µόλις έµαθε τον γάιδαρο του να µην τρώει, αυτός είχε το θράσος να πεθάνει; Κάτι τέτοιο δεν έπαθαν και οι πολυεκατοµµυριούχοι µάνατζερ της Νέας Τάξης; Μόλις επέβαλαν την Νέας Τάξη παγκοσµίως, αναγκάζονται να της βάλουν 1

2 σοσιαλιστικού τύπου "οξυγόνα" για να επιβιώσει. Μόλις τελείωσαν τα "δόξα τω Θεώ" άρχισαν τα "βόηθα Παναγιά". Κάτι είναι κι αυτό. Τονώνεται το θρησκευτικό αίσθηµα. Άρχισαν και τα ευχέλαια τα µαγαζάκια των επενδυτών. Ο καθένας έχει το τέλος που του ταιριάζει και η Νέα Τάξη δεν θα µπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Ελεεινοί και ποταποί άνθρωποι την επινόησαν και την εξουσιάζουν και το τέλος της θα είναι ανάλογο µε την ποιότητα αυτών των ανθρώπων. Το πάλαι ποτέ πανίσχυρο χριστιανικό σύστηµα, που επί αιώνες έµοιαζε µε απόρθητο λίθινο κάστρο, σήµερα µοιάζει µε µια πάνινη "τέντα", που την απειλεί ο "άνεµος". Λογικό είναι αυτό, αν σκεφτεί κάποιος το ποιος το "µετάλλαξε" και ποιοι το διαχειρίζονται. Ένα σύστηµα, το οποίο το έχουν σχεδιάσει οι Εβραίοι, µόνον µε "πάγκο" παζαριών µπορεί να µοιάζει και µε τίποτε άλλο. Ως ένα εµπορικό σύστηµα, όπου τα πάντα αποτιµώνται σε χρήµα και τα πάντα µπορούν να πουληθούν. Σύστηµα όµως, που λειτουργεί µε τέτοιον τρόπο, δεν µπορεί να ελπίζει σε µακροηµέρευση. Το σύστηµα µοιάζει µε ένα εργοστάσιο. Αυτό το εργοστάσιο είναι πανίσχυρο, επειδή ακριβώς παράγει. Αν ο καθένας που βρίσκεται µέσα σ' αυτό πουλάει ό,τι βρίσκεται µπροστά του αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη λειτουργία του, τότε αυτό το εργοστάσιο παύει να είναι τέτοιο και γίνεται ένας εµπορικός πάγκος. Ένας ιδιόµορφος πάγκος µε χιλιάδες ανταλλακτικά, τα οποία αρχικά ήταν συναρµολογηµένα µεταξύ τους. Αν τα πάντα αποτιµώνται σε χρήµα και µπορούν να πωληθούν, τίποτε δεν λειτουργεί. Αυτό συνέβη µε το σηµερινό σύστηµα. Βρέθηκε σε λάθος χέρια τη λάθος ώρα. Βρέθηκε σε χέρια εµπόρων, οι οποίοι πωλούσαν οτιδήποτε έβρισκαν µπροστά τους. Το αποτέλεσµα ήταν η υπολειτουργία αυτού του εργοστασίου και η κατάληξη θα είναι το βέβαιο κλείσιµό του. Αυτά, δηλαδή, τα οποία βλέπουµε σήµερα να συµβαίνουν στα κράτη, δεν αποτελούν κάποιο είδος µυστηρίου. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερόµαστε και στην ταυτότητα των διαχειριστών του. Όταν το σύστηµα "έπεσε" στα χέρια των Εβραίων, ήταν λογικό ν' αλλάξει τη φιλοσοφία του. Ήταν λογικό να δανειστεί τη φιλοσοφία των διαχειριστών του. Τη φιλοσοφία του Γκρίνσπαν, του Μπενράκε, του Μπάφετ ή του Σόρος. Οι Εβραίοι είναι έµποροι. Ως λαός έχουν µια συγκεκριµένη νοοτροπία και βέβαια συµφέροντα. Αυτοί µεθόδευσαν την παγκοσµιοποίηση της Νέας Τάξης. Ο καθένας από αυτούς πήρε έναν ρόλο και φτάσαµε εδώ όπου φτάσαµε. Κάποιοι από αυτούς, ελέγχοντας τα οικονοµικά κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, έδιναν "ρυθµό" και κάποιοι άλλοι οµοεθνείς τους έσερναν τον "χορό" της εφαρµογής της παγκοσµιοποίησης. Γι' αυτούς τα πράγµατα ήταν απλά. Εµπορεύονταν και "ξεπουλούσαν" τα κεφάλαια άλλων. Τα κεφάλαια των χριστιανών τη στιγµή που οι ίδιοι δεν ήταν χριστιανοί. Ήταν αλλόθρησκοι έµποροι, που δραστηριοποιούνταν µέσα στον χριστιανικό κόσµο. Η "παγκοσµιοποίηση" τους ευνοούσε, γιατί απλούστατα τους έκανε πλούσιους, ενώ το κόστος της δεν τους αφορούσε. Η ιδιωτικοποίηση στην κυριολεξία του Πλανήτη γιατί περί 2

3 αυτού πρόκειται τους ευνοούσε. Ήταν ένας µικρός λαός, που µε αυτόν τον τρόπο έπαιρνε υπό την κατοχή του µεγάλο µέρος του συνολικού πλούτου του Πλανήτη. Αυτά τα οποία έχαναν ως λαός µε υπάρχον κράτος ήταν πολύ λιγότερα από αυτά τα οποία κέρδιζαν ως λαός µε εκτεταµένη "διασπορά". Των άλλων λαών το κεφάλαιο "ρευστοποιούσαν" και έπαιρναν τα µερίδιά τους. Των άλλων λαών τη γη έβγαζαν στο "σφυρί". Των άλλων λαών τα εργοστάσια έθεταν σε αχρηστία. Επιµένουµε να λέµε των "άλλων", γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, σε συνθήκες που αφορούν το δικό τους κεφάλαιο, λειτουργούν διαφορετικά. Για µια πηγή νερού ή για ένα ελαιόδενδρο στο Ισραήλ µπορούν να σκοτώσουν κόσµο, προκειµένου να το αποκτήσουν αν είναι ξένο ή να το διατηρήσουν στην κατοχή τους αν τους ανήκει. Η "άνεσή" τους στο ξεπούληµα ιδιωτικού κεφαλαίου ή στις ιδιωτικοποιήσεις δηµοσίου κεφαλαίου εκδηλώνεται µόνον στο κεφάλαιο των "άλλων". Αυτό το οποίο έχει σηµασία είναι ότι ξεπούλησαν τα πάντα στη ύση. Ό,τι κατάφεραν τα εθνικά συστήµατα µε κόπο δύο αιώνων, "ξεπουλήθηκε" µέσα σε λίγες δεκαετίες. Στο όνοµα του κέρδους "ρευστοποιήθηκαν" τα πάντα. Συστήµατα πανίσχυρα και ακλόνητα απέκτησαν αντοχές "χαρτοπετσέτας". Λαοί µε κεφάλαιο και απασχόληση βρέθηκαν ξαφνικά µπροστά σε άχρηστα βιοµηχανικά "συντρίµµια" και σε ταµεία ανεργίας. Όλα αυτά είναι αποτέλεσµα µεθόδευσης. Απλά είναι τα πράγµατα. εν υπάρχει µυστήριο στις µεθοδεύσεις τους. Αν δώσεις σ' έναν γύφτο ένα εργοστάσιο, θα το διαλύσει, για να το πουλήσει. Γιατί; Επειδή είναι κουτός; Επειδή δεν καταλαβαίνει την αξία του; Όχι βέβαια. Ο γύφτος είναι πανέξυπνος. Όλα τα καταλαβαίνει. Απλά θα το διαλύσει, γιατί επιλέγει να είναι γύφτος. Ο γύφτος είναι έµπορος. Αν γίνει εργοστασιάρχης, παύει να είναι γύφτος. Αν γίνει εργοστασιάρχης, πρέπει ν' αλλάξει τη ζωή του και αυτό δεν το θέλει. Πρέπει να γίνει "στατικός", ενώ αυτός έχει µάθει να είναι "κινητικός". Πρέπει ν' αλλάξει τη νοοτροπία του, γιατί η "στατικότητα" απαιτεί αυτοθυσία, προκειµένου να προστατευτεί το κεφάλαιο. Πρέπει να γίνει τίµιος, γιατί θα πάψει να είναι "αγνώστου διαµονής". Πρέπει ν' αλλάξει την παιδεία που θα δώσει στα παιδιά του, γιατί θα τους παραδώσει κεφάλαιο-βιοµηχανία και όχι κεφάλαιο-γνώση. Όλα αυτά απαιτούν αποφάσεις ζωής και αυτός δεν είναι διατεθειµένος να τις πάρει. Εφόσον γνωρίζει να βγάζει το κέρδος του µε διαφορετικό τρόπο και µε διαφορετικό κόστος, δεν έχει λόγο να τις πάρει. Θέλει να παραµείνει γύφτος, γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει και αυτό θεωρεί ότι τον συµφέρει. Γνωρίζει να περιφέρεται στην αγορά και να ψάχνει ευκαιρίες µέσα σ' αυτήν. Αυτή η γνώση είναι το κεφάλαιό του και όχι το εργοστάσιο. εν θέλει ν' αλλάξει το "κεφάλαιό" του µε κάποιο νέο, το οποίο ούτε γνωρίζει πώς λειτουργεί ούτε τον ενδιαφέρει να µάθει. Τον παραγωγό τον βλέπει όπως ένας σιτέµπορος το σιτάρι. Θέλει να εµπορεύεται το σιτάρι και όχι να γίνει ο ίδιος σιτάρι. Το εργοστάσιο γι' αυτόν είναι µια "ευκαιρία", όπως όλες οι άλλες. εν διαφέρει γι' αυτόν από ένα άλλο οποιοδήποτε εµπόρευµα. Το εργοστάσιο είναι γι' αυτόν µια "αρπαχτή", µέχρι 3

4 να βρεθεί η επόµενη. εν θέλει να ασχολείται µε την παραγωγή. εν θέλει ν' αναζητά πρώτες ύλες. εν θέλει να αγωνιά για την ανταγωνιστικότητα της τεχνογνωσίας του. εν θέλει ν' αντιµετωπίζει εργαζόµενους. Αυτά όλα τα θεωρεί προβλήµατα των άλλων. Αυτός θέλει να συνεργάζεται µ' αυτούς που καταφέρνουν να επιβιώνουν. Αν του δώσεις µια ράβδο χρυσού, ράβδο χρυσού θα πουλήσει και όχι χρυσό κόσµηµα. εν τον ενδιαφέρει το κόσµηµα. Ας βγάλει άλλος τα χρήµατα από το κόσµηµα. Αυτός επενδύει στην ταχύτητα, που αλλάζει το εµπόρευµα χέρια. Σήµερα έχει στην κατοχή του χρυσό, αύριο µπορεί να έχει αυτοκίνητα. εν τον ενδιαφέρει αν το προϊόν, που έχει στην κατοχή του, το "κατασκεύασε" η φύση ή ένα εργοστάσιο. Αυτόν τον ενδιαφέρει να έχει προϊόν σε µια αγορά, η οποία είναι διατεθειµένη να πληρώσει για να το αποκτήσει. Ό,τι ζητάει η αγορά και ό,τι µπορεί να βρει σε συµφέρουσα τιµή. Έτσι λειτουργούν οι έµποροι και άρα έτσι λειτουργεί και ο γύφτος. Αυτόν τον ενδιαφέρει να βρίσκεται στην αγορά. Γι' αυτόν κεφάλαιο είναι ν' ανακαλύπτει "ευκαιρίες". "Ευκαιρία" είναι ένας "ετοιµοθάνατος" παραγωγός ή ένας "διψασµένος" καταναλωτής. Γι' αυτόν η "ευκαιρία" είναι ο συνδυασµός δύο µικρών λέξεων. "Όσο-όσο". "Ευκαιρία" είναι ένας παραγωγός, ο οποίος πουλάει "όσο-όσο" την παραγωγή του και ένας καταναλωτής, ο οποίος αγοράζει "όσο-όσο" ένα προϊόν. Αν καταλάβει ο αναγνώστης τη διαφορά µεταξύ παραγωγής και εµπορίου, µπορεί να καταλάβει τι συµβαίνει σήµερα στην Νέα Τάξη και γιατί αυτή βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Όταν για τους πολλούς το συµφέρον βρίσκεται στην παραγωγή, αντιλαµβανόµαστε ότι δεν τους συµφέρει το "όσο-όσο". εν συµφέρει τον κεφαλαιοκράτη να ξεπουλάει το προϊόν του, για να σώσει λίγα από τα χρήµατα που του κόστισε η παραγωγή. εν συµφέρει τον εργάτη να ξεπουλιέται το προϊόν, γιατί δεν θα πληρωθεί γι' αυτά τα οποία έχει εργαστεί. Παραγωγή και λαϊκά συµφέροντα. Οι λαοί στο συντριπτικό τους µέρος είναι µια µείξη κεφαλαιοκρατών και εργατών. Έχουν συµφέρον από την παραγωγή. Έχουν συµφέρον από την κατοχή και την εκµετάλλευση του κεφαλαίου. Αυτά τα συµφέροντα τους κρατούν ενωµένους και αυτά τους προσδιορίζουν τους κοινούς τους στόχους. Τα καλώς εννοούµενα εθνικά παραγωγικά συµφέροντα. Από εκεί και πέρα τα εµπορικά συµφέροντα, είτε απλά τους εξυπηρετούν σε κάποιες ανάγκες τους όταν στρέφονται εναντίον ξένων είτε τους απειλούν άµεσα όταν στρέφονται εναντίον τους. Γι' αυτόν τον λόγο πάντα τα εθνικά συστήµατα έλεγχαν µε αυστηρό τρόπο το εµπόριο. Συνήθως την αθλιότητα του εµπορίου την "εξήγαγαν" στους "άλλους". Το "όσο- 4

5 όσο" τους ενδιέφερε µόνον όταν αφορούσε τους άλλους και τους προσέφερε ό,τι επιθυµούσαν εις βάρος εκείνων. Κάποτε οι λαοί έθεταν τα "όρια" µε το αίµα των κορµιών τους και αυτά τα όρια ήταν απαραβίαστα. Πωλούνταν και άρα αποτιµώνταν σε χρήµα µόνον εκείνα τα οποία οι λαοί εκτιµούσαν ότι µπορούσαν να πουλήσουν, χωρίς να απειλείται το µέλλον τους. Ό,τι µπορούσε είτε ν' αντικατασταθεί άµεσα είτε να παραχθεί εκ νέου. Ποτέ δεν πουλούσαν αυτά τα οποία δεν µπορούσαν ν' αντικαταστήσουν και συνήθως είχαν κοστίσει άπειρο αίµα ή άπειρο κόπο. Πουλούσαν προϊόντα και όχι κεφάλαιο. Πουλούσαν πορτοκάλια και όχι τη γη που τα παρήγαγε. Πουλούσαν αυτοκίνητα και όχι τα εργοστάσια που τα παρήγαγαν. Γη και εργοστάσια αποτελούσαν εθνικό κεφάλαιο και οι λαοί ήταν έτοιµοι να θυσιαστούν, προκειµένου να µην τα χάσουν. Ο κάθε λαός διαχειριζόταν το κεφάλαιό του πάντα µε γνώµονα το δικό του συµφέρον. Τα προβλήµατα υπήρχαν και τότε, αλλά ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά τα οποία υπάρχουν σήµερα. Τα προβλήµατα υπήρχαν, επειδή οι λαοί, εξυπηρετώντας τα συµφέροντά τους, απειλούσαν τα συµφέροντα των άλλων. Ακόµα κι εκεί, όπου µπορούσαν να δώσουν χωρίς κόστος, δεν το έκαναν. εν το έκαναν, από φόβο µήπως κι ενεργοποιήσουν οι ίδιοι µια αναπτυξιακή προσπάθεια των άλλων. Στην κυριολεξία δεν έδιναν στους άλλους λαούς ούτε τις "αρρώστιες" τους. Μέσα σ' αυτόν τον σκληρό κόσµο η εξουσία ήταν ευτυχής. Πάντα θα έβρισκε ανθρώπους έτοιµους να θυσιαστούν για τα συµφέροντά της. Για τα κατανοητά από όλους συµφέροντά της. Για συµφέροντα, τα οποία αντιλαµβάνονταν ακόµα και ο πιο αφελής πολίτης. Ακόµα και ο πιο αφελής λαός µπορούσε να καταλάβει ότι δεν τον συνέφερε να πουλάει γη σε ξένους, για την οποία προηγουµένως είχε χύσει αίµα για να την αποκτήσει. Ακόµα και ο πιο αφελής λαός µπορούσε να καταλάβει ότι δεν τον συνέφερε να πουλάει βιοµηχανίες σε ξένους, οι οποίες του κόστισαν άπειρο χρήµα και κόπο, προκειµένου να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστική τεχνογνωσία και η εκπαίδευση του εργατικού δυναµικού. Αυτά όλα τα γνώριζαν οι λαοί. Εκπαιδεύονταν για να τα γνωρίζουν. Ήταν υπερήφανοι οι λαοί για τις ιδιοκτησίες τους. Ταυτίζονταν οι λαοί µε τις πλούσιες καλλιέργειές τους ή τα ασυναγώνιστα εργοστάσιά τους. Ήταν έτοιµοι να πολεµήσουν, αν κάποιος απειλούσε µε αρπαγή τα χωράφια τους και ήταν έτοιµοι να "µατώσουν" στα πανεπιστήµια, προκειµένου να βελτιώσουν ακόµα πιο πολύ την εθνική τους τεχνογνωσία. Πολεµιστές και επιστήµονες ήταν εθνικοί ήρωες για τους λαούς. Σήµερα φτάσαµε στο σηµείο οι πάλαι ποτέ εθνικοί ήρωες να εµφανίζονται σαν κορόιδα. Έξυπνος είναι αυτός ο οποίος θα πουλήσει τη γη του σε όποιον ξένο βρεθεί µπροστά του, για ν' ανοίξει µια καφετέρια ή το ακόµα χειρότερο ν' αγοράσει ένα διαµέρισµα µε καλή θέα. Έξυπνος είναι αυτός ο οποίος θα πάρει την επιστηµονική "πραµάτειά" του και θα βγει στην αγορά των πολυεθνικών για να την πουλήσει, προκειµένου να γίνει πλούσιος. Τα 5

6 εθνικά συµφέροντα σήµερα δεν υφίστανται. Όποιος τα εξυπηρετεί, είναι κορόιδο. Όποιος αγωνιά γι' αυτά, είναι γραφικός. Τα πάντα στον βωµό του κέρδους. Οι σηµερινοί "πετυχηµένοι" πολιτικοί µπορούν να δώσουν εθνικό κεφάλαιο στον οποιονδήποτε ξένο "επενδυτή" θα τους υποσχεθεί "προµήθεια". Μεθυσµένοι "Ινδιάνοι", που τρέχουν να παραδώσουν το κεφάλαιό τους για µερικές κάσες "ουίσκι". Το πρόβληµα γίνεται ακόµα χειρότερο, αν σκεφτεί κάποιος ότι το ξεπούληµα αυτό δεν αφορά µόνον το κεφάλαιο. Εκτός από το κεφάλαιο, που παραδίδουν καθηµερινά στους κυρίαρχους της Νέας Τάξης, έχουν ανοίξει διάπλατα και τις αγορές τους. εν παραδίδουν κεφάλαιο, το οποίο οι άλλοι θα το χρησιµοποιήσουν στις δικές τους αγορές. Παραδίδουν τις ίδιες τις αγορές τους. Η αγορά αποτελεί κι αυτή κεφάλαιο για έναν λαό. Όλες οι µορφές κεφαλαίου έχουν απόδοση, γιατί υπάρχει αγορά, που δίνει αξία στην παραγωγή. Χωρίς αγορά όλη η παραγωγή είναι άχρηστη. Υπαρκτή, αλλά άχρηστη. Όλες οι µορφές κεφαλαίου, δηλαδή, έχουν την "προβολή" τους στην αγορά. Η αγορά στην πραγµατικότητα είναι η "λεκάνη", που συγκεντρώνει τους καρπούς του κεφαλαίου και αποδίδει το σύνολο των κερδών στο σύνολο των πολιτών. Στους παραγωγούς και στους εργάτες παραδίδει κέρδη και µισθούς και στους πολίτες προσφέρει το υλικό αντίκρισµα του κόπου τους. Στην αγορά µετατρέπεται η παραγωγή σε πλούτο. Στην αγορά µετατρέπεται ο πλούτος και άρα και το µεροκάµατο του εργάτη σε ποιότητα ζωής. Εκ των δεδοµένων λοιπόν η αγορά πρέπει να προστατεύεται από έναν λαό, εφόσον αυτός θέλει να επιβιώσει. Να προστατεύεται όπως το πιάτο µε το φαγητό, για κάποιον που θέλει να επιβιώσει. Αυτό έκαναν όλα τα κράτη µέχρι την αλλαγή του σχεδιασµού. Όλες αυτές οι υποχρεωτικά προστατευτικές πολιτικές καθιστούσαν τα συστήµατά τους ισχυρά και βέβαια βιώσιµα. Η Γερµανία ήταν ένα πανίσχυρο κράτος και άρα και ο γερµανικός λαός ισχυρός γιατί είχε ανεπτυγµένη την εθνική της οικονοµία. Είχε κεφάλαιο, το οποίο παρήγαγε γερµανικά προϊόντα και είχε αγορά δική της, που έκανε αποδοτικό για τον γερµανικό λαό το κεφάλαιο αυτό. Κεφάλαιο και αγορά ανήκαν στην ίδια σφαίρα συµφερόντων και αυτή ήταν η γερµανική. Οι λαοί δεν ήθελαν να µπαίνουν στις αγορές τους ξένοι και να αποµυζούν τους "χυµούς" τους. Ο "κινητήρας" της παραγωγής. Η κάθε οικονοµία λειτουργούσε σαν ένα ολοκληρωµένο παραγωγικό σύστηµα. Το κεφάλαιο ήταν ο "κινητήρας" της και το χρήµα το "καύσιµό" της. Κατανάλωνε πλούτο, για να λειτουργήσει και παρήγαγε πλούτο, για να συνεχίσει να λειτουργεί. Ο πλούτος είναι το 6

7 χρήµα. Χρήµα θέλει το κεφάλαιο για να τεθεί σε λειτουργία, προκειµένου να παράγει και πλούτος εισπράττεται από την αγορά ως κέρδος από αυτήν την παραγωγή. Ο πλούτος, µέσω κεφαλαίου, παράγει πλούτο και άρα αυξάνεται το µέγεθος της "µηχανής". Μαζί µ' αυτήν βελτιώνεται και η συνολική κατάσταση του λαού. Οι παραγωγοί εισπράττουν πλούτο, ώστε να έχουν "καύσιµα" οι "κινητήρες" τους. Οι εργαζόµενοι εισπράττουν µεροκάµατα, ώστε να έχει "υγρασία" η αγορά, για να µπορέσει να µετατρέψει το προϊόν σε νέο "καύσιµο" και να κλείσει έτσι ο κύκλος της οικονοµίας. Οι πάντες ευχαριστηµένοι. Οι παραγωγοί διατηρούνται πλούσιοι και οι εργαζόµενοι ζούνε πλούσια, εφόσον έχουν εργασία. Η εργασία τούς δίνει τη δυνατότητα να καταναλώνουν και άρα να κάνουν τους παραγωγούς πλούσιους και έτσι να κλείνει ο "κύκλος" της οικονοµίας µε τον τρόπο που συµφέρει τους πάντες. Μέσα σ' αυτήν την ελεγχόµενη και προστατευόµενη οικονοµική "υγρασία", όλα λειτουργούν τέλεια. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούµε είναι πολύ σηµαντικό. Σ' αυτήν την αναπτυξιακή πορεία του κεφαλαίου βρίσκονται τα αίτια όλων των προβληµάτων της οικονοµίας, αλλά εκεί βρίσκονται και οι λύσεις της. Το κεφάλαιο δεν έχει µόνον µία µορφή και ως εκ τούτου δεν έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Άλλα είναι τα χαρακτηριστικά του πρωτογενούς κεφαλαίου και άλλα τα χαρακτηριστικά του δευτερογενούς. Το κεφάλαιο, που µοιάζει µε πραγµατική "µηχανή" και µπορεί ν' αυξάνει απεριόριστα τον όγκο του, εξαιτίας του χρήµατος, είναι το βιοµηχανικό. Το κεφάλαιο της γης µπορεί να βελτιώνει τα χαρακτηριστικά του εξαιτίας του χρήµατος, αλλά έχει πεπερασµένα όρια. Όσο και να βελτιώσεις µε χρήµα την αγροτική παραγωγή, αυτή έχει πεπερασµένα όρια. εν µπορείς να ταΐσεις τον Πλανήτη µε την παραγωγή ενός κράτους του µεγέθους του Λουξεµβούργου. εν µπορείς να καλύψεις την παγκόσµια ανάγκη για πετρέλαιο από µια φτωχή πετρελαιοπηγή. Ό,τι και να κάνεις, η παραγωγή απλά δεν φτάνει. Όσα χρήµατα κι αν επενδύσεις, δεν µπορείς να βελτιώσεις θεαµατικά την απόδοσή του. Σε αντίθεση µε το πρωτογενές κεφάλαιο, το βιοµηχανικό κεφάλαιο δεν έχει τέτοια προβλήµατα. Ολόκληρη η φαρµακοβιοµηχανία του Πλανήτη µπορεί να "χωρέσει" σε µια Ελβετία. Ολόκληρη η βιοµηχανία υπολογιστών του Πλανήτη µπορεί να "χωρέσει" σε µια "σιλικονούχα" κοιλάδα. Η βιοµηχανία δεν έχει πρόβληµα να το κάνει αυτό. Οι ανάγκες της σε "επιφάνεια" είναι ελάχιστες σε σχέση µε το "ύψος" που µπορεί να πάρει. Ο µόνος περιοριστικός παράγοντας, ο οποίος δεν της επιτρέπει την χωρίς όριο ανάπτυξή της, είναι µόνον οι ανταγωνιστές της και όχι κάποιες φυσικές αδυναµίες της ως κεφάλαιο. εν της το επιτρέπουν οι λαοί-ανταγωνιστές, οι οποίοι θέλουν ν' αναπτύξουν οµοειδή βιοµηχανία και δεν το επιτρέπουν οι λαοί-καταναλωτές, οι οποίοι νιώθουν ότι "αφαιµάζεται" η αγορά τους και άρα σπάει ο "κύκλος" της οικονοµίας τους. Τα προβλήµατα του ιµπεριαλισµού προέρχονταν από αυτήν την ιδιοµορφία του βιοµηχανικού κεφαλαίου. Οι λαοί, που µπήκαν πρώτοι στη βιοµηχανική εποχή, αντιλήφθηκαν τη δύναµη αυτού του τροµερού κεφαλαίου στον τοµέα του ιµπεριαλισµού. 7

8 ιαπίστωσαν εύκολα ότι µε ένα τρακτέρ µπορούσαν να "κλέβουν" σοδιές ολόκληρων φέουδων. ιαπίστωσαν ότι µε µερικές ατµοµηχανές µπορούσαν να ελέγξουν ολόκληρα κράτη. Ως εκ τούτου ήθελαν να µονιµοποιήσουν την υπεροχή τους. Αρνούνταν να µοιραστούν µε τους υπόλοιπους λαούς αυτά τα οποία θεωρούσαν δικά τους. Εξαιτίας αυτών των τροµερών συµφερόντων δεν επεδίωκαν να βρεθεί η τέλεια "ισορροπία" µεταξύ παραγωγής και αγοράς. Λειτουργούσαν σαν να ήταν µόνοι τους στον κόσµο. Ανέπτυσσαν τις εθνικές τους βιοµηχανικές "µηχανές", σαν να µην υπήρχαν άλλοι λαοί µε δυνατότητα παραγωγής. Από τη στιγµή που έκαναν αυτήν την επιλογή, ο ιµπεριαλισµός ήταν πλέον µονόδροµος. Αναγκαστικά έπρεπε να ασκούν ιµπεριαλισµό, γιατί έπρεπε να µπουν ακόµα και µε τη βία στις αγορές των ξένων. εν µπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, γιατί η "υπερπαραγωγή" θα τους κατέστρεφε. Όταν διατηρείς "κινητήρα", που για τη λειτουργία του απαιτεί καύσιµα, τα οποία δεν µπορείς να τα καλύψεις από την αγορά σου, αναγκαστικά θα στραφείς στα "καύσιµα" των άλλων. Αναγκαστικά, γιατί, σε περίπτωση που "µείνεις" από καύσιµα, ο "κινητήρας" δεν θα προσαρµοστεί µόνος του στις δυνατότητές σου και όχι µόνον θα "σβήσει", αλλά θα καταστραφεί. Αυτό είναι το πρόβληµα µε το βιοµηχανικό κεφάλαιο. Ρουφάει "καύσιµο" από τη δική του αγορά, αλλά, αν η παραγωγή του δεν ελεγχθεί, µπορεί να τη "στεγνώσει". Επειδή όµως έχει ήδη ξοδέψει "καύσιµα" για να λειτουργήσει, η "ξηρασία" στην αγορά απειλεί να καταστρέψει αυτούς που έχουν ήδη πληρώσει τα "καύσιµα" και άρα τους βιοµήχανους. Αναγκαστικά αυτοί θα στραφούν στην εξουσία, προκειµένου αυτή να τους εξασφαλίσει νέες αγορές. Νέες αγορές, οι οποίες θίγουν αυτούς που θα κληθούν να γίνουν αναγκαστικοί πελάτες, εφόσον εκτός των άλλων θ' αναγκαστούν στην υπανάπτυξη, προκειµένου να µην απειλούν τους υπάρχοντες παραγωγούς. Αυτός είναι ο ιµπεριαλισµός της βιοµηχανικής εποχής. Ιµπεριαλισµός είναι ν' αναγκάζεις ως Γάλλος την Ελλάδα να γίνεται "καταναλωτής" των γαλλικών προϊόντων, για να σωθεί η γαλλική παραγωγή, η οποία έχει σχεδιασµό δυσανάλογα µεγάλο σε σχέση µε τη γαλλική αγορά. Να αναγκάζεις την Ελλάδα να µην προσανατολίζεται προς την ανάπτυξη, για να τη διατηρείς µόνιµη πελάτισσά σου. Σ' αυτόν τον ιµπεριαλισµό µπορούν να συµβούν τα χειρότερα. Αν έχεις υπερπαραγωγή στρατιωτικού υλικού, σε συµφέρει να προκαλείς ακόµα και πολέµους. Πολέµους χωρίς τους πάγιους πολεµικούς στόχους και οι οποίοι γίνονται απλά και µόνο για να υπάρχει "κατανάλωση" βιοµηχανικού πολεµικού υλικού. Αν δηλαδή ο ιµπεριαλισµός της φεουδαρχικής εποχής είχε τον πόλεµο ως µέσο, για ν' αρπάζει ο ένας κεφάλαιο από τον άλλο µε στόχο να ισχυροποιηθεί ο ισχυρός έναντι του αδυνάτου, ο ιµπεριαλισµός της βιοµηχανικής εποχής είχε τον πόλεµο ως µέσο για κατανάλωση προϊόντων και πάλι µε στόχο την ισχυροποίηση του κεφαλαίου του ισχυρού έναντι και πάλι του αδυνάτου µε το ανύπαρκτο κεφάλαιο. 8

9 Βόλευε τους ισχυρούς ο πόλεµος. Αυτοί θα πουλούσαν τα προϊόντα τα οποία θα χρησιµοποιούνταν στο πόλεµο και οι ίδιοι θα πουλούσαν τα προϊόντα, που θα αποκαταστούσαν τις πολεµικές ζηµιές στην ειρήνη. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπουµε στη βιοµηχανική εποχή πανοµοιότυπους πολέµους, χωρίς η έκβασή τους να επηρεάζει τα σύνορα των κρατών. Σκληρούς κι ανθρωποκτόνους πολέµους χωρίς αποτελέσµατα. Η Γερµανία έχασε δύο παγκόσµιους πόλεµους, αλλά "µυστηριωδώς" δεν έχασε ούτε έναν πόντο από την εθνική της επικράτεια. Είναι προφανές ότι η Γερµανία ήταν χρήσιµη έτσι όπως ήταν. Χρησιµοποιούνταν, για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά αυτού του κόσµου. Κατασκεύαζε προϊόντα, για να καταστρέψει προϊόντα και να "αναγεννηθεί" η αγορά µέσα από τις "στάχτες" της. Το βιοµηχανικό κατεστηµένο των ισχυρών κρατών είχε βρει τη λύση. Στην περίοδο της "ξηρασίας" αµολούσαν τη Γερµανία να γκρεµίσει "φράγµατα" και να "ποτιστεί" εκ νέου η αγορά. Αυτοί οι πόλεµοι ήταν στην πραγµατικότητα οι "εκπτώσεις" των βιοµηχάνων. Ό,τι τους περίσσευε και ήταν αδιάθετο, το παραχωρούσαν σε τιµή "ευκαιρίας", για να δηµιουργήσουν συνθήκες νέας οικονοµικής ακµής. Οι ίδιοι, που σου πουλάνε τα κανόνια και τα αεροπλάνα, είναι οι ίδιοι που θα σου πουλήσουν τα πλυντήρια και τα αυτοκίνητα, τα οποία τα είχες προηγουµένως, αλλά τα χάλασες στον πόλεµο µε τα δικά τους κανόνια και αεροπλάνα. Σου πουλάνε ένα ποδήλατο και κατόπιν έρχονται οι ίδιοι και σου το σπάνε, γιατί θέλουν να το ξαναγοράσεις. Ποδήλατα παράγουν και έχουν ανάγκη τη "δίψα" της αγοράς. Αν καλυφθεί η αγορά, τι θα κάνουν; Θα κλείσουν τα εργοστάσια; Όταν δεν υπάρχει "δίψα", αναλαµβάνουν µόνοι τους να τη δηµιουργήσουν. Γι' αυτόν τον λόγο, κάθε φορά που υπάρχει οικονοµική κρίση, εµφανίζονται όλοι οι εθνικοί εχθροί των κρατών στο προσκήνιο. Στην οικονοµική κρίση θυµούνται οι Έλληνες κάποιον Σουλτάνο που τους "έσφαξε" και στην ίδια κρίση θυµούνται οι Γερµανοί κάποιους "Γαλάτες" που τους "πρόσβαλαν". Όσο µεγαλύτερη η κρίση, τόσο πιο βαθιά η "βουτιά" στα βιβλία της ιστορίας. Πρέπει να βρεθεί πάση θυσία κάποιος εχθρός, για να καταναλώσουµε τα όπλα και τις σφαίρες. Αυτή η εσφαλµένη λειτουργία του βιοµηχανικού κεφαλαίου καθιστούσε τους λαούς των ισχυρών κρατών συνένοχους των ιµπεριαλιστών της εποχής. Βρετανοί, Γάλλοι, Γερµανοί έπαιζαν εκ του ασφαλούς τα ιµπεριαλιστικά παιχνίδια τους, γιατί είχαν τις "πλάτες" των λαών τους. Ως εκ τούτου τα προβλήµατα, που αντιµετώπιζαν κράτη και λαοί εξαιτίας τους, ήταν ανυπέρβλητα. Αυτή η εσφαλµένη λειτουργία του βιοµηχανικού κεφαλαίου καθιστούσε το σύνολο των κρατών "οµήρους" των ισχυρών. Οι ιµπεριαλιστές εκ του πονηρού και οι λαοί εξαιτίας άγνοιας συµµετείχαν σ' αυτόν τον σχεδιασµό. Όλοι οι λαοί και αυτό ήταν το τραγικότερο. Οι ισχυροί λαοί συµµετείχαν επειδή όπως είπαµε επωφελούνταν, ενώ οι αδύναµοι συµµετείχαν, επειδή νόµιζαν ότι µπορούν να επωφεληθούν. Επειδή τους "καλλιεργούσαν" οι θύτες τους αυτήν την προσδοκία. Επειδή νόµιζαν ότι µε µια έξυπνη "προτίµηση" θα µπορούσαν να λύσουν άµεσα τα προβλήµατά τους. Όλοι "επενδυτές" της βλακείας. Άλλοι παρίσταναν τους γαλλόφιλους, άλλοι τους βρετανόφιλους, άλλοι τους γερµανόφιλους και τους δούλευαν οι πάντες από κοινού. 9

10 Αυτό έκανε τον σχεδιασµό εκείνον ανίκητο και έδινε στο σύστηµα σκληρά χαρακτηριστικά. Κανένας και ποτέ δεν µπορούσε να τον ανατρέψει. Κανένας, είτε αυτός ήταν ένα κράτος ολόκληρο είτε ένα χαρισµατικό πρόσωπο. Αν ήταν κράτος, θα έβρισκε τους πάντες εναντίον του, έτοιµους να το αφανίσουν. Αν ήταν πρόσωπο κι αµφισβητούσε τις επιλογές των ισχυρών, ήταν θέµα χρόνου και ο δικός του αφανισµός. Αν ήταν µέλος κάποιου ισχυρού λαού, θα θεωρούνταν προδότης του λαού του. Αν ήταν µέλος κάποιου ανίσχυρου λαού, θα θεωρούνταν από τους ιµπεριαλιστές ένας κοινός άρπαγας, που εκ του πονηρού και µε το κεφάλαιο άλλων ήθελε να παραστήσει τον ευεργέτη των λαών. Ό,τι και να γινόταν, το σύστηµα είχε δύναµη ν' αντιδράσει. Είχε τη δύναµη να στρέψει λαούς εναντίον λαών και λαούς εναντίον προσώπων. Οικονοµία και κοινωνικές τάξεις. Στην οικονοµία, όπως και στη ζωή, ισχύει το εξής βασικό αξίωµα. Πρέπει να δώσεις, για να πάρεις. Πρέπει να δίνεις συνέχεια, αν θέλεις να παίρνεις συνέχεια. Πρέπει να "επενδύεις", για να "εισπράττεις" κέρδη. Αν παίρνεις, χωρίς να δίνεις, τότε κλέβεις και αυτό δεν µπορεί να γίνεται έπ άπειρον. Αν αφαιρείς, χωρίς να προσθέτεις, σε κάποια στιγµή θα τελειώσουν τα αποθέµατα και τότε δεν θα µπορείς να συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο. Τι θέλουµε να πούµε µ' αυτό; Ότι βασική προϋπόθεση, για να παίρνεις, είναι να δίνεις. Για να εκµεταλλεύεσαι, πρέπει να επενδύεις. Για να εκµεταλλεύεσαι, πρέπει το αντικείµενο της εκµετάλλευσής σου, αν είναι άνθρωπος, να µπορεί να επιβιώνει και αν είναι µηχανή, να µπορεί να λειτουργεί. Να δίνεις τροφή στον άνθρωπο και καύσιµα στις µηχανές. Απλά πράγµατα, τα οποία δεν χρειάζονται καθόλου γνώσεις οικονοµίας, για να γίνουν κατανοητά. Ακόµα κι ένας χαζός άνθρωπος µπορεί να τα καταλάβει. Αν είσαι φεουδάρχης, πρώτα ταΐζεις τους δουλοπάροικους για να ζήσουν και µετά τους στέλνεις για δουλειά. Αν δεν το κάνεις αυτό, είτε θα πεθάνουν και άρα θα είναι "µη εκµεταλλεύσιµοι" είτε θα σε εγκαταλείψουν, για ν' αναζητήσουν αλλού την επιβίωση. εν µπορείς να τους διατηρείς χωρίς αρχικό κόστος σαν συνεργάτες "συνεπενδυτές". εν µπορούν να εξασφαλίσουν την καθηµερινή τους επιβίωση και άρα δεν µπορούν να περιµένουν µέχρι να παραχθεί η σοδειά. Το ίδιο ισχύει και για τους βιοµηχάνους. Πρώτα πληρώνεις από την τσέπη σου τους εργάτες, για να ξεκινήσουν να παράγουν και κατόπιν εισπράττεις από την αγορά το κέρδος που αναζητάς. Πρώτα πληρώνεις από την τσέπη σου τη βενζίνη και µετά ξεκινάς να εκµεταλλευτείς το αυτοκίνητο. Αυτό είναι νόµος. Ο πιο θεµελιώδης νόµος της ζωής και της οικονοµίας. 10

11 Η κλοπή δεν σέβεται αυτόν τον νόµο και άρα δεν µπορεί να θεωρηθεί µια µορφή εκµετάλλευσης. Η κλοπή είναι ένα κοινό έγκληµα. Η κλοπή είναι µια δραστηριότητα, η οποία αποφέρει στιγµιαίο κέρδος σ' αυτόν που την επιχειρεί. Αν στόχος της κλοπής σου είναι ένας άνθρωπος, αυτή η δραστηριότητα έχει όρια. Όρια τόσο χρονικά όσο και ποσοτικά. Του τα παίρνεις όλα και από εκεί και πέρα δεν έχει κάτι άλλο να σου δώσει. Από εκεί και πέρα, είτε αυτός ο άνθρωπος υπάρχει είτε δεν υπάρχει, για σένα είναι το ίδιο και το αυτό. εν επιδέχεται άλλη εκµετάλλευση. εν µπορεί να επιβιώσει, ώστε να τον εκµεταλλεύεσαι µέσα στον χρόνο. Το ίδιο γίνεται σε όλα τα επίπεδα. εν είναι µόνον ο άνθρωπος, που µπορεί να πέσει θύµα λεηλασίας και άρα να πέσει στο επίπεδο του µη εκµεταλλεύσιµου. Το ίδιο µπορεί να συµβεί και µε το ίδιο το άψυχο κεφάλαιο. Αν στόχος της κλοπής σου είναι ένα άψυχο αντικείµενο και πάλι ισχύουν και τα ίδια. Το πιο ισχυρό φέουδο να λεηλατήσεις, δεν θα έχεις διάρκεια στην εκµετάλλευσή του. Θα πουλήσεις τους καρπούς του και θα πάρεις χρήµατα. Θα πουλήσεις τα δένδρα του για καυσόξυλα και θα πάρεις χρήµατα. Επόµενη χρονιά όµως δεν θα υπάρχει. Η λεηλασία σου θα το έχει καταστήσει µη εκµεταλλεύσιµο. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια αναµονής, άπειρου κόπου και µεγάλων επενδύσεων, για να επανέλθει στην προηγούµενη κατάσταση και άρα να είναι εκµεταλλεύσιµο. Το ίδιο γίνεται και µε το βιοµηχανικό κεφάλαιο. Το πιο ισχυρό εργοστάσιο του κόσµου να λεηλατήσεις, µπορείς να το κάνεις για λίγο καιρό. Θα πουλήσεις ό,τι είναι δυνατόν να πουλήσεις και από εκεί και πέρα αυτό θα πάψει να είναι εργοστάσιο. εν µπορεί µετά από λεηλασία να επιβιώσει ως εργοστάσιο, ώστε να το εκµεταλλεύεσαι µέσα στον χρόνο. Αυτήν την απλή λογική της οικονοµίας τη συνέλαβε ο άνθρωπος από την αρχή της ηµιουργίας. Μέσα στην "πορεία" του µπόρεσε και κατάλαβε πώς µπορεί να επιβιώσει, εκµεταλλευόµενος το σύνολο των δεδοµένων. Η "επιβίωση" όµως είναι έννοια σχετική. Τόσο σχετική όσο σχετικές είναι µεταξύ τους οι έννοιες "άνθρωπος" και "ανθρωπότητα". Είναι διαφορετικό πράγµα η επιβίωση του "είδους" και διαφορετικό πράγµα η προσωπική επιβίωση. Για κάποιους ανθρώπους η επιβίωση του "είδους" µπορεί να σήµαινε τον προσωπικό τους θάνατο. Κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να "χρεωθούν" προσωπικά την επιβίωση του "είδους". Για να φτάσουµε όµως σ' αυτές τις οδυνηρές καταστάσεις, έπρεπε να διανυθεί ένα σηµαντικό κοµµάτι της "πορείας" του ανθρώπου. Έπρεπε να δηµιουργηθεί ένα σύστηµα, το οποίο θα είχε την εξουσία να επιβάλει είτε άµεσα είτε έµµεσα τον θάνατο σε ανθρώπους, προκειµένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση του "είδους". εν φτάσαµε δηλαδή ως δια µαγείας στους παγκόσµιους πολέµους, όπου λίγοι άνθρωποι αποφάσιζαν µόνοι τους για το θάνατο εκατοµµυρίων ανθρώπων. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του σ' αυτόν τον κόσµο µε τη βασική του ιδιότητα. Την ιδιότητα του εργαζοµένου. Γεννήθηκε γυµνός και άρα δεν µπορούσε εξ αρχής να γίνει επενδυτής. Το κεφάλαιο µπορεί να υπήρχε στη φύση, αλλά ο άνθρωπος ήταν πολύ αδύναµος, για να γίνει κεφαλαιοκράτης. Εκείνη την εποχή µπορούσε να εκµεταλλευτεί 11

12 µόνον ό,τι βρισκόταν διαθέσιµο µέσα στη φύση. Ήταν τροφοσυλλέκτης και έτσι επιβίωνε. Επιβίωνε µόνον ως κυνηγός και φρουτοσυλλέκτης. Επιβίωνε ως εργαζόµενος, ο οποίος µεριµνούσε για την καθηµερινή του επιβίωση µε τον καθηµερινό του κόπο. Άρα η "πορεία" του ήταν µονόδροµος. Έπρεπε να εξασφαλιστεί η πρώτη φάση του αγώνα της επιβίωσης ως εργαζόµενου και µετά να πάει στην επόµενη φάση του κεφαλαίου και άρα στην πιο πλούσια ζωή του κεφαλαιοκράτη και άρα του επενδυτή. Η φυσική του ευφυΐα µέσα σε λίγο χρόνο εξασφάλισε την επιβίωσή του ως περιφερόµενου "εργαζόµενου" και αυτό το γεγονός επέτρεψε στον άνθρωπο να δηµιουργήσει τη γεωργική γνώση. Αυτό ώθησε τον άνθρωπο σε έναν νέο αγώνα διαφορετικό από τον προηγούµενο, που ήταν η εξασφάλιση του κεφαλαίου. Η εξασφάλιση του µέσου, που θα έδινε απόδοση σ' αυτήν τη νέα γνώση. Όταν λοιπόν µιλάµε για τη γεωργική καλλιέργεια, ως κυρίαρχη µορφή δραστηριότητας του ανθρώπου, στην πραγµατικότητα µιλάµε για φάση δηµιουργίας κεφαλαίου. Από τη στιγµή που κάποιοι άνθρωποι, προκειµένου να επιβιώσουν, έπαψαν να είναι νοµάδες και έγιναν γεωργοί, γεννήθηκε η κεφαλαιοκρατία. Το πρώτο δηλαδή µέρος στον Πλανήτη που "περιφράχθηκε", γιατί κάποιος ήθελε να "επενδύσει" µέσα σ' αυτό, ήταν το πρώτο ιδιωτικό κεφάλαιο του κόσµου. Από τη στιγµή λοιπόν που έχουµε κεφάλαιο, ευνόητο είναι ότι υπάρχει η κατάσταση που περιγράψαµε πιο πάνω. Υπάρχει "επένδυση". Υπάρχει "προπληρωµή" κάποιου αγαθού, το οποίο θα παραχθεί εκ των υστέρων. Απλά ο πρωτόγονος "επενδυτής" δεν έδινε χρήµατα σε εργάτες εφόσον δεν είχε, αλλά έβαζε προσωπική εργασία, η οποία στην εποχή της σοδειάς θα απέδιδε κέρδη. Μιας σοδειάς, η οποία µετά από αιώνες πειραµατισµών και εξέλιξης θα αποτιµώνταν µε χρήµατα. Πότε; Όταν η κεφαλαιοκρατία θα είχε αναπτυχθεί σε βαθµό τέτοιο, ώστε να έχει ανάγκη για τη λειτουργία της µια "συµβατική" αξία, η οποία θα τη διευκόλυνε στη λειτουργία της. Η πορεία δηλαδή ήταν προδιαγεγραµµένη. Το "άλµα" του ανθρώπου βρισκόταν στο να "σταθεροποιηθεί" ο κινούµενος νοµάδας τροφοσυλλέκτης µέσα σ' ένα χωράφι και να εργάζεται για µελλοντικούς καρπούς. Για καρπούς, τους οποίους δεν βλέπει µε τα µάτια του, αλλά τους "βλέπει" µε τη γνώση του. Εκεί βρίσκεται το µεγάλο "άλµα" της οικονοµίας και όχι στην εφεύρεση του χρήµατος. Από τη στιγµή που έγινε το "άλµα", όλα τα άλλα ήταν θέµα χρόνου ν' ακολουθήσουν. Από τη στιγµή που ο άνθρωπος "έβλεπε" καρπούς, οι οποίοι δεν υπήρχαν µπροστά του, µπορούσε να φανταστεί και πώς θα τους "µετέφερε", χωρίς να τους "κουβαλάει". Αυτά είναι απλά "βήµατα". Από την αποθήκη, όπου είχαµε τα αγαθά που παράγαµε και τα οποία έφταναν µόνον για να συντηρούµαστε οι ίδιοι, φυσιολογικά µε την ανάπτυξη της γνώσης λόγω της εµπειρίας πήγαµε στην αποθήκη µε το "περίσσευµα", το οποίο µπορούσαµε να το ανταλλάξουµε. Η ανταλλαγή ήταν θέµα χρόνου ν' αναγκάσει τον άνθρωπο να εφεύρει το χρήµα. Ήταν πιο εύκολο να κουβαλάει στην αγορά κάτι το οποίο "αντιπροσώπευε" µεγάλη ποσότητα αγαθών, παρά να κουβαλάει τα ίδια τα αγαθά. Το χρήµα ήταν αυτό το οποίο αποτύπωνε πάνω του την αξία αγαθών, αλλά και αυτό το οποίο επέτρεπε στους 12

13 κεφαλαιοκράτες να προαγοράσουν κόπο ανθρώπων, προκειµένου να παράγουν. Με τον τρόπο αυτόν το χρήµα έγινε ταυτόχρονα "καύσιµο" και "απόδοση" του κεφαλαίου. Το χρήµα, δηλαδή, συνδέεται άµεσα µόνον µε δύο πράγµατα. Με τα προϊόντα και τους µισθούς. Με το κεφάλαιο συνδέεται µόνον έµµεσα. Όταν το κεφάλαιο είναι σπάνιο, δεν φτάνουν τα χρήµατα όλου του κόσµου, για να το αγοράσουν από τους ιδιοκτήτες του. Όταν το κεφάλαιο είναι άφθονο, συχνά αποτιµάται σε χρήµα, είτε γιατί κάποιοι κεφαλαιοκράτες δεν θέλουν πλέον να είναι τέτοιοι είτε γιατί σε κάποιους περισσεύει κάποια ποσότητά του και δεν µπορούν να την εκµεταλλευτούν. Προκειµένου να έχουν ένα µέρος του κεφαλαίου παντελώς ανεκµετάλλευτο, προτιµούν να το "ρευστοποιήσουν". ίνουν κεφάλαιο και παίρνουν χρήµα, το οποίο στην πραγµατικότητα "µετράει" χρόνο επιβίωσης του κατόχου του, χωρίς να έχει ανάγκη να εργαστεί. ίνουν κεφάλαιο, το οποίο µπορεί να παράγει έπ άπειρον και παίρνουν "συµπυκνωµένη" παραγωγή κάποιων συγκεκριµένων χρόνων. Λογική είναι µια τέτοια συναλλαγή για έναν θνητό άνθρωπο. Όταν έχει στην κατοχή του ένα κεφάλαιο, το οποίο παράγει ποσότητα Χ αγαθών τον χρόνο έπ άπειρον, µπορεί να τον συµφέρει να το πουλήσει 30 Χ και άρα να πάρει άµεσα την παραγωγή τριάντα χρόνων. Με την παραγωγή τριάντα χρόνων στη διάθεσή του µπορεί να κάνει πράγµατα, τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα µπορούσε. Γι' αυτόν τον λόγο δίνουµε έµφαση στη θνητή φύση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος ήταν αθάνατος, δεν θα πουλούσε ποτέ κεφάλαιο. Επειδή όµως είναι θνητός και σκέφτεται διάφορα, µπορεί να το κάνει. Επειδή είναι θνητός και "βλέπει" κοντά το τέλος, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα αιώνια χαρακτηριστικά του κεφαλαίου. Μόνον η ύπαρξη των παιδιών του τον επηρεάζει σ' αυτήν τη σκέψη, εξαιτίας των ενστίκτων του. Αν ο άνθρωπος δεν είχε αυτά τα ένστικτα, το κεφάλαιο θα άλλαζε χέρια ανά γενιά. Οι ηλικιωµένοι θα πουλούσαν, για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους, χωρίς να εργάζονται και οι νέοι θα αγόραζαν για να εργαστούν. Από τη στιγµή που "ρυθµίστηκε" το κεφάλαιο, το οποίο συνδέεται µε την επιβίωση του ανθρώπου, ήταν θέµα χρόνου η εξέλιξη του ανθρώπου. Από τη στιγµή που "ρυθµίστηκε" το κεφάλαιο, που εξασφαλίζει τροφή, ήταν θέµα χρόνου ν' αναπτυχθεί το βιοµηχανικό κεφάλαιο. Οι ανάγκες του ανθρώπου ανέπτυξαν το γεωργικό κεφάλαιο και οι ανάγκες του γεωργικού κεφαλαίου ανέπτυξαν το βιοµηχανικό κεφάλαιο. Αυτό είναι φυσικό. Από τη στιγµή που ο άνθρωπος ως γεωργός έβλεπε ότι το χωράφι του θα µπορούσε να το καλλιεργεί ευκολότερα και καλύτερα µε κάποια µέσα, ήταν θέµα χρόνου ν' αρχίσει την κατασκευή τους. Η βιοµηχανία δηλαδή δεν ξεκίνησε, για να έχει ο άνθρωπος αυτοκίνητο ή τζετ σκι. Ξεκίνησε, για να έχει ο άνθρωπος ένα υνί ή µια τσάπα, για να έχει ευκολότερη και µεγαλύτερη παραγωγή. Ξεκίνησε για να έχει ο άνθρωπος ένα πιθάρι ή ένα κάρο, για να µεταφέρει αυτήν την παραγωγή στην αγορά. Το ένα κεφάλαιο συντελούσε στη βελτίωση του άλλου και φτάσαµε στη σύγχρονη εποχή. 13

14 Ο αναγνώστης αντιλαµβάνεται ότι τα πάντα ήταν αποτέλεσµα φυσικών διαδικασιών και θα µπορούσε για κάποιον που έχει γνώσεις να είναι απόλυτα προβλέψιµη η πορεία του ανθρώπου. Προβλέψιµη όµως αυτή η πορεία δεν είναι µόνον σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο. Προβλέψιµη είναι και σ' ό,τι αφορά τους ρόλους, οι οποίοι θα προέκυπταν για τον άνθρωπο εξαιτίας του κεφαλαίου. Αναγκαστικά και απόλυτα φυσικά. Από τη στιγµή που "περιφράχθηκε" το πρώτο χωράφι, αυτός που το περίφραξε δεν θα ήταν ίδιος µ' αυτόν που δεν είχε χωράφι. Το πρώτο κεφάλαιο, δηλαδή, δηµιούργησε τον πρώτο κεφαλαιοκράτη. Όταν περιφράχτηκε το σύνολο του κεφαλαίου σε έναν χώρο, δηµιουργήθηκε η κεφαλαιοκρατία. Σε έναν κόσµο, που µέχρι τότε ήταν ένας κόσµος "εργαζοµένων", γεννήθηκε η δεύτερη κοινωνική τάξη, που ήταν η κεφαλαιοκρατία. Οι κοινωνικές τάξεις έχουν πάρει τον ρόλο τους µέσα από φυσικές διαδικασίες και ως εκ τούτου έχουν σταθεροποιηµένα χαρακτηριστικά. Οι κεφαλαιοκράτες και οι εργαζόµενοι ζούνε από το ίδιο κεφάλαιο. Τρώνε από το ίδιο πιάτο, άσχετα αν έχουν διαφορετικό µερίδιο. Αυτές οι δύο απόλυτα φυσικές κοινωνικές τάξεις έχουν µάθει να συνυπάρχουν, σεβόµενες τον βασικό νόµο, τον οποίο περιγράψαµε πιο πάνω. Η κεφαλαιοκρατία γνώριζε ότι έπρεπε να προπληρώσει τους εργαζόµενους, προκειµένου να εξασφαλίσει την εργασία τους. Η εργατική τάξη γνώριζε ότι έπρεπε να απαιτεί να προπληρώνεται. εν χρειαζόταν εκπαίδευση, για να τα γνωρίζουν όλα αυτά. Ακόµα κι αν δεν τα γνώριζαν, η ζωή θα φρόντιζε να τα µάθουν. εν µπορεί να επιβιώσει ο εργαζόµενος, περιµένοντας την σοδειά. εν µπορείς να τον περιµένεις για να εργαστεί, αν δεν του έχεις εξασφαλίσει την τροφή της προηγούµενης ηµέρας. Έµποροι και αστική τάξη. Μέσα σ' αυτήν τη σταθερή κατάσταση, όπου επικρατούν σταθεροί νόµοι και απαράβατοι κανόνες, υπήρχε πάντα η απειροελάχιστη πληθυσµιακά τάξη των εµπόρων. Οι έµποροι πάντα υπήρχαν στην κοινωνία, γιατί πουλούσαν "υπηρεσίες". Αναλάµβαναν οι ίδιοι να κάνουν πράγµατα, τα οποία βόλευαν τους δύο κυρίαρχους της κοινωνίας. Αναλάµβαναν να γίνουν η τέλεια "εφαρµογή" ανάµεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Αυτοί θα µετέφεραν τα προϊόντα των λίγων και πολλές φορές αποµονωµένων κεφαλαιοκρατών στο σύνολο της αγοράς και αυτοί θα παρέδιδαν το σύνολο των προϊόντων στο σύνολο των καταναλωτών. Τα χαρακτηριστικά τους, εξαιτίας της ιδιοµορφίας τους, ήταν διαφορετικά από αυτά των υπολοίπων. Άσχετα µε το γεγονός ότι δεν ήταν παραγωγοί, είχαν υπό την ιδιοκτησία τους 14

15 προϊόντα. Άσχετα µε το γεγονός ότι ήταν εργαζόµενοι, δεν στόχευαν στο µεροκάµατο του εργαζόµενου. Οι έµποροι έχουν πλούτο να "περιµένουν" την ευκαιρία και δεν σέρνονταν πίσω από τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης. Το σύνολο δηλαδή της επαγγελµατικής τους αγωνίας είναι να έχουν το χρήµα ν' αγοράσουν φτηνά ένα προϊόν, το οποίο θα µπορέσουν να το διοχετεύσουν γρήγορα και αν µπορούν πανάκριβα στην αγορά. Τίποτε και καµία προϋπόθεση που αφορά την κεφαλαιοκρατία δεν τους αφορά. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να σκεφτεί µε βάση τα δεδοµένα που τους αφορούν ως επαγγελµατίες και όχι µε βάση την κοινή λογική. Όταν δεν διαθέτουν πραγµατικό κεφάλαιο και ο µόνος επαγγελµατικός τους στόχος είναι να πολλαπλασιάζουν τον πλούτο τους, ευνόητα είναι µερικά πράγµατα. Ποιος δηλαδή είναι ο ιδανικός έµπορος; Το πρότυπο όλων των εµπόρων; Αν βασιστεί κάποιος αποκλειστικά στα δεδοµένα που τους αφορούν, θα βγάλει πολύ περίεργα συµπεράσµατα. Μόνον τότε θα καταλάβει τον λόγο που δεν µοιάζουν µε τους κεφαλαιοκράτες, ενώ κινούνται περίπου στον ίδιο χώρο και είναι αυτός της αγοράς. Τότε θα καταλάβει τη σχέση τους µε τους καταναλωτές, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κοινοί εργαζόµενοι, εφόσον αυτές είναι οι αναλογίες στο κοινωνικό "µωσαϊκό". Τότε µόνον θα καταλάβει τον λόγο που γι' αυτούς δεν ισχύουν οι απαράβατοι νόµοι και κανόνες που ισχύουν για τους άλλους. Για παράδειγµα, ποιος είναι ο ιδανικός κεφαλαιοκράτης; Ποιος µπορεί να είναι το πρότυπο των κεφαλαιοκρατών; Αυτός ο οποίος έχει το πιο εξελιγµένο και άρα ακριβό κεφάλαιο, που παράγει το καλύτερο προϊόν. Αυτός ο οποίος έχει πιστούς και άρα καλοπληρωµένους εργάτες, για να εξασφαλίζει µόνιµα και σταθερά την ύψιστη ποιότητα παραγωγής. Αυτός ο οποίος έχει σχέση εµπιστοσύνης µε τους πελάτες του, εφόσον τους προσφέρει πάντα την καλύτερη ποιότητα προϊόντων. Αυτός ο άνθρωπος σέβεται απόλυτα τους νόµους και τους κανόνες της οικονοµίας. Θα επενδύει πάντα χρήµατα στη βελτίωση της τεχνογνωσίας του, για να µην απειλείται το κεφάλαιό του από τον ανταγωνισµό. εν θα αφήσει απλήρωτους τους εργάτες του, γιατί δεν ρισκάρει να πέσει η ποιότητα των προϊόντων του, ρίχνοντας και πάλι την αξία του κεφαλαίου του. εν θα αισχροκερδήσει εις βάρος των καταναλωτών, λεηλατώντας τους, γιατί δεν θέλει να χαλάσει το όνοµά του στην αγορά και να την στρέψει προς τους ανταγωνιστές του και άρα εις βάρος του κεφαλαίου του. "Εκµεταλλεύεται" τους πάντες και έχει το µέσον που του επιτρέπει να το κάνει έπ άπειρον. Έπ άπειρον για όσο διάστηµα είναι ο ιδανικός κεφαλαιοκράτης και άρα τα όσα αυτό συνεπάγεται. Στην απέναντι "όχθη" στέκεται ο έµπορος. Ποιος είναι ο ιδανικός έµπορος; Αυτός ο οποίος πολλαπλασιάζει γρήγορα και άµεσα τα χρήµατά του. Αυτός ο οποίος βγάζει τα µεγαλύτερα κέρδη από την αγορά. Ιδανικός έµπορος δεν είναι αυτός ο οποίος έχει το καλύτερο προϊόν στον πάγκο του. Το καλύτερο προϊόν είναι ακριβό στην αγορά του και άρα περιορίζει το κέρδος στην πώληση. Ιδανικός έµπορος, δηλαδή, είναι ο κλέφτης. Αυτός ο οποίος θα σου πουλήσει πανάκριβα φύκια για µεταξωτές κορδέλες. Αυτός ο οποίος στην 15

16 ιδανική περίπτωση θα σου πουλήσει πανάκριβα ό,τι "σαβούρα" βρει τζάµπα. Ιδανικός έµπορος είναι αυτός ο οποίος θα σου πουλήσει "νερό Καµατερού", για να σε "σώσει". Αυτά δεν τα λέµε, θέλοντας να απαξιώσουµε την ιδιότητα του εµπόρου. Αυτά προκύπτουν από τα δεδοµένα, τα οποία αφορούν το επάγγελµα του εµπόρου. Ο έµπορος πρέπει να πάρει από τον πελάτη του όσα περισσότερα χρήµατα µπορεί και όσο πιο γρήγορα µπορεί. Η ταχύτητα γι' αυτόν είναι πάντα το ζητούµενο, γιατί, όσο πιο γρήγορος είναι, τόσο πιο πολλές "επαναλήψεις" µπορεί να κάνει και άρα τόσο πιο πολύ κέρδος µπορεί να διεκδικήσει. Ο πελάτης γι' αυτόν είναι ένα "θήραµα" της στιγµής. εν έχει το µέσον για να "χτίσει" µόνιµη σχέση µ' αυτόν. εν έχει το µέσον, για να τον "εκµεταλλεύεται" έπ άπειρον. Σήµερα έτυχε και έχει στα χέρια του το καλύτερο προϊόν. Αύριο θα το έχει; Αύριο µπορεί να το έχει κάποιος άλλος συνάδελφός του. εν είναι παραγωγός, ώστε να κρατάει την τύχη του στα δικά του χέρια. εν µπορεί να επενδύει σε µόνιµες σχέσεις, γιατί δεν έχει το µέσο, που δίνει νόηµα στην επένδυση. εν είναι υποχρεωµένος να διατηρεί καλές σχέσεις µε τους εργαζόµενους, γιατί δεν διαθέτει τέτοιους. εν αγωνιά για το "όνοµά" του στην αγορά, εφόσον τα προϊόντα που εµπορεύεται αντιπροσωπεύουν το "όνοµα" κάποιου άλλου. "Τελάλης" των προϊόντων των άλλων είναι. Ο πελάτης ακούει και προσέρχεται. Ο έµπορος µε χρήµατα αγόρασε προϊόντα και χρήµατα αναζητά. Είναι ένας µεγαλοκαταναλωτής που αγοράζει προϊόντα κι αναζητά καταναλωτές για να τα πουλήσει. Άρα, εκ των δεδοµένων βιάζεται. Βιάζεται να πολλαπλασιάσει τα χρήµατα που έδωσε και στη χειρότερη περίπτωση να µην µπει "µέσα". Αν µπορεί να σε κλέψει, θα σε κλέψει, γιατί δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να σ' έχει µπροστά στον πάγκο του. Όχι τα χρήµατα που έχεις στην τσέπη σου, αλλά κι αυτά που έχεις στην τράπεζα θέλει να σου πάρει. εν γίνεται διαφορετικά. Όταν ο στόχος του είναι απλά να πολλαπλασιάσει το χρήµα του, δεν υπάρχει άλλος "προσανατολισµός". Αυτοί οι έµποροι είναι ο σκληρός και ισχυρός "πυρήνας" της αστικής τάξης. Η αστική τάξη είναι η "νεότερη" κοινωνική τάξη. Είναι η τάξη που "γεννήθηκε", αφού πρώτα σταθεροποιήθηκε η κοινωνική δοµή. Είναι η τάξη που "γεννήθηκε" από τον πλούτο, ο οποίος προέκυψε εξαιτίας της ανάπτυξης. "Γεννήθηκε", όταν µπορούσαν οι "άλλοι" να πληρώσουν την επίλυση ειδικών προβληµάτων από πιο ειδικούς. Όταν οι κεφαλαιοκράτες είχαν πλέον τον πλούτο να πληρώνουν κάποιους να "σκέφτονται", για να επιλύουν προβλήµατα που τους απασχολούσαν και ήταν ανώτερα από αυτά της επιβίωσης, την οποία είχαν εξασφαλίσει. Προβλήµατα µεταφυσικής, εφόσον προβληµατίζονταν για το νόηµα της ζωής. Προβλήµατα υγείας, που απειλούσαν την "τύχη" τους να διαθέτουν κεφάλαιο και άρα πλούτο. Όταν ως κεφαλαιοκράτες µπορούσαν να πληρώσουν τον ιερέα, ο οποίος τους εξασφάλιζε "ρετιρέ" και στον επόµενο κόσµο. Όταν ως κεφαλαιοκράτες µπορούσαν να 16

17 πληρώσουν τον γιατρό και δεν ήθελαν να ρισκάρουν την υπερπολύτιµη ζωή τους µε τα γιατροσόφια των "µάγων". Κοντά σ' αυτούς τους λίγους η οικονοµική ανάπτυξη "έσπρωχνε" και τους πολλούς. Η αστική τάξη άρχισε να πολλαπλασιάζει τα µέλη της, όταν και οι απλοί άνθρωποι, ως εργαζόµενοι και άρα ως µισθωτοί, είχαν ξεπεράσει τον φόβο της επιβίωσης κι αναζητούσαν και αυτοί το "µέσον" για τη µεταθανάτιο ζωή. Όταν κι αυτοί είχαν ανάγκη τον γιατρό και µπορούσαν κι αυτοί να τον πληρώσουν. Όταν η πολυπλοκότητα των συµφερόντων δηµιουργούσε ανάγκη δικηγόρων και µπορούσαν να τους πληρώσουν όλοι οι συγκρουόµενοι. Η πρόοδος των δύο θεµελιωδών κοινωνικών τάξεων "γέννησε" τη νεότερη κοινωνική τάξη των αστών. Έµποροι, ιερείς, γιατροί και δικηγόροι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται µε την πρόοδο της οικονοµίας και τη δυνατότητα περισσοτέρων ανθρώπων να έχουν "ειδικές" ανάγκες. Το λεπτό σηµείο σ' αυτήν την κατάσταση είναι το εξής: Η διαφορετική οικονοµική δυνατότητα των "πελατών" της αστικής τάξης είναι αυτή που της έδωσε το πιο βασικό χαρακτηριστικό της. Το χαρακτηριστικό του εµπορίου. Το χαρακτηριστικό του µέχρι τότε βασικού πληθυσµιακού "πυρήνα" της, που ήταν οι έµποροι. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ότι για την ίδια "υπηρεσία" ζητάει ό,τι εκτιµάει η ίδια ότι µπορεί να πάρει από την "αγορά". Κατά το κοινώς λεγόµενο ζητάει "ό,τι την "παίρνει", όπου την "παίρνει"". Για την ίδια θεραπεία της ίδιας ασθένειας θα πληρωθεί µε χρυσάφι από έναν αγωνιώντα κεφαλαιοκράτη και µε "ψίχουλα" σε περίπτωση που ο αγωνιώντας είναι ένας εργατάκος. Τα προβλήµατα µε την αστική τάξη είναι ότι δεν υπάρχουν αντικειµενικά κριτήρια αξιολόγησης του "κεφαλαίου" της. Ως εκ τούτου τα όρια µεταξύ "υπηρεσίας" και "εκβιασµού" είναι πολύ κοντά. Τα όρια µεταξύ "πώλησης" προϊόντος και "λεηλασίας" του πελάτη είναι δυσδιάκριτα. Αυτό το πρόβληµα δεν υπάρχει στις δύο φυσικές κοινωνικές τάξεις και ως εκ τούτου είναι πιο σταθερά και τα χαρακτηριστικά τους. Στην κεφαλαιοκρατία τα όρια είναι πάντα ευδιάκριτα, γιατί µπαίνουν µέσα σ' αυτά τα αντικειµενικά κριτήρια. Ο κεφαλαιοκράτης έχει πάντα ένα κόστος παραγωγής, το οποίο λειτουργεί ως ευδιάκριτος "πήχης". εν µπορεί να συνεχίσει να παράγει, αν πουλήσει κάτω από αυτόν τον προπληρωµένο "πήχη", αλλά είναι και προκλητικός όταν τον "υπερπηδά". Το ίδιο συµβαίνει και µε τον εργαζόµενο. Έχει κι αυτός έναν "πήχη" ευδιάκριτο. Ο "πήχης" της επιβίωσης. εν µπορεί να συνεχίσει να εργάζεται, αν πληρωθεί κάτω από αυτόν τον "πήχη" και είναι και παράλογος όταν τον "υπερπηδά". Η αισχροκέρδεια του κεφαλαιοκράτη όταν υπάρχει είναι εύκολα αντιληπτή, όπως το ίδιο εύκολα είναι αντιληπτός και ο παραλογισµός του εργαζοµένου. Στην αστική τάξη δεν υπάρχουν αντίστοιχα αντικειµενικά κριτήρια, ώστε αυτή να ελέγχεται από την κοινωνία. Στην υπηρεσία δεν υπάρχουν αυτά τα απλοϊκά δεδοµένα. Πόσο έχει "κοστίσει" µια σωτήρια ιδέα πριν βγει στην αγορά; Κόστισε πολλά χρόνια στέρησης και µελετών ή ήταν µια ιδέα της στιγµής; Πόσες φορές µπορεί να πληρωθεί µια τέτοια ιδέα ως σωτήρια από αυτόν που την "πουλά"; Τι θέλουµε να πούµε µ' αυτό; Πότε αυτή η επανάληψη µετατρέπει την "ιδέα" σε απλή καθηµερινή εφαρµογή; Πότε αυτή η επανάληψη 17

18 µετατρέπει τον "επιστήµονα" από κεφαλαιοκράτη σε κοινό εργαζόµενο; Κάποτε, για παράδειγµα, µπορούσες να "χρυσώσεις" έναν επιστήµονα, που θα έβρισκε τρόπο να σε σώσει από την ευλογιά. Την εποχή όπου θα ήταν ο µοναδικός που µπορούσε να έχει το κεφάλαιο-γνώση να σε σώσει. Σήµερα, πόσο µπορείς να "χρυσώσεις" µια κοινή νοσοκόµα, που κάνει το ίδιο δεκάδες φορές την ίδια ηµέρα; Ας φανταστεί ο αναγνώστης το εξής απλό παράδειγµα. Υπάρχει ένας πάµπλουτος άνθρωπος, ο οποίος νοσεί από µια θανατηφόρα και άγνωστη ασθένεια. Μια αρρώστια µοναδική, η οποία αφορά µόνον τον ίδιο. Έστω ότι ένας άνθρωπος µε ιατρικές γνώσεις κάνει ένα συµβόλαιο µαζί του, για να του εξασφαλίσει τη θεραπεία. Τη µοναδική θεραπεία, την οποία θα δηµιουργήσει για τον µοναδικό άνθρωπο που τον αφορά. Τι µπορεί να περιλαµβάνει ένα τέτοιο συµβόλαιο; Το κόστος παραγωγής του "προϊόντος". Το κόστος επιβίωσης του επιστήµονα στα χρόνια της έρευνας και άρα της εργασίας του. Το κόστος των πειραµάτων και των µέσων που θα διατεθούν. Το κόστος της "γραφειοκρατίας" της έρευνας µέχρι αυτή να γίνει εφαρµόσιµη. Αντιλαµβανόµαστε ότι το κόστος παραγωγής του "προϊόντος" θα είναι τεράστιο. Αν σ' αυτό το κόστος προστεθεί και το θεµιτό κέρδος του παραγωγού "επιστήµονα", αντιλαµβανόµαστε ότι θα είναι ένα πανάκριβο προϊόν. Ένα φυσικά πανάκριβο προϊόν, το οποίο υπολογίζεται µε αντικειµενικά κριτήρια και το οποίο θα το πληρώσει αναγκαστικά αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται και το παρήγγειλε. Ένα κόστος, το οποίο, όσο µεγάλο κι αν είναι, φαίνεται λογικό για κάποιον που εκείνη την ώρα αγωνίζεται να σώσει τη ζωή του και τα χρήµατα δεν τον απασχολούν ως πρόβληµα. Αυτός ο πλούσιος άνθρωπος παραγγέλνει ένα πανάκριβο προϊόν και αναγκαστικά πρέπει να το πληρώσει. Από αυτήν την κατάσταση, όπου τα πάντα κρίνονται µε αντικειµενικά κριτήρια, πηγαίνουµε στην επόµενη, όπου τα πάντα είναι αφηρηµένα. Αν εµφανιστεί ένας δεύτερος ασθενής µε την ίδια αρρώστια, πόσο θα πληρώσει την ίδια θεραπεία; Θα του χρεωθεί όσο του πρώτου; Με βάση ποια κριτήρια θα υπολογίσει ο επιστήµονας το κόστος του "προϊόντος" που θα πουλήσει; Για τον επιστήµονα η ίδια πράξη για το ίδιο πρόβληµα δεν είναι πλέον αρκετά χρόνια επώδυνης εργασίας. Στην πραγµατικότητα δεν είναι παραπάνω από πέντε λεπτά σκέψης. Πόσο µπορεί να αξιολογήσει το κόστος πέντε λεπτών σκέψης; Αν οι ασθενείς γίνουν εκατοµµύρια και οι εκπαιδευµένοι στη νόσο γιατροί γίνουν δεκάδες χιλιάδες, πόσο θα χρεώνεται το ίδιο "προϊόν"; Αυτοί όλοι είναι επιστήµονες, οι οποίοι έχουν κόστος λειτουργίας "εργοστασίου" παραγωγής γνώσης ή είναι κοινοί εργαζόµενοι, που κάνουν αυτά τα οποία έχουν εκπαιδευτεί να κάνουν; Κοινοί εργαζόµενοι, που δεν διαφέρουν από έναν τορναδόρο ή έναν υδραυλικό. Εκπαιδευµένοι εργαζόµενοι οι µεν, εκπαιδευµένοι εργαζόµενοι και οι δε. Σε τι διαφέρουν; Εδώ εύλογα θα πει κάποιος ότι διαφέρουν στο κεφάλαιο. Ο επιστήµονας έχει κεφάλαιο έστω και σε άυλη µορφή. Ένα κεφάλαιο, το οποίο παράγει ένα επίσης άυλο "προϊόν", όπως 18

19 είναι µια σωτήρια θεραπεία. Ένα κεφάλαιο, το οποίο του κόστισε χρήµατα, κόπο και χρόνο σπουδών για ν' αποκτηθεί. Εδώ υπάρχει όµως ένα πρόβληµα. Ένα πρόβληµα µεγάλο για το οποίο για να γίνει κατανοητό θα πρέπει να επιστρέψουµε στο αρχικό παράδειγµα. Μιλάµε για κεφάλαιο και άρα θα πρέπει ν' αναζητήσουµε το βασικό δεδοµένο που αφορά το κεφάλαιο και αυτό είναι ο ιδιοκτήτης του. Ο επιστήµονας του παραδείγµατός µας δηµιούργησε ένα "προϊόν" µε τη χρηµατοδότηση κάποιου άλλου. Άρα το ερώτηµα το οποίο τίθεται είναι το πολύ απλό σε ποιον ανήκει αυτό το "προϊόν"; Σ' αυτόν που το δηµιούργησε ή σ' αυτόν που το πλήρωσε; Η θεραπεία δηλαδή της σπάνιας νόσου σε ποιον ανήκει; Σ' αυτόν που λειτούργησε ως "επενδυτής" ή σ' αυτόν που λειτούργησε ως εργαζόµενος; Σ' αυτόν που ρίσκαρε να χάσει χρήµατα σε περίπτωση µη θετικής έκβασης της προσπάθειας ή σ' αυτόν που δεν ρίσκαρε τίποτε και πληρωνόταν ως εργαζόµενος µέχρι να την ανακαλύψει; Ο δεύτερος ασθενής, δηλαδή, σε ποιον και πόσο πρέπει να πληρώσει για τη θεραπεία του; Να πληρώσει το "προϊόν" στον πλούσιο επενδυτή ως ιδιοκτήτη κεφαλαιοκράτη και να δώσει ένα απλό µεροκάµατο στον επιστήµονα ή να πληρώσει τα πάντα στον επιστήµονα ως κεφαλαιοκράτη και εργαζόµενο; Ποιο είναι το σωστό; Σε ποιον ανήκει το "προϊόν"; Σ' αυτόν που το δηµιούργησε ή σ' αυτόν που το πλήρωσε για να δηµιουργηθεί; Απλά είναι τα πράγµατα. Σύνθετα τα κάνουν οι πονηροί αστοί. Σε ποιον ανήκει ένας πίνακας ζωγραφικής; Στον ζωγράφο που τον δηµιούργησε µε το ταλέντο του ή σ' αυτόν που τον πλήρωσε για να τον ζωγραφίσει; Υπάρχει κάποιος που να πληρώνει έναν ζωγράφο µόνο και µόνο για να "δει" έναν πίνακα και µετά να του τον αφήνει στην ιδιοκτησία του; Όχι βέβαια; Άρα, γιατί ο γιατρός του παραδείγµατός µας να αφεθεί να φέρεται σαν κεφαλαιοκράτης και ο χορηγός του να έχει ως µοναδικό κέρδος να "δει" το έργο του; Αν αποτύγχανε ο γιατρός και χρωστούσε χρήµατα που δεν µπορούσε να επιστρέψει, τι έπρεπε να κάνει ο χορηγός του; Να τον πουλήσει στα σκλαβοπάζαρα; Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι θέλουµε να πούµε; Η αστική τάξη φέρεται και έχει απαιτήσεις κεφαλαιοκρατικής τάξης, ενώ στην ουσία δανείζεται ένα κεφάλαιο απλά για να το χρησιµοποιεί, επειδή αυτό εξυπηρετεί τον πραγµατικό ιδιοκτήτη της, που είναι η κοινωνία στο σύνολό της. Της δίνεται κεφάλαιο το οποίο το έχουν πληρώσει και εν πολλοίς δηµιουργήσει άλλοι για να εργάζεται, καλύπτοντας τις ανάγκες της κοινωνίας, και αυτή λειτουργεί σαν ιδιοκτήτρια αυτού του κεφαλαίου. Γιατί το λέµε αυτό; Γιατί η εκπαίδευση που δίνει στην αστική τάξη κεφάλαιο είναι δηµόσια και άρα πληρώνεται κατά κύριο λόγο από τις δύο µεγάλες κοινωνικές τάξεις. Ακόµα και το ίδιο το κεφάλαιο που παίρνει είναι σε µεγάλο βαθµό δηµιούργηµα και πάλι των δύο εκείνων κοινωνικών τάξεων. Ταλαντούχοι τεχνίτες εργαζόµενοι ήταν οι θεµελιωτές των επιστηµών και πάµπλουτοι κεφαλαιοκράτες ήταν αυτοί οι οποίοι τους πλήρωσαν την "ευκαιρία" να δείξουν τα ταλέντα τους. 19

20 Αυτό το οποίο λέµε είναι εύκολα κατανοητό. Όταν αποφοιτά ένας πολιτικός µηχανικός από το Πολυτεχνείο, τι είναι; Κεφαλαιοκράτης γνώσης ή ένας κοινός εργαζόµενος της γνώσης; Τη γνώση που κατέχει τη δηµιούργησε ο ίδιος ή αυτή η γνώση αποτελεί τον συνολικό κόπο της ανθρωπότητας στον συγκεκριµένο τοµέα; Η γνώση, για παράδειγµα, της στατικής, που κατέχει ο µηχανικός, είναι δική του; Η γνώση της στατικής πότε και από ποιους δηµιουργήθηκε; Τι µερίδιο σ' αυτήν τη γνώση έχει ο Μπρουναλέσκι για παράδειγµα; Τι ιδιοκτησία σ' αυτήν τη γνώση έχει ο Μέδικος, που τον χρηµατοδότησε για να την εφαρµόσει; Έστω ότι αυτοί οι δύο µπορούσαν να µας εκβιάσουν ως "κεφαλαιοκράτες". Ο πρώτος, µη αποκαλύπτοντας τη γνώση του και ο δεύτερος, µη χρηµατοδοτώντας την εφαρµογή της. Μπορούσαν να µας εκβιάσουν, γιατί θα στερούµασταν αυτό που παρήγαγαν τόσο ως γνώση όσο και ως εφαρµογή. Η στατική θα έµενε πίσω χωρίς τον Μπρουναλέσκι και η ανθρωπότητα δεν θα έβλεπε ποτέ την εφαρµογή της στο Ντουόµο της Φλωρεντίας. Αν αυτοί µπορούσαν να µας εκβιάσουν και δεν το έκαναν, γιατί να µας εκβιάζει ο απόφοιτος του Πολυτεχνείου; Επειδή πλήρωνε ενοίκιο και σάντουιτς για µερικά χρόνια, προκειµένου να επιβιώσει στο διάστηµα που έπαιρνε δωρεάν γνώση από το δηµόσιο Πολυτεχνείο; εν µας εκβίασαν οι µοναδικοί και σπάνιοι και µας εκβιάζει αυτός ο οποίος "παράγεται" µε τον τόνο από την κοινής ιδιοκτησίας γνώση, που ανήκει σε όλους µας; Αυτός, που µε δικά µας χρήµατα, σε δική µας υποδοµή και µε δικό µας κόστος απλά ευεργετείται από εµάς, παίρνοντας γνώση; Από εµάς, που του δίνουµε την ευκαιρία να εργαστεί στον τοµέα που τον ενδιαφέρει ως άτοµο; εν µας εκβίασαν αυτοί που "έστυψαν" τα µυαλά τους και τα πορτοφόλια τους και θα µας εκβιάσουν αυτοί, που τους δηµιουργούµε µόνοι µας ως κοινωνία; Τα ίδια ισχύουν σε όλες τις επιστήµες. εν µας εκβίασαν οι ευεργέτες µας και µας εκβιάζουν οι ευεργετούµενοι; εν µας εκβίασε ο µεγάλος Παπανικολάου και µας εκβιάζει ένας ασήµαντος γυναικολόγος, που απλά εκπαιδεύτηκε στο "τεστ Παπ"; Αυτό δυστυχώς συµβαίνει µε την αστική τάξη. ανείζεται το κεφάλαιο της ανθρωπότητας για να εκπαιδευτεί και µετά το χειρίζεται σαν ιδιοκτήτης του. Από αυτήν τη διαφορά προκύπτουν οι διαφορετικές συµπεριφορές σε σχέση µε τις άλλες δύο πανίσχυρες κοινωνικές τάξεις. Ποια είναι η κύρια διαφορά τους; Η δυνατότητα εκβιασµού του "πελάτη" τους. Η πολυτιµότητα της γνώσης τους για τον πελάτη τους. Για έναν άνθρωπο, ο οποίος κινδυνεύει να πεθάνει από ασθένεια, τι είναι πιο πολύτιµο; Η λύση του προβλήµατός του ή ένα πολυτελές σπίτι ή ένα πολυτελές αυτοκίνητο; Το πρώτο φυσικά. Αυτό όµως κατά πόσο νοµιµοποιεί τον επιστήµονα να του το πουλήσει πιο ακριβά από τα παραπάνω αγαθά; Έναν επιστήµονα, που καθηµερινά εκ των δεδοµένων "σώζει" ανθρώπους, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Εδώ βρίσκεται και η διαφορά µεταξύ κεφαλαιοκρατών και αστών. Εδώ µπαίνουν τα κριτήρια, τα οποία δεν είναι το ίδιο αντικειµενικά για όλους. Τα αντικειµενικά κριτήρια, που υπάρχουν για τους κεφαλαιοκράτες, δεν υπάρχουν για τους αστούς "κεφαλαιοκράτες". Τα 20