Μηνιαία οικολογική Εφημερίδα Οκτώβριος 2011 Φύλλο 98 Τιμή φύλλου 0,01. Παράθυρο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο

Transcript

1 πράσινηπολιτική οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη Μηνιαία οικολογική Εφημερίδα Οκτώβριος 2011 Φύλλο 98 Τιμή φύλλου 0,01 Παράθυρο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο Εκτιμήσεις για την πολιτική και κοινωνική συγκυρία και το νέο ρόλο των Οικολόγων Πράσινων Πολιτική Απόφαση του 8ου Συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων (21-23 Οκτωβρίου 2011) Η κρίση έχει δημιουργήσει ένα νέο τοπίο, 1. όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην πολιτική. Κύριο στοιχείο είναι η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου της τελευταίας 35ετίας, όπου το πολιτικό σύστημα υποσχόταν στους πολίτες βελτίωση της ζωής τους μέσα από τη βελτίωση της αγοραστικής τους δύναμης ή την επαγγελματική τους τακτοποίηση. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, είναι αναμφίβολα μέρος μιας μεγάλης διεθνούς κρίσης του οικονομικού συστήματος. Αυτά όμως που έκαναν την Ελλάδα αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης και τη φέρνουν σήμερα σε χειρότερη θέση ακόμη και από τις άλλες χώρες του Μηχανισμού Στήριξης, αποτελούν την ελληνική διάσταση της κρίσης. Χωρίς ριζικές αλλαγές στις πολιτικές και τις στάσεις ζωής που συνέβαλαν καθοριστικά στα σημερινά αδιέξοδα, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση όσο αποτελεσματικά και να αντισταθούμε στα μέτρα που επιβάλλονται. _σ.8-9 Εφεδρεία: Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος; Στη χώρα μας η δημόσια διοίκηση και οι υπάλληλοί της είναι φυσικό να μην είναι καθόλου δημοφιλείς. Σχεδόν κάθε Έλληνας έχει να διηγηθεί αρνητικές ιστορίες από την επαφή του μαζί τους. Τους συνοδεύει επιπλέον το «στίγμα» των πελατειακών σχέσεων, που καθόριζε το μεγαλύτερο ίσως μέρος των προσλήψεων, αλλά και η σύγκριση με τους υπόλοιπους μισθωτούς, που ήδη πολύ πριν από την κρίση δοκίμαζαν την εργασιακή ανασφάλεια, τη συμπίεση των μισθών και τις συστηματικές παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. του Γιάννη Παρασκευόπουλου Ό λα αυτά τους κάνουν τώρα εύκολο στόχο, από επικοινωνιακή άποψη: η εφεδρεία με το 60% του μισθού φαντάζει ήπια μπροστά στην πλήρη ανεργία που πλήττει ή απειλεί τους υπόλοιπους πολίτες, και η δραστική οριζόντια περικοπή των δημόσιων δαπανών παρουσιάζεται ως αυτονόητος μονόδρομος για το έλλειμμα και την 6η δόση. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μας χρησιμεύουν σε τίποτα, τότε γιατί να τους κρατάμε και να τους πληρώνουμε; Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το έλλειμμα αποδοτικότητας της δημόσιας διοίκησης και προσφοράς της στην κοινωνία και την οικονομία είναι αναμφισβήτητο. Υπάρχουν σίγουρα ευθύνες γι αυτό, και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι στο απυρόβλητο. Αν όμως κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε το έλλειμμα αυτό δεδομένο και για το μέλλον, τότε έχουμε μηδενίσει τις ελπίδες μας να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση. Όταν η σκόνη των μέτρων κατακαθίσει, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας θα έχει σίγουρα σημαντικά μικρότερο διαθέσιμο εισόδημα. Για να κρατήσουμε λοιπόν στοιχειώδη κοινωνική συνοχή και να πάμε τη χώρα μπροστά, θα χρειαζόμαστε αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, όπως δημόσιας παιδείας και περίθαλψης, υποδομές κτηματολογίου και βιώσιμου χωροταξικού σχεδιασμού, ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου για το περιβάλλον και την προστασία του καταναλωτή, υπηρεσίες για ουσιαστική στήριξη της πραγματικής οικονομίας και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, θεσμούς που να διασφαλίζουν πλήρη διαφάνεια, δικαιοσύνη που να μη σέρνεται με ρυθμούς χελώνας, αποτελεσματική είσπραξη και του τελευταίου ευρώ δημόσιων εσόδων. Ο ριζικός αυτός αναπροσανατολισμός είναι από τα μεγάλα στοιχήματα των επόμενων χρόνων για τη χώρα. Μας προετοιμάζει για κάτι τέτοιο η εφεδρεία; _σ.2 Μόνοι μας θα σωθούμε! Από την Ελλάδα της μιζέριας, στην άλλη Ελλάδα της ελπίδας. του Στέφανου Σταμέλλου Πέρα από την ανάγκη σήμερα για αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την έξοδο από τη φαυλοκρατία του δικομματισμού, το ίδιο σημαντικό θεωρείται -και είναι- η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με στόχο την άμεση εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου και την αυτάρκεια στα βασικά αγαθά με την κινητοποίηση και την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων, κοινωνικών και φυσικών. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που ορθώνεται μπροστά μας ως «επείγον ζήτημα». _σ.5 insideinformation Δραχμή ή Ευρώ _σ. 2 Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την επιστροφή στην δραχμή. Υπάρχουν χρήματα... _σ.5...για πράσινη μεταρρύθμιση της οικονομίας; Ελληνογερμανική έκκληση... _σ.13...για φορολογια στον πλουτο. Πρωτοβουλία Μ. Τρεμόπουλου & Σβεν Γκήγκολντ.

2 02 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ οκτωβριοσ 2011 οικονομίαεπι-χειρών ΔΡΑΧΜΗ ή ΕΥΡΩ Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την επιστροφή στην δραχμή. Τα επιχειρήματα πολλά: «Αφού έτσι και αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε, τουλάχιστον να μην ξεπουληθούμε στους Ευρωπαίους». «Με φτηνό νόμισμα θα τονωθούν οι εξαγωγές και ο τουρισμός». «Δέχομαι να πεινάσω, αλλά η εθνική μας κυριαρχία είναι αδιαπραγμάτευτη». «Μόλις η Αργεντινή έκανε στάση πληρωμών, άρχισε η ανάκαμψη». «Η ευρωζώνη είναι ένας συνεταιρισμός κερδοσκόπων, που ξεζουμίζει τον πλούτο της χώρας μας». άρχισε από τον εμφύλιο. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ουδέποτε επένδυσαν στην καινοτομία και την ανταμοιβή της παραγωγικότητας. Αντίθετα καλλιέργησαν την διαπλοκή με το κράτος, και την αναξιοκρατία στην εσωτερική τους ιεραρχία. Ο αγροτικός μας τομέας εδώ και δεκαετίες δέθηκε στο άρμα των επιδοτήσεων και των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων. Η ασυδοσία και η απληστία απαξίωσαν το τουριστικό μας κεφάλαιο. Το πελατειακό κράτος ανθούσε και αυθαιρετούσε, πολύ πριν σπαταλήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Δεκαετίες πριν, υφάρπαξε και κατασπατάλησε τις οικονομίες του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ και των άλλων ταμείων. Αν αναλογιστούμε λοιπόν ότι ζούμε σε μία χώρα που η πλειοψηφία των ζωτικών αγαθών εισάγεται από τρίτες χώρες, ας φανταστούμε τι θα αλλάξει εάν φύγουμε από το ευρώ: Μπορεί οι Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι μία απαράδεκτη γραφειοκρατική πραγματικότητα, που απειλεί την προοπτική της χώρας μας, αλλά είμαστε εμείς που καταντήσαμε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Σε όλα αυτά τα επιχειρήματα υπάρχει μία δόση αλήθειας. Το λάθος τους όμως είναι ότι αντλούν επιχειρήματα από την διεθνή εμπειρία, χωρίς να αναζητούν τις πραγματικές αιτίες που η Ελλάδα οδηγήθηκε στα σημερινά αδιέξοδα. Και πολύ περισσότερο, χωρίς να εξετάζουν εάν αυτές οι αιτίες θα πάψουν να υπάρχουν εάν η χώρα βγει από την ευρωζώνη. Αν απαριθμήσουμε τις αιτίες αυτές, θα ανακαλύψουμε δυστυχώς, ότι καμία δεν οφείλεται στην συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη: Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η συγκέντρωση του πληθυσμού σε αβίωτες πόλεις, Σήμερα η χώρα υπολογίζεται ότι έχει μία νομισματική ρευστότητα 150 δις ευρώ. Εάν βγούμε από το ευρώ, το σύνολο των πολιτών και των επιχειρήσεων θα προσπαθήσει άμεσα να βγάλει αυτά τα χρήματα από τις τράπεζες για να προλάβει μία δραματική υποτίμηση. Ακόμα και εάν δεν προλάβει να τα αποσύρει, γιατί οι τράπεζες θα κάνουν άμεσα στάση πληρωμών, όποτε σταματήσει ο πανικός, όλοι θα διεκδικήσουμε τα χρήματά μας σε ευρώ, ακόμα και μετά από αρκετούς μήνες. Με απλά λόγια, αργά ή γρήγορα θα φύγουν από το νομισματικό σύστημα αυτά τα 150 δις. Τα ευρώ για αρκετά χρόνια θα κυκλοφορούν στην μαύρη αγορά, όπως μετά τον πόλεμο κυκλοφορούσαν τα δολάρια και οι χρυσές λίρες. Το πιθανότερο είναι ότι οι εισαγωγές θα πληγούν ανεπανόρθωτα, γιατί οι προμηθευτές που εξάγουν αγαθά στην Ελλάδα, θα ζητούν προκαταβολικά την αμοιβή τους σε ευρώ. Ελάχιστες όμως επιχειρήσεις θα μπορούν να προπληρώσουν τα αγαθά και μάλιστα σε ξένο νόμισμα. Η σύγκριση με την Αργεντινή, μία χώρα έντονα εξαγωγική, είναι τουλάχιστον εξωπραγματική. Αν σήμερα μιλάμε για φτώχεια, αυτή η πραγματικότητα θα ενταθεί. Πέρα από τις μεγάλες ελλείψεις σε ζωτικά αγαθά που εισάγονται, όπως το σιτάρι, θα υπάρξει και έκρηξη τιμών, αφού θα τα εισάγουμε σε ευρώ και θα τα πληρώνουμε σε δραχμές. Κάποιοι φαντάζονται ότι έτσι θα τονωθεί η ελληνική μεταποίηση. Ωστόσο η μεταποίηση απαιτεί μηχανές, εργαλεία και ανταλλακτικά, τα οποία θα είναι σε μεγάλη έλλειψη. Επίσης, ας μην ελπίζουμε ότι θα επιβάλουμε δασμούς στα εισαγόμενα. Αυτό δεν επιτρέπεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, από τον οποίο εάν αποχωρήσουμε, κανείς δεν θα αγοράζει τα προϊόντα μας. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε την δεκαετία του 50, αλλά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, είτε ανήκουμε στην Ε.Ε. είτε παλεύουμε μοναχοί μας. Αντίστοιχα, για λίγα χρόνια θα γνωρίσει κάμψη ο τουρισμός, εκτός και εάν φανταστούμε ότι η πείνα και οι ελλείψεις δεν θα φέρουν κοινωνικές εκρήξεις και βίαιες αντιδράσεις. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί. Αν σήμερα φοβόμαστε, ότι το Ελληνικό θα ξεπουληθεί για 5 δις ευρώ, με την δραματική υποτίμηση του τοπικού νομίσματος, πιθανότατα θα πουληθεί για 1-2 δις. Εξίσου ευάλωτος θα είναι και ο ορυκτός μας πλούτος. Αντίστοιχες πιέσεις θα υπάρχουν για αγορά όπλων. Στο θεσμικό επίπεδο, χωρίς την ομπρέλα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις δεν θα λογοδοτούν σε κανένα. Κανείς δεν μας λέει γιατί η έξοδος από το ευρώ, θα πατάξει την διαφθορά. Για να καταλήξω: Μπορεί οι Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι μία απαράδεκτη γραφειοκρατική πραγματικότητα, που απειλεί την προοπτική της χώρας μας, αλλά είμαστε εμείς που καταντήσαμε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Με την επιστροφή στην δραχμή, δυστυχώς το αμπέλι θα εξακολουθήσει να είναι ξέφραγο. Απλά θα γίνει πολύ φθηνότερο σε όσους θέλουν να το αρπάξουν. Γιάννης Τσιρώνης Εφεδρεία: Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος; (Συνέχεια από το πρωτοσέλιδο) Ο ι παρατηρήσεις αυτές δεν αναιρούν φυσικά την ανάγκη για εκ θεμελίων αναδιοργάνωση και εξορθολογισμό. Ο πρόσφατος επίσημος απολογισμός για την κυβερνητική διετία του ΠΑΣΟΚ αναφέρει ότι οι δαπάνες μισθοδοσίας μειώθηκαν ήδη κατά 15% και θα μειωθούν κι άλλο, με το πάγωμα των προσλήψεων. Το ενιαίο μισθολόγιο θα πρέπει να επανορθώσει αδικίες και να κλείσει την ψαλίδα υψηλών και χαμηλών μισθών, όχι όμως να αποτελέσει ένα δεύτερο κύμα οριζόντιων περικοπών, όπως σχεδιάζεται. Εκτεταμένες μετατάξεις, θα χρειαστεί «να σπάσουν αυγά». Εξονυχιστικοί έλεγχοι στα Πόθεν Έσχες θα οδηγήσουν πιθανότατα εκτός υπηρεσίας χιλιάδες περιπτώσεις διαφθοράς όλων των βαθμίδων. Θέσεις που δημιουργήθηκαν για καταφανώς πελατειακούς λόγους, λογικό είναι να καταργηθούν. Αν όλα αυτά δεν επαρκούν, η έσχατη λύση δεν είναι να δώσουμε σε ανθρώπους το 60% του μισθού τους για να μην εργάζονται, αλλά να σχεδιάσουμε κίνητρα για εθελοντική μείωση των ωρών δουλειάς επί 2-3 χρόνια, με αντίστοιχη μείωση αποδοχών. Το παλιό σύνθημα «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους», αξίζει ίσως να βρεθεί ξανά στην επικαιρότητα. Πρόκειται για την ίδια διαφορά φιλοσοφίας που οριοθετεί τις επιταγές για θεραπείες-σοκ και οδυνηρή ύφεση, από την πράσινη αντίληψη που διεκδικεί να επενδύσουμε στη διέξοδο από την κρίση. Είναι η ίδια διαφορά που χωρίζει τη βραχυπρόθεσμη και κοντόφθαλμη οικονομική «ορθοδοξία» από την οικολογική οπτική της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας. Για να γυρίσουμε όμως ξανά στους μύθους, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν τόσο το ύψος των δημόσιων δαπανών (που ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν ιστορικά και παραμένει λίγο χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), αλλά η περιορισμένη αποδοτικότητά τους: πελατειακή δημόσια διοίκηση, μαζική εξαγωγή θέσεων εργασίας με τους αλόγιστους εξοπλισμούς, έλλειμμα κοινωνικού κράτους, δημόσια έσοδα κατά πολύ χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο λόγω φοροδιαφυγής και διαφθοράς. Αν λοιπόν η διοίκηση απαλλαγεί από τις σημερινές της παθογένειες και αναπροσανατολιστεί σε κατευθύνσεις ανταποδοτικές για την κοινωνία και την οικονομία, τότε θα μπορεί να αξιοποιήσει και όλο σχεδόν το σημερινό της δυναμικό. Αν πάλι τις διατηρήσει, θα αδυνατεί να κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά της όσο και να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και φυσικά θα κοστίζει πάντα πολύ περισσότερο από όσα θα προσφέρει.

3 θέμα παιδείας Η «αντί-παρέλαση» της 28ης Οκτωβρίου: «Ανομία», «παρέκκλιση» ή προάγγελος κοινωνικής αναταραχής; ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία Συγγραφέας: Λιερός, Γιώργος Εκδότης: Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων Ημερομηνία Έκδοσης: 9/2011 Το βιβλίο διατίθεται και από τα γραφεία των Ο.Π. Η μετανεωτερική σκέψη στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, άνθησε μέσα από τις οραματικές και ιδεολογικές ματαιώσεις της εποχής, ταυτόχρονα όμως συνάντησε και μία προσωκρατική ιδέα, τόσο παλιά όσο και η ίδια η Γηραιά Ήπειρος: ότι οι λέξεις δεν αποτελούν απλά ουδέτερες περιγραφές του «πράγματος» που στέκεται αναλλοίωτο απέναντί μας, αλλά αντιθέτως το πράγμα δεν υφίσταται παρά μόνο ως η εκδοχή του πράγματος που ο καθένας από εμάς οικοδομεί με τη γλώσσα και τις υποδηλώσεις που κρύβονται ανάμεσα στις λέξεις. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα «φαινόμενα» που παρατηρήσαμε προσφάτως και θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως «συμβολικές αντί-παρελάσεις» της 28ης Οκτωβρίου; Μάλλον μικρή, θα ήταν όμως ενδιαφέρον να «διαβάσει» κανείς από μία τέτοια σκοπιά τους ποικίλους σχολιασμούς που ακολούθησαν τα «επεισόδια». Να προσπαθήσει δηλαδή κανείς να δει πού τοποθετεί ο εκάστοτε σχολιαστής τον εαυτό του σε σχέση με τους «άλλους», με ποιες κοινωνικές ομάδες και «θετικές αξίες» συντάσσεται, προκειμένου να πολεμήσει τις «αντίπαλες συστάδες» και τα «καταστροφικά τους ιδεολογήματα που μολύνουν την κοινωνία». Ωστόσο, ο δημόσιος-κομματικός λόγος ως φαίνεται δεν μας προσφέρει και ιδιαίτερα δημιουργικές αφηγήσεις των γεγονότων, οι οποίες μάλλον περιορίζονται στο δίπολο που θα ονομάσουμε - χάριν της συζήτησης - ως «τάξη-ανομία». Από τη μία πλευρά λοιπόν, είχαμε όλους αυτούς που εξέφραζαν τον βαθύ αποτροπιασμό τους για το «ηθικό κατάντημα» μικρών μειοψηφιών, που δεν σέβονται τους «κορυφαίους (διακοσμητικούς...;) Θεσμούς της Πολιτείας», τα ιερούς αγώνες του Έθνους (και τα σύμβολά του), τη δημοκρατία (και τα σύμβολά της), κλπ., κλπ., δείχνοντας όμως - τείνοντας ένα νοερό ακροδάκτυλο και τον συνήθη ύποπτο (βλέπε πρωτίστως ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και λοιπούς «κομπάρσους»), ο οποίος υποκινεί, προτρέπει, υποδαυλίζει όλα τούτα τα θλιβερά επεισόδια... Από την άλλη πλευρά, οι τελευταίοι φαίνονται σαν να εισπράττουν ημι-ασυνείδητα μία εκδοχή της δήλωσης των «άλλων» που κατεξοχήν εξυπηρετεί την (ευσεβή) φαντασίωση τους ότι κατά βάθος θα μπορούσαν να εκφράσουν (και εκλογικά;) όχι μόνο αυτούς που πρωτοστάτησαν στα γεγονότα, αλλά πολύ περισσότερο όλους εκείνους τους «απλούς πολίτες» που θα θελαν να φωνάξουν δυνατά «να γιάσει το χέρι του μαθητή που τους μούτζωσε!» Και οι δύο πλευρές φαίνονται να «οικοδομούν» μία αφήγηση των γεγονότων που φωτογραφίζει πάντα ως προστάτες από το «κακό που μας απειλεί» τους εαυτούς τους. Παράλληλα όμως, το «πολιτικό προσωπικό» παριστάνει ότι αγνοεί το γεγονός ότι αποδοκιμάζεται σχεδόν το σύνολό του, με αυξανόμενη ένταση, ανάλογα με την συσσωρευμένη διαχρονικά άσκηση εξουσίας του καθενός... Κάτω απ όλα αυτά όμως, ίσως να έρπουν άλλα μυστικά, που κρύβονται στην μετατόπιση του περιέχοντος των θεσμικών μας συμβολισμών, όταν η υπερυψωμένη εξέδρα των επισήμων παύει να νοηματοδοτεί την νομιμοποιημένη συνισταμένη της λαϊκής βούλησης, ενώ η ιεροτελεστία της παρέλασης πλέον μεταθέτει τις τιμές για το παρελθόν στην αγωνία και αγανάκτηση για το σήμερα... Και όταν πλέον σε όλα αυτά ομονοεί μία κρίσιμη μάζα μαθητών και πολιτών, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για «μεμονωμένες παρεκκλίσεις», ή ακόμα και «τάσεις ανομίας των νέων»... Δεν υπονοώ ότι η οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης είναι θεμιτή, αποτελεσματική, ή δίνει απάντηση στα σημερινά μας αδιέξοδα. Απλά και μόνο ότι όσο η συντεχνία του πολιτικού προσωπικού παριστάνει ότι δεν κατανοεί ότι θα μπορέσει να κατευνάσει κάπως την οργή των Ελλήνων μόνο ξεκινώντας με το παράδειγμα των δικών της «θυσιών» και της δικής της κάθαρσης, τόσο θα πρέπει να περιμένει λιγότερο «συμβολικές αντιδράσεις», από την βία των αυγών και των γιαουρτιών... του Νίκου Σαραντάκη, Ψυχοθεραπευτή-Κοινωνιολόγου, nikos.sarantakis@ecogreens.gr Η άμεση δημοκρατία δεν είναι μόνο μια μορφή πολιτειακής οργάνωσης, αλλά επίσης ένα αξιακό σύστημα, μια αντίληψη για τον άνθρωπο, μια πρόταση πολιτισμού η οποία έχει βαθιές ρίζες στην ανθρώπινη ιστορία. Η άμεση δημοκρατία θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο ως πρόσωπο, ως μοναδικό άτομο, ατομική κοινοτική ύπαρξη. Δεν πρόκειται για ένα αμιγώς πολιτικό αίτημα, συνάδει με την κατάργηση της μισθωτής εργασίας, την αυτοδιαχείριση, τη δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου, την ανατροπή της καταναλωτικής κοινωνίας. Η άμεση δημοκρατία, όπως κάθε προσπάθεια ανταγωνιστικής θέσμισης, ξεκινάει με το πάρσιμο της γης, μιας γης φυσικής, υλικής, χειροπιαστής. Το διαδίκτυο δεν ακυρώνει καθόλου τη σπουδαιότητα αυτής της χωρικά και χρονικά εντοπισμένης γης, αντίθετα μεγεθύνει τις διαστάσεις της και τις κάνει οικουμενικές. Ο αγώνας για την άμεση δημοκρατία, αν και οικουμενικός, δεν είναι ένας τρόπος για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Σ έναν κόσμο όπου θα επικρατούσε η άμεση δημοκρατία δεν θα υπήρχε καμία θέση για παγκόσμια διακυβέρνηση ή για οικουμενικό κράτος. Η δημοκρατική πολιτεία βρίσκεται στα μέτρα του κάθε «μοναδικού ατόμου» γι αυτό η άμεση δημοκρατία επιδιώκει την υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης προς την κατεύθυνση μιας ελεύθερης ανθρωπότητας στην οποία θα ανθεί ένα πλήθος από διαφορετικούς πολιτισμούς. Ο ΘΕΣΜΟΣ των ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ μακριά από τις απαιτήσεις των καιρών Η σημερινή συγκυρία δημιουργεί στα σχολεία συνθήκες που ανάγκασαν πολλούς, ακόμα και το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, να παραδεχθεί ότι η φετεινή σχολική χρονιά θα είναι : «η χειρότερη σχολική χρονιά μεταπολεμικά». Οι τεράστιες ελλείψεις για την εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων σχολείων της χώρας και τα φαινόμενα υποσιτισμού των μικρών μαθητών αμαυρώνουν την ιστορική επέτειο. Σε αυτές τις συνθήκες η ελληνική νεολαία δεν έχει ανάγκη από εμβατήρια και χαιρετισμούς. Αυτά από την μια μας παραπέμπουν σε άλλες πειθαρχίες και λογικές, οι οποίες θεωρούμε πω δεν ταιριάζουν στην ελευθερία και τις δημοκρατικές αξίες που προασπίστηκε τότε εκείνη η δύσκολη γενιά, και από την άλλη δημιουργούν διαχωρισμό και κατηγοριοποίηση των μαθητών με κριτήρια αντιπαιδαγωγικά. Σήμερα η απόδοση τιμής στους ήρωες και τους αγωνιστές θα έπρεπε να καλλιεργείται μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας στο μάθημα της ιστορίας, με κριτικό, ερευνητικό και ανυπόκριτο πνεύμα, μακριά από εθνικιστικές μισαλλοδοξίες και φανατισμούς. Υπενθυμίζουμε ότι η ελληνική νεολαία - όπως και όλοι μας - εκτός από το παρελθόν, το οποίο θα πρέπει να γνωρίζει και να τιμά, πρέπει να μπορεί να ονειρεύεται και το μέλλον της, που σήμερα η κυβερνητική πολιτική το έχει παραδώσει στην πολύπλευρη κρίση. Η θεματική ομάδα Παιδείας των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ

4 04 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ οκτωβριοσ 2011 ειςυγείαν Τα οικονομικά μέτρα και η φτώχεια βλάπτουν την υγεία Πανελλήνια εκστρατεία για το Μητρικό Θηλασμό Δυστυχώς, στην Αφρική και αλλού πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα. Στην Ευρώπη όμως, ενώ το εισόδημα ορισμένων ομάδων του πληθυσμού δεν τους επιτρέπει να τρώνε σωστά, συνήθως δεν λιμοκτονούν. Η Ευρώπη είχε δημιουργήσει ένα γερό κοινωνικό δίχτυ για να προστατέψει τούς αδύναμους, και η φτώχεια δεν ήταν συνδεμένη με το θάνατο. Σ την Ευρώπη, η φτώχεια ορίζεται ως ευρεία έννοια που συνδέεται με το αν κανείς έχει τα μέσα για μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τα απαραίτητα -φαΐ, ρουχισμό και κατοικία-, αλλά την δυνατότητα να συμμετέχει κανείς στην εκπαίδευση, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και στην εν γένει κοινωνική ζωή. στη γραμμή βοήθειας για αυτοκτονία, τελευταία ο αριθμός αυτός φτάνει μερικές μέρες τα 100. Συχνά τα άτομα αυτά είναι άνδρες που βλέπουν μπροστά τους την οικονομική καταστροφή. Έχουν χάσει την ιδιότητά τους ως προστάτες της οικογενείας. Συνήθως δεν είχαν προηγούμενη ιστορία ψυχικής αρρώστιας, αλλά τώρα δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την όλη κατάσταση. Από το Μάιο οι Οικολόγοι Πράσινοι πραγματοποιούν πανελλήνια εκστρατεία για τον Μητρικό Θηλασμό με δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών και ειδικότερα των νέων μητέρων και των οικογενειών για την απαραίτητη αυτή πρακτική που αποτελεί ύψιστο καθήκον της μητέρας και αναφαίρετο δικαίωμα του παιδιού. Η καμπάνια μας ως ΟΠ στοχεύει στο να αναπτυχθεί και υποστηριχθεί ο Μητρικός Θηλασμός στις Τοπικές Κοινωνίες, να αποτελέσει πεδίο ενδιαφέροντος και προάσπισης από την Πολιτεία και να αναδειχθεί ως θέμα στο δημόσιο διάλογο. Οι διάφορες χώρες ορίζουν την φτώχεια με διαφορετικούς τρόπους, αλλά σε γενικές γραμμές συσχετίζουν τους μη-έχοντες με τους έχοντες. Έτσι, τραβάνε μια «γραμμή φτώχειας» π.χ. ως ένα ποσοστό του ελάχιστου εισοδήματος ή ως κάποιο ποσοστό του μεσαίου εισοδήματος. Χρησιμοποιώντας, σε πρόσφατη μελέτη τους, ως «γραμμή φτώχειας» το 60% του μεσαίου εισοδήματος (543 ευρώ για ένα άτομο που ζει μόνο του το 2010), ο Μάνος Ματσαγγάνης και η Χρύσα Λεβέντη, του Πανεπιστήμιου των Αθηνών, υπολογίζουν την επίπτωση της σημερινής κρίσης στην φτώχεια και στην οικονομική ανισότητα. Σύμφωνα με την μελέτη τους, το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από την γραμμή φτώχειας στη χώρα μας έφτασε, από το 20% το 2009, στο 25% το Φέτος έχουν παρθεί και άλλα μέτρα που χειροτερεύουν την κατάσταση. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 16%, και φτάνει σε ορισμένες περιοχές το 30%. Όπως έχουμε συζητήσει σε άλλα άρθρα, η έρευνα δείχνει καθαρά ότι και το χαμηλό εισόδημα και η ανεργία έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία. Δυστυχώς, με τα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα, δεν θα μειωθεί η φτώχεια και η ανεργία στο άμεσο μέλλον. Ήδη, οι επιπτώσεις εμφανίζονται με τον πιο τραγικό τρόπο. Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, τα άτομα που αφαίρεσαν τη ζωή τους αυξήθηκαν κατά 40% κατά το πρώτο ήμισυ του 2011 σε σύγκριση με πέρυσι. Η μη-κερδοσκοπική οργάνωση «Κλίμακα» αναφέρει ότι, ενώ παλαιοτέρα 4-10 άτομα την ημέρα έπαιρναν τηλέφωνο Συγχρόνως, η χρηματοδότηση για την υγεία και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες μειώνεται. Αναφέρονται ελλείψεις σε προσωπικό και σε ιατρικά υλικά. Σύμφωνα με επιστολή που δημοσιεύτηκε στο Βρετανικό περιοδικό Lancet τον Οκτώβριο του 2011, μεταξύ 2007 (πριν από την κρίση) και 2009 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση των ατόμων που δεν πήγαν σε ιατρό ή σε οδοντίατρο, παρά το γεγονός ότι δεν ένιωθαν καλά. Οι αιτίες περιλαμβάνουν τις τεράστιες ουρές και, για ορισμένα άτομα, το ότι οι υπηρεσίες είναι μακριά από το σπίτι τους. Χρήσιμες υπηρεσίες όπως η «Βοήθεια στο Σπίτι» έχουν κοπεί. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν μεγάλη «κακή» ή «πολύ κακή». αύξηση των ατόμων που αναφέρουν ότι η υγεία τους είναι Μέχρι πρόσφατα, τα ιατρικά Κέντρα των Médecins du Monde παρείχαν υπηρεσίες κυρίως για μετανάστες. Σήμερα λένε ότι το ποσοστό των ελλήνων που ζητάνε βοήθεια έχει αυξηθεί από περίπου 3% πριν από την κρίση στο περίπου 30%. Καθημερινά οι Médecins du Monde κάνουν έκκληση για φάρμακα, για να αντιμετωπίσουν την αυξημένη ζήτηση. Πού θα πάει η κατάσταση αυτή; Στο πρόσφατο Πανελλαδικό Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων, κάποιος ρώτησε αν έχουμε όρια; Η προστασία της δημόσιας υγείας δεν θα έπρεπε να είναι ένα από τα βασικά όρια των Οικολόγων Πράσινων; Δεν θα έπρεπε να ζητάμε αξιολόγηση των επιπτώσεων των οικονομικών μέτρων στην υγεία του πληθυσμού; Άννα Ριτσατάκη Η υπεράσπιση του Μητρικού Θηλασμού ως του πρώτου ανθρώπινου δικαιώματος αποτελεί διαχρονική αξία στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, ευνοεί στη σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία της μητέρας και του παιδιού. Ζητάμε από την Πολιτεία να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον της στην κατεύθυνση της προάσπισης της λεχώνας και του βρέφους ώστε να αλλάξουν αντιλήψεις και πρακτικές που ακολουθούνται από διάφορα μαιευτήρια που διαρρηγνύουν την σχέση αυτή. Συγκεκριμένα ζητάμε: Να εφαρμοστεί στην πράξη ο εγκεκριμένος και επισήμως υιοθετημένος από τη χώρα μας Διεθνής Κώδικας Εμπορίας Υποκατάστατων του Μητρικού Γάλακτος. Να εκπονηθεί γραπτή πολιτική του Υπουργείου Υγείας για το Μητρικό θηλασμό, και να οργανώνεται για την εφαρμογή της τακτική εκπαίδευση του προσωπικού υγείας [μαιών, παιδιάτρων, γυναικολόγων κτλ]. Να γίνεται κατά την παραμονή της λεχώνας στο μαιευτήριο ενημέρωση για τα οφέλη του θηλασμού και «εκπαίδευση» στους τρόπους διαχείρισής του. Να παρέχεται υποστήριξη προς τις μητέρες να ξεκινούν το θηλασμό αμέσως μετά τη γέννηση. Να θεσμοθετηθεί το επάγγελμα της βοηθού μητρότητας. Να απαγορευθεί η χορήγηση στα μαιευτήρια οποιασδήποτε άλλης τροφής στα νεογέννητα παρά μόνο μητρικού γάλακτος, εκτός κι αν επιβάλλεται να γίνει διαφορετικά για τεκμηριωμένους ιατρικούς λόγους. Να εφαρμοστεί εκτενώς σε όλες τις μαιευτικές κλινικές, δημόσιες και ιδιωτικές, η πρακτική rooming in. Να θεσπιστούν πειθαρχικές και ποινικές κυρώσεις για τους επαγγελματίες υγείας και τους ιδιοκτήτες κλινικών που διαφημίζουν, χορηγούν, ή προάγουν με οποιονδήποτε τρόπο το υποκατάστατα μητρικού γάλακτος, εκτός αν υπάρχει ειδική αιτιολόγηση για το αντίθετο. Να παραπέμπονται οι μητέρες κατά την έξοδό τους από το νοσοκομείο ή την κλινική σε υπηρεσίες ή ομάδες υποστήριξης του θηλασμού. Να επιτρέπεται δια νόμου ο θηλασμός στους δημόσιους χώρους, χώρους εστίασης, αναψυχής, και χώρους εργασίας. Να προσαρμοστούν κατάλληλα οι άδειες μητρότητας και άδειες θηλασμού ώστε να προαχθεί ο θηλασμός. Να διαπαιδαγωγηθεί η ελληνική κοινωνία στην αποδοχή και την επιδοκιμασία του μητρικού θηλασμού και να συμπεριληφθεί σε σχολικά προγράμματα Αγωγής Υγείας. Να αποσυνδεθεί το στήθος της θηλάζουσας μητέρας από οποιαδήποτε σεξιστική αναφορά. Κορύφωση της εκστρατείας η πραγματοποίηση ημερίδας με θέμα «Μητρικός Θηλασμός, το πρώτο ανθρώπινο δικαίωμα» το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στις 10:30 στο Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Πειραιά. Η Θεματική Ομάδα Υγείας των Οικολόγων Πράσινων

5 έργα&σια ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ Υπάρχουν χρήματα για πράσινη μεταρρύθμιση της οικονομίας; Επανα-ιεράρχηση προτεραιοτήτων των διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων (ΕΣΠΑ, ΚΑΠ, διαρθρωτικά ταμεία) ώστε να διατεθούν με αποτελεσματικό για την κοινωνία-απασχόληση, τη βιώσιμη οικονομία και το περιβάλλον τρόπο. Η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί κυρίως σε έργα και προγράμματα που δημιουργούν θέσεις εργασίας, στηρίζουν τη στροφή σε πράσινες μορφές οικονομίας, ενθαρρύνουν τη σύνδεση μεταξύ διαφόρων οικονομικών τομέων (πχ τουρισμός- παραγωγή ποιοτικών βιολογικών προϊόντων), δημιουργούν κοινωνικές και περιβαλλοντικές υποδομές αναγκαίες για τους πολίτες και την προστασία περιβάλλοντος, συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή και την άρση των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού. του Νίκου Χρυσόγελου Ε πιπλέον ευρωπαϊκοί πόροι (ενισχύσεις ή δάνεια ανάλογα με την πηγή) μπορούν να βρεθούν από το Ταμείο Συνοχής για θέματα προστασίας κλίματος-εξοικονόμησης ενέργειας, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ομόλογα έργου (project bonds), από ηθικές τράπεζες (ethical banks, πάνω από 30 σε διεθνές επίπεδο) και κοινωνικά υπεύθυνα ταμεία αλληλοβοήθειας, που επενδύουν μόνο σε οικολογικά και κοινωνικά υπεύθυνα σχέδια (πάνω από 200 σε διεθνές επίπεδο), Αντιμετώπιση της σπατάλης, της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων που οδηγούν σε διάθεση προς λάθος κατεύθυνση των διαθέσιμων πόρων. Έλεγχο της περιουσίας όλων των δημοσίων στελεχών που τα τελευταία χρόνια διαχειρίστηκαν δημόσιες προμήθειες ή βρέθηκαν επικεφαλής οργανισμών ή υπηρεσιών του δημοσίου και έλεγχο των κεφαλαίων που εξήχθησαν στο εξωτερικό. Δίκαιη φορολόγηση της ιδιωτικής περιουσίας πάνω από ένα όριο με δεδομένο ότι τα προηγούμενα χρόνια αυξήθηκε με ιλιγγιωδη ρυθμό χωρίς να συνεισφέρει στην ανάπτυξη κοινωνικών υποδομών (υπογράψτε την σχετική καμπάνια των γερμανών και ελλήνων πρασίνων). Προσπάθεια να κρατηθούν τα κεφάλαια που υπάρχουν σε τοπικό επίπεδο σε δραστηριότητες που αναπτύσσονται τοπικά και δημιουργούν θέσεις εργασίας τοπικά, «ανακυκλώνοντας του πόρους που διαθέτει κάθε κοινωνία». Ένα τέτοιο παράδειγμα τοπικοποίησης της οικονομίας είναι μέσα από την μετατόπιση της παραγωγής ενέργειας από τα ορυκτά καύσιμα προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και την εξοικονόμηση. Αυτή η μεταστροφή μπορεί να γίνει με τρόπο που θα παρέχει οφέλη στις τοπικές κοινωνίες αν δημιουργηθούν συμμετοχικές εταιρείες παραγωγής πράσινης ενέργειας. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ευκαιρίες απασχόλησης για νέους, και θα διασφάλιζε σημαντικά κεφάλαια για κοινωνικές και περιβαλλοντικές επενδύσεις, κεφάλαια που διατίθενται σήμερα για εισαγωγή πετρελαίου. Μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος αλλά σε κατευθύνσεις που θα ενισχύουν την απασχόληση, την πράσινη και κοινωνική καινοτομία, την προώθηση των τοπικών, ποιοτικών και πράσινων προϊόντων σε τοπικό/περιφερειακό επίπεδο (πχ χαμηλότερος ΦΠΑ για τα προϊόντα που προέρχονται από μικρότερες αποστάσεις, ή παράγονται με χρήση ΑΠΕ και περιβαλλοντικά υπεύθυνες διαδικασίες, άρση του υπερβολικού βάρους φόρων στην εργασία, επιβολή ενεργειακού φόρου στα ορυκτά καύσιμα κα). Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνουμε ταυτοχρόνως οικονομικές και περιβαλλοντικές αλλαγές. Νέα, σημαντική μείωση των στρατιωτικών δαπανών μέσω της παροχής ευρωπαϊκών εγγυήσεων για την ασφάλεια της χώρας και την προστασία των πολιτών, με το πάγωμα των εξοπλισμών για μια τουλάχιστον 5ετία. Μόνοι μας θα σωθούμε! (Συνέχεια από το πρωτοσέλιδο) Ό λοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα απαλλαγούμε εύκολα από τη «Λερναία Ύδρα» της πολύπλευρης κρίσης, της διεθνούς τοκογλυφίας και του δημόσιου χρέους, άρα και τη λεγόμενη ύφεση και την ανεργία, ανεξάρτητα αν θα πτωχεύσουμε ή δεν θα πτωχεύσουμε, ανεξάρτητα αν θα μείνουμε στο ευρώ ή θα πάμε στη δραχμή. Όμως, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας είναι η παραγωγή και ο ίδιο το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης. Άκουγα πριν αρκετό καιρό σε τοπικό ραδιόφωνο έναν εκπρόσωπο Κίνησης που υποστηρίζει μεγάλη τουριστική επένδυση στην περιοχή της Φθιώτιδας να τονίζει με δραματικό τρόπο το πρόβλημα της ανεργίας στην περιοχή και τα αδιέξοδα των νέων. Και κατέληγε στο εύκολο συμπέρασμα ότι η μόνη λύση σήμερα - και μονόδρομος - είναι οι ξένες επενδύσεις. Να έρθουν δηλαδή οι ξένοι να «επενδύσουν» τα χρήματά τους κι εμείς να κερδίσουμε θέσεις εργασίας. Η πλήρης εξάρτηση, το ξεπούλημα και η υποταγή παρουσιάζεται ως μονόδρομος για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Το «πέσε πίτα να σε φάω» και το «να έρθουν οι ξένοι να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα», που μας οδήγησε το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα, είναι στο μυαλό των περισσοτέρων. Όποιος φυσικά διακατέχεται από την ιδεολογία της «ψωροκώσταινας», της μικρής Ελλαδίτσας, που «δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της», αυτά τα βλέπει ως αυτονόητα. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται η θεοποίηση των «αγορών», οι χρηματιστηριακοί δείκτες, η καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ με τους φόβους που μας καλλιεργούν και που κοντεύουν να μας κάνουν όλους «έλληνες ασθενείς». Να μας κάνουν δηλαδή να πιστέψουμε ότι κάποιοι προσπαθούν να μας σώσουν, ντε και καλά, γιατί το έχουν βάλει «σκοπό της ζωής τους». Τόσο καλοί είναι! Το ερώτημα είναι: Εμείς «έχουμε σκοπό στη ζωής μας»; ή θα τους αφήσουμε να «μας πάρουν το σπίτι και να μας δώσουν την καρέκλα να κάτσουμε»; Γιατί αυτό μας κάνουν και οι πολιτικοί μας, οι ηγέτες μας, ως τώρα, αλλά και σήμερα ακόμα, τους λένε «ευχαριστώ»! Και το κακό είναι ότι η αποδοχή της οικονομικά υπόδουλης Ελλάδας, της χώρας προτεκτοράτο, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για οράματα και έμπνευση. Η ευθύνες των τοπικών κοινωνιών και της Αυτοδιοίκησης Το σοβαρό κατά την άποψή μας θέμα, που αφορά όλους μας, αλλά κυρίως αυτούς που αποφασίζουν σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, είναι: τί εναλλακτικές προοπτικές ευημερίας έχουν να προτείνουν οι τοπικές κοινωνίες. Πόσο καθημερινά και οργανωμένα «βασανίζονται» για το «δέον γενέσθαι» στην παραγωγή η Περιφέρεια, ο Δήμος, το Επιμελητήριο, ο Συνεταιρισμός, το Εργατικό Κέντρο, ο τοπικός Σύλλογος. Έχει δημιουργηθεί, είναι γεγονός, μια νοοτροπία - ιστορικά θα λέγαμε - στις τοπικές κοινωνίες, της παθητικής αντιμετώπισης και της αποδοχής ενός προστατευτικού κεντρικού μοντέλου άσκησης πολιτικής, που στην ουσία θέλει να ασκεί πλήρη έλεγχο στους πολίτες. Πρέπει δηλαδή να μας πει κάποιος «από πάνω», απέξω, από αλλού, βασικά από κει που εκπορεύεται το χρήμα, τι θα κάνουμε. Τι θα παράγουμε και πώς Στον αντίποδα αυτής της νοοτροπίας είναι η κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών να αποφασίσουν, να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Να δουν αυτοί το μέλλον τους, - κι όχι να τους το δείχνουν άλλοι - και να προσπαθήσουν να ζήσουν με τους δικούς τους πόρους. Διαφορετικά η αδράνεια και η απραξία τους θα αφήνει το κρίσιμο αυτό κενό, το οποίο έρχονται να καταλάβουν οι πάσης φύσης «έμποροι των εθνών» με τις πραμάτειες τους. Την πόρτα στους «εμπόρους των εθνών» θα την κλείσεις μόνο με δημιουργικές τοπικές και περιφερειακές βιώσιμες προτάσεις και κυρίως πράξη. Η πραγματικότητα βέβαια δείχνει ότι κυρίως η Αυτοδιοίκηση, οι Δήμοι και η Περιφέρεια, είναι «απόντες» και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τις ιστορικές τους ευθύνες. Δεν συζήτησαν και δεν συζητούν ένα σχέδιο για την οικονομία και την κοινωνία, ένα σχέδιο που να μπορεί να ενισχύσει την άμυνα της Περιφέρειας και του Δήμου απέναντι στην δεινή θέση που έχουμε περιέλθει όλοι, και κυρίως τα χαμηλότερα στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι. Οι «κεντρικές» προτάσεις, τα διάφορα προγράμματα, κυρίως ευρωπαϊκά, έρχονται από το παρελθόν. Είναι στη λογική της απορρόφησης χρημάτων, της υποαπασχόλησης για την πλασματική μείωση των ποσοστών ανεργίας, της προνοιακής ίσως αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όμως χρειαζόμαστε προγράμματα κυρίως στη δημιουργία υποδομών, κινήτρων και προϋποθέσεων για αύξηση της τοπικής παραγωγής είτε στον αγροτικό τομέα, είτε στη βιοτεχνία και τη βιομηχανία, είτε στον τουρισμό και τις υπηρεσίες, για τη βελτίωση της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας και δημιουργία θέσεων εργασίας. Χρειαζόμαστε τοπικά και περιφερειακά σχέδια δράσης βιωσιμότητας και ευημερίας με στόχο την αυτάρκεια και με τον συντονισμό της Αυτοδιοίκησης, εκτιμώντας ως κύριο πρόβλημα το γεγονός ότι «εισάγουμε» πολύ περισσότερα από αυτά που «εξάγουμε», καταναλώνουμε πολύ περισσότερα από αυτά που παράγουμε. Πρώτιστο μέλημά μας, δείκτες και στόχοι παντού, ξεκινώντας από το πού βρισκόμαστε σήμερα: Πρώτον από την άποψη της παραγωγής, στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, δασοπονία, μεταλλεία), στον δευτερογενή τομέα (χειροτεχνία, βιοτεχνία, βιομηχανία), στον τριτογενή τομέα (τουρισμό, εμπόριο, υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές, επικοινωνίες, ελεύθερα επαγγέλματα) και στις ανανεώσιμες και της ήπιας μορφής πηγές ενέργειας. Και δεύτερον από την άποψη της κατανάλωσης, ως προς τα εισαγόμενα προϊόντα, τα ελληνικά προϊόντα, τα προϊόντα της Περιφέρειας και τα τοπικά προϊόντα της Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας. Στόχος, η αύξηση της τοπικής παραγωγής σε κάθε τομέα, η μείωση των εισαγωγών και η κατανάλωση τοπικών προϊόντων. Η βελτίωση του τοπικού «εμπορικού ισοζυγίου», η μείωση της ανεργίας κάτω από τον εθνικό μέσο όρο, η βελτίωση της ενεργειακής κατάστασης. «Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα τώρα και στην Ελλάδα» Νόαμ Τσόμσκι, ΒΗΜagazino, 16/10/2011

6 06 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ οκτωβριοσ 2011 πρίσμα Υπερπληθυσμός και συνέπειες ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Αθήνα: Πλ. Ελευθερίας 14, , τ , f Θεσ/νίκη: Πλάτωνος 1 & Εγνατία , τ , f ecogreen@otenet.gr Στις 31 Οκτωβρίου 2011 ο ανθρώπινος πληθυσμός της γης ξεπέρασε τα επτά δισεκατομμύρια. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα πολύ σημαντικό ορόσημο στην πορεία της ανθρωπότητας γιατί υποδηλώνει την εξάπλωση του είδους μας, φέρνει όμως στο προσκήνιο ένα τεράστιο ζήτημα για το μέλλον μας αλλά και το μέλλον του ίδιου του πλανήτη. Ο παγκόσμιος πληθυσμός έφτασε το 1 δισεκατομμύριο το 1804, οπότε και άρχισε η επιτάχυνση φτάνοντας τα 2 το 1927, τα 3 το 1959, τα 4 το 1974, τα 5 το 1987, και τα 6 το Υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει τα 9 δις μέχρι το Η αύξηση αυτή δημιουργεί αρκετούς προβληματισμούς, μεταξύ των οποίων είναι η άμεση επανεξέταση της διατροφής και των μεθόδων παραγωγής παγκοσμίως. Το θέμα της σίτισης ήταν πάντα σημαντικό και θα είναι ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι τεράστιο. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν και άλλο ένα δισεκατομμύριο υποσιτίζονται. Την ίδια στιγμή, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι παχύσαρκοι σε σημείο που κινδυνεύει η υγεία τους. ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗ- ΜΕΡΙΔΑ Ιδιοκτησία: ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟΣ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Κολοκοτρώνη 31, , Αθήνα, τ , f Διαχειριστική Επιτροπή ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟΥ Όλγα Κήκου, Πρόεδρος Τηλέμαχος Σπασίδης, Εκδότης Νατάσσα Τσιρώνη, Γραμματέας Αντώνης Πετρόπουλος, Ταμίας Γιάννης Χαραλαμπάκης, Μέλος Συντακτική Επιτροπή Εφημερίδας Αντώνης Ξενικός (Διευθυντής) Κώστας Γεωργιάδης (Σύμβουλος Έκδοσης - Υπεύθυνος Σύνταξης) Νατάσσα Τσιρώνη (Συντονισμός Ύλης) Κώστας Λουκέρης (από το ΠΣ) Γιώργος Μπλιώνης (από το ΠΣ) Τηλέμαχος Σπασίδης (από τον ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟ) Γιάννης Χαραλαμπάκης (από τον ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟ) ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: Sereal Designers ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: UDF ΕΠΕ Η αύξηση του πληθυσμού συνοδεύτηκε από την αύξηση της παραγωγικότητας. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα, ο δυτικός κόσμος έγινε πρωταθλητής στη βιομηχανική παραγωγή τροφίμων. Η παραγωγή μονοκαλλιεργειών σε μεγάλη κλίμακα είτε πρόκειται την καλλιέργεια σιτηρών είτε για την εκτροφή ζώων αποτελεί πλέον ένα μοντέλο που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Όμως η αύξηση της παραγωγικότητας έχει αρχίσει και επιβραδύνεται. Η καλλιεργήσιμη γη μειώνεται ενώ οι καλλιέργειες επηρεάζονται από παράγοντες όπως η κλιματική αλλαγή, οι υψηλές θερμοκρασίες, η ξηρασία και η κακή ποιότητα του εδάφους. Υπάρχει λίγη νέα διαθέσιμη γεωργική γη η οποία βρίσκεται κυρίως στις τροπικές περιοχές. Ήδη οι γεωργικές εκτάσεις καταλαμβάνουν τα τέσσερα δέκατα της επιφάνειας της ξηράς. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, τα επόμενα πενήντα χρόνια η γεωργική παραγωγικότητα πρέπει να αυξηθεί κατά δύο τρίτα για να συμβαδίζει με την αύξηση του πληθυσμού και τις αλλαγές στη διατροφή. Ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος πηγάζει από την παγκόσμια στροφή προς τα ζωικά προϊόντα όπου η αύξηση στη ζήτηση είναι θεαματική, ιδιαίτερα για τις αναπτυσσόμενες χώρες και όχι μόνο. Για παράδειγμα, στην Κίνα η κατανάλωση κρέατος ανά κεφαλή αυξήθηκε κατά 20 φορές από το Η αύξηση στην κατανάλωση ζωικών προϊόντων σημαίνει και αύξηση στην παραγωγή ζωοτροφών. Σχεδόν το ένα τρίτο των καλλιεργήσιμων εκτάσεων αφορά ζωοτροφές, με μεγάλες διαφορές ανά περιοχή. Στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, τα δύο τρίτα από τις καλλιέργειες καταναλώνονται από τα ζώα ενώ στην Αφρική τα ζώα καταναλώνουν το ένα πέμπτο των συγκομιδών. Αν προστεθούν και τα λιβάδια, τρία τέταρτα της γεωργικής γης εκμεταλλεύεται για τα ζώα. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2050 η εκτροφή ζώων θα διπλασιαστεί στα 120 δισεκατομμύρια το χρόνο για να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες. Η αύξηση αυτή απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη χρήση των πόρων της γης, του νερού και των καλλιεργειών. Η αύξηση του πληθυσμού στις φτωχότερες χώρες δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις με αυτή σε πλουσιότερες χώρες. Όμως το οικολογικό αποτύπωμα έχει αρχίσει και αλλάζει, καθώς υπάρχει η τάση να εξαπλώνεται το δυτικό μοντέλο διατροφής και μεταξύ των πολιτών των αναπτυσσόμενων χωρών. Είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν προκαλέσει βαθιές αλλαγές στο κλίμα, τη βιοποικιλότητα και την οικολογική ισορροπία του πλανήτη. Οι αλλαγές αυτού του είδους επηρεάζουν περισσότερο τους φτωχούς με τις αυξανόμενες τιμές ενέργειας και τροφίμων, τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και την αύξηση της παγκόσμιας φτώχειας. Η Oxfam τονίζει ότι η αυξημένη ζήτηση για ζωοτροφές είναι πιθανό να σπρώξει τις μελλοντικές τιμές τροφίμων πέρα από τα προσιτά όρια για φτωχούς ανθρώπους. Έχει καταστεί αναγκαίο να βρεθεί μια νέα προσέγγιση για να τραφούν οι άνθρωποι. Χρειαζόμαστε ένα δικαιότερο σύστημα διατροφής με αποδοτικότερους τρόπους παραγωγής τροφίμων, και απελευθέρωση των καλλιεργειών για ανθρώπινη κατανάλωση παρά τη χρήση τους ως τροφή για τα ζώα. Τέτοια θέματα ζωτικής σημασίας δεν μπορεί να αφεθούν μόνο σε προσωπικές επιλογές. Θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία της πολιτείας με την κοινωνία των πολιτών για το μέλλον της γεωργίας και την ανάπτυξη πολιτικών που βασίζονται στην καλύτερη κάλυψη των αναγκών σε τρόφιμα και την προστασία του περιβάλλοντος. Όλγα Κήκου Τα 9μερα / Οκτώβριος 2011 του Κώστα ΛΟΥκέρη 1. Από τον Βίτελσμπαχ στον Ράιχενμπαχ... Από τα απομεινάρια του γερμανικού Ρομαντισμού του 19ου αιώνα στον πουριτανικό προτεσταντισμό του γερμανικού οικονομικού νεοφιλελευθερισμού Μην ανησυχείτε για την Τριμερή (Τρόικα ελληνιστί). Δε θα επιβάλει πολιτικές, άκουσα, απλώς θα απορρίπτει αυτές που δεν συμβαδίζουν με τα συμφωνηθέντα. Ουφ, κι εγώ που νόμιζα ότι θα επιβάλει πολιτικές Δυο χρόνια θυσίες, πορείες, χημικά, άνεργοι, έφεδροι ΔΥ, θάνατοι... Και μετά ήρθε το κούρεμα... Τρίχες φίλοι μου... τρίχες Ήρθε ο Κος Τσίπρας στο συνέδριό μας και μας είπε ότι δεν νοσταλγεί το παρελθόν... Χαρήκαμε κι εμείς απότομα... και μετά αποφάσισε την περαιτέρω συνεργασία με τους αποχωρήσαντες ΠΑΣΟΚους. 5. Εάν η «εσχάτη προδοσία» ήταν εργόχειρο, το ΛΑΟΣ θα χε κάνει την προίκα του. ΥΓ Το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα κι όχι το κράτος. Οι Λαοτινοί είναι συνήθως συμπαθείς, ευγενείς και προσηνείς τύποι, τουλάχιστον όσους έχω γνωρίσει Για όσους κι όσες ανησύχησαν για τα έκτροπα που αμαύρωσαν τις πρόσφατες παρελάσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940: Φανταστείτε τι έχει να γίνει το Μεγάλο Σάββατο... Με σκοτάδι, κεριά και βαρελότα... Και κεντρικό σύνθημα «Ανάσταση, Ανάσταση, Ανάσταση παντού, να φύγουνε η Τρόικα και το ΔΝΤ» (προφέρεται Δου-Νου-Του). 7. Θαύμασα τον Κο Κατσούδα της Δημοκρατικής Συμμαχίας που χαιρέτισε το συνέδριό μας. Τέως ΓΓ Δασών επί ΝΔ, ανένηψε πρόσφατα. Αυτολιβανιζόμενος μας υπέδειξε και πολιτικές... Τι μπρίο, τι πρωτοπόρες ιδέες, τι ευφάνταστες προσεγγίσεις Δεν ήρθε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριό μας. Άλλοι είπαν ότι φοβήθηκαν να στείλουν κάποιον/-οιαν, φοβούμενοι επεισόδια (μεταξύ μας είδα δυο τρεις συντρόφους και μια συντρόφισσα με γεμάτες τις τσέπες με φίδια). Άλλοι ότι μας σνομπάρισαν (ούτε οι πρώτοι άλλωστε είναι, ούτε οι τελευταίοι). Άλλοι ότι δεν χρειάζεται να στείλουν κάποιον γιατί... ζουν ανάμεσά μας!!! 9. Από το νεορεμπέτικο κύμα : «Ήρθαν και μας επότισαν όλους με μαύρο κώνειο Με συνταγή γερμανική, γραμμένη σε μνημόνιο Μα μάγκες συνδικαλιστές, αριστεροί εργάτες Μας είπαν να μην τρέφουμε πια άλλες αυταπάτες Άνεργοι, έφεδροι, φτωχοί, γενναίοι πειναλέοι Έβλεπαν με το κυάλι πια, του κόσμου τα ελέη Κάρτες, οφ σόρ και δάνεια, πισίνες και ταξίδια Είδαμε τώρα πώς χωρούν στο σάκο τα απίδια Στο δρόμο πια δε βλέπουμε τέσσερα επί τέσσερα Μάθαμε και τα μάτια μας έχουμε δεκατέσσερα Πληθαίνουν τα ποδήλατα, ΒΠ, ΝΠ και πέρα όλ η πατρίδα ανάστατη μη βγούμε σ άλλη ξέρα Με Γιώργο καπετάνιο μας, Τιτανικό σκαρί Ο φερετζές μας έμεινε, έφυγ η Μαργιωρή Μ αεροπλάνο πέταξε μακριά στην Αυστραλία Να βρει την ευτυχία της στων καγκουρό τη λεία»

7 συνέδρειο ΟΠ ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ Να μην αφήσουμε την ευκαιρία! Να γίνει η Πολιτική Οικολογία κίνημα χειραφέτησης της κοινωνίας! Να αλλάξουμε κι εμείς κι η χώρα μας και ο κόσμος! Κείμενο προβληματισμού και θέσεων Η πολιτική οικολογία ως σύστημα ιδεών ήρθε να μπολιάσει την ελληνική κοινωνία σε εποχές που δεν ευνοούσαν την ανάπτυξη πολιτικών που προτείνουν το ξεβόλεμα και μιαν ενεργό στάση αλλαγής προτύπων και προταγμάτων. Σήμερα, σε συνθήκες δύσκολες που χαρακτηρίζονται από τον βίαιο τρόπο και την ταχύτητα αλλαγής της καθημερινότητας των πολιτών, η προσπάθεια αυτή είναι αναγκαία αλλά και δύσκολη. Η κοινωνία ξαφνιασμένη κυριαρχείται από απογοήτευση και έντονη δυσπιστία απέναντι στην πολιτική και στα πολιτικά κόμματα. Ενδεικτικό είναι ότι ενώ τα αιτήματα για άμεση δημοκρατία ήταν και είναι και δικές μας αναζητήσεις και προτάσεις πολύ πριν αρχίσουν να απασχολούν την «πλατεία», η παρέμβασή μας ως πολιτικός χώρος σε αυτές ήταν δύσκολη, παρότι η πρότασή μας έχει εμφανώς συγκριτικά πλεονεκτήματα καθώς: Η δική μας πρόταση ίσως είναι η μόνη που α) τίθεται προς συζήτηση στην ελληνική κοινωνία κι όχι προς επιβολή, β) δεν έχει δοκιμασθεί και μπορεί να διεκδικεί με οραματικό αλλά και πρακτικό αντίκρισμα την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας με προοπτική, γ) είναι η μόνη κατ ουσία δημοκρατική, απελευθερωτική και πάν απ όλα ειλικρινής πρόταση. Η κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί κατά γράμμα το αποτυχημένο παγκόσμιο μοντέλο «ανάπτυξης». Ακολουθεί ακόμα και στις λεπτομέρειες τις αντίστοιχες επιταγές της τρόικας και μάλιστα με εξευτελιστικό τρόπο αποδοχής. Ένα μοντέλο που στην ευρωπαϊκή του εκδοχή έχει ως πυξίδα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας με την μείωση των ελλειμμάτων στην ΕΕ και στα κράτη μέλη, αποκλειστικά με συρρίκνωση του μισθολογικού κόστους, ξεπούλημα των συλλογικών αγαθών και του δημόσιου χώρου, περιορισμό της δημοκρατίας και τη θέσπιση fast track διαδικασιών σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Όλα αυτά συμβαίνουν στο όνομα της δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για επενδύσεις, όπου η ελεύθερη αγορά με τους υγιείς επενδυτές θα δει την Ελλάδα ως χώρα ελκυστική, δηλαδή ως τόπο όπου αξίζει να πάρει κανείς το ρίσκο να επενδύσει, δηλαδή θα έχει εξασφαλισμένη κερδοφορία. Μετά τα λόγια για πράσινη ανάπτυξη, ζούμε κάθε μέρα τη βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής πάλι στο όνομα της πολυπόθητης γκρίζας ανάπτυξης που μας οδήγησε στην κρίση. Οι ΟΠ πρέπει να συνεχίσουμε να στεκόμαστε απέναντι στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τους φορείς του. Στόχος μας πρέπει να γίνει η προσέγγιση πολιτών που ασφυκτιούν στην παρούσα κατάσταση και παράλληλα διαπιστώνουν τις αδυναμίες των κυρίαρχων προτάσεων. Επιδιώκουμε τη συναίνεση ως τρόπο ζωής κι όχι ως πολιτικό τερτίπι και φτιασίδωμα της πιθανής ενσωμάτωσής μας. Συναίνεση, που έχει σαν αποτέλεσμα ριζοσπαστικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και προφανώς προϋπόθεση ως συναινούντες, όσους δεν έχουν καμιά σχέση με την παρελθούσα και συνεχιζόμενη καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η προσήλωσή μας στο ευρωπαϊκό όραμα δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να λέμε ότι η σημερινή Ευρώπη απέχει πολύ από αυτή την Ευρώπη που οραματιζόμαστε. Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη μπορεί να παρασύρει κατακτήσεις και να κάνει είτε δειλά βήματα προς τα εμπρός είτε άλματα προς το παρελθόν, αλλά δε μπορεί να παρασύρει τη δικιά μας Ευρώπη της αλληλεγγύης, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αγωνίας για ισότητα και δικαιοσύνη, την Οικο-Λογική Ευρώπη. Τονίζουμε ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η πολιτική οικολογία πρέπει να λειτουργήσει ως βασικός πυλώνας για έναν πράσινο μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από μια αλληλέγγυα και βιώσιμη από-μεγέθυνση απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική ύφεση. Η παρακαταθήκη που κάθε μέρα χτίζουμε με τις ενέργειές μας, με τα λάθη και με τις αστοχίες μας πρέπει να έχει θετικό πρόσημο. Εάν πιστεύουμε στη δημιουργία μιας βιώσιμης κοινωνίας, οφείλουμε να ξεπεράσουμε τις μικρότητες με τις οποίες ασχολούμαστε στο εσωτερικό μας, να επιταχύνουμε τη θέσπιση εσωτερικών κανόνων δημοκρατίας και διαφανών και εντίμων διαδικασιών, να ανοιχτούμε στην κοινωνία, να μπολιαστούμε και να μπολιάσουμε, να ξανοιχτούμε σε μεγαλύτερες θάλασσες. Η πιθανή είσοδός μας στη Βουλή από αυτοσκοπός να γίνει το μέσο προώθησης των ιδεών μας. Ορέστης Κολοκούρης Γιάννα Κοντούλη Κώστας Λουκέρης Γιάννης Χαραλαμπάκης ΚΡΙΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ Η δημοσιονομική κρίση στη χώρας μας έχει μετατραπεί σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση λόγω των άστοχων, αναποτελεσματικών πολιτικών της κυβέρνησης, των σοβαρών διαθρωτικών προβλημάτων της χώρας (σε επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας και της διοίκησης, μοντέλου ανάπτυξης-κατανάλωσης, αξιών που επικρατούν κα), της κρίσης της ευρωζώνης και της απουσίας ευρωπαϊκής ηγεσίας που έγκαιρα, αποτελεσματικά και οραματικά θα ανέπτυσσε και θα εφάρμοζε μια ευρωπαϊκή στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρωζώνη και τις χώρες του νότου. του Νίκου Χρυσόγελου Για να βγούμε από την κρίση, απαιτούνται αλλαγές σε τρία επίπεδα: Σε ευρωπαϊκό επίπεδο: πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ, μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, διαμόρφωση κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, επίδειξη πραγματικά ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ώστε να προωθηθούν οι αναγκαίες αλλαγές, παροχή των κατάλληλων εργαλείων για αναζωογόνηση της οικονομίας (ευρωομόλογα, ομόλογα έργων, αύξηση προϋπολογισμού ΕΕ, παροχή τεχνικής βοήθειας κ.α.). Στήριξη των χωρών του νότου για να πετύχουν σε ένα λογικό χρονικό διάστημα τις αναγκαίες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις με την κοινωνία σύμμαχο και όχι στόχο. Σε εθνικό επίπεδο: αλλαγή της σημερινής καταστροφικής πολιτικής και διαμόρφωση μέσα από διάλογο με την κοινωνία ενός σχεδίου μεταρρυθμίσεων που θα επιδιώκει - μέσα σε ένα λογικό χρονικό διάστημα, πχ μια δεκαετία - τη στροφή της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση, τη βιωσιμότητα (αειφορία) και την κοινωνική συνοχή, τη βελτίωση των δημοσιονομικών, τη δημιουργία σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας, μέσα από την ενεργοποίηση των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας, την επανα-ιεράρχηση αξιών, την πράσινη και κοινωνική καινοτομία καθώς και την ορθολογική χρήση των ευρωπαϊκών πόρων. Κεντρικό ζητούμενο είναι η συν-διαμόρφωση με τα περιφερειακά συμβούλια και αντιπροσωπευτικούς θεσμούς των σημαντικότερων κοινωνικών εταίρων ενός Στρατηγικού Σχεδίου Βιωσιμότητας, Κοινωνικής Συνοχής, Σύγκλισης και Απασχόλησης , βασικό εργαλείο για την έξοδο από την κρίση. Σε περιφερειακό-τοπικό επίπεδο: Η αυτοδιοίκηση (περιφερειακή και τοπική) πρέπει να αναλάβει ένα πολυσύνθετο ρόλο, τόσο σε θέματα περιφερειακού σχεδιασμού όσο και αναβάθμισης των δημοκρατικών θεσμών. Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, περιβαλλοντικά και κοινωνικά βιώσιμο, δίκαιο, που θα προκύψει μέσα από καλά σχεδιασμένες πολιτικές περιφερειακής ανάπτυξης, στηριγμένης στην ποιότητα και όχι στην συνεχή αύξηση των οικονομικών δεικτών. Παράλληλα είναι θέμα επιβίωσης η ανάπτυξη μορφών συμμετοχικής δημοκρατίας, δικτύων αλληλεγγύης, τοπικών μορφών οικονομίας, που θα αποτελέσουν σταδιακά τη βάση για αλλαγές του μοντέλου πολιτικής εκπροσώπησης, δημοκρατικής διακυβέρνησης, βιώσιμης οικονομίας, πράσινης ανάπτυξης, διοικητικής οργάνωσης και σε κεντρικό επίπεδο. Ένας τέτοιος ρόλος απαιτεί οργάνωση και διοικητική αποτελεσματικότητα της αυτοδιοίκησης, μέσω της κατάλληλης στελέχωσης κι εκπαίδευσης του προσωπικού της, ανταλλαγή εμπειριών και καλών πρακτικών με άλλες ευρωπαϊκές περιφέρειες και δήμους, ενδυνάμωση των ικανοτήτων των τοπικών κοινωνιών. Πρέπει, επίσης, να παρακολουθείται με κατάλληλους δείκτες και να αξιολογείται η πορεία της αυτοδιοίκησης και του έργου της. Όλα αυτά πρέπει να αποτυπώνονται σε ένα Στρατηγικό Σχέδιο Βιωσιμότητας, Κοινωνικής Συνοχής, Σύγκλισης κι Απασχόλησης που θα επεξεργαστεί ΚΑΘΕ περιφέρεια και θα συν-αποτελέσουν όλα μαζί τη βάση για τη σύνθεση του εθνικού σχεδίου. Οι ελληνικές περιφέρειες οφείλουν να παίζουν σημαντικό ρόλο σε ευρωπαϊκό επίπεδο - σήμερα οι περιφέρειες είναι θεατές των ευρωπαϊκών εξελίξεων - τη στιγμή που διαμορφώνονται οι Κανονισμοί για τα διαρθρωτικά ταμεία, τη νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ και το μέλλον της Ευρώπης. Και ο τρόπος παρέμβασης είναι μέσα από συνεργασίες και συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.