ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ & ΙΑΙΤΗΣΙΑΣ

Transcript

1 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ & ΙΑΙΤΗΣΙΑΣ Ε ΡΑ: Πλατεία Βικτωρίας 7, Αθήνα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Πολυτεχνείου 21, Θεσσαλονίκη Προς: 1. Σύλλογο Υπαλλήλων Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Οµοσπονδίας, Λεωφ. Συγγρού 137, Αθήνα 2. Ελληνική Ποδοσφαιρική Οµοσπονδία, Λεωφ. Συγγρού 137, Αθήνα ΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ 9/ Με αίτηση της προς τον Ο.ΜΕ.. (αριθµ. πρωτ. 05/ ), η πρωτοβάθµια συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζοµένων, µε την επωνυµία "Σύλλογος Υπαλλήλων Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Οµοσπονδίας" (Σ.Υ.Ε.Π.Ο.) ζήτησε την παροχή υπηρεσιών ιαιτησίας, για την επίλυση της συλλογικής διαφοράς εργασίας, που δηµιουργήθηκε µεταξύ αυτής και της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑΣ". Η διαφορά αφορά τη σύναψη επιχειρησιακής συλλογικής σύµβασης εργασίας, που θα ρυθµίζει τους όρους αµοιβής και εργασίας των εργαζοµένων στην "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑ" Στις , µε κοινή συµφωνία των µερών αναδείχθηκα ιαιτητής Στις ανέλαβα τα καθήκοντά µου Με πρόσκλησή µου κάλεσα τα ενδιαφερόµενα σε ακρόαση για συζήτηση της διαφοράς, στις και , στα γραφεία του Ο.ΜΕ.. (Πλατεία Βικτωρίας 7). Κατά τις συζητήσεις παραστάθηκαν µε τους εξουσιοδοτηµένους εκπροσώπους τους: η µεν εργατική πλευρά µε τον Πρόεδρο του ιοικητικού της Συµβουλίου Θεόδωρο Κουρή και το δικηγόρο Τάκη Σαπουντζάκη, η δε εργοδοτική µε τον δικηγόρο της ηµήτριο Σιώτο. 2. Αφού έλαβα υπόψη: 2.1. Ότι η προσφυγή στη ιαιτησία νόµιµα έγινε µονοµερώς από την ενδιαφερόµενη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζοµένων, η οποία 1

2 αποδέχτηκε την πρόταση του Μεσολαβητή, που απέρριψε η εργοδοτική πλευρά Την από έγγραφη "καταγγελία" της προηγούµενης συλλογικής ρύθµισης (από ΣΣΕ) µε την οποία καλείται η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑ" σε έναρξη διαπραγµατεύσεων για υπογραφή νέας Ότι η καταγγελία κοινοποιήθηκε στην "ΕΠΟ" και στην αρµόδια Επιθεώρηση Εργασίας και αναφέρει και τα προς διαπραγµάτευση θέµατα Όλα τα υπόλοιπα έγγραφα, που υπάρχουν στο σχετικό φάκελο της συλλογικής διαφοράς και τους ισχυρισµούς των µερών. Ιδιαίτερα έλαβα υπόψη τους ισχυρισµούς της εργοδοτικής πλευράς, που περιέχεται στο µε ηµεροχρονολογία πρακτικό του ΟΜΕ, ότι: Ι. Είναι απαράδεκτη η "διαδικασία γιατί το αιτούν σωµατείο στερείται νόµιµης διοίκησης δεδοµένου ότι επί συνόλου επτά (7) µελών έχουν παραιτηθεί τα τρία (3), χωρίς να αναπληρωθούν". Ο ισχυρισµός αυτός της εργοδοτικής πλευράς είναι νοµικά αβάσιµος, γιατί: Κατά τη διάταξη του άρθρου 9 παρ. 6 του ισχύοντος καταστατικού της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζοµένων " Στη περίπτωση παραίτησης ανεξάρτητου ή εξαντλήσεως των αναπληρωµατικών του συνδυασµού, η θέση παραµένει κενή και συµπληρώνεται από τον πρώτο αναπληρωµατικό του επόµενου σε δύναµη ψήφων συνδυασµού. Το ιοικητικό Συµβούλιο εξακολουθεί να λειτουργεί µε όσα µέλη απαιτούνται για την επίτευξη απαρτίας, διαφορετικά ή προκηρύσσεται Γενική αρχαιρεσιακή Συνέλευση ή δικαιολογείται η συµπλήρωση µε διορισµό από το αρµόδιο δικαστήριο ". Κατά δε τη διάταξη του Αρθρ. 9 του ίδιου καταστατικού "ο αριθµός των µελών του ιοικητικού Συµβουλίου καθορίζεται σε επτά (παρ. 1) Για την επίτευξη απαρτίας απαιτείται η παρουσία τεσσάρων (4) µελών (παρ. 4) " Κατά συνέπεια, αφού τα τέσσερα εναποµένοντα µέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης αρκούν για τη συγκρότηση της καταστατικής απαρτίας, νοµίµως το ιοικητικό Συµβούλιο συνέρχεται και λειτουργεί και δεν µπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει έλλειψη διοικήσεως (Α.Π. 1430/87 ΕΕ , Μον. Πρωτ. Περι. 385/82 Νο Β , Μον. Πρωτ. Αθην. 480/85, 4903/84, 6437/83, αδηµοσίευτες στο νοµικό τύπο, Λ.Ντάσιος Εργατ. ικ. ίκαιο τ.β/1 σελ. 373, Στ.Βλαστός Αστικά Σωµατεία Συνδικαλιστικές και Εργοδοτικές Οργανώσεις, γ έκδ. σελ. 327). 2

3 ΙΙ. "Σε κάθε περίπτωση οι αυξήσεις δεν µπορούν να υπερβούν αυτές των εργαζοµένων στο ηµόσιο (ν. 2470/97), κατά τη ρητή διάταξη του άρθρου 30 παρ. 2 ν. 2725/99". ηλαδή, κατά την άποψη της εργοδοτικής πλευράς, αυτή δεν έχει τη δυνατότητα ή την υποχρέωση συλλογικής διαπραγµάτευσης, κατά τις διατάξεις του ν. 1876/90, µε την συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζοµένων στην "Οµοσπονδία" για τη ρύθµιση των όρων αµοιβής και εργασίας τους, γιατί τα ζητήµατα αυτά έχουν ρυθµισθεί από τον κοινό νοµοθέτη. Σχετικά µε τον ισχυρισµό αυτό, πραγµατικά στο άρθρο 30 παρ. 2 του ν. 2725/99 "ερασιτεχνικός και επαγγελµατικός αθλητισµός και άλλες διατάξεις", στις διατάξεις του οποίου υπάγεται η εργοδοτική πλευρά ("ΕΠΟ"), που λειτουργεί ως ν.π.ι.δ. και αποτελεί την ανωτάτη οργάνωση των αθλητικών ενώσεων της χώρας, στον κλάδο του ποδοσφαίρου, ορίζεται: "2. Οι αποδοχές του προσωπικού µε σύµβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, καθορίζονται µε ανάλογη εφαρµογή των διατάξεων του ν. 2470/97, όπως εκάστοτε ισχύει". Όµως η διάταξη αυτή είναι άκυρη, γιατί: α. έρχεται σε αντίθεση µε το άρθρο 22 παρ. 2, σε συνδυασµό µε το άρθρο 23 παρ. 1 του Συντάγµατος. Συγκεκριµένα: Από τη διάταξη του άρθρου 22 παρ. 2 Σ., στην οποία ορίζεται ότι "Με νόµο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συµπληρώνονται από τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας, συναπτόµενες µε ελεύθερες διαπραγµατεύσεις και αν αυτές αποτύχουν, µε τους κανόνες που θέτει η διαιτησία", σε συνδυασµό µε την διάταξη του άρθρ. 23 παρ. 1 Σ στην οποία ορίζεται ότι, "Το Κράτος λαµβάνει τα προσήκοντα µέτρα για την διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεµπόδιστη άσκηση των συναφών µ'αυτή δικαιωµάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, µέσα στα όρια του νόµου", προκύπτει ότι, ο συνταγµατικός νοµοθέτης κατοχύρωσε τον θεσµό της συλλογικής αυτονοµίας των επαγγελαµτικών οργανώσεων, βάζοντας φραγµό στην παντοδυναµία του κοινού νοµοθέτη, που υπήρχε προηγούµενα, όσον αφορά την ρύθµιση θεµάτων που έχουν σχέση µε τη σχέση εργασίας. Έτσι, οποιαδήποτε άσκηση της νοµοθετικής αρµοδιότητας, µε τρόπο που οδηγεί σε αποδυνάµωση του προηγούµενου θεσµού των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, όπως στην κρινόµενη περίπτωση, θα είναι αντίθετη µε την παραπάνω συνταγµατική διάταξη. 3

4 Η µόνη κρατική νοµοθετική παρέµβαση που µπορεί να επιτραπεί, κατ' εξαίρεση, είναι αυτή που αναφέρεται σε συγκεκριµένο θέµα και εφόσον συντρέχει λόγος δηµοσίου συµφέροντος και αυτή που θεσπίζει κατώτατα, για τους εργαζόµενους, όρια προστασίας, οπότε, µε συλλογικές ρυθµίσεις, µπορεί να συνοµολογηθούν ευνοϊκότερες ρυθµίσεις (Κουκιάδης Ι., Εργατικό ίκαιο Συλλογικές Εργασιακές Σχέσεις, 1999, σελ. 20 επ., Λεβέντης Γ. Συλλογικό Εργατικό ίκαιο, 1999, σελ. 52 επ.). β. έρχεται σε αντίθεση µε το άρθρο 4 της 98 ΣΕ. Συγκεκριµένα: Οι διεθνείς συµβάσεις εργασίας, που έχουν κυρωθεί µε νόµο, αποτελούν αναπόσπαστο µέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου, επαυξηµένης τυπικής ισχύος και κατισχύουν κάθε αντίθετης διάταξης νόµου (άρθρ. 28 παρ. 1 Σ.). Από τη διάταξη του άρθρ. 4 της 98 ΣΕ, που κυρώθηκε µε το νόµο 4205/61 και που ορίζει ότι " έον να λαµβάνονται, εφόσον τούτο είναι αναγκαίον, µέτρα ανταποκρινόµενα εις τας εθνικάς συνθήκας δι' ων να ενισχύεται και να προωθήται η εις ευρυτάτην κλίµακα ανάπτυξις και χρησιµοποίησης διαδικασιών δι' ων εργοδόται και εργοδοτικαί οργανώσεις αφ' ενός και οργανώσεις εργαζοµένων αφ' ετέρου να έρχωνται εκουσίως εις διαπραγµατεύσεις δια την, δια συλλογικών συµβάσεων, ρύθµισιν των όρων απασχολήσεως", προκύπτει ότι µε αυτή (διάταξη) επιβάλλεται η ενίσχυση και προώθηση, από το κράτος, των ελεύθερων διαπραγµατεύσεων εργαζοµένων και εργοδοτών, για την υπογραφή συλλογικής σύµβασης εργασίας, στις οποίες, ελεύθερα, καθορίζονται οι συνθήκες εργασίας και αµοιβής των εργαζοµένων. Έτσι και στην περίπτωση αυτή, οποιαδήποτε νοµοθετική ρύθµιση, που οδηγεί στην κατάργηση ή έστω στον περιορισµό του δικαιώµατος σύναψης συλλογικής σύµβασης εργασίας, παραβιάζει ευρθέως την παραπάνω επιταγή της 98 ιεθνούς Σύµβασης Εργασίας και σαν τέτοια είναι άκυρη. Με τα παραπάνω και συνοψίζοντας: Η µονοµερής ρύθµιση των αποδοχών των εργαζοµένων στην "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑ", από τον κοινό νοµοθέτη, κατά καταστρατήγηση του θεσµού των συλλογικών διαπραγµατεύσεων (ν. 1876/90), έρχεται σε αντίθεση µε το Σύνταγµα (άρθρ. 22 παρ. 2) και µε διατάξεις ιεθνών Συµβάσεων Εργασίας (άρθρ. 4 της 98.Σ.Ε., αλλά και 87.Σ.Ε.), που κατοχυρώνουν τη συλλογική αυτονοµία των επαγγελµατικών οργανώσεων. 4

5 ΙΙΙ. "Η απόφαση δεν µπορεί να έχει αναδροµική ισχύ". Ο ισχυρισµός αυτός είναι νοµικά αβάσιµος για τους εξής λόγους: Κατά το άρθρο 16 παρ. 3 ν. 1876/90 "Η απόφαση του διαιτητή εξοµοιώνεται µε συλλογική σύµβαση εργασίας και ισχύει από την εποµένη της υποβολής της αιτήσεως για µεσολάβηση". Η εξοµοίωση της διαιτητικής απόφασης µε τη συλλογική σύµβαση εργασίας αφορά σε όλα τα θέµατα, ήτοι τη νοµική της φύση, στον τύπο της, στα είδη της, στο περιεχόµενό της, στη δέσµευση, την επέκταση τη λήξη, τη µετενέργεια κ.ο.κ. (Καζάκος Α. Η ιαιτησία συλλογικών διαφορών συµφερόντων κατά το ν. 1876/90, 1998, σελ. 289, 293, 294, 300, Λεβέντης Γ. Συλλογικό Εργατικό ίκαιο, 1996, σελ. 448). Εξάλλου, σύµφωνα µε το άρθρο 9 παρ. 3 και 2 ίδιου νόµου "Η ισχύς της συλλογικής συµβάσεως εργασίας αρχίζει από την ηµέρα της καταθέσεως της στην αρµόδια υπηρεσία και λήγει µε την πάροδο του χρόνου που συµφωνήθηκε ή µε καταγγελία σύµφωνα µε τις διατάξεις του νόµου αυτού. Τα συµβαλλόµενα µέρη µπορούν να ορίσουν για τη συλλογική σύµβαση εργασίας αναδροµική ισχύ έως την ηµέρα της λήξεως ή της καταγγελίας της προηγούµενης συλλογικής συµβάσεως εργασίας, από την οποία αρχίζει να υπολογίζεται η διάρκειά της και σε περίπτωση που δεν υπάρχει προηγούµενη συλλογική σύµβαση εργασίας από την έναρξη των διαπραγµατεύσεων. Από το συνδυασµό των προεκτεθέντων διατάξεων προκύπτει ότι εφόσον η διαιτητική απόφαση εξοµοιώνεται µε τη συλλογική σύµβαση εργασίας, όχι µόνο ως προς τα αποτελέσµατα, αλλά ως προς το περιεχόµενο, τη δέσµευση και το χρόνο ισχύος, έχουν ανάλογη εφαρµογή οι διατάξεις του άρθρ. 9 παρ. 3 (Ντάσιος, Εργατικό ικονοµικό ίκαιο, τ. Β/ΙΙΙ, 1991, σελ ) και συνεπώς δικαιούται ο διαιτητής να προσδιορίσει το χρόνο έναρξης ισχύος ενός ή περισσοτέρων όρων της διαιτητικής απόφασης είτε σε χρόνο µεταγενέστερο αυτού που ορίζει το άρθρο 16 παρ. 3, είτε σε χρόνο προγενέστερο, να προσδώσει δηλαδή αναδροµική ισχύ µέχρι τα όρια που θέτει το άρθρο 9 παρ. 3 ήτοι µέχρι το χρονικό σηµείο που τα ίδια τα µέρη θα µπορούσαν να ανατρέξουν Εφ. Αθην. 877/1999 ΕΕ , Α.Π. 223/2001. Εποµένως, η σύµφωνα µε τη λειτουργία της διαιτησίας, ως υποκατάστατο της συλλογικής αυτονοµίας, ερµηνεία της διατάξεως του άρθρ. 16 παρ. 3 του ν. 1876/90, είναι ότι ο οριζόµενος µε αυτή χρόνος έναρξης ισχύος της 5

6 διαιτητικής απόφασης ισχύει, εάν δεν έχει οριστεί διαφορετικά από το διαιτητή ή µε συµφωνία των µερών. Υπέρ της άποψης αυτής συνηγορεί το όλο πνεύµα του ως άνω νόµου, που διέπεται από την αρχή της διαδοχικής ρύθµισης των όρων και συνθηκών εργασίας, ενώ αν αποκλειστεί η αναδροµική ισχύς της διαιτητικής απόφασης υποβιβάζεται η σηµασία των απευθείας διαπραγµατεύσεων και ανακύπτει ο κίνδυνος: α. είτε η πλευρά των εργαζοµένων να σπεύσει να υποβάλει αµέσως µετά την καταγγελία της προηγούµενης ΣΣΕ την αίτηση για µεσολάβηση, ενώ ακόµη βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαπραγµατεύσεις, ώστε να εξασφαλίσει το ενωρίτερο σηµείο έναρξης ισχύος της διαιτητικής απόφασης, β. είτε η πλευρά των εργοδοτών να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να ναυαγήσουν οι διαπραγµατεύσεις και η µεσολάβηση, ώστε η συλλογική διαφορά να λυθεί από την διαιτησία µε περιορισµένη αναδροµική ισχύ (Εφ. Αθην. 877/1999 δ.π.π., Παπαδηµητρίου Κ. Συλλογικές εργασιακές σχέσεις και επίλυση διαφορών εργασίας, 1992, σελ , Α.Π. 223/2001). Στη συγκεκριµένη περίπτωση, η εργατική πλευρά, µε το µε ηµεροχρονολογία έγγραφό της, που κοινοποίησε αυθηµερόν, µε δικαστικό επιµελητή, στην εργοδοτική (ΕΠΟ), κατάγγειλε την προηγούµενη συλλογική ρύθµιση (από ΣΣΕ) και την κάλεσε σε διαπραγµατεύσεις "εντός των νοµίµων προθεσµιών για την υπογραφή νέας συλλογικής σύµβασης για το τρέχον έτος" (από ). Στην πρόσκληση αυτή η εργοδοτική πλευρά δεν ανταποκρίθηκε, προβάλλοντας τους προηγούµενους, νοµικά αστήρικτους, ισχυρισµούς, παρά τις επανειληµµένες σχετικές προσπάθειες της εργατικής. Αναγκάστηκε η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζοµένων να ζητήσει τις υπηρεσίες µεσολάβησης του Ο.ΜΕ.. στις (δηλαδή έντεκα (11), περίπου, µήνες, µετά την καταγγελία της προηγούµενης συλλογικής ρύθµισης), όταν εξάντλησε κάθε λογικό όριο αναµονής. Για την προσήλωση της εργατικής πλευράς στο θεσµό των απευθείας ελεύθερων συλλογικών διαπραγµατεύσεων (στόχος του ν. 1876/90) δεν θα πρέπει να "τιµωρηθεί". Έτσι, µε δεδοµένο ότι, κατά την κοινή πείρα, το χρονικό διάστηµα των τεσσάρων (4) µηνών, από την καταγγελία της προηγούµενης συλλογικής ρύθµισης και της κοινοποίησης της πρόσκλησης, είναι ιδιαίτερο εύλογο για την διεξαγωγή και ολοκλήρωση καλόπιστων συλλογικών διαπραγµατεύσεων, για την ρύθµιση όρων αµοιβής και εργασίας, η ισχύς της διαιτητικής απόφασης 6

7 πρέπει να οριστεί µετά την πάροδο του διαστήµατος αυτού ήτοι από ΙV. "Ρητά δε διαφωνεί και ως προς τις λοιπές προτεινόµενες ρυθµίσεις (από την εργατική πλευρά), για τους λόγους που και στο στάδιο της µεσολάβησης διατύπωσε" Την µε ηµεροχρονολογία 20 Φεβρουαρίου 2001 πρόταση του Μεσολαβητή. Και ακόµα έλαβα υπόψη: 2.6. Ότι για τον καθορισµό των αποδοχών πρέπει να λαµβάνονται υπόψη, εκτός των άλλων στοιχείων και: α. η οικονοµική κατάσταση των επιχειρήσεων και η ικανότητα πληρωµής, β. οι όροι αµοιβής και εργασίας εργαζοµένων των ίδιων ή συναφών επαγγελµάτων, (ή κλάδων επιχειρηµατικής δραστηριότητας), γ. οι απώλειες του εισοδήµατος των εργαζοµένων, κατά το χρόνο που πέρασε, από την προηγούµενη συλλογική ρύθµιση και ο ρυθµός µείωσης του εισοδήµατός τους, από τον πληθωρισµό, κατά το τρέχον έτος, ούτως ώστε µε την εξασφάλιση πραγµατικών αυξήσεων να διατηρείται η αγοραστική τους δύναµη Ότι τα µέρη, µε τις συλλογικές ρυθµίσεις των προηγουµένων ετών, συνοµολογούσαν αυξήσεις κατά πολύ υψηλότερες αυτών του είκτη Τιµών Καταναλωτή Ότι η ποσοστιαία µεταβολή του πληθωρισµού, κατά το έτος 2000, µε επίσηµη πρόβλεψη 2%, ανήλθε, σε 12µηνη βάση (µέσα επίπεδα) σε ποσοστό 3,2% (αρχή - τέλος 3,9%) Ότι µε την Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. της 23 Μαίου 2000, εκτός των άλλων ρυθµίσεων, συµφωνήθηκαν και αυξήσεις για µεν το έτος 2000, µε πρόβλεψη πληθωρισµού 2%, σε συνολικό ποσοστό, µαζί µε το διορθωτικό, 4,2%, για δε το έτος 2001, µε πρόβλεψη πληθωρισµού 2,1%, σε συνολικό ποσοστό 3,3%. 3. Κατέληξα στην ακόλουθη απόφαση: Άρθρο 1ο Πεδίο εφαρµογής Στις διατάξεις της παρούσας υπάγεται το τακτικό και έκτακτο προσωπικό της "Ε.Π.Ο.", που απασχολείται σε αυτή µε σύµβαση εξαρτηµένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, καθώς και το προσωπικό καθαριότητας. 7

8 Άρθρο 2ο Αναπροσαρµογή βασικών µισθών και επιδοµάτων Οι βασικοί µισθοί των υπαγοµένων στην απόφαση εργαζοµένων, όπως είχαν διαµορφωθεί στις , µε βάση τις διατάξεις της από ΣΣΕ, αυξάνονται από κατά ποσοστό 5%. Κατά το ίδιο ποσοστό και από την ίδια ηµεροχρονολογία αυξάνονται και τα δραχµικά επιδόµατα που προβλέπονται από τις προηγούµενες συλλογικές ρυθµίσεις. Άρθρο 3ο ιατήρηση ρυθµίσεων Κατά τα λοιπά εξακολουθούν να ισχύουν όλοι οι όροι της από ΣΣΕ, εφόσον δεν τροποποιούνται µε την παρούσα. Άρθρο 4ο Αρχή ευνοϊκότερης ρύθµισης Αποδοχές στο σύνολό τους ανώτερες απ' αυτές που καθορίζει η παρούσα ή ευνοϊκότεροι όροι εργασίας, που προβλέπονται από νόµους, υπουργικές αποφάσεις, ΣΣΕ ή Α, έθιµα κ.λ.π., δεν θίγονται και εξακολουθούν να ισχύουν. Άρθρο 5ο Έναρξη ισχύος Η ισχύς της απόφασης αρχίζει από 1/6/2000. Αθήνα, 2 Απριλίου 2001 Ο ΙΑΙΤΗΤΗΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝ ΡΙΤΗΣ 8