ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ (τρίτο τμήμα) της 23ης Νοεμβρίου 1999 *

Transcript

1 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ (τρίτο τμήμα) της 23ης Νοεμβρίου 1999 * Στην υπόθεση Τ-173/9 8, Unión de Pequeños Agricultores, ένωση ισπανικού δικαίου, με έδρα τη Μαδρίτη, εκπροσωπούμενη από τους Javier Ledesma Bartret και José M a Jiménez Laiglesia y de Oñate, δικηγόρους Μαδρίτης, με αντίκλητο στο Λουξεμβούργο την Concepción Llasser Moyano, 22, rue Wenkelhiel, Dalheim, προσφεύγουσα, κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, εκπροσωπουμένου από τους Ignacio Diez Parra και Antonio Tanca, νομικούς συμβούλους, με αντίκλητο στο Λουξεμβούργο τον Alessandro Morbilli, γενικό διευθυντή της διευθύνσεως νομικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, 100, boulevard Konrad Adenauer, καθού, * Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική. II

2 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 που έχει ως αντικείμενο τη μερική ακύρωση του κανονισμού (ΕΚ) 1638/98 του Συμβουλίου, της 20ής Ιουλίου 1998, για την τροποποίηση του κανονισμού 136/66/ ΕΟΚ περί δημιουργίας κοινής οργανώσεως αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών (ΕΕ L 210, σ. 32), ΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ (τρίτο τμήμα), συγκείμενο από τους Κ. Lenaerts, Πρόεδρο, J. Azizi και Μ. Jaeger, δικαστές, γραμματέας: Η. Jung εκδίδει την ακόλουθη Διάταξη Κανονιστικό πλαίσιο 1 Στις 22 Σεπτεμβρίου 1966 το Συμβούλιο εξέδωσε τον κανονισμό 136/66/ΕΟΚ, περί δημιουργίας κοινής οργανώσεως αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών (ΕΕ ειδ. έκδ. 03/002, σ. 33, στο εξής: βασικός κανονισμός). Ο βασικός κανονισμός δημιούργησε, μεταξύ άλλων, κοινή οργάνωση των αγορών ελαιολάδου που στηρίζεται σε σύστημα εγγυημένων τιμών συνοδευόμενων από ενισχύσεις κατά την παραγωγή. II

3 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 2 OL μηχανισμοί τους οποίους εγκαθίδρυσε ο βασικός κανονισμός υπέστησαν, στη συνέχεια, πλείονες τροποποιήσεις. Η τροποποιηθείσα κατά τον τρόπο αυτό κοινή οργάνωση της αγοράς ελαιολάδου προέβλεπε συστήματα τιμών παρεμβάσεως, ενισχύσεων κατά την παραγωγή, ενισχύσεων κατά την κατανάλωση, αποθηκεύσεως καθώς και εισαγωγών και εξαγωγών. 3 Το άρθρο 92 της πράξεως σχετικά με τους όρους προσχωρήσεως του Βασιλείου της Ισπανίας και της Πορτογαλικής Δημοκρατίας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, που υπογράφηκε στις 12 Ιουνίου 1985, περιελάμβανε μεταβατικές διατάξεις για την εφαρμογή του βασικού κανονισμού στους επιχειρηματίες που είναι εγκατεστημένοι στο ισπανικό έδαφος (ΕΕ L 302, σ. 9). 4 Στις 17 Φεβρουαρίου 1997 η Επιτροπή υπέβαλε στο Συμβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια ανακοίνωση για τον τομέα της ελιάς και του ελαιολάδου (συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών, πολιτισμικών, περιφερειακών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ζητημάτων), την υφισταμένη κοινή οργάνωση αγοράς, την ανάγκη μεταρρύθμισης της και τις προτεινόμενες λύσεις [COM(97) 0057-C4-0096/97]. Στην ανακοίνωση της η Επιτροπή δικαιολογεί την ανάγκη μεταρρυθμίσεως με τη δυναμένη να προβλεφθεί εμφάνιση πλεονασμάτων παραγωγής, την αδυναμία απορροφήσεως των πλεονασμάτων αυτών στην κοινοτική αγορά, τη μείωση του όγκου των εξαγωγών που επιβάλλουν οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τις δυσκολίες που προκύπτουν από τον έλεγχο του καθεστώτος των ενισχύσεων και της προλήψεως της απάτης. 5 Στις 19 Μαρτίου 1998 η Επιτροπή υπέβαλε πρόταση κανονισμού (ΕΚ) του Συμβουλίου για την τροποποίηση του βασικού κανονισμού (ΕΕ C 136, σ. 20), σύμφωνα με τις εναλλακτικές δυνατότητες μεταρρυθμίσεως που εξετάζονται στην από 17 Φεβρουαρίου 1997 ανακοίνωση της. 6 Στις 20 Ιουλίου 1998 το Συμβούλιο εξέδωσε τον κανονισμό (ΕΚ) 1638/98, για την τροποποίηση του βασικού κανονισμού (ΕΕ L 210, σ. 32, στο εξής: προσβαλλόμενος κανονισμός). Ο προσβαλλόμενος κανονισμός μεταρρύθμισε, μεταξύ άλλων, την II-3361

4 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 κοινή οργάνωση αγοράς ελαιολάδου. Συναφώς, το προηγούμενο καθεστώς παρεμβάσεως καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από καθεστώς ενισχύσεως των συμβάσεων ιδιωτικής αποθεματοποιήσεως καταργήθηκε η ενίσχυση στην κατανάλωση καθώς και η ειδική ενίσχυση στους μικρούς παραγωγούς ο μηχανισμός σταθεροποιήσεως της ενισχύσεως στην παραγωγή που στηριζόταν σε μέγιστη εγγυημένη ποσότητα για όλη την Κοινότητα τροποποιήθηκε με την πρόβλεψη κατανομής της εν λόγω μέγιστης εγγυημένης ποσότητας μεταξύ των κρατών μελών παραγωγών υπό τη μορφή εγγυημένων εθνικών ποσοτήτων τέλος, τα ελαιόδενδρα που φυτεύονται μετά την 1η Μαΐου 1998 αποκλείονται, πλην εξαιρέσεων, από οποιοδήποτε καθεστώς μελλοντικής ενισχύσεως. Ο προσβαλλόμενος κανονισμός προβλέπει επίσης ότι η Επιτροπή θα υποβάλει κατά το 2000 πρόταση κανονισμού για να θέσει σε εφαρμογή την πλήρη μεταρρύθμιση της κοινής οργανώσεως αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών. Πραγματικά περιστατικά και διαδικασία 7 Η προσφεύγουσα είναι επαγγελματική ένωση η οποία εκπροσωπεί και προασπίζεται τα συμφέροντα μικρών ισπανικών αγροτικών επιχειρήσεων. Δυνάμει του ισπανικού δικαίου, έχει νομική προσωπικότητα. 8 Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου στις 20 Οκτωβρίου 1998, η προσφεύγουσα άσκησε την παρούσα προσφυγή. 9 Με χωριστό δικόγραφο, που κατέθεσε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου στις 23 Δεκεμβρίου 1998, το Συμβούλιο προέβαλε, δυνάμει του άρθρου 114, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, ένσταση απαραδέκτου. Η προσφεύγουσα κατέθεσε τις παρατηρήσεις της επί της ενστάσεως αυτής στις 22 Φεβρουαρίου II

5 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 10 Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου στις 4 Ιουνίου 1999, η Επιτροπή ζήτησε να παρέμβει υπέρ του Συμβουλίου. 11 Με δικόγραφα που κατέθεσαν στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου στις 17, 21 και 22 Ιουνίου 1999, η Diputación Provincial de Jaén, η Junta de Comunidades de Castilla- La Mancha και το Consejo de Gobierno de la Comunidad Autónoma de Andalucía ζήτησαν να παρέμβουν υπέρ της προσφεύγουσας. Αιτήματα των διαδίκων 12 Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο: να κηρύξει την προσφυγή της παραδεκτή να ακυρώσει τον προσβαλλόμενο κανονισμό, εξαιρουμένου του καθεστώτος ενισχύσεων για την επιτραπέζια ελιά που προβλέπεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, του βασικού κανονισμού όπως τροποποιήθηκε με τον προσβαλλόμενο κανονισμό να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα. II

6 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 13 Με την ένσταση απαραδέκτου το Συμβούλιο ζητεί από το Πρωτοδικείο: να απορρίψει την προσφυγή ως προδήλως απαράδεκτη να καταδικάσει την προσφεύγουσα στα δικαστικά έξοδα. 14 Στις παρατηρήσεις της επί της ενστάσεως απαραδέκτου η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο: να απορρίψει την ένσταση απαραδέκτου του Συμβουλίου να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα επικουρικώς, να εξετάσει την ένσταση απαραδέκτου μαζί με την ουσία της υποθέσεως. II

7 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Επί του παραδεκτού Επιχειρήματα των διαδίκων 15 Το Συμβούλιο στηρίζει το απαράδεκτο της παρούσας προσφυγής, αφενός, στη φύση της προσβαλλομένης πράξεως και, αφετέρου, στο γεγονός ότι η πράξη αυτή δεν αφορά ατομικά την προσφεύγουσα. 16 Πρώτον, το Συμβούλιο υπενθυμίζει ότι το άρθρο 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης ΕΚ (νυν, κατόπιν τροποποιήσεως, άρθρο 230, τέταρτο εδάφιο, ΕΚ) δεν παρέχει στους ιδιώτες τη δυνατότητα ασκήσεως προσφυγής ακυρώσεως κατά κανονισμού. Εν προκειμένω, όμως, η προσβαλλομένη πράξη, λόγω του περιεχομένου της, έχειτη φύση κανονισμού, υπό την έννοια του άρθρου 189 της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρου 249 ΕΚ). Πρόκειται, πράγματι, για κανονιστική πράξη γενικού περιεχομένου, που εφαρμόζεται κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο σε αντικειμενικά καθοριζόμενες καταστάσεις. 17 Δεύτερον, το Συμβούλιο επισημαίνει ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αφορά ατομικά την προσφεύγουσα. Κατ' αρχάς, υπογραμμίζει ότι η προσφεύγουσα είναι ένωση με σκοπό την προάσπιση των γενικών συμφερόντων των μελών της, πράγμα που δεν αρκεί για να δικαιολογήσει το παραδεκτό της προσφυγής της (διάταξη του Δικαστηρίου της 5ης Νοεμβρίου 1986, 117/86, UFADE κατά Συμβουλίου και Επιτροπής, Συλλογή 1986, σ. 3255, και απόφαση του Πρωτοδικείου της 6ης Ιουλίου 1995, Τ-447/93, Τ-448/93 και Τ-449/93, AITEC κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1995, σ ). Στη συνέχεια, η προσφεύγουσα δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί υποτιθέμενη ιδιότητα διαπραγματευτή για να δικαιολογήσει το έννομο συμφέρον της να ασκήσει εν προκειμένω προσφυγή. Τέλος, η προσφεύγουσα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υποκαταστάθηκε στα μέλη της τα οποία είχαν το ίδιο δικαίωμα ασκήσεως προσφυγής, καθόσον ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν αφορά ούτε αυτά ατομικά. Εν πάση περιπτώσει, ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν θίγει την προσφεύγουσα λόγω ορισμένων ιδιοτήτων που προσιδιάζουν σ' αυτήν ή λόγω μιας πραγματικής καταστάσεως που τη χαρακτηρίζει σε σχέση με κάθε άλλο πρόσωπο, εφόσον όλοι οι ΙΙ- 3365

8 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 κοινοτικοί, επιχειρηματίες που ασκούν τις ίδιες δραστηριότητες με τα μέλη της προσβάλλονται κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο (διατάξεις του Δικαστηρίου της 12ης Οκτωβρίου 1988,34/88, Cevap κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1988, σ. 6265, και της 7ης Δεκεμβρίου 1988,160/88, Fédération européenne de la santé animale κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1988, σ απόφαση του Δικαστηρίου της 26ης Ιουνίου 1990, C-152/88, Sofrimport κατά Επιτροπής, Συλλογή 1990, σ , σκέψη 10). Η προσφεύγουσα δεν μπορεί επίσης να επικαλεστεί την απόφαση του Δικαστηρίου της 18ης Μαΐου 1994, C-309/89, Codorniu κατά Συμβουλίου (Συλλογή 1994, σ ), καθόσον ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν έθιξε ειδικά δικαιώματα που αναγνωρίζονται στην προσφεύγουσα ή στα μέλη της. 18 Η προσφεύγουσα αμφισβητεί την ορθότητα της απόψεως του Συμβουλίου και υποστηρίζει ότι η προσφυγή της είναι παραδεκτή. Σημειώνει εκ προοιμίου ότι το Συμβούλιο δεν αμφισβητεί ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός την αφορά άμεσα. 19 Όσον αφορά το κατά πόσον ο προσβαλλόμενος κανονισμός την αφορά ατομικά, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται, αφενός, ότι ο κανονισμός αυτός δεν έχει κανονιστικό χαρακτήρα και, αφετέρου, ότι, εν πάση περιπτώσει, τα μέτρα που θεσπίζει την αφορούν ατομικά. 20 Πρώτον, η προσφεύγουσα αμφισβητεί τον κανονιστικό χαρακτήρα του προσβαλλομένου κανονισμού. Προβάλλει τρεις ιδιομορφίες του κανονισμού αυτού. Κατ' αρχάς, ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για πράξη γενικής εφαρμογής, εφόσον περιορίζει τον αριθμό των φυτεύσεων οι οποίες μπορούν να λάβουν ενίσχυση και προσδιορίζει με αναδρομική ισχύ, από την 1η Μαΐου 1998, τον αριθμό των ελαιοκαλλιεργητών οι οποίοι έχουν δικαίωμα ενισχύσεως στην παραγωγή. Στη συνέχεια, η προσφεύγουσα θεωρεί ότι, έστω και αν ορίζει το πεδίο εφαρμογής του κατά τρόπο γενικό και αόριστο, ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν έχει εφαρμογή σε αντικειμενικά καθοριζόμενες καταστάσεις, εφόσον το Συμβούλιο αναγνωρίζει ότι εξέδωσε την πράξη αυτή χωρίς να στηρίζεται σε αξιόπιστα στοιχεία. Τέλος, η προσφεύγουσα εκθέτει ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εξαντλεί αφεαυτού τα αποτελέσματα του, καθόσον περιορίζεται να τροποποιήσει το υφιστάμενο καθεστώς, χωρίς να θέσει τις βάσεις του νέου καθεστώτος, ούτε να καθιερώσει κάποιο σύνδεσμο με το καθεστώς αυτό. 21 Δεύτερον, η προσφεύγουσα προβάλλει τέσσερα επιχειρήματα που καταδεικνύουν ότι, έστω και αν γινόταν δεκτός ο κανονιστικός χαρακτήρας του προσβαλλομενου κανονισμού, την αφορά ατομικά, υπό την έννοια του άρθρου 173, τέταρτο εδάφιο, ΙΙ

9 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της Συνθήκης και της νομολογίας (προπαρατεθείσα απόφαση Codorniu κατά Συμβουλίου, σκέψη 19 διάταξη του Δικαστηρίου της 23ης Νοεμβρίου 1995, C-10/95 Ρ, Asocarne κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1995, σ , σκέψη 43 αποφάσεις του Πρωτοδικείου της 10ης Ιουλίου 1996, Τ-482/93, Weber κατά Επιτροπής, Συλλογή 1996, σ. Π-609, σκέψη 56, και της 7ης Νοεμβρίου 1996, Τ-298/94, Roquette Frères κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1996, σ διάταξη του Πρωτοδικείου της 12ης Μαρτίου 1998, Τ-207/97, Berthu κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1998, σ. Π-509). 22 Πρώτον, η προσφεύγουσα υπογραμμίζει ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός, καθόσον προκαλεί τη μείωση του αριθμού των μελών τους και περιορίζει έτσι την αντιπροσωπευτικότητά της καθώς και τη χρηματοδότηση της, θίγει τη θέση της ως διαπραγματευτή (απόφαση του Πρωτοδικείου της 12ης Δεκεμβρίου 1996, Τ-380/94, AIUFFASS και AKT κατά Επιτροπής, Συλλογή 1996, σ. Π-2169). Ισχυρίζεται ότι μετέχει ενεργά στη διαδικασία θεσπίσεως των κανόνων σχετικά με τη δραστηριότητα των μελών της. Παραπέμπει συναφώς στο έγγραφο που επισυνάφθηκε ως παράρτημα 31 στο δικόγραφο της προφυγής, το οποίο εκθέτει όλες τις παρεμβάσεις της προς τα κοινοτικά και εθνικά όργανα μεταξύ του 1996 και του Η προσφεύγουσα διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται για προσβολή δικαιώματος διαδικαστικής φύσεως, αλλά δικαιώματος πολύ περισσότερο θεμελιώδους. Κατά συνέπεια, επικαλείται ιδιαίτερο συμφέρον στην ακύρωση του προσβαλλομενου κανονισμού και όχι μόνο γενικό συμφέρον. Η προσφεύγουσα διεκδικεί την ιδιότητα του ενδιαφερομένου μέρους, η οποία πρέπει να καθοριστεί ανάλογα με τα ειδικά στοιχεία της προκειμένης περιπτώσεως, ανεξαρτήτως της φύσεως της προσβαλλομένης πράξεως. 23 Δεύτερον, η προσφεύγουσα υπογραμμίζει ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός θίγει τα μέλη της ατομικά. Πράγματι, κατ' αρχάς, οι εκμεταλλευόμενοι τους παραδοσιακούς ελαιώνες παραγωγοί, τους οποίους αντιπροσωπεύει, απειλούνται με εξαφάνιση κατόπιν της εκδόσεως της πράξεως αυτής. Συγκεκριμένα, δύο από τους παραγωγούς αυτούς είναι υποχρεωμένοι να παύσουν την άσκηση των δραστηριοτήτων τους. Όμως, ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν προκάλεσε τις ίδιες οικονομικές δυσχέρειες σε όλους τους ελαιοκαλλιεργητές. Άλλωστε, τα μέλη της προσφεύγουσας προστατεύονται από το άρθρο 39 της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρο 33 ΕΚ) και τα επόμενα άρθρα, τα οποία όφειλε να λάβει υπόψη του το Συμβούλιο κατά την έκδοση του προσβαλλόμενου κανονισμού (βλ. τις προπαρατεθείσες αποφάσεις Sofrimport κατά Επιτροπής και Cordorniu κατά Συμβουλίου). 24 Τρίτον, η προσφεύγουσα επικαλείται την ύπαρξη ζητήματος δημοσίας κοινοτικής τάξεως για να δικαιολογήσει το παραδεκτό της προσφυγής της. Στηρίζεται στις II

10 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 αποφάσεις του Δικαστηρίου της 1ης Ιουλίου 1965, 106/63 και 107/63, Toepfer και Getreide-Import κατά Επιτροπής Συλλογή τόμος , σ. 101), της 23ης Νοεμβρίου 1971, 62/70, Bock κατά Επιτροπής (Συλλογή τόμος , σ. 977), και της 17ης Ιανουαρίου 1985,11/82, Πειραϊκή-Πατραϊκή κατά Επιτροπής (Συλλογή 1985, σ. 207), κατά τις οποίες η προσβαλλόμενη πράξη που δεν απευθύνεται στον προσφεύγοντα θεωρείται εντούτοις ότι τον αφορά ατομικά στο μέτρο που περιλαμβάνει κανόνες εξοπλισμένους να αναδρομικά αποτελέσματα, όπως εν προκειμένω, και εφόσον, στο πλαίσιο της εκδόσεως της, το οικείο θεσμικό όργανο δεν τήρησε ορθή συμπεριφορά. Εν προκειμένω όμως η προσφεύγουσα θεωρεί ότι η διαδικασία που προηγήθηκε της εκδόσεως του προσβαλλόμενου κανονισμού «πάσχει πλημμέλειες» και, εν τινι μέτρω, κατάχρηση εξουσίας, εφόσον οι κανόνες που θέτει ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν αντιστοιχούν στους στόχους που αυτός διατυπώνει. Κατά συνέπεια, η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο, ενόψει της κοινοτικής δημοσίας τάξεως, να ελέγξει αν το Συμβούλιο πράγματι εξέδωσε κανονιστική πράξη ελλείψει οποιασδήποτε πραγματικής βάσεως, όπως προκύπτει από την προσβαλλομένη πράξη. 25 Τέταρτον, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο, κηρύσσοντας την προσφυγή της απαράδεκτη, θα της στερούσε κάθε μέσο άμυνας και θα προσέβαλλε το θεμελιώδες δικαίωμα της καθώς και το δικαίωμα των μελών της για αποτελεσματική δικαστική προστασία. Κατ' αρχάς, η προσφεύγουσα εκθέτει ότι, στην ισπανική έννομη τάξη, το δικαίωμα αυτό αποτελεί θεμελιώδη αρχή. Επισημαίνει συναφώς, μεταξύ άλλων, ότι, καθώς ούτε το ισπανικό κράτος ούτε οι αυτόνομες περιφέρειες που το αποτελούν εξέδωσαν μέτρα εφαρμογής του προσβαλλόμενου κανονισμού, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να κινήσει, ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, διαδικασία ικανή να καταλήξει σε προδικαστική παραπομπή, βάσει του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρου 234 ΕΚ), σχετικά με το κύρος του προσβαλλόμενου κανονισμού. 26 Στη συνέχεια, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι το Δικαστήριο επιβεβαίωσε με τη νομολογία του ότι το δικαίωμα για αποτελεσματική δικαστική προστασία εντάσσεται στα θεμελιώδη δικαιώματα που αναγνωρίζονται στην κοινοτική έννομη τάξη και των οποίων διασφαλίζει την τήρηση (αποφάσεις του Δικαστηρίου της 17ης Δεκεμβρίου 1970,11/70, Internationale Handelsgesellschaft, Συλλογή τόμος , σ. 581, σκέψη 4, της 14ης Μαΐου 1974, 4/73, Noid κατά Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1974, σ. 277, σκέψη 13, της 23ης Απριλίου 1986,294/83, Les Verts κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1986, σ. 1339, σκέψη 23, της 15ης Μαΐου 1986, 222/84, Johnston, Συλλογή II-3368

11 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 1986, σ. 1651, της 13ης Ιουλίου 1989, 5/88, Wachauf, Συλλογή 1989, σ. 2609, της 19ης Ιουνίου 1990, C-213/89, Factortame κ.λπ., Συλλογή 1990, α , της 7ης Μαΐου 1992, C-104/91, Aguirre Borrell κ.λπ., Συλλογή 1992, σ , της 3ης Δεκεμβρίου 1992, C-97/91, Oleificio Borelli κατά Επιτροπής, Συλλογή 1992, σ , και της 14ης Δεκεμβρίου 1995, C-312/93, Peterbroeck, Συλλογή 1995, σ ). Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι θα ήταν ασυμβίβαστη προς το δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας η κήρυξη της παρούσας προσφυγής απαράδεκτης, εφόσον, όπως στην υπό κρίση περίπτωση, δεν πρόκειται για την επιβολή ορίων ή υποχρεώσεων στα κράτη μέλη αλλά για τον έλεγχο της εκ μέρους του Συμβουλίου ασκήσεως της διακριτικής του ευχέρειας. Η προσφεύγουσα επικαλείται επίσης το σημείο 20 μιας εκθέσεως του Δικαστηρίου ως προς ορισμένες πτυχές της εφαρμογής της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. 27 Τέλος, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στο κοινοτικό δίκαιο δεν σημαίνει ότι οι ιδιώτες είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν ότι τελούν σε απόλυτη αδυναμία προσβάσεως σε άλλο δικαστήριο εκτός των κοινοτικών δικαιοδοτικών οργάνων, αλλά ότι η πρόσβαση αυτή δεν θα ήταν αποτελεσματική. Πράγματι, στο Πρωτοδικείο εναπόκειται να διαπιστώσει αν από την προσβαλλόμενη πράξη προκύπτει ότι ο ιδιώτης έχει πράγματι τη δυνατότητα να αμφισβητήσει αποτελεσματικά το κύρος της ενώπιον εθνικού δικαστηρίου μέσω προδικαστικής παραπομπής (βλ., για παράδειγμα, την απόφαση του Δικαστηρίου της 15ης Φεβρουαρίου 1996, C-209/94 Ρ, Buralux κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1996, σ ). 28 Συναφώς, η προσφεύγουσα επισημαίνει ότι το Βασίλειο της Ισπανίας αρνήθηκε ρητώς να ασκήσει τα ένδικα βοηθήματα τα οποία διαθέτει δυνάμει του κοινοτικού δικαίου κατά του προσβαλλομενου κανονισμού όταν του το ζήτησε η αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας. 29 Υπογραμμίζει επίσης ότι η κατάργηση διαφόρων θεσμών από τον προσβαλλόμενο κανονισμό, όπως του καθεστώτος παρεμβάσεως, του καθεστώτος ενισχύσεως στην κατανάλωση, των ενισχύσεων στους μικρούς παραγωγούς, της μέγιστης εγγυημένης κοινοτικής ποσότητας καθώς και των ενισχύσεων στις νέες φυτεύσεις από την 1η Μαΐου 1998, δεν καθιστούν αναγκαίο κανένα μέτρο εκτελέσεως εκ μέρους των κρατών μελών. Επιπλέον, καθόσον τα άρθρα 39 επ. της Συνθήκης, τα οποία επι- II

12 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 καλείται η προσφεύγουσα, δεν έχουν άμεσο αποτέλεσμα, μόνον το κοινοτικό Δικαστήριο μπορεί να προστατεύσει τα δικαιώματά της (βλ. την απόφαση του Δικαστηρίου της 2ας Απριλίου 1998, C-321/95 Ρ, Greenpeace Council κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ , σκέψη 33). 30 Εν πάση περιπτώσει, επειδή η διάρκεια ισχύος του προσβαλλομενου κανονισμού είναι τρία έτη, η προσφυγή ενώπιον ισπανικού δικαστηρίου θα ήταν αλυσιτελής λαμβανομένου υπόψη του χρόνου εντός του οποίου το Δικαστήριο αποφαίνεται επί των προδικαστικών ερωτημάτων. 31 Επικουρικώς, η προσφεύγουσα ζητεί να εξεταστεί το παραδεκτό της προσφυγής με την ουσία της υποθέσεως για τον λόγο ότι το Συμβούλιο εξέδωσε τον προσβαλλόμενο κανονισμό ελλείψει κάθε αξιόπιστου στοιχείου. Εκτίμηση του Πρωτοδικείου 32 Δυνάμει του άρθρου 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, όπως τροποποιήθηκε με ισχύ από 1ης Ιουνίου 1997 (ΕΕ 1997, L 103, σ. 6), όταν η προσφυγή είναι προδήλως απαράδεκτη ή στερείται προδήλως νομικής βάσεως, το Πρωτοδικείο μπορεί, χωρίς να συνεχίσει τη διαδικασία, να αποφανθεί με αιτιολογημένη διάταξη. 33 Εν προκειμένω, το Πρωτοδικείο κρίνει ότι έχει διαφωτιστεί επαρκώς από τα έγγραφα του φακέλου και αποφαίνεται, κατ' εφαρμογήν του άρθρου αυτού, χωρίς να συνεχίσει τη διαδικασία. 34 Κατά πάγια νομολογία (βλ. αποφάσεις του Πρωτοδικείου της 30ής Σεπτεμβρίου 1997, Τ-122/96, Federolio κατά Επιτροπής, Συλλογή 1997, σ , σκέψεις 50 και ΙΙ

13 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 51, και της 29ης Απριλίου 1999, Τ-120/98, Alce κατά Επιτροπής, Συλλογή 1999, σ. II-1395, σκέψη 17), το άρθρο 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης παρέχει στους ιδιώτες το δικαίωμα να προσβάλουν κάθε απόφαση η οποία, αν και εκδόθηκε υπό τη μορφή κανονισμού, τους αφορά άμεσα και ατομικά. Σκοπός της διατάξεως αυτής είναι ιδίως να αποφευχθεί η δυνατότητα των κοινοτικών οργάνων να αποκλείουν, με την απλή επιλογή του τύπου του κανονισμού, την προσφυγή ιδιώτη κατά αποφάσεως που τον αφορά άμεσα και ατομικά και να καταστεί έτσι σαφές ότι η επιλογή του τύπου δεν μπορεί να μεταβάλει τη φύση μιας πράξεως (βλ. απόφαση του Δικαστηρίου της 17ης Ιουνίου 1980,789/79 και 790/79, Caipak και Società Emiliana Lavorazione Frutta κατά Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1980/11, σ. 311, σκέψη 7, και διάταξη του Πρωτοδικείου της 28ης Οκτωβρίου 1993, Τ-476/93, FRSEA και FNSEA κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1993, σ. II-1187, σκέψη 19). Από πάγια νομολογία προκύπτει επίσης ότι το κριτήριο της διακρίσεως μεταξύ κανονισμού και αποφάσεως έγκειται στη γενική ή μη ισχύ της οικείας πράξεως (βλ. απόφαση του Δικαστηρίου της 6ης Οκτωβρίου 1982, 307/81, Alusuisse κατά Συμβουλίου και Επιτροπής, Συλλογή 1982, σ. 3463, σκέψη 8). 35 Κατά συνέπεια, πρέπει να προσδιοριστεί εν προκειμένω η φύση της επίδικης πράξεως. 36 Καίτοι η προσφεύγουσα αμφισβητεί την κανονιστική φύση του προσβαλλόμενου κανονισμού, δέχεται πάντως, αφενός, ότι αποσκοπεί στην τροποποίηση των μηχανισμών της κοινής οργανώσεως αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών που είχε θεσπίσει ο βασικός κανονισμός, όπως τροποποιήθηκε, και, αφετέρου, ότι ορίζει το πεδίο εφαρμογής του κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο. Οι διατάξεις του προσβαλλόμενου κανονισμού συνεπάγονται πράγματι έννομα αποτελέσματα έναντι των επιχειρηματιών που δρουν στην αγορά αυτή. Οι διατάξεις αυτές εμφανίζονται επομένως, a priori, ως μέτρα γενικής ισχύος υπό την έννοια του άρθρου 189 της Συνθήκης. 37 Τα τρία επιχειρήματα που προβάλλει η προσφεύγουσα για να καταδείξει ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν είναι πράξη γενικής ισχύος δεν μπορούν να αναιρέσουν το βάσιμο της αναλύσεως αυτής. 38 Κατ' αρχάς, δεν μπορεί να γίνει δεκτό ότι οι πράξεις που έχουν ως αποτέλεσμα την τροποποίηση ενός καθεστώτος κοινής οργανώσεως αγοράς περιορίζοντας την II-3371

14 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 έκταση της ενισχύσεως που παρέχει η Κοινότητα στους επιχειρηματίες στερούνται, κατ' αρχήν, γενικής ισχύος. Σημασία έχει μόνον το ζήτημα αν οι διατάξεις των πράξεων αυτών εφαρμόζονται κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο επί πραγματικών ή νομικών καταστάσεων αντικειμενικώς καθοριζομένων. 39 Ακριβέστερα, το γεγονός ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός μπορεί να έχει, μεταξύ άλλων, ως συνέπεια τον περιορισμό του αριθμού των επιχειρηματιών που μπορούν να λάβουν ορισμένες ενισχύσεις, θέτοντας ως προϋπόθεση ότι το ελαιόλαδο παράγεται από φυτεύσεις που υφίστανται σε προγενέστερη ημερομηνία της ημερομηνίας εκδόσεως του και ενάρξεως της ισχύος του, δεν μπορεί να στερήσει αυτομάτως τον εν λόγω κανονισμό της γενικής ισχύος του, εφόσον είναι σαφές ότι το βαλλόμενο μέτρο έχει εφαρμογή σε όλους τους οικείους επιχειρηματίες που βρίσκονται στην ίδια πραγματική ή νομική κατάσταση η οποία καθορίζεται αντικειμενικά. Πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι η προσφεύγουσα δεν ισχυρίστηκε ότι το επίμαχο μέτρο δεν εφαρμοζόταν κατά τον τρόπο αυτό. 40 Στη συνέχεια, η προσφεύγουσα ουδόλως απέδειξε ότι οι διατάξεις του προσβαλλόμενου κανονισμού δεν εφαρμόζονται σε καταστάσεις που καθορίζονται αντικειμενικά. Το επιχείρημα της ότι το Συμβούλιο εξέδωσε τον προσβαλλόμενο κανονισμό βάσει στοιχείων που δεν ήσαν αξιόπιστα είναι αλυσιτελές ως προς το σημείο αυτό. Πράγματι, οι διατάξεις μιας πράξεως θεωρούνται ότι έχουν εφαρμογή σε αντικειμενικά καθοριζόμενες καταστάσεις εφόσον η εφαρμογή τους πραγματοποιείται δυνάμει αντικειμενικής νομικής ή πραγματικής καταστάσεως που καθορίζεται από την πράξη σε σχέση με τον σκοπό της (προπαρατεθείσα διάταξη Federolio κατά Επιτροπής, σκέψεις 55 και 56). Εν προκειμένω, όμως, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι οι διατάξεις του προσβαλλόμενου κανονισμού εφαρμόζονται βάσει αντικειμενικής καταστάσεως, δηλαδή της συμμετοχής στις αγορές του τομέα των λιπαρών ουσιών, η οποία καθορίζεται σε σχέση με τον ίδιο τον σκοπό του προσβαλλόμενου κανονισμού, δηλαδή την τροποποίηση της εν λόγω κοινής οργανώσεως αγοράς. 41 Η προβαλλόμενη έλλειψη αξιοπιστίας των στοιχείων που έλαβε υπόψη του το Συμβούλιο κατά τον χρόνο εκδόσεως του προσβαλλόμενου κανονισμού, έστω και αν θεωρηθεί αποδεδειγμένη, δεν μπορεί να αναιρέσει το προηγούμενο συμπέρασμα. II

15 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 42 Η προσφεύγουσα δεν ισχυρίζεται άλλωστε ότι η ως άνω προβαλλoμενη έλλειψη αξιοπιστίας των στοιχείων είχε ως συνέπεια ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός αφορούσε στην πραγματικότητα μόνον την κατάσταση των μελών της. Επιπλέον, από το δικόγραφο της προσφυγής προκύπτει ότι δεν στηρίζει το επιχείρημα αυτό στο σημείο 1 των αιτιολογικών σκέψεων του προσβαλλoμενου κανονισμού που εκθέτει τα εξής: «ότι, τον Φεβρουάριο του 1997, η Επιτροπή υπέβαλε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο ανακοίνωση σχετικά με τον τομέα της ελιάς και του ελαιόλαδου, που καταλήγει στην ανάγκη μεταρρύθμισης της παρούσας κοινής οργάνωσης αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών ότι η ανακοίνωση αυτή, καθώς και οι εναλλακτικές δυνατότητες μεταρρύθμισης που αναφέρονται σ' αυτήν, αποτέλεσαν αντικείμενο συζητήσεων στο πλαίσιο των οργάνων της Κοινότητας ότι επετεύχθη σύγκλιση απόψεων όσον αφορά την ανάγκη μεταρρύθμισης ότι, ωστόσο, για τον καθορισμό της καλύτερης προσέγγισης που πρέπει να ακολουθηθεί, είναι απαραίτητο να είναι διαθέσιμες πιο αξιόπιστες πληροφορίες, ιδίως σχετικά με τον αριθμό των ελαιοδένδρων στην Κοινότητα, τις εκτάσεις ελαιώνων και τις αποδόσεις ότι, λαμβανομένης υπόψη της αναγκαίας προθεσμίας για την πραγματοποίηση των εργασιών συλλογής και ανάλυσης των δεδομένων αυτών, η Επιτροπή ανέλαβε τη δέσμευση να υποβάλει πρόταση μεταρρύθμισης κατά τη διάρκεια του έτους 2000 ενόψει της εφαρμογής της για την περίοδο 2001/2002». Κατά συνέπεια, αν το χωρίο αυτό ανατοποθετηθεί στο πλαίσιο του δεν έχει τη σημασία που του αποδίδει η προσφεύγουσα, εφόσον καθιστά δυνατή τη διαπίστωση ότι το Συμβούλιο αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μιας σε βάθος μεταρρυθμίσεως της κοινής οργανώσεως αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών, μόνον αφού προβεί σε διαβήματα που θα καταστήσουν δυνατή τη συλλογή όλων των αναγκαίων προς τούτο στοιχείων. Κατά συνέπεια, το επιχείρημα αυτό της προσφεύγουσας είναι αλυσιτελές για την εκτίμηση του παραδεκτού της προσφυγής ακυρώσεως που άσκησε. 43 Τέλος, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός έχει τα διαχρονικά αποτελέσματα που του αποδίδει η προσφεύγουσα, δεν μπορεί να συναχθεί από την ιδιομορφία αυτή ότι οι διατάξεις του δεν εφαρμόζονται δυνάμει αντικειμενικής νομικής ή πραγματικής καταστάσεως καθοριζόμενης από την πράξη σε σχέση με τον σκοπό που αυτή επιδιώκει. 44 Επομένως, πρέπει να θεωρηθεί ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός έχει, από τη φύση του και το περιεχόμενο του, κανονιστικό χαρακτήρα και δεν συνιστά απόφαση υπό την έννοια του άρθρου 189 της Συνθήκης. 45 Εντούτοις, υπό ορισμένες περιστάσεις, έστω και μια κανονιστική πράξη που έχει εφαρμογή επί του συνόλου των ενδιαφερομένων επιχειρηματιών μπορεί να αφορά II-3373

16 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 ατομικώς ορισμένους εξ αυτών. Στην περίπτωση αυτή μια κοινοτική πράξη θα μπορούσε να έχει ταυτοχρόνως κανονιστικό χαρακτήρα και, έναντι ορισμένων ενδιαφερομένων επιχειρηματιών, τον χαρακτήρα αποφάσεως (αποφάσεις του Δικαστηρίου της 16ης Μαΐου 1991, C-358/89, Extramet Industrie κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1991, σ , σκέψη 13, και Codorniu κατά Συμβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψη 19 απόφαση του Πρωτοδικείου της 13ης Δεκεμβρίου 1995, Τ-481/93 και Τ-484/93, Exporteurs in Levende Varkens κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1995, σ. Π-2941, σκέψη 50). 46 Προς τούτο ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο πρέπει πάντως να μπορεί να αποδείξει ότι η επίμαχη πράξη το θίγει λόγω ορισμένων ιδιοτήτων που του προσιδιάζουν ή μιας πραγματικής καταστάσεως που το εξατομικεύει σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο (προπαρατεθείσες διατάξεις Federolio κατά Επιτροπής, σκέψη 59, και Alce κατά Επιτροπής, σκέψη 19). 47 Επιπλέον, όπως τονίζει το Πρωτοδικείο στην προπαρατεθείσα διάταξη του Federolio κατά Επιτροπής (σκέψη 61), το παραδεκτό των προσφυγών που ασκούν οι ενώσεις μπορεί συναφώς να γίνει δεκτό σε τρεις τουλάχιστον κατηγορίες περιπτώσεων: όταν μια διάταξη αναγνωρίζει ρητά στις επαγγελματικές ενώσεις μια σειρά δυνατοτήτων διαδικαστικού χαρακτήρα όταν η ένωση εκπροσωπεί τα συμφέροντα επιχειρήσεων οι οποίες νομιμοποιούνται να ασκήσουν προσφυγή όταν η ένωση εξατομικεύεται λόγω του ότι θίγονται τα ίδια συμφέροντα της ως ενώσεως και συγκεκριμένα διότι η πράξη της οποίας ζητείται η ακύρωση θίγει τη θέση της ως διαπραγματεύτριας. II

17 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 48 Η προσφεύγουσα δεν μπορεί εν προκειμένω να επικαλεστεί καμία από τις τρεις αυτές περιπτώσεις για να στηρίξει το παραδεκτό της προσφυγής της. 49 Πρώτον, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι δεν διεκδικεί κανένα δικαίωμα διαδικαστικής φύσεως το οποίο θα της αναγνώριζε η κοινή οργάνωση της αγοράς στον τομέα των λιπαρών ουσιών (βλ. τη διάταξη του Πρωτοδικείου της 8ης Δεκεμβρίου 1998, Τ-38/98, ΑΝΒ κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1998, σ. Π-4191, σκέψη 27) και το οποίο θα εθίγετο, επιπλέον, από τις διατάξεις του προσβαλλόμενου κανονισμού. Το παραδέχεται άλλωστε στις παρατηρήσεις της επί της ενστάσεως απαραδέκτου. Επιπλέον, το Πρωτοδικείο έχει ήδη διευκρινίσει ότι μια ένωση δεν μπορεί να επικαλεστεί την αποστολή και τις ειδικές λειτουργίες που της αναγνωρίζει η εσωτερική έννομη τάξη για να δικαιολογήσει τροποποίηση του συστήματος των ενδίκων βοηθημάτων που καθιερώνει το άρθρο 173 της Συνθήκης με σκοπό να ανατεθεί στον κοινοτικό δικαστή ο έλεγχος της νομιμότητας των πράξεων των οργάνων, με κίνδυνο να εξαρτάται το παραδεκτό προσφυγής ακυρώσεως από μια αυτόνομη απόφαση των εθνικών αρχών στηριζόμενη περισσότερο στο συμφέρον του οικείου κράτους μέλους παρά στο δημόσιο κοινοτικό συμφέρον (βλ. προπαρατεθείσα διάταξη Federolio κατά Επιτροπής, σκέψεις 63 έως 65). 50 Δεύτερον, η προσφεύγουσα δεν απέδειξε ότι τα μέλη της θίγονται από τον προσβαλλόμενο κανονισμό λόγω ορισμένων ιδιαιτέρων ιδιοτήτων ή μιας πραγματικής καταστάσεως που τα χαρακτηρίζει σε σχέση με κάθε άλλο πρόσωπο. Αρκεί συναφώς να υπομνησθεί ότι το γεγονός ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός έθιξε, κατά τον χρόνο εκδόσεως του, τα μέλη της προσφεύγουσας που ασκούσαν τότε δραστηριότητες στις αγορές ελαιολάδου, προκαλώντας ενδεχομένως την παύση ασκήσεως της δραστηριότητας ορισμένων από αυτά, δεν μπορεί να τα χαρακτηρίσει σε σχέση με κάθε άλλο κοινοτικό επιχειρηματία, εφόσον αυτά βρίσκονται σε κατάσταση αντικειμενικώς καθοριζόμενη, παρόμοια με εκείνη οποιουδήποτε άλλου επιχειρηματία που θα μπορούσε σήμερα ή στο μέλλον να εισέλθει στις αγορές αυτές (προπαρατεθείσα διάταξη Federolio κατά Επιτροπής, σκέψη 66). Ο προσβαλλόμενος κανονισμός αφορά τα μέλη της προσφεύγουσας μόνο λόγω της αντικειμενικής τους ιδιότητας ως επιχειρηματιών που δρουν στις αγορές αυτές, ακριβώς όπως όλους τους άλλους επιχειρηματίες που δρουν στις αγορές αυτές. 51 Συναφώς, το γεγονός ότι το προσβαλλόμενο μέτρο μπορεί να έχει στην πράξη διαφορετικά αποτελέσματα έναντι των διαφόρων υποκειμένων δικαίου στα οποία εφαρμόζεται δεν αρκεί για να αναιρέσει τον κανονιστικό του χαρακτήρα, εφόσον η ΙΙ- 3375

18 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 κατάσταση αυτή προσδιορίζεται αντικειμενικά, όπως εν προκειμένω (βλ. διάταξη του Πρωτοδικείου της 15ης Σεπτεμβρίου 1998, Τ-100/94, Μιχαηλίδης κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ , σκέψη 61). 52 Προκειμένου περί της ειδικής προστασίας της οποίας απολαύουν τα μέλη της προσφεύγουσας δυνάμει των άρθρων 39 επ. της Συνθήκης, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι οι διατάξεις αυτές δεν προβλέπουν καμία προστασία υπό την έννοια αυτή. Άλλωστε, η προσφεύγουσα δεν διευκρίνισε ως προς τι τα άρθρα αυτά της παρέχουν την προστασία αυτή, περιοριζόμενη να αναφερθεί στην προσφυγή της, στο άρθρο 39, παράγραφος 2, της Συνθήκης. 53 Τρίτον, η προσφεύγουσα δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός επηρεάζει ορισμένα από τα ειδικά συμφέροντα της για να δικαιολογήσει το παραδεκτό της προσφυγής της. 54 Κατά πάγια νομολογία, μια ένωση που συνιστάται για την προάσπιση των συλλογικών συμφερόντων μιας κατηγορίας υποκειμένων δικαίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θίγεται ατομικά, υπό την έννοια του άρθρου 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης, από πράξη που προσβάλλει τα γενικά συμφέροντα της κατηγορίας αυτής και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να ασκήσει παραδεκτώς προσφυγή ακυρώσεως εφόσον τα μέλη της δεν μπορούν να το πράξουν ατομικώς (αποφάσεις του Δικαστηρίου της 14ης Δεκεμβρίου 1962, 19/62, 20/62, 21/62 και 22/62, Fédération nationale de la boucherie en gros et du commerce en gros des viandes κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή τόμος , σ. 845, και της 18ης Μαρτίου 1975,72/74, Union syndicale κ.λπ. κατά Συμβουλίου, Συλλογή τόμος 1975, σ. 141, σκέψη 17 διάταξη του Δικαστηρίου της 11ης Ιουλίου 1979,60/79, Fédération nationale des producteurs de vins de table et vins de pays κατά Επιτροπής, Rec. 1979, σ απόφαση του Δικαστηρίου της 10ης Ιουλίου 1986,282/85, DEFI κατά Επιτροπής, Συλλογή 1986, σ. 2469, σκέψη 16 προπαρατεθείσα διάταξη UFADE κατά Συμβουλίου και Επιτροπής, σκέψη 12, και προπαρατεθείσα απόφαση AITEC κ.λπ. κατά Επιτροπής, σκέψεις 58 έως 62). Πάντως, η προσφυγή ενώσεως της οποίας τα μέλη δεν αφορά άμεσα και ατομικά η επίδικη πράξη μπορεί να κηρυχθεί παραδεκτή εφόσον προασπίζει τα ίδια συμφέροντα της, τα οποία διαφέρουν από τα συμφέροντα των μελών της, για παράδειγμα όταν η πράξη αυτή θίγει τη θέση της ως διαπραγματευτή (αποφάσεις του II

19 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Δικαστηρίου της 2ας Φεβρουαρίου 1988,67/85,68/85 και 70/85, Van der Kooy κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1988, σ. 219, σκέψεις 21 έως 24, και της 24ης Μαρτίου 1993, C-313/90, CIRFS κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 1993, σ. Ι-1125, σκέψεις 28 έως 30). 55 Εν προκειμένω, πρέπει να τονιστεί ότι οι αποστολές που περιγράφει η προσφεύγουσα της έχουν ανατεθεί από τα μέλη της, τα οποία διαθέτουν αναμφιβόλως την εξουσία να καθορίσουν τη διαχείριση της και τις λειτουργίες της και κατά συνέπεια και τα συμφέροντα που πρέπει να προασπίσει. Η προσφεύγουσα εκθέτει άλλωστε ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός θίγει τη θέση της ως διαπραγματεύτριας, καθόσον, κατόπιν της εκδόσεως του, δεν θα εκπροσωπεί πλέον όσους ελαιοκαλλιεργητές εκπροσωπούσε στο παρελθόν. Υπό τις συνθήκες αυτές, τα συμφέροντα που η προσφεύγουσα θεωρεί ως ίδια συμφέροντα της δεν διακρίνονται από τα συμφέροντα των μελών της. 56 Επιβάλλεται επίσης η διαπίστωση ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν θίγει τα ίδια συμφέροντα της προσφεύγουσας, θεωρούμένης ως οργανισμού επιφορτισμένου με την προάσπιση των συμφερόντων των εκμεταλλευομένων παραδοσιακούς ελαιώνες. Πράγματι, δεν μπορεί να επιβληθεί στην προσφεύγουσα, η οποία δεν είναι επιχείρηση που ασκεί δραστηριότητες στις αγορές ελαιολάδου, η υποχρέωση τροποποιήσεως των δραστηριοτήτων της κατ' εφαρμογήν του εν λόγω κανονισμού. Επιπλέον, η προσφεύγουσα δεν απέδειξε με ποιο τρόπο η ιδιότητα της ως οργανισμού επιφορτισμένου με την προάσπιση των συμφερόντων των εκμεταλλευομένων παραδοσιακούς ελαιώνες διακρίνεται από την ιδιότητα άλλων οργανισμών επιφορτισμένων με την ίδια αποστολή στην Ισπανία ή σε άλλα κράτη μέλη και την εξατομικεύει υπό την έννοια του άρθρου 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης. 57 Η προσφεύγουσα δεν μπορεί να στηριχθεί εν προκειμένω ούτε στην προπαρατεθείσα απόφαση AIUFASS και AKT κατά Επιτροπής, για να αποδείξει το παραδεκτό της προσφυγής της. Πράγματι, στην υπόθεση εκείνη που αφορούσε τις κρατικές ενισχύσεις, το Πρωτοδικείο επικαλέστηκε, αφενός, την ιδιότητα ενδιαφερομένου προσώπου υπό την έννοια του άρθρου 93, παράγραφος 2, της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρο 88, παράγραφος 2, ΕΚ) των δύο προσφευγουσών και, αφετέρου, τη συμμε- ΙΙ- 3377

20 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 τοχή τους στη διοιητική διαδικασία που κατέληξε στην έκδοση της προσβαλλομένης πράξεως. Τα δύο αυτά στοιχεία λείπουν εν προκειμένω. 58 Κατά συνέπεια, η προσφεύγουσα δεν εξατομικεύεται με βάση κάποιο από τα κριτήρια που έχει δεχθεί η νομολογία για το παραδεκτό προσφυγής ακυρώσεως που ασκείται από ένωση. 59 Η προσφεύγουσα προβάλλει δύο ακόμη επιχειρήματα για να αποδείξει ότι, παρά ταύτα, οι διατάξεις του προσβαλλομένου κανονισμού την αφορούν ατομικά, δηλαδή, αφενός, τον χαρακτήρα δημοσίας κοινοτικής τάξεως που περιβάλλεται η εξέταση της νομιμότητας του προσβαλλόμενου κανονισμού, όπως ισχυρίζεται στην προσφυγή της, και, αφετέρου, τον κίνδυνο να μη τύχει αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας. 60 Ο λόγος ακυρώσεως που αντλείται από ενδεχόμενη κατάχρηση εξουσίας αφορά, πράγματι, την ουσία της διαφοράς. Η εξέταση ενός τέτοιου λόγου ακυρώσεως στο στάδιο ελέγχου του παραδεκτού της προσφυγής θα είχε ως συνέπεια να εξαρτάται το παραδεκτό προσφυγής ακυρώσεως ασκούμενης κατά μέτρου γενικής ισχύος μόνον από τη φύση των αιτιάσεων που προβάλλονται επί της ουσίας για την αμφισβήτηση της νομιμότητας του μέτρου αυτού, πράγμα που θα κατέληγε στην παράβαση των προϋποθέσεων του παραδεκτού που θέτει το άρθρο 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης, όπως έχουν διατυπωθεί από τη νομολογία. 61 Όσον αφορά το επιχείρημα που αντλείται από την έλλειψη αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, τούτο συνίσταται στην καταγγελία της ελλείψεως εσωτερικών ενδίκων βοηθημάτων που παρέχουν, ενδεχομένως, τη δυνατότητα ελέγχου του κύρους του προσβαλλομενου κανονισμού με την προδικαστική παραπομπή που στηρίζεται στο άρθρο 177 της Συνθήκης. 62 Συναφώς, πρέπει να τονιστεί ότι η αρχή της ίσης μεταχειρίσεως όλων των υποκειμένων δικαίου όσον αφορά τις προϋποθέσεις προσβάσεως στον κοινοτικό δικαστή II

21 UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ μέσω προσφυγής ακυρώσεως απαιτεί να μην εξαρτώνται οι προϋποθέσεις αυτές από τις περιστάσεις που αντιστοιχούν στο σύστημα δικαιοδοτικού ελέγχου εκάστου κράτους μέλους. Επιβάλλεται, άλλωστε να υπογραμμιστεί, ως προς το ζήτημα αυτό, ότι, κατ' εφαρμογήν της αρχής της ειλικρινούς συνεργασίας που καθιερώνει το άρθρο 5 της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρο 10 ΕΚ), τα κράτη μέλη οφείλουν να συμβάλλουν στην πληρότητα του συστήματος ενδίκων μέσων και διαδικασιών το οποίο έχει καθιερώσει η Συνθήκη ΕΚ με σκοπό να ανατεθεί στον κοινοτικό δικαστή ο έλεγχος της νομιμότητας των πράξεων των κοινοτικών θεσμικών οργάνων (βλ., συναφώς, την προπαρατεθείσα απόφαση Les Verts κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 23). 63 Πάντως, τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την εκ μέρους του Πρωτοδικείου απομάκρυνση από το σύστημα των ενδίκων βοηθημάτων που καθιερώνει το άρθρο 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης, όπως έχει διαμορφωθεί από τη νομολογία, και την υπέρβαση των ορίων της αρμοδιότητας του τα οποία θέτει η διάταξη αυτή. 64 Επιπλέον, η προσφεύγουσα δεν μπορεί να αντλήσει κανένα επιχείρημα από τη μακρά ενδεχομένως διάρκεια της διαδικασίας του άρθρου 177 της Συνθήκης. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί, πράγματι, να δικαιολογήσει τροποποίηση του συστήματος των ενδίκων μέσων και των διαδικασιών που έχει καθιερωθεί από τα άρθρα 173,177 και 178 της Συνθήκης ΕΚ (νυν άρθρο 235 ΕΚ) με σκοπό να ανατεθεί στο Δικαστήριο ο έλεγχος της νομιμότητας των πράξεων των θεσμικών οργάνων. Σε καμία περίπτωση το επιχείρημα αυτό δεν παρέχει τη δυνατότητα να κηρυχθεί παραδεκτή προσφυγή ακυρώσεως ασκηθείσα από φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης (διάταξη του Δικαστηρίου της 24ης Απριλίου 1996, C-87/95 Ρ, CNPAAP κατά Συμβουλίου, Συλλογή 1996, σ. I-2003, σκέψη 38). 65 Από το σύνολο των σκέψεων αυτών προκύπτει ότι δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός θίγει ατομικά την προσφεύγουσα. Επειδή η προσφεύγουσα δεν πληροί τη μία από τις προϋποθέσεις του παραδεκτού που θέτει το II- 3379

22 ΔΙΑΤΑΞΗ της ΥΠΟΘΕΣΗ Τ-173/98 άρθρο 173, τέταρτο εδάφιο, της Συνθήκης, παρέλκει η εξέταση του αν ο προσβαλλόμενος κανονισμός την αφορά άμεσα. 66 Από τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι η παρούσα προσφυγή πρέπει να απορριφθεί ως προδήλως απαράδεκτη. Επί των αιτήσεων παρεμβάσεως 67 Επειδή η παρούσα προσφυγή πρέπει να κηρυχθεί προδήλως απαράδεκτη, παρέλκει η εξέταση των αιτήσεων παρεμβάσεως υπέρ της προσφεύγουσας που υπέβαλαν η Diputación Provincial de Jaén, η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha και το Consejo de Gobierno de la Comunidad Autónoma de Andalucía, καθώς και η αίτηση παρεμβάσεως υπέρ του Συμβουλίου που υπέβαλε η Επιτροπή. Επί των δικαστικών εξόδων 68 Δυνάμει του άρθρου 87, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα, εφόσον υπήρχε σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου. Επειδή η προσφεύγουσα ηττήθηκε, πρέπει να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα σύμφωνα με το αίτημα του Συμβουλίου. 69 Δεδομένου ότι παρέλκει η έκδοση αποφάσεως επί των αιτήσεων παρεμβάσεως, η Diputación Provincial de Jaén, η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha, το Consejo de Gobierno de la Comunidad Autónoma de Andalucía και η Επιτροπή φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα. II-3380

23 Για τους λόγους αυτούς, UNIÓN DE PEQUEÑOS AGRICULTORES κατά ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ διατάσσει: ΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ (τρίτο τμήμα) 1) Απορρίπτει την προσφυγή ως προδήλως απαράδεκτη. 2) Η προσφεύγουσα θα φέρει τα δικαστικά της έξοδα καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Συμβούλιο. 3 ) Η Diputación Provincial de Jaén, η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha, το Consejo de Gobierno de la Comunidad Autónoma de Andalucía και η Επιτροπή θα φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα. Λουξεμβούργο, 23 Νοεμβρίου Ο Γραμματέας Η. Jung Ο Πρόεδρος Κ. Lenaerts ΙΙ-3381