Ι6ΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ,ΜΟ ΜΘΟΟΓΧΙΧΟ Κλ.1 ΤΗΟ ΓΝΗ0ΙΛ.0 ΟΡΘΟΛ,ΟΐΟΥ ΘΚΚ^ΗΟΙΧΟ ΤΗΟ ΠΝΟΗ 3 ]Ε>σι'<ί4»μον ορίανον ΤΟΜΟΙ 14 ος ΜΗΝ" Μάϊος ΕΤΟΣ 2003 ΤΕΥΧΟΣ 136 % ^^^^^^^^^^^Β^^^^^^^^^^^^^^^^^^Μ^^^^^ΒΒΒΒ^^^^ι'^^^^^^^^^^^β^^^^^ Η
146 ΟΡΘΟΛ,ΟΚ>Ο ΠΝΟΗ 'Ό "6 ΐπαραιΤΗδάμβνος Τϊν ^ζσισκοστίν., οτί ού^"β ^σίσκοεσος πτρεσει νά ο «...Πολλοί έκ της επιστολής ταύτης συμπεραίνουσι, δτι δίδεται αδεία εις τους Αρχιερείς νά παραιτοϋσι μεν τάς ιδίας επαρχίας των, νά κρατούσι δε την τιμήν χαί τήν ένεργειαν της Άρ/ιερωσύνης. Πλανώνται, όμως, οι τοιούτοι- μάλλον γάρ δλον τό εναντίον έξ αυτής συνάγεται, κατά τε τόν Ζωναράν, Βαλσάμωνα καί Βλάσταριν. Καί α' μεν γίνεται φανερόν από τά λόγια της, δτι δεν πρέπει παραιτήσεις νά γίνονται... Βέβαιοι δε τούτο καί ό τής Συνόδου "Εξαρχος Κύριλλος (του οποίου, δσον έκ της φράσεως, φαίνεται νά είναι σύνθεσις καί ή παρούσα επιστολή) λέγων εν τώ γ' αΰτοΰ Κανόνι: «Δέν είναι άρεστόν τό πράγμα τούτο είς τους Κανόνας τής Εκκλησίας, τό νά δίδουσι δηλαδή εγγράφως παραιτήσεις οι Αρχιερείς. Διότι, ει μεν καί είναι άξιοι ίερουργεϊν, ας μένουσιν εις τούτο, καί ας μή παραιτοΰσιν, δχι καί είναι ανάξιοι, άς μή εύγαίνουν άπό τήν έπισκοπήν με παραίτησιν, αλλά ώς κατακεκριμένοι διά πράγματα οπού έκατηγορήθησαν με πολλάς βοάς. Αυτό τούτο συμπεραίνεται καί άπό τόν ιστ' τής α' καί β'.... "Οτι μέν ούν α' δέν είναι άδεια νά γίνονται παραιτήσεις, έκ των είρημένων δήλον δτι δε καί β' οί παραιτησάμενοι (καί μάλιστα έξ δκνου καί ραθυμία;) δέν πρέπει νά παρακρατώσι τήν τιμήν τού Επισκόπου καί τό δνομα καί τήν ένεργειαν... Τό γάρ Επίσκοπος δνομα δέν είναι άπολελυμένον, αλλά άναφορικόν καί σχετικόν. Επισκοπής γάρ εστίν Επίσκοπος. Ό δε παραιτησάμενος τήν Έπισκοπήν, φανερόν, δτι ουδέ Επίσκοπος πρέπει νά ονομάζεται (έξω μόνον με τό πρώην), κατά τόν Βλάσταριν καί Ζωναράν. Ει δέ τό δνομα τού Επισκόπου δέν πρέπει νά έχη, πολλώ μάλλον οΐιδέ τήν τιμήν, ουδέ τήν ένεργειαν τού Επισκόπου... Αλλά τί λέγω, δτι οί παραιτοϋντες πρέπει νά μή λαμβάνωσι τήν τιμήν καί τήν κλήσιν τού "Επισκόπου; Αυτοί πρέπει ακόμη καί νά άφορίζωνται, άνίσως καί δέν καταδέχονται τήν προστασίαν τού ποιμνίου οπού ένεπιστεύοησαν κατά τους ανωτέρω Κανόνας τού λς' των Αποστόλων, καί τόν ιζ' Αντιοχείας, έ'ως ου νά άναγκασθώσι νά τόν εγχειρισθούν...». (Πηδάλιον Έκδοσις Αστέρος 1990, σελ. 179-181 Σημείωσις Ίεροΰ Νικόδημου). «ΟΡΘΟΔ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΉ» Μ<ινιαϊον ορφό^ό^ον, ίερα ποίτο λ ι κ ό ν, /σο ι κο$όμ «Τι κ ό ν καί α ντι α \ρίχ\ κό ν σίριο^ικόν ΊοΊ οκτλτ#ς: '\ιρά ΜκΤρόωολις?ΛίβοΓαίας <αί λ α υριιατι κϋς (Γ Ο.Χ ) ΐ Ό 7Λ «Τρ ο ετο λ ίτ«ς ΜεβοΓαίας καί λ α υρεαττί κϊς Κίρνιος Α ι υ & υ ντ4 ς. Ά ντώ νιος Μάριου Σ υ ντά 5 β (Τα ι ύ α ό 3 π ιτρ ο σ Β ς ΊΐροαιρεΤική ετοβίο. βυν^ρομιί 15 ΕΥΡΩ ϊιά 6υνδ"ρομ ς - αλλ«λογρα^ι'α ακίυ'&ύνίο'&ί: ρ ό «ΟΡΘΟλΟΙΟΣ ΪΓΝΌΙΙ», ΈυιβκοΗίϊον ΆΓ. ΑίκαΤίρίνΛς, Στρσ/γύλιι 19400 Τ.Θ. 54, Χοραα! Άττ,κΖς, Τ λ. Ζ10.60.20.176, 210.97.01.083 Λιά κατάτ)ί<ϊΐν βυ ν ρ ο μώτν με'βωτ ΈτΚικϊς ΛοΓαρ. 081/753590-28
ΠΝΟΗ 1Λ7 ΓΝΗΟΙΧ ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ βκκ-μηοιχ ΤΗΟ 6\\λΛΟΟ ΙβΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ^ΙΟ ΜβΟΟΓΧΙΧΟ Κ>Μ ΧΧΥΡθωΤΊΚΗΟ βγκυκ^ιοο βπιοτο/νη Έ σ ι ' Τϊϊ 'ΑΓι'α 3Τί ντ«κ ο στί κ α ί Τ Β σ υ μ α τ λ - Η ρ ώ σ ε ι 53 ετω ν ά σ ο Τ# ς δ σ ι ' α ς 3 ν ο ι μ 4 <?ε ω τ ς Τ ο ϋ Ό μ ό λ ο ΓΉΤΟ ϋ " Ί ε ρ ά ρ χ ο υ ά ο ι δ" ί μ ο υ ' Α ρ χ ί Ε π ί δ ϊ ό π ι ο ν Μ α Τ"0 α ί ο υ ί+ 1950) Α.Π. 331 Εν Κορωπίω τη 31.5.2003 (π.ή.) ΠΡΟΣ τους ύφ' ημάς ευλαβέστατους Κληρικούς καί λαϊκούς έπί Πατέρες καί Αδελφοί, Τέκνα ε'ν Κυρία» αγαπητά, ή Χάρις τοϋ Παρακλήτου ΕΪη πάντας ημάς φωτίζουσα, όδηγοίσα καί στηρίζουσα εις πάσαν την άλήθειαν. Έπί τη συμπληρώσει 53 ετών άπό της όσίας Κοιμήσεως τοϋ άοιδίμου όμολογητοϋ Ίεράρχου Αρχιεπισκόπου της Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος Ματθαίου τοϋ Α', αντί άλλης τιμητικής εκδηλώσεως γράφομεν τήν παρουσαν Έγκύκλιον έπισκλήν μας, έκκινουντες έκ της Αγίας Πεντηκοστής καί αναφερόμενοι είς τό μυστήριον τής Εκκλησίας. Ακολούθως δσον είναι δυνατόν συντόμως καί περιληπτικώς αναφερόμεθα είς τήν Έκκλησιολογικήν αϊρεσιν του Οικουμενισμού, δσον αϋτη έχει σχέσιν μέ τάς άπό του 1924 δολίας επιθέσεις κατά τής Γνησίας Όρθοδόξου Εκκλησίας τής Ελλάδος, ήτοι, κατά τής Έκκλησιολογίας καί τής Αποστολικής Διαδοχής, δι' αμφότερα τά όποια ήγωνισθη ό άοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Ματθαίος. Πατέρες καί Αδελφοί Τά βασικά γνωρίσματα τής "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τοϋ Χρίστου, είναι ή άκαινοτόμητος "Αποστολική Πίστις καί ή αδιάκοπος καί γνήσια "Αποστολική Διαδοχή. Αυτή ή Μία, Άγια Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία του Χρίστου, είναι πρωτίστως ό θεματοφύλαξ αυτών τών δυο θείων ουσιαστικών γνωρισμάτων της, είναι ό φύλαξ τής Καθολικής Παρακαταθήκης, ήτοι τής αποκαλυφθείσης Καθολικής αληθείας του Χρίστου. Είναι, άπό τήν ήμερα τής Πεντηκοστής, ή συνέχεια τής θείας Οικονομίας, τήν Όποίαν ενεργεί ή Χάρις τοϋ Παρακλήτου διά τών "Ορθοδόξων καί γνησίων διαδόχων τών Αγίων "Αποστόλων, ήτοι, τών "Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων. Ό Παράκλητος, λοιπόν, τό Πνεύμα τής "Αληθείας, άεί συγκροτεί τόν θεσμόν τής "Εκκλησίας, καί διά τών άκτίστων θείων ενεργειών του, μέσω τής μυστηριακής ζωής, συγκροτεί καί ήμας έν τώ Σώματι του
148 ΟΡΘΟΛΟ1ΟΟ ΠΝΟΗ Χρίστου, φωτίζει, αγιάζει καί ποδηγετεί. Τούτο, λοιπόν, τό "Αγιον Πνεύμα άπό της Αγίας Πεντηκοστής, πληροί τήν Έκκλησίαν του Χρίστου καί ενεργεί τά πάντα καθισ~ών Αυτήν ζώσαν, Άγίαν καί άπρόσβλητον. Ώς ό Χριστό; είναι ΕΙΣ καί ό αυτός, χθες καί σήμερον καί εις τους αιώνας, ούτω καί τό Πνεύμα τό "Αγιον είναι ΕΝ, καί ή Εκκλησία τοϋ Χριστού είναι ΜΙΑ, Αγία, Καθολική καί Αποστολική, άπ' αρχής καί μέχρι τής συντέλειας. Νεοημερολογιτισμός - Οικουμενισμός Τό δόγμα τοΰτο τής Μοναδικότητος τής Εκκλησίας τοϋ Χριστοί, ήμφισβήτησεν καί αμφισβητεί ή δεινή Έκκλησιολογική αϊρεσις του Οικουμενισμού, ή οποία δεν συγκρίνεται μέ καμμίαν έκ των μέχρι σήμερον άλλων αιρέσεων καί Θέλει παντί σθένει νά προσβάλη τό μέγα μυστήριον τής Εκκλησίας, διότι προσβάλλουσα αΰτη τό δόγμα τής "Ορθοδόξου Έκκλησιολογίας, προσβάλλει, οΰτως ειπείν, συλλήβδην τήν Όρθόδοξον Δογματικήν Διδασκαλίαν, τήν Καθολικήν άποκεκαλυμμένην Άλήθειαν, τής οποίας θεματοφύλαξ είναι ή Εκκλησία, ένώ τους υποπίπτοντας εις αυτήν τήν αΐρεσιν, ρίπτει είς τήν «άντιεκκλησίαν» του Αντίχριστου. Ό νεοημερολογιτισμός, επιβληθείς τό 1920-1924, ύ«ό τήν εύρεϊαν καί βαθυτέραν ούσίαν του, προκύπτει αναμφισβητήτως δτι είναι σχισματοαίρεσις Έκκλησιολογικής φύσεως καί κατόπιν δ,τι άλλο προκύπτει έκ τής επιβολής αύτοΰ. Έκκλησιολογικής φύσεως καί τό Φλωρινικόν σχίσμα τοϋ 1937 "Απολύτως όμως ιδία, ήτοι Έκκλησιολογική, ήτο καί παραμένει καί ή φύσις καί ουσία τοϋ πρώτου παλαιοημερολογιτικοϋ σχίσματος, τού γνωστού ώς Φλωρινικού (1937). Ό πρώην Φλωρίνης καί οϊ περί αυτόν "Αρχιερείς ήμφισβήτησαν τήν φύσιν καί ούσίαν του ΝεοημερολογιτικοΟ σχίσματος, καί έκήρυξαν δτι ό Νεοημερολογιτισμός αποτελεί άπλήν παράβασιν Κανονικήν, έορτολογικήν, ή οποία δμως δεν προεκάλεσε όριστικόν πραγματικόν σχίσμα, καί επομένως, ό Νεοημερολογιτισμός, δεν εχη ε'κβληθεί έκ τής Καθολικής "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τοΰ Χρίστου. Ήμφισβήτησαν ευθέως τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν, κηρύξαντες ένα κενόν παλαιοημερολογιτισμό», ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΩΣ ΠΡΟΕΤΕΙΝΕ ΚΑΙ ΕΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΕΝ ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, αποπειραθείς νά τόν υλοποίηση διά των εκάστοτε εγκαθέτων του!... Όλοι αυτοί έπολέμησαν μέ ίδιαίτερον μένος, αλλά καί μεθοδικότητα τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας, τήν οποίαν άπό τό 1924 ό άοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Ματθαίος (ώς Ιερομόναχος τότε), μετ' άλλων αληθινά ζηλωτών Αγιορειτών Ιερομόναχων, ώμολόγησεν καί έφύλαξεν. Κατ" αυτήν τήν Όρθόδοξον Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν, διά τών ενεργεία σχισματικών «λειτουργών» «"Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων», τοΰ Νεοημερολογιτισμοϋ δέν επενεργεί ή Χάρις τοϋ Παναγίου Πνεύματος, διό καί δεν αναγνωρίζονται ώς έγκυρα τά ϋπ' αυτών τελούμενα μυστήρια. Νά έκλειψη καί ή Αποστολική Αιαδοχή Κατ" αυτής τής Ομολογίας ΕΚΚΑΗΣΙΟΑΟΠΑΣ τής Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, ό Νεοημερολογιτισμός, αλλά καί ή σχισματική Παλαιοημερολογιτική Φλωρινική παράταξις (1937), συνέλαβον καί έκίνησαν ϋπουλον καί ίδιόμορφον διωγμόν, καθ' 6ν αϋτη ή Όμολογία θά έκλειψη, έάν προηγουμένως σύν τω χρόνω, εκλείψουν οι λειτουργοί της,
ΠΝΟΗ 149 δηλαδή οί "Ορθόδοξοι Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι. Τότε τό πλήρωμα Της, οι πιστοί Θά προσφύγουν εις νεοημερολογίτας κληρικούς καί οϋτω εύκολα Θά αφομοιωθούν είς τόν Νεοημερολογιτίσμόν. Ή έ'λλειψις δε των λειτουργών (Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων) θά έπήρχετο, ε'άν οι τότε Επίσκοποι της Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας έπείθοντο νά μη προβούν είς τό έξης είς νέας χειροτονίας "Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, δπερ τελικώς έπέβαλον είς δλους τους "Επισκόπους, πλην ενός. Τοϋτο τό καταχθόνιον σχέδιον συνέτριψε καί διέλυσεν ή Χάρις του Παναγίου Πνεύματος, διά του άοιδίμου Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου. Ό μακάριος οΰτος εκκλησιαστικός άνήρ, έπί μακράν σειράν ετών συνεχώς προέβαινεν είς συντόνους καί αγωνιώδεις προσπάθειας νά έπανέλθη ό πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος είς τήν Όρθόδοξον Εκκλησιολογιαν καί νά σύμπραξη καί είς χειροτονίας " νέων Επισκόπων, τοΰτο δμως δέν κατέστη δυνατόν, όπως δέν κατέστη δυνατόν νά πεισθή προς αυτήν τήν κατεύθυνσιν καί ό Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, ό όποιος τελικά προσεχώρησεν είς τό Φλωρινικόν σχίσμα. Είς τήν πρώτην, λοιπόν, αίτίαν του Φλωρινικοΰ σχίσματος, ήτοι, είς τήν κατά τό 1937 αρνησιν της ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, μετ' ού πολύ (1945) προσετέθη καί δευτέρα, ήτοι ή άρνησις τοϋ πρ. Φλωρίνης νά προβή είς νέας χειροτονίας "Επισκόπων. Κατόπιν τούτων ό όμολογητής Άρχιερεύς Ματθαίος, παραμείνας μόνος "Ορθόδοξος Άρχιερεύς, καί διά νά μήν μείνη ή Εκκλησία χωρίς Επισκόπους, καί χειμασθή, δπως έσχεδίαζον οί σχισματικοί, μόλις ένα καί ήμισυ έτος, πρό της όσιας κοιμήσεως του, «υπερβάς τήν Κανονική ν τάξιν», (ι ' προέβη μόνος του είς χειροτονίαν "Επισκόπου, χειροτονήσας τήν 13 Σεπτεμβρίου 1948, τόν Άρχ/την Σπυρίδωνα Πάσσιον είς Έπίσκοπον Τριμυθοϋντος της Κύπρου. Ακολούθως οί δύο εκείνοι Επίσκοποι προέβησαν καί είς άλλας Επισκοπικός χειροτονίας. Αιαβάλλουν τάς χειροτονίας Μετά τό Ιστορικόν γεγονός του 1948, οι "ίδιοι Νεοημερολογιτικοί καί Φλωρινικοί παράγοντες, πέραν των άλλων διωγμών, τεχνητώς ήγειραν καί τό θέμα περί «μή έγκυρότητος» της υφ' ενός χειροτονίας, ύπό του Βρεσθένης Ματθαίου. "Ασφαλώς χειροτονία ύφ' ενός καί κάθε άλλη άντικανονικώς γενομένη χειροτονία, αναλόγως υπόκειται ή είς άναγνώρισιν ή είς άκΰρωσιν καί καθαίρεσιν του τε χειροτονήσαντος καί τοϋ χειροτονηθέντος. "Αν π.χ. μία τοιαύτη χειροτονία έγένετο, είτε λόγω καταφρονήσεως της Κανονικής τάξεως, είτε χωρίς νά ληφθή ύπ' όψιν ή ενδεχομένη άναξιότης του χειροτονηθέντος, εϊτε προς δημιουργίαν φατρίας καί σχίσματος, ασφαλώς είς τοιαύτας περιπτώσεις ισχύει ή κανονική Τάξις καί ή πραξις της "Εκκλησίας, ήτοι, επακολουθεί Καθαίρεσις τοϋ τε χειροτονήσαντος, καί τοϋ /ειροτονηθέντος. Έν προκειμένω όμως, είς τήν χειροτονίαν τοο 1948, ουδείς τών ανωτέρω λόγων ή άλλος τις υφίσταται. Ό άοίδιμος Βρεσθένης Ματθαίος προβάς είς τήν συγκεκριμένην χειροτονίαν τό 1948, καί τήν Κανονικήν τάξιν έγνώριζε καί έσέβετο, αλλά καί τήν άδήριτον ανάγκην νά άφήση διαδόχους "Επισκόπους είς τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν δέν (1) Κατ" άλλην άποψιν δέν υπήρξε καν ΰπέρβασις, διότι ήτο ό μόνος εναπομείνας "Ορθόδοξος "Αρχιερεύς.
150 ΟΡΘΟΑ,ΟΚ>Ο ΠΝΟΗ παρέβλεψεν. Περαιτέρω έγνώριζεν καί τήν πραξιν της Εκκλησίας, έπί παρομοίων προηγουμένων περιπτώσεων χειροτονίας Επισκόπου «υφ' ενός», τάς οποίας καί έλαβεν ύπ' όψιν του. Επομένως ό Βρεσθένης Ματθαίος τό 1948, έχειροτόνησε μόνος του, όχι διά νά προκαλέση σκάνδαλα, φατρίαν καί σχίσμα, αλλά διά νά σύντριψη τά σχέδια τοϋ σχισματοαιρετικοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ καί Φλωρινισμοϋ, τά οποία έγνώριζε καί διά νά εξασφάλιση τήν άπρόσκοπτον (έκ τής έπόψεως ταύτης) πορείαν τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνεπής πάντοτε προς τήν Έκκλησιολογίαν τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θεοφόνειο 1949. Διακρίνονται έκ δεξιών προς τά αριστερά ό ΠρωΟιερεΰς Ευγένιος Τόμπρος, ό Ίεροδ. Κάλλιστος Κατσοΰλης, ό Κορινθίας Κάλλιστος, ό "Αθηνών Ματθαίος, ό Θεσσαλονίκης Δημήτριος καί ό ϊεροδ. Καλλιόπιοζ Γιαννακοιιλόποιιλος. Άπό τό 1948 μέχρι καί σήμερον όλαι αί κατά τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας επιθέσεις των διωκτών της, έχουν ώς στόχον αύτάς τάς χειροτονίας τοΰ 1948, ήτοι νά προσβάλουν αυτήν τήν γνησίαν καί άδιάκοπον "Αποστολικήν Διαδοχήν, ένώ ό Μεοημερολογΐτισμός, προς τόν σκοπόν αυτόν, στοχεύει καί εις τήν προσβολήν των χειροτονιών τοϋ 1935 υπό τών Δημητριάδος Γερμανού, Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύν&ου Χρυσοστόμου, Ισχυριζόμενος ΨΕΥΔΩΣ δτι δήθεν οΰτοι πρώτον «καθηρέθησαν», καί κατόπιν προέβησαν εις χειροτονίας "Επισκόπων, ένώ έπ' άληθεία συνέβη ακριβώς τό άντίθετον. Οι τρεϊς Επίσκοποι έπιστρέψαντες έν έ'τει 1935 εις τήν Έκκλησίαν τών Γ.Ο.Χ. άπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί, συνεπείς προς αυτήν τήν ίστορικήν Όμολογίαν των, προέβησαν εϊς χειροτονίαν 4 νέων "Αρχιερέων, συγκροτήσαντες τήν πρώτην μετά τό σχίσμα τοϋ 1924 Κανονικήν καί Όρθόδοξον επταμελή Ίεράν Σννοδον. Δΐ' (*) Εϊς τό τεύχος 129, μηνός "Οκτωβρίου 2002 έσημειώθη, έκ παραδρομής, ή χρονολογία 1950 αντί 1949.
ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 15Ί αυτόν δέ τόν λόγον, πανικοβληθείς πάλιν ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, διά λίαν συνοπτικής, παρανόμου καί αντικανονικής διαδικασίας, προέβη είς «καθαιρέσεις», ~ιρώτον των τριών χειροτονησάντων καί μετά καί των τεσσάρων χειροτονηθέντων. Περιττεύει νά τονίσωμεν τό ακυρον αυτών των «καθαιρέσεων», αφού οί τρεις Αρχιερείς έπιστρέψαντες είς την Όρθόδοξον Έκκλησίαν της Ελλάδος, ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τόν Νεοημερολογιτισμόν ώς ενεργεία σχίσμα. Είς τελικήν ευθείαν τό σχέδιον του πρ. Φλωρίνης (Ή λεγομένη «χειροθεσία» τοϋ 1971) Οί οπαδοί τοϋ πρ. Φλωρίνης, ποτέ δέν ηθέλησαν νά κατανοήσουν τό θέμα των χειροτονιών του 1948, ένώ ό Ίδιος ό πρώην Φλωρίνης, έστόχευσεν νά προσβάλη αϋτάς τάς χειροτονίας, έξαρτών καθ' οιονδήποτε τρόπον αύτάς έκ τοΰ Νεοημερολογιτισμοϋ, ή έν δσω έ^η (απέθανε τό 1955) έξ αυτοί τοϋ ιδίου. Παρά ταύτα όμως, προς παραπλάνησιν τών πιστών, έδήλωνεν δτι εμμένει πιστός είς την κατά τό 1935 καλήν του Όμολογίαν! Άπό τό 1948 μέχρι τό 1971 συνελήφθη σχέδιον κατά τό όποιον, αν ό Νεοημερολογιτισμός μετά του Φλωρινισμου κατώρθωναν νά εισχωρήσουν εγκαθέτους των είς τό σώμα της Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας, τότε ή προσβολή τών χειροτονιών του 1948 θά έπετυγχάνετο βάσει του άπό τοΰ 1952 σχεδίου (γνωματεύσεως) του Ιδίου του πρώην Φλωρίνης, τό όποιον προέβλεπε διπλούν κτύπημα κατά τών Επισκόπων καί πρεσβυτέρων της Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας! Δηλαδή, «έν εύθέτω χρόνω» νά αντιμετωπισθούν καί ώς «σχισματικοί» καί ώς «ύφ' ενός» κατά τόν Η' της Α' Οίκουμ. Συνόδου καί νά χείροθετηθουν, οπότε θά κατερρίπτετο καί ή Έκκλησιολογία καί ή Αποστολική Διαδοχή... Οΰτω κατά τό 1970 εις επίορκος Φλωριναΐος Κληρικός, ό Άρχ/της Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, (κατ' αρχάς ήτο διάκονος του άοιδίμου ΒρεσΘένης Ματθαίου, ασταθής όμως περί τήν όμολογίαν), κατορθώνει, διά της υποκρισίας του, καί εισχωρεί δολίως έκ τοΰ Φλωρινικοϋ σχίσματος είς τήν Έκκλησίαν τών Γ.Ο.Χ., προσκοληθείς είς τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον. Οΰτος πολύ γρήγορα ενεφανίσθη όχι απλώς ώς ύπερορθόδοξος, αλλά έπέρασε καί τό μήνυμα δτι ή Γνήσια Όρθόδοξος Εκκλησία πρέπει «νά έξέλθη τών τειχών της Κερατέας». "Ετσι με τό πρόσχημα της δήθεν Ιεραποστολής είς τήν Σύνοδον της Ρωσικής Συνόδου τής Διασποράς, ανέλαβε μαζί με άλλους τήν άτυχη προσπάθεια νά προσβάλη τήν γνησίαν καί άδιάκοπον 'Αποστολικήν Διαδοχήν. Προς τόν σκοπόν αυτόν, εξιδανίκευσε τους Επισκόπους τής Ρωσικής Συνόδου τής διασποράς προβάλλων έν ταυτώ καί τό δέλεαρ καθ' 5, άν τελικά αυτοί, οί κατά τά άλλα «όρθοδοξώτατοι», «ζηλωταί», «ασκητικοί», «θεολόγοι», «άγιοι» κλπ. όρθοτομήσουν πλήρως τόν λόγον τής αληθείας, δηλαδή, αποδεχθούν τήν 'Εκκλησιολογίαν τής Γνησίας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας καί διακόψουν πάσαν κοινωνίαν μετά τοϋ νεοημερολογιτισμοϋ, τότε ό θρίαμβος τής (2) Σημ. ΌρΘ. Πνοής: Τήν Ιδίαν άσυνέπειαν επέδειξαν καί οί οπαδοί του μέχρι καί σήμερα, ένώ εσχάτως παρατηρείται ή ίδια υποκριτική συμπεριφορά καί άπό σημαίνοντα πρόσωπα τής Γνησίας Όρθοδόξου Εκκλησίας, γεγονός τό οποίον οφείλεται είς τάς έπιρροάς τοϋ παλαιοημερολογιτικοϋ Οικουμενισμού. Αηλαδή, ύποκριτικώτατα επικαλούνται τόν 'Αγιον Πατέρα, ένώ προδίδουν τά πάντα καί τήν 'Εκκλησιολογίαν καί τών 'Αποστολικήν Αιαδοχήν, διά τά όποια Εκείνος ήγωνίσθη καί τά όποια διεφΰλαξεν καί παρέδωκεν. Βλέπε περισσότερα είς τό ΑΦΙΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 1948 είς τήν «Ο.Π.» τών μηνών Σεπτεμβρίου, Όκτωβρίου καί Νεομβρίου 2002 (Τόμος 13ο;, σελ. 315-325, 363-383, 411-426).
152. ΟΡΘΟΛ,ΟΙΟΟ ΠΝΟΗ "Ορθοδοξίας άνά τόν κόσμον θά είναι δεδομένος. Έάν αί προθέσεις καί έπαγγελίαι του ήσαν ειλικρινείς, μετά τήν καθαράν των όμολογίαν καί τήν έν τη Εκκλησία ένωσιν, οΰτοι οί θεολόγοι καί «άγιοι» Ρώσοι Επίσκοποι, συνεπείς προς τήν Έκκλησιολογίαν, θά ανεγνώρισαν καί τάς χειροτονίας τοϋ Βρεσθένης καί επομένως Θά ήλπιζεν κανείς καί εις τήν έπιστροφήν των Φλωρινικών εις τήν Έκκλησίαν, καθ' δσον δέν θά μπορούσαν νά επικαλούνται καί τήν ύφ' ενός χειροτονίαν... Ύπ' αύτάς τάς προϋποθέσεις ώρίσθη εξαρχία άπό τόν Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου κ. Έπιφάνιον, ή οποία καί απεστάλη νά ένεργήση Ίεραποστολήν καί άφοϋ θά ηύλογεϊτο αΰτη, θά ετίθετο καί τό θέμα της ϋφ' ενός χειροτονίας. Ασχέτως άν ή Ρωσική Σύνοδος ώρθοτόμησεν, ήτοι, εδέχθη τήν Έκκλησιολογίαν ή δχι, καί ασχέτως επίσης άν τους δύο Αρχιερείς (Κάλλιστον καί Έπιφάνιον), εις τήν πράξιν ή Ρωσική Σύνοδος τους άνεγνώρισεν ή τους ήμφισβήτησεν καί τους «έχειροθέτησεν ως σχισματικούς», ή καί τους «άνεχειροτόνησεν», οΰτοι έπιστρέψαντεο, ώμολόγησαν έν ώμοφορίω καί έπιτραχηλίω, δτι μετά τήν καλήν όμολογίαν καί τήν έν τη μια πίστει (Έκκλησιολογία) ένωσιν, ετέθη καί τό θέμα της «ύφ' ενός», μεθ' δ ή Ρωσική Σύνοδος άνεγνώρισεν τήν ύφ' ενός χειροτονίαν τοϋ 1948. Τούτο έγένετο κ«ί ύπό τήν προϋπόθεσιν ότι ή Ρωσική Σύνοδος έπεκοινώνει μετά της Φλωρινικής παρατάξεως καί επομένως έ'πρεπε νά δοθή άπάντησις καί προς τους Φλωριναίους, δτι ή ινωσίς των μετά της "Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων των άπό Βρεσθένης, δέν κωλύεται λόγω της ύφ' ενός χειροτονίας των καί δτι αύται αναγνωρίζονται ώς χειροτονίαι έγκυροι, ή δε ύπέρβασις τού Κανόνος ήτο απολύτως δικαιολογημένη, άλλα καί επιβεβλημένη. Αυτά (ομολόγησαν οί δύο Αρχιερείς καί οϊ λοιποί της Εξαρχίας δτι συνέβησαν εις Άμερικήν καί οϋτω έ'γιναν δεκτοί..., δηλαδή ύπό τήν προϋπόθεσιν, δτι ή λεγομένη «χειροθεσία» δέν είναι «χειροθεσία ώς επί σχισματικών», αλλά είδος συγχωρητικής ευχής καί τούτο ύπό τάς προϋποθέσεις τάς οποίας έτονίσαμεν. Αυτό ενέκρινε καί εδέχθη καί ή "Ιερά Σύνοδος μετά τού Κλήρου καί τοΰ Λαού καί αυτό έγινε καί εις τήν Έλλάόα. Καί ένώ ταΰτα έδήλωσαν άπ' αρχής αμφότεροι οΐ Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς ώς καί οί λοιποί της Εξαρχίας, δμως οι ώς εγκάθετοι είσελθόντες εις τήν Έκκλησίαν, Καλλιόπιος καί ό υποτακτικός του Καλλίνικος Σαραντόπουλος (νυν «Αχαΐας»...), έκ τ&ν υστέρων δλως άσυνέτως, έπεισαν ή έξηνάγκασαν τινάς έξ αυτών νά υποτροπιάσουν καί νά αναιρέσουν τάς πρώτας διαβεβαιώσεις των. Επίσης ή άντίφασις ή όποια προέκυπτε καί έκ της σχετικής αποφάσεως της Ρωσικής Συνόδου, ή όποια κατ' αρχάς άπεκρύπτετο, (5) (3) Σημ. «Ο.Π.»: "Ο,τι καλώς ή κακώς, καί νά άνεγνώσθΐ] ύπό τήν εννοιαν πάντως της «συγχωρητικής ευχής» διά τήν οϋτως είπετν απολύτως ήτιολογημένην «ύπέρβασιν» <αί δχι τήν κατάλυσιν της Κανονικής τάξεως, διά της κατά τό 1948 «ύφ' ενός» χειροτονίας, τό γεγονός δτι οί Αρχιερείς της Εξαρχίας, οίκος «ομολόγησαν, είχον συνείδησιν δΐΐ έπήλοεν ένατης μετά της Ρωσικής Σιΐνόδου με βάσιν τήν Όρθόδοξον Έκκλησιολογίαν, πείθει απολύτως δτι δέν ήτο δυνατόν ή έν λόγω Σύνοδος νά προέβαινε εις μίαν «χειροβεσίαν» ώς έπί σχισματικών, δπως προπαγανδίζουν τινές... (4) Σημ. «Ο.Π.»: Βλέπε περισσότερα διά τήν λεγομένη «χειροθεσία» του 1971 εις τό 2ον καί 3ον μέρος του αφιερώματος εις τάς επισκοπικός χειροτονίας τοϋ 1948, εις τήν «Ο.Π.» Όκτωβρίου καί Νοεμβρίου 2002 (Τόμος 13ος σελ. 363-383 καί 411-426). (5) Διά τό πώς προέκυψεν αυτή ή άπόφασις, βλέπετε τήν σχετική αναφορά εις κείμενο της Ί. Συνόδου, δημοσιευθέν εις τόν «Κ.Γ.Ο.» Αύγουστος του 1983 καί είς τό βιβλίον «Αιάλογο; έν Αγάπη καί "Αλήθεια...», Αθήναι 1984, σελ. 61-72.
ΟΡΘΟΛ,ΟΧΟΟ ΠΝΟΗ ήνάγκασαν τήν Ίεράν Σύνοδον νά έξετάση έκ νέου τό θέμα. Δι' επισήμων εγγράφων της προς τήν Ρωσικήν Σύνοδον έζήτησε νά διατύπωση αϋτη σαφώς τί απεδέχθη τό 1971 σχετικώς μέ τήν ομολογία καί τί ακριβώς άπεφάσισεν καί έπραξεν, δσον άφορα τό θέμα της ύφ' ενός χειροτονίας. ΑΙ τοποθετήσεις των Ρώσων Αρχιερέων, αναφορικά μέ τό τί έγινε τό 1971, ήσαν σύμφωνοι μέ τά όσα επιστρέφοντας, έδήλωσεν ή Εξαρχία μας, πλην του Επισκόπου Μανχάτταν Λαύρου... ΑΙ αντιφάσεις λοιπόν αύται, καθώς καί τό γεγονός δτι οι Ρώσοι της Διασποράς άπέφευγον νά τοποθετηθούν σαφώς καί όμολογιακώς έναντι των Νεοημερολογιτών, ώδήγησαν τήν Ίεράν Σύνοδον είς τό νά άποστείλη καί β' Έξαρχίαν τό 1974 είς Άμερικήν, ή οποία δμως δέν έφερε κανένα θετικόν αποτέλεσμα κατά τήν έκετ παραμονήν της. Τελικά δμως είς τάς 30.1.1975 ελήφθη τό ύπ' αριθμ. 3/50/760 έγγραφον των Ρώσων της Διασποράς, μέ ήμερομηνίαν 22.9.74, διά του όποιου έξέφραζον τήν άποψίν των έπί του θέματος της Όμολογίας ή όποια όμως ήρχετο είς αντίθεσιν μέ τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν της Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας. Κατόπιν δλων αυτών, ΔΙΕΚΟΠΗ ή μετ' αυτών πνευματική κοινωνία, (6) ό δέ Κορινθίας Κάλλιστος, συνεχίζων νά είναι ύπό τήν έπιρροήν τοο Καλλιοπίου, άργότερον έδήλωσεν δτι έχειροθετήθη ουσιαστικά ώζ σχισματικός καί προσέφυγεν είς τό Φλωρινικόν σχίσμα «αναγνωρισθείς» υπ' αυτών ώς Επίσκοπος άπό τό 1971, ενώ είχε χειροτονηθεί τό 1948! Δι' αυτούς τους λόγους καθηρέθη. (6) Βλέπετε περισσότερα έπί τοο Θέματος αύτοΰ είς τήν σχετικήν ύπ' αριθμ. 1158/20.2.1976 "Απόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, πού εστάλη είς τους Ρώσους καί ή οποία έδημοσιεύθη είς τόν «Κ.Γ.Ο.» τοο Φεβρ. 1976 καί είς τό βιβλίον του θεολόγου κ. Έλευθ. Γκουτζίδη, «Έλεγχος καί "Ανατροπή τής Διδακτορικής Διατριβής...», Εκδόσεις Κ.Γ.Ο. Αθήναι 1985, σελ. 146-152. Έν αύτη τη υποσημειώσει φέρομεν είς φως καί τά κάτωθι, τά όποια έχουν ίδιαιτέραν σημασίαν διά τό θέμα μας. Έν έτει 1975, στρατιώτης ών, έλθών μέ αδειαν είς Αθήνας, μοί ανετέθη ύπό τοί τότε Αττικής Ματθαίου, νά συντάξω (βάσει ενός σχεδίου αποφάσεως τής Ίερας Συνόδου) τό έγγραφον, τό όποιον θά άπεστέλετο είς τους Ρώσους τής Διασποράς, περί διακοπής τής μετ' αυτών κοινωνίας. Έχων καί τήν Υνώμην τοο θεολόγου κ. Έλευθ. Γκουτζίδη μετά τοο οποίου συνειργάσθην διά τήν τελικήν διατύπωσιν τοο εγγράφου, προέτεινα καί έσημείωσα εις τό σχέδιον τό όποιον παρέδωσα, καί τήν θέσιν περί τής αποφάσεως των Ρώσων κατά Σεπτ. του 1971, δτι πρόκειται περί «άττικανονικής καί άκυρου αποφάσεως, καί Οτι κατ' ούσίαν ουδέποτε αίίτη έγένετο δεκτή ύφ' ημών». Δυστυχώς δμως δταν έδημοσιεύθη είς τόν Κήρυκα τό έγγραφον τό σταλέν είς τους Ρώσους, διεπίστωσα ότι έλειπεν αυτή ή θέσις. Όταν δέ αργότερα ήρώτησα, διατί άπήλειψαν αύτγν τήν διατύπωσιν, ή άπάντησις ήταν περίπου ή εξής: «Έν τάξει δέν είναι σωστή ή άπόφασις, (τοϋ 1971) αλλά βάσει αυτής μας αναγνωρίζουν όλοι. Έχουμε καί δικαστήρια...». Αργότερα ήναγκάσθην νά κάνω μετά τοο κ. Έλ. Γκουτζίδη, Καταγγελία κατά τής Εξαρχίας, ή όποια ελήφθη ύπ' όψιν ύπό τής μεγάλης Συνόδου του 1981... (7) Ή Καθαιρετική πραξις κατά του Επισκόπου Καλλίστου έδημοσιεύθη είς τόν «Κ.Γ.Ο.» "Οκτωβρίου 1977. ΠαρατηροΟμεν δτι είς τό διατακτικόν αυτής έκ των ύστερων προσετέθη ώς ποώτος λόγος καθαιρέσεώς του «ή αποβολή καί καταστροφή τής εικόνος τής Αγίας Τριάδος», ένώ ουδεμία σχετική αναφορά γίνεται εις τό σκεπτικόν τής έν λόγω Καθαιρετικης αποφάσεως, είς τό όποιον ώς μοναδικός λόγος τής καθαιρέσεώς αναφέρεται ή πτώσις του έκ τής πίστεως καί ή βλασφημία του κατά τής Αποστολικής Διαδοχής. "Οφείλω, άπό σεβασμόν προς τήν ίστορικήν άλήθειαν, νά αναφέρω δτι τά περί «Άγιας Τριάδος» προσετέθησαν έκ των υστέρων είς τήν δακτυλογραφημένην πρωτότυπον άπόφασιν, διά γραφίδος του "Ιερομόναχου Ευθυμίου Έπιφανίου. Κατά τήν μετά τό 1974 περίοδον, παραιτηθέντος τοϋ Πρωθ. Ευγενίου Τόμπρου τήν θέσιν του έπλήρωναν ό τότε Αττικής Ματθαίος, ό Ίερομ. Ευθύμιος καί ό ίεροδ. Στέφανος Τσακίρογλου... Έκφρασις τοο έργου τό όποιον συνετελεΐτο αποτελεί ό Κ.Γ.Ο. τής περιόδου αυτής. Είς κείμενον π.χ. του Μακαριότατου (Κ.Γ.Ο. Φεβρ. 1976 σελ. 3) άνεγράφη: «... Τό ήμερολογιακόν ζήτημα τό όποιο διήρεοτ τήν "Εκκλησία του Χριστού είς δύο,...»!!! Κατά τήν Ιδίαν επίσης περίοδον μονίμως είς τήν 2αν σελίδα του «ΚΗΡΥΚΟΣ» σημειώνεται τό άπαράδεκτον: «Ο «ΚΗΡΥΞ» σας καλεί είς έπαγρύπνησιν... προς έπαναφοράν τής "Εκκλησίας είς τήν τροχιάν τού όρθοδόξου εορτολογίου»!!! Αυτό ήτο τό πιττεύω
154 ΟΡΘΟΑ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ Καί άλλοι μετά τόν Κάλλιστον(!) Οι παράγοντες δμως του Νεοημερολογιτισμου καί του Φλωρινισμου δέν παραιτούνται, αλλά δι' άλλων εγκαθέτων των, φροντίζουν καί εισχωρούν εις τά «ενδότερα τοϋ καταπετάσματος» τής Εκκλησίας. Δυστυχώς καί έτεροι Κληρικοί, δπως ό τότε Αττικής Ματθαίος, κατ' αρχάς πλαγίως καί εμμέσως, άργότερον δέ καί ευθέως, έτάχθη υπέρ τής «χειροθεσίας» ώς δήθεν ουσιαστικής πράξεως έπί σχισματικών. Τοϋτο τό εξέφραζε μέ τήν σταθεράν θέσιν του: «Μη μιλάτε γ ι ά την χειροθεσία, διότι βάσει αυτής μάς αναγνωρίζουν δλοι, καί τώρα έχουμε ψηλά τό κεφάλι». Παράλληλα, ό ίδιος, καθ' δλην τήν δεκαετίαν 1980-1990, ήγωνισθη, μέ ύπολανθάνον τό δεδομένον τής «χειροθεσίας», νά άναγνωρισθή ή Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ., καί νά ύπαχθή εις τό ΠατριαρχεΤον Ιεροσολύμων, γεγονός τό όποιον, παρά τά τρία επίσημα διαβήματα προς παράγοντας του Κράτους, δέν επέτρεψε, μέ τάς παρεμβάσεις του, ό έλλογ. Καθηγητής κ. Έλευθ. Γκουτζίδης, δπερ ποτέ δέν του τό έσυγχώρησεν 6 αποθανών πρ. Αττικής Ματθαΐος. (8) Ή Ιερά Σύνοδος αποφαίνεται Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων πρέπει νά σημειωθή ότι δλα αυτά δέν έπέρασαν απαρατήρητα, αντιθέτως προεκάλεσαν επανειλημμένα συζητήσεις είς τάς Συνόδους, καί δή έπί του θέματος του 1971, οι δέ θεολόγοι καί κυρίως ό Έλευθ. Γκουτζίδης καί ήμεΐς έζητούσαμεν εξηγήσεις, ή δέ έλαχιστότης μου ήρνούμην νά χειροτονηθώ, μέχρις δτου δηλωθή σαφώς καί ρητώς ή θέσις - συνείδησις τής Συνόδου. Έτσι προέκυψεν ή μέγαλη Σύνοδος του Αυγούστου του 1981 είς τήν οποίαν συμμετετχεν καί ή Εκκλησία τής Κύπρου, διά τοϋ Μητροπολίτου της κ. Έπιφανίου, δστις ήτο τό έν μέλος τής Εξαρχίας, καί επομένως έγνώριζεν απολύτως τά γεγονότα. Είς αυτήν τήν Σύνοδον έξητάσθη είς δλας του τάς λεπτομέρειας τό θέμα. Ή μεγάλη αυτή Σύνοδος τής Ιεραρχίας, τής όποιας υπάρχουν πλήρη Πρακτικά, τελικώς απεφάνθη δτι ή άπ' αρχής πράξις καί συνείδησις τής Εκκλησίας έπί τοϋ θέματος του 1971 ήτο ότι ή Ιερά Σύνοδος τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας εδέχθη τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» απολύτως ώς μίαν έξωτερικήν τυπικήν πράξιν, είδος συγχωρητικής ευχής, καί τοΰτο ϋπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν, δτι ή Ρωσική Σύνοδος απεδέχθη τήν Έκκλησιολογίαν τής Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τής Ελλάδος καί δτι ή ενωσις έν τή μιά πίστει καί "Ομολογία - Έκκλησιολογία ήτο αληθής καί βεβαία. Μόνον κατόπιν αυτής τής ομολογιακής τοποθετήσεως δλων τών "Αρχιερέων, έδέχθην νά χειροτονηθώ καί νά εισέλθω εις τάς τάξεις του ίερου Κλήρου τής Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας καί άφου έδεσμεύθησαν άπαντες οί "Αρχιερείς νά άντιμετωπισθή καί ή Έκκλησιολογία τών Αττικής Ματθαίου, Ευθυμίου καί Στεφάνου! Τελικά αυτό τό ϋποπτον καί βλάσφημον «σλόγκαν», έπαυσε κατόπιν παρεμβάσεως του θεολόγου κ. Έλευθ. Γκουτζίδη, ό όποιος άπό τό έτος 1973 είχεν απομακρυνθεί έκ τών Γραφείων... έπανήλθεν δέ μετά το 1977 κατόπιν προσωπικής μας επιμόνου παρεμβάσεως... (8) Σημειωτέον δτι προηγουμένως, ήδη άπό τό 1972, τό καθεστώς τοϋ Γ. Παπαδοπούλου, επειδή δέν τά πήγαινε καλά μέ τόν νεοημερολογιτισμόν, έπρότεινε χειροτονίας Έιισκόπων καί σχηματισμόν δωδεκαμελοϋς Συνόδου, προκειμένου νά άναγνωρισθή ή "Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ. παράλληλα προς τήν Νεοημερολογιτικήν. Έτσι προέκυψαν αϊ κατά τό 1973 έσπευσμέναι καί όμαόικώς γενόμεναι επτά χειροτονίαι, ήτοι τών: 1) "Αττικής Ματθαίου, 2) Πειραιώς Νικολάου, 3) "Αργολίδος Παχωμίου, 4) Βρεσθένης Λαζάρου, 5) Φθιώτιδος Θεοδοσίου, 6) Ηρακλείου Εύμενίου, καί 7) Σερβίων Τίτου. Ήδη, δμως, τό καθεστώς του Γ. Παπαδοπούλου είχε κλονισθεί άπό τό πραξικόπημα του αντιπάλου του Ίωαννίδη, αλλά καί ό κύριος παράγων, ό πρωθιερεύς Εύγέν.ος Τόμπρος, κλονισθείσης τής υγείας του, παρητήθη τής ενεργού δράσεως, καί οϋτω τό θέμα άνέλαβεν ό Αττικής Ματθαίος...
ΟΡΘΟΑΟΪΟΟ ΠΝΟΗ όμολογιακώς καί τό άντιφατικόν κείμενον της Αποφάσεως των Ρ. της Διασποράς τοϋ 1971, άφου συγκεντρωθούν καί μελετηθούν δλα τά σχετικά ντοκουμέντα. Καί ή άπόφανσις δμως αϋτη (τοΰ 1981) ήμφισβητήθη άργότερον (τόν "Οκτώβριο του 1993) ύπό του τότε Αττικής Ματθαίου, ώς γραφεΐσα παρά τοϋ θεολόγου Ελευθερίου Γκουτζίδη, καί ώς εκφράζουσα αυτόν καί ουχί τήν Ίεράν Σύνοδον! Άλλα καί τό κίνημα του, τό γνωστόν ώς κίνημα των «πέντε» (1990-1995), ουσιαστικά εΐχεν ώς σκοπόν νά «θέση εκτός» συγκεκριμένα πρόσωπα, τά όποια, δπως καί τώρα γράφουν, έτσι καί τότε έγραφον, κατά της δόλιας, πλην ανεπιτυχούς προδοσίας κατά της Αποστολικής Διαδοχής τό έτος 1971. Κατόπιν αυτών τά ξένα Κέντρα, μέ τήν ψευδή κατηγορίαν του «νεοεικονομάχου», επεχείρησαν νά τεθοϋν εκτός Εκκλησίας συγκεκριμένα πρόσωπα διά νά προχώρηση ή προδοσία κατά τής Αποστολικής Διαδοχής καί της Έκκλησιολογίας. (9) Καί ό Σεβ/τος Πειραιάς κ. Νικόλαος Έκτος τοΰ τότε Αττικής Ματθαίου, καί ό Σεβ/τος Πειραιώς κ. Νικόλαος, παρά τό δτι, είχε αντιδράσει αρχικώς διά τά έν Αμερική διαδραματισθέντα τό 1971, δμως τό 1976, προκειμένου νά απαλλαγή της διώξεως ε'πί άντιποιήσει Εκκλησιαστικής Αρχής - λειτουργήματος, ΑΠΕΔΕΧΘΗ όχι απλώς αδιαμαρτύρητα, αλλά καί καυ/ώμενς τό υπέρ αυτού άκρως βλάσφημον «Άπαλλακτικόν Βούλευμα τοΰ Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς» (54/76), κατά τό οποίον άφ' ενός ό Σεβ. Πειραιώς «ανήκει εις μίαν β' Έκκλησίαν, τήν οποίαν ϊδρνσεν τό 1937 ό Βρεσϋένης Ματϋαίοζ», καί άφ' ετέρου ό. χειροτονία τον εις Έπίσκοπον είναι έγκυρος, διότι αυτή έπεκνρώϋη διά της /ειροϋεσίας τό 1971 υπό τής Ρωσικής Σννόδον τής διασποράς! ένώ άργότερον ύπό είδικάς συνθήκας καί εις Ιδιαιτέρας περιπτώσεις, έλεγεν: «Μή μιλάτε γιά τήν χειροθεσία, διότι με αύτη μας αναγνωρίζουν τά δικαστήρια». Τούτο τό «Άπαλλακτικόν Βούλευμα» 54/76, τό Ιδιαιτέρως βλάσφημον καί κατά τής 'Εκκλησιολογίας καί κατά τής Αποστολικής Διαδοχής, τό όποιον ευθέως καί αμέσως άφορα τόν Σεβ. κ. Νικόλαον, αλλά καί άπασαν τήν Ίεράν Σύνοδον, πρέπει νά εϊπωμεν οτι δέν ετέθη ποτέ έπί τής Τραπέζης τής Ίερας Συνόδου, άφου ουδέποτε τό έ'φερίν εις τήν Ίεράν Σύνοδον καί ουδέποτε ήσθάνθη τόν έ'λεγχον τής ορθοδόξου συνειδήσεως του. Άλλα καί δταν αυτό, πρό πέντε περίπου ετών, περιήλθεν εις γνώσιν μας, διότι ήδη άπό τό 1994 είναι δημοσιευμένον ύπό του Καλλιοπίου είς τόν 11ον Τόμον τών «ΠΑΤΡΙΩΝ» σελ. 157-170, τότε, επειδή έζητήθη νά έλθη είς τήν Ίεράν Σύνοδον καί νά έξετασθή, καί δοθή αρμοδίως ορθόδοξος καί ομολογιακή άπάντησις, ώρισμένοι «ώρκίσθησαν» νά μήν ασχοληθούν μέ τό βλάσφημον τούτο βούλευμα, αλλά μέ τους κατ' αυτούς «ασεβείς», (9) Σημ. Κατά τήν Σύνοδον του Όκτωβρίου τοΰ 1993, ό έν λόγω Επίσκοπος, υπερμάχων έν Συνόδω καί τής βλάσφημου θέσεως τοΰ Κυπρίου Ιερομόναχου Ευθυμίου, (Εγκύκλιος επιστολή του από 11.10.92), καθ' ην «Μας περιρρέει ή ανομία τής χειροθεσίας έπταίσαμεν ώς Εκκλησία» κλπ., εδέχθη αύστηρόν έλεγχον ύπό τοΰ Θεολόγου κ. Έλευθ. Γκουτζίδη. Όταν δέ 6 θεολόγος έπεκαλέσθη καί τήν ίστορικήν Άπόφανσιν τής Ίερας Συνόδου του 1981, τότε 6 Επίσκοπος άπήντησεν προς τόν θεολόγον ειπών: «Αυτή τήν έγραψες έσΐ»! ΤοΟτο, ασφαλώς, δέν ήτο αληθές, διότι ή άπόφανσις τών Επισκόπων δέν ήτο μόνον αβίαστος, αλλά καί απολύτως ελευθέρα, καί τεκμηριωμένη, προκύψασα πράγματι έκ τής πράξεως καί τής κοινής συνειδήσεως τής Εκκλησίας. Κατόπιν αύτοΰ του ισχυρισμού του Επισκόπου Ματθαίου, ό κ. Έλευθ. Γκουτζίδης εντός τής Συνόδου τόν άπεκγρυξεν ειπών: «Έν τοιαύτη περιπτώσει δέν είσθε ούτε ορθόδοξος, οντε 'Αρχιερεΰς καί σας αποκηρύσσω», ό δέ Επίσκοπος άπονενοημένως προέβη εις «άφορισμόν» κατά τοϋ κ. Γκουτζίδη... Τοίτο τό γεγονός (τού «αφορισμού») ηάλιν άπονενοημένως άπετολμήθη τόν Φεβρουάριον τοϋ 2002!... (Βλέπε εις τήν «Ο.Π.» τοΰ Ιουνίου 2002, Τόμος 13ος, σελ. 232-250). Τά ίδια κέντρα, οϊ ίδιοι σκοποί, ή ιδία προδοσία!...
156 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ (δηλαδή με την έλαχιστότητά μου καί τους συνεργάτας μου) οι όποιοι ζητούν νά έ'λθη αυτό τό θέμα εις την Σύνοδον!!! Ή μία δικαιολογία, ή οποία προεβλήθη ύπό του Σεβ. κ. Νικολάου προς τό σκοπόν αυτόν είναι δτι: «Λντά τά γράφει τό δικαστήριο, δέν τά λέγω εγώ», ή «δεν με αφορά τί λέγει ή άπόφασις, αλλά τί εγώ κατέθεσα»! καί ή άλλη, ότι «κανείς οϋτε Άρχιερεύζ, οϋτε ή Ιερά Σύνοδος, δεν έδέχϋημεν αυτό τό Βούλευμα»! Αντιλαμβάνεσθε πατέρες καί Αδελφοί, δτι ταύτα προκύπτουν αναληθή, αδιανόητα καί απαράδεκτα, δεδομένης της άπ' αρχής στάσεως του Σεβ. Πειραιώς έπί του θέματος. "Αν έξ ειλικρίνειας κινούμενοι ισχυρίζονται τά ανωτέρω, τότε ποίος καί διατί εμποδίζει με κάθε θεμιτόν καί άθέμιτον τρόπον καί μέσον, ώστε νά έ'λθη έστω καί τώρα αυτό τό «Άπαλλακτικόν Βούλευμα» εις την Σΰνοδον καί νά δοθή οϋτως ειπείν «διαχρονική» καθαρά ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ καί ώς προς τά περί δήθεν «β' Εκκλησίας» καί ώς προς τάς χειροτονίας του 1935 καί 1948 καί... την «χειροθεσίαν»; Διατί, αντί νά άντιμετωπισθή όμολογιακώς τό έν λόγω Βούλευμα, διεσαλεύθη ή Κανονική Τάξις καί οι θεσμοί καί κλυδωνίζεται τό σκάφος της Εκκλησίας; Εις ταϋτα δέον νά προστεθή, δτι τό έν λόγω «Άπαλλακτικόν Βούλευμα» αποτελεί πλέον νομολογίαν Δικαστηρίων, έπί της οποίας έστηρίχθη μεταγενέστερον δικαστήριον, (προφανώς δέ καί άλλο τά όποια δέν γνωρίζομεν), καί έξέδωκε παρόμοιον Βούλευμα! (10) Επομένως, «καί μέ τόν Νόμον», ήτοι μέ τό «Άπαλλακτικόν Βούλευμα», ό Σεβ/τος Πειραιώς ήτο σχισματικός ώς προερχόμενος «εκ μιας β' Εκκλησίας, την οποίαν τό 1937 ϊδρνσεν ό αποσχισθείς Βρεσΰένης Ματθαίος», καί διότι «αϊ χειροτονίαι τον 1935 καί 1948 ήσαν παράνομοι, καί άπεκατεστάϋησαν ώς μνστήριον διά της χειροϋεσίας τον 1971»(!!!), καί ασφαλώς οϋτω «αναγνωρίζεται» καί ύπό των Φλωρινικών καί τοϋ Νεοημερολογιτισμοΰ. ~αθτα, ασφαλώς δέν άφοροον μόνον τόν Σεβασμιώτατον κ. Νικόλαον, αλλά καί οίονδήποτε άλλον, ό οποίος τά δέχεται σιωπηλώς καί δέν λαμβάνει Οέσιν έ'ναντι αΰτοϋ τοϋ Βουλεύματος, διότι τόν... «βολεύει»!!!, ένώ οϋτω περιπίπτει, είς τήν έσχάτην βλασφημίαν καί καθίσταται προδότης. Επομένως καί κατά τήν μετά τό 1995 καί ιδιαίτερα μετά τό 1997 περίοδον, αποκαλύπτεται δτι υποβόσκει ή προδοσία καί προκαλεί καταλυτικήν φθοράν συνειδήσεων καί έπί τοϋ θέματος της Έκκλησιολογίας καί τής λεγομένης «χειροθεσίας». Τήν Θέσιν αυτήν του «Απαλλακτικού Βουλεύματος», έδήλωσεν επισήμως τό 1992 καί ό Φλωρινισμός διά του προέδρου της Συνοδικής του Επιτροπής έπί το3 θεολογικού διαλόγου, του «Οινόης» Ματθαίου Λαγγή! Τήν έθεσε μάλιστα καί ώς βύσιν διά τήν έ'νωσιν! ΕΓπεν χαρακτηριστικώς, δτι «άφοϋ συμφωνήσαμε έπί των δύο πρώτων θεμάτων μέ τά όποια έξητάσΰη τό Έκκλησιολογικόν καί κατελήξαμεν είς κοινήν όμολογίαν, δέν χρειάζεται περαιτέρω διάλογος, διότι ημείς αναγνωρίζουμε τους Επισκόπους σας, (σ.σ. "Οχι ώς κανονικώς χειροτονηθέντας τό 1948, άλλα ώς άποκατασταθέντας τό 1971 διά της δήθεν έπί σχισματικών χειροθεσίας!), άναγνωρεϊστε καί εσείς τους δικούς μας^11^ καί αμέσως επέρχεται ή ενωσις, διότι καί οι δύο έ'χονμε τήν Άποστολικήν Λιαδοχήν έ:< των Ρώσων (10) Τό νπ' αριθμ. 46/91 τοϋ Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αρόμος. ΑύτόΘ* σελ. 47-67. Αμφότερα τά Βουλεύματα παρατίθενται έν φωτοτυπία εις τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ», Τείχος Τρίτον, Μαΐου 2003. (11) Πόθεν προέρχονται οι «Επίσκοποι» τών Φλωρινικών παρατάξεων; Ό 'Ακάκιος Παπάς έχειροτονήθη ύπό τού Σικάγου Σεραφείμ καί τοϋ Νεοημερολογίτου Θεοφίλου Ίονέσκου, ή ύφ' ενός, δηλαδή ϋπό μόνον τοϋ Σικάγου; Περί αύτοϋ βλέπε τήν από 26.10.1972 έπιστολήν τού Σικάγου Σεραφείμ προς τόν Αύξέντιον, εις τήν «Ο.Π.» Νοεμβρίου 2002 (Τόμος 13ος, σελ. 422-426). Είς τήν συνέχειαν δέν συμμετείχε είς τήν «χειροτονία» τού Αυξεντίου, εκτός τοϋ Ακαχίου Παπά καί ό λατινόφρων Χιλής Λεόντιος; (Βλέπε «"Ορθόδοξος Παρατηρητής» Ιούλιος - Αύγουστος 1962. Τό σχετικό κείμενο μέ φωτογραφίες, παρατίθεται είς τό τέλος τού βιβλίου τού Ίερομ. 'Αμφιλοχίου: «Αίτια καί άφορμαί τοϋ διαχωρισμού τών Γ.Ο.Χ. εις παρατάξεις» Λάρισα 1975).
ΟΡΘΟΛ,ΟΐΟΟ ΠΝΟΗ 157 τήζ Διασποράς» καί δι' αυτών, εννοείται, έκ του Νεοημερολογιτισμου. Αυτό είνοι τό δόλιον σχέδιον της νέας τάξεως πραγμάτων... αυτό έπεχειρήθη καί διά της επιδιωκόμενης παρωδίας τοϋ νέου Θεολογικοί Διαλόγου τό 1998-1999, ύπό του Φλωριναίου «Αχαΐας» Καλλινίκου καί του ημετέρου παρασυνοδικου κατεστημένου. (12) "Ενωσις με βάσι τήν κοινήν όμολογίαν καί σιωπηλή άλληλοαναγνώρισις των Επισκόπων ώς νά πςοέρχωνται αμφότεροι άπό τόν νεοημερολογιτισμό! Ένωσις λοιπόν έξω καί πέραν άπό Έκκλησιολογίες καί Αποστολική Διαδοχή, νά ενωθούν δλοι οί Πάλα ι ση με ρολό γΐτο ι εις ένα σχήμα, τό όποιον θά κρατά τό παλαιόν έορτολόγιον, αλλά αμέσως ή εμμέσως, εμφανώς ή άφανώς, θά εξαρτάται διοικητικώς καί πνευματικώς άπό τόν κ. Χριστόδουλον... (13) Τό πρόβλημα είναι ή ανειλικρίνεια των ημετέρων Επομένως, Πατέρες καί Αδελφοί, τό πρόβλημα δεν είναι οΰτε ό Νεοημερολογιτισμός ούτε οί Φλωριναίοι, αλλά τό γεγονός δτι παράγοντες έκ τοϋ περιβάλλοντος μας δεν είναι ειλικρινείς. Δηλαδή, ένώ είς τους επερωτώντας αυτούς ύποκριτικώς δηλώνουν, δτι κρατοϋν τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν καί δτι προέρχονται άπό τόν ' Αγιο Πατέρα, είς τήν πράξιν άναιροϋν αυτήν τήν όμολογίαν καί τήν προδίδουν. Υπάρχει άλλη πλέον ιερόσυλος έπίκλησις καί του ονόματος τοϋ Αγίου Πατρός Ματθαίου; Τί ζητοΰμεν ημείς: Νά συγκληθή Κανονικά ή Ί. Σ. καί νά έπιληφθή έπί ό'λων των γνωστών καί πολλάκις άναλυθέντων θεμάτων πού σχετίζονται μέ τήν δήθεν «χειροθεσία ώς έπί σχισματικών» καί τήν Όμολογία - Έκκλησιολογία της Γνησίας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας. Αυτοί δχι μόνον αρνούνται τοοτο αλλά καί δλα τά σχετικά θέματα τά θέτουν είς τό άρχεϊον καί μηχανεύονται, πάλιν μαζί μέ τους Φλωριναίους, αντί πλέον της «νεοεικονομαχίας», τό δήθεν «άμάρτυρον» καί τήν «καινοτομίαν» του Κ. Γκουτζίδη τόν όποιον, καί Φλωριναίοι καί «δικοί» μας, έθεσαν ύπό διωγμόν, καί δέν θέλουν οΰτε τό δνομά του νά άκούουν, ένώ καί τήν έλαχιστότητά μας έθεσαν έξω άπό κάθε διακονίαν, διά νά «τοποθετήσουν» έκεΐ ανεπαρκή καί πειθήνια όργανα των Τσακίρογλου καί του κ. Κάτσουρα. Οΰτοι καθ' ολα τά τελευταία έτη έμαθήτευσαν παρά τω κ. Βασιλείω Σακκα, αλλά ώρισμένοι καί παρά τω μεγάλω διώκτη της "Ορθοδοξίας, κ. Άθ. Σακαρέλλω. (14) Αυτοί απεδείχθησαν «ικανοί» καί «άξιοι», δπως πιστεύουν, νά μας εξοστρακίσουν καί νά πλευρίσουν καί «αιχμαλωτίσουν» ώρισμένους "Αρχιερείς, πρώτα βεβαίως τόν Μακαριώτατον, τόν όποιον αποδεδειγμένως, άπό τό 1997 κατέστησαν άσπονδον διώκτην μας. Τά σχέδια επομένως τοϋ Νεοημερολογιτισμου καί τοϋ Φλωρινισμου νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί άδιάκοπον Άποστολικήν Διαδοχήν των "Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων της Γνησίας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας, δέν διακόπτονται τό 1995, αλλά συνεχίζονται πολύ δολιώτερα, δι' άλλων εγκαθέτων, οί όποιοι διέβρωσαν καί ήφάνισαν πρωτίστως συνειδήσεις ώρισμένων "Επισκόπων. Πατέρες καί "Αδελφοί Τό γεγονός της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής, κατά τήν οποίαν τό Πνεύμα τό "Αγιον κατελθόν έπί τους "Αγίους Μαθητάς καί "Αποστόλους, έκτοτε συγκροτεί δλον τόν θεσμόν της "Εκκλησίας του Χρίστου, αλλά καί τό θλιβερόν γεγονός, κατά τό όποιον (12) Βλέπε είς τήν «Ο.Π.» Τόμος 11ος, σελ. 217-225 καί Τόμος 12ος, σελ. 11-24, ^1-53. (13) "Ακόμα καί νά μήν σταθή δυνατόν νά πραγματοποιηθή αυτό τό ένιαϊο παλαιοημερολογιτικον σχήμα, αυτό πού έχει μεγαλύτερα σημασία, είναι ή έστω καί μεμονωμένη, έμμεσος ή άμεσος έξάρτησις των διαφόρων παρατάξεων... έκ του παγκοσμίου σχήματος των δήθεν «"Ορθοδόξων Εκκλησιών», Νεοημερολογιτικών ή Παλαιοημερολογιτικών. (14) Τόν γνωστόν καί ώς «μεγάλον πειροσμόν» πού κατά Φλωριναΐον Έπίσκοπον ευθύνεται καί διά τήν δήθεν «νεοεικονομαχίαν»... καί διά τό «άμάρτυρον».
158 ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ πολεμείται ιδιαιτέρως εις τόν αιώνα μας, αύτη Αϋ'τη ή Εκκλησία τοϋ Χριστοί, πολεμείται ή "Ορθόδοξος Έκκλησιολογία καί ή αλληλοδιάδοχος χειροτονία των "Επισκόπων Της, ή "Αποστολική Διαδοχή, δηλαδή αυτή ή «συνεχής Πεντηκοστή», αυτά μάς ήνάγκασαν νά γράφωμεν αυτήν την μεγάλην Έγκύκλιον. Καί ναί μεν ή Εκκλησία, ώς ό Χριστός, δέν έπαθε καί δεν θά πάθη ποτέ τίποτε, κινδυνεύομεν, όμως ήμεΐς, καί προς τόν σκοπόν αυτόν άγωνιζόμεθα νά μην «πάθωμεν», δηλαδή νά μην εύρεθή Κολία δύναμις ή ενέργεια νά μάς βγάλη έκ της σωτηρίου Κιβωτοί). Μέ τήν χάριν του ΘεοΟ, δέν διενοήθημεν ποτέ νά κάνωμεν σχίσμα, όπως συκοφαντικώς μας κατηγορούν, αλλά μέ δλας μας τάς ταπεινός δυνάμεις, άγωνιζόμεθα νά μείνωμεν δλοι εντός της "Εκκλησίας, ή δε θεία Χάρις νά θεραπεύση τά ασθενή διά τής καλής ομολογίας της "Ορθοδοξίας. "Αλλωστε οΰτε τό 1995, τολμώ είπεΐν, έγινε σχίσμα, αλλά απλώς ή τρι^μία, ή οποία ήγέρθη τότε έκ τής έπιχειρηθείσης προδοσίας καί ή όποια πάλιν έγείρετα., αποδεικνύει δτι ή Εκκλησία δέν δέχεται καί έκβράζει (έκβάλλει) ό'λα τά νεκρά καί σεσηπότα, κατά τήν πίστιν, μέλη. Ή Ορθοδοξία, ή Εκκλησία, ό Χριστός, ό Οποίος μακροθυμεϊ καί αγαπά «τάς πόρνας καί τους τελώνας», ήτοι τους αμαρτωλούς, δέν δέχεται τους ύποκριτάς Φαρισαίους, δέν δέχεται τους βλάσφημους και προδότας τοϋ Χρίστου και τής Εκκλησίας Του, διό «ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ! ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟ- ΒΟΥ». Άγαπώμεν καί εύλαβοΰμεθα δλους τους έν Χριστώ Πατέρας καί "Αδελφούς, άπό τόν Μακαριώτατον Άρχιεπίσκοπον καί Πατέρα μας, μέχρι καί τόν τελευ αΐον πιστόν, ένώ ήμεΐς αν καί έγιναμε μισητοί, διότι μέ 6λας τά δυνάμεις μας πολεμούμε τήν Παλαιοημερολογιτικήν Οίκουμενιστικήν προδοσίαν, δέν Θά ύποστείλωμεν τήν σημαίαν τοϋ "Αγώνος, διό καί ΖΗΤΟΥΜΕΝ, έν ονόματι τής Εκκλησίας του Χρίστου, καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί συνέπειαν προς Αυτήν. Ζητοϋμεν επιμόνως καί δέν ύπο^ωροϋμεν άπό τήν Θέσιν αυτήν, ήτοι, νά εξετασθούν τά θέματα τά όποια αμέσως ή εμμέσως προσβάλλουν τήν Έκκλησιολογίαν καί τήν Άποστολικήν Διαδοχήν, ήτοι: α) Ζητοϋμεν τήν όμολογιακήν άντιμετώπισιν τής σχισματοαιρέσεως των «πέντε» συμφώνως καί προς τήν άπό 2.6.1995 Άπόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, διά τής οποίας τους επεβλήθη αργία «μέχρις εκδικάσεως τών πράξεων των», καθώς καί προς τήν υπ' αριθμ. 3005/18.6.1997 Συνοδικήν Άπόφασιν, διά τής οποίας τους άπηγγέλθη βαρύτατον κατηγορητήριον καί διετάχθησαν ανακρίσεις!* ' (βλέπετε αντιστοίχως εις «Κ.Γ.Ο.» Τόμον 1995 σελ. 149 καί Τόμον 1997 σελ. 195 καθώς καί εις τήν «Ο.Π.» του Μαΐου 2002, Τόμος 13ος, σελ. 188-207). β) Ζητοϋμεν τήν όμολογιακήν άντιμετώπισιν του βλάσφημου «"Απαλλακτικού Βουλεύματος» 54/76, καί προηγουμένως καί τής «αποφάσεως» τής Ρωσικής Συνόδου τοϋ (15) Αιατί ΕνεχρώΟησαν αύται αϊ αποφάσεις και «Ετάφησαν»; Πώς δέ αποτολμά 6 Σεβ. κ. Νικόλαος είς εσχάτως άποσταλεϊσαν μοι έπιστολήν του νά μοι γράφη ψευδώς δτι «Αλλαγή τον Μακαριώτατον χαί τών λοιπών Αρχιερέων έναντι τών πέντε... δέν υφίσταται, όπως άναληθώς ίσχνρίζεσϋε, προς έντνπωσιασμόν ή παραπλάνησιν...» καί δτι δήθεν δσα γράφομεν καί καταγγέλλομεν είναι «αυθαίρετος συλλογισμός» «καί αυθαίρετα συμπεράσματα. Μαρτυρούν δέ τήν άπεγνωσμένην προσπάθεια νά εφευρεθούν λόγοι κατηγορίας κατά τών Αρχιερέων τής Ί. Σ. δτι έχασαν τήν όμολογίαν των, ώστε νά νομίζετε ότι μπορείτε νά ίσχνρίζεσθε πώς ο,τι άποφααίζομεν μπορεί νά μήν γίνεται σεβαστόν». Δηλαδή μέχρι καί αυτή ή ιερόσυλος συμπαιγνία περί -<παραιτήσεως» πρέπει νά γίνη σεβαστή καί νά άναγνωρισθή, έστω καί άν πρόκειται πράγματι δι' ένα επινόημα τοϋ πονηρού. ΤαΟτα κατά τήν ύπ' αριθμ. 3190/ 27.5.2003 άπαντητικήν, έπί τής ύπ' αριθμ. 321/17.4.2003 ημετέρας, έπιστολήν του, τήν οποίαν δημοσιεύομεν είς τό παρόν τεύχος, είς τήν στήλην: «ΟΛΙΓΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ».
ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 159 1971 έπί της όποιας έστηρίχθη καί τό «Άπαλλακτικόν Βούλευμα», δπως και των μετά τό 1995 νεωτέρων δικαστικών αποφάσεων. γ) Ζητούμεν τήν έν αγάπη καί άληθεία συνέχισιν τοϋ θεολογικού διαλόγου μέ τους Φλωρινικούς καί μέ κάθε άλλον παράγοντα καί τήν άπόδοσιν ευθυνών διά τήν κατά τό 1998 έπιχειρηθεΐσαν παρωδίαν διαλόγου. δ) Ζητούμεν νά αποδείξουν τό ύποκατάστατον της «νεοεικονομαχίας», περί δήθεν «αμάρτυρου» καί «καινοτομίας» τό όποιον έχάλκευσαν οί Φλωριναΐοι μαζί μέ τό παρασυνοδικόν μας κατεστημένον. ε) Ζητοϋμεν νά γίνη σεβαστή ή Κανονική Τάξις καί νά λειτουργήση Κανονικά ό Συνοδικός θεσμός καί νά εξετασθούν Κανονικώς καί μέ σεβασμόν προς τήν Άλήθειαν καί τό Δίκαιον, άπασαι αί Καταγγελίαι - Άναφοραί έπί θεμάτων Πίστεως, καί νά άποδοθή τό δίκαιον προς πασαν κατεύθυνσιν. στ) Ζητοϋμεν νά έξετασθή τό θέμα της αποτυχίας της Ιεραποστολής είς τήν Ρουμανίαν καί νά αποδοθούν εύθΰναι καί ζ) Ζητοϋμεν πλέον, πρίν άπό δλα τά ανωτέρω, νά άνακληθή ή ιερόσυλος περί παραιτήσεως τοϋ Μακαριωτάτου συμπαιγνία, ή οποία τελικά εξυπηρετεί τήν προίοσίαν κατά της Εκκλησίας, καί νά ανακληθούν τά ψεύδη, τά όποια ελέχθησαν μέ τήν Είσήγησιν τού Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Νικολάου, τήν 25.4.2003 προκειμένου νά θεωρηθή ή «παραίτησις τού Μακαριωτάτου» σύμφωνος μέ τήν παράδοσιν της Εκκλησίας. Ημείς ό Επίσκοπος Κήρυκος ΔΕΝ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΑΜΕΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩΜΕΝ, τήν ίερόσυλον συμπαιγνίαν της 5.2.2003, μέχρις δτου άνακληθή αυτή, καί έκδικασθή ή ύποδικία είς τήν οποίαν έρριψαν αϊ σκοτεινοί δυνάμεις, τόσον τόν Μακαριώτατον Άρχιεπίσκοπον κ. Άνδρέαν, όσον καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιώς καί Νήσων κ. Νικόλαον, καί τους ουνεργήσαντας άπό τήν 5.2.2003 καί 25.4.2003 Αρχιερείς, καί έν συνεχεία εξετασθούν Κανονικώς δλα τά θέματα καί ληφθούν αποφάσεις, αί όποΐαι νά συμφωνούν μέ τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν Άλήθειαν. Τούτο τό θέμα, δπως καί τά προηγούμενα είναι μείζονα καί πρωτεύοντα θέματα Κανονικής Τάξεως, αλλά καί Πίστεως, διά τούτο, δπως δλοι οί όμολογηταί άγιοι, καί έν τοις έσχάτοις καιροϊς ό όμολογητής Ιεράρχης Ματθαίος, δεν ύπεχώρησαν, ούτω δι' ευχών των καί μέ τήν Χάριν τοϋ Θεού, δεν θά ύποχωρήσωμεν καί ημείς μέχρι εσχάτης μας αναπνοής, καί πιστεύομεν δτι Κύριος ό Θεός θά πολεμήση τους εχθρούς του, ασχέτως αν ημείς, έφ' δσον θά ζώμεν, ενδέχεται νά είσέλθωμεν καί είς τάς Κατακόμβ«ς Πατέρες καί Αδελφοί, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, καί άς είμεθα βέβαιοι ότι έφ' δσον άγωνιζόμεθα νά μείνωμεν πιστοί είς τήν 'Αγίαν Του Έκκλησίαν, έφ' δσον άγωνιζόμεθα διά τό μικρόν λεΐμμα, ώστε νά μείνη άλύμαντον άπό της συγχρόνου λύμης τοϋ Παλαιοημερολογιτικοΰ Οικουμενισμού, ό Κύριος θά είναι μαζί μας. Έτσι βαδίζοντες επακριβώς καί μέ σύνεσιν τοις ϊχνεσι τού Αγίου Πατρός, θά συνεχ.ζωμεν νά άπολαμβάνωμεν έν τη Εκκλησία καί διά της Εκκλησίας, καί τήν χάριν, της συνεχούς Αγίας Πεντηκοστής, καί οϋτω θά τιμήσωμεν καί πάντοτε θά τιμώμεν καί τήν Έπέτειον της Όσιας Κοιμήσεως του ΌμολογητοΟ Ίεράρχου Ματθαίου καί θά έχωμεν μεθ' ημών είς τόν υπέρ της "Ορθοδοξίας Αγώνα μας, τάς προς εόν πρεσβείας του. ΑΜΗΝ. Διατελούμεν μετά διαπύρων πατρικών ευχών καί ευλογιών "Ελάχιστος έν "Επισκόποις ί Ό Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής ΚΗΡΥΚΟΣ
160 ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ ΘΠΙ ΤΗ ΟΥΜΠΧΗΡωβΘΙ 550 βτων ΧΠΟ ΤΗΟ ΧΜΟΟθω01453-2.003... ΟΥΝβΛΡΙΟΝ' Μετά την πρώτη αλωσι της Βασιλίδος των Πόλεων υπό των Φράγων τό 1204 καί ολίγον πρίν τήν δευτέραν αλωσι τοϋ 1453 υπό των Τούρκων, συντελείται μία καθοριστικής σημασίας διά τήν τύχη τής Κων/λεως, προδοσία...! Στίς 11 Μαίου του 330, μία χιλιετία πριν τήν πτώσι (διά τήν ακρίβεια 1.123 έτη καί 18 ήμερες), τήν ώρα των Εγκαινίων της Νέας Ρώμης, ό Μέγας Κων/νος έγραφε εις τήν Ιδρυτική στήλη τής Πόλης: «Σοί Χριστέ, κόσμου Βασιλεύς καί δεσπότης, σοί προστίθησι τήν δε δούλην πόλιν καί σκήπτρα τής δε καί τό πάν Ρώμης κράτος φύλαττε ταύτην, σώζε δ' ε'κ πάσης βλάβης». Δυστυχώς δμως οι επιδράσεις άπό τήν Δύσι είς τήν ΌρΘόδοξο "Ανατολή 11 'διέφθειραν σταδιακά τους Βυζαντινούς, οι όποιοι τό 1438-39 ώδηγήθησαν είς τήν προδοσία τής Πίστεως κατά τήν Σύνοδο τής Φερράρας - Φλωρεντίας. Είς τήν έν λόγω Σύνοδον ό Πάπας Ευγένιος ό Δ', δεδομένου δτι αντιμετώπιζε ιδιαίτερα σημαντικά προβλήματα μέ τήν άντισύνοδο τής Βασιλείας πού τόν είχε καθαιρέσει, συγκέντρωσε αόνο 63 Έπισκόπους, οί δέ ορθόδοξοι μέ επικεφαλής τόν Αυτοκράτορα Κων/λεως Ιωάννη τό Η' Παλαιολόγο (1425-1448) καί τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωσήφ ήσαν περίπου εκατό. Οί 22 ήσαν Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων καί οί αντιπρόσωποι των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιοχείας καί Ιεροσολύμων. Ό Πάπας επεδίωξε αυτήν τήν «Σύνοδο», διότι έθεώρησε κατάλληλη τήν ευκαιρία λόγω τοϋ Τουρκικού κινδύνου, νά έκβιάση καί έπιτύχη τήν άνευ δρων έ'νωσιν (ϋποταγήν), ό δέ αυτοκράτορας νόμιζε ότι προδίδων τήν ΌρΘοδοξία καί ύποτάσσων αυτήν είς τόν Πάπα θά είχε σοβαρή βοήθεια άπ' αυτόν. Ό Πατριάρχης ήτο ένας «άστατος καί καιροσκόπος», «μικρόνους καί μικροπόνηρος», «ύπενδίδων (ύποχωρών) είς πάσαν πλαγίαν συμβουλή ν»... καί «ουδέν σταθερόν έγίνωσκε περί τής μελετωμένης Συνόδου», αγνοούσε δέ περισσότερον άπό τόν Αυτοκράτορα, δσα συνέβαιναν στην Δύση. Συνέλαβε λοιπόν, τήν άνόητον ίδέαν, δτι θά μπορούσε μέ τήν βοήθεια τοΰ Πάπα νά άποσείση τόν ζυγό τής πολιτικής επεμβάσεως καί νά απόκτηση περισσότερη ελευθερία έ'ναντι τοϋ Αύτοκράτορος. Ήτο κατά τόν "Αγιο Ν/Ιάρκο, «προδιεφθαρμένος έπαγγελίαις λαμπραϊς καί δόμασιν», Ό "Αγιος Μάρκος ό Ευγενικός «μόνον κατόπιν πιέσεως έχειροτονήθη Επίσκοπος καί εδέχθη νά μεταβή είς Φλωρεντίαν», καί τοΰτο διά νά συμμετάσχη στον άντιαιρετικό αγώνα, έπ' έλπίδι μετανοίας καί επιστροφής των Δυτικών. Έλεγεν: «Έγώοΐτε Άρχιερεύς έβουλόμην γενέσθαι, οϋτε είς τήν Σύνοδον άφικέσθαι, αλλά διά τήν έπιταγήν καί τήν χρείαν τής τοϋ Χρίστου Εκκλησίας...» Ή Θεία Πρόνοια δμως κατηύθυνε τά πράγματα, έτσι ώστε νά άναδειχθή ούτος μέγας πρόμαχος τής "Ορθοδοξίας. Ήγωνίσθη είς τήν Σύνοδον υπέρ τής "Ορθοδοξίας μέ διάθεσιν μάρτυρος, καί μέχρις δτου τοϋ αφαιρέθηκε ό λόγος. Στήν σύνοδο ήτο ό μόνος υπέρμαχος τής "Ορθοδοξίας, γι" αυτό ό αυτοκράτορας τόν κατεδίκασε σέ σιωπή, καί τούτο διά νά μήν ελέγχεται ή πλάνη καί ματαιωθή ή ψευδένωσις, πού εγχον ήδη προαποφασίσει. "Οταν, ό "Αγ. Μάρκος ήτο ασθενής καί δέν (1) Ή αρχή των προβλημάτων μέ τήν Δύσι τοποθετείται κατά τόν Ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρήγόπουλο στήν 5η εκατονταετηρίδα (500 μ.χ.), οί επιδράσεις δέ είναι εμφανείς ήδη άπό τήν έποχήν των Κομνηνών.
ΟΡΘΟΑ,ΟϋΟΟ ΠΝΟΗ 161 πήγαινε στίς συνεδριάσεις «ουδείς εκ των Ελλήνων άπήντα εις τάς αγορεύσεις τών Λατίνων». Έτσι, «πολεμούμενος υπό των Λατίνων καί προδιδόμενος ΰπό των Ελλήνων... έμεινε μόνος, γενναίος μεταξύ των δειλών, άντιμετωπίζων καί νικών τους πάντας». Στηριζόμενος είς τήν Γραφήν καί τίς Οικουμενικές Συνόδους άπεδείκνυε δτι «ού μόνον είσίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά καί αιρετικοί». Άπό τους συμμετασχόντας, ό μεν Πατριάρχης Ιωσήφ υπέκυψε είς τόν Πάπα επικαλούμενος τήν «οίκονομικήν έ'νωαιν», είχε δε οίκτρόν τέλος, ολίγον προς της υπογραφής τής ψευδενώσεως, ό δε Επίσκοπος Νικαίας Βησσαρίων έγινε εξωμότης, ασπάσθηκε τά παπικά δόγματα καί κατέληξεν νά γίνη ό δεινότερος εχθρός τοϋ Άγιου Μάρκου καί υπερασπιστής τής υποταγής των Όρθοδόξων είς τόν Παπισμόν. Χαρακτήριζε δέ περιφρονητικά τήν Όρθόδοξο Εκκλησία «Εκκλησία των Γραικών», καί έλεγε «δτι κατήντησε είς τό μηδέν» καί «οσονούπω θά έκλειψη», ό ίδιος δέ έγινε καί Καρδινάλιος καί καλούσε τους "Ορθοδόξους νά προσκυνήσουν τόν Πάπα. Οι υπόλοιποι «ορθόδοξοι επίσκοποι ώς χαμαιλέοντες προσεχώρησαν είς τήν παράταξιν τοϋ έξωμότου Βησσαρίωνος, προδώσαντες τήν Όρθοδοξίαν». Τόν Ιανουάριο - Φεβρουάριο του 1439 ή Σύνοδος μετεφέρθη στην Φλωρεντία. Στήν αρχή έγένετο ελεύθερη συζήτησις, όταν δμως ό Πάπας αντελήφθη ότι ή ελεύθερη διερεύνησις των θεμάτων καί ή Κανονική λειτουργία τής συνόδου θά άπέβαιναν είς βάρος του καί προς όφελος των "Ορθοδόξων, έμηχανεύθη νά άσκηση ψυχολο^ικήν πίεσιν. Ό Αυτοκράτορας συνεργάσθηκε μαζί του καί έγινε έναντι των όρθοδόξων ό αύθέντης τής συνόδου. Αέν επέτρεπε έλευθερίαν λόγου είς τους αντιδρώντας στά κακόδοξα σχέδια του. «Τελικώς άπηγόρευσε τάς επισήμους συζητήσεις εν τη σννόδω καί εδέχθη τάς κατ ' ιδίαν έπαφάς καί τάς παρασκηνιακός ενεργείας, αϊ όποϊαι ηύτόουν τά σχέδια τοϋ Παπα Ευγενίου τοΰ Α». Αέν έδίστασε δέ «νά αφαίρεση τόν λόγον άπό τό στύλον τής Ορθοδοξίας Μάρκον Εύγενικόν» καί οΰτω νά άφήση «ελεύθερον τόν έξωμότην Βησσαρίωνα Νικαίας νά έκφωνή φιλοπαπικούς λόγους». Έτσι ή Σύνοδος έστερήθη του ορθοδόξου λόγου. Διά τής μεθόδου τής δεσμεύσεως τού λόγου καί τών παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων, συμφωνήθηκε καί υπογράφηκε ή ψευδένωσις. "Υπογράφηκε ύπό τών Παπικών καί τών ύποταγέντων είς τόν Πάπα «όρθοδόξων», κατά τρόπον άντάξιον τής προδοσίας. "Ιδού πώς: ΆφοΟ έπαυσαν οι επίσημες διαλέξεις στήν Σύνοδο, «ιδίως (ιδιωτικά) καί κρύφα καί συνεσκιασμένως πάντα έγένοντο. Αϊ τε γάρ συνελεύσεις αϊ παρά τοΰ Βασιλέως μετά δέκα "Αρχιερέων εις τόν Πάπαν ιδία έγένοντο καί μυστικώς καί οϋτε οι λοιποί τών ημετέρων άρ/ιερέων, οϋτε οι επίσκοποι τών Λατίνων οΐδασι (γνωρίζουν) τά έκεϊσε λαληθέντα. Καί αϊ συνελεύσεις πάλιν, αϊ παρά τών ημετέρων γεγονυϊαι, καί έν τώ παλατίω καί έν τώ πατριαρχείω κελλικώς (μέσα στά κελλιά) έγένοντο. Καί οΰκ ήσαν τά έν αύταϊς ώς πράξεις Συνόδου καθολικής, αλλά τρόποι καί έπίνοιαι (μη/ανουργίες) εντεύθεν κατεσκευάζοντο, δπως άν στέρξωσι οί ημέτεροι τήν μετά τών Λατίνων έ'νωσιν». Τήν 6ην "Ιουλίου 1439 υπεγράφη ό δρος τής ενώσεως, ή οποία έπεσφραγίσθη διά λειτουργίας είς τόν Μητροπ. Ναόν τής Φλωρεντίας. Ό "Αγιος Μάρκος δέν ύπέγοαψε τόν δρον τής ενώσεως, αλλά «έκάθητο σιωπών καί αλγών (λυπημένος σφόδρα) επί τοις γενομένοις». Ό Πάπας δταν έμαθε δτι ό άγιος Μάρκος δέν υπέγραψε είπε: «Λοιπόν!*) Τό ίδιο δέν συμβαίνει καί σήμερον; Τί σύμπτωσις!
162. ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΚ έποιήσαμεν ουδέν». Τήν σύνοδον αυτήν ό άγιος Μάρκος ώνόμασε «Καϊαφικόν... συνέδριον», ή δε Όρθόδοξος Εκκλησία τήν κατεδίκασε πανορθοδόξως καί τήν έχαρακτήρισί «ληστρικήν», «εναγή», «μιαράν», «αθεσμον»... «ψευδοσύνοδον». Παρομοίως λειτουργεί καί ή Ιερά Σύνοδος τά τελευταία έτη προς εξυπηρέτηση των σχεδίων του Παλαιοημερολογιτικοΰ Οικουμενισμού. Τό κίνημα της προδοσία^ εκείνων των αποστατών Βυζαντινών του 1438, έκετνο τό «ΚΑΪΑΦΙΚΟΝ Σ ν ΝΕΔΡΙΟΝ» τοι Πάπα Ευγενίου, επαναλαμβάνεται καί τό άντιμετωπίζομεν οι ορθόδοξοι καί πάλιν κατά τάς τελευταίας δεκαετίας. Κατ' αύτάς, τόσον μέ τό κίνημα των πέντε (καί όσων προηγήθησαν αύτου), όσον καί μέ δσα συνέβησαν μετά τό σχίσμα των (1995), ή Εκκλησία αντιμετωπίζει καί πάλιν τήν παράλληλον πλην δολίαν έπιχείρησιν προδοσίας κατά της Αποστολικής Διαδοχής καί της Έκκλησιολογίας. Αντιμετωπίζει τήν ΰποταγήν τής Ορθοδοξίας εις τόν άντίχριστον καί άντιεκκλησιαστικόν ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟ1Ν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ, γεγονός τό οποίον σημαίνει ύποταγήν εις τόν Νεο«ιμερολογιτικό\ καί δι' αυτού εις τόν Προτεσταντικό ν καί Παπικόν Οίκουμενισμόν. ΤοΟτο δλον ενεργείται καί εις τόν χώρον τής "Ορθοδοξίας, άπό ένα έπιτελετον εγκαθέτων τό όποιον σύρει τόν Μακαριώτατον καί δύο - τρεις Αρχιερείς καί τους υποχρεώνει, ή τους πλανά, ώς άβούλους(;) ή υστεροβούλους(;) καί πάντως ώς έπιλήσμονας, καί απεργάζονται δι' αυτών τήν προδοσίαν. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, άν εΐπωμεν, δτι ή «Σύνοδος τής Φερράρας», συνεχίζεται καί σήμερα εις τάς "Αθήνας (Μπότσαρη 8)! Καί σήμερον μας λέγουν «ή "Εκκλησία ιών Ματθαιϊκών διελύθη» καί «οσονούπω θά έκλειψη». Καί σήμερον, ορθόδοξοι επίσκοποι δειλοί καί υστερόβουλοι, γίνονται υποχείριοι του ιδικού μας «βατικανοϋ», μετασχηματιζόμενοι αναλόγως κάθε φορά, καί προδίδουν τήν "Ορθοδοξία! "Απαγορεύεται καί σήμερα νά ομιλούν οι "Ορθόδοξοι "Επίσκοποι, τους αφαιρείται ό λόγος καί ατιμάζονται! Τελευταίον δεινόν κατάντημα των, αποτελεί ή άπό 5.2.2003 έκδηλωθεϊσα ιερόσυλος συμπαιγνία περί παραιτήσεως του Μακαριωτάτου! Δυστυχώς μετά τήν Συνεδρίασιν τής 5.2.2003 δεν μπορούμε νά ομιλούμε απλώς διά μη σωστή λειτουργία τής Ιεράς Συνόδου, δεν μπορούμε νά ομιλούμε μόνον διά Καϊαφικά συνέδρια, καί ληστρικές αποφάσεις, αφού πλέον δεν συγκαλείται καν νομίμως ή Ί.Σ., μέ συνέπειαν οί "Αρχιερείς, ανταποκρινόμενοι εις τάς παρανόμους προσκλήσεις τοΰ μοιχεπιβάτου «Τοποτηρητού» τού "Αρχιεπισκοπικού Θρόνου νά συνεργούν εις τάς ιεροσυλίας καί νά εμπίπτουν εν γνώσει των εις τό περί συνωμοσίας - φατρίας έ'γκλημα, καί τούτο αποκλειστικώς προς έξυπηρέτησιν τής ενεργούμενης προδοσίας κατά τής Αποστολικής Διαδοχής καί τής Όμολογίας - Έκκλησιολογίας τής Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τής Ελλάδος. Αναφορικά μέ τήν λειτουργία τής Ί.Σ., καθ" ολα τά τελευταία έ'τη, έχει γίνει αναλυτικός λόγος άπό τών σχετικών στηλών τής «Ο.Π.»,' 2) ειδικά δέ διά τήν συνεδρίασιν τής 5.2.2003 βλέπε περισσότερα εις τήν στήλην «ΟΛΙΓΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ» εις τά τεύχη Ίανουαρ. - Φεβρ. 2003 (σελ. 6-22), Μαρτίου 2003 (σελ. 74-82), "Απριλίου 2003 (σελ. 99-120), αλλά καί εϊς τό παρόν τεύχος εις τήν αμέσως έπομένην σελίδα. (2) Βλέπε είς τόν Ιΐον Τόμον της «Ο.Π.», σελ. 111-116, 139-146, είς τόν 12ον Τόμον, σελ. 75-89, 107-130, 151-157, 211-223, 242-279, είς τόν 13ον Τόμον, σελ. 3-19, 42-84, 139-166, 188-207, 232-250, 267-286, 406, 461-494, καί είς τόν 14ο Τόμον, σελ. 6-22, 74-82, 99-120.
ΟΡΘΟΛΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 163 «ΓΑ ΟΚ165Ν ΘΝΟΤΧΟΘΙΟ ΚΧΙ ΚΧΤΧΓΓΘΑΟΧΙ ΘΠΙ ΤΗΟ ΠΧΡΧΙΤΗΟθωΟ ΤΟΥ Μ. ΧΡΧΠΟΥ κ. ΧΝΛΡ6ΟΥ (Μέρος 3ον) Τοΐ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτική; ΚΗΡΥΚΟΥ Εις τά δύο προηγηθέντα άρθρα μας αφιερώσαμε πολλάς σελίδας αποδεικνύοντας δτι τό τόλμημα της 5.2.2003 περί παραιτήσεως του Μ. Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου, αποτελεί ΙΕΡΟΣΥΛΟΝ ΠΟΝΗΡΑΝ ΠΡΑΞΙΝ, Ισοδυναμούσαν μέ έγκλημα τόσον κατά του ιδίου του Μακαριωτάτου, δσον καί κατά της Εκκλησίας. Ό Μακαριώτατος παρά πασαν ύπό τών Ιερών Κανόνων ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙΝ της παραιτήσεως Άρχιερέως καί παρά τήν αύστηράν δισχιλιετή πραξιν της Εκκλησίας, έτόλμησεν νά παραιτηθή προς χάριν κάποιων άθέσμων επισκοπικών χειροτονιών, (έκ του περιβάλλοντος του), αϊ όποΐαι, δπως πιστεύει, θά εγγυηθούν τήν διαιωνισιν τοϋ σημερινού δικτατορικού καθεστώτος εξουσίας εις τάς Ιεράς Μονάς, τόσον της Μεταμορφώσεως εις Κουβαρά, δσον καί της Παναγίας εις Κερατέαν, αλλά καί εΰρύτερον εϊς τόν έκκλησιαστικόν χώρον, καθ' όσον τά ίδια πρόσωπα, εγγυώνται τήν όλοκλήρωσιν τών σχεδίων τού Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού. Επειδή, λοιπόν, τά Εκκλησιαστικά μας πράγματα εξελίσσονται έ*ί τά χείρω, ή πληροφόρησις τών πιστών Κληρικών καί Λαϊκών κρίνεται κατεπείγουσα καί απαραίτητος, διά νά μην πλανηθούν, διά τούτο συνεχίζομεν, δημοσιεύοντες τό ύπ' αριθμ. 321/17.4.2003 έ'γγραφόν μας, μέ τίτλον: «ΕΝΣΤΑΣΙΣ - ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΚΑΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ τόν Μακαριότατο ν Άρχ/πον κ. Άνδρέαν καί τους Σεβ/τους Αρχιερείς, Μέλη τής Ιεράς Συνόδου της Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας θέμα: Αϊ ύπ' αριθμ. 1155/3.4.2003, 3185/5.4.2003, καί 1156/8.4.2003 έγγραφα τού φερομένου ώς «Τοποτηρητού τής Αρχιεπισκοπής Αθηνών» κ. Νικολάου. Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι έν Χριστώ Αδελφοί, ΧΡ1ΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Ναί, ό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, άλλ' ήμεΐς καταφανώς παραμένομεν εις τόν «τάφον» τού Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού, τής νέας τάξεως πραγμάτων! Μας καλύπτει ώς «ταφόπλακα», ή αρνησις νά άντιμετωπίσωμεν, όμολογιακώς καί κατά τήν Κανονικήν τάξιν, όλα τά θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τά όποια μέ έντολήν τών ξένων Κέντρων «ετέθησαν εϊς τά Άρ/εία», ένώ κατελύθη ή Κανονική τάξις καί ό Συνοόικός θεσμός, καί προεκλήθησαν σκάνδαλα διά νά χρησιμοποιηθούν ώς άφορμαί διά νά κηρύξετε τό νέον σχίσμα. Όλα αυτά, ώς πραγματικά γεγονότα, πρέπει νά προβληματί-
16Λ ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΜ σουν, διότι κατά τήν ταπεινήν μας αποψιν, αυτά είναι εκείνα, τά οποία σαφώ αποκόπτουν άπό τήν "Εκκλησίαν καί θέτουν εκτός Αυτής, ιδιαιτέρως τοις Επισκόπους Ή καταφανώς ύπουλος στροφή τόσον του Μακαριωτάτου, δσον καί δύο - τριώ ακόμη Αρχιερέων προς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οίκουμενισμόν προκύπτει, ολίγο πρίν άπό τό τέλος του 1997 καί κατ' αρχάς χαρακτηρίζεται, άπό τήν άλλαγήν στάσεω έναντι των «πέντε» σχισματοαιρετικών, ή οποία τελικώς, κατά τήν 14.2.2002, έφθασε μέχρι καί της έκ μέρους του Μακαριωτάτου δικαίωσίν των. Κατά τήν είσήγησιν το Μακαριωτάτου εις τήν Σΰνοδον τής 14/27.2.2002, έν αντιθέσει προς όλα τά πρό τοί 1997 κείμενα του, τό σχίσμα των «πέντε», τώρα «δέν έχει σχέσιν μέ τήν Αποστολική Διαδοχήν καί τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν», τό δέ επιχείρημα τϋν «πέντε» περ δήθεν «νεοεικονομαχίας» ήτο... αληθές...». Σ.Σ.: Συγκεκριμένα έλεγε δτι πρόκειται «γιά μιά ιστορία πού κράτησε 4-5 έτη καί δέν έχει σχέση μέ τήν "Εκκλησιολογία κα τήν "Αποστολική Διαδοχή, αλλά μέ συγκεκριμένες Εικόνες». Δηλαδή, ύστερα άπό τή> ασυνέπεια τής Ί. Σ. προς τάς σχετικός αποφάσεις της, αναφορικά μέ τήν κανονική\ άντιμετώπισιν του σχίσματος τών «πέντε»,( 1 > ήλθε πλέον, κατόπιν των σχετικών ψιθυρισμών καί ή ευθεία άμφισβήτησις τών αιτίων του σχίσματος, τό όποιον αποδίδεται πλέο 1 εις τόν σκοπίμως καλλιεργηθέντα σάλον μέ τάς ιεράς Εικόνας, ό όποιος ώς γνωστό\ προέκυψε κατόπιν τής αποτυχίας τών πρ. Αττικής καί Ίερομ. ΕύΘμίου Έπιφανίου, \ιί προσβάλουν τήν Αποστολική Διαδοχή τών Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τής έν Έλλάδ Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας διά τής δήθεν ώς έπί σχισματικών γενομένης χειροθεσία< του 1971, ούτως ώστε νά έπιτυγχάνετο ή υπαγωγή μας είς τό Πατριαρχεΐον Ιεροσολύμων... Εις αυτήν τήν άπό 14.2.2002 είσήγησιν, ή όποια άπεδίδετο είς τόν Μακαριώτατον απαντήσαμε διεξοδικώς διά τής «Ο.Π.» είς τά τεύχη τοΰ Απριλίου καί Μαΐου 200ί (Τόμος 13ος, σελ. 142-156 καί 188-207), κατόπιν δέ αυτής τής απαντήσεως μαο προέκυψε ή σχετική αναφορά είς τήν νεωτέραν είσήγησιν τοΰ Μακαριωτάτου (τήο 5.2.2003) κατά τήν οποίαν φέρεται νά όμιλή περί «χαλκευθέντος προβλήματος τών Ίερώι Εικόνων». Έρωτώμεν: Τί ισχύει τέλος πάντων; Τό περί «νεοεικονομαχίας» ζήτημα ήκ τεχνητό ή όχι; Έάν ήτο τεχνητόν που άπεσκόπει αυτή ή σκόπιμος καί έπίμονο^ καλλιέργεια του ζητήματος αύτου, τό διάστημα 1991-1995; Διατί είς τήν είσήγησιν τήΰ 14.2.2002, είς αντίθεσιν προς όλα τά πρό του 1997 κείμενα του ό Μακαριώταπχ αμφισβητεί προκλητικά τό ότι τό σχίσμα του 1995 έχει σχέσιν μέ τήν Αποστολική Διαδοχή καί τήν Έκκλησιολογίαν; Διατί ένεκρώθησαν αϊ σχετικαί μέ τήν άντιμετώπισιν του σχίσματος αύτοΰ αποφάσεις τής Ί. Συνόδου; Μήπως ή «αμφιβολία» διά τό κατά πόσον είχον δίκαιον οι «πέντε», «...ήτο καί εις τών βασικών λόγων τής εκφρασθείσης δήθεν «ελευθέρας βουλήσεως του νά παραιτηθή» καί νά άναλάβη ό Σεβ. κ. Νικόλαος, ώς απόλυτα ΟΜΟΦΡΩΝ τών αιρετικών φρονημάτων τών «πέντε», οπές», εκτός άλλων διαβεβαιώσεων, προκύπτει καί άπό προσωπικός δηλώσεις τοϋ Σεβ. κ. Νικολάου, άπό τό 1995, καθ' ας ούτος «δέν πήγε μέ τους πέντε, όχι διότι διεφώνει πρόζ τά φρονήματα τους, αλλά διότι οι πέντε ήϋελαν νά ρίξουν τόν Αρχιεπίσκοπο». Δηλαδή, ό Σεβ. κ. Νικόλαος, έ'μεινε μέ τόν "Αρχιεπίσκοπο διά νά τόν «ρίξη» ό ίδιος τήν 5ην Φεβρουαρίου 2003 καί έ'τσι νά πέσουν είς τόν ίδιον λάκκον αμφότεροι! Καί όχι μόνον αυτό άλλ' (1) Βλέπε εις τό παρόν τείχος τής «Ο.Π.» σελ. 158.