Ανήλικος: Θύμα και Θύτης στην κύρια διαδικασία. Εισαγωγικές παρατηρήσεις

1 Ανήλικος: Θύμα και Θύτης στην κύρια διαδικασία Εισαγωγικές παρατηρήσεις Η μεταχείριση του ανήλικου παραβάτη ρυθμίζεται στο Ελληνικό Δίκαιο, με σειρά διατάξεων, κατά τρόπο διαφορετικό σε σχέση με τον ενήλικα δράστη (και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά βέβαια), με επικρατούσα την ιδέα της ειδικής πρόληψης και θεραπείας. Στο όγδοο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα περιέχονται ειδικοί ορισμοί για τη μεταχείριση των ανήλικων παραβατών των κανόνων του Ποινικού Δικαίου. Ανάλογα με την ηλικία τους, τη βαρύτητα της πράξης και την ψυχική τους κατάσταση, υποβάλλονται σε αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα ή και σε περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων. Ακόμη, με τις κατά καιρούς τροποποιήσεις των σχετικών διατάξεων διαφαίνεται η πρόθεση του νομοθέτη να προβλέψει μέτρα που στοχεύουν στην πρόληψη και φροντίδα για κοινωνική επανένταξη των ανηλίκων παραβατών, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκεται ο, κατά το δυνατόν, περιορισμός του εγκλεισμού τους, ως κυρωτικού μέτρου, στα καταστήματα κράτησης. Η πρόθεση αυτή φαίνεται ακόμη και από το γεγονός της αλλαγής του τίτλου του ογδόου κεφαλαίου, με το άρθρο 1 παρ. 1 Ν. 3189/2003, από «Ανήλικοι εγκληματίες» σε «Ειδικές διατάξεις για ανηλίκους». Ευνοϊκές διατάξεις για τους ανήλικους έχουν θεσπισθεί και στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ανήλικοι και Αναμορφωτικά Μέτρα Ας δούμε πρώτα ποιοι θεωρούνται ανήλικοι κατά τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα. Στο άρθρο 121 Π.Κ. όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 παρ. 2 Ν. 3189/2003, λοιπόν ορίζονται τα εξής: «1. Στο κεφάλαιο αυτό με τον όρο ανήλικοι νοούνται αυτοί που, κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης, έχουν ηλικία μεταξύ του όγδοου και του δέκατου όγδοου έτους της ηλικίας τους συμπληρωμένων. 2. Οι ανήλικοι υποβάλλονται σε αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα ή σε ποινικό σωφρονισμό σύμφωνα με τις διατάξεις των επόμενων άρθρων». Με την τροποποίηση του εν λόγω άρθρου αυξήθηκαν τόσο το κατώτατο όριο από το έβδομο στο όγδοο έτος συμπληρωμένο, όσο και το ανώτατο όριο από το δέκατο έβδομο στο δέκατο όγδοο έτος συμπληρωμένο. Η συμπλήρωση της ηλικίας κρίνεται κατά τα άρθρα 127, 241 εδ. β και 243 εδ. γ Α.Κ., δηλαδή επέρχεται μόλις παρέλθει η αντίστοιχη ημερομηνία του τελευταίου έτους προς την ημερομηνία του τελευταίου έτους προς την ημερομηνία γέννησης. Δηλαδή, το 8 ο έτος συμπληρώνεται με την πάροδο οκτώ (8) ετών και μίας (1) ημέρας από την ημεροχρονολογία γέννησης, ενώ το 18 ο έτος συμπληρώνεται αφής ο ανήλικος εισέλθει στο δέκατο ένατο έτος της ηλικίας του, δηλαδή, αφού έχει ολοκληρωθεί η 18ετία από της ημερομηνίας γέννησης (βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 353 με παραπομπές στη νομολογία και τη θεωρία). Στο άρθρο 122 Π.Κ. όπως αντικαταστάθηκε με την παρ. 3 άρθρ.1 Ν.3189/2003 ορίζονται τα εξής: «1. Αναμορφωτικά μέτρα είναι: α) η επίπληξη του ανηλίκου, β) η ανάθεση της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου στους γονείς ή στους επιτρόπους του, γ) η ανάθεση της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου σε ανάδοχη οικογένεια, δ) η ανάθεση της επιμέλειας του ανηλίκου σε προστατευτικές εταιρείες ή σε ιδρύματα ανηλίκων ή σε επιμελητές ανηλίκων, ε) η συνδιαλλαγή μεταξύ ανήλικου δράστη και θύματος για έκφραση συγγνώμης και εν γένει για εξώδικη διευθέτηση των συνεπειών της πράξης, στ) η αποζημίωση του θύματος ή η κατ` άλλον τρόπο

2 άρση ή μείωση των συνεπειών της πράξης από τον ανήλικο, ζ) η παροχή κοινωφελούς εργασίας από τον ανήλικο, η) η παρακολούθηση από τον ανήλικο κοινωνικών και ψυχολογικών προγραμμάτων σε κρατικούς, δημοτικούς, κοινοτικούς ή ιδιωτικούς φορείς, θ) η φοίτηση του ανηλίκου σε σχολές επαγγελματικής ή άλλης εκπαίδευσης ή κατάρτισης, ι) η παρακολούθηση από τον ανήλικο ειδικών προγραμμάτων κυκλοφοριακής αγωγής, ια) η ανάθεση της εντατικής επιμέλειας και επιτήρησης του ανηλίκου σε προστατευτικές εταιρείες ή σε επιμελητές ανηλίκων και ιβ) η τοποθέτηση του ανηλίκου σε κατάλληλο κρατικό, δημοτικό, κοινοτικό ή ιδιωτικό ίδρυμα αγωγής. 2. Σε κάθε περίπτωση ως πρόσθετο αναμορφωτικό μέτρο μπορεί να επιβληθούν επιπλέον υποχρεώσεις που αφορούν τον τρόπο ζωής του ανηλίκου ή τη διαπαιδαγώγησή του. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να επιβληθούν δύο ή περισσότερα από τα μέτρα που προβλέπονται στις περιπτώσεις α` έως και ια` της προηγούμενης παραγράφου. 3. Στην απόφαση του δικαστηρίου ορίζεται η μέγιστη διάρκεια του αναμορφωτικού μέτρου». Τα επιβαλλόμενα στους παραβάτες ανηλίκους αναμορφωτικά μέτρα έχουν διοικητικό χαρακτήρα και αποβλέπουν όχι στην τιμώρηση, αλλά στην διαπαιδαγώγηση, στην ηθική και κοινωνική βελτίωση αυτών, ώστε να επανενταχθούν το συντομότερο στην κοινωνία. Δηλαδή τα αναμορφωτικά και τα θεραπευτικά μέτρα συνιστούν αυτοτελείς κατηγορίες των εννόμων συνεπειών του ποινικού δικαίου ανηλίκων, είναι μέτρα ασφαλείας sui generis ή αναπληρωματικά της ποινής και δεν υπάγονται στην αρχή της ενοχής, αντί γι αυτήν, ισχύει στα μέτρα αυτά η βασική αρχή της αναλογικότητος, κατά την οποίαν επέρχεται ένας περιορισμός των αναμορφωτικών μέτρων όχι μόνο μέσω των προσωπικών συνθηκών του δράστη, αλλά και μέσω της βαρύτητας της πράξεως. Από τις διατάξεις των άρθρων από 121 έως 133 του Π.Κ., επίσης προκύπτει ότι ο ανήλικος παραβάτης του ποινικού νόμου δεν κηρύσσεται "ένοχος" από το δικαστήριο, αλλά τούτο σε περίπτωση θετικής διαγνώσεως, αποφαίνεται ότι ο ανήλικος "τέλεσε την πράξη", ενώ το ίδιο το δικαστήριο που επέβαλε τα μέτρα στον ανήλικο, μπορεί οποτεδήποτε να τα αντικαταστήσει ή και να τα άρει αν κρίνει ότι εκπλήρωσαν το σκοπό τους. Κατ` ακολουθίαν όλων αυτών, η απόφαση που επιβάλλει αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν είναι καταδικαστική, αφού τέτοια είναι η απόφαση που κηρύσσει ενοχή και επιβάλλει ποινή, στην περίπτωση δε απαγγελίας τέτοιων αναμορφωτικών μέτρων δεν γεννάται θέμα καταδίκης (ΑΠ 58/2010 ΠοινΔ/ΝΗ 2010/989, ΠοινΧρ. 2011/27). Υποστηρίζεται βεβαίως και η αντίθετη άποψη ότι δεν είναι μέτρα διοικητικού χαρακτήρα διότι αφ ενός μεν, επιβάλλονται από τα Δικαστήρια Ανηλίκων που είναι ποινικά Δικαστήρια και δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 96 του Συντάγματος «στα τακτικά ποινικά δικαστήρια ανήκει η τιμωρία των εγκλημάτων και η λήψη όλων των μέτρων που προβλέπουν οι ποινικοί νόμοι», αφ ετέρου δε, κατά τη θεωρία, θεωρούνται είτε μέτρα ασφαλείας, είτε μέτρα ασφαλείας αναπληρωματικά της ποινής, είτε είναι «ειδικά μέτρα ή μέτρα για ανηλίκους», δηλαδή μια τρίτη αυτοτελής κατηγορία μέτρων ή ποινικών κυρώσεων ή εννόμων συνεπειών του ποινικού δικαίου ανηλίκων (Διονύσιος Σπινέλλης, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1428). Περιλαμβάνονται δώδεκα (12) αναμορφωτικά μέτρα, κατά σειρά βαρύτητας, που σημαίνει ότι κάθε φορά επιλέγεται το ηπιότερο που θεωρείται αναγκαίο, δίκαιο και αποτελεσματικό για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Ισχύει και έναντι αλλήλων η αρχή της επικουρικότητας, αλλά και της αναλογικότητας, αφού η χρήση τους από το δικαστήριο πρέπει να είναι ανάλογη προς την προσωπικότητα του ανηλίκου και την

3 πράξη του, ενώ είναι δυνατή η επιβολή πλειόνων αναμορφωτικών μέτρων συγχρόνως (βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 357 με παραπομπές στη νομολογία και τη θεωρία). Στην παράγραφο 3 ορίζεται υποχρεωτικά ο καθορισμός της μέγιστης διάρκειας του επιβαλλόμενου μέτρου. Έτσι, διασφαλίζεται η αποφυγή της επί μακρό χρονικό διάστημα διατήρησής του χωρίς να συντρέχουν πλέον οι προϋποθέσεις και ταυτόχρονα προστατεύεται ο ανήλικος από αδικαιολόγητες παρατάσεις του μέτρου που του έχει επιβληθεί. Δεν ορίζεται στην Απόφαση, αλλά αυτά μπορούν να αρθούν ή μεταβληθούν κατ άρθρο 124, σε κάθε όμως περίπτωση παύουν αυτοδικαίως με τη συμπλήρωση του 18 ου έτους του ανηλίκου, σύμφωνα με το άρθρο 125 Π.Κ. Μόνο η επίπληξη έχει στιγμιαίο χαρακτήρα. Ας δούμε τώρα λίγο αναλυτικότερα τα μέτρα αυτά: 1) Η επίπληξη του ανηλίκου είναι το ηπιότερο μέτρο όλων και είναι στιγμιαίο και άμεσης εκτέλεσης, αφού το ίδιο το Δικαστήριο που το επιβάλλει, προβαίνει και στην εκτέλεσή του, προφορικά, με τη μορφή συμβουλών, εκφράσεων αποδοκιμασίας της πράξης κλπ. και συνεπώς, επιβάλλεται μόνο αν ο κατηγορούμενος είναι παρών. Ωστόσο, όλως εξαιρετικώς, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή του αδικήματος της παράνομης εισόδου στη χώρα από αλλοδαπό ανήλικο, τα Δικαστήρια Ανηλίκων επιβάλλουν την ποινή της επίπληξης στον απόντα ανήλικο, καθώς αυτό είναι το μόνο μέτρο που είναι δυνατό να επιβληθεί. 2) Η ανάθεση της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου στους γονείς ή στους επιτρόπους του. Το μέτρο αυτό προϋποθέτει την καταλληλότητα των παραπάνω προσώπων για διαπαιδαγώγηση και κοινωνική επανένταξη του ανηλίκου, άλλως δεν διατάσσεται. Με την επιβολή του μέτρου εντατικοποιείται η ευθύνη του έχοντος την επιμέλεια, ιδία δε, επισημαίνει ο Δικαστής στους γονείς κλπ. τα άρθρα 360 και 409 Π.Κ. για την παραμέληση εποπτείας και αποτροπής του ανηλίκου από επαιτεία και αλητεία. Στην περίπτωση αυτή, το Δικαστήριο αξιώνει από τους γονείς την άσκηση της επιμέλειας με ιδιαίτερη υπευθυνότητα. 3) Η ανάθεση της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου σε ανάδοχη οικογένεια. Η ανάδοχη οικογένεια ορίζεται από το Δικαστήριο Ανηλίκων, με τη συνδρομή της υπηρεσίας επιμελητών ανηλίκων που μεριμνά για την εξεύρεση της κατάλληλης οικογένειας για τον ανήλικο. Αν όμως ο ανήλικος βρίσκεται ήδη σε ανάδοχη οικογένεια, είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση αυτή το μέτρο της υπεύθυνης επιμέλειας, διότι στην έννοια της «υπεύθυνης επιμέλειας» εμπίπτουν και οι ανάδοχοι. 4) Η ανάθεση της επιμέλειας του ανηλίκου σε προστατευτικές εταιρείες ή σε ιδρύματα ανηλίκων ή σε επιμελητές ανηλίκων. Οι εταιρείες προστασίας ανηλίκων είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και υπάγονται στην αρμοδιότητα ελέγχου της Γενικής Διευθύνσεως Αντεγκληματικής και Σωφρονιστικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθ. 18 παρ. 1 Ν. 2298/1995). Πρέπει δε να αναφερθεί ότι με το άρθρο 11 παρ. 1 και 2 Ν. 4109/2013 καταργήθηκαν οι περιφερειακές εταιρείες προστασίας ανηλίκων που λειτουργούσαν στις έδρες όλων των νομών της χώρας (Ε.Π.Α.) και αντ αυτών έχουν συσταθεί ειδικές επιτροπές, που έχουν τις ίδιες με τις εταιρείες αρμοδιότητες και διατηρούνται σε ισχύ μόνο οι εταιρείες προστασίας ανηλίκων που λειτουργούν στις έδρες των

4 Εφετείων της χώρας (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 44). Οι Ε.Π.Α. μπορούν να παρέχουν υλική και κοινωνική βοήθεια σε ανηλίκους με προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, αλλά και σε πρόσωπα που απολύθηκαν από το ίδρυμα αγωγής ή και σε ανήλικους που τους έχουν επιβληθεί αναμορφωτικά μέτρα. Η επιμέλεια αυτή διαφέρει από: α) την επιμέλεια των περιπτώσεων β και γ της παρ. 1 του άρθρου 122 Π.Κ., β) την εντατική επιμέλεια και επιτήρηση της περιπτώσεως ια της παρ. 1 του ιδίου άρθρου και γ) την επιμέλεια του άρθρου 1510 Α.Κ. Οι διαφορές αυτές επικεντρώνονται, μεταξύ άλλων, στα άτομα που ασκούν την επιμέλεια και στην εξειδίκευσή τους, στον τόπο άσκησής της, στη συχνότητα των συναντήσεων και τη μέθοδο εργασίας τους με τον ανήλικο δράστη (π.χ. επίβλεψη, διαπίστωση αναγκών, αναζήτηση παραγόντων που συνετέλεσαν στην παραβίαση των νόμων, καθοδήγηση, νουθεσία, συνδρομή στον ανήλικο να χαράξει μια εποικοδομητική πορεία). Κύριος σκοπός των Ε.Π.Α. είναι η ενεργή συμβολή στην πρόληψη της θυματοποίησης και της εγκληματικότητας των ανηλίκων. Εκτός των παραπάνω, ασχολούνται με την εργασιακή ένταξη των ανηλίκων, τη δημιουργική απασχόλησή τους κατά τον ελεύθερο χρόνο τους και τα δωρεάν μαθήματα αλφαβητισμού ή την ενισχυτική διδασκαλία. Ειδικότερα, όσον αφορά την Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Θεσσαλονίκης πρέπει να αναφερθεί ότι, στα πλαίσια των ως άνω δράσεων, όλως ενδεικτικώς, οργανώνει ποικίλες κοινωνικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχουν οι έφηβοι, όπως αθλητικές δραστηριότητες, επισκέψεις σε εικαστικές και φωτογραφικές εκθέσεις και σε μουσεία, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών προβολών, ενώ παρέχει και δωρεάν νομική υποστήριξη σε ανήλικους παραβάτες κοινωνικά ευπαθών ομάδων, σε συνεργασία με εθελοντές δικηγόρους. Ακόμη, δημιουργεί ομάδες γονέων που απευθύνονται στο γενικό πληθυσμό, με σκοπό την ενδυνάμωσή τους στο δύσκολο γονικό τους ρόλο και οργανώνει δράσεις με μαθητές και εκπαιδευτικούς σχολείων της πόλης για θέματα παραβατικότητας, με σκοπό την πρόληψη, προσαρμοσμένες στο επίπεδο των μαθητών. 5) Η συνδιαλλαγή μεταξύ ανήλικου δράστη και θύματος για έκφραση συγγνώμης και εν γένει για εξώδικη διευθέτηση των συνεπειών της πράξης. Η προσθήκη του μέτρου αυτού, κατά το πρότυπο πολλών ξένων νομοθεσιών, αποβλέπει στην απ ευθείας επαφή του ανηλίκου με το θύμα και την ανάληψη από τον πρώτο των ευθυνών του για τις πράξεις του. Το Δικαστήριο διατάσσει το μέτρο αυτό, αλλά εκτελείται από την Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων που φροντίζει να φέρει σε επαφή τα δύο μέρη, δηλαδή τον ανήλικο και τον παθόντα. Η παρέμβαση είναι συνεπώς «εξώδικη», χωρίς περαιτέρω ανάμειξη του Δικαστή. Αν ο ανήλικος υπαίτια δεν συμπράξει στην εκτέλεση της Απόφασης του Δικαστηρίου, η υπόθεση μπορεί να εισαχθεί και πάλι στο Δικαστήριο, για μεταβολή του μέτρου, κατά το άρθρο 124 Π.Κ. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι πρόσφατα, το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης διενήργησε ένα σεμινάριο, σχετικό με την αποκαταστατική δικαιοσύνη, απευθυνόμενο σε Επιμελητές Ανηλίκων, καθώς και ένα Καινοτόμο Εργαστήριο με θέμα: «Αποκαταστατική Δικαιοσύνη και Διαμεσολάβηση: Η περίπτωση των Ανηλίκων», στο οποίο συμμετείχαν Δικαστικοί και Εισαγγελικοί Λειτουργοί, αλλά και Σπουδαστές της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών. 6) Η αποζημίωση του θύματος ή η κατ άλλον τρόπο άρση ή μείωση των συνεπειών της πράξης από τον ανήλικο. Το μέτρο αυτό είναι διάφορο από αυτό της

5 συνδιαλλαγής. Τονίζεται η αξία της «συμφιλίωσης» ως τρόπος διευθέτησης και η σημασία της αποζημίωσης που έπεται της συγγνώμης, αλλά και παρέχονται στο Δικαστήριο πλείονες εναλλακτικές. Αν ο ανήλικος υπαίτια δεν συμπράξει στην εκτέλεση της Απόφασης του Δικαστηρίου, η υπόθεση μπορεί να εισαχθεί και πάλι σ αυτό για μεταβολή του μέτρου, κατά το άρθρο 124 Π.Κ. 7) Η παροχή κοινωφελούς εργασίας από τον ανήλικο. Το μέτρο λειτουργεί ως μέσο διαπαιδαγώγησης του ανηλίκου και επιβάλλεται από τον Δικαστή ανηλίκων, ανεξάρτητα από τη συναίνεση του ανηλίκου ή των γονέων του, πράγμα που συντελεί στην αποτελεσματική εφαρμογή του. Αυτονόητο είναι ότι η κοινωφελής υπηρεσία παρέχεται σε δημόσιους ή δημοτικούς φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. 8) Η παρακολούθηση από τον ανήλικο κοινωνικών και ψυχολογικών προγραμμάτων σε κρατικούς, δημοτικούς, κοινοτικούς ή ιδιωτικούς φορείς. Επιβάλλεται όταν, για την αντιμετώπιση της παραβατικής συμπεριφοράς ανηλίκων, κρίνεται σκόπιμη η ψυχολογική υποστήριξή τους από κατάλληλους ψυχολόγους, ψυχιάτρους ή κοινωνικούς λειτουργούς, ενώ σκοπός είναι η υποβοήθηση προσαρμογής στο σχολείο, οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον. Διαφέρει από τα μέτρα του άρθρου 123 διότι εφαρμόζεται σε υγιείς μόνο ανήλικους. Φορείς που μπορούν να υλοποιήσουν τέτοια προγράμματα είναι το Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ., τα κρατικά Νοσοκομεία Παίδων, οι Παιδοψυχιατρικές Κλινικές, με κόστος των γονέων ή των ασφαλιστικών τους φορέων, καθώς επίσης και κάποιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η συνεπής παρακολούθηση και ολοκλήρωση του προγράμματος ελέγχεται από την Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων. Είναι το μέτρο που επιβάλλεται περισσότερο σε ανηλίκους, δράστες παραβάσεων του νόμου περί ναρκωτικών. 9) Η φοίτηση του ανηλίκου σε σχολές επαγγελματικής ή άλλης εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Ο δικαιολογητικός λόγος επιβολής του μέτρου είναι ότι η απόκτηση γνώσεων δεν θέτει μόνο τις βάσεις εξεύρεσης εργασίας, αλλά συντελεί στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανηλίκου και λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας εμπλοκής του σε εγκληματικές δραστηριότητες. Το μέτρο αυτό διαφέρει από το προηγούμενο διότι εδώ, γίνεται λόγος πλέον για κανονική φοίτηση ή κατάρτιση του ανήλικου δράστη και όχι απλώς για παρακολούθηση ορισμένων υποστηρικτικών βραχυχρόνιων προγραμμάτων. 10) Η παρακολούθηση από τον ανήλικο ειδικών προγραμμάτων κυκλοφοριακής αγωγής. Θεωρείται χρήσιμο, δεδομένου ότι οι περισσότερες παραβάσεις των ανηλίκων αφορούν ποινικά αδικήματα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και ιδίως, την οδήγηση αυτοκινήτου ή δίκυκλου χωρίς την απαιτούμενη άδεια ικανότητας οδήγησης. Τα προγράμματα αυτά πραγματοποιούνται είτε από μη κυβερνητικές οργανώσεις, είτε από τα κατά τόπους Τμήματα Τροχαίας, είτε από τις Εταιρείες Προστασίας Ανηλίκων για τους Νομούς Αττικής, Θεσσαλονίκης και Πατρών (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 57). Στην πράξη, τα προγράμματα αυτά υλοποιούνται κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας του Δικαστή Ανηλίκων, του Εισαγγελέα Ανηλίκων και της Υπηρεσίας Επιμελητών Ανηλίκων, οι οποίοι επικοινωνούν με τους παραπάνω φορείς.

6 11) Η ανάθεση της εντατικής επιμέλειας και επιτήρησης του ανηλίκου σε προστατευτικές εταιρείες ή σε επιμελητές ανηλίκων. Καθιερώνονται δύο είδη επιμέλειας: η «απλή» της περιπτώσεως δ και η «εντατική» επιμέλεια της παρούσης. Η χρήση του επιθέτου «εντατική» υποδηλώνει ότι πρέπει να διατάσσεται μόνο επί σοβαρής παραβατικότητας από ανηλίκους που προέρχονται από ικανοποιητικής στάθμης οικογενειακό περιβάλλον και τελούν υπό έλεγχο. Εναπόκειται στον Δικαστή Ανηλίκων να καθορίσει τη συχνότητα και τη διάρκεια και το περιεχόμενο της «εντατικής επιμέλειας» που θα ασκείται, όπως άλλωστε και η απλή επιμέλεια, από την Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων ή άλλη κοινωνική υπηρεσία. 12) Η τοποθέτηση του ανηλίκου σε κατάλληλο κρατικό, δημοτικό, κοινοτικό ή ιδιωτικό ίδρυμα αγωγής. Το παρόν είναι το μοναδικό ιδρυματικό μέτρο και συνεπώς το βαρύτερο από όλα τα αναμορφωτικά μέτρα, αφού τα υπόλοιπα είναι εξωιδρυματικά. Έτσι, κατ εφαρμογή των αρχών της αναλογικότητας και της επικουρικότητας, πρέπει να επιβάλλεται μόνο αν τα λοιπά μέτρα κρίνονται αναποτελεσματικά να συγκρατήσουν τον ανήλικο από την τέλεση άλλων αξιόποινων πράξεων. Το μέτρο αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί επί πταισμάτων. Στην πραγματικότητα λειτουργεί μόνο ένα ίδρυμα, ήτοι το ίδρυμα αγωγής αρρένων της Νέας Ιωνίας Βόλου διότι το θηλέων Παπάγου και το αρρένων Κορυδαλλού καταργήθηκαν με το Π.Δ. 180/1997. Αφ ότου ο ανήλικος εισαχθεί στο ίδρυμα, αυτό ασκεί τη γονική μέριμνα (άρθ. 1510 Α.Κ.) επ αυτού. Σκοπός της ιδρυματικής μεταχείρισης είναι η παροχή, σε ελεγχόμενες δομές, διαπαιδαγώγησης και εκπαίδευσης, σε δύσκολες περιπτώσεις ανηλίκων, οι οποίοι στερούνται υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος. Σύμφωνα με το άρθρο 17 παρ. 2 Ν. 2298/1995, στα ιδρύματα αγωγής είναι δυνατό να εισαχθούν ανήλικοι 8 έως και 18 ετών, στους οποίους επιβάλλεται το εν λόγω μέτρο. Πέραν των ανωτέρω αναμορφωτικών μέτρων, ο Δικαστής μπορεί να επιβάλλει επί πλέον υποχρεώσεις που αφορούν τον τρόπο ζωής του ανηλίκου ή τη διαπαιδαγώγησή του. Τέτοια είναι λόγου χάρη η απαγόρευση επικοινωνίας με φίλους που τον παρασύρουν στα ναρκωτικά ή η παράδοση των πινακίδων κυκλοφορίας και άδειας μοτοποδηλάτου ή η παράδοση κλειδιών μοτοποδηλάτου μέχρι αποκτήσεως σχετικής αδείας οδηγήσεως ή η απαγόρευση μετάβασης σε συγκεκριμένους χώρους (μπαρ) ή η απαγόρευση εξόδου τις μεταμεσονύκτιες ώρες κλπ. Όσον αφορά την εκτέλεση των μέτρων, ορίζεται ότι την επιμέλεια εφαρμογής αυτών την έχει ο αρμόδιος Εισαγγελέας Ανηλίκων (του Δικαστηρίου Ανηλίκων και του Εφετείου Ανηλίκων αντίστοιχα). Παράλληλα, φροντίζουν να εφαρμόζονται τα μέτρα και οι Επιμελητές Ανηλίκων (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 358-360 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1440-1451). Μετά δε την τροποποίηση του άρθρου 574 παρ. 2 υποπερίπτωση ββ) Κ.Π.Δ. με το άρθρο 9 παρ. 9 Ν. 4322/2015, τα αναμορφωτικά μέτρα δεν αναγράφονται στο δελτίο ποινικού μητρώου.

7 Άρθρο 123 Θεραπευτικά μέτρα 1. Αν η κατάσταση του ανηλίκου απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση, ιδίως αν πάσχει από ψυχική ασθένεια ή τελεί σε νοσηρή διατάραξη των πνευματικών του λειτουργιών ή από οργανική νόσο ή κατάσταση που του δημιουργεί σοβαρή σωματική δυσλειτουργία ή του έχει γίνει έξη η χρήση οινοπνευματωδών ποτών ή ναρκωτικών ουσιών και δεν μπορεί να την αποβάλει με τις δικές του δυνάμεις ή εμφανίζει ανώμαλη καθυστέρηση στην πνευματική και την ηθική του ανάπτυξη, το δικαστήριο διατάσσει: α) την ανάθεση της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου στους γονείς, στους επιτρόπους του ή στην ανάδοχη οικογένεια, β) την ανάθεση της επιμέλειας του ανηλίκου σε προστατευτικές εταιρίες ή σε επιμελητές ανηλίκων, γ) την παρακολούθηση συμβουλευτικού θεραπευτικού προγράμματος από τον ανήλικο και δ) την παραπομπή του ανηλίκου σε θεραπευτικό ή άλλο κατάλληλο κατάστημα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να επιβληθούν τα μέτρα που προβλέπονται στις περιπτώσεις α ή β σε συνδυασμό με το μέτρο που προβλέπεται στην περίπτωση γ. 2. Τα θεραπευτικά μέτρα διατάσσονται ύστερα από προηγούμενη διάγνωση και γνωμοδότηση από εξειδικευμένη ομάδα ιατρών, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, οι οποίοι κατά περίπτωση υπάγονται σε Μονάδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης ή σε ιατρικά κέντρα υγείας ή κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα. 3. Αν ο ανήλικος είναι χρήστης ναρκωτικών και αν η χρήση του έχει γίνει έξη και δεν μπορεί να την αποβάλει με τις δικές του δυνάμεις, το δικαστήριο πριν επιβάλει θεραπευτικά μέτρα που προβλέπονται στην παράγραφο 1 του παρόντος άρθρου διατάσσει ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη και εργαστηριακή εξέταση, σύμφωνα με το άρθρο 13 παράγραφος 2 του Ν. 1729/1987 (Το άρθρο 123 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ.4 άρθρ.1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003), ήδη πλέον, σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 3 Ν. 4139/2013. Όσον αφορά τα μέτρα των περιπτώσεων α και β της παραγράφου 1 του άρθρου ισχύουν όσα αναφέρθηκαν σχετικά και για το άρθρο 122 Π.Κ. Όσον αφορά το μέτρο της παρακολούθησης συμβουλευτικού θεραπευτικού προγράμματος από τον ανήλικο, πρέπει να αναφερθεί ότι η θεραπευτική διαδικασία, μέσω του παρόντος μέτρου, συντελείται εκτός ιδρύματος, σε εξωτερικά ιατρεία, Κέντρα Ψυχικής Υγείας και άλλους φορείς, αναγνωρισμένους από το Κράτος, λ.χ. ΚΕΘΕΑ και Επιμελητές Ανηλίκων. Το μέτρο της παραπομπής του ανηλίκου σε θεραπευτικό ή άλλο κατάλληλο κατάστημα επιβάλλεται ως έσχατη λύση, όταν η ανάθεση της επιμέλειας του ανηλίκου είτε στους γονείς του είτε σε Επιμελητή Ανηλίκων ή η παρακολούθηση συμβουλευτικού θεραπευτικού προγράμματος οποιασδήποτε μορφής δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος του ανηλίκου. Ο δε συνδυασμός των μέτρων των περιπτώσεων α ή β με αυτό της περιπτώσεως γ είναι δυνατός μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνο όταν αφορά την ανάθεση της επιμέλειας του ανηλίκου (α και β ) παράλληλα με την παρακολούθηση συμβουλευτικού θεραπευτικού προγράμματος (γ ) και όχι παράλληλα με την παραπομπή σε θεραπευτικό κατάστημα (δ ). Εδώ, περιλαμβάνεται κάθε ψυχική ασθένεια ή άλλη νοσηρή διατάραξη των πνευματικών λειτουργιών, η τυφλότητα, κωφαλαλία, επιληψία και η καθ έξη χρήση οινοπνευματωδών ποτών ή ναρκωτικών (που δεν μπορεί ο ανήλικος να αποβάλει με τις δικές του δυνάμεις), η ανώμαλη καθυστέρηση στην πνευματική και ηθική ανάπτυξη. Όσον αφορά δε την τυφλότητα και την κωφαλαλία, όχι καθ εαυτές, αλλά

8 μόνο αν επιδρούν στην ψυχική και πνευματική υγεία του ανηλίκου. Η κατάσταση του ανηλίκου που καθιστά αναγκαία την επιβολή του μέτρου πρέπει να υπάρχει κατά το χρόνο της εκδίκασης, αφού τότε αντιμετωπίζεται το πρόβλημα και καθ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσής του. Η υποβολή σε θεραπευτικά μέτρα, όπως έχει από την ίδια του τη φύση το ζήτημα, δεν προϋποθέτει ικανότητα προς καταλογισμό ή ποινική ευθύνη του δράστη. Συνεπώς, ο δράστης υποβάλλεται σ αυτά είτε κριθεί καταλογιστός είτε ακαταλόγιστος κατά τα άρθρα 33 ή 34 Π.Κ. ή ελαττωμένου καταλογισμού, αν ανακύπτει από τις περιστάσεις η ανάγκη επιβολής του μέτρου, δηλαδή η κατάσταση του ανηλίκου να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση. Τα θεραπευτικά μέτρα δεν διατάσσονται όμως επί παροδικής διατάραξης της συνείδησης, λ.χ. επί τέλεσης πράξης εν μέθη. Πριν την επιβολή των μέτρων πρέπει να προηγηθεί διάγνωση και γνωμοδότηση εξειδικευμένης ομάδας ιατρών, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών που υπάγονται σε μονάδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή σε κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Η διάταξη δεν αναφέρει εάν απαιτείται σύμφωνη γνωμοδότηση για την επιβολή των θεραπευτικών μέτρων, εν όψει όμως, της νομικής φύσης των πραγματογνωμόνων, ως «βοηθών» του Δικαστή, ο τελευταίος δεν δεσμεύεται από αυτή. Το ίδιο ισχύει και για την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη της παραγράφου 3. Για τη διάρκεια του μέτρου εφαρμόζονται τα άρθρα 124 και 125 Π.Κ. με τη συνδρομή πραγματογνωμοσύνης, αφού η διάρκεια δεν ορίζεται εν προκειμένω από το Δικαστήριο με την Απόφασή του, όπως συμβαίνει επί των αναμορφωτικών μέτρων (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 363-365 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1453-1459). Άρθρο 124 Μεταβολή ή άρση μέτρων 1. Το δικαστήριο που δίκασε μπορεί οποτεδήποτε να αντικαταστήσει τα αναμορφωτικά μέτρα που επέβαλε με άλλα, αν το κρίνει αναγκαίο. Αν τα μέτρα εκπλήρωσαν το σκοπό τους, τα αίρει. 2. Το ίδιο μπορεί να πράξει και για τα θεραπευτικά μέτρα, ύστερα από γνωμοδότηση σύμφωνα με το άρθρο 123 παρ. 2. 3, Το δικαστήριο αντικαθιστά τα αναμορφωτικά μέτρα με θεραπευτικά, ύστερα από γνωμοδότηση, σύμφωνα με το άρθρο 123 παράγραφος 2. 4. Η συνδρομή των προϋποθέσεων αντικατάστασης ή άρσης των αναμορφωτικών ή θεραπευτικών μέτρων ελέγχεται από το δικαστήριο το αργότερο μετά την πάροδο ενός έτους από την επιβολή τους (Το άρθρο 124 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ. 5 άρθρ. 1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003). Ο δικαιολογητικός λόγος της διάταξης αυτής είναι η αποφυγή διατήρησης αναποτελεσματικών μέτρων, εξαίρεση δε, αποτελεί η επίπληξη, η οποία είναι στιγμιαίο μέτρο. Εξ άλλου, μετά την τροποποίηση της παραγράφου 3, δεν εφαρμόζεται πλέον η διάταξη του άρθρου 4 παρ. 2 Π.Κ., κατά την οποία, «στην περίπτωση της παραγράφου 2 του άρθρου 2 το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση αποφασίζει με πρόταση του εισαγγελέα του αν θα διατηρηθούν ή όχι τα μέτρα ασφαλείας που είχαν επιβληθεί», με αποτέλεσμα, αν η πράξη, μετά την επιβολή του αναμορφωτικού ή θεραπευτικού μέτρου χαρακτηρίσθηκε ως ανέγκλητη, το δικαστήριο ανηλίκων που τα επέβαλε δεν είναι υποχρεωτικό να αποφασίσει μετά από πρόταση του Εισαγγελέα, αν αυτά θα διατηρηθούν ή όχι. Και σ αυτήν την

9 περίπτωση, το Δικαστήριο θα μπορεί να αντικαταστήσει ή να άρει το μέτρο κατά τις προηγούμενες παραγράφους. Το Δικαστήριο μπορεί να αντικαταστήσει τα αναμορφωτικά μέτρα που επέβαλε με άλλα, είτε αυστηρότερα είτε ηπιότερα. Θα λάβει υπ όψη του και την έκθεση των κοινωνικών υπηρεσιών του ιδρύματος αγωγής ή επί εξωιδρυματικών μέτρων, την πρόταση του επιμελητή ανηλίκων στο δελτίο κοινωνικής έρευνας. Με την παράγραφο 3, το Δικαστήριο μπορεί να αντικαθιστά τα αναμορφωτικά μέτρα με θεραπευτικά, αυστηρότερα ή ηπιότερα, επομένως, με άλλα, μη ομοειδή και πάντοτε μετά από γνωμοδότηση εξειδικευμένης ομάδας επιστημόνων, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 123. Δεν επιτρέπεται όμως, η αντικατάσταση αναμορφωτικού μέτρου με περιορισμό σε κατάστημα κράτησης και αντιστρόφως, όπως προκύπτει από τη γραμματική διατύπωση της διάταξης. Ομοίως, δεν επιτρέπεται η αντικατάσταση θεραπευτικού μέτρου με περιορισμό σε κατάστημα κράτησης και αντιστρόφως. Τέλος, η ρύθμιση της παραγράφου 4 συνδέεται με την ανάγκη συνεχούς παρακολούθησης του ανήλικου παραβάτη, ώστε να διαπιστώνεται η πρόοδός του, ο βαθμός μεταμέλειας και η δυνατότητα ένταξής του στην κοινωνία ως δημιουργικό και υπεύθυνο μέλος. Υπό το πρίσμα αυτό τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν επιβάλλονται επ αόριστον, αλλά η προσφορότητά τους ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και πάντως το αργότερο μετά την πάροδο ενός έτους από την επιβολή τους. Η άρση των αναμορφωτικών μέτρων αποφασίζεται: α) όταν αυτά εκπληρώσουν το σκοπό τους (άρθ. 124 παρ. 1 β Π.Κ.), β) όταν επέλθει η μέγιστη διάρκεια που ορίστηκε σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 122 Π.Κ. και γ) αν με τον έλεγχο, στον οποίο προβαίνει το δικαστήριο μετά την πάροδο έτους από την επιβολή των αναμορφωτικών μέτρων, διαπιστωθεί ότι δεν συντρέχουν πλέον οι προϋποθέσεις, βάσει των οποίων είχαν επιβληθεί. Τα ίδια ισχύουν και για την άρση των θεραπευτικών μέτρων, μόνο που γι αυτά απαιτείται πάντοτε γνωμοδότηση από την εξειδικευμένη επιστημονική ομάδα. Η αντικατάσταση ή άρση των μέτρων γίνεται κατά την ανέλεγκτη κρίση του Δικαστή. Την πρόταση για την αντικατάσταση ή άρση του μέτρου εισηγείται ο επιμελητής ανηλίκων που άσκησε το αναμορφωτικό μέτρο, ο οποίος και διενεργεί έρευνα και συντάσσει σχετική έκθεση (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 366-367 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1460-1463). Άρθρο 125 Διάρκεια μέτρων 1. Τα αναμορφωτικά μέτρα που επέβαλε το δικαστήριο παύουν αυτοδικαίως, όταν ο ανήλικος συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας. Το δικαστήριο μπορεί, με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του, να παρατείνει τα μέτρα, το πολύ μέχρι τη συμπλήρωση του εικοστού πρώτου έτους της ηλικίας του ανηλίκου. 2. Τα θεραπευτικά μέτρα επιτρέπεται να παραταθούν και μετά το δέκατο όγδοο έτος, ύστερα από γνωμοδότηση, σύμφωνα με το άρθρο 123 παράγραφος 2, το πολύ μέχρι τη συμπλήρωση του εικοστού πρώτου έτους της ηλικίας του ανηλίκου (Το άρθρο 125 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ. 6 άρθρ.1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003). Η διάρκεια των αναμορφωτικών μέτρων ορίζεται με την Απόφαση του Δικαστηρίου (άρθ. 122 παρ. 3 Π.Κ.), των δε θεραπευτικών μέτρων είναι αόριστη και

10 εξακολουθούν, εάν δεν αρθούν από το Δικαστήριο (άρθ. 123, 124 και 125 Π.Κ.). Όσον αφορά τα αναμορφωτικά μέτρα, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν μπορεί να τεθεί ο δράστης που έχει υπερβεί τα 18 έτη, υπό την υπεύθυνη «επιμέλεια» των γονέων, αφού, κατά τον Α.Κ., είναι ενήλικος. Τα θεραπευτικά μέτρα διαφέρουν από τα αναμορφωτικά, ως προς το ότι τα πρώτα δεν παύουν αυτοδικαίως, αλλά απαιτείται γνωμοδότηση από την εξειδικευμένη ομάδα του άρθρου 123 παρ. 2 Π.Κ., ομοιάζουν δε, ως προς το ότι η διάρκεια αμφοτέρων, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να υπερβεί το 21 ο έτος της ηλικίας του δράστη (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 367-368 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1464-1465). Άρθρο 126 Ανήλικοι ποινικώς ανεύθυνοι 1. Η αξιόποινη πράξη που τελέστηκε από ανήλικο οκτώ έως δεκαπέντε ετών δεν καταλογίζεται σε αυτόν (Η παράγραφος 1 αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 7 παρ.2 Ν.4322/2015, ΦΕΚ Α` 42/27.04.2015). 2. Σε ανήλικο που τέλεσε αξιόποινη πράξη χωρίς να έχει συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας του επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα (Η παρ. 2 του άρθρου 126, όπως αυτό είχε αντικατασταθεί με την παρ.7 άρθρ.1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003, αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 2 παρ.1 Ν.3860/2010,ΦΕΚ Α 111/12.7.2010). 3. Σε ανήλικο που τέλεσε αξιόποινη πράξη και έχει συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο (15ο) έτος της ηλικίας του επιβάλλονται αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα, εκτός αν κρίνεται αναγκαίο να επιβληθεί ποινικός σωφρονισμός κατά το επόμενο άρθρο. Ειδικά το αναμορφωτικό μέτρο του άρθρου 122 παράγραφος 1 περίπτωση ιβ` επιβάλλεται μόνο για πράξη, την οποία αν τελούσε ενήλικος θα ήταν κακούργημα (Η παρ. 3 είχε αντικατασταθεί με το άρθρο 2 παρ. 1 Ν.3860/2010,ΦΕΚ Α 111/12.7.2010, αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 25 Ν.4356/2015,ΦΕΚ Α 181/24.12.2015). Κατά τις διατάξεις του άρθρου αυτού είναι σαφές ότι στους ανήλικους που βρίσκονται ηλικιακά από μεταξύ του 8 ου έτους συμπληρωμένου και του 15 ου έτους της ηλικίας τους συμπληρωμένο, επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Η συμπεριφορά των ατόμων που δεν συμπλήρωσαν το 8 ο έτος (νηπίων) είναι ποινικώς αδιάφορη. Τα νήπια δεν επιτρέπεται να υποβληθούν στα μέτρα του Π.Κ., ούτε στα μέτρα-πρόνοια του Ν. 2298/1995, αλλά αντιμετωπίζονται με αυτά του Α.Κ., ιδίως σωφρονιστικά από τους γονείς κατ άρθρο 1518 Α.Κ. Αν από παραδρομή, ασκηθεί ποινική δίωξη, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών θεωρεί αυτή ως μη γενομένη. Για τους ανήλικους άνω των 8 ετών, καθιερώθηκε το γενικό κριτήριο της ειδικής πρόληψης, αφού η επιβολή και η επιλογή του κατάλληλου αναμορφωτικού ή θεραπευτικού μέτρου ή του περιορισμού σε κατάστημα κράτησης νέων, αποκλειστικό σκοπό έχει την αποτροπή του ανηλίκου από την τέλεση στο μέλλον, νέων αξιόποινων πράξεων. Σε αυτούς που, κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης, είχαν συμπληρώσει το 15 ο έτος, αλλά όχι το 18 ο, ο Δικαστής επιβάλλει μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα ή, υπό τις περιστάσεις του άρθρου 127, περιορισμό σε κατάστημα κράτησης νέων διότι θεωρείται ποινικά υπεύθυνος. Ενώ, στον ελαττωμένου καταλογισμού (άρθ. 36 Π.Κ.) μπορεί να επιβληθούν αναμορφωτικά μέτρα, αν δεν είναι αναγκαίος ο περιορισμός σε κατάστημα κράτησης. Στα δε διατακτικά των παραπεμπτικών

11 βουλευμάτων που αφορούν ανήλικους που έχουν συμπληρώσει το 8 ο έτος, αλλά όχι το 15 ο, δεν πρέπει να αναγράφεται η φράση: «για να δικαστεί ως υπαίτιος του ότι», αλλά η φράση: «για να κριθεί αν τέλεσε αξιόποινες πράξεις, προκειμένου να επιβληθούν τα αρμόζοντα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα» (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 368-369 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1466-1467). Όσον αφορά το συγκεκριμένο άρθρο ανακύπτει το εξής ζήτημα: Από την γραμματική ερμηνεία των παρ. 1-2 συνάγεται ότι σε ανήλικους 8-15 ετών μπορεί να επιβληθούν όλα τα αναμορφωτικά μέτρα και επομένως και αυτό της τοποθέτησης του ανηλίκου σε κατάλληλο κρατικό, δημοτικό, κοινοτικό ή ιδιωτικό ίδρυμα αγωγής του άρθρου 122 παρ. 1 εδ. ιβ) Π.Κ. άνευ ετέρας προϋποθέσεως. Ωστόσο, με την παρ. 3, προβλέπεται ότι το εν λόγω αναμορφωτικό μέτρο επιβάλλεται σε ανηλίκους που έχουν συμπληρώσει το 15 ο έτος και μόνο εάν η πράξη, αν την είχε τελέσει ενήλικος, θα ήταν κακούργημα. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν τίθεται το ερώτημα εάν, παρά τη διατύπωση της παρ. 2, σύμφωνα με την οποία δεν εξαιρείται η επιβολή του μέτρου αυτού σε ανηλίκους ηλικίας 8-15 ετών, αυτό δεν είναι δυνατό να επιβληθεί σ αυτούς, καθόλου, παρά μόνο σε ανηλίκους ηλικίας 15-18 ετών ή εάν η προϋπόθεση που θέτει η παρ. 3, ήτοι η πράξη, αν την είχε τελέσει ανήλικος, να είναι κακούργημα, ισχύει και για τους ανηλίκους ηλικίας 8-15 ετών, εφαρμοζομένου όμως του μέτρου και σε αυτούς. Το τρίτο δε ενδεχόμενο της ακριβούς γραμματικής διατύπωσης, ήτοι το μέτρο αυτό να επιβάλλεται σε ανήλικους ηλικίας 8-15 ετών, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση, ήτοι ακόμη και για πράξη, η οποία αν είχε τελεσθεί από ενήλικο θα ήταν πλημμέλημα, ενώ σε ανηλίκους 15-18 ετών να επιβάλλεται μόνο αν έχει τελεσθεί πράξη, η οποία, αν είχε τελεσθεί από ενήλικο θα ήταν κακούργημα, φαντάζει εντελώς παράλογο. Το ζήτημα δεν έχει αντιμετωπισθεί από τον Άρειο Πάγο και ως εκ τούτου, δεν υπάρχει νομολογία. Ορθότερη ωστόσο φαίνεται να είναι η άποψη ότι το εν λόγω μέτρο δύναται να επιβληθεί και σε ανηλίκους 8-15 ετών, υπό την προϋπόθεση όμως να πρόκειται για πράξη, την οποία αν είχε τελέσει ενήλικος θα ήταν κακούργημα. Άρθρο 127 Ανήλικοι ποινικώς υπεύθυνοι 1. Περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων επιβάλλεται μόνο σε ανηλίκους που έχουν συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο (15ο) έτος της ηλικίας, εφόσον η πράξη τους, αν την τελούσε ενήλικος, θα ήταν κακούργημα απειλούμενο με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Η ίδια ποινή δύναται να επιβληθεί και για τις πράξεις του άρθρου 336, εφόσον τελούνται σε βάρος προσώπου νεότερου από δεκαπέντε (15) ετών. Περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων μπορεί να επιβληθεί και σε ανήλικο που έχει συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο (15ο) έτος της ηλικίας του και του έχει επιβληθεί το αναμορφωτικό μέτρο της περίπτωσης ιβ` της παραγράφου 1 του άρθρου 122, εάν μετά την εισαγωγή του στο ίδρυμα αγωγής τελέσει έγκλημα που αν το τελούσε ενήλικος θα ήταν κακούργημα. Η απόφαση πρέπει να περιέχει ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία από την οποία να προκύπτει γιατί τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν κρίνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση επαρκή, λαμβανομένων κατά περίπτωση υπόψη των ιδιαίτερων συνθηκών τέλεσης της πράξης και της προσωπικότητας του ανηλίκου.

12 2. Στην απόφαση του δικαστηρίου ορίζεται επακριβώς ο χρόνος παραμονής του ανηλίκου στο ειδικό κατάστημα κράτησης νέων σύμφωνα με το άρθρο 54 (Το άρθρο 127, όπως είχε αντικατασταθεί με την παρ. 8 άρθρ. 1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243 και τροποποιηθεί με το άρθρο 2 παρ. 2 Ν.3860/2010,ΦΕΚ Α 111 και με το άρθρο 7 παρ. 3 Ν.4322/2015, ΦΕΚ Α` 42, αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 26 Ν. 4356/2015, ΦΕΚ Α 181/24.12.2015). Με το άρθρο 54 Π.Κ. δε, ορίζονται τα εξής: «Η διάρκεια του περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων δεν υπερβαίνει τα πέντε (5) έτη ούτε είναι μικρότερη από έξι (6) μήνες, αν για την πράξη που τελέστηκε ο νόμος απειλεί κάθειρξη μέχρι δέκα (10) έτη. Αν η απειλούμενη ποινή είναι ισόβια κάθειρξη ή πρόσκαιρη μεγαλύτερη αυτής του προηγούμενου εδαφίου, η διάρκεια του περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων δεν υπερβαίνει τα δέκα (10) έτη ούτε είναι μικρότερη από δύο (2)» (Το άρθρο 54, όπως είχε αντικατασταθεί με την παρ. 3 άρθρ. 2 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243, και στη συνέχεια με το άρθρο 1 Ν. 3860/2010, ΦΕΚ Α 111, αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 2 Ν. 4322/2015, ΦΕΚ Α` 42/27.04.2015). Η διάταξη του άρθρου 127 έχει καταλήξει σε αυτή τη μορφή ύστερα από πολλές τροποποιήσεις. Με τις τροποποιήσεις αυτές, το Ελληνικό Δίκαιο ακολουθεί την τάση που επικρατεί διεθνώς για περιορισμό του ποινικού σωφρονισμού στα ιδιαίτερα σοβαρά εγκλήματα και σε ανήλικους μεγαλύτερης σχετικά ηλικίας. Ο περιορισμός είναι ποινή και δεν πρόκειται για μέτρο ασφαλείας. Σκοπός του περιορισμού είναι η ειδική πρόληψη και εκτίεται σε «ειδικά καταστήματα». Δεν επιτρέπεται η αναστολή κατ άρθρο 99 και επ. Π.Κ., ούτε η μετατροπή σε χρηματική ποινή κατ άρθρο 82 και επ. Π.Κ. Είναι δυνατή η συγχώνευση με ποινές φυλάκισης ή κάθειρξης (βλ. άρθ. 132 Π.Κ.). Ο κανόνας είναι ότι ο ανήλικος υποβάλλεται σε αναμορφωτικά μέτρα ή θεραπευτικά μέτρα και μόνο, κατ εξαίρεση, το Δικαστήριο Ανηλίκων επιβάλλει την ποινή του περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων και υπό τις εξής προϋποθέσεις: 1) Ο ανήλικος να έχει συμπληρώσει το 15 έτος της ηλικίας του, όχι όμως και το 18 ο έτος, κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης. 2) Η πράξη, αν την τελούσε ενήλικος, θα ήταν κακούργημα απειλούμενο με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης ή η πράξη είναι του άρθρου 336 Π.Κ. και εις βάρος προσώπου νεότερου από δεκαπέντε (15) ετών ή στον ανήλικο έχει ήδη επιβληθεί το αναμορφωτικό μέτρο της περίπτωσης ιβ` της παραγράφου 1 του άρθρου 122 και μετά την εισαγωγή του στο ίδρυμα αγωγής τελεί έγκλημα που αν το τελούσε ενήλικος θα ήταν κακούργημα. 3) Η απόφαση πρέπει να περιέχει ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία από την οποία να προκύπτει γιατί τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν κρίνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση επαρκή, λαμβανομένων κατά περίπτωση υπόψη των ιδιαίτερων συνθηκών τέλεσης της πράξης και της προσωπικότητας του ανηλίκου. 4) Η πράξη είναι άδικη και καταλογιστή, δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος λόγος άρσης του άδικου χαρακτήρα της ή του καταλογισμού του δράστη (βλ. άρθρα 20 έως 35). Με την παράγραφο 2 του άρθρου 127 ορίζεται ότι το Δικαστήριο πρέπει να ορίζει, μέσα στο προβλεπόμενο πλαίσιο του άρθρου 54, τον χρόνο του περιορισμού του ανηλίκου στο ειδικό κατάστημα κράτησης νέων. Η επιμέτρηση της ποινής γίνεται με βάση τα κριτήρια του άρθρου 79 Π.Κ., στο μέτρο όμως που τούτο συνάδει με την ratio legis του Ποινικού Δικαίου των ανηλίκων, που είναι η ειδική πρόληψη και η διαπαιδαγώγησή τους. Εντύπωση προκαλεί η αναντιστοιχία της διάρκειας της ποινής στην περίπτωση κλοπής, η οποία (ποινή) για τους ενήλικους μπορεί να είναι, κατ ελάχιστον τρεις (3) μήνες, ενώ η μικρότερη διάρκεια περιορισμού σε ειδικό

13 κατάστημα κράτησης νέων είναι έξι (6) μήνες. Σκόπιμο είναι σ αυτήν τη περίπτωση, να επιβάλλονται αναμορφωτικά μέτρα. Σύμφωνα δε, με τη διάταξη του άρθρου 574 παρ. 2 περ. β υποπερ. ββ Κ.Π.Δ. ο περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων εγγράφεται στο ποινικό μητρώο (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 370-373 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1468-1473). Άρθρο 128 Πταίσματα ανηλίκων Αν η πράξη που τέλεσε ο ανήλικος συνιστά πταίσμα, εφαρμόζονται μόνο τα αναμορφωτικά μέτρα υπό στοιχεία α`, β` και ι (της παραγράφου 1 του άρθρου 122 (Το άρθρο 128 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ. 9 άρθρ. 1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003). Σε περίπτωση τέλεσης πταίσματος από ανήλικο επιβάλλονται μόνο τα αναμορφωτικά μέτρα της επίπληξης, της ανάθεσης της υπεύθυνης επιμέλειας του ανηλίκου στους γονείς ή στους επιτρόπους του και η παρακολούθηση από τον ανήλικο ειδικών προγραμμάτων κυκλοφοριακής αγωγής. Η διάταξη αναφέρεται σε ανήλικους κάθε ηλικίας και όχι μόνο ανηλίκους ηλικίας άνω των 13 ετών (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 26) και ακόμη από αυτήν προκύπτει ότι δεν επιβάλλονται θεραπευτικά μέτρα. Άρθρο 130 Εκδίκαση μετά τη συμπλήρωση του δέκατου όγδοου έτους 1. Η διάταξη του άρθρου 127 παρ. 1 εφαρμόζεται και για τους ανηλίκους που τέλεσαν αξιόποινη πράξη μετά τη συμπλήρωση του δέκατου πέμπτου (15ου) έτους της ηλικίας τους και εισάγονται σε δίκη μετά τη συμπλήρωση του δέκατου όγδοου (18ου) έτους. Στην περίπτωση αυτή τα αναμορφωτικά μέτρα παύουν αυτοδικαίως όταν ο υπαίτιος συμπληρώσει το εικοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του. Στην περίπτωση ιβ` της παρ. 1 του άρθρου 122 το αναμορφωτικό μέτρο παύει αυτοδικαίως, όταν ο υπαίτιος συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του. Αν το δικαστήριο κρίνει ότι η επιβολή αναμορφωτικών ή θεραπευτικών μέτρων δεν είναι επαρκής και ότι ο περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων, μολονότι αναγκαίος δεν είναι πλέον σκόπιμος, μπορεί να επιβάλει την ποινή που προβλέπεται για την πράξη που τελέστηκε, ελαττωμένη σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 83 (Η παρ. 1, όπως είχε αντικατασταθεί με το άρθρο 3 παρ. 2 Ν.3860/2010, ΦΕΚ Α 111/12.7.2010, αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 7 παρ. 4 Ν. 4322/2015, ΦΕΚ Α` 42/27.04.2015). 2. Οι στερητικές της ελευθερίας ποινές που επιβλήθηκαν σύμφωνα με την προηγούμενη παράγραφο δεν συνεπάγονται σε καμία περίπτωση τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων ή την παραπομπή σε κατάστημα εργασίας. 3. Κατά γενικό κανόνα οι κατάδικοι αυτοί κρατούνται χωριστά από άλλους ενήλικους καταδίκους (Το άρθρο 130 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ.11 άρθρ. 1 Ν. 3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003).

14 Ως χρόνος εκδίκασης θεωρείται όχι αυτός της επίδοσης του κλητηρίου θεσπίσματος, αλλά εκείνος της έκδοσης οριστικής Απόφασης. Το Δικαστήριο, για την επιβολή ελαττωμένης ποινής, αντί περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων, πρέπει να κρίνει με ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία ότι ο ποινικός σωφρονισμός του ανηλίκου είναι αναγκαίος, πλην όμως, από τις συνθήκες υπό τις οποίες τελέσθηκε η πράξη και από την όλη προσωπικότητά του κρίνει ότι ο ανήλικος είναι ανεπίδεκτος βελτίωσης και διαπαιδαγώγησης και συνεπώς, δεν είναι πλέον σκόπιμη η εισαγωγή του σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 381-382 και Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1484-1486). Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή το γεγονός ότι ελαττωμένη ποινή μπορεί να επιβληθεί αντί του περιορισμού σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων όταν και μόνο χωρεί η επιβολή του περιορισμού. Αυτό σημαίνει ότι όταν πρόκειται για οποιαδήποτε πράξη έχει τελέσει ανήλικος που δεν έχει συμπληρώσει το 15 ο έτος της ηλικίας του ή για πράξη, η οποία, αν είχε τελεσθεί από ενήλικο, θα ήταν πλημμέλημα, δεν είναι δυνατό να επιβληθεί ελαττωμένη ποινή φυλάκισης, αφού για τις πράξεις αυτές δεν είναι δυνατό να επιβληθεί και περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων. Επομένως, μόνο ελαττωμένη ποινή κάθειρξης είναι δυνατό να επιβληθεί. Τέλος, η έννοια του τρίτου εδαφίου της παραγράφου 1 του εν λόγω άρθρου είναι ότι όταν πρόκειται για εκδίκαση της υπόθεσης μετά τη συμπλήρωση του 18 ου έτους του δράστη, δεν είναι δυνατό να του επιβληθεί το αναμορφωτικό μέτρο της τοποθέτησης σε κατάλληλο κρατικό, δημοτικό, κοινοτικό ή ιδιωτικό ίδρυμα αγωγής του άρθρου 122 παρ. 1 περ. ιβ Κ.Π.Δ. Άρθρο 132 Συρροή 1. Αν ο κρατούμενος σε ειδικό κατάστημα Κράτησης νέων διαπράξει αξιόποινη πράξη πριν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του ή αν συντρέξει άλλη περίπτωση συρροής κατά το άρθρο 97, το δικαστήριο επαυξάνει την ποινή που του είχε καθορίσει με την προηγούμενη απόφασή του χωρίς να υπερβεί τα όρια του άρθρου 54. 2. Αν ο κρατούμενος σε ειδικό κατάστημα Κράτησης νέων διαπράξει αξιόποινη πράξη μετά τη συμπλήρωση του δέκατου όγδοου έτους της ηλικίας του: α) Εφόσον η ποινή που προσδιορίσθηκε για την πράξη αυτή είναι πρόσκαιρη κάθειρξη, το δικαστήριο επιβάλλει συνολική ποινή κάθειρξης επαυξημένη. Η επαύξηση της κάθειρξης δεν μπορεί να είναι κατώτερη από το ήμισυ της ποινής που είχε καθορίσει η προηγούμενη απόφαση του δικαστηρίου. Κατά τα λοιπά εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 94 παρ. 1. β) Αν η ποινή που επιβλήθηκε για τη νέα πράξη είναι ηπιότερη από την πρόσκαιρη κάθειρξη, το δικαστήριο επαυξάνει την ποινή που είχε καθορίσει με προηγούμενη απόφαση, όχι όμως πέρα από το ανώτατο όριο περιορισμού, το οποίο ορίζεται στο άρθρο 54 (Το άρθρο 132 αντικαταστάθηκε ως άνω με την παρ. 13 άρθρ. 1 Ν.3189/2003, ΦΕΚ Α 243/21.10.2003). Η ρύθμιση αφορά περιπτώσεις κατά τις οποίες ο ανήλικος δράστης κρατείται ήδη σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων. Σε περίπτωση όμως που συνεκδικάζονται διαφορετικά εγκλήματα ενώπιον του Δικαστηρίου Ανηλίκων, κατά την κρατούσα άποψη, το Δικαστήριο επιβάλλει μία ενιαία ποινή περιορισμού σε

15 ειδικό κατάστημα κράτησης νέων, λαμβάνοντας υπ όψη όλες τις μερικότερες πράξεις. Κατά την αντίθετη άποψη, το Δικαστήριο πρέπει να επιβάλλει συνολική ποινή περιορισμού, αφού πρώτα επιβάλει ισάριθμες ποινές, οι οποίες συγχωνεύονται. Οπωσδήποτε δε, πρέπει να αναφερθεί ότι ο περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων τυγχάνει βαρύτερη ποινή από αυτήν της φυλάκισης. Αν ο απολυθείς υπό όρους (σύμφωνα με το άρθρο 129 Π.Κ.) διαπράξει πριν από τη συμπλήρωση του 18 ου έτους της ηλικίας του, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, νέο αδίκημα, θα εφαρμοστούν οι διατάξεις περί συρροής, ενώ, εάν το νέο αδίκημα διαπραχθεί μετά τη συμπλήρωση του 18 ου έτους της ηλικίας του, εφαρμόζεται αναλόγως η διάταξη του άρθρου 108 Π.Κ., αν η νέα πράξη πηγάζει από δόλο και του επιβλήθηκε αμετακλήτως ποινή φυλάκισης άνω του ενός (1) έτους. Σ αυτή την περίπτωση ο ανήλικος εκτίει πρώτα το υπόλοιπο του περιορισμού και μετά, αθροιστικώς, την ποινή φυλάκισης (για όλα τα παραπάνω, βλ. Μιχαήλ Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας, Ερμηνεία-Εφαρμογή, 3 η έκδοση, Αθήνα 2014, σελ. 385-386, Διονύσιο Σπινέλλη, Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, Άρθρα 1-133, Αθήνα 2005, σελ. 1491-1494 και Αθανάσιο Κονταξή, Ποινικός Κώδικας, Τόμος Α, άρθρα 1-234, Έκδοση Γ, Αθήνα 2000, σελ. 1409-1410). ΕΙΔΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 340 παρ. 1 Κ.Π.Δ., όταν ο ανήλικος κατηγορείται για πράξη που αν την τελούσε ενήλικος θα ήταν κακούργημα, εάν ο ανήλικος δεν έχει συνήγορο, ο Δικαστής ανηλίκων έχει την υποχρέωση να διορίσει υποχρεωτικά συνήγορο από πίνακα που καταρτίζει τον Ιανουάριο κάθε έτους το διοικητικό συμβούλιο του οικείου δικηγορικού συλλόγου. Εξ άλλου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 222 Κ.Π.Δ., όταν κατηγορείται ανήλικος, η μαρτυρία των συγγενών του εξ αίματος έως και το δεύτερο βαθμό είναι υποχρεωτική. Σε περίπτωση δε τέλεσης κάποιας πράξης κατ εξακολούθηση ή κατά συρροή, όταν κάποιες από τις πράξεις τελέσθηκαν σε χρόνο που ο δράστης ήταν ανήλικος και κάποιες, μετά την ενηλικίωση, αρμόδιο για την εκδίκαση του συνόλου της υποθέσεως είναι το κατά τις κοινές διατάξεις, αρμόδιο Δικαστήριο και όχι το Δικαστήριο Ανηλίκων για τις μερικότερες πράξεις που τελέσθηκαν κατά το χρόνο της ανηλικότητας (ΠλημΞάνθ. 77/1999 Υπερ/2000, 371). Περαιτέρω, συγχώνευση περισσότερων αναμορφωτικών μέτρων δεν είναι δυνατή λόγω και του σκοπού αυτών. Στην περίπτωση δύο Αποφάσεων που επέβαλαν δύο διαφορετικά αναμορφωτικά μέτρα μπορεί να γίνει αθροιστική έκτιση ή συνέκτιση αυτών, δηλαδή ποινή επίπληξης και ανάθεση του ανηλίκου στην επιμέλεια της Υπηρεσίας Επιμελητών Ανηλίκων ή της φοίτησης σε σχολή επαγγελματικής ή άλλης μορφής κατάρτισης ή εκπαίδευσης (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 103). Αίτηση ακυρώσεως της διαδικασίας κατά Αποφάσεων Δικαστηρίων Ανηλίκων δεν είναι επιτρεπτή, αφού όλες οι Αποφάσεις των Δικαστηρίων Ανηλίκων, κατά την επελθούσα τροποποίηση του άρθρου 489 Κ.Π.Δ. είναι εκκλητές. Εξαιρείται η περίπτωση του διορισμού αυτεπαγγέλτως συνηγόρου κατά την απουσία του ανηλίκου και μη αποδεχομένου του ορισθέντος προς υπεράσπιση του συνηγόρου (όπως και στους ενήλικες κατηγορουμένους) (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα

16 Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 135). Ακόμη, με το άρθρο 39 Ν. 4139/2013 ορίζονται τα εξής: «1. Σε ανήλικους ή σε νεαρούς ενήλικες που τέλεσαν πράξεις προβλεπόμενες στον παρόντα Κώδικα εφαρμόζονται οι διατάξεις των άρθρων 121 έως 133 του Ποινικού Κώδικα, εφόσον είναι ευμενέστερες γι αυτούς. 2. Σε ανήλικους οι οποίοι κρίνονται ποινικώς υπεύθυνοι κατά το άρθρο 127 του Ποινικού Κώδικα: α) για πράξεις οι οποίες προβλέπονται από τα άρθρα 20, 21, 22, 24, 25 του παρόντος ή β) για τις πράξεις που προβλέπονται στο άρθρο 32 παράγραφος 1 του παρόντος, εφόσον έχουν κριθεί εξαρτημένοι από ναρκωτικά, μπορεί να επιβάλλεται αντί της ποινής η παρακολούθηση ειδικού προγράμματος απεξάρτησης ανηλίκων. 3. Το παραπάνω μέτρο μπορεί επίσης να επιβάλλεται σε δράστες ηλικίας 18-21 ετών, οι οποίοι εμπίπτουν στις προβλεπόμενες στην προηγούμενη παράγραφο κατηγορίες. 4. Η παραμονή των παραπάνω στο ειδικό πρόγραμμα δεν μπορεί να παρατείνεται πέραν του 25ου έτους της ηλικίας τους. Αν ως τότε ο παρακολουθών το πρόγραμμα δεν το έχει ολοκληρώσει επιτυχώς, μετάγεται στα γενικά σωφρονιστικά καταστήματα. Ο χρόνος παραμονής του στα καταστήματα όπου εκπονούνται τα παραπάνω προγράμματα λογίζεται ως χρόνος έκτισης ποινής». Η επιβολή του αναμορφωτικού μέτρου της παρακολούθησης του ειδικού θεραπευτικού προγράμματος συντελείται με τους όρους και προϋποθέσεις που προβλέπονται στον κανονισμό των συμβουλευτικών προγραμμάτων και κοινοτήτων. Η πρόβλεψη της μεταγωγής σε κοινό σωφρονιστικό κατάστημα μετά τη συμπλήρωση του 25 ου έτους της ηλικίας του καταδικασθέντος έχει προφανώς προβλεφθεί για άσκηση πιέσεως στον εξαρτημένο προς ολοκλήρωση του προγράμματος θεραπείας. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί η καινοτομία του Νομοθέτη, που ενώ δεν επιτρέπει την μεταβολή του αναμορφωτικού μέτρου σε ποινή, στην περίπτωση των ναρκωτικών επιτρέπει τη μεταβολή αυτή στον νεαρό ενήλικο που έχει συμπληρώσει το 25 ο έτος της ηλικίας του και αντιμετωπίζεται πλέον ως ενήλικος (βλ. Ηλία Ν. Σεφερίδη, Εισαγγελέα Εφετών, Ερμηνεία και σχόλια γενικού μέρους δικαίου ανηλίκων και ποινικού δικονομικού δικαίου ανηλίκων μέχρι και τον νόμο 4356/24-12-2015, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 88). Περαιτέρω, όσον αφορά τη δυνατότητα προσβολής των Αποφάσεων των Δικαστηρίων Ανηλίκων με το ένδικο μέσο της έφεσης, με τη διάταξη του άρθρου 489 παρ. 1 περ. δ και ε Κ.Π.Δ. (όπως η περίπτωση ε αντικ. με το άρθ. 9 παρ. 8 Ν. 4322/2015) ορίζονται τα εξής: «Εκείνος που καταδικάστηκε και ο εισαγγελέας ή ο δημόσιος κατήγορος έχουν δικαίωμα να ασκήσουν έφεση: δ) κατά της απόφασης του μονομελούς και τριμελούς δικαστηρίου ανηλίκων, με την οποία καταδικάστηκε ο ανήλικος σε περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων ή επιβλήθηκαν σε αυτόν αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα και ε) κατά της απόφασης του μονομελούς ή τριμελούς δικαστηρίου ανηλίκων με την οποία ο ανήλικος που κατά την τέλεση της πράξης είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο (15ο) έτος, δικάστηκε όμως μετά τη συμπλήρωση του δέκατου όγδοου (18ου) έτους της ηλικίας του, καταδικάστηκε κατά το άρθρο 130 του Ποινικού Κώδικα σε ποινή στερητική της ελευθερίας». Δεδομένου δε, ότι σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 18 εδ. δεύτερο Π.Κ., κάθε πράξη που τιμωρείται με περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων είναι