ΤÞí ðáãêüóµéï ὕøùóç ôïῦ Ôéµßïõ

Ο Τιμιος του Κυριου Σταυρος ΤÞí ðáãêüóµéï ὕøùóç ôïῦ Ôéµßïõ êáß Æùïðïéïῦ Óôáõñïῦ ôïῦ Êõñßïõ ἑïñôüæïõµå êáôü ôüí µþíá áὐôü. Ἡ Ἁãßá µáò Ἐêêëçóßá èü ὑøþóåé Áὐôüí ðáíçãõñéêü êáß èü êáëýóåé ôïýò ðéóôïýò íü Ôüí ðñïóêõíþóïõí, ãéü íü ἀíôëþóïõí ôþ óùôþñéï Üñç, ðïý ἀðïññýåé ἀðü Áὐôüí. Ãéáôß ὁ Óôáõñüò ôïῦ Êõñßïõ åἶíáé ôü ὄñãáíï, µý ôü ὁðïῖï ðñáãµáôïðïßçóå ôþ óùôçñßá µáò. ÐÜ - íù óôü Óôáõñü ὁ Êýñéïò ðñïóýöåñå ôüí ἑáõ ôü Ôïõ Èõóßá, ðëþñùóå Ἐêåῖ íïò ãéü ôßò ἁµáñôßåò ôῶí ἐíü ùí êáß ἔëáâáí Üñç ïἱ êáôüäéêïé ἄíèñùðïé. Ἀðü áὐôþ ôþ Èõóßá ôïῦ Êõñßïõ óôü Óôáõñü ïἱ ðéóôïß ëáµ - âüíïõí äýíáµç íü íéêïῦí ôü êáêü êáß íü óõíôñßâïõí ôþí êåöáëþ ôïῦ äéáâüëïõ. ÌÝ ôþ Èõóßá ôïῦ Êõñßïõ ñýåé ἀêáôüðáõóôá ðñüò ôþí ἀíèñùðüôçôá ἡ Üñç, ôü ἔëåïò êáß ἡ óõããíþµç ôïῦ Èåïῦ. Ὁ Óôáõñüò ôïῦ Êõñßïõ ãßíåôáé ἡ êëßµáêá, ἡ óêüëá ἡ ðíåõµáôéêþ, ἀðü ôþí ὁðïßá ïἱ ðéóôïß ἀíýñ ïíôáé óôüí Ïὐñáíü. ÐñáãµáôéêÜ, ἀðü ôüí Ôßµéï Óôáõñü ôïῦ Êõñßïõ ἀðïññýåé óôüí êüóµï ἡ óùôþñéïò Üñç ôïῦ Êõñßïõ. ÁὐôÞ èåñáðåýåé ôßò ἀíèñþðéíåò ἀäõíáµßåò. ÁὐôÞ ἀíáðëçñþíåé ôßò ἐëëåßøåéò ôῶí ðéóôῶí. ÁὐôÞ ôïýò ἐíéó ýåé êáß ôïýò êüíåé ἱêáíïýò íü íôñïðéüæïõí ὄ é µüíï ôïýò óïöïýò êáß ôïýò ἰó õñïýò ôïῦ êüóµïõ áὐôïῦ, ἀëëü êáß íü ôñýðïõí óý öõãþ ôüí ἴäéï ôü äéüâïëï, ὁ ὁðïῖïò «öñßôôåé êáß ôñýµåé µþ öýñùí êáèïñᾶí Áὐôïῦ ôþí äýíáµéí», êõñéåýåôáé ἀðü öñßêç êáß ôñýµåé, ãéáôß äýí µðïñåῖ íü âëýðåé ôþ äýíáµþ Ôïõ, êáèþò øüëëåé ἡ Ἐêêëçóßá. ÔÞ Üñç êáß ôþ äýíá - µç ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ðñïöçôéêü ἀðïêüëõøå µý ðïëëü óýµâïëá ἡ Ð. ÄéáèÞêç. Ôüí Ôßµéï Óôáõ ñü ôïῦ Êõñßïõ åἰêüíéæå óôüí ἀñ áῖï ÐáñÜäåéóï ôü îýëï, ôü äýíäñï ôῆò æùῆò, ἀðü ôïýò êáñðïýò ôïῦ ὁðïßïõ äýí ἀîéþèçêáí íü öᾶíå ðñßí ἀðü ôþí ðôþóç ôïõò ïἱ Ðñùôüðëáóôïé, ὥóôå íü ãßíïõí ἀèüíáôïé, ἀëëü êáß äýí ôïýò ἐðýôñåøå ὁ Èåüò íü öᾶíå µåôü ôþí ðôþóç ôïõò, ãéü íü µþ ãßíåé ôü êáêü ἀèüíáôï (ÃÝí. 3,22). Óýµâïëï ôïῦ Ôé- ΤΕΥΧΟΣ 12 - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005

µßïõ Óôáõñïῦ ἦôáí ἡ ñüâäïò ôïῦ Ìùûóῆ, µý ôþí ὁðïßá êôýðçóå ôþ ÈÜëáóóá êáß ùñßóôçêå óôþ µýóç, ãéü íü ἐðéôñýøåé óôüí Ἰóñáçëéôéêü ëáü íü ἐãêáôáëåßøåé ôþ äïõëåßá ôῶí Áἰãõðôßùí êáß íü åἰóýëèåé óôþí ἐëåýèåñç ãῆ ôῆò ἐðáããåëßáò ôïῦ Èåïῦ. Óýµâïëï ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ἦôáí ôü îýëï, ôü ὁðïῖï ἔâáëå ὁ Ìùûóῆò óôþ Ëßµíç ÌåññÜ, ãéü íü ãëõêáíèïῦí ôü íåñü ôçò, ὥóôå íü óâþóåé ôþ äßøá ôïõ ὁ ëáüò. Óýµâïëï ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ἦôáí ôü îýëéíï êïíôüñé óôü ὁðïῖï ὑøþèçêå ὁ Üëêéíïò ὄöéò, ãéü íü Ôüí âëýðïõí êáß íü óþæùíôáé ἀðü ôü äçëçôþñéï ôῶí ὄöåùí, ἐêåῖíïé ôïýò ὁðïßïõò äüãêùíáí. Óýµâïëï ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ἦôáí ôü ἁðëùµýíá Ýñéá ôïῦ Ìùûóῆ, µý ôü ὁðïῖá ὁ Ἰóñáçëéôéêüò ëáüò íéêïῦóå ôïýò ἐ èñïýò ôïõ, ôïýò Ἀµáëçêßôåò. Ἄðåéñá åἶíáé ôü óýµâïëá, ôü ὁðïῖá åἰêïíßæïõí ôþ Üñç êáß ôþ äýíáµç, ἡ ὁðïßá ἀðïññýåé ἀðü ôüí Ôßµéï Óôáõñü ôïῦ Êõñßïõ, ãéü ôþ óùôçñßá ôῶí ἀíèñþðùí. ÌÝ ôþ Üñç ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ïἱ ðéóôïß ðåñíïῦí ἀðü ôþ äïõëåßá ôῆò ἁµáñôßáò óôþí ἐëåõèåñßá ôῆò Üñéôïò ôïῦ Èåïῦ êáß ôῆò áἰùíßïõ æùῆò. ÌÝ ôþ âïþèåéü Ôïõ ἡ ðéêñßá ôïῦ ἁµáñôùëïῦ ἀíèñùðßíïõ âßïõ µåôáôñýðåôáé óý ἀãáëëßáóç êáß áñü êáß æùþ ἀëçèéíþ. ÌÝ Áὐôüí óþæïíôáé ïἱ ἄíèñùðïé ἀðü ôü èáíáôçöüñï äçëçôþñéï ôῆò ἁµáñôßáò. ÌÝ Áὐôüí ïἱ ðéóôïß íéêïῦí êüèå ἐ èñü ôïõò êáß ãßíïíôáé µýôï ïé ôῆò äüîáò ôïῦ Èåïῦ. Ὁ Óôáõñüò ôïῦ Êõ- ñßïõ åἶíáé ὁ èñüíïò ôῆò Üñéôïò Èåïῦ, óôüí ὁðïῖï, ὅóïé ðñïóýñ ïíôáé µý ðßóôç, «ëáµâüíïõí ἔëåïò êáß åὑñßóêïõí Üñéí åἰò åὔêáéñïí âïþèåéáí», ëáµâüíïõí ôü ἔëåïò ôïῦ Èåïῦ êáß óõíáíôïῦí ôþ Üñç Ôïõ, ἡ ὁðïßá âïçèᾶ áὐôïýò, ὅôáí ôþ ñåéüæùíôáé óôþ æùþ ôïõò ( Ἑâñ.4,16). Ãé áὐôü ñýïò µáò, ἀëëü êáß óõµöýñïí µáò åἶíáé íü âñéóêüµáóôå óõíå ῶò êüôù ἀðü ôþ óêéü ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ, ἄí èýëùµå íü ἔ ùµå óýµµá ü µáò ôüí Êýñéï óôïýò ἀãῶíåò ôῆò æùῆò µáò, ἄí èýëùµå íü ἀíáäåé èïῦµå íéêçôýò êáß íü ãßíùµå êëçñïíüµïé ôῆò Âáóéëåßáò ôῶí Ïὐñáíῶí. Ἐêåῖíïé ðïý ãíùñßæïõí ôþ óçµáóßá, ôþí ὁðïßá ἔ åé ὁ Ôßµéïò Óôáõñüò óôþ æùþ ôῶí ἀíèñþðùí äýí ôüí ἀðï ùñßæïíôáé ðïôý. ÌÝ ôü óçµåῖï Ôïõ ἀóöáëßæïõí ôüí ἑáõôü ôïõò. Ôü óçµåῖï ôïõ áñüóóïõí óôü óῶµá ôïõò, ὅôáí ðñïóåý ùíôáé. Ôü óçµåῖï Ôïõ êüíïõí, ὅôáí ôñῶíå ἤ ðßíïõí ἤ êüíïõí ὁ,ôéäþðïôå, êáß ðñßí ἀðü ôü ἔñãï ôïõò, ãéü íü ἁãéüóïõí µý ôþ Üñç Ôïõ, êáß µåôü ôü ἔñãï ôïõò, ãéü íü åὐ áñéóôþóïõí ôüí Êýñéï. Ìüíï ôü Óôáõñü ôïῦ Êõñßïõ öïñïῦí ὅëïé ïἱ ðéóôïß ὡò öõëáêôü êáß ὡò êüóµçµá óôü óôῆèïò ôïõò. ÊÜôù ἀðü ôþ óêéü Ôïõ ἀíáðáýïíôáé êáß ἐêåῖíïé ïἱ ὁðïῖïé öåýãïõí ἀðü ôþí ðáñïῦóá æùþ êáß ðåñéµýíïõí ôþí êïéíþ ἀíüóôáóç. Êáß ôþí ðñïóðüèåéá áὐôþ ôῶí ðéóôῶí âåâáéþíåé ἡ Ἐêêëçóßá, ἡ ὁðïßá ὅëá ôü ἱåñü ÌõóôÞñéÜ ôçò êáß ὅëåò ôßò ôåëåôýò ôçò êáß ὅëåò ôßò ἱåñýò ðñüîåéò ôçò, ôßò óöñáãßæåé µý ôü óçµåῖï ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ, ãéü íü ãßíïõí ἰó õñýò, ὥóôå íü µåôáäþóïõí ôþ Üñç êáß ôüí ἁãéáóµü ôïῦ Èåïῦ óôïýò ðéóôïýò êáß íü áñßóïõí ó áὐôïýò ôþ óùôçñßá. Áὐôü ôü æùïðïéü êáß óùôþñéï óýµâïëï ôïῦ Ôéµßïõ Óôáõñïῦ ὑøþíåé µý ὑðåñçöüíåéá ἡ Ἐêêëçóßá êáß óôüí ἐóùôåñéêü ῶñï ôῶí ἱåñῶí Íáῶí ôçò, ðßóù ἀðü ôþí Ἁãßá ÔñÜðåæá êáß ðüíù ἀðü ôü ἱåñü Ôݵðëï êáß óý êüèå ἄëëï óçµåῖï, ἀëëü êáß óôüí ἐîùôåñéêü ῶñï áὐôῶí, óôþí êïñõöþ ôῶí ôñïýëëùí êáß ôῶí êáµðáíáñéῶí ôῶí ἱåñῶí Íáῶí, ãéü íü ἐêðýµðåé µý Áὐôüí óõíå ῶò óôïýò ðéóôïýò ôü µçíýµáôá ôῆò ðßóôåùò, ôῆò ἐëðßäáò êáß ôῆò áἰóéïäïîßáò. ἘðåéäÞ, ëïéðüí, áὐôþ åἶíáé ἡ ἀëþèåéá, ãé áὐôü ðïôý äýí ðñýðåé íü ëçóµïíïῦµå ὅôé ὁ Ôßµéïò Óôáõñüò åἶíáé ôü ὄñãáíï ôῆò Èõóßáò ôïῦ Êõñßïõ êáß ôü µýóï ôῆò óùôçñßáò ôïῦ ἀíèñùðßíïõ ãýíïõò. Ἀðü ôü Óôáõñü ôïῦ Êõ- ñßïõ ðñïóöýñåôáé óõíå ῶò êáß ἀöåéäῶò óôïýò ðéóôïýò ἡ óõããíþµç ãéü ôßò ἁµáñôßåò ôïõò êáß ðáñý åôáé ἀêáôüðáõóôá ἡ Üñç ôïῦ Èåïῦ, ἡ ὁðïßá êáôåñãüæåôáé ôþ óùôçñßá ôῶí ἀíèñþðùí. ùñßò ôüí Ôßµéï Óôáõñü äýí ὑðüñ åé èåßá Üñç. Êáß ùñßò ôþ èåßá Üñç åἶíáé ἀäýíáôïò ἡ óùôçñßá µáò, ãéáôß óüí êáôüäéêïé åἶíáé ἀäýíáôï íü óùèïῦµå µüíï µý ôßò äéêýò µáò äõíüµåéò. Ïὔôå ôü êáëü ἔñãá µáò, ïὔôå ἡ èõóßá µáò, ἄí µðïñïýóáµå íü ôþí ðñïóöýñùµå, èü µðïñïῦóáí íü µᾶò óþóïõí. Ἡ óùôçñßá µáò ðáñý åôáé äùñåüí, ὡò Üñç, ἀðü ôü ÓùôÞñá µáò, ὁ ὁðïῖïò èõóéüóôçêå óôþ èýóç µáò. Ἄí ðéóôýøùµå åἰëéêñéíü ôüí Êýñéï, ôüôå Ἐêåῖíïò µᾶò ðåñéâüëëåé µý ôþ Üñç Ôïõ, ἡ ὁðïßá ðñáãµáôïðïéåῖ ôþ óùôçñßá µáò. Ãé áὐôü ὅëïé ñåéáæüµáóôå ἀðáñáßôçôá ôþ Üñç ôïῦ Êõñßïõ, ôþí ὁðïßá µý ðñïèõµßá êáß ðëïýóéá µᾶò ïñçãåῖ ὁ Êýñéïò µý ôüí Ôßµéï Óôáõñü Ôïõ. ἈëÞèåéá, ùñßò ôüí Ôßµéï Óôáõñü äýí ὑðüñ åé èåßá Üñç. Êáß ùñßò èåßá Üñç äýí ὑðüñ åé óùôçñßá, äýí ὑðüñ åé æùþ ἀëçèéíþ. ἈëëÜ ὁ Óôáõñüò ôïῦ Êõñßïõ ὑðüñ åé êáß ãé áὐôü êáß ἡ èåßá Üñç ὑðüñ åé êáß ἀíáâëýæåé ἄöèïíç óôüí êüóµï. Êáß åἶíáé åὔêïëï ὅëïé íü ôþí ëüâùµå, öôüíåé µüíï íü ðëçóéüæùµå µý ðßóôç, µý óåâáóµü êáß åὐëüâåéá ôü Óôáõñü ôïῦ Êõñßïõ. Ãéáôß ὅóïé ôïëµïῦµå íü Ôüí ὑâñßæùµå êáß íü Ôüí ðåñéöñïíïῦµå, µüíïé µáò ἀðïµáêñõíüµáóôå ἀðü ôþ óùôçñßá µáò êáß êáôáäéêüæïõµå ôïýò ἑáõôïýò µáò óý áἰþíéï èüíáôï. Ἐµåῖò ôß ðñïôéµïῦµå, íü æþóùµå áἰþíéá ἤ íü ðåèüíùµå; ἘÜí èýëùµå íü æþóùµå ôüôå ðñýðåé íü óåâüµáóôå ôü Óôáõñü ôïῦ Êõñßïõ êáß íü æïῦµå êüôù ἀðü ôþ óêéü Ôïõ. Ἐðßóêïðïò Âåëåóôßíïõ Äáµáóêçíüò 2

Περί τοῦ Τιµίου Σταυροῦ Κατά τόν ἱστορικό Εὐσέβιο ἄνθρωποι δυσσεβεῖς, ἀπό φθόνο προφανῶς κι - νού µενοι, κατέχωσαν τόν Πανά γιο Τάφο τοῦ Κυρίου, ὥστε νά τόν ἐξαφανίσουν. Γιά νά ἐξαλείψουν δέ καί τό µνηµόσυνον αὐτοῦ οἰκοδόµησαν ἐπάνω ἀπό αὐτόν εἰδωλολατρικό ναό πρός τιµήν τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης. Ἡ Ἁγία Ἑλένη ὅµως ἀνεκάλυψε τόν Πανάγιο Τάφο καί µέ δαπάνη τοῦ υἱοῦ της, Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀνήγειρε στό ἴδιο σηµεῖο µεγαλοπρεπῆ Ναό, τόν γνωστό Ναό τῆς Ἀναστάσεως, ὁ ὁποῖος ἐγκαινιάστηκε τό 335. Ὁ ἐκκλησιαστικός ἱστορικός Εὐσέ βιος ὅ- µως, ὁ ὁποῖος περιγράφει τήν ἀνέγερση τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ, δέν ἀναφέρει τήν εὕρεση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καί τῶν ἥλων. Αὐτήν ἱστοροῦν ἀρκετοί µεταγενέστεροι ἱστορικοί, µεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Θεοδώρητος Κύρου «Δήλου δέ τοῦ κεκρυµ µέ νου τάφου γεγενηµένου, ὤφθησαν τρεῖς σταυροί». Διχογνωµία ὅµως ὑπῆρξε περί τοῦ ποῖος ἐκ τῶν τριῶν σταυρῶν ἦταν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἄν καί εὑρέθη καί ἡ τρίγλωσση ἐπιγραφή. Συνέβη λοιπόν ἕνα περιστατικό, τό ὁποῖο ἔλυσε τήν ἀπορία. Ἔτυχε νά περνᾶ ἀπό τό σηµεῖο τῆς εὑρέσεως ἡ σωρός µιᾶς γυναικός ἡ ὁποία εἶχε κοιµηθεῖ ὕστερα ἀπό µακροχρόνια ἀσθένεια. Στό σῶµα της ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων Μακάριος ἀκούµπησε ἕναν ἕναν µέ τή σειρά τούς τρεῖς σταυρούς. Ὁ τελευταῖος, ἐπάνω στόν ὁποῖο εἶχε σταυρωθεῖ τό Πανάγιο Σῶµα τοῦ Κυρίου, τήν ἀνέστησε. Αὐτή ἦταν ἡ ἀπόδειξη περί τῆς γνησιότητος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου. Μαζί ὅµως µέ τούς τρεῖς σταυρούς ἡ Ἁγία Ἑλένη βρῆκε καί τούς ἥλους 1, τούς ὁποί ους τοποθέτησε στό βασιλι κό κράνος καί στόν χαλινό τοῦ ἀλόγου τοῦ υἱοῦ της Ἁγ. Κωνσταντίνου. Ὅσον ἀφορᾶ τόν Τίµιο Σταυρό αὐτός ἐτεµα χίσθη καί ἄλλο µέν τεµάχιο, τό καί µεγαλύτερο, παρέµεινε στά Ἱεροσόλυµα, ἄλλο δέ µετεκοµίσθη ὑπό τῆς Ἁγ. Ἑλένης στήν Κωνσταντινούπολη. Ἔκτοτε αὐτό τό Τίµιο Ξύλο ἐτεµαχίσθη κατ' ἐπανάληψιν ἀλλ' οὐδέποτε ἐµειοῦτο. Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδηµος «ἀλλά καί διαµοιρασθέν εἰς ὅλα τά µέρη τοῦ κόσµου, ἀνελάττωτον ἔµενεν διότι εἶπεν ὁ θεῖος Κύριλλος ἐν Κατηχήσει τετάρτῃ «Διά τοῦ σταυρικοῦ ξύλου τῆς γῆς ἅπας ὁ κόσµος, εἰς τµήµατα µερισθέντος, διαπεπλήρωται» διηγεῖται δέ καί ὁ Παυλῖνος εἰς τήν ἑνδεκάτην αὐτοῦ ἐπιστολήν, ὅτι ὁ Σταυρός ἐξ ἐκείνου τοῦ καιροῦ τῆς εὑρέσεως αὐτοῦ µεταδίδοται εἰς κοινήν ὠφέλειαν, καί µείωσιν οὐχ ὑφίσταται ἀλλά µένει ἀνελλιπής καί ἀκέραιος καί µεριζόµενος κατέχεται, καί πάλιν ὅλος προσκυνεῖται ἐπειδή τάξις ἦττον, ὅταν οἱ προσκυνηταί ὑπήγαινον εἰς τά Ἱεροσόλυµα, ἐλάµβανον µέρος ἀπό τό τίµιον Ξύλον καί ἔπερνον µαζί των, εἰς µαρτυρίαν καί ἀπόδειξιν τῆς ἐκεῖσε ἐλεύσεώς των. Ὅθεν ἐκεῖ ὅπου ἐκόπτετο καί µετεδίδοτο ὑπό τοῦ ἀρχιερέως ἐκεῖ καί ἐπληθύνετο ὥσπερ καί οἱ πέντε ἄρτοι ἐπληθύνοντο διά τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων». Εἶναι µάλιστα τρισύνθετος. Κατ' ἀρχαία παράδοση, στήν κοιλάδα τοῦ Σταυροῦ στά Ἱεροσόλυµα, ὅπου βρίσκεται µέχρι καί σήµερα ἡ ὁµώνυµος Μονή, ὁ Λώτ φύτευσε τό τρισύνθετο δένδρο ἀπό κυπαρίσσι, κέδρο 3

και πεῦκο. Ἀπό αὐτό τό δένδρο κατεσκευάσθη ὁ Σταυρός τοῦ Σωτῆρος, σύµφωνα καί µέ πρόρρηση τοῦ προφήτου Ἡσαΐου: «καί ἡ δόξα τοῦ Λιβάνου πρός σέ ἤξει ἐν κυπαρίσσῳ καί πεύκῃ καί κέδρῳ ἅµα, δοξάσαι τόν τόπον τόν ἅγιόν σου» (Ἡσ.60,13). Ὅταν λοιπὸν βρέθηκε ὁ Τίµιος Σταυρός, κατὰ τὴν συναξαριστικὴ παράδοση, τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, πού εἶχε συρρεύσει, ζητοῦσε νά τὸν δεῖ καὶ νά τὸν ἀσπασθεῖ. Γι αὐτὸ ὁ πατριάρχης ἀνέβηκε ἐπάνω στόν ἄµβωνα, ὁ ὁποῖος ἄµβωνας βρισκόταν τότε στό µέσον τῶν Ναῶν, καὶ τὸν ὕψωσε. Βλέποντας ὁ λαὸς τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἀνεφώνησε τὸ «Κύριε ἐλέησον». Ἔκτοτε ἐπεκράτησε ἡ κατ ἔτος ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιµίου Σταυροῦ. Κατά τοὺς λειτουργιολόγους ὅµως ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἔχει µᾶλλον τὴν καταγωγὴ της στήν µεγάλη τοπικὴ ἑορτὴ τῶν Ἱεροσολύµων, αὐτὴ τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, πού ἔκτισε ὁ Μ.Κωνσταντῖνος, τὰ ὁποῖα Ἐγκαίνια ἔγιναν στίς 13 Σεπτεµβρίου τοῦ 335. Ὑπάρχει µάλιστα πλήρης ἑορτάσιµος ἀκολουθία στά µηναῖα γι αὐτὴ τὴν ἑορτή. Ἔκτοτε ἐλάµβανε χώρα µεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρις στά Ἱεροσόλυµα, ἡ ὁποία ἄρχιζε τὴν 13η Σεπτεµβρίου καὶ διαρκοῦσε ἐπὶ ὀκταήµερο. Τὴν δεύτερη ἡµέρα τῆς ἑορτῆς, δηλαδὴ τὴν 14η Σεπτεµβρίου, γινόταν σύναξη στόν Γολγοθά, ὅπου «ἔδειχναν τὸν Σταυρό σέ ὄλο τὸ ἐκκλησίασµα». Ἦταν ὅµως δύσκολο νά προσκυνήσει, νά ἀσπασθεῖ, ἀκόµη καὶ νά πλησιάσει ὄλο αὐτὸ τὸ πλῆθος τὸν Ζωοποιὸ Σταυρὸ γι αὐτὸ καὶ ὑψωνόταν ὥστε οἱ πάντες νά λάβουν ἔστω καὶ κατ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν εὐλογία του. Ἡ Ὕψωση ὅµως τοῦ Σταυροῦ ἐπανελήφθη καὶ ἔπειτα ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια ὅταν τὸ 628 ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος ἐπανέφερε τὸ ἱερότερο κειµήλιο τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως στά Ἱεροσόλυµα µετὰ τὴν ἁρπαγὴ του ἀπὸ τοὺς Πέρσες δεκατέσσερα χρόνια πρίν. Ἦταν ἡ 14η Σεπτεµβρίου ὅταν ὁ Ἡράκλειος ἀνυπόδητος καὶ φορώντας πενιχρὰ ροῦχα φέροντας ἐπ' ὤµων τὸν Τίµιο Σταυρὸ εἰσῆλθε λιτανευτικὰ στά Ἱεροσόλυµα. Τὸν παρέδωσε στόν πατριάρχη Ζαχαρία καὶ ἐκεῖνος τὸν ὕψωσε πανηγυρικὰ, κλήρου καὶ λαοῦ ψάλλοντος τὸ «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου». Σύντοµα ἡ ἑορτὴ ἀλλὰ καὶ ἡ τελετὴ αὐτὴ ἐπεκτάθηκαν σ ἀνατολὴ καὶ δύση, ἡ δὲ ἑορτὴ τῶν Ἐγκαινίων ἐπισκιάσθηκε ἀπὸ τὴν τῆς Ὑψώσεως, γενοµένη τρόπον τινὰ προεόρτιός της. Κέντρο τοῦ λειτουργικοῦ ἑορτασµοῦ παραµένει ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως. Στό τέλος τοῦ Ὄρθρου λιτανεύται ὁ Τίµιος Σταυρός σέ δίσκο µέ κλάδους βασιλικοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ ἱερέα. Τοποθετεῖται στό κέντρο τοῦ Ναοῦ (ἐκεῖ ὅπου παλαιότερα βρισκόταν ὁ ἄµβωνας), θυµιάζεται, ὑψώνεται στά τέσσερα σηµεῖα τοῦ ὁρίζοντα καὶ προσκυνεῖται. Ἡ ἔννοια αὐτῶν τῶν λειτουργικῶν πράξεων παραµένει «σκοτεινή». Εἶναι ἀποµίµηση τῶν κινήσεων τῆς εὑρέσεως τοῦ Σταυροῦ; Εἶναι ὕψωση ὥστε νά τὸν δοῦν οἱ πιστοί, ὅπως καὶ τότε στήν εὕρεσή του; Εἶναι εὐλογία τῶν τεσσάρων περάτων τοῦ κόσµου; Εἶναι συµβολισµὸς τῆς ὑψώσεως καὶ δόξης τοῦ Ἐσταυρωµένου Χριστοῦ; Εἶναι κάτι πού θυµίζει τοὺς βασιλικοὺς θριάµβους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ τὴν ὕψωση τῶν νικητῶν; Ἴσως καὶ ὅλα µαζί. Νά σηµειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόµη. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ «ἴσα φέρει τῇ Μεγάλῃ Παρασκευῇ». Εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς «χαρµολύπης» τοῦ Σταυροῦ. Τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῆς δόξῃς του. Καὶ ὑψοῦται ὁ Σταυρός, τὸ ὄργανο τοῦ σωτηρίου πάθους, ἡ σηµαία τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λύπη για τὸν µαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Σωτῆρος, πού βρίσκει τὴν ἔκφρασή της στήν νηστεία 2, ἔχει τὸ ἀντίβαρό της στήν χαρὰ καὶ στόν πανηγυρισµὸ τοῦ θριάµβου Του. Αὐτό λοιπόν τό σηµεῖο τοῦ Τιµίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τοῦ εὑρεθέντος ὑπό τῆς Ἁγ. Ἑλένης, εἶναι τό ὑπέρτατο ὄργανο εὐλογίας καί ἁγιασµοῦ γιά τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία µας. Ἀναµφίβολα ὑπῆρξε γιά τούς µέχρι τοῦ Χριστοῦ χρόνους σκληρότατο ὄργανο καί ἀποτρόπαιο, πάσσαλος ἀνασκολοπισµοῦ τῶν χειροτέρων καταδίκων καί κακοποιῶν. Ἀπέβη ὅµως, ἤδη ἀπό τά πρῶτα χρόνια ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ζωοποιό καί σωτήριο σύµβολο. Εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Χριστιανισµοῦ. Ἀρχιµ.Φιλόθεος Νικολάκης 1 Κατά τόν Ἅγ.Νικόδηµο τόν Ἁγιορείτη τρεῖς ἦσαν οἱ ἥλοι, δύο οἱ προσηλώσαντες τά χέρια καί ἕνας τά δύο πόδια. Ἀναφέρει, ὅµως, καί τήν ἄποψη Παϊσίου Γάζης περί τεσσάρων ἥλων. Μάλιστα "...τά µέν καρφία τῶν ληστῶν, ἦσαν µαῦρα καί σκωριασµένα, τά δέ καρφία τοῦ Κυρίου ἤστραπταν καί ἔλαµπον". 2 Ὡς γνωστὸν ἡ 14η Σεπτεµβρίου εἶναι ἡµέρα νηστείας. Κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου ὑπάρχει µόνον ἐὰν ἡ ἑορτὴ συµπέσει Σάββατο ἢ Κυριακή. 4

Mικρασιατική Καταστροφή Ὀ γδόντα τρία χρόνια πέρασαν ἀπό τότε πού τό ἑλληνικό στοιχεῖο ὑπέστη συστηματικούς διωγμούς, πιέσεις καί βασανιστήρια στή Μικρά καί Μέση Ἀσία καί στόν Πόντο γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη του. Χιλιάδες ὀρθοδόξων ἐξοντώθηκαν ὑπό τῶν αἱμοσταγῶν ὀθωμανῶν Τούρκων μέ ποικίλα βασανιστήρια. Ξαναέζησε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπηνεῖς διωγμούς ὅπως τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της ἀπό τούς Νεονέρωνες ἀγαρηνούς Ἰσλαμιστές. Ἀλλά «οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ». Καί αὐτό γιατί πραγματικά πολλά ὑπῆρξαν τά ὀφέλη ἀπό αὐτό τό κακό. Τό πρῶτο καί μεγαλύτερο εἶναι ὅτι ἀποκτήσαμε νέους πρέσβεις πρός τόν Κύριο καί Θεό μας. Μέ τό πλῆθος αὐτό τῶν ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων νέων μαρτύρων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, πού μέ τό αἷμα τους στήριξαν καί ἐνίσχυσαν τήν Ἐκκλησία καί τήν πίστη μας. Τό μεγαλύτερο καύχημα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ Ἅγιοί της οἱ κατά χάριν θεοί. Ὅπως οἱ πρῶτοι μάρτυρες πού μέ τό αἷμα τους στερέωσαν τήν ἁγία μας πίστη, ἔτσι καί οἱ ἔσχατοι μέ τό μαρτύριό τους ἐνίσχυσαν καί κράτυναν τήν πίστη καί ἀπέδειξαν ὅτι «Χριστός χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας». Ἀλλ ὅσο ἡ Ἐκκλησία καί ἄν διώκεται ποτέ δέν καταποντίζεται καί πάντοτε καθίσταται νικήτρια. Οἱ μεγάλοι ἀγῶνες κατακτῶνται μέ αἷμα. Μέ τό Τίμιο Αἷμα Του ὁ Κύριος καί Θεός μας, μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο. Δεύτερον, φεύγοντας οἱ πατέρες μας ἀπό τήν ἁγιοτόκο Μικρά Ἀσία ἔφεραν μαζί τους ἱερά λείψανα ἄφθονα καί θαυματουργές εἰκόνες, ὥστε σήμερα ἡ Ἑλλάδα νά εἶναι ἐμπλουτισμένη καί νά ἁγιάζεται ἀπό αὐτά. Τρίτον. Ἡ Ἑλλάδα ἀνῆλθε πνευματικά μέ τήν ἔλευση τῶν μικρασιατῶν. Οἱ μικρασιάτες ὄντες φιλάγιοι, φιλακόλουθοι, εὐσεβεῖς καί ζηλωτές τῆς πατρώας πίστεως ἐρχόμενοι στήν Ἑλλάδα, πού τότε ἦταν σέ πνευματική ξηρασία καί καθίζηση, μέ τήν ἔλευσή τους ἀναγέννησαν καί ἀναβάπτισαν πνευματικά τήν Ἑλλάδα. Οἱ μικρασιάτες μύριζαν λιβάνι. Ἀρκετοί μικρασιάτες, ὅταν ἔφθασαν μέ τά καράβια πού τούς μετέφεραν ἀπό τήν Μικρά Ἀσία στό λιμάνι τοῦ Πειραιά καί ἄκουσαν τούς Ἑλλαδίτες νά βλασφημοῦν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, στενοχωρήθηκαν καί ἀπελπίστηκαν. Δέν ἤθελαν νά κατέβουν ἀπό αὐτά λέγοντας: «πού μᾶς ἔφεραν, καί τί ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν;». Γιά τούς ἁγνούς καί βαθιά θρησκευόμενους μικρασιάτες ἦταν ἀδιανόητο ν ἀκοῦν βλασφημίες καί δή σ ἕνα ὀρθόδοξο κράτος (οἱ Τοῦρκοι οὐδέποτε βλασφημοῦν). Αὐτά σέ λίγες γραμμές εἶναι τά «καλά», πού ἀπεκόμισε ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός ἀπό τόν ξερριζωμό τῶν μικρασιατῶν ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες. Νά δοῦμε τώρα ποιοί ἦσαν οἱ πρωταγωνιστές Ἅγιοι Νεομάρτυρες, μέσα ἀπό τό πλῆθος τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἀνδρῶν, γυναικῶν, παιδίων καί νηπίων μαρτυρησάντων ὡς ἀγρίως βασανισθέντων καί σφαγιασθέντων ὑπό τῶν ἀλλοπίστων βαρβάρων στήν ἀποστολική καί ἁγιοβόλο Μικρά Ἀσία. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος Σμύρνης γεννήθηκε στίς 6 Ἰανουαρίου 1868 στήν Τριγλία τῆς Βιθυνίας. Σπούδασε στήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης. Ὑπηρέτησε ὡς Μ. Πρωτοσύγκελλος στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Τό 1902 ἐκλέγεται 5

Μητροπολίτης Δράμας, τήν ὁποία ποιμαίνει γιά ὀκτώ χρόνια σέ καιρούς δύσκολους, ἐξορισθείς δυό φορές γιά τή δράση του. Προφητική εἶναι ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Ἅγιος κατά τήν χειροτονία του στήν προσφώνηση τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἰωακείμ Γ' : «ἐν ὅλῃ καρδίᾳ καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ θά ὑπηρετήσω τήν Ἐκκλησία καί τό Γένος. Καί ἡ μήτρα, τήν ὁποίαν αἱ ἅγιαι χεῖρες σου ἐναπέθεσαν ἐπί τῆς κεφαλῆς μου, ἐάν πέπρωται ν ἀπωλέσει ποτέ τήν λαμπηδόνα τῶν λίθων της, θά μεταβληθῆ εἰς ἀκάνθινον στέφανον μάρτυρος ἱεράρχου». Τό 1910 ἐξελέγη Μητροπολίτης Σμύρνης ἀπό τήν ὁποία δυό φορές ἀπομακρύνθηκε γιά τήν θρησκευτική καί ἐθνική του δράση. Ὥσπου τό μεσημέρι τοῦ Σαββάτου τῆς 27ης Αὐγούστου 1922 προσκλήθηκε ἀπό τόν διοικητή τῆς πόλεως, στρατηγό Νουρεδίν πασᾶ νά μεταβεῖ στό Φρουραρχεῖο. Σημειωτέον ὅτι πρίν τό γεγονός αὐτό ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παπικῶν τῆς Σμύρνης ἐξασφάλισε θέση σέ πλοῖο πού ἀναχωροῦσε παροτρύνοντας τόν Χρυσόστομο ν ἀναχωρήσει γιά νά σωθεῖ. Ἀλλ αὐτός ἀπάντησε «παράδοσις τοῦ ἑλληνικοῦ κλήρου, ἀλλά καί ὑποχρέωσις τοῦ καλοῦ ποιμένος εἶναι νά παραμένη μέ τό ποίμνιό του πάντοτε». Ἔτσι ἀρχίζει τό μαρτύριο τοῦ ἱεράρχη, τόν ὁποῖο ὁδήγησαν στά ἄκρα τῶν εὐρωπαϊκῶν συνοικιῶν μπρός σέ ἕνα κουρεῖο. Ἐκεῖ τοῦ φόρεσαν ἄσπρη μπλούζα, τοῦ ξερρίζωσαν τά γένεια, τόν μαχαίρωσαν, τοῦ ἔκοψαν τή μύτη καί τ αὐτιά καί τοῦ ἔβγαλαν τά μάτια. Στά βασανιστήρια παίρνουν μέρος ἄνδρες καί γυναῖκες. Ἔπειτα μετέφεραν τόν ἱεράρχη στίς τουρκικές συνοικίες, ὅπου στήν πλατεία Γερκιλίκ τουρκοκρητικός κρεοπώλης ἔκοψε ἀπό πίσω μέ μαχαίρι τόν τράχηλό του. Ὁ ὄχλος περιέφερε τό τίμιο λείψανο στά σοκάκια διαμελίζοντάς το καί ἀφήνοντάς το βορά στούς σκύλους. Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων γεννήθηκε στήν Σμύρνη τό 1872. Σπούδασε στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στά Ἱεροσόλυμα καί στή Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Τό 1913 ἐξελέγη βοηθός τοῦ Σμύρνης μέ τόν τίτλο Ξανθουπόλεως. Τό Φεβρουάριο τοῦ 1922 ἔγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων καί στίς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους μέ 12 ἱερεῖς καί μοναχούς του καί 6.000 χριστιανούς ἐξορίστηκαν ἀπό τούς Τούρκους στό ἐσωτερικό τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου καθ ὁδόν ἐξοντώθηκαν ὅλοι ἀπό στερήσεις καί βασανιστήρια. Τόν Ἅγ. Ἀμβρόσιο τόν πετάλωσαν καί ὕστερα κατατεμάχισαν τό σῶμα του. Ἅγ. Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιῶν. Γεννήθηκε στήν Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας τό 1864. Σπούδασε στή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης. Στίς 12/10/1902 ἐκλέχτηκε Μητροπολίτης Στρωμνίτσης καί Τιβεριουπόλεως. Ἐπανέφερε Σλαύους σχισματικούς στήν Ὀρθοδοξία. Δέχθηκε ἀπόπειρες κατά τῆς ζωῆς του ἀπό αἱρετικούς καί ἀντιχρίστους. Στίς 22 Ἰουλίου 1908 μετατίθεται στή νεοσυσταθεῖσα Μητρόπολη Κυδωνιῶν (Ἀϊβαλί). Ἐκδικάστηκε ἐπανειλημμένα στή Σμύρνη ἀπό τά τουρκικά δικαστήρια γιά τήν ἐθνική καί θρησκευτική του δράση. Τέλος φρόντισε μυστικά νά σώσει ὅσους θά μποροῦσε διά τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ γιά νά μεταφερθοῦν ἀπό τό Ἀϊβαλί καί τ ἄλλα χωριά στή Μυτιλήνη, σέ λοιπά νησιά καί στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Ἔσωσε ἔτσι 20.000 ἀπό τίς 35.000 τῶν κατοίκων Ἀϊβαλιοῦ καί 26 ἱερεῖς. Ὁ ἴδιος, ὅπως καί ὁ Ἅγ. Χρυσόστομος Σμύρνης, ἀρνήθηκε νά ἀναχωρήσει γιά νά σωθεῖ. Ἔμεινε δέ «πιστός μέχρι θανάτου». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μαζί μέ τούς ἐναπομείναντες 15.000 χριστιανῶν ἐκτοπίστηκαν στίς 30 Σεπτεμβρίου 1922 καί στίς 3 Ὀκτωβρίου σφάζονται ὅλοι οἱ ἐκτοπισθέντες κατά τήν πορεία τους στήν τοποθεσία Ἁγιασμάτι. Τόν Ἅγιο ἀποφάσισαν νά τόν θάψουν ζωντανό. Ὅταν ἄνοιγαν τόν λάκκο ὁ τουρκοκρητικός ὑπολοχαγός τόν εἰρωνεύτηκε λέγοντάς του ὅτι: «ἑτοίμαζε αἰώνιον ὀντᾶν γι αὐτόν γιά ὅλα τά ἔτη τῆς ζωῆς του». Ὅταν οἱ δήμιοί του τόν πετοῦσαν στόν λάκκο κοκκίνησε 6

τό πρόσωπό του καί κατέπεσε στόν τάφο νεκρός ἀπό ἐγκεφαλική συμφόρηση καλυπτόμενος ἀπό θεῖο ἔλεος τό τελευταῖο λεπτό προτοῦ ἀρχίσουν νά τόν σκεπάζουν ζωντανό τά χώματα στόν τάφο του. Ἅγιος Εὐθύμιος Ἐπίσκοπος Ζήλων. Γεννήθηκε τό 1872 στά Παράκοιλα Λέσβου. Σπούδασε στή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης. Στίς 12 Ἰουνίου 1912 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ζήλων στήν Κωνσταντινούπολη. Ὑπηρέτησε στήν Μητρόπολη Ἀμασείας. Στίς 21 Ἰανουαρίου 1921 συνελήφθη ἀπό τούς Τούρκους γιά τή δράση του μέ προκρίτους τῆς Ἀμασείας καί ὑπέστη πολλούς ἐξευτελισμούς καί βάσανα. Στίς 18 Ἀπριλίου 1921 ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἔφυγε ἀπό τό κελλί τῆς φυλακῆς του γιά νά δώσει πασχαλινό χαιρετισμό καί παρηγοριά στούς ἄλλους κρατουμένους ἀλλά ἔγινε ἀντιληπτός ἀπ τούς Τούρκους καί τέθηκε σέ φρικτή καί μαρτυρική ἀπομόνωση ὅπου ἔζησε 41 ἡμέρες, ὑφιστάμενος καθημερινά καρτερικά βασανιστήρια. Τόν ἄκουγαν οἱ ἄλλοι κρατούμενοι νά βογγάει ἀπ τά μαρτύρια. Τίς τελευταῖες ἡμέρες του ἄκουγαν να ψάλλει μόνος του τήν νεκρώσιμή του ἀκολουθία. Τέλος δέν ἄντεξε ἄλλο τά μαρτύρια καί στίς 29 Μαΐου 1921 παρέδωσε τήν ψυχή του. Πάντες Ἅγιοι Νέοι Μάρτυρες Ἱερωμένοι καί μυριάδες ἀθλοφόροι Λαϊκοί, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γεώργιος Μαγκιρίδης, Θεολόγος Στέγη Γερόντων ΩΡΕΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Γαλάνη Ἑλένη... 70,00 Γαλάνης Βασίλειος... 260,00 Γιαννακάκη Ἑλένη... 100,00 Γιουρέλη Ἑλένη... 50,00 Ζηνοβία Τεκτονίδη... 50,00 Καούσης Ἀνδρέας... 50,00 Καρακωστή Μαρίνα... 100,00 Κοψαχείλης Χαρίλαος... 50,00 Μόσχος Κων/νος... 50,00 Μπαλτζής Σωκράτης... 300,00 Ξυδιάρη Μαρία... 150,00 Παπαγιουβάνογλου Γεωργία... 500,00 Παπαδηµητρίου Κων/να... 350,00 Παπαδοπούλου Εἰρήνη... 300,00 Παπανδρέου Ἀφροδίτη... 50,00 Παπαχρῆστος Γεώργιος Σόφη... 50,00 Πρόκου Μαριάνθη... 100,00 Σταϊκοπούλου Γεωργία... 50,00 Τρικόγλου Ἀλίκη... 100,00 Τσέλιγκα Εὐανθία... 130,00 Τσουλογιάννη Γκιόκα Νέλλη... 150,00 Φραγκοπούλου Χατζάρα Χρυσ.... 50,00 Φυτουράκη Ἀργυρῶ... 50,00 Χολέβα Ἑλένη... 50,00 Δίσκοι Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου... 836,80 Δίσκοι Ἱ.Π. Ἁγ. Ἀποστόλων... 200,70 7

Πρός τά νέα παιδιά τῆς Ἐνορίας Ἀπό τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐνορίας Ôώρα πού ξαναβρισκόµαστε σιγά-σιγά µετά τίς καλοκαιρινές διακοπές, νοιώθουµε τήν ἀνάγκη νά ξαναθυµηθοῦµε µαζί, τί εἶναι ἐκεῖνο πού µᾶς φέρνει κοντά; Ποιό εἶναι τό κοινό µας ὄραµα; Γιατί ἐσεῖς, τά νέα παιδιά ἔρχεσθε στήν ἐνορία; Γιατί οἱ ἱερεῖς καί οἱ κατηχητές περιµένουµε αὐτή τήν συνάντηση; Γιατί ὅλος ὁ κόσµος χαίρεται τήν παρουσία σας στίς συνάξεις τῆς ἐνορίας; Τά ἔχουµε σκεφθεῖ αὐτά σοβαρά; Πιστεύουµε πώς ὑπάρχουν δύο λόγοι σοβαροί, καθοριστικοί πού µᾶς ἑνώνουν. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς κοινωνίας, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς φιλίας, τῆς συν τροφιᾶς, τῆς ἀγάπης µεταξύ µας. Ποιός µπο ρεῖ νά τό ἀρνηθεῖ; Ποιός δέν ἔχει τήν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου; Ὁ δεύτερος νά ὁπλιστοῦµε µέ ὅλα ἐκεῖνα πού µᾶς χρειάζονται γιά νά διέλθουµε τή φουρτουνιασµένη θάλασσα πού λέγεται ζωή! Ζωή µέ ὑγεία, µέ λεβεντιά, µέ καθαρότητα, χωρίς µικρότητες, χωρίς ὑποδού λωση σέ ἀδυναµίες, χωρίς προσωπικούς συµβιβασµούς, µιά ζωή µέ δύσκολες πνευµατικές ἀναβάσεις. Ποιός µπορεῖ νά σβήσει ἀπό τήν ψυχή του αὐτά τά καλέσµατα; Τελειώνοντας ἄς σκεφθοῦµε ὅτι πίσω καί ἀπό τούς δύο αὐτούς κρύβεται µιά βαθειά µας ἀνάγκη. Τόσο αὐτονόητη, ἀλλά καί τόσο κάποτε ξεχασµένη. Εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ἐµπειρίας τοῦ Θεοῦ. Τοῦ Θεοῦ πού µᾶς εἶπε ὅτι ὅταν εἴµαστε µαζεµένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνοµά του, ἐκεῖ εἶναι ἀνάµεσά µας. Εἶναι ἡ ἐµπειρία πού εἶναι ὄχι µόνο γλυκειά, ἀλλά πού παίρνει τή ζωή κάθε ἀνθρώπου καί τήν ἀνεβάζει ἀπό τό χῶµα στόν οὐρανό. Ἄς εἶναι ὅλη ἡ φετεινή κατηχητική χρονιά µιά ἀρχή γιά νά βρεθοῦµε ὅλοι λίγο πιό κοντά στά ὁράµατά µας. Μέ ἀγάπη, µέ καθαρή ζωή, µέ ἐµπειρία τοῦ οὐρανοῦ. π. Π. Χαβάτζας Σύντομα θά ὑπάρξει ἀνακοίνωση στό Ναό μας γιά τόν Ἁγιασμό τῆς ἔναρξης τῆς νέας Κατηχητικῆς χρονιᾶς καί στό ἑπόμενο τεῦχος τό πρόγραμμα τῶν Συνάξεων καί δραστηριοτήτων τοῦ τομέα Νεότητος τῆς Ἐνορίας μας. Τήν Παρασκευή 23 πρός 24 Σεπτεμβρίου θά γίνει στόν Ναό μας Ἀγρυπνία ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης καί ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου στίς 8:30. ÌÇÍÉÁÉÁ ÅÊÄÏÓÇ ÅÍÏÑÉÁÓ ÁÃÉÏÕ ÃÅÙÑÃÉÏÕ ÊÕØÅËÇÓ ÅÐÉÌÅËÅÉÁ - ÕÐÅÕÈÕÍÏÓ: Ἀñ éµ. ÖÉËÏÈÅÏÓ Ì. ÍÉÊÏËÁÊÇÓ Ô.Ê. 113 61 ÊõøÝëç, Ôçë. 210-82.12.667 ÅÊÄÏÔÉÊÇ ÐÁÑÁÃÙÃÇ: ôçë. 210-34.76.090 ÄÉÁÍÅÌÅÔÁÉ ÄÙÑÅÁÍ