Κίκκα Ουζουνίδου
Τιτλος Ανορεκτικά όνειρα ςυγγραφέας Κίκκα Ουζουνίδου Εικονα Εξωφυλλου Βέρα Καλλιάρα Εικονεσ shutterstock.com Copyright 2018 Κίκκα Ουζουνίδου Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιανουάριος 2018 ISBN 978-960-564-593-9 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις Οσελότος δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις Οσελότος δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Κίκκα Ουζουνίδου Ανορεκτικά όνειρα
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους κλειδιά για την ζωή μου... Ο ένας είναι η Καιτούλα μου, που ήταν τότε «δώρο Θεού» για μένα και η καρδιά της είναι από «ατόφιο χρυσάφι» ακόμη και σήμερα... Στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, με την ζεστασιά, την προσοχή και την αγάπη της, με έκανε να νιώθω σημαντική, ρίχνοντας φως, κάποιες στιγμές, στην σκοτεινή μου ζωή. Ήταν η σπίθα φωτός που έβλεπα εκείνα τα δύσκολα χρόνια... Ο άλλος άνθρωπος, είναι η σύντροφός μου, που με οδήγησε να γράψω αυτό το βιβλίο και που τα μάτια της είναι γεμάτα θαυμασμό για μένα! Είναι ο άγγελος που ήρθε στη ζωή μου, όταν πλέον αγάπησα τον εαυτό μου! Από τότε με κρατά σφιχτά στις φτερούγες της. Είναι η οικογένειά μου, η μυρωδιά μου, το τριαντάφυλλό μου... 5
Δεν έχω ωραίο τρόπο να εκφράζομαι, ούτε χειρίζομαι όμορφα τον λόγο. Δεν έχω ξαναγράψει βιβλίο, παρά μόνο κάτι εκθέσεις σχολικές, που δεν τις λες καν πετυχημένες. Oύτε πολλά βιβλία έχουν περάσει από τα χέρια μου, είχα πάντα μια άρνηση με αυτά. Είναι περισσότερο μία κατάθεση ψυχής. Όσα είδαν τα παιδικά μου μάτια, όσα άκουσαν τα ευαίσθητα αυτιά μου και όσα χαράχτηκαν στην αθώα τότε ψυχή μου... Το λεξιλόγιό μου δεν έχει πολλές λέξεις παρά μόνο τις συνηθισμένες, αυτές που χρειάζονται για να επικοινωνούμε. Σκέφτομαι μήνες πώς να ξεκινήσω αυτό το βιβλίο και δεν μπορώ να βρω ένα ωραίο περιτύλιγμα. Μου είναι αδύνατον να καταφέρω να το χτίσω με κανόνες γραμματικής και καλλιτεχνίας. Ξέρω μόνο την αλήθεια... Την αλήθεια της ψυχής μου. Αυτά που έζησε, που την πόνεσαν, που χαράχτηκαν μέσα της, που την μάτωσαν 7
και σχεδόν την σκότωσαν, μα τελικά μετά από πολλούς αγώνες, κατάφερε να ξεπεράσει! Μπορώ μόνο να αφηγηθώ, με τρόπο λιτό και καθημερινό, όσα μου έχουν συμβεί και μ έφεραν μια ανάσα από το θάνατο, να τον φλερτάρω ασφυκτικά, να τον μυρίζω, κάποτε... 8
Έτσι λοιπόν... Είμαι η Κίκκα και γεννήθηκα το 1979 στη Θεσσαλονίκη, από δυο γονείς απλούς και καθημερινούς, χωρίς μόρφωση, οι οποίοι παντρεύτηκαν δίχως να τους ενώνει η αγάπη, ο έρωτας και ο σεβασμός. Πόσο λάθος είναι όταν παντρεύονται οι άνθρωποι δίχως να τους ενώνουν αυτά τα τρία στοιχεία. Τραγικό λάθος! Η αλήθεια είναι όμως πως κάπως έτσι γινότανε εκείνα τα χρόνια. Άγρια χρόνια, με ελάχιστα περιθώρια για έρωτα και ευαισθησίες. Άλλοι κανόνιζαν για το ποιoς θα είναι με ποιον, ποιος έχει να πάρει από ποιον και τι, λες και ήταν ο γάμος επιτραπέζιο παιχνίδι... Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν και οι δικοί μου γονείς. Μέσα από μια συμφωνία, άλλων ανθρώπων, σαν μια παρτίδα από το παιχνίδι τους. Άγριοι άνθρωποι για τα δικά μου τότε ευαίσθητα μάτια... Μεγαλώσαμε με πολλές στερήσεις, καθώς ήμασταν μια σχετικά φτωχή οικογένεια και από τότε που ξεκινούν οι αναμνήσεις μου είναι συνδεδεμένες, με τον φόβο, το άγχος, την ταραχή, την αναστάτωση, την ένταση, την πίεση, την απειλή, την τιμωρία, την κριτική, 9
την ενοχή, τον θόρυβο, την βία, την φωνή, τον πόνο, το κλάμα, το σφίξιμο, το μίσος, την έχθρα, την μελαγχολία και τη θλίψη... Οι γονείς μου, καλοί άνθρωποι, αν γνώριζες τον καθένα ξεχωριστά, αλλά ο συνδυασμός τους θανάσιμος! Ο ένας δίπλα στον άλλον, έβγαζε στην επιφάνεια το χειρότερο κομμάτι του άλλου. Σαν να μην είχε κανένας τους κάτι καλό να πει ή να κάνει... Σαν να ήταν άνθρωποι σκάρτοι, εθισμένοι στο μίσος. Σαν δυο γεμάτοι έχθρα αντίπαλοι παίκτες, μέσα στο επιτραπέζιο παιχνίδι τους... Αντίθετοι χαρακτήρες σε όλα! Σε ΟΛΑ! Λες και το έκαναν για σπάσιμο! Κόντρα ο ένας στον άλλον. Απέναντι ο ένας από τον άλλον. Σαν να διψούσαν μια ζωή για εκδίκηση. Μίσος ακατανίκητο... Μίσος που ισοπέδωνε τα πάντα. Κάθε αξία ανάμεσά τους. Μίσος που έμπαινε μπροστά σε όλα! Εχθροί με την πρώτη ματιά! Με τόσο μίσος που κόχλαζε ανάμεσά τους, απορώ πώς δεν μισώ τα πάντα γύρω μου. Από το χορτάρι που φυτρώνει μέχρι την θρησκεία που πιστεύω. Ίσως επειδή μίσησα τα πάντα μέσα μου! Μίσησα τόσο πολύ όλα τα κομμά- 10
τια του εαυτού μου, που δεν υπήρχε χώρος και απόθεμα να μισήσω τίποτε άλλο γύρω μου. Δεν θυμάμαι μια τρυφερή στιγμή ανάμεσά τους! Ένα βλέμμα στοργικό, όπως κοιτάζονται δυο σύντροφοι. Ένα χάδι που να εκπέμπει αγάπη. Ένα άγγιγμα που να θυμίζει έρωτα. Δυο λέξεις που να ηχούν τον σεβασμό... Αλήθεια, δεν θυμάμαι! Παλεύω να βρω μέσα μου μια τέτοια εικόνα, έστω ένα ψίχουλο, αλλά δεν μπορώ. Αναζητώ μια ολόκληρη ζωή μια τέτοια εικόνα, μια μυρωδιά αγάπης, δικής τους... Πάντα ένιωθα το μίσος ανάμεσά τους. Πάντα έβλεπα τα άχτι ζωγραφισμένο στα μάτια τους. Από την «καλημέρα» μέχρι την «καληνύχτα». Τα βρισίδια και οι χειρονομίες ήταν ο δικός τους τρόπος επικοινωνίας. Οι φωνές και οι τσιρίδες ήταν τα decibel που μπορούσαν αυτοί οι δύο να συνεννοηθούν. Τα σπρωξίματα ήταν ο δικός τους τρόπος να αγγίζονται. Φοβόμουν πολύ... Προσπαθούσα να τους καταλάβω, να δώσω μια εξήγηση, να βρω μια λογική. Να μάθω το γιατί. Αδύνατο για το παιδικό τότε μυαλό μου! Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω το μίσος που έθρεφε ο ένας για τον άλλον και που με 11
τα χρόνια μεγάλωνε. Δεν ήξερα καν αν όλο αυτό ήταν φυσιολογικό. Αν έτσι μεγάλωναν και οι συμμαθητές μου. Ξέρω μόνο πως φοβόμουν πολύ... Μεγάλωνα μέσα σε φασαρίες και φωνές που μου προκαλούσαν πανικό, άγχος, πίεση, ταραχή, φόβο, τρέμουλο, Την πρώτη κρίση πανικού την έπαθα στα επτά μου! Έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Την παιδική μου ισορροπία! Την ασφάλεια της ψυχής μου... Ένιωθα να μου φεύγει το οξυγόνο, να μπουκώνουν οι πνεύμονές μου. Μάτια τρομαγμένα γεμάτα φόβο και αγωνία. Με έτρεχαν στους γιατρούς να δουν τι έχω, μα δεν έβρισκαν κάτι παθολογικό. Εγώ όμως τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Με έπιαναν δύσπνοιες και πλάκωμα στο στήθος. Αϋπνία μέχρι το πρωί! Μα ήμουν μια σταλιά παιδάκι... Πώς είναι δυνατόν να είχα κρίσεις πανικού; Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι ήχοι από τα σπασμένα γυαλιά, τα πιάτα, τα ποτήρια. Ακούω ακόμα τις πόρτες που βροντάνε, τις τσιρίδες, τα κλάματα και τα ουρλιαχτά! Είναι ένα cd που παίζεται συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου... Ξανά και ξανά... Σε κάθε ποτήρι που 12
σπάει κατά λάθος παίζει εκείνο το cd... Σε κάθε πόρτα που κλείνει από τον αέρα και κάνει θόρυβο, παίζει εκείνο το cd... Σε κάθε τσακωμό που ακούω, παίζει εκείνο το cd... Είναι μέσα στο cd player του μυαλού μου κολλημένo. Και παίζει και παίζει και παίζει... Τα χρόνια περνούσαν, οι φασαρίες μεγάλωναν και τα κενά τα δικά μας γινόντουσαν σιγά σιγά μη διαχειρίσιμα χωρίς να το καταλαβαίνουνε. Τέρατα που θέλανε να μας πνίξουν και να μας πάνε στον πάτο. Οι εικόνες που αποθηκεύονταν στη μνήμη μας, θηρία έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Ο φόβος, το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα στο σπίτι. Φόβος αν πλύθηκα καλά, φόβος αν έφαγα όσο έπρεπε, φόβος αν έγραψα καλά 13
Είμαι η Κίκκα και περπάτησα τον μοναχικό δρόμο της ψυχογενούς βουλιμίας για επτά χρόνια. Έκανα περισσότερες από δέκα χιλιάδες φορές εμετό και είδα τα παιδικά μου όνειρα σκελετωμένα, σχεδόν νεκρά... Ένιωθα να με κυνηγάνε οι θερμίδες σαν δαίμονες που θέλανε να με κατασπαράξουν... Έφτασα τα τριανταδύο κιλά και μύρισα τον θάνατο, μα λίγο πριν πέσω στο κενό, θυμήθηκα το κορίτσι με το τριαντάφυλλο... Σήμερα είμαι εδώ για σένα! Για σένα που ψάχνεις απεγνωσμένα να βγεις από αυτό το μαρτύριο! Είμαι εδώ, να σε πιάσω από το χέρι και να σου δείξω τον δρόμο για την απέναντι όχθη! Nα περπατήσω μαζί σου, στο πλάι σου και να σε νιώσω... Μπόρεσα, μπορούμε, ΜΠΟΡΕΙΣ! ISBN 978-960-564-593-9 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr www.ocelotos.gr 9 789605 645939