ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 13-7-2017 Συνάδελφοι, Από την αρχή του χρόνου χιλιάδες εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Πειραιά Περάματος Σαλαμίνας, με μια φωνή και τα χέρια ενωμένα σε μια γροθιά, συσπειρωμένοι γύρω από το συνδικάτο μας, δίνουμε τη μάχη για την Συλλογική Σύμβαση. Ο αγώνας μας, που έχει πάρει πολλές μορφές όλο αυτό το διάστημα, έχει φέρει ήδη πολύ σημαντικά αποτελέσματα. Οι εργοδότες φυσικά δεν παραιτούνται από τις επιδιώξεις τους, να μας προσλαμβάνουν στη δουλειά με όσο χειρότερους όρους γίνεται. Όμως με τον αγώνα μας τους έχουμε δυσκολέψει και μπορούμε να τους δυσκολέψουμε κι άλλο. Έχουμε ήδη υπογράψει δεκάδες διμερείς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με επιχειρήσεις του χώρου, στα επίπεδα του 2009/2010, ενώ το 7ωρο 5ήμερο 35ωρο εφαρμόζεται πλέον στο 95% του Κλάδου. Το αίτημά μας είναι η επαναφορά των τελευταίων υποχρεωτικών Σ.Σ.Ε. ανά ειδικότητα 2009-2010. Αυτό το οποίο από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίσαμε ήταν ότι αυτές οι Συμβάσεις, όχι απλά δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους, αλλά δεν καλύπτουν καν τις απώλειες στον καιρό της κρίσης. Ήταν και είναι όμως μια βάση από την οποία μπορούμε να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες, βελτίωση των εισοδημάτων μας και να ανοίξουμε τον δρόμο για την πάλη για την κάλυψη των διαρκών διευρυνόμενων σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας και σε συνδυασμό με τις τεράστιες παραγωγικές τεχνολογικές πολιτισμικές δυνατότητες της ανθρωπότητας σήμερα. Επίσης την ίδια ώρα που κατανοούμε την σπουδαιότητα της ύπαρξης Σ.Σ.Ε. Κλαδικών που να απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες, κατανοούμε επίσης ότι αυτός ο αγώνας από μόνος του δεν φτάνει, αφού με μία μόνο απόφαση το Κράτος, ο συλλογικός καπιταλιστής, μπορεί να βάλει το χέρι στην τσέπη μας να μας πάρει ένα ολόκληρο μηνιάτικο (ΕΝΦΙΑ, αύξηση έμμεσων φόρων, εισφορά αλληλεγγύης, μείωση αφορολόγητου κ.λ.π.) και με διάφορους τρόπους να το επιστρέψει στην Εργοδοσία. Σήμερα αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου συμμετέχει καθημερινά στην κοινή προσπάθεια, συμμετέχοντας στις συλλογικές διαδικασίες σε συσκέψεις, συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, βάζοντας ο καθένας το λιθαράκι του να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, να διορθώσουμε αδυναμίες μας. Είναι αυτή η συσπείρωση που έχει περιφρουρήσει τον αγώνα μας μέχρι σήμερα, έχει σπάσει τον φόβο, την τρομοκρατία, την ηττοπάθεια, την λογική της αναποτελεσματικότητας. Μια λογική που ήταν η πρώτη με την οποία συγκρουστήκαμε όταν ξεκινούσαμε, και που αν δεν την σπάγαμε δεν θα
μπορούσαμε να μιλάμε τώρα για έναν πολύμηνο αγώνα με προοπτικές μάλιστα να συνεχίσει και για άλλο τόσο. Είναι αυτή η συσπείρωση που έφερε το συνδικάτο στο επίκεντρο της καθημερινής ζωής και δράσης στους χώρους δουλειάς της ζώνης. Είναι αυτή η συσπείρωση που απομόνωσε σε έναν τραγικό περιφερόμενο θίασο το μπουλούκι του δουλεμπορικού της χρυσής αυγής. Είναι αυτή η συσπείρωση που έχει φέρει σε δεινή θέση την εργοδοσία αναγκάζοντας την να κάνει πολλά βήματα πίσω από τις αρχικές θέσεις της και σήμερα με αισιοδοξία να λέμε ότι αφού φτάσαμε ως εδώ ε θα πιούμε και νερό. Που ακόμη κι αν δεν υπογράψουμε τώρα σίγουρα έχουμε βάλει τις βάσεις ώστε από καλύτερη σκοπιά να παλεύουμε όλα τα ζητήματα που αφορούν την εργατική οικογένεια αύριο το πρωί, έχουμε βάλει κι εμείς ένα ακόμη λιθαράκι στην προσπάθεια που κινούν οι ταξικές δυνάμεις σε όλους τους κλάδους για την ανασύνταξη του κινήματος για να μπορούμε να μιλάμε για την γενική αντεπίθεση που πρέπει να κάνουμε. Συνάδελφοι. Η οργάνωση της πάλης για την υπογραφή Σ.Σ.Ε., τόσο της Εθνικής Γενικής Σ.Σ.Ε. όσο και των κλαδικών Σ.Σ.Ε., στην κατεύθυνση της κάλυψης των απωλειών στα χρόνια της κρίσης και στην εξασφάλιση των προϋποθέσεων για παραπέρα ουσιαστικές αυξήσεις, αποτελεί για το ταξικό εργατικό κίνημα, κύριο μέτωπο πάλης, αφορά την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του Κεφαλαίου. Αφορά την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από την ληστρική εκμετάλλευση του Κεφαλαίου. Η Σ.Σ.Ε. συνδέεται με πολλούς από τους όρους ζωής και δουλειάς των εργαζομένων. Κατοχυρώνει το μεροκάματο και τον μισθό, συνδέεται με διάφορες κοινωνικές παροχές, επιδόματα ανεργίας, ασθενείας, τις συντάξεις, ενώ καθορίζει και μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν δικαιώματα των εργαζομένων, εργασιακές σχέσεις, συνθήκες εργασίας, Υγιεινή και Ασφάλεια και άλλα. Επίσης χρειάζεται να κατανοηθεί ότι το χτύπημα των μισθών και των δικαιωμάτων δεν είναι προσωρινό ή τυχαίο μιας και η κύρια επιδίωξη του Κεφαλαίου είναι να κατεβάσει περαιτέρω τους μέσους κλαδικούς μισθούς προς το επίπεδο του κατώτατου μισθού. Τα μέτρα που ψηφίστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από την εκάστοτε Κυβέρνηση ήρθαν για να μείνουν, δεν είναι προσωρινά. Εντάσσονται σε στρατηγική πολιτική επιλογή που στόχο έχει την εξασφάλιση της κερδοφορίας του Κεφαλαίου και μέσα εκεί εντάσσεται και η βαθμιαία μείωση του μέσου μισθού. Η μείωση του κατώτερου μισθού έσπρωξε προς τα κάτω, όπως ήταν φυσιολογικό, μια σειρά κλαδικούς μισθούς. Με τα μνημόνια και τους διάφορους αντεργατικούς νόμους που έχουν ψηφίσει, έχει δημιουργηθεί ένα πλούσιο οπλοστάσιο στα χέρια της εργοδοσίας και του κράτους, που κάνει την αναμέτρηση ακόμα πιο σύνθετη..»
«. Η αστική τάξη προκειμένου να προχωρήσει η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα των Επιχειρήσεων θέλουν τους εργαζόμενους όσο το δυνατό φθηνότερους, με λιγότερα δικαιώματα και ανοργάνωτους. Οι Εργοδότες δουλεύουν συλλογικά και ενιαία ως προς αυτό άσχετα με τον ρυθμό και το μέγεθος που προχωράει ο κάθε μεμονωμένος Εργοδότης στην αξιοποίηση και στην υλοποίηση του αντεργατικού οπλοστασίου. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με τις κατακτήσεις που αποκτήσαμε με σκληρούς και μακροχρόνιους ταξικούς αγώνες. Ταυτόχρονα στο όνομα της «διαφύλαξης» του θεσμού της Σ.Σ.Ε. και στην καταπολέμηση της «ζούγκλας της αγοράς», η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ένα τμήμα Εργοδοτών επιδιώκουν να συναινέσει το εργατικό κίνημα σε Σ.Σ.Ε. που θα δεν έχουν στόχο ούτε καν την κάλυψη των απωλειών στα χρόνια της κρίσης. Αντίθετα θέλουν το εργατικό κίνημα να νομιμοποιήσει τους άθλιους μισθούς και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα. Σε αυτή την κατεύθυνση και σήμερα αλλά πολύ περισσότερο στα χρόνια της κρίσης ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, τα κόμματα του κεφαλαίου μας καλούσαν να βάλουμε πλάτη στους εργοδότες, στα μονοπώλια για να σώσουν αυτοί την ανταγωνιστικότητα τους. Το ίδιο παραμύθι μας συστήνουν πάλι τώρα στο όνομα του εθνικού στόχου και της λεγόμενης δίκαιης ανάπτυξης Σίγουρα δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα να δίνουμε με αξιώσεις αυτή την μάχη κόντρα στο ρεύμα αν τα είχαμε διπλώσει τότε και μας είχε βάλει στο χέρι η εργοδοσία. Κι ενώ Όλοι αυτοί με προεξάρχοντες την κυβέρνηση Σύριζα Ανελ αγκαλιά με τον ΣΕΒ, μιλάνε για επερχόμενη ανάπτυξη και για δουλειά που έρχεται. Κρύβουν όμως ότι εμάς μας θέλουν κακοπληρωμένους με τσακισμένα δικαιώματα να τραβάμε το κουπί για να θησαυρίζουν οι εργοδότες. Αυτός είναι ο δρόμος ανάπτυξης και ο εθνικός στόχος στον οποίο μας καλεί η Κυβέρνηση να βαδίσουμε χέρι χέρι, εργοδότες και εργαζόμενοι, όπως άλλωστε εκφράστηκε από τα χείλη κορυφαίων Υπουργών της (Πιτσιόρλας Κουρουμπλής), στην πρόσφατη επίσκεψή τους στο Πέραμα, όταν εισήλθαν σαν τους κλέφτες στη Ζώνη Περάματος, (μη τυχόν και τους πάρουν χαμπάρι οι εργαζόμενοι) για να συμμετάσχουν σε φιέστα της COSCO. Τι μας είπαν δηλαδή ότι για να προχωρήσει η «ανάκαμψη της ναυπηγοεπισκευής» και να έρθουν δουλειές στη Ζώνη, «οι εργασιακές σχέσεις πρέπει να κρατηθούν σε επίπεδο αμοιβαίων σεβασμών των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των εργαζομένων, με στόχο την παραγωγική συνεργασία (...) Η Ναυπηγοεπισκευή είναι ένας τομέας που μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη μέσα από την εργασιακή ειρήνη». Διαβεβαίωσαν τα μονοπώλια, όπως η «Cosco», ότι «είμαστε διατεθειμένοι να συμβάλουμε στην απελευθέρωση προβλημάτων που προκύπτουν στην προσπάθεια ανάπτυξης των επενδύσεων» στο λιμάνι κι ότι είναι έτοιμοι να
συγκρουστούν με όποιον βρεθεί να πηγαίνει κόντρα στην ανάπτυξή τους και τον εθνικό τους στόχο. Μια γεύση πήραν χθες σωματεία και φορείς στην Κοζάνη που διαμαρτύρονταν ενάντια στην αντεργατική πολιτική της Κυβέρνησης όταν δέχθηκαν βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. Την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός επαναλάμβανε το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» και μιλούσε για τη λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση», Από τη μία απαγόρευσαν στην ειρηνική συγκέντρωση των σωματείων της περιοχής να προσεγγίσουν τον χώρο που μιλούσε ο πρωθυπουργός, από την άλλη προχώρησαν σε απρόκλητη επίθεση εναντίον των διαδηλωτών. Αυτό ήταν το μήνυμα του Πρωθυπουργού: Φτώχεια, ανεργία, αυταρχισμός! ΜΑΤ, βία και Ανεργία για τους εργαζόμενους, κέρδη για τους εργοδότες. Η επίθεση ενάντια στους μισθούς, τις συντάξεις, η επέκταση της φοροεπιδρομής, θα πάει χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό και την καταστολή. Να μην αιφνιδιαστούμε κι εμείς αν το επόμενο διάστημα, κι όσο η εργοδοσία στριμώχνεται, δούμε τέτοιες προσπάθειες καταστολής, να ξεδιπλώνονται κι εδώ. Στην ίδια γραμμή με την κυβέρνηση και την εργοδοσία η εφημερίδα «Καθημερινή» έσπευσε πριν από δυο μέρες και αυτή να ταχθεί ανοιχτά ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας, και στοχοποιώντας τις κινητοποιήσεις μας, έγραφε ότι προϋπόθεση για να γίνουν επενδύσεις στη Ναυπηγοεπισκευή και να προσελκυστούν πελάτες - εφοπλιστές είναι η «ομαλή και σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα παράδοση των πλοίων. Να πάψουν δηλαδή τα φαινόμενα των μεγάλων καθυστερήσεων, που προκαλούσαν στο όχι και τόσο απώτερο παρελθόν οι απεργίες». Με άλλα λόγια, αυτό που λένε η κυβέρνηση και όλα τα επιτελεία του συστήματος είναι ότι οι εργάτες θα πρέπει να δουλεύουν σαν σύγχρονοι δούλοι, είτε με καπιταλιστική κρίση είτε για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αποφασιστική άρνηση της κυβέρνησης στο αίτημα μας,τις ημέρες του καύσωνα να εκδώσει υπουργική απόφαση για μέτρα προστασίας των εργαζομένων σε αφόρητες συνθήκες όπως αυτά ίσχυαν στις συλλογικές συμβάσεις παλιότερα. Άρνηση που συνεχίστηκε όταν επανήλθαμε ακόμη και μετά από επαναλαμβανόμενα καθημερινά εργατικά ατυχήματα Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι η ανάπτυξη για την οποία μιλάει η Κυβέρνηση αφορά τα κέρδη Εργοδοτών και Μονοπωλίων, ενώ για τους εργαζόμενους έχει δουλειά από ήλιο σε ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί και η ζωή, η υγεία των εργαζομένων να μετριέται σαν κόστος και να πηγαίνει στα αζήτητα. Αγωνιζόμαστε για να καλυτερέψουμε τις συνθήκες της δουλειάς και της ζωής μας, γνωρίζοντας ότι απέναντί μας έχουμε, όχι μόνο μια μερίδα εργοδοτών, αλλά το σύνολο της εργοδοσίας στη χώρα και όχι μόνο, που
μέσω των Κυβερνήσεων τους, της Ε.Ε. του ΔΝΤ, επιτίθενται με λύσσα στα δικαιώματα όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ανεξαιρέτως. Συνάδελφοι, Τώρα είναι η ώρα να κλιμακώσουμε αυτή την προσπάθεια γενικεύοντας τον αγώνα σε κάθε κλάδο σε όλη την χώρα. Σας καλούμε να στηρίξετε με κάθε τρόπο τον δίκαιο αγώνα που δίνουμε, κόντρα στην εργοδοσία και τα κόμματα της που σαν κυβερνήσεις ( σημερινή και προηγούμενες ) έχουν στρώσει το έδαφος για να μας μετατρέψουν όλους, στους σκλάβους του 21ου Αιώνα. Δεν υπάρχει όμως πιο μεγάλη στήριξη από τον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών που μπορεί να ξεκινήσει κάθε συνδικάτο, κάθε εργαζόμενος, στον χώρο του και όλοι μαζί στον κλάδο. Να ανοίξουν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε χώρο εργασίας σε όλη την χώρα. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας εμείς οργανωμένοι μέσα από τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, κόντρα στην ξεπουλημένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που όχι μόνο αρνείται πεισματικά να πάρει την οποιαδήποτε πρωτοβουλία, αλλά αναθεματίζει κάθε προσπάθεια που στόχο έχει την ανάκτηση των απωλειών, παίρνοντας ανοιχτά το μέρος των εργοδοτών καταγγέλλοντάς μας, ότι μπαίνουμε εμπόδιο στην ανάπτυξη. Είναι επικίνδυνοι για τα συμφέροντα των εργαζομένων και πρέπει να απομονωθούν. Λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα στις γραμμές μας για να κάνουν την δουλειά τους οι εργοδότες. ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΕΜΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ Να ανάψει η φλόγα του αγώνα παντού, να απαιτήσουμε την ζωή που έχουμε ανάγκη, την ζωή που μας αξίζει.