απο τις νάρκες του έβρου και τον πάτο του αιγαίου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Κέντρα κράτησης μεταναστών λειτουργούν πλέον σε όλη την Ευρώπη, με την Ιταλία και την Ελλάδα να πρωτοστατούν σε ποσότητα και ποιότητα, σύμφωνα με τη μεταναστευτική πολιτική που έχουν ορίσει τα κράτη της Ε.Ε. Στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 90 λειτουργούν ως τέτοια: σιταποθήκες, γήπεδα, εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία και φυσικά αστυνομικά τμήματα. Τα τελευταία χρόνια επανέρχονται στο δημόσιο λόγο και εξαγγέλλεται ο πολλαπλασιασμός τους σε διάφορες ημικατοικημένες περιοχές. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα καταγράφονται 16 κέντρα κράτησης, σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήρθαν να προστεθούν στα κρατητήριακολαστηρία των αστυνομικών τμημάτων. Για ποιο λόγο είμαστε μαζί με τους μετανάστες Η ενασχόληση μας με το ζήτημα των μεταναστών προσφύγων δεν έχει ως αφετηρία τη θυματοποίηση τους και την ανάδειξη μας ως ενός φιλάνθρωπου, δημοκρατικού προστάτη τους. Ακριβώς το αντίθετο, μέσα από τους αγώνες τους οι μετανάστες αποδεικνύουν όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια ότι αποτελούν ένα από τα παραδείγματα που πρέπει να λάβουν υπ όψιν τους οι εκμεταλλευόμενοι, η τάξη μας. Σ αυτό το πλαίσιο στεκόμαστε στο πλευρό τους, αναγνωρίζοντας τους ως ταξικά αδέρφια μας που βιώνουν με τη μεγαλύτερη ένταση την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αποτελούν το αόρατο και περισσευούμενο πλέον κομμάτι των προλετάριων και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κανείς δεν μπορεί να μιλάει για αυτούς χωρίς αυτούς ή χωρίς να προσπαθήσει ν αναπτύξει διαύλους επικοινωνίας μαζί τους. Ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της γης, είναι να παλέψουμε με νύχια και με δόντια στο πλαίσιο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου για την ανατροπή αυτού του εξουσιαστικού κόσμου.
φοβούνται... Οι εκάστοτε αγώνες των μεταναστών, πολλές φορές νικηφόροι, είναι ένα γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο από τη πλευρά της κυριαρχίας. Αξιολογεί τις προοπτικές των αγώνων αυτών και σε καμία περίπτωση δεν τους υποβαθμίζει, διαβλέποντας την απειλή μίας ενδεχόμενης σύνδεσης των αγωνιζόμενων ανθρώπων, ντόπιων και ξένων. Έτσι, δρώντας είτε προληπτικά είτε αντανακλαστικά, επιχειρεί κάθε φορά να τους καταστείλει. Προτού αναφερθούμε στους λόγους για τους οποίους εξεγέρσεις ή αντιστάσεις των μεταναστών εν τέλει συναντάνε την άγρια καταστολή από τη πλευρά του κράτους, θα προσπαθήσουμε ν αναδείξουμε το σύνολο των πρακτικών στη στρατηγική ελέγχου και καταστολής που αρχικά εφαρμόζει η κυριαρχία, και οι οποίες πάντα λειτουργούν συνθετικά και συμπληρωματικά μεταξύ τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 90 και με τη ροή μεταναστών-προσφύγων προς τον ελλαδικό χώρο να γίνεται εντονότερη, συναντάται η οργανωμένη πλέον καταστολή τους από το κράτος και το παρακράτος, τους φασίστες δηλαδή, ώστε να επιτύχουν αυτό που πάντα επιδίωκαν για τους μετανάστες. Μέσα από τη συνεχή υποβάθμιση της αξιοπρέπειας αλλά και της ανθρώπινης ζωής των μεταναστών, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη στοχοποίηση τους, καθώς και την καλλιέργεια ενός καθεστώτος φόβου και ανασφάλειας για τους ίδιους, γίνονται έρμαια στα χέρια των αφεντικών. Με αυτές τις συνθήκες συντηρείται μία κατάσταση που ευνοεί την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αρχικά, εφαρμόζεται η στρατηγική της εξαίρεσης των μεταναστών από το κοινωνικό σώμα, εξωθώντας τους μαζικά σ ένα περιορισμένο και υποβαθμισμένο κομμάτι της πόλης. Εκείνοι εξαναγκάζονται να ζουν και να κινούνται εκεί, χωρίς ν αλληλεπιδρούν με τους ντόπιους. Ταυτόχρονα, η κυριαρχία με αναφορές σε «γκέτο», δίνει ερεθίσματα στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαχέοντας την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Κοινωνικά απομονωμένοι και φιμωμένοι, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα, οι μετανάστες αποτελούν το πλέον ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, εύκολα ελεγχόμενο και διαχειρίσιμο ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον του κράτους και τους κεφαλαίου. Όμως, η συνεχιζόμενη εξαθλίωση και η ανεξάντλητη καταπάτηση της αξιοπρέπειας των μεταναστών, είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγήσει σε δίκαιες διαμαρτυρίες και ξεσπάσματα. Για αυτό το ενδεχόμενο, το κράτος έχει φροντίσει και έχει σπείρει το φόβο, καταπνίγοντας μέσα του κάθε κραυγή. Άμεσα, επιστρατεύοντας τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς και το παρακράτος. Με τους φασίστες να εξαπολύουν φονικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών υπό την ανοχή της αστυνομίας και την αστυνομία με τη σειρά της, να εξευτελίζει, να απειλεί, να βασανίζει και να δολοφονεί, με πρόσχημα τη διασφάλιση της τάξης και τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Έμμεσα, με την απειλή της σύλληψης που θα οδηγήσει είτε στην απέλαση, είτε στη κράτηση για αόριστο χρονικό διάστημα στα σύγχρονα κολαστήρια, τα κέντρα κράτησης ή στο κρατητήριο κάποιου αστυνομικού τμήματος. Σε δεύτερο βαθμό, και όταν πλέον οι φωνές δυναμώνουν, το πλαίσιο της καταστολής γίνεται ακόμα πιο σκληρό, αδιαφορώντας για τα όποια προσχήματα. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους τσακίζουν χωρίς δισταγμό κάθε εξεγερσιακή διάθεση από τη πλευρά των μεταναστών και ακόμα περισσότερο, την όποια προσπάθεια σύνδεσης τους με τους ντόπιους αγωνιζόμενους. Παράλληλα, υποβαθμίζουν το περιεχόμενο του αγώνα των μεταναστών και απονοηματοδοτούν κάθε αίτημα τους. Έτσι, όταν αποτυγχάνουν τα μέτρα πρόληψης ακολουθεί η ολοκληρωτική και κατά μέτωπο επίθεση στους μετανάστες, προς παραδειγματισμό όλων των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. 1
...και καλά κάνουν Οι μετανάστες πολλές φορές έχουν δείξει το δρόμο στον οποίο πρέπει να βαδίσει η τάξη μας. Με μαχητικότητα και συγκρουσιακή διάθεση έχουν αψηφήσει τα σχέδια των αφεντικών που μας θέλουν όλους δούλους και έχουν πυρπολήσει την κανονικότητα των ημερών μας με τους αγώνες τους. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως στην Αμυγδαλέζα, μετανάστες εξεγείρονται. Στη Γαλλία το 2008 μετά από απεργίες πείνας και το θάνατο ενός μετανάστη από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, καίγεται ολοσχερώς το κέντρο κράτησης. Στη Λαμπεντούζα της Σικελίας, νησί που έχει μετατραπεί σε κέντρο κράτησης, κρατούμενοι καίνε το κεντρικό κτήριο το 2009. Στην Ουγγαρία, μετανάστες σε κέντρο κράτησης ξεκινούν απεργία πείνας τον Αύγουστο του 2013. Το Δεκέμβριο του 2013, πρόσφυγες από την Β. Αφρική σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Ρώμη, ράβουν τα στόματά τους και προχωρούν σε απεργία πείνας για το μακροχρόνιο εγκλεισμό τους και το νέο νόμο που ετοιμάζει για τους μετανάστες το ιταλικό κράτος. Αλλά δεν είναι μόνο ο εγκλεισμός και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στα κέντρα κράτησης που κάνουν την εξέγερση πραγματικότητα. Είναι η παρανομοποίηση, η γκετοποίηση και η υποτίμηση της ζωής. Τον Οκτώβριο του 2005 το Παρίσι φλέγεται, αφορμή είναι ο θάνατος δύο εφήβων μεταναστών από μπάτσους που τους καταδιώκουν, αιτία: η ζωή στα γκέτο. Τον επόμενο μήνα η εξέγερση μαίνεται ακόμα και εξαπλώνεται και στα υπόλοιπα προάστια της Γαλλίας. Στο Παρίσι, επίσης τον Οκτώβριο του 2009, 4.000 μετανάστες χωρίς χαρτιά προχωρούν σε απεργίες και καταλήψεις με τη στήριξη εργατικών σωματείων. Το Μάιο του 2013 στις εργατικές συνοικίες της Στοκχόλμης, την εξέγερση πυροδοτεί η δολοφονία ενός μετανάστη στο σπίτι του από την αστυνομία. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες η οργή γεμίζει τους δρόμους και φωτίζει με φωτιές τις νύχτες. Στις 8 Ιανουαρίου του 2010 περισσότεροι από 1.500 αφρικανοί εργάτες γης, με αφορμή μία επίθεση εναντίον τους με πυροβόλο όπλο και το τραυματισμό τριών, βγήκαν στους δρόμους, κατέστρεψαν μηχανήματα και εγκαταστάσεις, πολιόρκησαν με την οργή τους το Ροσάρνο της Ιταλίας. Για τρεις μέρες συγκρούονταν με αστυνομικές δυνάμεις. Στις 11 Ιανουαρίου η πόλη εκκενώθηκε. Με μια τεράστια επιχείρηση περισσότεροι από 1.000 μετανάστες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν σε «κέντρα υποδοχής μεταναστών» μέχρι την απέλασή τους. στην Ελλάδα ο πόλεμος μαίνεται επίσης Τα αφεντικά επιτίθενται με αστυνομική καταστολή, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα και σφαίρες αλλά δεν παίζουν χωρίς αντίπαλο. Στη Μανωλάδα οι εργάτες γης έρχονται σε διαρκή αντιπαράθεση με τα αφεντικά τους από το 2008, αποδεικνύοντας τους πως δεν παίζουν μπάλα μόνοι τους. Την Άνοιξη του 2008 οι μετανάστες-εργάτες συλλογικοποιήθηκαν, έσπασαν το φόβο και απαίτησαν. Περισσότεροι από 1.000 μετανάστες-εργάτες διαδήλωσαν στην περιοχή, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους αλλά και αύξηση του μεροκάματου, θέτοντας τα θεμέλια για περαιτέρω διεκδικήσεις. Τα αφεντικά απαντούν με 2
ωμή βία, όπως και στις επόμενες απεργίες που ακολουθούν με πιο πρόσφατη αυτή του Απριλίου του 2013 που απαντήθηκε με πυροβολισμούς από τ αφεντικά, τραυματίζοντας δεκάδες εργάτες. Οι μετανάστες απαντούν επίσης με δυναμικές απεργίες πείνας. Ορόσημο σε αυτές υπήρξε η απεργία πείνας 300 μεταναστών (26/1/2011-9/3/2011) που απαιτούσαν τη δική τους νομιμοποίηση αλλά και όλων των αλλοδαπών εργατών που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα. Απέκτησαν εξάμηνες ανανεούμενες βεβαιώσεις παραμονής και μείωση των απαιτούμενων ενσήμων για νομιμοποίηση και περίθαλψη για το σύνολο των μεταναστών και ελλήνων συναδέλφων τους. Τον τελευταίο χρόνο μετανάστες-κρατούμενοι εξεγείρονται και κάνουν απεργίες πείνας σε κάθε χώρο κράτησης. Το Φεβρουάριο του 2013 στο Κέντρο Φύλαξης Παράνομων Μεταναστών, στο Φυλάκιο του δήμου Ορεστιάδας, οι κρατούμενοι εξεγείρονται, ακολουθούν καταστολή και συλλήψεις. Τον Αύγουστο του 2013 οι κρατούμενοι ξεσηκώνονται, βάζοντας φωτιές στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας με αφορμή την παράταση της κράτησης σε 18 μήνες. Η εξέγερση διαρκεί 4 ώρες και καταστέλλεται άγρια. ταξιδεύοντας προς τη γη της επαγγελίας... Η μετανάστευση ανθρώπων και πληθυσμών, ανεξάρτητα απ τα αίτια που τη προκαλούν, είναι φαινόμενο που ιστορικά πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Στο παρόν, η μετανάστευση μέσα σ ένα παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα οφείλεται στην οικονομική εξαθλίωση, την κοινωνική βαρβαρότητα που δημιουργούν τα εκάστοτε κράτη (με φανερό ή κρυφό πόλεμο) σε συνδυασμό με τους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Τα αίτια αυτά γεννιούνται από το κεφάλαιο, πρωτίστως για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του (π.χ. αφαίμαξη της φύσης για ορυκτό πλούτο) με οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες και δευτερευόντος για τη δημιουργία ενός φτηνού εργατικού δυναμικού ως αποτέλεσμα της εξαθλίωσης των πληθυσμών. Στο σήμερα, οι μετανάστες-πρόσφυγες μετά από ένα αβέβαιο, επικίνδυνο και δαπανηρό ταξίδι στη διάρκεια του οποίου βιώνουν κακουχίες, εκμετάλλευση από δουλεμπόρους και κράτη από τα οποία διαβαίνουν, φτάνουν στα σύνορα του ελλαδικού χώρου. Στα μεν χερσαία έρχονται αντιμέτωποι με νάρκες, το στρατό της Frontex και της ΕΛ.ΑΣ. από τους οποίους υφίστανται βασανιστήρια με αρκετά συχνή κατάληξη το θάνατο. Στα δε θαλάσσια, με το λιμενικό όπου ο περίσσειος ζήλος του στο ανθρωποκυνηγητό, έχει οδηγήσει πολλών εξ αυτών στο πνιγμό (πρόσφατο δημοσιοποιημένο παράδειγμα η δολοφονία των 12 μεταναστών στο Φαρμακονήσι), ενώ αυτοί που θα γλιτώσουν δέχονται άγρια κακοποίηση, ακόμη και βιασμούς. Όσοι καταφέρουν αρχικά να επιζήσουν και δευτερευόντος να μην πέσουν στα χέρια των μπάτσων-συνοριοφυλάκων οπότε είτε να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε να επαναπροωθηθούν βίαια, φτάνουν σ αυτό που έχουν ονειρευτεί ως τη γη της επαγγελίας ενώ στη πραγματικότητα έρχονται αντιμέτωποι με τη βιαιότητα του δυτικού καπιταλισμού. Πατώντας πάνω στην ανάγκη των ανθρώπων αυτών, το κεφάλαιο μέσω του κράτους τους παρανομοποιεί (το κράτος τους κρατά σε καθεστώς παρανομίας και άρα σε καθεστώς ομηρίας) με αποτέλεσμα να τους αφαιμάζει ως ένα φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, χωρίς φωνή και σε μερικές περιπτώσεις με συνθήκες εργασίας που αγγίζουν τα όρια της δουλείας (π.χ. Μανωλάδα). 3
Η καπιταλιστική κρίση, την οποία βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, οδήγησε στη φτωχοποίηση της κοινωνίας, η οποία είναι εντονότερη στο πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της, τους μετανάστες. Πέραν της όποιας οικονομικής εκμετάλλευσης τους, το κράτος φρόντισε να τους εκμεταλλευτεί και πολιτικά, μετακυλίοντας τους ένα σοβαρό κομμάτι των ευθυνών που το ίδιο κατέχει για το ξέσπασμα της κρίσης και παράλληλα στοχοποιώντας τους μέσω των παρακρατικών μηχανισμών του. Το κράτος πατώντας σε εθνικιστικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα που προϋπήρχαν σε κομμάτι της κοινωνίας, σε συνδυασμό με εθνικιστικά παραληρήματα, τόσο από τα Μ.Μ.Ε. όσο και από τα χείλη της κυβέρνησης, προσπάθησε να επιτύχει την ανοχή-συναίνεση της κοινωνίας απέναντι στη βιαιότητα προς το προσωπό τους. Το έργο ξεκινούσαν οι παρακρατικοί μηχανισμοί με ρατσιστικά πογκρόμ, ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα, εισβολές σε σπίτια και δολοφονίες και το ολοκλήρωναν οι κρατικοί μηχανισμοί συλλαμβάνοντας τους και στοιβάζοντας τους στα κρατητήρια. Με το τρόπο αυτό επιτυγχάνει ένα διττό σκοπό: Από τη μία να τους τρομοκρατεί και από την άλλη να τους καταδεικνύει στη συνείδηση των υπολοίπων ως δημόσιο κίνδυνο. Στην ευρύτερη προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού, το κράτος διαχωρίζει τους ντόπιους από τους μετανάστες αλλά και τους ίδιους τους μετανάστες, χωρίζοντας τους σε παράνομους και νόμιμους, αποδίδοντας σε καθεμιά απ αυτές τις ομάδες διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στόχος είναι ο κατακερματισμός των καταπιεσμένων και δη των μεταναστών, ως το πιο εκμεταλλευόμενο κομμάτι τους, για την αποφυγή της όποιας δημιουργίας κοινού μετώπου από τα κάτω. Με το φόβο αυτό, σε μία περίοδο εύθραστων κοινωνικών συνθηκών, το κράτος παρουσιάζεται ως στιβαρός εγγυητής της σταθερότητας και της ασφάλειας. Χρησιμοποιώντας τα προσχήματα της υγειονομικής βόμβας και της αυξημένης εγκληματικότητας, σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο και τα Μ.Μ.Ε., ξεκίνησε μία ευρεία επιχείρηση σύλληψης των παρανομοιμοποιημένων μεταναστών, τη λεγόμενη «Ξένιος Δίας». Η επιχείρηση σκούπα υπό την ονομασία «Ξενιος Δίας» ξεκίνησε απ το υπουργείο Δημοσίας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη στις 2 Αυγούστου 2012 στον Έβρο και στις 3 Αυγούστου στο κέντρο της Αθήνας. Παίρνοντας χαρακτηριστικά στρατιωτικών επιχειρήσεων, αστυνομικοί όλων των σωμάτων ασφαλείας με μηχανές, βανάκια χωρίς διακριτικά, κλούβες και ό,τι άλλα μέσα διέθεταν, τριγύρναγαν στο κέντρο της Αθήνας και αδιακρίτως κουβάριαζαν σαν τσουβάλια ανθρώπους που προέρχονταν κυρίως από ασιατικές και αφρικανικές χώρες. Με βάναυση και βάρβαρη αντιμετώπιση μετέφεραν πλήθος μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, τους οποίους κράταγαν φυλακισμένους για απροσδιόριστο χρόνο σε τουλάχιστον ανθυγιεινές συνθήκες κράτησης. Η όλη επιχείρηση είχε δημοσιευτεί απ όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αηδιαστική ακρίβεια μέσω ειδησεογραφικής κάλυψης-video (ξυλοδαρμοί, σουρσίματα). Επικοινωνιακά, το κράτος συνέχισε την εθνικιστική ρητορεία την οποία έχει προ πολλού υιοθετήσει, προωθώντας αντιλήψεις πως οι μετανάστες είναι υπαίτιοι για τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Παράλληλα, η μη δυναμική αντίδραση του κόσμου του αγώνα και η ανοχή της κοινωνίας οδήγησαν στην επιτυχία όχι μόνο της εν λόγω επιχείρησης αλλά και στη συνέχεια της, με αποτέλεσμα όλων αυτών των επιχειρήσεων τη μεταφορά και τον εγκλεισμό, τουλάχιστον 5.000 μεταναστών, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 4
...στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Μεταφερόμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης βιώνουν μια πραγματικότητα Νταχάου. Οι συνθήκες κράτησης είναι αποτρόπαιες. Στοιβαγμένοι ανά 20 σε λυόμενα των 10-20τ.μ., με μόνο ένα γεύμα τη μέρα, το οποίο περιλαμβάνει μία φέτα ψωμί και 25gr. Φαγητό. Η μοναδική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους παρέχεται επαφίεται αποκλειστικά στη θέληση ή μη των φυλάκων και είναι μόνο χάπια Depon. Οι κανόνες υγιεινής των κέντρων φιλοξενιας - ξενοδοχείων της Ελλάδας επιτρέπουν τη χρήση μίας τουαλέτας ανά 70 άτομα, μία φορά το δίμηνο ντουζ και μία φορά το εξάμηνο πλύσιμο ρούχων και κουβερτών. Εκτός όλων των άλλων, η αγωνία τους για τη διάρκεια παραμονής τους σ αυτό το καθεστώς αυξάνεται καθότι επεκτείνεται συνεχώς η υποτιθέμενη προσωρινή τους κράτηση. Αρχικά, το 2009 αλλάζει η νομοθεσία για το χρόνο κράτησης των υπό απέλαση μεταναστών και από 3 μήνες παρατείνεται σε 6 μήνες. Εν συνεχεία, με απόφαση του Σ.τ.Ε. το 2012, ο χρόνος παραμονής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δύναται να επεκταθεί εως και 12 μήνες. Τον Αύγουστο του 2013 το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού τους αυξήθηκε περαίτερω στους 18 μήνες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ήδη από το 2008 σύμφωνα με οδηγία που ψηφίστηκε από την Ευρωπαική Επιτροπή δίνει το δικαίωμα στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να κρατούν τους υπό απέλαση μετανάστες μέχρι και 18 μήνες. Η ομηρία των ανθρώπων αυτών δείχνει να μην έχει τελειωμό καθότι έχουν ήδη αρχίσει να φουντώνουν οι φήμες για επιπλέον αύξηση του χρόνου εγκλεισμού τους σε 24 μήνες με γνώμονα το γεγονός ότι από το Φεβρουάριο του 2014 για τη πλειονότητα των εγκλείστων μεταναστών άρχισε να παρέρχεται το 18μηνο. Η Eλλάδα εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική πολιτική των χωρών-μελών της Ε.Ε., μέρος της οποίας είναι και η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, η οποία προβλέπει ότι ο μετανάστης-πρόσφυγας δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαική χώρα στην οποία εισέρχεται πρώτη φορά και αν μετέπειτα μεταβεί σε άλλη χώρα για να ζητήσει άσυλο θα πρέπει να επιστρέψει στη χώρα στην οποία εισείλθε. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα, ως σύνορο της ευρώπης, λειτουργεί ως ένας χώρος εγκλωβισμού των προσφύγων. Από το 2003 όπου η συνθήκη άρχισε να εφαρμόζεται, τα κονδύλια από την Ε.Ε. έρρεαν άφθονα και όλοι ήθελαν από ένα κομμάτι. Για το κράτος όπου στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης τα κονδύλια αυτά αποτελούν ένα σημαντικό έσοδο, όπως και για τις επίδοξες Μ.Κ.Ο. με τη προσφορά ψυχολόγων, μεταφραστών κτλ αλλά και για τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες με τη σίτιση των στρατοπέδων. Ειδικότερα, για τις τοπικές κοινωνίες προσπαθείται η συναίνεση τους για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσω των οικονομικών ωφελειών τόσο από τα χρήματα για τη σίτιση, όπως προαναφέραμε, αλλά και από τα διαφόρου είδους μαγαζάκια που έχουν ανοίξει για την εξυπηρέτηση των μπάτσων-φυλάκων. Το οικονομικό κέρδος που αναλύθηκε παραπάνω δεν είναι ο μοναδικός σκοπός για τη δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε μία εποχή με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργώντας ως χώροι προσωρινής αποθήκευσης εργατικής δύναμης, ανοίγουν και κλείνουν τις πύλες τους διοχετεύοντας, όποτε καταστεί αναγκαίο, τις πόλεις και την επαρχία με φθηνό εργατικό δυναμικό. Το κράτος προσπαθεί να καρπωθεί πολιτική υπεραξία, διαφημίζοντας το έργο του ενάντια σ αυτούς που προσπαθεί να υποδείξει ως υπεύθυνους της κρίσης, τους μετανάστες, αλλά και να προωθήσει τον κοινωνικό εκφασισμό με σκοπό να ελέγξει 5
και να πειθαρχήσει αποτελεσματικά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Όμως, τα στρατόπεδα συγκέντωσης επιτελούν και άλλες λειτουργίες όπως για να καταλάβει ο παρανομοιμοποιημένος μετανάστης πλήρως το ρόλο που του αποδίδουν και ότι η ζώη του δεν έχει καμία αξία αλλά και να ζει με το φόβητρο ενός πιθανού δικού του εγκλεισμού. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι μια πραγματικότητα μίας άλλης εποχής, η οποία συγχρόνως συμβαίνει δίπλα μας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι σαν μία μαύρη τρύπα που όποιος πέσει μέσα δεν έχει φωνή, δεν έχει δικαιώματα, δεν είναι άνθρωπος και παράλληλα όλη τους η καθημερινή ζωή-βασανιστήριο μένει επιτηδευμένα στην αφάνεια, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων, συγκρούσεων και εξεγέρσεων. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ντουβάρια που στεγάζουν σύγχρονα πειράματα σε ανθρώπους (στέρηση ελευθερίας, στέρηση νερού, ασθενείς, αδύναμοι, στοιβαγμένοι, νηστικοί). Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήρθαν και παγιώνονται μέρα με τη μέρα αφού δυστυχώς οι ελλείψεις του ανταγωνιστικού κινήματος και η κοινωνία της σιωπής-συνενοχής τα εδραιώνει. Όμως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δε προορίζονται μόνο για τους μετανάστες. Πρόκειται για το προθάλαμο της εγκαθίδρυσης μίας άτυπης εξορίας όσων χαλάνε την καπιταλιστική βιτρίνα-καθαρότητα. Το σχέδιο αυτό θα επιβληθεί σε όποιο υποκείμενο δεν ταιριάζει στην αισθητική του αστικού τοπίου των μητροπόλεων. Ήδη το Μάρτιο του 13 έλαβε χώρα η επιχείρηση Θέτις, κατά τη διάρκειά της οποίας συνελήφθησαν από τους δρόμους της Αθήνας 132 τοξικοεξαρτημένοι και βρήκαν ολιγοήμερη φιλοξενία σε αυτά. Δε μας διαφεύγει από το μυαλό ότι το βέλος, αν και μακριά, στοχεύει και τον κόσμο του αγώνα. Και αν τώρα φαντάζει μακρινό ή οι συνθήκες δεν το ευνοούν, ξέρουν και ξέρουμε πολύ καλά ότι τα αφεντικά αυτού του κόσμου δε θα σταματήσουν τη βαρβαρότητα. Η εναντίωση μας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πηγάζει μόνο από ανθρωπιστικούς λόγους ή μόνο απ το φόβο ότι μπορεί ως αγωνιστές/ριες να έρθει και η σειρά μας αλλά προκύπτει επειδή είμαστε ενάντα σε κάθε μορφή εγκλεισμού, και μάλιστα σε μία από τις πιο βάναυσες μορφές του. Ο εγκλεισμός των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνεται με την αιτιολογία της στέρησης νομιμοποιητικών εγγράφων και μοναδικό τους έγκλημα την ίδια την ύπαρξη τους. Με το τρόπο αυτό, η κυριαρχία επιτυγχάνει να ελέγξει με μπάτσους ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, και να ενεργεί με το δόγμα του φόβου στους μη έγκλειστους παρανομοποιημένους μετανάστες ενώ παράλληλα με την απειλή της φυλάκισης να λειτουργεί ως ένα μέσο έμμεσης κοινωνικής καταστολής.
Απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως μια ακόμη έκφραση του αγωνιζόμαστε πλάι στους μετανάστες, όχι γιατί είναι ανυπεράσπιστα όντα που χρήζουν περίθαλψης αλλά γιατί αποτελούν ταξικά μας αδέρφια. Απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά, πέραν της έμπρακτης καθημερινής αλληλεγγύης μας στους δρόμους και στους χώρους εργασίας, να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές που θα μας επιτρέψουν να αντισταθούμε αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, μακριά από κάθε επαναστατική πρωτοπορία για την ολική ανατροπή του εξουσιαστικού αυτού κόσμου, την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την κοινωνική απελευθέρωση. αναρχική συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti στη Νέα Σμύρνη και τις γύρω περιοχές Α