Συρία: Η αγωνία θα συνεχιστεί. Πρόκειται για ένα ιμπεριαλιστικό σημείο καμπής;

Συρία: Η αγωνία θα συνεχιστεί Πρόκειται για ένα ιμπεριαλιστικό σημείο καμπής; Τις τελευταίες δύο εβδομάδες επικρατεί ιδιαίτερη αγωνία στα διάφορα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Μια χαμένη ψηφοφορία στο βρετανικό Κοινοβούλιο από την κυβέρνηση συνασπισμού 1, η υπαναχώρηση για άμεσα αντίποινα εκ μέρους του Λευκού Οίκου εν αναμονή του Κογκρέσου, η υποστήριξη της μη παρέμβασης εκ μέρους του Πάπα, οι δηλώσεις του Πούτιν ότι προμήθευσε με ανταλλακτικά εξαρτήματα για το S-300 αντιπυραυλικό σύστημα το καθεστώς Άσαντ όλα δείχνουν μια ασυνήθιστη σύγχυση μεταξύ των κυρίαρχων του κόσμου. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγωνία που υπέστη ο πληθυσμός της Συρίας για δυόμισι και πλέον χρόνια. Περισσότεροι από 100.000 νεκροί, πάνω από 6 εκατομμύρια πρόσφυγες, 2 εκατομμύρια εκ των οποίων βρίσκονται σε στρατόπεδα του Ο.Η.Ε. σε Τουρκία, Ιορδανία, Ιράκ και Λίβανο. Το τελευταίο καθιστά την «κόκκινη γραμμή» του Ομπάμα για τη χρήση δηλητηριώδους χημικού αερίου όλο και πιο αυθαίρετη. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία 1.400 άτομα έχασαν τη ζωή τους με αυτόν τον φρικτό τρόπο (οι πιο έγκυρες πηγές λένε περίπου 400). Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά είναι πολύ μικρά αν συγκριθούν με την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη Συρία από τον Μάρτιο του 2011. Και ας μας επιτραπεί να μην εξαπατηθούμε από τα υποτιθέμενα «ανθρωπιστικά κίνητρα» εκείνων που καλούν σε χτυπήματα κατά του καθεστώτος Ά- σαντ. Οι ΗΠΑ, η μοναδική μέχρι σήμερα δύναμη που έχει προκαλέσει την καταστροφή ολόκληρων πόλεων με πυρηνικές βόμβες, γνώριζαν τι εστί χημικός πόλεμος στο Βιετνάμ (όπου παραμένουν ακόμα τα σημάδια από τις βόμβες ναπάλμ και τον «Agent Orange» 2 ). Πιο πρόσφατα, με τη συνενοχή της Αμερικής, έγινε χρήση αερίου σαρίν από τον Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον Ιρανών κληρωτών, ύστερα από αμερικανική προειδοποίηση για επικείμενη επίθεση εκ μέρους τους. Το Πεντάγωνο γνώριζε ότι βοηθούσε και υποκινούσε την επίθεση αερίου εναντίον των Ιρανών. Όπως είπε ένας αμερικανός στρατιωτικός: «Δεν χρειαζόταν να μας πει ότι θα έκανε χρήση αερίου, το ξέραμε ήδη» 3. 1 Πρόκειται για μια κυβέρνηση συνασπισμού, η οποία απαρτίζεται από μέλη του Συντηρητικού Κόμματος και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. (Σ.τ.Μ.) 2 Ο Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντας) είναι η κωδική ονομασία για ένα από τα φυτοκτόνα και αποφυλλωτικά που χρησιμοποιήθηκαν από το Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για την απογύμνωση των δασών του Βιετνάμ. Το πρόγραμμα είχε το όνομα Επιχείρηση Ranch Hand και διήρκεσε από το 1961 μέχρι το 1971. Εκτιμάται πως η χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 400.000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για 500.000 παιδιά που γεννήθηκαν με δυσμορφίες. (Σ.τ.Μ.) 3 Βλ.http://www.foreignpolicy.com/articles/2013/08/25/secret_cia_files_prove_america_helped _saddam_as_he_gassed_iran 1

Στη Βρετανία, η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη. Τα ψέματα που είχε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν ο Μπλερ για να κερδίσει την ψηφοφορία για τον πόλεμο στο Ιράκ βγαίνουν στο προσκήνιο επισκιάζοντας το ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα. Απέναντι στη μαζικότερη διαμαρτυρία που είχε πραγματοποιηθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο (15 Φεβρουαρίου 2003), η Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε υπέρ του πολέμου κάνοντας χρήση του «αποδεικτικού φακέλου» 4 του Μπλερ που ισχυρίστηκε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε «όπλα μαζικής καταστροφής». Όχι μόνο δεν βρέθηκαν τέτοια όπλα, αλλά οι παρενέργειες του πολέμου όσον αφορά το χάος στη Μέση Ανατολή και τις αυξημένες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βρετανία έχουν συμβάλλει στην επίγνωση εκ μέρους της άρχουσας τάξης των συνεπειών που θα έχει μια εμπλοκή στη Συρία. Κινήσεις του τύπου «Σταματήστε τον πόλεμο» παίρνουν τα εύσημα για την απόρριψη της πρότασης του Κάμερον υπέρ του πολέμου, αλλά στην πραγματικότητα η ψήφος των περισσότερων βουλευτών βασίζεται σε βολιδοσκοπήσεις στις εκλογικές τους περιφέρειες (υπήρχε λιγότερη υποστήριξη για επίθεση κατά της Συρίας σε σύγκριση με τις επιθέσεις κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν). Ακόμη και ο πρώην Στρατηγός (και νυν Βαρώνος) Ρίτσαρντ Ντάνατ (πρώην σύμβουλος των Τόρηδων 5 επί στρατιωτικών θεμάτων) τάχθηκε ενάντια στον πόλεμο με το σκεπτικό ότι «δεν θα πρέπει να στείλουμε τα στρατεύματά μας σε μέρη όπου ο βρετανικός λαός δεν θα είναι περήφανος». Η διευρυνόμενη σύγκρουση Όχι, η αιτία των δισταγμών στους δυτικούς κύκλους της άρχουσας τάξης δεν είναι κάτι καινούργιο. Πώς να προβεί κανείς σε ακριβή υπολογισμό των ευρύτερων συμφερόντων τους; Όσον αφορά το Αφγανιστάν και το Ιράκ τα πράγματα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα. Τότε επρόκειτο όχι μόνο για μια προσπάθεια να ξεφορτωθούν τη «φωλιά με τις οχιές» στο Αφγανιστάν (των ο- ποίων τα αυγά είχαν εκκολαφθεί από τη CIA στον αντι-σοβιετικό πόλεμο), αλλά και για να διατηρήσουν τον έλεγχο της αγοράς πετρελαίου και κατά συνέπεια του δολαρίου ως το κυρίαρχο παγκόσμιο νόμισμα 6. Αν και οι ΗΠΑ (και το συμμαχικό τους Ισραήλ) χαροποιήθηκαν ιδιαίτερα με την απόσυρση του καθεστώτος Άσαντ από τον Λίβανο (που εξακολουθεί να παρέχει ιρανική βοήθεια με αποδέκτη τη Χεζμπολάχ) καθώς και με την ανατροπή της κυβέρνη- 4 Για να "στοιχειοθετήσει" την επέμβαση στο Ιράκ, ο Μπλερ βασίστηκε σε ένα φάκελο με μυστικές πληροφορίες. Ο πολυσέλιδος φάκελος είχε συνταχθεί, σύμφωνα με τον Μπλερ, με βάση επιθεωρήσεις και στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών και ενοχοποιούσε το Ιράκ σχετικά με την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής. Οι πληροφορίες αποδείχθηκαν μη έγκυρες. (Σ.τ.Μ.) 5 Το Συντηρητικό Κόμμα. (Σ.τ.Μ.) 6 Βλ. την ανάλυσή μας http://www.leftcom.org/en/articles/2003-03-01/iraq-war-and-imperialistoccupation, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες. 2

σης της Δαμασκού, παρ' όλα αυτά η προοπτική περισσότερου χάους και ενός ενδιάμεσου σταθμού για τον αναδυόμενο ισλαμικό φονταμενταλισμό έχουν δώσει τροφή για σκέψη. Ούτε οι πόλεμοι πετρελαίου του Μπους (ούτε η ε- πέμβαση στη Λιβύη, μιας και το κράτος ουσιαστικά κατέρρευσε) έφεραν τα αποτελέσματα που είχε ανάγκη ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Έτσι η παρέμβαση των ΗΠΑ σε κάθε περιοχή θεωρείται πλέον ένα επικίνδυνο και ενδεχομένως αντι-παραγωγικό τέχνασμα (παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές απώλειες ήταν σχετικά μικρές μικρότερες από τον αριθμό νεκρών που προέρχονται από αυτοκτονίες και ατυχήματα). Το δίλημμα αυτό έχει τροφοδοτήσει σε κάποιο βαθμό τη συζήτηση μέσα στην αμερικανική άρχουσα τάξη. Ενώ η κυβέρνηση Ομπάμα έχει υιοθετήσει για δύο χρόνια «τη θέση Μέτερνιχ» στη Συρία, δηλαδή να αγνοεί την κλιμάκωση της βίας και να την αφήνει να σβήσει από μόνη της, άλλοι (μεταξύ των οποίων η πρώην υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, ο επικεφαλής της CIA Πετρέους και ο υπουργός Άμυνας Πανέτα) υποστήριξαν ότι επιτρέποντας στο Κατάρ και στη Σαουδική Αραβία να εξοπλίσουν τις ισλαμικές ομάδες σήμαινε ότι, μ' αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα από την έκβαση της μάχης, θα μπορούσε να αναδυθεί κάποια μορφή αντιαμερικανικού ισλαμικού καθεστώτος. Από σεβασμό ο Ομπάμα συμφώνησε να στείλει ελαφρύ οπλισμό στις πιο κοσμικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ο οποίος δεν έχει φθάσει ακόμη στον προορισμό του. Ο Ομπάμα απέχει πολύ από την περσινή εκλογική του υπόσχεση. Τότε έλεγε ότι η χρήση χημικών ό- πλων από τον Άσαντ θα αποτελούσε «κόκκινη γραμμή». Στόχος της δήλωσης ήταν να κατευνάσει τους επικριτές του και να στείλει μια προειδοποίηση στον Άσαντ. Αυτό όμως του γύρισε μπούμερανγκ, όταν ο νέος υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ είχαν αξιόπιστες πληροφορίες ότι έγινε χρήση αερίου σαρίν από την κυβέρνηση Άσαντ στις 21 Αυγούστου. Ο Κέρι οφείλει τη φήμη του στο ότι το 1971, όντας «βετεράνος πολέμου», κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου για βιασμούς, φόνους και ακρωτηριασμούς αμάχων στο Βιετνάμ από τον αμερικανικό στρατό ζητώντας την απόσυρση των ΗΠΑ επειδή δεν υπήρχε τίποτα στο Βιετνάμ που να απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Ο ίδιος βρίσκεται σήμερα επικεφαλής του στρατοπέδου που τάσσεται υπέρ του πολέμου. Η στρατηγική του Ομπάμα ήταν να τεθεί το θέμα στο Κονγκρέσο, το οποίο δεν έχει καν συνεδριάσει. Ενώ ο Κάμερον έθεσε εσπευσμένα σε ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων ένα ψήφισμα υπέρ της επέμβασης (και έχασε εξευτελιστικά), ο Ομπάμα υπεκφεύγει και πάλι την ώρα που πολλοί από το κόμμα του ζητούν κάτι τέτοιο. Ενώ επί δεκαετίες οι πρόεδροι των ΗΠΑ καταστρατήγησαν το δικαίωμα να κηρύξουν πόλεμο χωρίς να λάβουν την έγκριση του Κογκρέσου, τώρα ο Ομπάμα θεωρεί ότι θα πρέπει να παραδώσουν την ευθύνη σε αυτό. Οι διαφοροποιήσεις γνώμης των κρατούντων των ΗΠΑ είναι βαθιές. Τα «γεράκια» επαναλαμβάνουν πως το πραγματικό ζήτημα αποτελεί η «κόκκινη γραμμή» για την απόκτηση πυρηνικών όπλων στο Ιράν και ότι, αν δεν ληφθούν μέτρα αμέσως θα αποκαλυφθεί η ανικανότητα των ΗΠΑ ή, όπως το θέτουν, έτσι θα υπονομευ- 3

τεί η «αξιοπιστία» τους. Το ανησυχητικό είναι οι ισχυρισμοί τους καταλήγουν στο ότι βρίσκονται 100 % πίσω από το Ισραήλ. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, θα χαροποιείτο ιδιαίτερα αν η "Αραβική Ά- νοιξη" δεν είχε συμβεί. Παρ όλα αυτά, το αποτέλεσμα των πολέμων του από το 1948 ήταν να περιστοιχιστεί από Άραβες δικτάτορες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έκαναν δουλειές μαζί του, ή τουλάχιστον, όπως η Συρία, δεν θα τολμούσαν να το αντιμετωπίσουν μετωπικά. Αλλά η πτώση του Μουμπάρακ και η ενεργός συμμετοχή των αντιδραστικών μοναρχιών της Αραβικής χερσονήσου και του Κόλπου στην παροχή βοήθειας σε διάφορες ισλαμικές ομάδες εχθρικές προς το Ισραήλ έχουν διευρύνει τον κύκλο των εχθρών του Ισραήλ. Προς το παρόν είναι πολύ αδύναμοι και διαιρεμένοι για να αποτελέσουν μια μεγάλη απειλή, αλλά οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούν στενά την κατάσταση. Το Ισραήλ δεν άργησε να δράσει όταν η Χεζμπολάχ επενέβη στη Συρία και έχει βομβαρδίσει αρκετές φορές τις δυνάμεις της που βρίσκονται στο συριακό έδαφος. Και μετά υπάρχει και η Τουρκία. Ο Ερντογάν επέκρινε δριμύτητα τη Δύση για την αποτυχία της να δράσει κατά του Άσαντ και για την συγκατάθεσή της στην απομάκρυνση του δημοκρατικά εκλεγμένου ισλαμιστή Μόρσι στην Αίγυπτο 7. Στις πρώτες του δηλώσεις ήταν αρκετά χρήσιμο να αποσπάσει την προσοχή από τα εγχώρια προβλήματα με τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την πολιτική έρποντος εξισλαμισμού που ακολουθεί το Κόμμα Ελευθερίας και Δικαιοσύνης. Ωστόσο, η τουρκική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς το ΑΕΠ υπέστη ύφεση το 2009. Η σημερινή ανάκαμψη που παρουσιάζει οφείλεται μονάχα στη χρηματοδότηση του ελλείμματος, πράγμα το οποίο σημαίνει, σύμφωνα με τον Economist, 8 ότι «το έλλειμμα της Τουρκίας σε δολάρια έρχεται δεύτερο μονάχα σε σύγκριση με το αμερικανικό έλλειμμα». Καθώς η λίρα έχει σημειώσει βουτιά κατά 10% και υπάρχει εκροή κεφαλαίων από τη χώρα, η Τουρκία αντιμετωπίζει τώρα δυσκολότερους ό- ρους για την χορήγηση δανείων, τα οποία το Κόμμα Ελευθερίας και Δικαιοσύνης είχε χρησιμοποιήσει για να χρηματοδοτήσει την ραγδαία άνοδο στον τομέα της οικοδομής. Επιπλέον ο αυξανόμενος αριθμός των Σύριων προσφύγων και το γεγονός ότι τα τουρκικά φορτηγά δεν μπορούν να πάνε νότια α- φού τα σύνορα με τη Συρία είναι κλειστά (φθάνουν τώρα κατά εκατοντάδες με πλοίο προς το Ισραήλ) αποτελεί ένα περαιτέρω οικονομικό πλήγμα για το τουρκικό κράτος. Στο πλαίσιο αυτό, μικρή έκπληξη αποτελεί το ότι ο Ερντογάν θέλει να τελειώσει ο πόλεμος το συντομότερο δυνατόν. Επομένως η δριμεία κριτική (αν και κενή ρητορεία) εκ μέρους του θα έχει καλή απήχηση στους ψηφοφόρους του εν όψει των επικείμενων εκλογών. 7 Βλ.http://www.leftcom.org/en/articles/2013-08-31/the-continuing-crisis-in-egypt-more-powergames-while-the-masses-are-dying-of. 8 Βλ. http://www.economist.com/node/21552216. 4

Οι πιο συνεπείς ιμπεριαλιστές σε όλη αυτή την ιστορία είναι η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν. Αν και ανησυχούν ολοένα και περισσότερο για τους χειρισμούς του Άσαντ, ωστόσο δεν παρέκκλιναν ούτε στιγμή από την παροχή στήριξης στο καθεστώς του. Το Ιράν έχει στείλει συμβούλους (καθώς και στρατεύματα, από ό,τι αναφέρουν διάφορες πηγές), γεγονός που, από ό,τι φαίνεται, έχει παράσχει στήριξη στις προηγούμενες υποχωρήσεις των δυνάμεων του καθεστώτος. Η Κίνα αρνήθηκε να επικυρώσει οποιαδήποτε επέμβαση στη Συρία σύμφωνα με τη διεθνή πολιτική της να μην παρεμβαίνει και να μην περνά αποφάσεις της προς άλλα καθεστώτα (αυτό αποτελεί ένα συν για τις σημειωθείσες προόδους της έναντι των αφρικανικών κρατών). Για τη Ρωσία το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο, μιας και η Συρία αποτελεί το τελευταίο κυρίαρχο κράτος στο οποίο μπορεί να υπολογίζει ως σύμμαχό της στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία έχει ακόμα στρατιωτικές βάσεις εκεί, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης ναυτικής βάσης εκτός των εγχωρίων υδάτων της. Κατά συνέπεια, η συνολική κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ θα ήταν ένα τεράστιο πλήγμα τόσο στρατηγικά όσο και υλικά. Οι Ρώσοι εισέπραξαν ένα μάθημα στη Λιβύη, όπου απέτυχαν να αποτρέψουν την επιβολή ψηφίσματος περί απαγόρευσης πτήσεων στη χώρα, σφραγίζοντας έτσι τη μοίρα του Καντάφι. Εάν οι ΗΠΑ ξεκινήσουν αεροπορικές επιδρομές, αναμένεται πως οι Ρώσοι θα εντείνουν τις προμήθειες πυραύλων S - 300. Ο Πούτιν προσφέρθηκε να σταματήσει να στέλνει ανταλλακτικά στον Άσαντ εν είδει ανοίγματος για κάποιο είδος πολιτικών διαπραγματεύσεων, αλλά οι ΗΠΑ αρνήθηκαν κάτι τέτοιο, θεωρώντας το ως κόλπο, και κατά συνέπεια αναμένεται πως η ρωσική υποστήριξη προς το καθεστώς Άσαντ θα παραμείνει ισχυρή. Η τελευταία αμερικάνικη κίνηση στη διεθνή σκακιέρα ήταν να υιοθετήσουν την αρρωστημένη πρόκληση του Κέρι για να παραδώσει η Συρία όλα τα χημικά της όπλα. Η πρόταση αυτή μπορεί να καθυστερήσει την αμερικάνικη επέμβαση για μήνες και ενδεχομένως να οδηγήσει ακόμη και σε πλήρες αδιέξοδο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, μιας και επηρεάζει επίσης τις σχέσεις Ρωσίας - Συρίας. Οι Σύριοι έχουν συμφωνήσει με τη ρωσική πρόταση μόνο αν οι ΗΠΑ αποσύρουν την απειλή τους για την πραγματοποίηση αεροπορικών επιδρομών (κάτι το οποίο ο Πούτιν αποδέχτηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση). Το συριακό καθεστώς ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι έχει χημικά όπλα (κάτι τέτοιο το φυλάει σε περίπτωση που χρειαστεί να προβεί σε αντίποινα κατά των Ισραηλινών που επίσης έχουν α- δήλωτα πυρηνικά όπλα) και ο Άσαντ συνεχίζει να επαναλαμβάνει την απειλή του ότι αν οι ΗΠΑ επιλέξουν να επιτεθούν με αφορμή αυτό το ζήτημα τότε θα δεχθούν ανυπολόγιστα αντίποινα από τους «συμμάχους» του κάπου στον κόσμο. Στο πλαίσιο αυτό αποκλείεται η έκδοση ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών που να περιλαμβάνει τόσο την απαγόρευση των χημικών όπλων όσο και τις ενδεχόμενες αεροπορικές επιδρομές, οπότε μετά από σύντομο χρονικό διάστημα θα επιστρέψουμε στο σημείο μηδέν. 5

Ο μόνος πόλεμος που υποστηρίζουμε είναι ο ταξικός πόλεμος Έχουμε ήδη γίνει μάρτυρες του ξεσπάσματος του πολέμου στο Λίβανο και την εμπλοκή ιρανικών δυνάμεων αμέσως μετά. Η Τουρκία, επίσης, όχι απλά σύρθηκε σ' αυτόν τον πόλεμο, αλλά χρησιμοποιείται ως βάση από πολεμιστές κατά του καθεστώτος Άσαντ που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες. Όπως έχουμε ήδη γράψει αμερικάνικα αεροπλανοφόρα και ένας ρωσικός στολίσκος πλησιάζουν στην Ανατολική Μεσόγειο. Παρά το ψήφισμα της Βουλής των Κοινοτήτων βρετανικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη απεστάλησαν στην Κύπρο. Επίσης στη γειτονική Ιορδανία (όπου σχεδόν το 20% του πληθυσμού είναι πλέον πρόσφυγες από τη Συρία) έχουν συγκεντρωθεί 1000 αμερικανοί στρατιώτες, μαχητικά F-16 και πύραυλοι Patriot, ύστερα από μια πρόσφατη στρατιωτική άσκηση. Όλη αυτή η εξωτερική παρέμβαση υπογραμμίζει το γεγονός ότι δεν μιλάμε για συριακό «εμφύλιο πόλεμο» όπως τόσο συχνά προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά για το πιο πρόσφατο πεδίο μαχών όπου διεξάγονται ιμπεριαλιστικοί πολεμικοί ανταγωνισμοί διαμέσου αντιπροσώπων. Σε έναν λογικό κόσμο ο καθένας θα μπορούσε να καταλάβει ότι εδώ κανείς δεν μπορεί να βγει νικητής. Κάθε αμερόληπτος παρατηρητής μπορεί να καταλάβει ότι, αν δεν δοθεί τέλος σε αυτή τη σφαγή, άλλοι 100.000 άνθρωποι θα πεθάνουν για το τίποτα καθώς και ότι κάθε εβδομάδα μεγαλώνει ο κίνδυνος ώστε η σύγκρουση στη Συρία να πάρει ευρύτερες διαστάσεις. Όμως, δεν ζούμε σε έναν τέτοιο λογικό ή αμερόληπτο κόσμο, αλλά σε έναν που κυριαρχείται από καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά κίνητρα. Στην παρούσα κατάσταση το συριακό προλεταριάτο δεν μπορεί ούτε να κάνει ούτε να πει τίποτα. Έχει αποδεκατιστεί ήδη, ιδεολογικά και πρακτικά, είτε προσχωρώντας στις γραμμές υπεράσπισης μίας από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις είτε απλά ως θύμα της διαμάχης. Δεν μπορεί ούτε καν να πάρει άμεση βοήθεια από τη διεθνή εργατική τάξη. Στις σύγχρονες πολεμικές επιχειρήσεις η εργατική τάξη δεν εμπλέκεται άμεσα όπως συνέβαινε στους προηγούμενες πολέμους, ακόμη και στο Βιετνάμ. Οι στρατοί στα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη δεν έχουν πλέον κληρωτούς στρατιώτες και τα όπλα είναι έτοιμα χρόνια πριν. Ακόμη και οι άνευ προηγουμένου διεθνείς διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της επίθεσης στο Ιράκ, που πραγματοποιήθηκαν στις χώρες του δυτικού κόσμου το 2003, αγνοήθηκαν από ένα πολιτικό σύστημα που είναι μόνο επιφανειακά αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό. Οι σύγχρονοι πόλεμοι μοιάζουν περισσότερο με αυτούς που περιγράφονται στο βιβλίο «1984» του Όργουελ. Διεξάγονται πολύ μακριά και δεν έχουν ουσιαστικά αντίκτυπο στους περισσότερους ανθρώπους στις ηγετικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Όμως, με τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κόσμος γίνεται όλο και πιο μικρός. Η εναντίωση σε αυτούς τους πολέμους δίχως την παροχή στήριξης σε βάναυσα καθεστώτα όπως αυτό του Άσαντ είναι η αρχή της εναντίωσης στο 6

σύστημα που επιβιώνει μέσω αυτών των πολέμων. Όσο περισσότερο οι κρατούντες μας αγνοούν την εναντίωση στον πόλεμο, τόσο περισσότερο απαξιώνονται οι ίδιοι και το σύστημά τους. Τα πιο διορατικά τμήματα της παγκόσμιας άρχουσας τάξης το γνωρίζουν αυτό, κάτι το οποίο εξηγεί σε κάποιο βαθμό τους δισταγμούς τους στην παρούσα κατάσταση. Αλλά οι κτηνώδεις ορέξεις του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού δεν θα συγκρατηθούν για πολύ. Η μάχη για τους πόρους του πλανήτη θα ξεσπάσει εκ νέου, είτε στη Συρία, το Μάλι ή το Κονγκό. Η διεθνής εργατική τάξη δεν έχει να υποστηρίξει τίποτα σε αυτό το στημένο παιχνίδι (ούτε καν την υποτιθέμενη «επανάσταση» που ξεκίνησε τον αγώνα κατά του Άσαντ πριν από 2 και πλέον χρόνια). Η θέση μας παραμένει σταθερή. Ο μόνος πόλεμος που υποστηρίζουμε είναι ο ταξικός πόλεμος με στόχο να καταστρέψουμε το σύστημα της παγκόσμιας σφαγής άπαξ δια παντός. Ο αγώνας κατά της λιτότητας και οτιδήποτε άλλο προσπαθεί να μας επιβάλει ο καπιταλισμός αποτελεί την πρώτη πράξη απόρριψης αυτού του συστήματος. Σήμερα το παγκόσμιο προλεταριάτο είναι εκτός παιχνιδιού και ο μόνος τρόπος να συμμετάσχουμε σε αυτό είναι να αγωνιστούμε για τα δικά μας συμφέροντα με τους δικούς μας όρους. Σε τελική ανάλυση, μόνο όταν οι εργαζόμενοι στα πιο ισχυρά κράτη του κόσμου θα έχουν παραλύσει την ικανότητα του ιμπεριαλισμού να παρεμβαίνει όπου θέλει, θα έ- χουμε κάνει ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός στο δρόμο για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Jock 10/9/2013 Πηγή: http://www.leftcom.org/en/articles/2013-09-12/syria-another-unending-imperialistagony 7