Τίτλος Πρωτοτύπου: Collected poems by James Wright, USA 1971. 1971 by James Wright ISBN: 978-618-5144-76-0 Εκδόσεις Vakxikon.gr Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλ. 210 3637867 info@vakxikon.gr ekdoseis.vakxikon.gr για την Ελληνική γλώσσα, 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 74 Πρώτη Έκδοση: Ioύλιος 2016 Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr
ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ Όταν τα χιόνια αρχίζουν να γεμίζουν το πάρκο, Δεν είναι δύσκολο να κρατάς το βλέμμα Ασφαλές στο τρεμουλιαστό σκοτάδι, Έχοντας επίγνωση των καλοκαιρινών φαντασμάτων που εγείρονται. Το φουσκαλωτό πλέγμα μοιάζει να κινεί Τη μνήμη προς ρίζα και ρόδο, Το άδειο συντριβάνι γεμίζει τον αέρα Με ψιχάλες που κοσμούν τις γυναικείες κόμες Και οι άνδρες που βαδίζουν ερωτευμένοι στο πάρκο Καιροφυλακτούν για τα χιόνια. Τα δένδρα ανακαλούν την υπεροχή τους τώρα πια Δεν ήταν πάντοτε λυγισμένα και σκυφτά Με φορτία που χτίζουν τα λεπτά κλωνάρια τους Ώσπου τα κλαδιά να καρποφορήσουν άνοστα φρούτα. Πριν ένα μήνα άνθισαν και έφεραν καρπούς από Σάρκες μούρων, φύλλων και σκιάς: Πόσο ανώδυνα θυμάται κάποιος Τους πράσινους λεκέδες στους κυρτούς τοίχους, Το καλοκαίρι που ήταν άγνωστο μέχρι τότε, Τον κήπο που ανθοφόρησε και μαράζωσε. Πέρα από το ιερό, θαμνώδες μονοπάτι Η πόλη γέρνει, να συναντήσει τη νύχτα, Κι ακόμα, εκεί, η σιωπηλή γη Αναπαύεται στις χαμένες απολαύσεις Ώσπου να σηκωθεί ξανά και να γεμίσει το σκοτάδι Με καταρράκτες και άσματα χελιδονιών. [ 3 ]
Πέρα από τους νωχελικούς καπνούς της πόλης, Η θάλασσα επαναφέρει τους αφρούς Κι οι γλάροι θυμούνται τις κραυγές τους Τότε που οι εραστές τούς τάιζαν στον αέρα. Μα μοναχικός, κάτω από έναν σωρό Από πανωφόρια και φλοιούς πάγου, Ένας άνδρας περνά, αναζητώντας μέρος ν αποκοιμηθεί. Η άνοιξη της αιωνιότητας. Τίποτα στο πρόσωπό του δεν προδίδει Επιθυμία να αποφύγει την παγωνιά. Η νύχτα επιστρέφει να τον κρατήσει γερασμένο, Και γιατί άλλωστε, αυτός, χαμένος και αποκοιμισμένος, Να προσευχηθεί για τη νύχτα ζωών χαμένων, Τη μέρα που οι Κόρες βάφονται στα πράσινα και στα χρυσά; [ 4 ]
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Τρίβοντας το στόμα της στο δικό μου, έχασε Τ ουρανού τις ψευδαισθήσεις, τα όνειρα που εκείνος προσέφερε: Το χλωμό σύννεφο να επαναπατρίζεται στον χειμώνα, σκόνη Φυσημένη πάνω σε περίβλημα ιστίων, πέρα ψηλά Εκείνο το φθινοπωρινό τοπίο όπου ξαπλώναμε και υποφέραμε Τους καρπούς του θέρους στης αγάπης τους αγρούς. Ξαπλώναμε κι ακούγαμε τα μήλα να πέφτουν για ώρες, To αφαιρετικό σούρουπο λεηλατούσε τα κλαδιά των δέντρων, Η γη διαλυόταν κάτω από τις φτέρνες των κουνελιών, Και από πέρα μακριά άκουσα ένα παράθυρο να κλείνει, Μια αλωνιστική μηχανή να κυλάει στους τροχούς της, Νερό να γλιστρά, να σκοντάφτει και ακίνητο να μένει. Το σκοτάδι άρχισε να σκαρφαλώνει τον άδειο λόφο. Εάν η σκοτεινή Ελευθερία γύριζε και ξάπλωνε Για πάντα στο πλευρό μου, ποιος θα νοιαζόταν για τα χρόνια; Ο λαιμός, η ευλύγιστη μέση, οι ζεστοί μηροί Ανθίζουν στη γη ξαπλώνω φοβισμένος, Διότι ποιος θα άντεχε τόση ομορφιά κάτω απ τον ουρανό; Θα είχα κρατήσει τη χάρη της στον αέρα, Μακριά από τα πράγματα που παραφυλούν να με φθείρουν: Τα εσκεμμένα πλούτη του εδάφους, τα πεσμένα αχλάδια, Τον σωρό από ανακατεμένα μήλα στη σκιά. Η τοποθεσία των εραστών είναι η πρώτη που θα χαθεί. Περιπλανιούνται πίσω στο χειμώνα, μα δεν υπάρχουν Άνετα αγριόχορτα να υφάνουν φορέματα. [ 5 ]
Οι μουσικοί των ξανθών χορταριών είναι νεκροί. Κι εκείνη, αναθυμούμενη κάτι, γυρίζει να αφουγκραστεί Το θρόισμα της αψιθιάς ή το γαϊδουράγκαθο να πέφτει. Ασώματη σκιά που ρίχνεται σ έναν τοίχο, Εκείνη γλιστράει απαλά η χλωμή χρονιά την ακολουθεί. Οι στιγμές πέρα κυλούν, της ακρίδας ο αυλός Επάργυρος, λεπτός, χάνεται, ξανά και ξανά. Εκείνη θα επιστρέψει κάποιο απόβραδο για ν ανακαλύψει Το δέντρο ξεριζωμένο, Τα φύλλα ξεσκισμένα, με λειχήνες φυτρωμένες Στην ένωσή τους με τις πέτρες, Σκόνη φυσάει του Οκτώβρη, και το θέρος έφυγε Προς κάποιον σκοτεινό αχυρώνα, σαν εραστής που κρύβεται. Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr. Απολαύσατε το preview; Αγοράστε την έκδοση τώρα