«Το στίγµα του Εφιάλτη»

/νση ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής, 2008-2009 (Ειδική διάκριση) «Το στίγµα του Εφιάλτη» Κοµµάτια Από Τα Κοµµάτια Της Ζωής Μου Ειρήνη Παραχεράκη Λύκειο «Εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα» Τηλ. 2106030419 Νόµιζαν πώς ήξεραν Ξεκινούσα την κάθε µέρα µου ονειροπολώντας και κάνοντας σχέδια σε έναν ουρανό που είχα µέσα στη ψυχή µου. Σε αυτό τον ουρανό που σήκωνα το κεφάλι και τον έβλεπα µόνο εγώ. Αργότερα και ο Άγγελος. Και τώρα αυτόν τον ουρανό µας τον στερούν. Μας τον αρπάζουν. Μας αφαιρούν κάθε ελπίδα για το µέλλον. Γιατί απλά συµβαίνει να είναι ο γιος του. Ο γιος του «Εφιάλτη», όπως τον αποκάλεσαν, του δολοφόνου αναρίθµητων γυναικών. Ποτέ δεν µου έκρυψε την αλήθεια. Από την πρώτη στιγµή, µου αποκάλυψε όλα όσα για δυο ολόκληρα χρόνια απασχόλησαν την ελληνική αστυνοµία, τη δικαιοσύνη, τα ελληνικά αλλά και τα διεθνή µέσα ενηµέρωσης. Ο πατέρας του, εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, στραγγάλιζε αδιακρίτως γυναίκες κάθε ηλικίας και στη συνέχεια τις κατακρεουργούσε. Τα διαµελισµένα σώµατα, τα πετούσε στα σκουπίδια. Ποτέ κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτα. Εµφανιζόταν πάντα ως ένας σοβαρός επιχειρηµατίας και υπεύθυνος οικογενειάρχης. Μέχρι που την τελευταία φορά, έτυχε η γυναίκα να είναι αστυνοµικός. Του ξέφυγε και τον αποκάλυψε. Ούτε και ο ίδιος ήξερε πόσο αριθµούσαν τα θύµατά του. Πονεµένες φιγούρες απ όλη την Ελλάδα, απαίτησαν να λιντσαριστεί.! Αστυνοµικοί και δικαστές, λύγισαν στις φρικιαστικές περιγραφές. Κανείς ανθρώπινος νόµος δεν µπορούσε να ορίσει την απαιτούµενη τιµωρία. Η µητέρα του δεν το άντεξε. Ο ίδιος άργησε να το πιστέψει. Όταν το συνειδητοποίησε κόντεψε να χάσει τα λογικά του. Ευτυχώς που µε βρήκε, είπε. Τον κατάλαβα. Ο ίδιος δεν ήταν φταίχτης. Ήταν καλός και συµπονετικός. Ήταν ένας άγγελος, ο Άγγελός µου. Είχε όµως το στίγµα 21 Μαΐου 2005 Για άλλη µια φορά, ποδοπάτησαν την αξιοπρέπεια, κατάργησαν το δικαίωµα, στέρησαν τη χαρά. Κι όµως δεν άξιζε όλα αυτά ο Άγγελός µου. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισµένη η καλοσύνη, πώς µπορούσαν να µην το βλέπουν; Τι κι αν ήταν γιος του. Το τέρας που µε προσωπείο ανθρώπου, λεηλάτησε ζωές, ήταν ένας ξένος, ένας άγνωστος στη ζωή µας. Τον είχαµε εξαφανίσει ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαµε....ευτυχώς κατάφερε να κοιµηθεί. Εγώ είµαι αγχωµένη, προβληµατισµένη, στενοχωρηµένη, έκπληκτη. Πώς συνέβησαν όλα αυτά, πού φταίξαµε ; Την περιµέναµε µε τόση λαχτάρα αυτή τη γιορτή. Ήθελα και ήθελε να γνωρίσει τους φίλους µου, µετά από τον ξαφνικό γάµο µας την προηγούµενη µόλις εβδοµάδα. Η Έλενα είχε

πάντα ανοιχτό το σπίτι της, πόσο µάλλον σήµερα στην ονοµαστική εορτή της. Ήταν η ιδανική στιγµή να ενταχθεί επιτέλους στον κόσµο µου. Στο µυαλό µου είχα κιόλας σκηνοθετήσει τη στιγµή της άφιξής µας, ζωγράφισα την έκπληξη, τη χαρά, τις αγκαλιές και τις ευχές όλων τους. Το σπίτι ήταν γνώριµα ζεστό και φιλόξενο. Με την είσοδό µας κιόλας, νιώσαµε την ανάλαφρη ατµόσφαιρα, τα γέλια µας τύλιξαν, οι αισθήσεις µας πληµµύρισαν από γεµάτα ποτήρια και πλούσια πιάτα. Ποια καλύτερη υποδοχή, µπορούσα να ονειρευτώ; Πόσο γελάστηκα!! Μια, δυο ανούσιες και παγερές αγκαλιές, ευχές άψυχες και ψεύτικες. Το µόνο που πέτυχα ήταν να τους κάνω έκπληξη, όχι όµως και τη ζωγραφισµένη µου. Παγωµένοι οι περισσότεροι, χαιρετούσαν τυπικά και αποµακρύνονταν. Στην αρχή δεν το πίστευα. Η εικόνα µου ήταν άγνωστη. Ξαφνικά ένιωθα ξένη, µε τους δικούς µου ανθρώπους. Αµήχανη, αποµακρύνθηκα για λίγο, µε την ελπίδα να ξαναβρώ την ψυχραιµία µου και να συνέλθω. Ήταν αδύνατο να συµβαίνει πραγµατικά αυτό που τόλµησα να υποψιαστώ. εν µπορεί οι δικοί µου οι φίλοι να είναι τόσο στενοκέφαλοι, άκαµπτοι και µικρόψυχοι. Κλείστηκα στο δωµάτιο της Έλενας και προσπάθησα να υποτάξω το συναίσθηµα στη λογική. Στριφογύριζαν τόσα στο µυαλό µου. Είχαν όµως λογική βάση ; Όχι, χίλιες φορές όχι. εν είχα καταλάβει σωστά. Αισθητά πιο ψύχραιµη και πεπεισµένη ότι έκανα ένα ανεκδιήγητο λάθος που σκέφτηκα τόσο κακόβουλα, αποφάσισα να ξαναεµφανιστώ. Άλλωστε όλα ήταν µια παρεξήγηση. εν πρόλαβα, µε πρόλαβε η ίδια η Έλενα. «Πώς τόλµησες και τον κουβάλησες αυτόν εδώ; Γιατί δεν ήρθες µόνη σου;» µε κατακεραύνωσε. Την διέγραψα, αναζήτησα τον Άγγελο που φυσικά ήταν µόνος του και προσποιήθηκα πονοκέφαλο. Είχα πονοκέφαλο. Γιατί οι αγαπηµένοι µου, µας απορρίπτουν; Εγώ τους απέρριψα ποτέ ή τους αµφισβήτησα για τις δικές τους φανερές ή και κρυφές ιδιαιτερότητες; Γιατί θέλουν να µε κάνουν να τους αντιπαθώ; Γιατί φαίνονται τόσο άδικοι, ρηχοί, επιφανειακοί; Με τόση πια περισσή ευκολία, σπεύδουν να κρίνουν, να επικρίνουν, να κατακρίνουν; Αβασάνιστα, αβίαστα, επιπόλαια. Υποκρίνονται τους αψεγάδιαστους, κρύβουν µυστικά, θάβουν µειονεκτήµατα. Και όµως εγώ ξέρω και θυµάµαι. Θυµάµαι τον αγώνα της Έλενας να αποδείξει την αξία της, όταν αµφισβητήθηκε και παραγκωνίσθηκε στην εταιρία της, από τους άντρες συναδέλφους της. Θυµάµαι τη Γαριφαλιά που µου είπε µετά από πέντε ολόκληρα χρόνια για την τσιγγάνικη καταγωγή της. Θυµάµαι τον Κυριάκο που δεν µας καλούσε ποτέ στο σπίτι του, επειδή ήταν εκεί και η διανοητικά καθυστερηµένη αδελφή του. Θυµάµαι Θυµάµαι Θυµάµαι Τίποτα δεν µε επηρέασε αρνητικά όµως. Κάθε άλλο. Πάντα τους στήριζα και ήµουν διατεθειµένη να εξακολουθώ να το κάνω. Αυτοί γιατί όχι; Γιατί δεν µπήκαν έστω στον κόπο να κρατήσουν τα προσχήµατα; Γιατί; Τι αληθινά γνωρίζουν για τον άντρα µου και τον κρίνουν; Και µένα που µε γνωρίζουν, γιατί δεν εµπιστεύονται την κρίση µου, την επιλογή µου; Που στηρίζονται; εν µπορούν να καταλάβουν ότι τους έχουµε ανάγκη; εν καταλαβαίνουν ότι η απόρριψη είναι αδικαιολόγητη, παράλογη; Γιατί ευθύνεται ο Άγγελος για λάθη άλλου, έστω κι αν είναι πατέρας του; Και πώς συνδέοµαι εγώ µε αυτά τα λάθη ; Φύγαµε και από αυτούς. Όπως είχαµε φύγει και από την οικογένειά µου. Με πλήγωσε και η στάση των γονιών µου. Πάντα ήταν καλοπροαίρετοι και µόνο µε τον Άγγελο απόλυτα αρνητικοί. Ίσως όµως αυτούς κάπως να τους δικαιολογώ, αφού έστω και λανθασµένα, θεωρούν ότι ξέφυγα από τα στερεότυπα του «σωστού συζύγου». Η θεία Χρυσούλα όµως, γιατί επιµένει στις λοξές φοβισµένες µατιές; Αυτή που είναι αίµα του, σε ποια στερεότυπα υποτάσσεται; Είναι άραγε τόσο ισχυρά, ώστε να µας αποµονώσουν και από τη δική του οικογένεια ; Χιλιάδες ερωτηµατικά 14 Ιουλίου 2005 Πέρασε τόσος καιρός, δεν είµαστε όµως µόνοι. Έχουµε ο ένας τον άλλον, καθένας µας είναι το ιδανικό µισό του άλλου, καθένας µας είναι ό,τι δεν είναι ο άλλος. Πάγωσα την πίκρα της αποµάκρυνσης και προχωρώ δίπλα του. εν είναι δα και τόσο τροµερό που σίγησαν τα 2

τηλέφωνα. εν πρόκειται να παραδεχθώ ότι µου λείπουν όλοι, αφού και αυτός δεν αναφέρεται καν σε συγγενείς και φίλους. Αγχώνοµαι όµως αληθινά και όλο και πιο πολύ για τη δουλειά του. Ξέρω την αξία και το ταλέντο του. Είναι ηθοποιός κλάσεως, ικανός να µεγαλουργήσει. εν µπορεί πλέον να αρκείται σε περιστασιακές ασήµαντες εµφανίσεις, που και γι αυτές ακόµη φαίνεται ότι θα παρακαλούµε σε λίγο. Αρχίζω να φοβάµαι για το αύριο 2 Νοεµβρίου 2005 Οι δυσκολίες όλο και µεγαλώνουν. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Ο δολοφόνος των τόσων γυναικών έχει επώνυµο. Του άντρα µου. Οι θεατρικοί παραγωγοί το φοβούνται. Οι ηθοποιοί αρνούνται να γράφονται τα ονόµατά τους στη µαρκίζα, δίπλα στο όνοµα του κακοποιού, όνοµα που από µόνο του, ήταν ύβρις για την ελληνική κοινωνία. Ο Άγγελος αρχίζει να δείχνει συµπτώµατα κούρασης, απογοήτευσης, εκνευρισµού. Σαν να τον κατέτρωγε ύπουλα ένας κρυµµένος φόβος. Τις προάλλες ήρθε µε τα χαρτιά που του έδιναν καινούριο επίθετο. Μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να εµφανίζεται πλέον µε καλλιτεχνικό ψευδώνυµο. Σκέφθηκα ότι δεν ήταν ό,τι καλύτερο, ήταν υποτιµητικό να αναγκάζεται να κυκλοφορεί καµουφλαρισµένος, ήταν όµως απαραίτητο, αφού είχαµε πια πρόβληµα διαβίωσης. Ο µισθός µου δεν ήταν αρκετός και ο Άγγελος έπρεπε να δουλέψει. Και για τα χρήµατα, αλλά και για να τονώσει τη χαµηλή αυτοεκτίµησή του. Πανικοβάλλοµαι 31 εκεµβρίου 2005 Κατέφυγα στην τελευταία ελπίδα µου. Τον αγαπηµένο µου νονό, που οµολογουµένως ποτέ δεν είχε φύγει από το πλάι µου. Μετά από ισχυρές πιέσεις του, γνωστός θεατρικός παραγωγός, συµπεριέλαβε τον Άγγελο στο θίασο και µάλιστα για το αγαπηµένο του έργο. Ενθουσιασµός, πρόβες, καλλιτεχνικός οίστρος, µεγαλόπνοα σχέδια, χαµόγελα ικανοποίησης µετά από πολύ καιρό. Η βραδιά της µεγάλης πρεµιέρας ήρθε. Ο Άγγελος λαµπερός, πανέµορφος και µε αυτοπεποίθηση, είναι έτοιµος να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Η παράσταση άρχισε. Η ερµηνεία του συγκλονιστική. Άρχισα να ονειρεύοµαι τις προοπτικές. Επιτέλους όλα θα αλλάξουν. Αλίµονο! Η παράσταση δεν τελείωσε ποτέ. Κάποιος φώναξε «Μα αυτός είναι ο Εφιάλτης»!!! Οι θεατές ξεσηκώθηκαν. Είχαν αναγνωρίσει το πρόσωπο του αιµοσταγή δολοφόνου. Η καταπληκτική εξωτερική οµοιότητα του αγαπηµένου µου, µε τον πατέρα του, τον ταύτισε στη συνείδηση του κοινού µε τον διαβόητο εγκληµατία. Τα χειροκροτήµατα και οι επευφηµίες δεν ήρθαν ποτέ. Το αρχικό µούδιασµα, ακολούθησε η αποδοκιµασία και σε λίγο η γενική κατακραυγή. Το ταλέντο χαρακτηρίσθηκε θράσος, το χάρισµα κατάρα. Αυτόµατα ο Άγγελος αντιµετωπίστηκε ως ο εξ ορισµού κλώνος, ως ένα ακριβές και γνήσιο αντίγραφο, χωρίς δική του υπόσταση και ατοµικότητα. Ο ρατσισµός του DNA, αποφάσισε ότι ο πιο κατάλληλος ρόλος για τον Άγγελο ήταν αυτός του «αποδιοποµπαίου τράγου». Πρωταγωνιστής µόνο στο δικό µας δράµα 2 Φεβρουαρίου 2006 Πάλι χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα. Τα Μ.Μ.Ε. είχαν πάρει το θέµα και έκαναν πια γνωστό τον ίδιο τον Άγγελο ως το «γιο του Εφιάλτη». Κριτικοί, φιλόσοφοι, αναλυτές, 3

ανθρωπιστικές οργανώσεις, διατράνωσαν την αντίθεσή τους, στην άδικη αντιµετώπιση. Στη θεωρία, γιατί στην πράξη Ο γιος του φονιά, µπορεί να διασταυρωνόταν που και που µε µερικά βλέµµατα συµπόνιας, πάντα όµως από απόσταση. Η αποµόνωση ήταν πια καθολική, αλλά δυστυχώς και ζητούµενη από τον ίδιο τον άντρα µου. Είναι συνεχώς νευρικός, επιθετικός, απρόσιτος. εν ξέρω τι να κάνω. εν έχω κανένα να µιλήσω. Πού να καταφύγω; Πρέπει να βρω εγώ τουλάχιστον στηρίγµατα Πήγα για εξοµολόγηση. Μίλησα για όλα όσα µε βασανίζουν. Με άκουσαν. Ήταν µια ανακούφιση. Ίσως η Εκκλησία να µπορεί να στηρίξει και τον Άγγελο. Εκεί δεν απορρίπτουν τον διαφορετικό. Τον αγκαλιάζουν όπως είναι. Μας λείπει τόσο αυτή η αγκαλιά. Ελπίζω 1 Απριλίου 2006 Ευτυχώς ο Άγγελος µε άκουσε. Η πίστη είναι καταφύγιο και φαίνεται να το αντιλήφθηκε. εν πειράζει που µερικές φορές, κάποιοι «καλύτεροι» χριστιανοί, τον λοξοκοιτάζουν περίεργα. Σηµασία έχει που επιτέλους κάπου συµµετέχει, που απευθύνεται στην ανώτερη δύναµη, που βρήκε σανίδα σωτηρίας. Όλο και πιο συχνά άρχισε να λείπει από το σπίτι. Μου έλεγε ότι επισκεπτόταν µοναστήρια, ξενυχτούσε σε ακολουθίες, συναντούσε πνευµατικούς. Προβληµατίστηκα µήπως η διαφυγή, εξελισσόταν σε µονοµανία, σώπασα όµως µπροστά στα οφέλη. Πλησιάζει Πάσχα. Ο Άγγελος µου ανακοίνωσε την απόφασή του να απέχει από νερό και τροφή τη Μεγάλη Παρασκευή, για να σηκώσει τον Τίµιο Σταυρό και τον Επιτάφιο, στην περιφορά. «Θα είναι µια εσωτερική ανακούφιση και ίσως µια εξιλέωση για τα κρίµατα του πατέρα µου, που µε στοιχειώνουν ανελέητα», είπε. ειλά και µε σκυµµένο κεφάλι, οµολόγησε ότι και ο ίδιος όχι µόνο ένιωθε µειονεκτικά, αλλά και µισούσε την ίδια του τη φύση. «Έχουν δίκιο οι άλλοι που µε περιφρονούν», ψιθύρισε. Σοκαρίστηκα. Ο ίδιος ήταν πιο ρατσιστής απ όλους. Ρατσιστής για τον ίδιο του τον εαυτό. Σκέφθηκα ότι δεν είχα πια περιθώρια να παλέψω. Ποιον να αντικρούσω, τον ίδιο ή την κοινωνία ; Στηριζόµαστε στο Θείο 24 Απριλίου 2006 Τη Μεγάλη Παρασκευή η διάθεσή µου ήταν απόλυτα ταιριαστή µε τη µέρα. Είχα δίκιο. Αυτό που συνέβη ήταν ανήκουστο. εν είχε ούτε ένα λεπτό που κρατούσε ο Άγγελος τον Τίµιο Σταυρό, όταν µια «κυρία» του φιλανθρωπικού, τον εντόπισε. Το ψιθύρισε στο διπλανό της και αυτός στον παραδίπλα. Ο κόσµος αντί να ψάλλει τα εγκώµια, άρχισε να διαµαρτύρεται στην αρχή σιγανά, στη συνέχεια όλο και πιο έντονα. Οι φράσεις «Είναι βλασφηµία», «Είναι ιεροσυλία», «Ποιος το επέτρεψε;», «Τολµά και σηκώνει το σταυρό του µαρτυρίου, αυτός που στα χέρια του πατέρα του µαρτύρησαν τόσοι άνθρωποι;», και άλλες παρόµοιες, διαπέρασαν την ψυχή µου. Οι πιο φανατικοί όρµησαν να «σώσουν» το Σταυρό. Κάποιος έσπρωξε βίαια τον Άγγελο και τον έριξε κάτω. Κάποιοι τον κλώτσησαν. Άλλοι δεν µίλησαν. Κανείς όµως δεν τον υπερασπίστηκε. Μόνο εγώ και ο παπα-νικόλας που φώναξε «ντροπή». Έπρεπε να ντρέπονται. Αυτοί ήταν οι βλάσφηµοι. Αυτοί λησµονούσαν ότι ο Χριστός σήκωσε το Σταυρό για να ξεπλύνει τις αµαρτίες όλων µας. εν είχαν δικαίωµα να καταπατούν το δικαίωµα για ελπίδα, για εξιλέωση. Έστω και αν η εξιλέωση αναζητιόταν για άλλον. Όλοι τους προσποιούνταν τους χριστιανούς. εν ήταν. Ήταν τιποτένιοι αρκούµενοι στο επίπλαστο, στη φτηνή ενασχόληση µε τους άλλους. Αν ασχολούνταν µε τις δικές τους ανοµίες, θα 4

διαπίστωναν ίσως, ότι δεν θα είχαν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να καταπιαστούν µε οτιδήποτε άλλο πέραν των λαθών τους. Λάθος. Είχαν και το χρόνο και τη διάθεση να καταπιαστούν µε µας για άλλη µια φορά. Την άλλη µέρα το πρωί, στον τοίχο του σπιτιού µας ήταν γραµµένο µε κόκκινα γράµµατα «Εδώ µένει ο γιος του Σατανά!» Ήταν η χαριστική βολή. Άνεργος, δυστυχισµένος, εξαθλιωµένος ο Άγγελος. Εξαγριωµένη και σε συνεχή υστερία εγώ. Σε κάθε περαστικό, σε κάθε γείτονα έβλεπα κι από έναν επιδροµέα, ένα ληστή των ζωών µας. Έπρεπε να αποµακρυνθούµε από τη γειτονιά, να αλλάξουµε σπίτι, να αλλάξουµε πόλη. Πώς έγινε έτσι η ζωή µου; 28 Αυγούστου 2006 Καινούργια αρχή. Πουλήσαµε το παλιό µας σπίτι και ήρθαµε στην επαρχία. Με τη βοήθεια του νονού µου, βρήκα δουλειά στην καινούργια µας πόλη. Και ο Άγγελος είναι καλύτερα εδώ. ουλεύει περιστασιακά µεροκάµατο σε οικοδοµές, στα χωράφια τριγύρω, οπουδήποτε. Βέβαια εξακολουθεί να φοβάται. Έτσι δικαιολόγησε και την εξωτερική αλλαγή στην εµφάνισή του. Άφησε µουστάκι και γένια, έβαψε τα µαλλιά του, φόρεσε γυαλιά. Φαίνεται ότι ηρεµήσαµε. Είµαστε καλά τώρα. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είµαστε. Άλλο επίθετο, άλλη δουλειά, άλλη εµφάνιση. εν ήταν επιλογή µας, µας επιβλήθηκε. Ξεφύγαµε όµως. Η διαφορετικότητα του άντρα µου δεν ήταν πια εµφανής. Ξαναβλέπω τον ήλιο 22 εκεµβρίου 2008 Ένιωθα ευγνωµοσύνη για τη δεύτερη ευκαιρία. Ακόµη και φίλους αποκτήσαµε. Τώρα το µόνο που µου έλειπε ήταν ένα παιδί. Σχεδίαζα να το συζητήσω µε τον Άγγελο το µεσηµέρι που θα γυρνούσαµε και οι δυο στο σπίτι. Καµιά τέτοια συζήτηση δεν έγινε ούτε το µεσηµέρι, ούτε ποτέ. Γύρισα πρώτη. Με περίµενε ένας αστυνοµικός, και ο κύριος Πέτρος, ο γείτονάς µας, που κραύγαζε ακατάληπτες φράσεις. Μετά από αρκετή ώρα, κατάλαβα. Κανείς δεν ξεφεύγει από το παρελθόν του. Ο αστυνοµικός είχε έρθει να επιδώσει κλήση στον κ. Πέτρο, για να καταθέσει σαν µάρτυρας, στη δίκη για τη δολοφονία της κόρης του. Ο αστυνοµικός έπρεπε επίσης να επιδώσει κλήση για µαρτυρική κατάθεση στην ίδια δίκη και στον άντρα µου. Ο πατέρας του ήταν κατηγορούµενος και για το φόνο αυτόν. Οι συµπολίτες µας δεν ήξεραν ποιοι ήµασταν, η Αστυνοµία και η Εισαγγελία όµως ήξεραν. Στα χαρτιά γραµµένα και τα δύο επίθετα. Το µυστικό κοινοποιήθηκε. Η ατµόσφαιρα γέµισε πόνο. Έφτασε και στα κατάβαθά µου. Στη µνήµη µου καταγράφηκαν µε, µαθηµατική ακρίβεια η θλίψη, η απορία, το µίσος, η απελπισία, οι χωρίς ανάσα ερωτήσεις, το δριµύ κατηγορώ. Συγκεντρώθηκε πλήθος που όλο και µεγάλωνε. Ήταν ο χορός µιας τραγωδίας όπου ηρωίδα ήµουν πια εγώ. Τέθηκα απέναντι, ήµουν ο στόχος της απέχθειας. Αλληλοκατηγορίες, πάθος και µένος σε έναν διάλογο όπου δεν υπερασπιζόµουν µόνο. Για πρώτη φορά όφειλα και η ίδια να απολογηθώ. - Τι γίνεται εδώ, πες µου, πες µου σου λέω. -...(Τι να πω στον άµοιρο πατέρα). - Είναι αλήθεια, είναι δυνατόν; Ποιοι είστε τέλος πάντων; - Οι γείτονές σας κ. Πέτρο, αυτοί που καληµερίζετε κάθε µέρα. Σας παρακαλώ, µη βγάζετε βιαστικά συµπεράσµατα. Αφήστε µε να σας εξηγήσω - Τι να µου εξηγήσεις, ξέρεις τι µου στέρησες; 5

- Εγώ;;; - Ναι εσύ, εσύ διάλεξες το φονιά, εσύ στέγασες το έγκληµα. Είσαι συνένοχος. - Όχι, δεν είναι ο άντρας µου ο εγκληµατίας. - Είναι, το µήλο κάτω από τη µηλιά θα πέσει. Παρ τον να φύγετε. Είστε µιάσµατα. - Να φύγετε, να εξαφανιστείτε αµέσως, εν θα µολύνετε και τον τόπο µας, δεν θα ρηµάξετε και τις δικές µας οικογένειες, απαίτησε το πλήθος σε συγχορδία. - Πώς το λέτε αυτό; Όλον αυτόν τον καιρό δεν σας πειράξαµε ποτέ. εν βλάψαµε ούτε θα βλάψουµε ποτέ κανέναν. Εσείς κατασκευάζετε πρόβληµα. Είστε άδικοι, είστε προκατειληµµένοι, είστε ρατσιστές!!! - εν είµαστε εµείς ρατσιστές. Εσείς είστε δολοφόνοι. Ο πεθερός σου, ο άντρας σου, το παιδί που µπορεί να γεννήσεις. Και το παιδί του 15 Ιανουαρίου 2009 εν τα βλέπω πια γκρίζα, όλα είναι µαύρα. Ο Άγγελος εντελώς εσωστρεφής, εντελώς απρόσιτος και αδιάλλακτος, µου ζήτησε να φύγουµε. Να πάµε σε άλλη χώρα. εν αντέχω άλλο. Εγκατέλειψα οικογένεια, φίλους, την πόλη µου Τώρα πρέπει να εγκαταλείψω και την πατρίδα µου; Τώρα πρέπει να αρνηθώ και τη χαρά της µητρότητας; Μήπως ο µόνος που πρέπει να εγκαταλείψω είναι ο Άγγελος; Μήπως έχουν δίκιο οι άλλοι ; Ο άνθρωπος κληρονοµεί τις αµαρτίες των προγόνων του; Οι γονείς µας είναι ένας καθρέπτης µε θέα στο δικό µας µέλλον; Άραγε η ροπή προς το έγκληµα είναι εγγενής ή επίκτητη ; Γεννιέται ή γίνεται κάποιος εγκληµατίας ; Αφού το DNA καθορίζει τα χαρακτηριστικά που µεταφέρονται από τους προγόνους στην επόµενη γενιά, τότε µήπως οι διάφορες συµπεριφορές, αλάνθαστα γραµµένες στα γονίδια σαν βιολογικά δεδοµένα, καθορίζουν αποφασιστικά τη διαµόρφωση γνωρισµάτων όπως η εγκληµατικότητα; Οι γονιδιακές καταβολές επιβαρύνουν το άτοµο προς βίαιη συµπεριφορά; Υπάρχει και σε ποιο βαθµό, βιολογική εγκληµατικότητα ; Έτσι όµως υπάρχει τρόπος να γίνουν προβλέψεις για τη µελλοντική συµπεριφορά ενός ατόµου; Θεωρούνται οι άνθρωποι υπεύθυνοι για τις προδιαθέσεις τους, παρά τις ενέργειές τους; Θα µπορούσε έτσι η αστυνοµία να εκδώσει ένα ένταλµα αναζήτησης για τον εγκέφαλο κάποιου; Είναι αυτό το άτοµο εν δυνάµει επικίνδυνο και για πράξεις που δεν έχει διαπράξει, αλλά ίσως κάποια µέρα να διαπράξει; Θα έχει αυτός και κάθε απόγονός του, το στίγµα της µελλοντικής επικινδυνότητας, χαραγµένο στον εγκέφαλο του; Κι αν είναι έτσι, µήπως η θεωρία της επικινδυνότητας, αφορά όλους αυτούς τους στιγµατισµένους που «πρέπει» να αποφεύγουµε; Είναι και οι φορείς του AIDS, οι χρήστες ναρκωτικών, οι ανάπηροι, οι οµοφυλόφιλοι, απορριπτέοι ως παιδιά ενός κατώτερου θεού; Σκέψεις και αµφιβολίες πρωτόγνωρες. Τα κατάφεραν λοιπόν να µου υποβάλουν τις απόψεις τους; Ενστερνίστηκα τις ανασφάλειές τους, υιοθέτησα τις ιδέες τους, µε τριβελίζουν οι φοβίες τους; Γιατί αφήνοµαι, γιατί παρασύροµαι, γιατί µετατρέποµαι από τον πιο ένθερµο υποστηρικτή της αντικειµενικότητας, σε κατευθυνόµενο από φόβους άτοµο; Αλλά έτσι υποκειµενικά κρίνοντας, διαβλέποντας απόκρυφα πάθη, αόρατα µειονεκτήµατα, ελαττώµατα που το δικό µου µυαλό κατασκεύασε, µήπως τελικά εγώ είµαι πιο ρατσίστρια από όλους; Ωραία! Αµφισβήτησα τον Άγγελο, αµφισβητώ και τον εαυτό µου. Τους δικαίωσα όλους, λοιπόν. Όλους αυτούς που κραυγάζουν ότι δεν κάνουν άκριτες διακρίσεις. Όλους αυτούς που ακόµη και όταν παραδέχονται διακρίσεις, δεν τις θεωρούν προκαταλήψεις, απλά τις δικαιολογούν και τις βαφτίζουν φόβο για τη σωµατική ακεραιότητα και υγεία τους ή ως υπαρκτή και στοχευµένη απειλή. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι δηλώνουν ευθαρσώς µη ρατσιστές. Ξέρω ότι έχουν άδικο. Γνωρίζω τι συµβαίνει. Μάχονται να περιθωριοποιήσουν τον διαφορετικό για να αισθανθούν ανώτεροι. εν είναι. Είναι απλά υπερόπτες που περιγελούν την 6

όποια ιδιαιτερότητα, για να καλύψουν δικές τους αδυναµίες. Προσβάλλουν την αξιοπρέπεια, επιτίθενται, εκφοβίζουν, ταπεινώνουν, δυσφηµούν µε το χειρότερο τρόπο, εξευτελίζουν, µειώνουν, απαξιώνουν, µερικές φορές διαπράττουν εγκλήµατα γνήσιου µίσους. Αργά ή γρήγορα, δηµιουργούν ένα εχθρικό περιβάλλον, εξωθούν στη φυγή ή στο κελί της αποµόνωσης. Στερούνται όµως όλοι αυτοί οι δήθεν ανώτεροι εκπρόσωποι της «αρείας φυλής», κάθε νοµιµοποιητικής βάσης, κάθε πνευµατικού και ηθικού ερείσµατος, όταν αυτοδιορίζονται τιµητές των πάντων. Στερούνται εν τέλει τον ίδιον τον ανθρωπισµό τους. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, όλοι είναι ίσοι 21 Μαρτίου 2009 Είναι ανακουφιστικό που απέφυγα την αλλοτρίωση. έχοµαι και δίνω αγάπη χωρίς ανούσιες αναστολές. Έχω ήδη δραστηριοποιηθεί στον αγώνα κατά των όποιων διακρίσεων, µαζικών ή µεµονωµένων. Προσέγγισα οµοιοπαθείς, συµµετέχω σε οργανώσεις, ενώνω τη φωνή µου, µε πολλούς -ευτυχώς- και απευθυνόµαστε στην πολιτεία και στην κοινωνία. Σήµερα και για την επέτειο της Παγκόσµιας Ηµέρας κατά του Ρατσισµού, οι εκδηλώσεις ήταν πολλές. Είναι γλυκιά η αλληλεγγύη. εν ήταν µαζί µου σήµερα. Τον περίµενα. Χτύπησε η πόρτα. Ο Άγγελος ήταν καταζητούµενος για το στραγγαλισµό του νεαρού κοριτσιού στην πόλη µας χθες το βράδυ. εν µπορεί να ήταν αυτός 31 Μαρτίου 2009 Νόµιζα πως ήξερα 7