Δανάη Τασιούλη ΔΙΔΥΜΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ Η Στοιχειωμένη Μοίρα εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ TZ Κεφάλαιο 1: Ο θεός της σοφίας 9 Κεφάλαιο 2: Η ημέρα της συνάντησης 19 Κεφάλαιο 3: Ο Άγγελος και οι άγγελοι 27 Κεφάλαιο 4: Η Χώρα 37 Κεφάλαιο 5: Η Φέυμπλαντ 48 Κεφάλαιο 6: Το δεύτερο υπόγειο 59 Κεφάλαιο 7: Νεράιδες και Νύμφες 70 Κεφάλαιο 8: Πλάσματα της Φ. 80 Κεφάλαιο 9: Η κατάρα των διδύμων 93 Κεφάλαιο 10: Ο ερχομός του Γκαστόν 103 Κεφάλαιο 11: Τα δώδεκα αντικείμενα 113 Κεφάλαιο 12: Το ταξίδι της Ναντίν 123 Κεφάλαιο 13: Στην αγκαλιά του Θανάτου 132 Κεφάλαιο 14: Αφήνοντας τον Κόσμο των Ανθρώπων 142 Κεφάλαιο 15: Η Ιεραρχία των Οινόηλ 152 Κεφάλαιο 16: Το ξύπνημα των Νεράιδων 162 Κεφάλαιο 17: Η πρώτη μας μάχη 172 Κεφάλαιο 18: Ένα μικρό θαύμα! 182 Κεφάλαιο 19: Η Ιεραρχία TZ 193 Κεφάλαιο 20: Νινευή, η καινούργια αρχή 203 6
Στον Κωνσταντίνο, στη Δήμητρα και στον Κυριάκο. (K, D, K) Και στον μικρό μου Άγγελο! 7
TZ (K, D, K) Μια φορά κι έναν καιρό, μακριά από όλα τα βουνά και όλες τις θάλασσες του κόσμου υπήρχε μια χώρα μαγική, μυθική, όπου όλα τα όνειρα και οι ευχές γινόντουσαν πραγματικά. Άνθρωπος, όσο κι αν γύρισε κι αν ταξίδεψε κι αν κατέκτησε, δεν μπόρεσε να τη δει ποτέ. Αν και γνώριζε γι αυτήν Γνώριζε πως ζουν εκεί μορφές από άλλη εποχή. Γνώριζε πως η χώρα αυτή πόλεμο δεν έζησε ποτέ, μια πόλη ονειρική και φωτεινή της οποίας το αεράκι είναι τόσο ελαφρύ και δροσερό, που θα το ένιωθε κανείς σαν ανάσα που του χαϊδεύει τον λαιμό Κάθε αυγή της που χαράζει, ζεσταίνει και τα πιο ψυχρά αισθήματα Πολλοί έψαξαν για να τη βρουν, μα άδικοι ήταν οι κόποι τους και ανώφελες οι προσπάθειές τους... Έτσι τα χρόνια πέρασαν, και για τη χώρα αυτή λόγια ακούγονταν μόνο από παππούδες που έλεγαν ιστορία στα παιδιά τους, τον πόνο να ξεχνούν και όνειρα γλυκά να κάνουν 8
1 Ο θεός της σοφίας TZ Σκοτάδι... Και πέντε - δέκα - δεκαπέντε - είκοσι - είκοσι πέντε - τριάντα - τριάντα πέντε - σαράντα - σαράντα πέντε - πενήντα - πενήντα πέντε - εξήντα - εξήντα πέντε - εβδομήντα - εβδομήντα πέντε - ογδόντα - ογδόντα πέντε - ενενήντα - ενενήντα πέντε - ΕΚΑΤΟ! «Ααααααααααα!» Πώς να τον ηρεμήσω... Πρέπει να τον ξυπνήσω... Η Ναντίν... Πρέπει να τον ξυπνήσει γρήγορα η Ναντίν Δεν μπορεί να μην τον άκουσε... Ευτυχώς έρχεται γρήγορα... «Αγόρι μου, τι έγινε; Μη φοβάσαι, ξύπνα!» Ο μικρός σταμάτησε, πετάχτηκε απότομα επάνω και δεν μιλούσε, σχεδόν δεν ανέπνεε Μόνο τα μάτια του είχε ορθάνοιχτα και κοίταζε τη Ναντίν κατάματα. Και εγώ εκεί, να προσπαθώ να τον κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου, αλλά ήταν δύσκολο να συνέλθει. Δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω πια. Άλλη μια δύσκολη νύχτα. Και πάντα όλες ίδιες... Όλες αυτές οι νύχτες τόσο μαρτυρικά ίδιες... Ο ίδιος εφιάλτης που 9
του έγινε βίωμα. Είναι παράλογο να συμβαίνει σ αυτόν. Είναι τόσο γλυκός, τόσο ήρεμος και τόσο μικρός για να του συμβαίνουν όλα αυτά. Είναι τρομερό. Θυμάμαι το πρώτο του κλάμα όταν γεννήθηκε. Όταν άνοιξε τα μάτια του. Ήμουν εκεί! Η μητέρα του τον κρατούσε με όση δύναμη της είχε απομείνει. Αλλά μόνο για μια φορά. Δυστυχώς τον εγκατέλειψε νωρίς, δεν είχε άλλο κουράγιο η καημένη να ζήσει, ή μάλλον δεν την άφησαν να ζήσει Από την αρχή ξέραμε ότι ήταν διαφορετικός, γι αυτό άλλωστε ήμουν εκεί! Την πρώτη μέρα της ζωής του τα είδε όλα. Όπως πραγματικά ήταν Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν τη θυμούνται, είναι παράλογο γι αυτούς να θυμούνται αυτή τη μέρα. Είναι αδιανόητο για εκείνους να θυμηθούν τα πρώτα τους χρόνια, πόσο μάλλον την πρώτη τους ημέρα Όταν τον είδα, ορκίστηκα να μην τον αφήσω ποτέ και ότι θα είμαι πάντα δίπλα του, αφού η μητέρα του έφυγε, ή μάλλον του την πήραν. Ήμουν ξάγρυπνος φρουρός του Όταν αργότερα η Ναντίν τον έβαζε για ύπνο, εγώ ήμουν εκεί. Κάθε βράδυ τον έπαιρνα στην αγκαλιά μου, του ψιθύριζα το νανούρισμα των Υάδων και στο τέλος του έλεγα πως όλα θα πάνε καλά. Αρκεί να έχει πάντα κουράγιο να συνεχίσει Ο μπαμπάς του, μετά τον θάνατο της μαμάς του, δεν ήθελε να του λείπει ποτέ τίποτα. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αναπληρώσει το κενό που τους είχε αφήσει εκείνη. Ήταν καλός πατέρας και προστάτης. Όσο και αν ήταν πληγωμένος από τον χαμό της γυναίκας του, ποτέ δεν έβγαζε την πικρία του στον Άγγελο. Φρόντιζε η μόρφωσή του να γινόταν σωστά και πάντα του έδινε κουράγιο για τα πάντα. «Να είσαι δυνατός και να μη φοβάσαι τίποτα», του έλεγε. Κάθε φορά που του έδειχνε το ουράνιο τόξο, ήμουν εκεί και τον αγκάλιαζα. Όταν ο μπαμπάς του τού μιλούσε για τη μαμά 10
του, ήμουν εκεί και τους θαύμαζα. Σε κάθε του στιγμή ήμουν εκεί, όπως η Ναντίν και ο μπαμπάς του. Τον φροντίζαμε όλοι μας. Όταν έφτασε οχτώ χρονών ο Άγγελος ζήτησε να μάθει κάποιο μουσικό όργανο. Η μουσική του άρεσε, τον ηρεμούσε και του έδιωχνε κάθε φόβο. Φυσικά κανείς δεν του χάλασε το χατίρι και έτσι ο Άγγελος άρχιζε να μαθαίνει βιολί. Είχε μια παράξενη κλίση σ αυτό και το αγάπησε γρήγορα Όταν έπαιξε το πρώτο του κομμάτι ήμουν εκεί. Όλοι μας χαρούμενοι με το ταλέντο του, θυμάμαι μάλιστα που ο πατέρας του δάκρυσε από χαρά αλλά προσπάθησε να το κρύψει. Ήταν μια πολύ χαρούμενη στιγμή και τη μοιραστήκαμε όλοι μαζί. Η ζωή τους πλέον είχε πάρει ρυθμό. Όλα κυλούσαν ήρεμα και ήσυχα, όμως δυστυχώς όχι για πολύ Καιρό αργότερα ήρθε εκείνη, η θλίψη... Μαυροφορεμένη, ψηλή, με ύφος εγωκεντρικό και έναν αέρα «θα σας κατακτήσω όλους». Πόσο ήθελα να τη χτυπήσω! Από τον θυμό μου την είδα να παίρνει μορφή για μια στιγμή. Πόσο ήθελα να τη διώξω μακριά «Έλεος πια! Δεν κουράστηκε να μας βασανίζει;» σκέφτηκα.. Εκείνη την ημέρα, ο Άγγελος με τον πατέρα του είχαν κατέβει στη Χώρα. Πολύ όμορφη ημέρα. Η Χώρα ήταν χτισμένη ανάμεσα σε δύο λόφους και όλοι της οι δρόμοι ήταν πέτρινοι, όπως και τα σπιτάκια της. Μικρές αγορές στεγασμένες σε χαμηλά πέτρινα σπιτάκια με ξύλινα παράθυρα. Και εκεί, σε ένα μικρό και ζεστό σπιτάκι, ήταν το βιβλιοπωλείο όπου συνήθιζαν να χάνονται με τις ώρες μέχρι να αποφασίσουν τι θα αγοράσουν. «Καλημέρα σας, κύριε Χάρτσερ. Και μικρέ κύριε Χάρτσερ», ακούστηκε η φωνή του βιβλιοπώλη. Ένας πολύ συμπαθητικός γεράκος, ψιλόλιγνος και με γυαλάκια. «Καλή σας μέρα, κύριε Κόλουμπερ», πετάχτηκε ο Άγγελος. 11
«Σήμερα αποφασίσαμε να αγοράσουμε το πρώτο μας παραμύθι», ακολούθησε ο μπαμπάς του. «Έχω να σας δείξω πάρα πολλά. Έχετε χρόνο για να διαλέξετε;» «Μπαμπά, έχουμε χρόνο;» ρώτησε ο Άγγελος τον πατέρα του με τα μάτια ενός κουταβιού. «Ναι, φυσικά. Κοίτα να δεις τι θα κάνουμε: εσύ θα ψάχνεις το παραμύθι σου και εγώ θα πάω για τα ψώνια που μας ζήτησε η γιαγιά Ναντίν. Μέχρι να τελειώσω, πιστεύω να έχεις διαλέξει. Συμφωνείτε, κύριε Κόλουμπερ;» Με μια κίνηση του κεφαλιού του ο κύριος Κόλουμπερ έδειξε να συμφωνεί με ενθουσιασμό. Έτσι ο μπαμπάς του πήγε για ψώνια, εγώ χώθηκα πάλι στις σοκολάτες της Άντρης προσπαθώντας να νιώσω την υφή και τη γεύση τους, και ο Άγγελος έψαχνε για παραμύθι. Οι άνθρωποι έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα: μπορούν να γευτούν, να αγγίξουν, να ακούσουν, να δουν. Και όλα αυτά συνδέονται με μοναδικό τρόπο με τα αισθήματά τους. Ακούγοντας μια μελωδία γνώριμη, μπορούν να τη νιώσουν και να δακρύσουν είτε από χαρά είτε από λύπη. Από κάτι ασήμαντο και καθημερινό μέχρι το πιο δυνατό και σπάνιο συναίσθημα. Έχουν ψυχή και συνείδηση, κάτι που δεν το έχουμε όλοι μας. Κάτι που δυστυχώς εγώ από τη φύση μου δεν το έχω, πράγμα που με κάνει να μην μπορώ να νιώσω μικρά, καθημερινά και ανθρώπινα πράγματα. Όπως τη γεύση μιας πραλίνας. Έτσι, κάθε φορά που κατεβαίναμε στη Χώρα μού άρεσε να πηγαίνω στην πατισερί της κυρίας Άντρης. Έμπαινα στο εργαστήριό της και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βλέπω σοκολάτες σε όλα τους τα χρώματα. Σκούρες, λευκές, σοκολάτες τυλιγμένες με χρυσά και ασημένια χαρτάκια, σοκολάτες πασπαλισμένες με ζάχαρη άσπρη, σοκολάτες με 12
βατόμουρα, με κεράσια, αφράτες σοκολατένιες ζύμες, σοκολατένια παγωτά που έλιωναν πάνω σε μπισκότα, μους αφράτες από σοκολάτα. Μμμ... Είχαν δίκιο που κάποτε τις ονόμασαν «Τροφή των Θεών»! Η κυρία Άντρη ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει πώς εξαφανίζονταν πολλά από τα γλυκάκια της. Θα σας το πω, αλλά μην το πείτε πουθενά: πάντα έπαιρνα λίγα και τα πήγαινα στον Φάυγκλακ για να του κάνω έκπληξη. Του άρεσαν τόσο πολύ «Καλέ μου Άγγελε, βρήκες κάτι που να σ αρέσει;» «Δυστυχώς, κύριε Κόλουμπερ, όλα μου φαίνονται κάπως μμμ... ανούσια θα έλεγα». «Τίποτα από όσα γράφτηκαν, καλέ μου Άγγελε, δεν είναι ανούσιο! Απλά μάλλον δεν βρήκες κάτι που να σ αγγίζει». Με μια κίνηση του κεφαλιού του έδειχνε να συμφωνεί με τον κύριο Κόλουμπερ. Εκείνη τη στιγμή μπήκα στο βιβλιοπωλείο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα εκεί, γιατί ο Άγγελος συνήθως δεν αργούσε τόσο πολύ. Τότε με είδε ο κύριος Κόλουμπερ, ή αλλιώς κύριος Θωθ Με κοίταζε έκπληκτος στα μάτια, το ίδιο και εγώ. Μας ξάφνιασε και τους δύο αυτή η συνάντηση Του έκανα μια κίνηση για να μη μιλήσει και κούνησα το κεφάλι μου για να καταλάβει. «Ξέρεις, Άγγελε, εδώ δεν είναι απλά ένα βιβλιοπωλείο», είπε ο κύριος Κόλουμπερ ξεροκαταπίνοντας και κοιτάζοντάς με. «Αλλά τι άλλο μπορεί να είναι, κύριε Κόλουμπερ;» Τότε γύρισε στον Άγγελο. «Εδώ, καλέ μου, βρίσκεται όλη η Γνώση του Κόσμου». «Μέσα σε ένα τόσο μικρό βιβλιοπωλείο;» είπε χαμογελώντας ο Άγγελος. «Νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα, ε; Θέλω να έχουμε ένα 13
μικρό μυστικό εμείς οι δυο! Αρκεί να μην πεις ποτέ, σε κανέναν, τίποτα από αυτά που θα δεις...» Ο Άγγελος συμφώνησε και γέμισε με απορίες. Το ίδιο και εγώ. Ξαφνιάστηκα που είδα τον κύριο Θωθ εκεί, μαζί με τους ανθρώπους... Κατεβήκαμε στο υπόγειο και εκεί ξεχείλιζε ένα χάος από βιβλία. Βιβλία παντού και όλα τακτοποιημένα σε βαριές ξύλινες βιβλιοθήκες. «Κύριε Κόλουμπερ, τα έχετε διαβάσει όλα αυτά;» «Φυσικά! Εεε... Αν θυμάμαι καλά, ψάχνουμε για παραμύθι;» αποκρίθηκε ο κύριος Θωθ. Ο Άγγελος συμφώνησε και έμεινε σαστισμένος στο τέλος της σκάλας. Ενώ ο κύριος Θωθ έψαχνε για παραμύθι, εγώ κοίταζα όλο το δωμάτιο σαν γάτα που περιεργάζεται το περιβάλλον γύρω της μέχρι να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται. Είχε παντού βιβλία και μου έκανε εντύπωση μία βιβλιοθήκη σε μορφή σκάλας. Ήταν απλά ένα υπόγειο με τα υπόλοιπα βιβλία του βιβλιοπωλείου. «Συγγνώμη, καλέ μου Άγγελε, αλλά δεν βρίσκω τίποτα τόσο καλό για σένα. Μμμ... Για να δω τι άλλο μπορώ να κάνω. Έλα μαζί μου». Τότε έπιασε τον Άγγελο από το χέρι και πάτησαν οι δύο στο πρώτο σκαλί της βιβλιοθήκης - σκάλας. Και έτσι ξαφνικά, εκεί που υπήρχε πάτωμα άνοιξε μπροστά στα πόδια τους μια είσοδος. Ο Άγγελος τρόμαξε. «Είσαι το πρώτο παιδί που είδε τη μυστική μου σκάλα. Μη φοβάσαι. Τώρα θα δεις όλη τη Γνώση του Κόσμου». Με το άκουσμα αυτής της πρότασης έμεινα για λίγο σαστισμένη. Άρχισαν να κατεβαίνουν και προσπάθησα να τους ακολουθήσω, μάταια όμως, γιατί δεν μπορούσα να περάσω από αυτή την είσοδο. «Παράξενο», σκέφτηκα, «αφού περνάω 14
μέσα από τοίχους, τζάκια, πόρτες, παράθυρα, ξαφνικά δεν μπορώ να περάσω μέσα από μία ανοιχτή είσοδο;» Όταν χάθηκαν από το βλέμμα μου, τότε ο χρόνος σταμάτησε για όλους μας, ακόμα και για μένα. Μα τι συνέβαινε επιτέλους; «Κύριε Κόλουμπερ, πού πάμε;» «Πάμε να δεις όλη τη Γνώση του Κόσμου!» «Και θα πάμε εκεί για ένα μόνο παραμύθι;» απόρησε ο Άγγελος. «Μη βιάζεσαι Θα δεις» τον καθησύχασε ο κύριος Κόλουμπερ. Αφού κατέβηκαν όλα τα σκαλιά, είδαν μπροστά τους μία τεράστια στρογγυλή αίθουσα στο κέντρο της οποίας δέσποζε ένα πανέμορφο δέντρο με ώριμους καρπούς. Ο κύριος Κόλουμπερ άφησε τον Άγγελο να περιεργαστεί την αίθουσα, ενώ εκείνος κάθισε σε μια άνετη και μαλακή πολυθρόνα δίπλα στο δέντρο. Έπειτα σήκωσε το χέρι του και πέταξε κοντά του, έτσι μαγικά, ένα βιβλίο. Ήταν η ιστορία και ο χάρτης της Φέυμπλαντ. Μέσα σε αυτή την αίθουσα υπήρχαν παντού βιβλία, παλιά και καινούργια. Ήταν τόσα πολλά που οι άνθρωποι της γνώσης δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν. Κείμενα που γράφτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, κείμενα που γράφονται τώρα και κείμενα που θα γραφτούν στο μέλλον. Χάρτες από τότε που γεννήθηκε η γη, χάρτες που έδειχναν κάθε αλλαγή της και χάρτες που δείχνουν τις αλλαγές της από δω και πέρα. «Τι είναι όλα αυτά; Δεν μπορώ να καταλάβω...» απόρησε ο Άγγελος και τότε ο κύριος Κόλουμπερ του εξήγησε πως σε εκείνη την αίθουσα βρισκόταν αυτό που του έλεγε από την αρχή, η Γνώση του Κόσμου. Βρισκόντουσαν στην Αίθουσα των Κόσμων! Εκεί υπήρχαν χάρτες από χώρες υπαρκτές και «ανύπαρκτες», χάρτες από πόλεις ανθρώπινες και μη, κείμενα που 15
γράφτηκαν σε πολλές γλώσσες, σ αυτές που οι άνθρωποι γνωρίζουν, σ αυτές που οι άνθρωποι θα γνωρίσουν, όπως και σ αυτές που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν. Εκεί βρίσκονταν γραμμένες όλες οι απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί;» Του εξήγησε πως μπορεί να διαβάσει τα πάντα, όμως δεν μπορεί να πάρει τίποτα έξω από εκείνη την αίθουσα. Ό,τι δει και διαβάσει θα μείνει στη μνήμη του, έστω και αν δεν μπορεί να το κατανοήσει. Θα ξετυλίγονται οι γνώσεις στο μυαλό του μέσα από αυτά που θα βλέπει, θα ακούει, θα βιώνει, και μόνο τότε θα μπορεί να καταλάβει τη σημασία όλων «Όλα αυτά για ένα παραμύθι;» αποκρίθηκε ο Άγγελος απορημένος. «Παραμύθια, Άγγελέ μου, λένε οι άνθρωποι τις ιστορίες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν». «Δηλαδή υπάρχουν όλα;» «Αυτό δεν το ξέρω, καλέ μου. Θα το μάθεις μόνος σου». «Δεν είστε απλά ένας βιβλιοπώλης, κύριε Κόλουμπερ. Τι στ αλήθεια είστε;» απόρησε ο Άγγελος. «Είμαι αυτός που φυλάει και προσέχει αυτή την αίθουσα. Είμαι ο φύλακας της Γνώσης και ο Κύριος των ιερών κειμένων. Ο μόνος που έχει πρόσβαση εδώ και αυτός που γνωρίζει τα πάντα. Έτσι όπως πραγματικά είναι...» Για την ακρίβεια, ο κύριος Κόλουμπερ για τους ανθρώπους ήταν ένας σοφός γεράκος που μέσα από τις εμπειρίες του και τις γνώσεις του μπόρεσε να φιλοσοφήσει την ανθρώπινη ζωή. Για εμάς πάλι, ο κύριος Θωθ είναι ένας σοφός μάγος που κανείς μας έως τώρα δεν μπόρεσε να φτάσει στο δικό του επίπεδο μαγείας. Μεταξύ μας κανείς δεν πρόκειται να τον φτάσει, είναι κάτι σαν πνευματικός πατέρας για όλους μας. Στη δική του πραγματικότητα είναι ένας πάνσοφος μάγος που ελέγχει ακόμα και τη δύναμη του νου. Και του δικού μας 16
νου, αλλά και των ανθρώπων! Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι έχει την απάντηση σε οποιαδήποτε απορία και ερώτημα! Ορίστηκε από Εκείνον ως φύλακας της γνώσης έτσι ώστε να προστατεύει τους κόσμους μας. Για τον κύριο Θωθ, σπίτι του είναι η Αίθουσα των Κόσμων «Δεν θα βρεις το παραμύθι που ψάχνεις εδώ. Το μόνο που θα πάρεις από δω είναι γνώσεις έτσι ώστε να μη φοβηθείς ποτέ τίποτα από αυτά που θα δεις ή θα ακούσεις ή θα βιώσεις. Από εδώ, απλά θα γνωρίζεις Βλέπω στο βλέμμα σου ότι απορείς, δυστυχώς όμως δεν μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο. Είσαι ένα από τα λίγα παιδιά που τους αρέσουν τα παραμύθια πλέον. Χάνεται η μαγεία. Η μαγεία που μόνο παιδιά μπορούν να δημιουργήσουν. Δεν μπορείς να βρεις μια ιστορία που να σ αρέσει, γιατί απλά είσαι ένα κομμάτι κάποιας. Νομίζεις ότι σου λέω κουταμάρες, έτσι είναι τα παιδιά, απλά μόνο να ξέρεις ότι αυτά που τώρα σου φαίνονται χαζά κάποια μέρα θα τα καταλάβεις. Πάμε τώρα, και θυμήσου να μην πεις τίποτα σε κανέναν για όλα αυτά...» Ανεβαίνοντας πάλι στο υπόγειο, ξανάρχισαν όλα να κινούνται από κει που σταμάτησαν. Τότε ο κύριος Θωθ του έδωσε ένα απλό παραμύθι. «Μμμ... Ορίστε, μπορείς να διαβάσεις το Η μυστική χώρα Φ.» Δεν ανησύχησα γιατί ήξερα πως με τον κύριο Θωθ ήταν σίγουρα ασφαλής, και ας μην μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Η ιστορία που του έδωσε μπορεί να ήταν απλή αλλά όχι τυχαία «Δώρο από εμένα, Άγγελέ μου. Πες στον μπαμπά σου να μην περάσει από εδώ για να με πληρώσει». «Σας ευχαριστώ, κύριε Κόλουμπερ Σας ευχαριστώ πολύ», αποκρίθηκε χαρούμενος ο Άγγελος ύστερα απ αυτή τη μαγική εμπειρία που είχε στην Αίθουσα των Κόσμων. 17
Τον χαιρέτησε και πήγαμε προς την έξοδο του βιβλιοπωλείου για να φύγουμε. Ο Άγγελος είχε βγει και εγώ ήμουν πίσω του, όταν άκουσα τη φωνή του κυρίου Θωθ που με προειδοποιούσε: «Να τον προσέχεις! Ο καιρός ζυγώνει» Εκείνη η μέρα ήταν για όλους μας σημαντική. Ήταν η πρώτη φορά που ο Άγγελος ένιωσε κάτι πέρα από το ανθρώπινο. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, ο Άγγελος σταμάτησε βλέποντας τον πατέρα του να έρχεται. Εγώ ήμουν πίσω του. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα άλογο που έτρεχε αλαφιασμένο και τρελαμένο στους δρόμους της Χώρας. Έτρεξα και κράτησα από τους ώμους τον Άγγελο, τον έσφιξα για να μην πέσει κατάχαμα από το σοκ και τότε είδαμε το άλογο να χτυπά τον πατέρα του με τόση δύναμη που τον πέταξε μακριά. Τότε με ένιωσε πρώτη φορά. Με ένιωσε που τον κρατούσα. Η εικόνα αυτή έμεινε μέσα στο μυαλό του, φοβόταν να κλείσει τα μάτια του για να μην την ξαναδεί. Το αίμα έτρεχε και ο Άγγελος έμεινε εκεί παγωμένος από αυτό που έγινε. Τότε όλα ξαφνικά σταμάτησαν πάλι. Περπάτησα αργά μέσα από τα ακίνητα σώματα μέχρι εκείνον, κάθισα από πάνω του, τον χαιρέτησα και πριν του κλείσω τα μάτια τού υποσχέθηκα πως πλέον θα φρόντιζα εγώ τον Άγγελο και θα προσπαθούσα να είναι πάντα καλά. Έτρεξα γρήγορα στον Άγγελο και τον κράτησα. Η στιγμή πέρασε και όλα άρχισαν πάλι να κινούνται. Όλα έγιναν ξαφνικά. Φασαρία, φωνές, ουρλιαχτά Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, μερικοί προσπαθούσαν να σταματήσουν το άλογο, άλλοι έτρεχαν να καλέσουν βοήθεια. Μόνο ο Άγγελος έμεινε σαστισμένος προσπαθώντας να καταλάβει τι έγινε, μα η εικόνα δεν έλεγε να φύγει από μπροστά του. Έτρεμε σαν το ψάρι, τα πόδια του δεν τον κρατούσαν και στεκόταν χωρίς να ακούει και να βλέπει τίποτα Μόνο ένιωθε... Πόνο! 18