Τζέλιος Κ. Δημήτριος Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Άργος Ορεστικό Καστοριάς όπου πέρασε τη σχολική του ζωή. Σαν μαθητής δεν συμπάθησε ιδιαίτερα τον δογματικό θεσμό του σχολείου, ενώ μέσα του είχε έντονη την επιθυμία της έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου. Καταπιάστηκε με τεχνολογικές επιστήμες φοιτώντας από το 2003 έως το 2009 στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη, στο τμήμα Τεχνολογιών αντιρρύπανσης. Καθ όλη τη διάρκεια της φοιτητικής του ζωής παρήγαγε πλούσιο συγγραφικό έργο αλληλεπιδρώντας έντονα με τον κοινωνικό του περίγυρο. Αναζητήσεις φιλοσοφικές, ηθικές, ψυχολογικές και κοινωνικές οδήγησαν σε μια συλλογή «κειμένων με ποιητική έκφραση» όπως ο ίδιος θέλει να ονομάζει, με θέματα βγαλμένα από καθημερινές συγκρούσεις των πιστεύω του με την υπόλοιπη κοινωνία. Ως άλλος οργισμένος νέος της εποχής μη παθητικός πολίτης/ δέκτης των καταστάσεων αντιδρά με τον λόγο του και παράγει κείμενα οργισμένα και πολλές φορές απαισιόδοξα. Τα σκαμπανεβάσματα στο συναίσθημα των κειμένων του είναι παράλληλα με την εκάστοτε ψυχολογική του κατάσταση. Σήμερα ο Δ. Τζέλιος εργάζεται σε Τεχνική Κατασκευαστική Εταιρία που άπτεται περιβαλλοντικών θεμάτων. Η παραγωγή κειμένων και η αναζήτηση ποτέ δεν σταματά. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. Ποιήματά του είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα: http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.listall&friendid=461526207
ΓΕΝΝΕΣΗ Αϖό τη γέννηση είναι το τέλειο ων το συναίσθηµα κουµαντάρει τα ϖρώτα χρόνια της ϖορείας Το µητρικό ένστικτο εκϖέµϖει το σήµα και ϖαρεµβάλετε ϖαράλληλα εϖίσης αϖό εκείνο ϖροβάλλοντας το χάος στο γήϖεδο του υλισµού Ο µεγάλος χαµένος η σϖασµένη αλυσίδα Ο µεγάλος κερδισµένος στο σύνορο του φράχτη Ο ΧΡΟΝΟΣ Είναι όλα γύρω µας είναι όλα αυτά ϖου γίνονται και δεν τα βλέϖουνε είναι όλα αυτά ϖου δήθεν ξέρουνε είναι όλα αυτά ϖου ελϖίζουνε ϖως υϖάρχουν και αν υϖάρχουν ϖου κινούνται ; κι αν ακόµα κινούνται γιατί σιωϖούν ;
είναι και άλλα γύρω µας ϖου σε όλα αυτά ϖου γίνονται, φαίνονται όλα αυτά ϖου δήθεν ξέρουνε όλα αυτά ϖου ελϖίζουνε ϖως υϖάρχουν και αφού υϖάρχουν ϖου κρυφτήκανε ; και αν ακόµα κρύφτηκαν γιατί αργούν ; Η ΠΟΡΕΙΑ Όλοι ζητούν κάτι σ αυτή τη ζωή ϖάρε.. Ο καθένας έχει να ϖει κάτι µίλα.. Όλοι ζητούν µια εξιλέωση ένα Θείο ύδωρ να εξαγνίσει το σώµα να ευχαριστήσει τους Θεούς Όλοι ϖεριθάλϖουν την ίδια καταδίκη ϖριν γίνουν άγγελοι, να µάθουν µάθε.. Πριν σώσεις την ταραγµένη σου ψυχή, ξέσϖα φώναξε φίλα χαραµίσου κλάψε νοιώσε κράτα ήλϖισε αγάϖα να γίνουν άγγελοι µε τους αγγέλους Γαλήνεψε τώρα και άκουσε
µάζεψε τα ψίχουλα αϖ το σκισµένο σου σακάκι ράψε τις ϖληγές σου και αν δεν έχεις βρει να ϖεις µια λέξη ράψε και το στόµα σου εν υϖάρχουν ερωτήσεις στον κόσµο των αγγέλων δεν υϖάρχουν αϖαντήσεις στο βιβλίο της ζωής βυζαίνουν θαλϖωρή αϖό την ίδια γνώση ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Είµαστε όλοι εµείς ϖου βλέϖουµε χωρίς καν να κοιτούµε τα γελαστά και χαρωϖά ϖειράγµατα Σέρνουµε µαζί τον δρόµο και καθοδηγούµε το κάθε τι σε ακολουθία ϖράξεων και κινήσεων και ότι µϖορεί να χωρέσει το λιωµένο κερί το δίνουµε και το ϖαίρνουµε κοµµάτι έτοιµο τυλιγµένο σε χαρτί, µέσα σ ένα ϖακέτο κάτω αϖό µια κουκούλα, χαµένο σε αλγόριθµους και ϖερίεργες συναλλαγές Μϖορείς να το βρεις ακόµα και κάτω αϖό ένα φύλλο ή ένα ϖατάκι µιας γκρεµισµένης εξώϖορτας ϖόσο ακόµα σε ένα ρηµαγµένο σϖίτι Μϖορείς να το βρεις και κάτω αϖ τη µελάνη ή µέσα σε αυτήν κάτω αϖό την µάρκα µιας έξυϖνης διαφήµισης ή αϖλά βολικής σε κάϖοιο τυχόν ατύχηµα
του τύϖου αϖλά έγινε Ότι είναι κάτω µϖορεί να είναι και ϖάνω γι αυτό τρελαίνονται στην ϖράξη η θεωρία είναι ϖάντα ανώδυνη ως ϖρος τον σαρκικό ϖόνο ωστόσο η συνεύρεση τους είναι οδυνηρή ίσως αν το θέλει και ο καιρός ακόµα και για ένα κυβικό εκατοστό ϖάγου ϖου λιώνει στις αχανής ϖεδιάδες ψύχους της Ανταρκτικής Ουίσκι και αισιοδοξία τσιγάρο και κοφτές ανάσες γης σαρκαστικό το γέλιο ϖου κατακαίει τα νότια ϖερίχωρα των γνώσεων εν έχει ϖια καµία αξία µα δεν µϖορεί να το καταλάβει εξάλλου δεν τον ϖαρακολουθεί και κανείς δεν του µιλά ώστε να µάθει ϖως λοιϖόν να εκφέρει γνώµη ένας ενσυνείδηση χαµένος ναυαγός ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΥΨΩΣΗ ηµιουργία καθολικής ανύψωσης ανέχεια ϖαιανίζουσα κόρη µε τα χρυσά µαλλιά ανέχεια στον ξεϖεσµό και τη σιωϖή ανέχεια στο ψέµα ανέχεια στο µίσος
στα σκυφτά µάτια στο χαµηλό ϖροφίλ στους αδύναµους χαρακτήρες στην κλάψα για το τίϖοτα στην ρίζα του µαλλιού στην σκόνη των νεκρών στα καράβια ϖου ταξιδεύουν τώρα στο λάθος ϖου τα κυβερνά και τα εξουσιάζει στο τίϖοτα ϖου λαµϖιρίζει µέσα τους και στο κενό ϖου ίϖτανται στην τρικυµία αυτή των αισθήσεων και του ϖαραλόγου Οδυρµός στρωτά ϖαλάτια σε ιϖτάµενα χαλιά κεντούν τον ήλιο σβηστό ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ Ας σεβαστούµε τις αϖοφάσεις ας εκφραστούµε ως οι άδικες ευχές αν υϖοθέσουµε ϖως η αξία του ϖοτέ η ελεύθερη, λογική σοβαρότης δεν ϖνίγηκε στην άτρακτο του αστείου Ας ξεϖουλήσουµε τις σκέψεις ας κατατεθούµε ως οι δεδουλευµένοι σκλάβοι αν υϖοθέσουµε ϖως η αξία της γνώσης η κατανοητά, δύσβατη φαντασία δεν χαραµίστηκε στο λεύκωµα του χρόνου
Ας γκρεµίσουµε τις γέφυρες ας χαραµιστούµε στα ϖάντα του εδώ αν υϖοθέσουµε ϖως η οµορφιά του ταξιδιού η κουραστική, µακρόϖνοη ϖεζοϖορία δεν λιϖοθύµησε στην όχθη των ονείρων Ας ξεψυχήσουµε στα χώµατα ας µυρικάσουµε στους στάβλους της σιωϖής αν υϖοθέσουµε ϖως το ϖαιχνίδι της ζωής η άδικη, αναγκασµένη ανάσα δεν είναι ϖαρά ένα δοσµένο µήλο ΜΙΣΟΦΟΡΙΑ Ρίχνετε γράµµατα να ϖέσουν κατάχαµα να σωριαστούν να ξεφύγουν αϖό τα όρια ϖου ξεϖηδούν τα ϖερασµένα τις οδηγηµένες αϖό καιρό αναµνήσεις Πώς να σταµατήσετε να το νοιάζεστε να χαίρεστε για όλα αυτά ϖου συζητάτε ϖου φτάνετε εκεί ϖου δεν έχει βρεθεί κανείς ϖως.. Μουδιάζουµε και χτυϖά η καρδιά µας δυνατά να ανταϖεξέλθουµε στο όνειρο µας βεντάλια ανοίγει να χοροϖηδήσουν κοκκινωϖές.. γαλάζιες γαλήνιες ιδέες
να δίνουν µια ϖνοή δροσιάς στη µέση των ϖραγµάτων στην αρρώστια στον αυτόχειρα βιαστή της ψυχής σ έναν κακό ηθοϖοιό της αλήθειας Βαδίζουµε ως σύνολο του σκελετού µιας γνώσης εν κινήσει µίας κάϖοιας τυχαίας σκέψης Αγάϖη µονάχα αναζητήστε γύρω σας να βγείτε αϖό την ϖόρτα της µαταιοδοξίας ϖου ϖεριβάλει ούτως ή άλλος η γωνιακή κοινωνικά διδασκόµενη ανοησία Βγάλτε τα µισοφόρια της διασκέδασης των συζητήσεων των ϖράξεων του έρωτα σας της µουσικής σας κόψτε τον οµφάλιο λώρο ϖου ενώνει τους δύο κόσµους και βάλτε τα φωτιά Για σας υϖάρχουµε.. για µας ονειρευόµαστε κοινά µε όλους συνυϖάρχουµε για εµάς για την κοινή ϖροσωϖική ϖροκοϖή ΡΑΣΚΕΛΙΣΜΟΣ Αλλάζουµε µεγαλώνοντας το ύψος του ϖήχη και ϖόσους και ϖόσες να είδαµε να µεγαλώνουν να µάθουν να σκαλίζουν αϖό µόνοι τους αφού σκαλίσαµε ερωτώµενοι τη δική µας γη
Ξέρεις ϖόσο δύσκολο είναι να µεγαλώνεις µια µάνα ; τόση η δύναµη ϖου χρειάζεται να ϖιστέψεις την ϖιο µεγάλη σου αλήθεια αυτή βέβαια ϖηγάζει ανεξάντλητα αϖό µέσα σου Η δροσιά έντυσε βαριά το ανοιξιάτικο χρώµα και οι ϖρωινές της σκιές φαντάζουν ϖαγωµένες ϖαραλίες καταµεσής στο ϖουθενά του εδώ οι αλανιάρες σκαλίζουν το µοιρασµένο χόρτο ενώ ϖουλιά ϖετούν µαστροδουλιές ανοίγονται ένας χαλίφης ξυϖνά τους λίγο ξεχασµένους.. να και η µάνα να και ένα σύννεφο σε σχήµα σύννεφου και µια σελήνη σε σχήµα αλεξίϖτωτου ϖέφτει τυχερός αυτός ϖου την έδεσε στην ϖλάτη του ίσως και λίγη σε µ ένα ϖου τον βλέϖω µα τι κελάηδηµα και αυτό ψάχνω ώρα τώρα την ϖηγή του Τι έγινε ϖαιδί µου θα ϖω καλά.. ηρεµώ όθηκε µια δόση σεβασµού στην σιωϖηλή ϖαράκληση του ερηµίτη ενός µοναχού στο µοναστήρι του όλου ΑΦΙΞΗ Να στοχάζεσαι νησιά σε άλλα νησιά να ξαϖοσταίνεις,
να σβήνεις τα φώτα και µε τη λάµψη του τρίτου µατιού άκου τη µουσική, µόνος στο αϖέραντο γαλάζιο µϖορώ να σε δω. Μϖορώ να φωνάξω σ αγαϖώ. Ακούς τη µουσική ; Γλυκό ϖιάνο και βαθιά κραυγή να µϖερδεύει τα κρουστά. Άγρια κοψίµατα αχνές οι ϖροσευχές, Σςςς. Έρχονται.. Ο Ιησούς ϖενθεί τα όνειρα του, και ο χαµένος ϖοιητής όλων των άλλων. ΜΕΣΟΥΡΑΝΗΜΑ Τέσσερα χρόνια ϖαίζοντας κρυφτό µε τη ζωή αναµνήσεις και ονειρέµατα των µελλοντικών και ϖαρελθόντικών µου χρόνων εκεί ϖου γεύτηκα ϖηγή τ αθάνατα νερά σου εκεί ϖου γονάτισα σιωϖή στα µυτερά, ξερά, αγκάθια τα στήθη και αν τα άνοιξα ϖικρία µου εσύ
βασιλευόµενη µου θλίψη αϖ τα µϖουντρούµια της σιωϖής και αϖ τις καµϖάνες τις χωµάτινες ϖεριστεριού φτερούγισµα ϖροσκύνηµα της ϖροσευχής δεν φεύγω σου το ορκίζοµαι δεν θα σ αφήσω µόνη ΕΝ ΩΡΑ ΠΤΗΣΗΣ Κράτα µε να λυγίσω µια στιγµή να φτάσω το λουλούδι τετράγωνος ο σκελετός του θυµίζει τον χώρο εκεί ϖου κινούνται οι σκέψεις διαγράφει µια ευθεία νοητή σαν κύκλο δίνοντας όνοµα στην τετράγωνη λογική Καµία αξία δεν ανήκει στην ήδη συκοφαντηµένη συνήθεια µιας έλξης Μα η αλήθεια της ϖραγµατικότητας µε µια µατιά στο έξω στον χώρο του υλισµού και της φαινοτυϖίας του γίγνεσθαι και του φαίνεσθαι ντύνει για να φαντάζει η ζωή ϖορεία µιας µύγας και µάλιστα τρελής ή τουλάχιστον τυφλής τέλος των ϖάντων ο καθένας µε τη µύγα του µα σίγουρα η καθεµιά µε το κουσούρι της ή µε το κουλούρι της
Αυτές ϖου έχουν το κουσούρι τους ϖετούν όσο ϖιο γρήγορα µϖορούν µόλις γεννηθούν και συνεχίζουν να ϖετούν γρήγορα ωσότου ϖέσουν και αρχίσουν να αναζητούν την αιτία οδηγώντας τες στην ϖλήρη µεταµόρφωση στον χώρο του άΰλου και του µυστικισµού των ϖάντων και του κανενός Αυτές µε το κουλούρι τους µόλις γεννηθούν τις δίνουν ένα κουλούρι και συνεχώς µασουλούν αϖό ωµά έως καρβουνιασµένα σουσάµια Είναι χαρούµενες ϖου έχουν συνεχώς τροφή και έτσι δεν αϖοφασίζουν ϖοτέ να αναζητήσουν την αιτία ϖου κάνει τις µε το κουσούρι άλλες να ϖετούν οδηγώντας τες στην ϖλήρη αϖληστία ως συνέχεια µιας κουλουροκρατούµενης κοινωνίας