Για επαγγελματικούς λόγους αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στο Ιράν, όμως ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως εκεί θα με περίμενε ο νέος δρόμος της ζωής μου.

Για επαγγελματικούς λόγους αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στο Ιράν, όμως ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως εκεί θα με περίμενε ο νέος δρόμος της ζωής μου. Εγώ ο Κώστας Ραφτόπουλος του Δημοσθένη και της Χαράς δεν φανταζόμουν ποτέ πως στα τριάντα τρία μου χρόνια σ εκείνο το επαγγελματικό ταξίδι που έκανα στην χώρα της Περσίας, θα άφηνα εκεί για πάντα την καρδιά μου, σε μια λίμνη θάλασσα. Βρήκα τον έρωτα και την απόλυτη αγάπη μακριά από την πατρίδα μου, εκεί βρήκα και την χαμένη μου ψυχή και μαζί με την αγάπη μου τα δώρισα για πάντα στην γυναίκα της ζωής μου. Εκεί στο Ιράν η τύχη μου είχε πολλά φυλαγμένα και θέλησε να περάσω από πολλά στενά περάσματα... Κάποια ήταν πολύ δυσάρεστα, οδυνηρά κι είδα κατάματα ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο. Στο Ιράν έμαθα τι θα πει να κάνεις ένα φίλο της ψυχής, έμαθα να δίνω χωρίς να περιμένω κι έμαθα να ζω χωρίς να ζητάω πολλά. Δεν ξέρω αν θα γεράσω, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω όμως ξέρω πολύ καλά πως έχω μια ιστορία αγάπης να πω και πως ακόμα την ζω... Ήταν η μέρα του Περσικού Χειμερινού ηλιοστασίου όταν έφτασα αργά το απόγευμα στις ακτές της Κασπίας θάλασσας. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η ομορφιά της φύσης κι η απόλυτη ηρεμία της καταπράσινης περιοχής. Στις ακτές της Κασπίας θάλασσας η περιοχή είναι πολύ όμορφη κι έχει από ψαροχώρια μέχρι και μεγάλες πόλεις με πολυώροφα κτίρια. Όταν έφτασα στην λίμνη ο ήλιος χανόταν μέσα στα νερά της και την έβαφε με σαφράν, το βλέμμα της ήταν ακίνητο, απλανές κι έβλεπε στο νερό, που σιγά, σιγά άρχιζε να παίρνει το γκρίζο χρώμα της νύχτας. Είναι πολύ μεγάλα τα μάτια της, με λυγιστές μεγάλες βλεφαρίδες και το χρώμα τους είναι γαλάζιο, σαν του ουρανού! Άλλαζαν μαζί με το νερό και γινόταν γκρίζα, μοναχικά, αλλά στο βάθος τους κρατούσαν το βαθύ γαλάζιο. Τα δάκρυα δεν άργησαν να τρέξουν από τα μάτια της, πρώτα έτρεξαν πάνω στα ρούχα της και μετά στην άμμο που πατούσαν τα γυμνά της πόδια. Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ τα ρούχα που φορούσε εκείνο το βράδυ... Εγώ θέλω να την βλέπω όπως είναι ντυμένη τώρα, με λευκά ρούχα υφασμένα από μετάξι, με μικρά λουλουδάκια και λεπτές χάντρες κεντημένες στο χέρι. Εκείνο το δείλι τα γαλάζια της μάτια μου έκλεψαν την καρδιά και τα νερά της θάλασσας με κράτησαν ναυαγό για πάντα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος μαζί της και την αγαπώ πολύ! ''Όποτε θα νιώθει λυπημένη θα καίγομαι κι όταν η καρδιά της θα καίει, θα πεθαίνω... Η καρδιά μου είναι τόσο πολύ συνδεδεμένη με την δική της, είμαι πολύ δεσμευμένος μαζί της''... 1

Η καταγωγή μου είναι από την Πάτρα και δεν είμαι γόνος εύπορης οικογένειας, είμαι καλά μεγαλωμένος από τους γονείς μου και με αρχές. Ο πατέρας μου έλειπε για κάποια χρόνια στα καράβια σαν καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού, μετά σταμάτησε τα ταξίδια και μπήκε σαν σύμβουλος σε μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία της Πάτρας. Πέρασα ξέγνοιαστα τα παιδικά μου χρόνια, πήρα πολύ αγάπη από την μητέρα μου κι όταν γύρισε ο πατέρας μου, έδωσε άλλη τόση. Δεν μου έλειψε τίποτα, ακόμα κι όταν απέκτησα μια αδερφή τη Αλεξάνδρα.* Ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι, με σπίθες στα μάτια και με μαύρα κατσαρά μαλλιά. Είμαι επτά χρόνια μεγαλύτερος της κι ούτε μια στιγμή μου περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε μαζί, αν και πολλές φορές το μπουγέλωμα που μου έκανε στα ξαφνικά, μετατρεπόταν σε ένα ξέφρενο παιχνίδι. Μεγάλωσα σε μια πόλη που έχει θάλασσα κι ένα μεγάλο λιμάνι, πολλές φορές άφηνα το παιχνίδι και πήγαινα να δω τα καράβια που ερχόταν με διάφορα φορτία, όμως δεν ήθελα να κάνω εκείνο που έκανε ο πατέρας μου. Παρ όλες τις βαρκάδες που έκανα με τον παππού στο Γαλαξίδι από παιδί έλεγα πως δεν είμαι εγώ για την θάλασσα, έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση αλλά θέλω να πατάω σταθερά επάνω στην στεριά. Τα χρόνια περνούσαν κι η ζωή συνέχιζε να μην έχει πολλές αλλαγές, γεννημένος το 1978 τελείωσα το δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο προς το τέλος της τρίτης τάξης αποφάσισα ότι θέλω να γίνω πολιτικός μηχανικός. Η αιτία ήταν μια εκδρομή στην Ακρόπολη, με μάγεψε το μέρος κι είπα ότι θέλω να κάνω κι εγώ κτίρια όπως είναι ο Παρθενώνας και να αντέχουν. Ήμουν καλός στα μαθηματικά κι αγαπούσα πολύ το σχέδιο κι όσα έβλεπα παλιά ήθελα να τα κάνω καινούργια, να τα αναπαλαιώνω, να τα δίνω ξανά ζωή, για να αντέχουν στο χρόνο. Μετά το λύκειο έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Α.Π.Θ, νέο σπίτι και μετακομίσεις, η προσαρμογή μου στη νέα ζωή και στις σπουδές ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα για μένα που ήμουν καλομαθημένος. Έκανα καλούς φίλους και δεν είχα χάσιμο σε χρονιές κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τελειώσω κανονικά τις σπουδές μου. Η φοιτητική ζωή μου έμαθε να είμαι ελεύθερος κι όταν γύρισα στην πόλη και στην οικογένεια μου άρχισα να νιώθω καταπιεσμένος και χωρίς δουλειά, δεν ένιωθα καθόλου καλά. Έκοψα την αναβολή μου και σε τρεις μήνες έφυγα στο στρατό, πρώτα στο κέντρο εκπαίδευσης, στην συνέχεια στο Διδυμότειχο και μετά από ένα χρόνο γύρισα πάλι στο σπίτι μου. Έκανα διάφορες δουλειές και παρακολούθησα δύο σεμινάρια στην εταιρεία που δουλεύει ο πατέρας μου, ήταν όμως κάτι που δεν με ενδιέφερε και δεν ζήτησα δουλειά στην ναυτιλιακή εταιρεία. Εγώ είχα άλλα στο μυαλό μου, ήθελα να κάνω δική μου εταιρεία κατασκευών, να χτίζω κτίρια και να αλλάξω τον τρόπο οικοδόμησης. Κάποιοι φίλοι μου 2

πρότειναν να ξενιτευτούμε και να πάμε σε Αραβικές χώρες του Περσικού κόλπου, εκεί έχει μεγάλη οικοδόμηση και πληρώνουν καλά τους νέους πολιτικούς μηχανικούς από όλο τον κόσμο, εγώ όμως δεν ήθελα να ακούσω για ξενιτιά, έτσι αποφάσισα να αφήσω την Πάτρα και να πάω στην πρωτεύουσα για να βρω δουλειά. Πήρα τηλέφωνο κι έκλεισα ένα ραντεβού με το Σίμο φίλο και συμφοιτητή μου. Έχουμε χαθεί λίγο καιρό, αλλά τα λέμε από το τηλέφωνο, έκλεισα ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο και την επόμενη το πρωί ξεκίνησα με το αυτοκίνητο μου για την πρωτεύουσα. Στην διαδρομή ακούω την αγαπημένη μου έθνικ μουσική, αυτή η μουσική είναι το σημείο που με χωρίζει από τους φίλους μου. Όλοι ακούν ροκ κι όλα τα άλλα είδη της δυτικής μουσικής κι Ελληνικά, αλλά εγώ ακούω μόνο έθνικ. Ακούω Lorena McKennitt, Azam Ali, Cheb Khaled, Cesaria Evora και Himesh Reshammiya. Έχω μεγάλη τρέλα με την μουσική, αλλά πότε δεν ακούω Ελληνικά, αν κι είμαι τρελός για την Ελλάδα, οι μουσικές που ακούω, είναι πολύ μακρινές. Η αιτία γι αυτό είναι ο πατέρας μου, όταν στα δεκαπέντε μου σε μια επιστροφή από ένα ταξίδι του έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την Ινδία και μου έφερε δώρο πολλές κασετίνες με CD που είχαν μέσα όλα τα είδη έθνικ μουσικής. Είναι φορές που σκέφτομαι πως οι Έλληνες πήγαν παντού κι οι μουσικές έχουν δικές τους επιρροές, γι αυτό αυτές οι μουσικές, δεν φαντάζουν σε μένα καθόλου ξένες και παράξενες. Στην Πλάκα θα με περιμένει ο φίλος μου στις μία και μισή και θα φάμε μαζί συζητώντας. Είναι σχετικά κοντά από το ξενοδοχείο και θα πάω με τον πόδια, περπατώντας βλέπω τα κτίρια της πρωτεύουσας και με πιάνει μελαγχολία, εγώ ένας νέος πολιτικός μηχανικός με όνειρα και ιδέες πως θα μπορέσω να κάνω κάτι, για να αλλάξω την Αθήνα, ή κι άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Βλέπω ότι ο φίλος μου έχει ήδη καθίσει σε ένα τραπέζι κι από μακριά μου κάνει νεύμα ότι είναι εκεί και με περιμένει. -Γεια σου, τι κάνεις; -Γεια σου φίλε μου είμαι καλά, εσύ; Μετά από τα τυπικά πως είναι η μαμά του κι αν έχει κάποιο αμόρε, λέμε ότι πια έχουμε πατήσει καλά τα είκοσι πέντε, πρέπει να σοβαρευτούμε και πρέπει να δουλέψουμε. Η συζήτηση μας επικεντρώνεται τι θα κάνουμε για το μέλλον μας, αν έχει αυτός κάτι να μου προτείνει, πως θα βρούμε μια δουλειά και πως θα κατοχυρώσουμε το πτυχίο μας. Λέει πως υπάρχει μία εταιρεία που ζητάει νέους να κάνουν πρακτική τους και να δουλέψουν μέχρι να κατοχυρώσουν το πτυχίο τους. Μέσω ενός θείου του έκλεισε ένα ραντεβού και θα πάμε αύριο θα στην εταιρεία. -Έλα πάμε στο σπίτι μου, σε μένα θα μείνεις έτσι δεν είναι; -Όχι φίλε, έχω κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο. 3

-Ούτε να το σκέφτεσαι, θα έρθεις στο σπίτι μου. -Τώρα έχω κλείσει και μετά έχω κάτι άλλο να κάνω. -Πονηρέ, που θα πας; -Δεν είναι αυτό που νομίζεις, μόλις τελειώσω θα σε πάρω να τα πούμε... -Εντάξει, θα περιμένω με πάρεις. Δίνουμε τα χέρια και λέμε ότι θα βρεθούμε αύριο στις εννέα παρά τέταρτο, έξω στην είσοδο της εταιρείας, νιώθω καλά κι ήρεμος, έτσι καλά δεν έχω νιώσει εδώ και καιρό. Με το Σίμο από τις πρώτες φοιτητικές μας μέρες κάναμε πολύ παρέα και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Έχουμε πολλά κοινά σημεία, τις ίδιες απόψεις, διαφωνούμε ελάχιστα και συμφωνούμε σε πολλά. Στις οχτώ χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η μητέρα μου, με πήρε για να με ξυπνήσει. -Ετοιμάσου, τα λέμε όταν επιστρέψεις καλή επιτυχία, φιλάκια. -Ευχαριστώ τα λέμε, φιλιά... Χθες όταν χώρισα με το Σίμο πήγα να δω μια φίλη από τα φοιτητικά μας χρόνια. Είναι η πρώην του Σίμου και δεν θέλησα να του το πω. Έχει περάσει την φάση του μεγάλου έρωτα κι είναι πια παρελθόν, αλλά ίσως τον πείραζε αν του έλεγα ότι έχω ραντεβού με την Νατάσα για σινεμά. Η Νατάσα είναι ψηλή, καστανή, με πολύ αισθησιακά χείλη, ο πατέρας της είναι Έλληνας κι η μητέρα της Ιταλίδα. Με είχε πάρει αρκετές φορές στο τηλέφωνο να κατέβω στη Αθήνα κι εγώ την πήρα λίγο πριν τον συναντήσω. Τις απογευματινές ώρες βοηθάει τον πατέρα της στο γραφείο του κι είπαμε να πάω από κει. Το ραντεβού μας ήταν στις οχτώ, μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο μου έκανα ένα ντους, άλλαξα ρούχα κι αυτή την φορά πήρα άλλη κατεύθυνση, πήγα στο Φάληρο. Βρήκα πολύ εύκολα την διεύθυνση κι ανέβηκα στον έβδομο όροφο, είδα την πόρτα ανοιχτή, χτύπησα κι η φωνή της Νατάσας μου είπε να περάσω... -Σε περιμένω... έλα μπες μέσα. Καλησπέρα! -Καλησπέρα. -Τι είναι αυτά που κρατάς; -Κάτι λουλούδια, τα είδα κι είπα να στα πάρω. -Σε ευχαριστώ, είναι πολύ όμορφα και θυμόσουν ότι μου αρέσουν τα κόκκινα τριαντάφυλλα; -Ναι το θυμόμουν. Γέλασε πολύ κολακευμένη, τα πήρε και τα έβαλε σε ένα βάζο, πάνω στο γραφείο. Ήταν μόλις επτά και μισή κι οι προβολές ήταν στις εννέα. Κάτι όμως άρχισε να μου λέει ότι μάλλον δεν θα πηγαίναμε στο σινεμά. 4

-Θες να φάμε κάτι πριν πάμε; Παρακάτω έχει ένα κινέζικο και κάνει γρήγορα πιάτα. -Έφαγα πριν με τον Σίμο, ήμασταν μαζί μέχρι τις πέντε. -Τι κάνει ο Σίμος; -Καλά είναι, αλλά δεν του είπα ότι θα βρεθούμε. -Πολύ καλά έκανες θα ζήλευε, τον ξέρεις είναι πολύ ζηλιάρης. -Ναι το ξέρω, ήμουν μπροστά στις περισσότερες σκηνές, θυμάσαι; -Ναι θυμάμαι, ξέρεις δεν μιλάμε πια καθόλου, ούτε και τον έχω πάρει τηλέφωνο... Με τις γυναίκες κάνω φιλίες κι έρωτα, αλλά μέχρι εκεί... Μου αρέσουν πολύ και με φαντασιώνουν, αλλά ποτέ δεν κάνω σχέσεις διαρκείας γιατί δεν θέλω να μου βάζουν όρους. Καθώς έβλεπα ότι η φίλη μου γινόταν όλο και πιο διαχυτική από μέσα μου έλεγα πως δεν έπρεπε να έχω έρθει εδώ κι μου ερχόταν να το βάλω στα πόδια, από την άλλη όμως, δεν μου ήταν κι εντελώς αδιάφορη, μου άρεσε πολύ. Μου έβαλε ένα ποτό κι αρχίσαμε να συζητάμε, έτσι πέρασε αρκετή ώρα, ξαφνικά ήρθε και κάθισε πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας κι έβαλε το πόδι της πάνω το δικό μου και μου είπε με ύφος πολύ ερωτικό... -Θα πάμε τελικά στη προβολή; -Ας πάμε λοιπόν. Έκανα να σηκωθώ, αλλά δεν τα κατάφερα, είχε βάλει το χέρι της μέσα στο πουκάμισο μου και χωρίς να το πολύ καταλάβω την πήρα στην αγκαλιά μου. Η ανάσα της μου έκαιγε το πρόσωπο, τα χείλη της κόλλησαν πάνω στα δικά μου κι άρχισε να με φιλά με άγριο πάθος και ταυτόχρονα μου ξεκούμπωνε το πουκάμισο. ''Θα μας δουν'', ήταν οι μόνες λέξεις που κατάφερα να ψελλίσω. Έκλεισε την πόρτα του γραφείου, έσβησε τα φώτα κι άφησε αναμμένα μόνο κάτι μικρά νυχτερινά, με πήρε από το χέρι και με μια κίνηση που έκανε, άνοιξε ο τοίχος και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα δωμάτιο, έβγαλε τα ρούχα της κι έγδυσε και μένα. Ήταν το κορίτσι του φίλου μου και πριν δεν την είχα δει ποτέ γυμνή. Τότε την γνώρισα με σιδεράκια που είχε μετά από ένα ατύχημα, με τζιν κι ελβιέλες σε διάφορα εκκεντρικά χρώματα, γιατί τότε είχε πολύ μεγάλη τρέλα για το Λονδίνο και ντυνόταν Πανκ. Σε λίγο άρχισε να μου κάνει έρωτα σαν τρελή κι ο έρωτας της ήταν ένας έρωτας που τον έχω δει μόνο σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Εκείνη η γυναίκα ήταν βίαιη και πολύ άγρια, πήρε πολλές φορές αυτό που ήθελε κι εγώ ένιωσα πολύ άσχημα, είχε κάνει έρωτα με το κορμί μου κι ήμουν το όργανο που την είχε φτάσει στην ηδονή και μετά από αυτό θέλησα αμέσως να φύγω. Της είπα πως ήταν αργά, ότι είχα να ξυπνήσω νωρίς το πρωί κι έπρεπε να φύγω. 5

-Να σε πάω μέχρι το ξενοδοχείο σου; -Όχι είναι περασμένα μεσάνυχτα και θα πάρω ταξί. Είπαμε καληνύχτα κι έφυγα, βρήκα σχετικά εύκολα ταξί και στην διαδρομή σκεφτόμουν όλα αυτά που είχαν γίνει. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι αυτό το ραντεβού θα είχε μια τέτοια κατάληξη. Πάντα μου άρεσε, άλλα χθες το βράδυ εκείνη η γυναίκα ήταν ήταν άγρια, ήταν αλλιώτικη... Δεν ξέρω αν έκανα σωστά, ή λάθος, δεν ήθελα άλλο να το σκέφτομαι. Έφτασα στο ξενοδοχείο κι ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Όλη την ημέρα τα είχα καταφέρει κι έκανα τα πάντα, από όνειρα, ιδέες, φαγητό με τον φίλο μου κι είχα ένα ραντεβού με απρόβλεπτες εξελίξεις. Έκανα έρωτα με μια γυναίκα, αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Αυτό που έκανα, ήταν πολύ άγριο και πολύ σαρκικό σεξ. Ήμουν πολύ κουρασμένος και ξάπλωσα, ήθελα να γίνω ο γιος του Ύπνου, ο Μορφέας με πήρε εύκολα και χάθηκα αμέσως, τα όνειρα μου έπιασαν και πάλι το χορό μαζί με τις ιδέες μου. Αυτά τα έκανα χθες βράδυ, σήμερα μετά το τηλεφώνημα της μητέρας μου, κάνω κι εγώ ένα τηλεφώνημα, για να ξυπνήσω το φίλο μου και το σηκώνει μετά από αρκετή ώρα. -Έλα καλημέρα, τι κάνεις, είσαι έτοιμος; -Είμαι πανέτοιμος, χθες τελικά δεν με πήρες. -Έμπλεξα και δεν μπόρεσα να σε πάρω.. -Πέρασες καλά; -Μπορούμε να το πούμε κι έτσι. -Εντάξει θα μου τα πεις μετά, ετοιμάσου και κάνε γρήγορα δεν έχεις πολύ χρόνο... -Έρχομαι, σε ένα τέταρτο θα είμαι εκεί... Εύχομαι να είμαι εκεί στην ώρα που είπαμε, αστραπή έχω γίνει, στο ντύσιμο, σε όλα, σκέφτομαι πως με πέντε λεπτά καθυστέρηση, δεν θα χαθεί ο κόσμος... Μήπως το χθεσινοβραδινό ραντεβού με έκανε να χάσω αρκετή φαιά ουσία; Γελάω μόνος μου, αν είναι δυνατόν... τελικά βρεθήκαμε ακριβώς στην ώρα μας. 6

-Καλημέρα! -Καλημέρα! Τον ρωτάω σε ποιο όροφο είναι κι αυτός με ρωτάει αν έχω μαζί μου την ακατανίκητη σιγουριά μου. Του λέω πως πάντα την έχω μαζί μου και χωρίς αυτήν, δεν πάω πουθενά... -Απορώ φίλε πως γίνεται αυτό; Εγώ έχω σιγουριά μόνο με τις γυναίκες, στα άλλα είμαι πιο απαισιόδοξος. -Εγώ απεναντίας, είμαι το αντίθετο... -Είσαι, ίσως γι αυτό να γίναμε φίλοι. -Ναι, μάλλον. Το ασανσέρ σταμάτησε και βγαίνουμε στον διάδρομο, στο βάθος είναι γυάλινος τοίχος κι η πόρτα είναι ανοιχτή, προχωράμε και μόλις φτάνουμε στην πόρτα μια αντρική φωνή μας λέει... -Περάστε μέσα, καλημέρα, παρακαλώ καθίστε... Έδωσε παραγγελία για καφέ και κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις, εγώ κοιτάζω το γραφείο, που είναι μεγάλο και γεμάτο από μακέτες διάφορων κτιρίων και κατασκευών. -Μέχρι να ρθουν οι καφέδες μας, πείτε μου λίγα για σας... Απευθύνθηκε πρώτα σε μένα και με ρωτάει γιατί έγινα πολιτικός μηχανικός κι αν έχω ξαναδουλέψει σε γραφείο; Λέω πως από μικρός έχω πάρει αυτή την απόφαση να σπουδάσω πολιτικός μηχανικός, αλλά δεν έχω ξαναδουλέψει σε γραφείο σαν αυτό. Τώρα ήρθε η σειρά του φίλου μου να απαντήσει στις ερωτήσεις του. Μέσα μου έχω την αυτοπεποίθηση μου και πιστεύω πως όλα θα μας πάνε καλά. Συμφωνήσαμε και θα μας δώσει την ευκαιρία, να κάνουμε εδώ τη νέα μας αρχή. -Παιδιά, εδώ είμαστε μια μεγάλη εταιρεία, έχουμε ανάγκη από νέους συνεργάτες και προπαντός από νέους πολιτικούς μηχανικούς, όπως είστε εσείς. Η εταιρεία μας έχει παραρτήματα και γραφεία σχεδόν σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, αυτή την εποχή χτίζουμε δύο μεγάλα ξενοδοχεία στην Κρήτη και στην Κύπρο. Την Δευτέρα, θα κάνουμε τις απαραίτητες διαδικασίες για να κάνετε εδώ τη εξάσκηση σας. Μετά την κατοχύρωση σας αν θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε να εργάζεστε εδώ σαν δικοί μας πολιτικοί μηχανικοί, ή να εργαστείτε όπου αλλού εσείς επιθυμείτε. Τώρα 7

πρέπει να σας αφήσω γιατί έχω μια σύσκεψη κι από την Δευτέρα σας θέλω πάντα στην ώρα σας. Έχετε τέσσερις μέρες για να ετοιμαστείτε... -Ναι κύριε, θα είμαστε έτοιμοι κι οι δυο μας. -Και σας θέλω πολύ δυναμικούς, θα τα πούμε λοιπόν από την Δευτέρα. Δίνουμε τα χέρια και φεύγει σαν σίφουνας, βλέποντας το ρολόι του. Την ώρα που φεύγουμε εμείς, από το ασανσέρ κατεβαίνουν τρεις Άραβες, μάλλον αυτοί θα πρέπει να είναι οι επιχειρηματίες που είχε μαζί τους την σύσκεψη. Νιώθω αρκετά καλά, κατεβαίνουμε κάτω κι είναι μόνο έντεκα... -Θες να πάμε κάπου για να πιούμε κάτι. -Όχι φίλε μου, θέλω να πάω για ύπνο... -Θα κοιμηθείς στις έντεκα; -Ναι δεν έχω κοιμηθεί καλά, θα σε πάρω μετά να ψάξουμε για σπίτι. -Μην αγχώνεσαι, σπίτι θα βρει η μητέρα μου εκείνη έχει τον τρόπο της. -Εντάξει ότι πεις, το αφήνω πάνω σου. -Εσύ φίλε κάτι έχεις, κάτι έγινε και δεν θες να μου το πεις... -Σαν τι να έγινε; Δεν έχω πολλές μέρες εδώ και ξέρεις πως δεν είμαι γρήγορος με τις γυναίκες. -Κι όμως, εγώ μυρίζομαι γυναικοδουλειά. -Να μην μυρίζεσαι, τίποτα δεν έγινε, θα περιμένω να με πάρεις, εντάξει; -Θα σε πάρω σίγουρα, τώρα πάω να πω στην μητέρα μου να κοιτάξει για σπίτι. -Γεια χαρά. -Γεια χαρά. Μέσα στο πλήθος ξαφνικά νιώθω πολύ μόνος, ενώ πριν από λίγο ήμουν μια χαρά, τώρα όμως δεν είμαι... Οι σκέψεις στο κεφάλι μου πολλές και μέσα μου έχω κάτι πολύ βαρύ, αυτή είναι η ενοχή μου, μέσα μου νιώθω πολύ ένοχος. Οι δρόμοι γύρω μου είναι πολύ παράξενοι και μοιάζουν πολύ σκοτεινοί, πρέπει να το κάνω, πρέπει να βγάλω από μέσα μου αυτό το βάρος και να πετάξω μακριά την ενοχή μου. Θα κάνω αυτό που έκανα πάντα, θα είμαι ειλικρινής, πρέπει να γυρίσω πίσω και να τον βρω, δεν θέλω άλλο να το κρύβω. Κάνω απότομη στροφή κι αρχίζω να τρέχω, μέσα μου έχω πολλές φωνές, χέρια που με σπρώχνουν και δεν πατάω πια στη γη. Είμαι στον αέρα κι είμαι σαν να πετάω, πρέπει να τον βρω, είναι ο φίλος μου και δεν θέλω, για μια αμαρτία της στιγμής, να τον χάσω... Τον βλέπω που περπατάει μόνος του ανάμεσα στον κόσμο κι έχει το κεφάλι του σκυφτό, πάω από πίσω του και πριν προλάβω να τον φωνάξω, γυρίζει απότομα... -Ήξερα ότι θα γύριζες πίσω, τα ξέρω όλα. 8

-Μα πως, ποιος σου το είπε; -Δεν με πήρες κι ήρθα να σε βρω. Δεν ήσουν στο ξενοδοχείο και ρώτησα μήπως είπες που θα πήγαινες. Είχες ρωτήσει πως θα έφτανες στο Φάληρο. Τότε κατάλαβα ότι θα πήγαινες να την βρεις, έμεινα κάτω και περίμενα, σε είδα που βγήκες αργά. -Συγνώμη φίλε, δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που έγινε, αλλά άρχισε πρώτη και... -Το ξέρω και δεν σε κατηγορώ, γιατί την ξέρω καλά. -Δεν μου θύμωσες; -Ναι σου θύμωσα, γιατί δεν μου το είπες, όχι γιατί κοιμήθηκες μαζί της... -Σοβαρά, δεν σε πειράζει; -Όχι φίλε μου, έχουμε χωρίσει και μετά το διαζύγιο μας δεν έχουμε ξαναμιλήσει... -Διαζύγιο, είχατε παντρευτεί; -Ναι, είναι κάτι που δεν στο είπα ποτέ, ήμασταν παντρεμένοι και στο στρατό πήγα μόλις χωρίσαμε. -Γιατί χωρίσατε; Δεν μου είπες τίποτα και δεν καταλαβαίνω γιατί μου το κρύψατε... -Θα στα πω όλα όταν πάμε κάπου να πιούμε και να φάμε κάτι γιατί πεινάω πολύ... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, αυτή η ενοχή και το βάρος όλο και πιο με πιέζει πολύ μέσα μου, ο φίλος μου μόλις τώρα μου είπε ότι κοιμήθηκα με την πρώην γυναίκα του. Περπατάμε αρκετά, αλλά δεν μιλάει, φτάνουμε στο Μοναστηράκι και καθόμαστε σε ένα μικρό καφέ. Παραγγέλνομαι καφέ κι από ένα κρύο πιάτο, τον αφήνω να κάνει πρώτος την αρχή. Όμως αυτός σωπαίνει, τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια, αν κι είναι αρκετά συννεφιασμένος, αλλά δεν είναι στεναχωρημένος, είναι πολύ ήρεμος και μου κάνει εντύπωση, έχει πέσει με τα μούτρα στο πιάτο... -Θα μου τα πεις μόλις τελειώσουμε τον φαγητό, εντάξει; Κουνάει καταφατικά το κεφάλι και συνεχίζει να τρώει. Νιώθω πιο ήρεμος κι η τρικυμία μέσα μου έχει καταλαγιάσει, αφού έφαγε μου λέει πως τώρα είναι έτοιμος να μου τα πει όλα. Αρχίζει ήρεμα να λέει ότι μετά τις σπουδές μας ο δεσμός τους συνεχίστηκε κι εδώ στην Αθήνα. Ήταν κι οι δυο τους πολύ ερωτευμένοι και κάποια στιγμή, αυτή έμεινε έγκυος... Σκέφτηκαν να κάνουν διακοπή της εγκυμοσύνης, αλλά ο γιατρός ήταν αρνητικός γιατί φοβόταν επιπλοκές κι αποφάσισαν να το πουν στους δικούς τους. Έκαναν το γάμο όταν ήταν στον τρίτο μήνα κι όλα ήταν μια χαρά. Αυτός δεν είχε πάει ακόμα στο στρατό κι ο πατέρας της τον είχε πάρει στο γραφείο του και δούλευε εκεί σαν γραμματέας. Έτσι θα μπορούσαν να συντηρούν, το σπίτι και το μωρό που θα ερχόταν στον 9

κόσμο. Όλα ήταν καλά, μέχρι που ανατράπηκαν κι ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς. Όλα εκείνα που είχαν γίνει πολύ γρήγορα, έτσι και πολύ γρήγορα, καταστράφηκαν. Μια μέρα είχε φύγει για την δουλειά, αλλά ξέχασε ένα φάκελο και γύρισε σπίτι του να τον πάρει. Στην Αθήνα οι αποστάσεις είναι μεγάλες, το πήγαινε έλα θέλει πολύ χρόνο. Όταν έφτασε στο σπίτι είδε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο από έξω αλλά δεν έδωσε σημασία, μπήκε μέσα και πήγε στο γραφείο που είχε αφήσει τον φάκελο. Άκουσε ψιθύρους στην κρεβατοκάμαρα και πήγε να δει με ποιον μιλούσε η Νατάσα, μπήκε μέσα χωρίς να χτυπήσει την πόρτα και την βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι με κάποιον άλλον άντρα, ο άλλος άντρας, ήταν ο συνεταίρος του πατέρα της στις δουλειές. Αφού είχε γίνει η αποκάλυψη την ρώτησε γιατί όλα αυτά; Τότε ο συνέταιρος πήρε τον λόγο κι άρχισε να τα λέει όλα, του είπε πως παιδί δεν ήταν δικό του, αλλά δικό του, απλά αυτός ήταν ο άνθρωπος που θα το κάλυπτε, γιατί εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος και δεν μπορούσε το αναγνωρίσει. Το σχέδιο τους ήταν να κατάφερνε να χωρίσει ο συνεταίρος, ''είχε όμως μια σύζυγο με δύναμη κι εξουσία κι ήταν πολύ δύσκολο'', να χώριζε κι αυτός με τη Νατάσα και μετά να παντρευτεί τον Πυγμαλίωνα της. Κάποια στιγμή σταματάει, δεν μου λέει άλλες λεπτομέρειες, αλλά ούτε κι εγώ τον ρωτάω περισσότερα... -Δεν μου λες, το έχεις ξεπεράσει; -Το έχω ξεπεράσει, κάτι δεν μου κολλούσε, μετά τον γάμο κι είχα απομακρυνθεί και δεν την πείραζε, δεν είχε διαμαρτυρηθεί ποτέ, εγώ έκανα εκείνα που έκανα πριν... κι εκείνη το ίδιο... -Και το παιδί; -Παιδί δεν ήρθε ποτέ στον κόσμο, μια βδομάδα μετά που χωρίσαμε απέβαλε. -Και τώρα έχει παντρευτεί τον συνέταιρο; -Δεν ξέρω, εσύ ήσουν μαζί της. -Έλα σταμάτα, με κάνεις και νιώθω άσχημα. Λέω πως λυπάμαι πολύ και πως αν το ήξερα δεν θα πήγαινα. Λέω και στον εαυτό μου πως το θέμα Νατάσα πρέπει να τελειώσει εδώ, σε λίγο σηκωθήκαμε να φύγουμε. -Πάντα φίλοι; -Ναι φίλοι, δεν τρέχει τίποτα. Δίνουμε ραντεβού για την επόμενη ημέρα το μεσημέρι, θα πάω στο σπίτι του για φαγητό. Στο δρόμο καθώς περπατάω χτυπάει το κινητό μου, βλέπω τον αριθμό, είναι η Νατάσα. Δεν απαντώ στην κλήση της και στην επόμενη γωνία μπαίνω σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας κι αλλάζω 10

τον αριθμό μου. Θυμάμαι πολύ καλά, πως δεν είχα αναφέρει το όνομα του ξενοδοχείου, άρα δεν θα έχω και περαιτέρω ενοχλήσεις. Μόλις φτάνω στο ξενοδοχείο βάζω τη νέα μου κάρτα, σπάζω και πετάω την παλιά και λέω μέσα μου δυνατά, με τη Νατάσα... τέλος. Παίρνω το φίλο μου και του δίνω τον νέο μου αριθμό, μετά παίρνω στο σπίτι μου και κάνω το ίδιο. Έκανα αυτό που έπρεπε, τώρα ανοίγω μια νέα πόρτα στη ζωή μου, εδώ ήρθα για να πετύχω και θα το κάνω. Δεν θέλω με τίποτα να μείνω σε αυτήν ερωτική μου εμπειρία, δεν είμαι ο πρώτος άντρας σε αυτήν την ηλικία που είχε μια ερωτική εμπειρία τέτοιου είδους. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι που τις έχουν και σε κάποιες χώρες τις παντρεύονται για να τις έχουν. Εγώ δεν είμαι σαν εκείνους και τώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοιες ερωτικές εμπειρίες. Τώρα θέλω να πετύχω, θέλω να κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν, ξαπλώνω και σκέφτομαι τι σου είναι η ζωή; Την μια στιγμή σε πετάει στα ουράνια και την άλλη αμέσως σε πετάει κάτω. Εκεί που είσαι στα πάνω σου και πιστεύεις ότι όλα θα σου πάνε καλά, ξαφνικά κάτι θα γίνει, ένα αόρατο χέρι θα σε αρπάξει και θα σε πάει αλλού. Μέχρι τώρα δεν είχα άσχημες στιγμές, μόνο μικροπροβλήματα και τα ξεπερνούσα εύκολα. Στις σχέσεις μου είμαι από καλός, μέχρι τέλειος με όλους όμως κι όχι μόνο με τις γυναίκες. Αυτές οι πιο πολλές είναι πονηρές, παρά έξυπνες, ευτυχώς αυτό το έχω καταλάβει μετά τα είκοσι. Τελικά οι γυναίκες είναι αυτό που εσύ δείχνεις, αν τις δείξεις αδυναμία, θα σε κάνουν ότι θέλουν, αν τις δείξεις αδιαφορία, έχεις πιο πολλές πιθανότητες, να τις κάνεις ότι θέλεις εσύ. Γέρνω σκεπτόμενος αν κάνω καλά που κρατάω αυτή την στάση με τις γυναίκες... ISBN: 978-618-81894-6-1 Mona Perises Email: monaperises@yahoo.com 11