Ανδρέας Αγγελιδάκης Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης (γενν. 1968, Αθήνα) σπούδασε αρχιτεκτονική στα πανεπιστήμια SCI- Arc (Λος Άντζελες) και Columbia (Νέα Υόρκη) και εναλλάσσεται ανάμεσα στους ρόλους του καλλιτέχνη, του επιμελητή και του αρχιτέκτονα. Με έμπνευση την Αθήνα, καταπιάνεται συχνά στο έργο του με την έννοια των ερειπίων, είτε αυτά είναι αρχαία είτε σύγχρονα είτε φανταστικά. Μια άλλη πηγή έμπνευσης για τον ίδιο είναι το Ίντερνετ και οι αλλαγές που έχει επιφέρει αυτό στην αντίληψη και τη συμπεριφορά. Ο Αγγελιδάκης έχει αμφισβητήσει με συνέπεια το αναμενόμενο τελικό προϊόν της αρχιτεκτονικής πρακτικής, αντιστρέφοντας την κλασική σειρά στην παραγωγή των κτιρίων, από την αναπαράσταση στην υλοποίηση, εκκινώντας συχνά από ένα υπάρχον κτίριο, παράγοντας μακέτες, ταινίες, ερείπια, εγκαταστάσεις ή εναλλακτικές ιστορίες, θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, αληθινού και εικονικού. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες εκθέσεις του είναι οι: System of Objects (Επανεκκίνηση των συλλογών του Δάκη Ιωάννου από τον Ανδρέα Αγγελιδάκη), Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ Κάθε τέλος είναι μια αρχή, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα Fin de siècle, Swiss Institute, Νέα Υόρκη Period Rooms, Nieuwe Instituut, Ρότερνταμ. Ανέστης Αζάς O Ανέστης Αζάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ και στην ανώτατη δραματική σχολή Ernst Busch του Βερολίνου (σκηνοθεσία). Έχει συνεργαστεί, ως βοηθός στη σκηνοθεσία, την έρευνα και τη δραματουργία, με τον Dimiter Gotscheff και τους Rimini Protokoll. Από το 2008, ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Τα τελευταία χρόνια, η δουλειά του εστιάζει στο θέατρο-ντοκουμέντο. Σε συνεργασία με τον Πρόδρομο Τσινικόρη έχει συγγράψει και σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, τα έργα: Ταξίδι με τρένο (2011, Φεστιβάλ Αθηνών), ένα έργο για την αποδόμηση των ελληνικών σιδηροδρόμων Επίδαυρος Ένα ντοκιμαντέρ (2012, Μικρή Επίδαυρος), μια κριτική ανασκόπηση της ιστορίας του Φεστιβάλ Επιδαύρου και Τηλέμαχος Should I stay or should I go? (2013, Ballhaus Naunynstrasse, Βερολίνο / Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Αθήνα), μια σκηνική συνάντηση δύο γενιών Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, της γενιάς των Γκασταρμπάιτερ και της γενιάς της Κρίσης, παράσταση που διακρίθηκε σε διεθνή φεστιβάλ (Premières Καρλσρούη / Στρασβούργο, Heidelberger Stueckemarkt). Τζένη Αργυρίου Η Τζένη Αργυρίου είναι χορογράφος και trans media artist. Γεννήθηκε στην Καβάλα και αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση, συνέχισε τις σπουδές στη Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι ChameckiLerner, Maria Hassabi, Yin Mei και Jeremy Wade. Από το 2003 είναι ιδρυτικό μέλος της amorphy.org, μιας πλατφόρμας συνεργασίας καλλιτεχνών από διαφορετικές μορφές τέχνης. Το έργο της ισορροπεί μεταξύ παραστατικών τεχνών και media art, καθώς ένα από τα θέματα που την απασχολούν είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη, την τεχνολογία, τον άνθρωπο και την κοινωνία. Συνήθως, ακολουθεί μια σπονδυλωτή διαδικασία ανάπτυξης, με εργαστήρια, συνεντεύξεις και άλλες δραστηριότητες που είναι ανοιχτές στο κοινό. Την τελευταία δεκαετία, δημιουργεί και επιμελείται παραστάσεις, εγκαταστάσεις, και site-specific δρώμενα με τη
συμμετοχή του κοινού. Έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες: Βασίλης Γεροδήμος, Miguel Pereira, Ash Bulayev, Miguel Angeles Melgares, Ευριπίδης Λάσκαρίδης, Λίλα Σωτηρίου. H δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βουλγαρία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Γιώργος Δρίβας Ο Γιώργος Δρίβας γεννήθηκε στην Αθήνα. Για τη δουλειά του στους χώρους του εικαστικού φιλμ και της video art έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσα στα οποία είναι και τα εξής: Εύφημος Μνεία στο Φεστιβάλ Πειραματικού Κινηματογράφου «Παράξενη Οθόνη» του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2009) Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα πειραματικών ταινιών Media Art Forum του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας (2006) και Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποιητικού Κινηματογράφου του Βερολίνου (Zebra Poetry Film Festival, 2002). Το έργο του Γιώργου Δρίβα έχει παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, ως συνολικό αφιέρωμα σε αυτόν στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας (Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Νύχτες Πρεμιέρας, 2014), ως ατομική έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας (undocumented, ΕΜΣΤ, 2009), καθώς και ως μέρος ομαδικών εκθέσεων και φεστιβάλ στην Ελλάδα και διεθνώς. Έργα του αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ελένη Ευθυμίου Η Ελένη Ευθυμίου (γενν. 1986, Έξετερ Αγγλίας) δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και τραγουδίστρια. Σπούδασε σκηνοθεσία και υποκριτική στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ και πήρε δίπλωμα μονωδίας με άριστα στην τάξη της καταξιωμένης μέτζο-σοπράνο Rossitza Troeva. Η Ευθυμίου τάσσεται υπέρ της ιδέας του θεάτρου ως μια συνεχούς διερεύνησης της σύνδεσης μεταξύ της ανθρώπινης κατάστασης και της κοινωνίας. Πειραματίζεται με στοιχεία της μουσικής, των εικαστικών τεχνών, του κινηματογράφου, της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, αναζητώντας νέες αισθητικές φόρμες στο θέατρο. Ως σκηνοθέτης, έχει συνεργαστεί με σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ως βοηθός σκηνοθέτη, έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο για τις παραστάσεις Αμφιτρύωνας του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, και Νίκη της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία του Βίκτωρα Αρδίττη. Το καλοκαίρι του 2015 θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών η παράσταση Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα, που αποτελεί την πρώτη της συνεργασία με την ομάδα «Εν δυνάμει». Σύλλας Τζουμέρκας O Σύλλας Τζουμέρκας (γενν. 1978, Θεσσαλονίκη) σπούδασε θέατρο, σκηνοθεσία κινηματογράφου και υποκριτική στην Αθήνα, την Ουτρέχτη και τη Νέα Υόρκη. Σκηνοθέτησε ταινίες μικρού μήκους (Τα Μάτια που Τρώνε, Βροχή) και συνεργάστηκε σε τηλεοπτικές σειρές και ντοκιμαντέρ, σε επεισόδια για τη σύγχρονη πολιτική, την ιστορία και τη λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Ως ηθοποιός, συμμετείχε σε θεατρικές και live-cinema παραστάσεις, καθώς και σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, Χώρα Προέλευσης,
έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Βενετίας 2010 και συμμετείχε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Η δεύτερη ταινία του, Α Blast (H έκρηξη), έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Λοκάρνο 2014, ενώ την περίοδο αυτή προβάλλεται σε φεστιβάλ και κινηματογραφικές αίθουσες σε ολόκληρο τον κόσμο. Η τρίτη του ταινία, Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, βρίσκεται σε στάδιο ανάπτυξης. Alexandra Bachzetsis Η Αλεξάνδρα Μπαχτσετζή (γενν. 1974, Ζυρίχη Ελβετίας) είναι καλλιτέχνης, περφόρμερ και χορογράφος, που ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας, Βασιλείας και Ζυρίχης. Το επαγγελματικό της υπόβαθρο περιλαμβά νει ευρύ φάσμα κλάδων: θέατρο, χορό και εικαστικά. Το έργο της συνιστά μια έρευνα στα ιδιώματα των παραστατικών τεχνών, στις τεχνικές της χορογραφίας και στις φόρμες της σκηνικής συμπεριφοράς. Η Μπαχτσετζή έχει τιμηθεί με το Migros Kulturprozent Jubilee Award (2007) και το Swiss Art Award (2011), ενώ ήταν υποψήφια για το βραβείο του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Αθήνα (2011). Το 2012 βραβεύτηκε με το Swiss Performance Prize και το έργο της Etude εκτέθηκε στη documenta (13). Το κομμάτι της, The Stages of Staging (2013), παρουσιάστηκε, μεταξύ άλλων, στο μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ, στο Fondation Beyeler (Ρίχεν Ελβετίας) και στο ίδρυμα Serralves (Πόρτο Πορτογαλίας). Η νέα της δουλειά, From A to B via C, είναι μια ανάθεση της Tate Modern του Λονδίνου, του μουσείου Jumex της Πόλης του Μεξικού και της Μπιενάλε Κινούμενων Εικόνων της Γενεύης. Ant Hampton Οι πρώτες δουλειές του Βρετανού Αντ Χάμπτον (γενν. 1975, Φράιμπουργκ Ελβετίας), ως Rotozaza (1998-2009), αποτελούσαν ένα συνδυασμό περφόρμανς, θεάτρου, εγκατάστασης και παρέμβασης, ενώ συχνά εστίαζαν στη χρήση οδηγιών σε «προσκεκλημένους» ερμηνευτές που δεν είχαν κάνει πρόβα, με παραστάσεις τόσο σε θεατρικές σκηνές όσο και σε δημόσιους χώρους. Η τελευταία παραγωγή του ως Rotozaza είχε τίτλο Etiquette και ήταν επίσης η πρώτη «παράσταση» του Autoteatro. Έκτοτε, ο Αντ έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες, όπως είναι ο Tim Etchells και η Britt Hatzius, στη δημιουργία και άλλων Autoteatro υπάρχουν 48 διαφορετικές γλωσσικές εκδοχές των παραγωγών που έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα. Ένα από τα σόλο πρότζεκτ του είναι το The Other People: δομημένες συναντήσεις με άτομα εκτός του θεατρικού χώρου. Έχει πραγματοποιήσει εργαστήρια σε διάφορες χώρες και πρόσφατα συνεργάστηκε με την Edit Kaldor στο Every Nerve, μια ενότητα διάρκειας 10 εβδομάδων για το θέατρο DasArts του Άμστερνταμ. Ο Αντ έχει επίσης δουλέψει ως εκγυμναστής/μέντορας σε προγράμματα για καλλιτέχνες, όπως το ΜΑΚΕ (Ιρλανδία), το A-PASS και το Sound Image Culture (Βέλγιο).
Chris Kondek Ο Κρις Κόντεκ άρχισε να δουλεύει ως σχεδιαστής βίντεο το 1990, με τη θεατρική ομάδα The Wooster Group της Νέας Υόρκης. Το 1998 συνεργάστηκε με τη Laurie Anderson στη multimedia όπερα Songs and Stories from Moby Dick. Το 1999 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου συνεργάστηκε με τη χορογράφο Meg Stuart και τον θεατρικό σκηνοθέτη Stefan Pucher, καθώς και σε παραγωγές όπερας του Sebastian Baumgarten και του Falk Richter στο Μπαϊρόιτ και στο Ζάλτσμπουργκ. Το 2012, ο Κόντεκ τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο Faust για τη δουλειά του στο βίντεο. Από το 2004, από κοινού με την Christiane Kühl, δημιουργεί δικά του θεατρικά έργα. Το πρώτο τους έργο, Dead Cat Bounce, με θέμα το χρηματιστήριο, βραβεύτηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε και το κανάλι 3sat/ZDF. Το καλοκαίρι του 2004 δημιούργησαν την περφόρμανς-εγκατάσταση Anonymous P., σχετικά με έναν σύγχρονο Προμηθέα που δίνει στον άνθρωπο το σκοτάδι δηλαδή, τεχνικές κρυπτογράφησης και ανωνυμίας στον πλήρως εκτεθειμένο κόσμο δεδομένων μας. Boris Nikitin Ο Μπόρις Νικίτιν (γενν. 1979, Βασιλεία Ελβετίας) είναι θεατρικός σκηνοθέτης, σχεδιαστής χώρων και συγγραφέας. Ο Νικίτιν σπούδασε στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένων Θεατρικών Σπουδών του Γκίσσεν της Γερμανίας, έχοντας για καθηγητές καλλιτέχνες όπως οι ομάδες Rimini Protokoll και She She Pop και ο δραματουργός και σκηνοθέτης René Pollesch. Ο Νικίτιν δημιουργεί περφόρμανς και εγκαταστάσεις δωματίου. Τα έργα του περιοδεύουν διεθνώς. Πιο πρόσφατα έργα του είναι το Also the real thing στο Δελχί και η όπερα Sänger ohne Schatten στο φεστιβάλ Ruhrtriennale (Γερμανία). Ο Νικίτιν είναι επίσης καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ It s the Real Thing Basel Documentary Platform. Οι δουλειές του είναι ένα μείγμα περφόρμανς και θεάτρου της ψευδαίσθησης, μεταπηδώντας από το πολύ εννοιολογικό στο ύψιστα θεατρικό, παίζοντας με τα όρια μεταξύ προσβλητικού ντιλεταντισμού και ερμηνευτικής δεξιοτεχνίας. Τα έργα του παίζουν με τις έννοιες της ερμηνείας και της πραγματικότητας και τις θέτουν υπό αμφισβήτηση. Παίζουν επίσης με το πλαίσιο της ίδιας της περφόρμανς, με τους θεατρικούς κώδικες, την αντίληψη, τον τρόπο παρακολούθησης του θεατή, καθώς και με τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και θεάτρου. Σε ορισμένα έργα του είναι ασαφή τα όρια μεταξύ του «πριν», του «κατά τη διάρκεια» και του «μετά» την παράσταση. Markus Öhrn Ο Μάρκους Ερν (γενν. 1972) είναι Σουηδός καλλιτέχνης. Το 2008 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών Κόνστφακ της Στοκχόλμης. Δουλεύει με βίντεο εγκαταστάσεις και περφόρμανς. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στη Σουηδία και διεθνώς, όπως στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Στοκχόλμης, στο Kunstenfestivaldesarts των Βρυξελλών, στο θέατρο Volksbühne του Βερολίνου και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο
Arsenal του Βερολίνου. Το 2010 σκηνοθέτησε την πρώτη του θεατρική περφόρμανς, Conte d Amour, που πήρε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Impulse της Γερμανίας το 2011. Το Conte d Amour ήταν το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, η οποία ολοκληρώθηκε με το We Love Africa and Africa Loves Us (2012) και το Bis zum Tod (2014). Η περφόρμανς παρουσιάστηκε σε διεθνή φεστιβάλ, όπως στο Theatertreffen του Βερολίνου, στο Φεστιβάλ της Βιέννης, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, στο Παναμερικανικό Φεστιβάλ του Μόντρεαλ και στο Theater der Welt του Μάνχαϊμ. Ο Μάρκους Ερν ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Akira Takayama Ο Ακίρα Τακαγιάμα (γενν. 1969) ίδρυσε το Port B στο Τόκυο, το 2002. Ο Τακαγιάμα δημιουργεί έργα που μεταφέρουν το θέατρο έξω από τα υπάρχοντα πλαίσιά του και το συνδέουν με άλλα μέσα. Εργάζεται για να ανανεώσει την «αρχιτεκτονική του θεάτρου», διευρύνοντας τις συμβάσεις του θεάτρου και του κοινού μέσα στην κοινωνία και τον αστικό χώρο. Η δουλειά του, που φέρνει το κοινό στο επίκεντρο, είναι μια προσπάθεια δημιουργίας ενός θεάτρου πέρα από το θεατρικό χώρο, ως νέα κοινωνική πλατφόρμα και λειτουργία. Τα τελευταία χρόνια αλληλεπιδρά με ένα ευρύ φάσμα πεδίων, όπως τουρισμό, πολεοδομική έρευνα, τέχνες και αρχιτεκτονική, χρησιμοποιώντας θεατρικές ιδέες για να καλλιεργήσει νέες δυνατότητες σε ποικίλα μέσα και είδη. Στην Ευρώπη, μια από τις τελευταίες του δουλειές είναι το Evacuation, σε σύμπραξη με το πολιτιστικό κέντρο Künstlerhouse Mousonturm της Φρανκφούρτης. Taldans Company Η ομάδα χορού Taldans ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Mustafa Kaplan και τη Filiz Sizanli το 2003. Ο Καπλάν και η Σιζανλί έχουν δημιουργήσει πολλά ανεξάρτητα και συνεργατικά έργα. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και τα: Sek Sek (2003), Solum (2004), Graf (2006), Dokuman (2009), ip/site (2011), Eskiyeni (2013), και We Need to Move Urgently (2014). Η ομάδα πήρε το όνομά της από το Εργαστήριο Θεατρικής Έρευνας (TAL) του Μητροπολιτικού Δημοτικού Θεάτρου της Κωνσταντινούπολης, μια ερευνητική μονάδα κίνησης και χορού που ίδρυσε ο Καπλάν. Από το 2003, η ομάδα περιοδεύει στην Τουρκία καθώς και σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη, με οκτώ διαφορετικά έργα, που είναι αποτέλεσμα συμπράξεων ή συμπαραγωγών με διάφορα πολιτιστικά ευρωπαϊκά ιδρύματα. Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές της ομάδας κάνουν επίσης ατομικές παραγωγές και προσκαλούνται σε σχετικές διεθνείς συναντήσεις, πάνελ και συνέδρια, καθώς και ως εκπαιδευτές σε εργαστήρια. Doris Uhlich Η Ντόρις Ούλιχ σπούδασε παιδαγωγική σύγχρονου χορού στο Ωδείο της Βιέννης, ήταν μέλος της ομάδας theatercombinat και από το 2006 δημιουργεί προσωπικές της δουλειές. Έχει
ανακηρυχθεί «σημαντική αναδυόμενη χορογράφος» από την ετήσια έκδοση του Ballettanz το 2008, «χορεύτρια της χρονιάς» από το περιοδικό tanz για το 2011 και το 2013, ενώ έχει τιμηθεί με το βραβείο «εξαιρετικού καλλιτέχνη» στην κατηγορία των «Παραστατικών Τεχνών» του Υπουργείου Παιδείας, Τέχνης και Πολιτισμού της Αυστρίας. Ανάμεσα στα έργα της είναι και τα: SPITZE (πρεμιέρα στο Brut, Βιέννη, 2008), more than enough (πρεμιέρα στο Les Subsistances, Λυών, 2009), Rising Swan (πρεμιέρα στο Brut, Βιέννη, 2010), Uhlich (πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βιέννης, 2011), Come Back (πρεμιέρα στο φεστιβάλ steirischer herbst, 2012), more than naked (πρεμιέρα στο διεθνές φεστιβάλ χορού ImPulsTanz, 2013) και Universal Dancer (πρεμιέρα στο Brut, Βιέννη, 2014). Daniel Wetzel Ο Ντάνιελ Βέτσελ είναι μέλος της γερμανο-ελβετικής καλλιτεχνικής τριάδας Rimini Protokoll, που δημιουργήθηκε το 2000 στο Γκίσεν της Γερμανίας. Το έργο τους στα πεδία του θεάτρου, των ηχητικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, των ταινιών και των εικαστικών εγκαταστάσεων προκύπτει κάθε φορά από διαφορετικό συνδυασμό της ομάδας, είτε και από τα τρία μέλη, είτε από δύο, είτε και σόλο επίσης. Είναι πολύ γνωστοί για την ανάπτυξη των δικών τους μορφών στο θέατρο-ντοκουμέντο και έχουν ασκήσει ισχυρή επιρροή στη διεθνή θεατρική σκηνή, στα δεκαπέντε αυτά χρόνια παρουσίας τους. Το χτίσιμο κάθε έργου τους γίνεται μέσα από έντονη ερευνητική διεργασία και συχνά δίνει έμφαση στον κοινό θεατρικό πειραματισμό προκειμένου να παραχθούν εμπειρίες. Από το 2000, οι Rimini Protokoll έχουν φέρει στη σκηνή και σε δημόσιους χώρους πόλεων το λεγόμενο «θέατρο των ειδικών», με έργα που ερμηνεύουν μη-επαγγελματίες ηθοποιοί οι οποίοι αποκαλούνται «ειδικοί» επειδή δεν αναμένεται από αυτούς να υποδυθούν ρόλους αλλά να μοιραστούν με το κοινό εμπειρίες τους. Οι Rimini Protokoll έχουν παρουσιάσει στην Αθήνα τις παραγωγές τους Προμηθέας στην Αθήνα (Φεστιβάλ Αθηνών, Ηρώδειο, 2010), Call Cutta in a Box (Bios, 2011) και τη συμπαραγωγή με τη Στέγη, Situation Rooms (Fast Forward Festival, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, 2014). Κάτια Αρφαρά Η Κάτια Αρφαρά είναι ερευνήτρια, συγγραφέας, καθηγήτρια και επιμελήτρια. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού στις θεατρικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και διδακτορικού στην ιστορία της τέχνης από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Τα δοκίμιά της, που εστιάζουν στα σημεία συνάντησης των παραστατικών και των εικαστικών τεχνών, έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά και κριτικές ανθολογίες. Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Είναι ερευνήτρια στο Κέντρο για την Ιστορία και τη Θεωρία των Τεχνών του Παρισιού (EHESS). Από το 2009, είναι καλλιτεχνική διευθύντρια Θεάτρου και Χορού της Στέγης
Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Έχει γράψει το βιβλίο Théâtralités contemporaines (2011). Anna Mülter Η Άννα Μύλτερ είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του ετήσιου φεστιβάλ χορού Tanztage Berlin, το οποίο παρουσιάζει δουλειές νέων χορογράφων που ζουν στο Βερολίνο. Επίσης, είναι συνεπιμελήτρια στο τακτικό πρόγραμμα χορού του Sophiensaele, που είναι ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους για ανεξάρτητες παραγωγές χορού και θεάτρου στη Γερμανία. Μετά από 9 χρόνια εργασίας στο HAU (Hebbel am Uffer) του Βερολίνου, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Matthias Lilienthal, ήταν βοηθός επιμελήτρια στο διεθνές φεστιβάλ παραστατικών τεχνών του Theater der Welt στο Μάνχαϊμ, το 2014. Έχει δουλέψει για την παρουσίαση του X Apartments στο Βερολίνο, το Γιοχάνεσμπουργκ και τη Βηρυτό. Πρόδρομος Τσινικόρης Ο Πρόδρομος Τσινικόρης (γενν. 1981, Βούππερταλ Γερμανίας), γιος μεταναστών στη Γερμανία, είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ και εργάζεται ως σκηνοθέτης, δραματουργός και ηθοποιός. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με την «Πειραματική Σκηνή της Τέχνης», τον Dimiter Gotscheff και τους Rimini Protokoll. Μαζί με τον Ανέστη Αζά έχει γράψει και σκηνοθετήσει τα reality theatre έργα Ταξίδι με τρένο (2011, Φεστιβάλ Αθηνών), Επίδαυρος Ένα ντοκιμαντέρ (2012, Μικρή Επίδαυρος), Τηλέμαχος Should I stay or should I go? (2013, Ballhaus Naunynstrasse, Βερολίνο / Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Αθήνα) και Utopia in progress (2014, Jugendtheater Konstanz, Γερμανία / ΚΘΒΕ). Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου.