Νομοθεσία - Δίκαιο Μηνιαίο Ηλεκτρονικό Περιοδικό Νομικής ιστοσελίδας www.nomothesia.net Αύγουστος 2019 Τεύχος 24
Ηλεκτρονικό Περιοδικό Επικεφαλής - Αρχισυντάκτης: Καραμέτος Κ. Γεώργιος Συντακτική ομάδα: Καραμέτος Κ. Γεώργιος Από τον Σεπτέμβριο του 2017 και κάθε μήνα θα κυκλοφορεί το μηνιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό της νομικής ιστοσελίδας www.nomothesia.net το οποίο θα περιλαμβάνει τις κυριότερες νομικές ειδήσεις του προηγούμενου μήνα. Τα άρθρα αυτά θα είναι σύνοψη των δημοσιευμένων άρθρων από την ιστοσελίδα μας. Ευελπιστούμε στη αποδοχή του νέου μας αυτού εγχειρήματος. Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ i) Υποχρέωση του δικαστηρίου να ενημερώσει τον υπόχρεο διάδικο για την παράλειψη κατάθεσης του παραβόλου Προϋποθέσεις (ΔΕφΠατρών).4 ii) Παραβίαση του δικαστικού απορρήτου: Η νέα διάταξη του άρθρου 251 ΠΚ 6 iii) Aγωγή αποζημίωσης λόγω μη συμμόρφωσης της Διοίκησης με ακυρωτική απόφαση δικαστηρίου σχετικά με καταβληθέν πρόστιμο (ΔΠρΑθ)..8 iv) Συκοφαντική Δυσφήμιση: «Τρίτος» είναι και ο γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής, οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι αστυνομικοί (ΑΠ) 9 v) Κοινός τραπεζικός λογαριασμός: Δικαιώματα κληρονόμων αποθανόντος συνδικαιούχου και ο όρος του άρθρου 2 του ν.5638/32..11 vi) Αναστολή εκτέλεσης διαταγής πληρωμής: Άκυρος ο όρος υπολογισμού του επιτοκίου σε έτος 360 ημερών..14
Υποχρέωση του δικαστηρίου να ενημερώσει τον υπόχρεο διάδικο για την παράλειψη κατάθεσης του παραβόλου Προϋποθέσεις (ΔΕφΠατρών) Διοικητικό Εφετείο Πατρών 246/2017: Η υποχρέωση του δικαστηρίου να ενημερώσει τον υπόχρεο διάδικο για την παράλειψή του να καταθέσει το προβλεπόμενο παράβολο στοιχειοθετείται μόνο στην περίπτωση που ο διάδικος ή ο πληρεξούσιός του δικηγόρος παρέστη αυτοπροσώπως κατά τη συζήτηση της υποθέσεως στο ακροατήριο, ενώ σε αντίθετη περίπτωση, τέτοια υποχρέωση δεν υφίσταται, ενώ για να απευθυνθεί η σχετική πρόσκληση στο δικηγόρο που παρέστη, απαιτείται αυτός να έχει νομιμοποιηθεί προσηκόντως ως δικαστικός πληρεξούσιος του διαδίκου.εφαρμοζόμενες διατάξεις: άρθρο 277. 139 του Κ.Δ.Δ. (ν. 2717/1999) «Κατά τις ανωτέρω διατάξεις, ναι μεν η μη καταβολή του ως άνω παραβόλου έως την πρώτη συζήτηση δεν οδηγεί, κατ αρχήν, στην άμεση απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης, αφού θεσπίζεται υποχρέωση του δικαστηρίου να μετέλθει πρώτα τη διαδικασία που προβλέπεται στο άρθρο 139Α του Κ.Δ.Δ., προκειμένου να ενημερώσει τον υπόχρεο διάδικο για την υφιστάμενη παράλειψή του, και μόνο σε περίπτωση που αυτή αποβεί άκαρπη μπορεί να χωρήσει στην ανωτέρω απόρριψη (Ολομ. ΣτΕ 601/ 2012, ΣτΕ 1223/ 2015), πλην όμως, όπως έχει κριθεί, η εν λόγω υποχρέωση του δικαστηρίου στοιχειοθετείται μόνο στην περίπτωση που ο διάδικος ή ο πληρεξούσιός του δικηγόρος παρέστη αυτοπροσώπως κατά τη συζήτηση της υποθέσεως στο ακροατήριο, ενώ σε αντίθετη περίπτωση, τέτοια υποχρέωση δεν υφίσταται (ΣτΕ 398/2015, 3301/ 2012, 4416/2005). Τέλος, ο δικηγόρος στον οποίο μπορεί, όπως ρητώς αναφέρεται στην ανωτέρω διάταξη, να απευθυνθεί η σχετική πρόσκληση, απαιτείται οπωσδήποτε να έχει νομιμοποιηθεί προσηκόντως (κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 30 παρ. 2 και 3 του Κ.Δ.Δ.) ως δικαστικός πληρεξούσιος του διαδίκου (ΣτΕ 1223/2015). 3. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, οι εκκαλούντες, κατέβαλαν, έως την παρούσα πρώτη συζήτηση στο ακροατήριο, ένα παράβολο ποσού 150 ευρώ, μολονότι κάθε ένας από αυτούς όφειλε να καταβάλει παράβολο ύψους 75 ευρώ. Για το λόγο αυτό, ο οποίος εξετάζεται αυτεπαγγέλτως, βάσει του άρθρου 35 του Κ.Δ.Δ., πρέπει η κρινόμενη έφεση να απορριφθεί ως απαράδεκτη (ΣτΕ 2207/2015, 285/2015, 2964/ 2014 κ.ά.), χωρίς, σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στην προηγούμενη σκέψη, να συντρέχει εν προκειμένω νόμιμη περίπτωση να
ενεργοποιηθεί προηγουμένως η διαδικασία του άρθρου 139Α του Κ.Δ.Δ., ενόψει του ότι κατά τη συζήτηση της υποθέσεως οι εκκαλούντες παρέστησαν μεν δια του φερομένου ως πληρεξουσίου δικηγόρου τους Αθανασίου Διαμαντόπουλου, ο οποίος ζήτησε και έλαβε προθεσμία δέκα (10) ημερών προκειμένου να καταθέσει νομιμοποιητικά έγγραφα, τα οποία, ωστόσο, ουδέποτε κατέθεσε, λόγος, άλλωστε, για τον οποίο η κρινόμενη έφεση πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 5 του Κ.Δ.Δ., να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Απορρίπτει την έφεση».(δημοσίευση:αχαϊκή Διοικητική Νομολογία, 2019, ΔΣ Πατρών) Αναδημοσίευση από legalnews24.gr
Παραβίαση του δικαστικού απορρήτου: Η νέα διάταξη του άρθρου 251 ΠΚ Σημαντικές αλλαγές επέφερε ο ν. 4619/2019 στο άρθρο 251 του Ποινικού Κώδικα που αφορά στην παραβίαση του δικαστικού απορρήτου.η νέα διατύπωση του άρθρου 251 ΠΚ έχει ως εξής:«1. Όποιος καλείται κατά νόμο να ασκήσει δικαστικά καθήκοντα ή ο διαιτητής, αν με οποιονδήποτε τρόπο γνωστοποιεί σε άλλον, αφήνει να περιέλθει στην κατοχή ή γνώση άλλου, ανακοινώνει ή διαδίδει δικαστικό απόρρητο, τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματική ποινή. Αν με την πράξη σκόπευε να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον οποιοδήποτε όφελος ή να βλάψει άλλον, επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών και χρηματική ποινή. Η παράβαση αυτή τιμωρείται και αν τελέστηκε μετά την αποχώρηση από την υπηρεσία.2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και εκείνος στον οποίο το δικαστικό απόρρητο ήταν προσιτό λόγω της υπηρεσίας του ή της συμμετοχής του στη διαδικασία ως δικηγόρου ή διαδίκου.3. Το δικαστικό απόρρητο κατά το άρθρο αυτό αφορά γεγονότα, έγγραφα ή πληροφορίες όταν αυτά σχετίζονται με: α) συνεδρίαση δικαστικού συμβουλίου, β) διάσκεψη ή μυστική ψηφοφορία, γ) πράξεις που διενεργούνται στη διάρκεια της ανάκρισης, δ) συνεδρίαση δικαστηρίου που έχει διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών, όταν από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων της προκαλείται κίνδυνος προσβολής άλλου ή ε) στοιχεία που σχετίζονται με διαιτησία ή διαμεσολάβηση, όταν η δημοσιοποίησή τους δημιουργεί κίνδυνο προσβολής του ενός μέρους».σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, στο άρθρο 251 τυποποιείται το έγκληµα της παραβίασης δικαστικού απορρήτου. Σηµαντική καινοτοµία της συγκεκριµένης διάταξης είναι το ότι δίδεται σε αυτή συγκεκριµένος ορισµός του δικαστικού απορρήτου (παρ. 3). Επιπλέον, στην ίδια διάταξη διαµορφώνεται µια διακεκριµένη µορφή του εγκλήµατος, όταν ο δράστης σκοπεύει να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον οποιοδήποτε όφελος ή να βλάψει άλλον (παρ. 1 εδ. β ), ενώ διευρύνεται και το περιεχόµενο του εγκλήµατος που τυποποιείται στην δεύτερη παράγραφο του άρθρου, εφόσον δράστης δεν είναι µόνο αυτός που έχει παρευρεθεί στη διάσκεψη, αλλά κάθε ένας στον οποίο το δικαστικό απόρρητο ήταν προσιτό λόγω της υπηρεσίας του ή της συµµετοχής του στη διαδικασία ως δικηγόρου ή διαδίκουτο προϊσχύσαν άρθρο 251 είχε ως ακολούθως:«1. Οποιος καλείται κατά το νόμο να εκτελέσει δικαστικά καθήκοντα και γνωστοποιεί σε άλλον απόρρητα από τη διάσκεψη ή την ψηφοφορία στην οποία πήρε μέρος τιμωρείται με Φυλάκιση μέχρι δύο ετών. 2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος παρευρεθεί σε
τέτοια διάσκεψη ή ψηφοφορία λόγω των καθηκόντων του αν γνωστοποιήσει σε άλλον τα απόρρητά της». Αναδημοσίευση από legalnews24.gr
Aγωγή αποζημίωσης λόγω μη συμμόρφωσης της Διοίκησης με ακυρωτική απόφαση δικαστηρίου σχετικά με καταβληθέν πρόστιμο (ΔΠρΑθ) ΔΠρΑθ 13571/2018, 17ο Τμήμα: Μη συμμόρφωση της Διοίκησης με ακυρωτική απόφαση δικαστηρίου σχετικά με καταβληθέν πρόστιμο μετά των σχετικών τόκων, γεννά αξίωση επιστροφής του, επιδιώξιμη με αγωγήσε περίπτωση ακύρωσης πράξης επιβολής προστίμου, το οποίο έχει ήδη καταβληθεί από τον υπόχρεο μαζί με τυχόν προσαυξήσεις, το συνολικό καταβληθέν ποσό πρέπει να επιστραφεί στον καταβαλόντα, προστιθεμένου του εκάστοτε προβλεπόμενου νόμιμου τόκου, διότι μόνο με τον τρόπο αυτό τα πράγματα αποκαθίστανται στην κατάσταση που θα ήταν, εάν δεν είχε εκδοθεί η πράξη που ακυρώθηκε. Συνεπώς, η επιστροφή του ποσού αυτού (προστίμου, τυχόν προσαυξήσεων και νομίμου τόκου), δύναται να επιδιωχθεί με άσκηση αγωγής αποζημίωσης, κατ άρθρα 105 και 106 Εισ.Ν.Α.Κ., σε περίπτωση μη συμμόρφωσης ή μη προσήκουσας συμμόρφωσης της Διοίκησης προς την ανωτέρω υποχρέωσή της, που απορρέει ευθέως από την ακυρωτική απόφαση, δεδομένου ότι διατηρείται ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της εν λόγω παράνομης πράξης και της ζημίας, εφόσον η αρχικώς εκδοθείσα παράνομη διοικητική πράξη έχει εφαρμοσθεί για ορισμένο χρονικό διάστημα, δηλαδή μέχρι την έκδοση της νεότερης νόμιμης πράξης. Περαιτέρω, ως προς την έναρξη της τοκογονίας αρκεί η γένεση της επιδικίας. (πηγή:adjustice.gr) Αναδημοσίευση από legalnews24.gr
Συκοφαντική Δυσφήμιση: «Τρίτος» είναι και ο γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής, οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι αστυνομικοί (ΑΠ) Άρειος Πάγος -Απόφαση 841 / 2019 (ΣΤ, Ποινικές): Συκοφαντική Δυσφήμιση- Στην έννοια του τρίτου, κατά τις διατάξεις των άρθρων 362, 363 ΠΚ, περιλαμβάνεται οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο ή αρχή, όπως ο γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής, οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι αστυνομικοί κλπ που έλαβαν γνώση του δυσφημιστικού ισχυρισμού ή της διάδοσης.«στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη υπ αριθμόν 3837-3901/2018 απόφαση το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, που την εξέδωσε δικάζοντας σε πρώτο βαθμό, δέχθηκε ανελέγκτως στο σκεπτικό του, μετά από εκτίμηση των αναφερομένων σ αυτή κατ είδος αποδεικτικών μέσων (καταθέσεις μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης, αναγνωσθέντα έγγραφα, απολογίες κατηγορουμένων ου) και κατά το ενδιαφέρον στην κρινόμενη υπόθεση μέρος, ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα.όσον αφορά δε την πράξη της συκοφαντικής δυσφήμησης (που σχετίζεται με την από μέρους των κατηγορουμένων υποβολή των μηνυτήριων αναφορών στον αρμόδιο Εισαγγελέα), οι κατηγορούμενοι πρέπει να κηρυχθούν αθώοι, καθόσον, σύμφωνα με την άποψη που και το παρόν Δικαστήριο υιοθετεί ως ορθότερη, δεν δύναται να θεωρηθεί «τρίτος» των οικείων ποινικών διατάξεων (άρθρα 362, 363 ΠΚ) πρόσωπο θεσμικά (δικονομικά) εξουσιοδοτημένο να παραλαμβάνει και να εξετάζει μηνύσεις, καταγγελίες κλπ. Τα πρόσωπα αυτά, κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους αποβάλλουν την προσωπική τους ταυτότητα και εξυπηρετούν αποκλειστικά τον ανατιθέμενο σ αυτούς θεσμικό τους ρόλο (βλ. την υπ αριθ. 373/2016 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών).Με την ως άνω όμως παραδοχή, την οποία διέλαβε στο σκεπτικό της προσβαλλόμενης υπ αριθμόν 3837-3901/2018 απόφασής του το δικάσαν Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σχετικά με την αξιόποινη πράξη της συκοφαντικής δυσφήμισης, προέβη σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των ουσιαστικών ποινικών διατάξεων των άρθρων 362 και 363 του ΠΚ, καθόσον στην έννοια του τρίτου, κατά τις διατάξεις αυτές, περιλαμβάνεται οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο ή αρχή, όπως ο γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής, οι δικαστές, οι εισαγγελείς οι αστυνομικοί κλπ που έλαβαν γνώση του δυσφημιστικού ισχυρισμού ή της διάδοσης (ΑΠ 1013/2018, ΑΠ 1777/2017, ΑΠ 611/2015), ενόψει μάλιστα και του
ότι και από την γραμματική ακόμη διατύπωση του κειμένου των διατάξεων των άρθρων 362-363 του ΠΚ συνάγεται ευθέως ότι «τρίτος» είναι κάθε πρόσωπο που λαμβάνει γνώση των φερόμενων συκοφαντικών ισχυρισμών, αφού δεν γίνεται σ αυτές οποιαδήποτε εξαίρεση ή διάκριση για τα όργανα που είναι κατά το νόμο αρμόδια να παραλαμβάνουν μηνύσεις, καταθέσεις, αναφορές κλπ. Επομένως, το ως άνω Δικαστήριο κηρύσσοντας αθώους τους ως άνω κατηγορούμενους και ήδη αναιρεσίβλητους, με βάση την ως άνω παραδοχή, υπέπεσε στην πλημμέλεια της εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των ως άνω διατάξεων και συνεπώς πρέπει να γίνει δεκτός ο από το άρθρο 510 1 στοιχ. Ε του ΚΠΔ μοναδικός λόγος της κρινόμενης αναίρεσης, να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμενη υπ αριθμόν 3837-3901/2018 απόφαση του Β Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, ως προς τις διατάξεις της, που αφορούν την αθώωση των ως άνω κατηγορουμένων και ήδη αναιρεσίβλητων για την πράξη της συκοφαντικής δυσφήμισης και να παραπεμφθεί η υπόθεση κατά το αναιρούμενο μέρος της για νέα κρίση στο ίδιο Δικαστήριο, αφού είναι δυνατή η συγκρότησή του από άλλους Δικαστές, εκτός από εκείνους που την εξέδωσαν (άρθρο 519 του ΚΠΔ)».(areiospagos.gr) Αναδημοσίευση από legalnews24.gr
Κοινός τραπεζικός λογαριασμός: Δικαιώματα κληρονόμων αποθανόντος συνδικαιούχου και ο όρος του άρθρου 2 του ν.5638/32 AΠ 351/2018 (πολ.):κοινός τραπεζικός λογαριασμός- Η ανάληψη του συνόλου των καταθέσεων από ένα συνδικαιούχο επιφέρει πλήρη απόσβεση της ενοχής της Τράπεζας έναντι όλων.δικαίωμα αναγωγής των λοιπών συνδικαιούχων έναντι του αναλαβόντος τις καταθέσεις συνδικαιούχου. Δικαίωμα των κληρονόμων του αποθανόντος συνδικαιούχου να αξιώσουν από τον αναλαβοντα τις καταθέσεις το τμήμα εκείνο της καταθέσεως που αναλογεί στο δικαιοπάροχό τους με βάση τις εσωτερικές σχέσεις των καταθετών. Εάν όμως έχει τεθεί ο όρος του άρθρου 2 του ν. 5638/1932, τότε σε περίπτωση θανάτου ενός από τους καταθέτες, περιέρχεται αυτοδικαίως, εξ ιδίου δικαίου, η κατάθεση και ο λογαριασμός εξ αυτής στους επιζώντες, έναντι των οποίων οι κληρονόμοι του αποθανόντος καταθέτη δεν μπορούν να στραφούν και να αξιώσουν το κατά τις εσωτερικές σχέσεις τμήμα της καταθέσεως που αναλογούσε σ εκείνον, όπως θα μπορούσαν να πράξουν, αν δεν είχε τεθεί ο ως άνω όρος, του οποίου σε αυτό και μόνο εξαντλείται η νομική ενέργεια.«κατά το άρθρο 1 παρ.1 και 2 του ν. 5368/1932, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του ν.δ. 951/1971 και διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρο 124 περ. Δ στοιχ.α του ν.δ. 118/1973: «χρηματική κατάθεσις παρά τραπέζη εις ανοικτόν λογαριασμόν επ ονόματι δύο ή πλειοτέρων από κοινού (compte joint account) είναι εν τη εννοία του παρόντος νόμου η περιέχουσα τον όρον ότι του εκ ταύτης λογαριασμού δύναται να κάμνη χρήσιν, εν όλω ή εν μέρει, άνευ συμπράξεως των λοιπών, είτε εις είτε τινές, και πάντες κατ ιδίαν οι δικαιούχοι (παρ.1). Η χρηματική κατάθεσις, περί ης η προηγουμένη παράγραφος, επιτρέπεται να ενεργήται και εις κοινόν λογαριασμόν επί προθεσμία ή ταμιευτηρίου υπό προειδοποίησιν (παρ. 2)».Από τις διατάξεις αυτές, συνδυαζόμενες προς εκείνες των άρθρων 2 παρ.1 του ν.δ. 17-7/13-8-1923 «περί ειδικών διατάξεων επί ανωνύμων εταιριών», 411, 489, 490, 491, και 493 του Α.Κ. προκύπτει ότι, σε περίπτωση χρηματικής καταθέσεως επ ονόματι του ιδίου του καταθέτου και τρίτου ή τρίτων προσώπων σε κοινό λογαριασμό και ανεξαρτήτως του αν τα κατατεθέντα χρήματα ανήκαν σε όλους υπέρ των οποίων έγινε η κατάθεση ή σε μερικούς από αυτούς, παράγεται μεταξύ του καταθέτου και του τρίτου αφ ενός και του δέκτου της καταθέσεως νομικού προσώπου αφ ετέρου ενεργητική εις ολόκληρον ενοχή, με αποτέλεσμα η ανάληψη των χρημάτων της καταθέσεως (είτε όλων είτε μέρους αυτών) από ένα εκ των δικαιούχων να γίνεται εξ ιδίου δικαίου και όχι ως
αντιπροσώπου των λοιπών, εάν δε αναληφθεί ολόκληρο το ποσό της χρηματικής καταθέσεως από ένα μόνο δικαιούχο επέρχεται απόσβεση της απαιτήσεως εις ολόκληρον έναντι του δέκτου της καταθέσεως και ως προς τον μη αναλαβόντα δικαιούχο, ο οποίος αποκτά πλέον εκ του νόμου απαίτηση έναντι του αναλαβόντος ολόκληρο την κατάθεση, για την καταβολή ποσού αναλόγου προς τον αριθμό των συνδικαιούχων του κοινού λογαριασμού, εκτός εάν από την μεταξύ των εσωτερική σχέση προκύπτει άλλη αναλογία ή δικαίωμα σε ολόκληρο το ποσό της καταθέσεως ή έλλειψη δικαιώματος αναγωγής από τον μη αναλαβόντα.περαιτέρω, με τις διατάξεις των άρθρων 2 και 3 του ν. 5638/1932, που διατηρήθηκαν σε ισχύ με το άρθρο 124 περ. Δ εδ. α του ν.δ. 118/1973, ορίζεται αντιστοίχως ότι «επί των καταθέσεων τούτων δύναται να τεθεί προσθέτως ο όρος ότι άμα τω θανάτω οιουδήποτε των δικαιούχων, η κατάθεσις και ο εκ ταύτης λογαριασμός περιέρχεται αυτοδικαίως εις τους λοιπούς επιζώντας μέχρι του τελευταίου τούτων. Εν τη περιπτώσει ταύτη η κατάθεσις περιέρχεται εις αυτούς ελευθέρα παντός φόρου κληρονομιάς ή άλλου τέλους.αντιθέτως, η απαλλαγή αυτή δεν επεκτείνεται επί των κληρονόμων του τελευταίου απομείναντος δικαιούχου.» και ότι «Διάθεσις της καταθέσεως διά πράξεως εν ζωή είτε αιτία θανάτου δεν επιτρέπεται, οι δε κληρονόμοι του τελευτήσαντος είτε εξ αδιαθέτου είτε εκ διαθήκης, συμπεριλαμβανομένων και των αναγκαίων τοιούτων ουδέν δικαίωμα κέκτηνται επί της καταθέσεως». Από τις διατάξεις αυτές, η πρώτη των οποίων αναφέρεται στις εσωτερικές μεταξύ των περισσοτέρων καταθετών σχέσεις, ενώ η δεύτερη ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ της τραπέζης στην οποία έχει γίνει η κατάθεση και των περισσοτέρων καταθετών, συνδυαζόμενες και προς τις προδιαληφθείσες τοιαύτες, προκύπτει ότι σε περίπτωση θανάτου ενός των καταθετών, δεν χωρεί υποκατάσταση αυτού από τους τυχόν κληρονόμους του έναντι της τραπέζης, κατά της οποίας και δεν μπορούν να στραφούν επικαλούμενοι το κληρονομικό τους δικαίωμα, διότι διαφορετικά θα μεταβαλλόταν το πρόσωπο του καταθέτη χωρίς τη συγκατάθεση της τραπέζης.ο επιζών καταθέτης, ως εις ολόκληρον δανειστής έναντι της τραπέζης, μπορεί να εισπράξει και ολόκληρο το ποσόν της καταθέσεως οπότε οι κληρονόμοι του αποθανόντος θα μπορούν να αξιώσουν από αυτόν το τμήμα εκείνο της καταθέσεως που αναλογεί στο δικαιοπάροχό τους με βάση τις εσωτερικές σχέσεις των καταθετών.εάν όμως έχει τεθεί ο όρος του άρθρου 2 του ν. 5638/1932, τότε σε περίπτωση θανάτου ενός από τους καταθέτες, περιέρχεται αυτοδικαίως, εξ ιδίου δικαίου, η κατάθεση και ο λογαριασμός εξ αυτής στους επιζώντες, έναντι των οποίων
οι κληρονόμοι του αποθανόντος καταθέτη δεν μπορούν να στραφούν και να αξιώσουν το κατά τις εσωτερικές σχέσεις τμήμα της καταθέσεως που αναλογούσε σ εκείνον, όπως θα μπορούσαν να πράξουν, αν δεν είχε τεθεί ο ως άνω όρος, του οποίου σε αυτό και μόνο εξαντλείται η νομική ενέργεια.και αν όμως δεν έχει τεθεί ο άνω όρος, οι κληρονόμοι του αποθανόντος καταθέτη δεν υπεισέρχονται ως προς την κατάθεση στην έναντι της Τραπέζης θέση του κληρονομηθέντος, και επομένως η ανάληψη του ποσού αυτού από τον επιζώντα καταθέτη, και στην περίπτωση που αυτός είναι συγχρόνως και κληρονόμος του αποθανόντος γίνεται έναντι της Τραπέζης ιδίω ονόματι και όχι με την ιδιότητα του κληρονόμου (Α.Π. 1691/2014, 405/2007, 380/2006)». Αναδημοσίευση από legalnews24.gr
Αναστολή εκτέλεσης διαταγής πληρωμής: Άκυρος ο όρος υπολογισμού του επιτοκίου σε έτος 360 ημερών Μον.Πρωτοδικείο Αθηνών 3636/2019 (Ασφ): Άκυρος ο ΓΟΣ υπολογισμού του επιτοκίου σε έτος 360 ημερών, ως αντίθετος στην Κοινοτική Οδηγία 98/7/ΕΚ που ενσωματώθηκε στο Εθνικό Δίκαιο με ΚΥΑ Ζ1-178/2001, στη με αριθμό Ζ1798/2008 ΥΑ ως ισχύει τροποποιημένη με την υπ αριθμ. Ζ1-21/2011 ΥΑ, στην Κοινοτική Οδηγία 2008/48/ΕΚ που ενσωματώθηκε στο Εθνικό Δίκαιο με ΚΥΑ Ζ1-699/2010. Τούτο δεν αναιρείται από τη διάταξη του αρ. 3 παρ. 1 Ν 2842/2000, ούτε από την υπ αριθμ. 30/2000 πράξη του Συμβουλίου Νομισματικής Πολιτικής, καθώς οι διατάξεις αυτές είναι άσχετες με την ανάγκη προστασίας καταναλωτών ως ασθενέστερων διαπραγματευτικά μερών.ο εν λόγω τρόπος υπολογισμού των τόκων δεν αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης, αλλά επιβλήθηκε μονομερώς από την Τράπεζα στο πλαίσιο της λογικής ότι ο δανειολήπτης είτε θα το αποδεχόταν εν είδει πακέτου μεταξύ άλλων και τον όρο αυτό είτε δεν θα κατήρτιζε καθόλου την επίδικη σύμβαση (take it or leave it). H Τράπεζα επέβαλε το συγκεκριμένο όρο ως ανεπίδεκτο διαπραγμάτευσης, παρά τη συνδρομή στο πρόσωπο των αιτούντων της ιδιότητας των καταναλωτών (ως προς το τι ο εγγυητής είναι καταναλωτής βλ. ΟλΑΠ 13/2015). Παραβίαση της αρχής της διαφάνειας-ανεκκαθάριστη η απαίτηση-αναστέλλεται η εκτέλεση της διαταγής πληρωμής.(η απόφαση δημοσιεύεται με επιμέλεια του Δικηγόρου Πειραιά Γιώργου Καλτσά) Αναδημοσίευση από legalnews24.gr