ΠΑΡΕΜΒΑΗ την 5 η Διορθόδοξη υνάντηση Δικτύου Ορθοδόξων Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών (ερβία 9/2012) Κων/νου Παπαχριστοδούλου Προέδρου Δ.Σ. της Π.Ε.Γ., πτ. Θεολογίας, Καθηγητού Μουσικής. «Οι περιπέτειες ενός νέου» Μέσα από το βιβλίο: «Οι Γκουρού, ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος» Αγαπητοί συνεργάτες, Ο Γκουρουϊσμός, με την ευρύτερη έννοια, νομίζω ότι αποτελεί την θεμελιώδη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρη η εργασία μας. Όσοι από μας ασχολούνται επί χρόνια με το φαινόμενο των αιρέσεων και της Παραθρησκείας γνωρίζουμε ότι κάθε ομάδα, είτε βρίσκεται εκτός χριστιανικού πλαισίου είτε αποτελεί παρέκκλιση της χριστιανικής διδασκαλίας, περιστρέφεται γύρω από μία «αυθεντία». Μια προσωπικότητα που λίγο ως πολύ, επηρεάζει και καθορίζει τη ζωή, τη σκέψη και την εν γένει λειτουργία, κάθε μέλους της περί αυτής, ομάδας. Αντιμετωπίζοντας τον όρο «Γκουρουϊσμός», όπως προκύπτει μέσα από το πλαίσιο του ινδουϊσμού και του Βουδισμού, θα ήθελα να συμβάλω παραγωγικά στις εργασίες του δικτύου μας, παρουσιάζοντας όσο πιο συνοπτικά γίνεται, την ζωντανή εμπειρία ενός νέου ανθρώπου, του Διονύση Φαρασιώτη. Αυτή η εμπειρία καταγράφηκε από τον ίδιο σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο με τον τίτλο: «Οι Γκουρού, ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος». Το βιβλίο αυτό που εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2005, νομίζω ότι αποτελεί αυτό που αποκαλούμε στην Ελλάδα: «μια γροθιά στο στομάχι»! Θέτει το πρόβλημα του Γκουρουϊσμού στη σωστή του βάση και απομυθοποιεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ινδουιστικής και Βουδιστικής κοσμοθεωρίας. Ο Δ. Φαρασιώτης είναι ένας νέος γεμάτος μεταφυσικές αναζητήσεις, που διψάει για την «άλλη» γνώση. Που δεν συμβιβάζεται
με τα απλά, τα «καθημερινά», τα «τετριμμένα». Αυτή η δίψα για αναζήτηση υπάρχει λίγο ως πολύ σε κάθε άνθρωπο. Ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και δρα ο καθένας από μας, εκδηλώνει τις μεταφυσικές του αγωνίες με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Η «περιπέτεια του Δ. Φαρασιώτη, όπως ξετυλίγεται μέσα στο βιβλίο του, θυμίζει το ταξίδι του Οδυσσέα προς την «Ιθάκη». Πρόκειται για μια πορεία που τελικό προορισμό της, έχει την ολοκλήρωση του ανθρώπου, την εύρεση του νοήματος ζωής, τον «φωτισμό» του νού, ή τον «σκοτισμό» του; Θα φανεί στην πορεία Το ταξίδι της ζωής, για κάθε άνθρωπο, είναι σίγουρα δύσκολο, κουραστικό, πολλές φορές οδυνηρό ακόμη και καταστροφικό. Χρειάζεται υπόβαθρο, σταθερή πορεία και προοπτικές. Ευγενείς στόχους και υψηλά ιδανικά. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Όπως φαίνεται στο βιβλίο, ο ηρωάς μας, όντως ως άλλος Οδυσσέας, ταξίδεψε πολύ μεγάλο δρόμο. Πέρασε από πολλές «συμπληγάδες» και κινδύνεψε να χάσει, όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και την ψυχή του. Το βιβλίο, όπως λέει και ο συγγραφέας του, είναι «αυτοβιογραφικό». Τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν σε διάστημα, 10 περίπου ετών. Η δομή και η πλοκή του βιβλίου είναι πυκνή αλλά εξόχως συναρπαστική. Εξελίσσεται σε επεισόδια, σαν να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Οι περιγραφές είναι πολύ γλαφυρές και λεπτομερείς. Δεν αφήνουν τον αναγνώστη να κουραστεί. Από την αρχή του βιβλίου μέχρι και το τέλος, είναι συνεχής και διάχυτη η αγωνία του συγγραφέα για την αναζήτηση της αλήθειας. Πρόκειται για την πλήρη, ολοκληρωμένη και απόλυτη υπαρξιακή αλήθεια. Τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Μέσα στο βιβλίο ο συγγραφέας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που τον ταλανίζουν. «Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι; Ποιος είναι ο προορισμός μου»; Περιγράφει με πολύ ρεαλισμό, περιστατικά και περιπέτειες, από τα σπουδαστικά του χρόνια όπου εμπλέκεται με υπνωτιστές, μέντιουμ, μασόνους, πνευματιστές και αποκρυφιστικές ομάδες, κάθε είδους. Επίσης περιγράφει τις επαφές και τις εμπειρίες του με τον γέροντα Παΐσιο. Τους διαλόγους και τις συμβουλές του. Τα ταξίδια του στις Ινδίες και τις εμπειρίες με «σατανικούς» Γκουρού και αμφίβολους «αγίους» της ινδουιστικής κοσμοθεωρίας. Τις αλλεπάλληλες, σωτήριες παρεμβάσεις του π. Παϊσίου και τέλος την αποτίναξη της πλάνης και την κάθαρση μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Πολύ σημαντική θεωρούμε ότι είναι και η κριτική θεώρηση του ινδουιστικού και Βουδιστικού κοσμοειδώλου.
Ο Φαρασιώτης αποκαθηλώνει το πάνθεον του Ινδουισμού και ερμηνεύει τις πρακτικές της Γιόγκα, με έναν πρωτότυπο και καταλυτικό, για τον αναγνώστη, τρόπο. Αυτό που προκύπτει αβίαστα από την ανάγνωση του βιβλίου είναι η καταλυτική σύγκριση μεταξύ «γέροντα» -όπως αυτός λειτουργεί μέσα στο υγιές πλαίσιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας- και του «Γκουρού», ως αντιπροσώπου της Ινδουϊστικής και Βουδιστικής πνευματικότητας. Επιτρέψτε μου, σε αυτό το σημείο να σας υπενθυμίσω αυτό που επισήμανα και στην αρχή της ομιλίας μου. Ότι φαινόμενα «Γκουρουισμού» μπορεί να παρατηρήσουμε και στον εκκλησιαστικό χώρο, εφόσον το πλαίσιο μέσα στο οποίο παρατηρούνται, ξεφεύγει από την ορθή πράξη της Εκκλησίας. Οι διάλογοι και οι εμπειρίες του νέου με τον π. Παΐσιο αλλά και τους «αυθεντικούς» ινδούς «Γκουρού», αποκαλύπτουν τις χαώδεις διαφορές μεταξύ τους. Μέσα από την μελέτη του βιβλίου και λαμβάνοντας υπ όψιν την παραπάνω παρατήρηση, προκύπτουν αβίαστα, τα παρακάτω συμπεράσματα: 1. Καμία σχέση δεν έχει ο Ορθόδοξος «Γέροντας» με τον «Γκουρού» της ινδουιστικής και Βουδιστικής πνευματικότητας. 2. Ο «Γέροντας» πονά, αγωνίζεται και αγωνιά για την σωτηρία της ψυχής των πνευματικών του τέκνων αλλά και κάθε ανθρώπου. Ο «Γκουρού» ζει και υπάρχει για να «δοξάζεται» ως επίγειος Θεός χωρίς να έχει καμία «προσκόλληση» με τους μαθητές του. Ο «Γέροντας» έχει πνευματικά παιδιά. Ο «Γκουρού» οπαδούς. 3. Ο «Γέροντας» δεν επιδεικνύει ποτέ τα χαρίσματα και τις θείες δωρεές που έχει λάβει από τον Θεό για τον πνευματικό του αγώνα. Η τέλεση θαυμάτων έχει μοναδικό σκοπό τη σωτηρία του ανθρώπου και ποτέ την εξύψωση του γέροντα. Ο Γκουρού αντίθετα επιδιώκει το θαύμα και την αυτοπροβολή, προκειμένου να κατοχυρώσει την «θεϊκή» του διάσταση, μεταξύ των οπαδών του. 4. Σύμφωνα με τον νέο του βιβλίου, κάθε δράση και ενέργεια του Γκουρού είναι δαιμονική. Σε κάθε συνάντησή με «αυθεντικούς» γκουρού, η εμπειρία του ήταν τραυματική. Είχε πάντοτε την αίσθηση ότι ένα πονηρό πνεύμα κυριαρχούσε και τον γέμιζε με απογοήτευση και δυσφορία. Αντίθετα οι συναντήσεις του με τον γέροντα Παΐσιο τον γέμιζαν με μια γλυκιά ηρεμία. Πάντοτε έφευγε από το Άγιο Όρος ανανεωμένος και ήσυχος. Οι πνευματικές του «μπαταρίες» ήταν πάντοτε γεμάτες.
5. Στον γέροντα, τέλος, κυριαρχεί το ταπεινό φρόνημα ενώ στον Γκουρού η δαιμονική έπαρση. Σημαντική παράμετρος του βιβλίου είναι ότι ο νέος, εβρισκόμενος πάντα μέσα στην αμφισβήτηση, αμφιταλαντεύονταν συνεχώς μεταξύ της ορθόδοξης και της ινδουϊστικής πνευματικότητας. Μετά όμως από ένα 10ετή περιπετειώδη βίο, με βάση τις περιγραφές του, δεν φαίνεται να ξαναγυρίζει στην πλάνη. Ο π. Παΐσιος κατάφερε να ξεριζώσει από μέσα του κάθε αμφιβολία για το ποια είναι η πραγματική, η μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Και ο νέος εκτός από το να μας περιγράψει την περιπέτεια της ζωής του, ως μαρτυρία και ως αποκάλυψη, θεωρεί υποχρέωσή του να δώσει στο βιβλίο του «απολογητική» πλέον διάσταση. Προσπαθεί με επίσης γλαφυρό και ουσιαστικό τρόπο, να δώσει στον αναγνώστη την αληθινή διάσταση της πλάνης, συγκρίνοντας την με την αλήθεια της Εκκλησίας. Έτσι, ως εγκρατής θεολόγος πλέον, παραθέτει, με εξαιρετική επιτυχία, την αντίθεση μεταξύ: «Διαλογισμού-«Μάντρα» και Προσευχής. Μετενσάρκωσης και Ανάστασης. Εκκλησιαστικού Μυστηρίου και Μαγικής πράξης. Γκουρόυ και Γέροντα. Χριστιανικής και Ινδουιστικής πνευματικότητας. Αποδεικνύει περίτρανα μια πολύ βασική αρχή: Όταν γνωρίζει και βιώνει κανείς την ορθόδοξη πίστη αληθινά, δεν μπορεί να πλανηθεί. Έτσι το τελευταίο μέρος του βιβλίου το επιγράφει πολύ ευρηματικά και έξυπνα: 6 ο Μέρος «κέφτομαι. άρα υπάρχω». Σ αυτό, αποκαθηλώνει ουσιαστικά και τυπικά με πολλά και αξιόλογα επιχειρήματα, ολόκληρο το οικοδόμημα του Ινδουιστικού Πανθέου. Αποδεικνύει ότι η Γιόγκα όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη, όχι μόνο δεν προκαλεί ευεξία και γαλήνη, αλλά αντίθετα μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην υγεία. Απομυθοποιείται τέλος, το Πάνθεον του Ινδουισμού. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ινδία ο λαός λατρεύει είδωλα. «Είδωλα χειρών ανθρώπων». Πρόκειται για πλήθος μερικών χιλιάδων θεοτήτων, ζωόμορφων ή ανθρωπόμορφων που περιπλέκονται μέσα σε ένα απύθμενο μυθολογικό καζάνι. Ατέλειωτες ιστορίες και μύθοι περιβάλλουν τις χιλιάδες θεότητες. Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης σύγχυση, στην καλύτερη περίπτωση και ο «δαιμονισμός» στη χειρότερη.
Αποδεικνύει επίσης ότι η διδασκαλία του Κάρμα αποτελεί την πλέον αριστοτεχνική αμέθοδο υποδούλωσης ανθρώπων. Αφού κανείς παραμένει έρμαιο στις πράξεις της προηγούμενης ζωής του και έτσι δεν έχει καμιά δυνατότητα να εξελιχθεί κοινωνικά και πολιτιστικά, ακόμα και στο επίπεδο της σκέψης. Το βιβλίο δίνει ακόμα, πολλές πληροφορίες για τον κόσμο της απάτης γενικά, των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, ένα θησαυρό γνώσης, μέσω του οποίου, καθοδηγείται ο αναγνώστης στην ορθή πίστη της Εκκλησίας. Κι αυτό διότι το βιβλίο βρίθει χριστιανικών διδασκαλιών, γραφικών χωρίων, πατερικών κειμένων, εμπειριών από γέροντες και χαρισματούχους εκτός του χώρου της Εκκλησίας. Αυτό που κάνει αυτό το βιβλίο μοναδικό και πολύ συναρπαστικό είναι η άμεση αντιπαράθεση Εκκλησίας και παραθρησκείας. Από τη μια η αλήθεια και μάλιστα εμπειρική και από την άλλη η πλάνη και οι μεθοδίες του διαβόλου, δοσμένες πάλι από την εμπειρία του ίδιου προσώπου. Αντί άλλου επιλόγου, θεωρούμε ότι πρέπει να τελειώσουμε με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα. Του Διονύση Φαρασιώτη, αφού σημειώσουμε εδώ, ότι για ευνόητους λόγους, δεν πρόκειται για το πραγματικό όνομα του συγγραφέα. «Ας αποφασίσουμε ταπεινά να συμμορφώσουμε τις ψυχές μας, τις ζωές μας, όπως οι Άγιοι μας υποδεικνύουν, και ας επικαλεσθούμε τις ευχές τους, ώστε ο καθένας μας προσωπικά ν αποχτήσει εμπειρία Θεού εν Αγίω Πνεύματι. Τότε όλα θα μπουν στη θέση τους. Θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από τη φαντασία, το φως, από το σκοτάδι που παρουσιάζεται σαν φως. Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του γέροντα, που μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση και αγάπη του Ιησού, γιατί δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο, αναγκαιότερο, υψηλότερο σ αυτόν τον κόσμο, από τη γνώση και αγάπη του αληθινού Θεού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Γιατί αυτό που χάνεται ή κερδίζεται στο τέλος κάθε ανθρώπινης πορείας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αιώνια ζωή. Αμήν».