Mona Perises. Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής Μυθιστορηματική βιογραφία Μέρος πρώτο

Mona Perises Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής Μυθιστορηματική βιογραφία Μέρος πρώτο ISBN: 978-618-81894-1-6 Mona Perises 2003 2013 Ελλάδα Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος Ελλάδα

Η Μάγια είναι μια 42χρονη γυναίκα, που μετά από μια απρόσμενη αρρώστια και δεκατέσσερα χρόνια αποτυχημένου γάμου, φεύγει από το σπίτι της, εγκαταλείποντας τον σύζυγο της, αλλά όχι τα παιδιά της. Έχει σκοπό όταν γυρίσει πίσω να κάνει αίτηση διαζυγίου, να τα πάρει και να ζήσει μαζί τους στην πόλη καταγωγής της. Πρώτα μπαίνει σε κάποιο νοσοκομείο για θεραπεία και μετά από μια εβδομάδα πάει να ξεκουραστεί σε κάτι φίλους της στην Αίγινα. Τα αρχικά σχέδια της ανατρέπονται, όταν στο φέρι για το νησί γνωρίζει τον τριαντάχρονο Μάριο, ένα νεαρό τελειόφοιτο πανεπιστημίου του Λονδίνο. Αυτός δεν έχει κανένα συγγενή είναι εντελώς μόνος και η Μάγια είναι μια 42χρονη γυναίκα που θέλει να βάλει τέλος στην πικρή και ανεπαρκή αισθηματικά ζωή της. Έχει περάσει πολλά χρόνια στην μοναξιά, στην απόρριψη και προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό της. Θέλει να ηρεμήσει και να βρει την ψυχική της γαλήνη. Η γνωριμία της με τον Μάριο θα είναι σαν θύελλα και η αρχή ενός νέου έρωτα. Αυτός την έχει ερωτευτεί με την πρώτη ματιά και προσπαθεί να της το πει, όμως οι δικές της άσχημες αναμνήσεις, είναι πάντα πριν από κάθε σκέψη της. Ο έρωτας συνήθως δεν μας ρωτά, έρχεται χωρίς να τον περιμένεις, πολλές φορές γίνεται η αιτία να γιατρέψεις παλιές πληγές. Ο νεαρός και μοναχικός Μάριος θα γίνει η αιτία να ανακαλύψει ότι είναι ακόμα γυναίκα, το κορμί όπως και η ψυχή της, είναι ακόμα ζωντανά. Θα πάει μαζί του σε ένα ταξίδι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, εκεί θα ανακαλύψει μια άλλη πτυχή της ζωής, του έρωτα και θα δεθεί πολύ μαζί του. Τα δώδεκα χρόνια που τους χωρίζουν, δεν θα σταματήσουν αυτόν τον έρωτα, που κάθε μέρα θα γίνεται όλο και πιο δυνατός. Θα ξαναβρεθούν οι δυο τους μετά από ενάμιση χρόνο, αλλά όταν θα βρεθούν θα παντρευτούν και αυτός θα την ακολουθήσει. Αυτή έχει πάρει το διαζύγιο της, έχει όμως να κάνει με την οργή και το μίσος του πρώην συζύγου της. Τα παιδιά της δεν θα την ακολουθήσουν, γιατί έχουν ακούσει πολλά ψέματα και είναι πολύ μπερδεμένα. Θα τα καταφέρουν, ο έρωτας και η αγάπη του Μάριου και της Μάγιας; Θα αντέξουν στις καταιγίδες που θα είναι πολλές; Ναι θα τις αντέξουν και θα βγουν νικητές, γιατί ο έρωτας και η αγάπη είναι δυνατή, μόνο όταν οι ψυχές ακούν τις δικές τους φωνές. Η αγάπη γίνεται δυνατή, μόνο όταν ακούει τις μελωδίες της ψυχής, γίνεται μοναδική και ο έρωτας μένει βαθιά για πάντα.

Είναι Οκτώβρης το 2003 και ταξιδεύω από τον Πειραιά για την Αίγινα με το φέρι της γραμμής. Είμαι καλεσμένη σε κάποιο φιλικό σπίτι για ολιγοήμερες διακοπές και είμαι μετά από ένα πρόβλημα υγείας, αλλά και καρδιάς. Δηλαδή είμαι πλήρως απογοητευμένη και πληγωμένη από κάποιον άνθρωπο που για δεκατέσσερα χρόνια ζει μαζί μου και πιστεύει ότι εγώ είμαι το δεδομένο του και πως μόνο εγώ είμαι υποχρεωμένη να κάνω υπομονή και αυτός να το παίζει ωραίος και δήθεν. Ένας γάμος σκέτη αποτυχία, από την πρώτη μέρα μάλιστα μου δήλωσε, ότι δεν με παντρεύτηκε για τα μούτρα μου, αλλά για να κάνει το κέφι των γονιών. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια γάμου και πριν από δεκαπέντε μέρες έχω φύγει από το σπίτι και μετά από μια θεραπεία μιας βδομάδας, πάω να ξεκουραστώ. Στο φέρι έχει λίγους επιβάτες που πηγαίνουν στο νησί. Διαβάζω κάποιο περιοδικό που βρήκα πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού όταν έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένας πολύ ευπαρουσίαστος νεαρός. Είναι από αυτούς τους νεαρούς που είναι πάντα καλοντυμένοι και ο συγκεκριμένος είναι ντυμένος με τα πιο όμορφα ρούχα που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Είναι χαμογελαστός, ανέμελος και πολύ άνετος, το χρώμα των του είναι πράσινο και η ματιά του απέραντη. Έχει φώτα στα μάτια και μέσα αστράφτουν διάφορα μικρά αστέρια. Οι βλεφαρίδες του είναι υγρές, σαν να έχει κλάψει πριν. Αφήνω το περιοδικό πάλι στο τραπεζάκι και τον κοιτάζω στα κλεφτά, είναι πολύ ψηλός, το καταλαβαίνω αυτό από τα πόδια του. Έχει πολύ αθλητικό παρουσιαστικό και δεν πρέπει να είναι πάνω από τριάντα. Καστανός με αρκετά μακριά μαλλιά και σπαστά. Έχει το ύφος του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει, τον αέρα και την σιγουριά ενός πολύ επιτυχημένου, αλλά δεν είναι ξιπασμένος. Μετά από λίγη ώρα κάνει αυτός την αρχή και με ρωτάει αν πάω στην Αίγινα, ή στον Πόρο; Του απαντώ ότι πάω στην Αίγινα σε κάτι φίλους μου και τον ρωτάω που πάει αυτός; Πάει στην Αίγινα και θα μείνει στο σπίτι κάποιου φίλου του. Μετά από μια βδομάδα, θα πάει να βρει την ''Όμ Άλι''. Δεν ξέρω τι εννοεί με αυτό το ''Όμ Άλι''. Σκέφτομαι ότι ίσως είναι η κοπελιά του, είναι ξένη και έχει αυτό το περίεργο και πολύ παράξενο όνομα. Σηκώνομαι να δω έξω την θάλασσα και κάνω μια βόλτα στο σαλόνι, πετάω τον χάρτινο κύπελλο του καφέ μου και ξανακάθομαι. Λέει ότι έχουμε πολύ ώρα ακόμα για να φτάσουμε μέχρι την Αίγινα και αφού συνταξιδεύουμε να συστηθούμε Μου δίνει το χέρι του, του δίνω και εγώ το δικό μου. -Χαίρω πολύ, Μάριος Οικονόμου. -Μάγια Φραγκάκη, χαίρω πολύ. -Είστε αρκετά ψηλή γυναίκα, τι ύψος έχετε; Φυσικά αν θέλετε μου λέτε και συγνώμη που ρωτάω. -Είμαι ένα ογδόντα, αλλά και εσείς είστε πολύ ψηλός. -Ναι είμαι ένα ενενήντα δύο, σε ποια γειτονιά της Αίγινας θα μείνετε; -Δεν έχω πάει άλλη φορά στην Αίγινα, είναι η πρώτη φορά και δεν ξέρω τις γειτονιές της. Το χέρι του έτρεμε όταν το έπιασα, αλλά δεν δίνω σημασία, είμαστε σε φέρι και κουνάει πολύ, αυτός έχει μείνει να με κοιτάζει. Τον κοιτάζω και εγώ λίγο σαστισμένη από την επιμονή του και πολύ κολακευμένη από το χαμόγελο του. Βλέπει τις μελανιές που έχω από τις βελόνες στο χέρι μου και ρωτάει τι έχω πάθει και αν είμαι καλά.

-Τώρα είμαι καλά, μόλις πριν από λίγο πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόμουν για μια εβδομάδα. Θέλει να μάθει τι είχα και γιατί ήμουν στο νοσοκομείο, του απαντώ πως δεν θέλω να το συζητήσω και έτσι κόβουμε την κουβέντα. Μένουμε για λίγη ώρα σιωπηλοί. Σε λίγο σηκώνεται να πάει στο μπαρ και με ρωτάει αν θέλω να μου φέρει κάτι. Θέλω ένα μπουκάλι νερό και βγάζω λεφτά να του δώσω, αλλά φεύγει χωρίς να τα πάρει. Τον βλέπω από πίσω, είναι πράγματι πολύ ψηλός και γυμνασμένος, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας πολύ όμορφος άντρας. Τώρα που τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου, το χαμόγελο του είναι όμορφο και τα μάτια του είναι πολύ όμορφα. Μου δίνει το νερό και κάθεται, με ρωτάει αν είμαι παντρεμένη, η απάντηση μου είναι πως ήμουν για δεκατέσσερα χρόνια και χώρισα πρόσφατα. Είμαι μάνα με δύο γιους, που είναι δεκατέσσερα και δώδεκα χρονών. Του κάνει εντύπωση πως μια τόσο νέα γυναίκα έχει δύο γιους και μάλιστα σε αυτές τις ηλικίες, πρέπει να παντρεύτηκα πολύ μικρή. Δεν είναι ευγενικό να με ρωτήσει την ηλικία μου. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να του πω την ηλικία μου και λέω πως είμαι σαράντα δύο. Μένει άναυδος, αυτός με έκανε το πολύ για τριάντα, του λέω ευχαριστώ και τον ρωτάω αυτός πόσο είναι, είναι τριάντα. Έτσι γνωρίστηκα με τον Μάριο που σπούδαζε πέντε χρόνια στο Λονδίνο και έχει επιστρέψει στην Ελλάδα πριν από ένα μήνα και στην Αίγινα θα μείνει στο σπίτι κάποιου φίλου του. Εγώ θα μείνω στην Αίγινα για μια βδομάδα, μετά θα επιστρέψω στην πόλη καταγωγής μου για να κάνω την αίτηση διαζυγίου. Το φέρι έχει δέσει στην προβλήτα του λιμανιού, τώρα πρέπει να κατέβουμε στο κάτω μέρος, για να βγούμε στο λιμάνι. Μου δίνει το χέρι του να το κρατήσω για να μη γλιστρήσω και κατεβαίνουμε μαζί στο κάτω κατάστρωμα. Πάμε κάτω, χέρι χέρι, έχει πάρει και την τροχήλατη βαλίτσα μου και την βγάζει μέχρι έξω. Εδώ με περιμένουν οι φίλοι μου, δίνουμε τα χέρια, λέμε γεια χαρά και ότι χαρήκαμε πολύ για την γνωριμία. Φεύγοντας γυρίζει και λέει, πως αν κάνω βόλτες εδώ τα απογεύματα μπορεί να ξανασυναντηθούμε και φεύγει χαμογελαστός. Οι φίλοι μου είναι με τα πόδια, γιατί ο δρόμος για το σπίτι τους είναι στενός και δεν μπορείς να πας με αυτοκίνητο. Στη διαδρομή περνάμε μέσα από στενά, κατώφλια, έξω από αυλές με πολλά λουλούδια και μπουκαμβίλιες. Εγώ που είμαι από πόλη στεριανή, βλέπω το τοπίο και μαγεύομαι. Είναι όλα πανέμορφα, τους πύργους που συναντούμε στην διαδρομή είναι κάτι που το βλέπω για πρώτη φορά. Παντού έχει πινελιές από χρώματα, στα σπίτια, στους φράχτες, οι κάτοικοι έχουν κάνει όνειρο το νησί. Περπατάω μαγεμένη, τα μάτια μου είναι εδώ, αλλά είναι και στην στιγμή που είδα τα δικά του. Φτάνουμε στο σπίτι τους που είναι μια μονοκατοικία παλιά, με μεγάλο κήπο και με πολλές λεμονιές που είναι φορτωμένες. Πραγματικά είμαι πολύ ταλαιπωρημένη και κουρασμένη. Τρώω κάτι πρόχειρο, μου δείχνουν το δωμάτιο που θα μείνω, κάνω ένα ντους και ξαπλώνω να ξεκουραστώ. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος σκέφτομαι τι να είναι αυτή η Όμ Άλι. Μου έκανε εντύπωση αυτό το όνομα ''Όμ Άλι'' άραγε τι θέλει να πει και δεν ξέρω καν αν είναι ένα όνομα κάποιας γυναίκας. Όταν ξυπνάω έχει πάει έξι το απόγευμα και είναι ώρα για καφέ. Πίνουμε τον καφέ μας και με ρωτούν ποιος ήταν ο νεαρός που με χαιρέτησε φεύγοντας. Τους λέω πως είναι κάποιος που τον γνώρισα στο φέρι και συστηθήκαμε, ότι τον λένε Μάριο Οικονόμου. Ντύνομαι και τους λέω πως θα πάω κάτω στο λιμάνι να κάνω καμιά βόλτα. Μου άρεσε πολύ η Αίγινα και όσο θα μείνω θέλω να κάνω βόλτες. Σε περίπτωση που θα χαθώ θα κάνω κλήση από το κινητό μου να έρθουν να με βρουν. Παίρνω την δεξιά πλευρά του δρόμου και στο σημείο που είναι πολύ κατηφορικός πάω, σιγά, σιγά προς τη θάλασσα. Πραγματικά είναι πολύ απότομη

η κατηφόρα και απορώ γιατί δεν πήρα το δρόμο και είναι αυτός που μας πήγε στο σπίτι. Θα μου ήταν πιο εύκολο, δεν πειράζει λέω από μέσα μου, θα τον πάρω την επόμενη φορά. Όταν κατεβαίνω στην παραλία έχει κάτι παλιές βάρκες, κάθομαι στο κουφάρι κάποιας και αγναντεύω την θάλασσα. Δεν έχει κρύο και σηκώνω το τζιν παντελόνι μου μέχρι το γόνατο. Βγάζω τα παπούτσια μου τα κρατάω στο χέρι και περπατάω σιγά, σιγά και άκρη, άκρη στην άμμο. Κάποιες φορές πατάω μέσα στο νερό και πλατσουρίζω, κάνω όπως ένα παιδί. Διασκεδάζω βλέποντας τις πατούσες μου που κάνουν σημάδια στην άμμο, χοροπηδώ για να δω πόσο βαθιά θα γίνουν τα σημάδια... Πάλι ξανακάνω άλματα και ζωγραφίζω με τις πατούσες μου. Έρχονται τα μικρά κυματάκια και τις σβήνουν. Έτσι ακριβώς όπως θέλω να σβήσω την ζωή μου, που μέχρι τώρα μόνο φαρμάκια με έχει ποτίσει. Μου έχει πάρει τα πάντα. Γράφω το όνομα μου και το κύμα έρχεται και το παίρνει, ζωγραφίζω καρδιές, λουλούδια και το κύμα κάνει πάλι το σβήσιμο. Στο βάθος του λιμανιού είναι αραγμένα δύο φέρι και το ένα από τα δύο σε λίγο βάζει πλώρη για τον Πειραιά. Το βλέπω πως κάνει μανούβρα για να γυρίσει και να φύγει. Σφυρίζει με την βραχνή φωνή του και αποχαιρετά το λιμάνι του νησιού. Έχει βραδιάσει αρκετά, φοράω γρήγορα τα παπούτσια μου, φτιάχνω το παντελόνι μου και ανεβαίνω προς τα επάνω. Θέλω να πάω να καθίσω κάπου στο λιμάνι, για να αγναντεύω την θάλασσα και τα ψαροκάικα. Τα φώτα είναι υπέροχα και κάνουν πολύ όμορφη την νύχτα και αντανακλούν στα νερά του λιμανιού. Βρίσκω ένα παγκάκι που είναι σχεδόν στην αρχή της προκυμαίας και κάθομαι. Όλος ο Σαρωνικός είναι μπροστά μου και ακριβώς δίπλα μου είναι τα παϊτόνια που κάνουν βόλτα τους τουρίστες. Μια σκιά από πίσω μου, μου δείχνει ότι κάποιος πλησιάζει, αλλά δεν δίνω σημασία. Εδώ είναι τουριστικό το μέρος, οι φίλοι μου μου είπαν το νησί έχει πάντα κίνηση, Χειμώνα και Καλοκαίρι, έτσι. Η σκιά που είναι από πίσω μου, όσο πάει και πλησιάζει κινείται σιγά σιγά προς το μέρος μου. Έχω αρχίσει να φοβάμαι, αλλά βλέπω ότι είναι ακόμα νωρίς, είναι μόνο οχτώ το βράδυ. Στο βάθος ακούω από κάποιο καφέ την μουσική που παίζει δυνατά. Σηκώνομαι να φύγω και όταν γυρίζω πέφτω πάνω στο Μάριο, αυτόν τον νεαρό ψηλό, είναι εκεί ακριβώς πίσω από παγκάκι. Εγώ έτσι βυθισμένη στις σκέψεις μου όταν τον βλέπω τρομάζω πολύ και αρχίζω να φωνάζω. Είμαι σχεδόν σε αμόκ, μου βάζει το χέρι στο στόμα και μου λέει να μη φωνάζω, δεν είναι τίποτα, απλά πίστευε ότι τον είχα καταλάβει. Μετά από αρκετή ώρα έχω συνέλθει κάπως και τον ρωτάω γιατί το έκανε. Θα μπορούσα να είχα πάθει καρδιακή ανακοπή και να έμενα στον τόπο. Μου δικαιολογείται ότι δεν ήξερε πως να με πλησιάσει. Αν πιστεύω ότι κάτι πήγε να μου κάνει, το αστυνομικό τμήμα είναι ακριβώς απέναντι μπορώ να πάω και να τον καταγγείλω. Του λέω ότι δεν θα το κάνω, αλλά θα μπορούσε να με φώναζε με το όνομα μου, έτσι θα τον άκουγα και δεν θα τρόμαζα, όπως τρόμαξα. -Δεν το θυμόμουν το όνομα σου γι αυτό, αλλιώς θα το είχα κάνει. Χίλια συγνώμη, αλλά αυτό είναι, έχω ξεχάσει πως σε λένε... Μόλις σε είδα είπα είναι αυτή και θέλω να την δω. -Ναι αλλά εγώ είμαι με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό και θα πάθαινα ζημιά και θέλω να ζήσω καταλαβαίνεις; Θέλω να ζήσω, δεν θυμώσουν το όνομα μου άσε μας τώρα... -Συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω στο ορκίζομαι, πες μου ξανά το όνομα σου, θα το γράψω κάπου για να το θυμάμαι. -Μάγια με λένε, Μάγια, εντάξει; Έζησες και στο Λονδίνο τρομάρα σου. Έτσι κάνεις σε μια γυναίκα, τι είσαι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης;

-Όχι είμαι ο Μάριος Οικονόμου και σου ζητάω ταπεινά συγνώμη, Μάγια... Έχει πέσει στα γόνατα και ζητάει συγνώμη, μου κρατά το μελανιασμένο χέρι μου και το φιλά. Τον κοιτάζω πολύ άγρια και μου έρχεται να του δώσω μια δυνατή στο πρόσωπο. Μια κλωτσιά να πέσει μέσα στη θάλασσα και να το ευχαριστηθώ, αλλά δεν το κάνω. Του λέω ότι εντάξει, είναι συγχωρεμένος και πάω να φύγω. Σηκώνεται και με παίρνει από πίσω, λέει αφού δεν είμαι κακιά, γιατί το παίζω; Ξέρει ότι είμαι πολύ καλή και τρυφερή μέσα μου, αλλά θέλω να δείχνω πολύ άγρια, γιατί το κάνω αυτό; Αυτός με έχει ψυχολογήσει ότι είμαι πολύ καλή, λέει πως μάλλον είμαι πολύ πονεμένη και θέλει να ακούσει τι είναι αυτό που με πόνεσε. Έχει όλη την καλή διάθεση να με ακούσει, για να ξαλαφρώσω. -Κοίτα κ. Μάριε δεν σε ξέρω καθόλου και για ποιον πόνο θέλεις να σου πω; Σε είδα μόνο για μια ώρα στο φέρι και θες να σου πω τον πόνο μου; Δεν κατάλαβα, που το πας; -Δεν με ξέρεις, αλλά καμιά φορά τον πόνο τον λες ποιο εύκολα σε κάποιο ξένο, πάρα σε πολύ φίλο. Έλα πες μου εσύ και θα σου πω και εγώ για μένα, ότι θες να μάθεις. Μετά αν θες γινόμαστε φίλοι, αλλά τώρα βγάλτο επιτέλους. Χτυπάει το κινητό μου, με ρωτάνε αν είμαι καλά και αν πρέπει να έρθουν να με πάρουν. Τους λέω ότι είμαι καλά να μην ανησυχούν, σε λίγο θα τους πάρω εγώ και κλείνω το τηλέφωνο. Σκέφτομαι τι θέλει τώρα αυτός ο νεαρός, σαν πολύ δεν μου έγινε, επιμένει να του πω τι; Έτσι εύκολο είναι να λες σε κάποιον τον πόνο σου; Του υπόσχομαι πως θα το κάνω μια άλλη φορά, απόψε δεν έχω διάθεση για απολογισμούς, ούτε να κάνω αφηγήσεις. Προχωράμε μαζί και φτάνουμε μπροστά στα καραβάκια που είναι τα πλωτά οπωροπωλεία. Έχουν τόσα πολλά φρούτα, που απορείς πιο να αγοράσεις. Αυτός με ρωτάει πιο θέλω και του λέω κανένα. Επιμένει να πάρω κάποιο και παίρνω έναν ανανά. Τον πληρώνει, με αρπάζει από το χέρι, σχεδόν με σέρνει σε ένα παγκάκι να καθίσουμε να τον φάμε. Είναι πολύ μυστήριος αυτός ο τύπος, ακόμα δεν έχω συνέλθει από την τρομάρα που πήρα πριν. Πάει απέναντι σε μια ταβέρνα και παίρνει ένα μαχαίρι να τον καθαρίζει. Μου δίνει ένα μεγάλο κομμάτι στο στόμα και τον κοιτάζω λίγο άγρια. Το παίρνω με το χέρι μου και το τρώω, μετά τρώει και ο ίδιος. Πάλι με μπουκώνει με ένα άλλο πιο μεγάλο κομμάτι και του λέω, ότι αν το κάνει ξανά, θα τον πετάξω στην θάλασσα μαζί με τον ανανά του. Γελάει πολύ, επιμένει πως είμαι πολύ καλή και να μην έχω νεύρα μαζί του και πως τώρα θα μου δώσει ένα πιο μικρό κομμάτι. Έχουμε φάει τον ανανά και κολλάμε ολόκληροι, πάμε να πλυθούμε στη βρύση που είναι στο εκκλησάκι του λιμανιού και μέχρι να φτάσουμε σκέφτομαι τι είναι αυτά που λέω στον άνθρωπο, του είπα πως θα τον πετάξω στην θάλασσα, αφού μου αρέσει πολύ, είναι ένας πολύ όμορφος άντρας. Μάλιστα δεν είναι καθόλου πονηρός, αν ήταν θα είχε άλλον τρόπο προσέγγισης. Της μαλαγανιάς και των σιροπιών, τον τρόπο που έχουν οι εραστές. Αρχίζουν να λένε τα γνωστά, πως εγώ είμαι από εδώ, έχω ένα σπίτι. Έχω εκείνο, αυτό και το άλλο, είμαι γιατρός, έχω κότερο και άλλα πολλά. Αυτός είναι παρορμητικός και ενθουσιώδης, τα μάτια του είναι αγνά, το ίδιο και το πρόσωπο του. -Δεν μου λες θα πάμε στο σπίτι, ή θες να καθίσουμε και άλλο εδώ; Άρχισε να κάνει κρύο και θα κρυώσουμε.

-Θα πάω στο σπίτι, αλλά ούτε που θυμάμαι από που να πάω. Θα τους πάρω τηλέφωνο να έρθουν να με πάρουν. -Θα σε πάω εγώ, ξέρω που είναι το σπίτι, σε είδα την ώρα που κατέβαινες, αλλά σε είδα και από που βγήκες, γιατί μένω ακριβώς απέναντι. Μένω άναυδη, μένει ακριβώς απέναντι και με πήρε από πίσω, τώρα θέλω να τον σκοτώσω, είναι τελικά πολύ παλιόπαιδο αυτός ο Μάριος. Πριν έκανα λάθος σκέψεις για την αφεντιά του. Κάνω να του δώσω μια και μου αρπάζει το χέρι, λέει να μη το κάνω, δεν είναι αυτός που νομίζω. Ούτε τους φίλους μου ξέρει, το σπίτι που μένει είναι ενός φίλου του που λείπει στο εξωτερικό. Αυτός έρχεται εδώ σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, δεν είναι όμως ντόπιος για να ξέρει κόσμο. Θα έβγαινε έξω, ήταν στον κήπο όταν με είδε και με πήρε από πίσω. Εγώ ήμουν πολύ αφηρημένη, πολύ προβληματισμένη και δεν τον κατάλαβα. Όταν έκανα τα πηδήματα και έβλεπα τις πατούσες μου στην άμμο, αυτός ήταν πάνω στο δρόμο και με κοιτούσε. Εκεί κατάλαβε ότι πρέπει να έχω περάσει κάτι, ίσως ένα μεγάλο πόνο. Εγώ εκεί έκανα σαν να αποτίναζα κάτι από πάνω μου και αυτός είναι πρόθυμος να με ακούσει. Θέλει να μάθει τι μου συμβαίνει. Δεν ξέρω τι να του πω, επιμένει πολύ, αλλά εγώ δεν θα κάτσω να του πω την ιστορία της ζωής μου, σε κάποιον που μου είναι εντελώς άγνωστος, τον γνώρισα μόλις σήμερα. Περνάω απέναντι στο δρόμο για να πάω πίσω στο σπίτι, ακριβώς από την ίδια διαδρομή αγνοώντας την παρουσία του. Αυτός με ακολουθεί, έχει σταματήσει να μιλάει και όσο εγώ περπατάω γρήγορα, άλλο τόσο και αυτός επιταχύνει το βάδισμα του. Από μέσα μου βρίζω και λέω ένα σωρό, από που στο καλό μου ξεφύτρωσε τώρα αυτός. Κάποια στιγμή σταματάω απότομα και γυρίζω πίσω. Έχει τα χέρια στις τσέπες του τζιν του και σταματάει ακριβώς δύο βήματα πιο μακριά από μένα, μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. Έλα Θεέ και Κύριε, τι είναι τώρα αυτό; Τι το μπελά μου ζητούσα και κατέβηκα μόνη μου εδώ κάτω και δεν είναι τίποτα, δεν ξέρω καλά το μέρος. Αυτός το ξέρει, μου είπε ότι έρχεται εδώ σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Περπατάω πολύ γρήγορα σχεδόν τρέχω, έχω γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και προσπαθώ να ανέβω την ανηφόρα, που όταν την κατέβηκα ήταν κατηφόρα. Μου κόβεται η ανάσα και κάποια στιγμή σταματάω. Γυρίζω να δω πίσω μου με τρόπο και είναι εκεί, είναι λαχανιασμένος μεν, αλλά άνετος δε... -Έλα ρε παιδί μου, παράτα με επιτέλους, άντε πήγαινε σε καμιά νεαρή να την βρεις, που με πήρες το κατόπι και με έχεις σκάσει. -Δε ξέρω καμιά, έχεις κάποια να μου προτείνεις; Έλειπα πέντε χρόνια και όλες είναι παντρεμένες, δεν υπάρχει καμιά που να είναι για μένα. -Ολόκληρη Αθήνα με τόσα εκατομμύρια και δεν βρήκες καμιά; Τότε μάλλον έχεις πρόβλημα, έχεις γερό κόλλημα στο κρανίο. -Ναι έχω, είναι έτσι όπως το λες, αλλά μη φοβάσαι δεν είμαι δολοφόνος. Απλά είμαι πολύ μόνος μου, αυτό είναι όλο, δεν έχω ούτε γονείς, είμαι ορφανός. Στέκομαι εκεί κάτω από το φως της κολόνας και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια, όσο μπορώ να τον κοιτάξω βέβαια, είναι σκοτάδι γύρω μας. Τώρα έχει μια θλίψη, αλλά και μια φωτιά στα μάτια. Τι να πιστέψω τώρα και τι να μην πιστέψω. Τόσα ακούγονται κατά καιρούς, πως

άγνωστοι σκοτώνουν άγνωστες, ή τις βιάζουν και όλα αυτά. Φοβάμαι πολύ, αλλά αυτός πάλι δεν φαίνεται να είναι κάποιος τέτοιος. Έχει ευγενική μορφή και ο τρόπος που μιλάει δείχνει ότι είναι καλλιεργημένος. Τι να κάνω τώρα Θεέ μου, θέλω ακόμα λίγο για να φτάσω στο σπίτι, ας είμαι καλή μαζί του. Αφού αυτός μένει απέναντι, ας πάμε παρέα τον υπόλοιπο δρόμο. Τώρα έχει έρθει δίπλα μου και περπατάμε μαζί, τα σπίτια μας είναι στα διακόσια μέτρα. Εγώ ζορίζομαι λίγο, με πιάνει από το χέρι και ανεβαίνουμε μαζί την απότομη ανηφόρα. Σε όλη αυτή την διαδρομή μου κρατάει σφιχτά το χέρι και πετάει από καμιά αστεία κουβέντα, έτσι για να σπάζει τον πάγο. Επιτέλους ξανά στον ίσιο δρόμο, μου αφήνει το χέρι, μου χαμογελάει και λέει, ότι του άρεσε πολύ έτσι όπως το κρατούσε. Έχει καιρό να κρατήσει το χέρι κάποιας γυναίκας και το δικό μου είναι από τα πιο απαλά. Θέλω να αγριέψω, αλλά δεν τολμώ να το κάνω, είναι σπάνιο να βρεις κάποιον τόσο αγαθό. Αυτός λέει αυτό που νοιώθει και αυτό που του άρεσε, δεν είναι κακό. Εγώ έχω ξεχάσει προ πολλού τι θα πει ζωγραφική της ψυχής. Τα χρώματα και τα μελάνια είναι άνω κάτω μέσα μου, μαυρίλες, μελανιές και όλα μαζί κάνουν πολλές μουτζούρες, που να καταλάβω τώρα εγώ, από λόγια τρυφερά. Στερημένη από όλα, από λόγια τρυφερά; Άλλο τίποτα... είναι πολύ αστείο αυτό, αλλά δεν έχω ακούσει λόγια τρυφερά. Ούτε όταν έγινα μάνα, αλλά ούτε και από πριν. Τρυφερότητα και αγάπη, τι είναι αυτά; Α, καλά, από χαστούκια και άλλα λόγια, ας ήταν καλά, τα άκουσα όλα. Τα χάδια και οι αγκαλιές ήταν όνειρα που δεν ήταν θερινής νυχτός, αλλά ούτε και ήταν στα κανονικά όνειρα. Φυσικά ούτε λόγος για να είναι στον ξύπνιο μου. Τώρα μιλάμε και εγώ προσπαθώ να του ζωγραφίσω το πρόσωπο, είναι απλός με μάτια πολύ πράσινα, λευκό δέρμα και δόντια. Έχει δάχτυλα πολύ μακριά, κουνάει τα χέρια του σε ότι και να λέει, είναι δηλαδή πολύ περιγραφικός. Όταν λέει κάτι το εννοεί, το δείχνει με τις κινήσεις των χεριών του. Μου παίρνει την φράντζα από τα μάτια και παρατηρεί πολύ ώρα τα μάτια μου. Χωρίς να μιλάει με ζωγραφίζει και αυτός, είμαι σίγουρη ότι το κάνει, γιατί με κοιτάζει και δεν μιλάει. Λέει πως του αρέσει πολύ το χρώμα των μαλλιών μου και το μάκρος τους. Αυτήν την εποχή τα έχω κομμένα σε ένα πολύ ανέμελο αγορέ, λέει πως του αρέσει που δεν είμαι κλασσική στα μαλλιά. Αφού έχουμε πάρει αρκετές βαθιές ανάσες, συνεχίζουμε για το σπίτι. -Φτάσαμε, εδώ πρέπει να πούμε καληνύχτα. Μήπως μπορούμε αύριο το μεσημέρι να τα πούμε, έχεις να κάνεις κάτι; Εγώ θα μαγειρέψω για τον εαυτό μου και θα φάω μόνος μου... Έλεγα αν μπορούσες να μου κάνεις παρέα. -Δεν ξέρω θα δω πως θα είμαι το πρωί και μετά θα σου πω. Με τρόμαξες αρκετά και θέλω χρόνο για να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω ποιος είσαι και τι καπνό φουμάρεις. -Ναι έχεις δίκιο, αλλά ξέρεις εγώ πίστευα ότι έχεις έστω λίγο την αίσθηση του χιούμορ και ήθελα να παίξω λίγο μαζί σου. Αλλά έκανα λάθος, εσύ είσαι χαμένη στα προβλήματα σου. -Ναι είμαι χαμένη στα προβλήματα μου, έτσι όπως το λες, έχω δυο παιδιά που έμειναν πίσω και για πλάκες δεν μου μένει και πολύ χρόνος. Έχω χάσει προ πολλού την αίσθηση του χιούμορ. Όταν ζεις χρόνια με τους τοίχους, μέσα στους τοίχους, το χιούμορ είναι το πρώτο που πεθαίνει. Καληνύχτα. -Καληνύχτα Μάγια και σε παρακαλώ βγάλε τον πόνο σου, γιατί στο τέλος θα σε πνίξει. Μάθε να αγαπάς και λίγο τον εαυτό σου. Έχω καταλάβει ότι δεν τον αγαπάς καθόλου.