Όλοι μαζί, τώρα!
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΤΑΝΙΔΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Οι σαλτιμπάγκοι (ιστορικό μυθιστόρημα), 2004 Όλοι μαζί, τώρα!, 2011
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ! ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Το φωτογραφικό υλικό του βιβλίου αντλήθηκε από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα. Copyright Γιώργος Κοτανίδης Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2011 Έτος 1ης έκδοσης: 2011 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με ο- ποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιον δήποτε τρόπο αναπα ραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειο - θεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31 e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-5366-2
ΚΕΦΑΛΑΙΑ Η πρώτη πρεμιέρα.... 13 Η πρεμιέρα των δικτατόρων... 23 Τα χρόνια της σχολής... 61 Το ξεκίνημα του Ελεύθερου Θεάτρου...134 Το δεύτερο βήμα: Η ιστορία του Αλή Ρέτζο... 150 Ο Χουρμούζης και τα μεγάλα διλήμματα...200 Το ΕΚΚΕ...234 Ο δεύτερος Αλή Ρέτζο...245 Ο συναρπαστικός χειμώνας 71-72...255 Η ρήξη...286 Αμούρ, αμούρ...296 Μια διαφορετική πρεμιέρα...319 Στον Κορυδαλλό...368 Ελεύθερος...405 Η εξέγερση...423 Η κατάρρευση....453 Το ξέσπασμα...482 O τυχοδιώκτης επιτέλους... 507 Επίλογος... 515
H όπερα του ζητιάνου. «Όλοι μαζί, τώρα!»
Στις κόρες μου Εύα και Αντιγόνη. Στην Κατρίν, στον Δημήτρη Καμπερίδη, στον Γιάννη Μήλιο. Στο Νίκο Σκυλοδήμο, στον Γιώργο Σαμπάνη, στη Χριστίνα Σιμοπούλου, στη Μαρίκα Τζιραλίδου, στη Μαρίνα Βασιλικιώτη, στον Γιώργο Τσιπλάκο και (ξανά) στον Δημήτρη Καμπερίδη που έφυγαν. Και στον Κώστα Αρζόγλου, στην Υβόννη Μαλτέζου, στον Μηνά Χατζησάββα, στην Αννέτα Μιχαλιτσιάνου, στον Γιάννη Λεκκό, στην Αγγελική Κυριαζάκη, στον Γιάννη Τότσικα, στη Σμαράγδα Σμυρναίου, στον Αντώνη Αντωνίου, στον Πέτρο Μάρκαρη, στον Σπύρο Βραχωρίτη, στον Γιώργο Παπαδάκη και στους άλλους συνεργάτες του Ελεύθερου Θεάτρου που πίστεψαν στο όραμα της ομαδικότητας. Στους συντρόφους του ΕΚΚΕ που πίστεψαν στην επαναστατική ουτοπία.
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ι Ε Σ Ευχαριστώ τους φίλους που είχαν την καλοσύνη και την υπομονή να διαβάσουν το κείμενο και να μου κάνουν τα δημιουργικά σχόλιά τους: τον Αλέκο Ζάννα, τον Θωμά Κακουλίδη και τον Αύγουστο Βακόντιο, που μου πρότεινε τον τίτλο του βιβλίου από μια φράση που υπάρχει μέσα στο κείμενο. Ευχαριστώ τη Λήδα Καμπερίδη που μου έδωσε υλικά από το αρχείο του Δημήτρη. Ευχαριστώ το φωτογράφο Βαγγέλη Ηλιόπουλο για την παραχώρηση των φωτογραφιών από τις παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου Η ιστορία του Αλή Ρέτζο, Μια ζωή Γκόλφω και Ο τυχοδιώκτης.
«... η οποιαδήποτε εξουσία υφίσταται επειδή συναινούμε σε αυτήν» ΒΟΗΘΙΟΣ
KOTANIDHS_THEATROb_σελ_Layout 1 14/09/2011 4:12 ΜΜ Page 12 Η όπερα του ζητιάνου: Γιώργος Σαμπάνης, Κώστας Αρζόγλου, Γιώργος Κοτανίδης, Υβόννη Μαλτέζου, Αγγελική Κυριαζάκη.
[ 1 ] Η πρώτη πρεμιέρα Σ ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ η αγωνία και η αδρεναλίνη στο κατακόρυφο, δουλεύουμε σιωπηλά, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Η γενική δοκιμή της προηγούμενης νύχτας ήταν απογοητευτική, τα τεχνικά προβλήματα που υπήρχαν δεν μας επέτρεψαν ούτε καν να περάσουμε ολόκληρο το έργο, δεν λειτούργησε σχεδόν τίποτα α- πό όλη την προετοιμασία μας, σκέτη διάλυση, και φυσικά από κάτω βουβαμάρα και αμφισβήτηση. Είναι από τις στιγμές που αναρωτιέσαι μήπως αυτό για το οποίο δουλεύεις τόσο καιρό και το πιστεύεις με πάθος, το ίδιο που άλλες στιγμές σε γεμίζει ο- λοκληρωτικά και το θεωρείς αριστούργημα, είναι ένα τίποτα που δεν αφορά κανέναν. Πολλοί συνάδελφοι που μας τίμησαν με την παρουσία τους στη γενική έφυγαν με ξινισμένα μούτρα και ύφος απαξιωτικό, ενώ τους άκουγες να ψιθυρίζουν: «Έλα, μωρέ, τα κωλόπαιδα, δεν μπορούν να πουν ένα τραγούδι και θέλουν και πρωτοπορία». Τα τραγούδια τα ξέραμε φυσικά, μας τα είχε διδάξει στις πρόβες ο Θόδωρος Αντωνίου, αλλά δεν είχαμε προλάβει να τα δοκιμάσουμε με τη μουσική ενορχηστρωμένη, την οποία είχα παραλάβει από το σπίτι του Θόδωρου Αντωνίου την τελευταία στιγμή και την έφερα στο θέατρο με ένα μηχανάκι του σκοτωμού είχα πέσει δύο φορές στο δρόμο, διότι ήμουν άσχετος με την ι- σορροπία, ιδίως όταν έβλεπα κάτι ενδιαφέρον στο πεζοδρόμιο.
14 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ Πού να τα εξηγήσεις όμως όλα αυτά στο κοινό, να βγεις και να πεις «Ξέρετε, έπεσα με το μηχανάκι κι άργησα να φέρω τη μουσική», δεν έχει και νόημα. Φάγαμε τις δυσκολίες και την ξινίλα αχ, αυτή η ξινίλα του σιναφιού, αλλά δεν απογοητευτήκαμε, αντίθετα πεισμώσαμε. Πιστεύαμε πολύ στην παράσταση που ετοιμάζαμε επί δύο μήνες με τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Ήμασταν δοσμένοι ολόψυχα σε ένα όραμα που γεννήθηκε βήμα βήμα στις πρόβες, είχαμε μεταμορφωθεί οι ίδιοι μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ήμασταν α- ποφασισμένοι να κάνουμε την παράστασή μας και να μεταδώσουμε το μήνυμά μας, να γκρεμίσουμε τον τοίχο που μας χώριζε από το κοινό, όπως μας άρεσε να λέμε και όπως το κάναμε στη διάρκεια της παράστασης. Δεν κοιμηθήκαμε όλη τη νύχτα και την επόμενη μέρα, ως την ώρα της παράστασης, διορθώναμε τις τεχνικές ατέλειες με επικεφαλής το σκηνογράφο μας Γιάννη Λεκκό και το ζωγράφο Δημήτρη Κακουλίδη, που ήταν κοντά μας συνέχεια και βοήθησε στη λύση πολλών προβλημάτων με την εμπειρία και την αισθητική του. Αλλά και πάλι δεν τα προλάβαμε όλα. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ξέραμε αν θα λειτουργήσει ο δανεικός προτζέκτορ, μας έλειπαν και μερικά ρούχα και αξεσουάρ, κάποια απ αυτά ετοιμάζονταν ακόμη, και αφού άρχισε η παράσταση, σε όλη τη διάρκειά της βάφαμε και ράβαμε τα σκηνικά και τα κοστούμια της επόμενης σκηνής. Α, ναι! Είναι 3 Σεπτεμβρίου 1970, βρισκόμαστε στο θέατρο Βέμπο και στην πρεμιέρα της Όπερας του ζητιάνου του Τζον Γκέι και είμαστε το Ελεύθερο Θέατρο. Μόλις έγινε «πόρτα» και ο Μηνάς Χατζησάββας πήρε τη θέση του στο προσκήνιο είχαμε καταργήσει την αυλαία και ο Μηνάς καθόταν μπροστά διαβάζοντας ένα βιβλίο ενώ έμπαινε το κοινό, οι λεπτομέρειες και τα προβλήματα ξεχάστηκαν. Ήρθε η ώρα της δράσης, που αφήνει πίσω τις αμφιβολίες και
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ! 15 Η όπερα του ζητιάνου: Χριστίνα Σιμοπούλου, Μηνάς Χατζησάββας. μένει ελεύθερη η φλόγα της δημιουργίας. Το θέατρο, παρότι τεράστιο κι εμείς άγνωστοι, γέμισε ασφυκτικά, επικράτησε βέβαια χάος με τις θέσεις, γιατί, ως ντιπ άσχετοι που ήμασταν, είχαμε στείλει προσκλήσεις σε επίσημους και κριτικούς μόνο για ένα ά- τομο και οι άνθρωποι ήρθαν με τις γυναίκες τους, ή αντίστροφα, και ταλαιπωρήθηκαν ήμασταν πρωτάρηδες και δεν ξέραμε. Και τώρα, κρυμμένοι στα παρασκήνια, δουλεύαμε πυρετωδώς για τις τελευταίες ατέλειες και παράλληλα ρίχναμε κλεφτές ματιές από τα ανοίγματα των κουρτινών στην πλατεία του θεάτρου και βλέπαμε να γεμίζει κόσμο. Τι ευτυχία! Βέβαια τρέμανε τα πόδια μας από την αγωνία, φοβόμασταν κιόλας μήπως το μήνυμα της παράστασης ενοχλήσει από πολιτική άποψη, διότι υπήρχε και η χούντα κι αστεία δεν σήκωνε. Είχε σκάσει μια βόμβα εκείνες τις μέρες έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία, υ- πήρχαν δύο νεκροί και το κλίμα ήταν πολύ βαρύ.
16 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ Χτύπησε το πρώτο κουδούνι κι εμείς ακόμη μπαινοβγαίναμε από καμαρίνι σε καμαρίνι διορθώνοντας ο ένας το μακιγιάζ του άλλου και επαναλαμβάνοντας συνεχώς για γούρι τη μαγική λέξη «σκατά». Ευτυχώς ήταν κοντά μας τα παιδιά της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων, της ΕΚΙΝ, που μας βοηθούσαν στις τεχνικές δουλειές και μας εμψύχωναν. Έρχονταν στις πρόβες και πίστευαν στην παράσταση πάρα πολύ, αυτοί μας βοήθησαν να βρούμε και το δάνειο των σαράντα χιλιάδων (δραχμών εν - νοείται) για τα βασικά έξοδα του ανεβάσματος. Διότι η χούντα ως γνωστόν δεν έδινε επιχορηγήσεις σε θιάσους όπως γίνεται τώρα, που όλοι γίνονται πρωτοπόροι εκ του ασφαλούς, μόνο ξύλο έδινε, κι εμείς δεν είχαμε μία. Αρκετοί από μας κάναμε πάσης φύσεως δουλειές, από γκαρσόνια και μοντέλα για διαφημίσεις μέχρι μπογιατζήδες, ή τη βγάζαμε με δανεικά (κι αγύριστα), να είναι καλά οι φίλοι. Χτύπησε το τρίτο κουδούνι και βγήκαμε στη σκηνή με τρεμάμενα πόδια, αλλά μόνο για λίγα λεπτά. Αμέσως η παράσταση βρήκε το ρυθμό της και βιώσαμε για πρώτη φορά αυτό το μυστήριο που σε μεταμορφώνει μπροστά στο κοινό. Πριν ανοίξει η αυλαία, αγωνιούσαμε μπροστά στο άγνωστο, νομίζαμε ότι έχουμε να ανέβουμε ολόκληρο βουνό, αλλά μόλις άνοιξε η αυλαία και είδαμε το θηρίο με τα πολλά κεφάλια, το κοινό δηλαδή, μεταμορφωθήκαμε και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του! Στην πρώτη πράξη το έργο παιζόταν κανονικά, όλα τα ευρήματα, σκηνοθετικά και υποκριτικά, ήταν ενταγμένα στο θεατρικό του Τζον Γκέι. Η παράσταση είχε ένταση και γρήγορο ρυθμό και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν πολύ θερμές. Το πρώτο μέρος τελείωσε με μια φοβερή σφαγή από τους γκάνγκστερ που υποδυόμασταν, όλοι οι ηθοποιοί έπεφταν νεκροί επί σκηνής. Μετά σηκώθηκε όρθιος ο Σαμπάνης και φώναξε «Διάλειμμα», προκαλώντας το χειροκρότημα των θεατών.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ! 17 Σηκωθήκαμε όλοι και βγήκαμε από τη σκηνή, τα φώτα της πλατείας άναψαν, το κοινό πήγαινε προς το φουαγιέ του θεάτρου και το μπαρ και μερικοί είχαν ήδη ανάψει τα τσιγάρα τους. Τότε αρχίσαμε να βγαίνουμε και πάλι στη σκηνή, ημίγυμνοι αυτή τη φορά, φορώντας μόνο χορευτικά καλσόν οι άντρες και κορμάκια τα κορίτσια. Οι θεατές ξαφνιάστηκαν και έμειναν μετέωροι, ενώ εμείς αρχίσαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, μικρές ιστοριούλες με θέμα την ελεύθερη έκφραση και την επικοινωνία, τους ο- ποίους κατέστρεφε μια αόρατη δύναμη. Ύστερα από κάθε προσπάθειά μας που ματαιωνόταν, σηκωνόμουν και φώναζα «Δηλαδή;» και ξαναρχίζαμε. Ένας αόρατος τοίχος υψωνόταν ανάμεσά μας κι ανάμεσα σ εμάς και στο κοινό και μας καταπλάκωνε, μας εμπόδιζε να εκφραστούμε. Εμείς όμως επιμέναμε απέναντι σε αυτή την αόρατη δύναμη και συνεχίζαμε να αυτοσχεδιάζουμε, ενώνοντας σιγά σιγά τις δυνάμεις μας και στο τέλος όλος ο θίασος, απέναντι στο κοινό, προσπαθούσε να γκρεμίσει αυτό τον α- όρατο τοίχο, ασυντόνιστα στην αρχή, αλλά μετά συντονίζαμε την προσπάθεια όταν φώναζα «Όλοι μαζί, τώρα!», και ο τοίχος έπεφτε μέσα από ένα φοβερό σκηνικό ξέσπασμα. Οι θεατές, που παρακολουθούσαν άλλοι καθιστοί, άλλοι όρθιοι, με μετέωρο βήμα προς το μπαρ ή τις τουαλέτες, άλλοι μπαίνοντας από το μπαρ με το ποτό ή με το τσιγάρο στο χέρι και όλοι τους ξαφνιασμένοι, ξέσπασαν σε ένα θυελλώδες χειροκρότημα. Το ιντερμέδιο του διαλείμματος τους ξάφνιασε, αλλά τους έ- φερε πολύ πιο κοντά μας και περίμεναν το δεύτερο μέρος με μεγάλη περιέργεια. Στη δεύτερη πράξη το έργο ξανάρχιζε κανονικά, όχι όμως για πολύ. Ένας ισχυρός εξωτερικός παράγοντας, η αόρατη δύναμη που κατέστρεφε τους αυτοσχεδιασμούς του διαλείμματος, τώρα πλέον διέκοπτε την παράσταση. Αυτό που συνέβαινε εκτός θεάτρου ήταν τόσο ισχυρό, ώστε παρά την ε- ντολή που ερχόταν συνεχώς απ έξω να συνεχίσουμε, η παρά-
KOTANIDHS_THEATROb_σελ_Layout 1 14/09/2011 4:12 ΜΜ Page 18 Η όπερα του ζητιάνου: Αγγελική Κυριαζάκη, Γιώργος Σαμπάνης, Κώστας Αρζόγλου. Η όπερα του ζητιάνου: Αγγελική Κυριαζάκη, Γιώργος Σαμπάνης, Χριστίνα Σιμοπούλου, Υβόννη Μαλτέζου, Μαρίκα Τζιραλίδου, Γιώργος Κοτανίδης.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ! 19 σταση άρχισε να διαλύεται μέσα σε ένα φοβερό κρεσέντο και τη θέση της έπαιρνε μια άλλη παράσταση, αυτή της θεαματικής α- ποδόμησης όχι μεταμοντέρνας του θεάματος, της απόλυτης διάλυσης, που γινόταν από μας τους ίδιους σαν αντίδραση ή διαμαρτυρία γι αυτά που συνέβαιναν έξω. Για μας η«εξωτερική α- πειλή» σήμαινε τη χούντα, αλλά αυτό δεν δηλωνόταν πουθενά φανερά, μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι είναι ένας πόλεμος ένας κριτικός αργότερα ταύτισε την απειλή με τη γερμανική κατοχή, μιλώντας για «ματωμένες αγωνίες της Ελλάδας». Στο φινάλε ένα ξέσπασμα κατέστρεφε τα πάντα και μετά ακολουθούσε το τραγούδι της ελπίδας. Ήταν η ώρα του κοινού. Έγινε κάτι σαν έκρηξη και οι θεατές βρέθηκαν στη σκηνή χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να το καταλάβουν και οι ίδιοι. Πνιγήκαμε στις αγκαλιές φίλων, ανθρώπων του θεάτρου, φοιτητών και απλών θεατών, ακριβώς το α- ντίθετο από τη γενική δοκιμή. Μας έσφιγγαν και μας ευχαριστούσαν με δάκρυα στα μάτια. Η επικοινωνία ήταν πλήρης, το ίδιο και η αποδοχή, το μήνυμά μας πέρασε ολοκληρωτικά, πρώτα πρώτα στη νεολαία. Τα δώσαμε όλα και τα πήραμε όλα, πλούσια ανταμοιβή. Δεν πετύχαμε επειδή κάναμε κάποια καινοτομία η παράσταση είχε αρκετές, όχι όμως δήθεν, αλλά γιατί δοθήκαμε ολόψυχα σε ένα όραμα με καθαρότητα και πληρότητα, αγγίξαμε το καινούργιο που επιθυμούσαμε και αναζητούσαμε. Αμφισβητήσαμε αυτά που μάθαμε από τους δασκάλους μας κι αυτοί μας χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. «Δώσατε ένα ράπισμα σ όλη τη φτήνια και την αηδία που υπάρχει γύρω μας», μας είπε ο Σωκράτης Καραντινός, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν συντηρητικός. Ο Μουζενίδης ήταν συγκινημένος και περήφανος, ψιθύριζε συνεχώς «Μπράβο, μπράβο», ενώ ο Τερζάκης έσφιγγε το χέρι σε έναν έναν και έλεγε «Εύγε, παιδιά μου». Η Μαρία Χορς
20 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ μας αγκάλιαζε με δάκρυα στα μάτια, το ίδιο και ο Βόκοβιτς, ενώ ο Τζόγιας έλεγε «Πάντα σας πίστευα». Αλλά και πέρα από τους δασκάλους μας, οι πιο σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου, από τον Χορν ως τη Λαμπέτη, από τον Κουν ως τον Μινωτή και από τον Ληναίο ως την Καρέζη και τον Καζάκο, παρέλασαν από την παράσταση τις επόμενες λίγες μέρες που παίξαμε, μας μίλησαν με ενθουσιασμό, πολλοί απ αυτούς με δάκρυα στα μάτια. Μερικοί, όπως ο Ντίνος Κατσουρίδης, έρχονταν κάθε μέρα, το ίδιο και τα παιδιά της ΕΚΙΝ, που ήταν περήφανα για μας. Τι ήταν αυτό που προκάλεσε αυτή τη μεγάλη επικοινωνία; Υπήρχε στην κοινωνία μια ανάγκη έκφρασης, η οποία μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς. Επί τριάμισι χρόνια υπήρχε σχεδόν απόλυτη σιωπή σε κοινωνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, και πάνω απ όλα στο πολιτικό εννοείται. Η χούντα είχε επιβάλει το παιχνίδι της στέλνοντας στις φυλακές και τις εξορίες οποιονδήποτε τολμούσε να κουνηθεί. Η μεγάλη πλειοψηφία ήταν σιωπηλή. Έτσι όταν βγήκαμε στη σκηνή του Βέμπο το Σεπτέμβρη του 70 με την Όπερα του ζητιάνου, έγινε μια έκρηξη, αφού σε μεγάλο βαθμό περιείχε ανατροπές τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο, ήταν πολιτικό θέατρο. Είχαμε καταφέρει να δώσουμε μέσα από την παράσταση το μήνυμα ότι «κάτι υπάρχει», επιβεβαιώνοντας τη μεγάλη ανάγκη που είχε ο κόσμος και ιδιαίτερα οι φοιτητές. Είχαμε σπάσει τον πρώτο κανόνα. Αυτό οφειλόταν στην ανατροπή του έργου από τη σκηνοθετική γραμμή του Μιχαηλίδη, μια γραμμή που διαμορφώθηκε βήμα βήμα στις πρόβες, και γι αυτό όλοι είχαμε ταυτιστεί και την υπηρετούσαμε στη σκηνή με πάθος και αφοσίωση. Το αποτέλεσμα ή- ταν η καλλιτεχνική πληρότητα του θεάματος. Μπορούμε να πούμε ότι η συμβολή του Γιώργου Μιχαηλίδη ήταν καθοριστική, αυτός είχε δώσει στην παράσταση το πολιτικό στοιχείο με τη συγκεκριμένη τροχιά της αποδόμησης, που εξελίχθηκε στο
KOTANIDHS_THEATROb_σελ_Layout 1 14/09/2011 4:12 ΜΜ Page 21 Η όπερα του ζητιάνου: Νίκος Σκυλοδήμος, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου. Η όπερα του ζητιάνου: Υβόννη Μαλτέζου, Κώστας Αρζόγλου. Η όπερα του ζητιάνου: Το σκηνικό του Γιάννη Λεκκού.
22 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ συλλογικό όραμα. Βέβαια αργότερα, όταν θα προχωρούσαμε για το επόμενο βήμα μας, που θέλαμε να είναι πιο ομαδικό, τον αμφισβητήσαμε ακραία αποκαλώντας τον «σκηνοθέτη-δικτάτορα», αλλά στην ουσία το πρώτο βήμα για την ομαδοποίησή μας και την κατεύθυνση προς το πολιτικό θέατρο είχε γίνει με τη δική του βοήθεια. Κρίμα που το κράτησε μανιάτικο σε μερικούς από μας μέχρι τώρα. Ύστερα από το δεκαήμερο των παραστάσεων στο Βέμπο α- νεβήκαμε να παίξουμε την παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που γεννήθηκα, έζησα την εφηβεία μου, πολιτικοποιήθηκα κι αγάπησα το θέατρο. Ήταν για μένα μια επιστροφή, για να θυμηθώ πώς ξεκίνησαν όλα αυτά, πώς α- ποφάσισα να γίνω ηθοποιός και κατέβηκα στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού, «τη μεγάλη του γένους σχολή», όπως μου άρεσε να την αποκαλώ ειρωνικά. Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν από τα χρόνια των σπουδών στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκεί έγινε η συνάντηση και οι διεργασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του Ελεύθερου Θεάτρου μόλις αποφοιτήσαμε. Η όπερα του ζητιάνου: Γιάννης Λεκκός, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου στην πρόβα.