Σακιδη Δανάη του Αλέξανδρου, 13 ετών

Transcript

1 Σακιδη Δανάη του Αλέξανδρου, 13 ετών Το μυστήριο του πασχαλινού λαγού Του Κώστα Στοφόρου «Να βγούμε;» «Όχι ακόμα», είπε ο μπαμπάς. «Δεν θα έχει έρθει. Είναι πολύ νωρίς. Κάτσε να ξυπνήσει κι ο Δημήτρης». «Ο Δημήτρης λέει πως δεν υπάρχει και πως είμαι χαζή!» διαμαρτυρήθηκε η Αντιγόνη. «Τον άκουσα κι εγώ», ήρθε συνήγορος υπεράσπισης η Έλλη. «Εσύ να μην ανακατεύεσαι!» τη μάλωσε η Βασιλική. «Μπα! Τι μας λες; Πολύ μεγάλη δεν μας το παίζεις κι εσύ;» «Δεν το παίζω. Είμαι μεγάλη. Και συ είσαι μωρό!» «Δεν είμαι μωρό!» «Σοβαρά; Εσύ παίζεις ακόμη με Μπάρμπι». «Ψέματα!» «Εσύ λες ψέματα. Θα πω στη μαμά πού ήσουνα χθες το βράδυ».

2 «Σκάσε!» «Εσύ να σκάσεις!» «Σκάστε όλοι!» «Δημήτρη! Ηρέμησε!» πετάχτηκε ο μπαμπάς. «Με ξύπνησαν με τις φωνές τους. Όλο έτσι κάνουν». «Είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ξυπνήσεις για να βοηθήσεις και τον θείο στο σούβλισμα του αρνιού». «Μα ξενυχτήσαμε χθες». «Ανάσταση ήταν. Ο θείος σου έχει σηκωθεί από τις εφτά». «Στον ύπνο του το έβλεπε το αρνί;» «Άντε σήκω τώρα και μη σ ακούσω να ξαναμιλάς έτσι στις ξαδέρφες σου. Θα έρθει κι ο πασχαλινός λαγός». «Σιγά μην έρθει κι ο Νταρθ Βέιντερ». «Στο είπα μπαμπά. Ο Δημήτρης λέει πως δεν υπάρχει πασχαλινός λαγός». «Και τότε ποιος φέρνει τα δώρα;» «Έλα ντε!» είπε ο Δημήτρης ειρωνικά. Ο μπαμπάς κοίταξε τον Δημήτρη με έντονο ύφος, μέχρι που εκείνος σταμάτησε να μιλάει. Τι ήταν όλα αυτά με τον πασχαλινό λαγό; Από τότε που ο Δημήτρης ήταν μωρό -πότε πέρασαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια;- περίμενε πάντα με ανυπομονησία το Πάσχα και τα δώρα που έκρυβε στον κήπο του σπιτιού στο χωριό ο πασχαλινός λαγός. Τα περίμενε πιο πολύ κι από τα Χριστούγεννα και τον Αϊ-Βασίλη. Κι ας ήταν μικροδωράκια για όλα τα παιδιά: Γόμες, ξύστρες, φακοί, σοκολατάκια, αυτοκόλλητα, στρατιωτάκια, αυτοκινητάκια Στο παράθυρο, πίσω από το πηγάδι, σε μια κουφάλα της μουριάς, στο παλιό κουρείο, ανάμεσα στις πασχαλιές, κάτω από τις σκάλες. Από το ένα δώρο στο άλλο σε οδηγούσαν μικρά σημειώματα-γρίφοι που άφηνε ο πασχαλινός λαγός. Και τώρα ο Δημήτρης έλεγε πως δεν υπάρχει ο πασχαλινός λαγός. Λες και δεν ήταν εκείνος ο πιο ανυπόμονος να λύσει τους γρίφους που τους έβαζε ο λαγός για να βρουν τα δώρα: «Από εκεί κάποτε έβγαζαν νερό. Αν ψάξεις γύρω θα βρεις το μυστικό» -κι εννοούσε το παλιό πηγάδι. Τα παιδιά έτρεχαν και ανακάλυπταν τα μικρά δωράκια που τα γέμιζαν χαμόγελα. Ο Δημήτρης βαρύς φέτος, αφού τελικά ντύθηκε με τα πολλά, είπε με ύφος ανωτερότητας στα κορίτσια: «Άντε, να σας κάνω το χατίρι. Πάμε να δούμε τι έχει κρύψει αυτή τη φορά».

3 Τα παιδιά άνοιξαν την πόρτα και βρήκαν το πρώτο σημείωμα να τους περιμένει στο καμπανάκι της εισόδου. Ο μπαμπάς τούς ακολουθούσε φωτογραφίζοντας κάθε στιγμή κι ας αντιδρούσε ο Δημήτρης. «Έλα, άνοιξε να δούμε τι γράφει», είπε η Αντιγόνη. Ο Δημήτρης ξετύλιξε το σημείωμα και διάβασε: «Καλό Πάσχα! «Με την ψιλή» φώναζε ο δάσκαλος κι οι μαθητές πήγαιναν εκεί. Αν πας κι εσύ θα βρεις κάτι γλυκό να σε περιμένει. Ο πασχαλινός λαγός». «Πανεύκολο» είπε η Έλλη «Το κουρείο!». «Πάμε!» φώναξε η Αντιγόνη κι έτρεξαν προς τα κει με τον μπαμπά να λαχανιάζει για να τους προλάβει. Όμως, όταν έφτασαν στο κουρείο, όσο κι αν έψαξαν, τίποτα δεν βρήκαν. Ούτε δώρο. Ούτε σημείωμα. «Μήπως καταλάβαμε κάτι λάθος;» αναρωτήθηκε η Βασιλική. «Μα τι λάθος; Με την ψιλή -σίγουρα σε κούρεμα αναφέρεται» απάντησε ο Δημήτρης. Πιο απορημένος απ όλους, όμως, ήταν ο μπαμπάς.

4 Ήταν σίγουρος πως τα πρώτα δώρα βρίσκονταν στο παλιό κουρείο. Τι να είχε, άραγε, συμβεί; Τότε μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του μπαμπά. Ο λαγός μέσα στο γραμμα μάς έχει δώσει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο! Οι μαθητές πήγαιναν εκεί. Το μοναδικό μέρος που θα μπορούσαν να πήγαιναν οι μαθητές είναι το σχολείο!, αναφώνησε ο μπαμπάς γεμάτος ενθουσιασμό. Μπράβο, μπαμπά, το βρήκες!,είπε ο Δημήτρης. Το ίδιο και τα κορίτσια με τη σειρά τους. Αμέσως όλοι μαζί έτρεξαν προς το παλιό αλλά και παράλληλα όμορφο σχολείο. Ο μπαμπάς με λαχανιασμένη φωνή είπε: Ωραία, αρχιστε το ψάξιμο γρήγορα γιατί δεν έχουμε και πολύ χρόνο στη διάθεση μας! Τα παιδιά άρχισαν το ψάξιμο. Είχαν περάσει 15 λεπτά και ακόμα δεν είχαν βρει τίποτα. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια δυνατή φωνή πίσω από το σχολείο. Η Αντιγόνη φώναξε: «Ελάτε όλοι γρήγορα!». Τι συμβαίνει, Αντιγόνη, μήπως χτύπησες κάπου; ρώτησε η Βασιλική γεμάτη αγωνία. Είμαι μια χαρά. Βρήκα τρεις σοκολάτες κι ένα σημείωμα από τον πασχαλινό λαγό. Να ορίστε! απάντησε η Αντιγόνη. Εκείνη την ώρα, ο μπαμπάς το πήρε στα χέρια του και άρχισε να διαβάζει με τη δυνατή, τρανταχτή του φωνή: «Συγχαρητήρια βρήκατε το πρώτο δώρο σας! Αλλά για να βρείτε το τελευταίο δώρο για φέτος πρέπει να ψάξετε στο τραπέζι του Πάσχα. Άντε και του χρόνου με υγεία και χαρά! Αυτό ήταν; ρώτησε ο Δημήτρης. Γιατί, ήθελες να σου γράψει και κάτι άλλο; του απάντησε η Έλλη με απορία. Για σταματήστε τώρα! Όλη την ώρα φαγωνόσαστε σαν τον σκύλο με την γάτα! είπε νευριασμένη η Βασιλική. Δεν πηγαίνουμε σιγά σιγά γιατί πρέπει να προλάβουμε και το τραπέζι; πρότεινε η Αντιγόνη. Για καθήστε λίγο Μήπως ο λαγός εννοούσε την αυλή μας, όπου κάθε χρόνο κάνουμε το πασχαλινό τραπέζι; ρώτησε ο Δημήτρης.

5 Αυτό είναι, μπράβο αγόρι μου! απάντησε ο μπαμπάς. Εκείνη τη στιγμή έτρεξαν πίσω στο σπίτι για να δουν τι τους περιμένει. Μόλις φτάσανε, πήραν όλοι μια βαθιά ανάσα εκτός βέβαια από τον μπαμπά, ο οποίος έκατσε στην πρώτη καρέκλα που βρήκε μπροστά του και άπλωσε τα πόδια του λαχανιασμένος. Τα παιδιά έτρεχαν πάνω κάτω ασταμάτητα. Κάποια στιγμή, ενώ ο μπαμπάς καθόταν, πήγε ο θείος και του έδειξε ένα μεγάλο κόκκινο κουτί. Τι είναι αυτό; τον ρώτησε ο μπαμπάς γεμάτος απορία. Δεν ξέρω, το βρήκα κάτω από το τραπέζι! απάντησε ο θείος. Τότε ο πατέρας φώναξε τα παιδιά, λέγοντάς τους πως έχει να τους δείξει κάτι. Τα παιδιά έφτασαν εκεί γεμάτα ανυπομονησία. Κοιτάξτε τι βρήκε ο θείος! είπε ο μπαμπάς γεμάτος ενθουσιασμό. Μην μου πεις ότι είναι από τον πασχαλινό λαγό είπε ο Δημήτρης. Εεε, τι καθόμαστε; Ανοίξτε το! είπε η Έλλη. Και έτσι έγινε. Τα παιδιά άνοιξαν το κουτί και είδαν πάρα πολλά γλυκά, αλλά, αυτό που τους έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν διάφορα χρωματιστά αυγά και μία κάρτα που έγραφε: «Παιδιά μου, οι καιροί είναι δύσκολοι και κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε να φάνε. Θέλω να θυμάστε ότι πρέπει να βοηθάτε τους συνανθρώπους σας και φυσικά ο ένας τον άλλον! Εξάλλου, αυτός είναι ο στόχος των μυστηρίων μου, να σας κάνω να συμπεριφέρεστε σαν ομάδα, σαν μια δύναμη που συνεργάζεται για το κοινό καλό! Να περνάτε όμορφα!» Ναι, αυτό ήταν το φετινό μυστήριο του πασχαλινού λαγού!