Η οµιλία του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα Συντρόφισσες και σύντροφοι, Επιτρέψτε µου να ξεκινήσω από µια θεµελιακή, κατά τη γνώµη µου, διαπίστωση: Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγµή στο πιο κρίσιµο σταυροδρόµι µετά τη µεταπολίτευση. υο πολιτικές, δυο στρατηγικές, δυο µπλοκ δυνάµεων συγκρούονται και η έκβαση της σύγκρουσής τους θα καθορίσει την πορεία της πατρίδας µας για πολλά χρόνια. Από τη µια οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάµεις που είτε θεωρούν είτε τους βολεύει να θεωρούν φυσική, ή ακόµα και απαραίτητη, την τραγωδία που παράγει η σηµερινή πολιτική της συγκυβέρνησης, τα µνηµόνια και τα προαπαιτούµενα. Από την άλλη οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάµεις που ανοίγουν νέους δρόµους, που µάχονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της δυστυχίας που παράγει. Οι δυνάµεις που παλεύουν για να ανοίξει ένας άλλος, ριζικά αντίθετος, δρόµος για την πατρίδα. Ισχυρότερος, πιο σταθερός και πιο αποφασιστικός ανάµεσά τους, ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην εξέλιξη αυτής της αντιπαράθεσης όλα επανακαθορίζονται. Οι θεσµοί, η δηµοκρατία, οι αντιλήψεις που φάνταζαν παγιωµένες, η διάταξη των κοινωνικών δυνάµεων, η αντιστοίχησή τους µε τα πολιτικά κόµµατα. Η εργατική τάξη γνωρίζει µια πρωτοφανή επίθεση εις βάρος του βιοτικού της επιπέδου, των ελευθεριών της, του καθεστώτος που διέπει τις εργασιακές σχέσεις. Η µεσαία τάξη, οι βιοτέχνες, οι επαγγελµατίες, κυριολεκτικά αφανίζονται κάτω από το βάρος µια φορολογικής πολιτικής, που έχει λάβει το χαρακτήρα κρατικής ληστείας. Τα στρώµατα της διανόησης µαστίζονται από την ανεργία, την ηθική απαξίωση, τα οικονοµικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Και η νεολαία έχει γίνει σάκος του µποξ µιας πολιτικής που την ωθεί στο παραγωγικό και κοινωνικό περιθώριο. Και της στερεί όχι µόνο το δικαίωµα στη δουλειά και στη δηµιουργία, αλλά και το δικαίωµα στην ελπίδα. Το δικαίωµα να µείνουν στο τόπο τους τα νέα παιδιά και να δουλέψουν, να ζήσουν µε αξιοπρέπεια. Αυτό το ζόφο, κάποιοι τον ονοµάζουν µεταρρύθµιση.
Αυτή την τραγωδία, κάποιοι τη διαφηµίζουν ως απαρχή της νέας Ελλάδας. Και τις επαναλαµβανόµενες υποχωρήσεις στα εγχώρια κέντρα και τη Γερµανική ηγεσία, τις ονοµάζουν διαπραγµάτευση. Το που οδηγεί αυτή η πολιτική κι αυτό το πλεόνασµα δυστυχίας και οργής, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουµε. Είδαµε τις τελευταίες µέρες να καταστρέφονται ακόµα και τα κυβερνητικά χαλκεία ψεύτικων ελπίδων. Η αποκάλυψη της Κυριακάτικης Αυγής για το τι ετοιµάζουν µε τις συντάξεις, µε το ασφαλιστικό, µε τις απολύσεις, µε το δικαίωµα της απεργίας, είναι ανατριχιαστική. Μιλάµε, συντρόφισσες και σύντροφοι, για ένα είδος τελικής κοινωνικής λύσης. Μιλάµε για την απόδειξη των αποδείξεων ότι αυτός ο κατήφορος καταλήγει από κάθε άποψη στο µεσαίωνα. Καταλήγει στο να είναι η Ελλάδα τελευταία στο δείκτη κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως έδειξε το Γραφείο κρατικού προϋπολογισµού, της Βουλής. Και αυτή την τελευταία θέση ο κ. Σαµαράς διεκδικεί να την κατοχυρώσει εις το διηνεκές, µε το υποτίθεται τελευταίο κύµα προαπαιτούµενων που γελοιωδώς προσπαθούν να την ονοµάσουν έξοδο από το µνηµόνιο. Οι δεκαεννιά απαιτήσεις της τρόικας, που είδαν επίσης το φως της δηµοσιότητας, συµπληρώνουν το µακάβριο σκηνικό. Τίποτε δεν έχουν σκοπό να αφήσουν όρθιο. Και επείγονται να ολοκληρώσουν και να θωρακίσουν θεσµικά την αγριότητα, τώρα που έχουν να κάνουν µε κυβέρνηση προθύµων. Με προφανή σκοπό να δέσουν τα χέρια της επερχόµενης κυβέρνησης και να την υποχρεώσουν να ακολουθήσει την ίδια πολιτική καταστροφής. Οφείλω στο σηµείο αυτό να είµαι καθαρός προς κάθε κατεύθυνση. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε προαπαιτούµενα, ούτε απαιτούµενα, ούτε τίποτε από όσα αυτή τη στιγµή σε διάφορα µέτωπα επιχειρείται να επιβληθούν. Η συνέχεια του κράτους δεν σηµαίνει για µας συνέχεια της υποταγής και της καταστροφής. Άλλο συνέχεια του κράτους άλλο συνέχεια του µνηµονίου. Γιατί έχει κι ο ελληνικός λαός το δικό του προαπαιτούµενο από µας:
Που είναι το προαπαιτούµενο της αντίστασης, της ανατροπής της σηµερινής πολιτικής και πορείας. Το προαπαιτούµενο της σκληρής διαπραγµάτευσης για τα πάντα. Και πρώτα για τη διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους, που δεν θα πάψουµε να επαναλαµβάνουµε ότι δεν είναι βιώσιµο, αν µιλάµε για βιώσιµη κοινωνία και βιώσιµη χώρα. Αλλά και για το άλλο το ιστορικό χρέος, που παρά τα χρόνια που περάσανε δεν το έπνιξε η λήθη. Μιλώ για τη διεκδίκηση του ιστορικού χρέους της Γερµανίας προς τους λαούς της Ευρώπης, αναφορικά µε την αποπληρωµή του Κατοχικό δανείου και την καταβολή των πολεµικών επανορθώσεων. Και σε αυτό το σηµείο θέλω να συγχαρώ για άλλη µια φορά τον ακάµατο Μανώλη Γλέζο, που µπορεί να λείπει από τη Βουλή, αλλά η παρουσία του στην ευρωβουλή είναι εξόχως ουσιαστική. Και η επιτυχία της κοινής συνέντευξης τύπου που έδωσε τη περασµένη εβδοµάδα, µε τη Γερµανίδα Πρόεδρο της ευρωοµάδας της αριστεράς, είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων µας αλλά και της δύναµης της αλληλεγγύης. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αναθεωρεί τον προϋπολογισµό και θα εγγράφει σε αυτόν και τις απαιτήσεις του ανεξόφλητου Κατοχικού δανείου, να γνωρίζετε ότι δε θα είµαστε καθόλου µόνοι στην Ευρώπη. Ακόµη και µέσα στη Γερµανία θα υπάρχουν σηµαντικές δυνάµεις που θα υποστηρίζουν την δικαίωση αυτής της ιστορικής διεκδίκησης. Συντρόφισσες και σύντροφοι, εν έχει πια κανένας το δικαίωµα να λέει ότι δεν γνωρίζει που βαδίζουµε και που µας οδηγεί η κυβέρνηση Σαµαρά. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον είναι η στιγµή όλοι οι πολίτες να αναρωτηθούν: Είναι δυνατό µια κυβέρνηση χωρίς κανένα κύρος, χωρίς τη λαϊκή αποδοχή, χωρίς καµιά διάθεση αντίστασης και διαπραγµάτευσης, να εκπροσωπεί αυτή τη στιγµή µια κοινωνία και µια χώρα σε κατάσταση υψηλού κινδύνου; Είναι δυνατό µια πολιτική παθητικής αποδοχής εντολών να οδηγήσει την Ελλάδα στην ασφάλεια, στην ανάκαµψη, στην ανάπτυξη, σε στοιχειώδη έστω κοινωνική δικαιοσύνη; Είναι δυνατό να επενδύσει κανείς οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας στις ίδιες πολιτικές δυνάµεις, ακόµα και στα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες λογικές, στις ίδιες γερασµένες και εν πολλαίς αµαρτίαις πεσούσες, κοµµατικές και οικονοµικές ελίτ, που οδήγησαν τη
χώρα στη δίνη της κρίσης και ύστερα στη σηµερινή τραγωδία εν ονόµατι της αντιµετώπισης της κρίσης; Και κάτι περισσότερο και ακόµα πιο κρίσιµο: Είναι δυνατό, σε µια στιγµή που οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν, που η Άγκυρα προκαλεί µε κινήσεις Μπαρµπαρός, που συµµαχίες και µέτωπα στην περιοχή µας επανακαθορίζονται, να αποφασίζει για µας, χωρίς εµάς, µια κυβέρνηση φθαρµένη όσο δεν παίρνει, εξαρτηµένη όσο δεν παίρνει, ανασφαλής όσο δεν παίρνει; Και επιτρέψτε µου σε αυτό το σηµείο µια αναφορά στις σοβαρές εξελίξεις και στις εστίες κρίσης στην ευρύτερη περιοχή µας. Καταρχάς να επαναλάβω ότι η αποστολή από πλευράς της Τουρκίας ερευνητικού σκάφους, συνοδευόµενου από πολεµικά πλοία, προκειµένου να διεξάγει σεισµικές έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, αποτελεί απροκάλυπτη παραβίαση κυριαρχικών δικαιωµάτων της Κυπριακής ηµοκρατίας που κατοχυρώνονται από το διεθνές δίκαιο. Και αυτή η προκλητική παραβίαση πρέπει άµεσα να τερµατιστεί. Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να στέκεται στο πλάι της Κυπριακής ηµοκρατίας και του Κυπριακού λαού, καθιστώντας σαφές ότι ο µόνος δρόµος για επίλυση των διαφορών στην περιοχή είναι ο διάλογος και ο σεβασµός του διεθνούς δικαίου. Και όχι η δηµιουργία τετελεσµένων µέσω µονοµερών προκλητικών ενεργειών. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε διπλωµατική δυνατότητα ώστε η Τουρκία να προβεί στην ουσιαστική κίνηση εκείνη η οποία θα αποκλιµακώνει την ένταση, προκειµένου να ξαναρχίσουν οι διαπραγµατεύσεις. Η επικοινωνία µε την Τουρκική πλευρά είναι απαραίτητη ώστε να καταστούν σαφείς οι σοβαρές συνέπειες που θα είχε µια διεύρυνση της έντασης. Αλλά και για να επιδιωχθεί η αποκλιµάκωση. Το Ανώτατο Συµβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας δεν είναι απλά ένας δίαυλος επικοινωνίας. Είναι ένα καίριο εργαλείο για την ανάπτυξη των σχέσεων των δύο κρατών. Η σύγκλησή του απαιτεί τη κατάλληλη προετοιµασία αλλά και τη κατάλληλη χρονική συγκυρία, ώστε το εργαλείο αυτό να αξιοποιηθεί σωστά και να έχει αποτελέσµατα. Να συνεισφέρει στην αποκλιµάκωση της έντασης και στην ενίσχυση των σχέσεων, µε σύναψη ουσιαστικών συµφωνιών. Και όχι απλά να ενταχθεί σε µια επικοινωνιακή λογική επικάλυψης της έντασης, µε σωρεία ανούσιων διακηρύξεων.
Παράλληλα, και ειδικά σε αυτό το περιβάλλον ρευστότητας, η ενίσχυση της συνεργασίας της Ελλάδας και της Κύπρου µε τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου είναι ιδιαίτερα σηµαντική. Η συνεργασία αυτή, όµως, πρέπει σταθερά να προσανατολιστεί, όχι στην κλιµάκωση της έντασης και στη γεωπολιτική πόλωση, αλλά στην κατοχύρωση της ειρήνης της συνεργασίας και της σταθερότητας. Στο να καταστούν σαφή προς όλους, τα οφέλη της συνεργασίας επί τη βάσει τους διεθνούς δικαίου. Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν και τα γεγονότα στα υτικά Βαλκάνια, όπου ο εθνικισµός επιβαρύνει την προσπάθεια επίλυσης των προβληµάτων της περιοχής, µεταξύ των οποίων και του ζητήµατος της ονοµασίας της ΠΓ Μ. Ούτε η κατοχύρωση των εθνικών συµφερόντων της Ελλάδας στην περιοχή, ούτε ο αυτόνοµος ρόλος της ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική υτικών Βαλκανίων, είναι σήµερα δεδοµένοι. Απαιτούν απτές και όχι επικοινωνιακές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα µεταξύ των οποίων είναι και η ενίσχυση της ιαβαλκανικής Συνεργασίας. Την ίδια στιγµή, η ενίσχυση των Τζιχαντιστών στην περιοχή, που οδηγεί στην επιδείνωση του αιµατηρού εµφυλίου πολέµου στην Συρία, στην διάλυση του Ιράκ και στην πολιτειακή κατάρρευση της Λιβύης, αποτελεί εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη. Είναι ιδιαίτερα σηµαντικό στο πλαίσιο του αγώνα κατά των Τζιχαντιστών, να υποστηριχτούν οι Κουρδικές δυνάµεις στη προστασία του Κοµπάνι. Μιας πόλης που αποτελεί µοντέλο και πρότυπο διαπολιτισµικής συµβίωσης, ανεξιθρησκίας και ισότητας των φύλων, στη Μέση Ανατολή. Το Κοµπάνι είναι επιτακτική ανάγκη να κρατήσει και για αυτό χρειάζεται τη στήριξη και την αλληλεγγύη µας. Το ίδιο επιτακτική είναι και η ανάγκη για µια συγκροτηµένη ελληνική στρατηγική που να αξιοποιεί το διπλωµατικό και πολιτισµικό κεφάλαιο της Ελλάδας στην περιοχή. Γενικότερα η χώρα χρειάζεται εξωτερική πολιτική που να ΙΕΚ ΙΚΕΙ ΥΝΑΜΙΚΑ εντός, και πέρα από την ΕΕ καθώς και στις διµερείς της σχέσεις. Που να προωθεί ΕΝΕΡΓΑ τα συµφέροντα της Ελλάδας και να ενισχύει τον διεθνή της ρόλο. Αυτήν την εξωτερική πολιτική θα υλοποιήσει µια Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Συντρόφισσες και σύντροφοι,
εν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που η πιο ήπια κατηγορία εναντίον µας ήταν ότι δεν είµαστε ρεαλιστές. Ότι δεν καταλαβαίνουµε τι γίνεται στην Ευρώπη. Ότι µε την πολιτική µας θα αποµονώσουµε την Ελλάδα από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Βλέπετε τώρα και βλέπουν όλοι τι γίνεται στην Ευρώπη. Βλέπουν όλοι ότι δεν ήταν όνειρο θερινής νύχτας η προσδοκία και η επιδίωξη να λάβει η αντίσταση στη λιτότητα, και στη νεοσυντηρητική αγριότητα ευρωπαϊκές διαστάσεις. H Ευρώπη αυτή τη στιγµή βρίσκεται στην δίνη µιας βαθύτατης κρίσης. Τολµώ να πω: Όπως ακριβώς το είχαµε προβλέψει. Και η κρίση αυτή δηµιουργεί συγκρούσεις ανάµεσα σε χώρες, συγκρούσεις µέσα στις χώρες, αλλά και συγκρούσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσµών. Η αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας στην εφαρµογή των δηµοσιονοµικών κανόνων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγµα. Η πλήρης αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας έχει βαθύ κοινωνικό αντίκτυπο. Στην Ιταλία εκατοµµύρια εργαζόµενοι διαδήλωσαν πριν µερικές ηµέρες κατά των µέτρων ελαστικοποίησης της εργασίας. Στο Βέλγιο επίσης. Στην Ισπανία το Ποδέµος, το ριζοσπαστικό πολιτικό σχήµα που βγήκε µέσα από το κίνηµα των πλατειών, εµφανίζεται αυτή τη στιγµή πρώτο στις δηµοσκοπήσεις. Στην Ιρλανδία το Σιν Φέιν διεκδικεί µε αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η Αριστερά, µε διάφορα σχήµατα και κοµµατικές µορφές, ενισχύει την επιρροή και τις θέσεις της. Η Ευρώπη των εργαζοµένων, της αντίστασης, της αντεπίθεσης, η Ευρώπη της Αριστεράς, διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ούτε η λιτότητα, ούτε η βουλιµία του Βερολίνου, ούτε η συµµαχία των συντηρητικών, δεν θεωρούνται πια αυτονόητο καθεστώς για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη κινείται, οι δυνάµεις της αλλαγής είναι σε άνοδο, οι δυνάµεις της συντήρησης διατρέχονται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Οι δυνατότητες συµµαχιών για µια αριστερή ελληνική κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται και η συµπαράταξη των χωρών του νότου γίνεται πια ρεαλιστικός στόχος.
Οι δυνατότητες άσκησης εθνικής πολιτικής αυξάνονται και θα αυξηθούν ακόµα περισσότερο µετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και η Ελλάδα; Πού είναι η Ελλάδα µέσα σ' αυτό το κλίµα της αντιπαράθεσης και των αλλαγών; Η Ελλάδα είναι απούσα. Με βαρύτατη ευθύνη της κυβέρνησης του κ. Σαµαρά. Απούσα η διατύπωση θέσεων, η επιδίωξη συµµαχιών, η επιθετική διαπραγµάτευση. Παρούσα µόνο η ευθυγράµµιση µε τα συµφέροντα και τις επιδιώξεις της τρόικας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η Ελλάδα δεν υπάρχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι παρά µόνο ως πεδίο δοκιµών βαρβαρότητας, ως ικέτης στις αυλές των πλουσίων, ως µεταπράτης της ίδιας της εθνικής και κοινωνικής της υπόστασης. Ούτε τα νέα µνηµόνια όµως, ούτε οι απειλές για την εθνική µας ασφάλεια, ούτε η διεθνής απαξίωση, ούτε η πλήρης ευρωπαϊκή υποβάθµιση, είναι µοιραίες εξελίξεις. Επιµένουµε και θα επιµένουµε ως το τέλος ότι µπορούµε να αλλάξουµε τα δεδοµένα. Ότι µπορεί η Ελλάδα να αλλάξει πορεία. Αυτό όµως απαιτεί άλλη πολιτική, και φυσικά άλλη κυβέρνηση µε νωπή και ισχυρή, πανίσχυρη θα έλεγα, λαϊκή εντολή. Απαιτεί επίσης µια κοινωνία όρθια και έτοιµη όχι µόνο να αντισταθεί στο φόβο, αλλά και να στηρίξει εκείνες τις αλλαγές και τις µεταρρυθµίσεις, που θα βγάλουν την Ελλάδα από το σηµερινό αδιέξοδο. Αυτή είναι η αµετακίνητη θέση µας και είναι στις δεδοµένες συνθήκες µια θέση ευθύνης, δηµοκρατίας και οµαλότητας. Μια θέση που δεν αποσκοπεί να φέρει κάποιους στην εξουσία, στη θέση κάποιων άλλων. Αλλά αποσκοπεί στην επανεκκίνηση, της δηµοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των παραγωγικών δυνάµεων, του δυναµισµού και της πρωτοβουλίας των ανθρώπων. Το πρόγραµµά της Θεσσαλονίκης προδιαγράφει σε ρεαλιστικές γραµµές, αυτή την επανεκκίνηση. Και αποδεικνύει ότι είµαστε έτοιµοι να πάρουµε εκείνο το µερίδιο ευθύνης που µας αναλογεί για τη σωτηρία της πατρίδας και των ανθρώπων της. Αυτή ήταν εξάλλου και η ουσία του τελευταίου διαβήµατός µας στον πρόεδρο της ηµοκρατίας.
Αυτή είναι η ουσία της µάχης µας να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες κοινοβουλευτικές δυνάµεις ώστε να µην µπορέσει, µε προκάλυψη την εκλογή νέου προέδρου, να συνεχίσει η συγκυβέρνηση την καταστροφική της πολιτική. Και να πάµε επιτέλους σε εκλογές λύτρωσης και αλλαγής. Για να αποφασίσει ο λαός, δηµοκρατικά και οµαλά, ποια στρατηγική πρέπει να χαράξει η Ελλάδα για την έξοδο από την κρίση. Την στρατηγική της υποτέλειας και της κοινωνικής καταστροφής χωρίς αντίκρισµα; Ή την στρατηγική της κατάργησης των µνηµονίων, της αντιπαράθεσης µε τις πολιτικές της βαρβαρότητας, της σκληρής διαπραγµάτευσης για την απαλλαγή από την αγχόνη του χρέους. Την στρατηγική της κυβέρνησης του δικοµµατικού κατεστηµένου; Ή τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι το πραγµατικό δίληµµα που τίθεται σήµερα. Συντρόφισσες και σύντροφοι, Θα θέλαµε να είναι αλλιώς, πιο εύκολα, τα πράγµατα για τη χώρα και για µια κυβέρνηση της Αριστεράς. εν καθορίζουµε όµως εµείς τις συνθήκες της αντιπαράθεσης και της πάλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ µε τη σταθερή του πορεία, την όσµωσή του µε το λαϊκό κίνηµα, τις αναλύσεις και τις ιδέες του έχει καταστεί η µοναδική εγγύηση δηµοκρατικής οµαλότητας και αλλαγής. Η πολιτική δύναµη που µπορεί να εγγυηθεί ότι η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της και θα διαπραγµατευτεί µε αποφασιστικότητα. Η πολιτική δύναµη που έχει συγκεκριµένο και ρεαλιστικό σχέδιο για την διέξοδο από την σηµερινή κρίση. Σε κάθε περίπτωση, ο ορίζοντας της σηµερινής κυβέρνησης δεν ξεπερνά την Προεδρική Εκλογή του Φεβρουαρίου. Εµείς όχι µόνο πρέπει να είµαστε έτοιµοι. Αλλά να επιταχύνουµε τις εξελίξεις. Να έρθουµε σε ακόµα πιο στενή επαφή µε τον λαό. Να εξηγήσουµε το πρόγραµµά µας. Να απαντήσουµε στα ερωτήµατα.
Να δώσουµε αποφασιστικό τελικό χτύπηµα στον φόβο και την αβεβαιότητα. Να υπερασπιστούµε όσους αγωνίζονται για ζωή, δουλειά και αξιοπρέπεια. Για δηµόσια υγεία. Για δηµόσια παιδεία. Απέναντι στην κυβερνητική κατάντια που προσπαθεί να καλύψει τα κενά µε άνεργους εθελοντές, που θα τους πληρώνει µε µόρια. Να πατήσουµε, επίσης, γερά στο θεµέλιο που πάντα υπολόγιζε η Αριστερά στη στρατηγική και την τακτική της: Στην πολιτική των συµµαχιών. Χωρίς επιπολαιότητες, αλλά και χωρίς φοβίες. Με σεβασµό στις αξίες µας, αλλά και στις αξίες όσων βρίσκονται δίπλα µας. Ας σας θυµίσω µια πολιτική σκέψη που δεν είναι δική µου: Υπάρχουν στιγµές, που πρέπει να διευρύνουµε τα µέτωπα της πάλης ακόµα και µε συµµάχους που µας φαίνονται ασταθείς, ταλαντευόµενοι, όχι αρκετά δυνατοί και αποφασισµένοι για να αντέξουν την πορεία µέχρι το τέλος. Πρέπει να προβληµατιστούµε αν σήµερα είναι µια τέτοια στιγµή για την Αριστερά και τη χώρα. Αν µπορεί να µας βοηθήσει να απαντήσουµε πιο ολοκληρωµένα στο σήµερα, η ενωτική εµπειρία του χτες. Σε κάθε περίπτωση οφείλουµε να είµαστε συνεπείς, αλλά και ευέλικτοι. Σταθεροί στις ιδέες µας αλλά και διορατικοί. Οι αντίπαλοί µας, είναι αλήθεια θα µας ήθελαν κλεισµένους και αποµονωµένους στα κάστρα της βεβαιότητας και της υπεροψίας. Χωρίς να χτίζουµε κοινωνικές και πολιτικές συµµαχίες. Χωρίς να δουλεύουµε για να διευρύνουµε το ρεύµα της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε χείµαρρο ορµητικό της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. ε θα τους κάνουµε τη χάρη. ε πρόκειται να επαναπαυτούµε ούτε στις δηµοσκοπήσεις, ούτε στις θετικές ενδείξεις. Η κυβέρνηση των µνηµονίων δε θα πέσει από µόνη της. Θα τη ρίξουν οι κοινωνικοί αγώνες αλλά και οι πολιτικές πρωτοβουλίες µας, που θα την αποµονώσουν καθοριστικά και µέσα και έξω από τη Βουλή.
Πρωτοβουλίες ενωτικές και δηµιουργία µετώπων, όπως πολύ πετυχηµένα καταφέραµε, σας θυµίζω και στο θέµα της ΕΗ και σε αυτό των αιγιαλών. Πρωτοβουλίες που θα προκαλέσουν θετικές προοδευτικές µετατοπίσεις, και ενεργοποίηση σοβαρών κοινωνικών δυνάµεων. Και συγκλίσεις, όχι στην βάση της ιδεολογικής καθαρότητας, ούτε στην βάση της ευκαιριακής συµπόρευσης. Αλλά στην βάση της καθαρής και πραγµατικής πολιτικής αξιοπιστίας. Συγκλίσεις µε πραγµατικό αντίκρισµα στην κοινωνία. Συντρόφισσες και σύντροφοι, Έχουµε µπροστά µας δύσκολες µάχες. Είµαι βέβαιος ότι θα πράξουµε το σωστό. Γιατί είµαστε πια όχι µόνο απείρως πιο ισχυροί από χτες, αλλά και πιο έµπειροι, πιο αποφασισµένοι, πιο σταθεροί στην απόφασή µας να αλλάξουµε την Ελλάδα. Με εµπιστοσύνη στην κοινωνία, µε εµπιστοσύνη στις δυνάµεις µας, είµαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουµε να ανταποκριθούµε στις προσδοκίες και στις απαιτήσεις του λαού µας.