ΕΤΟΣ 12 ο ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 ΤΕΥΧΟΣ 108 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΟ ΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑ Ι ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤ ΡΟΦΙΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΜ ΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ Σ τὴν καθημερινότητά του ὁ ἄνθρωπος, μὲ τίς συχνὲς ἐναλλαγές, τὶς ἤρεμες καί τίς ἀπρόσμενες στιγμές,, ὁδηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῶν πραγμάτων νά πάρει θέση, ποὺ θὰ ἀνοίξει τὸ δρόμο τῆς ἐλευθερίας. Ποία εἶναι ὅμως ἡ ἰσχυρὴ ἐσωτερικὴ δύναμη μὲ τὴν ὁποία θὰ καταφέρει νά ἐπιλέξει τὸ προσωπικὰ ἀληθινὸ καὶ ἀληθινὰ ἀντικειμενικό, ὥστε νά ὁδηγηθεῖ σὲ διέξοδα ἐλπίδας; Σίγουρα ὁ λόγος τῆς Ἀγάπης, δηλαδὴ τοῦ Ἰ.Χριστοῦ,, ποὺ διατρέχει καὶ καθοδηγεῖ σωτήρια τή γεμάτη ἀπορίες κοινωνίᾳ τῶν ἀνθρώπων. Στόν ἀπορρημένο Νομικὸ ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε μὲ ἀλήθεια, γενναιότητα καὶ μεγαλοσύνη. Ἄγγιξε τὴν πληγωμένη καρδιά τοῦ ταλαιπώρου «μορφωμένου». «Ὀρθὰ ἀποκρί θηκες», τοῦ λέει. «Αὐτὸ νά κάνεις καὶ θὰ ζήσεις». Μὲ πυξίδα τὴν «μεγίστη τῶν ἀρετῶν», ὅπως εὔστοχα οἱ Ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τή διάκριση, ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ὁδηγηθεῖ πρὸς τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τή χαρά τοῦ Θεανθρώπου.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 2 Ὅταν ἀναφερόμαστε στή διακρίση, ἐννοοῦμε ἐκείνη τὴν πνευματικὴ δύναμη πού ὁλοκληρώνει τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ χαρίζει τὸ σθένος τῆς ἀγωνιστικότητας, τὴν εὐθύτητα τῆς ἀναγνώρισης τῶν ὅποιων ἀδυναμιῶν, τή δύναμη τῆς σωφροσύνης προκειμένου νά μὴν ἐπαναλαμβάνονται λάθη καὶ πάθη. Ἡ διακρίσῃ δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐγκεφαλικῆς ἀνάπτυξης, οὔτε συναντιέται σὲ ἐγχειρίδια διδασκάλων τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι πνευματικὸ ἐφόδιο, καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ συντηρεῖται στίς ἀνθρώπινες καρδιές, ὅταν τίς θερμαίνει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο τόν εὐλογεῖ μὲ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀρετή. Κινητήρια δύναμη τῆς διακρίσης εἶναι ἡ ταπεινὴ ἀγάπη. Διακρίση χωρὶς ἀγάπη καὶ ταπείνωση δέν ὑπάρχει. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ἀρετὴ ἀπαλλαγμένη ἀπὸ νοσηρότητες, διαρκῶς οἰκοδομεῖ, ἐλευθερώνει, μεταμορφώνει. Ἀνασταίνει θέσεις καὶ πρακτικὲς στή ζωὴ μας. Εἶναι οὐσιαστικὸ στοιχεῖο πνευματικῆς ἰσορροπίας, ψυχικῆς ἀντοχῆς, σωματικῆς ἁρμονίας καὶ κοινωνικῆς ἑνότητας. Γι αὐτὸ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν ὑπέδειξε ὡς δύναμη ὑγιοῦς προβληματισμοῦ. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὑποδεικνύουν τή διάκριση, ὡς τὴν ἔνθεη καὶ ὑψηλόπνοη ἀρετή, ἡ ὁποία παιδαγωγεῖ τίμια καὶ διασώζει ἀληθινὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία του. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος. «Ἂν θέλεις πραγματικὰ νά σώσεις κάποιον, πού βρίσκεται στά ἄγρια κύματα τοῦ ποταμοῦ καὶ πνίγεται, πρόσεξε, μὴ δώσεις τὸ χέρι σου γιά νά τόν βοηθήσεις, ἀλλά τό μπαστούνι σου γιά νά μή σὲ παρασύρει καὶ πνιγεῖς». Ὁ Γέροντας Παΐσιος τονίζει: ʺἌν μιά βάρκα χωράει μόνο δώδεκα ἄτομα κι ἐσὺ ἀπὸ ἀδιάκριτη ἀγάπη βάλεις μέσα εἴκοσι, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι θά βουλιάξειʺ. Ἡ διακρίση εἶναι αὐτή πού θὰ μᾶς βοηθήσει νά χειριστοῦμε μιά ὑπόθεση, ἕνα πρόβλημα μὲ συνέση. Ἡ διακρίση, μιά τόσο μικρή καὶ ἀχρησιμοποίητη, σήμερα, λέξη μοιάζει μὲ τὸν μικρὸ σπόρο τῆς ἐλιᾶς, πού θὰ δώσει ἕνα τεράστιο δέντρο! Ἡ διακρίσῃ ἀνοίγει δρόμους! Ἀγγίζει ψυχές! Φέρνει τὸ Θεὸ κοντὰ μας! Εἶναι τὸ πολύτιμο ἁλάτι πού ὀμορφαίνει καὶ δίνει οὐσιαστικὴ ἀξία στίς ἄλλες ἀρετές. Ἡ διακρίση εἶναι μιά πολύτιμη ἀρετή γιατί μᾶς βοηθᾶ νά ξεχωρίσουμε τόν δόμο τῆς ζωῆς ἀπό τόν δρόμο τῆς καταστροφῆς.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 3 ΒΟΗΘΗΣΟΝ ΜΕ ΚΥΡΙΕ Êύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἐσύ πού ἔγινες ἄνθρωπος γιά νά μᾶς σώσεις ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. Ἐσύ πού πάντοτε, μέ τόση ἀγάπη μᾶς φωνάζεις "πρόσεχε σευατῷ". Ἐσύ πού ἀναζητᾶς νά βρεῖς τό χαμένο πρόβατο. Ἐσύ πού δέν θέλεις τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, βοήθησε καί μένα, τόν ἁμαρτωλό. Ἡ καρδιά μου κυκλώνεται ἀπὸ τὰ πάθη. Ἡ σύγχυση, ἡ πόρωση, ἡ ἀμέλεια καί ἡ ἐκοσμίκευση ξεσποῦν πάνω στίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου γιά νά μέ ἀφανίσουν. Οἱ οἰκονομικές, κοινωνικές καί ἠθικές ἀνακατατάξεις τῆς ἐποχῆς μας, θέλουν νά μέ ἀπομακρύνουν ἀπό τό στόχο τῆς σωτηρίας μου. Ὁ νοῦς μου, «τά θέλω μου» καί τά συναισθήματά μου βομβαρδίζονται καθημερινά μέ χίλια-δυό καλέσματα, γιά νά φύγω ἀπό κοντά Σου. Νά φύγω ἀπό «τή σκέπη τῶν πτερύγων Σου», νά φύγω ἀπό τή σωτήρια παιδαγωγία Σου,, νά κλείσω τά αὐτιά μου στά γεμάτα ἀγάπη καλέσματά Σου, γιά νά ζήσω μιά ζωή χωρίς τά δικά Σου δεσμά. Μιά ζωή «γεμάτη ἐλευθερία». Ἀλλά Ἐσύ Κύριε, πού εἶσαι ὁ πατέρας τῆς στοργῆς καί τῆς ἀγάπης, ἄκου καί μένα τό παιδί σου καί «σπεῦσον εἰς τό βηθεῖσαί με». Ἔλα, Κύριε, νά διαμορφώσεις τόν νοῦ μου γιά νά σκέφτεται μόνον Ἐσένα. Ἔλα, Κύριε, καί πάρε τήν καρδιά μου καί κάνε την νά χτυπᾶ στούς δικούς Σου ρυθμούς. Στούς ρυθμούς τῆς δικῆς Σου αἰώνιας ἀγάπης. Ἔλα, Κύριε, καί στόλισε τά θέλω μου, τίς ἀναζητήσεις μου, τίς ἀγωνίες μου, τίς ἐπιθυμίες μου κι ὅλη τήν ὕπαρξή μου, μέ τή δική Σου παρουσία. Μέ τή δική Σου ἀγωνία, γιά τή δική μου σωτηρία. Καί τότε εἶμαι σίγουρος, ὅτι τό δηλητήριο τοῦ διαβόλου, δέν θά μέ ἀγγίξει. Κι οὔτε τό κάλεσμα τοῦ κόσμου θά μέ νανουρίσει στόν ρυθμό τῆς καταστροφῆς μου. Ναί, Κύριε,, γιατί ὅταν Ἐσύ θά πλημυρίζεις τήν ὕπαρξή μου, τότε πιά δέν θά χωρᾶ μέσα μου καί γύρω μου κανείς καί τίποτα. Γιατί θά μ' ἔχεις γεμίσει μέ τήν δυναμική, εἰρηνική κι αἰώνια παρουσία Σου. Ἀμήν.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 4 Α Ρ Χ Α Ι Α Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η ΣΟΦ Ι Α Λόγοι περί ἀρετῶν... «Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία καὶ οὐ σοφία φαίνεται» Δηλαδή κάθε δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ξεκομμένη ἀπό τήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς, εἶναι δραστηριότητα ἀνόητη καί ὄχι ἀποτέλεσμα συνέσεως καί σοφίας. (Πλάτωνας) «Ὅλα στή ζωή μας εἶναι καλά. Γιατί ὅμως οἱ ἄνθρωποι διαχειριζόμενοι τά καλά προκαλοῦν κακά; Διότι, ὅταν δέν γνωρίζεις νά διαχειρίζεσαι μέ καλό τρόπο τά καλά, τότε τά κάνεις νά φαίνονται κακά καί νά προκαλοῦν κακό. Ἀρετή λοιπόν εἶναι ἡ σωστή διαχείριση τοῦ καλοῦ καί κακία ἡ λανθασμένη διαχείριση τοῦ καλοῦ» (Δημόκριτος). «Ἡ ἀρετὴ εἶναι ὅπλο εὔστοχο καὶ ἀναφαίρετο» (Ἀντισθένης) «Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ὑπέρτατη ἀρετὴ» (Πλάτωνας) Δηλαδή ἡ ἀρετή ἐνῶ ἀσκεῖται στή γῆ, σέ ἀνεβάζει στόν οὐρανό. «Δικαιοσύνην ἄσκει λόγῳ τε καὶ ἔργῳ» (Πυθαγόρας) Δηλαδὴ μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα νὰ ἐφαρμόζεις τὴ δικαιοσύνη. Διότι διαφορετικά, κοπιάζεις χωρίς κανένα καλό ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ δέν μπορεῖς κανέναν νά ἐμπνεύσεις. «Ὁ καλύτερος τρόπος ζωῆς βρίσκεται ἐκεῖ ποῦ ἐπικρατεῖ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ διάκριση» (Σόλων) Δηλαδή ὑπάρχουν πολλοί τρόποι γιά νά ζήσουμε, ἀλλά μᾶς ἀναπαύει μόνον αὐτός πού ἀσκεῖ τήν ἀρετή καί τή διάκριση.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 5 «Κρίνε δίκαια, γιά νά εἶσαι ἐνάρετος» (Σωσιάδης) Ὅποιος δέν κρίνει δίκαια δέν εἶναι ἐνάρετος καί δέν μπορεῖ νά ἀναπαύεται στήν ἀρετή του. «Μηδενὶ συμφορὰ ὀνειδίσεις κοινὴ γὰρ ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον ἀόρατο» Κανενὸς τὴ συμφορὰ μὴν κοροϊδέψεις, γιατί ἡ τύχη εἶναι κοινὴ καὶ τὸ μέλλον ἄγνωστο (Σόλων) «Πρέπει στοὺς Θεοὺς νὰ ἀπονέμονται οἱ τιμὲς καὶ στοὺς ἥρωες ὁ ἔπαινος» (Πυθαγόρας) Δηλαδή νά τιμοῦμε τούς Θεούς γιʹ αὐτό πού εἶναι καί τούς ἥρωες γιʹ αὐτό πού κατορθώνουν. «Εὐσέβειαν ἄσκει» (Πιττακός) Νά ἀσκεῖς τήν εὐσέβεια. Διότι ἡ εὐσέβεια διαμορφώνει τόν χαρακτήρα καί σέ κάνει νά ξεχωρίζεις ἀπό τά ζῶα. «Ἡ ζωὴ χωρὶς ἀρετὴ, φρόνηση, σωφροσύνη καὶ εὐλάβεια δὲν εἶναι κακὴ ζωὴ, ἀλλὰ θάνατος ποὺ διαρκεῖ πολὺ» (Δημόκριτος) Καί εἶναι θάνατος, διότι δέν προσφέρεις τίποτα, ἀφοῦ γιά μέν τόν ἑαυτό σου εἶσαι καταστροφικός, γιά δέ τούς ἄλλους βλαβερός. «Νὰ διαλέγετε τὸν ἄριστο βίο» (Πυθαγόρας ).Γιατί μόνο τότε κανείς καί ζεῖ κι ἀπολαμβάνει τή ζωή. «Μὴ ψεύδου, ἀλλὰ ἀλήθευε» (Σόλων) Νά μὴ λὲς ψέματα, ἀλλὰ πάντα τὴν ἀλήθεια «Οὐδέν ἄγαν» (Πιττακός) Μήν εἶσαι ὑπερβολικός σέ τίποτα, διότι ἀρετὴ εἶναι καί τό νʹ ἀποφεύγεις τὶς ὑπερβολὲς» (Σωκράτης)
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 6 Ç ÁÃÉÁ ÁÃÁ ÈÇ ÇἉγία Ἀγαθή καταγόταν ἀπὸ τὴν Κατάνη τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ μαρτύρησε. Προερχόταν ἀπὸ εὐγενικὴ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἔχασε σὲ μικρὴ ἡλικία. Ὅμως ἡ Ἁγία ἀπὸ παιδὶ ἔβαλε στὴν καρδιὰ της τὸν Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε στὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἁγία Ἀγαθή μαρτύρησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249 251 μ.χ.). Τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας ἄρχισε ὅταν ὁμολόγησε τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Πρῶτα ἀσκήθηκε σὲ αὐτὴν ἕνας ψυχικὸς βιασμός, ποὺ εἶχε διάρκεια τριάντα ἡμέρες, χωρὶς ὅμως νὰ τὴν κάμψει. Βλέποντας ὁ ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός, ἄνθρωπος μὲ ἄγρια ἔνστικτα, τὴν σταθερότητα τῆς Ἁγίας, προσπάθησε νὰ μεταστρέψει τὸ φρόνημά της ὥστε νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς. Ὕστερα τὴν παρέδωσε σὲ κάποια ἄπιστη γυναῖκα, τήν Ἀφροδισία, καὶ τὶς θυγατέρες της, γιὰ νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της στὸν Κύριο. Ὅταν ἄκουσε ὁ Κυντιανὸς ἀπὸ τὴν Ἀφροδισία ὅτι ἡ Ἁγία Ἀγαθή παρέμενε ἄκαμπτη, πλημμύρισε ἀπὸ ὀργή. Διέταξε νὰ τὴν ὁδηγήσουν μπροστά του καὶ ἄρχισε πάλι τὶς ἀπειλές. Στὸν διάλογο ποὺ ἀκολούθησε, ἡ Ἁγία ὑποστήριξε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία, ὅτι εἶναι δούλη Χριστοῦ, παρὰ τὸ νεαρό τῆς ἡλικίας της. Τότε διέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν καὶ νὰ τὴν λογχίσουν. Παρὰ τοὺς φρικτοὺς πόνους, ἡ Ἁγία Ἀγαθή ἐξακολουθοῦσε νὰ ὁμολογεῖ τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ νὰ δηλώνει ὅτι τὰ βασανιστήρια τῆς προξενοῦν χαρά, γιατί εἶναι πρόσκαιρα.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 7 Ὁ Κυντιανός, ἔξαλλος ἀπὸ ὀργή, διέταξε νὰ τῆς ἀποκόψουν τὸν μαστό. Ὕστερα ἀπὸ τὴν φρικώδη αὐτὴ πράξη τὴν ὁδήγησαν στὴ φυλακή. Μόλις πλησίασαν τὰ μεσάνυκτα, ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἁγία ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, μὲ μορφὴ γέροντα καὶ ἕνας Ἄγγελος, μὲ μορφὴ παιδιοῦ, ποὺ κρατοῦσε λαμπάδα. Ἄπλετο φῶς πλημμύρισε τὸ ὑγρὸ καὶ σκοτεινὸ κελὶ τῆς Ἁγίας. Ὁ Ἀπόστολος γιάτρεψε τὶς πληγές της καὶ ἀποκατέστησε τὸν κομμένο μαστό. Τὴν τέταρτη ἡμέρα, ὁ Κυντιανὸς τὴν προσάγει στὸ δικαστήριο. Ἐκεῖ τῆς ἐπαναλαμβάνει ὅτι ἂν δὲν ὑπακούσει στὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα καὶ δὲν θυσιάσει στοὺς θεούς, θὰ θανατωθεῖ. Καμιὰ ὅμως ἀπειλή δὲν ἔκαμψε τὴν Ἁγία. Ὁμολόγησε καὶ πάλι τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ ἐπέδειξε τὶς θεραπευμένες πληγές της. Ὁ ἀπάνθρωπος τότε ἔπαρχος διέταξε νὰ ρίξουν γυμνὴ τὴν Ἁγία πάνω σὲ αἰχμηρὰ κεραμίδια, ποὺ πάνω τους ἔκαιγαν κάρβουνα. Ξαφνικά, μεγάλος σεισμὸς ἔγινε στὴν πόλη τῆς Κατάνης καὶ προξένησε πολλὲς ζημιές. Κατόπιν ὁ Κυντιανὸς διέταξε νὰ μεταφέρουν τὴν Ἁγία στὴ φυλακή. Μέσα στὸ δεσμωτήριο ἡ Ἁγία προσευχήθηκε στὸν Κύριο καὶ Τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὴ δύναμη ποὺ τῆς χάρισε. Καὶ μόλις τελείωσε τὴν προσευχή της, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της. Ἦταν τὸ ἔτος 251 μ.χ. Ὁ λαὸς τῆς Κατάνης τιμοῦσε καὶ σεβόταν τὴν Ἁγία. Ὡς ἀνταπόκριση στὴν τιμὴ αὐτή, ἡ Ἁγία Ἀγαθή ἔσωσε τὴν πόλη της ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας. Οἱ κάτοικοι τῆς Κατάνης ἔτρεξαν στὸν τάφο της καὶ ἀφοῦ πῆραν τὴ λάρνακα μὲ τὸ ἅγιο λείψανό της, τὴν ἔστρεψαν πρὸς τὴν λάβα, ποὺ ζύγωνε τὴν πόλη καὶ ἔτσι ἀποσοβήθηκε ἡ συμφορά. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 252 μ.χ., ἀκριβῶς ἕνα χρόνο μετὰ τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας. Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ. Θείας πίστεως. Ῥόδον εὔοσμον τῆς παρθενίας, νύμφη ἄφθορος τοῦ Ζωοδότου, ἀνεδέδειξαι Ἀγαθὴ πανεύφημε τῶν ἀγαθῶν τὴν πηγὴν γὰρ ποθήσασα, μαρτυρικῶς ἐν τῷ κόσμῳ διέπρεψας μάρτυς ἔνδοξε, λιταῖς σου θείαις ἀγάθυνον τοὺς πόθῳ μεγαλύνοντας τοὺς ἄθλους σου.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 Σ ύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι, γεμάτοι ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἐμβάθυναν στὶς ἀρετὲς τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ ἀρετὴ τῆς διακρίσεως εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ ὅλες τὶς ἀρετές, «μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν». Θεωρεῖται βασίλισσά τους καὶ καλεῖται στέμμα, κορώνα τῶν ἀρετῶν. Ἀνήκει στὴ σφαῖρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί συναντᾶται στὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο. Ἀνάλογη, λοιπόν, μὲ τὴν πνευματική μας κατάσταση καὶ τὴν ποιότητα τῶν ἀρετῶν μας εἶναι καὶ ἡ διάκριση ποὺ μᾶς διακατέχει. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει: «Μὲ τὰ δύο μάτια βλέπουμε σωματικὰ καὶ μὲ τὴ διάκριση βλέπουμε πνευματικά». Σύμφωνα μὲ τὸν γέροντα Παΐσιο «ὅσο ὁ ἄνθρωπος προχωρεῖ στὴν πνευματική του ζωὴ, τόσο περισσότερο ἀνοίγουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του. Ὁ νοῦς λαμπικάρεται, διακρίνει καλύτερα τὰ σφάλματά του καὶ τὶς πολλὲς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ταπεινώνεται, συντρίβεται ἐσωτερικὰ καὶ ἔτσι ἔρχεται ἡ θεία χάρις, ὁ θεῖος φωτισμὸς καὶ ἀποκτᾷ διάκριση. Βλέπει καθαρὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν σκοντάφτει στὴν πνευματική του πορεία». Εἶναι, δηλαδή, ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς καὶ λύχνος, γιατί μ αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ διαχωρίζει καὶ ν ἀπομακρύνει καθετὶ ποὺ δυσαρεστεῖ τὸν Κύριο. Αὐτή «πάσας τάς ἐνθυμήσεις καὶ τάς πράξεις τοῦ ἀνθρώπου διερευνώσα, διαστέλλει καὶ διαχωρίζει πᾶν φαῦλον καὶ ἀπαρέσκον Θεῷ πρᾶγμα καὶ μακρὰν αὐτοῦ ποιεῖ τὴν πλάνην», ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος. Καὶ συνεχίζει λέγοντας πὼς ἡ διάκριση «πασῶν τῶν ἀρετῶν γεννήτρια καὶ φύλαξ ὑπάρχει». Γιατί αὐτὴ εἶναι τὸ τιμόνι ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ ἀσφάλεια. Προκειμένου ὅμως νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀρετὴ τῶν ἀρετῶν εἶναι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ προσευχή. Ἡ διάκριση εἶναι ἀποτέλεσμα πνευματικῆς καλλιέργειας καὶ ὡριμότητας, αὐτοελέγχου καὶ αὐτοκριτικῆς. Πρόκειται γιὰ μιὰ δωρεὰ ἁγιοπνευματικὴ ποὺ χαρακτηρίζει τοὺς ἐν Χριστῷ ἀνθρώπους, ὥστε νὰ διακρίνουν πραγματικὰ τὸ θεῖο ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο θέλημα.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 9 Ἕνας διακριτικὸς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ ὀρθό, νά ἐπιλέγει τὸ ἀγαθό, νά κρίνει τὸ καλύτερο. Βαδίζει τὴ θεάρεστη ὁδό. Παρηγορεῖ καὶ ἀναπαύει ψυχές. Υἱοθετεῖ πιὸ εὔκολα τὴ συγχωρητικότητα καὶ προσφέρει εἰρήνη καὶ ἀνακούφιση. Ζεῖ καὶ χαίρεται τὴν πνευματικὴ ζωή. Εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπὸ πάθη καὶ ἔχει ἐπίγνωση τοῦ ἐαυτοῦ του. Διακατέχεται ἀπὸ σοφία καὶ σύνεση, γνώση καὶ περίσκεψη, διαύγεια πνεύματος καὶ καθαρότητα σκέψης. Κάνει ἀνελλιπῶς καὶ συνειδητοποιημένα τὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Καὶ πάνω ἀπ ὅλα μὲ τὴ διάκριση, ἀφήνει χῶρο στὴν ἀγάπη! Βασικὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς ἀρετῆς εἶναι ὅτι διδάσκει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀποφεύγει τὰ ἄκρα, νὰ ἐγκαταλείπει τὴν ὑπερβολή. Οὔτε ἄμετρη ἐγκράτεια καὶ προσπάθεια ἐπιτρέπει, οὔτε τὴν ἀδιαφορία δικαιολογεῖ. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνιστᾶ «νὰ πορευόμαστε μὲ διάκριση καὶ φρόνηση σὲ ὅλα. Οἱ αὐστηρότητες συμβαδίζουν μὲ τὰ μέτρα τῆς ἀρετῆς καί προσφέρονται μέ διάκριση». Ἀποτρέπει τὴν ἐξάντληση τοῦ σώματος μὲ ὑπέρμετρους κόπους καὶ τονίζει πὼς «ἡ ἄσκηση τοῦ σώματος βοηθᾷ τὴν ψυχὴ νὰ φτάσει στὴν τελειότητα καὶ ἡ τελειότητα κατορθώνεται κυρίως μὲ τὸν ἀγῶνα τῆς ψυχῆς». Ἡ βασιλικὴ ἀρετὴ τῆς διακρίσεως συντελεῖ στὴν ἐν Χριστῷ οἰκοδόμηση τῆς ζωῆς. Τήν γεμίζει μέ ἀρετές. Τῆς χαρίζει πνευματικὴ ὠφέλεια καὶ πρόοδο. Ἀλλά χρειάζεται θυσίες, ἀγῶνες. Ἡ διάκριση διδάσκεται, καλλιεργεῖται, κατακτᾶται. Ἄς δώσει ὁ Θεὸς νὰ ἀποκτήσουμε τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως, ποὺ εἶναι τὸ στεφάνι τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, ἡ εὐγένεια στὴν πιὸ ἰδανική της μορφή, ὁ μέγας πλοῦτος τῆς ψυχῆς, ἡ κορωνίδα ὅλων τῶν ἀρετῶν. Ἀπό τόν πανηγυρικό Ἀρχιερατικό Ἑσπερινό τοῦ ἁγ.ἰωάννου τοῦ Ρώσου, στό παρεκκλήσι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. (26-6-2013)
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 10 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ Ὁ Κύριος τονίζει πολύ χαρακτηριστικά «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» Ἰω. 15,5. Ἄνω νά ἔχουμε στραμμένα τά ἐνδιαφέροντά μας, τήν ἀγάπη μας, διότι «ὅπου ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐ- κεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» Μτθ.6,21. Ἄν λοιπόν ὁ θησαυρός μας εἶναι στή γῆ, πῶς νά ὑψωθεῖ ἡ καρδιά μας στόν οὐρανό; Ὅμως εἴμαστε ἀνόητοι. Κοιτᾶμε συνεχῶς το χῶμα ἀπό τό ὁποῖο πλασθήκαμε καί δέν στρέφουμε τά μάτια μας πρός τόν οὐρανό, ὅπου εἶναι ὁ προορισμός μας. Εἴμαστε σάν τόν καπετάνιο πού κοιτάζει συνεχῶς τό λιμάνι ἀπ' ὅπου ξεκίνησε καί δέν βλέπει μπροστά του τόν προορισμό πρός τόν ὁποῖο κατευθύνεται. Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας. Ἐκεῖ εἶναι ὁ προορισμός μας, ἐκεῖ ἡ ζωή μας, ἐκεῖ οἱ χαρές μας, ἐκεῖ ἡ κατοικία μας, ἐκεῖ τά πλούτη μας, ἐκεῖ εἶναι ὅ- λα. Ἐδῶ δέν μᾶς ἀνήκει τίποτα. Εἴμαστε μόνο διαχειριστές ξένων πραγμάτων. Ἐκεῖ ὅμως θά εἴμαστε, οἱ κληρονόμοι, τά ἀφεντικά καί οἱ ἰδιοκτῆτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μικρό εἶναι αὐτό; Ἀξίζει λοιπόν νά ἀσχολούμεθα μέ τά γήϊνα, πού δέν εἶναι δικά μας, καί νά ἀφήνουμε νά πᾶνε χαμένα τά δικά μας; Βέβαια ὁ χριστιανός δέν πετᾶ στά σύννεφα. Ἡ καρδιά του εἶναι στόν οὐρανό, ἄν καί τό σῶμα του βρίσκεται στή γῆ. Δηλαδή ὁ χριστιανός ζεῖ καί κινεῖται ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ἐργάζεται, πονᾶ, ἀσθενεῖ, κακοπαθεῖ. Ἀλλά δέν μένει σ' αὐτά, γιατί δέν περιμένει γήϊνες ἀπολαύσεις καί χαρές. Ὁ χριστιανός νοσταλγεῖ πάντοτε τά αἰώνια. Ἐργάζεται καί φροντίζει τό σῶμα του καί τήν οἰκογένειά του, γιά νά βαδίσουν ὅλοι τους σωστά πρός τά αἰώνια. Ὁ ἀπ.παῦλος τονίζει «τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» Κολ.3.2. Ὅποιος ὅμως δέν ζεῖ μέ αὐτό τό πνεῦμα, τότε σίγουρα θά χάσει τά ἐφήμερα, ἀλλά κινδυνεύει νά χάσει καί τά αἰώνια. Ἀντιθέτως ἐκεῖνος πού ἔχει στραμμένη τήν καρδιά καί τήν μέριμνα τῆς ζωῆς του στά ἐπουράνια, χαίρεται καί τά ἐπίγεια, γιατί τά νιώθει καί τά ζεῖ ὡς προετοιμασία γι- ά τήν αἰωνιότητα, εἴτε καλά εἴτε δυσάρεστα.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 11 4) Ἔχομεν πρός τόν Κύριον. Ναί πράγματι, ἀπαντοῦμε, ἀφήσαμε τά γήϊ- νά μᾶς να, ἀφήσαμε τά ξένα, ἀποφεύγουμε ὅλους καί ὅλα, πού δέν ἔχουν προσφέρουν τίποτε γιά τήν σωτηρία μας καί στρέφουμε τίς καρδιές μας πρός τόν μόνο ἐξουσιαστή καί Κύριό μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ πρόταση αὐτή εἶναι μιά ἀνανέωση τῆς ἀφιέρωσής μας πρός τόν Θεό. Ὅλοι μας ἀφιερώσαμε τήν ὕπαρξή μας στόν Κύριο λίγο πρίν τήν βάπτισή μας, ὅταν ἀπαντοῦσαμε στόν ἱερέα «ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾷ καί συντάσπράξη προ- σομαι τῷ Χριστῷ». Ἔτσι, ἡ θεία λειτουργία δέν εἶναι μιά ἁπλή σευχῆς ἤ θυσίας, ἀλλά πολλά πράγματα μαζί, ἀπαραίτητα στή ζωή μας. Ὅμως λέμε στό σημεῖο αὐτό τήν ἀλήθεια; Ἔχουμε στραμμένες τίς καρμή βρισκό- διές μας στόν Κύριο; Ἄς διορθώσουμε λοιπόν τήν ζωή μας γιά νά μαστε στό ψεῦδος καί στήν ἀπάτη ἀκόμη καί τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. 5) Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Ἀφοῦ λοιπόν γίναμε ἕνα σῶμα, εἰρηνεύοπού ἔχει νά ντες μεταξύ μας, καί ἀφοῦ ἀποδεχθήκαμε ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος μᾶς προσφέρει κάτι ἀξιόλογο, στρέφοντας τίς καρδιές μας μόνο σ' Ἐκεῖνον, ἄς Τόν εὐχαριστήσουμε.. Τονίζει δέ καί ὁ ἀπ.παῦλος «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε» Κολ.3,15. Πρέπει νά μάθουμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό καί γιά τά εὐχάριστα,, ἀλλά καί γιά τά ἁπλά καί καθημερινά τῆς ζωῆς μας. Νά μήν εἴμεθα ἀπαιτητικοί ἤ προβληματικοί, ἀλλά εὐχάριστοι σέ ὅλους. 6) Ἄξιον καί δίκαιον. Ποιόν ἄλλο εἶναι καί ἄξιο καί δίκαιο νά ὑμνοῦμε, νά εὐλογοῦμε, νά εὐχαριστοῦμε καί νά δοξολογοῦμε, παρά μόνο Ἐκεῖνον πού μᾶς λύτρωσε ἀπό τά δεσμά τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Τώρα, ἐπειδή ἀπολαμβά- ἔντονα νουμε τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ μέσα στήν δημιουργία Του δέν νιώθουμε ἀπό τί μᾶς ἀπάλλαξε ὁ Κύ- ριος. Ὅταν ὅμως τελειώσει ι καί γιά μᾶς τό δικαίωμα νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μόνο τότε θά νιώσουμε τί εἴχαμε καί τί χάσαμε, ἀλλά θά εἶναι ἀρ- θεωροῦμε γά. Ἐμεῖς βέβαιαα (ἄξιονν καί δίκαιον) τό νά ἐ- παινούμεθα καί νά κολακευ- όμεθα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἄν καί αὐτά πού προσφέρουστόν ὠκεα- με εἶναι σταγόνα Μικρό Ἀπόδειπνο στό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου νό μπροστά σ' αὐτά πού Νεκταρίου. προσφέρει Κύριος σέ μᾶς.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 12 7). Ἡ εὐχή τῆς ἁγ.ἀναφορᾶς. «Ἄξιον καί δίκαιον σέ ὑμνεῖν, σέ εὐλογεῖν, σέ αἰνεῖν, σοί εὐχαριστεῖν, σέ προσκυνεῖν ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας σου. Σύ γάρ εἶ Θε- ός ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεί ὤν, ὡσαύτως ὤν, σύ καί ὁ μονογενής σου Υἱός καί τό Πνεῦμά σου τό Ἅγιον.Σύ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες καί παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καί οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡ- μᾶς εἰς τόν οὐρανόν ἀνήγαγες καί τήν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τήν μέλλουσαν. Ὑπέρ τούτων ἀπάντων εὐχαριστοῦμεν σοι καί τῷ μονογενεῖ σου Υἱῷ καί τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ, ὑπέρ πάντων ὧν ἴσμεν καί ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐερεγεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων. Εὐχαριστοῦμέν σοι καί ὑπέρ τῆς λειτουργίας ταύτης, ἥν ἐκ τῶν χειρῶν ἡμῶν δέξασθαι κατηξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες ἀρχαγγέλων καί μυριάδες ἀγγέλων, τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά. Τόν ἐπινίκιον ὕμνον ᾄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα καί λέγοντα (Μτφρ.) Εἶναι ἄξιο καί δίκαιο νά σέ ὑμνοῦμε, νά σέ εὐλογοῦμε, νά σέ δοξολογοῦμε, νά σέ εὐχαριστοῦμε καί νά σέ προσκυνοῦμε σέ κάθε τόπο τῆς δεσποτικῆς κυριαρχίας σου. Γιατί ἐσύ εἶσαι Θεός πού δέν μπορεῖ νά σέ ἐκφράσει ὁ ἀνθρώπινος λόγος, οὔτε ὁ νοῦς νά σέ συλλάβει καί νά σέ καταλάβει, οὔτε μάτι νά σέ δεῖ. Εἶσαι πάντοτε καί παντοῦ ὁ ἴδιος. Ἐσύ καί ὁ μονογενής σου Υἱός καί τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιο. Ἐσύ μᾶς ἔφερες στή ζωή ἀπό τήν ἀνυπαρξία κι ὅταν ξεπέσαμε μᾶς ἀνάστησες πάλι καί δέ σταμάτησες νά κάνεις τά πάντα γιά μᾶς, μέχρι πού μᾶς ἀνέβασες στόν οὐρανό καί μᾶς χάρισες τή μέλλουσα βασιλεία σου. Γιά ὅλες αὐτές τίς φανερές καί κρυφές εὐεργεσίες, γιά ὅλα ὅσα γνωρίζουμε καί ὅσα δέν γνωρίζουμε πού ἔγιναν σέ ἐμᾶς, εὐχαριστοῦμε. Ἐσένα καί τόν Μονογενή σου Υἱό καί τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιο. Σέ εὐχαριστοῦμε καί γιά τή λειτουργία αὐτή, πού καταδέχθηκες νά δεχθεῖς ἀπό τά δικά μας χέρια, ἄν καί σοῦ παραστέκονται χιλιάδες Ἀρχάγγελοι καί μυριάδες Ἄγγελοι, τά Ἑξαπτέρυγα καί τά Πολυόματα, τά Μετέωρα καί Φτερωτά. Τά ὁποῖα ψάλλουν κραυγάζουν μέ δυνατή φωνή καί λέγουν: Ἡ εὐχή αὐτή εἶναι ἕνα θαυμαστό παράδειγμα προσευχῆς. Ἐμεῖς πολλές φορές κάνουμε τήν προσευχή μας καί δέν ξέρουμε, τί νά ποῦμε. Συνήθως μιλοῦμε μόνο γιά ὅσα ἐπιθυμοῦμε καί παραπονούμαστε γιά ὅσα ἐπιθυμήσαμε καί δέν μᾶς δόθηκαν. «Ἄξιον καί δίκαιον». Βέβαια δέν περιμένει ὁ Θε- ός ἀπό μᾶς νά ὁμολογήσουμε, ὅτι μόνο Αὐτόν θά εὐχαριστοῦμε, ἀλλά ὁμολογοῦμε Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ, τά Ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Ἁγ. Λουκᾶ, τοῦ Ρώσου ἰατροῦ καί θαυματουργοῦ, στόν χῶρο ἀνεγέρσεως τοῦ ὁμωνύμου Ἱεροῦ Ναοῦ.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 13 ὅτι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χωρίς δικαιολογίες καί ἀντιρρήσεις, ἔτσι νά σταθοῦμε ἀπένταντί Του. «Σέ ὑμνεῖν, σέ εὐλογεῖν, σέ αἰνεῖν, σοί εὐχαριστεῖν, σέ προσκυνεῖν». Πρέπει νά μάθουμε στή ζωή μας ὄχι μόνο νά εὐχαριστοῦμε ἀλλά καί νά δοξολογοῦμε καί νά προσκυνοῦμε τόν Κύριο. Ἐμεῖς ὅμως γινόμαστε ἀχάριστοι λέγοντας τό φοβερό «γιατί;», ἐπιρρίπτοντας εὐθύνες στόν Θεό. Ἀκόμη πολλές φορές οὔτε στήν ἐκκλησία πᾶμε, οὔτε προσευχή κάνουμε ἀπό ἀντίδραση γιατί συνέβη στή ζωή μας ἤ στό συγγενικό περιβάλλον κάτι πού δέν μᾶς ἄρεσε. «Ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας σου». Σέ κάθε τόπο πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο καί νά Τόν ὑμνοῦμε. Ἀκόμη καί σέ τόπο ἁμαρτίας ἄν βρεθῶ, θά ἔλθει νά μέ σώσει ἀπ' αὐτήν, ἄν τόν καλέσω. Φυσικά δέν ὑπάρχει τόπος, πού δέν μποροῦμε νά προσευχηθοῦμε. Οὔτε τόπος, πού δέν μποροῦμε νά ἔχουμε εἰκόνες. Παντοῦ καί πάντοτε πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο. Μή ψάχνουμε νά βροῦμε ἰδανικές καταστάσεις γιά νά κάνουμε τήν προσευχή μας. Καλό βέβαια εἶναι, ἄν ὑπάρχουν, νά τίς ἀξιοποιήσουμε. Ἀλλά, ὅταν δέν ὑπάρχουν, νά μή μένουμε ἄπραγοι. Καί, μή ξεχνοῦμε, ὅτι οἱ τρεῖς παῖδες μέσα ἀπό τό πυρακτωμένο καμίνι προσευχήθηκαν καί ὁ Θεός τούς λύτρωσε. Ὁ Ἰωνᾶς μέσα στήν κοιλιά τοῦ κήτους προσευχήθηκε καί σώθηκε. Ὁ Δανιήλ ἀπό τόν λάκκο τῶν λεόντων ἐβόησε πρός τόν Θεό καί εἰσακούσθηκε. Ὁ ληστής ἀπό τόν σταυρό παρακάλεσε καί κέρδισε τόν Παράδεισο. Οἱ ἅγιοι 40 Μάρτυρες καί τόσοι ἄλλοι μέσα ἀπό τόν πόνο, τήν κακοπάθεια, τήν ἐργασία καί ἄλλες δυσμενεῖς καταστάσεις ἀνέπεμψαν στόν Κύριο τίς πιό θερμές προσευχές τους καί σώθηκαν. «Σύ γάρ εἶ Θεός ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀ- εί ὤν, ὡσαύτως ὤν, σύ καί ὁ μονογενής σου Υἱός καί τό Πνεῦμά σου τό Ἅγιον». Ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ νοῦς μας εἶναι πολύ μικρός καί φτωχός, γιά νά μπορέσει νά καταλάβει τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ὅμως προσευχόμαστε ἤ στεκόμαστε μπροστά στό Θεό καί θέλουμε νά μιλοῦμε γιά Ἐκεῖνον μέ θράσος. Μιλοῦμε γιά τήν κόλαση καί τόν Παράδεισο ἤ γιά τήν ἄλλη ζωή ἤ γιά τό ποιός δημιούργησε Οἱ προσπάθειες ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ πρός τιμήν τοῦ Ἁγ.Λουκᾶ, συνεχίζονται, παρ' ὅλλες τίς γραφιοκρατικές δυσκολίες. τό κόσμο, καί λέμε τόσα ἀνόητα καί ἀσύνετα λόγια.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 14 Πρέπει καί στόν ἑαυτό μας νά ποῦμε κάποια στιγμή αὐτά πού λέγει ὁ Κύριος στόν Ἰώβ. 38.4-36 «Ποῦ ἤσουν, ὅταν ἐγὼ θεμελίωνα τὴ γῆ;...ἤ μήπως σὺ πῆρες ἀπὸ τὴ γῆ χῶμα, ἔφτιαξες πηλὸ καὶ ἔπλασες τὸν ἄνθρωπο μὲ λογικὴ καὶ δυνατότητα νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ κυριαρχεῖ πάνω στὴ γῆ;...μήπως σὲ φοβᾶται ὁ θάνατος ὅταν ἐμφανίζεσαι καὶ ἀπὸ φόβο ἀνοίγουν οἱ πόρτες τοῦ Ἅδη καὶ οἱ θυρωροί του, τρομάζουν καὶ κρύβονται;...ξέρεις σὲ ποῖον τόπον τῆς γῆς κατοικεῖ τὸ φῶς κατὰ τὴ νύκτα ἤ ποῦ κατοικεῖ τὸ σκότος; Μπορεῖς νὰ μὲ ὁδήγησης στὰ σύνορά τους ἤ μήπως γνωρίζεις σὲ ποιὸ δρόμο περπατοῦν; Ξέρεις ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι πατέρας τῆς βροχῆς;...μπορεῖς νὰ διατάξης καὶ νὰ στείλης τοὺς κεραυνούς, ὅπου θέλεις, καὶ ἐκεῖνοι σύμφωνα μὲ τὴν διαταγή σου νὰ πορευθοῦν;...ποῖος ἔδωσε στὶς γυναῖκες σοφία, καλαισθητικὴ ἱκανότητα καὶ ἐπιδεξιότητα, ὥστε νὰ κατασκευάζουν ὑφάσματα ἤ νὰ κεντοῦν θαυμαστὰ ποικίλματα;». Ἔχουμε ὅμως τήν τόλμη νά τά βάζουμε μέ τόν Θεό, ἀντί νά εὐχαριστοῦμε. Ἐμεῖς πάντως, ἔστω κι ἄν κάποιες φορές γογγύσαμε, ἀντί νά εὐχαριστήσουμε, ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι νά λέμε τά λόγια τοῦ Ἰ- ώβ 40,4 «ἐγὼ δὲ τίνα ἀπόκρισιν δῶ πρὸς ταῦτα; χεῖρα θήσω ἐπὶ στόματί μου 5 ἅπαξ λελάληκα, ἐπὶ δὲ τῷ δευτέρῳ οὐ προσθήσω». Ὅμως δέν μᾶς εἶναι καί τελείως ἄγνωστος ὁ Θεός, διότι ξέρουμε ὅτι εἶναι Τριαδικός. Ξέρουμε ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος, ξέρουμε ὅτι ἔχει ἀγάπη, σοφία, δύναμη κ.ἄ. Ἀλλά ὅλα αὐτά τά ξέρουμε, γιατί μᾶς τά ἀπεκάλυψε καί ἀνήκουν στίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ὅταν τά μελετοῦμε, τότε λέμε ὅτι ἔχουμε καταφατική Θεολογία. Ὑπάρχουν ὅμως καί πράγματα πού δέν μᾶς τά ἀπεκάλυψε ὁ Θεός καί ἀνήκουν στήν οὐσία τοῦ Θεοῦ καί δέν πρόκειται νά τά μάθουμε ποτέ. Ἔτσι λέμε τόν Θεό ἀπερίγραπτο, ἀκατάληπτο κ.λ.π. Διότι μπορεῖ νά ξέρουμε ὅτι ἔχει σοφία ἤ δύναμη, ἀλλά πόση δύναμη καί σοφία ἔχει καί δέν θά τό μάθουμε ποτέ. Ὅταν, τώρα, ἀναφερόμεθα σ' αὐτά λέμε ὅτι ἔχουμε ἀποφατική Θεολογία. «Σύ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες» Προηγουμένως εἴπαμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀεί ὤν, ὡσαύτως ὤν. Δηλαδή εἶναι ἐκεῖνος πού πάντοτε ὑ- πάρχει χωρίς νά ἀλλάζει τίποτα στήν ὕπαρξή του, ἐνῶ ἐμεῖς εἴμασταν στήν ἀνυ- Ἅγιε καί θαυματουργέ Λουκᾶ, ἐπίσκοπε Συμφερουπόλεως & Κριμαίας, ὁ- μολογητά τῆς ἀληθείας, ἰατρέ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, πρέσβευε ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ τῶν προσκυνούντων ἐν πίστει τά τίμια καί ἱερά σου λείψανα, τά ἐν τῷ ἱ.ναῷ τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἁγ.γεωργίου τεθησαυρισμένα.
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 15 παρξία καί μᾶς ἔφερε στήν ζωή. Εἴμασταν ἕνα τίποτε καί μᾶς γέμισε μέ χαρίσματα, ἱ- κανότητες ἀφάνταστες. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό αὐτό πού τονίζει ὁ ἀπ.παῦλος Α Κορ.4,77 «τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;». «Καί παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν». Φυσικά γιά τόν Θεό, πού εἶναι παντοδύναμος, δέν ἦταν σπουδαῖο τό νά κάνει ὅ,τι ἀνήκει στή θ.φύση Του. Δηλαδή τό νά δη- αὐτό πού μιουργήσειι αὐτό τόν τόσο θαυμαστό κόσμο. Τό σπουδαῖο εἶναι, ὅτι «ἔκανε δέν εἶναι στήν φύση του». Ἔγινε ἄνθρωπος καί πέθανε γιά μᾶς. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Μᾶς δημιούργησε, κι ἐνῶ καταστρέψαμε τόν ἑαυτό μας, Ἐκεῖνος δέν μᾶς πέταξε, ἀλλά ἔγινε ὅμοιος μέ ἐμᾶς, γιά νά μᾶς κάνει ὁμοίους μέ Ἐκεῖνον. «Καί οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τόν οὐρανόν ἀνήγαγες καί τήν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τήν μέλλουσαν». Ὁ Θεός ἔκανε τά πάντα γιά μᾶς, μέχρι τοῦ σημείου νά μᾶς χαρίσει καί τήν δική του Αἰώνια Βασιλεία. Ἐπί τῆς γῆς μᾶς χάρισε τήν ἐξουσία τοῦ κόσμου αὐτοῦ καί δέν τή σεβαστήκαμε. Καί τώρα μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά μᾶς χαρίσει κάτι ἀνώτερο, τήν Αἰώνια Βασιλείας Του σέ ὅσους φυσικά τό θέλουν. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ἡ ἱστοσελίδα μας γιά μιά πνευματική ἐπικοινωνία: galilea.gr
108. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 16 Ἀπρόσκλη τος μήν ζητᾶς θέση τιμητική. Κι ὅταν προσκληθεῖς σ ἐπίσημο γεῦμα, μήν εἶσαι πρόθυμος γιά τήν πρώτη θέση. Ὅταν τρῶς, μήν ἀνοίγεις ἀχόρταγα τό στόμα σου. Ὁ τρόπος πού τρῶς, νά μή δείχνει λαιμαργία, οὔτε ν ἀρχίζεις πρίν τόν οἰκοδεσπότη. Μήν ἁπλώνεις τά χέρια σου δεξιά κι ἀριστερά, οὔτε νά σπρώχνεις τό τραπέζι. Φάε ἀθόρυβα καί μή μασᾶς ἠχηρά. Ν ἀποφεύγεις τήν πολυλογία μπροστά στούς μεγαλυτέρους. Ν ἁπαντᾶς ὅταν σέ ρωτᾶνε. Τό ν ἀσκεῖς σιωπή ἐνῶ ξέρεις πολλά, εἶναι δεῖγμα ζηλευτῆς διάκρισης καί ἀρετῆς. Μή διακόπτεις ποτέ τόν ἄλλο, ὅταν μιλάει, ἀλλά μέ σιωπή καί διάκριση νά περιμένεις νά τελειώσει. Νά σηκώνεσαι μέ σεβασμό μπροστά στόν μεγαλύτερο καί νά τοῦ προσφέρεις τή θέση σου. Μήν αὐτοεγκωμιάζεσαι ἀνόητα. Μήν εἶσαι ἀδιάκριτος στήν φιλία σου, γιατί κι αὐτός ὁ φίλος σου στό τέλος θά σέ βαρεθεῖ. Μήν ρίχνεις ἀδιάκριτα βλέμματα στά σπίτια τῶν ἄλλων, οὔτε νά εἶσαι φιλοπερίεργος. Μήν εἶσαι μονάχα καλός ὁμιλητής, ἀλλά καί καλός ἀκροατής. Μή μιλᾶς μονάχα γιά τά δικά σου ἐνδιαφέροντα, ἀλλά νά μιλᾶς στούς ἀνθρώπους γιά πράγματα πού τούς ἐνδιαφέρουν, ὥστε νά νιώθουν πώς τούς δίνεις σημασία. Νά εἶσαι εὐχάριστος καί εὐγενής πρός ὅλους.