ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙ ΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Επικήδειος λόγος της Γενικής ιευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού κ. Αίγλης Παντελάκη στην κηδεία του πεσόντα κατά την Τουρκική εισβολή Λεύκου (Ανδρέα) Πιλλάτσιη Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015, ώρα 11:00 π. μ. Καθεδρικός Ναός Αγίου Θεοδώρου Πάφου Με αισθήματα δέους και συγκίνησης, συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε τούτο τον Ιερό Χώρο, για να κηδεύσουμε τα οστά ενός ακόμη ήρωα που έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του μαύρου εκείνου Καλοκαιριού του 1974. Ενός αληθινού πατριώτη, ενός φλογερού μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας, του στρατιώτη Λεύκου (Ανδρέα) Πιλλάτσιη της 32 Μοίρας Καταδρομών. Βρισκόμαστε εδώ, εκκλησία, πολιτεία, οικογένεια και φίλοι του Λεύκου (Ανδρέα) Πιλλάτσιη, για να υποκλιθούμε μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας του, να δηλώσουμε την τιμή και την ευγνωμοσύνη μας, προς τον άξιο αυτό βλαστό της ελευθερίας, που για 41 χρόνια αγνοούσαμε την τύχη του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μνήμες επιστρέφουν στις μαύρες εκείνες μέρες του 1974, που σκόρπισαν στον τόπο μας την καταστροφή. Ο λαός μας συνεχίζει, 41 χρόνια μετά, να μετρά με ανείπωτο πόνο τις πληγές της τραγωδίας του 1974. Βαριά η ευθύνη και δυσβάστακτο το χρέος να απευθύνει κάποιος τον λόγο μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, σε έναν γνήσιο ιδεολόγο, σ έναν κορυφαίο αγωνιστή της πατρίδας.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να απευθυνθούμε σε εσένα, Λεύκο (Ανδρέα) Πιλλάτσιη με όση ειλικρίνεια μας επιτρέπουν οι σκοπιμότητες, σε εσένα που έφυγες νωρίς περιφέροντας με καρτερία και περηφάνια τα φανερά και αθέατα τραύματα μιας εποχής που ανακυκλώνεται από τότε τυραννικά, αναζητώντας τη λύτρωση. Το παλικάρι που τιμούμε σήμερα, γεννήθηκε στον Στρόβολο στις 22 Αυγούστου 1956, έμενε όμως πριν την Τουρκική εισβολή μαζί με τους γονείς του, τον Λοΐζο και τη Θεογνωσία, στην Κάτω Ζώδια. Ο Λεύκος (Ανδρέας) κατατάγηκε τον Ιανουάριο του 1974 στην Εθνική Φρουρά για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Μετά την ολοκλήρωση της βασικής του εκπαίδευσης, τοποθετήθηκε στην 32 Μοίρα Καταδρομών, με έδρα τον Άγιο Χρυσόστομο. Με την έναρξη της εισβολής, στις 20 Ιουλίου 1974, οι άνδρες της 32 Μοίρας Καταδρομών έλαβαν οδηγίες να εκτελούν διάφορες αποστολές εναντίον των Τούρκων. Λίγο αργότερα, τον Αύγουστο του ιδίου έτους ο Λεύκος (Ανδρέας) μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες της Μοίρας του μετά από οδηγίες μετακινήθηκαν στην περιοχή του Παχύαμμου Κερύνειας όπου συνήψαν σκληρές μάχες με τους εισβολείς προσπαθώντας να κρατήσουν την περιοχή. Ο αγώνας ήταν άνισος και σκληρός. Οι άνδρες της 32 Μοίρας Καταδρομών μπροστά σε πολυάριθμα στρατεύματα τα οποία υποστηριζόντουσαν από μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης όπως και την πολεμική αεροπορία, έλαβαν οδηγίες για οπισθοχώρηση προς την περιοχή Χαλεύκας. Ο Λεύκος (Ανδρέας) μαζί με τους συστρατιώτες του, έφθασαν στον Άγιο Αμβρόσιο όπου και διανυκτέρευσαν. Την επομένη το πρωί χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και αναζήτησαν οχήματα για να μεταβούν στη Χαλεύκα. Η ομάδα του Πιλλάτσιη χρησιμοποιώντας όχημα κινήθηκαν προς τη Χαλεύκα ακολουθώντας πορεία μέχρι σήμερα άγνωστη. Έκτοτε τόσο ο Πιλλάτσιης όσο και οι υπόλοιποι άνδρες της ομάδας του δεν έδωσαν σημεία ζωής και η τύχη τους αγνοείτο.
Η εκταφή των οστών του Λεύκου (Ανδρέα) Πιλλάτσιη, που πραγματοποιήθηκε το 2010 από περιοχή κοντά στο Τουρκοκυπριακό χωριό Τζιάος στα πλαίσια του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της ιερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και η ταυτοποίηση τους μέσα από ανθρωπολογικές εξετάσεις και εξετάσεις DNA, έθεσε αναμφίβολα τέλος στο μαρτύριο της προσμονής και της αβεβαιότητας που βίωσε η οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι του ήρωα μας. Συμπατριώτες, Συμπατριώτισσες, Κηδεύουμε σήμερα ένα ακόμα παλικάρι μας που δήλωσε παρών στο κάλεσμα της πατρίδας, όταν το μαύρο εκείνο Καλοκαίρι του 1974 ο βάρβαρος αλλόθρησκος Τούρκος εισβολέας, πάτησε τα μαρτυρικά χώματα της πατρίδας μας. Στα 18 του μόλις χρόνια ο Λεύκος (Ανδρέας), μας άφησε βαριά παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη που μας δείχνει το δρόμο της τιμής και του χρέους. Ενός χρέους για συνέχιση του αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωση και την επανένωση της πολύπαθης πατρίδας μας. Σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια μετά, ο λαός μας συνεχίζει να βιώνει τις συνέπειες της τραγωδίας που μας έπληξε το 1974, με την τύχη εκατοντάδων από τους αγνοούμενούς μας να παραμένει ακόμα άγνωστη, κατά παράβαση κάθε αρχής δικαίου και κάθε έννοιας σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Λεύκος (Ανδρέας) Πιλλάτσιης και εκατοντάδες άλλοι συμπατριώτες μας, έγιναν με τη θυσία τους πρότυπα ανδρείας, άξιοι ήρωες που τίμησαν στο ακέραιο τον όρκο τους προς την πατρίδα, κρατώντας ως λάβαρο τον πόθο της λευτεριάς και της δικαίωσης του νησιού μας. Συγγενείς, φίλοι και συμπολεμιστές του ήρωα, σήμερα μετά από 41 καλοκαίρια, έχουμε την απάντηση στο δραματικό εναγώνιο ερώτημα «πού βρίσκονταν οι αγνοούμενοί μας»; Ακόμη
όμως μας βασανίζει το αμείλικτο «γιατί»; Γιατί «τόσες ψυχές δοσμένες στα σαγόνια της γης, στις μυλόπετρες σαν το σιτάρι»; Πότε επιτέλους αυτό το πολύπαθο νησί, θα απαλλαχτεί από την κατοχή και τον εποικισμό, τις ξένες εξαρτήσεις και τα συμφέροντα των ισχυρών; Πότε θα διασφαλιστούν τα Ανθρώπινα ικαιώματα, θα εφαρμοστούν τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., θα επιστρέψουν οι πρόσφυγες στην ιερή γη των προγόνων τους; Πρόσφατα βιώσαμε νέες ανείπωτες τραγωδίες: Απώλεια από εγκληματική αμέλεια αθώων ψυχών που εκτελούσαν το καθήκον τους, οικονομική καταστροφή, χαλάρωση του κοινωνικού ιστού. Σ αυτές τις συνθήκες δύσκολη φαντάζει η δικαίωση των ηρώων μας του 1974, εάν δεν δεσμευτούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα με προσήλωση στους στόχους, ενότητα και σθένος ψυχής, πέρα από κάθε δογματισμό και πολιτική εκμετάλλευση. Η ενότητα, η δύναμη της ψυχής και η πολιτική σύμπνοια είναι τα εχέγγυά μας στην προσπάθεια που καταβάλλουμε σήμερα για πολλαπλή ανασυγκρότηση. Η δέσμευσή μας προς τη νέα γενιά είναι πως σύντομα θα καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε, δεν θα τους αφήσουμε μόνους με καταρρακωμένα όνειρα και άδεια χέρια. Θα τους προσφέρουμε όσα δικαιούνται οι νέοι, θα κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους. Η υπόσχεσή μας σ αυτούς που έφυγαν το καλοκαίρι του 1974, είναι πως δεν θα ξεχάσουμε. Με τη θυσία τους πρόσφεραν σ εμάς τους υπόλοιπους το δώρο της ζωής, το δικαίωμα να ζήσουμε με το κεφάλι ψηλά, να κάνουμε όνειρα, να ελπίζουμε. εν τους βρήκε ο Θάνατος σε μαρμαρένια αλώνια. Συνάντησαν την αιώνια ζωή και τώρα στα ιερά χώματα της γενέθλιας γης συναντούν την ουράνια γαλήνη. Η εθνική μας επιβίωση απαιτεί ενότητα, συλλογική δράση και σκληρή δουλειά. εν είναι ώρα για μεγάλα λόγια. Η σημερινή μέρα απαιτεί χαιρετισμό τιμής και εκτίμησης προς τους συγγενείς όλων των αγνοουμένων μας, αλλά και τη διαβεβαίωσή ότι η πολιτεία μας θα αναλώσει όλες της τις δυνάμεις για τη διερεύνηση της τύχης των αγαπημένων τους προσώπων και μια δέσμευση
ότι θα παραμείνουμε προσηλωμένοι στα ιδανικά και στις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε και θυσιάστηκε. Στρατιώτη Λεύκο (Ανδρέα) Πιλλάτσιη, πεσόντες και αγνοούμενοι άνδρες του 32 Μοίρας Καταδρομών, πεσόντες και αγνοούμενοι στρατιώτες και πολίτες, το καλοκαίρι του 1974 κερδίσατε τον αγέραστο έπαινο. εν σας ξεχνούμε. Σκύβουμε το κεφάλι για να αποδώσουμε τιμή στο μεγαλείο σας. Η Πατρίδα σας ευγνωμονεί. Λεύκο (Ανδρέα) Πιλλάτσιη, Μικρή η ξύλινη λάρνακα της ταφής σου, τεράστιο το μεγαλείο σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αναπαύσου εν ειρήνη. Λευκωσία, 7 Νοεμβρίου 2015