ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ Οι δικές μας ιστορίες Τμήμα: Ε 3 Υπεύθυνος δάσκαλος: Νίκος Νικολάου
Περιεχόμενα: Τα ροζ κορίτσια, Έλλη Τσιακκούρη Τα χαμένα δάχτυλα, Αβραάμ Κοντός Ντάνιελ, ο Παριζιάνος, Μάρθα Παπαμιλτιάδου Ζαμπού, Φίλιππος Γιαπάνης Λαρίσα, Μαρία Παπαριστοδήμου Ο «Τυφλοπόντικας», Ηλέκτρα Κόκου Οι «Μάγκες» και ο Γιάννης, Χρήστος Κόκου Στο καινούργιο σχολείο, Έλλη Παφίτη Καινούργιος μαθητής, Λουκάς Παπαγεωργίου Με λένε Μίχα, Νικολέτα Τσιακκούρη Εικόνα περιεχομένων: Ανδρέας Χαλκίδης
ΤΑ ΡΟΖ ΚΟΡΙΤΣΙΑ Συγγραφή: Έλλη Τσιακκούρη Εικονογράφηση: Αντώνης Γιούσσεφ - Έλλη Τσιακκούρη
Τα ροζ κορίτσια Σε ένα μεγάλο σχολείο με πολλά παιδιά υπήρχε μια ομάδα από κορίτσια που κορόιδευαν τα άλλα παιδιά. Την ομάδα τους την έλεγαν «ροζ κορίτσια». Μια μέρα, ήρθε καινούρια μαθήτρια στο σχολείο με το όνομα Μαργαρίτα. Η Μαργαρίτα ήταν πολύ όμορφη με ολόισια χτενισμένα μακριά μαλλιά και κατακόκκινα μάγουλα. Τα «ροζ κορίτσια» ζήλεψαν πάρα πολύ. Όταν χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα τα «ροζ κορίτσια» είπαν στην Μαργαρίτα διάφορα πικρά λόγια και ότι ένα τόσο ανόητο και χαζό κορίτσι δεν ανήκει σε αυτό το σχολείο. Η Μαργαρίτα, τότε, ένιωσε λύπη. Στο μάθημα είχε απαντήσει όλες τις ερωτήσεις σωστά και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της το έλεγαν αυτό. Το μεσημέρι, όταν πήγε σπίτι της, έφαγε το μεσημεριανό της, έκανε όλα τα μαθήματα της, έβαλε την αγαπημένη της τουτού με μια όμορφη ροζ μπλούζα, τα αστραφτερά της πατίνια και πήγε μια βόλτα στο πάρκο. Εκεί συνάντησε τα «ροζ κορίτσια» είχαν ζηλέψει τόσο με την φοβερή εμφάνιση της Μαργαρίτας.
Τότε πέρασαν με τα ποδήλατά τους από μια λακκούβα με λάσπη μπροστά από την Μαργαρίτα και μεμιάς η λάσπη κάλυψε ολόκληρη τη Μαργαρίτα. Έτσι αναγκαστικά επέστρεψε στο σπίτι της και αφού έκανε ένα ζεστό μπάνιο, για να χαλαρώσει, έπλυνε και καθάρισε τα ρούχα της. Τα πατίνια όμως δεν καθάριζαν εύκολα. Ευτυχώς η μαμά της την είδε που μπήκε σπίτι σε τόσο άσχημη κατάσταση και την βοήθησε. Σε λίγο τα πατίνια της Μαργαρίτας άστραφταν και πάλι! Η Μαργαρίτα εξήγησε στην μητέρα της τι είχε γίνει. Τότε η μητέρα την επόμενη κιόλας μέρα πήγε στο σχολείο όπου συζήτησε αρκετά τόσο με τους δασκάλους όσο και με τη διευθύντρια του σχολείου. Μετά από λίγες μέρες τα πράγματα ηρέμησαν αφού το σχολείο ανέλαβε δράση ενημερώνοντας τα παιδιά για το σχολικό εκφοβισμό και τις συνέπειες του. Έτσι η Μαργαρίτα κατάφερε να συμφιλιωθεί με τα «ροζ κορίτσια». Δεν πέρασε πολύς καιρός και τελικά τα «ροζ κορίτσια» αποδέχτηκαν στην παρέα τους τη Μαργαρίτα και αφού ζήτησαν συγγνώμη από όσους μίλησαν άσχημα δεν ξανά πείραξαν ποτέ κανέναν.
ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΑ Συγγραφή: Αβραάμ Κοντός Εικονογράφηση: Φοίβος Εθελοντής - Αβραάμ Κοντός
Τα χαμένα δάχτυλα Κάποτε στην Ισπεπονία ζούσε ένα μικρό παιδί ο Βαριόκ. Του άρεσε πολύ να παίζει με τα εργαλεία, στο γκαράζ του πατέρα του, γιατί ήθελε να γίνει μηχανικός. Έπαιρνε το τσεκούρι, το μικρό μαχαιράκι και προσπαθούσε να επιδιορθώσει τα παλιά του παιχνίδια. Σε κάθε του προσπάθεια βρισκόταν πάντα δίπλα του ο πατέρας του για να τον προσέχει και να τον καμαρώνει. Μια μέρα όμως ο μπαμπάς του έφυγε για μια επείγουσα δουλειά και ο μικρός Βαριόκ ήξερε ότι καθημερινά στις 5 και 30 ήταν η ώρα για να μαστορέψει τα παιχνίδια του. Έτσι μπήκε κρυφά στο εργαστήρι του πατέρα του και είδε ένα ολοκαινούριο εργαλείο, που μέχρι τότε δεν είχε ξαναδεί. Ένα ηλεκτρικό πριόνι! Γεμάτος χαρά άρχισε να το περιεργάζεται, δυστυχώς όμως, το πριόνι ήταν πάνω στην πρίζα. Καθώς λοιπόν το παρατηρούσε πάτησε ένα κουμπί και χωρίς καλά καλά να το καταλάβει έχασε μεμιάς τα τρία δάκτυλα του χεριού του. Όταν μεγάλωσε και πήγε για πρώτη φορά σχολείο τα παιδιά τον αντιμετώπισαν με πολύ άσχημο τρόπο. Στην αρχή, ο Μάρτιν Ρίτβερκ, ένα παιδί που έπαιζε τον έξυπνο σε όλο το σχολείο, τον πλησίασε και του είπε: «Πού έχουν πάει τα δάκτυλά σου; Βόλτα;» Όλοι μα όλοι άρχισαν να γελούν και ο μικρός Βαριόκ κλείστηκε στην τουαλέτα και άρχισε να κλαίει.
Όταν βγήκε έξω απ την τουαλέτα βρήκε ένα μήνυμα στο πάτωμα από τον Μάρτιν Ρίτβερκ που έγραφε ότι ήθελε να του ζητήσει συγγνώμη. Του ζητούσε να βρεθούν στην ταράτσα του σχολείου. Όταν πήγε ο Βαριόκ όχι μόνο δε βρήκε κανένα αλλά πίσω του ξαφνικά έκλεισε η πόρτα. Την είχε κλειδώσει ο Μάρτιν Ρίτβερκ και η παρέα του. Την άλλη μέρα, ο Βαριόκ αγόρασε ένα καινούριο υπολογιστή και ανακοίνωσε το γεγονός στους φίλους του μέσω διαδικτύου. Δυστυχώς το πληροφορήθηκε και ο Μάρτιν Ριτβερκ και άρχισε να του στέλνει απειλητικά μηνύματα μέσω facebook ότι αν δεν του φέρει τον υπολογιστή θα τον δείρει άγρια. Την επόμενη μέρα ο Μάρτιν Ρίτβερκ έδειρε τον Βαριόκ επειδή δεν του έφερε τον υπολογιστή του. Μετά από λίγες μέρες η δασκάλα τους, τους έβαλε να διηγηθούν μια ιστορία και ο Βαριόκ διηγήθηκε πως έχασε τα δάκτυλά του. Όταν τελείωσε την ιστορία του ο Μάρτιν τον πλησίασε και τον αγκάλιασε. Ο Μάρτιν ήταν αλαφιασμένος, γιατί θυμήθηκε τον αγαπημένο του παππού ο οποίος έχασε με παρόμοιο τρόπο το χέρι του. Άρχισε να κλαίει γοερά και από τότε τα δυο παιδιά έγιναν αχώριστοι φίλοι!
ΝΤΑΝΙΕΛ, Ο ΠΑΡΙΖΙΑΝΟΣ Συγγραφή: Μάρθα Παπαμιλτιάδου Εικονογράφηση: Μάρθα Παπαμιλτιάδου
Ντάνιελ, ο Παριζιάνος Πριν από λίγους μήνες στη γειτονιά μας μετακόμισε με την οικογένειά του ένα παιδάκι που το λένε Ντάνιελ και κατάγεται από το Παρίσι, όμως δεν πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εμάς. Την πρώτη μέρα του καινούριου του σχολείου την πέρασε πολύ ωραία και την δεύτερη μέρα ήταν έτοιμος να κάνει φίλους. Πήγε σε μια συμμορία αγοριών και τους ρώτησε: «Μπορώ να παίξω μαζί σας;», «Όχι, φύγε από δω» του απάντησαν και ο μικρός έφυγε στενοχωρημένος προς την τάξη. Την επόμενη μέρα η συμμορία των αγοριών και συγκεκριμένα ο Πάτροκλος ο αρχηγός της συμμορίας, του είπε ότι τελικά τον ήθελαν στην ομάδα τους. Για να ενταχθεί όμως στην ομάδα θα έπρεπε να περάσει κάποιες δοκιμασίες όπως: να κλέψει χρήματα και να χτυπήσει κάποιο συμμαθητή του. Ο Ντάνιελ φυσικά αρνήθηκε όμως ο Πάτροκλος και τα υπόλοιπα παιδιά τον χτύπησαν πολύ άσχημα. Όταν πήγε στο σπίτι του οι γονείς του τον ρώτησαν τι είχε πάθει αλλά ο μικρός δεν τους είπε την αλήθεια, αντίθετα τους ανέφερε πως χτύπησε μόνος του στην αυλή του σχολείου.
Όταν ο Ντάνιελ πήγε στο σχολείο την επόμενη μέρα η συμμορία τον είδε και νιώθοντας τύψεις τον πλησίασαν και με κοροϊδευτικό ύφος του είπαν: «Ε, σπασίκλα, συγγνώμη. Ντάνιελ, νιώθουμε πολλές τύψεις και ελπίζουμε να μη μας μαρτυρήσεις». Τότε ο Ντάνιελ απάντησε πως θα το σκεφτόταν και με απορία ρώτησε γιατί τον χτύπησαν την προηγούμενη μέρα. Με έμμεσο τρόπο τα παιδιά αποκρίθηκαν ότι είχαν ζηλέψει γιατί από την πρώτη κιόλας στιγμή είχε κερδίσει τις συμπάθειες των δασκάλων και των υπόλοιπων παιδιών της τάξης. Την ίδια κιόλας μέρα οι γονείς του Ντάνιελ επισκέφθηκαν το δάσκαλο του παιδιού τους για να δουν τι είχε συμβεί επειδή προφανώς δεν τον πίστεψαν. Μόλις τα παιδιά της συμμορίας αντίκρισαν τους γονείς του Ντάνιελ τρόμαξαν και παραδέχτηκαν τις πράξεις τους. Η μητέρα και ο πατέρας του Ντάνιελ ήταν θυμωμένοι και απογοητευμένοι όχι μόνο για τα αγόρια που χτύπησαν το παιδί τους αλλά και με τον Ντάνιελ που δεν τους είπε την αλήθεια. Τότε ο Ντάνιελ αφού κατάλαβε το λάθος του υποσχέθηκε να είναι πάντα ειλικρινής και πολύ προσεχτικός με τους φίλους που επιλέγει. Ο δάσκαλος εξήγησε στα παιδιά κάποια πράγματα για τη συμπεριφορά και τη στάση τους και αφιέρωσαν τις επόμενες μέρες μιλώντας για το σχολικό εκφοβισμό στο σχολείο. Τελικά η συμμορία έπαψε να τρομοκρατεί το σχολείο και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης συμμετείχαν σε παιχνίδια και δραστηριότητες στην αυλή του σχολείου. Μάλιστα ο Ντάνιελ και τα υπόλοιπα παιδιά έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Από εκείνη τη μέρα δεν ξαναχώρισαν ποτέ.
ΖΑΜΠΟΥ Συγγραφή: Φίλιππος Γιαπάνης Εικονογράφηση: Φίλιππος Γιαπάνης - Χαράλαμπος Χαραλάμπους
Ζαμπού Μια μέρα, κάπου μακριά από εδώ, σε ένα λύκειο του Καναδά, έφτασε καινούριος μαθητής. Ο Ζαμπού ήταν από την Κένυα και πιο συγκεκριμένα από το Ναιρόμπι. Ο Ζαμπού ήταν ένας σπουδαίος μαθητής, φορούσε γυαλιά, είχε μεγάλα σγουρά μαλλιά και σιδεράκια. Επίσης, ήταν και πολύ μελαχρινός. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε στην τάξη του προσπάθησε να κάνει καινούριους φίλους. Όμως όλοι μόλις τον είδαν σκέφτηκαν από μέσα τους τι να κάνουν να για να τον πειράξουν. Όταν έμαθαν ότι ήταν άριστος μαθητής φούντωσαν ακόμη περισσότερο. Έτσι ο αρχηγός τους, ο Tim Anderson, πήγε και μίλησε στην παρέα του Mike Swarowski για να βρουν τον Ζαμπού το μεσημέρι καθώς θα πήγαινε στο σπίτι του και να «του σπάσουν τα κόκαλα», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Tim. Στο δεύτερο διάλειμμα ο Ζαμπού ζήτησε από τον Tim και τους φίλους του να παίξουνε κρυφτό. Η απάντηση όμως ήταν ένα αποφασιστικό «Όχι, και φύγε από εδώ!». Μόνο ο Bastian Yein τον λυπήθηκε και αποφάσισε να παίξει μαζί του. Στο τέλος του σχολείου ο Mike Swarowski και οι φίλοι του βρήκαν τον Ζαμπού στο δρόμο για το σπίτι του και τον έδειραν πολύ. Επίσης τον εκφόβισαν ότι αν το πει και μαθευτεί θα τον δείρουν μέχρι να φτύσει αίμα ή μέχρι να πάει στο νοσοκομείο. Όταν ο Ζαμπού έφτασε σπίτι η μαμά του τον ρώτησε τι έπαθε και εκείνος απάντησε ότι έπεσε και χτύπησε.
Δυστυχώς για το Ζαμπού το θέμα δεν είχε λήξει. Δεν πέρασαν λίγες μέρες και σε μια στροφή του δρόμου, εκεί που ο Ζαμπού ετοιμαζόταν να μπει στο σχολείο τον πλησίασε ο Mike Swarowski με την ομάδα του και αφού του επιτέθηκαν τον χτύπησαν με τόση μανία ώστε του έσπασαν τα χείλη και άρχισε να αιμορραγεί, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός τους. Ο Ζαμπού θύμωσε πολύ μαζί με τον Μike, γιατί ήταν πολύ νευρικός και ενοχλητικός όχι μόνο με το Ζαμπού αλλά και με πολλά άλλα παιδιά του σχολείου του. Έτσι αποφάσισε να τον καταγγείλει για να του δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Ο Tim όμως δεν τον άφησε και άρχισε ένας νέος καυγάς ανάμεσα στον Tim και τον Ζαμπού. Ο Ζαμπού όμως επειδή κατάλαβε ότι ο Tim ήθελε απλά να του σπάσει περισσότερο το ηθικό, ως πιο ώριμος που ήταν, απλά του γύρισε την πλάτη και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Στο τέλος του σχολείου, ο Ζαμπού πήγε στη μαμά του και της είπε όλη την αλήθεια παρακαλώντας την να τον συγχωρέσει που δεν ήταν ειλικρινής μαζί της απ την αρχή. Την επόμενη κιόλας μέρα η μητέρα του επισκέφθηκε το σχολείο και μίλησε με τους δασκάλους του Ζαμπού. Το σχολείο ανέλαβε αμέσως δράση και σε λίγες μέρες όλα έλαβαν αίσιο τέλος μιας και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού είναι πολύ σοβαρό. Ο Mike και τα υπόλοιπα παιδιά κατάλαβαν πόσο άσχημο ήταν αυτό που έκαναν και αφού ο Ζαμπού τους συγχώρεσε αποφάσισαν να γίνουν όλοι μαζί φίλοι. Άλλωστε οι διαφορές στο χρώμα και στο χαρακτήρα είναι αυτές που κάνουν τους ανθρώπους ξεχωριστούς.
ΛΑΡΙΣΑ Συγγραφή: Μαρία Παπαριστοδήμου Εικονογράφηση: Μαρία Κωνσταντή - Μαρία Παπαριστοδήμου
Λαρίσα Σε όλο το κόσμο, πολλά παιδιά εκφοβίζουν συμμαθητές τους ή καινούργια παιδιά από άλλες χώρες. Ο σχολικός εκφοβισμός επαναλαμβάνεται και συνήθως δεν σταματά εύκολα. Όταν συνεχίζεται στο τέλος δημιουργεί πολύ άσχημες καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια. Αυτή η ιστορία έχει σκοπό να μας δείξει τι νιώθει ένα παιδί όταν πέφτει θύμα εκφοβισμού. Κάποτε υπήρχε ένα μικρό κορίτσι το οποίο ήταν πολύ άριστο και πολύ ευγενικό, δεν ήταν αρκετά ψηλή όμως για την ηλικία των δέκα ετών. Μια μέρα, όταν η Λαρίσα κοιμόταν, η μητέρα της την ξύπνησε και της είπε να ετοιμάσει τη βαλίτσα της και να ντυθεί. Η Λαρίσα χωρίς να χάσει χρόνο ετοίμασε την βαλίτσα με τα ρούχα της και ντύθηκε. Μετά προχώρησε αργά προς την μητέρα της και την ρώτησε αν θα πάνε κάποιο ταξίδι. Η μητέρα της, της απάντησε πως θα φύγουν από το σπίτι τους και θα ταξιδέψουν μακριά για πολύ καιρό, επειδή η μητέρα της θα δούλευε σε μια άλλη χώρα. Η Λαρίσα μόλις το άκουσε αυτό από την μαμά της λυπήθηκε πολύ. Όταν μπήκαν στο αεροπλάνο, η Λαρίσα άρχισε να σκέφτεται τον πατέρα της, τους φίλους της και το σχολείο της. Έπειτα σκέφτηκε πως όταν θα πήγαινε σε άλλη χώρα θα έπρεπε να άλλαζε αναγκαστικά και σχολείο. Όπως και έγινε.
Την πρώτη μέρα στο καινούργιο σχολείο της Λαρίσας οι μαθητές του σχολείου την συμπάθησαν εκτός όμως από τα παιδιά της τάξης της. Οι συμμαθητές της δεν την συμπάθησαν, γιατί η Λαρίσα ήταν πολύ έξυπνη και πολύ ευγενική με τους δασκάλους της. Μια μέρα εκεί που οι συμμαθήτριες της έπαιζαν στην αυλή, η Λαρίσα της ρώτησε αν μπορεί να παίξει μαζί τους. Τότε εκείνες απάντησαν πως θα την άφηναν να παίξει μαζί τους αλλά με έναν όρο: έπρεπε να κάνει μια εβδομάδα τα μαθήματά τους αλλιώς θα την χτυπούσαν πολύ άσχημα. Η Λαρίσα είπε στα κορίτσια με αποφασιστικότητα: «Δεν θα κάνω ό,τι θέλετε επειδή δεν είμαι ο σκλάβος σας αλλά είμαι και εγώ ένα κορίτσι». Όταν τα κορίτσια είδαν την αντίδραση της Λαρίσας εξοργίστηκαν. Την έπιασαν και την πήγαν στις τουαλέτες και άρχισαν να την χτυπούν στα πόδια, στην κοιλία και στο πρόσωπο. Τότε το κουδούνι του σχολείου χτύπησε και τα κορίτσια άφησαν την Λαρίσα αβοήθητη στις τουαλέτες. Μετά από κάποια λεπτά μία καθαρίστρια βρήκε τη Λαρίσα με αίματα στο πρόσωπο και την βοήθησε να πάει στο γραφείο όπου την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Η Λαρίσα ήταν σε σοβαρή κατάσταση. Η μητέρα της έμαθε για τα γεγονότα και λυπήθηκε πολύ. Τα κορίτσια το έμαθαν και αυτά και χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαν στο νοσοκομείο για να την επισκεφθούν. Είδαν σε τι κατάσταση ήταν και πολύ μετανιωμένες της ζήτησαν συγγνώμη. Η Λαρίσα συγχώρεσε τα κορίτσια και μετά από λίγες μέρες που επέστρεψε και πάλι στο σχολείο έπαιζε με τα κορίτσια συνέχεια.
Ο «ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΑΣ» Συγγραφή: Ηλέκτρα Κόκου Εικονογράφηση: Χριστόδουλος Μακρής - Ηλέκτρα Κόκου
Ο «τυφλοπόντικας» Η μικρή Άννα μετακόμισε σε ένα καινούριο σπίτι στην πόλη. Κάθεται στο παράθυρο του δωματίου της και σκέφτεται στενοχωρημένη τους παλιούς της φίλους και συμμαθητές. Είναι τόσο μακριά τους και τους είχε ήδη επιθυμήσει. Σήμερα είναι η πρώτη της μέρα στο καινούριο της σχολείο. Η Άννα έχει τόση αγωνία πως θα είναι η πρώτη της μέρα στο σχολείο. Η μητέρα της την αγκάλιασε και την αποχαιρέτησε με ένα φιλί. Η Άννα ξεκίνησε και πήγε στο σχολείο με τα πόδια. Όταν έφτασε στο σχολείο είχε ήδη χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα. Μπήκε στην τάξη και όλοι οι συμμαθητές της, την έβλεπαν περίεργα γιατί φορούσε καφέ στρογγυλά γυαλιά. Η Άννα άρχισε να νιώθει ντροπή για την εμφάνισή της. Τον τελευταίο καιρό δύο συμμαθητές της, την κορόιδευαν άσχημα για τα γυαλιά της και της κόλλησαν το παρατσούκλι «Τυφλοπόντικας».
Στο μάθημα της γυμναστικής ο δάσκαλος, τους χώρισε σε δύο ομάδες για να παίξουν μπάσκετ. Ο Μάριος έριξε την μπάλα στα γυαλιά της Άννας. Ο Μάριος και οι υπόλοιποι συμμαθητές της άρχισαν να γελούν. Η Άννα άρχισε να κλαίει και με γρήγορο τρέξιμο έφυγε από το μάθημα και πήγε στην τάξη. Η Άννα ένιωθε πολύ άσχημα και δεν ήθελε να ξαναπάει ποτέ στο σχολείο, δεν περίμενε ότι η πρώτη της μέρα θα ήταν τόσο άσχημη και ότι θα ένιωθε τόση ντροπή. Κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι για το σχολείο έκρυβε τα γυαλιά της στην τσάντα της και σταμάτησε να συμμετέχει στο μάθημα γιατί δεν έβλεπε καλά στον πίνακα. Ο δάσκαλος κατάλαβε τι είχε γίνει και γι αυτό εξήγησε στα παιδιά ότι όλοι είναι διαφορετικοί και δεν έχει σημασία αν κάποιοι είναι ψηλοί ή κοντοί, δυνατοί ή αδύνατοι με γυαλιά ή χωρίς. Τα παιδιά κατάλαβαν το λάθος τους και ο «Τυφλοπόντικας» από εκείνη τη μέρα μπήκε στην παρέα τους.
ΟΙ «ΜΑΓΚΕΣ» ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Συγγραφή: Χρήστος Κόκου Εικονογράφηση: Φοίβος Εθελοντής - Χρήστος Κόκου
Οι «Μάγκες» και ο Γιάννης Σε μια μικρή γωνιά της γης, στην Γερμανία, ζούσε ο Γιάννης. Ήταν μαθητής της έκτης Δημοτικού και πήγαινε κάθε πρωί στο σχολείο της γειτονιάς του. Ο Γιάννης ήταν ένα πολύ καλό παιδί, άριστος μαθητής, ήσυχος, ευγενικός, αλλά και λίγο ντροπαλός. Ο Σπύρος, ο Γιώργος, ο Χάρης και ο Κωνσταντίνος ήταν οι «Μάγκες» του σχολείου. Αυτοί οι τέσσερις ζήλευαν πολύ το Γιάννη, έτσι τον κορόιδευαν συνέχεια. Όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα όλοι έκαναν μια τεράστια ουρά στο κυλικείο για να αγοράσουν φαγητό. Τον τελευταίο καιρό ο Γιάννης ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα από τους γονείς του για να αγοράσει κάτι να φάει. Όμως όσα χρήματα κι αν του έδιναν πήγαινε στο σπίτι του πεινασμένος και έδειχνε ότι είχε χάσει πολύ βάρος. Τότε η μητέρα του άρχισε να υποψιάζεται τι γίνεται. Οι «Μάγκες» κάθε μέρα απειλούσαν το Γιάννη πως θα τον χτυπούσαν αν δεν τους έδινε όλα του τα χρήματα. Αυτός πάντα λύγιζε μπροστά τους και φοβόταν να το πει σε κάποιο μεγάλο.
Ένα πρωί όταν ο Γιάννης πήγε στην τουαλέτα τον ακολούθησαν οι συμμαθητές του οι «Μάγκες» και τον κλείδωσαν εκεί μέχρι να τους δώσει όλα του τα χρήματα. Αυτός χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι, τους έδωσε όσα χρήματα κρατούσε. Όταν ο Γιάννης επέστρεφε στο σπίτι του και άνοιγε τον υπολογιστή του συνήθως έβρισκε ένα μήνυμα στο λογαριασμό του, από τους «Μάγκες», που έλεγε ότι ήθελαν περισσότερα χρήματα. Μια μέρα ο Γιάννης άφησε κατά λάθος τον υπολογιστή του ανοιχτό. Η μητέρα του καθώς περνούσε από εκεί είδε ένα απ αυτά τα μηνύματα και άρχισε να ανησυχεί για το γιο της. Τότε κατάλαβε γιατί της ζητούσε περισσότερα χρήματα και γιατί ερχόταν πάντα πεινασμένος στο σπίτι. Την επόμενη μέρα η μητέρα του Γιάννη πήγε στο δάσκαλο του συζήτησαν για το πρόβλημα που είχε παρουσιαστεί. Ο δάσκαλος τότε αποφάσισε πως θα μιλήσει στους μαθητές του για τον εκφοβισμό. Έτσι και έγινε. Τους εξήγησε πως δεν πρέπει να πειράζει ο ένας τον άλλο γιατί όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα αν και είμαστε διαφορετικοί ο ένας με τον άλλο. Έτσι οι «Μάγκες» κατάλαβαν και από τότε δεν ξανά κορόιδεψαν το Γιάννη, αλλά έγιναν αχώριστοι φίλοι για πάντα!
ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Συγγραφή: Έλλη Παφίτη Εικονογράφηση: Δέσποινα Ανδρέου - Έλλη Παφίτη
Στο καινούργιο σχολείο Κάποτε σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό ζούσε ένα κορίτσι, η Μελίνα, με τη μαμά της. Ήταν από την Αγγλία. Είχε ξανθές μπούκλες και μάτια γαλανά. Όμως ήταν πολύ φτωχή και γι αυτό πήγαν να μείνουν, για λίγο καιρό, στο θείο της Μελίνας, τον Κώστα, όπου ζούσε στην πόλη. Εκεί θα ήταν πιο εύκολο για να βρει δουλειά η μαμά της. Όμως θα έπρεπε και η Μελίνα να αλλάξει σχολείο. Την πρώτη μέρα ήταν λίγο αγχωμένη, αλλά και ενθουσιασμένη. Ανυπομονούσε να γνωρίσει τις καινούριες της φίλες. Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο του θείου της άρχισε να ακούει τραγούδια για να ηρεμίσει. Μόλις έφτασε στο σχολείο όλοι άρχισαν να την βλέπουν παράξενα. Σαν να ήταν εξωγήινος. Εκείνη τη στιγμή βρέθηκε μπροστά από το πιο δημοφιλές κορίτσι στο σχολείο. Εκείνη και η παρέα της άρχισαν να την κοροϊδεύουν και να τη φωνάζουν «Εγγλέζα».
Όταν γύρισε στο σπίτι ήταν πολύ στεναχωρημένη. Δεν κοιμήθηκε εύκολα. Την δεύτερη μέρα στο σχολείο προσπαθούσε να μην την βλέπει κανένας, αλλά σε μια στιγμή το διάλειμμα, την πλησίασε ένα κορίτσι με καστανά ίσια μαλλιά και καφέ μάτια. Φοβήθηκε ότι θα την κορόιδευε, αλλά για την ακρίβεια τη χαιρέτησε. Την έλεγαν Ναταλία. Έτσι σιγά σιγά έγιναν πολύ καλές φίλες. Η Μελίνα για πρώτη φορά ήταν ευτυχισμένη. Μόλις γύρισε στο σπίτι της τραγουδούσε ένα τραγούδι που έγραψαν όλα τα παιδιά στο μάθημα της Μουσικής. Το τραγούδι μιλούσε για τη δύναμη της φιλίας. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε χαμογελώντας. Την τρίτη μέρα σιγά σιγά όλοι την έβλεπαν και πήγαιναν μαζί της. Ακόμη και η παρέα των κοριτσιών, που την πείραζαν στην αρχή, έγιναν φίλες της. Έτσι πέρασε μία πολύ ωραία σχολική χρονιά με διασκέδαση, κέφι, χαρά και πολλούς φίλους. Η Μελίνα ήταν πολύ ευτυχισμένη.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ Συγγραφή: Λουκάς Παπαγεωργίου Εικονογράφηση: Λουκάς Παπαγεωργίου
Καινούργιος μαθητής Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένα σχολείο με πολλούς μαθητές. Στο σχολείο αυτό ζούσε και η παρέα του Κώστα. Ήταν αυτοί που πείραζαν όλα τα παιδιά του σχολείου. Μία μέρα λοιπόν ήρθε στο σχολείο ένας καινούργιος μαθητής που το όνομα του ήταν Μάρκος. Ο Μάρκος ήταν ένα όμορφο παιδί που πάντοτε φορούσε καθαρά και μοντέρνα ρούχα. Την επόμενη μέρα το πρωί, το λεωφορείο έφθασε έξω από το σπίτι του Μάρκου. Μόλις όμως ο Μάρκος μπήκε μέσα, είδε μπροστά του τον Κώστα, που τον κοίταζε παράξενα. Ο Κώστας ζήλεψε και νευρίασε πολύ για τα ωραία ρούχα που φορούσε ο Μάρκος. Χωρίς να του πει οτιδήποτε, τον άφησε να προχωρήσει. Ενώ ο Μάρκος πλησίαζε τις δύο τελευταίες θέσεις, που είχαν απομείνει κενές, ο Κώστας του έδωσε μία δυνατή σπρωξιά και αυτός έπεσε με τα μούτρα κάτω. Την στιγμή εκείνη όλα τα άλλα παιδιά ξεκίνησαν να γελούν και να τον κοροϊδεύουν.
Ο Μάρκος στεναχωρήθηκε πολύ, δεν είπε όμως τίποτε σε κανένα. Έφθασαν στο σχολείο και ο Μάρκος πήγε κατευθείαν στην τάξη του, έκατσε στο θρανίο του και παρακολούθησε στεναχωρημένος το μάθημα. Όταν κτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, ο Μάρκος ξεκίνησε να πάει στην τουαλέτα. Ο πονηρός Κώστας τον είδε και έβαλε στο μυαλό του ένα νέο σχέδιο για να τον πληγώσει και πάλι. Τον άφησε να μπει μέσα και αμέσως μετά του κλείδωσε την πόρτα, με αποτέλεσμα να μείνει εκεί μέχρι το μεσημέρι. Ο Μάρκος έκλαιγε και καλούσε συνεχώς σε βοήθεια, μέχρι που η καθαρίστρια που έτυχε να περνά από εκεί, εκείνη την ώρα τον άκουσε και του άνοιξε. Ο Κώστας συνάντησε τον Μάρκο λίγο αργότερα, μέσα στην αυλή του σχολείου και του είπε: «Αν τολμήσεις να με καταγγείλεις στον δάσκαλο θα έχεις να κάνεις μαζί μου και με την παρέα μου». Ο Μάρκος φοβήθηκε πολύ αλλά και πάλι δεν είπε τίποτε σε κανένα. Μόλις ο Μάρκος σχόλασε, κλείστηκε στο δωμάτιό του και άρχισε να κλαίει. Κανείς δεν ήθελε να τον κάνει παρέα και ο Κώστας με την παρέα του τον βασάνιζαν. Την επόμενη μέρα που πήγε σχολείο, ο Κώστας και η παρέα του είχαν ξεκινήσει τα ίδια. Ο Μάρκος δεν τους έδωσε καμιά σημασία. Ο Κώστας όμως του κατάφερε μία δυνατή γροθιά στο πρόσωπο. Από το κτύπημα, ο Μάρκος έπεσε κάτω λιπόθυμος. Αμέσως ο δάσκαλος που είδε τι συνέβηκε ειδοποίησε το ασθενοφόρο, που έφθασε αμέσως στην αυλή του σχολείου και μετέφερε τον Μάρκο στο νοσοκομείο. Εκεί ειδοποιήθηκαν και έφθασαν οι γονείς του Μάρκου. Αφού τον ρώτησε ο πατέρας του, τι συνέβηκε του είπε όλη την αλήθεια. Αμέσως ενημερώθηκε ο διευθυντής του σχολείου, που όταν έμαθε τι έγινε θύμωσε πολύ. Ο Κώστας και η παρέα του τιμωρήθηκαν αυστηρά, για την συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Ο διευθυντής του σχολείου τους ανάγκασε μάλιστα, μπροστά από όλο το σχολείο να απολογηθούν σε όλους τους συμμαθητές τους. Επίσης τους έβαλε να υποσχεθούν πως στο μέλλον θα είναι πολύ πιο προσεκτικοί. Από τότε κανείς δεν τόλμησε να εκφοβίσει ή να κοροϊδέψει κανένα παιδί και έτσι όλοι ζούσαν αρμονικά και αγαπημένα.
ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΙΧΑ Συγγραφή: Νικολέτα Τσιακκούρη Εικονογράφηση: Δημήτρης Χατζηδημητριάδης - Νικολέτα Τσιακκούρη
Με λένε Μίχα Κάποτε σε ένα σχολείο ήταν μια παρέα από πέντε άτομα. Πέντε αγόρια. Ήταν ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Μάριος, ο Ρένος και ο Θανάσης. Κι αυτοί θεωρούνταν τα πιο δημοφιλή παιδιά του σχολείου. Μια μέρα ήρθε ένα καινούριο παιδί στο σχολείο. Είχε ένα κιτρινωπό χρώμα και δύο σκιστά μάτια. Από ότι καταλαβαίνετε ήταν ένα παιδί από την Κίνα. Αυτό το παιδί ήταν υιοθετημένο. Μόλις τον είδε η παρέα, που αρχηγός ήταν ο Παναγιώτης, άρχισαν να τον κοροϊδεύουν. Εκείνος όμως φάνηκε πως δεν πειράχτηκε καθόλου. Τότε ο Παναγιώτης έγινε έξαλλος και κοκκίνισε σαν παντζάρι. Όταν μπήκανε στην τάξη, η δασκάλα ρώτησε το καινούριο παιδί πώς το λέγανε και εκείνο απάντησε: «Μίχα, με λένε Μίχα». Τότε όλοι άρχισαν να γελούν, ειδικά η παρέα του Παναγιώτη. Το διάλειμμα, ο Παναγιώτης και η παρέα του πήγαν και είπαν σε όλο το σχολείο να μην κάνει παρέα με τον Μίχα. Κι έτσι έγινε, ο Μίχα ήταν μόνος του όλη την υπόλοιπη ημέρα κι ένιωθε πολύ άσχημα.
Την άλλη ημέρα συνέβη κάτι πιο απαίσιο. Η παρέα του Παναγιώτη στρίμωξε τον Μίχα σε μια γωνιά, κι άρχισαν να τον χτυπούν. Ο Μίχα δεν δίστασε και χτυπημένος καθώς ήταν πήγε και το είπε στον διευθυντή του σχολείου, τον κύριο Μιχάλη. Ο κύριος Μιχάλης του είπε πως θα αναλάβει ο ίδιος προσωπικά το θέμα. Του είπε επίσης να πάρει τηλέφωνο την μαμά του, για να τον πάρει στον γιατρό. Κι έτσι έκανε. Όταν ο διευθυντής πήγε και βρήκε την παρέα του Παναγιώτη τους είπε ότι θα καθαρίζουνε όλο το σχολείο μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβουνε το λάθος τους και θα τους συγχωρέσει ο Μίχα. Και σοβαρομιλούσε γιατί την επόμενη κιόλας μέρα ανέλαβαν να καθαρίζουν την αυλή του σχολείου σε κάθε διάλειμμα. Εντωμεταξύ, ο Μίχα είχε σπάσει και τα δύο του πόδια γι αυτό απουσίαζε για αρκετές βδομάδες καθώς βρισκόταν πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μετά από δύο μήνες, ο Μίχα είχε γίνει πλέον καλά και όλο το σχολείο ήταν κοντά του ενώ είχε αποκτήσει πάρα πολλούς φίλους. Η παρέα του Παναγιώτη είχε μετανιώσει γι αυτά που είχε κάνει και με τη βοήθεια του Μίχα, όταν αυτός επέστρεψε και πάλι στο σχολείο, επέστρεψαν τα πράγματα στους κανονικούς τους ρυθμούς. Έτσι όλοι στο σχολείο απολάμβαναν πλέον την πραγματική ειρήνη και φιλία. Άλλωστε τι σημασία έχει το χρώμα ή η καταγωγή;
Εικόνα σελίδας: Νικόλας Κλάδης