ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ Α1. Με ανάλογο τρόπο (γίνονται) και οι οικοδόμοι και όλοι οι άλλοι χτίζοντας δηλαδή με καλό τρόπο σπίτια, θα γίνουν καλοί οικοδόμοι, χτίζοντάς τα όμως με κακό τρόπο, θα γίνουν κακοί. Αν δεν ήταν έτσι, καθόλου δε θα χρειαζόταν ο δάσκαλος, και όλοι θα ήταν καλοί ή κακοί εκ γενετής. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τις αρετές κάνοντας όσα συμβαίνουν στη συναλλαγή μας με τους άλλους ανθρώπους άλλοι γινόμαστε δίκαιοι και άλλοι άδικοι, ενώ κάνοντας όσα έχουν μέσα τους το στοιχείο του φόβου και αποκτώντας σιγά σιγά τη συνήθεια να αισθανόμαστε φόβο ή θάρρος, άλλοι γινόμαστε ανδρείοι και άλλοι δειλοί. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε σχέση με τις επιθυμίες και την οργή άλλοι δηλαδή γίνονται σώφρονες και πράοι και άλλοι ακόλαστοι και οργίλοι, οι πρώτοι με το να συμπεριφέρονται με αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο στις περιστάσεις αυτές και οι άλλοι με τον αντίθετο τρόπο. Και με δυο λόγια, τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα μας (οι έξεις) διαμορφώνονται από την επανάληψη όμοιων ενεργειών. Γι αυτό και πρέπει να προσδίδουμε μια ορισμένη ποιότητα στις ενέργειές μας, γιατί οι έξεις είναι (τελικά) αντίστοιχες προς τις διαφορές που οι ενέργειες αυτές παρουσιάζουν μεταξύ τους. Β1. «καὶ διαφέρει τούτῳ πολιτεία πολιτείας ἀγαθὴ φαύλης» Ο Αριστοτέλης στην ενότητα αυτή, με το συλλογισμό του για τη σχέση της ηθικής αρετής με την ηθική πράξη, το ἔθος (η ηθική αρετή δεν υπάρχει εκ φύσεως, αλλά κατακτιέται και καλλιεργείται με την ηθική πράξη), καταδεικνύει ότι μέλημα κάθε νομοθέτη είναι να εθίζει μέσω των νόμων που θεσπίζει τους ανθρώπους στην αρετή, καθιστώντας τους ἀγαθούς. Έτσι, υπηρετείται ο στόχος κάθε πόλης που είναι η διασφάλιση της ευδαιμονίας των πολιτών. Η επιτυχία του νομοθέτη σε αυτό το έργο που του έχει ανατεθεί από την πόλη συντελεί στη διαμόρφωση μιας ἀγαθῆς πολιτείας, ενώ η αποτυχία του στη διαμόρφωση μιας φαύλης (λιγότερο καλής). Επομένως, η φαύλη πολιτεία προκύπτει από την αποτυχία του νομοθέτη στο ἐθίζειν τους πολίτες στην ηθική αρετή. Αξίζει να τονιστεί ότι ο Αριστοτέλης συνήθως κάνει διάκριση ανάμεσα στα ορθά πολιτεύματα και τις παρεκβάσεις τους, δηλαδή τις εκτροπές από αυτά. Αυτή τη διάκριση θα τη συναντήσουμε παρακάτω, στις ενότητες από τα Πολιτικά. Εδώ όμως, δεν αναφέρεται σ αυτό. Εδώ προϋποτίθεται ότι ο νομοθέτης επιδιώκει σε κάθε περίπτωση το καλό των πολιτών. Απλώς, μπορεί να μην έχει πάντοτε επιτυχία στον στόχο του αυτόν. Παρόμοια, σε άλλο χωρίο των Ηθικών Νικομαχείων, ο Αριστοτέλης κάνει λόγο για νόμο που είναι κείμενος ὀρθῶς και έχει επιτυχία και για νόμο ἀπεσχεδιασμένον (δηλαδή προχειροφτιαγμένο), που δεν έχει επιτυχία (ερμην. σχολ. σχολικού βιβλίου). Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισµού - Απαντήσεις - 1 -
Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί ότι το επίθετο φαῦλος που σημαίνει τον ευτελή, τον ασήμαντο, τον κακό, στο κείμενο έχει διαφορετική σημασία από τη συνήθη. Ο Αριστοτέλης με τη χρήση του επιθέτου αυτού υποδηλώνει όχι το κακό πολίτευμα, αλλά το λιγότερο καλό, το υποδεέστερο. Θεωρεί ότι δεν υπάρχουν κακά πολιτεύματα, αλλά ότι όλα είναι καλά, άλλο σε μικρότερο και άλλο σε μεγαλύτερο βαθμό. Η αξιολογική διαβάθμιση ανώτερα και κατώτερα πολιτεύματα εδράζεται στην επιτυχία ή αποτυχία των νομοθετών να εθίζουν τους πολίτες στην αρετή. Κριτήριο λοιπόν της διάκρισης της πολιτείας σε ἀγαθήν και φαύλη είναι η αρετή και συνακόλουθα η ευδαιμονία των πολιτών. «καὶ διὰ τῶν αὐτῶν καὶ γίνεται πᾶσα ἀρετὴ καὶ φθείρεται» Οι έννοιες γένεσις και φθορά που απαντώνται στο χωρίο αυτό αποτελούν θεμελιώδες αντιθετικό ζεύγος ήδη από τις απαρχές της φιλοσοφικής σκέψης (κι ένα έργο του Αριστοτέλη έχει τον τίτλο Περί γενέσεως και φθορᾶς). Κατά τον Αριστοτέλη, η φυσική διαδικασία είναι μονόδρομη: γένεση αύξηση τελείωση παρακμή φθορά. Ειδικότερα, αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο κατακτάται η ηθική αρετή δηλώνει ότι συνδέεται άρρηκτα με την πράξη, τον εθισμό, την άσκηση, την επανάληψη. Η πραγμάτωσή της αποτελεί ένα επίμοχθο ηθικό αγώνισμα που έχει ως προαπαιτούμενο το συνεχή εσωτερικό αγώνα του ανθρώπου. Αναλύοντας τη θέση του, καθιστά εμφανές ότι κάθε μορφή ηθικής αρετής γίνεται (γεννιέται) και φθείρεται (καταστρέφεται) με τα ίδια μέσα και για τους ίδιους λόγους. Πρόκειται φυσικά για την άσκηση. Η γένεση και η φθορά της με άλλα λόγια συντελείται με την άσκηση. Γι αυτό είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε το είδος της άσκησης, καθώς υπάρχουν δύο είδη, η καλή και η κακή. Οι άνθρωποι αποβαίνουν αγαθοί εθιζόμενοι στις αγαθές πράξεις με ορθό τρόπο (σωστή άσκηση). Αν όμως δεν εφαρμόσουν ηθικούς κανόνες τότε αποτυγχάνουν και οδηγούνται στην κακία, στη φθορά της αρετής. Βέβαια, με το ρήμα φθείρεται νοείται η ατελέσφορη προσπάθεια για την κατάκτηση της αρετής και όχι η φθορά, η αλλοίωσή της. Όπως συμβαίνει κατ επέκταση με έναν κιθαριστή, ο οποίος αν δεν εφαρμόζει τους κατάλληλους μουσικούς κανόνες, δε θα κατορθώσει να μάθει να παίζει κιθάρα, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν ασκείται ορθά, δε θα καταφέρει να προσεγγίσει την ηθική αρετή. Γι αυτό εν κατακλείδι, οι άνθρωποι με την υπόδειξη του δασκάλου είναι αναγκαίο να ασκηθούν ορθά, ώστε να κατακτήσουν την ηθική αρετή. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση θα έρθουν αντιμέτωποι με τη φθορά της. «ἐκ τῶν ὁμοίων ἐνεργειῶν αἱ ἕξεις γίνονται» Με τη φράση αυτή εισάγεται ο νέος αριστοτελικός όρος, ἓξις. Η λέξη παράγεται από το θέμα του ρήματος ἔχω (μέλλοντος: ἓξω από το θέμα σεχ < ἑχ + παραγωγική κατάληξη σις, η οποία δηλώνει ενέργεια). Η αρχική σημασία στα αρχαία ελληνικά της λέξης ἓξις είναι να κατέχει κανείς συνέχεια κάτι το οποίο έχει αποκτήσει. Χρησιμοποιείται από τον Αριστοτέλη για να δηλώσει τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα του ανθρώπου, τα οποία αποκτά με την επανάληψη όμοιων ενεργειών. Οι ἓξεις ανήκουν στα ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα (τα άλλα δύο είναι τα πάθη και οι δυνάμεις). Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισµού - Απαντήσεις - 2 -
Πρόκειται δηλαδή για τη μόνιμη ιδιότητα, κατάσταση που απορρέει από τη συνήθεια, την άσκηση και έχει ηθικό υπόβαθρο, καθώς σχετίζονται με το χαρακτήρα, το ήθος των ανθρώπων. Στη νέα ελληνική, ωστόσο, έχει ψυχολογικό περιεχόμενο και συνδέεται με τη συνήθεια που συνιστά αποτέλεσμα επανάληψης, μάθησης ή συνεχούς επίδρασης του ίδιου παράγοντα. Στο απόσπασμα αυτό των Ηθικών Νικομαχείων ο Αριστοτέλης διερευνώντας την άρρηκτη σχέση της ηθικής αρετής με την πράξη και την εξάρτησή της από την καλή άσκηση, τον καλό εθισμό σημειώνει μέσω παραδειγμάτων που λαμβάνονται από διάφορες εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων πως τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα των ανθρώπων, οι ἓξεις διαμορφώνονται από την επανάληψη όμοιων ενεργειών. Πρόκειται για το βαθμιαίο τρόπο κατάκτησης της αρετής, αφού η λέξη ἓξις έχει ενεργητική και επαναληπτική σημασία. Βέβαια, όπως διαβάζουμε αλλού στα Ηθικά Νικομάχεια, συμβαίνει και το αντίστροφο: οι ἓξεις γίνονται η πηγή των αντίστοιχων ενεργειών και έτσι δημιουργείται ένας κύκλος. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την ανδρεία: συνηθίζοντας να περιφρονούμε τους κινδύνους γινόμαστε ανδρείοι και αφού γίνουμε ανδρείοι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη καλύτερα αυτά που προκαλούν φόβο. Β2. α. Ο Αριστοτέλης έχει διατυπώσει τη θέση πως η ηθική αρετή δεν είναι έμφυτη στον άνθρωπο αλλά εξαρτάται από την ηθική πράξη και συνακόλουθα από τον καλό εθισμό. Για την επίρρωση της θέσης του αυτής επιστρατεύει ένα επιχείρημα το οποίο εισάγεται με το οὕτω που υποδηλώνει την αναλογική συλλογιστική πορεία την οποία θα ακολουθήσει, το συμπερασμαστικό δή με το οποίο ανακεφαλαιώνει προηγούμενες σκέψεις του και το προσθετικό καί που δηλώνει την προσθήκη του νέου επιχειρήματος. Συσχετίζει τις ηθικές αρετές με τις τέχνες καταδεικνύοντας τον ίδιο τρόπο εργασίας για την κατάκτησή τους. Όπως η εκμάθηση των τεχνών εξασφαλίζεται με την άσκηση, έτσι και η κατάκτηση της ηθικής αρετής προϋποθέτει άσκηση, επανάληψη, πράξη (Οὕτω δή καί ἐπί τῶν ἀρετῶν ἔχει). β. Για τον Αριστοτέλη θεμελιώδης είναι ο ρόλος της άσκησης στην εκμάθηση των τεχνών. Η σωστή άσκηση ωθεί κάποιον να καταστεί καλός τεχνίτης και η κακή άσκηση, να καταστεί κακός. Την ίδια επενέργεια έχει η άσκηση και στην περίπτωση της αρετής η οποία κατακτάται και καλλιεργείται με τον σωστό εθισμό. Για να ενισχύσει τη θέση του επιστρατεύει παραδείγματα, με τέσσερα αντιθετικά ζεύγη, που προέρχονται από διάφορους τομείς της ανθρώπινης δράσης. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι στις συναλλαγές τους, στις διαπροσωπικές τους σχέσεις οι άνθρωποι γίνονται δίκαιοι ή άδικοι ανάλογα με τον τρόπο που δρουν και συμπεριφέρονται (πράττοντες... τοῖς συναλλάγμασι... δίκαιοι οἵ δέ ἄδικοι). Επίσης, η στάση τους απέναντι σε φοβικές καταστάσεις υπαγορεύει ποιος θα αποβεί δειλός και ποιος ανδρείος. Όσοι δηλαδή διαχειρίζονται το συναίσθημα του φόβου και συνηθίζουν να δείχνουν θάρρος γίνονται ανδρείοι, ενώ όσοι συνηθίζουν να φοβούνται γίνονται δειλοί (πράττοντες δέ τα ἐν τοῖς δεινοῖς... οἵ μέν ἀνδρεῖοι οἵ δέ δειλοί). Εν συνεχεία, στον τομέα των επιθυμιών, όσοι δαμάζουν τις επιθυμίες τους, λειτουργώντας με αυτοσυγκράτηση αποβαίνουν σώφρονες, ενώ όσοι υποκύπτουν σε αυτές αποβαίνουν ακόλαστοι (τά Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισµού - Απαντήσεις - 3 -
περί τάς ἐπιθυμίας οἱ μέν γάρ σώφρονες, οἵ δ ἀκόλαστοι). Τέλος, ως προς τις καταστάσεις και τα γεγονότα που προκαλούν οργή, κάποιοι λειτουργούν με ήρεμο τρόπο και καθίστανται πράοι, ενώ άλλοι λειτουργούν με παράφορο, ακραίο τρόπο, προβαίνουν σε βίαια ξεσπάσματα και γίνονται οργίλοι (τά περί τάς οργάς οἵ μέν πρᾶοι, οἵ δέ ὀργίλοι). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι πράξεις των ανθρώπων αν είναι καλές διαμορφώνουν καλό χαρακτήρα, ενώ αν είναι κακές διαμορφώνουν κακό. Οι ηθικές πράξεις, δηλαδή, επιδρούν στην ανθρώπινη προσωπικότητα και την ηθικοποιούν. Εν κατακλείδι, ο φιλόσοφος σημειώνει ότι απ τις όμοιες πράξεις διαμορφώνονται τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα του ανθρώπου τα οποία διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση της αρετής. Β3. Από το σχολικό βιβλίο, σελίδα 128: «Η σημασία της Ακαδημίας... ψυχοσύνθεση του Πλάτωνα» Β4. γηγενής: γιγνόμενον (γίνονται, γινόμεθα) ἐσθλός: ἐστιν ἒσονται μισαλλοδοξία: συναλλάγμασι δέος: δεινοῑς (δειλοί) στρεβλός: ἀναστρέφεσθαι Γ1. Μου φαίνεται, είπα εγώ, ότι αναφέρεις ικανοποιητική απόδειξη, ότι η τέχνη αυτών που δημιουργούν λόγους (των ρητόρων) δεν είναι αυτή την οποία, αν αποκτήσει κάποιος θα γινόταν ευτυχισμένος. Και όμως εγώ νόμιζα ότι θα αποκαλυφθεί κάπου εδώ η επιστήμη, την οποία βέβαια αναζητούμε εδώ και ώρα. Γιατί και οι ίδιοι οι άνδρες, οι ρήτορες, όταν τους συναναστρέφομαι, Κλεινία, μου φαίνονται υπερβολικά σοφοί και η ίδια η τέχνη τους σχεδόν έξοχη και ανώτερη. Και βέβαια καθόλου δεν είναι παράδοξο (αυτό). Γιατί είναι μέρος της τέχνης των μάγων και λίγο κατώτερη από εκείνη. Γιατί η τέχνη των μάγων είναι σαγήνη για τα φίδια και τις αράχνες και τους σκορπιούς και τα άλλα θηρία και τις ασθένειες, ενώ η άλλη (η τέχνη των ρητόρων) τυχαίνει να είναι σαγήνη και παρηγοριά για τους δικαστές και για τα μέλη της συνέλευσης του λαού και για το υπόλοιπο πλήθος. Γ2. ἔφην : φάτε κτησάμενος : ἐκτῶ τις : τινῶν εὐδαίμων : εὔδαιμον ᾤμην : ᾠήθη φανήσεσθαι : πεφάνθω πάλαι : παλαίτερον κήλησις : κήλησι τυγχάνει : τύχοιεν οὖσα: ἐσομέναις Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισµού - Απαντήσεις - 4 -
Γ3. α. μοι: δοτική προσωπική του κρίνοντος προσώπου από το δοξαστικό ρήμα δοκεῖς εὐδαίμων: κατηγορούμενο στο υποκείμενο τις μέσω του συνδετικού ρήματος ἄν εἴη ἥν: αντικείμενο του ρήματος ζητοῦμεν ἐκείνης: γενική συγκριτική ως ετερόπτωτος ονομαστικός προσδιορισμός από το ὑποδεεστέρα οὖσα: κατηγορηματική ονοματική μετοχή από το τυγχάνει, συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος ἡ δ (τέχνη) Γ3. β. «κτησάμενος»: Η μετοχή κτησάμενος είναι υποθετική, συνημμένη στο υποκείμενο τις του ρήματος ἄν εἴη. Αναλύεται σε δευτερεύουσα υποθετική πρόταση ως εξής: εἰ κτήσαιτο. Πρόκειται για λανθάνοντα υποθετικό λόγο που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος. Η υπόθεση λανθάνει στην υποθετική μετοχή κτησάμενον η οποία αναλύεται σε δευτερεύουσα υποθετική πρόταση με εἰ + ευκτική (εἰ κτήσαιτο), γιατί η απόδοση είναι το ρήμα της πρότασης ἄν εἴη (δυνητική ευκτική). Επιμέλεια Καστάνη Βιολέττα Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισµού - Απαντήσεις - 5 -