Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται σε όσους παρέβλεψαν τίτλους, παρέκαμψαν προκαταλήψεις και είναι μαζί μας απόψε. Μετά το πέρας της παράστασης ευχόμαστε να έχετε κάτι μάθει, τουλάχιστον πώς να αρθρώνετε ανερυθρίαστα λέξεις κατά συρροή στιγματισμένες.
Οι Αιδοίων μας Μονόλογοι Και τα αιδοία μιλάνε, και μιλάνε για τα αιδοία. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το γεγονός ότι μιλάνε δεν σημαίνει ότι κατ ανάγκη μιλάνε για σεξ, μιλάνε, όμως, και γι αυτό. Μιλάνε για τον έρωτα της γυναίκας προς τον άντρα, αλλά και προς τη γυναίκα για τον βιασμό και την κλειτοριδεκτομή για τις φάσεις της ζωής ενός αιδοίου, για την περίοδο, τη γέννα και την αρρώστια για την ευφυΐα, την τριχοφυΐα και την αχρησία του αιδοίου. Μιλάνε και κατονομάζουν, κι άρα δίνουν επιτέλους ζωή στον πρώτο μας τόπο γέννησης. έκφραση και το ιδιαίτερο του αντικειμένου μάς ένωσαν σ αυτό που βλέπετε σήμερα. Για να κάνουμε τον λόγο πιο θεατρικό, αλλάξαμε το αρχικό κείμενο, προσθέσαμε και κυρίως αφαιρέσαμε, ενώ οι αναφορές σε ελληνικά δεδομένα και ονόματα έγιναν προς κατανόηση του κοινού και τέρψη δική μας. Την τέλεια τελεία στην παράσταση έβαλε ο Νίκος Τούμπανος με το «Αιδοίων Επίλογος» που συνοψίζει ποιητικά το έργο. Εμείς επιχειρούμε να βάλουμε τελεία στης ζωής μας τους σχετικούς μονολόγους. Στη Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου καταφέραμε τους τελευταίους μήνες να δημιουργήσουμε «μια κουλτούρα αιδοίων». Όλες για κάποιο λόγο θελήσαμε να συμμετάσχουμε. Ας πούμε ότι η ανάγκη για θεατρική
Το αιδοίο μου είναι ένα κοχύλι, μια τουλίπα, το ίδιο το πεπρωμένο. Αλλά εσείς, εκεί, βασανιστήρια γαμημένα στεγνά στουπιά από βαμβάκι, παγωμένοι κολποδιαστολείς και βρακιά στρινγκ. Αυτό είναι το χειρότερο. Είναι ένα πράγμα που δε μιλάει εδώ και πολύ καιρό. Είναι απλά ένα μέρος. Ένα μέρος που δεν το επισκέπτεσαι. Είναι κλειστό. Εκεί κάτω από το σπίτι. Στο βάθος, στο πολύ βάθος. Κάπου βαθιά εκεί μέσα, ξέρω πως υπάρχει ένα πολύ-πολύ έξυπνο μυαλό. Ενθουσιάζεσαι μ αυτό, θες να το μελετήσεις, να το εξερευνήσεις, να μυηθείς στα μυστικά του. Πάω στη μητέρα μου. «Τί είναι η περίοδος;», τη ρώτησα. «Είναι ένα χρονικό διάστημα», μου απάντησε, «όπως λέμε η περίοδος των παγετώνων». «Τι; Δεν έχεις ξαναδεί κόκκινο δερμάτινο καναπέ στη ζωή σου;», είπα.
«Δεν έχεις ξαναδεί ηλιοτρόπιο; Δεν έχεις ξαναδεί κινέζικο βάζο; Ξέρεις πως είναι.» Και τότε κατάλαβα πως το τρίχωμα είναι εκεί για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, κάτι σαν τα φύλλα γύρω από το λουλούδι, το γρασίδι γύρω από το σπίτι, και ότι, για ν αγαπήσεις το αιδοίο, πρέπει να αγαπήσεις και την ήβη. Η βρώμα του ψοφιμιού δε λέει να φύγει... το αίμα απ τον κομμένο του λαιμό μου χει κάνει άχρηστα όλα μου τα τσίτια. Μπορείς να με νιώσεις; Δεν ντρέπομαι. Το λέω μουνί. Το διεκδίκησα και μου ανήκει. Βογκάς από ηδονή όταν τελικά αποκτάς αυτό που δεν μπορείς να έχεις τη στιγμή που το θέλεις... όταν πρέπει να περιμένεις. Ήμουν εκεί, όταν το αιδοίο της μεταμορφώθηκε κι από συνεσταλμένη οπή ηδονής έγινε μια πανάρχαια δίοδος, μια ιερή τριήρης κι ενετικό κανάλι.
Αιδοίων Μονόλογοι της Ηβ Ένσλερ Παίζουν οι: Αναστασία Αγγελινούδη Μόνικα Βεσδρεβάνη Ελένη Ευταξιάδου Ρούλα Ζάννια Χαρά Ζώγα Ευστρατία Λεμονή Δέσποινα Λειβαδινού Γεωργία Reinke-Μουρατίδου Έφη Τριγκίδου Μελίνα Χρυσάφη Σκηνοθεσία: Κάτια Λυτρίδου Βοηθός σκηνοθέτη και προσαρμογή κειμένου: Κάτια Φώσκολου Σχεδιασμός σκηνικών και φωτισμού: Σπύρος Πηλός Επιμέλεια μουσικής: Κάτια Λυτρίδου Ενδυματολογική επιμέλεια: Μόνικα Βεσδρεβάνη Επιμέλεια σκηνικών: Μόνικα Βεσδρεβάνη, Νίκος Γκουβάτσος Πρόγραμμα Αφίσα Φωτογραφίες: Φωτεινή Καπαρέλου Φωτισμός: Γιώργος Ζώγας, Σπύρος Πηλός Ήχος: Στέλλα Παρασχά Φροντιστής: Νίκος Γκουβάτσος Βιντεοσκόπηση: Νίκος Λιβαθηνός Υποβολείο: Αρετή Παντελούκα Ευχαριστούμε όλους όσοι βοήθησαν να ανεβεί αυτή η παράσταση!
Η συγγραφέας Η Ήβ Ένσλερ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1956. Είναι ακτιβίστρια, ηθοποιός και συγγραφέας βιβλίων συμπεριλαμβανομένου του «Αιδοίων Μονόλογοι». Μεγάλωσε σε μια συντηρητική οικογένεια και κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πατέρα της κατά τη διάρκεια των παιδικών της χρόνων. Μαζί με μια ομάδα γυναικών από τη Νέα Υόρκη καθιέρωσε τη V-Day, τη 14η Φεβρουαρίου 1998 (ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου). Στην ουσία, η V-Day είναι ο διακριτικός τίτλος του παγκόσμιου, πλέον, κινήματος που έχει βασικό αίτημα και σκοπό τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών σε ολόκληρο τον κόσμο. Βία που ασκείται μέσω αιμομιξίας, βιασμού, ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων και μέσω κάθε είδους σωματικού και ψυχικού καταναγκασμού. Μέρος των εσόδων από τις παραστάσεις του «Αιδοίων Μονόλογοι», όπως και η αποψινή, που πραγματοποιούνται ανά τον κόσμο χρηματοδοτούν τη διοργάνωση ομιλιών και ενημερωτικών εκστρατειών που στοχεύουν σε αλλαγή κοινωνικών αντιλήψεων που «νομιμοποιούν» τη βία κατά των γυναικών. Απαντώντας στην ερώτηση: «Γιατί σε συνάρπασαν τα αιδοία;», η συγγραφέας απάντησε: «Γιατί μεγάλωσα σε μια βίαιη κοινωνία, γιατί είμαι πεπεισμένη ότι η χειραφέτηση των γυναικών συνδέεται με τη σεξουαλικότητά τους, γιατί έχω εμμονή με το γεγονός ότι γυναίκες βιάζονται.»
Το έργο Το «Αιδοίων Μονόλογοι» γράφτηκε το 1996 μετά από συνεντεύξεις που πραγματοποίησε η συγγραφέας με πάνω από 200 γυναίκες σχετικά με τις αντιλήψεις τους για το σεξ, τις σχέσεις και τη βία κατά των γυναικών. Το έργο έχει μεταφραστεί σε 24 γλώσσες και αναρίθμητες παραστάσεις έχουν πραγματοποιηθεί έως σήμερα, κυρίως στην Αμερική και την Ευρώπη. Η Ένσλερ, μιλώντας για το έργο, εξέφρασε τις εξής σκέψεις: «Το έργο είναι αμφιλεγόμενο. Δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε πολιτικά ορθό. Θεωρώ πως οι άνθρωποι που θα το δουν θα έχουν και αντιδράσεις. Πήρα συνεντεύξεις από γυναίκες και διηγήθηκα τις ιστορίες τους. Δεν τις επινόησα. Οι άνθρωποι πάντα αντιδρούν στις ιστορίες άλλων ανθρώπων» «Κάποιες γυναίκες με ρωτούν: Και το μυαλό; Πού είναι το μυαλό; Δεν είμαι αντι-πνευματική. Δεν λέω ότι οι γυναίκες δεν χρειάζεται να σκέπτονται. Όμως λέω ότι μπορείς να σκέπτεσαι ό,τι θέλεις, καθώς και να καταλήξεις σε υπέροχες ιδέες και θεωρίες αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει. Έζησα αποκλειστικά με (μέσα από) το μυαλό μου για χρόνια και τίποτα δεν άλλαξε. Τα πράγματα άλλαξαν μόνο όταν άρχισα να ζω μέσα από το (με) το αιδοίο μου.» «Είμαι από τη γενιά του εκεί κάτω. Έμαθα το όνομα κάθε απίστευτου και μοναδικού σημείου του σώματός μου αλλά όχι το όνομα της ακατανόμαστης περιοχής. Αυτό με άφησε απροστάτευτη απέναντι σε ντροπιαστικές λέξεις και βρώμικα αστεία που ακούγονταν κατά τη διάρκεια του σχολικού διαλείμματος, αλλά και αργότερα απέναντι στη διαδεδομένη αντίληψη ότι οι άνδρες, είτε ως γιατροί είτε ως εραστές, γνωρίζουν περισσότερα για το σώμα των γυναικών απ ό,τι οι ίδιες.»
«Μονολόγησα το δισκελές μου όνομα σαν αρχαίας μοίρας ξεστόμισμα. Παρθενική οιμωγή και ερωτικό τραγούδι αργόσυρτο που σκάει σαν κύμα άξαφνα στο πουθενά της νύχτας. Στη χιλιάστερη καρδιά του μανικού μου έρωτα άκου το μυστικό μου ύμνο για εμάς τις άπειρες φλεγόμενες βάτους που φέρνουμε στο φως το χθόνιο άγαλμα του ανθρώπου. Για εμάς που αιώνες τώρα γινόμαστε ζευγάρωμα των κύκλων του απείρου.» Από το «Αιδοίων Επίλογος» του Νίκου Τούμπανου
Η Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου (ΘΕΛ) ιδρύθηκε στα τέλη του 1987 και είναι τμήμα του Πολιτιστικού Ομίλου των Ευρωπαϊκών Οργάνων στο Λουξεμβούργο. Προηγουμένως, ο Θίασος Ελλήνων Λουξεμβούργου, ένωση υπό άτυπη μορφή, ανέβασε την άνοιξη του 1987 το έργο του Ηλία Καπετανάκη «Η Βεγγέρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). Η Εταιρεία Σκοπός της ΘΕΛ είναι, σύμφωνα με το καταστατικό της, «η διοργάνωση θεατρικών δραστηριοτήτων σε ελληνική γλώσσα και η έρευνα και η εκπαίδευση στις τέχνες και τεχνικές του θεάματος». Βασικές της δραστηριότητες είναι οι θεατρικές παραστάσεις και τα θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια. Επειδή μια ερασιτεχνική ομάδα γερνάει και πεθαίνει αν δεν ανανεώνεται, οργανώνουμε ένα με δύο «θεατρικά εργαστήρια» τον χρόνο (συνήθως στη διάρκεια κάποιου σαββατοκύριακου) με διάφορους «δασκάλους». Τα θέματα ποικίλλουν από εισαγωγικά εργαστήρια μύησης στη θεατρική πράξη μέχρι εργαστήρια μύησης σε συγκεκριμένες μορφές (π.χ. παντομίμα, μαριονέτες). Βασικός σκοπός αυτών των εργαστηρίων είναι να προσελκύουν άτομα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε θεατρική δράση υπό την καθοδήγηση ειδικών. Κάποια από τα άτομα αυτά ενδέχεται να αισθάνονται ότι είναι έτοιμα να κάνουν το βήμα και να εκτεθούν επί σκηνής. Με αυτό τον τρόπο έρχεται νέο αίμα στη ΘΕΛ. Το ζητούμενο για τη ΘΕΛ είναι να αξιοποιηθεί και να αναδειχθεί το δυναμικό των ανθρώπων που βρίσκονται στο Λουξεμβούργο. Σκοπός της είναι η δημιουργία και παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων για τους Έλληνες του Λουξεμβούργου. Γι αυτό και η μετάκληση θιάσων δεν αποτελεί σημαντικό μέρος της δραστηριότητας της εταιρείας.
Οι θεατρικές μας παραστάσεις Μετά τη σύσταση της ΘΕΛ ανέβηκαν τα εξής έργα: 1988 Η Τελετή, του Παύλου Μάτεσι, και Η πόλη, της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 1989 Οι Παλαιστές, του Σταύρου Καρρά, σε σκηνοθεσία Χρήστου Μακρυγιώργου (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο, μία στις Βρυξέλλες και μία στην Κολωνία). 1990 Ένα θέαμα με μαριονέτες, βασισμένο στους μύθους του Αισώπου και του La Fontaine (πέντε παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 1993 Αχαρνής, μουσική παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου (μία μοναδική παράσταση στο Λουξεμβούργο). 1998 Μήδεια, του Μποστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες). 1999 Ο Βυσσινόκηπος, του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες). 2000 Πάθη Πολέμου Ειρήνης Πάθος, σύνθεση αποσπασμάτων από τους Αχαρνής και τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη και τις Τρωάδες του Ευρυπίδη διασκευασμένα από τη Ματίνα Μόσχοβη, σε σκηνοθεσία Κάτιας Λυτρίδου (μία παράσταση στο Λουξεμβούργο). 2001 Χαμογελάστε κύριε Τσέχωφ, τέσσερα μονόπρακτα του Αντόν Τσέχωφ (Κύκνειο άσμα, Πρόταση γάμου, Η αρκούδα και Η επέτειος) σε σκηνοθεσία Ματίνας Μόσχοβη (3 παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2003 Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία, του Ροζέ Βιτράκ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 2005 Ταρτούφος, του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 2006 Μορμόλης, του Ράινερ Χάχφελντ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2007 La Nonna, του Roberto Cossa, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 2008 Ο Καραγκιόζης στην ακροθαλασσιά, παράσταση θεάτρου σκιών με συνοδεία ζωντανής μουσικής (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2009 Ξενοδοχείο ο Παράδεισος, του Ζορζ Φεϊντό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2010 Οδυσσεβάχ, της Ξένιας Καλογεροπούλου,
σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2011 Οι αγροίκοι, του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 2013 Με δύναμη από την Κηφισιά, των Δημήτρη Κεχαΐδη Ελένης Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (τέσσερις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2013 Πασατέμπος, από συγγραφική ομάδα της ΘΕΛ, σε συλλογική σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού, Όλγας Ποζέλη και Κάτιας Φώσκολου (τέσσερις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: http://theatrikolux.wordpress.com/ Georgia O Keeffe
Αιδοίων Μονόλογοι στη γλυπτική Δεν είναι χυδαίο, είναι αιδοίο! Jamie McCartney περισσότερες πληροφορίες: http://www.greatwallofvagina.co.uk/home
σχεδιασμός - σελιδοποίηση: Φωτεινή ΚΑΠΑΡΕΛΟΥ - info@fotinikaparelou.com