Άξονες συζήτησης για μια πλατιά σύσκεψη της Π-1000 και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς Η Πρωτοβουλία των 1000 καταθέτει αυτό το κείμενο με στόχο να συμβάλει στη συζήτηση για το ποια είναι η απάντηση στην κρίση από την πλευρά των εργαζομένων και της Αριστεράς. Το κείμενο απευθύνεται γενικά στην Αριστερά, στα κόμματα και τις οργανώσεις της, σε μέλη και στελέχη της καθώς και σε ανένταχτους αγωνιστές. Στόχος μας είναι η «συνάντηση» όσων στην Αριστερά βλέπουν τις αδυναμίες και τα ελλείμματα των κομμάτων της και παλεύουν για το ξεπέρασμά τους. Που καταλαβαίνουν ότι ο μόνος τρόπος να αντιπαρατεθούμε στις επιθέσεις της ελληνικής και ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης είναι το χτίσιμο ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου το οποίο θα πρέπει να ξεκινά από την συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Που κατανοούν, την ίδια στιγμή, ότι η μετωπική έκφραση της Αριστεράς από μόνη της δεν είναι αρκετή, αλλά θα πρέπει να στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα που να απαντά στα λαϊκά προβλήματα και ανάγκες και να προσφέρει λύσεις. Χρειάζεται ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων που να απαντά στα ζητήματα της κρίσης από την πλευρά των εργαζομένων και που να επαναφέρει το όραμα μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας που αποτελούσε πάντα οδηγό για την Αριστερά και που έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές σαν η μοναδική απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα στην οποία μας οδηγεί το καπιταλιστικό σύστημα. Επιζητούμε, καταθέτοντας το κείμενο αυτό, να θέσουμε κάποιους άξονες πάνω στους οποίους να αναπτυχθεί η σχετική συζήτηση. Η συγκρότηση ενός πλατιού συντονισμού στη βάση αυτών των ιδεών θα αποτελούσε μια σημαντική εξέλιξη για το σύνολο της Αριστεράς. Αυτός ο συντονισμός μπορεί να θέσει πολιτικά ζητήματα, να ανοίξει τον αναγκαίο διάλογο, να γίνει το έδαφος και ο χώρος μιας συνάντησης που αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να υπάρξει σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Αυτό προτείνει και γι αυτό θα προσπαθήσει η Π-1000 στην περίοδο που διανύουμε. 1. Η κρίση στην Ελλάδα συνεχίζεται για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά χωρίς καμία σοβαρή προοπτική διεξόδου. Οι δυνατότητες εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση γίνονται ακόμη πιο δυσχερείς λόγω του διεθνούς περιβάλλοντος: η κρίση είναι η πιο βαθιά από τη δεκαετία του 30, η Ευρώπη βρίσκεται σε ύφεση ή στασιμότητα, η Ελλάδα διανύει την πιο βαθιά ύφεση που γνώρισε ποτέ χώρα του ΟΟΣΑ σε περίοδο ειρήνης, η Αμερική βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστια οικονομικά προβλήματα και χρέος και οι «δυναμικές» αναπτυσσόμενες οικονομίες όπως Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κλπ είναι αντιμέτωπες με μεγάλη πτώση στους ρυθμούς μεγέθυνσης. 2. Με δεδομένο το τεράστιο ύψος των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους που χαρακτηρίζουν όχι μόνο την ελληνική οικονομία και τον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και το σύνολο των μελών του ΟΟΣΑ, δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση σ αυτά τα προβλήματα, αν δεν έχει σαν αφετηρία την άρνηση αποπληρωμής του χρέους, την ανάκτηση της οικονομικής, δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος σε συνδυασμό με το πέρασμα των βασικών τομέων της οικονομίας στα χέρια της κοινωνίας ούτως ώστε να αναλάβει ο δημόσιος τομέας την ευθύνη των μαζικών επενδύσεων που απαιτούνται για να ξαναμπεί η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Η (κυβερνητική και τροϊκανή) λογική που στηρίζει την ανάκαμψη της οικονομίας στις υποτιθέμενες επενδύσεις από το μεγάλο κεφάλαιο, δεν προσφέρει καμία προοπτική στα λαϊκά στρώματα. Ακόμα και αν υπάρξει μια περιορισμένη εισροή κεφαλαίων, οι όροι που θέτει το κεφάλαιο για να κάνει οποιαδήποτε «επένδυση» είναι ακριβώς η συνέχιση των πολιτικών που εφαρμόζονται σήμερα: της συντριβής του βιοτικού επιπέδου, της μαζικής εξαθλίωσης, της καταστροφής του κοινωνικού κράτους και της εξάλειψης των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 3. Ζούμε στην εποχή που το υπάρχον κοινωνικό σύστημα μετατρέπεται σε απόλυτο εμπόδιο στην εξέλιξη της κοινωνίας. Πρέπει να παραμεριστεί και να αντικατασταθεί από καινούριες μορφές κοινωνικής οργάνωσης από ένα σοσιαλιστικό μοντέλο στην οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η κοινωνία δεν έχει άλλο τρόπο να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση παρά μόνο μέσα από τις εμπειρίες της απορρίπτοντας δηλαδή αυτό που υπάρχει χωρίς να έχει πλήρη συνείδηση του τι είναι αυτό το οποίο επιζητεί και κινούμενη, έτσι, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις. Έτσι ήταν πάντα, έτσι είναι και τώρα. Για να μπορέσει όμως αυτή η διαδικασία της ανατροπής και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού να ολοκληρωθεί απαιτούνται πολιτικοί φορείς στους οποίους να
συμπυκνώνεται η εμπειρία, οι διαθέσεις, οι επιδιώξεις και οι οραματισμοί των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Αυτό σημαίνει καθήκοντα στους ώμους της Αριστεράς. Μεταβατικό πρόγραμμα 4. Από την ιδρυτική της διακήρυξη η «Πρωτοβουλία των 1000» υποστήριξε πως δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική διέξοδος από την κρίση μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, της καπιταλιστικής ΕΕ και του ευρώ. Τα μέτρα τα οποία απαιτούνται για να εξέλθει η οικονομία από την κρίση έρχονται αναπόφευκτα σε σύγκρουση με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και τους διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΤ, ΠΟΕ, κλπ). Τέτοια μέτρα, όπως αναπτύσσονται στο μεταβατικό πρόγραμμα που έχει προτείνει η Π-1000, είναι τα ακόλουθα: Άρνηση αποπληρωμής (ή μονομερής διαγραφή) του δημόσιου χρέους. Πέρασμα στην κοινωνία της ιδιοκτησίας, της διαχείρισης και του ελέγχου (εθνικοποίηση ή κοινωνικοποίηση) του τραπεζικού συστήματος. Εθνικοποίηση /κοινωνικοποίηση των βασικών, στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Σχεδιασμός (με βάση τα πιο πάνω) της οικονομίας, με βασικό μοχλό ανάπτυξης τον δημόσιο τομέα, σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας και εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης (σαν ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί η διαφθορά και τα σκάνδαλα που μαστίζουν τον δημόσιο τομέα όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα). Επιλογή μιας σειράς τομέων στους οποίους μπορούν να γίνουν άμεσες, μαζικές, δημόσιες επενδύσεις προσφέροντας γρήγορη επιτάχυνση της οικονομίας. Τέτοιοι τομείς είναι η αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα μεταλλεύματα (πάντα με ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό στο περιβάλλον), οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (διαγραφή χρεών για τις καταστρεμμένες, δανειοδοτήσεις με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους) και βέβαια η Υγεία, η Παιδεία και το σύνολο των υπηρεσιών που θα έπρεπε να προσφέρει ένα κοινωνικό κράτος. Η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι έτσι αδιανόητη μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Κάθε προσπάθεια διασφάλισης του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων, κάθε προσπάθεια ανατροπής των πολιτικών της Τρόικας, είτε μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση, είτε μέσα από κοινωνικούς αγώνες, βρίσκεται σε ολοκληρωτική σύγκρουση με την ιδέα της συμμετοχής σε ένα καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σχηματισμό όπως είναι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη. Γι αυτό είναι απαραίτητο το ελληνικό εργατικό κίνημα να αναζητήσει δρόμους συνεργασίας και συντονισμού με τα εργατικά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη και διεθνώς. Στο βαθμό που κάτω από κάποιες συνθήκες μπορέσει αυτή η πάλη να επιφέρει μεγάλες ανατροπές σε μεγάλα τμήματα της Ευρώπης, όπως π.χ. τον ευρωπαϊκό Νότο, τότε θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες μιας διαφορετικού τύπου ομοσπονδίας, σε σοσιαλιστική κατεύθυνση και βάση. Σ αυτή την περίπτωση θα προέκυπτε η δυνατότητα μιας νέας (ασφαλώς εθελοντικής, δημοκρατικής και ισότιμης) οικονομικής ένωσης και ενός νέου κοινού νομίσματος. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποτελεί ένα γενικό στόχο του κινήματος και της Αριστεράς, αλλά με δεδομένες τις δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος και του γεγονότος ότι σ αυτή τη συγκυρία η επιδίωξη αυτή φαίνεται απομακρυσμένη, είναι απαραίτητες οι καθαρές αναφορές στην προοπτική της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις η ανάκτηση των εργαλείων της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής αποτελούν θέματα καθοριστικής σημασίας για την προσπάθεια των εργατικών στρωμάτων και του ελληνικού λαού να ανορθώσουν την κατεστραμμένη οικονομία. Αυτό σημαίνει πως ένα εθνικό νόμισμα πρέπει αναπόφευκτα να συνοδεύεται από έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και του εξωτερικού εμπορίου. Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά, τονίζουμε ότι κάτω από όλες τις περιστάσεις, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συνοδεύεται από λογικές «εθνικής περιχαράκωσης» και εγκατάλειψης της διεθνιστικής πάλης και προοπτικής. Πλατύ πολιτικό αριστερό μέτωπο
5. Μια τέτοια πολιτική, για να γίνει πραγματικότητα, απαιτεί την υιοθέτησή της από τη μαζική Αριστερά και το χτίσιμο ενός πλατιού μετώπου των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Η συνεργασία της Αριστεράς στη βάση ενός τέτοιου μεταβατικού προγράμματος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα της περιόδου. Ταυτόχρονα χρειάζεται η ύπαρξη συνελεύσεων και επιτροπών βάσης, σε επίπεδο εργασιακών χώρων, συνοικιών, χώρων νεολαίας κλπ, που να λειτουργούν δημοκρατικά. Το δικαίωμα εκλογής και ανάκλησης των αντιπροσώπων στα διάφορα συντονιστικά όργανα είναι απαραίτητο γιατί μόνο έτσι μπορούν να εκπροσωπούν πραγματικά τα λαϊκά στρώματα, να έχουν τη στήριξη και τον σεβασμό της λαϊκής βάσης και το κύρος για το συντονισμό όλων των αγώνων που απαιτούνται. Τα ελλείμματα της Αριστεράς 6. Τίποτα από τα πιο πάνω δεν μπορεί να προκύψει απλά μέσα από τον αυθορμητισμό των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Όσο κρίσιμης σημασίας είναι αυτός ο αυθορμητισμός, άλλο τόσο είναι η ανάγκη να υπάρχουν πολιτικοί φορείς των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων (δηλαδή κόμματα της Αριστεράς) που να λειτουργούν σαν «επιτελεία» για να γίνουν όλες οι απαραίτητες επεξεργασίες που να αφορούν και το πολιτικό πρόγραμμα και τις προτάσεις δράσης και κινητοποιήσεων του κινήματος και τις μορφές οργάνωσης του. Οι σχέσεις της Αριστεράς με το μαζικό κίνημα δεν πρέπει ποτέ να χαρακτηρίζονται από «τελεσιγραφισμούς» και καπελώματα. Πρέπει να χαρακτηρίζονται από ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο και σεβασμό στην εσωτερική δημοκρατία των κινημάτων. 7. Η εικόνα της Αριστεράς σήμερα εμφανίζει δυστυχώς μεγάλα ελλείμματα σε ότι αφορά όλα τα πιο πάνω. Από την μία το ΚΚΕ διεκδικεί να εμφανίζεται σαν ο φορέας με το πλέον «επαναστατικό» και μοναδικό «καθαρό» πρόγραμμα, αρνούμενο οποιαδήποτε συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά, υποσκάπτοντας κάθε δυνατότητα για ένα ενιαίο μέτωπο. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έχει έντονα ενωτικά χαρακτηριστικά στη φυσιογνωμία του, αρνείται να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και το κατεστημένο, ένα μεταβατικό πρόγραμμα ανάλογο μ αυτό που προτείνουμε και σε μια σοσιαλιστική προοπτική. 8. Αυτά που στην πραγματικότητα καλείται να συνδυάσει, με διαλεκτικό και άρρηκτο τρόπο, η Αριστερά είναι τα ακόλουθα: Ένα μεταβατικό πρόγραμμα που να απαντά στην κρίση από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων (στις γραμμές, χονδρικά, που αναφέρουμε πιο πάνω) και που να συνδέει την πάλη για τα άμεσα ζητήματα με τον αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Το χτίσιμο ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πάλης γι αυτό το πρόγραμμα Την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου σχεδίου πάλης κινητοποιήσεων, απεργιών, καταλήψεων, κλπ για την προώθηση αυτού του προγράμματος Όλα αυτά αποτελούν τα μεγάλα στοιχήματα της περιόδου που διανύουμε και η σύνολη Αριστερά οφείλει, κατά τη γνώμη μας, να ανταποκριθεί σ αυτά τα καθήκοντα. Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς και του φασισμού 9. Ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους στην ιστορική περίοδο που διανύουμε είναι ο κίνδυνος της ακροδεξιάς και των φασιστών. Η εκτόξευση της Χρυσής Αυγής από το 0,3% στο 6,9% στις εκλογές του 2012 και η περαιτέρω δημοσκοπική άνοδό της στη συνέχεια δεν είναι κάτι τυχαίο και πρόσκαιρο. Είναι γέννημα της κρίσης με την έννοια της μαζικής απελπισίας και οργής εκατομμυρίων ανθρώπων και της πρωτοφανούς φθοράς και ανυποληψίας του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του. Η επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση εναντίον της ΧΑ, με τις συλλήψεις ηγετικών της στελεχών, δεν πρόκειται να εξαλείψει το φαινόμενο του νεοφασισμού. Ακόμα και αν η κυβέρνηση θέσει εκτός νόμου τη ΧΑ αυτή θα μπορεί να επανεμφανιστεί με διαφορετικό όνομα σε επόμενη φάση. Η αντίσταση στο φασισμό είναι ένα από σημεία στα οποία η Αριστερά όφειλε και οφείλει να παλέψει ενωτικά. Παρότι αυτό δεν έγινε κατορθωτό, έχουν γίνει σημαντικά βήματα που ενοποιούν τη δράση μεγάλων τμημάτων της Αριστεράς ακόμα και με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η Π-1000 συμμετέχει σε πολλές από τις υπάρχουσες αντιφασιστικές επιτροπές και τους Αντιφασιστικούς Συντονισμούς σε επίπεδο πόλεων και περιοχών και συνεχίζει
να καλεί το σύνολο της Αριστεράς να συμμετέχει διατηρώντας, ασφαλώς, την διαφορετικότητα και την ανεξαρτησία της, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Μεγάλοι αγώνες, «μικρές» συνδικαλιστικές ηγεσίες 10. Το ελληνικό εργατικό κίνημα έδωσε κολοσσιαίους αγώνες προσπαθώντας να εμποδίσει την επιβολή των πολιτικών του κεφαλαίου και της Τρόικα. Αγώνες που το θέσανε στην πρωτοπορία του διεθνούς εργατικού κινήματος, το οποίο παρακολουθούσε με θαυμασμό και ελπίδα. υστυχώς όμως, οι αγώνες αυτοί δεν ήταν νικηφόροι και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη σημερινή φάση υποχώρησης και απαισιοδοξίας στο κίνημα και την κοινωνία. 11. Παρά την αρνητική έκβαση των μαχών του κινήματος όμως αυτοί οι αγώνες αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για το μέλλον. Οι απεργιακές εκρήξεις ειδικά του Οκτώβρη του 2011 και οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, οι αγώνες στην Κερατέα και τις Σκουριές, τα κινήματα ανυπακοής τύπου «δεν πληρώνω», οι πλατείες των «Αγανακτισμένων» και οι λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές που γέννησαν, η κατάληψη της ΕΡΤ και η έκδοση του πρώτου μετά από δεκαετίες απεργιακού φύλλου στο χώρο του Τύπου, η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση της ΒΙΟΜΕ, οι προσπάθειες της ΟΛΜΕ να συντονιστεί με άλλες ομοσπονδίες του δημοσίου για να ξεπεράσουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία... Όλα αυτά αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες για τους αγώνες που θα αναπόφευκτα θα έρθουν. Εκλογές και Αριστερά 12. Οι σημερινές συνθήκες επιβάλουν μια ιδιαίτερη εκδοχή του «ενιαίου μετώπου» και αυτή είναι η εκλογική συνεργασία της Αριστεράς. Η αναγκαιότητα αυτής της συνεργασίας πηγάζει από το γεγονός ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ηττηθεί στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις η τροϊκανή συμμαχία που κυβερνά. 13. Σε μερικούς μήνες θα έχουμε τοπικές εκλογές. Αν η Αριστερά συνεργαστεί θα πάρει την πλειοψηφία των δήμων. Αν δεν συνεργαστεί οι δήμοι θα περάσουν πολύ πιθανά στη Ν και το ΠΑΣΟΚ που δεν αποκλείεται και να συνεργασθούν καθώς ήδη το συζητάνε. Μια νίκη της Αριστεράς στις τοπικές εκλογές θα επέτρεπε να μετατραπούν οι δήμοι σε χώρους αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές, θα επέτεινε την κρίση με την οποία είναι ήδη αντιμέτωπη η συγκυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ και θα επιτάχυνε τη πτώση της. Σε αντίθετη περίπτωση η κυβέρνηση θα συνέχιζε αποθρασυνόμενη τις επιθετικές πολιτικές της. Η Π-1000 θεωρεί αναγκαία τη συνεργασία της Αριστεράς στις ερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και θα στηρίξει κάθε ενωτική τέτοια προσέγγιση. Παλεύει για τη μετατροπή των δήμων σε «κάστρα» αντίστασης και ανατροπής των εφαρμοζόμενων πολιτικών και των κυβερνώντων. 14. Μια αντίστοιχη προσέγγιση ισχύει για τις γενικές εκλογές. Η συνεργασία της Αριστεράς μπορεί να επιτρέψει την ανάδειξη μιας αριστερής διακυβέρνησης με σχετική ευκολία. Ακόμη και αν συνεργαστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τη Ν, η συνεργασία της Αριστεράς θα είναι ένα τόσο πρωτόγνωρο και καινοτόμο εγχείρημα που θα αποκτήσει μεγάλη κοινωνική δυναμική, τέτοια που το πιο πιθανό είναι πως θα «σαρώσει». 15. Η άνοδος της Αριστεράς στην κυβέρνηση θα αποτελεί αντανάκλαση μιας σοβαρής αλλαγής στα ταξικά ισοζύγια στην κοινωνία. Θα επιτρέπει στο εργατικό κίνημα να νιώθει πως απέναντι του δεν έχει μια εχθρική κυβέρνηση αλλά μια κυβέρνηση από την οποία μπορεί να διεκδικήσει αυτά που έχασε τα προηγούμενα χρόνια. Όλη η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι όποτε εμφανίστηκαν κυβερνήσεις της Αριστεράς, είτε με τη μία είτε με την άλλη μορφή, όσο «ρεφορμιστικές» και αν ήταν, έδωσαν ώθηση στους ταξικούς αγώνες. Αριστερή διακυβέρνηση η επόμενη μέρα 16. Η άνοδος μιας αριστερής κυβέρνησης (ή μιας κυβέρνησης με αριστερά χαρακτηριστικά με βάση ή επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ) περιέχει από τη μια μεγάλες δυνατότητες για το κίνημα και από την άλλη μεγάλους κινδύνους. Κάτω από κάποιες συνθήκες μπορεί να αποτελέσει ένα άλμα για τους αγώνες και τις διεκδικήσεις, μπορεί να ανακόψει την επίθεση και τις πολιτικές της λιτότητας, μπορεί να επιτρέψει στο μαζικό κίνημα να μπει στην αντεπίθεση σε όλα
τα επίπεδα, μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε κατακτήσεις και για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί να επιφέρει μια νέα ιστορική ήττα. 17. Ο κίνδυνος αυτός προκύπτει από την τάση η κυβέρνηση της Αριστεράς να αναζητήσει λύσεις στα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα μέσα από το υφιστάμενο καπιταλιστικό σύστημα. Η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει ουσιαστική διαπραγμάτευση, συνεννόηση και αμοιβαίοι συμβιβασμοί που να επιτρέπουν την εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής, με την Τρόικα, την ΕΕ και την ντόπια άρχουσα τάξη είναι ανεδαφική. Μ αυτή την έννοια ελλοχεύει ο κίνδυνος μια αριστερή διακυβέρνηση να βρεθεί αντιμέτωπη με μια «ξαφνική» επίθεση από τη μεριά του κατεστημένου, με τη μορφή της έξωσης από το ευρώ και του σαμποτάζ της οικονομίας. Αν η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι προετοιμασμένη γι αυτό το ενδεχόμενο, με την «επιστράτευση» τολμηρών, επιθετικών πολιτικών που να συγκρούονται με την εξουσία και την κυριαρχία της ΕΕ, των πολυεθνικών και του ντόπιου κεφαλαίου, η οικονομία θα βρεθεί αντιμέτωπη με απότομη βαθιά κρίση και νέο χάος. Αυτό θα σηματοδοτεί την αποτυχία της Αριστεράς στη συνείδηση μεγάλων λαϊκών μαζών και θα ενισχύσει τις δυνάμεις του κατεστημένου, της αντίδρασης και ειδικά της ακροδεξιάς. 18. Σε συνθήκες μιας αριστερής διακυβέρνησης, η Αριστερά που παραμένει πιστή στις ιδέες του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού θα κληθεί να δώσει μάχες και να στηρίξει τους αγώνες του μαζικού κινήματος, ενάντια στις τάσεις ενσωμάτωσης στο σύστημα και της υποχωρητικότητας απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και υπέρ της υιοθέτησης ταξικών πολιτικών στην υπηρεσία των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Για να μπορέσει να φέρει σε επιτυχία αυτούς τους στόχους και επιδιώξεις θα πρέπει να έχει ψηλά στη σημαία της τη μεθοδολογία του Μεταβατικού Προγράμματος (της οργανικής σύνδεσης δηλαδή των σημερινών αγώνων με την μελλοντική σοσιαλιστική προοπτική) καθώς και του ενιαίου μετώπου. 19. Ενώ στο επίπεδο των ηγετικών κορυφών της Αριστεράς υπάρχουν τα ελλείμματα που αναφέραμε πιο πάνω, μέσα στις γραμμές της Αριστεράς αναπτύσσονται πολύ σημαντικές διεργασίες. Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ μέσα και γύρω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γύρω από το Κ.Κ.Ε., σε μια σειρά οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αναπτύσσονται συσπειρώσεις και τάσεις που προσεγγίζουν σ' ένα 80-90% αυτά τα οποία πρεσβεύει η Π-1000. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συναντηθούν, να συζητήσουν και να συντονίσουν την παρέμβασή τους. Στόχος πρέπει να είναι ένας κοινός χώρος ανταλλαγής απόψεων, επεξεργασίας ζητημάτων και προτάσεων προς το κίνημα και την Αριστερά συνολικά. Η Π-1000 θα εργαστεί συνειδητά και επίμονα σ' αυτή την κατεύθυνση.