Μη περιοδική έκδοση της Αυτόνομης Ριζοσπαστικής Παρέμβασης Περίοδος Β' Τεύχος 4 ο Απρίλιος 2004 Το 4 ο -επίσης μικρό- Εμβόλιμο, έρχεται να παρέμβει στα κτηνιατρικά δρώμενα σε καιρούς που χαρακτηρίστηκαν από μικρά και μεγάλα yes και όχι. Επιλέγει να πει, από κάποιους που επιμένουν να αντιστέκονται, ένα ναι σε μια μορφή ενότητας που σέβεται όσους μετέχουν σε αυτή και ξαναμιλά για τα αδέσποτα, αδέσποτο το ίδιο σε πείσμα των καιρών. Αρκετά με τους διαχωρισμούς Ενιαία συνδικαλιστική έκφραση των κτηνιάτρων Ομοσπονδία δημοσίων-ιδιωτών τώρα! Για να μιλήσει κανείς για τις αλλαγές στο συνδικαλισμό των κτηνιάτρων πρέπει να δει τις σημαντικές ανακατατάξεις στο χώρο της κτηνοτροφίας που τις προκάλεσαν. Η ανεξάρτητη κυβερνήσεων πάγια πολιτική μείωσης της κτηνοτροφικής παραγωγής στην Ελλάδα, οδήγησε στο πάγωμα των διορισμών για δεκαπέντε (15) χρόνια και στη μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Γεωργίας στις νομαρχίες. Το Δημόσιο φαίνεται να περιορίζεται σε ένα ρόλο ελέγχου και εφαρμογής προγραμμάτων της Ε.Ε., που θα μειωθεί ακόμα περισσότερο αν εφαρμοστεί ο θεσμός του «εξουσιοδοτημένου» κτηνιάτρου. Από την άλλη μεριά, μια σειρά από αρμοδιότητες μεταβιβάστηκαν σε άλλους οργανισμούς (π.χ. ΕΦΕΤ) ή νομικά πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, δηλαδή και τυπικά εκτός Δημοσίου (ΟΠΕΓΕΠ, ΟΠΕΚΕΠΕ). Δίπλα σε αυτά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά -πολυδιάσπαση και έλλειψη ανανέωσης- έρχεται και η αδυναμία της Π.Ε.Κ.Δ.Υ. όχι μόνο να αρθρώσει αντίπαλο λόγο σε αυτές τις αναδιαρθρώσεις αλλά και να μπορέσει να ενώσει τις εσωτερικές αντιθέσεις του χώρου των δημοσίων κτηνιάτρων. Να μην ξεχνάμε βέβαια και την καταλυτική παρουσία τουλάχιστον εκατό (ως και διακοσίων, κατά εποχές) συμβασιούχων -με σχέση ιδιωτικού δικαίου βεβαίως- στα διάφορα προγράμματα, στο δωδεκάμηνο του «αγροτικού», στα οκτάμηνα των νομαρχιών ή του ΥΠ.ΓΕ. Στους τρόπους δηλαδή, που σκαρφίστηκε το Δημόσιο για να καλύψει φτηνά την ανάγκη του σε προσωπικό και να δημιουργήσει ένα δυναμικό πολιτικών ομήρων που θα μπορούσε να χρησιμοποιεί και ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Όπως και να έχει, ιδιαίτερα αν δικαιωθούν οι αγώνες των συμβασιούχων για συμβάσεις αορίστου χρόνου, θα προκύψουν αναγκαστικά δύο σωματεία (Π. Κ.Σ. και Π.Ε.Κ.Δ.Υ.) στο χώρο του Δημοσίου. Το σταμάτημα της απορρόφησης των κτηνιάτρων από το Δημόσιο, μπορεί να αύξησε τον αριθμό των ιδιωτών δημιούργησε όμως και μια σειρά από προβλήματα που ζητούν λύση. Ο νόμος για τα κτηνιατρικά φάρμακα συμπληρώνει εφτά χρόνια αναγκαστικής παρανομίας. Το Π. Δ. 344 για τα επαγγελματικά δικαιώματα, παραμένει για τέταρτη χρονιά ανεφάρμοστο. Τα Ιατρεία Μικρών Ζώων έπαυσαν από καιρό να αποτελούν διέξοδο και οι συμβασιούχοι στο Δημόσιο και οι εργαζόμενοι σε εταιρείες πληθαίνουν συνεχώς, τροποποιώντας και το ίδιο του προφίλ του Π.Κ.Σ. Με ένα λόγο, ο κτηνιατρικός κλάδος, με προβλήματα στο εσωτερικό του και αντιπαραθέσεις παλιές, (ελεγκτές δημόσιοι και ελεγχόμενοι ιδιώτες) και νέες (απειλούμενοι ως μοναδικοί ελεγκτές δημόσιοι και μέλλοντες εξουσιοδοτημένοι ιδιώτες) αλλά πάνω απ' όλα με μικρό πολιτικό βάρος λόγω του διχασμού αλλά και της έλλειψης ενιαίου πολιτικού και
συνδικαλιστικού προσανατολισμού, αναζητά με αποσπασματικές επιτυχίες αλλά και αποτυχίες ένα διαφορετικό κοινωνικό ρόλο στις σύγχρονες συνθήκες Εμείς ρωτάμε: Αρκούν τα κοινά προβλήματα για να υπερβούμε συνδικαλιστικές διαιρέσεις που έχουν ήδη ξεπεραστεί απ' τα πράγματα ή θα εξακολουθήσουμε να κινούμαστε συνολικά ανυπόληπτοι και ενίοτε αλληλοϋποβαλλόμενοι; Υπερασπιζόμενοι το πρώτο στα χρόνια της παρέμβασης μας στον Π.Κ.Σ., αλλά βλέποντας και τα όριά της, έχουμε να κάνουμε μια πρόταση: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΤΗΝΙΑΤΡΩΝ Γιατί: 1. Έχει τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει -και όχι απλώς να αθροίσει- την ισχύ των δύο πρωτοβάθμιων σωματείων (Π.Κ.Σ. και Π.Ε.Κ.Δ.Υ.) απέναντι στο κράτος την εργοδοσία, την ίδια την κοινωνία 2. Είναι μια μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης του κλάδου που σέβεται την αυτονομία των δύο χώρων αλλά και συντείνει στην ενότητά τους. 3. Μόνο μια ενιαία μορφή εκπροσώπησης μπορεί να δημιουργήσει πραγματικό έλεγχο «από το στάβλο μέχρι το τραπέζι» χωρίς να σκοντάφτει σε στεγανά. 4. Στο κάτω-κάτω της γραφής τα αγαθά του διαχωρισμού τα διαπιστώσαμε ας δοκιμάσουμε και αυτά της ενότητας. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα «τεχνικού» τύπου πλεονεκτήματα, όπως την ύπαρξη και δευτεροβάθμιου σωματείου για την πολιτική ευθύνη των απεργιών ή τη δυνατότητα ίδρυσης ενιαίων τοπικών συλλόγων κατά περιφέρεια ώστε να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη αποκέντρωση αλλά και δυνατότητα για συμμετοχή. Θα μπορούσαμε επίσης να αφαιρέσουμε επιχειρήματα από τους μεταμοντέρνους θιασώτες της ενότητας του τύπου ΠΑ.ΚΤΗ.Σ.- ΝΠΔΔ, βλέποντας την κατάσταση του ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Μια ενότητα που της απαγορεύεται η συνδικαλιστική διεκδίκηση, δεν μπορεί να υπογράψει Συλλογικές Συμβάσεις, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συμβουλεύει τον Υπουργό (ο οποίος αν θέλει, πράττει - κι αν δεν θέλει;) καταλήγει αργά ή γρήγορα σε γραφειοκρατική καρικατούρα. Για μας η Ομοσπονδία δεν είναι μόνο μια μορφή ενότητας κενή όμως περιεχομένου. Δεν είναι ο τόπος αποθέωσης του συντεχνιασμού. Είναι ο τόπος συνάντησης εργαζομένων με κοινή αφετηρία- την ίδια σχολή- και κοινή κατάληξη:
-την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας, -την αναβάθμιση του κοινωνικού ρόλου του κτηνιάτρου, -τη στήριξη των μικρών και μεσαίων αγροτών Και επειδή καλό είναι οι προτάσεις να έχουν και συγκεκριμένο πρόγραμμα, προτείνουμε: Κοινή συνεδρίαση των Δ.Ε. των Συλλόγων μέσα στον Ιούνιο με πρωτοβουλία του Π.Κ.Σ., για όλα τα προβλήματα του κλάδου. Κοινή πρόταση καταστατικού, στη βάση των καταστατικών των δύο Συλλόγων και υποβολή στις Γενικές Συνελεύσεις των δύο Συλλόγων το Φθινόπωρο. Κοινές εκλογές για τα δύο Σωματεία και την Ομοσπονδία τους. Να αναμετρηθούμε με σκοπούς ψηλότερους από τον εφησυχασμό μας. Να τολμήσουμε να ενωθούμε. ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΙ ; ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ Ο «νέος» νόμος για τα ζώα συντροφιάς, που προσωπικά βαρέθηκα να τον ονομάζω νέο, είναι παρών εδώ και ένα χρόνο. Όπως κάθε νέος νόμος, που αφορά κοινωνικά και επαγγελματικά ζητήματα και προβλήματα, έτσι και αυτός δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες. Ας ξεκινήσουμε από το θέμα της αναγκαιότητας που οδήγησε στη δημιουργία του. Ο μεγάλος αριθμός αδέσποτων ζώων στη χώρα μας, η κακοποίησή τους, η εξολόθρευσή τους με κάθε μέσο, η εγκατάλειψη ζώων από τους ιδιοκτήτες τους, το εμπόριο που λαμβάνει χώρα μέσω των pet shop, αλλά και θέματα επαγγελματικά που αφορούν τον κτηνιατρικό κλάδο ήταν, κατά τη γνώμη μου, ισχυρά κίνητρα για να προχωρήσει η πολιτεία στη δημιουργία και στην ψήφιση του νέου αυτού νόμου. Βέβαια δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε και το γεγονός ότι το «νέο» νομοθετικό τέκνο γεννήθηκε ένα χρόνο πριν από την έναρξη της εθνικής μας εργολαβίας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα αδέσποτα στην Αθήνα και στις άλλες Ολυμπιακές πόλεις ήταν πολλά. Κάτι έπρεπε να γίνει. Στα χαρτιά δηλαδή, γιατί στην πράξη ο αποδεκατισμός των ζώων καλά κρατεί. Χιλιάδες ζώα στην Αθήνα έχουν εξαφανιστεί. Ζώα που υπήρχαν χρόνια σε κάποιες γειτονιές άνοιξε η γη και τα κατάπιε. Στα χαρτιά, πάντως, είμαστε εντάξει. Δημιουργία ξενώνων για τα αδέσποτα εξαγγέλθηκε. Στείρωση, προσωρινή παραμονή και απελευθέρωση. Δηλαδή, πιάνουμε το αδέσποτο, το πάμε στον ξενώνα (!!!), το στειρώνουμε, το παρακολουθούμε για λίγες μέρες, το εμβολιάζουμε και το αφήνουμε πάλι εκεί που το βρήκαμε. Τι από αυτά έγινε; Μόνο καμιά πενηνταριά αδέσποτα του Δήμου Αθηναίων μεταφέρθηκαν από το κυνοκομείο του Αβραμίδη, στο κυνοκομείο του Παπαϊωάννου, γιατί αυτός έχει, λένε, καλύτερες εγκαταστάσεις κάπου στο
Μαραθώνα. Μιλάμε για πενήντα αδέσποτα. Μα ένας νόμος για πενήντα αδέσποτα; Ή μήπως τα πενήντα αυτά αδέσποτα είναι απλά η βιτρίνα και τα υπόλοιπα τα τρώει το μαύρο σκοτάδι, δηλαδή η φόλα ; Πόσα καταφύγια έχουν δημιουργηθεί από πέρυσι μέχρι φέτος με κρατική παρέμβαση και χρηματοδότηση; Πρακτικά κανένα. Οι δήμοι, που είναι οι αρμόδιοι για την εφαρμογή του νόμου, διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν τα κονδύλια. Προγράμματα εξαγγέλλονται ίσα -ίσα για να καθησυχαστούν οι ψηφοφόροι των Δημάρχων, που διαμαρτύρονται για την ύπαρξη αδέσποτων ζώων, χωρίς φυσικά να λαμβάνονται υπ' όψιν και οι άλλοι ψηφοφόροι, αυτοί που απλά δεν ενοχλούνται από την ύπαρξη αδέσποτων, αυτοί που συγκροτούν δειλά-δειλά σωματεία και πασχίζουν για την ευζωία των αδέσποτων. Και όταν οι φόλες πέφτουν πολλοί αισθάνονται ανακουφισμένοι!!! Και το παραμύθι συνεχίζεται. «Ο κάθε ιδιοκτήτης κατοικίδιου ζώου οφείλει να έχει πλήρως συμπληρωμένο το βιβλιάριο υγείας του ζώου του και όσο αφορά τα σκυλιά, αυτά θα πρέπει να σημανθούν ηλεκτρονικά» - microchip δηλαδή. Και εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα. Το πόσοι ιδιοκτήτες ζώων έχουν πλήρως συμπληρωμένο και υπογεγραμμένο βέβαια από κτηνίατρο, βιβλιάριο υγείας; - ας το αφήσουμε, γιατί στην Ελληνική πραγματικότητα, και ειδικά στην επαρχία, αυτό αποτελεί την επαγγελματική φαντασίωση του κάθε κτηνιάτρου. Η επαγγελματική φαντασίωση όμως όλων των κτηνιάτρων αποκτά διαστάσεις διαστροφής, όταν μιλάμε για το microchip. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από την εφαρμογή του είναι πενιχρά. Και γιατί να μην είναι; Εγώ απλά ρωτώ: γιατί να το βάλω το ρημάδι και στα τρία τα σκυλιά μου; Ποιος θα με ελέγχει; Μήπως ο Δήμος; Με ποια υπηρεσία και πώς; Θα βγαίνει η Δημοτική Αστυνομία στο δρόμο με σκάνερ; Ή μήπως η Αστυνομία πόλεων; Αρμόδιος φορέας, λοιπόν, που θα ασκήσει έλεγχο δεν υπάρχει. Οπότε το «υποχρεωτικό» του νόμου καθίσταται «προαιρετικό» στην πράξη ή αλλιώς «θα δούμε, άστο προσωρινά, δε βαριέσαι, ποιος πληρώνει» από την πλευρά του ιδιοκτήτη, που δίκιο έχει. Στην περίπτωση όμως των microchip και του βιβλιαρίου μπορεί να γίνει μια καλή αρχή αρκεί να υπάρξει τόσο η πολιτική βούληση όσο και η ανάλογη πίεση από τον Π.Κ.Σ. Η αρχή μπορεί να γίνει από τους κυνηγετικούς συλλόγους. Θεωρώ αδιανόητο να εκδίδεται άδεια κυνηγιού, δηλαδή ένα νόμιμο έγγραφο και ταυτόχρονα ο κάτοχος του σκύλου να είναι παράνομος. Και είναι παράνομος γιατί στην πλειοψηφία τους οι κάτοχοι κυνηγετικών σκύλων ούτε πλήρες βιβλιάριο υγείας των σκύλων τους έχουν, ούτε microchip βάζουν. Πόσοι άραγε κυνηγοί εμβολιάζουν τα σκυλιά τους στον κτηνίατρο; Πόσοι εμβολιάζουν με το εμβόλιο της λύσσας, που είναι νομική τους υποχρέωση; Πόσοι ελέγχουν τα σκυλιά τους, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο για Λεϊσμανίαση και Διροφιλάρια, δυο ασθένειες που έχουν καταλήξει να είναι επιδημία πλέον; Ελάχιστοι. Κι όμως άδειες κυνηγιού εκδίδονται για όλους. Νόμιμα παράνομοι λοιπόν; Όσο αφορά την πώληση ζώων μέσω των pet shop, αυτή γίνεται με βάση το νόμο; Δηλαδή τοποθετείται το τσιπάκι στο σκύλο πριν από την ολοκλήρωση της πώλησής του; Ή και εδώ ο καθένας το χαβά του; Οι Διευθύνσεις Κτηνιατρικής των Νομαρχιών, πόσους ελέγχους έχουν κάνει μέχρι τώρα στα pet-shop για να διαπιστώσουν αν όντως εφαρμόζεται
η σχετική υπουργική απόφαση; Βλέπουμε, λοιπόν, ότι παρά τις καλές προθέσεις του νομοθέτη, ο νόμος είναι δυσεφάρμοστος. Και είναι δυσεφάρμοστος γιατί απουσιάζει, κυρίως η βούληση για να εφαρμοστεί. Φυσικά και οι υποδομές δεν είναι και οι καλύτερες. Όμως αυτές φτιάχνονται αν υπάρχει βούληση και πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ο Π.Κ.Σ. πρέπει να παίξει τον κύριο ρόλο. Ο νόμος είναι όπλο στα χέρια του. Η εφαρμογή του θα αποτελέσει μια καλή αρχή για την αναβάθμιση του κτηνιατρικού επαγγέλματος, για τη δημιουργία υπεύθυνων κατόχων κατοικίδιων ζώων και για λιγότερα αδέσποτα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΩΗΣ