Ομάν - Αραβική πανδαισία Κείμενο: Νίκος Μπουγέσης Φωτό: Νίκος Μπουγέσης, Γιώργος Μούζος, Βαγγέλης Δημουλίτσας Η ιστορία ξεκινάει αρκετά πριν το ταξίδι.. Ο προορισμός? Μοναδικός και δύσκολα παίρνεις την απόφαση να πας. Εμείς όμως δεν είχαμε καμία δυσκολία, αφού ο τόπος διαμονής ήταν ένα αυθεντικό, Ομανικό σπίτι! Αγορά εισιτηρίων, τοποθέτηση ρουχων στη μία βαλίτσα, ο εξοπλισμός στην άλλη και βούρ για το αεροδρόμιο. Πρώτη στάση το Bahrain. Αεροδρόμιο όμως μόνο. Πόλη μηδέν. Δεν είχαμε χρόνο μεταξύ των πτήσεων να δούμε το παραμικρό. Πάντως μια ιδέα πήραμε από κάτι κτίρια εκεί στο βάθος. Επιβίβαση λοιπόν στο Embraer 190 και απογείωση για Muscat. Η πρώτη εντύπωση από το αεροδρόμιο ήταν αυτη που περίμενα. Μικρός χώρος χωρίς ιδιαίτερη διακόσμιση, με τα απαραίτητα δυτικά όμως μαγαζιά να σε περιμένουν για ένα καφέ, ένα αναψυκτικό ή ένα μπουκαλάκι νερό. Ο Βαγγέλης ήρθε να μας παραλάβει και να μας πάει στο σπίτι του, όπου και πέσαμε όλοι για ύπνο για να είμαστε ξεκούραστοι αφού η ώρα άφιξης ήταν 4 το πρωί. Μετά από μια βόλτα σε μια παραλία (στην οποία έβαλα το χεράκι μου να δω θερμοκρασία θαλάσσης και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα) και σε ένα «τοπικό», δυτικό café κάναμε μια βόλτα σε μερικά από τα βραδινά στέκια του Muscat. Οι επόμενες 3 μέρες κύλισαν με εκδρομές σε γύρω χωριά, σε ένα από τα παλάτια του Σουλτάνου, κάστρα, ξεροπόταμους (τα λεγόμενα wadi s) και με αρκετή τουριστική διάθεση! Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά, όπως και o κινητήρας του 4x4 που το οδηγούσαμε σε βράχια, off-road καταστάσεις και μέσα στο wadi Tiwi. Σε μία από αυτές τις βόλτες, ο φίλος μας ο Βαγγέλης μας πήγε σε ένα φοβερό θέαμα. Το Sink Hole. Ένα κομμάτι γης στη μέση του πουθενά, με μια τρύπα την οποία μισογέμιζε υφάλμυρο νερό. Όπως μάθαμε, ήταν το ανάλογο της δικής μας λίμνης της Βουλιαγμένης. Υπήρχε ένωση της λίμνης με τη θάλασσα, αλλά ήταν άγνωστο το πως και το από που. Πολλοί δύτες έχασαν δυστυχώς τη ζωή τους για να μάθει ο κόσμος αυτό το μυστικό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Παρότι η ιστορία περιέχει άσχημες στιγμές, το κολύμπι μέσα της ήταν μοναδικό!
Η ανατολίτικη ατμόσφαιρα και μυρωδιά ήταν παντού. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τη μυρίζαμε στην επιφάνεια της θάλασσας και υποβρυχίως ακόμα δεν είχαμε βρεθεί. Επιτέλους, μετά από αρκετή ανυπομονησία, οι μέρες έφτασαν για να βρέξουμε λίγο τον εξοπλισμό και το κεφάλι μας! Η μαρίνα που ήταν αραγμένο το «βαρκάκι» μας ήταν πολύ οργανωμένη. Μέχρι και πλωτό βενζινάδικο είχε για να δένουν οι βάρκες και να γεμίζουν τα ντεπόζιτα με βενζίνη. Ξεκινάμε λοιπόν τη πρώτη μας διπλή κατάδυση στα νησιά Dimaniyat, μια συστάδα νησιών που κρύβουν κάτω από την επιφάνεια του νερού έναν υπέροχο κόσμο. Πρώτη στάση σε ένα μέρος που λέγεται Three Sisters. Η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο, διότι ακόμα και από τη βάρκα μπορούμε να διακρίνουμε διάφορα χρώματα να πηγαινοέρχονται στο βυθό. Εξοπλισμός, φούσκωμα BCD, κράτημα μάσκας και η αίσθηση των 28 βαθμών κελσίου πλημμυρίζει τη στολή μας. Αρχικά δεν κοιτάω κάτω. Αφήνω λίγο να γίνει πιο έντονη η αναμονή. Τελικά δεν αντέχω και βάζω το κεφάλι μου στο ζεστό νερό. Το θέαμα που βλέπω στα μόλις 3 μέτρα είναι μοναδικό! Κοράλλια παντού, ψάρια παντού, χρώματα παντού! Η Liz, μια αυστραλή που θα μας συνοδεύσει στο μαγευτικό υποβρύχιο αυτό κόσμο, μας ρωτάει αν είναι όλα εντάξει και με το σύνθημά της όλοι ξαφνικά βρισκόμαστε μέσα στο γαλάζιο χρώμα. Η ορατότητα ενώ μου φάνηκε από την επιφάνεια άψογη, τελικά φάνηκε να είναι το πολύ 15 μέτρων. Για αυτό το φαινόμενο φταίει η πλούσια υποβρύχια ζωή, με το πλαγκτόν να γεμίζει τα νερά και να σου δίνει την αίσθηση ότι αιωρείται μια σκόνη συνεχώς. Το ταξίδι ήταν μαγευτικό με εμάς να κοιτάμε δεξιά κι αριστερά σα χαμένοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν βρεθήκαμε ξανά στην επιφάνεια, ο σβέρκος μας είχε πιαστεί (αφού γυρνάγαμε το κεφάλι μας συνέχεια) και είχαμε ψιλοζαλιστεί από την ποσότητα πληροφορίας που είχαμε λάβει μέσα σε 50 λεπτά. Η βόλτα μας ήταν ήρεμη με μέγιστο βάθος τα -15m, το οποίο απλά το ακουμπήσαμε για μια στιγμή μόνο και μόνο για να δούμε ένα υπέροχο μωβ κοράλλι. Κατενθουσιασμένοι και γεμάτοι όρεξη για την επόμενη βουτιά, ανεβήκαμε στο σκάφος, φάγαμε τα απαραίτητα σνακς, ήπιαμε το νεράκι και τον χυμό μας και μέσα στα γέλια και στις περιγραφές του καθενός μας για το τι είδε σε συνδυασμό με τη σύγκριση φωτογραφιών, ο καπετάνιος έβαλε πλώρη για το δεύτερο σημείο, το Noodles. Η βουτιά μια από τα ίδια. Μπορεί να ακούγεται βαρετό έτσι όπως το λέω, αλλά ο ενθουσιασμός στην προηγούμενη πρόταση δεν μπορεί να φανεί από ένα κείμενο. Μοναδικά πλάσματα να μας περικυκλώνουν, χρώματα να μας ζαλίζουν, το πράσινο κοράλλι του Ομάν να μας συντροφεύει εδώ κι εκεί και τα λιβάδια από τα υπόλοιπα σκληρά και μαλακά κοράλλια να είναι παρόντα όπου κι αν γυρνούσαμε το βλέμμα μας! Σίγουρα δεν μπορώ να πω με τη σειρά εμφάνισης τα ψάρια και ζώα που είδαμε. Μπορώ όμως να αναφέρω αρκετά, όπως το ενήλικο και ανήλικο Emperor Angelfish (έχουν διαφορετικά χρώματα), τα
κατακίτρινα Bluecheeks Butterfly fish, τα πορτοκαλί και παιχνιδιάρικα ψάρια Κλόουν (Clownfish), τα αγέρωχα και επικίνδυνα Λιονταρόψαρα (Lionfish), τα ξέγνοιαστα και μονίμως πεινασμένα Παπαγαλόψαρα (Parrotfish), οι λεπτές και μακρόστενες Τρομπέτες (Trumpet fish), τα μεγάλα και γεμάτα αγκάθια Puffer fish, οι αγαπημένοι μου από μικρός Ακάνθουροι (Surgeon fish) σε διάφορα χρώματα, τα μονίμως σε ζεύγη και με τεράστια λοφία Longfin Pennant fish, τα περίεργα Trigger fish, ασπρόμαυρες Γλώσσες, κάτασπρες και στικτές Σμέρνες και χελώνες να μας περιμένουν και να μας αφήνουν να τις εξετάσουμε όση ώρα θέλουμε. Τα πιο κοινά ψάρια όπως μπαρμπουνοειδή και ροφοειδή ήταν παρόντα σε αγέλες ή μέσα σε βράχια αντίστοιχα και μας συντροφεύανε σε όλες μας τις βουτιές. Η επιστροφή στη μαρίνα ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Δεν θέλαμε να φύγουμε από την τοποθεσία και γιατί να θέλουμε να το κάνουμε άλλωστε. Αυτό που μας στεναχώρησε ήταν ότι δεν είδαμε κανέναν καρχαρία και το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να καταδυθούμε στο Aquarium, μια περιοχή των νησιών που (όπως φαίνεται κι από το όνομα του) είναι πανέμορφα και έχει όλων των ειδών τα ψάρια. Τα ισχυρά όμως ρεύματα δεν μας κάνανε τη χάρη. Παρηγοριά ήταν το γεγονός ότι την επόμενη μέρα θα βλέπαμε ένα ναυάγιο! Ανατέλλει επιτέλους ο Ήλιος και η επιθυμία μας για βουτιά ήταν ακόμα μεγαλύτερη από την πρώτη μέρα. Ναυάγιο είναι αυτό! Φτάσαμε και πάλι στη μαρίνα και μπήκαμε στο γνωστό μας σκαφάκι με δύο κοπέλες, τη Susie και την Tanja, από Αγγλία και Καναδά αντίστοιχα. Στη διαδρομή πιάσαμε τη κουβέντα για τους καταδυτικούς προορισμούς που έχει πάει ο καθένας (εμείς δυστυχώς δεν είχαμε πολλά να πούμε) και μέσα στην όλη συζήτηση, απλά ανακαλύψαμε τον επόμενο καταδυτικό μας προορισμό, που ελπίζουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομα.
Φτάνοντας στο σημείο του ναυαγίου, παρατηρήσαμε το μόνιμο αγκυροβόλιο, που χώραγε 6 σκάφη, προκειμένου και να μην χαλάσουν το ναυάγιο με την άγκυρα, αλλά και να μην χτυπήσουν κάποιον δύτη που έκανε αμέριμνος τη βόλτα του εκεί κοντά. Ήδη από την επιφάνεια μπορούσαμε να δούμε αμέτρητα ψάρια να κολυμπάνε, να ανεβαίνουν μέχρι την επιφάνεια και να πλατσουρίζουν στο νερό πριν βουτήξουν πάλι μέσα. Η ορατότητα ήταν γύρω στα 8 μέτρα. Κι αυτό γιατί το ψηλότερο σημείο του S.N.V. AL MUNNASSIR μόλις που φαινόταν από την επιφάνεια. Το σηματάκι ότι όλα είναι καλά ακολούθησε το άδειασμα του BCD και η κατάδυση ξεκίνησε. Το πρώτο πράγμα που είδαμε ήταν ένα πυροβολείο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες ξεκινήσαμε για την πρύμνη. Κατεβήκαμε προς το αμπάρι, αλλά οι φακοί ήταν αρκετά αδύναμοι για να μας αφήσουν να πάμε πιο κάτω. Ταξιδέψαμε στα πλάγια του σκάφους και κάναμε μια βόλτα δίπλα στις κουπαστές, οι οποίες φιλοξενούσαν αρκετές και μεγάλες σμέρνες, οι οποίες μόλις είχαν βγει από έναν μικροκαβγά. Φτάνοντας σχεδόν στο τέλος του σκάφους, αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε και από την άλλη μεριά, αλλά περνώντας μέσα από αυτό. Η σωστή ρύθμιση πλευστότητας ήταν απαραίτητη διότι το ύψος του «διαδρόμου» δεν πρέπει να ήταν πάνω από 2 μέτρα. Το απαραίτητο βιντεάκι δεν θα μπορούσε να λείπει από τη συλλογή μας και αφού βγήκαμε από τη δεξιά μεριά του σκάφους, ξεκινήσαμε τη διαδρομή για πίσω. Το βαθύτερο σημείο του πλοίου είναι 26-29 μέτρα, ανάλογα το πόσο σκεπάζει κάθε φορά ο βυθός. Η γέφυρα του πλοίου ήταν αρκετά καλοδιατηρημένη, με σκάλες να εμφανίζονται μέσα στη θολούρα του πλαγκτόν.
Με την επιστροφή μας στο σκάφος βρήκαμε τους εαυτούς μας κατενθουσιασμένους από την εμπειρία. Τρώγοντας κάτι ελαφρύ και πίνοντας μπόλικο νερό, μιλάγαμε για το είδε ο καθένας και τι έχασε ο άλλος! Μετά από λίγο η 2η βουτιά της μέρας είχε ήδη ξεκινήσει, σε ένα σημείο λίγο πιο δίπλα από το ναυάγιο. Εκεί τα κοράλλια και ο αριθμός των ψαριών μας συνεπήραν για μια ακόμα φορά. Αποκορύφωμα της βουτιάς ήταν ένα τεράστιο σαλάχι, που το ξεβολέψαμε δυστυχώς αφού ενοχλήθηκε αρκετά νωρίς από την παρουσία μας. Είχαμε όμως την ευκαιρία να το ξαναπετύχουμε (λογικά ήταν το ίδιο), κάνοντας την διαφυγή του πιο γρήγορη από την πρώτη φορά. Ο μεγάλος αστακός που περίμενε όμως λίγο πιο κάτω ήταν πραγματικά ένα φοβερό θέαμα που μας έκανε να ξεχάσουμε το σαλάχι, όσο μπορεί κάποιος να το ξεχάσει.
Εκείνη η μέρα ήταν η τελευταία των καταδύσεων μας περιπετειών στο Ομάν. Οι υπόλοιπες μέρες κύλισαν όπως και οι πρώτες, τουριστικά. Πραγματικά, το Ομάν είναι ένας πολύ καλός καταδυτικός και όχι μόνο προορισμός. Η διαφορετική κουλτούρα των ανθρώπων εκεί θα σας αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Έχει πολλά να δείτε και ακόμα περισσότερα πράγματα να κάνετε. Εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Aflar που μας πήγε αυτές τις μοναδικές βόλτες, και τον Sami, το φίλο μας με το καταδυτικό του οποίου ήταν να πάμε αρχικά, αλλά βλάβη στη μηχανή του σκάφους του δεν μας το επέτρεψαν.