Κώστας Κρομμύδας: "Ογκρέσα" Το ευρύ κοινό τον γνώρισε ως ηθοποιό δημοφιλών σειρών σε πολύ χαρακτηριστικούς ρόλους. (Η Ζωή Της Άλλης-Το Πιο Γλυκό Μου Ψέμα, Αέρινες Σιωπές).Τον απολαμβάνουμε ως έναν αισθαντικό εκφωνητή στο love radio.μας μιλάει με ενθουσιασμό για την πατρότητα μέσα από σεμιναριακούς κύκλους κ την αρθρογραφία στο Παιδί& Νέοι Γονείς Tώρα όμως ο Κώστας Κρομμύδας έρχεται να μας αιφνιδιάσει σε έναν ρόλο έκπληξη! Αυτόν του συγγραφέα- όπου, μάλιστα ανταποκρίνεται με απόλυτη επιτυχία!!ήδη έχει προηγηθεί το άκρως συγκινητικό Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ. Το νέο του συγγραφικό εγχείρημα ήδη προδιαγράφει τη μοναδικότητα του με τον πρωτότυπο τίτλο του- ΟΓΚΡΕΣΑ-που τον δανείζεται από ένα μυθικό γυναικείο ον-τη Γυναίκα Δράκαινα, που σαγηνεύει με την ολέθρια γοητεία της, όπως ακριβώς κι αυτή η υπέροχη, άγρια ιστορία Η Κατερίνα παγιδευμένη σε ένα γάμο συμφέροντος κι ένα δυσβάσταχτο φορτίο ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την τρέλα, ώσπου επιχειρεί τη μεγάλη «έξοδο». Ο πολυταξιδεμένος Λουκάς πασχίζει, γιατρεύοντας ξένες πληγές, να επουλώσει τη δική του
Ο Μάνος ξορκίζει την παιδική του κόλαση,σκορπώντας το θάνατο σε όσα του τη θυμίζουν. Και η Αγγελική ταλαντεύεται ανάμεσα στο καθήκον και τις μνήμεςαναζητώντας πάντα την αλήθεια σε ένα τοπίο θολό Πρόσωπα που μια τυχαία νύχτα θα δέσει άρρηκτα η Μοίρα με τη ζωή του φιλήσυχου Γιάννη ανατρέποντας αμετάκλητα το σκηνικό μιας κενής ζωής... 3 ιστορίες,που τέμνονται σε ένα εφιαλτικό μυστικό, τρεις ιστορίες σε ένα ξέφρενο γαϊτανάκι,όπου συμπλέκονται το πάθος, η ανατροπή κι ο θάνατος με μια λύση αποστομωτική όσο η ίδια η ζωή... Η ΟΓΚΡΕΣΑ,όπως συμπεραίνει κάποιος, είναι ένα ένας εκρηκτικός συνδυασμός ερωτικού πάθους με αστυνομικό μυστήριο,όπου ενυπάρχει ηχηρά το κοινωνικό στοιχείο και σε αυτό το τρίπτυχο έγκειται η ομορφιά αυτού του βιβλίου. Η παραφορά του έρωτα μεθάει τον κάθε αναγνώστη, η αστυνομική πλευρά ανεβάζει στα ύψη την αδρεναλίνη ως την τελευταία σελίδα, ενώ παράλληλα το κοινωνικό δράμα από πίσω προκαλεί βαθιά συγκίνηση, εγείρει τη συμπόνια μας κι έναν «κόμπο στο στομάχι». Η ερωτική ένταση βρίσκεται στο ζενίθ από τις πρώτες κιόλας σελίδες,με ένα σκληρό στιγμιότυπο ακραίου πάθους, που κλείνει αναπάντεχα αφήνοντας αγωνιώδη ερωτηματικά στον αναγνώστη. Από εκείνο το σημείο ακολουθεί μια εναλλαγή τόπων και χρονικών στιγμών σχεδόν κινηματογραφική που ξετυλίγει σταδιακά το κουβάρι της ιστορίας-ενός αστυνομικού θρίλερ και ενός ανθρώπινου δράματοςεπιτείνοντας την αγωνία και προσδίδοντας της πολύπλευρη οπτική. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση συναντάμε σε ορισμένα κεφάλαια μόνο από τον κεντρικό ήρωα, ενώ τη σκυτάλη του παίρνει συχνά-πυκνά ο συγγραφέας για να σκιαγραφήσει τους υπόλοιπους χαρακτήρες και τις εξελίξεις σε παρελθόν και παρόν. Έχουμε μια επιδέξια χρήση του φλας μπακ, ώσπου τα κομμάτια του χθες να συναντήσουν εκείνα του
σήμερα σε ένα καλοστημένο παζλ. Γλώσσα απλή, περιγραφές παραστατικές-χρώματα, ήχοι, τοπία συμπληρώνουν όμορφα το σκηνικό του δράματος, που ζωντανεύει μπροστά μας, χωρίς περιττολογίες. Οι χαρακτήρες του βιβλίου διαθέτουν βάθος.αθώοι όσο και συνένοχοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των επιλογών τους απέναντι στα παιχνίδια της Μοίρας. Μιας Μοίρας που εξυφαίνει έναν απρόσμενο έρωτα,μιας Μοίρας που δε διστάζει να δημιουργήσει γι άλλη μια φορά ένα νέο Οιδίποδα,με το ακούσιο κρίμα του να του καταστρέφει τη ζωή βάφοντας με αίμα τα πεπρωμένα πολλών ανθρώπων γύρω του Το εύστοχο κι αξιέπαινο στην ιστορία αυτή είναι πως η άγνοια δε λειτουργεί ως επαρκές άλλοθι για κανέναν ήρωα, διότι κάποτε έρχεται η στιγμή της επίγνωσης και της καθαρά προσωπικής επιλογής. Η Ώρα της αλήθειας. Για όλους. Εκεί υπεισέρχεται η Ευθύνη και η Ελευθερία του Ανθρώπου. Σε αυτή τη δυνατότητα έγκειται ίσως και η τραγικότητα του,αλλά και το μεγαλείο, που οι ήρωες μας ατενίζουν με έναν απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο, μέσα από θανάσιμα σφάλματα, αδυναμίες αλλά και βαθιά τρυφερότητα - χωρίς ίχνος εξιδανίκευσης ή εντυπωσιασμού. Αυτό το σημείο θεωρώ είναι το κλειδί ερμηνείας τούτης της τραγικής ιστορίας, αυτό στοιχειοθετεί την οδύνη και μέσα από εκεί έρχεται η αριστοτελική κάθαρση για τους ήρωες και τους αναγνώστες-θεατές. Ακριβώς όπως σε μια αρχαία τραγωδία, της οποίας την υποβλητικότητα ενίοτε θυμίζει η ατμόσφαιρα του έργου αυτού. Ένα άλλο στοιχείο που ξεχωρίζει κανείς στην πένα του Κρομμύδα, είναι η ευαισθησία του απέναντι στη γυναικεία ψυχή, την οποία αν και άντρας- προσεγγίζει διεισδυτικά, αφουγκραζόμενος το πιο δομικό της ίσως στοιχείο, την αγωνία της μητρότητας, καθώς και τη ενδόμυχη φιλαρέσκεια της.
Τέλος με συγκινεί βαθιά η σχεδόν στοργική ματιά του συγγραφέα απέναντι στον πόνο ενός παιδιού που δε γνώρισε στοργή-πάρα μόνο βία, καθώς κι η διορατικότητα με την οποία το παρουσιάζει να εξελίσσεται στην ενήλικη ζωή του. Ο Κρομμύδαςπατέρας και ο ίδιος- έστω και τόσο έμμεσα μας «προκαλεί» να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ως γονείς,είτε ως κοινωνία ολόκληρη για τα παιδιά που γαλουχούμε. Παρά το όσα προδιαθέτει ο τίτλος της λοιπόν, η «Ογκρέσα» του Κρομμύδα αποφεύγει τη μονοσημία της αισθηματικής ιστορίας ή την ψυχρότητα του αστυνομικού θρίλερ και μπορεί να αναχθεί σε ένα πολυδιάστατο κοινωνικό μυθιστόρημα, που τα «έχει όλα»! Έρωτα, πόνο, προβληματισμό, ανατροπή! Μια αναγνωστική εμπειρία που μας παρασέρνει σε έναν πλούτο συναισθημάτων, αναδεικνύοντας παράλληλα διαχρονικά ερωτήματα γύρω από την ηθική, το χρέος την αυτοκαταστροφή και την ελευθερία της βούλησης. Ερωτήματα που ο καθένας μας θα κληθεί κάποια μέρα να απαντήσει ενώπιον μιας Μοίρας-Σφίγγας μπρος στην πύλη της προσωπικής του «Θήβας»! Να συγχαρώ τον κύριο Κρομμύδα για αυτό το ταξίδι ψυχής που μας χάρισε και να ευχηθώ στην ΟΓΚΡΕΣΑ του (εκδ.διοπτρα) να σαγηνεύσει και να διδάξει το αναγνωστικό κοινό!