Ελένη Γαληνού: Τους ήρωες μου ποτέ δεν τους ξεχνώ

Transcript

1 Ημερομηνία 22/11/2016 Μέσο Συντάκτης Link lionnews.gr Τίνα Πανωρίου %ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%bf%cf%8d- %cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ae%cf%81%cf%89%ce%b5%cf%82- %ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad- %ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84/ Ελένη Γαληνού: Τους ήρωες μου ποτέ δεν τους ξεχνώ Τίνα Πανώριου 22/11/2016 9:00

2 207 ShareTweet SHARES Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και κατοικεί στο Μαρούσι. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για δέκα περίπου χρόνια. Φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος». Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική, έχοντας στο ενεργητικό της περισσότερους από τριακόσιους στίχους τραγουδιών. Γράφει τα επτά τελευταία χρόνια Ας ξεκινήσουμε με το στόρι Στο «Όσα δεν έγιναν λέξεις», τα γεγονότα διαδραματίζεται μεταξύ Αθήνας και Μυτιλήνης από το 1936 έως σήμερα Η ιστορία ξεκινάει από το τέλος, κάνει μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν και αποκαλύπτει όσες πτυχές ζωής κουβαλούν σημαντικά γεγονότα, κρυφά κομμάτια και μυστικά, αλήθειες και ψέματα, πλαισιωμένα από δυνατά συναισθήματα, ανατροπές και έντονες περιγραφές. Και κλείνει πάλι στο σήμερα αποκαλύπτοντας την αλήθεια, που όπως θα δούμε, μέχρι την τελευταία σελίδα οι ήρωες την αγνοούν. Ένα πρωί, η Ροζαλία, η ογδοντάχρονη ηρωίδα σας, ανακαλύπτει τυχαία ένα παλιό ημερολόγιο

3 Από το γραφικό χαρακτήρα καταλαβαίνει ότι είναι δικό της, όμως δεν θυμάται την ύπαρξή του, ενώ παράλληλα, νιώθει πως αυτή η λήθη την προστατεύει από κάτι δυσάρεστο. Όσο το ξεφυλλίζει, την προβληματίζει η άθλια κατάσταση που βρίσκεται. Σκισμένες σελίδες, μουτζούρες, κομματιασμένες φωτογραφίες και μια ζωγραφιά. Μια ζωγραφιά περίεργα κομμένη. Είναι μια γυναίκα που κρατάει μπροστά στο γυμνό της σώμα ένα κάδρο, όμως αυτό που απεικονίζει το κάδρο έχει κοπεί και στη θέση του χάσκει μια μεγάλη τρύπα. Όταν θα βρει τα κομμάτια και θα τα ενώσει, η εικόνα θα τη συγκλονίσει, και από εκεί κυρίως, θα αρχίσει να αφυπνίζεται η χαμένη της μνήμη. Αυτή η ζωγραφιά λοιπόν Στην πραγματικότητα, είναι ένας πίνακας του σουρεαλιστή ζωγράφο Rene Magritte και ονομάζεται «Επικίνδυνες σχέσεις». Απεικονίζει αυτό που βλέπει η ηρωίδα στη ζωγραφιά όταν δένουν τα κομμάτια της, μια γυναίκα που κρατά μπροστά στο γυμνό της σώμα ένα καθρέφτη, και μέσα αντανακλάται η φιγούρα μιας άλλης γυναικάς, ακριβώς ίδιας, αλλά γυρισμένης πλάτη. Αυτό που με τσίγκλησε σε αυτήν την εικόνα και με έκανε να γράψω ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, είναι η σκέψη: Άραγε είναι δύο γυναίκες σε μία ή μία γυναίκα σε δύο διαφορετικές της εκδοχές; Έτσι ξεκίνησατε την περιπλάνηση σας Σε ένα νέο μυθιστόρημα, που πέρα από την δράση και τις πολλές ανατροπές του, έχει αρκετά σημεία που μπορείς να σταθείς για να προβληματιστείς, να συγκινηθείς, να θυμώσεις, να χαρείς, να ονειρευτείς, να αναπολήσεις σε παλιότερες εποχές και συνήθειες. Μαζί με τους ήρωες και τις

4 περιπέτειές τους μπορείς να κάνεις ένα μικρό ταξίδι στην όμορφη Μυτιλήνη του και της Αθήνας μεταγενέστερα. Έρωτας, προδοσία και συγχώρεση, αληθινή αγάπη, φιλία εμπεριέχονται αλλά και συγκρούονται στο βιβλίο σας Μαζί με διλλήματα, δύσκολες επιλογές και αδιέξοδα, ανθρώπινες αδυναμίες και αυταπάτες, κι ένα μικρό κομμάτι στα χέρια της μοίρας, που κάποια στιγμή, θα πάρει τη σκυτάλη και θα κάνει το γινάτι της περιπλέκοντας τα πράγματα περισσότερο. Η μοίρα λοιπόν στην ουσία ορίζει τα γεγονότα, παίζει ρόλο κυρίαρχο Για όσα συμβαίνουν στην ιστορία, ευθύνονται κυρίως οι ίδιοι οι ήρωες. Απ τις επιλογές και τις πράξεις τους ξεκινούν όλα. Από εκεί πηγάζουν τα λάθη που τελικά πληρώνουν και μέσα από αυτές έρχονται ώρες που γεύονται χαρές και ηρεμούν. Κλείνοντας, τοποθετήσατε σαν χώρο δράσης του πρώτου αλλά και αυτού του μυθιστορήματος σας, τον τόπο καταγωγής σας, την Μυτιλήνη. Το αγαπάτε το νησί σας με την ιδιαίτερη αύρα, αλλά πρόσφατα και με τα ιδιαίτερα προβλήματα; Πάτε τακτικά; Η Μυτιλήνη δεν μόνο ο τόπος καταγωγής μου, και από τους δυο μου γονείς, είναι ένας πολύ αγαπημένος προορισμός που επισκέπτομαι τόσο τα καλοκαίρια στο σπίτι μου στην Ερεσό, όσο και το χειμώνα που μένω αποκλειστικά μέσα στη πόλη της Μυτιλήνης

5 Κι κάτι ακόμα. Όταν βάζετε τελεία σε ένα γραπτό σας, αποχωρίζεστε δια παντός τους πρωταγωνιστές σας; Για λίγο καιρό μοιραία τους κουβαλάω μαζί μου, πάνω μου. Μιλάω συχνά στους κοντινούς μου ανθρώπους γι αυτούς σαν είναι πραγματικοί άνθρωποι Όταν όμως βάλω την οριστική τελεία, τότε τους αφήνω στην ησυχία τους για να περάσω στους επόμενους ήρωες, αλλά νομίζω πως δεν τους ξεχνώ ποτέ. Το βιβλίο «Όσα δεν έγιναν λέξεις» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα