A1. Ειδικό Φροντιστήριο Στην Ελληνική Γλώσσα Με ανάλογο τρόπο (γίνονται) και οι οικοδόμοι και όλοι οι άλλοι (τεχνίτες) δηλαδή, κατασκευάζοντας οικοδομήματα (: σπίτια) με καλό τρόπο θα γίνουν καλοί οικοδόμοι, με κακό τρόπο, όμως, κακοί. Γιατί, αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, καθόλου δεν θα χρειαζόταν ο δάσκαλος (: αυτός που θα διδάξει), αλλά όλοι θα ήταν καλοί ή κακοί από τη γέννησή τους (: θα γίνονταν καλοί ή κακοί από μόνοι τους Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τις αρετές δηλαδή πράττοντας όσα πράττουμε στη συναναστροφή μας (: στις σχέσεις, στις συναλλαγές, στη συνάφειά μας) με τους άλλους ανθρώπους γινόμαστε άλλοι δίκαιοι και άλλοι άδικοι, και πράττοντας όσα πράττουμε στις καταστάσεις (:περιστάσεις) που προξενούν φόβο ( : έχουν μέσα τους το στοιχείο του φόβου) και συνηθίζοντας να αισθανόμαστε φόβο ή θάρρος, άλλοι γινόμαστε ανδρείοι και άλλοι δειλοί. Το ίδιο συμβαίνει και στα σχετικά με τις επιθυμίες και με την οργή (μας) άλλοι δηλαδή γίνονται σώφρονες και πράοι, ενώ άλλοι ακόλαστοι και οργίλοι, οι πρώτοι με το να συμπεριφέρονται στις περιστάσεις αυτές με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και άλλοι με εκείνο τον τρόπο (: τον αντίθετο τρόπο). Και με έναν λόγο, λοιπόν, από την επανάληψη ομοίων ενεργειών διαμορφώνονται τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα μας (: οι έξεις μας). Β1. "και διαφέρει τούτω πολιτεία πολιτείας αγαθή φαύλης." Ο Αριστοτέλης διακρίνει τα πολιτεύματα σε καλά και λιγότερο καλά και όχι σε καλά και κακά. Παρατηρείται, λοιπόν, ότι η λέξη «φαύλης» («φαῦλος» = κακός, ευτελής, ασήμαντος) χρησιμοποιείται εδώ με διαφορετική σημασία (=λιγότερο καλός), έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις του φιλοσόφου. Η αναφορά αυτή στη διάκριση των πολιτευμάτων φαίνεται, με την πρώτη ματιά, να μη σχετίζεται με το θέμα του κειμένου και να αποτελεί μια παρέκβαση. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει, καθώς στόχος του φιλοσόφου είναι να συνδέσει την αξία των πολιτευμάτων με την αρετή των πολιτών. Συγκεκριμένα, ο
Αριστοτέλης δεν πιστεύει ότι υπάρχουν κακά πολιτεύματα, αφού πρωταρχικός στόχος όλων των νομοθετών, και άρα και των πολιτευμάτων μέσα στα οποία δρουν, είναι να κάνουν τους πολίτες ενάρετους ασκώντας τους στην ηθική αρετή, προκειμένου να φτάσουν στον ύψιστο στόχο, την ευδαιμονία. Το κριτήριο διάκρισης των πολιτευμάτων σε καλά και λιγότερο καλά αφορά το βαθμό επιτυχίας του έργου των νομοθετών: όσο δηλαδή πιο κοντά στο στόχο τους φτάνουν, να οδηγήσουν τους πολίτες στην ηθική αρετή, και άρα στην ευδαιμονία, τόσο πιο καλό θεωρείται και το πολίτευμα. Κύριο έργο των νομοθετών είναι να κάνουν, με τους νόμους, τους πολίτες ηθικούς, ενάρετους, να τους σταθεροποιήσουν στο δρόμο της αρετής για να είναι και η πολιτεία αγαθή. «Ἔτι ἐκ τῶν αὐτῶν καὶ διὰ τῶν αὐτῶν καὶ γίνεται πᾶσα ἀρετὴ καὶ φθείρεται» Ο Αριστοτέλης προσθέτει ένα νέο επιχείρημα (Ἔτι), με το οποίο αποδεικνύει και πάλι ότι η αρετή είναι προϊόν εθισμού (δηλαδή επίκτητη και όχι φυσική), προσθέτει όμως ένα νέο χαρακτηριστικό της σχέσης ἐθισμού- επίκτητων ιδιοτήτων : η ποιότητα μιας επίκτητης ιδιότητας (ηθικής αρετής) εξαρτάται από την ποιότητα του εθισμού που τη δημιουργεί. Τόσο η δημιουργία όσο και ο εκφυλισμός (η φθορά, η καταστροφή) της επίκτητης ιδιότητας προκύπτουν από αντίστοιχους λόγους και τρόπους : τον εθισμό. Έτσι, οι άνθρωποι κατακτούν την αρετή εθιζόμενοι με την κατάλληλη άσκηση, ενώ ο εθισμός με ακατάλληλη άσκηση εκφυλίζει την αρετή. Ο Αριστοτέλης αναφέρεται εδώ σε μια διαδικασία «δόμησης» και «αποδόμησης» της αρετής ενισχύοντας τη θέση του για τον επίκτητο χαρακτήρα της. Χρησιμοποιώντας τα ρήματα «γίνεται - φθείρεται» μας παραπέμπει στο θεμελιώδες αντιθετικό ζεύγος της φιλοσοφικής σκέψης «γένεσις - φθορά». Κατά τον Αριστοτέλη, αυτή η διαδικασία είναι μονόδρομη : γένεση -> αύξηση -> τελείωση -> παρακμή -> φθορά. Αυτή η διαδικασία ακολουθείται και στις ηθικές αρετές.
Ο ΟΡΟΣ «ἕξις» Στην ενότητα αυτή εμφανίζεται μια νέα έννοια, η «ἕξις». Η λέξη παράγεται από το θέμα του μέλλοντα του ρήματος «ἔχω» και συγκεκριμένα από το σεχ- < hεχ- < ἑχ + την παραγωγική κατάληξη σις, η οποία δηλώνει ενέργεια. Αρχική σημασία της λέξης είναι το να κατέχει κανείς συνέχεια κάτι που έχει αποκτήσει. Ο Αριστοτέλης προσδίδει ηθικό περιεχόμενο στη λέξη : είναι τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα μας, που αποκτώνται με την επίμονη άσκηση και επανάληψη συγκεκριμένων (όμοιων ποιοτικά) ενεργειών. Οι «ἕξεις» είναι, κατά τον Αριστοτέλη, ένα από τα «γινόμενα ἐν τῇ ψυχῇ». Τα άλλα δύο είναι τα πάθη και οι δυνάμεις. Πάθη (συναισθήματα, πχ. επιθυμία, οργή, φόβος, χαρά, φιλία, μίσος) είναι όσα έχουν ως αποτέλεσμα την ευχαρίστηση ή τη δυσαρέσκεια. Οι δυνάμεις είναι οι δυνατότητες συμμετοχής στα πάθη, οι οποίες δεν αρκούν από μόνες τους για να χαρακτηριστεί κάποιος καλός ή κακός, αλλά πρέπει να γίνουν μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα του (ἕξεις) μέσω του εθισμού. Σήμερα η λέξη «έξη» έχει αποκτήσει ψυχολογικό περιεχόμενο : είναι η συνήθεια ως αποτέλεσμα επανάληψης, μάθησης ή συνεχούς επίδρασης του ίδιου παράγοντα. Β2.α. Ο ρόλος των τριών αυτών λέξεων είναι εισαγωγικός στο νέο επιχείρημα του Αριστοτέλη. Συγκεκριμένα : το τροπικό επίρρημα «οὕτω», είναι ομοιωματικό προς τα προηγούμενα και δηλώνει αναλογική θεώρηση του θέματος που ακολουθεί. Ο φιλόσοφος χρησιμοποιεί δηλαδή σ αυτή την ενότητα αναλογικό συλλογισμό: όπως για την εκμάθηση των τεχνών είναι απαραίτητος ο εθισμός σε κατάλληλες ενέργειες, έτσι και για την κατάκτηση των ηθικών αρετών έχει σημασία η επανάληψη ίδιων πράξεων («ὁμοίων ἐνεργειῶν»). με τον συμπερασματικό σύνδεσμο «δὴ» ανακεφαλαιώνονται τα προηγούμενα
ο μεταβατικός σύνδεσμος «καὶ» εισάγει το νέο επιχείρημα, με το οποίο δείχνει ότι και στις αρετές ισχύει το ίδιο που συμβαίνει στις τέχνες. β. Ο Αριστοτέλης παραθέτει τρία παραδείγματα με τα οποία στηρίζει τη θέση στην οποία καταλήγει : όπως οι τέχνες, έτσι και τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα μας (τέτοια είναι και οι ηθικές αρετές) αποκτώνται με την επανάληψη όμοιων ενεργειών, με τον εθισμό. Τα παραδείγματα αναφέρονται σε ηθικές αρετές που σχετίζονται με το πώς οι άνθρωποι : 1. συναλλάσσονται / συμπεριφέρονται μεταξύ τους στις κοινωνικές σχέσεις τους (τὰ ἐν τοῖς συναλλάγμασι τοῖς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους) 2. αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής τους (τὰ ἐν τοῖς δεινοῖς) 3. διαχειρίζονται τις επιθυμίες τους και τα πάθη τους (τὰ περὶ τὰς ἐπιθυμίας ἔχει καὶ τὰ περὶ τὰς ὀργάς) Αναπτύσσοντας τα παραδείγματα αυτά, ο Αριστοτέλης διακρίνει δύο αντίθετους τρόπους συμπεριφοράς: ο ένας οδηγεί στην κατάκτηση των ηθικών αρετών, ενώ ο άλλος όχι. Τα παραδείγματα αυτά έχουν ως εξής: Το πρώτο παράδειγμα («πράττοντες γὰρ τὰ ἐν τοῖς συναλλάγμασι τοῖς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους γινόμεθα οἳ μὲν δίκαιοι οἳ δὲ ἄδικοι») αναφέρεται στη συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους, στις κοινωνικές σχέσεις. Αν οι άνθρωποι συνηθίσουν να είναι δίκαιοι στη συναναστροφή τους με τους άλλους, γίνονται τελικά δίκαιοι. Αν όμως ακολουθήσουν τον αντίθετο τρόπο συμεριφοράς, δηλαδή συνηθίδουν να είναι άδικοι, γίνονται τελικά άδικοι («οἳ μὲν δίκαιοι οἳ δὲ ἄδικοι»). Ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν να συναναστρέφονται καθορίζει και την ποιότητα του χαρακτήρα τους (δικαιοσύνη ή αδικία). Το δεύτερο παράδειγμα («πράττοντες δὲ τὰ ἐν τοῖς δεινοῖς καὶ ἐθιζόμενοι φοβεῖσθαι ἢ θαρρεῖν οἳ μὲν ἀνδρεῖοι οἳ δὲ δειλοὶ») αναφέρεται στις καταστάσεις που προξενούν φόβο, στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις τηςζωής τους. Όσοι μαθαίνουν να τις αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία, σθένος και θάρρος γίνονται ανδρείοι, ενώ όσοι τις αντιμετωπίζουν με φόβο, εθίζονται στη δειλία και γίνονται δειλοί Το τρίτο
παράδειγμα («Ὁμοίως δὲ καὶ τὰ περὶ τὰς ἐπιθυμίας ἔχει καὶ τὰ περὶ τὰς ὀργάς οἳ μὲν γὰρ σώφρονες καὶ πρᾶοι γίνονται, οἳ δ ἀκόλαστοι καὶ ὀργίλοι, οἳ μὲν ἐκ τοῦ οὑτωσὶ ἐν αὐτοῖς ἀναστρέφεσθαι, οἳ δὲ ἐκ τοῦ οὑτωσί.») αναφέρεται στις επιθυμίες και τις ορμές των ανθρώπων, καθώς και στα ανθρώπινα πάθη, τα συναισθήματα, δηλαδή, όπως αυτά εκδηλώνονται σε καταστάσεις που προκαλούν οργή. Εδώ, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται οι άνθρωποι τον ίδιο τον εαυτό τους καθορίζει το χαρακτήρα τους. Αν μαθαίνουν να τιθασεύουν και να εκλογικεύουν τις επιθυμίες και τις ορμές τους και να δρουν με σύνεση και εγκράτεια, γίνονται σώφρονες, συνετοί. Αν, όμως, ξεφεύγουν από τα όρια του μέτρου και δεν μπορούν να ελέγξουν τις επιθυμίες τους, γίνονται ασύδοτοι, ασυγκράτητοι, ακόλαστοι. Αν μαθαίνουν να συγκρατούν το θυμό τους, γίνονται πράοι. Αν όχι, γίνονται οξύθυμοι, οργίλοι. Συνεπώς, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι διαχειρίζονται την εκδήλωση της συμπεριφοράς τους είναι καθοριστικός για την ηθική ποιότητα που θα αποκτήσουν, τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Β3. Ένας τέτοιος λόγιος τον οποίο είχε την τύχη να συναντήσει ο Αριστοτέλης στην Ακαδημία, όταν ήρθε να σπουδάσει σ' αυτήν, ήταν ο Εύδοξος από την Κνίδο. Ο νεαρός, τότε, αυτός επιστήμονας ήταν μια από τις πιο προικισμένες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Ήταν μαθηματικός, αστρονόμος και γεωγράφος, και ο Πλάτωνας δεν δίστασε καθόλου να του εμπιστευθεί, κατά τη διάρκεια της απουσίας του, τη διεύθυνση της σχολής του. Δεν ήταν λοιπόν μόνο τυχερός ο νεαρός Σταγειρίτης που «βρέθηκε», όπως είπε ένας αριστοτελιστής των ημερών μας, «την πιο κατάλληλη στιγμή στον πιο σωστό τόπο, εκεί δηλαδή όπου υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να γονιμοποιήσουν με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο τη σκέψη του βοηθώντας την να απλώσει μέσα σε σύντομο χρόνο τα δικά της φτερά» πιο σημαντικό θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι με την απουσία του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης είχε, από την πρώτη στιγμή, την ευκαιρία να δεχτεί εκείνην ακριβώς την επίδραση που πρέπει να ανταποκρινόταν πολύ αμεσότερα στη δική του
ψυχοσύνθεση, την απόλυτα σχεδόν θετική και επιστημονική, την ελάχιστα οπωσδήποτε ποιητική (τέτοια ήταν κατά βάση η ψυχοσύνθεση του Πλάτωνα). Β4. γηγενής: γινόμενον, γίνονται, γίνεται, γινόμεθα ἐσθλός: ἐστίν, ἔσονται μισαλλοδοξία: συναλλάγμασι δέος: δεινοῖς, δειλοὶ στρεβλός: ἀναστρέφεσθαι Γ1. Μετάφραση αδίδακτου κειμένου Μου φαίνεσαι, είπα εγώ, ότι παρουσιάζεις ικανοποιητική απόδειξη, ότι δεν είναι αυτή η τέχνη των ρητόρων, την οποία αν κάποιος αποκτούσε θα ήταν ευτυχισμένος. Και, όμως, εγώ νόμιζα ότι σ αυτές τις περιπτώσεις/ εδώ κάπου θα φανερωθεί η τέχνη, την οποία, ως γνωστόν, από παλιά ζητάμε. Και πράγματι, οι ίδιοι οι άνδρες, οι ρήτορες, όταν συναναστρέφομαι μαζί τους, μου φαίνονται, Κλεινία, ότι είναι υπερβολικά σοφοί, και η ίδια η τέχνη τους είναι αξιοθαύμαστη και μεγαλοπρεπής. Και, όμως δεν είναι καθόλου αξιοθαύμαστο. Διότι είναι στο ελάχιστο (ενν. η τέχνη των ρητόρων) κατώτερη από εκείνη την τέχνη των μάγων. Διότι η τέχνη των μάγων είναι γήτεμα εχιδνών αραχνών και σκορπιών και των άλλων θηρίων και ασθενειών, ενώ τυχαίνει να είναι γήτεμα και παραπλάνηση των δικαστών και των μελών της εκκλησίας του δήμου και των άλλων όχλων. Γ2. ἔφην: φάτε κτησάμενος: ἐκτῶ τις: τινῶν
εὐδαίμων: (ὦ) εὔδαιμον Ειδικό Φροντιστήριο Στην Ελληνική Γλώσσα ᾤμην: ᾠήθη φανήσεσθαι: πεφάνθω πάλαι: παλαίτερον κήλησις: (ὦ) κήλησι τυγχάνει: τύχοιεν οὖσα: ἐσομέναις Γ3. α. μοι: δοτική προσωπική κρίνοντας προσώπου στο προσωπικό/ δοξαστικό ρήμα δοκεῑς εὺδαίμων: κατηγορούμενο στο υποκείμενο «τις» ἥν: αντικείμενο στο ρ. ζητούμεν εκείνης: γενική συγκριτική λόγω του επιθέτου συγκριτικού βαθμού υποδεεστέρα οὖσα: κατηγορηματική μετοχή του Υποκειμένου κήλησις λόγω του ρ. τυγχάνει Γ3. β) κτησάμενος: υποθετική μετοχή, επιρρ. προσδιορισμός προϋπόθεσης στο ρήμα ἄν εἴη. «εἰ κτήσαιτο», αναλύεται με ει + ευκτική διότι στην κύρια πρόταση υπάρχει δυνητική ευκτική ἄν εἴη, οπότε σχηματίζει υποθετικό λόγο του πέμπτου είδους, της απλής σκέψης του λέγοντος.