Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν χωρίς να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους;

Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν χωρίς να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους;

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ Τα χαμένα παιδιά (feral children) στην επιστήμη είναι μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση παιδιών που, αν και αποσυνδέθηκαν από τους γονείς τους σε βρεφική ηλικία, κατάφεραν να επιβιώσουν στην άγρια φύση, είτε από μόνα τους είτε με την βοήθεια ζώων. Εν ολίγοις είναι το άπαγορευμένο πείραμα που πολλοί ψυχολόγοι και φιλόσοφοι θα ήθελαν να θέσουν σε εφαρμογή: Πώς θα είναι ένα παιδί που θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει χωρίς να έρθει ποτέ σε επαφή με τον ανθρώπινο πολιτισμό ;Πώς θα σκέφτεται; Τι γλώσσα θα μιλά; Πώς θα περπατά; Πώς θα συμπεριφέρεται; Θα έχει ηθικούς φραγμούς; Θα πιστεύει σε κάποια ανώτερη δύναμη ;Θα αντιλαμβάνεται τον κόσμο όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς; Πώς θα εκδηλώνει τα συναισθήματά του; Θα έχει την ικανότητα να μάθει μετά απο κάποια ηλικία; Με λίγα λόγια,τέτοιες περιπτώσεις μας δίνουν μια εικόνα για την ανθρώπινη φύση όταν αυτή έχει χάσει την επαφή της με την κοινωνία, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση.

Ο Bello της Νιγηρίας: Το αγόρι-χιμπαντζής Ο Bello, που τα μέσα ενημέρωσης ονόμασαν χωρίς ίχνος ευαισθησίας «αγόριχιμπαντζή», εντοπίστηκε το 1996. Αν και οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι, το αγόρι ήταν κοντά στα 2 χρόνια ζωής όταν ανακαλύφθηκε σε δάσος της Νιγηρίας σωματικά και νοητικά ανάπηρο, κι αυτός ήταν πιθανότατα ο λόγος που το εγκατέλειψαν οι γονείς του μόλις γεννήθηκε, συχνή πρακτική της τοπικής φυλής. To μωρό σώθηκε χάρη στην παρέμβαση των χιμπαντζήδων, οι οποίοι το μεγάλωσαν μέσα στο δάσος σαν δικό τους. Το δίχρονο αγόρι μιμούταν τις συμπεριφορές των πιθηκοειδών, την ίδια ώρα που βάδιζε όπως και αυτά. Όταν μάλιστα βρέθηκε το αγόρι στο δάσος, το γεγονός κρατήθηκε μυστικό, μέχρι το 2002 τουλάχιστον όταν εντοπίστηκε από τον Τύπο σε καταφύγιο παιδιών της Νότιας Αφρικής. Ακόμα και 6 χρόνια αργότερα, ο Bello συνέχισε να επιδεικνύει συμπεριφορές χιμπαντζή, αν και πλέον ήταν σαφώς πιο ήρεμος. Το αγόρι δεν έμαθε ποτέ να μιλά, παρά την καθημερινή πια αλληλεπίδραση με ανθρώπους, και έφυγε από τον κόσμο το 2005 κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες

Ο Bello της Νιγηρίας: Το αγόρι-χιμπαντζής

Οι Kamala και Amala της Ινδίας: Τα κορίτσια-λύκοι Η κοινή ιστορία των μικρών κοριτσιών είναι η γνωστότερη ίσως υπόθεση άγριων παιδιών. Όταν εντοπίστηκαν το 1920, η Kamala ήταν 8 ετών και η Amala μόλις 1,5, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής τους μόνες και έρημες. Τα κορίτσια βρέθηκαν σε επαρχία της Ινδίας μέσα σε φωλιά λύκων! Δεν ήταν μάλιστα αδελφές και οι ερευνητές υπέθεσαν ή ότι είχαν χαθεί την ίδια περίοδο ή ότι είχαν συναντηθεί μέσα στην αγέλη που τις είχε πια υπό την προστασία της. Βρέθηκαν εξαιτίας της δεισιδαιμονίας και των προκαταλήψεων των ντόπιων, οι οποίοι έκαναν λόγο για δυο φαντάσματα που ζούσαν παρέα με τους λύκους της ζούγκλας της Βεγγάλης! Ο αιδεσιμότατος Joseph Singh που κλήθηκε σε βοήθεια, έγραψε στο σημειωματάριό του όταν πρωτοαντίκρισε τα κορίτσια: «αποτρόπαια στην όψη, με πόδια και σώμα σαν ανθρώπων». Ο ιερέας κατάφερε να αιχμαλωτίσει τα κορίτσια, αν και δεν είχε καμία εμπειρία πώς να τα εντάξει και πάλι στον κόσμο των ανθρώπων. Τα κορίτσια δεν έτρωγαν τίποτα άλλο παρά ωμό κρέας, δεν ήθελαν να φορέσουν ρούχα, ούρλιαζαν σαν λύκοι και ήταν παραμορφωμένα σωματικά: οι τένοντες και οι αρθρώσεις ποδιών και χεριών είχαν κοντύνει, κάνοντας το βάδισμα σε όρθια στάση αδύνατο πια. Και βέβαια δεν επιδείκνυαν κανένα ενδιαφέρον για ανθρώπινη επαφή, την ίδια ώρα που οι αισθήσεις τους ήταν ιδιαίτερα οξυμένες, ιδιαίτερα η ακοή και η όσφρηση. Η Amala πέθανε τελικά από τις αρρώστιες που κουβαλούσε στο ταλαιπωρημένο της σώμα, κάτι που έριξε την Kamala σε βαρύ πένθος. Ο ιερέας έκανε τα πάντα για να την εντάξει και πάλι στην κοινωνία των ανθρώπων, δημιουργώντας μέχρι και εξατομικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης. Το κορίτσι κατάφερε να μάθει λίγες λέξεις και να βαδίζει πιο ανθρώπινα, αν και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια το 1929.

Οι Kamala και Amala της Ινδίας: Τα κορίτσια-λύκοι

Ο Vanya Yudin της Ρωσίας: Το αγόρι-πουλί Ένα από τα πιο πρόσφατα άγρια παιδιά που ανακαλύφθηκαν, ο ρωσικός Τύπος τον ονόμασε από την πρώτη στιγμή «αγόρι-πουλί». Το 7χρονο αγόρι βρέθηκε από ομάδα κοινωνικών λειτουργών το 2008 και δεν ήταν σε θέση να μιλήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να μιμείται με τα χέρια του το φτερούγισμα των πουλιών, ενώ επιδείκνυε και άλλες συμπεριφορές που προσιδιάζουν στα πτηνά. Το παιδί ζούσε μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κλουβιά πουλιών και η μητέρα του, που δεν του είχε απευθύνει ποτέ τον λόγο, τον μεγάλωνε ως ένα ακόμα φτερωτό κατοικίδιο στο διαμέρισμά της. Όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί απεύθυναν τον λόγο στον μικρό, εκείνος απλώς τιτίβιζε. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε κακοποιηθεί ψυχολογικά, ήταν η έλλειψη ανθρώπινης αλληλεπίδρασης που ευθυνόταν για το άγριο της συμπεριφοράς του, γι αυτό και το αγόρι στάλθηκε σε κέντρο αποκατάστασης ώστε να γίνει σταδιακά πιο κοινωνικό και «ανθρώπινο»

Ο Vanya Yudin της Ρωσίας: Το αγόρι-πουλί

Ο Traian Caldarar της Ρουμανίας: Το αγόρι-σκύλος Το αγόρι από τη Ρουμανία που βρέθηκε σε ημιάγρια κατάσταση το 2002 είχε περάσει 3 χρόνια μακριά από την οικογένειά του, όταν χάθηκε σε ηλικία 4 ετών. Παρά το γεγονός ότι ήταν πια στα 7 του, το μέγεθός του παρέμενε σε διαστάσεις τρίχρονου, εξαιτίας του υποσιτισμού. Η μητέρα του, θύμα οικογενειακής βίας, είχε εγκαταλείψει τον άντρα της και ισχυρίστηκε πως το αγόρι το έσκασε λίγο αργότερα από το νέο του σπίτι. Ο Traian είχε βρει καταφύγιο σε χαρτοκιβώτιο και υπέφερε πια από πολλαπλά προβλήματα υγείας, με τον βοσκό που τον βρήκε παρακεί στο μαντρί του να κάνει λόγο ότι το αγόρι το είχαν μεγαλώσει αδέσποτα σκυλιά, απ όπου πήρε εξάλλου και το παρατσούκλι του στον Τύπο. Δίπλα από το χαρτόκουτο, βρέθηκε το άψυχο σώμα σκύλου, καθώς το αγόρι τρεφόταν με τη σάπια σάρκα του. Στο ίδρυμα που μεταφέρθηκε, συνήθιζε να κοιμάται κάτω από κρεβάτι και εξοργιζόταν τρομερά όταν πεινούσε, ενώ είχε αναπτύξει τη συνήθεια να κοιμάται αμέσως μετά το γεύμα, μια συμπεριφορά που θυμίζει σκύλο. Το 2007 κυκλοφόρησε η είδηση ότι τα πήγαινε πια καλά, ζώντας στο σπίτι του παππού του και πηγαίνοντας πια στο Δημοτικό. Το αγόρι είχε σχεδόν εξοικειωθεί με τον κόσμο των ανθρώπων και μιλούσε πλέον κανονικά

Ο Traian Caldarar της Ρουμανίας: Το αγόρι-σκύλος

Victor: Το απαγορευμένο πείραμα Το 1801, ο Jean-Marc Itard, Γάλλος ιατρός, ανέλαβε να μελετήσει ένα δωδεκάχρονο παιδί-αγρίμι, που είχε βρεθεί στο δάσος του Aveyron, στη Γαλλία, να ζει μόνο του απομακρυσμένο από την οικογένεια του, άγνωστο πώς και γιατί, από πρώιμη βρεφική ηλικία. Έως τότε, η επιστήμη δεν είχε την ευκαιρία να μελετήσει την επίδραση της παντελούς απουσίας ανθρώπινης επαφής σε ένα παιδί. Τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε ο ιατρός Itard στο παιδί, που ο ίδιος ονόμασε Victor, ήταν τα εξής:

Victor: Το απαγορευμένο πείραμα Δεν έμαθε ποτέ να μιλά Είχε μία δική του αντίληψη σε ποια σειρά πρέπει να μπαίνουν τα πράγματα Τραβούσε τους ανθρώπους κοντά στα αντικείμενα που ήθελε να χρησιμοποιήσει Δεν έπαιζε ποτέ με τα παιχνίδια με έναν δημιουργικό τρόπο

Victor: Το απαγορευμένο πείραμα Επιπλέον,ο Itard επισήμανε ότι ενώ μπορούσε να διδάξει τον Victor να συμπεριφέρεται με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο, όταν άλλαζαν οι συνθήκες του περιβάλλοντος, ο Victor είχε την τάση να επανέρχεται στην αρχική του συμπεριφορά, μη κοινωνικά αποδεκτή. Ο Itard υπήρξε ο πρώτος μελετητής που κατέγραψε τους τρόπους και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για να εκπαιδεύσει ένα διαφορετικό παιδί. Η εργασία του θεωρείται ότι έδωσε το έναυσμα στην Παιδαγωγική να μελετήσει τις μεθόδους που βοηθούν την εκπαίδευση των παιδιών, όπως της Μοντεσοριανής Σχολής. Επισήμως,το πρώτο παιδί με αυτισμό ήταν ο Βίκτωρ. Ειδικότερα η Uta Frith, διακεκριμένη ψυχολόγος θεωρεί τον Βίκτωρ, το πρώτο παιδί επήσιμα καταγραμμένο με αυτισμό, παρότι, βεβαίως, στις αρχές του 19 ου αιώνα, οπότε έζησε ο Βίκτωρ, η διάγνωση αυτισμός ήταν άγνωστη.

Itard-Rene Laennec O ιατρός Itard γεννήθηκε στην Γαλλία το 1774 και αναγκάστηκε να καταταγεί στον στρατό, κατά την Γαλλική Επανάσταση. Χωρίς ακαδημαϊκη εκπαίδευση, ως απλός τραπεζικός υπαλληλός, παρουσιάστηκε ως ιατρός στην κατάταξη. Το 1796 ήταν βοηθός χειρουργός στο Στατιωτικό Νοσοκομείο Val de Grace στο Παρίσι.Το 1799 εργαζόταν στο Εθνικό Ιδρυμα Κώφων. Εργάστηκε κοντά στον ιατρό Rene Laennec, που το 1816 ανακάλυψε το στηθοσκόπιο, και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στη μελέτη της ακοής και στην εκπαίδευση των άλαλων ατόμων. Θεωρείται από πολλούς ως ο πατέρας της ειδικής αγωγης και ειδικότερα της νοηματικής γλώσσας.

Ο Victor της Aveyron: Το άγριο αγόρι της Γαλλίας

Πηγές http://www.newsbeast.gr/weekend/arth ro/763397/oi-pragmatikoi-moglides-toukosmou-mas http://www.noesi.gr/book/truestory/vic tor