ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Σεπτέμβρης 2007

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Σεπτέμβρης 2007 ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Σεπτέμβρης 2007 ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ ΜΕΡΟΣ (Α): Η καταστροφή δεν έχει τέλος Σε χτυπάει στα μάτια, στην ψυχή, στην καρδιά, στο μυαλό, το μαύρο της απόλυτης καταστροφής και του θανάτου. Τρομάζεις με αυτή την καταστροφή που δεν τη χωρά το μάτι. Τρομάζεις, όχι τόσο για το σήμερα χωρίς δάση, αλλά ακόμη περισσότερο, για το αύριο χωρίς δάση. Δεν ξέρεις πώς θα είναι εξελικτικά ούτε καν τα οργουελικά μοντέλα ζωής. Ξέρεις όμως πώς θα είναι το νέο μοντέλο «ανάπτυξης» πάνω στα καμένα και ανταριάζεις, για το παρελθόν, το παρόν και το «μέλλον» Σε χτυπάει στα μάτια στην ψυχή στην καρδιά στο μυαλό, το μαύρο της απόλυτης αδικίας και του πόνου

Ξαφνιάζεσαι στην αρχή. Νομίζεις ότι έχεις πάρει άλλο δρόμο. Νομίζεις ότι κάπου έχεις χαθεί. Άλλα τοπία. Γκρι, μαύρα, νεκρά. Νεκρά σώματα ίσκιων μπερδεύονται ανάμεσα στις στάχτες, στους καμένους κορμούς, στις μαύρες τρύπες που καπνίζουν ακόμα και στα τελευταία βήματα κάθε ζωντανού οργανισμού που έτρεχε να γλιτώσει από τις φλόγες. Και μετά τρομάζεις, ανοιγοκλείνεις τα μάτια σε μια απεγνωσμένη ελπίδα να μην είναι αληθινό αυτό που αντικρίζεις. Καμένο παντού. Όπου φτάνει το μάτι και ακόμη παραπάνω Ακόμη περισσότερο και από το ζουμ της φωτογραφικής μηχανής. Θλίβεσαι, ανταριάζεις καθώς συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πάρει λάθος δρόμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δίπλα σου, στην κάθε σου ανάσα, η μυρωδιά από τα καμένα κουφάρια ανθρώπων, δέντρων και ζώων αναδύεται ακόμη μέχρι σήμερα και η εικόνα δεν θα σβηστεί παρά μόνο όταν κλείσεις τα μάτια και σταματήσεις να τα βλέπεις. Όταν δηλαδή σβήσεις τη μνήμη Αλλά είναι σίγουρο ότι όλα τούτα ακόμη και στον ύπνο τους κάποιους θα τους στοιχειώνουν Τη νεκρική σιγή σκίζει το πέταγμα ενός τρομαγμένου πουλιού ή κάποιας νεαρής πεταλούδας που την έφερε ο άνεμος. Και ξεχωρίζει, γιατί όλα τα άλλα είναι γκρίζα και νεκρά: βουνά, χωράφια, περιβόλια. Ακόμη και τα καύκαλα από τις χελώνες έχουν εξαϋλωθεί. Καταλαβαίνεις ότι πέρασαν από εκεί μονάχα από τα σημάδια που άφησαν στη στάχτη ενώ προσπαθούσαν να σωθούν. Και εκεί που σταματούν τα σημάδια, μόνο κάρβουνο και μικρά κίτρινα υπολείμματα σαν χάντρες από ό,τι ζωντανό υπήρχε πριν και μετατράπηκε σε κεχριμπαρένια καμένη άμμο. Το σάλιο στεγνώνει στο στόμα. Τα μάτια βουρκώνουν. Κόβεται η ανάσα καθώς το βλέμμα αναζητά -μάταια- να βρει ένα ζωντανό σημείο στις πλαγιές των βουνών. Δεν έχουν μείνει δέντρα, παρά μόνο τρύπες στο έδαφος και ρίζες που καπνίζουν. Η φωτιά έκαψε ακόμη και τα βράχια. Από τα πρώτα κιόλα βήματα, περνώντας από την Αθήνα προς την Κόρινθο, το μάτι πάει κατευθείαν στα καμένα και δεν μπορείς να καταλάβεις αν αυτά ήταν ήδη καμένα ή κάηκαν τώρα. Όχι, αυτά δεν κάηκαν τώρα, δεν καπνίζουν. Κοίτα, αυτά κάηκαν τώρα. Κοίτα, ο αέρας που αναπνέουμε είναι γκρίζος.

Πολλά αυτοκίνητα στο δρόμο. Επιβατικά κυρίως, αλλά και φορτηγά όπως και λεωφορεία με στρατό και προσκόπους. Αυτοκίνητα τύπου λιμουζίνα Skoda, μαζί με δασικά συνοδευτικά και περιπολικά σταματούν για πανοραμικές περιηγήσεις. Οδηγοί σταματούν και τραβούν φωτογραφίες το καμένο τοπίο. Τα περισσότερα σημεία των καμένων σιγόκαίνε ακόμη. Κορμοί, χώμα, βράχια όλα είναι σκεπασμένα από στάχτη και καπνίζουν. Από τη Μεγαλόπολη μέχρι την Καλαμάτα το τοπίο θυμίζει το Γράμμο και το Βίτσι του 46 με τις εκκαθαρίσεις των χωριών και το κάψιμο των βουνών με ναπάλμ από τον κυβερνητικό στρατό. Ακόμη και οι ναπάλμ όμως άφηναν τουλάχιστον τους κορμούς των δέντρων. Εδώ όχι. Ούτε κάρβουνο. Τα χωριά Κάτω Ασέα, Παλαιοχούνη, Μακρύσι, Κεραστάρης, Παραδείσια, Δερβένι έχουν γίνει στάχτη. Το Μαίναλο είναι γυμνό. Δεν έχει μείνει τίποτα. Η φωτιά έχει σαρώσει βουνοκορφές ολόκληρες. Προχώρησε και στις απέναντι βουνοκορφές, μέχρι την Αλαγονία και τη Νέδουσα. Το Μαίναλο, ο Πάρνωνας και ο Ταΰγετος παραδόθηκαν στις φλόγες για τουλάχιστον 8-10 μερόνυχτα. Στα δυτικά, ο νομός Ηλείας σαν να έχει σβηστεί από το χάρτη. Μοιάζει σαν μια τεράστια πινελιά από διαλυτικό. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Μόνο σχέδια, έγραφα, μακέτες και το νέο λαμπρό αναπτυξιακό μοντέλο που ετοιμάζεται να σαρώσει με ειδικούς, μελετημένους τρόπους ό,τι σάρωσε προηγουμένως η φωτιά. Το βουνό που στη σκιά του βρίσκεται η Ζαχάρω είναι απογυμνωμένο. Η φωτιά έχει διατρέξει τη Μίνθη, το Βρεστό, την Πλατιάνα, τον Μάκιστο, τη Σμέρνα, την Αρτέμιδα, τη Βρίνα, τα Μπαρακίτικα, μέχρι την Αρχαία Ολυμπία απ τη μια μεριά και από την άλλη το Λέπρεο, τη Φασκομηλιά, τη Νέα Φιγαλεία και μέχρι την Ανδρίτσαινα και τα γύρω χωριά. Ο Καϊάφας προβάλλει γονατισμένος μέσα στα καμένα και εξαϋλωμένα πεύκα του. Ακόμη και τώρα, 12 μέρες μετά το ξέσπασμα της φωτιάς, τα «καντηλάκια» (τρύπες όπου ακόμα καίνε φλόγες) αποτεφρώνουν τις τελευταίες ρίζες. Αν γυρίσεις γύρω από τον εαυτό σου, το μάτι βλέπει μόνο καμένα Και φυσικά έχει να δει ακόμη πολλά. Στον Καϊάφα η καταστροφή είναι ολοκληρωτική. Λίγα μόνο δέντρα έχουν μείνει άκαυτα και αυτά στις κορφές τους από την πλευρά της λίμνης στα λουτρά. Τα άλλα όχι. Δεν έχει μείνει τίποτα. Ίσως η άμμος να έσωσε τα τελευταία σπόρια από τα κουκουνάρια. Αλλά και αυτό είναι ρομαντικό. Οι αμμόλοφοι φιλοξενούν δέκα πόντους στάχτη και όλα τα δέντρα καμένα. Σε απόσταση 10-12 χιλιομέτρων εκατέρωθεν του δρόμου όλα είναι καμένα.

Κάτω από τη στάχτη βρίσκεις χώμα και άμμο, καυτή! Όταν καιγόταν το βουνό πάνω από την λίμνη του Καϊάφα, το νερό έβραζε Όταν καιγόταν το δάσος του Καϊάφα από την πλευρά της θάλασσα, η άσφαλτος έλιωνε. Η θάλασσα ήταν σκοτεινή, υπερβολικά ζεστή και γεμάτη κάρβουνο και αποκαΐδια. Η αμμουδιά επίσης γεμάτη κάρβουνο και πίσω τα δέντρα καμένα νεκρά να σιγοκαίνε ακόμα. Περνάει η ματιά σου από την άκρη του δρόμου προς τη θάλασσα και αντίθετα. Δεν την εμποδίζουν οι κορμοί και τα φυλλώματα. Γιατί μόνο καμένα υπάρχουν. Κορμοί-κάρβουνο. Από πάνω μέχρι κάτω ένα γκρίζο τοπίο που καπνίζει. Στάχτη παντού και «καντηλάκια», τρύπες στο χώμα όπου κάποτε υψώνονταν τεράστια πεύκα έως τα σύννεφα και τώρα είναι κάρβουνα αναμμένα. Καμένες και οι ρίζες μέσα στο χώμα. Περπατάς και το πόδι σου βυθίζεται στα αποκαΐδια που ακόμα καίνε και κανείς δεν προθυμοποιείται να σβήσει, τόσες μέρες μετά... Κάποιες φορές περνάει ένα πυροσβεστικό και ρίχνει λίγο νερό στις άκρες του δρόμου. Όχι και μέσα στο δάσος όμως. Την κατάσβεση αυτή την αναλαμβάνουν από μόνοι τους εθελοντές και πρόσκοποι. Μια ομάδα παιδιών ήταν αρκετή για να σαρώσει τον Καϊάφα και από την πλευρά της λίμνης αλλά και της θάλασσας και να σβήσει ό,τι σιγόκαιγε για μέρες. Κανείς όμως δεν βοήθησε να σβήσουν τα «καντηλάκια» και να μην υπάρξει άλλη αναζωπύρωση και καούν τα τελευταία πράσινα κλαδάκια. Ανεβαίνοντας από τη Ζαχάρω προς τα ορεινά αυτό που έχεις ήδη αντικρίσει στην καμένη πλαγιά του βουνού είναι ένα μόνο κομμάτι του μαύρου παζλ που απλώνεται στα πρώτα κιόλα μέτρα από την πόλη. Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική. Τεράστιες εκτάσεις με δάσος, καλλιέργειες, βοσκοτόπια έχουν αποτεφρωθεί. Τα καμένα σπίτια στα χωριά όπως ο Μάκιστος και η Αρτέμιδα φαίνονται από απόσταση μέσα στην άδεια καμένη γη Και το καμένο τοπίο δεν έχει τελειωμό. Ούτε ένα πράσινο φύλο για πολλά χιλιόμετρα. Χάνεται το μάτι στο γκρι και στο καμένο. Τα πρόσωπα θλιμμένα και καμένα από τον πόνο. Πληγωμένα, αφυδατωμένα, χαρακωμένα. Τσακισμένα. Το πέρασμα της φωτιάς όχι μόνο από τις περιουσίες τους, τα κτήματά τους, τα κοπάδια τους, τα μελίσσια τους, τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους, αλλά και από τα δάση δεν τους άφησε κανένα περιθώριο. Λιγοστοί όμως είναι εκείνοι που 10 μέρες μετά τη φωτιά δεν χαμογελούν. Η πλειονότητα των ανθρώπων άρχισε να χαμογελά και να πανηγυρίζει και να καίει το πελεκούδι στους γάμους στα τηλεοπτικά πανηγύρια στις εθνικές εκλογές στα καφενεία

Και δεν είναι καθόλου άσχημο να χαμογελάς και να χαίρεσαι. Το να ξεχνάς τόσο εύκολα και να χασκογελάς ευκολότερα είναι το πρόβλημα. Αλλά ακόμη και έτσι, πώς σου πάει η καρδιά να σβήσεις να μνήμη σου και να ξεχάσεις το καταπράσινο των δασών που πέρναγες μέσα τους; Πώς να ξεχάσεις ότι λίγες ημέρες πριν δεν έβλεπες στα δυο μέτρα από την πυκνή βλάστηση και τώρα μπορείς να αγναντεύεις θάνατο και κάρβουνο μέχρι τις απέναντι βουνοπλαγιές και ακόμη μακρύτερα. Πώς να μην κλάψεις για την δολοφονία τους δάσους σου. Πώς να μην κλάψεις για την δολοφονία κομμάτι του εαυτού σου; Δεν έχει σημασία αν τα περπάτησες από παιδάκι αυτά τα δάση ή τα γνώρισες καταπράσινα μόλις χθες. Σημασία έχει ότι σήμερα δεν υπάρχουν και δεν θα τα ξαναδείς ποτέ πια. Εκεί που ακόμη και μέσα στο κατακαλόκαιρο με καύσωνα σε όλη τη χώρα η δροσιά από τα δέντρα σε έκανε να θέλεις να φορέσεις ένα μπλουζάκι εκεί που η ηρεμία ξεπερνούσε τα παραμυθένια παιδικά όνειρα και ήταν το όνειρο η ζωή. Εκεί που όλα ήταν ζωντανά τώρα όλα έχουν γίνει στάχτη. Κορμοί καμένοι, εξαϋλωμένοι, κορμοί τσακισμένοι και πεσμένοι να χάσκουν στο κενό πάνω από τα κάρβουνα. Τίποτα ζωντανό στο χώμα. Καμένη γη. «Ένα πύρινο τέρας κατέβαινε από το βουνό τα έκαιγε όλα δεν ξέραμε πού θα σταματήσει» έλεγαν οι ντόπιοι στα τηλεοπτικά συνεργεία που έκαναν τις τελευταίες βόλτες για τον εκλογικό μαραθώνιο μια εβδομάδα πριν τις εκλογές. Ιστορίες της φωτιάς, της αξιοπρέπειας, της αδιαφορίας, της ξετσιπωσιάς, της όποιας εκλογικής αλητείας. Ιστορίες καθημερινής τρέλας διαδραματίσθηκαν σε όλες τις περιοχές που χτυπήθηκαν με λύσσα ή λιγότερο από την λαίλαπα, την βλακεία, την αθλιότητα και το οικονομικό όφελος.

Ένας γέροντας αγρότης ο μπάρμπα-νίκος Συνταξιούχος του ΟΓΑ στηριζόμενος στο μπαστούνι του περπατά στα καμένα λιόδεντρα και κοιτά τα βουνά απέναντι και τις χαράδρες. Δάκρυα στα μάτια του και η φωνή του τρέμει. Κομπιάζει «Καήκαμε εντελώς. Πάνε όλα. Κοίτα τι καταστροφή. Πανάθεμα το γόνο τους, πανάθεμά τους». Κάηκαν τα χωράφια σου μπαρμπα-νίκο; του λέει ένας συγχωριανός του από την Αθήνα που μόλις είχε αφιχθεί στο χωριό. «Τι είναι τα χωράφια, παιδί μου, μπροστά σε τόσο δάσος που κάηκε Δεν θα το ξαναδώ ποτέ. Ποτέ δεν θα ξαναγίνει έτσι. Πάει, πεθάναμε κι εμείς μαζί του» Η ιδιοκτησία είναι κλοπή ακόμη και στην Αθήνα - Κάηκαν οι ελιές σου, Μαρία; «Όλα, δεν έμεινε τίποτα. Πάνε 15 στρέμματα ελιές, κάρβουνο όλα. Πάει να πεθάνει ο πατέρας μου. Αλλά τι να σου πω, δεν με νοιάζει αυτό. Το δάσος με νοιάζει. Αν ήμουν εκεί, θα έσωζα το δάσος και όχι το σπίτι μου» Ο κυρ Γιώργος, συνταξιούχος αγρότης που του κάηκαν οι ελιές «Πάει πια το δάσος. Εγώ δεν θα το ξαναδώ. Ούτε σε 200 χρονιά δεν ξαναγίνεται αυτή η ομορφιά. Γι αυτό σου λέω, εγώ στην ηλικία μου τώρα, ποτέ δεν θα το ξαναδώ. Τα μάτια μου δεν θα ξαναδούν πράσινο. Άντε να ζήσουμε τώρα» Περιγραφή της θείας Γαληνής «Άνοιξα το παράθυρο κι ερχόταν η φωτιά από το βουνό. Έτρεχε σαν μανιασμένη και στρίγκλιζε. Ούρλιαζε η φύση. Καίγονταν όλα, παλικάρι μου» Το καλωσόρισμα μιας ξαδέρφης Με μια ανάσα της βγήκε το «καλωσόρισμα». Ήταν βουρκωμένη, με ένα χαρτομάντιλο να σφουγγίζει τα μαύρα μάτια της. «Καήκαμε. Πού ήσαστε όταν καιγόμαστε; Πού ήσαστε;»

Το καλωσόρισμα ενός άλλου ξαδέλφου «Πώς σας φαίνεται το νέο λουκ του χωριού;» Όταν ανταριάζει η ψυχή Η Δέσποινα «Καιγόταν το βουνό όλο και λαμπάδιαζε ο τόπος. Η φωτιά τη μια στιγμή ήταν στην μια άκρη της πλαγιάς, την άλλη βρισκόταν στο απέναντι ρέμα να λυσσομανά. Μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν προλάβαινες να γυρίσεις το μάτι και η φωτιά έτρεχε. Βγήκα στην αυλή και ένας τεράστιος ίσκιος με κατατρόμαξε. Ένα μεγάλο πουλί, γεράκι η αετός, δεν ξέρω τι ήταν, αλλά είχε άνοιγμα το φτερό του δυο μέτρα. Είχε κάτσει πάνω εδώ στο δένδρο. Μέσα στην αυλή.νόμισα ότι θα μπει μέσα στο σπίτι. Είχε τρομοκρατηθεί το άμοιρο. Να γλιτώσει ήθελε και δεν ήμερε πού να πάει. Είχε χαθεί, γι αυτό ήρθε εδώ». κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ Υ.Γ (1) Ας μας συγχωρήσουν όλοι/ες για την όποια αυθαίρετη επιλογή. Αλλά νομίζουμε ότι -αν μη τι άλλο- έχουμε όλοι ένα κοινό σημείο αναφοράς: Θα σώζαμε το δάσος και όχι το σπίτι μας, γιατί το δάσος είναι σπίτι μας και πατρίδα μας η γη.

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Σεπτέμβρης 2007 ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ ΜΕΡΟΣ (Β): Καμένα, πυρόπληκτοι, εκλογές και ψηφοθηρία, 3.000 ευρώ και παιχνίδια πάνω στα κουφάρια 67 ανθρώπων (Ξετσιπωσιά: το ισχυρότερο όπλο) Η καμένη γη δεν έχει τέλος Η μνήμη; Πόσο θα παραμείνει αυτή η εικόνα της καταστροφής στις μνήμες; Θα σβήσει μόλις ο αέρας απομακρύνει τις στάχτες ή μήπως ακόμη πιο γρήγορα. Ακόμη γρηγορότερα και από τη μνήμη ενός τηλεοπτικού προβολέα που φωτίζει άθλιους και ξιπασμένους να μετατρέπουν σε κάλπες τις νεκρο-κάσες 67 ανθρώπων, χιλιάδων ζώων και εκατομμυρίων στρεμμάτων φυσικού πλούτου και ζωής. Ας μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.

Μαύρο χιούμορ (κυκλοφορούν στα πέριξ) α) Ερ.: Πώς λέγεται η Ζαχάρω μετά τη φωτιά; Απ.: Καραμέλα. β) Σχετικά με τους γάμους και τα γλέντια «Εκαναν ένα γάμο! Γλεντούσαν μέχρι το πρωί! Τι να σου πω, κάηκε το πελεκούδι» γ) Στην Ηλεία αν είσαι καπνιστής και δεν έχεις αναπτήρα θα αντιμετωπίσεις μια δυσκολία: Ντρέπεσαι να πεις στον διπλανό σου, «μήπως έχεις μια φωτιά;» Μην ανάβετε δαδί Στο καφενείο χωριού της Ηλείας είχε αρχίσει να ανεβαίνει η ένταση της κουβέντας, ενώ μεγάλωνε και η ουρά έξω από την τράπεζα του χωριού. «Καλά κάνανε και σας κάψανε. Είστε άχρηστοι. Δεν κάνετε τίποτα. Καλά κάνανε μωρέ, το αξίζετε. Χαραμοφάηδες». Τα βροντερά λόγια έβγαιναν από το στόμα ενός «συγχωριανού» που μόλις είχε αφιχθεί από την Αθήνα για να πάρει το επίδομα των 3.000 ευρώ και συναντούσε δυσκολίες. Όλοι ήξεραν ότι δεν έμενε στο χωριό και ότι είχε μεγάλη περιουσία με ακίνητα ακόμα και στην Πεντέλη. Κι όμως πήγε και ζήταγε να πάρει ως πυρόπληκτος το επίδομα και μάλιστα τους έβριζε και τους καταριόταν κιόλας. Κοράκια πάνω από τα καμένα Η Νομαρχία Ηλείας άρχισε να μοιράζει πόρτα-πόρτα τσάντες με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης (μακαρόνια, κονσέρβες, συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, χαρτοπετσέτες και νερό εμφιαλωμένο). Πολλά από τα τρόφιμα δόθηκαν σε χωριά όπου οι κάτοικοι δεν είχαν ανάγκη σίτισης. Ούτε πρόβλημα νερού είχαν. Κάποιοι δεν τα παρέλαβαν, τα επέτρεψαν για να πάνε σε άλλους που είχαν πραγματική ανάγκη. Κι όμως υπήρξαν άλλοι που είχαν μόλις φτάσει από την Αθήνα να έσπευσαν να πάρουν τις σακούλες αυτές. Ακόμη πιο «σπαραχτική» είναι η κραυγή που έβγαλε μια Αθηναία «συγχωριανή» όταν άνοιξε τη σακούλα και διαπίστωσε ότι ο δήμος δεν της είχε βάλει μέσα χαρτοπετσέτες. Τόση ήταν η αγανάκτησή της που τηλεφώνησε στο Δημαρχείο για να παραπονεθεί και να τα ψάλει στους αρμόδιους ουρλιάζοντας υστερικά «Γιατί δεν μου είχατε βάλει χαρτοπετσέεες;» Την ίδια στιγμή στη Ζαχάρω 14χρονα παιδιά έσβηναν ακόμη εστίες φωτιάς ενώ το σπίτι τους, το χωράφι τους και τα ζώα τους είχαν καεί και δεν είχαν πάει ακόμη να πάρουν το «σωτήριο» επίδομα.

Όταν ο τόπος καιγόταν, η Εκκλησία έτρωγε Την ίδια στιγμή οι άρχοντες της Εκκλησίας μαζί με παράγοντες του τόπου αλλά και πατριώτες χωριανούς που έτρεξαν να σώσουν μόνο το τομάρι τους, έτρωγαν και με τα δυο χέρια πλούσια γεύματα στις ταβέρνες στον Κακόβατο και στην γύρω περιοχή παρακολουθώντας εξ αποστάσεως τη φωτιά να τρώει τα δάση και τα σπίτια των άλλων συμπολιτών τους. Οι ζωοτροφές και τα άλλα ευτράπελα (αν έχεις υποψήφιο μπάρμπα στην Κορώνη, θα έχεις και τροφή για τα ζώα) Όταν άρχισαν να πηγαίνουν τα φορτηγά με τα είδη πρώτης ανάγκης, εκείνο που έγινε αμέσως αντιληπτό ήταν ότι οι άνθρωποι δεν είχαν ανάγκη από κονσέρβες, μακαρόνια, πιάτα και μαχαιροπίρουνα. Ελάχιστοι εξάλλου πήγαν να μείνουν στον καταυλισμό της Ζαχάρως. Οι οικογενειακοί δεσμοί που υπάρχουν ακόμη συγκράτησαν τους ανθρώπους που έχασαν το βιος τους. Σε συγγενείς τους έμεναν και όχι στους καταυλισμούς. Το πιο σημαντικό ήταν οι ζωοτροφές. Άμεση ήταν η ανάγκη για ζωοτροφές στις πληγείσες περιοχές, γιατί τα ζώα πεινούσαν. Όταν άρχισαν να φθάνουν τα πρώτα φορτηγά στη Ζαχάρω και στα ορεινά χωριά (αρχικά εστάλησαν από εταιρείες και συνεταιρισμούς με βιολογικές τροφές, μετά ακολούθησαν τα φορτία που έστελναν οι τράπεζες με καλαμπόκι γεμάτο ψείρες, όπως έλεγαν οι κτηνοτρόφοι), κανείς δεν πήγαινε να τα ξεφορτώσει. Κανείς δεν πήγε να πάρει τις ζωοτροφές και οι υπάλληλοι του δήμου σχεδόν παρακαλούσαν τους κτηνοτρόφους να έρθουν να τα πάρουν. Μάλιστα, παρατηρήθηκε περίπτωση που απέναντι από την νταλίκα με τις ζωοτροφές κάθονταν περίπου πέντε κτηνοτρόφοι και έπιναν μπίρες και περίμεναν τον οδηγό και τον συνοδηγό του οχήματος να τα ξεφορτώσουν. Όταν οι δυο άνθρωποι τα ξεφόρτωσαν, μόνο τότε πήγαν όχι για να βοηθήσουν αλλά για να πάρουν τα σακιά. Το επόμενο φορτίο αφού έμεινε μια ημέρα αναμένοντας κάποιους να πάνε να ξεφορτώσουν επέστρεψε πίσω. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν πήγαν να βοηθήσουν στο ξεφόρτωμα. Ενώ έχουν όχι μόνο αγροτικό αυτοκίνητο αλλά και αγροτικά μηχανήματα και θα μπορούσαν να πάνε να φορτώσουν κάνα σακί τόσο για τα δικά τους κοπάδια όσο και για των συχωριανών τους που ήταν καθηλωμένοι.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν κούνησαν ούτε το δαχτυλάκι τους ενώ ο τόπος καιγόταν. Αυτοί που δεν σταμάτησαν με τα αυτοκίνητα τους στις άκρες των δρόμων να σβήσουν έστω κι ένα θάμνο. Αυτοί που δεν έκοβαν καν ταχύτητα όταν προσπερνούσαν τους εθελοντές και τους προσκόπους που κατακαμένοι και με τα φτυάρια στα χέρια έσβηναν τα «καντηλάκια» στον Καϊάφα και στις άκρες του δρόμου. Αυτοί που το χεράκι τους μπήκε τη νύχτα στις αποθήκες που φύλαγαν οι πρόσκοποι με είδη πρώτης ανάγκης. Έγιναν και γάμοι τρικούβερτοι Δεν έλειψαν και τα μυστήρια με γάμους και νταούλια. Ενώ καιγόταν ο τόπος κάποιοι το μόνο που σκέφτονταν ήταν να μην αναβληθεί ο γάμος τους. Ακόμη και την τρίτη ή την τέταρτη μέρα της καταστροφικής φωτιάς. Και ενώ όλα καίγονταν, εκείνοι το μόνο που έκαναν ήταν να γλεντάνε στο γάμο των παιδιών τους Και τραγουδούσαν μέχρι τις 3 το πρωί και έπαιζαν τα όργανα Στις μέρες που ακολούθησαν έγιναν και άλλοι γάμοι με λουλουδοστολισμενα αυτοκίνητα να διασχίζουν τη Ζαχαρω κορνάροντας για τη χαρά και το ανάλογο κομβόι να χαίρεται το ίδιο, με φόντο τα καμένα βουνά και το γκρίζο τοπίο. Ένα χάδι σε ένα πληγωμένο τετράποδο Ένας γάιδαρος με εγκαύματα στα πλευρά και στο πρόσωπο. Τα μάτια πληγιασμένα. Σαν να μην βλέπει. Κάποιος συγχωριανός πλησιάζει. Τον χαϊδεύει Ήταν φοβισμένος όταν δέχθηκε το άγγιγμα του χεριού. Μόλις ο αγρότης πήγε να φύγει, ο Ντορής άρχισε να τον ακολουθεί. Eνα μοσχάρι με ευφυΐα «Ένα νεαρό μοσχάρι κυκλώθηκε από την φωτιά. Δεν ήξερε πού να πάει. Παντού φωτιά και ο τσοπάνης έσωζε μόνο όσα μπορούσαν να σωθούν. Και εκείνο μέσα στην αντάρα και τη φλόγα κατάλαβε τη δύναμη του. Πήρε φόρα και χτύπησε με δύναμη πολλές φορές με το κεφάλι του έναν κρουνό αυτοσχέδιου δοχείου-στέρνας νερού μέχρι να σπάσει. Κάθισε κάτω από τους πίδακες του νερού που ανέβλυσε, η φωτιά πέρασε από πάνω του και του προκάλεσε εγκαύματα, αλλά δεν το έκαψε ολοκληρωτικά. Είχε ακόμη ένα μεγάλο τραύμα στο κεφάλι από τα χτυπήματα. Ένας άλλος κτηνοτρόφος έσωσε τα πρόβατά του οδηγώντας τα μέσα στο χωράφι με τα καλαμπόκια, που δεν πιάνει εύκολα φωτιά.

Τα άγρια ζώα που δεν έφυγαν και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια α) Αγριογούρουνο τεράστιων διαστάσεων βρέθηκε απανθρακωμένο. Δεν είχε φύγει. Ήταν θηλυκό. Έμεινε εκεί για να σώσει τα νεογέννητά του. Μέχρι που το έπιασε η φωτιά ενώ υπερασπιζόταν τη ζωή. β) Ο κύριος Καραμανλής καταγράφεται από τις τηλεοπτικές κάμερες να χαιρετά τους αρχηγούς των ξένων εθελοντικών αποστολών που βοήθησαν στη Δασοπυρόσβεση. Τους χαιρέτησε όλους τους Ιταλούς, τους Γάλλους τους Ισραηλινούς τους Κύπριους τους Τούρκους τους Βούλγαρους και όλους όσους ξεχνάμε. Καθώς όμως χαιρετούσε όλους στη σειρά έκανε το αδιανόητο: Προσπέρασε μια γυναίκα με τη στολή της και τα διακριτικά της και έδωσε το χέρι του στον διπλανό της, ο οποίος όμως αντί να του δώσει το χέρι, του υπενθύμισε το αυτονόητο λέγοντας: «Όχι, κύριε, ΔΕΝ είμαι εγώ ο αρχηγός της ισπανικής αποστολής. Η κυρία δίπλα μου είναι!» Η οποία κυρία, όταν τελικά ο Έλληνας πρωθυπουργός αναγκάστηκε να διορθώσει την γελοιότητα και να μαζέψει τα αμάζευτα, του απάντησε δίνοντας το χέρι της: «Είναι τιμή μας που βοηθήσαμε τη χώρα σας».

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Σεπτέμβρης 2007 ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ ΜΕΡΟΣ (Γ): Οι άθλιοι της φωτιάς (Ό,τι δεν σκοτώνουν τα αστικά ΜΜΕ-ξαπάτησης, έρχονται να το αποτελειώσουν οι κυνηγοί) χωρίς πρόλογο Κυνηγοί: τίποτα λιγότερο από φονιάδες Οι κυνηγοί στην ευρύτερη περιοχή της καμένης Ηλείας έδωσαν ρεσιτάλ και κέρδισαν έναν ακόμη τίτλο αθλιότητας. Πριν καν σβήσουν οι καπνοί από τα τελευταία κούτσουρα στην καμένη γη και πριν κρυώσει λίγο το χώμα από τη λάβα της φωτιάς, εξορμούσαν κατά ομάδες και κυνηγούσαν όποιο πουλί περνούσε αναζητώντας πράσινο κλαρί.

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν τις εκλογές καταμετρήθηκαν πολύ νωρίς το πρωί τουλάχιστον 30 ντουφεκιές την κάθε μέρα στον Καϊάφα, στη Ζαχάρω και στα γύρω χωριά. Από μια άκρη του δρόμου κοντά στη Ζαχάρω σε ένα σημείο μαζεύτηκε μια χούφτα φρέσκα φυσίγγια. Σημειωτέον ότι έχει γίνει ανάκληση των αδειών κυνηγιού και το υπουργείο Γεωργίας, και κατά συνέπεια το Δασαρχείο και οι υπόλοιπες τοπικές εξουσίες αστυνομία, αγροφυλακή, νομαρχία, δήμοι, ήδη έπρεπε να έχουν προχωρήσει σε δέσμευση των κυνηγετικών όπλων. Κανείς όμως δεν έχει κάνει τίποτα. Δεν είναι ούτε καν κοινό μυστικό, γιατί οι τουφεκιές ακούγονται παντού, και τα καραούλια στήνονται ακόμη και στις άκρες των δρόμων. Παρ όλα αυτά, όταν κάποιοι ντόπιοι, οι πρόσκοποι και οι εθελοντές ζήτησαν από το δήμο Ζαχάρως να παρέμβει, οι αρμόδιοι έκλεισαν τα μάτια και τα αφτιά τους. Εξόφθαλμα καλύπτουν το νέο έγκλημα στη φύση λέγοντας «τι να κάνουμε με τους κυνηγούς; Δεν ακούνε κανέναν. Βγαίνουν και ντουφεκάνε. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι». Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι στο χωριό Μάκιστος, όπου δεν έχει απομείνει ούτε ένα πράσινο φύλο, ακούγονται μόνο λίγα τιτιβίσματα από περαστικά πουλιά. Κι όμως οι κυνηγοί στήνουν καρτέρια. Και όταν τους στριμώχνουν οι ντόπιοι γι αυτό που κάνουν, γίνονται ακόμη πιο ελεεινοί. Λένε χαρακτηριστικά: «Μια τέτοια δύσκολη ώρα αφήστε μας να κάνουμε το κέφι μας, αυτό που ξέρουμε τόσα χρόνια. Τώρα θα φύγουμε από εδώ. Θα πάμε να κυνηγάμε όπου έχει θηράματα»! Κατά τα άλλα, οι κυνηγετικοί σύλλογοι (δολοφόνων) δηλώνουν ότι σέβονται τη ζωή. Ωστόσο, αυτοί που κυνηγούσαν από τις 6.30 έως και τις 7.30 το πρωί στα καμένα είναι γνωστοί σε όλους τους συγχωριανούς τους, αλλά κανείς δεν είπε τίποτα. Είναι οι κυνηγοί που είχαν και ανάλογα οικολογικά σποτάκια στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς «Ο σύλλογος κυνηγών συμπαραστέκεται στους πληγέντες. Οι κυνηγοί δίπλα στη φύση. Να σώσουμε τη φύση, να προστατέψουμε τα δάση, να σώσουμε τα άγρια ζώα». Οι «λειτουργοί» των ΜΜΕ και άλλοι ήρωες Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους και αυτούς που βρέθηκαν από τις πρώτες στιγμές στις φλεγόμενες περιοχές είχαν μια ευκαιρία να δείξουν ότι δεν είναι πουλημένοι και ξετσίπωτοι. Είχαν την ευκαιρία να πουν την αλήθεια. Μπορούσαν να αφήσουν τα μικρόφωνα και να βοηθήσουν αρπάζοντας έστω μια κλάρα και σβήνοντας καμιά φωτιά σε γλάστρα. Αλλά δεν το έκαναν. Εκαναν όμως δεκάδες άλλα.

Άξιος ο τίτλος του αλήτη ρουφιάνου που φοράνε. Αναφερόμαστε σε αυτούς τους λειτουργούς της «εξημέρωσης» που με μικρόφωνα κολλημένα στο πρόσωπο των ανθρώπων που πάλευαν με τις φλόγες τούς ρωτούσαν αν πετάνε αεροσκάφη και ελικόπτερα και αν σβήνουν τη φωτιά μόνοι τους. Λες και δεν το έβλεπαν, δεν το ζούσαν Χρειαζόταν κάποιος να τους πει το αυτονόητο και το εξόφθαλμα αληθινό. Χρειαζόταν κάποιος να τους πει ότι δεν πετούσαν αεροπλάνα και ότι όσοι έσβηναν φωτιές το έκαναν μόνοι τους; Χρειαζόταν να τους πει κάποιος να βοηθήσουν; Αναφερόμαστε σε αυτούς που φώναζαν στον κόσμο πριν τα ζωντανά δελτίων ειδήσεων να μην είναι υποτονικοί αλλά να ουρλιάζουν από αγανάκτηση και τρόμο με αυτά που έζησαν και να ζητάνε βοήθεια απεγνωσμένα Τηλεοπτικό συνεργείο σε χωριό που έχει κυκλωθεί από τις φλόγες α) Σύνδεση με δημοσιογράφο από το πύρινο μέτωπο Θολό - Λέπρεο - Φασκομηλιά Νέα Φιγαλεία, ο οποίος συνομιλεί με τους κατοίκους που βρίσκονται στην εκκλησία του χωριού. Ενώ η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, πιάνει το κινητό του τηλέφωνο και ακούγεται να μιλάει με επιτακτικό ύφος σε κάποιον αρμόδιο επικεφαλής της πυροσβεστικής δύναμης. «Στείλε τώρα ένα ελικόπτερο εδώ να σώσεις τον κόσμο, τώρα. Είναι τόσοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι». Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του και μια μικρή μαθήτρια 12-13 χρόνων τον τράβηξε από το μανίκι: «Τι λες μωρέ; Μας κοροϊδεύεις, ρε μαλάκα. Πώς γίνεται και μιλάς; Αφού το κινητό σου είναι κλειστό» β) Στην ίδια περιοχή ένας άλλος δημοσιοκάφρος το έπαιξε μάγκας σε εθελοντές περιφρούρησης που φύλαγαν περιφερειακά το χωριό τους και έφυγε κάπως «τσαλακωμένος» και βρίζοντας. γ) Κάποιοι με κάμερα και φωτογραφική μηχανή καταγράφουν τα καμένα. «Στην άκρη ενός σπιτιού που όλα γύρω του έχουν καεί, τρεις γερόντισσες κάθονται στο κεφαλόσκαλο. Τι είναι αυτοί εκεί χάμω. Δημοσιογράφοι; Δεν θέλουμε αλλά τσόλια. Αρκετά είχαμε, χορτάσαμε. Τι ήρθανε τώρα; Να τραβάνε τα χάλια μας;»

Αναφερόμαστε στους δημοσιογράφους που κλείστηκαν μαζί με τους ντόπιους παράγοντες και τα μέλη του Ερυθρού Σταυρού σε ένα από τα μη καμένα σπίτια και έπαιρναν συνεντεύξεις και έκαναν τηλε-φιέστες. Βγήκαν σε όλα τα «παράθυρα», αλλά δεν βγήκαν ούτε μια βόλτα στον καμένα Μάκιστο. Σε αυτούς τους δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους που έκοψαν στον αέρα αγρότες και κτηνοτρόφους όταν κατήγγειλαν ότι τα φορτία με τις ζωοτροφές μοιράζονται με βάση τις ψήφους από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ή ότι το καλαμπόκι που έδιναν απλόχερα οι τράπεζες ήταν γεμάτο ψείρα. Ο ίδιος κτηνοτρόφος έψαχνε στα σκουπίδια και μάζευε σακιά με ξεραμένα καρβέλια ψωμί που οι κάτοικοι πέταξαν γιατί περίσσεψε (!) και τα υπολείμματα από τις σαλάτες τους για να ταΐσει τα κατσίκια του. Τι άλλο να έκανε, αφού οι ντόπιοι πολιτικοί παράγοντες του έλεγαν ότι δεν υπάρχει ζωοτροφή. Δεν χρειαζόταν να βοηθούν τόσο πολύ οι συγκεκριμένοι κύριοι δημοσιογράφοι, δίνοντας μάλιστα κανονικές θεατρικές παραστάσεις, παριστάνοντας τους σωτήρες και κάνοντας απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια από κλειστά (!) κινητά τηλέφωνα! Αναφερόμαστε σε αυτούς του κυρίους, εκ των Αθηνών, που τους ξεμπρόστιασε μια μαθήτρια μια χωριατόπουλα. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί όλοι. Δεν είμαστε ηλίθιοι αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι είμαστε.

Δασολόγοι Του Πύργου Ηλείας. Οι εφημερίδες του Πύργου πρόβαλαν μεν το θέμα αλλά όχι ως ζήτημα προτεραιότητας!!! Οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περισσότερα από 1.500.000 καμένα στρέμματα γης μόνο στην Πελοπόννησο. Το συνολικό καμένο έδαφος στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 2.500.000 στρέμματα. Την ίδια στιγμή που οι εκλογές καλύπτουν τα πάντα, οι φωτιές καίνε ακόμη δασικές περιοχές και το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει. Τα πρώτα επίσημα στοιχεία έρχονται σε «συνέντευξη» που πραγματοποιήθηκε στον Πύργο Ηλείας από τους Δασολόγους και δίνονται στη «δημοσιότητα» τα εξης στοιχεία για συγκεκριμένες πόλεις: Καμένες εκτάσεις Συνολικά : 935.125 στρέμ. Πύργος 376.980 180.386 δασικές και 196.594 αγροτικές Αμαλιάδα 139.338

63.100 δασικές εκτάσεις 76.237 αγροτικές Ολυμπίας 418.807 στρ 195.926 δασικά 222.881 αγροτικά -Από τα 8.300.000 ελαιόδεντρα έχουν καεί τα μισά! -Κάηκαν 6500 ζώα κτηνοτροφίας και άλλα τόσα οικόσιτα Άγνωστος ο αριθμός των καμένων άγριων ζώων. Όσα απέμειναν είναι άγνωστο σε ποιες νησίδες έχουν καταφύγει και πως αν πολλαπλασιαστούν θα διευρύνουν την ζώνη τους καθώς έξω από τις νησίδες είναι τα πάντα καμένα. -Κίνδυνος για τα 145000 ζώα κτηνοτροφίας που έχουν απομείνει καθώς δεν υπάρχουν χώροι στέγασης, σκιάσης και τροφής, πέραν της ξηράς που μεταφέρεται ως βοήθεια. -Τι θα γίνει με τις χορτολιβαδικές εκτάσεις που κάηκαν; Οι δασολόγοι ζήτησαν άμεση εφαρμογή της νομοθεσίας για τον χαρακτηρισμό εντός δυο μηνών των δασικών εκτάσεων. Το Παν. Θεσσαλονίκης έχει ήδη επεξεργαστεί τα στοιχεία και το πρόγραμμα αυτό μπορεί ( κατά wwf ) να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο δουλειάς από δασαρχεία Ν. Α και δήμους. Το κυνήγι θα πρέπει να απαγορευτεί εξ ολοκλήρου στο νομό. Στη συνάντηση εκφράστηκαν έντονοι φόβοι Φόβοι για ραγδαίες κλιματολογικές αλλαγές Αλλάζει η μορφολογία του νομού κατά 40%. Από τα καμένα οι 500000 στρέμματα είναι παντελώς αποτεφρωμένα. Δεν υπάρχει καν ξυλεία για την κατασκευή αντιδιαβρωτικών- αντιπλημμυρικών. Και αυτά είναι αδύνατον να συγκρατήσουν τους όγκους νερού που αναμένεται να διαβρώσουν τα εδάφη μέχρι να φτάσουν στις λεκάνες απορροής.

Απειλούνται τα χωριά ειδικά αυτά που βρίσκονται κάτωαπό ορεινούς όγκους, από διαβρωτικά φαινόμενα. Σε κόκκινο Αρχαία Ολυμπία Ζαχάρω Πύργος Αμαλιάδα. Ο καθηγητής του Γεωπονικού Αθηνών Παν. Ευθυμιάδης προτείνει : επαναφύτευση με νέα φυτά λεύκες, μουριές, συκιές γιατί αν υπάρξουν και του χρόνου φωτιές δεν θα ξαναφυτρώσει τίποτα. ( το χαρακτηριστικό της Ηλείας ωστόσο είναι η χαλέπειος πεύκη) και επαναφύτευση των ελαιοδέντρων. Η Ηλεία κινδυνεύει πλέον να καταστραφεί ολοκληρωτικά. «Εκφράζουμε τους φόβους μας πως είναι πιθανό να θρηνήσουμε και άλλες ανθρώπινες ζωές, να χάσουμε και άλλους οικισμούς και περιουσίες, τα ιστορικά μας μνημεία, την πολιτιστική εν τέλει κληρονομιά μας» Σε δυο συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στην Ηλεία υπό τον ΥΠΕΘΑ κ. Μεϊμαράκη, τον ΓΓ ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Κατσιγιάννη και τον Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας εκφράστηκε η πρόθεση του ΥΠΕΧΩΔΕ να αναλάβει εξ ολοκλήρου τις παρεμβάσεις στους ποταμούς : Αλφειό, Νέδα, Πηνειό, Πηνειακό Λάδωνα, Κλαδέο, Ακίδα και το ρέμα της Σοχιάς στην Αμαλιάδα. Η Ν. Α Ηλείας, από την δική της πλευρά αναλαμβάνει την ευθύνη των αντιπλημμυρικών έργων στους υπόλοιπους ποταμούς και χείμαρρους του Ν. Ηλείας. Έχει συμφωνηθεί ότι τα ανωτέρω έργα θα πρέπει να εκτελεστούν με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και να επιβλέπονται από επιτροπή που θα αποτελείται από μηχανικούς του ΥΠΕΧΩΔΕ, της ΠΔΕ και της ΝΑ Ηλείας. Σε πολλές περιοχές της Ηλείας, λόγω του ότι εμφανίζονται έντονα κατολισθητικά φαινόμενα ( Καλό Παιδί, Φρίξα, Αρήνη, Ανήλιο, Λέπρεο, Βουλιαγμένη,Πλατιάνα, Γκραίκα, Γρύλλος, Διάσελλα, Αγραπιδοχώρι, Βάλμη ) και έχουν ήδη προκαλέσει σοβαρά προβλήματα τόσο στους ίδιους τους οικισμούς όσο και στο οδικό δίκτυο. Τα φαινόμενα αυτά είναι αναμενόμενο να ενταθούν μετά την πρόσφατη καταστροφή. Γεννάται επομένως το ερώτημα πως θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση αυτή ( πιθανή μεταφορά οικισμών ή άλλο τι).

Έντονα κατολισθητικά φαινόμενα προβλέπεται, επίσης να σημειωθούν σε οικισμούς που βρίσκονται στις παρυφές λόφων ή βουνών και των οποίων κατεστράφη εντελώς η δασική βλάστηση με συνέπεια, λόγω και της φύσης των εδαφών (ψαμμιτικής ή αργιλικής συστάσεως) να κινδυνεύουν να πλημμυρίσουν ή να καταπλακωθούν κατοικίες. Κινδυνεύουν οικισμοί των Δήμων Αρχαίας Ολυμπίας,Ανδρίτσαινας, Σκιλλούντος, Ζαχάρως, Ωλένης, Πηνείας, Αμαλιάδας, Αλιφείρας, Ιάρδανου, Φιγαλείας, Φολόης και Πύργου. Προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα κατολισθήσεων και καθιζήσεων στο Επαρχιακό και λοιπό οδικό δίκτυο του Νομού απαιτείται η εκτέλεση σημαντικών έργων προστασίας όπως πρόσθετα τεχνικά έργα αποχέτευσης, τοίχοι αντιστήριξης,προστασία πρανών με συρματοκιβώτια κλπ. Ιδιαίτερος τεχνικός και διαχειριστικός χειρισμός επιβάλλεται για τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, λόγω των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου που τον περιβάλλουν, οι οποίοι λόγω των πυρκαγιών θα μεταφέρουν μεγάλη στερεοπαροχή. Ο κίνδυνος συνεπώς για τον ιερό χώρο είναι ορατός και άμεσος. Κίνδυνος επίσης υφίσταται και για τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αμαλιάδας και της Ζαχάρως.

ΜΑΚΙΣΤΟΣ...

ΚΑΗΚΕ ΤΟ ΠΛΑΤΑΝΙ ΜΑΣ κάηκαν τα όνειρα μας. Από το χωρίο Μάκιστος στην Αρτέμιδα υπάρχει (υπηρχε) ένα πλατάνι άνω των 300 350 ετών. Χρονολογείται από πριν από το 1700. Στεκόταν ενδιάμεσα στα γύρω χωριά και τα έβλεπε όλα. Δίπλα στην πέτρινη εκκλησία άκρη στον δρόμο. Δεν χώραγε στην πιο μεγάλη αγκαλιά ο κορμός του δέντρου αυτού. Και έγερνε από το βάρος και έπεφτε στα βράχια και ανασηκωνόταν και πέταγε από δυο σημεία προς τον ουρανό. Και οι κορμοί του χέρια σηκώνονταν ψηλά και το κεφάλι έπεφτε εμπρός. Σε αυτή τη θέση το βρήκε η φωτιά. σκοτωμένο το δέντρο όλο από τη φωτιά. Δεν πρόφτασε να φύγει. Μόνο ένα πέταγμα έκανε προς τα πάνω να σηκωθεί να τρέξει και έλιωσε μέσα του η ψυχή του Ο κορμός του είχε καεί όλως σαν να έχει λιώσει, από άκρη σε άκρη. Έβλεπες από μέσα του ουρανό. Στον πλάτανο αυτό έπαιξαν χιλιάδες παιδιά Κάποια από τα παιδιά αυτά έκλαιγαν σαν παιδιά που δεν κατάφεραν να σώσουν το πλάτανο τους και έλεγαν με πίκρα «Αν είχαμε τρέξει πιο γρήγορα μπορεί να μην είχε καεί το πλατάνι μας. Έπρεπε να το σώσουμε αλλά βλέπεις εδώ κάηκαν όλα» Για το σ. Διονύση και ολους τους αλλους/ες

κ-α

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ