Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται από τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη, η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή οποιοδήποτε μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ Κάθε γνήσιο αντίτυπο φέρει την υπογραφή του συγγραφέα Προσκυνώντας μια Γοργόνα Εικονογράφηση - Γκραβούρες: Μαρία Σπαγαδώρου Φιλολογική επιμέλεια, πρόλογος, κείμενο οπισθοφύλλου: Αγνή Χαραλάμπους Διορθώσεις: Παναγιώτης Αποστολάτος Εισαγωγή: Μαρία Σπανού-Μαυριτσάκη, Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου Κείμενο εσωτερικού οπισθοφύλλου: Μαριάνθη Καραΐσκου Ποίηση 2015 Αντώνης Περδικάρης Web page: www.perdikaris.gr E-mail: antonis@perdikaris.gr & 2015 CaptainBook.gr Σόλωνος 99, 10678 Αθήνα τηλ: 2103846805 - fax: 2103848269 www.captainbookondemand.gr e-mail: info@captainbook.gr ISBN 978-618-5058-39-5 CaptainBook.gr
Στην Ελεάννα
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΉ 9 ~ Τα παιδικά όνειρα ~ 11 ~ Πικροθάλασσο ~ 13 ~ Κόκκινο Τριαντάφυλλο ~ 15 ~ Τ όνειρο στα κύματα ~ 16 ~ Γοργόνα μου ~ 18 ΠΡΌΛΟΓΟΣ 21 ΜΈΡΟΣ 1ο 25 ~ Πώς να σ αφήσω ~ 27 ~ Ηλιαχτίδα ~ 29 ~ Ονειρογραφίες ~ 33 ~ Ραψωδίες ~ 35 ~ Φεγγαροδροσιά ~ 38 ~ Καντρίλιες ~ 41 ~ Προκήρυξη βροχής ~ 43 ~ Οπτασίες ~ 47 ~ Περιπλάνηση ~ 50 ~ Νοσταλγία ~ 51 ~ Το φιλί της σειρήνας ~ 53 ~ Τώρα που νυχτώνει ~ 55 ~ Αναδυομένη του Αρχιπελάγους ~ 56 ~ Ονειροκατασκευαστής ~ 59 ~ Ροπή ~ 61 ~ Έκλειψη ~ 63 ~ Αραξοβόλια ~ 64 ~ Χωρίς σκηνικά και πράξεις ~ 65 ~ Πρελούντιο ~ 67 ~ Μείνε ~ 69 ~ Αποχωρισμός ~ 71 ~ Η αντάμωση ~ 73 ~ Ονειροφαντασία ~ 77 ~ Οπτασία ~ 78 ~ Κόκκινο ~ 82 ~ Ζωγραφιά ~ 83 ~ Βήματα ~ 85 ~ Τρικυμία ~ 86 ~ Επέτειος ~ 89 ~ Άνοιγμα ~ 90 ~ Πεπρωμένο ~ 91 ΜΈΡΟΣ 2ο 95 ~ Ταξιδευτής ~ 97 ~ Πανσέληνος ~ 98 ~ Ανταύγειες ~ 99 ~ Πρελούντιο στην Ομίχλη ~ 101 ~ Πλάνη ~ 102 ~ Μίσεψες ~ 104 ~ Μη Φύγεις ~ 105 ~ Τρεμοσάλεμα ~ 108 ~ Ιχνογράφημα ~ 111 ~ Χίλια Όνειρα ~ 113 ~ Θάλασσες ~ 115 ~ Ειρήνη των Λαών ~ 116 ~ Σε Παράξενο Σκοπό ~ 118 ~ Γύρνα Πίσω ~ 119 ~ Λυκαυγές και Λυκόφως ~ 120 ~ Χίμαιρα ~ 121 ~ Βροχή ~ 122 ~ Φθινοπωρινή Απειλή ~ 123 ~ Δίνη ~ 125 ~ Παράσταση στη Βροχή ~ 127 ~ Ταξιδιωτικό ~ 130 ~ Ρεφρέν ~ 132 ~ Κόρη της Θάλασσας ~ 133 ~ Ώχρα ~ 135 ~ Δειλινό στην Ιθάκη ~ 136 ~ Μη μ αφήσεις ~ 138
~ Άχνα ~ 140 ~ Καληνύχτα ~ 141 ~ Παραίσθηση ~ 142 ~ Πόθος ~ 143 ~ Σκιά ~ 144 ~ Αποχαιρετισμός ~ 145 ~ Επιστροφή ~ 146 ~ Το Ταξίδι ~ 147 ~ Ύμνος ~ 148 ~ Αύγουστος ~ 150 ~ Θαλασσογράφημα ~ 152 ~ Αυθεντικότητα ~ 154 ~ Είδωλα ~ 155 ~ Ο Δρόμος ~ 157 ~ Νανούρισμα ~ 159 ~ Ανεμοφύσημα ~ 160 ~ Λησμοσύνη ~ 161 ~ Υπόηχος ~ 162 Εισαγωγή ΜΈΡΟΣ 3ο 163 ~ Αμηχανία ~ 165 ~ Θα σε περιμένω ~ 166 ~ Λήθη ~ 167 ~ Αύρα ~ 169 ~ Φιλί της θάλασσας ~ 170 ~ Προσμονή ~ 171 ~ Πριγκιπικό ~ 172 ~ Στεναγμός ~ 174 ~ Υπόσταση ~ 175 ~ Προσκυνώντας μια Γοργόνα ~ 179 ΕΠΊΛΟΓΟΣ 181 ~ Χλωμό Αστέρι ~ 183 ~ Σε Περίμενα ~ 185
~ Τα παιδικά όνειρα ~ Ένα γαλάζιο πουλί τριγυρνούσε στον κήπο στα φτερά του κρατούσε την πρωινή μ αγάπη τον πρωινό μου χτύπο Το πιασα στα χέρια να το φυλακίσω μα τον πρώτο έρωτα δεν τον φέρνεις πίσω Μου μεινε η χρυσόσκονη Από τα φτερά έλιωσε και χάθηκε μπάλα του χιονιά Τα παιδικά σου όνειρα ποτέ να μην αγγίξεις Είν άγγελοι ανάμεσα Στ αστέρια τ ουρανού [11]
Πουλιά είναι που χάνονται όταν τα φυλακίσεις και λιώνουνε και σβήνουνε σαν μπάλες του χιονιού Μαρία Σπανού-Μαυριτσάκη ~ Πικροθάλασσο ~ Σε τούτη την πικρή γωνιά Που ρίζωσ η ζωή μου, Σαν το λιθάρι στέκομαι Στην άκρη του γιαλού σου Το κύμα σ έρχεται κρυφά Κι ολημερίς με ζώνει μαράζι η αγάπη σου που το κορμί μου λιώνει Κι όπως ο βράχος δέρνεται στου πέλαγου την άκρη και γίνεται χιλιότρυπος μα το γλυκοφιλάει έτσι κι εγώ καρτερικά τη νιότη θα ξοδιάσω σ αυτό το πικροθάλασσο που με αποζητάει [12] [13]
Πικρό μαράζ η αγάπη σου που το κορμί μου λιώνει και το φιλί παράπονο γλυκό που δεν τελειώνει Μαρία Σπανού-Μαυριτσάκη ~ Κόκκινο Τριαντάφυλλο ~ Το κίτρινο, το μπλε το κόκκινο και τ άσπρο χορεύουν στου σπιτιού μου την αυλή τη νύχτα κατεβαίνει κι ένα άστρο και φαίνεται η νύχτα χαραυγή Το άστρο είσ εσύ που κατεβαίνεις κι ο κήπος μου γεμίζει με χαρά χαϊδεύεις τα λουλούδια και σωπαίνεις σιγά - σιγά μιλά με τα πουλιά και κόκκινο τριαντάφυλλο μου φέρνεις από του κήπου την τριανταφυλλιά Ζηλεύω τα λουλούδια που χαϊδεύεις ζηλεύω που μιλάς με τα πουλιά το κόκκινο τριαντάφυλλο που φέρνεις μαχαίρι που ματώνει την καρδιά Μαρία Σπανού-Μαυριτσάκη [14] [15]
~ Τ όνειρο στα κύματα ~ Τα κουπιά φτερώνουνε ασημιά αστράφτουν στάζουν φως στα κύματα και ξαναβουτούν Πίσω η θάλασσα κυλά μ αγκαλιά τον ήλιο κι όλα στη βαρκούλα μας μας χαμογελούν Ρίξε την αγάπη μας δόλωμα στ αστέρια που αναβοσβήνουνε στα βαθιά νερά τη ζωή μας πήραμε μες στα δυο μας χέρια τ όνειρο στα κύματα μας χαμογελά Μαρία Σπανού-Μαυριτσάκη Άρχισε το σούρουπο στη μικρή μας βάρκα τ αφανέρωτα πουλιά άκου κελαηδούν Δυο ψαρόβαρκες κυλούν στ απαλό χρυσάφι κι όλα την αγάπη μας τώρα τραγουδούν [16] [17]
~ Γοργόνα μου ~ Πανέμορφο πλάσμα εσύ, Γοργόνα, ομορφιά εξωτική, με βλέμμα προς τη θάλασσα θλιμμένο για τον έρωτά σου τον χαμένο. Εσύ ξελογιάστρα, κόρη Ωκεανών, σύμβολο φόβου ναυτικών, την αγάπη δεν μπορείς να κατακτήσεις αν πόδια ανθρώπου δεν αποκτήσεις, για να ζήσεις με τον πρίγκιπά σου τον αγαπημένο, έχεις τούτο το μυστικό μέσα σου κρυμμένο, μέσα στα βάθη της ψυχής, και περιμένεις στην άκρη της ακτής, μήπως αυτός μια μέρα φανεί και σου χαρίσει το πιο γλυκό φιλί, με την απαράμιλλή σου ομορφιά, Γοργόνα, θα σε προσκυνούν παντοτινά. Χρυσά μακριά μαλλιά και λέπια στην ουρά, σώμα γυναίκας αισθησιακό σε θαλάσσιο τοπίο ειδυλλιακό, ονειρευόσουν, Γοργόνα, τον έρωτα να ζήσεις, να σε αγαπήσουν και να αγαπήσεις. Λαχταρούσες την αθάνατη των ανθρώπων ψυχή, έπρεπε όμως ανθρώπινο να έχεις κορμί, και ο πρίγκιπας να σε ερωτευτεί, σε αντάλλαγμα με τη μαγευτική σου φωνή! Και έτσι πόδια ανθρώπου αποκτάς μα σε κάθε σου βήμα φρικτά πονάς, αντέχεις, υπομένεις, γιατί αγαπάς πολύ, πρέπει ο πρίγκιπας να σε παντρευτεί και τότε αιώνια θα ζει και η δική σου ψυχή. Γι αυτόν όμως είσαι μία φίλη καλή, άλλη κοπέλα θέλει να παντρευτεί, και εσύ, καταδικασμένη να γίνεις της θάλασσας κύμα, πρέπει ο πρίγκιπας να γίνει το δικό σου θύμα, ώστε τη μοίρα σου να αλλάξεις και την ανθρώπινη φύση να ξεχάσεις, όμως στο τέλος θα μετανιώσεις δεν θα δεχτείς να τον σκοτώσεις, [18] [19]
θα βουτήξεις μέσα στο βαθύ θαλασσινό νερό και θα μεταμορφωθείς σε Αερικό! Και ας έγινες, Γοργόνα μου, Αερικό, μέσα σε έναν κόσμο μαγικό, εγώ εσένα παντοτινά θα ΠΡΟΣΚΥΝΩ! Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου (Συγγραφέας παραμυθιών - Μεταφράστρια Λογοτεχνίας) ~ ΠΡΌΛΟΓΟΣ ~ Ο ποιητής Αντώνης Περδικάρης, νιώθοντας μια έντονη εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί, καταλήγει στην ποίηση, γιατί έχει τη λογοτεχνική ικανότητα. Γνωρίζει να χειρίζεται πολύ καλά την τεχνική του στίχου, τον λόγο και την ελληνική γλώσσα! Μα πάνω απ όλα έχει το χάρισμα να ξετυλίγει με μαεστρία το κουβάρι του πλούσιου εσωτερικού του κόσμου, περίτεχνο υφαντό στα πόδια του αναγνώστη. Μας οδηγεί σ ένα μαγικό ταξίδι, συγκλονιστικό και τόσο ζωντανό που θαρρείς ακούς την ανάσα του κύματος, το κρώξιμο των γλάρων, μυρίζεις την αρμύρα κι αισθάνεσαι το χάδι της θαλασσινής αύρας. Θα λεγα ότι ο Αντώνης Περδικάρης είναι ο ποιητής της Θάλασσας! Όμως προχωρώντας διαπιστώνω ότι στους στίχους του απλώνει την Αγάπη, αληθινή, αγνή, [20] [21]
άδολη, πέπλο αραχνοΰφαντο, για να ζεστάνει τη δική του ψυχή, τη μοναξιά του, αλλά και αυτή του αναγνώστη, γιατί έχει το χάρισμα να ταυτίζεται και να γίνεται ένα με αυτόν! Αλλά, όλη αυτή η αναζήτηση της Αγάπης, ο διακαής του πόθος να τη συναντήσει, μήπως του δίνει τον τίτλο του ποιητή της Αγάπης; Κι ύστερα είναι το Όνειρο, που, ντυμένο με την όμορφη, ξεχωριστή γραφίδα του ποιητή, κυριαρχεί παντού. Αποτυπώνεται ένας ολόκληρος φανταστικός, ονειρικός κόσμος με κάποιες πινελιές εξωπραγματικές! Το όνειρο, επίσης, με τις πραγματικές του διαστάσεις, κινεί τα νήματα της ατέλειωτης αναζήτησης και δυναμώνει τη θέληση και το κουράγιο για τη συνάντηση με την Αγάπη... Τελικά, ο Αντώνης Περδικάρης είναι: Ο ποιητής της Θάλασσας! Ο ποιητής της Αγάπης! Ο ποιητής του Ονείρου! Η Γοργόνα ταυτίζεται και με τα τρία: τη Θάλασσα, την Αγάπη, το Όνειρο! Είναι μια Γοργόνα που τη σέβεται, την έχει τοποθετήσει πολύ ψηλά μέσα στην ψυχή του. Σκύβει με δέος κι ευλάβεια και την προσκυνά... Ωστόσο δεν παύει ποτέ να την αναζητά: «Άλλη μια μέρα ξημέρωσε κι εγώ σ αγαπώ και σου γράφω...» Ο ποιητής πλανιέται μεσοπέλαγα, ψάχνει παντού και στο τέλος φτάνει κουρασμένος σε μαλακές αμμουδιές ονείρων, όπου το κύμα πηγαινοέρχεται κι επαναλαμβάνει ξανά και ξανά: «Σ αγαπώ και σου γράφω... σ αγαπώ και σου γράφω...» Συγκλονισμένοι από τη δύναμη της Αγάπης, τα αμέτρητα, ποικίλα συναισθήματα του ποιητή, που μας κατακλύζουν, το Όνειρο, που σκιρτά μέσα μας, τη γαλάζια Θάλασσα, που σμίγει με τον δικό μας εσωτερικό ουρανό, σκύβουμε με δέος και προσκυνούμε τη Γοργόνα! «Προσκυνώντας μια Γοργόνα», λοιπόν, ας συνεχίσουμε παρέα με τον ποιητή ν αρμενίζουμε στα πέλαγα... «Να κρατήσουμε τ όνειρο μες στου δειλινού το δαχτυλίδι, στο περιγιάλι με τις ανταύγειες...» Και... σίγουρα θα τη βρούμε την Αγάπη! Αγνή Χαραλάμπους Φιλόλογος - δημοσιογράφος - συγγραφέας [22] [23]
Μέρος 1ο
~ Πώς να σ αφήσω ~ Κι αν χαθείς νύχτες αξημέρωτες γκρίζες. Κι αν διαβείς έριξα μια πέτρα στο γιαλό, φεγγαριού στάχτες ερώτων καπνό, συναξάρια περασμένων εποχών να κεντούν δάκρυα διάσπαρτ αστέρια. Σε ζητώ, πάλι στους στίχους μου σαν μετρώ ύστερα ταξίδια που περνούν και καπνίζουν. Κι αν πετά, τρέχει τ αγέρι στον καιρό, σαν τρελό κύμα το κύμα στην αρμύρα του χρόνου, καρτερώ μέσα σε κάποια ξεχασμένη νοσταλγία. [27]
~ Ηλιαχτίδα ~ Ζωή είναι τα μικρά μας όνειρα, τα σύντομα... Βήμα - βήμα ξεμακραίνουν κι εμείς τα ακολουθούμε! Ακόμα μια νύχτα που σ αγαπώ και σου γράφω γλυκιά οπτασία, χλωμή μου Κόρη... Κι όταν καπνίσει καράβι φέρνοντας ελπίδα στον φάρο Και το πρωί πριν καν ο Ήλιος βγει Αχ χελιδόνι μου, που πετάς σε πανέρημους λόφους Σαν ο Ήλιος βγαίνει, αχ και να ήμουν αχτίδα του να σε κεντήσω. Αρμύρα του Αιγαίου στο αμύριστο βήμα σου. Αχ και να ήμουν Αερικό, ολόδροσο αεράκι στα πόδια σου. Παραμυθένια κρυφή αγάπη, μη χαθείς μες στο φως, γίνε Μαργαρίτα που λάμπει, παπαρούνα στο λιβάδι. Μη φύγεις και πώς ν αρνηθώ τη σκιά της [28] [29]