Γνωρίζω την πατρίδα μου

Γνωρίζω την πατρίδα μου Ένα ηλεκτρονικό περιοδικό από τους μαθητές του Γ 1 Α Δημοτικό Σχολείο Έγκωμης Κ.Α 2014-2015

Πώς δουλέψαμε για το περιοδικό μας. Εργαστήκαμε για τη χρονική περίοδο από 7 Ιανουαρίου μέχρι 6 Φεβρουαρίου. Μελετήσαμε κείμενα με ιστορικά γεγονότα σχετικά με την τουρκική εισβολή. Διαβάσαμε λογοτεχνικά κείμενα, ποιήματα, τραγούδια σχετικά με τα κατεχόμενα. Συζητήσαμε με τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Ψάξαμε πληροφορίες στο διαδίκτυο. «Επισκεφτήκαμε» τα κατεχόμενα μέρη μας μέσα από το google earth. Μελετήσαμε το σχολικό άτλαντα και εντοπίσαμε τις κατεχόμενες πόλεις και χωριά μας, αλλά και το χωριό της καταγωγής μας. Ακούσαμε και μάθαμε τραγούδια που γράφτηκαν για την εισβολή και τα κατεχόμενα. Διασκευάσαμε τραγούδια και ποιήματα. Εκτός από τη δασκάλα μας, κάναμε μάθημα με τη μαμά μαθητή της τάξης μας που είναι φιλόλογος στο κοντινό μας γυμνάσιο. Δουλέψαμε ατομικά και ομαδικά με πολύ κέφι και όρεξη.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Ήταν κάποτε ένα πανέμορφο νησί στη Μεσόγειο Θάλασσα που το έλεγαν Κύπρο. Το νησί αυτό το ζήλεψαν πολλοί λαοί και ήθελαν να το κατακτήσουν. Οι Άγγλοι ήταν κάποιοι από αυτούς, οι οποίοι έφυγαν από την Κύπρο όταν τελείωσε ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. Το 1960 η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος. Δυστυχώς όμως αυτή η ελευθερία δεν κράτησε για πολύ.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Στις 15 Ιουλίου το 1974 η Χούντα των Αθηνών ανέτρεψε τον τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ, με το προδοτικό πραξικόπημα. Εκρήξεις ακούστηκαν στη Λευκωσία και το προεδρικό μέγαρο έπιασε φωτιά. Οι άνθρωποι φοβισμένοι άκουγαν στα ραδιόφωνά τους τις ειδήσεις.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Το πραξικόπημα έδωσε την αφορμή στους Τούρκους, λίγες μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου, να επιτεθούν στην Κύπρο, πραγματοποιώντας την πρώτη τουρκική εισβολή. Η δικαιολογία τους ήταν η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. Οι κάτοικοι της Κύπρου παρακολουθούσαν με φόβο και αγωνία τα πολεμικά καράβια των Τούρκων να πλησιάζουν την Κερύνεια και τα αεροπλάνα τους να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές με όπλα.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Πολλές ήταν οι συνέπειες αυτής της φρικτής εισβολής. Διακόσιες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι διώχτηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και έγιναν πρόσφυγες. Πολλοί από αυτούς έμειναν για μήνες σε αντίσκηνα ζώντας κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Αρκετοί πρόσφυγες έφυγαν από την Κύπρο και έφτιαξαν τη ζωή τους στο εξωτερικό.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Χίλιοι εννιακόσιοι δεκαοχτώ άνθρωποι συνελήφθηκαν από τους Τούρκους και από τότε αγνοείται η τύχη τους. Οι συγγενείς των αγνοουμένων περιμένουν εδώ και σαράντα ένα χρόνια να μάθουν τι έγιναν οι αγαπημένοι τους. Τα τελευταία χρόνια μετά από έρευνες, έχουν αποκαλυφθεί μαζικοί τάφοι αγνοουμένων. Οι συγγενείς τους μετά από σαράντα ένα χρόνια τους κάνουν, τώρα πια, μνημόσυνα.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Όταν έγινε η τουρκική εισβολή, αρκετοί άνθρωποι δε θέλησαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους και παρέμειναν στα κατεχόμενα. Αυτοί είναι οι εγκλωβισμένοι, οι οποίοι αρχικά ήταν γύρω στις 20 χιλιάδες, αλλά τώρα είναι πολύ λιγότεροι από χίλιοι. Στο Ριζοκάρπασο λειτουργεί και ελληνικό σχολείο για τους εγκλωβισμένους μαθητές μας.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Η τουρκική εισβολή έφερε μεγάλο πλήγμα στην οικονομία της Κύπρου. Χάθηκαν εκατομμύρια λίρες από την καταστροφή και τις απώλειες στη γεωργία και στην κτηνοτροφία, από τα εμπορεύματα που έμειναν στις αποθήκες του λιμανιού της Αμμοχώστου, από εργοστάσια και βιοτεχνίες που έπεσαν στα χέρια των κατακτητών. Μεγάλο πλήγμα δέχτηκε και ο τουρισμός με την κατάχτηση της Κερύνειας και της Αμμοχώστου.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Μετά την τουρκική εισβολή οι Κύπριοι με τη θέληση και την εργατικότητά τους προσπάθησαν να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Δυστυχώς λίγα χρόνια μετά, στις 15 Νοεμβρίου του 1983, οι Τούρκοι προχώρησαν σε ανακήρυξη κράτους στα κατεχόμενα. Κανένα κράτος, εκτός από την Τουρκία, δεν το αναγνώρισε. Εμείς καταδικάζουμε το ψευδοκράτος και ζητούμε την δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος.

Γνωρίζοντας την ιστορία της πατρίδας μας Μια σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Κύπρου είναι και η 1 η Μαΐου του 2004, όταν η Κύπρος εντάχθηκε στη μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής ένωσης.

Αντιστοίχισε τις λέξεις με τη σημασία τους. τουρκική εισβολή πρόσφυγες πραξικόπημα αγνοούμενοι εγκλωβισμένοι ψευδοκράτος Άνθρωποι που χάθηκαν και δεν ξέρουμε τι τους έχει συμβεί. Οι Τούρκοι εισέβαλαν/ μπήκαν με τη βία και τα όπλα στη χώρα μας. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να τρέξουν προς φυγήν, δηλαδή να φύγουν αναγκαστικά, με τη βία των όπλων, από τα σπίτια τους. Το κράτος που εμείς θεωρούμε ψεύτικο και που δεν αναγνωρίζεται από άλλα κράτη. Άνθρωποι που μετά την τουρκική εισβολή έμειναν να ζήσουν στα κατεχόμενα. Η χούντα με το στρατό ξεσηκώθηκαν εναντίον του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας

Εκείνο το καλοκαίρι του 1974 προσθέσαμε και καινούριες λέξεις στο λεξιλόγιό μας. Μέσα στο κρυπτόλεξο κρύβονται δέκα από τις λέξεις που ο πόλεμος έφερε στη ζωή μας. Δοκιμάστε να τις βρείτε. A Ε Ρ Ω Α Π Ο Β Α Σ Η Κ Λ Ε Ρ Η Ε Ι Σ Β Ο Λ Η Φ Δ Σ Α Ω Β Ν Δ Ρ Ξ Κ Α Τ Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α Β Μ Τ Ζ Π Ρ Ο Σ Φ Υ Γ Ε Σ Υ Θ Κ Λ Ε Λ Τ Α Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Ο Ι Τ Μ Β Ε Γ Κ Λ Ω Β Ι Σ Μ Ε Ν Ο Ι Α Ι Χ Μ Α Λ Ω Τ Ο Ι Σ Τ Η Β Π Κ Σ Υ Ν Ο Ι Κ Ι Σ Μ Ο Σ Γ Ι Φ Δ Ρ Ψ Ε Υ Δ Ο Κ Ρ Α Τ Ο Σ Ψ Σ Ο Γ Π Δ Ι Χ Ο Τ Ο Μ Η Σ Η Χ Θ

Ως πότε Θεέ μου! Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που η μισή πατρίδα μας, η όμορφη μας Κύπρος, σκλαβώθηκε στους εχθρούς. Οι κάτοικοί της, πρόσφυγες κι αγνοούμενοι περιμένουν την ώρα να γυρίσουν πίσω στα χωριά και στις πόλεις τους. Να ξυπνήσει η όμορφη Κερύνεια, να γεμίσουν κόσμο τα ξενοδοχεία και οι παραλίες της. Να θαυμάσουμε ξανά το όμορφο κάστρο της. Να περπατήσουμε στα χώματα του καταπράσινου Πενταδάχτυλου. Να χαρούμε το μυρωμένο αέρα και τα δροσερά νερά της Λαπήθου, του Καραβά και της Μόρφου. Να γεμίσουν ανθρώπους τα ξανθά ακρογιάλια και τα ξενοδοχεία της Αμμοχώστου. Να γυρίσουν οι ανεμόμυλοι. Να στολιστεί η πόλη για τη μεγάλη γιορτή. Να ζωντανέψουν οι καταπράσινοι λόφοι και τα δαντελωτά ακρογιάλια της Καρπασίας. Να συναντήσουμε τους μαρτυρικούς εγκλωβισμένους του Ριζοκαρπάσου. Να γεμίσει με φωνές η πλατεία του Αποστόλου Αντρέα. Να κτυπήσουν ξανά οι καμπάνες του Αγίου και να πανηγυρίσουμε σαν πρώτα. Ως πότε Θεέ μου αυτές οι ομορφιές θα είναι σκλαβωμένες; Ως πότε τα σπίτια μας θα τα χαίρονται οι άλλοι; Τα θέλουμε. Είναι δικά μας. Μαρία Κολατσή

Ως πότε Θεέ μου...... η Αμμόχωστος να παραμένει μια «πόλη φάντασμα»;... οι Τούρκοι να κρατούν το 37% της Κύπρου μας;... τα κατεχόμενα μέρη μας να στενάζουν κάτω από την μπότα του καταχτητή;... οι Τούρκοι να μετατρέπουν τις εκκλησίες μας σε στάβλους;... οι κατακτητές να καταστρέφουν τα ιστορικά μας μνημεία;... η Λευκωσία θα είναι μοιρασμένη;... Θα περιμένουμε να πάμε ελεύθερα στα κατεχόμενα μέρη μας;

Ως πότε Θεέ μου...... να αγνοείται η τύχη αγαπημένων μας ανθρώπων;... οι Τούρκοι θα κρατούν τα κάστρα και τις πανέμορφες παραλίες μας;... να ζούμε μακριά από τα σπίτια και τα περιβόλια μας;... να χρειάζεται να δείχνουμε το διαβατήριό μας για να πάμε στα μέρη μας;... να κοιτάζουμε από μακριά τον σκλαβωμένο Πενταδάχτυλο;... θα καταπατούνται τα ανθρώπινά μας δικαιώματα;

Ακροστιχίδα της λέξης ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1. Π... 2. Ρ... 3. Ο... 4. Σ... 5. Φ... 6. Υ... 7. Γ... 8. Α... 9. Σ... Οδηγίες: 1. Έγινε στη Κύπρο το 1974 με τους Τούρκους και έφερε δυστυχία και καταστροφή. 2. Κατεχόμενο χωριό της Καρπασίας στο οποίο λειτουργεί ελληνικό σχολείο. 3. Με αυτά πολεμούν οι στρατιώτες. 4. Τούρκοι... Εισέβαλαν με τα όπλα στην Κύπρο μας. 5. Συναίσθημα που ένιωσαν οι άνθρωποι το 1974. 6. Οι Ελληνοκύπριοι στρατιώτες, το 1974, προσπάθησαν να... την πατρίδα μας. 7. Ο άμαχος πληθυσμός σε ένα πόλεμο. 8. Κατεχόμενη πόλη της Κύπρου, γνωστή ως «πόλη φάντασμα». 9. Οι πρόσφυγες τα εγκατέλειψαν με τη βία.

Ακροστιχίδα της λέξης ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ Οδηγίες: 1. Μία από τις κατεχόμενες πόλεις της Κύπρου. 2. Είναι οι άνθρωποι που από το 1974 αγνοείται η τύχη τους. 3. Αυτοί εισέβαλαν στο νησί μας το 1974. 4. Έγινε στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974. 5. Λέμε και έτσι τα καταστραμμένα σπίτια. 6. Με αυτά πυροβολούσαν οι Τούρκοι. 7. Είναι του Αποστόλου Αντρέα και βρίσκεται στην Καρπασία. 8. Αυτοί παρέμειναν μέχρι και σήμερα στα σπίτια τους στα κατεχόμενα. 9. Ένας από της ηγέτες των Τουρκοκυπρίων. 10. Κατεχόμενη πόλη της Κύπρου. 1. Κ... 2. Α... 3. Τ... 4. Ε... 5. Χ... 6. Ο... 7. Μ... 8. Ε... 9. Ν... 10. Α...

Ακροστιχίδα της λέξης ΠΟΛΕΜΟΣ 1. Π... 2. Ο... 3. Λ... 4. Ε... 5. Μ... 6. Ο... 7. Σ... Οδηγίες: 1. Οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους. 2. Με αυτά πολεμούν οι στρατιώτες. 3. Κατεχόμενο χωριό της επαρχίας Κερύνειας. 4. Αυτοί που μέχρι και σήμερα παραμένουν στα κατεχόμενα. 5. Κατεχόμενη κωμόπολη της Κύπρου γνωστή για την παραγωγή εσπεριδοειδών. 6. Τον φέρνει ο πόλεμος. Συνώνυμο της μεγάλης καταστροφής. 7. Χτίστηκαν μετά τον πόλεμο για να κατοικήσουν σε αυτούς οι πρόσφυγες.

Ακροστιχίδα της λέξης ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ Οδηγίες: 1. Με αυτό καταδικάζουμε το ψευδοκράτος και το παραδίδουμε συνήθως στα Ηνωμένα Έθνη. 2. Αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν και να ζουν στα κατεχόμενα μέρη μας. 3. Τον εθνικό... τον ψάλουμε στην έπαρση της σημαίας. 4. Οι Τούρκοι με την εισβολή τα καταπάτησαν. 5. Συνδέει τις ελεύθερες περιοχές με τα κατεχόμενα. 6. Μια κατεχόμενη πόλη μας. 7. Εκεί λειτουργεί σχολείο, στα κατεχόμενα. 8. Ακόμα μία κατεχόμενη πόλη μας. 9. Αυτοί έκαναν εισβολή στην Κύπρο το 1974. 10. Ο Πενταδάκτυλος είναι η κατεχόμενη... της Κύπρου. 11. Δημιουργήθηκαν για να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες. 1. Ψ... 2. Ε... 3. Υ... 4. Δ... 5. Ο... 6. Κ... 7. Ρ... 8. Α... 9. Τ... 10. Ο... 11. Σ...

Γράμμα στο λιμανάκι της Κερύνειας της Αγνής Παπανδρέου Αγαπητό λιμανάκι της Κερύνειας, Είμαι η Αγνή, ένα παιδάκι που ζει στην Λευκωσία. Είμαι 8 χρονών. Σου γράφω αυτό το γράμμα επειδή άκουσα πολλά για εσένα. Ας πούμε για το όμορφο κάστρο σου και το όμορφο λιμανάκι σου. Πήγα στο κάστρο σου, ανέβηκα ως την κορυφή με τους γονείς μου. Πέρασα πολύ ωραία και εύχομαι να έρθω πάλι στο κάστρο σου και στο λιμάνι σου. Ξέρω όλη την ιστορία σου και είναι πολύ λυπητερή. Είναι πολύ άδικο τόσα όμορφα μέρη να μας τα κρατούν οι Τούρκοι. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στο αγαπημένο λιμανάκι συγκινήθηκα επειδή το έβλεπα από κοντά. Έκλαψα τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήταν όνειρο που έβλεπα από κοντά αυτά για τα οποία μου μιλούσαν οι γονείς μου από μικρή. Εύχομαι μια μέρα όλα τα σκλαβωμένα μέρη μας να ελευθερωθούν και να έρθουν πάλι στα χέρια μας. Γεια σου όμορφο λιμανάκι της Κερύνειας, εύχομαι στην επόμενη μας συνάντηση μας να είσαι ελεύθερο και χαρούμενο!!!

Είμαι ο Πενταδάχτυλος και διηγούμαι την ιστορία μου του Άγγελου Αλεξανδρίδη Αγαπητέ Πενταδάχτυλε, Το όνομά μου είναι Άγγελος. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να θυμηθείς πως ένιωθες πριν 40 χρόνια. Πώς αντέχεις τόσα χρόνια να σε κρατούν οι Τούρκοι; Δεν θυμάσαι που τα παιδιά έρχονταν πάνω στη ράχη σου και άκουγες συνεχώς γέλια; Που οι άνθρωποι ερχόντουσαν πάνω σου και έκαναν πικνίκ; Που τα παιδιά έτρεχαν, έπαιζαν, γελούσαν και έτρωγαν πάνω στο καταπράσινο γρασίδι σου; Που οι ενήλικες περνούσαν καλά μαγειρεύοντας με τους γιους τους; Ελπίζω όλα πάνω σου να είναι ακόμα ίδια. Ελπίζω να αντέχεις τα τόσα πολλά βασανιστήρια των Τούρκων γιατί οι άνθρωποι σε αγαπάνε για το ότι είσαι πολύ όμορφο βουνό. Είμαι σίγουρος πως κάποτε αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει και θα είσαι πάλι ελεύθερο βουνό και θα μπορούμε να έρθουμε πάλι πάνω σου. Ελπίζω να μην το πάθει καμία άλλη χώρα αυτό, γιατί όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να είναι ελεύθεροι!

Είμαι η Κερύνεια και διηγούμαι την ιστορία μου της Αντριάνας Παπακώστα Γεια σας, είμαι η Κερύνεια και σήμερα θα σας διηγηθώ την ιστορία μου : Θυμάμαι πριν τις 20 Ιουλίου του 1974 τους ανθρώπους από την Κύπρο, τους τουρίστες και τους περαστικούς ναυαγούς που κατέληγαν στην αμμουδιά μου. θυμάμαι τα παιδιά που κολυμπούσαν στην καταγάλανη μου θάλασσα και πλατσούριζαν με τα μπρατσάκια τους στα ξέβαθα κάνοντας κάστρα με τη βρεγμένη μου άμμο. Και πώς ήταν αυτή η μελωδική μουσική που άκουγα από τις ταβέρνες τα ήρεμα βράδια όλων των εποχών; Όμως δυστυχώς ήρθε εκείνη η μέρα! 20 Ιουλίου 1974! Η μέρα που η μπότα των Τούρκων πάτησε στις ωραίες αμμουδιές μου! Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Εκείνη τη μέρα η άμμος μου γέμισε αίμα και ένιωθα τον φόβο των ανθρώπων που έτρεχαν για να γλυτώσουν! Πάρα πολλοί πρόσφυγες, αγνοούμενοι και εγκλωβισμένοι! Ένιωθα σαν να μου ξερίζωναν την καρδιά μου. Σαν να πυροβολούσαν εμένα αντί τους καημένους τους φίλους μου τους ανθρώπους! Κι αυτή η άκαρδη πράξη που έκαναν κάποιοι άνθρωποι κατάφερε να καταστρέψει με τις βόμβες και τα αεροπλάνα τους εμένα! Και τις κολλητές μου επίσης, την Αμμόχωστο και την Ακανθού! Και στο φίλο μου τον Πενταδάκτυλο σκάλισαν τη σημαία του ψευδοκράτους! Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν στις 20 Ιουλίου δεν γιορτάζουν τα γενέθλια τους τόσο χαρούμενα. Εύχομαι κάποτε να με αφήσουν ελεύθερη και όλοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους! Με πολλή αγάπη, η Κερύνεια σας!

Είμαι ένα κυκλάμινο στον Πενταδάκτυλο και διηγούμαι την ιστορία που έζησα στην εισβολή της Μαρίνας Χατζηπιερή Γεια σας, είμαι ένα κυκλάμινο στον Πενταδάκτυλο και θα σας διηγηθώ τι έζησα στις 20 Ιουλίου του 1974, όταν οι Τούρκοι έκαναν την εισβολή. Λοιπόν αρχίζω. Κάπου σε κάποια πανέμορφα χωριά, πόλεις και παραλίες ζούσαν παιδιά και μεγάλοι που πλατσούριζαν στο νερό, ζύμωναν ψωμιά και έκαναν άλλες διασκεδαστικές δραστηριότητες. Ήταν πολύ αγαπημένοι και ένιωθαν ότι ήταν αδέλφια!!! Ξαφνικά, όπως ζύμωναν και πλατσούριζαν στο νερό, ήρθαν οι Τούρκοι με τα τανκς, τα πλοία και τα όπλα τους. Άρχισα να κλαίω, να κλαίω ασταμάτητα και ένοιωσα να μου σπαράζουν την καρδιά. Έβλεπα τα παιδιά να φεύγουν από τα σπίτια τους και λυπόμουν πολύ. Βόμβες έπεφταν από τον ουρανό και προσγειώνονταν στα σπίτια. Ήταν η πιο θλιβερή μέρα της ζωής μου. Μετά, ακριβώς την άλλη μέρα, οι Τούρκοι ήταν ήδη στα σπίτια των κατοίκων που αναγκάστηκαν να φύγουν. Τώρα όμως είμαι ακόμη στον Πενταδάκτυλο και ελπίζω να φύγουν οι Τούρκοι για να έλθουν οι κάτοικοι που ανήκουν εκεί, χωρίς «πόλεμο».

Είμαι ο Κωνσταντίνος και θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία που έγινε στη Κύπρο όταν ήρθαν οι Τούρκοι το 1974. Θέλετε να την ακούσετε; του Κωνσταντίνου Βασιλείου Το 1974 κάτι πολύ κακό έγινε στη Κύπρο μας. Οι Τούρκοι με την δικαιολογία ότι οι Ελληνοκύπριοι στέρησαν το δικαίωμα της ελευθερίας στους Τουρκοκύπριους έκαναν εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974.Οι Τούρκοι στρατιώτες, αποβιβάστηκαν στην θάλασσα της Κερύνειας από τα τούρκικα πλοία και άλλοι σαν ελεύθεροι αλεξιπτωτιστές από τουρκικά αεροπλάνα βρέθηκαν παντού στο νησί μας. Ο Τούρκος κατακτητής πολύ γρήγορα κατέλαβε τον Πενταδάκτυλο, την Κερύνεια, την Μόρφου και την Αμμόχωστο που σήμερα τη λέμε και «πόλη φάντασμα» αφού από τότε είναι εντελώς ερειπωμένη. Πολλοί νεκροί, χιλιάδες αγνοούμενοι συμπατριώτες μας, πρόσφυγες και εγκλωβισμένοι είναι το αποτέλεσμα αυτής της βάρβαρης εισβολής των Τούρκων. Από τότε μέχρι και σήμερα η πατρίδα μου παραμένει η μοναδική μοιρασμένη χώρα στον κόσμο.

Είμαι ο Πενταδάχτυλος και διηγούμαι την ιστορία μου της Κωνσταντίνας Δημητρίου Είμαι ο Πενταδάχτυλος. Πριν τον πόλεμο έρχονταν άνθρωποι στο βουνό μου. Περπατούσαν πάνω μου, άκουγα τις φωνές των παιδιών και των μεγάλων. Κάποιοι φέρνανε φαγητό από τα σπίτια τους και το έτρωγαν εκεί. Όταν έφευγαν έβλεπα τη θάλασσα της Κερύνειας. Ξαφνικά μια μέρα άκουγα αεροπλάνα, βομβαρδισμούς και οι άνθρωποι να φεύγουν από το βουνό μου γιατί τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Οι γονείς των παιδιών τους φώναζαν να φύγουν από τον Πενταδάκτυλο. Όταν έφευγαν τα παιδιά ρωτούσαν τους γονείς τους συνέχεια γιατί έπρεπε να φύγουν από το βουνό. Και οι γονείς τους έλεγαν την αλήθεια. Τα παιδιά μόλις άκουσαν την αλήθεια δεν πίστευαν ότι ήρθαν οι Τούρκοι στα βουνά μας και τις πόλεις μας. Ένιωθα να μου σπαράζουν την καρδιά και ένιωθα λύπη γιατί έφυγαν τα παιδιά από το βουνό μου και δεν άκουγα τις χαρούμενες φωνές τους. Έβλεπα από ψηλά όλους τους ανθρώπους να φεύγουν από τα σπίτια τους και να κλαίνε. Εύχομαι να μην ξαναγίνει αυτός όλος ο πόλεμος και να μη γίνεται όπως εμένα δηλαδή την μία φορά να ακούω φωνές των παιδιών και την άλλη όχι.

Είμαι ο Πενταδάκτυλος και διηγούμαι την ιστορία μου της Θεοδώρας Γεωργιάδου Γεια σας, είμαι ο Πενταδάκτυλος, αν θέλετε να διαβάσετε την ιστορία μου, κοιτάξτε πιο κάτω. Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν βουνό και όχι άνθρωπος, γιατί μπορούσα να βλέπω από ψηλά το όμορφο λιμάνι της Κερύνειας, να ακούω τα παιδιά να γελούν καθώς σκαρφάλωναν πάνω μου και να τα έβλεπα να πλατσουρίζουν στις όμορφες παραλίες της Κερύνειας. Όμως μια μέρα, δεν είδα ούτε ένα παιδί να σκαρφαλώνει πάνω μου, ούτε ένα παιδί να πλατσουρίζει στις παραλίες και έβλεπα από το λιμάνι της Κερύνειας να έρχονται πλοία. Συνέχεια! Γεμάτα με Τούρκους στρατιώτες. Ένιωθα πολύ θυμωμένο αλλά τί να κάνω, ένα βουνό είμαι μόνο, αλλά και λυπημένο γιατί η χαρά, το γέλιο και ο κόπος των ανθρώπων είχαν φύγει όλα. Μετά από λίγες μέρες μου έβαλαν την σημαία του ψευδοκράτους. Μακάρι να ελευθερωνόταν η Κύπρος μας και να γυρίσουν όλοι στα σπίτια τους με την χαρά, την ευτυχία και την αγάπη.

Εγώ, ο Πενταδάχτυλος του Αγαθάγγελου Ασλανίδη Γεια σας, είμαι ο Πενταδάκτυλος και σήμερα θα σας μιλήσω για μένα! Με ονόμασαν έτσι, διότι η μια κορυφή μου έχει το σχήμα παλάμης με πέντε δάκτυλα. Η παράδοση θέλει την κορυφή αυτή να είναι το αποτύπωμα της παλάμης του Διγενή Ακρίτα. Στα χρόνια πριν τον πόλεμο οι πλαγιές μου ήταν γεμάτες οικογένειες που ανέβαιναν για να επισκεφθούν το Βουφαβέντο, τον Αγ. Ιλαρίωνα, το Μπέλα Παïς,την Καντάρα. Να παίξουν και να δροσιστούν στο δάσος της Χαλεύκας και να μαζέψουν μερικά κυκλάμινα και ματσικόριδα. Να αγναντέψουν τη θάλασσα της Κερύνειας. Στις 20 Ιουλίου του 1974 ο ουρανός από πάνω μου σκιάστηκε! Δεν ήταν σύννεφα, αλλά τούρκικα αεροπλάνα έτοιμα να ρίξουν βόμβες! Στην αγαπημένη μου θάλασσα της Κερύνειας τουρκικά πλοία έφερναν Τούρκους στρατιώτες. Μετά από λίγο άρχισαν οι μάχες στις πλαγιές μου που άρχισαν να φλέγονται η μία μετά την άλλη. Φόβος και πανικός κατέλαβε τους πάντες, τα μικρά παιδιά κρύβονταν στην αγκαλιά της μάνας που με βλέμμα απόγνωσης αποχαιρετούσε τον πατέρα. Τα χωριά μου ερήμωσαν και μέσα από τα σπλάχνα μου πέρασαν οι ορδές των βαρβάρων προς τη Λευκωσία. Από τότε ο φριχτός θόρυβος του πολέμου βουίζει στα βράχια μου και τα έρημα χωριά είναι οι αγιάτρευτες πληγές μου. Μεγαλύτερη πληγή η σημαία πάνω από το χωριό Συγχαρί που καθημερινά σας θυμίζει πως τα γεγονότα του καλοκαιριού του ]74 σας δημιούργησαν ένα χρέος! Να μην με ξεχνάτε και να μου δώσετε την δύναμη να ανασηκώσω τις πληγωμένες μου πλάτες για να ελευθερωθώ ξανά!

Είμαι ένα παιδί στην Κερύνεια στις 20 Ιουλίου 1974 και διηγούμαι την ιστορία μου. του Αλέξανδρου Αντρέου Όταν ήμουν σπίτι μου και έπαιζα με τα ξαδέλφια μου, το Δήμο, την Αριάδνη και την Ιφιγένεια, ξαφνικά ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο. Βγήκαμε έξω και είδαμε τα τανκς των Τούρκων. Αμέσως πήγαμε και το είπαμε στους γονείς μας. Οι γονείς μας μας είπαν να φύγουμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε πολύ γρήγορα. Οι Τούρκοι όμως μας γκρέμισαν όλα μας τα σπίτια με τα σιδερένια πουλιά και τα τανκς τους. Μείναμε για μία βδομάδα σε τσαντίρια και δεν είχαμε πολύ τροφή. Νοιώθαμε όλοι λύπη, θυμό μα και πάρα πολύ φόβο. Δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιο συγγενή μας. Φύγανε όλοι. Έτσι συνεχίσαμε να μένουμε στο τσαντίρι. Με τα λίγα λεφτά που κατάφερε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση έκτισε μερικά σπίτια. Εμείς μείναμε σε ένα από αυτά τα σπίτια μακριά από την Κερύνεια. Η Κερύνεια καταστρεφόταν πάρα πολύ. Στο τέλος οι Τούρκοι έπιασαν όλη την Κερύνεια και όλα τα σπίτια και τα χωριά. Αυτή είναι η ιστορία της πανέμορφης Κερύνειας μας.

Είμαι το λιμανάκι της Κερύνειας και διηγούμαι την ιστορία μου της Αιμιλίας Καρμιώτη Γεια, είμαι το λιμανάκι της Κερύνειας και θα σας διηγηθώ τη δικιά μου ιστορία για το πως έγινα έτσι τώρα και πως ήμουν πριν. Πολλά χρόνια πριν ήμουν ένα όμορφο και χαρούμενο λιμανάκι. Γιατί πολλοί άνθρωποι κάθονταν στις καφετέριες γύρω μου, άλλοι κολυμπούσαν και πλατσούριζαν μέσα μου και τα παιδιά έτρεχαν γύρω μου, καθώς οι γονείς τους τους φώναζαν να προσέχουν. Το κάστρο της Κερύνειας περήφανο και πανέμορφο τα βλεπε από πάνω μου από εκεί ψηλά. Όμως, στις 20 Ιουλίου το 1974, οι Τούρκοι έκαναν εισβολή στην Κύπρο και μπήκαν απ την Αμμόχωστο και την Κερύνεια. Μπήκαν με τα πλοία, τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερά τους και έπιασαν το 37% της Κύπρου. Ένιωσα μεγάλη λύπη γιατί όλοι έφευγαν και τα σπίτια έβγαζαν φωτιές. Μετά, αυτοί οι άνθρωποι έμειναν σε αντίσκηνα μέχρι να βρουν σπίτι να μείνουν. Γι αυτό τώρα είμαι τουρκοκρατούμενο. Εύχομαι μια μέρα η τουρκοκρατούμενη Κύπρος να ελευθερωθεί.

Είμαι ένα παιδί στη Κερύνεια στις 20 Ιουλίου του 1974. Διηγούμαι τι έζησα. του Λεωνίδα Λαού Νομίζω όλοι θέλουν να πάνε στα κατεχόμενα μέρη μας, όπως κάποιες γιαγιάδες και παππούδες μας. Εγώ ξέρω τι έζησαν στις 20 Ιουλίου το 1974. Θα σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία εκείνης της εποχής. Ήμουν πέντε χρονών όταν έγινε η εισβολή των Τούρκων και ήμουν στο σπίτι με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Οι γονείς μου δεν ήταν χαρούμενοι. Για την ακρίβεια, όλη η γειτονιά δεν ήταν χαρούμενη, γι αυτό ρώτησα το Νικόλα αν ήξερε τι συνέβαινε αλλά ούτε εκείνος ήξερε τίποτα. Έτσι ρώτησα τη μητέρα μου και εκείνη μου είπε ότι οι Τούρκοι μπήκαν στην Κερύνεια. Εγώ δεν ήξερα ποιοι ήταν οι Τούρκοι. Η μαμά μου μου εξήγησε ότι η χώρα τους είναι ακριβώς πάνω από εμάς και πως είναι εδώ για να μας πάρουν τη χώρα μας. Είχα πολύ θυμό μέσα μου, αλλά και πολύ φόβο. Βασικά φοβήθηκα τόσο πολύ που κρύφτηκα κάτω από το τραπέζι μας. Ο μπαμπάς μου είδε τρία αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες στη Μόρφου. «Είναι εδώ!», είπε τρέμοντας απ το φόβο ο μπαμπάς. Αμέσως έτρεξα και ετοίμασα τη τσάντα μου. Έβαλα τις μπάλες μου και τα ρούχα μου. Τρέχοντας στο αυτοκίνητο ρώτησα με φόβο τη μαμά: «Πού πάμε;». «Στη Λευκωσία» είπε η μαμά. «Γιατί οι Τούρκοι ήρθαν να πιάσουν τη χώρα μας μαμά;» ρώτησα. «Εγώ δεν ξέρω, Λεωνίδα, αλλά μπορεί να ξέρει ο μπαμπάς σου», απάντησε η μαμά. «Ούτε εγώ ξέρω» είπε ο μπαμπάς. Οι γονείς μου έκλαψαν για αρκετή ώρα, βλέποντας τα αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες στα πίσω χωριά μας. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι ο Νικόλας ήταν στην Κερύνεια, στη γειτονιά μας. Ρώτησα τον μπαμπά αν ήξερε που ήταν ο Νικόλας, αλλά θλιμμένος μου είπε πως δεν ήξερε. Σε λίγη ώρα φτάσαμε στη Λευκωσία, στον παππού και στη γιαγιά. Τους αγκαλιάσαμε και όλοι έκλαψαν, εκτός από εμένα. Ακούγαμε βόμβες και στρατιώτες να σκοτώνουν τους ανθρώπους μας. Ήθελα να πάω στο σπίτι μας. Ήθελα τους Τούρκους να φύγουν. Ήθελα τους φίλους μου να παίξουμε. Ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή μας, γιατί φέρνει καταστροφές στη χώρα που μένουμε, σκοτώνονται οι άνθρωποι και εχθροί πιάνουν την πατρίδα μας. Θέλω να δείξω στους Τούρκους ότι θέλω τη χώρα μας να είναι ελεύθερη.

Γράμμα στο λιμανάκι της Κερύνειας της Αυγής Λυκούργου Αγαπητό λιμανάκι της Κερύνειας, Είμαι η Αυγή και σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε ρωτήσω πως ζούσες λίγο πιο πριν από την τουρκική εισβολή, τον τούρκικο πόλεμο και λίγο μετά από την τουρκική εισβολή. Πάντως εγώ νομίζω ότι πριν την τουρκική εισβολή περνούσες υπέροχα όπως κάθε μικρό λιμανάκι. Δηλαδή να έρχονται άνθρωποι στις καφετέριες σου, να τρώνε το παγωτό τους και να πίνουν το χυμό τους. Όμως φαντάζομαι κατά τη διάρκεια του πολέμου ένοιωθες λύπη, φόβο και θυμό. Όταν τελείωσε ο πόλεμος είχες πολλές καταστραμμένες καφετέριες, πολλά καταστραμμένα πολυτελή εστιατόρια, πολλά χαλασμένα πλοία και πολλές μικρές καταστραμμένες βάρκες. Εύχομαι και ελπίζω να ελευθερωθείς πολύ σύντομα από τους Τούρκους. Με αγάπη Αυγή

Γράφω γράμμα στην Αμμόχωστο του Νικήτα Δημητρόβ Αγαπητή μου Αμμόχωστος, Εσύ που τα παιδιά κολυμπούσαν στα γαλανά νερά σου, που είχες τόσο ωραία ξενοδοχεία. Ήταν ανάγκη εκείνη τη μέρα να έρθουν οι Τούρκοι να σε πάρουν; Να σε κάνουν πόλη φάντασμα; Αχ, Αμμόχωστος! Πότε θα ελευθερωθείς; 41 χρόνια πέρασαν και ακόμα περιμένουμε... Έμαθα πως καράβια έρχονταν σε εσένα και έφερναν εμπορεύματα. Έμαθα ότι η άμμος σου ήταν η πιο ωραία άμμος της Κύπρου. Έμαθα ότι τουρίστες έρχονταν για να κολυμπούν στα γαλανά νερά σου. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν άκουσα πως έγινες πόλη-φάντασμα. Θύμωσα όταν άκουσα πως οι Τούρκοι ήρθαν και σε πήραν. Αναρωτιέμαι πότε θα μπορούμε να πατάμε πάλι πάνω σου. Εύχομαι να ελευθερωθείς σύντομα. Νικήτας

Γράμμα στο λιμανάκι της Κερύνειας του Αναστάση Καζαμία Αγαπητό μου λιμανάκι της Κερύνειας, Είμαι ένα παιδάκι που με λένε Ανάσταση και θέλω να σου γράψω. Μακάρι να μπορούσα να σου στείλω στα αλήθεια το γράμμα μου. Λιμανάκι μου όμορφο έχω πολλά συναισθήματα για σένα. Ήσουν όμορφο από ότι ξέρω, αλλά τώρα σε ξερίζωσαν. Ξέρω όλη την ιστορία σου. Και εσύ κάστρο πολλά άντεξες. Ήσουν και εσύ όμορφο και σε ξερίζωσαν με τα σιδερένια πουλιά τους. Είμαι πολύ θυμωμένος και λυπημένος γιατί ήρθαν ξένοι στην δική μας πόλη και την έπιασαν. Εύχομαι η Κύπρος μας να γίνει και πάλι όπως παλιά, να επιστρέψουν όλοι οι κάτοικοι στα αγαπημένα τους σπίτια, να φύγουν όλοι οι Τούρκοι, και να αφήσουν όλα τα χωριά που μας κατάκτησαν, όλα τα χωριά όμως.

Εγώ το λιμανάκι της Κερύνειας θέλω να σας πω την ιστορία μου. της Μαρίας Κατσικίδου Παλιά, πριν από την τουρκική εισβολή, ήμουν χαρωπό επειδή ερχόντουσαν οι κάτοικοι και οι τουρίστες στις καφετέριες στις παραλίες για να κολυμπήσουν και να μαζέψουν κοχύλια να φτιάξουν κάστρα στην άμμο. Όμως μια μέρα δεν είδα κανέναν, ούτε ίχνος. Κοίταξα στη θάλασσα μου και είδα τουρκικά καράβια να έρχονται. Κοίταξα ψηλά και είδα τουρκικά αεροπλάνα. Ύστερα άκουσα τους κάτοικους να φωνάζουν: «βοήθεια έρχονται οι Τούρκοι». Αμέσως ένιωσα φόβο, λύπη, θυμό, όλα αυτά τα συναισθήματα ανάμεικτα.είδα τους κατοίκους μου να φεύγουν από τα σπίτια τους και να αρχίζουν να φτιάχνουν παράγκες μέχρι το κράτος να τους φτιάξει μικρά σπιτάκια. Λυπήθηκα πάρα πολύ που είδα τους Τούρκους να έρχονται. Που δεν θα ξανάκουγα το γλυκό γέλιο των παιδιών. Νόμιζα πως η κατοχή θα κρατήσει μόνο για λίγα χρόνια αλλά κράτησε 41χρόνια. Ελπίζω κάποτε να ελευθερωθούν οι κατεχόμενες μας πόλεις και όλοι να ξαναπάνε στα σπίτια τους.

Είμαι ο Πενταδάκτυλος και διηγούμαι την ιστορία μου του Δημήτρη Μαγνήτη Είμαι ο Πενταδάκτυλος και ζω στην Βόρεια Κύπρο. Με ονόμασαν έτσι γιατί έχω σχήμα πέντε δακτύλων στην πλάτη μου. Πριν τον πόλεμο του 1974, τουρίστες σκαρφάλωναν στις όμορφες κορφές μου και οικογένειες έρχονταν στα καταπράσινα δάση μου για εκδρομές. Έβλεπα τα παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω στις βουνοπλαγιές μου και να κόβουν τα όμορφα λουλούδια που άνθιζαν σε αυτές. Πραγματικά ένοιωθα υπέροχα! Σήμερα, σαράντα ένα χρόνια μετά, νοιώθω μοναξιά γιατί δεν έρχεται κανένας να σκαρφαλώσει στις ψηλές βουνοκορφές μου. Δεν ακούω πια τις παιδικές φωνές του παρελθόντος, ούτε έχω επισκέψεις από ανθρώπους. Το μόνο που νοιώθω τώρα είναι την μπότα του Τούρκου κατακτητή και την σημαία του ψευδοκράτους που βαραίνει τις πλάτες μου. Οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούν ελεύθερα να έρθουν να με επισκεφθούν. Πρέπει να δείχνουν την ταυτότητα τους στους κατακτητές για να μπορέσουν να περάσουν στην κατεχόμενη Κύπρο και στις δικές τους περιουσίες. Αυτή η αδικία τους πνίγει γι αυτό και προτιμούν να μην έρχονται. Εύχομαι ο Θεός να φέρει την λευτεριά στην Κύπρο μας για να μπορέσω κι εγώ να νοιώσω ξανά ελεύθερος. Να ξαναγεμίσουν οι πλαγιές μου παιδιά, φωνές και να μπορούν όλοι οι Ελληνοκύπριοι να κάνουν αναρρίχηση στις βουνοκορφές μου. Τα λουλούδια μου να ανθίσουν ξανά, να ομορφύνουν το τοπίο και να διώξουν μακριά την σημαία των κατακτητών.

Γράφω γράμμα στο όμορφο λιμανάκι της Κερύνειας της Ελένης Πολυβίου Αγαπητή μου Κερύνεια, Με λένε Ελένη. Ξέρεις έμαθα πολλά πράγματα για εσένα από το σχολείο από τον μπαμπά και τη μαμά και από τον παππού και την γιαγιά, που όπως λέει και η δασκάλα μου, ο παππούς και η γιαγιά είναι ανοιχτό βιβλίο. Απ ότι έμαθα για εσένα είσαι ένα πανέμορφο λιμανάκι και είχες στις πλαγιές σου πάρα πολλά παιδιά που έπαιζαν με τις ωραίες τσιριχτές φωνές τους. Έχεις και ένα ωραίο μα πανέμορφο κάστρο που πολλοί άνθρωποι στέκονταν εκεί και έβγαζαν ωραίες φωτογραφίες! Κάθονταν και στα καφενεία σου και έπιναν τον ζεστό καφέ τους. Οι άνθρωποι σε θαύμαζαν πάρα πολύ! Έμαθα κιόλας κάτι πολύ θλιβερό. Πως οι Τούρκοι ήρθαν και πως σε έκαναν και εσένα ένα από τα κατεχόμενα μας μέρη! Μόλις το έμαθα θύμωσα και λυπήθηκα πάρα πολύ και σκέφτηκα γιατί να τα κάνουν όλα αυτά; Αλλά μην λυπάσαι είμαι σίγουρη πως μια μέρα όλα τα μέρη θα απελευθερωθείτε. Όμορφο μου λιμανάκι, σε βλέπω μόνο από τις εικόνες και πολύ θα ήθελα να έρθω από κοντά να σε γνωρίσω! Είμαι σίγουρη πως από κοντά είσαι ακόμα πιο όμορφο! Θέλω να δω τις βαρκούλες που στολίζουν τα καταγάλανα νερά σου να καθίσω σ ένα μικρό καφενεδάκι και να αγναντεύω την ομορφιά σου!

Γράφω γράμμα στο λιμανάκι της Κερύνειας της Πλαμένα Βοντενιτσιάροβα Αγαπητή μου Κερύνεια, Θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου είπε ότι οι Τούρκοι ήρθαν με τα αεροπλάνα στην Κύπρο και εγώ φοβήθηκα όταν άκουσα αυτή την ιστορία. Μου είπε ότι της έπιασαν το σπίτι της. Ελπίζω αγαπημένη μου Κερύνεια να μη μου συμβεί και εμένα. Αγαπημένη μου Κερύνεια εύχομαι να είσαι πάντα χαρούμενη. Όμως δεν πιστεύω να είσαι χαρούμενη με τους Τούρκους.

Είμαι ο Πενταδάκτυλος και διηγούμαι την ιστορία μου της Δέσποινας Χατζοπούλου Γεια σας, παιδιά. Είμαι ο Πενταδάκτυλος. Θα σας μιλήσω λίγο για εμένα. Εγώ λοιπόν ονομάστηκα έτσι γιατί ο Διγενής Ακρίτας έβαλε τα πέντε του δάχτυλα πάνω μου. Εγώ, πριν με πιάσουν οι Τούρκοι, ήμουν ελεύθερος. Θέλετε να σας διηγηθώ την ιστορία μου; Λοιπόν όλα έγιναν πριν 41 χρόνια, που ήρθαν οι Τούρκοι. 20 του Ιούλη το 1974. Άκουσα βόμβες, είδα αεροπλάνα στον ουρανό και ελικόπτερα. Ένιωσα φόβο, γιατί δεν ήξερα ποιοι ήταν μέσα στα αεροπλάνα, ούτε τι ήθελαν από εμένα. Τελικά άκουσα πως ήθελαν να με κατακτήσουν. Ένιωσα θυμό, αλλά δεν ήξερα πώς να τους πολεμήσω. Τι να κάνω το καημένο, έκατσα εκεί και περίμενα. Τα παλληκάρια της Κύπρου πολέμησαν για εμένα με όλη τους την ψυχή. Δυστυχώς όμως τα όπλα των Τούρκων ήταν πάρα πολλά. Έτσι οι Τούρκοι νίκησαν τα παλληκάρια της Κύπρου και οι κάτοικοι του βόρειου μέρους της Κύπρου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τόσα χρόνια μετά, περιμένω να ελευθερωθώ. Στέκομαι περήφανος και λυπημένος. Μοναδική μου ευχή είναι να γυρίσουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και να ζουν όλοι οι κάτοικοι της Κύπρου ειρηνικά.

Είμαι ένα παιδί στην Κερύνεια που ζω με την μαμά μου και τον μπαμπά μου του Νικόλα Παπαφιλίππου Μια μέρα ήμουν στην αυλή του σπιτιού μου και έπαιζα ποδόσφαιρο με τον αδελφό μου τον Αντώνη. Ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε πολλές και δυνατές φωνές. Και τι βλέπουμε μπροστά μας; Tους Τούρκους να πλησιάζουν στο σπίτι μας. Η μαμά και ο μπαμπάς μου μόλις είδαν τους Τούρκους μας άρπαξαν και τους δύο και οι Τούρκοι πήραν το σπίτι μας. Νοιώθαμε πολλή λύπη και στεναχώρια και επειδή δεν είχαμε που να κοιμηθούμε, πήγαμε να κοιμηθούμε στο δάσος. Το βράδυ μαζέψαμε φρούτα από το δάσος και τα φάγαμε. Πριν να φύγουμε από το σπίτι μας η μαμά μου πήρε κουβέρτες από το δωμάτιο της και φτιάξαμε δύο σκηνές. Έτσι κοιμηθήκαμε στις σκηνές ώσπου να βρούμε καινούργιο σπίτι. Το πρωί ξυπνήσαμε και ο μπαμπάς μου έψαχνε για καινούργιο σπίτι. Τότε είδε μπροστά του ένα σπίτι που έγραφε «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ». Ο μπαμπάς χάρηκε πολύ και ήρθε κοντά μας για να μας πει το νέο. Πήγαμε να δούμε το σπίτι και επειδή η πόρτα ήταν ανοικτή μπήκαμε μέσα. Το σπίτι μας άρεσε πολύ και αποφασίσαμε να το αγοράσουμε. Χαρήκαμε πάρα πολύ για το νέο μας σπίτι αλλά εύχομαι οι άνθρωποι να μην χάνουν τα σπίτια τους επειδή κάποιοι άνθρωποι τους τα παίρνουν με την βία.

Γράμμα στο λιμανάκι της Κερύνειας του Χρίστου Γεωργίου Αγαπημένο μου λιμανάκι της Κερύνειας, Αχ! Αγαπημένο λιμανάκι της Κερύνειας, ήσουν πολύ όμορφο. Εκεί κάθονταν οι άνθρωποι και έπιναν τον καφέ τους απολαμβάνοντας τη θέα της καταγάλανης θάλασσας και του κάστρου. Τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα που έπαιζαν δίπλα στο κάστρο. Ένιωθαν σαν ιππότες. Είκοσι Ιουλίου 1974. Φρικτή μέρα. Ήρθαν ξένοι από άλλη χώρα. Η θάλασσα γέμισε με τουρκικά πλοία, όμως οι κάτοικοι της Κερύνειας δεν είχαν ακόμη ξυπνήσει. Είναι ακόμη πρωί, αλλά οι Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται από τα πλοία και τρέχουν προς τα σπίτια. Σκοτώνουν άντρες, γυναίκες, γέρους και μωρά. Όλοι πρέπει να πεθάνουν για να μπορέσουν να πάρουν και τα άλλα χωριά. Στον καλοκαιριάτικο ουρανό φάνηκαν τέσσερα σιδερένια άσπρα πουλιά και άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Έπεφταν και αλεξιπτωτιστές. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει από το φόβο του. Έτρεχαν με τις πιτζάμες τους χωρίς παπούτσια αφήνοντας για πάντα το σπίτι τους. Άλλοι κρύφτηκαν στα περιβόλια, άλλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους για να φύγουν. Οι Τούρκοι ήταν περισσότεροι από τους Κύπριους και έτσι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν. Το απόγευμα η Κερύνεια έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Ο τόπος μύριζε μπαρούτι και αίμα. Πέρασαν σαράντα καλοκαίρια μακριά σου! Είμαι προσφυγόπουλο. Νιώθω διωγμένος από το τόπο μου, όταν σε σκέφτομαι αγαπημένο μου λιμανάκι. Το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να λέω και να γράφω ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! Σε νοσταλγώ Χρίστος Γεωργίου

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Μιχάλης Πασιαρδής Δεν ξεχνώ αυτούς π αδράξανε* τις πύλες* και τις ανοίξαν στον εχθρό. Δεν ξεχνώ Δεν ξεχνώ αυτούς που μπήκαν και σκορπίσαν τον θάνατο, τον χαλασμό. Αμμόχωστος Δεν ξεχνώ αυτούς που χάθηκαν. Δεν ξεχνώ τους σκοτωμένους. Δεν ξεχνώ όλο το κλάμα και τον ξεριζωμό Δεν ξεχνώ Δεν ξεχνώ Δεν ξεχνώ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Αναστάση Καζαμία και Αγαθάγγελου Ασλανίδη) Δεν ξεχνώ τον πόνο και τη λύπη που ένιωσαν όλοι οι Ελληνοκύπριοι. Δεν ξεχνώ την όμορφη και απέραντη θάλασσα της Κερύνειας. Δεν ξεχνώ όλες τις όμορφες πόλεις και τα χωριά που κατάκτησαν οι Τούρκοι. Δεν ξεχνώ το κάστρο της Κερύνειας που ήταν γεμάτο τουρίστες κάθε μέρα. Δεν ξεχνώ τις όμορφες παραλίες της Αμμοχώστου που ήταν γεμάτες κόσμο. Δεν ξεχνώ τα όμορφα μνημεία μας που όλοι τα θαύμαζαν και τα λάτρευαν.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Αντριάνας Παπακώστα) Δεν ξεχνώ όλους τους σκοτωμένους μικρούς μεγάλους λυπημένους Δεν ξεχνώ γονείς, παιδιά, τα κατεχόμενα χωριά. Δεν ξεχνώ τον Πενταδάκτυλο με των Τούρκων τη σημαία. Δεν ξεχνώ το κλάμα, το χαλασμό, που δεν πλήρωσε ποτέ γι αυτό ο εχθρός. Δεν ξεχνώ Αυτή τη μέρα. Δεν ξεχνώ τη μελαγχολία. Δεν ξεχνώ ποτέ να ελπίζω για την ελευθερία.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Θεοδώρας Γεωργιάδου) Δεν ξεχνώ τους σκοτωμένους, τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους και τους εγκλωβισμένους. Δεν ξεχνώ τις όμορφες παραλίες της Κερύνειας και το όμορφο λιμάνι της με τους πολλούς τουρίστες. Δεν ξεχνώ τις κατεχόμενες περιοχές Δεν ξεχνώ αυτούς που αναγκάστηκαν να μείνουν σε σκηνές.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Μαρίνας Χατζηπιερή) Δεν ξεχνώ τους ανθρώπους που πολέμησαν για τα πανέμορφα χωριά της Κύπρου. Δεν ξεχνώ τον Πενταδάκτυλο με τα κυκλάμινα, τα δέντρα και τα λουλούδια του. Δεν ξεχνώ την Κερύνεια, την Ακανθού και την πανέμορφη Αμμόχωστο. Δεν ξεχνώ το θυμό που ένιωσαν οι άνθρωποι στον πόλεμο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Λεωνίδα Λαού, Κωνσταντίνου Βασιλείου) Δεν ξεχνώ την παραλία της Αμμοχώστου που δε μας αφήνουν να πάμε Δεν ξεχνώ τον Πενταδάκτυλο που αντιστέκεται ακόμα στον εχθρό. Δεν ξεχνώ τους σκοτωμένους. Δεν ξεχνώ αυτούς που έγιναν πρόσφυγες. Δεν ξεχνώ την ωραία θάλασσα της Αμμοχώστου. Δεν ξεχνώ όλους τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους και τους εγκλωβισμένους. Δεν ξεχνώ όλο αυτό το χαλασμό που μας έφεραν οι Τούρκοι.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (διασκευή Κωνσταντίνας Δημητρίου) Δεν ξεχνώ Τα κατεχόμενα χωριά μας και τη Μόρφου με τις ωραίες μυρωδιές της και τους καρπούς της. Δεν ξεχνώ τα βουνά που οι ματιές τους έβλεπαν το ένα το άλλο και ήταν χαρούμενα. Δεν ξεχνώ τα ωραία λιμάνια με τις υπέροχες βαρκούλες που κουνιούνταν πέρα δώθε στο νερό.

Α Δημοτικό Σχολείο Έγκωμης Κ.Α Τμήμα: Γ 1 Όνομα εκπαιδευτικού: Έλενα Κιζουρίδου Δημητριάδου (Βοηθός Διευθύντρια) Μαθητές: Αλεξανδρίδης Άγγελος, Αντρέου Αλέξανδρος, Ασλανίδης Αγαθάγγελος, Βασιλείου Κωνσταντίνος, Βοντενιτσιάροβα Πλαμένα, Γεωργιάδου Θεοδώρα, Γεωργίου Χρίστος, Δημητρίου Κωνσταντίνα, Δημητρόβ Νικήτας, Καζαμίας Αναστάσιος, Καρμιώτη Αιμιλία, Κατσικίδου Μαρία, Λαού Λεωνίδας, Λυκούργου Αυγή, Μαγνήτης Δημήτρης, Παπακώστα Αντριάνα, Παπανδρέου Αγνή, Παπαφιλίππου Νικόλας, Πολυβίου Ελένη, Χατζηπιερή Μαρίνα, Χατζοπούλου Δέσποινα