Ομιλία του Δημ. Γόντικα μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε εκδήλωση της ΝΟ Βιομηχανίας Δευτέρα, 25/2/2013

1 Ομιλία του Δημ. Γόντικα μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε εκδήλωση της ΝΟ Βιομηχανίας Δευτέρα, 25/2/2013 Οι βιομηχανικοί εργάτες και εργάτριες, το βιομηχανικό προλεταριάτο, όπως λέμε, αποτελούν την καρδιά της εργατικής τάξης, το πιο δυναμικό τμήμα της και ένα από τα πιο γερά στηρίγματα του ΚΚΕ. Από τη θέση που κατέχει στην παραγωγή διαδραματίζει ξεχωριστό, πρωτοπόρο ρόλο σήμερα στην ταξική πάλη και αύριο θα κρίνει καθοριστικά την έκβαση της τελικής αναμέτρησης με την καπιταλιστική εργοδοσία και εξουσία. Είναι σε όλους γνωστό αλλά αξίζει να ξαναφέρουμε στις μνήμες μας τους βασικούς παράγοντες που προσδίδουν στο βιομηχανικό προλεταριάτο αυτές τις ιδιότητες. Η βιομηχανία, στην οποία δουλεύουν οι βιομηχανικοί εργάτες, είναι ο σπουδαιότερος κλάδος της οικονομίας και ασκεί αποφασιστική επίδραση στο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Είναι η καρδιά της οικονομίας γιατί εδώ παράγεται όλος ο υλικός πλούτος. Εδώ παράγονται πριν απ όλα τα μέσα παραγωγής και τα εργαλεία τόσο για την ίδια τη βιομηχανία όσο και για τους άλλους κλάδους της οικονομίας. Το πιο χαρακτηριστικό και εντυπωσιακό στοιχείο είναι η δυνατότητα σήμερα, μηχανές να κατασκευάζουν μηχανές. Πρόκειται για ασύλληπτη πρόοδο. Συνολικά η Βιομηχανία περιλαμβάνει ένα σύνολο εργοστασίων εξόρυξης και παραγωγής πρώτων υλών, καυσίμων, ενέργειας και εργοστασίων μεταποίησης, δηλαδή παραπέρα επεξεργασίας των προϊόντων που έχουν παραχθεί από τη βιομηχανία και την αγροτική

2 οικονομία. Με τις εξελίξεις που έχουμε σήμερα από την άποψη της επιστήμης, της τεχνικής, της παραγωγικότητας και της ειδικευμένης εργασίας, ο πλούτος που παράγεται σε μέσα παραγωγής και προϊόντα, υπηρεσίες κ.ά., είναι ασύλληπτος συγκριτικά με μερικές δεκαετίες πριν. Οι δε δυνατότητες είναι πολύ μεγαλύτερες, θα λέγαμε απεριόριστες. Μόνο που αυτή η ανάπτυξη γίνεται άναρχα, ανισόμετρα και κυρίως δεν είναι προς όφελος των ανθρώπων γιατί ελέγχεται από λίγους. Ο πλούτος αυξάνει και οι άνθρωποι υποφέρουν. Για να φανταστούμε τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν οι παραγωγικές δυνάμεις στην εποχή μας αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Σοβιετική Ενωση όταν τα μέσα παραγωγής έγιναν κοινωνική ιδιοκτησία και η εξουσία πέρασε στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Εξαλείφθηκε οριστικά η ανεργία, η φτώχεια. Ανέβηκε σε πρωτόγνωρα ύψη το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο όλου του λαού. Τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην κατοικία, στην υγεία, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, στην κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη ήταν κοινωνική υπόθεση και παρέχονταν δωρεάν. Είχε εξασφαλιστεί ελεύθερος χρόνος και τα μέσα για την αξιοποίησή του δημιουργικά. Ηταν μοναδική η φροντίδα για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Η γυναίκα απολάμβανε πλήρη ισοτιμία και ειδική προστασία. Το πενθήμερο και επτάωρο είχε κατοχυρωθεί μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξαλείφθηκαν οι κρίσεις και η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Κι όλα αυτά και πολλά άλλα όταν η παραγωγική βάση της χώρας δέχθηκε δυο φορές μεγάλα καταστροφικά πλήγματα. Τη μία φορά με τον εμφύλιο πόλεμο που οργάνωσαν οι τσιφλικάδες και καπιταλιστές

3 μαζί με τους συμμάχους τους από το εξωτερικό για να ανατρέψουν την εργατική εξουσία και την άλλη φορά με την επίθεση της Γερμανίας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τα παραπάνω είναι φανερό γιατί οι καπιταλιστές πολεμούν, συκοφαντούν και μισούν θανάσιμα το σοσιαλισμό, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην εποχή μας, εποχή όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια, οι μεγάλες εταιρείες στο σύνολο της βιομηχανίας και όλης της οικονομίας και σε κάθε ξεχωριστό τομέα της με, τη μορφή της μετοχικής εταιρείας που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, είμαστε αντιμέτωποι με το εξής ιστορικό φαινόμενο. Οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων δεν έχουν πλέον την άμεση εκείνη σχέση, που είχαν σε προηγούμενες περιόδους, με την ίδια την παραγωγή. Είναι ιδιοκτήτες μέσω μετοχών, εισπράττουν κέρδη ζώντας κατά κανόνα μακριά από την άμεση παραγωγική διαδικασία. Είναι αυτό που λέμε ότι το σύστημα του καπιταλισμού έχει εξελιχθεί σε ένα σύστημα βαθειά παρασιτικό, ένα σύστημα που πεθαίνει. Αυτοί που παράγουν είναι οι εργατοτεχνίτες, το ειδικευμένο προσωπικό. Οι μέτοχοι ιδιοκτήτες εισπράττουν, αρπάζουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις. Είναι περιττοί στην παραγωγική διαδικασία και όμως ιδιοποιούνται τον τεράστιο πλούτο που παράγεται και ρυθμίζουν την παραγωγή με βάση τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα, για το κέρδος αποκλειστικά και τίποτα άλλο με βάση την ιδιοκτησία που έχουν στα μέσα παραγωγής, στα εργοστάσια. Το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στη φωτιά του αγώνα των χαλυβουργών: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» εκφράζει με πληρότητα αυτή την εξέλιξη αλλά και το σύγχρονο

4 περιεχόμενο και το σκοπό της ταξικής πάλης. Την κατάργηση των παρασίτων και των σφετεριστών της δουλειάς των πολλών, αυτών που παράγουν όλο το πλούτου. Από δω απορρέει η τεράστια δύναμη που έχει στα χέρια του το βιομηχανικό προλεταριάτο. Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός της πάλης του ΚΚΕ. Να αποκτήσει συνείδηση του ρόλου και της δύναμης του. Αν συνειδητοποιήσει αυτή τη δύναμη μπορεί να γίνει κυρίαρχο των εργοστασίων, αλλά και κυρίαρχο συνολικά στην οικονομική και πολιτική ζωή. Αν τα εργοστάσια παραλύσουν, παραλύει όλη η οικονομική ζωή. Αν τα εργοστάσια περάσουν στα χέρια των εργατών το σύστημα έχει ανατραπεί και η εξουσία περνάει στα χέρια των άμεσων παραγωγών. Να τι τρέμουν οι καπιταλιστές. Να τι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα οι εργάτες. Υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι τα αφεντικά είναι αιώνια και ότι υπάρχουν για να δίνουν δουλειά στους εργάτες. Από δω και ο πρωτοπόρος, ο ιδιαίτερος ρόλος του στην ταξική πάλη, στην ανάταση συνολικά του εργατικού κινήματος. Σε όλο του 19ο και 20ο αιώνα οι μεγάλοι αγώνες, τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα ξεκίνησαν από τα εργοστάσια. Λαύριο, Σύρα, Βόλος, Πειραιάς, καπνεργάτες Θεσσαλονίκης, Καβάλας, κατοπινά Λάρκο και πρόσφατα Χαλυβουργία, είναι μερικοί σταθμοί. Στην εποχή μας το βιομηχανικό κεφάλαιο έχει συγχωνευθεί με άλλα τμήματα του κεφαλαίου (το εφοπλιστικό, το τραπεζικό, το εμπορικό, το τουριστικό κοκ). Εγινε δηλαδή χρηματιστικό κεφάλαιο. Μα το βιομηχανικό κεφάλαιο παίζει κυρίαρχο ρόλο. Είναι, όπως έχει γράψει ο Μαρξ: «ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης του κεφαλαίου». Δηλαδή χωρίς το βιομηχανικό κεφάλαιο δε

5 μπορεί να δημιουργηθεί το συνολικό κεφάλαιο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η υπεραξία, δηλαδή το κέρδος, η κλεμμένη εργασία των εργατών που αρπάζουν οι καπιταλιστές, δημιουργείται στη σφαίρα της υλικής παραγωγής. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν ιδιοποιείται μόνο υπεραξία, αλλά δημιουργεί την υπεραξία συνολικά, η οποία μοιράζεται ή διοχετεύεται στα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου. Από δω απορρέει και μια άλλη σημαντική παρατήρηση. Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης. Αν υπολογίσουμε την υψηλή παραγωγικότητα της εργασίας, ο βαθμός εκμετάλλευσης των βιομηχανικών εργατών είναι πάρα πολύ υψηλός και τα κέρδη των ιδιοκτητών της βιομηχανίας ασύλληπτα. Από αυτή την εκμεταλλευτική σχέση προκύπτει και η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας. Αντίθεση που στις μέρες μας έχει φτάσει σε πολύ υψηλό βαθμό και είναι η πηγή όλων των αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, που εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων εξελίσσεται σε μια αληθινή ζούγκλα. Εχει λοιπόν κάθε λόγο να παλέψει για να σπάσει τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς όπως έκαναν οι πρόγονοί του, οι δούλοι. Μια άλλη σημαντική παρατήρηση που αφορά το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι ότι έχει μια σειρά ιδιότητες που απορρέουν από τις συνθήκες εργασίας. Είναι η οργανωτικότητα, η συλλογικότητα, η πειθαρχεία, η αλληλεγγύη, ιδιότητες που αναπτύσσονται σχετικά αυθόρμητα μέσα στην παραγωγική διαδικασία και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και με κυριότερη τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος μπορούν να αποκτήσουν συνειδητό χαρακτήρα και να προσδώσουν τεράστια, ακατανίκητη δύναμη στο βιομηχανικό

6 προλεταριάτο και συνολικά στον κοινωνικοαπελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης. Αυτοί είναι μερικοί από τους κυριότερους παράγοντες που τοποθετούν τους βιομηχανικούς εργάτες στην καρδιά της εργατικής τάξης και μπορούν να αποτελέσουν τη δύναμη κρούσης όλου του εργατικού κινήματος στον αγώνα κατά της εκμετάλλευσης και για την κατάργησή της. Από τα παραπάνω απορρέει η ακράδαντη πίστη μας ότι από τα εργοστάσια της βιομηχανίας θα ξεπηδήσουν οι φλόγες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τα φύτρα της νέας εξουσίας, της εργατικής εξουσίας και τα μεγάλα έργα, η νέα κοινωνία που θα δοξάζει και θα τιμά ως ανώτερη και μοναδική αξία του ανθρώπου, την εργασία. Το μέλλον αυτό καμία δύναμη δεν μπορεί να εμποδίσει, να ματαιώσει. Κάτω από τα πόδια μας, μπροστά στα μάτια μας ωριμάζει και αναπτύσσεται αυτή η διαδικασία που οδηγεί στη σοσιαλιστική επανάσταση. Όπως γνωρίζετε η εκμετάλλευση της εργασίας του ανθρώπου δεν προϋπήρχε. Δεν είναι θέλημα θεού και δεν είναι ένα αιώνιο φαινόμενο. Εμφανίστηκε σε μια χρονική στιγμή που αναπτύχθηκε η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης αναπτύχθηκε και πήρε τις γιγάντιες διαστάσεις που έχει σήμερα, όχι ευθύγραμμα και ούτε αναίμακτα. Στην ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι τώρα άλλαζε η μορφή της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, όχι όμως η εκμετάλλευση. Από το δουλοκτήτη περάσαμε στο φεουδάρχη και από το φεουδάρχη στον αστό, στα μονοπώλια. Η αστική τάξη που κατέχει σήμερα τα μέσα παραγωγής είναι και η τελευταία εκμεταλλευτική τάξη,

7 δεν μπορεί να γεννηθεί άλλη τάξη που θα ελέγχει τα μέσα παραγωγής και θα εκμεταλλεύεται τη δουλειά άλλων. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει φτάσει στο τέλος του. Το σύστημα σαπίζει. Το βλέπουμε ολοζώντανα μπροστά μας. Δε μπορεί πια να κουμαντάρει τα τεράστια μέρα που έχουν αναπτυχθεί. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι πια αξεπέραστο εμπόδιο και πρέπει να σπάσει, να τσακιστεί. Η αστική τάξη, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει γεννήσει ταυτόχρονα και το νεκροθάφτη της, την εργατική τάξη, που είναι η ανερχόμενη κοινωνική τάξη, ο παραγωγός όλου του πλούτου, αλλά που είναι αποξενωμένη από τα μέσα παραγωγής και τα αποτελέσματά της, είναι σκλαβωμένη και ζει όσο οι καπιταλιστές κερδίζουν. Η ιστορική της αποστολή βρίσκεται ακριβώς εδώ. Ότι είναι η τάξη που θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τη μισθωτή σκλαβιά, θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα καταργήσει τις τάξεις και θα οικοδομήσει μια κοινωνία ελεύθερων και ισότιμων ανθρώπων. Μόνο που αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο με κοινωνική επανάσταση. Οι εκμεταλλευτές, οι καπιταλιστές δεν πρόκειται πάνε να παραδοθούν. Επομένως η σοσιαλιστική επανάσταση είναι νομοτέλεια, είναι αναπόφευκτη. Δεν θα είναι βεβαίως μια αυθόρμητη διαδικασία αλλά αποτέλεσμα του αγώνα της εργατικής τάξης. Δε μιλάμε για οποιοδήποτε αγώνα αλλά για αποφασιστική αναμέτρηση, για σύγκρουση, για πόλεμο με τα μονοπώλια και το κράτος που τα υπηρετεί και το αποτέλεσμά της θα κριθεί από το βαθμό οργάνωσης, συνειδητότητας και συμμαχιών της εργατικής τάξης, με πρωταγωνιστικό ρόλο τους βιομηχανικούς εργάτες και κύρια θα κριθεί από τη δύναμη του ΚΚΕ, το κύρος και

8 την επιρροή του στην εργατική τάξη και ειδικά στους βιομηχανικούς εργάτες και εργάτριες. Το ΚΚΕ που γεννήθηκε μέσα από τα εργοστάσια και με την πρωτοπόρα δράση φωτισμένων εργατών και διανοούμενων έχει ακριβώς αυτή την αποστολή. Την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής. Ιστορικά το Κόμμα μας έχει δεχθεί τον πιο αμείλικτο πόλεμο, μέχρι εξόντωσης. Δεν υπάρχει μέσο που δε χρησιμοποίησαν σε βάρος του Κόμματος. Πόλεμος που είχε ένα και μόνο στόχο. Να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την ταξική πάλη και τον τελικό του σκοπό. Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται αμείλικτος, συνεχής, πολυμέτωπος. Πολλοί δοκίμασαν να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε έλειψαν ποτέ οι μνηστήρες της διάλυσής του με διάφορα προσωπεία. Σήμερα, πρωταγωνιστές είναι οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως παλιότερα το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε ως εισιτήριο για την κυβέρνηση τη διαβεβαίωση στην αστική τάξη ότι μόνο αυτό μπορεί να αναχαιτίσει το ΚΚΕ, και το ταξικό κίνημα έτσι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει αντίστοιχες διαβεβαιώσεις στην αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Μα δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει δύναμη που θα ξεστρατίσει το ΚΚΕ από το δρόμο του. Το ΚΚΕ κανένας δε μπορεί να το βάλει στο χέρι. Είναι Κόμμα επαναστατικό, Κόμμα εργατικό, Κόμμα βαθειά λαϊκό. Ολοι μας η φροντίδα, όλες μας οι προσπάθειες, με κάθε τίμημα, είναι πώς η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός θα απαλλαγεί από τα βάσανα του καπιταλισμού και θα ζήσει σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Σε αυτό τον αγώνα μας δεν παραιτούμαστε από καμία δυνατότητα και καμία ευκαιρία, για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων ή τη μη χειροτέρευσή της. Μα ο αγώνας του ΚΚΕ αλλά και τις εργατικής τάξης δεν

9 είναι να συντηρούμε την αθλιότητα και την εκμετάλλευση αλλά και να την καταργήσουμε. Γι αυτό ζητάμε από τους βιομηχανικούς εργάτες, συνολικά από την εργατική τάξη όχι μόνο να εμπιστεύονται το ΚΚΕ αλλά και να το υπερασπίζονται μαχητικά. Να μην παρασύρονται από τους διάφορους δημαγωγούς και τα τσιράκια της εργοδοσίας και του συστήματος. Αυτά ακριβώς τα ζητήματα συζητάμε τώρα με το 19ο Συνέδριο που ετοιμάζουμε. Πιο συγκεκριμένα: Κάνουμε έναν απολογισμό των εξελίξεων και των προοπτικών που διαγράφονται και στη βάση αυτή καθορίζουμε τα καθήκοντα του Κόμματος. Αυτά τα καθήκοντα αποτυπώνονται στο νέο πρόγραμμα και το καταστατικό του Κόμματος που θα εγκρίνει το Συνέδριο. Κάνουμε ταυτόχρονα απολογισμό της δράσης του Κόμματος από το προηγούμενο Συνέδριο, βγάζουμε συμπεράσματα, εξετάζουμε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας. Πάνω σε όλα αυτά θέλουμε τη γνώμη σας, τις παρατηρήσεις, την κριτική σας. Οι Θέσεις που συζητάμε έχουν μοιραστεί ανάμεσά σας και σε πολλούς άλλους που δεν είναι σήμερα εδώ. Η απόφαση της ΚΕ είναι να συζητήσουμε και να πάρουμε τη γνώμη όλων των οπαδών και φίλων του Κόμματος για όλα όσα συζητάμε. Ευθύνη όλων των Οργανώσεων είναι να συζητήσουν μαζί σας και με πολλούς άλλους εργάτες και εργάτριες. Το κείμενο δεν είναι από τα πιο εύκολα. Θέλει αρκετή προσπάθεια, χρόνο και υπομονή. Τα σχέδια που συζητάμε δεν αφορούν μόνο τα μέλη του Κόμματος αλλά και τους οπαδούς, αφορούν όλη την εργατική τάξη.

10 Για ποιους λόγους: Καταρχήν στις μάχες του Κόμματος και στον απολογισμό που κάνουμε έχετε και σεις μερίδιο ως οπαδοί και φίλοι του Κόμματος. Αποτυπώνεται και η δική σας δράση και συμβολή. Χωρίς τη δική σας συμβολή δε θα τα βγάζαμε πέρα. Επομένως συμμετέχετε και εσείς σε αυτόν τον απολογισμό και πρέπει κατά κάποιο τρόπο να βγάλετε και σεις τα συμπεράσματά σας. Ξέρουμε ότι πολλοί από σας, αν όχι όλοι, έχετε και την πείρα και τη θέληση να δώσετε περισσότερα στον αγώνα. Εχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης αν δεν σας ζητάμε περισσότερα ή δε βοηθάμε να αναλάβετε περισσότερες ευθύνες. Μετά θέλουμε να είστε καλά ενημερωμένοι για την κατάσταση, τις εξελίξεις και τις θέσεις του Κόμματος, να έχετε έγκυρη άποψη, για όλα τα ζητήματα ως βασική προϋπόθεση για να προσφέρετε περισσότερα και να είστε μάχιμοι στους ταξικούς αγώνες. Θα επανέλθουμε και παρακάτω σ αυτό το ζήτημα. Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα που καταλήγουμε συνοψίζοντας τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Τα γεγονότα και οι αγώνες που ζήσαμε όλη αυτή την περίοδο με αφορμή την οικονομική κρίση είναι το προοίμιο, η αρχή των μεγάλων γεγονότων, εξελίξεων και αγώνων που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια. Προετοιμαζόμαστε για πιο σκληρούς και δύσκολους αγώνες. Το επίκεντρο του αγώνα δεν εκφράζεται πλέον από το σύνθημα «με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας». Όχι ότι είναι λάθος, δεν παραιτούμαστε από κανέναν αγώνα που μπορεί να δώσει και την παραμικρή ανακούφιση ή να εμποδίσει τα χειρότερα, αλλά δε δίνει την ουσία του σημερινού αγώνα. Το σωστό σύνθημα είναι

11 «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Γιατί οι εξελίξεις έχουν φέρει στην πρώτη γραμμή του αγώνα την ανάγκη αλλαγής τάξης στην εξουσία και όχι την εναλλαγή κυβερνήσεων που θα υπηρετούν με διάφορα χρώματα τους μονοπωλιακούς ομίλους και την αστική τάξη. Πράγμα που σημαίνει να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της όχι μόνο την πολιτική εξουσία αλλά και την οικονομική εξουσία. Να καταργήσουμε με τη δύναμη της οργάνωσης τα μονοπώλια και τους μηχανισμούς τους. Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμία σχέση με τους συνηθισμένους μέχρι τώρα αγώνες. Αυτός ο αγώνας είναι μπροστά μας και οι απαιτήσεις του είναι πολύ πιο διαφορετικές από μια απεργία. Διεκδικούμε ως τάξη όχι απλώς μια καλύτερη θέση ή να μη χειροτερέψει παραπέρα η θέση μας αλλά να πάρουμε στα χέρια μας, να οργανώσουμε και να διευθύνουμε εμείς τα εργοστάσια. Αυτή την ανάπτυξη εμείς ονειρευόμαστε. Να βάλουμε σε κίνηση όλη την παραγωγική μηχανή προς όφελος όλης της κοινωνίας. Για τέτοιο αγώνα πρέπει να προετοιμαστούμε και να οργανωθούμε. Να τραβήξουμε σε αυτό τον αγώνα και όλους όσους καταπιέζονται και συνθλίβονται από τα μονοπώλια, τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επιχειρηματίες, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Να οργανώσουμε τη Λαϊκή Συμμαχία που θα συνενώσει με ηγέτη τους βιομηχανικούς εργάτες την πλειοψηφία του λαού απέναντι στα μονοπώλια, την ΕΕ τα κόμματα και το κράτος τους. Η οικονομική κρίση που ζούμε σήμερα δεν είναι μια συνηθισμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ούτε βέβαια είναι και η τελευταία. Είναι μια ακόμα απόδειξη

12 της παρακμής και της σαπίλας του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Τις βαρειές συνέπειες και τις εκδηλώσεις της τις ζούμε όλοι έντονα. Ζούμε καταστάσεις που δεν τις έχουμε ξαναζήσει, ούτε τις είχαμε φανταστεί. Καταστάσεις που είναι μόνιμες και όχι προσωρινές. Καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις. Μάζες εργατών πετιούνται στο δρόμο, η ανεργία έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Ανατρέπονται δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Μεγαλώνει αφάνταστα η φτώχεια και η εξαθλίωση στις γραμμές της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το αύριο. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Κανένας καπιταλιστής, ούτε και καμία κυβέρνηση θα ήθελαν αυτό το χαλασμό που φέρνει η οικονομική κρίση. Θα υπήρχε πρόβλημα αν η κρίση συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα. Η κρίση είναι πανευρωπαϊκή, είναι διεθνής. Τι δείχνει αυτό; Ότι η αιτία της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα και όχι σε λάθος χειρισμούς, σε κακές κυβερνήσεις. Δε γεννήθηκε από τα μνημόνια ή την πολιτική λιτότητας όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ή από τους κλέφτες πολιτικούς, όπως ισχυρίζεται η Χρυσή Αυγή. Όχι ότι δε συμβαίνουν αυτά και ότι δεν έχουν ευθύνες οι κυβερνήσεις. Εχουν ευθύνη γιατί στηρίζουν αυτό το σύστημα και βέβαια ζουν και αυτοί παρασιτικά. Τα λένε όλα αυτά γιατί αυτά υποστηρίζουν οι αστοί με τους προπαγανδιστές τους και οι κύριοι αυτοί δεν έχουν καμία διάθεση να τα βάλουν μαζί τους. Από τη στιγμή που οι δυνάμεις αυτές κρύβουν τις αιτίες της κρίσης ή

13 συμφωνούν με τους αστούς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, να συμφωνήσουμε. Εχουμε μιλήσει αρκετά για την κρίση και τις αιτίες της. Σήμερα δε ζούμε μόνο την κρίση και τις βαθειές συνέπειές της, αλλά και πώς σχεδιάζουν οι καπιταλιστές την έξοδο από την κρίση που είναι εξίσου επώδυνη για το λαό, όπως και η κρίση. Πώς ξεπερνάνε την κρίση τους; καταστρέφοντας μέρος των παραγωγικών δυνάμεων με νέα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων σε λιγότερα ακόμα χέρια. με μεγάλη κρατική στήριξη των μονοπωλίων με χρήμα, με γη, με παράδοση κερδοφόρων τομέων δημόσιας περιουσίας. με κατακόρυφη αύξηση της εκμετάλλευσης και της ανεργίας μέσω μεγάλων αναδιαρθρώσεων και ανατροπών στις συνθήκες εργασίας (μισοαπασχόληση, ευέλικτες μορφές κλπ.) με ένταση των ανταγωνισμών και των πολέμων με μεγαλύτερη ακόμα ανισόμετρη ανάπτυξη κλάδων και τομέων της οικονομίας. Προετοιμάζουν χωρίς να το γνωρίζουν νέα και πιο βαθειά κρίση. Μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτή την πολιτική διεξόδου από την κρίση; Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Υπάρχει άλλη πολιτική; Ναι, υπάρχει. Συμπέρασμα Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι πλέον ασυμβίβαστη με τα συμφέροντα των εργατών και τις ανάγκες της κοινωνίας. Εξοδος από την κρίση που να υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία, τα στοιχειώδη συμφέροντα

14 των εργατών και την κοινωνική πρόοδο επίσης δε συμβιβάζονται. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου παίρνει μεγάλες διαστάσεις και δεν ανακόπτεται παρά μόνο με σύγκρουση. Οποια κυβέρνηση εφ όσον κυριαρχούν στην οικονομία τα οικονομικά μεγαθήρια και παραμένουμε στην ΕΕ θα είναι στην υπηρεσία τους. Η κατάργηση των μονοπωλίων είναι όρος για την ύπαρξη και την ευημερία της εργατικής τάξης, του λαού. Πού μας οδηγεί αυτή η εξέλιξη; Όπως ήδη εξηγήσαμε, το καπιταλιστικό σύστημα οδηγείται κατά περιόδους σε οικονομικές κρίσεις. Αυτές οι κρίσεις γίνονται όλο και πιο βαθειές, πιο μεγάλες, πιο καταστροφικές. Αναπόφευκτα θα φτάσουμε σε μια κατάσταση όπου θα οξυνθούν απότομα όλες οι αντιθέσεις και σε τέτοιο σημείο ώστε: Οι από πάνω, η αστική εξουσία, δε να μπορούν να κυβερνούν, να λειτουργούν, θα είναι σε αδυναμία να καθορίζουν τις εξελίξεις και οι από κάτω, οι εργαζόμενοι, οι λαοί να μη μπορούν να ζουν όπως πριν, να μη θέλουν να ζήσουν με την υποταγή στην εκμεταλλευτική εξουσία. Είναι μια κατάσταση που δείχνει μια απότομη άνοδο της μαζικής λαϊκής πάλης και της γενικευμένης αμφισβήτησης της εξουσίας. Είναι ανεβασμένες οι διαθέσεις εξέγερσης. Αυτή την κατάσταση την ονομάζουμε στο Πρόγραμμα του Κόμματος Επαναστατική Κατάσταση. Συμβαίνουν τρία πράγματα. - οι από πάνω δεν μπορούν

15 - οι από κάτω δεν θέλουν και δε μπορούν να ζουν όπως πριν. - και ο λαός είναι στους δρόμους. Η επαναστατική κατάσταση θα έρθει. Είναι μια αντικειμενική εξέλιξη όπως ακριβώς και η οικονομική κρίση. Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται καθοριστικός ο ρόλος του Κόμματος, η οργανωτική και πολιτική του ετοιμότητα να οδηγήσει της εξεγερμένες μάζες στην επανάσταση. Να συσπειρώσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα το βιομηχανικό προλεταριάτο, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και να γκρεμίσει «μνημόνια και αφεντικά». Στο Πρόγραμμα του Κόμματος μιλάμε αναλυτικά για όλα αυτά τα ζητήματα. Για την προοπτική αυτή ετοιμαζόμαστε από σήμερα. Παλεύουμε μέσα από τους καθημερινούς πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες για να ωριμάσουμε την επανάσταση και να προετοιμαστεί η εργατική τάξη για να πάρει στα χέρια της την κατάσταση. Δουλεύουμε με σχέδιο και προοπτική και προσπαθούμε να ανεβάσουμε την ετοιμότητά μας για κάθε εξέλιξη. Παλεύουμε πάντα στην πρώτη γραμμή με αυτοθυσία για όλα τα ζητήματα της ζωής του λαού. Ποια είναι τα βασικά καθήκοντα που συνδέουν το σήμερα με το αύριο. Το σημερινό αγώνα με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Πρώτο: Γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στους μονοπωλιακούς ομίλους, που θα μάχονται να οργανώσουν τους εργάτες και τις εργάτριες στο ΚΚΕ και γύρω από το ΚΚΕ. Οι σκοποί του ΚΚΕ είναι απόλυτα

16 ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν έχει άλλο στήριγμα έξω από το ΚΚΕ. Πού βρισκόμαστε, τι προβλήματα υπάρχουν. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχουμε βάλει βάσεις, έχουμε κάνει αρκετή δουλειά. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πρέπει να λυθεί αυτό το ζήτημα χωρίς άλλες καθυστερήσεις και πρέπει να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας θέλουμε Κομματικές Οργανώσεις που θα διακλαδώνονται σε κάθε βάρδια, σε κάθε τμήμα. Να φουντώνει κάθε μέρα στα εργοστάσια η πολιτική συζήτηση και πάλη με βάση τον "Ριζοσπάστη" και όχι με το τι λένε στα χαζοκούτια της τηλεόρασης και τα τσιράκια των αφεντικών. Κομματικές Οργανώσεις παντός καιρού, που αντέχουν και θα τα βγάζουν πέρα σε κάθε δυσκολία. Δεύτερο: Συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση. Ατρόμητο απέναντι στην εργοδοσία με ηγέτες αποφασισμένους. Οργανωμένο κατά εργοστάσιο και κατά κλάδο. Τρίτο: Κοινωνική συμμαχία. Αυτό που έγινε τις προάλλες, εργάτες, μικροί ΕΒΕ και αγρότες ήταν μαζί στην απεργία με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ να αποκτήσει καθολικό χαρακτήρα, με την ιδιαίτερη συμμετοχή των γυναικών και της νεολαίας. Στο Πρόγραμμα του Κόμματος αναπτύσσουμε αρκετά τη νέα εξουσία, την εργατική λαϊκή εξουσία, το σοσιαλιστικό σύστημα που θα οικοδομήσουμε. Πώς θα είναι αυτή η εξουσία, τι προβλήματα θα λύσει και πώς, πώς θα είναι η ζωή της εργατικής τάξης, του λαού στο σοσιαλισμό το επόμενο διάστημα αυτά τα

17 ζητήματα πρέπει να μπουν για τα καλά στις συζητήσεις μας. Είναι ζητήματα που πρέπει να συζητήσουμε πλατιά με τους εργάτες και τις εργάτριες. Είναι η βάση για να λύσουμε το πρόβλημα γερές Κομματικές Οργανώσεις. Η εξουσία της εργατικής τάξης αρχίζει από το εργοστάσιο. Η συνέλευση των εργατών θα είναι η βάση της νέας εξουσίας. Από εκεί θα εκλέγονται οι αντιπρόσωποι που θα σχεδιάζουν σε επίπεδο κλάδου και περιοχής την ανάπτυξη της παραγωγής και κατανομής. Η εργατική εξουσία που θα αναδείχνεται μέσα από αυτά τα συμβούλια, θα σχεδιάζει, θα ελέγχει, θα δίνει λογαριασμό στις εργατικές συνελεύσεις. Σε μια αδιάσπαστη ενότητα εργοστάσια, κλάδος, εργατική εξουσία θα λύνουν επιστημονικά σχεδιασμένα όχι μόνο την ολόπλευρη ανάπτυξη της οικονομίας αλλά και την ολόπλευρη ανάπτυξη των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας. Δυο ακόμα προβλήματα Πρώτο: Σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε μονοπωλιακό όμιλο είναι επείγον να διαμορφωθεί μια μαχητική πρωτοπορία εργατών και εργατριών που θα μάχεται μαζί με το Κόμμα για όλα τα ζητήματα, που αναφέραμε με στόχο να συγκεντρώνει γύρω της όλο και περισσότερους εργάτες. Είναι το πρωταρχικό καθήκον, υποχρέωση και στόχος κάθε ΚΟΒ, των οπαδών του Κόμματος. Ιδιαίτερη υποχρέωση είναι να φέρουμε στον αγώνα τις νεότερες ηλικίες, τα παιδιά των εργατών, τις γυναίκες τους. Δεύτερο: Να βγάλουμε συμπεράσματα από την περασμένη εκλογική μάχη.

18 Αντισταθήκαμε στην πίεση που ασκήθηκε στο Κόμμα και δικαιωθήκαμε. Θα είχαμε την τύχη του Κουβέλη. Θα είμαστε μαζί με δυνάμεις που θεωρούν τον Ομπάμα υπόδειγμα πολιτικής. Αντισταθήκαμε στην πίεση ότι μπορούν εργάτες και αφεντικά να παλεύουν από κοινού για να βγούμε από την κρίση δηλαδή να στηρίζουμε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Παλεύουμε για να διαχωρίσουν τη θέση και την ευθύνη τους οι εργάτες απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, το κράτος και τα κόμματά τους. Παλεύουμε να ξεκαθαρίζεται ο ορίζοντας και όχι να προκαλούμε συγχύσεις. Παλεύουμε να αποκτήσει η εργατική τάξη πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι να είναι ουραγός των εξελίξεων και στυλοβάτης της αναμόρφωσης του συστήματος εκμετάλλευσης. Για τη δική της εξουσία και όχι να θυσιάζεται για την μακροημέρευση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Η εργατική τάξη δε μπορεί να στηρίζει αστικές κυβερνήσεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανέχεται το ΚΚΕ να συμμετέχει ή να στηρίζει τέτοιες κυβερνήσεις.