Danielle Steel
Μπιλ και Τζένι 1975 Η Danielle Steel είναι η πιο πολυδιαβασμένη συγγραφέας στον κόσμο. Έχει γράψει περισσότερα από 80 μυθιστορήματα που κυκλοφορούν σε περισσότερες από 40 χώρες και έχουν πουλήσει πάνω από 800 εκατομμύρια αντίτυπα. Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο εξωτερικό. Έχει εννέα παιδιά και ζει μεταξύ Σαν Φρανσίσκο και Παρισιού. www.daniellesteel.com J
1 J Η ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ ΣΕ ΈΝΑ ΑΠΌ ΤΑ ΔΩΜΆΤΙΑ που επικοινωνούσαν με την αίθουσα χορού του ξενοδοχείου Πιερ στο κέντρο της Νέας Υόρκης ήταν ηλεκτρισμένη, καθώς σαράντα πέντε πανύψηλα, κοκαλιάρικα, γυμνόστηθα μοντέλα βάφονταν και χτένιζαν τα μαλλιά τους, ενώ την ίδια στιγμή δοκίμαζαν παπούτσια και φορέματα για τις διορθώσεις της τελευταίας στιγμής. Ο Ντέιβιντ Φίλντστον τις επιθεωρούσε προσεκτικά εξηγώντας ταυτόχρονα από πού είχε αντλήσει την έμπνευσή του για τη χειμερινή σειρά, καθώς ένας καμεραμάν απαθανάτιζε την κάθε του κίνηση στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ με θέμα την Εβδομάδα Μόδας. Ο Ντέιβιντ Φίλντστον ήταν ένας κομψός, γκριζομάλλης άντρας που πλησίαζε τα πενήντα και είχε υπάρξει σημαντικό όνομα στον κόσμο της μόδας είκοσι συναπτά χρόνια. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε βρεθεί στο κατώφλι της χρεοκοπίας και οι δημοσιογράφοι μόδας βεβαίωναν πως τα σχέδιά του υπολείπονταν σε ενέργεια, πως η δουλειά του επαναλαμβανόταν διαρκώς και πως ο ίδιος είχε στερέψει πλέον από ιδέες.
12 DANIELLE STEEL Και τώρα, χάρη σε μια αληθινή πηγή ενέργειας ονόματι Τζένι Άρντεν, ο Ντέιβιντ βρισκόταν ξανά στο προσκήνιο. Η τελευταία κολεξιόν του ήταν η καλύτερη που είχε παρουσιάσει ποτέ. Τα σχέδιά του είχαν απογειωθεί, μαζί και η καριέρα του. Όλες ανεξαιρέτως οι κολεξιόν που είχε σχεδιάσει από τη μέρα που είχε αρχίσει να τον καθοδηγεί η Τζένι Άρντεν χαρακτηρίζονταν από τόλμη και ξεχείλιζαν από καινούργιες, φρέσκες ιδέες και διάθεση για ζωή. Το όνομα του Ντέιβιντ Φίλντστον είχε εκτοξευτεί σε νέα ύψη και ο ίδιος ήταν καλύτερα από ποτέ. Κρυφά μέσα του ήξερε ότι χρωστούσε τα πάντα σε εκείνη και δεν δίσταζε να παραδεχτεί στους στενούς φίλους και συνεργάτες του ότι η Τζένι Άρντεν ήταν μεγαλοφυΐα. Η ίδια η Τζένι ήταν πολύ πιο μετριόφρων, εφόσον δεν σχεδίαζε η ίδια τα ρούχα, ωστόσο έκανε την έρευνα για χάρη του και πρότεινε νέες ιδέες που έκαναν τις κολεξιόν του συναρπαστικές και επιτυχημένες. Οι δυο τους συναντιούνταν κάμποσες φορές τη βδομάδα μεταξύ δύο σεζόν και, όταν ο Ντέιβιντ παρουσίαζε τις κολεξιόν του, η Τζένι βρισκόταν συνεχώς στη διάθεσή του και επέβλεπε τα πάντα. Όσο για την αμοιβή της, ήταν εντυπωσιακή. Ο Ντέιβιντ δεν ήταν ο μοναδικός πελάτης της, αλλά αναμφίβολα ήταν η πιο σπουδαία επιτυχία της μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το πάθος της Τζένι για τη μόδα ήταν αγνό και ανυπόκριτο και το είχε ακολουθήσει από μικρό παιδί. Κάποια εποχή η γαλλίδα γιαγιά της πρωταγωνιστούσε στα ατελιέ της υψηλής ραπτικής στο Παρίσι και η μητέρα της ήταν
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 13 μοδίστρα πλήρως αφοσιωμένη στη δουλειά της. Όταν η Τζένι ήταν παιδί, είχαν μια μικρή πλην αξιοσέβαστη επιχείρηση στη Φιλαδέλφεια, όπου αντέγραφαν με επιμέλεια τα ωραιότερα σχέδια και φορέματα των παρισινών οίκων μόδας. Στα δεκαοχτώ της, ύστερα από χρόνια μαθητείας δίπλα σε αυτές τις δύο γυναίκες, η Τζένι πήρε την απόφαση να φοιτήσει στη σχολή σχεδίου Πάρσονς της Νέας Υόρκης, με την ελπίδα να γίνει σχεδιάστρια. Εντέλει ανακάλυψε ότι έβρισκε τα μαθήματα πληκτικά μέχρι δακρύων, όπως και ότι δεν είχε το ταλέντο να κατανοήσει τις αρχές που διέπουν τα υφάσματα, μήτε και την υπομονή να το προσπαθήσει. Την ενδιέφεραν πολύ περισσότερο οι τάσεις και οι εκάστοτε κατευθύνσεις που ακολουθούσε η μόδα. Οι πελάτες της τα τελευταία χρόνια έλεγαν πως ήταν μέντιουμ, πως είχε την ικανότητα να μυρίζεται τις αλλαγές στη μόδα προτού αυτές συμβούν καν. Η ίδια η Τζένι τις έκανε να συμβούν και ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει κάθε φορά. Έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του στιλίστα και κατέληξε να γίνει η μούσα των σχεδιαστών με τους οποίους συνεργαζόταν. Καμία λεπτομέρεια δεν ήταν ασήμαντη για την Τζένι. Τα αξεσουάρ και ο τρόπος που φοριόταν η μόδα ήταν το παν, επέμενε. Δεν έφτανε να σχεδιάσεις ένα φόρεμα, ένα παλτό ή ένα καπέλο, τόνιζε, έπρεπε και να το μετατρέψεις σε κάτι το ζωντανό, κάτι που θα είχε δική του ζωή και δεν θα ήταν απλώς και μόνο ένα αντικείμενο. Η Τζένι ήταν παθιασμένη με ό,τι και αν καταπιανόταν και κατά
14 DANIELLE STEEL φερνε να μεταφέρει το όραμα και την ενέργειά της στους πελάτες της, πράγμα που γινόταν φανερό στην πασαρέλα κάθε φορά που παρουσίαζαν τα ρούχα τους και θα γινόταν ακόμα μια φορά σε λίγο, όταν ο Ντέιβιντ Φίλντστον θα αποκάλυπτε την καινούργια του κολεξιόν σε δημοσιογράφους μόδας και υπεύθυνους αγορών, στη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης. Το κοινό περίμενε να ξεκινήσει η επίδειξη με κρατημένη ανάσα. Και ενώ ο Ντέιβιντ έδινε συνέντευξη, η Τζένι ήταν αφοσιωμένη στη δουλειά της, τριγυρίζοντας χωρίς σταματημό ανάμεσα στα μοντέλα, επιβλέποντας κομμώσεις και μακιγιάζ, τραβώντας ένα φόρεμα από τη μια, σηκώνοντας έναν γιακά από την άλλη, φορώντας ένα βραχιόλι στον καρπό κάποιου μοντέλου, αλλάζοντας τα παπούτσια που θα φορούσε κάποιο άλλο. «Όχι, όχι, όχι!» φώναξε συνοφρυωμένη την ώρα που οι αμπιγιέζ έντυναν ένα μοντέλο σαν να ήταν κούκλα. «Το κολιέ κοιτάζει προς τα πίσω, η αγκράφα της ζώνης είναι ανάποδα». Με γρήγορες κινήσεις έκανε τις απαραίτητες διορθώσεις και ύστερα απλώς έγνεψε και έτρεξε στην άλλη άκρη του δωματίου, για να βρεθεί κοντά σε ένα άλλο μοντέλο, που μόλις είχε φορέσει ένα αποκαλυπτικό δαντελένιο φόρεμα. Δεν είχαν βρει τον χρόνο να προσθέσουν φερμουάρ πριν από την επίδειξη και τώρα προσπαθούσαν να μαντάρουν το ρούχο κατευθείαν επάνω στο κορμί της. Ήταν και αυτό ένα από τα απρόοπτα που συνέβαιναν διαρκώς. Και η Τζένι ήξερε πως το συγκεκριμένο κομμάτι θα έκλεβε την παράσταση. Τα γυμνά
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 15 στήθη και σχεδόν ολόκληρο το σώμα της κοπέλας βρίσκονταν σε κοινή θέα, εκτός από τα όσα κρύβονταν κάτω από ένα σχεδόν ανύπαρκτο εσώρουχο στο χρώμα του δέρματος, που διαφύλαττε ως ένα σημείο την κοσμιότητα του μοντέλου. Ο Ντέιβιντ είχε τις αμφιβολίες του, όμως η Τζένι τον είχε διαβεβαιώσει πως, εν έτει 1975, η χώρα ήταν πλέον έτοιμη να αντικρίσει γυμνά στήθη χωρίς να σκανδαλιστεί, τουλάχιστον στην πασαρέλα. Στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει και ο Ρούντι Γκένρικ, και τα τολμηρά σχέδιά του, καίτοι αισθησιακά, είχαν ευνοϊκή αποδοχή από το κοινό. Το δε περιοδικό Vogue δεν δίσταζε να δείχνει γυμνόστηθα μοντέλα εδώ και δώδεκα χρόνια, και συγκεκριμένα από το 1963, όταν η Νταϊάνα Βρίλαντ, τότε αρχισυντάκτρια, έδωσε την άδειά της να εμφανιστούν για πρώτη φορά στις σελίδες του. Η Νταϊάνα Βρίλαντ ήταν πρότυπο και ίνδαλμα για την Τζένι. Έχοντας συνειδητοποιήσει πως δεν είχε καμία διάθεση να καταλήξει στην Έβδομη Λεωφόρο και να γίνει σχεδιάστρια για να κερδίζει τα προς το ζην, η Τζένι είχε ξεκινήσει από τη θέση του παιδιού για όλες τις δουλειές στο Vogue πριν από έντεκα χρόνια, όταν αποφοίτησε από τη σχολή Πάρσονς. Αργότερα και την εποχή που η Νταϊάνα Βρίλαντ μεσουρανούσε ως αρχισυντάκτρια, έφτασε να γίνει υπεύθυνη της Γκαρνταρόμπας. Η ίδια η Νταϊάνα Βρίλαντ είχε ξεκινήσει τη συνεργασία της με το Vogue τέσσερα χρόνια πριν από την Τζένι. Η Γκαρνταρόμπα ήταν το δωμάτιο όπου φυλάσσονταν όλα εκείνα τα θεσπέσια ρούχα, και για ένα νεαρό κορίτσι που
16 DANIELLE STEEL δήλωνε συνεπαρμένο και τρελά ερωτευμένο με τη μόδα από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, ήταν αληθινός παράδεισος. Είχε το προνόμιο να βλέπει και να αγγίζει όλα τα πανέμορφα κομμάτια που έμπαιναν και έβγαιναν από εκείνο το δωμάτιο, όπως και να παρακολουθεί με ποιον τρόπο συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε κάθε φωτογράφιση. Δεν άργησε ο καιρός που η Τζένι τράβηξε την προσοχή της περίφημης κυρίας Βρίλαντ, την οποία και λάτρευε, και κατέληξε να γίνει βοηθός της. Και τότε, πέντε χρόνια μετά την πρόσληψή της, η Τζένι πήρε την απόφαση να αφήσει το περιοδικό. Όλοι έλεγαν πως ήταν τρελή να εγκαταλείψει μια τόσο τέλεια δουλειά. Εκείνη παρ όλα αυτά ήθελε να ξεκινήσει τη δική της συμβουλευτική εταιρεία, όπου θα έδινε κατευθυντήριες γραμμές στους σχεδιαστές και θα οργάνωνε δικές της φωτογραφίσεις. Και κατά έναν θαυμαστό τρόπο, η μοναδική υποστήριξη που είχε για το σχέδιό της ήρθε από την ίδια την κυρία Βρίλαντ, όταν της εκμυστηρεύτηκε ότι, κατά τη γνώμη της, θα έκανε το σωστό. Και προς μεγάλη έκπληξη της Τζένι, η Νταϊάνα Βρίλαντ εγκατέλειψε το Vogue σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνη, έχοντας αναλάβει καθήκοντα συμβούλου στο Ενδυματολογικό Ινστιτούτο του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης. Εκείνη τη στιγμή δε, βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό του Πιερ και περίμενε όπως όλοι να δει την καινούργια κολεξιόν του Ντέιβιντ Φίλντστον. Είχε φερθεί με απίστευτη καλοσύνη στην Τζένι, κερδίζοντας σε αντάλλαγμα την αιώνια και ακλόνητη αφοσίωσή της.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 17 Η Τζένι είχε αναγνωρίσει από την πρώτη στιγμή τη μεγαλοφυΐα της την εποχή που συνεργαζόταν καθημερινά μαζί της και είχε διδαχτεί πολλά από αυτήν, αν και η ίδια είχε αναπτύξει το δικό της, προσωπικό χαρακτηριστικό στιλ. Όπως κάθε καλός μαριονετίστας που φροντίζει να περνάει απαρατήρητος όταν κινεί τα νήματα πίσω από τη σκηνή, έτσι και η Τζένι ήταν ντυμένη στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια, όπως έκανε πάντα η κυρία Βρίλαντ. Τα μακριά και στιλπνά μαύρα μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της ολόισια, το μακιγιάζ της ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και τα τεράστια γαλάζια μάτια της επιθεωρούσαν ολόκληρη τη σκηνή. Τα μοντέλα κόντευαν να ντυθούν και η Τζένι εξακολουθούσε να τα επιθεωρεί σαν γεράκι, χωρίς να σκέφτεται τίποτε άλλο. Σε λίγα δευτερόλεπτα στην αίθουσα θα απλωνόταν σιωπή και θα άρχιζε η μουσική. Η επίδειξη θα ξεκινούσε με ένα τραγούδι των Μπιτλς, για να διατηρηθεί ανάλαφρη η ατμόσφαιρα. Τα ρούχα που θα παρουσίαζαν περιλαμβάνονταν στη φθινοπωρινή σειρά που θα κυκλοφορούσε σε εφτά μήνες, και έτσι οι υπεύθυνοι αγορών μπορούσαν να τα παραγγείλουν από τώρα. Κανείς στην αίθουσα δεν έδειχνε να νοιάζεται που ήταν αρχές Φεβρουαρίου και έξω χιόνιζε. Οι παραγγελίες δίνονταν αρκετούς μήνες πριν. Η Τζένι συνέχισε να παρακολουθεί τα μοντέλα που έμπαιναν στη γραμμή και ετοιμάζονταν να βγουν στην πασαρέλα τους. Ήταν στο ύψος τους σχεδόν, αν αφαι
18 DANIELLE STEEL ρούσες τα τακούνια. Ήταν και η ίδια λυγερή, αδύνατη και όμορφη, αλλά της άρεσε να μένει αθέατη στον εκτυφλωτικό κόσμο της μόδας, μονίμως στα παρασκήνια, από εκείνους που έκαναν τα πράγματα να συμβούν. Η διευθύντρια παραγωγής τής έγνεψε από μακριά και η Τζένι έδωσε το σήμα στην πρώτη κοπέλα. «Βγαίνεις!» είπε, ενώ το πιο όμορφο μοντέλο τους παραμέριζε τις μαύρες, βελούδινες κουρτίνες και έβγαινε στην πασαρέλα που διέτρεχε κατά μήκος την αίθουσα. Τους είχε πάρει δύο μέρες να τη στήσουν. Ήταν φτιαγμένη από χαλκό και η Τζένι θύμισε στις κοπέλες να είναι πολύ προσεκτικές για να μη γλιστρήσουν επίτευγμα διόλου εύκολο με τακούνια δεκαπέντε και δεκαοχτώ πόντων. Τα συγκεκριμένα παπούτσια ήταν δείγματα, πρωτότυπα που συνήθως κατασκευάζονταν σε ένα μόνο νούμερο και τις περισσότερες φορές δεν εφάρμοζαν σωστά. Και οι κοπέλες ήταν αναγκασμένες να βαδίζουν σταυρώνοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο χωρίς να δείχνουν ότι κατέβαλλαν προσπάθεια. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που τα τόσο άβολα παπούτσια θα γίνονταν αιτία να σωριαστεί μια από αυτές στη γλιστερή επιφάνεια, ό,τι και αν συνέβαινε όμως, η επίδειξη έπρεπε πάση θυσία να συνεχιστεί. «Βγαίνεις!» Η Τζένι έγνεφε σε κάθε μοντέλο κάνοντας μικρές διορθώσεις προτού βγει στη σκηνή, ενώ οι πρώτες κοπέλες γύριζαν στα παρασκήνια, όπου οι αμπιγιέζ αναλάμβαναν να τις γδύσουν και να τις ντύσουν ξανά. Ο Ντέιβιντ Φίλντστον παρακολουθούσε από μικρή από
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 19 σταση και έμοιαζε ανήσυχος όπως πάντα, όμως η Τζένι ήξερε, από τα αδιάκοπα χειροκροτήματα στην αίθουσα, πως η επίδειξη πήγαινε καλά. Και ήταν αλήθεια πως, με τη δική της βοήθεια, ο Ντέιβιντ είχε σχεδιάσει μια εντυπωσιακή σειρά για το φθινόπωρο. Εκείνη ήταν που είχε προβάλει βέτο για κάποια κομμάτια που ο Ντέιβιντ λάτρευε, και τα είχε αντικαταστήσει με άλλα ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά και ο Ντέιβιντ την είχε συγχωρήσει όπως πάντα για την παρέμβασή της και τις υποδείξεις της, που πολλές φορές έμοιαζαν ανορθόδοξες. Γι αυτό την πλήρωνε εξάλλου, και οι συμβουλές της μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν αποδειχτεί αλάνθαστες. Η Τζένι πισωπάτησε χαμογελώντας, καθώς ο Ντέιβιντ έτρεχε προς το μέρος της για να της δώσει ένα φιλί στο μάγουλο και να βγει στην πασαρέλα για να υποκλιθεί στο τέλος της επίδειξης. Το τελευταίο μοντέλο είχε ήδη βγει και άστραφτε μέσα σε ένα λαμπερό βραδινό φόρεμα από πράσινο βελούδο. «Τα κατάφερες ακόμα μια φορά!» της ψιθύρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και βγήκε τρέχοντας στην πασαρέλα για να τον πλαισιώσουν τα μοντέλα του. Το χειροκρότημα ήταν εκκωφαντικό. Η Τζένι τον είχε επαναφέρει στα πιο δυνατά ονόματα της μόδας μέσα σε μόλις δύο χρόνια και είχε εκτοξεύσει την καριέρα του ξανά στα ύψη. Της ήταν ευγνώμων για όλα αυτά. Τίποτα από όσα έκανε η Τζένι δεν το θεωρούσε δεδομένο. Και το καλύτερο από όλα για την ίδια ήταν το γεγονός πως λάτρευε τη δουλειά της. Ανέκαθεν αυτό ήταν το όνειρό της. Όχι απλώς να σχε
20 DANIELLE STEEL διάζει όμορφα φορέματα, αλλά να δημιουργεί τη μόδα και να την κάνει να βγάζει νόημα, να μένει στη μνήμη και να γίνεται αντικείμενο πόθου για κάθε γυναίκα. Η μόδα ήταν το πάθος της από τότε που θυμόταν τον εαυτό της και να που τώρα της δινόταν η ευκαιρία να τη δημιουργεί καθημερινά. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα καλύτερο, καθώς έριχνε μικρά πουγκιά με παραμάνες και κολλητική ταινία διπλής όψεως στην τσάντα της, προτού φορέσει το παλτό της και βγει από την πόρτα κυριολεκτικά τρέχοντας. Η επόμενη επίδειξη ενός καινούργιου πελάτη θα γινόταν σε δύο ώρες, σε ένα θέατρο στο κέντρο της πόλης. Η Εβδομάδα Μόδας ήταν σκέτος παραλογισμός και η Τζένι λάτρευε και το τελευταίο της δευτερόλεπτο. Είχε επιμεληθεί μια άλλη επίδειξη για έναν πελάτη της μια μέρα πριν και είχε δύο ακόμα για την επομένη. Οι σχεδιαστές νοίκιαζαν εστιατόρια, σοφίτες και θέατρα απ άκρη σ άκρη στην πόλη, ή αίθουσες χορού, όπως είχε κάνει ο Ντέιβιντ με το ξενοδοχείο Πιερ, για να παρουσιάσουν τις σειρές της επόμενης σεζόν. Και για κάποιον σαν την Τζένι, ήταν κυριολεκτικά αγώνας δρόμου να τις προλάβει όλες. Ο καινούργιος, νεαρός σχεδιαστής της, ονόματι Πάμπλο Τσαρλς, θα την περίμενε με κρατημένη ανάσα σε αρκετή απόσταση από το Μπρόντγουεϊ, στο απόμερο θέατρο που είχε κλείσει για την επίδειξη. Η Τζένι διέσχισε τρέχοντας την αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου Πιερ κουβαλώντας τη βαριά τσάντα της, ενώ ένας ψηλός, όμορφος άντρας έτρεχε στο κατόπι της. Ήταν ακόμα ψηλότερος από εκείνη και, όταν η Τζένι
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 21 γύρισε για να του χαμογελάσει, της άρπαξε την τσάντα από το χέρι. Ήταν ο άντρας της, ο Μπιλ, που είχε έρθει να παρακολουθήσει την επίδειξη. Προσπαθούσε να παρευρίσκεται σε όλες και πάντα καμάρωνε για τα κατορθώματά της. «Τι κουβαλάς εδώ μέσα; Πέτρες για να τις πετάξεις στους δημοσιογράφους;» την πείραξε ενώ την ακολουθούσε στον δρόμο. Όσο μελαχρινή ήταν η Τζένι, τόσο ξανθός ήταν εκείνος, ένας άντρας με αριστοκρατική εμφάνιση που ήταν ερωτευμένος μαζί της από την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους. Πάντοτε έλεγε πως ήταν γραφτό από τη μοίρα και η Τζένι είχε αρχίσει να το πιστεύει. Τώρα ένιωθε και εκείνη το ίδιο. Μία λιμουζίνα με οδηγό την περίμενε για να τη μεταφέρει στην επόμενη επίδειξη και ο Μπιλ χώθηκε στο κάθισμα δίπλα της. Είχε φροντίσει να είναι ελεύθερος εκείνο το απόγευμα, για να μπορέσει να παρακολουθήσει και τις δύο επιδείξεις. Ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής της. «Σπουδαίο σόου, Τζεν. Ξετρελάθηκα με τα φορέματα στο τέλος. Το ίδιο και το κοινό. Το χαμόγελο της Σούζι Μένκες απλωνόταν από το ένα αυτί μέχρι το άλλο». Μιλούσε για τη σημαντικότερη δημοσιογράφο μόδας της εποχής τους. Ο Μπιλ είχε προσέξει πως η κυρία Βρίλαντ βρισκόταν και εκείνη εκεί, ως ένδειξη αγάπης προς την Τζένι. Φρόντιζε να μη χάνει ούτε μία από τις επιδείξεις της. Η Τζένι έδειξε να χαίρεται με τα σχόλια του άντρα της, ενώ εκείνος έσκυψε να τη φιλήσει. Είχε παντρευτεί έναν άντρα που ήταν ανίκανος να ξεχωρίσει τον έναν
22 DANIELLE STEEL σχεδιαστή από τον άλλον όταν τον γνώρισε, και τον είχε μεταμορφώσει σε θιασώτη της μόδας που απολάμβανε πραγματικά όλα όσα έκανε η γυναίκα του, όπως και όλη την αναστάτωση που περιέβαλλε τη δουλειά της. Παρόλο που για την Τζένι ήταν σκέτη τρέλα, ο Μπιλ ενθουσιαζόταν με το χάος και την έξαψη που συνόδευαν την Εβδομάδα Μόδας. Του έδινε αίσθηση καρναβαλιού, όπως τότε που ερχόταν το τσίρκο στην πόλη. Και είχε μάθει να σέβεται το ταλέντο και τις γνώσεις της σε αυτά που έκανε. Την εκτιμούσε απεριόριστα, ιδιαίτερα επειδή ήξερε πόσο σκληρά είχε δουλέψει για να φτάσει ως εκεί, και μάλιστα μόνη, χωρίς βοήθεια. Κανένας δεν της είχε κάνει ευκολότερα τα πράγματα, μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος στη ζωή της. Αυτό ήθελε να κάνει για χάρη της, και εκείνη ήταν εξίσου καλή μαζί του. Παντρεμένοι εδώ και πέντε χρόνια, ο δεσμός που τους ένωνε γινόταν όλο και πιο δυνατός κάθε χρόνο που περνούσε. Η Τζένι είχε ταπεινή καταγωγή και αυτό ήταν κάτι που ο Μπιλ το σεβόταν, όπως σεβόταν και τη μητέρα της, την Έλεν, η οποία είχε ζήσει δύσκολη ζωή. Η Έλεν είχε έρθει στην Αμερική στα ταραγμένα χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια προσπάθεια να βρει εκεί τις ευκαιρίες που σπάνιζαν στη Γαλλία. Είχε φτάσει στη Νέα Υόρκη την άνοιξη του 1939, μια πάμφτωχη ράφτρα που ήλπιζε να βρει δουλειά, στόχος που αποδείχτηκε όχι και τόσο εύκολος. Ήταν δεκαεννιά χρονών, δεν μιλούσε αγγλικά και κατέληξε να δουλεύει σε μια βιοτεχνία του Λόουερ Ιστ Σάιντ που θύμιζε κάτεργο,
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 23 ράβοντας χάντρες σε πουλόβερ για πενταροδεκάρες που μόλις και μετά βίας έφταναν για το φαγητό της και το νοίκι της. Η δική της μητέρα ήταν μοδίστρα στον οίκο Chanel και καταπιανόταν με την υψηλή ραπτική ύστερα από δώδεκα χρόνια μαθητείας. Η Έλεν πάντοτε έλεγε πως η μητέρα της ήταν καλλιτέχνιδα, αλλά την ίδια στιγμή ομολογούσε πως η ίδια δεν είχε κληρονομήσει το ταλέντο της. Η ζωή στη Νέα Υόρκη υπήρξε δυσκολότερη από ό,τι η ίδια είχε προβλέψει. Τον Σεπτέμβρη ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει και να επιστρέψει στην πατρίδα της, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ευρώπη και η μητέρα της τη συμβούλεψε να μείνει εκεί που ήταν. Η ζωή ήταν ακόμα δυσκολότερη στη Γαλλία, έτσι η Έλεν πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια παγιδευμένη στη βιοτεχνία και ύστερα, το 1942, σε ένα πάρτι της USO 1 όπου την είχε πάει μια φίλη, γνώρισε έναν όμορφο νεαρό στρατιώτη που βρισκόταν σε άδεια. Παντρεύτηκαν μία εβδομάδα αργότερα, μέσα στον πυρετό του πάθους και του νεανικού έρωτα, ξέροντας πως σε λίγο εκείνος θα έφευγε πάλι για το μέτωπο. Η Έλεν πέρασε το υπόλοιπο του πολέμου 1 United Service Organizations Inc.: Μη κερδοσκοπική οργάνωση που βασίζεται κυρίως σε ιδιωτικές χορηγίες και έχει σκοπό την αναπτέρωση του ηθικού των αμερικανικών στρατευμάτων και των οικογενειών τους. Αν και δεν είναι κυβερνητική οργάνωση, είναι αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Άμυνας, το Κογκρέσο και τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που έχει τίτλο επίτιμου προέδρου. Η οργάνωση λειτουργεί σε 160 κέντρα σε όλο τον κόσμο. (Σ.τ.Μ.)
24 DANIELLE STEEL περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει κοντά της. Η Τζένι γεννήθηκε πάνω σε ένα τραπέζι κουζίνας στο Λόουερ Ιστ Σάιντ το 1943. Ο πατέρας της γύρισε δύο χρόνια αργότερα και πήγε τη γυναίκα του και το παιδί του στη γενέτειρά του, στην Πενσιλβάνια. Όσο καιρό τον περίμενε η Έλεν, της είχε προτείνει αρκετές φορές να πάει να ζήσει με τη μητέρα του, όμως εκείνη δεν ήθελε να φύγει μόνη της και να ζήσει ανάμεσα σε αγνώστους. Και ως τότε πια είχε αποκτήσει δικούς της φίλους στη Νέα Υόρκη. Τίποτα δεν είχε προετοιμάσει την Έλεν για τη ζωή στο Πίτστον της Πενσιλβάνια, μετά την επιστροφή του Τζακ Άρντεν στην πατρίδα. Η οικογένειά του είχε αναθρέψει αρκετές γενεές ανθρακωρύχων και ο Τζακ δεν της το είχε κρύψει, όμως η Έλεν ήταν μεγαλωμένη στο Παρίσι από εκλεπτυσμένους, μεσοαστούς γονείς και ήταν φυσικό να μην έχει ιδέα τι σήμαινε αυτό. Ο πατέρας της ήταν συντηρητής έργων τέχνης στο Λούβρο, η μητέρα της μια ταλαντούχα μοδίστρα που δούλευε για τον οίκο Chanel. Και ο Τζακ ήταν ένας ευγενικός, στοργικός άντρας, που την αγαπούσε και της φερόταν σαν να ήταν κάτι το πολύτιμο. Η αλήθεια όμως ήταν ότι δεν είχαν χρήματα και η ζωή τους ήταν σκληρή. Ο Τζακ γύρισε στα ορυχεία, όπου δούλευε και πριν απ τον πόλεμο, μαζί με τα τέσσερα αδέρφια του και αρκετά ξαδέρφια. Ο θείος του και ο πατέρας του είχαν σκοτωθεί σε ατυχήματα στο ορυχείο χρόνια πριν και η μητέρα του ήταν μια αδύνατη, θλιμμένη γυναίκα, που αγωνιούσε για τους γιους
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 25 της και έκλαιγε όλη την ώρα. Και όποτε γίνονταν απεργίες στο ορυχείο, ο Τζακ με την Έλεν έμεναν άφραγκοι. Ο καιρός ήταν ελεεινός και πολλές φορές το μόνο που είχαν για δείπνο ήταν ψωμί με μαγιονέζα. Τίποτα από όσα της είχε πει δεν είχε προετοιμάσει την Έλεν για τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν. Παρ όλα αυτά, δεν παραπονιόταν ποτέ. Τον αγαπούσε πάρα πολύ για να αρχίσει την γκρίνια. Αυτό που πάνω απ όλα θυμόταν από εκείνα τα χρόνια, όποτε μιλούσε γι αυτά, ήταν το γεγονός ότι ποτέ δεν κατόρθωνε να χορτάσει μήτε να ζεσταθεί. Η πεθερά της απεβίωσε τη χρονιά που εγκαταστάθηκαν εκεί και η Έλεν δεν μπορούσε να πιάσει δουλειά για να μην αφήσει μόνη την Τζένι. Περνούσε τις μέρες φροντίζοντας την κόρη της και τις νύχτες περιμένοντας να επιστρέψει ο Τζακ από το ορυχείο. Ήταν και οι δύο πολύ νέοι ακόμη. Ήθελαν ένα δεύτερο παιδί, αλλά η Τζένι απέβαλε αρκετές φορές και η αλήθεια ήταν πως έτσι κι αλλιώς τα οικονομικά τους δεν επέτρεπαν άλλο παιδί. Η Έλεν νοσταλγούσε τη Γαλλία και λαχταρούσε να δει τους γονείς της, όμως δεν είχαν τα χρήματα για το ταξίδι. Ήταν μια δυστυχισμένη ζωή, και το μόνο πράγμα που της έδινε νόημα ήταν η αγάπη της για τον Τζακ, η τρυφερότητα που της έδειχνε ο άντρας της και η χαρά που αντλούσε η ίδια από το μωρό της. Η Τζένι θυμόταν τον πατέρα της ως έναν μεγαλόσωμο άντρα που έπαιζε μαζί της, την κουβαλούσε στους ώμους του και της διηγιόταν παραμύθια προτού κοιμηθεί. Κρίνοντας από τις φωτογραφίες του όταν ήταν νέος, η
26 DANIELLE STEEL Τζένι τού έμοιαζε πολύ. Η μητέρα της ήταν μικροκαμωμένη και ξανθιά, με φανερή τη γαλλική καταγωγή της. Είχαν κλείσει τρία χρόνια στο Πίτστον μετά τον πόλεμο, όταν έγινε μια έκρηξη στο ανθρακωρυχείο. Ο Τζακ ήταν ένας από τους πέντε που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα. Όλοι τον σέβονταν και τον συμπαθούσαν, και ο διευθυντής της εταιρείας εξόρυξης ήρθε να το ανακοινώσει στην Έλεν αυτοπροσώπως. Της έδωσαν μια αποζημίωση, η οποία, παρότι μικρή, ήταν αρκετή για να κάνει διαφορά στη ζωή της, μαζί με μια απρόσμενα αξιοπρεπή ασφάλεια ζωής που είχε φροντίσει να κάνει ο Τζακ, για την περίπτωση που πάθαινε κάτι. Οι περισσότεροι άντρες άφηναν στις γυναίκες τους πολύ λιγότερα. Αυτά τα δύο ποσά μαζί επέτρεψαν στην Έλεν να μετακομίσει στη Φιλαδέλφεια μαζί με την Τζένι. Ο πατέρας της Έλεν είχε πεθάνει δύο μήνες νωρίτερα στο Παρίσι, λίγο προτού σκοτωθεί ο Τζακ, και η μητέρα της ήταν θλιμμένη και ζούσε μόνη. Προσπάθησε να πείσει την Έλεν να επιστρέψει στο Παρίσι, αλλά οι δουλειές σπάνιζαν μετά τον πόλεμο και η Έλεν είχε ήδη συμπληρώσει εννέα χρόνια ζωής στην Αμερική και δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Έτσι, έπεισε εκείνη τη μητέρα της να ταξιδέψει ως τη Φιλαδέλφεια. Η Τζένι ήταν μονάχα πέντε χρονών εκείνη την εποχή, αλλά θυμόταν καλά τη μετακόμιση από το Πίτστον με τη μητέρα της, όπως και τον ερχομό της γιαγιάς της στις Ηνωμένες Πολιτείες για να μείνει μαζί τους. Όταν η μητέρα της Έλεν, η Τερέζ, ήρθε από το Πα
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 27 ρίσι στη Φιλαδέλφεια, οι δύο γυναίκες άνοιξαν ένα ραφτάδικο. Η Τζένι την αποκαλούσε «Μάμι», σύμφωνα με τη γαλλική παράδοση, και από εκείνη έμαθε να μιλάει γαλλικά. Το μαγαζί πήγαινε καλά, μα αφότου τις ανακάλυψε μια από τις κοσμικές κυρίες της Κεντρικής Γραμμής 2 έφτασαν να γίνουν το «καλύτερο, μικρό μυστικό» της τοπικής υψηλής κοινωνίας, αντιγράφοντας παριζιάνικα φορέματα για τις εύπορες κυρίες της περιοχής. Η επιδεξιότητα της Τερέζ ήταν μοναδική, ενώ η Έλεν, που στερούνταν την εμπειρία της μητέρας της, αναλάμβανε τις απλούστερες δουλειές. Οι δυο τους έφτιαχναν όμορφα φορέματα και έβγαζαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο εισόδημα, με το οποίο εντέλει μπόρεσαν να στείλουν την Τζένι στη σχολή Πάρσονς, όπου ξεκίνησε η δική της καριέρα. Ένα καλοκαίρι, σπουδάστρια ακόμη, η Τζένι μαθήτευσε για πρώτη φορά δίπλα στον Όλεγκ Κασίνι, την εποχή που έντυνε την τότε Πρώτη Κυρία, την Τζάκι Κένεντι, την οποία η Τζένι έτυχε να συναντήσει εκεί αρκετές φορές, όταν ερχόταν να διαλέξει φορέματα για σημαντικές εκδηλώσεις. Η μητέρα και η γιαγιά της είχαν ενθουσιαστεί όταν το άκουσαν και είχαν καμαρώσει για την Τζένι τόσο όταν αποφοίτησε όσο και όταν έπιασε την πρώτη της δουλειά στο Vogue. 2 Ιστορική περιοχή στα προάστια της Φιλαδέλφειας στην Πενσιλβάνια, η οποία περιλαμβάνει μια σειρά εύπορων πόλεων που χτίστηκαν κατά μήκος της παλιάς Κεντρικής Γραμμής των Σιδηροδρόμων της Φιλαδέλφειας κατά τον 19ο αιώνα. (Σ.τ.Μ.)
28 DANIELLE STEEL Οι δύο γυναίκες πάντα χαίρονταν να μαθαίνουν τα όσα έκανε η Τζένι. Έγιναν συνδρομήτριες της εφημερίδας Women s Wear Daily μόνο και μόνο για να διαβάζουν γι αυτήν. Η μικρή επιχείρησή τους και τα χρήματα που τους είχε αφήσει ο πατέρας της Τζένι τούς είχαν βγει σε καλό. Ο Μπιλ είχε εντυπωσιαστεί αφάνταστα την πρώτη φορά που συνάντησε την Τζένι, και ακόμα περισσότερο όταν έμαθε την ιστορία της και συνάντησε τη μητέρα και τη γιαγιά της. Πίστευε πως ήταν τρεις εκπληκτικές γυναίκες, με τη γυναίκα του να είναι η εκπληκτικότερη όλων. Τα πέντε χρόνια του γάμου τους είχαν κυλήσει σαν νερό και την αγαπούσε περισσότερο από ποτέ. Η ζωή του είχε βελτιωθεί εντυπωσιακά με την παρουσία της, και το ίδιο έλεγε για εκείνον και η Τζένι. Την υποστήριζε σε ό,τι και αν έκανε. Η Τζένι δούλευε ακόμη στο Vogue όταν την είδε πρώτη φορά, μια ημέρα που χιόνιζε στη Νέα Υόρκη. Είχε αναλάβει μια φωτογράφιση έξω από το Πλάζα και, παρά τον άσχημο καιρό, ο Μπιλ είχε κοντοσταθεί για να παρακολουθήσει. Η Τζένι έτρεχε γύρω από τα μοντέλα σαν τσοπανόσκυλο και τα οδηγούσε πίσω στη θέση τους, με το χιόνι να πέφτει πάνω τους. Η ίδια φορούσε έναν τεράστιο γούνινο σκούφο, ο οποίος, όπως του εξήγησε αργότερα, ήταν από αυτούς που φορούσαν οι ρώσοι αστυνομικοί και τον είχε αγοράσει στη μαύρη αγορά της Μόσχας, στη διάρκεια κάποιας προηγούμενης φωτογράφισης. Και ήταν ντυμένη με τζιν παντελόνι, μπότες και υπερμέγεθες αντρικό παλτό. Όλοι στο πλατό έμοιαζαν ξυλιασμένοι,
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 29 αλλά η Τζένι κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα χωρίς να δίνει σημασία στο κρύο, έτσι όπως επέβλεπε τον φωτογράφο και τα μοντέλα και έκανε συνεχώς διορθώσεις στα ρούχα ή στα μαλλιά τους. Ο Μπιλ τούς είχε προσέξει ενώ κατευθυνόταν βιαστικά σε μια συνάντηση, και κάτι τον είχε κάνει να σταματήσει. Του άρεσε να λέει πως ήταν θέλημα της μοίρας. Είχε απομείνει να κοιτάζει την Τζένι μέσα στο χιόνι που έπεφτε, τόση ώρα, που εκείνη το αντιλήφθηκε τελικά και γύρισε και τον κοίταξε. Ο Μπιλ τής χαμογέλασε. Του ανταπέδωσε το χαμόγελο με τις χιονονιφάδες να προσγειώνονται στις βλεφαρίδες της και στον ρώσικο, γούνινο σκούφο της. Ο Μπιλ συνέχισε να στέκει εκεί, μαγνητισμένος, νιώθοντας ανόητος. Έναν χρόνο νωρίτερα είχε αποφοιτήσει από τη νομική και δούλευε στην οικογενειακή δικηγορική εταιρεία που διηύθυνε ο πατέρας του με τα αδέρφια του, αλλά έπληττε με αυτά που έκανε ενώ τα πάντα επάνω στην Τζένι ανέδιδαν χαρά. Ο Μπιλ συνέχισε να παρακολουθεί τη φωτογράφιση μπροστά στο Πλάζα και να μουλιάζει από το χιόνι σε ένα διάλειμμα, πλησίασε την Τζένι και της είπε κάτι για το οποίο αργότερα ήθελε να χαστουκίσει τον εαυτό του. Ένιωθε εντελώς γελοίος, αλλά δεν ήξερε τι άλλο να πει. Περπάτησε προς το μέρος της, άπλωσε το χέρι για να της δώσει την κάρτα του και ψέλλισε τα λόγια που είχε στο μυαλό του. «Αν ποτέ χρειαστείτε δικηγόρο» είπε και εκείνη χαμογέλασε πλατιά. «Ελπίζω πως δεν θα χρειαστώ» του απάντησε και έβαλε από ευγένεια την κάρτα στην τσέπη της, κάνοντας
30 DANIELLE STEEL τον Μπιλ να σχηματίσει ολοκάθαρα την εντύπωση πως θα την πετούσε αμέσως μόλις αυτός απομακρυνόταν. Για ποιον λόγο θα χρειαζόταν δικηγόρο; Δεν είχε τολμήσει να της πει πόσο όμορφη ήταν, ούτε σε τι βαθμό τον είχε γοητεύσει. Η επαγγελματική κάρτα του ήταν το μοναδικό πράγμα που του είχε έρθει στο μυαλό την ώρα που γύρευε έναν τρόπο για να της πει το όνομά του και να της δώσει τα στοιχεία του για να επικοινωνήσει μαζί του έστω και αν ήταν σίγουρος πως δεν θα το έκανε. Η Τζένι τού μίλησε για μια στιγμή, ενώ με την άκρη του ματιού της παρακολουθούσε τον φωτογράφο, και ύστερα του είπε πως έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά της. Ο Μπιλ έφυγε μελαγχολικός, ακούγοντάς τη να μιλάει με τον φωτογράφο στα γαλλικά. Ήταν βέβαιος πως δεν θα την έβλεπε ποτέ ξανά. Και δεν του είχε πει καν το όνομά της, ούτε με τι τρόπο θα μπορούσε να τη βρει. Ήταν συγκεντρωμένη στη φωτογράφιση και ο Μπιλ ήταν βέβαιος ότι τον είχε χαρακτηρίσει ανόητο, με εκείνο το γελοίο σχόλιο που είχε κάνει δίνοντας την κάρτα. Η σκέψη της συνέχισε να τον στοιχειώνει για μέρες. Την έφερνε στο μυαλό του και σκεφτόταν πως αυτή ήταν η ωραιότερη γυναίκα που είχε αντικρίσει ποτέ. Ξεχείλιζε από ζωή, και τη στιγμή που την είχε κοιτάξει στα μάτια, είχε πιστέψει ότι μπορούσε να διακρίνει την ψυχή της. Ο Μπιλ έβαλε τη γραμματέα του να τηλεφωνήσει σε αρκετά περιοδικά για να μάθει αν κάποιο από αυτά είχε προγραμματισμένη φωτογράφιση μπροστά από το ξενοδοχείο Πλάζα τη μέρα εκείνη, και τελικά έμαθε πως ήταν
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 31 το Vogue. Μία φωνή χωρίς ίχνος εγκαρδιότητας τον πληροφόρησε πως, στην περίπτωση που ήθελε να αφήσει μήνυμα, θα φρόντιζαν να φτάσει στα χέρια της, αλλά δεν ήθελαν να του δώσουν το όνομά της. Νιώθοντας ακόμα πιο ανόητος και αδέξιος από την πρώτη φορά, ο Μπιλ ζήτησε από την κοπέλα να της πει ότι «τηλεφώνησε ο Μπιλ Σουίτ για να πει ένα γεια» και άφησε τον αριθμό του. Ήταν σίγουρος πως δεν θα μάθαινε ποτέ νέα της. Και ύστερα έβγαλε εντελώς την Τζένι από το μυαλό του και γύρισε στη δουλειά, στα κτηματομεσιτικά ενός πελάτη με τον οποίο ασχολούνταν εκείνη την περίοδο. Η προοπτική να κάνει το ίδιο πράγμα για όλη την υπόλοιπη ζωή του δεν ήταν κάτι που τον χαροποιούσε ιδιαίτερα. Ωστόσο, αυτό έκαναν όλοι οι άντρες στην οικογένειά του. Κανένας δεν έδειχνε να ενοχλείται και οι αδερφοί του, και οι δύο μεγαλύτεροι από εκείνον, αγαπούσαν πραγματικά τη δουλειά τους και ήταν συνέταιροι στην εταιρεία. Ήταν μια από τις πιο αξιοσέβαστες δικηγορικές εταιρείες της Νέας Υόρκης και είχε ιδρυθεί από τον προπάππου του. Ήταν γαλαζοαίματοι που εξυπηρετούσαν άλλους γαλαζοαίματους, όπως έκαναν επί γενεές γενεών. Από το μυαλό του Μπιλ δεν είχε περάσει ποτέ η σκέψη πως θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Μία βδομάδα αργότερα οδηγούσε προς τη Βοστόνη για να συναντηθεί με έναν πελάτη του που ήθελε να συστήσει καταπίστευμα για τα εγγόνια του, όταν, στα μισά της διαδρομής, σταμάτησε για βενζίνη. Ήταν Μάρτιος, ο χειμώνας τσουχτερός και ατέλειωτος, και χιόνιζε ξανά.
32 DANIELLE STEEL Ο Μπιλ είχε βγει από το αυτοκίνητό του όση ώρα ο υπάλληλος γέμιζε το ρεζερβουάρ, όταν μια γυναίκα κατέβηκε βιαστική από ένα νοικιασμένο και βαρυφορτωμένο φορτηγάκι περιμένοντας με ανυπομονησία κάποιον να την εξυπηρετήσει. Ο Μπιλ έμεινε να την παρατηρεί για μια στιγμή και, όταν η γυναίκα στράφηκε προς το μέρος του με τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο χιόνι, αναγνώρισε τον ρώσικο, γούνινο σκούφο. Αυτή τη φορά ήταν απολύτως βέβαιος πως αυτή η συνάντηση είχε οριστεί από τη μοίρα. Πώς ήταν δυνατόν να συναντήσει τυχαία την ίδια γυναίκα δύο φορές; Είχε πιστέψει πως δεν θα την έβλεπε ξανά. Κατευθύνθηκε προς το μέρος της χαμογελώντας και εκείνη σήκωσε τα μάτια έκπληκτη. Ο Μπιλ έκανε σαν να γνωρίζονταν ήδη από καιρό. «Σου άφησα μήνυμα» της είπε επιφυλακτικά «αλλά δεν φαντάζομαι να το πήρες». Της χαμογελούσε σαν παιδί που περίμενε τα Χριστούγεννα και, για μια ακόμα φορά, ένιωθε ανόητος, λες κι ήταν δεκατεσσάρων χρονών, τη στιγμή που εκείνη έδειχνε τόσο ψύχραιμη και συγκροτημένη. «Νομίζω ότι το πήρα». Του χαμογέλασε με τη σειρά της. «Είσαι δικηγόρος, σωστά; Προς το παρόν δεν έχω μπλεχτεί πουθενά». Είχε ακόμη την κάρτα του σε κάποια τσέπη του παλτού της ή στο γραφείο της. Θυμόταν ότι τον έλεγαν Μπιλ Σουίτ. Για κάποιον λόγο, το όνομά του είχε εντυπωθεί στη μνήμη της. «Τι τρέχει με το φορτηγάκι;» την πείραξε. «Έκλεψες καμιά τράπεζα και σε κυνηγάνε ή βοηθάς κάποιον φίλο να μετακομίσει;»
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 33 «Έχω μια φωτογράφιση στη Μασαχουσέτη». Ετοίμαζαν ένα άρθρο για μια γνωστή προσωπικότητα της υψηλής κοινωνίας, την οποία θα φωτογράφιζε ένα διάσημος γάλλος φωτογράφος. «Για το Vogue» πρόσθεσε, για να είναι σίγουρη πως γινόταν κατανοητή. «Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου αφού σε είδα στο Πλάζα. Δεν εννοούσαν να μου πουν το όνομά σου και το βρίσκω λογικό. Μάλλον τους έδωσα εντύπωση ενοχλητικού και πιθανότατα επικίνδυνου θαυμαστή». Η Τζένι γέλασε με τα λόγια του και με το σοβαρό βλέμμα του. Έμοιαζε ευγενικός άνθρωπος και δεν έκρυβε την αμηχανία του όσο της μιλούσε, πράγμα που τη συγκινούσε. Οι άντρες που γνώριζε ήταν στην πλειονότητά τους επιτηδευμένοι και μπλαζέ. «Στο επάγγελμά μου είμαστε συνηθισμένοι σε ενοχλητικούς θαυμαστές. Τις περισσότερες φορές κυνηγάνε τα μοντέλα όμως, όχι τις βοηθούς» είπε η Τζένι με έναν μορφασμό. Ο γούνινος σκούφος της ήταν ξανά σκεπασμένος με χιόνι, όπως την πρώτη φορά. Ο Μπιλ δυσκολευόταν να πιστέψει πως τη συναντούσε ξανά. Πρώτη φορά εδώ και χρόνια, αν όχι σε όλη του τη ζωή, του έδειχνε τέτοια εύνοια η τύχη. «Δικό τους λάθος» της απάντησε στο σχόλιό της, ενώ ο υπάλληλος έβαζε βενζίνη στο φορτηγάκι. «Πότε επιστρέφεις στη Νέα Υόρκη;» τη ρώτησε, νιώθοντας να του κόβεται η ανάσα. Και αν του απαντούσε ότι δεν ήταν δική του δουλειά; Ένας άγνωστος ήταν, στο κάτω κάτω. Ήταν Πέμπτη απόγευμα και ο Μπιλ θα επέστρεφε το
34 DANIELLE STEEL επόμενο βράδυ, για Σαββατοκύριακο. Το βράδυ του Σαββάτου είχε ραντεβού με μια κοπέλα με την οποία έβγαινε εδώ και έναν μήνα, δεν είχε τίποτα κοινό και δεν του άρεσε και τόσο, ήταν όμως η μικρότερη αδερφή της κουνιάδας του και έτσι κι αλλιώς δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει. Γνώριζε εκατοντάδες κοπέλες που της έμοιαζαν, αλλά καμία που να έμοιαζε στην Τζένι. Το ήξερε από τώρα. Τα πάντα επάνω της ήταν συναρπαστικά και διαφορετικά. «Εξαρτάται από το πότε θα τελειώσουμε τη φωτογράφιση» του απάντησε αόριστα. «Σάββατο ή Κυριακή. Μεταφέρω όλα τα απαραίτητα για να στηθεί το ντεκόρ. Θα είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φύγει». Ο Μπιλ λυπόταν που δεν μπορούσε να προσφερθεί να οδηγήσει εκείνος το φορτηγάκι της. Είχε το προαίσθημα πως θα το διασκέδαζε. Η Τζένι έμοιαζε άνθρωπος που γελούσε πολύ. Υπήρχε ένα σπίθισμα στο βλέμμα της. «Θα ήθελες να συναντηθούμε την επόμενη βδομάδα;» ρώτησε θαρραλέα ο Μπιλ. «Θα το ήθελα, αλλά έχω τρεις απανωτές φωτογραφίσεις. Αυτό κάνω. Είμαι μια από τους στιλίστες του περιοδικού, πράγμα που σημαίνει πως είμαι υπεύθυνη για πολλές από τις φωτογραφίσεις τους, για το τελευταίο μέρος, το κομμάτι για τη μόδα». Ο Μπιλ κούνησε το κεφάλι προσπαθώντας να προσποιηθεί πως καταλάβαινε τι εννοούσε. Του ήταν δύσκολο να συγκεντρωθεί όταν την κοιτούσε. Το μόνο που έβλεπε ήταν τα πανέμορφα, τεράστια, γαλάζια μάτια της, το χαμόγελό της και τα αισθησιακά χείλη
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 35 της. Και δεν ήταν βέβαιος αν ήθελε να τον αποφύγει ή αν όντως ήταν τόσο απασχολημένη όσο έλεγε. «Δεν παίρνεις ποτέ ρεπό;» ρώτησε με ελπίδα. «Πού και πού. Όχι πολύ συχνά όμως. Είναι από εκείνα τα επαγγέλματα που τα παντρεύεσαι». Το έλεγε σάμπως να μην την πείραζε, και αυτό του εξήψε την περιέργεια να μάθει τα πάντα γι αυτήν. «Σου αρέσει αυτό που κάνεις;» «Το λατρεύω» του απάντησε και έδειχνε χαρούμενη. «Ανέκαθεν αυτό ήθελα να κάνω». «Να οδηγείς φορτηγό και να μεταφέρεις έπιπλα;» της είπε για να την πειράξει και η Τζένι έβαλε τα γέλια. «Ναι, κάπως έτσι. Μπορείς να έρθεις σε κάποια φωτογράφιση, αν θέλεις. Έχουμε δύο σε στούντιο την επόμενη βδομάδα και μια τρίτη στο Χάρλεμ, στο νάιτ κλαμπ Σμολς Πάρανταϊς. Το κλείσαμε για όλη τη νύχτα. Πιθανότατα θα κάνω διάλειμμα για να τσιμπήσω κάτι γύρω στις δέκα το βράδυ. Μπορείς να με συναντήσεις εκεί και να πάμε είτε σε ένα KFC, είτε σε ένα ιδιαίτερο κινέζικο μαγειρείο όπου πηγαίνουμε καμιά φορά για φαγητό, όποτε βρισκόμαστε μακριά από το κέντρο. Το μέρος μοιάζει με καταγώγιο, αλλά το φαγητό είναι εκπληκτικό. Δεν μπορώ να λείψω για πολύ όμως. Εκείνο το βράδυ έχω τέσσερα από τα διασημότερα μοντέλα του κόσμου, που θα έρθουν αεροπορικώς από το Λονδίνο και από το Μιλάνο». Όλα αυτά ακούγονταν πολύ διασκεδαστικά. Και θα είχε συμφωνήσει να τη συναντήσει ακόμα και σε αποβάθρα του μετρό, με ή χωρίς φαγητό.
36 DANIELLE STEEL «Ωραίο ακούγεται» της απάντησε και η Τζένι τού είπε πού θα τη συναντούσε το βράδυ της επόμενης Πέμπτης. Στην περίπτωση που άλλαζε κάτι, θα του τηλεφωνούσε, είπε. Και τότε ο Μπιλ θυμήθηκε κάτι που έπρεπε να μάθει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. «Πώς σε λένε;» «Τζένι Άρντεν. Μπορείς να με βρεις στο Vogue αν αλλάξει κάτι. Έχω βομβητή τσέπης, αλλά τον χρησιμοποιώ αποκλειστικά για δουλειά». Δεν έδινε ποτέ τον αριθμό σε προσωπικές γνωριμίες. «Δεν πρόκειται να σε καλέσω, Τζένι Άρντεν. Τα λέμε την Πέμπτη το βράδυ. Κοίτα να περάσεις καλά αυτό το Σαββατοκύριακο με τη φωτογράφιση». Πλήρωσαν και οι δύο τη βενζίνη τους και ύστερα η Τζένι άνοιξε την πόρτα του οδηγού και επιβιβάστηκε στο φορτηγάκι της. «Είναι αστείο που συναντιόμαστε έτσι» του είπε και τον κοίταξε σκεφτικά. Εκείνος ήθελε να της πει πως ήταν κάτι που θα διηγιόντουσαν κάποτε στα εγγόνια τους, αλλά δεν τόλμησε. «Ε, καλά, δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Σε παρακολουθώ εδώ και δύο μήνες» της είπε με έναν παιδιάστικο μορφασμό και η Τζένι έβαλε τα γέλια. «Τα λέμε την Πέμπτη» του είπε και τον χαιρέτησε ανεμίζοντας το χέρι, ενώ ξεμάκραινε μέσα στο χιόνι. Ο Μπιλ χαμογελούσε σε όλη τη διαδρομή ως τη Βοστόνη και δεν έβλεπε την ώρα να την ξαναδεί. Ένιωθε πως το πεπρωμένο ήταν πολύ, μα πολύ ευγενικό μαζί του.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 37 Το ραντεβού τους την επόμενη βδομάδα ήταν χαρακτηριστικό της ζωής που έκανε η Τζένι όσο δούλευε για το Vogue. Τα πάντα προχωρούσαν αργά με τη φωτογράφιση. Ένα από τα μοντέλα ήταν άρρωστο και ο φωτογράφος ήταν κακοδιάθετος και είχε νεύρα. Η Τζένι δεν μπόρεσε να κάνει διάλειμμα για φαγητό μέχρι που έφτασαν περασμένα μεσάνυχτα, και τότε πλέον το κινέζικο εστιατόριο είχε κλείσει. Ο Μπιλ περίμενε υπομονετικά και, αντί για το κινέζικο, κατέληξαν στο Μπέργκερ Κινγκ, όπου δεν έμειναν πάνω από ένα εικοσάλεπτο. Ήταν συνεπαρμένος με τη δουλειά της και έμεινε άλλη μια ώρα παρακολουθώντας τα όσα συνέβαιναν στο πλατό. Τον είχε εντυπωσιάσει η αποτελεσματικότητά της, ότι είχε τα πάντα υπό έλεγχο. Έφυγε γύρω στη μία και μισή το βράδυ, και την επόμενη μέρα, όταν της τηλεφώνησε για να δει πώς ήταν, η Τζένι τού απάντησε πως η δουλειά είχε συνεχιστεί μέχρι τις τέσσερις το πρωί. Καμιά φορά αναγκαζόταν να δουλέψει όλο το βράδυ, του είπε, και όταν γνωρίστηκαν καλύτερα του εξήγησε πως αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχε άλλη ζωή έξω από τη δουλειά της, πράγμα που δεν την πείραζε. Για τους επόμενους μήνες βλέπονταν απρογραμμάτιστα, όποτε έβρισκαν και οι δύο τον χρόνο, και περνούσαν υπέροχα μαζί. Όλες οι υπόλοιπες γυναίκες ωχριούσαν μπροστά της και ο Μπιλ ανακάλυψε πως σιγά σιγά μάθαινε όλα όσα δεν είχε χρειαστεί ποτέ να μάθει για τον κόσμο της μόδας. Ωστόσο τον έβρισκε ενδιαφέρων χάρη στην Τζένι. Και ήρθε η στιγμή που ο Μπιλ παραδέχτηκε πόσο λίγο απολάμβανε τη δική του δουλειά.
38 DANIELLE STEEL «Δεν υπάρχει κάτι σχετικό με τη δικηγορία που να μπορείς να κάνεις και να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον;» τον ρώτησε η Τζένι συμπάσχοντας. «Σίγουρα όχι στην εταιρεία του πατέρα μου. Είναι οι καλύτεροι νομικοί της Νέας Υόρκης όσον αφορά το φορολογικό δίκαιο. Πίστευα πως θα μου άρεσε να ακολουθήσω τη μάχιμη δικηγορία κάποια στιγμή, ή να γίνω ποινικολόγος, αλλά ο πατέρας μου δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ αν εγκατέλειπα την εταιρεία. Σίγουρα φταίω εγώ τα αδέρφια μου λατρεύουν αυτό που κάνουν. Εγώ εργάζομαι όσο περισσότερο μπορώ για το δημόσιο συμφέρον, με τους απόρους και την Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες, αλλά ούτε με αυτό δείχνει να ενθουσιάζεται ο πατέρας μου». Ο Μπιλ ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος από την Τζένι, αλλά εκείνη έμοιαζε τόσο σίγουρη για αυτό που έκανε και έδειχνε να βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Ο Μπιλ, από την άλλη, τον περισσότερο καιρό ένιωθε χαμένος και εκτός πορείας. Τον ενοχλούσε που δεν είχε τη δική της σιγουριά. Η Τζένι αγαπούσε τα πάντα στη δουλειά της, ακόμα και τα εξαντλητικά ωράρια και τις παράλογες καταστάσεις που καλούνταν να αντιμετωπίσει καθημερινά. Τίποτε από όλα αυτά δεν την πτοούσε, το αντίθετο μάλιστα, έδειχνε να απολαμβάνει τις προκλήσεις. Είχαν κλείσει δύο μήνες σχέση, όταν ο Μπιλ αποφάσισε να παρακολουθήσει ένα μάθημα θεολογίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια. Ήταν κάτι που ανέκαθεν ήθελε να κάνει. Δεν το είπε στον πατέρα και στα αδέρφια του,
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 39 το είπε όμως στην Τζένι και εκείνη το βρήκε θαυμάσια ιδέα. Τον ενθάρρυνε διαρκώς και ήταν μονίμως δεκτική σε καινούργιες ιδέες. Έξι μήνες μετά το πρώτο τους ραντεβού, ο Μπιλ ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της και το ίδιο ομολογούσε κι εκείνη. Δεν σχεδίαζαν να κάνουν κάτι γι αυτό απλώς απολάμβαναν τον χρόνο που περνούσαν μαζί. Και όταν ο Μπιλ τελείωσε εκείνο το πρώτο μάθημα θεολογίας, γράφτηκε σε τρία ακόμα. Οι παρακολουθήσεις ήταν απογευματινές για να μην τον εμποδίζουν στη δουλειά του. Αλλά η αλήθεια ήταν πως περνούσε πολύ καλύτερα τα απογεύματα στη σχολή, παρά στην εταιρεία του πατέρα του. Τώρα πια σιχαινόταν οτιδήποτε έκανε εκεί. Αρκετές φορές είχε προσπαθήσει να μιλήσει για το ζήτημα με τα αδέρφια του, αλλά εκείνοι επέμεναν πως ήταν ικανοποιημένοι και χαρούμενοι με αυτό που έκαναν. Ήταν και οι δύο παντρεμένοι και οι γυναίκες τους ήταν σαν όλες τις κοπέλες με τις οποίες είχαν μεγαλώσει μαζί. Ξανθές, γαλανομάτες δεσποινίδες της καλής κοινωνίας, από οικογένειες που γνωρίζονταν χρόνια με τη δική τους. Η πεθερά του μεγαλύτερου αδερφού του, του Τομ, ήταν συμφοιτήτρια με τη μητέρα τους στο Βάσαρ. Και καμία από τις κουνιάδες του Μπιλ δεν εργαζόταν. Και είχε καθεμία από δύο παιδιά. Στα μάτια του Μπιλ, οι ζωές τους ήταν στερεότυπες, διόλου πρωτότυπες και εντελώς προβλέψιμες από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό τους. Η Τζένι ήταν τόσο πιο ενδιαφέρουσα και προερχόταν από έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο. Τα παιδικά της
40 DANIELLE STEEL χρόνια σε μια πόλη ανθρακωρύχων, με πατέρα ανθρακωρύχο, είχαν ως αποτέλεσμα να την κάνουν ακόμα πιο γοητευτική στα μάτια του. Η επιτυχία της τον εντυπωσίαζε. Είχε διανύσει πολύ δρόμο από το Πίτστον της Πενσιλβάνια. Όσο για τη μητέρα και τη γιαγιά της, ο Μπιλ τις θεωρούσε υπέροχες γυναίκες, αξιοπρεπείς και γενναίες. Είχε πάει στη Φιλαδέλφεια με την Τζένι και τις είχε γνωρίσει και τις δύο ήταν εγκάρδιες και φιλόξενες μαζί του, αντίθετα με τη δική του οικογένεια, που δεν θα μπορούσαν να είχαν φερθεί χειρότερα όταν γνώρισαν την Τζένι. Αρκετά ανήσυχος, είχε πάει την Τζένι να γνωρίσει τους γονείς του στο εξοχικό τους σπίτι στο Κονέκτικατ το Σαββατοκύριακο της Εθνικής Ημέρας Εργασίας, έξι μήνες μετά το ξεκίνημα της σχέσης τους. Στην αρχή ο πατέρας του ήταν ευδιάθετος μαζί της, όμως ο Μπιλ τον ήξερε καλύτερα από την Τζένι και διέκρινε την παγωνιά στο βλέμμα του. Και η μητέρα του άρχισε την ανάκριση για το πού είχε μεγαλώσει η Τζένι, από ποιο κολέγιο είχε αποφοιτήσει και αν είχε μείνει σε οικοτροφείο ή όχι. Η Τζένι ήταν απροσποίητη, ειλικρινής και απονήρευτη. Τους μίλησε για τον πατέρα της και για το πώς είχαν μετακομίσει στη Φιλαδέλφεια. Είπε πως είχε αποφοιτήσει από δημόσιο σχολείο πριν από τη σχολή Πάρσονς και τους μίλησε για τη δουλειά της στο Vogue. Για όλους τους άλλους, αυτή θα ήταν μια επιτυχημένη διαδρομή που θα τους είχε εντυπωσιάσει. Για τους γονείς του όμως, η ιστορία της ζωής της ήταν κατακριτέα, και το γεγονός πως η Τζένι είχε σχέση με τον
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 41 γιο τους απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα. Τα αδέρφια του την κοιτούσαν με περιέργεια και οι γυναίκες τους της φέρονταν με αδιανόητη αγένεια και την αγνοούσαν παντελώς. Κατά την άποψή τους, η κόρη ενός ανθρακωρύχου δεν είχε θέση στο σινάφι τους. Δεν ήταν ανάγκη να αρχίσουν τον λιθοβολισμό για να γίνει πιο ξεκάθαρο το μήνυμα. Όταν έφυγαν, μετά το δείπνο, ο Μπιλ ήταν έξω φρενών. Ένιωθε ταπεινωμένος και σε όλο τον δρόμο της επιστροφής για τη Νέα Υόρκη δεν σταμάτησε να ζητάει συγγνώμη από την Τζένι. «Μη λες κουταμάρες» τον καθησύχασε η Τζένι. «Μάλλον δεν ήξεραν τι να περιμένουν και δεν συναντούν συχνά άτομα που δεν ανήκουν στο περιβάλλον τους. Αντιμετωπίζω ανθρώπους σαν κι αυτούς διαρκώς». Κάποια από τα μέλη της υψηλής κοινωνίας που φωτογραφίζονταν για το Vogue ήταν πραγματικά κακότροπα και της συμπεριφέρονταν σαν να ήταν δούλα. Αυτή τη φορά ένιωθε πληγωμένη ως έναν βαθμό, αλλά ο Μπιλ ήταν τόσο αναστατωμένος με όσα είχαν συμβεί, που πραγματικά τον λυπόταν. Ήταν προφανές πως δεν ήταν ευπρόσδεκτη η οικογένειά του το είχε κάνει σαφές και αυτό τον έφερνε σε αμηχανία. «Μην ανησυχείς» τον διαβεβαίωσε ενώ οδηγούσαν για το σπίτι. «Το πιθανότερο είναι πως έτρεμαν μήπως ακούσουν πως παντρευόμαστε» του είπε γελώντας. Και τότε ο Μπιλ σταμάτησε το αυτοκίνητο στο πλάι του δρόμου και γύρισε να την κοιτάξει. «Αυτό ακριβώς σκέφτομαι, Τζένι» της είπε με τρυφερή φωνή. «Δεν μας αξίζεις, ούτε εμένα, και πολύ περισ
42 DANIELLE STEEL σότερο στην οικογένειά μου. Δεν με νοιάζει τι σκέφτονται, εγώ θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου. Σ αγαπώ. Θα με παντρευτείς;» Η Τζένι έμεινε να τον κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια. Αγαπιόντουσαν, το ήξερε, αλλά δεν είχε ιδέα για τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του. Ήξερε όμως επίσης πως δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσει κι εκείνη στον κόσμο του. Δεν θα την αποδέχονταν ποτέ και φοβόταν πως θα τιμωρούσαν τον Μπιλ έτσι και την παντρευόταν. «Και οι γονείς σου; Θα τους ραγίσεις την καρδιά εάν με παντρευτείς» του είπε με ειλικρίνεια και με θλιμμένα μάτια. Δεν ήθελε να καταστρέψει τη ζωή του, αλλά τον αγαπούσε εξίσου πολύ. «Εάν δεν με παντρευτείς όμως, τότε θα ραγίσει η δική μου η καρδιά». Ήταν ευθύς μαζί της. Σκόπευε να της κάνει πρόταση στο τέλος του χρόνου τα Χριστούγεννα ίσως. Αλλά την αγαπούσε πάρα πολύ και ήθελε να της δείξει πόσο σοβαρές ήταν οι προθέσεις του. Η απαράδεκτη στάση της οικογένειάς του απέναντί της απλώς τον είχε ενθαρρύνει να πάρει την απόφαση νωρίτερα. Τη φίλησε προτού ακούσει την απάντησή της και εκείνη τον κοίταξε με σοβαρότητα. «Το εννοείς αυτό που είπες;» τον ρώτησε ψιθυριστά. «Το εννοώ». Τα μάτια του είχαν στυλωθεί στα δικά της. «Τζένι Άρντεν, θα γίνεις γυναίκα μου; Αν πεις το ναι, σου ορκίζομαι ότι θα σε αγαπώ μέχρι το τέλος του κόσμου». Η Τζένι χαμογέλασε με τα λόγια του. Από την αρχή κιόλας ήξερε πως αυτός θα ήταν το ταίρι της. Και επιτέ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 43 λους την είχε πείσει πως ήταν θέλημα της μοίρας που είχαν συναντηθεί. Ήταν ιδανικοί ο ένας για τον άλλον, ταίριαζαν απόλυτα, και το γεγονός πως οι δρόμοι τους είχαν διασταυρωθεί δύο φορές έμοιαζε να είναι κάτι παραπάνω από απλή σύμπτωση ή τυχαία συγκυρία. Ένιωθαν πως ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, άσχετα με το τι πίστευαν οι γονείς του. «Ναι» του απάντησε με φωνή που μόλις και ακουγόταν, ενώ τα μάτια της είχαν βουρκώσει. «Οι γονείς σου θα σε σκοτώσουν, να το ξέρεις. Δεν πήγα σε οικοτροφείο, δεν φοίτησα στο Βάσαρ. Ποτέ δεν ανήκα στην καλή κοινωνία και δεν είμαι ξανθιά». Ο Μπιλ ήξερε πως τον πείραζε, αν και αυτά που έλεγε δεν έπαυαν να είναι η αλήθεια. «Δεκάρα δεν δίνω» της απάντησε χαμογελώντας και τη φίλησε ξανά. Ήταν μαγεμένος. Η Τζένι χαμογελούσε κι εκείνη. Είχαν αρραβωνιαστεί! «Είμαι είκοσι εννιά χρονών και δεν πρόκειται να με εμποδίσουν να παντρευτώ τη γυναίκα που αγαπώ. Εξάλλου, μπορεί σήμερα να ήταν αγενείς, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στη σχέση μας». Όπως αποδείχτηκε αργότερα, τους είχε υποτιμήσει. Ο πατέρας του έγινε έξαλλος και ήταν παγερός σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Η μητέρα του λίγο έλειψε να λιποθυμήσει όταν της το ανακοίνωσε. «Είσαι τρελός; Την κόρη ενός ανθρακωρύχου; Μήπως άρχισες τα ναρκωτικά;» Και οι αδερφοί του τον ικέτεψαν να μη ραγίσει την καρδιά των γονιών τους. Παραδέχονταν πως η Τζένι έδειχνε καλή κοπέλα, αλλά όχι κάποια που θα έπρεπε
44 DANIELLE STEEL να παντρευτεί ο αδερφός τους. Του είπαν να το ξεπεράσει και, όταν εκείνος τους διαβεβαίωσε πως μιλούσε σοβαρά, ο αδερφός του ο Πίτερ όρμησε έξω από το δωμάτιο και βρόντηξε την πόρτα πίσω του, αφού φρόντισε πρώτα να του πει πως σε όλη του τη ζωή ήταν αλλόκοτος και τώρα ήταν προφανές πως είχε χάσει τα λογικά του. Ο Τομ ήταν πιο συγκρατημένος, αλλά ήταν φανερό πως ένιωθε ακριβώς το ίδιο. Έκαναν λες και τους είχε δηλώσει πως σκόπευε να κλειστεί σε μοναστήρι ή να κόψει το δεξί του χέρι. Κανείς στην οικογένειά τους δεν είχε παντρευτεί ποτέ άτομο που δεν ανήκε στο Κοινωνικό Μητρώο 3 και δεν ήταν γαλαζοαίματο για αναρίθμητες γενιές. Ο Μπιλ δεν είπε στην Τζένι πόσο άσχημα είχε πάει η συνάντηση, ούτε με τι αγένεια του είχαν φερθεί, αλλά η ελεεινή συμπεριφορά τους τον έπεισε περισσότερο από ποτέ πως είχε δίκιο, και δεν ήθελε να περιμένει άλλο. Την Ημέρα των Ευχαριστιών, τους ανακοίνωσε πως τον ερχόμενο Γενάρη εκείνος και η Τζένι θα παντρεύονταν σε κλειστό κύκλο. Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν στη Νέα Υόρκη, σε μια μικρή εκκλησία που αγαπούσαν και οι δύο. Στην τελετή θα παρευρίσκονταν η μητέρα της με τη γιαγιά της και θα ακολουθούσε γεύμα. Η μητέρα του ξέσπασε σε κλάματα και ο Μπιλ ένιωσε ανακούφιση που δεν ήταν παρούσα η Τζένι. Είχε πάει στη Φιλαδέλφεια 3 Κατάλογος με ονόματα και διευθύνσεις διακεκριμένων οικογενειών στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αποτελούν την κοινωνική ελίτ. (Σ.τ.Μ.)
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 45 και ο Μπιλ είχε αναγγείλει την είδηση μόνος. Ήταν ένα επώδυνο Σαββατοκύριακο. Οι δικοί του δεν του άλλαξαν γνώμη, αλλά τον δυσκόλεψαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Την Κυριακή, του ανακοίνωσαν πως σκέφτονταν να παραθέσουν ένα ελαφρύ γεύμα προς τιμήν τους στο σπίτι τους μετά τον γάμο, με την προϋπόθεση να είναι λίγοι οι καλεσμένοι. Δεν ήθελαν να απέχουν από την τελετή, επειδή με αυτό τον τρόπο θα τον έχαναν, όμως ο Μπιλ είχε την αίσθηση πως με λιγότερη απελπισία θα ετοίμαζαν την κηδεία του παρά τον γάμο του. Όλοι τους αντιμετώπιζαν την ένωσή του με την Τζένι ως τραγωδία. Όταν γύρισε στο σπίτι εκείνο το βράδυ, ήταν εξουθενωμένος και δεν θέλησε να βαρύνει την Τζένι με λεπτομέρειες. Το μόνο που της είπε ήταν η πρόταση των γονιών του να αναλάβουν το γεύμα μετά την τελετή. Η Τζένι είχε περάσει το Σαββατοκύριακο σχεδιάζοντας το νυφικό της με τη μητέρα και τη γιαγιά της. Ήθελε κάτι πολύ απλό αλλά εντυπωσιακά όμορφο για τη μεγάλη μέρα. Θα ήταν πραγματικά μοναδικό, σκεπασμένο με απίστευτα λεπτεπίλεπτα κεντήματα και μικροσκοπικές πέρλες, ραμμένες πάνω σε παλιά δαντέλα. Ήταν ένα νυφικό που θα κόστιζε μια περιουσία στο Παρίσι και θα έδειχνε υπέροχο επάνω της. Ο γάμος κύλησε όπως αναμενόταν. Ο Μπιλ και η Τζένι έλαμπαν κυριολεκτικά μέσα στη μικρή εκκλησία, πλαισιωμένοι από λιγοστούς φίλους. Η μητέρα και η γιαγιά της Τζένι χαίρονταν για εκείνη, παρόλο που ανησυχούσαν για τα κακότροπα πεθερικά της. Και η οικογένεια του Μπιλ ήταν όσο πιο ψυχρή γινόταν με την Τζένι και