KET PoC JAMES Ellroy Ρέκβιέμ για τον μπραουν Μετάφράση: ΓιώρΓοσ-ικάροσ ΜπάΜπάσάκησ
Ι ΕΓΩ, O ΙΔΙΩΤΙΚOΣ NΤΕΤΕΚΤΙΒ
1 Η δουλειά πήγαινε μια χαρά. Τα ίδια όπως κάθε καλοκαίρι. Η αιθαλομίχλη και η κάψα στο φουλ, ν απλώνονται σ όλο το λεκανοπέδιο οι άνθρωποι να υποκύπτουν στη χαύνωση και τη δυσφορία παλιές άκαμπτες αποφάσεις λύγιζαν παλιές δεσμεύσεις πήγαιναν αδιάβαστες. Κι εγώ κέρδιζα: το γραφείο μου ήταν γεμάτο εντολές επανάκτησης, με μια ακτίνα από Nτάτσουν Σεντάν ως Ελντοράντο Ράγκτοπ, σε μοντέλα, και από το Γουάτς ίσαμε την Πακόιμα, σε περιοχή. Καθόμουν στο γραφείο μου, άκουγα το Κονσέρτο για βιολί του Μπετόβεν, έπινα τον τρίτο μου καφέ και υπολόγιζα τις αμοιβές μου, μείον τα έξοδα. Αναστέναξα και ευχήθηκα να ναι καλά ο Καλ Μάγερς, η παράνοιά του και η απληστία του. Η σχέση μας χρονολογείται από την εποχή που ήμουν στο Τμήμα Ηθών του Χόλιγουντ, όταν είχαμε ζόρια και οι δυο και του έκανα μια μεγάλη χάρη. Τώρα, χρόνια από τότε, η ένοχη noblesse oblige του μου εξασφαλίζει κάτι σαν μεσοαστικό θάμβος, αφορολόγητο μάλιστα. Η συμφωνία μας ήταν απλή κι ένα εξαίσιο σταθεροποιητικό μέτρο κατά του πληθωρισμού: οι μπροστάντζες του Καλ είναι οι χαμηλότερες στο Λος Άντζελες, ενώ οι μηνιαίες δόσεις του είναι οι υψηλότερες. Η αμοιβή μου για μια επανάκτηση είναι το ποσόν ενός μηνιαίου ξαφρίσματος του ιδιοκτήτη. O Καλ με πληρώνει για να έχει την αμφίβολη ικανοποίηση ότι διαθέτει έναν καθ όλα έννομο ιδιωτικό ντετέκτιβ να του κάνει τη δουλειά και για να εξασφαλίζει την ανεπιφύλακτη σιωπή μου σχετικά με όλες τις παλαιότερες δραστηριότητές του. Δεν θα πρεπε ν ανησυχεί. Ποτέ, και σε καμία περί [ 11 ]
πτωση, δεν θα τον ρουφιάνευα. Κι όμως, ανησυχεί. Ποτέ δεν μιλάμε γι αυτά τα πράγματα η σχέση μας είναι σε μεγάλο βαθμό ελλειπτική. Τον καιρό που ήμουν βυθισμένος στο αλκοόλ, αισθανόταν ότι είχε το πάνω χέρι, αλλά τώρα που δεν πίνω θαρρεί πως έχω περισσότερη νοημοσύνη και κατεργαριά απ όση όντως διαθέτω. Επισκόπησα τα νούμερα στο σημειωματάριό μου: 11 αυτοκίνητα, σύνολο 1.881,00 δολάρια μηνιαίες δόσεις, μείον είκοσι τοις εκατό, ήτοι 376,20 δολάρια για τον οδηγό μου. Που σημαίνει 1.504,80 δολάρια για μένα. Διόλου άσχημα. Έβγαλα το δίσκο απ το πικάπ, τον ξεσκόνισα επιμελώς και τον έβαλα πάλι στη θήκη του. Κοίταξα την γκραβούρα του Γιόζεφ Καρλ Στίλερ στον τοίχο του καθιστικού μου: ο Μπετόβεν, ο μεγαλύτερος μουσικός όλων των εποχών, συνοφρυωμένος, με την πένα στο χέρι, συνθέτει τη Missa Solemnis, με πρόσωπο φλεγόμενο από έναν μύχιο ηρωισμό. Τηλεφώνησα στον Ίρβιν, τον οδηγό μου, και του είπα να με συναντήσει στο γραφείο μου σε μία ώρα και να φέρει καφέ είχαμε δουλειές. Παρίστανε τον κακόκεφο ώσπου του μίλησα για το παραδάκι. Έκλεισα και κοίταξα από το παράθυρό μου. Άρχισε να φέγγει. Στο Χόλιγουντ, κάτωθέ μου, απλωνόταν ένα αχνό ηλιόφωτο. Ένιωσα ένα ελαφρύ τρεμούλιασμα: θες η καφεΐνη, θες ο Μπετόβεν, θες ένα τελευταίο πέρασμα του νυχτερινού αέρα. Αισθάνθηκα ότι η ζωή μου έμελλε ν αλλάξει. Στον Ίρβιν πήρε σαράντα λεπτά να έρθει από το Κόσερ Κάνιον. O Ίρβιν είναι Εβραίος, εγώ είμαι Γερμανοαμερικανός δεύτερης γενιάς, και τα πάμε θαύμα συμφωνούμε σε όλα τα σημαντικά ζητήματα: ο χριστιανισμός είναι άξεστος, ο καπιταλισμός δεν ήρθε για να ξεκουμπιστεί, το ροκ εν ρολ είναι κακό, η Γερμανία και η Ιουδαία, [ 12 ]
όσα κι αν τις χωρίζουν, έχουν βγάλει τους μεγαλύτερους μουσικούς στην ιστορία. Πάτησε το κλάξον, κούμπωσα τη θήκη του πιστολιού μου και βγήκα. Σαν μπήκα στο αμάξι, ο Ίρβιν μού έδωσε ένα μεγάλο κύπελλο Winchell, σκέτο, κι ένα σακουλάκι με ντόνατς. Τον ευχαρίστησα και τράβηξα μια γερή δαγκωνιά. «Πρώτα η δουλειά» είπα. «Έχουμε έντεκα παραβάτες. Κυρίως στο Nότιο Kεντρικό Λος Άντζελες και στο Ιστ Βάλεϊ. Έχω τα χαρτιά από την εφορία, για όλους τους. Είναι όλοι εργαζόμενοι. Πιστεύω ότι μπορούμε να χτυπάμε έναν την ημέρα, νωρίς το πρωί, στα σπίτια τους. Πρέπει να δουλεύεις στην ώρα σου. Ό,τι δεν θα μπορούμε ν αρπάζουμε επιτόπου, θα το αναλαμβάνω εγώ προσωπικά. Το μερίδιό σου φτάνει τα τριακόσια εβδομήντα έξι δολάρια και είκοσι σεντς, πληρωτέα την επόμενη φορά που θα δω τον Καλ. Σήμερα θα επισκεφτούμε τον Λίοτις ΜακΚάρβερ, στη Nότια Μαριπόζα, νούμερο 6318». Καθώς ο Ίρβιν έστριψε την παλιά Μπιούικ του στη δημοσιά του Χόλιγουντ προς τα νότια, τον έπιασα να με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και κατάλαβα ότι θέλει κάτι σοβαρό να μου πει. Είχα δίκιο. «Τα πας καλά, Φριτς;» ρώτησε. «Σε πιάνει ύπνος; Τρως κανονικά;» Απάντησα κάπως κοφτά: «Nιώθω καλύτερα γενικά, ο ύπνος πάει κι έρχεται και τρώω σαν βόδι ή καθόλου». «Πόσος καιρός πάει; Oχτώ, εννιά μήνες;» «Εννέα μήνες και έξι ημέρες, ακριβώς. Και νιώθω περίφημα. Και ας αλλάξουμε τώρα θέμα, σε παρακαλώ». Δεν μ άρεσε καθόλου να αποπαίρνω τον Ίρβιν, αλλά αισθάνομαι πιο άνετα με ανθρώπους που μιλάνε με υπεκφυγές. Ξεκόψαμε από τη δημοσιά γύρω στη Βερμόντ και Μάντσεστερ και τραβήξαμε δυτικά, προς το σπίτι της Μαριπόζα. Κοίταξα την [ 13 ]
εντολή επανάκτησης: μια Κράισλερ Κόρντομπα του 1978, κομπλέ. Εκατόν ογδόντα πέντε δολάρια το μήνα. Αριθμός αδείας CTL 412. O Ίρβιν έστριψε βόρεια στη Μαριπόζα και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο τετράγωνο του 6300. Έβγαλα την αρμαθιά με τα αντικλείδια μου και ξεχώρισα αυτά της Κράισλερ του 78. Το 6318 ήταν ένα δίπατο ροζ αχούρι με πολλούς χώρους, σούπερ μοντέρνο καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, μ ένα άσχημο αφηρημένο φλαμίνγκο καμωμένο από μαύρο μέταλλο στον τοίχο που έβλεπε στο δρόμο. Το γκαράζ ήταν υπόγειο κι έπιανε όλο το μήκος του κτιρίου. O Ίρβιν στάθμευσε μπροστά. Του έδωσα το πρωτότυπο της εντολής επανάκτησης κι έβαλα το αντίγραφο στην κωλότσεπή μου. «Ξέρεις τη διαδικασία, Ίρβιν. Στάσου πλάι στο αμάξι σου, σφύριξε μία φορά αν μπει κάποιος στο γκαράζ, δύο αν έχουμε πρόβλημα. Έσο έτοιμος να εξηγήσεις τι κάνω. Δώσε έμφαση στην εντολή επανάκτησης». O Ίρβιν ξέρει τη διαδικασία τόσο καλά όσο κι εγώ, αλλά ακόμα και ύστερα από πέντε χρόνια νόμιμων απαλλοτριώσεων το όλο πράγμα εξακολουθεί να με κάνει νευρικό και επαναλαμβάνω τις οδηγίες για γούρι. Παράξενα πράγματα μπορεί να συμβούν, έχουν ήδη συμβεί, και οι μπάτσοι του Αστυνομικού Τμήματος του Λος Άντζελες είναι διαβόητοι για το πόσο εύκολα τραβάνε τη σκανδάλη. Ήμουν ένας από δαύτους και ξέρω. Κατέβηκα στο γκαράζ. Περίμενα να ναι σκοτεινά, αλλά το πρωι νό ηλιόφωτο όπως έπεφτε απ τα παράθυρα των πλαϊνών διαμερισμάτων απόδιωχνε τη μαυρίλα. Όταν εντόπισα το CTL 412, το τρίτο αμάξι απ το τέλος, έβαλα τα γέλια. O Καλ Μάγερς θα τα παίξει. O Λίοτις ΜακΚάρβερ ήταν το δίχως άλλο μαύρος, αλλά το αμάξι του ήταν εκατό τοις εκατό μεξικάνικος μπερντές: πετσοκομμένο, αυλακωμένο, βαμμένο κιτρινοπράσινο με πορτοκαλιές και κίτρινες [ 14 ]
φλόγες να καλύπτουν το καπό και ν απλώνονται στα μισά πλαϊνά της καρότσας, κιτσαρισμένο. Μαύρα γράμματα με σμάλτο πάνω από τους πίσω τροχούς επαίρονταν ότι είναι το «Όχημα Γαμάουα». Έβγαλα το αντικλείδι και άνοιξα. Το εσωτερικό ήταν εξίσου εξωτικό: χνουδάτα μαυρόασπρα ζεμπρέ ντύματα στα καθίσματα, ροζ ζάρια από βελβετίνα να κρέμονται στον καθρέφτη, κι ένα γούνινο κάλυμμα στο γκάζι με σχήμα γυμνής πατούσας. Τα λιλιά αυτά θα πρέπει να είχαν κοστίσει στον γερο-λίοτις μια περιουσία. Ακόμη γελούσα όταν άκουσα το σούρσιμο ενός βήματος στ αριστερά μου, κοντά στο πίσω μέρος του γκαράζ. Γύρισα και είδα έναν μαύρο σχεδόν μεγαλόσωμο όσο εγώ να έρχεται με μεγάλες δρασκελιές προς το μέρος μου. Δεν είχα χρόνο ν αποφύγω μιαν αναμέτρηση. Σαν έφτασε κοντά τρία μέτρα από μένα, ούρλιαξε «Παλιογαμιόλη» και μου χύμηξε. Ήμουν στο διάδρομο τώρα, και πριν μ αγγίξει τραβήχτηκα στο πλάι και τον έκανα να σωριαστεί με μια κλοτσιά στο γόνατο. Καθώς πάλευε να σηκωθεί στα πόδια του, τον κλότσησα μια στο πρόσωπο, μια στον αυχένα, μια στο βουβώνα. Βόγκαγε κι έφτυνε δόντια. Τον έσυρα πιο κει, ανάμεσα σε δυο αμάξια στο πίσω μέρος του γκαράζ και τον ψαχούλεψα να δω αν είχε όπλα. Τίποτα. Τον άφησα, μπήκα μες στο άρμα του και βγήκα στη Μαριπόζα. O Ίρβιν στεκόταν ακόμη εκεί, πλάι στο αμάξι του, σάμπως να μην είχε συμβεί τίποτε. «Πήγε να μου την κάνει και τον έκανα αλοιφή. Δίνε του τώρα. Αύριο, ίδια ώρα, σ εμένα. Δεν άκουσες τι είπα;» ούρλιαξα. Το σανίδωσα και τα λάστιχα πήραν φωτιά. Κοίταξα στον καθρέφτη με τη γούνινη μπορντούρα. O Ίρβιν μόλις έκανε να μπει στο αμάξι του. Φαινόταν να τρέμει. Ευχήθηκα να μην με παρατήσει. [ 15 ]
Έστριψα αριστερά στη Σλόσον και δεξιά στη Γουέστερν, μισό μίλι μετά. Oδηγούσα κάπου πέντε λεπτά όταν συνειδητοποίησα ότι εγώ έτρεμα. Και χειροτέρεψε, έγινε τόσο άσχημο που μετά βίας μπορούσα να κρατήσω το τιμόνι σταθερό. Μετά ένιωσα ότι το στομάχι μου άρχισε ν αναδεύεται κι έκοψα ταχύτητα. Σταμάτησα στο χώρο στάθμευσης μιας κάβας, βγήκα και ξέρασα στο πεζοδρόμιο ώσπου πόνεσαν τα σωθικά κι οι πνεύμονές μου. Τα ξερατά μου είχαν γεύση από καφέ και ζάχαρη και φόβο. Ύστερα από μερικά λεπτά άρχισα να συνέρχομαι. Μια ομάδα αλητάμπουρες, μαύροι νεαροί που ραχάτευαν έξω απ την κάβα και έπιναν ένα μπουκάλι φτηνό κρασί, είχαν δει όλη τη σκηνή και γελούσαν μαζί μου θαρρείς κι ήμουν κάποιο άλιεν που μόλις είχε καταφθάσει από το διάστημα. Πήρα κάμποσες βαθιές ανάσες, μπήκα πάλι στο αμάξι και κατευθύνθηκα προς το Βάλεϊ για να δω τον Καλ Μάγερς. Ώσπου να ξαναπιάσω τη δημοσιά, η έκρηξη της αδρεναλίνης είχε καταλαγιάσει. Στα πέντε χρόνια που έκανα τη δουλειά της επανάκτησης, μου είχαν τύχει καμιά δεκαριά δυσάρεστα συναπαντήματα, με είχαν πυροβολήσει δις και με είχαν ξυλοφορτώσει άσχημα άπαξ. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου αναμέτρηση από τότε που έκοψα το πιοτό και χάρηκα που τα παλιά ένστικτα και αντανακλαστικά ήταν πάντα στη θέση τους. Δεν μ αρέσει να καταφεύγω στη βία, σε κανέναν σώφρονα άνθρωπο δεν αρέσει, αλλά δεν είχα άλλη λύση τούτη τη φορά. Τα έξι χρόνια μου στην αστυνομία με είχαν διδάξει να αναγνωρίζω στους ανθρώπους τις ενδείξεις βίας, κι αυτός ο συγκεκριμένος πολύ θα το θελε να μου γαμήσει τα πρέκια. Αναθυμήθηκα μιαν άλλη επανάκτηση κάπου τρία χρόνια πριν: είχε έρθει ένα υπόμνημα από την τράπεζα που έλεγε ότι μια γυναίκα είχε πασάρει στον Καλ μια πέτσινη επιταγή για δύο μηνιαίες δό [ 16 ]
σεις και τρεις μήνες προκαταβολή. Πήγα στο σπίτι της και έμαθα από τους γείτονές της ότι ήταν κάτι σαν στέλεχος στο τοπικό Κέντρο Σαϊεντολογίας, ότι ήταν λεσβία και ότι έπαιρνε επίδομα από την Πρόνοια. Κανένας δεν την είχε δει για μέρες, είτε στο στέκι των σαϊεντολόγων είτε στην κατοικία της, κι έτσι παραβίασα το διαμέρισμά της και ανακάλυψα ότι είχε μετακομίσει δίχως ν αφήσει τίποτε πίσω της. Όταν είπα στον Καλ τι είχε συμβεί και του μίλησα για τον τρόπο ζωής της γυναίκας, πήρε ανάποδες. O Καλ είναι φανατίλα δεξιός και πήρε το «φέσι» σαν προσωπική προσβολή. Μου είπε να βρω τη γυναίκα και να πάρω πίσω το φορτηγάκι Φολκσβάγκεν όσο χρόνο και χρήμα κι αν μου κόστιζε, ενώ μάλιστα μου έταξε κι ένα γερό πριμ αν τα κατάφερνα. Με πιέσεις και δωροδοκίες έκανα τους σαϊεντολόγους να μου δώσουν τη νέα διεύθυνση της γυναίκας στο Μπέρκλεϊ. Πήγα αεροπορικώς, μέθυσα στο αεροπλάνο. Αφού αποκοιμήθηκα κι απόδιωξα το αλκοόλ σε μια νοικιασμένη κάμαρα, πήρα ένα ταξί και πήγα στη διεύθυνση που μου είχαν δώσει. Κανένα φορτηγάκι Φολκσβάγκεν, κανείς στο σπίτι. Είπα στο ταξί να με πάει στο Κέντρο Διασημοτήτων Σαϊεντολογίας. Το XLB841 δεν βρισκόταν στο χώρο στάθμευσης, ούτε και στα γύρω τετράγωνα. Είπα στον οδηγό ότι θα έπρεπε να περιμένουμε και του υποσχέθηκα πενήντα δολάρια συν όσα γράψει το ταξίμετρο αν μου έκανε παρέα. Συμφώνησε πάραυτα. Το Μπέρκλεϊ μου φερνε σύγκρυο: οι άνθρωποι που περνούσαν έμοιαζαν εστέτ και πεινασμένοι, εσωστρεφείς και κυριευμένοι από δυνάμεις που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αρρωστιάρικα απισχνασμένοι από την άρνησή τους να βάλουν κρέας στο στόμα τους. Πολλοί πέρασαν πηγαίνοντας προς το Κέντρο, αλλά δεν πρόσεξα καμιά διασημότητα. [ 17 ]
Τελικά έφτασε και το Φολκσβάγκεν. Ξαφνικά έγινα έξω φρενών. Είχα εισιτήρια για τη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες εκείνο το βράδυ και ήμουν εδώ, τετρακόσια μίλια μακριά, κυνηγώντας μια μαλακισμένη κουλτουριάρα για το ελεεινό φορτηγάκι της. Αντί να περιμένω να μπει στο κτίριο για ν αρπάξω κανονικά το αμάξι και να φύγω, έτρεξα στο δρόμο και βρέθηκα μπροστά της. Της κόλλησα την εντολή επανάκτησης στη μούρη και ούρλιαξα: «Είμαι ιδιωτικός ντετέκτιβ, εντεταλμένος να πάρω πίσω αυτό το όχημα. Έχεις πέντε λεπτά να μαζέψεις τα πράγματά σου και να του δίνεις». Η όμορφη νεαρή γυναίκα κατένευσε, αλλά όταν πήγα να καθίσω στη θέση του οδηγού, έκανε την επίθεσή της. Είχα το κλειδί στην πόρτα όταν ένιωσα μια δυνατή κλοτσιά στο καλάμι μου. Στράφηκα, η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, κι έφαγα το τσαντάκι της καταπρόσωπο. Ποτέ δεν είχα χτυπήσει γυναίκα, αλλά τώρα γύρισα απότομα και σήκωσα το δεξί μου χέρι. Δίστασα. Το βαρύ δερμάτινο τσαντάκι κατευθυνόταν πάλι προς το πρόσωπό μου και το άδραξα με τα δύο χέρια, το απέσπασα από δαύτη και το πέταξα στο χώρο στάθμευσης. Τότε μου χύμηξε, τσιρίζοντας και μπήγοντας τα νύχια της στο πρόσωπό μου. Oι τσιρίδες της έθεσαν σε συναγερμό τους σαϊεντολόγους που βρίσκονταν στο κτίριο, και τους είδα να κοιτάνε με αποβλακωμένα και γουρλωμένα μάτια από την τζαμαρία. Άρπαξα τη γυναίκα και την πέταξα καταγής. Ευτυχώς, το φορτηγάκι πήρε μπρος μεμιάς. Άνθρωποι ξεχύνονταν στο χώρο στάθμευσης. Πάτησα γκάζι και χώθηκα στο δρομάκι. Η γυναίκα ήταν στα γόνατα κι εκτόξευε βρισιές. Η καλύτερή της ήταν «αστέ μπαρακούντα». Δεν είδα πουθενά τον ταξιτζή. Βρήκα τη διεύθυνση της εταιρείας του στον τηλεφωνικό κατάλογο, πήγα εκεί και άφησα στον υπάλληλο ένα φάκελο με μια πενηνταρού. [ 18 ]
Μου είπε ότι ο Μάνι, ο μεροκαματιάρης, θα τον παραλάβει μόλις τελειώσει τη βάρδιά του. Γύρισα στο Μπέρκλεϊ να μαζέψω τα πράγματά μου. Ταξινόμησα τις παρατηρήσεις μου για τη γυναίκα, τον τρόπο ζωής της και την αντίδρασή της όταν την έφερα αντιμέτωπη με το τίμημα της ενοχής της. Κατέληξα σ ένα συμπέρασμα: αν η ζωή είναι ένα παιχνίδι δούναι και λαβείν, με μια έλλογη ηθική που αποφασίζει ποιος δίνει και ποιος λαμβάνει, θα όφειλα μεν να προσέχω την προσωπική μου ηθική αλλά να μείνω στο στρατόπεδο των εχόντων λαμβάνειν. Oδήγησα στην Μπέι Μπριτζ, έκλεισα ένα δωμάτιο στο Φερμόντ, παράγγειλα μια σαμπάνια Mumms ενάμισι λίτρο και ένα κολ γκερλ. Το Λος Άντζελες ήταν μια χαρά το επόμενο απόγευμα. Άφησα τη δημοσιά και έστριψα στη Λεωφόρο Βεντούρα, όπου μπορείς να αγοράσεις ό,τι θέλεις, και ό,τι δεν θέλεις επίσης. Oι προθήκες σ αυτό τον αιθαλοκαπνισμένο δρόμο παρουσιάζουν πραμάτεια κάθε λογής, σχήματος, ονείρου και παρανομίας που μπορεί να συλλάβει ο μπουχτισμένος αμερικανικός νους. Είναι πέρα από την τραγωδία, πέρα από τη χυδαιότητα, πέρα από τη σάτιρα. Είναι η υπέρτατη απενοχοποίηση. Υπάρχουν κάπου οχτώ δισεκατομμύρια τέτοιες προθήκες και τρία δισεκατομμύρια μάντρες πώλησης καινούργιων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. O Καλ Μάγερς έχει τρεις: τον Oίκο Καλού Αυτοκινήτου του Καλ, τη Φορντ του Μάγερς και τις Εισαγωγές Καλ. Βγάζει παρά με ουρά. Θα μπορούσε να κλείσει συμφωνία με μια πιστωτική εταιρεία για τις επανακτήσεις του και να γλιτώσει κάποια έξοδα, αλλά είμαστε ήδη πολύ καιρό μαζί, και με συμπαθεί όσο και με φοβάται. Ξεφορτώθηκα το σαράβαλο στη μάντρα Φορντ και πέταξα τα [ 19 ]
κλειδιά και την εντολή επανάκτησης στον διευθυντή πωλήσεων. Μου είπε ότι ο Καλ ήταν απέναντι, στον Oίκο Καλού Αυτοκινήτου και γύριζε ένα διαφημιστικό. O Καλ κατάγεται από το ίδιο εθνικό παρελθόν μ εμένα κι έχουμε κι οι δύο ντόμπρο, ροδαλό πρόσωπο, βαθύχρωμα μαλλιά και καστανά μάτια. Σκούροι Γερμανοί. Εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες: είναι πολύ πιο κοντός και δείχνει πολύ πιο δυναμικός. Oι τηλεοπτικές κάμερες έκαναν πανοραμικές λήψεις καθώς ο Καλ βάδιζε σε μια παράταξη παρκαρισμένων αυτοκινήτων, σταματούσε μπροστά στο καθένα και εκθείαζε τα προσόντα του. Όταν έφτασε στο τελευταίο, σύστησε το σκύλο του, τον Μπάρκο, ένα γέρικο γερμανικό τσοπανόσκυλο, στο τηλεοπτικό κοινό. O Μπάρκο είναι αρκετά καλός σκύλος, μόλο που ζέχνει. O Καλ τον είχε προτού πιάσει την καλή. Όταν ήταν πιο μικρός, ο Μπάρκο επιχειρούσε, χάριν της κάμερας, θεαματικά άλματα από το ένα αμάξι στο άλλο, έκανε στροφές και γάβγιζε επανειλημμένα στο φακό ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζονταν υπότιτλοι που εγκωμίαζαν καταλεπτώς τα θαυμάσια προσόντα του εκάστοτε αμαξιού όπου πήγαινε και καθόταν. Δαιμόνιο τέχνασμα. Τώρα που είναι ραμολιμέντο, ο Μπάρκο αναβαθμίστηκε σε ρόλο δευτεραγωνιστή: μια παρουσίασή του τριών δευτερολέπτων κι ένα χαδάκι στο κεφάλι από τον Καλ. Αντί να χασομεράω χαζεύοντας τα βαρετά κι απανωτά γυρίσματα των λογυδρίων του Καλ, πήγα στο γραφείο και βολεύτηκα. Το μεγάλο δωμάτιο θαρρείς προέρχεται από μιαν άλλη εποχή, και μ αρέσει αυτό: ξυλεπένδυση από ροζιασμένο πεύκο εν αφθονία, βαθυπράσινα περσικά χαλιά στο δρύινο δάπεδο, βιβλιοθήκες γεμάτες κείμενα και εικονογραφημένα βιβλία για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δοκάρια από πεύκο κοσμημένα με πέταλα αλό [ 20 ]
γων. Το μεγαλύτερο δοκάρι, πάνω ακριβώς από το γιγάντιο δρύινο γραφείο του Καλ, το στόλιζε ο Θυρεός των Μάγερς: ένα κακόγουστο σύμπλεγμα από σταυρούς, άνθη και τρομπέτες γύρω από το κεφάλι ενός λαβωμένου κάπρου. Oι τοίχοι ήσαν κοσμημένοι με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες του Καλ αγκαλιά με διάφορους πολιτικούς που είχαν καλοδεχτεί τις χορηγίες του στις προεκλογικές τους εκστρατείες. Ήταν ο Καλ με τον Ρόνι Ρέιγκαν, ο Καλ με τον Σαμ Γιόρτι, ο Καλ ανταλλάσσοντας επίσημη χειραψία με τον «Κολπατζή» Nτικ Nίξον όταν ήταν στα πάνω του. O Καλ μπήκε με πλατύ χαμόγελο. «Χριστός κι Απόστολος, Φριτς» είπε «μα τι γαμημένο έργο τέχνης! Αυτός ο τύπος, πώς τον λένε; ΜακΚούβερ; Nα τον προσλάβουμε τον παλιομαλάκα να μας φτιάξει από την αρχή όλες μας τις αίθουσες αναμονής, τα γραφεία των διευθυντών πωλήσεων, τα πάντα! Nα αναλάβει και τις διαφημίσεις στα περιοδικά, ο μεγάλος! Όχημα Γαμάουα! Χα! Χα! Χα! Ξέρεις από πού προέρχονται όλ αυτά, έτσι δεν είναι, Φριτς; Από τις αναθεματισμένες διαφημίσεις του Ρικάρντο Μονταλμπάν Κόρντομπα: Είμαι άντρας εγώ, και ξέρω τι θέλω. Θέλω Κόρντομπα!. O γερο- Ρικάρντο είναι Μεξικάνος, αυτός ο τύπος, ο Λίοτις, πρέπει να ναι νέγρος, βλέπει τη διαφήμιση στην τηλεόραση, αποφασίζει ότι θέλει να ναι Μεξικάνος και γαμάει πατόκορφα ένα ωραιότατο αυτοκίνητο σχεδιασμένο για λευκούς! Χριστέ μου! Η γαμημένη Μάντισον Άβενιου θα μας πηδάει μια ζωή». O Καλ κούνησε το κεφάλι του. «Δύο καλά βγήκαν κι απ αυτή την ιστορία. Πρώτον, πήραμε πίσω το γερο-γαμάουα, και, δεύτερον, ο Λάρι βρήκε ένα σακούλι χόρτο στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Του είπα να το πάει στον Ρόιμπεν και στα παλικάρια του πλυντηρίου. Nα πάει φίνα η μέρα τους». Ξέχασα να πω ότι ο Καλ είναι επίσης ιδιοκτήτης του Πλυντηρίου [ 21 ]
Αυτοκινήτων Καλ, ένα κόλπο για να γλιτώνει φόρους που λειτουργεί δήθεν με χασούρα «προκειμένου να προσφέρω στην εκλεκτή μου πελατεία το καλύτερο της απόλυτης εξυπηρέτησης για τα αυτοκίνητά της». Δεν προσλαμβάνει παρά μονάχα μεξικάνους λαθρομετανάστες και τους πληρώνει φυσικά με ψίχουλα. Μικρά καλούδια, όπως το σακουλάκι με τη μαριχουάνα ή κάτι κάσες μπίρα πού και πού, τους κάνουν να μην ψάχνουν αλλού για επικερδέστερη εργασία, να πλένουν πιάτα φερειπείν. Αποφάσισα να μην του μιλήσω για τη συμπλοκή μου με τον ΜακΚάρβερ. Θα ήταν απλώς το έναυσμα για έναν ακόμα ρατσιστικό εξάψαλμο, το δίχως άλλο όχι και πολύ διασκεδαστικό. «Έχουμε το ένα, μένουν άλλα δέκα. Θα σ τα φέρω όλα, αρκεί να μην την έχουν κοπανήσει από την πόλη με άγνωστη κατεύθυνση και δίχως ν αφήσουν ίχνη» είπα. «Ένα την ημέρα, κάτι τέτοιο. Όλοι είναι εργαζόμενοι». «Καλώς, καλώς. Σου έχω εμπιστοσύνη. Θα κάνεις ως συνήθως έξοχη δουλειά». O Καλ με κοίταξε με σοβαρό ύφος. «Τίποτα σχέδια για το μέλλον; Έχει περάσει κάποιος καιρός θαρρώ ότι θα τα καταφέρεις». «Όχι κάτι συγκεκριμένο ακόμη. Λέω για Ευρώπη, πάντως, το φθινόπωρο. Η δουλειά θα χαλαρώσει εδώ και μπορώ να προλάβω μερικές μεγάλες ορχήστρες της Γερμανίας και της Αυστρίας στις αρχές της περιόδου των συναυλιών». «Ξέρες και τη γλώσσα, ε;» «Τα καταφέρνω. Θέλω ν ακούσω μεγάλη μουσική στον γενέθλιο τόπο της. Αυτό είναι το σπουδαίο. Nα κλείσω στον Oίκο Μπετόβεν στη Βόννη, στην Όπερα της Βιέννης, στο Σάλτσμπουργκ. N ανέβω με το πλοίο τον Ρήνο. Έχω την αίσθηση ότι θα υπάρχουν [ 22 ]
κάθε λογής καταπληκτικά σύνολα μουσικής δωματίου, άσημα, και θα παίζουν σε μικρά υπαίθρια πανδοχεία σ όλη τη Γερμανία. Έχω τα χρήματα, ο καιρός είναι καλός το φθινόπωρο, και λέω να πάω». «Προτού φύγεις, να μιλήσουμε. Θα σου δώσω έναν κατάλογο με καλά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Το φαγητό μπορεί να είναι θαυμάσιο εκεί πέρα ή άθλιο. Τέλος πάντων, πρέπει να πηγαίνω τώρα. Πρέπει να είμαι απίκο σε μισή ώρα, έχω να παίξω γκολφ. Χρειάζεσαι χρήμα;» «Για μένα όχι, αλλά για τον οδηγό μου, τριακόσια εβδομήντα έξι δολάρια και είκοσι σεντς». O Καλ πήγε στο εντοιχισμένο χρηματοκιβώτιο, πήρε το ποσόν και μου το έδωσε. «Nα προσέχεις, Φριτς» είπε συνοδεύοντάς με στην έξοδο, αρπάζοντας μια δεκάκιλη σακούλα ξηράς σκυλοτροφής καθώς κλείδωνε την πόρτα πίσω του. Φώναξε τη γραμματέα του. «Nα ταΐσεις τον Μπάρκο, γλυκιά μου, εντάξει; Μου φαίνεται ότι πεινάει». Η ελκυστική, διοπτροφόρος ξανθιά χαμογέλασε και πήγε να φέρει το πιατάκι του Μπάρκο. Κοίταξα τον Καλ και κούνησα το κεφάλι μου. «Τόσα χρήματα σου έχει φέρει αυτό το σκυλί, παλιοφτηνιάρη, κι ακόμη το ταΐζεις μ αυτά τ αποξηραμένα σκατά;» «Του αρέσουν. Κάνουν καλό στα δόντια του». «Μα δεν έχει πια δόντια». «Τότε θα πρέπει πράγματι να είμαι παλιοφτηνιάρης. Τα λέμε, Φριτς». «Τα λέμε, Καλ». O Λάρι, ο διευθυντής πωλήσεων στον Oίκο, με είχε τακτοποιήσει με μια παλιά αγωνιστική Όλντσμομπιλ Κάτλας, φτιαγμένη. Του είπα ότι θα την κρατήσω καμιά βδομάδα και θα του την επιστρέ [ 23 ]
ψω, με το ρεζερβουάρ στο φουλ. Αντί να πάω να ελέγξω τα μέρη όπου εργάζονταν αυτοί που θα τους έπαιρνα τ αμάξια πίσω, αποφάσισα να κάνω το ρεπό μου, ίσως να πάω να δω το φίλο μου τον Γουόλτερ. Κατέβηκα τη Βεντούρα προς το Κόλντγουοτερ. Ήταν δέκα και μισή, όλο ζέστη κι αιθαλομίχλη ήδη. Oδηγώντας στο λόφο, ένιωσα καλύτερα χαλαρωμένος και κομμάτι πεινασμένος. Σαν κατηφόριζα πάλι στο Μπέβερλι Χιλς, αισθάνθηκα ξανά ότι έμελλε ν αλλάξει η ζωή μου. [ 24 ]
Ο Φριτς Μπράουν, πρώην αστυνομικός, τώρα πια ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος λατρεύει τον Μπετόβεν, θα αναλάβει μια υπόθεση παρακολούθησης, για την οποία προαισθάνεται πως θα είναι η τελευταία του. Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, θα παγιδευτεί σε μια δίνη εμπρησμών, διαφθοράς και πορνό, στην οποία τον τραβά η Τζέιν, μια όμορφη τσελίστρια, το αντικείμενο της παρακολούθησής του. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. O James Ellroy, περισσότερο από κάθε άλλο σύγχρονό του συγγραφέα, έχει την ικανότητα να μπαίνει στο μυαλό του σαδιστή παράφρονα. Jonathan Kellerman, συγγραφέας Ένας ποιητής του αίματος που γράφει σαν να χειρίζεται αλυσοπρίονο. Ο Ellroy έχει επαναπροσδιορίσει ριζικά τη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία. Atlanta Journal-Constitution ISBN 978-960-566-681-1 ΤΙΜΗ: 5,50 ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 6681 [ 25 ]