Η έλευση ενός αγνώστου Μυθιστόρημα

Σελίδα 1

Σελίδα 2

Η έλευση ενός αγνώστου Μυθιστόρημα Σελίδα 3

Το παρόν έργο είναι πνευματική ιδιοκτησία της συγγραφέα Mona Perises με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος και προστατεύονται κατά τις διατάξεις του Νόμου (Ν. 2121/1993) όπως έχει τροποποιηθεί κι ισχύει σήμερα στις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας που ισχύουν και στην Ελλάδα. Απαγορεύεται ρητώς κι απολύτως, η αντιγραφή, ή αναπαραγωγή, ή αναδημοσίευση, ή διασκευή, ή μετάφραση του περιεχομένου του βιβλίου, ή μέρος του έργου, η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου, με οποιονδήποτε τρόπο. Μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης, η παρουσίαση στο κοινό, ή ότι άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια από την συγγραφέα. ISBN: 9786188278004 Σελιδοποίηση Επιμέλεια: Mona Perises Δημιουργία εξωφύλλου: Mona Perises Email: monaperises@yahoo.com www.monaperises.wix.com/monaperises Σελίδα 4

Mona Perises Η έλευση ενός αγνώστου Μυθιστόρημα Copyright Mona Perises Σελίδα 5

Μερικές φορές, δεν συνειδητοποιούμε την αξία μας, μέχρι που μια στιγμή μας από το παρελθόν, θα ρθει σαν ανάμνηση... Mehran Κhor Πέρσης πρωταθλητής στη σφαίρα Σελίδα 6

Κάποτε, όταν ήμουν παιδί, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο χρόνων, πρέπει να ήμουν περίπου 5, ή και 6... Όλα τα παιδάκια έπαιζαν έξω στο δρόμο κι εγώ έκλαιγα, θρηνούσα και μουρμούριζα σαν καμιά παλιόγρια, για κάτι που το είχαν μάλλον κάψει, ή και πετάξει. Συνέχεια μου έλεγαν, πως δεν θυμόταν τι είχαν το είχαν κάνει... Ήταν ένα πολύ παλαιό βιβλίο, ήταν η Ομήρου Οδύσσεια... Ο παππούς μου στα 17 του, είχε πάει εθελοντής στη Μικρά Ασία στο πόλεμο και το είχε μαζί του, για φυλαχτό. Γύρισε και το έφερε πάλι μαζί του. Κάποια χρόνια, το φιλούσαν σαν κειμήλιο κι όταν μεγάλωσα, μου το διάβαζε η γιαγιά μου. Είχα μάθει απ' έξω όλη την ιστορία και ζωγράφιζα τις ζωγραφιές, που ήταν πάνω στις σελίδες. Όταν ο Οδυσσέας έκανε ότι έκανε, με την έμφαση που έδινε η γιαγιά μου στη φωνή της, έκανα κι εγώ τα ίδια και πολλές φορές την σταματούσα λέγοντάς της, όχι έτσι γιαγιά, αλλά έτσι... Κι έφυγαν όλοι από τη σπηλιά, αλλά ο Κύκλωπας δεν τους έβλεπε, διότι είχε τυφλωθεί... Ο Οδυσσέας, τους είχε δέσει κάτω από τις κοιλιές των προβάτων, αν και προσπαθούσε να τους πιάσει, δεν τα κατάφερε... Μεγάλωσα μέχρι και τα 8 μου με την Ομήρου Οδύσσεια κι όταν για κακή μου τύχη χάθηκε το βιβλίο, δεν τους το συγχώρεσα... Έκανα πολύ καιρό για να το ξεπεράσω κι όταν με μάλωναν για το πείσμα μου, τους έκανα με το δάχτυλό μου, να Σελίδα 7

μη μιλάνε πολύ και πως είναι πολύ κακοί άνθρωποι, που έκαψαν ένα τέτοιο καλό βιβλίο... Κατέβαζαν το κεφάλι κι έλεγαν σιγανά αναμεταξύ τους, τι κάναμε; Έχει δίκιο το παιδί... Μετά από αρκετό καιρό το αναζήτησα και πάλι, έκανα μια μεγάλη φασαρία στο σπίτι κι έφαγα πολλές ξυλιές, για το κακό μου το γινάτι, που δεν ξεχνούσα εκείνο το παλιό βιβλίο... Ακόμα το θυμάμαι, ήταν μεγάλο, χοντρό σαν εγκυκλοπαίδεια κι είχε για εξώφυλλα, μαυρόασπρες γκραβούρες. Στο εμπροσθόφυλλο, ήταν δεμένος ο Οδυσσέας στο κατάρτι και το πλοίο του περνούσε από τις σειρήνες. Στο οπισθόφυλλο, είχε τον Κύκλωπα καθισμένο μέσα στη σπηλιά, μ' απλωμένα τα χέρια, να προσπαθεί να πιάσει τα πρόβατα κι ο Οδυσσέας ήταν κοντά στην τρύπα της σπηλιάς και κατεύθυνε με τα χέρια του προς τα έξω τα πρόβατα... Πότε δεν έμαθα τι έγινε το βιβλίο, αν και πολύ φοβάμαι, πως κάηκε στη σόμπα... Όχι για να ψήσουν κάτι, αλλά για προσάναμμα... Και μόνο που το σκέφτομαι, θέλω να πάω πίσω... για να το ξαναψάξω... Mona Perises Προσοχή: Τα πρόσωπα, τα γεγονότα κι οι καταστάσεις στο διήγημα είναι δημιουργήματα φαντασίας. Οποιαδήποτε συνωνυμία με πραγματικά πρόσωπα, ή οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, ή καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική κι όχι εσκεμμένη. Σελίδα 8

Η Αντιγόνη είναι μια πενήντα πεντάχρονη γυναίκα που έχει περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή της. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά έκανε τα πάντα γι όλους και προπαντός έκανε τα πάντα, για τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας της. Στα είκοσι της έχασε μια μεγάλη αγάπη κι από τότε, έμεινε με την ανάμνηση του έρωτα της. Εκείνος χάθηκε, χωρίς να ξέρει κανείς που έχει πάει. Τότε πολλοί είπαν, πως πνίγηκε στη θάλασσα λόγω της περιοχής που είναι θαλασσινή. Από τότε έχουν περάσει 35 ολόκληρα χρόνια ποτέ δεν γύρισε πίσω για να τη βρει και κανείς δεν ξέρει τι απέγινε ο έρωτας της. Η ίδια έχει βγει στη σύνταξη και θέλοντας να αφιερωθεί επιτέλους στη ζωγραφική που είναι κάτι που το επιθυμούσε από μικρό παιδί, γύρισε στο παραθαλάσσιο χωριό της. Κάθε μέρα πηγαίνει στην άκρη της θάλασσας για να ζωγραφίσει ένα όνειρο που βλέπει εδώ και πολύ καιρό. Είναι ένα όνειρο γι ένα στενό και σκιερό μονοπάτι, που έχει στις άκρες και πάνω στους πέτρινους τοίχους, αναμμένα δαδιά και λυχνάρια. Δεν θα καταφέρει να το ζωγραφίσει, γιατί το χέρι και το υποσυνείδητο της την ωθούν να ζωγραφίζει καράβια. Εκεί στη θάλασσα θα βλέπει από μακριά έναν μισότρελο άντρα, που κάθεται επάνω στα βράχια και μιλάει μόνος του με τις ώρες. Η ίδια, δεν θα τον αναγνωρίσει, γιατί από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Η Θεά τύχη όμως κι η Θεά Μοίρα, πάντα θέλουν να σμίγουν εκείνους, που έχουν χωρίσει άδικα... Κάποια στιγμή θα την πλησιάσει και με βραχνή φωνή θα της πει... «Έμαθα, πως το όνομά σου είναι Μύρνα και σε ρωτάω, αν είσαι λυπημένη; Στη καρδιά μου έχει μέρος για σένα. Αν είσαι πονεμένη, έλα σε μένα, στο δικό μου ημερολόγιο, έχει άφθονο χειμώνα. Τη συνέχεια της ιστορίας, θα την διαβάσετε παρακάτω.>> Σελίδα 9

Σελίδα 10

Μετά από τρία χρόνια επιστροφής, περισυλλογής και διαμονής στο έρημο κι απομακρυσμένο από τα αστικά κέντρα χωριό μου, αποφάσισα πως είναι πια καιρός να κάνω αυτό που για πολλά χρόνια ήθελα να κάνω Αλλά πάντα τα φηνα στην άκρη για πολλούς και διάφορους λόγους. Η ζωγραφική ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη, δυστυχώς όμως, έπρεπε να κάνω άλλες σπουδές και να μάθω να κάνω κάτι άλλο. Και λέω δυστυχώς, γιατί η ζωγραφική, δεν είναι ένα επάγγελμα, που να φέρνει λεφτά. Οι οικείοι μου, δεν ήξεραν από τέχνη κι αφού δεν ήξεραν, εγώ έπρεπε να τους ακούσω και να ακολουθήσω τη γραμμή της επιβίωσης, παρά της τέχνης. Έχω πάρει τα σύνεργα μου και κατηφορίζω προς τη θάλασσα. Τώρα θέλω να ζωγραφίσω τ όνειρα μου, αυτά που ποτέ δεν έζησα κι αυτά που ποτέ δεν έκανα, διότι έζησα μια ζωή με νόμους κι αστυνόμους. Έκανα πάντα αυτό που ήθελαν οι πολλοί, χωρίς να κάνω ποτέ, αυτό που ήθελα εγώ. Είναι αρχές της Άνοιξης και κατεβαίνω στην ακρογιαλιά, για να ζωγραφίσω. Φτάνω και στήνω την παλέτα μου, πάνω στην άμμο. Βγάζω από το σάκο μου τις μπογιές που θα χρησιμοποιήσω και καθώς τις ετοιμάζω, σκέφτομαι το μονοπάτι, που θέλω να ζωγραφίσω. Αρχίζω, αλλά το χέρι μου δεν μ ακολουθεί. Κάνω μεγάλες προσπάθειες για να το ορίσω, μα το χέρι μου ζωγραφίζει μια θάλασσα κι ένα απόβραδο. Συνεχίζω τις προσπάθειες κι αντί για κύματα, πάνω στο καμβά μου αποτυπώνω, ένα καράβι, με κατάρτια, ξάρτια και κατάλευκα πανιά. Μάταια κάνω προσπάθειες να ζωγραφίσω το μονοπάτι. Κάποια από τις γωνίες του μυαλού μου, ορίζει το χέρι μου και συνεχίζω να ζωγραφίζω, το καράβι μ ολόλευκα πανιά... Συνεχίζω Σελίδα 11

επίμονα και προσπαθώ να κάνω εκείνο το μονοπάτι, αλλά μάταια προσπαθώ, το χέρι μου κάνει κάτι άλλο. Θέλω να κάνω εκείνο το στενό και πολύ σκιερό μονοπάτι, που έχει στις άκρες και πάνω στους πέτρινους τοίχους, αναμμένα δαδιά και λυχνάρια. Έχω δει πολλές φορές στ όνειρα μου Ενετικούς πύργους, κάστρα, στενά σοκάκια και σκαλιά. Ο άχρονος χρόνος μου, μ ένα πολύ μαγικό τρόπο με ταξιδεύει σ ανύποπτες στιγμές και με μεταφέρει εκεί. Άβατα, αδιάβατα, απερπάτητα, σκοτεινά, προπαντός στενά κι ανυπόφορα λόγω κοινωνικών προϋποθέσεων, ήταν τα μονοπάτια της ζωής μου. Έπρεπε από μόνη μου να ανοίξω διόδους, να κάνω περάσματα, να τα σημαδέψω για να μη χαθώ... Όταν χρειαζόταν, να μπορώ να τα αργοπερπατήσω. Να επιστρέψω και πάλι από την αρχή να αρχίσω. Ποιος είναι εκείνος, ή εκείνη που τα επέβαλε σε μένα, να είμαι εγώ η μία κι η μοναδική, που τα διάβηκε; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που πάντα το κάνω εγώ πρώτη στον εαυτό μου. Μιλάω εντός μου με τις ώρες, μιλάω με μένα την ίδια. Πότε - πότε τα λέω σιγανά, άλλες φορές πολύ δυνατά και πολλές φορές, μέσα στον ύπνο μου. Με ρωτάω δυνατά, πως, που, πότε και γιατί, έπρεπε να είμαι εγώ αυτή που έπρεπε να κάνω, τα πάντα από μόνη μου. Έπρεπε να γίνω εγώ η σκαπανέας, της ίδιας μου της ζωής. Να με φωτίζω στα σκοτεινά, στο ημίφως, στις έρημες νύχτες να είμαι το κερί και το δαδί μου, στις μαύρες μου ημέρες. Μόνο εγώ και μόνη μου σ όλα. Εγώ για τα πάντα, για μένα, αλλά και για τους όλους... Και ψες στον ύπνο μου είδα πάλι ένα παρόμοιο όνειρο. Περπατούσα σ ένα τέτοιο στενό μονοπάτι με πόδια γυμνά. Αν κι οι πέτρες του ήταν παλιές, γλιστερές και κοφτερές, οι πατούσες μου δεν μάτωσαν, όμως η καρδιά κι η ψυχή μου, μάτωσαν. Έβαζα το χέρι μου πάνω στις πληγές και το αίμα μου ήταν καυτό. Μόλις έπιανα τη μια πληγή, από την άλλη μου πλευρά, άνοιγε μι άλλη. Δεν είχα καθόλου πόνο, μόνο κοντανάσαινε η ψυχή μου και τα μάτια μου ήταν πολύ θλιμμένα. Σελίδα 12

Ξαφνικά ήρθε ένας άγνωστος και μ άρπαξε από το χέρι. Στην αρχή τρόμαξα πολύ, αλλά στη συνέχεια άρχισα σιγά σιγά, να βαδίζω ξοπίσω του. Μετά από κάμποση ώρα, περπατούσα σχεδόν δίπλα του...ήταν ψηλός κι όμορφος, φορούσε ένα καφέ ριγέ κουστούμι και φαινόταν καλλιεργημένος. Είχε ένα ψιλό κλασσικό μουστάκι, κατάμαυρα μαλλιά κι ήταν πεσμένα στα μάτια του. Γύριζε προς το πλευρό μου και με κοιτούσε, μ αγάπη και στοργή. Με ρώτησε πολλές φορές αν πεινάω, αν είμαι κουρασμένη κι αν θέλω κάτι να μου πάρει. Κουνώντας το κεφάλι μου του απαντούσα κι αυτός σταματούσε, για να μου χαϊδέψει το πρόσωπο. Έσκυβε, κοίταζε τα πόδια μου, με ρωτούσε και με ξαναρωτούσε, αν πονάω. Περπατήσαμε για πολύ ώρα μαζί και ξάφνου βρεθήκαμε μέσα σ ένα Λούνα Παρκ. Μου πήρε ότι έβλεπε μπροστά του, φαγητό και γλυκά, μέχρι και μαλλί της γριάς. Καθίσαμε κάπου και με τάιζε στο στόμα, μου σκούπιζε το πρόσωπο, χωρίς να μιλάει. Με κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια κι έπαιρνε τα μαλλιά μου, από το πρόσωπο μου. Ήμασταν όλη την ημέρα μαζί κι όταν βράδιασε καλά, με πήγε πάλι στο ίδιο σκιερό μονοπάτι. Μ άφησε έξω από την πόρτα ενός σπιτιού και χάθηκε μέσα στο στενό σκοτεινό σοκάκι. Αυτό το μέρος δεν είχα ξαναδεί. Πέρασα μέσα από ώρες και χρόνους κάποιων άλλων εποχών κι έφτασα κάπου. Όταν ξημέρωσε και μπήκε το πρώτο φως, άνοιξα τα μάτια μου κι όλα είχαν εξαφανιστεί, αλλά το αίμα ήταν ακόμα στα δάχτυλα μου, δεν έφυγε με το νερό, αλλά ούτε και με σαπούνι... Ρίχνω επίμονες ματιές στα καράβια που έκανα πάνω στο καμβά μου κι απορώ πως γίνεται εγώ να θέλω να ζωγραφίσω το σκιερό μονοπάτι και το χέρι μου ζωγράφισε καράβια. Μένω βουβή να τα παρατηρώ κι αναρωτιέμαι μήπως είναι το υποσυνείδητο μου, που μ οδήγησε να ζωγραφίσω αυτά τα καράβια, ή μήπως η ανάγκη μου να ταξιδέψω. Ίσως να είναι κι εκείνο το όνειρο που δεν έχω ζήσει, αλλά ούτε κι έχω ακόμα Σελίδα 13

ονειρευτεί. Η θάλασσα είναι μεγάλη κι εγώ πολύ μικρή, το νερό είναι άφθονο κι εγώ πολύ άτολμη. Φοβάμαι να βρέξω μέσα στο νερό της, τα δυο μου πόδια. Το φοβάμαι το νερό της θάλασσας κι ας είμαι από μέρος που έχει θάλασσα. Ποτέ μου δεν έμαθα να την κουμαντάρω, ίσως γιατί έχω κάποια απωθημένα μαζί της. Αφήνω τις σκέψεις μου να κάνουν τον τρελό χορό τους και προσηλώνομαι γι αρκετή ώρα επάνω σε μια σιλουέτα, ενός αγνώστου άνδρα, που είναι προφανές πως παραμιλά. Ο απαλός αέρας που φυσάει αυτή τη στιγμή, φέρνει σε μένα τις φωνές του, που πότε είναι δυνατές και ποτέ πότε, είναι πολύ άγριες. Είναι σαν να μονομαχεί με κάποιο θεριό, ίσως με κάποιον από τα παλιά, μ ένα εχθρό του, ή ακόμα και με μια γυναίκα. Μετά από πολύ ώρα, το μόνο που κατάφερα είναι να κάθομαι εγώ εδώ κι εκείνος εκεί. Να κοιταζόμαστε και να ψάχνουμε με τα μάτια από μακριά, μήπως και σαλέψει κανείς από τους δυο μας. Μετά από ώρα σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω προς τις πέτρες, αλλά δεν είναι εκεί, έφυγε την ώρα που εγώ σκεφτόμουν, το νερό και τη θάλασσα. Τον έχασα έτσι ξαφνικά, ίσως να είναι εδώ κι αύριο και τον ξαναδώ... Θα τολμήσω να πάω κοντά του και να του μιλήσω. Δεν είναι κακό να σμίξουν δυο μοναξιές, μπορεί να γίνουμε φίλοι, μπορεί και κολλητοί, αυτό όμως θα το καταλάβω, μόνο όταν του μιλήσω. Πήρε να βραδιάζει κι ο αέρας άρχισε να γίνεται ψυχρός, σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον ουρανό. Έχει μαυρίσει και μάλλον το πάει για βροχή. Σε λίγο άρχισαν να πέφτουν κι οι πρώτες αστραπές!! Από μέσα μου μουρμουρίζω λιγάκι, λέω και μερικά στραβά λογάκια και μαζεύω γρήγορα τα πράγματα μου, για να φύγω. Καθώς σκύβω να πάρω τα πινέλα που έπεσαν στην άμμο, από πίσω μου ακούω μια βραχνή φωνή, να μου λέει... «Έμαθα, πως το όνομά σου είναι Μύρνα και σε ρωτάω, αν είσαι λυπημένη; Στη καρδιά μου έχει μέρος για σένα. Αν είσαι Σελίδα 14

πονεμένη, έλα σε μένα, στο δικό μου ημερολόγιο, έχει άφθονο χειμώνα. Στους κρύους δρόμους μου, έχει άνεμο και χιόνι. Πρέπει να ρθεις σε μένα, θέλω να σε βλέπω, θέλω να ακούω τη φωνή σου. Το γέλιο σου φέρνει την άνοιξη!! Έλα να δώσεις τέλος στις μέρες μου, που είναι γεμάτες με χιόνι. Θέλω να ρθεις, να ακούσεις τους σφυγμούς της καρδιάς μου, μόνο έτσι θα καταλάβεις και τους σφυγμούς της δικής σου καρδιάς που είναι ίδιοι, με της δικής μου...» Σελίδα 15

«Στρατή, τι θα γίνει με τα παιδιά; Είναι συνέχεια μαζί κι η κοπέλα δεν είναι κλασσική, είναι σαν κι εμάς! Είμαι πολύ χαρούμενη!» «Η Κατερίνα είναι ορφανή, δεν έχει κανέναν. Πέρυσι έχασε σε αυτοκινητιστικό, όλη την οικογένεια της! Σήμερα μου το πε ο Οδυσσέας στο κτήμα, όταν του κανα το ίδιο ερώτημα.» «Ωωωχ το καλό μου το κορίτσι, τι πόνο πέρασε. Δεν την ρώτησα ποτέ τίποτα, είναι η θέση μου τέτοια και δε θέλω να χώνω τη μύτη μου. Προχθές άθελα μου άκουσα τον έρωτα τους, ίσως μια μέρα θα κάνουν ένα μωράκι, το φαντάζεσαι; Μετά ποιος με πιάνει!» «Ας κάνουν ότι θέλουν, εγώ θέλω εσένα και δε θέλω ούτε γι αστείο, να γίνεις νταντά. Τα πα σήμερα στο γιο μου και μου πε πως προσέχουν, λόγω ότι δε θέλουν από τώρα μωρά Εδώ θέλω να σου πω ότι προχθές που πήγαμε μαζί στη τράπεζα, στο βιβλιάριο που άφησε ο πατέρας μου, έβαλα και το νομα του. Τώρα είναι ελεύθερος κι άνετος, να κάνει ότι γουστάρει και μου πε ότι θέλει να κάνει ένα φροντιστήριο γλωσσών. Εγώ του πα, να κάνει ότι θέλει κι όταν θελήσει να κάνει οικογένεια, να βρει άλλο σπίτι Εγώ τη γυναίκα μου, δε τη θέλω υπηρέτρια γι όλους, διότι ακόμα δεν την έχω χαρεί!» «Για τα λεφτά καλά έκανες! Αλλά να του πεις τέτοια κουβέντα, να πάει σ άλλο σπίτι; Τον πήρες από τα μούτρα Στρατή μου και μόλις βρεθήκατε» «Δεν έχει ανάγκη, είναι ψημένος κι ας μη τον μεγάλωσα εγώ. Εκείνος που τον μεγάλωσε όμως, ήξερε πολύ καλά ποιος Σελίδα 16

είμαι εγώ και το κανε, σα να μου εγώ, Ώρα του καλή του γέρου, έκανε καλή δουλειά!» Είναι λίγο σκληρός, αλλά έχει και δίκιο. Τον λατρεύει και του κάνει μωρουδίστικα παιχνίδια! Είναι συνέχεια αγκαλιασμένοι, ταΐζει και χαϊδεύει ο ένας τον άλλον, αλλά όταν είναι ώρα για δουλειά και σοβαρότητα, είναι κι οι δυο τους άντρες. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει, όπως έγινε, για να ναι κι ο ένας κι ο άλλος, αυτό που ναι! Του χει πει όλη την ιστορίας μας και την ιστορία του. Πως ήρθε εδώ από το πουθενά, πως τον βρήκα, τι έκανα και τι περάσαμε, για να μαστε τώρα, έτσι όπως είμαστε. Ο Οδυσσέας, μόνο σεβασμό έχει να δείξει στο πρόσωπο μου. Δε μα φηνει να κάνω τίποτα στο σπίτι, ή στο κτήμα. Με την Κατερίνα κάνουν τα πάντα, μέχρι και τη λάτρα του σπιτιού! Όταν θέλουν να φάνε κάτι Ελληνικό, τους μαγειρεύω. Έχω πιάσει πάλι τα πινέλα, πάω στο κτήμα κι ενώ κλαδεύουν τους ζωγραφίζω! Ο Οδυσσέας έχει διαβάσει πολύ, για να κάνει το κλάδεμα τους καλά. Το κλάδεμα της μηλιάς, της αχλαδιάς και της κυδωνιάς, γίνεται με σκοπό να δημιουργήσεις ένα δέντρο μεσαίου μεγέθους με κλαδιά σε κανονικές αποστάσεις μεταξύ τους και σε αρκετά μεγάλη γωνία, με τον κορμό. Έτσι οι οποιεσδήποτε επεμβάσεις θα ναι εύκολες κι όλα τα σημεία του δέντρου, θα έχουν καλή έκθεση στο φως, καλό αερισμό κι οι αρκετά οριζόντιοι σε σχέση με τον κορμό κλάδοι, θα μπορούν να αντέξουν το φορτίο καρποφορίας. Με αυτό το κλάδεμα μπορούμε να δώσουμε διάφορα σχήματα στις μηλιές κι αχλαδιές, τα οποία βέβαια εξαρτώνται άμεσα, από το υποκείμενο και τη ζωηρότητα ανάπτυξης της ποικιλίας. Το πιο διαδεδομένο σχήμα είναι το ανοιχτό κύπελλο. Όταν πλέον το δέντρο μπει σε καρποφορία, το κλάδεμα που γίνεται, αποσκοπεί στην καλύτερη δυνατή ισορροπία μεταξύ βλάστησης και καρποφορίας, στη διατήρηση του σχήματος και την ανανέωση των καρποφόρων οργάνων. Η μηλιά Σελίδα 17

κι η αχλαδιά σχηματίζουν μικτούς οφθαλμούς επάκρια, στην κορυφή κοντών βλαστών τουλάχιστον δύο ετών και λιγότερα στην κορυφή λεπτών ετήσιων βλαστών. Οι οφθαλμοί που θα δώσουν μόνο βλάστηση είναι λεπτοί και κολλημένοι πάνω στους βλαστούς, ενώ οι μικτοί είναι διογκωμένοι, με τις καταβολές της ταξιανθίας και 1-3 υποτυπώδεις βλαστούς, στο εσωτερικό τους. Εφόσον η καρποφορία είναι κατά κύριο λόγο σε βλαστούς μεγαλύτερους των δύο ετών, κατά το κλάδεμα δεν βραχύνουμε τους εύρωστους ετήσιους, ενώ απαλείφουμε εντελώς τους αδύνατους κοντούς βλαστούς που προσανατολίζονται στο εσωτερικό της κόμης. Το κλάδεμα καρποφορίας για τα γιγαρτόκαρπα είναι καλύτερα να γίνεται κοντά στα Χριστούγεννα (περίοδος πλήρους ληθάργου) και ποτέ πριν την πτώση των φύλλων το φθινόπωρο, ή μετά την έναρξη της κυκλοφορίας των χυμών την άνοιξη. κλάδεμα σχήματος κύπελλο κυπελλοπυραμίδα, ή θαμνοειδές κύπελλο. Νάνος πυραμίδα κατά ορόφους, ατρακτοειδής θάμνος, οπωρώνας λιβάδι, παλέτα (κανονική ελεύθερη παλέτα). Το κλάδεμα, είτε διαμόρφωσης, είτε καρποφορίας κι ανανέωσης, πρέπει να γίνεται προσεκτικά και κατόπιν συμβουλών αν εμείς δεν γνωρίζουμε, γιατί μια λάθος τομή, δύσκολα διορθώνεται. Προχθές μαζί με τους εργάτες κλάδεψαν τις παραμελημένες μηλιές του πατέρα μου. Οι ποικιλίες τους είναι αρκετές, κόκκινα μήλα - Red Το Σελίδα 18

Delicious Red Chief - κίτρινα μήλα - Golden Delicious - πράσινα μήλα - Granny Smith. Το καλοκαίρι, μετά τον σχηματισμό των καρπών, μπορούμε προσεκτικά να αφαιρέσουμε κάποιους βλαστούς που εμποδίζουν, ή φέρουν πολύ μικρούς καρπούς. Πήγα κι εγώ εκεί κι έκανα σκίτσα, κάποια στιγμή θα τα δώσω χρώματα και θα γίνουν πινάκες! Μου δωσε και μια ιδέα, να κάνω μια μικρή γκαλερί και να τους πουλάω. Έχω τόσους πολλούς στην αποθηκούλα, τους έχω παραμελήσει και στο τέλος θα τους φάει η υγρασία. Μ ρεσε η ιδέα του και θα την κάνω, αλλά πιο μετά, όταν τους βάλω σε μια τάξη και σε κατηγορίες. Όταν οι πόνοι σου είναι αφόρητοι, τα βάσανα σου μοιάζουν ασήκωτα κι η ζωή σου σε τυραννά, πρέπει να μάθεις, για να ξέρεις. Πρέπει να μάθεις να περιμένεις κι η ζωή μια μέρα, θα σ ανταμείψει! Κάνεις μέσα σου αναζήτηση, ποιες είναι οι πηγές των δεινών και των παθών σου, μετά κάνεις μέσα σου αποφλοίωση, του είναι σου. Όταν καταφέρεις και μάθεις, να σαι ότι είναι η ψυχή σου, δε θα πονάς, δε θα λογαριάζεις τι ήσουν μέχρι πρότινος στη γήινη ζωή σου, αλλά θα μετράς, τώρα τι είσαι! Η ζωή, δεν έχει λόγους να σου φερθεί απάνθρωπα, διότι εσύ είσαι ο δημιουργός της, εσύ είσαι η ίδια η ζωή! Εσύ είσαι τα πάντα κι έτσι πρέπει να παραμείνεις!! Άφησε τη ψυχή σου να σου δείξει το φως και μετά άστο να ξεχειλίσει! Είναι το φως, που ενώ το χεις, δεν το ξέρεις και τώρα που το βρήκες, άστο να σε φωτίζει!! Σελίδα 19

Σελίδα 20

Σελίδα 21

Σελίδα 22