DEKTIO EJJKGSIASTIJGS EMGLEQYSGS ΕΚ ΟΤΗΣ: Μητροπολίτης ττικής καί Μεγαρίδος ΝΙΚΟ ΗΜΟΣ ριθµός φύλλου 301 16 Μα ου 2011 Τό πολιτιστικό µας ραµα Βαρβαρότητα νέας κοπ ς κρηκτική βία καί σκοταδιστική βαρβαρότητα, ε ναι µπειρίες καί κτιµήσεις, πού φωτογραφίζουν τήν πικαιρότητα καί ναδεικνύουν τό σκοτεινό φόντο το µοντέρνου πολιτισµο µας. Μέ παρέλαση θριάµβου µπήκαµε στήν καινούργια χιλιετία το στορικο µό - χθου καί τ ς πολιτιστικ ς ναβάθµισης. Μέ τόν παιάνα τ ς λπίδας στή διαπασ ν. Πρίν, στόσο, χαρο µε τίς παρθενικές ξορµήσεις µας πρός τούς νέους ρίζοντες καί πρός τίς πρ τες γοητευτικές κατακτήσεις, τά µα ρα σύννεφα τ ς πογοήτευσης πνιξαν τόν νθουσιασµό µας. Μ ς γύρισαν πίσω. Στό σκοτάδι τ ς βεβαιότητας, στό φόβο, στήν πρόσµενη ποτίµηση τ ς νοηµοσύνης µας καί στή βάρβαρη σοπέδωση τ ς λευθερίας µας.
2 ιαβάζοντας τά θησαυρισµένα στορικά µνηµόνια, συναντ µε τίς α µατηρές πιδροµές τ ν µάδων τ ς πεινασµένης καί ξαθλιωµένης πρωτόγονης βαρβαρότητας. Τ ν τακτων ρδ ν, πού ε σχωρο σαν στά θνικά στά φυλετικά ρια τ ν ναπτυγµένων κοινωνι ν καί φύτευαν τόν τρόµο καί τό θάνατο. κράτητοι ο πιδροµε ς, λήστευαν τόν πλο το, γίνονταν φεντικά τ ς λαϊκ ς διοκτησίας καί τ ν ντυπωσιακ ν µνηµείων τ ς πολιτιστικ ς ε ρηµατικότητας. Καί παιρναν θέση στήν πανηγυρική πόλαυση τ ς κανοποίησης καί τ ς χαρ ς τ ς ζω ς. πό τίς σχατιές τ ς σίας, πό τήν φρική, πό τούς µυστηρι - ώδεις κρυψ νες το µαζονίου, ξεκινο σε καταιγίδα το τρό- µου καί τύλιγε τίς καταξιωµένες-γιά τήν ποχή τους- στίες το πρωτόγονου πολιτισµο. Σήµερα, ροή ε ναι κριβ ς ντίστροφη. Τά σκελετωµένα, πό τήν πείνα, κορµιά καί ο φοβισµένες ψυχές δέν ξεθαρ - ρεύουν καί δέ δροµολογο ν πέλαση στίς ναπτυγµένες χ ρες το πλανήτη µας καί στούς βαρυφορτωµένους µπεζαχτάδες τ ν Κροίσων. Ο πανάπτυκτες θνότητες ναζητο ν ξοδο φυγ ς πό τή φτώχεια καί τήν κακοµοιριά, λλά δέ βρίσκουν τή δύναµη νά συνασπιστο ν καί νά ρµήσουν κε, πού λαµπυρίζει πλο τος καί µαγνητίζει ε µάρεια. Τή βάρβαρη πίθεση τήν πιχειρο ν, σήµερα, ο δυνατοί. Ο κάτοχοι το πλούτου καί καπετάνιοι το περωκεανίου τ ς πολιτιστικ ς προόδου. Ο φανεροί καί ο κρυφοί ργανωτές τ ς πιστηµονικ ς, τ ς τεχνολογικ ς καί τ ς µπορικ ς α γλης, πού ντουµ πλάρεται καί µπολιάζεται µέ τίς πειλές καί τόν τρόµο καί λλάζει τό χάρτη τ ς ο κουµένης σέ γήπεδο λέθριας ναµέτρησης. Α τοί λοι λέγχουν τήν παγκόσµια διακίνηση τ ν γαθ ν. Τ ν καρπ ν τ ς γ ς καί τ ν κρυµµένων θησαυρ ν το πεδά - φους. Κρατο ν στά χέρια τους καί διαχειρίζονται, "κατά τό δοκο ν", τά ο κονοµικά ποθέµατα, στω κι ν ο διπλανές χ ρες λιµοκτονο ν. Χειρίζονται τήν κλεπτισµένη τεχνολογία, νανεώνουν καί µπλουτίζουν τά προγράµµατα περαιτέρω νάπτυξής της καί διευρύνουν τά κυκλώµατα τ ς µπορικ ς προβολ ς τους, µέ τήν προφύλαξη-πάντοτε-νά µήν περάσει σχύς τ ς περοπλίας σέ ντίπαλα στρατόπεδα. Ο φευρέτες, πού κα-
3 τασκευάζουν τίς περσύγχρονες µηχανές το πολέµου κρατο ν στά χέρια τους τά σκ πτρα τ ς µάχητης ξουσίας καί διακινο νται µέσα στόν πλο το τους. µε ς, ο φτωχοί λαοί, ο ποχρε - ωµένοι νά περπατ µε καί νά µοχθο µε ς δορυφόροι καί ς πα τες, ζο µε τήν ο κονοµική κρίση, πού µαστίζει τούς δύνα- µους καί σκύβουµε τό κεφάλι κάτω πό τό βούρδουλα τ ν νεοβαρβάρων. Στήν πλοκή τ ν πόψεών µου θά προσθέσω καί να στίγµα, πού ποτελε προσωπική µου µπειρία. Καθώς σκο σα τό ερό µου λειτούργηµα, νοιωσα νά νοίγει µπροστά µου νας δυσώπητος προβληµατισµός µέ παγκόσµια µβέλεια. Σέ συναντήσεις καί σέ διαλόγους περεθνικούς, κπρόσωποι ε ρύτατων διαµερισµάτων τ ν πέντε πείρων, τ ν περιοχ ν, πού ντάσσονται στίς κλάσεις τ ν " νανάπτυκτων" τ ν " ναπτυσσόµενων" χωρ ν ντιδρο σαν, δυναµικά καί πίµονα, ταν τούς προσ - φέρονταν ποσχέσεις γιά ο κονοµική καί πολιτιστική πρόοδο, ταν-µέ πλασµατική γκαρδιότητα-τούς πριµοδοτο σαν µέ τήν λπίδα τ ς ε σδοχ ς τους στή λέσχη τ ς σότητας καί τ ς ε ηµερίας. πάντησή τους καί διαµαρτυρία τους ταν χτυπητή. έ µ ς βοηθ τε σέ νάπτυξη. Μ ς κµεταλλεύεστε γρια. Μ ς πιάνετε πό τό χέρι, γιά νά µ ς νεβάσετε να σκαλοπάτι ο κονο- µικ ς καί πολιτιστικ ς νάπτυξης, τή στιγµή, πού σε ς,,κατά τό διο διάστηµα, θά νεβ τε δέκα σκαλοπάτια καί θά φήσετε - λους µ ς σέ βαθύτερο καί σκοτεινότερο χάος. Ο διαµαρτυρίες τ ν δελφ ν µας, το τρίτου-λεγόµενου-κόσµου, ε χαν λόγο. ταν να γκρέµισµα τ ς πάτης καί µιά πιστή φωτογράφηση τ ς σύγχρονης βαρβαρότητας, πού µεταποιε τόν πλανήτη µας σέ γήπεδο θηριοµαχίας καί τίς κοινωνίες µας σέ νεκρικές ποµπές τ ν νείρων µας καί τ ς ξιοπρέπειάς µας.
4 «Ο πόστολοι κύβουµε, γιά µιά κόµη φορά, µέ δέος ψυχ ς καί µέ διάθεση µαθητείας, στά ρε θρα το µεγάλου ρεύµατος τ ς ποστολι - κ ς µπειρίας καί τ ς - ποστολικ ς διδαχ ς, πού πηγάζει πό τίς φωτισµένες καί ξαγιασµένες καρδιές τ ν Μαθητ ν το Κυρίου µας ησο Χριστο, τρέχει στήν στορία, φτάνει στήν ποχή µας, γίνεται δικό µας πόκτηµα, µπειρία καί µολογία Πίστεως. πού, παναληπτικά, τήν καταθέτουµε νώπιον το ερο Θυσιαστηρίου κατά τήν τέλεση τ ς Ε χαριστιακ ς µας Θείας Λειτουργίας. Μέ τά δυό, προηγούµενα, κεί - µενά µας σταθήκαµε, κστατικοί, στά δυό πό τά τρία κανάλια, πού διοχετεύουν τό ποστολικό πνε - µα καί τήν ποστολική ε αισθησία στόν µπελώνα τ ς κκλη σίας. Τό να κανάλι ε ναι διδακτικός µό - χθος τ ν γίων ποστόλων καί ς δίδαξαν...»(γ). τ ν διαδόχων τους. διάκοπος Ε αγγελισµός το λαο. ντα - πόκριση τ ν λειτουργ ν τ ς κ - κλησίας στήν ντολή το Κυρίου µας: «πορευθέντες µαθητεύσατε πάντα τά θνη». Καί τό δεύτερο κανάλι ε ναι δια παρουσία τ ν γίων ποστόλων καί τ ς διάδο - χης κλίµακας τ ν µαθητ ν τους καί συνεχιστ ν το λειτουργήµα - τός τους, πού φωτισµένοι καί ναγεννηµένοι µέ τήν πνοή το Πανα - γίου Πνεύµατος γέµιζαν καί γε - µίζουν τίς πάρξεις µέ τήν γιαστική Χάρη καί τίς χειραγωγο ν «λογίζεσθαι αυτούς νεκρούς µέν ε ναι τ µαρτί, ζ ντας δέ τ Θε ν Χριστ ησο τ Κυρί µ ν» (Ρωµ. στ~11). Τό τρίτο χαρι σµατικό στοιχε ο τ ς ποστολι κότητας, πού θά τό προσεγγίσου µε µέ το - το τό κείµενο, ε ναι µ πνευση καί πνοή καί δύναµη, πού φέρνει τούς λειτουργούς τ ς κκλη σί - ας στή σύµπνοια, στήν δελφική
5 συνεργασία καί ντιµε τώπιση τ ν κατά καιρούς προβλη µατισµ ν, στή Συνοδική διαβού λευση καί «ν µονοί» διαφώτιση το κκλησιαστικο πληρώµατος. aaa κκλησία ησο Χριστο ζε καί διακινε ται µέσα στήν τύρ - βη το κόσµου, λλά δέ µεταφέ ρει στόν ερό Της χ ρο τά σχήµατα διοίκησης, πού προδίδουν καί καταλύουν τήν κοινωνία τ ς γά - πης καί στήνουν τούς µηχανισµούς τ ς κµετάλλευσης καί το λληλοσπαραγµο. «Ο δαµεν τι κ το Θεο - σµεν, καί κόσµος λος ν τ πονη - ρ κε ται, ο δαµεν δέ τι υ ός το Θεο κει καί δέδωκεν µ ν διάνοιαν να γινώσκωµεν τόν ληθινόν. καί σµεν ν τ ληθιν, ν τ υ α το ησο Χριστ, ο τός στιν ληθινός Θεός καί ζωή α ώνιος» (Α~ ωάν. ε~ 19-20). (Ζο µε τήν παρουσία το Υ ο το Θεο, πού ρθε στόν κόσµο µας. Καί α τή σχέση καί ξάρτηση λλάζει λόκληρη τή δοµή τ ς ζω ς µας καί µ ς βάζει στήν τροχιά τ ς α ωνιότητας). Προσανατολισµένοι, σταθερά στό Θεό Πατέρα καί στόν ησο Χριστό, τόν σαρκωµένο καί σταυ - ρωµένο Λόγο καί βαδίζοντας τή διαδροµή τ ς α ωνιότητας, κατα - θέτουµε τίς νησυχίες µας, τά ρω - τηµατικά µας καί τίς γωνίες στήν µήγυρη τ ν πατέρων µας καί - δελφ ν µας, πού διακονο ν τήν κκλησιαστική µας κοινότητα καί περιµένουµε νά συγκεντρωθο ν σέ Συνοδική ιάσκεψη, νά προσ - ευχηθο ν µέ φλόγα καρδι ς, νά σκύψουν στό θησαύρισµα τ ς Βι - βλικ ς καί Ε αγγελικ ς ποκάλυ - ψης, νά µελετήσουν µέ προσοχή τό Θεϊκό λόγο καί τόν ρµηνευτικό σχολιασµό τ ν ξαγιασµένων, χαλκέντερων Πατέρων µας καί νά µ ς προσφέρουν τό πόσταγµα τ ς προσευχ ς τους καί τ ς µελέ - της τους. Ο Συνοδικές Συνελεύσεις δέν ε ναι τυπικά συνέδρια διορισµένων κατά περίπτωση πιλεγµένων διοικητικ ν Συµβουλίων Συµβουλευτικ ν πιτροπ ν. Ε - ναι µιά µπειρία το Σινά καί το Θαβώρ. Πού τή βιώνουν πρ τα ο Συνοδικοί Λειτουργοί. Καί τή µεταφέρουν, µέ φόβο Θεο καί µέ φθιτη γάπη στήν πνευµατική τους ο κογένεια. Ε ναι χαρισµα - τική πέρβαση τ ς σκοτειν ς ν - θρώπινης καθήλωσης στά πί γ ς δρώµενα καί νάβαση στό χ ρο ναζήτησης τ ς Θείας Παρουσίας. Κοινωνία προσευχητική µέ τόν «ντως ντα» καί µέ τούς δελ - φούς, γωνιστές το βίου. Καί, στή συνέχεια, µεταφορά τ ν µηνυµάτων, πού Θεός ποθέτει στίς προσ ευχόµενες καρδιές, στήν ε - ρύτατη κκλησιαστική παρεµβολή, γιά νά δράσουν ς δηγοί στά κακοτράχαλα µονοπάτια το παρόντος βίου καί ς χειραγωγοί
6 στήν α ώνια χαρά τ ς Βασιλείας το Θεο. aaa Ε αγγελιστής Λουκ ς, ερός συγγραφέας, πού κτός πό τό τρίτο Ε αγγέλιο, µ ς κληροδό - τησε καί τό Βιβλίο, πού στορε τίς Πράξεις τ ν γίων ποστόλων, µ ς προσφέρει να πλ ρες χρονικό τ ς Πρώτης ε ρύτατης ποστολικ ς Συνοδικ ς Συνέλευσης. Συν λθε, κατά τούς ποστολικούς χρόνους, στήν ερή πόλη τ ν ερο - σολύµων. Καί ντιµετώπισε τήν κρίση καί τήν ναστάτωση, πού προκλήθηκε στήν κκλησία τ ς ντιοχείας, ξ α τίας τ ς πίµονης παίτησης τ ν «ξ ουδαίων» Χρι - στιαν ν, νά τηρο ν λοι, σοι ποδέχονται τό Ε αγγελικό µήνυµα καί βαπτίζονται καί ντάσσονται στήν κκλησία ησο Χριστο, τό τελετουργικό το Μωσαϊκο Νό- µου, καί, ε δικά, τήν ποχρέωση τ ς περιτοµ ς. Τό σχετικό χρονικό, πού ναφέρεται στήν πρώτη α τή Συνοδική Σύναξη, ε ναι πολύ σύντοµο. στόσο, ε ναι διαίτερα περιε - κτικό. 1. Μ ς πληροφορε, τι τό ρώτηµα τό φεραν στά εροσόλυ - µα ο δυό πόστολοι, Πα λος καί Βαρνάβας, πού ε χαν χειρο - το νήσει «πρεσβυτέρους κατ κκλη - σίαν» στίς περιοχές α τές (Πράξ. ιδ~ 23) καί ε χαν πλήρη γνώση γιά τήν ναστάτωση, πού προκλήθηκε. 2. Μ ς νηµερώνει, τι ο δυό πόστολοι βρ καν δελφική πο - δοχή στά εροσόλυµα. «Παραγε - νόµενοι δέ ε ς εροσόλυµα πεδέ - χθησαν πό τ ς κκλησίας καί τ ν ποστόλων καί τ ν πρεσβυτέρων, νήγγειλάν τε σα Θεός ποίησε µετ α τ ν» (ιε~4). 3. µέσως συγκλήθηκε ε - ρύτατη Συνοδική Συνέλευση. Τό θέµα ταν σοβαρό. Καί πρεπε νά κουστο ν νοιχτά καί λεύθερα ο γν µες λων τ ν πεύθυνων. νετα καί µέ πνε µα δελφωσύ - νης, κλήθηκαν καί ο πρεσβύτεροι τ ς κκλησίας, νά ξιολογήσουν τίς πληροφορίες καί νά κφέρουν τή δική τους ποψη. «Συνήχθησαν ο πόστολοι καί ο πρεσβύτεροι δε ν περί το λόγου τούτου» (ιε~ 6). 4. ποφασιστική ποψη δια - τύπωσε κορυφα ος τ ν γίων ποστόλων, Πέτρος, βεβαιώ - νον τας τά µέλη τ ς Σύναξης, τι καρδιογνώστης Θεός «µαρτύρησεν α το ς δούς α το ς τό Πνε µα τά γιον καθώς καί µ ν» (ιε~ 8) ( δωσε σηµε α πειστικά, τι πο - δέ χτηκε τή µετάνοια τ ν θνικ ν, πού κουσαν καί γκολπώθηκαν τό κήρυγµα το Ε αγγελίου). 5. πλώθηκε µιά ε λαβική σιωπή καί τό πλ θος, πού µετε χε στή Συνοδική ιάσκεψη πρόσφερε κέραιη τήν προσοχή του στούς δυό ποστόλους, στό Βαρνάβα καί στόν Πα λο, πού ρχισαν νά
7 διηγο νται, µέ σεµνότητα, τή σειρά τ ν περιστατικ ν, πού µαρτυ - ρο σαν τήν µεση παρέµβαση το Θεο στήν εραποστολική τους προσπάθεια. «σίγησε δέ π ν τό πλ θος καί κουον Βαρνάβα καί Παύλου ξηγουµένων σα ποίησεν Θεός σηµε α καί τέρατα ν το ς θνεσι δι α τ ν» (ιε~ 12). 6. Μετά πό α τή τήν ε ρύ - τατη διερεύνηση τ ν θαυµάτων το Θεο, πού ψηφιδογραφο σε τή θαυµαστή παρέµβαση το Θεο στήν νθρώπινη στορία, τή σάρκωση το Θεο Λόγου καί τήν νύψωση τ ς νθρώπινης παρ - ξης στή χαρισµατική κατάσταση τ ς υ οθεσίας, π ρε τό λόγο - δελφόθεος άκωβος, πίσκοπος τ ν εροσολύµων καί πρόεδρος τ ς Συνόδου καί συνόψισε σα κούστηκαν καί σα προτάθηκαν σέ µιά τελική πρόταση.«μετά τό σιγ σαι α τούς πεκρίθη άκωβος λέγων, νδρες δελφοί κούσατέ µου...» (ιε~13). 7. χαρισµατικά ναβαθµισµένη α τή Σύναξη, µετά τήν προ - σεκτική διερεύνηση τ ν περιστατικ ν, πού προκάλεσαν τήν ναστάτωση στήν τοπική κκλησία τ ς ντιόχειας καί µετά τήν «ν φόβ Θεο» κατάθεση τ ς προ - σω πικ ς τους κτίµησης, διατύ - πωσαν τήν τελική τους κρίση. Θεοφώτιστη πόφασή τους, ποδεσµευµένη πό γγυλώσεις προσωποπαγ ν σχηµάτων, κύρωνε τήν πολύτιµη, ποστολική µπειρία τους καί κατάθετε στή νεοπαγή κκλησία σειρά θεµελιακ ν ρχ ν, πού καταγράφηκαν καί λειτούργησαν, κτοτε, ς πάγιες, βασικές προϋποθέσεις γνησιό - τητας καί καθαρότητας τ ν Συνοδικ ν ποφάσεων. 8. Συγκρότησαν µεικτή πιτροπή καί τήν στειλαν στήν ντιόχεια, γιά νά νηµερώσει, µέ λεπτοµέρεια, τό νήσυχο κκλησιαστικό πλήρωµα, π ς ργάστηκαν Συνοδικά, π ς ντιµετώπισαν τό πρόβληµα, πού προέκυψε καί ποιά ταν πόφαση, στήν ποία κατέληξαν. Στήν πιτροπή µετε χαν, δελφικά νωµένοι, ο δυό πόστολοι, Πα λος καί Βαρνάβας καί κπρόσωποι τ ς κκλησίας τ ν εροσολύµων, πού ξεχώριζαν γιά τή σοφία τους καί γιά τό θος τους. «Τότε δοξε το ς ποστόλοις καί το ς πρεσβυτέροις σύν λ τ κκλησί κλεξαµένους νδρας ξ α τ ν πέµψαι ε ς ντιόχειαν σύν τ Παύλ καί Βαρνάβ, ούδαν τόν πικαλούµενον Βαρσαββ ν καί Σί - λαν, νδρας γουµένους ν το ς δελφο ς» (ιε~ 22). Καί, µέ κρυστάλλινη σαφήνεια, νακοινώνουν τό κείµενο τ ς πόφασής τους: «δοξε τ γί Πνεύµατι καί µ ν µηδέν πλέον πι - τίθεσθαι µ ν βάρος πλήν τ ν πάναγκες τούτων...» (ιε~ 28). κε να, πού ποτελο ν χρέος δικό σας καί χρέος δικό µας, τά χουµε κάνει γνω στά καί σέ σ ς καί σέ λες τίς
8 τοπικές κκλησίες, Θεωρο µε, πώς δέν ε ναι νάγκη νά προσθέσουµε λλα βάρη. ν πέχετε πό α τά, πού σ ς διδάξαµε νά κρατήσετε µόλυντες τίς πάρξεις σας, «ε πράξετε, ρρωσθε»(στ.29). aaa πεσήµανα τίς κτώ α τές φάσεις καί κινήσεις το Συνοδικο διαλόγου, µέ τή σειρά, πού γγράφονται στό βιβλίο τ ν Πράξεων τ ν γίων ποστόλων, χοντας τήν πεποίθηση, τι ν τίς προσέξουµε καί τίς ναλύσουµε, θά διαπιστώσουµε, πώς µέ τή σύγκληση καί τή λειτουργία τ ς πρώτης, ποστολικ ς, Συνόδου, θεσµοθε - τήθηκε καί παγιώθηκε, µέ διάφα - νη σαφήνεια καί µέ γιοπνευµατική πικύρωση, Συνοδικότητα τ ς ρθόδοξης κκλησίας µας. ρχισε νά λειτουργε Συνοδική διαβούλευση τ ν ποιµένων τ ς κκλησίας, χι ς κοσµικό ργα - νο ξουσίας, πού µπορε νά πολιτεύεται νά ντιπολιτεύεται µέ ραµα καί µέ στόχο τήν κερδοφορία τήν ναρρίχηση. λλά ς σ - µα µαθητ ν καί ποστόλων το Κυρίου ησο Χριστο, πιφορ - τισµένο µέ τήν ε θύνη νά βαστάζει νόθευτη καί κηλίδωτη τήν ε ρή Παρακαταθήκη, πού τήν παράλαβε, µέσα στήν τµόσφαιρα τ ς συγκίνησης καί το φόβου, κατά τήν ρα το Μυστικο είπνου καί τή λιτανεύει, µέ πιστότητα, στό χ ρο καί στό χρόνο τ ς νάστασης καί τ ς Πεντηκοστ ς. 1. Πρώτη θεµελιακή ρχή τ ς Συνοδικότητας ε ναι συνάντηση καί συνένωση τ ν πισκόπων στήν κοινή πίστη. Συγκεντρώνονται χι γιά νά δουλέψουν ς κοσµική συµβουλευτική µήγυρη ς θεσµοθετηµένο Συµβούλιο κρί - σης καί καταλογισµο ε θυν ν. Ε ναι συνάντηση κατενώπιον το Κυρίου πρός ναζήτηση, µέ ταπεί - νωση καί πύρι νη κεσία, το φωτισµο καί τ ς χειραγωγίας το Παναγίου Πνεύ µατος. «µε ς ο τό πνε µα το κόσµου λάβοµεν, λλά τό Πνε µα τό κ το Θεο, να ε δ µεν τά πό το Θεο χαρισθέντα µ ν. καί λαλο µεν ο κ ν διδακτο ς νθρω - πίνης σοφίας λόγοις, λλ ν διδα - κτο ς Πνεύµατος γίου, πνευµατικο ς πνευµατικά συγκρίνοντες» (Α~ Κορινθ. β~ 12-13). έ χρησιµοποιο µε τήν νθρώπινη διαλεκτική καί τήν νθρώπινη πιχειρηµατολογία, ταν διδάσκουµε, λλά ζη - τ µε τό φωτισµό το Παναγίου Πνεύµατος καί µεταφέρουµε στούς µαθητές µας καί κροατές µας τό λόγο καί τή διδαχή, πού βάζει στήν καρδιά µας καί στά χείλη µας τό γιο Πνε µα. 2. Στόχος τ ς Συνοδικ ς διά - σκεψης τ ν ποιµένων, δέν ε ναι γραφειοκρατική ποσαφήνιση κά - ποιου προβληµατισµο τό πι - φα νειακό ξεµπέρδεµα µι ς περιπετειώδους µπλοκ ς, λλά
9 ποκατάσταση τ ς νότητας τ ς πίστης καί τ ς κοινωνίας το - γίου Πνεύµατος. «Παρακαλ µ ς, δελφοί, διά το νόµατος το Κυρίου µ ν ησο Χριστο, να τό α τό λέγητε πάντες, καί µή ν µ ν σχίσµατα, τε δέ κατηρτισµένοι ν τ α τ νοΐ καί ν τ α τ γνώµ» (Α~ Κορινθ. α~ 10). 3. κατάθεση τ ς πισκοπικ ς µαρτυρίας, ε τε γίνεται σέ κοινή Συνοδική διάσκεψη ε τε ξ - αγγέλλεται ε καιριακά, κατά τήν νάσκηση τ ν ποιµαντικ ν καθηκόντων, ε ναι ναφορά στό να Πρόσωπο, το Κυρίου ησο Χριστο καί στήν κοινή πίστη το κκλησιαστικο Σώµατος. «χοντες τό α τό πνε µα τ ς πίστεως κατά τό γεγραµµένον, " πίστευσα, διό λάλησα", καί µε ς πιστεύοµεν, διό καί λαλο µεν» (Β~ Κορινθ. δ~ 13). κατάθεση α τ ς τ ς µαρ - τυρίας το µεγάλου ποστόλου, το Παύλου, µαρτυρία τ ς ψυχ ς του καί τ ς ποστολικ ς του συν - είδησης, κάνει φανερό, πώς χρέος καί ε θύνη τ ς πισκοπικ ς Συνέλευσης καί τ ν Συνοδικ ν µελ ν, ς τόµων καί ς διδασκάλων, δέν ε ναι ξαγγελία καυτ ν κολαστηρίων γιά κείνους, πού σκοντάφτουν καί λοξοδροµο ν πού γίνονται θύµατα καί ξαρτή- µατα τ ς ποιασδήποτε προπαγάνδας καί χειραγωγο νται στήν πλάνη. Τό νά συνέλθουν σέ κοινή Συνεδρίαση τά µέλη τ ς ερ ς Συνόδου καί, ντί λλης, φειλετικ ς προσπάθειας, νά κπέµψουν κεραυνούς σκληρ ς παξίωσης νάντια κείνων, πού λαθεύουν στήν πορεία τους καί στρέφουν τά ν τα στούς διδασκάλους τ ς κκλησίας καί στή διδαχή τους, δέν καταγράφει κπλήρωση τ ς Συνοδικ ς πευθυνότητας. ριοθέτηση το πισκοπικο καί το Συνοδικο χρέους γίνεται µέ τήν γκάρδια ποδοχή καί µετουσίωση σέ ραµα καί πράξη πιστ ς νταπόκρισης τ ν µολογιακ ν καί καθαρά ποστολικ ν προδιαγραφ ν, πού φησαν πίσω τους καί παράδωσαν στίς διάδοχες γενιές τ ν λειτουργ ν, ο µαθητές καί πόστολοι το Κυρίου µας καί πού τίς βρίσκουµε θησαυρισµένες στήν Καινή µας ιαθήκη καί σ λο τόν γκο τ ν στορικ ν ποµνη - µονευµάτων. 4. διδακτική πάντηση τ ς Συνοδικά διασκεπτόµενης πι - σκοπικ ς λότητας, χει καί να πρόσ θετο, χαρισµατικό στοιχε ο. Ε ναι φωτισµός καί δηγία το Παναγίου Πνεύµατος. νταπόκριση στήν πίµονη καί θερµή κεσία, λων κείνων, πού συγκροτο ν τό Συνοδικό Σ µα καί πιφορτίζονται µέ τήν ε θύνη τ ς σωστ ς διδαχ ς καί τ ς γιοπνευµατικ ς καθοδήγησης στήν πίγεια διαδρο - µή το βίου. ν προσευχή δέ γίνει ργο καί µόχθος, ν ο Συνοδικοί λειτουρ -
10 γοί δέν ε σχωρήσουν στό γνόφο τ ς θείας παρουσίας καί δέ µιλήσουν στόν ρχιποίµενα ησο Χρι - στό «νώπιος νωπίω», Συνέλευσή τους θά µείνει στήν ποιότη - τα καί στή δυναµικότητα το κοσµικο Συνεδρίου. ν µόφωνη καί λόψυχη κραυγή τ ς προσ - ευχ ς γγίσει τό θεϊκό θρόνο καί κδιπλώσει τόν πόνο νώπιον - κείνου, πού σαρκώθηκε καί σταυ - ρώθηκε «δι µ ς τούς νθρώ πους καί διά τήν µετέραν σωτηρίαν», τότε τό φ ς το Παναγίου Πνεύµατος θά καταυγάσει τίς πάρξεις τ ν Συνοδικ ν λειτουργ ν καί θά παγορεύσει τήν πόκριση. aaa Τό ρώτηµα, πού γγράφεται στόν πίνακα τ ς συνείδησής µας καί πού περιφέρεται στίς συν - τροφιές µας καί στά κέντρα σπουδ ν µας γιά νεύρεση πάντησης, ντοπίζει τό νδιαφέρον µας καί τόν προβληµατισµό µας στό π ς λει τούργησε Συνοδι κότητα κατά τή µακρότατη στορι κή πορεία τ ς κκλησίας. ταν νεµπό δι στο, καθολικό καί ντιµο νοιγµα στήν παρουσία καί στήν πιφοίτηση το Παναγίου Πνεύ µα τος; ταν µιά τέλειωτη λυ σί δα ντριγκας καί δολοπλοκίας, πού ξυπηρετο - σε τά ράµατα καί τούς σχεδια - σµούς τ ς σκοτει ν ς λιγαρχίας, φήνοντας νοι χτές πληγές στό Σ µα τ ς κκλη σίας; στορική καταγραφή µ ς παρουσιάζει νεργοποιηµένες καί τίς δυό τάσεις. 1) Μεγάλες καί δυναµικές προ σωπικότητες, γιοι, πού διαδέχτηκαν, µέ πόλυτη πιστότητα, τούς γίους ποστόλους, περπά - τησαν στά χνη τους καί συνέχισαν τόν Ε αγγελισµό το λαο, µεταδίδοντας χι πλή γνώση, λλά τήν δια τήν ξαγιασµένη καρδιά τους. Κήρυτταν µέ τόν πειστικό λόγο τους. ίδασκαν µέ τό λοφώτεινο παράδειγµά τους. Καί, κάθε φορά, πού στηνόταν στό δρόµο τους να µπόδιο, µιά πλανεµένη σύνθεση θεολογικο καί φιλοσοφικο λόγου µιά παράδεκτη στρέβλωση τ ς Ε αγγελικ ς ποκάλυψης καί το Ε αγγελικο θους, ναζητο σαν τό φωτισµό καί τή χειραγωγία πό τό γιο Πνε µα, στήν τµόσφαιρα τ ς «ν ταπεινώσει» Συνοδικ ς µαθητείας τους καί χάρασσαν τόν «πό κοινο» ναπροσανατολισµό στή γνήσια διδαχή καί στή γνήσια πράξη. φωτεινός στέρας τ ς ρ - θόδοξης Θεολογίας µας, Μέγας θανάσιος, στορώντας τά σα γιναν στήν Πρώτη Ο κουµενική Σύνοδο τ ς Νικαίας, γράφει: «Ο χ αυτο ς πλάσαντες πενόησαν τάς λέξεις, λλ νωθεν παρά τ ν πρό α τ ν παραλαβόντες ε ρήκασι» καί «ν Σύνοδος µολόγησε πίστιν, α τη τ ς καθολικ ς κκλησίας στί» ( πιστολή περί τ ν ρισθέντων
11 πό τ ς «ν Νικαί» Συνόδου). στορικός κώδικας τ ν Συνοδικ ν Συνελεύσεων, τ ν Μικρ ν, παρχιακ ν καί τ ν Μεγάλων, τ ν Ο κουµενικ ν, σταµατάει µέ δέος καί µέ κρατο σεβασµό, µπροστά στίς φωτεινές Πατερικές φυσιογνωµίες, πού µέ τήν πιστότητά τους στή δυναµική πο - στολική Παράδοση καί τόν καλλιεργηµένο Θεολογικό τους λόγο, - φερναν στήν πικαιρότητα τό θησαύρισµα τ ς Ε αγγελικ ς διδαχ ς καί στήριζαν τήν κκλησία πί τήν σάλευτη πέτραν τ ς θυσιαστικ ς καί λυτρωτικ ς ποκάλυψης το Κυρίου µας ησο Χριστο. 2) Παράλληλα στή λιτανευτική κδίπλωση τ ς ποστολικ ς διδαχ ς, κυλάει στούς Συνοδικούς διαδρόµους σκοπιµότητα τ ς - παγγελµατοποιηµένης κκλησιαστικ ς ξουσίας. Ο κρυφοί ρα- µατισµοί καί ο πιδιώξεις κείνων, πού γοητευµένοι πό τά λαµπρά διάσηµα το πισκοπικο ξιώµατος πλεκαν καί πλέκουν σκοτεινές διασυνδέσεις µέ τήν κοσµική ξουσία καί µέ τούς νοικους τ ν α τοκρατορικ ν νακτόρων. Χαρακτηριστικό ε ναι, τι ο µεγάλες Πατερικές προσωπικότη - τες, πού κδίπλωσαν τό ποιµαν - τικό τους χάρισµα µετά τό διάτα - γµα το Μεδιολάνου, πού πίσηµα ναγνώρισε τήν κκλησία καί θε - σε τέρµα στούς διωγµούς, περιγράφουν, µέ λόγο πογοητευτικό καί µέ δάκρυ ψυχ ς, τό ζοφερό κλίµα, πού δηµιουργήθηκε, µέ τήν ξόρµηση τ ν διεφθαρµένων, λ - λά φιλόδοξων, νά ρπάξουν τούς πισκοπικούς θρόνους καί µέ τά κύµατα τ ν α ρέσεων, πού κύ - κλωσαν τήν κκλησία. Τά ποµνηµονεύµατα, πού διέσωσαν τά σχέδια τ ς νατρο - π ς καί τούς γ νες τ ν πιστ ν φορέων το ποστολικο ποκα - λυπτικο θησαυρο, ε ναι πολλά. Γιά νηµέρωση τ ν ναγνωστ ν µου, µεταφέρω λάχιστες γραµµές. Μέγας Βασίλειος, σέ πιστολή του, πού τήν ποστέλλει «το ς γιωτάτοις δελφο ς καί πι - σκόποις», γράφει, µεταξύ λλων: «Γνώριµα τά θλίβοντα µ ς, κ ν µε ς µή λέγωµεν. Ε ς π σαν γάρ τήν ο κουµένην κκέχυνται. Καταπε - φρόνηται τά τ ν πατέρων δόγµατα, ποστολικαί παραδόσεις ξου - θένηνται, νεωτέρων νθρώπων φευρήµατα τα ς κκλησίαις µπολιτεύεται. Τεχνολογο σι λοιπόν, ο θεολογο σιν ο νθρωποι. το κόσµου σοφία τά πρωτε α φέρεται παρωσαµένη τό καύχηµα το σταυ - ρο. Ποιµένες πελαύνονται, ν - τεισάγονται δέ λύκοι βαρε ς, διασπ ντες τό ποίµνιον το Χριστο. Ο κοι ε κτήριοι ρηµοι τ ν κκλη - σιαζόντων, α ρηµίαι πλήρεις τ ν δυροµένων...». γιος Γρηγόριος Θεο λό - γος, κουρασµένος καί πογοητευ - µένος πό τίς συµπεριφορές τ ν νάξιων καταληψι ν τ ν πισκο - πικ ν θρόνων, γράφει στό διοι κη -
12 τή τ ς Κωνσταντινούπολης Προ - κόπιο: «χω µέν ο τως, ε δε τ - ληθές γράφειν, στε πάντα σύλλογον φεύγειν πισκόπων, τι µηδε- µι ς συνόδου τέλος ε δον χρηστόν µηδέ λύσιν κακ ν µ λλον σχηκός προσθήκην... ιά το το ε ς µαυτόν συνεστάλην καί µόνην σφάλειαν ψυχ ς τήν συχίαν νόµισα...». δελφός το Μεγάλου Βασιλείου, γιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει στό Φιλάγριο: «Κεκµήκαµεν γωνιζόµενοι πρός τόν φθόνον καί τούς ερούς πισκόπους τήν κοινήν µόνοιαν διαλύοντας καί τ ν δίων φιλονεικι ν τό τ ς πίστεως πάρεργον ποιουµένους...». έν ε ναι µόνοι α τοί, πό τήν ε ρύτατη χορεία τ ν γίων τ ς ρθόδοξης κκλησίας µας, πού φήνουν τόν πόνο τους καί τήν δύνη τους νά κχυθε πρός τά ξω. στόσο καί µόνη α τή µικρή καί ποσπασµατική δηµο - σιοποίηση το κλίµατος τ ς πο - χ ς κείνης, ποκαλύπτει καί τήν κταση καί τήν νταση τ ς Συνοδικ ς ποδιοργάνωσης. aaa Τό δεύτερο καυτό ρώτηµα, πού θά κδιπλώσω µπροστά σας: Κατά τούς α νες τ ν µεγάλων καί Ο κουµενικ ν Συνόδων, τρε - χε, παράπλευρα πρός τό ζωτικό ρε µα τ ς ποστολικότητας καί τ ς γιότητας καί τό ρε µα τ ς κκοσµικευµένης καί µπορευµατοποιηµένης ρχιερωσύνης, πού διαπραγµατευόταν µέ τήν κοσµική ξουσία καί ξαγόραζε προνό- µια καί πρωτοκαθεδρίες. Στή σηµερινή θολή περίοδο τ ς νεωτερικότητας, π ς διακινε - ται καί π ς κπληρώνει τήν ποστολή της Συνοδικότητα; ξακο - λουθε νά ξαγγέλλει, ε συνεί δη τα, στό κκλησιαστικό πλήρωµα καί στίς πληροφόρητες µάζες, τίς - ποστολικές διδαχές καί τίς δέσµες τ ν µηνυµάτων πού κπέµπονται πό τό Γολγοθά το Σταυρο καί πό τό Μνηµε ο τ ς νάστασης το Λυτρωτ µας Θεανθρώπου; έ θέλω νά σ ς πογοητεύ - σω. λλά καί δέ δικαιο µαι νά ποκρύψω τήν πραγµατικότητα. Τούτη τήν ποχή τ ν λυσιδωτ ν πνευµατικ ν, θικ ν καί ο κονοµικ ν κρίσεων, µέ κυβερ - ν τες στό τιµόνι τ ς κκλησια στι - κ ς λκάδας τό Ζακύνθου Χρυ σό - στοµο καί τόν θην ν ερώνυ µο, δέν µπορε ο τε νά γίνει λόγος γιά Συνοδική διοίκηση τ ς κκλη σίας τ ς λλάδος. Τό ερό Πλο ο ε ναι κυβέρνητο. Καί ρίζοντας τ ς α ριαν ς µέρας κατασκό τει νος. Τά δυό θεσπισµένα Συνοδικά ργανα, ερά Σύνοδος τ ς ε - ραρ χίας καί ιαρκής ερά Σύνοδος, ε ναι µονάδες ιοικητικές, πού νοίγουν τίς π λες τους, σέ τακτά διαστήµατα, λλά δέν - νοίγουν τίς καρδιές, γιά νά πιάσουν τόν παλµό τ ς χαρ ς τό στεναγµό τ ς πελπισίας, πού
13 διακινο νται στή σύγχρονη πολιτιστική µας τµόσφαιρα. προκαθήµενος τ ς λληνι - κ ς κκλησίας καί πρόεδρος τ ν Συνοδικ ν Συνελεύσεων ρχιεπί - σκοπος ερώνυµος κινε ται σιω - πηλά στό περιθώριο, σάν κοµπάρσος µι ς πένθιµης τελετ ς, συντόνιστος στούς προβληµα - τισµούς καί στά βιώµατα το πλή - θους καί νίκανος νά πλώσει τήν κεραία τ ς ψυχ ς του, γιά νά συλ - λάβει τήν ταραχή, πού µηνύει λεθρο. Καί ο πολλοί, συµπάρεδροι καί συνυπεύθυνοι κατά τή Συνοδική διαβούλευση, φύλακες καί νο - µε ς τ ν πισκοπικ ν τους προ - νοµίων, βγαίνοντας πό τήν α - θουσα, πιστρέφουν στό δοξαστικό κλίµα τ ν ντυπωσιακ ν τελετ ν καί στό ναπαυτικό µαξιλάρι τ ν πολυχρονισµ ν. Τρία λόκληρα χρόνια συµ - πλήρωσε κ. ερώνυµος στόν ρ - χιεπισκοπικό θρόνο καί στήν προ - εδρική Συνοδική καθέδρα. Ποιό ε ναι τό ργο, πού κανε; Ποιές ο ναβαθµίσεις, πού δροµολόγησε; Ποιά τά ποιµαντικά προγράµµατα, πού θεσε σέ λειτουργία; Ποιά τά νοίγµατά του πρός τό λαό, πού σηκώνει τά βάρη καί τίς συνέπειες τ ς πνευµατικ ς βιταµίνωσης καί τ ς πιθετικ ς θεΐας; Στήν ρχιεπισκοπή θην ν καί στήν ερά Σύνοδο κυριαρχε σιωπή καί τό σκοτάδι. φωνία καί πραξία. Καί, κάπου κε, στήν κρη τ ς σκοτειν ς ξέδρας, µιά σκιά, πού ποψιάζει γιά τήν πα - ρουσία κάποιου νενεργο γετικο προσώπου. aaa Α τό ε ναι τό πνε µα καί τό σχ µα τ ς σηµεριν ς κκλησια - στικ ς διοίκησης. Τά φ τα σβη - σµένα. Ο µεταδότες τ ν ποστολικ ν µηνυµάτων νενεργοί. σύγχυση στά γήπεδα τ ς δραστη - ριότητας διογκωµένη. Καί ο διάδοχοι τ ν γίων ποστόλων στόν πνο τους. «Καθεύδετε τό λοιπόν καί - ναπαύεσθε... γείρεσθε, γωµεν...» (Ματθ. κστ~ 45-46). ραγε, τό γερτήριο πρόσ - ταγµα το Κυρίου µας θά γγίσει τίς χαλαρωµένες χορδές τ ς σηµεριν ς κκλησιαστικ ς µας γεσίας; Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙ ΟΣ ΝΙΚΟ ΗΜΟΣ Dejapemhüleqo Dekt o Ejjkgsiastij r Emglóqysgr Jydij r 2360 Idiojtütgr- Ejd tgr Lgtqopok tgr Attij r ja Lecaq dor MIJODGLOS Die humsg 19011 A«k m Attij r Tupocqave o Jymstamt mou SamidÑ Iyamm mym 6, LoswÇto ISSN 1790-482W
14 Ποιµαντικ ς πισηµ νσεις π τ ν παγκ σµια Ορθοδοξ α Ρ βδος το Ααρ ν ( Ο συγγραφ ας το ρθρου, πο κολουθε σ µετ φραση, ε ναι µερικαν ς Ορθ δοξος ερ ας, γνωστ ς στ περιοδικ µας, (βλ. τε χος 257). Θ µα του χει τ διακον α το κηρ γµατος, θ µα µεγ λης σηµασ ας σ µερα γι τ ζω κα τ ν πορε α τ ς Εκκλησ ας µας µ σα στ σ γχρονο κ σµο, πο παγκοσµιοποιε ται κα τ χρ ος το ε γγελισµο του προβ λλει πιτα - κτικ ). Η Αγ α Γραφ ποδ δει πολλ ς κα κπληκτικ ς δυν µεις στ ρ βδο το Ααρ ν. ν ε ναι λοιπ ν καθ λου παρ ξενο, πο ο Χριστιανο να - γν στες τ ς Γραφ ς, δι µ σου τ ν α νων, χουν δε στ ρ βδο α τ τ πους πολλ ν µυστηρ ων. ν θ σχοληθ δ µ κ ποια π α τ ς τ ς παλι ς θεωρ σεις. Θ πικεν - τρωθ στ ν δ α τι ρ βδος το Ααρ ν συµβολ ζει τ ποιµαντικ ξ ω- µα, κα ε δικ τ διακον α το κη - ρ γµατος. Κατ ρχ ς πρ πει ν πο µε τι ντ στοιχη βραϊκ λ ξη, ναττεθ, σηµα νει χι µ νο «β ργα» «ρ - βδος», λλ κα «φυλ». Κα πρ γµατι ρ βδος ταν σ µβολο ξουσ ας π νω στ φυλ. Τ ναττεθ το Ααρ ν ταν πρωτ στως µβληµα τ ς ρχηγικ ς θ σε ς του στ ν ο κογ νεια τ ν ερ ων-ποιµ νων, τ ς φυλ ς το Λεβ. Ηταν ποµ νως π λυτα φυσικ τι τ ναττεθ το Ααρ ν φυλασσ ταν στ Αγια τ ν Αγ ων, στ ν κιβωτ τ ς ιαθ κης µαζ µ τ ς πλ κες το Ν µου κα τ στ µνο το Μ ννα ( Εβρ. θ~ 4). Στ ν ποιµαντικ µως διακον α περιλαµβ νεται κα τ κ ρυγµα. Η ρ βδος το Ααρ ν λοιπ ν ε ναι µ - βληµα τ ς ξουσ ας το εροκ ρυκα ν ξαγγ λλει τ Λ γο. Ο χρι στια - νικ ς µβωνας δ ν ε ναι να β µα γι τ ν µιλητ ν κθ τει τ ς δ ες του, κ µα κα ν πρ κειται γι θεολο-
15 γικ ς ρµηνευτικ ς π ψεις. Ο µβωνας ε ναι τ πος π τ ν πο ο σπ ρνεται σπ ρος. Α τ, πο µεταδ δεται µ τ κ ρυγµα, δ ν µπορε ν ε ναι τ ποτα λλο, παρ α τ καθ α τ τ Ε αγγ λιο. Μερικο ς µ νες µετ τ ν ε αγγελισµ τ ν Μακεδ νων Πα λος το ς γραψε «κηρ ξαµεν ε ς µ ς τ ε αγγ λιον το Θεο» (Α~ Θεσ. β~ 9). Κα νακεφαλαι νει παρακ τω α τ του τ ν µπειρ α «παραλαβ ντες λ γον κο ς παρ µ ν το Θεο ( ταν κο σατε π µ ς τ λ γο το Θεο ) δ ξασθε ο λ γον νθρ πων, λλ καθ ς στιν ληθ ς, λ γον Θεο, (τ ν δεχτ κατε χι σ λ γο νθρ πων, λλ πως πρ γµατι ε ναι, ς λ γο Θεο ) ς κα νεργε ται (καρποφορε ) ν µ ν το ς πιστε ουσιν» (Α~ Θεσ. β~ 13). Η ρ βδος το Ααρ ν, ξ λλου, ε ναι κ τι παραπ νω π µβληµα τ ς α θεντ ας του. Ε ναι φορ ας δυ - ν µεως. Πρ γµατι α τ ε ναι,τι διαφοροποιε τ ναττεθ το Ααρ ν π τ ς ρχηγικ ς ρ βδους τ ν λλων φυλ ν το Ισρα λ. Ε δικ δ ο φηγ σεις τ ς Π. ιαθ κης πεικον ζουν τ δ ναµη τ ς ερατικ ς ρ βδου το Ααρ ν ναµ τρηση µ τ ν Φαρα στ βιβλ ο τ ς Εξ δου κα δοκι- µασ α στ Σκην το Μαρτυρ ου στ βιβλ ο τ ν Αριθµ ν. Καθ να π α τ τ περιστατικ, θ λεγα, δε χνει µι ν ψη τ ς διακον ας το κηρ γµατος. Πρ τον, ρ βδος το Ααρ ν ε ναι πλ ρης δυν µεως ναντ ον τ ν σατανικ ν δυν µεων, πο πεικον ζονται µ το ς τρ πους τ ς διακυβερ - ν σεως το Φαρα. Πρ ν ρχ σουν ν π φτουν στ ν Α γυπτο ο πληγ ς, τ ναττεθ γινε φε δι κα καταβρ χθισε τ ς ρ βδους τ ν «παοιδ ν» (µ γων) τ ν Α γυπτ ων ( Εξ. ζ~ 8-12). Στ συν χεια, δι το δ ου ργ νου Κ - ριος πισκ φθηκε, ς τιµωρ ς, τ ν Α γυπτο µ τ ς πληγ ς τ ν βατρ χων κα τ ν «κυνοµυι ν» (η~ 5,16,17). Ε ν λοιπ ν ννοήσουµε τ ρ βδο το Ααρ ν ς σ µβολο τ ς διακον ας το κηρ γµατος, δι γηση τ ς Εξ - δου µ ς ποδεικν ει τ ν δυναµικ, ντιπαραθετικ κα πολογητικ ψη τ ς ποστολ ς το εροκ ρυκα. Τ µην µατ του πρ πει π ντα ν ε ναι «δυνατ τ Θε πρ ς καθα ρεσιν χυ - ρωµ των (ν χουν θε α δ ναµη γι ν γκρεµ ζουν χυρ µατα) λογισµο ς καθαιρο ντες κα π ν ψωµα παιρ µενον κατ τ ς γν σεως το Θεο (ν γκρεµ ζουν πιχειρ µατα κα κ θε τ πο ψ νεται µ περηφ νεια κατ τ ς γν σεως το Θεο ), κα α χµαλωτ ζοντες π ν ν ηµα ε ς τ ν πακο ν το Χριστο (κα ν α χµαλωτ ζουν κ θε σκ ψη στ ν πακο το Χριστο )» (Β~ Κορ. ι~ 4-5). ε τερον, ρ βδος το Ααρ ν ε ναι φορ ας κ λους κα τροφ ς, καθ ς διαβ ζουµε γι α τ ν «κα δο βλ στησεν ρ βδος Ααρ ν ε ς ο κον Λευ κα ξ νεγκε βλαστ ν κα ξ ν - θησεν νθη κα βλ στησε κ ρυα (κα-
16 ρ δια)» ( Αριθ. ιζ~ 23). Εκλαµβ νω α τ ν τ ν νθηση ς τ χ ρη το ρ τορα δι τ ς πο ας διαδ δεται τ Ε αγγ λιο. Η ρ βδος το Ααρ ν δ ν χρησιµοποιε ται γι ν χτυπ το ς νθρ πους κατακ φαλα, λλ ν προσελκ ει το ς ν - θρ πους ν δ χονται τ ν µορφι το Ε αγγελ ου κα τ γλυκ τητα τ ς συνειδητ ς π στεως. Αποστολ το εροκ ρυκα ε ναι ν προσελκ ει το ς κροατ ς µ τ ν πειθ. Σ τελευτα α ν λυση, Κ ριος συγκρ νει τ λ γο Του µ τ µ λι. Ο δ Γρηγ ριος Θεολ γος χει γρ ψει τι εροκ ρυκας δ ν χρησιµοποιε ξαναγκασµ β α λλ τ θ λγητρο τ ς σοφ ας. Τ καρ δια π νω στ ρ βδο το Ααρ ν θεωρ τι ποτυπ νουν τ ν πνευµατικ τροφοδοσ α, πο ξασφα - λ ζει τ ποιµαντικ κ ρυγµα. Αν τ περιεχ µενο το κηρ γµατος ε ναι Λ γος το Θεο, τ τε πραγµατικ θ ε ναι κριβ ς α τ, πο χρει ζεται νθρωπος γι ν ζ σει. Θ πραγµατοποιε ται,τι Θε ς χει ποσχεθε σ σχ ση µ τ Λ γο Του «ς γ ρ ν καταβ ετ ς ( πως ταν κατ βει βροχ ) χι ν κ το ο ρανο κα ο µ ποστραφ (δ ν γυρ ζει π σω), ως ν µεθ σ (µ χρι ν ποτ σει πλο σια) τ ν γ ν, κα κτ κ κα κβλαστ σ κα δ σπ ρµα τ σπε ροντι (κα βγ - λει π µ σα της γ κα βλαστ σει κα δ σει σπ ρο σ α τ ν, πο σπ ρνει) κα ρτον ε ς βρ σιν (κα ψωµ γι ν φ ει), ο τως σται τ ρ µα µου, ν ξ λθ κ το στ µατ ς µου, ( τσι κα λ γος, πο θ βγε π τ στ µα µου) ο µ ποστραφ, ως ν τελεσθ σα ν θ λησα κα ε οδ σω τ ς δο ς σου κα τ ντ λµατ µου (δ ν θ πιστρ ψει, ν δ ν πραγµατοποιη - θο ν σα θ λησα ν γ νουν κα ε οδω - θο ν τ σχ δια κα ο ποφ σεις µου κα,τι Εγ δι ταξα ν γ νει-γι τ κα λ το κ σµου)» ( Ησ. νε~ 10-11). π. Πατρ κιος Reardon G < Eke heqg Pkgqov qgsg> st diad jtuo. Die humsg: el-pliroforisi.gr Ja o Ejd seir <SpoqÇ> st diad jtuo (ciç liç cmyqil a ló t succqavij ôqco toà Lgtqopok tou Attij r ja Lecaq dor Mijodülou) Die humsg: spora.gr