αγαπη σε μερεσ βροχησ Μέρες Βροχής Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω. Δεν ξέρω ακόμη τι πρόκειται να σου γράψω. Απλώς έξω βρέχει. Κι όταν βρέχει, πάντα σε θυμάμαι. Όταν βρέχει, σε νιώθω κοντά μου. Κι όμως, αν το σκεφτείς βαθύτερα, θα καταλάβεις ότι σημαίνει πολλά. Τουλάχιστον για μένα. Έξω βρέχει λοιπόν. Μην ανησυχείς. Δε σκοπεύω να σου ανακοινώσω δελτίο καιρού. Ίσως να ναι μόνο ένα μικρό δελτίο καρδιάς. Ακούω τις σταγόνες που χτυπούν το τζάμι. Δείγμα ζωής, θα μου πεις. Δείγμα θανάτου, θα σου πω. Αν ζούσα, δε θ άκουγα τις στάλες. Θ άκουγα νότες. Όλοι ζήσαμε κάποτε ή, έστω, νομίσαμε ότι ζήσαμε. Κι ήταν διαφορετικά. Κι η βροχή διαφορετική. Πόσο συρρικνώθηκε η ζωή μου! Στριμώχτηκε σε λίγα γεγονότα. Θυμάσαι τότε που γελούσα; Μου πήγαινε το χαμόγελο, μου 'λεγες. Σαν το σωστά διαλεγμένο ρούχο. Τώρα τα ρούχα μου είναι παράταιρα. Μιας άλλης ζωής. Αυτής που τώρα ζω. Έξω βρέχει. Οι στάλες ακολουθούν το ρυθμικό χτύπο του ρολογιού που κυνηγά το χρόνο. Κι όσο ο χρόνος φεύγει, εγώ 7 agapivroxis007s144.indd 7
κατερινα μποζωνη θυμάμαι. Κάποια πολύ σημαντικά μικρά γεγονότα. Όπως τότε που μου πιασες το χέρι. Γιατί το τράβηξα τόσο απότομα; Πικράθηκες και το δειξες. Δε μου το ξανάπιασες. Πέρασε τόσος καιρός... Ακόμη το τραβώ στη θύμησή σου. Γιατί το κάνω; Στα παιδιά μου μιλάω για χαμένες ευκαιρίες. Τονίζω το τώρα. Υποστηρίζω το έγκαιρα. Χαμένοι παράδεισοι ή ασήμαντες ελπίδες; Δε σου δωσα το χρόνο που μου ζήτησες. Γύρισα την πλάτη για να μη δεις το δάκρυ μου. Κατάλαβες, είπες. Τι ανόητοι είστε εσείς οι άντρες! Έξω βρέχει. Και τότε έβρεχε, θυμάσαι; Έβλεπα τις σταγόνες να μπερδεύονται στα λόγια σου. Τα μάτια σου φαίνονταν δακρυσμένα. Όταν έφυγες, σκέφτηκα πως φταίει η βροχή. Που δεν κατάλαβες... Που σ έχασα... 8 agapivroxis007s144.indd 8
αγαπη σε μερεσ βροχησ Νύχτα Τότε, Τώρα Σήμερα σε θυμάμαι πιο έντονα. Παρόλο που δε βρέχει. Όχι, αυτό δεν το αντέχω. Μου φτάνουν οι μέρες της βροχής. Δεν αντέχω κι άλλες. Πού να σαι τώρα; Ποιαν αγκαλιάζει το θλιμμένο σου βλέμμα; Δεν πιστεύω η ματιά σου να χει αλλάξει. Απ την πρώτη στιγμή που σε είδα σκέφτηκα ότι η θλίψη γεννήθηκε μαζί με τα μάτια σου. Τώρα σκέφτομαι ότι, αν δεν είχα τραβήξει το χέρι μου, αν δεν είχα γυρίσει την πλάτη μου, ίσως και να κατάφερνα κάποια μέρα να τη σκοτώσω. Το θεωρείς πολύ εγωιστικό; Το πιστεύω όμως. Ίσως να τα κατάφερνα να σου φορέσω το δικό μου χαμόγελο. Αλλά τι σημασία έχει πλέον, αφού κι αυτό έχει φθαρεί πάνω μου; Απλώς το φοράω πού και πού για να θυμάμαι τα παλιά, για να πονώ που τώρα δε ζω. Εσύ όμως πού να σαι τώρα; Ας άρχιζε τουλάχιστον να βρέχει μη μου πάρεις κι άλλες μέρες. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμη. Κανείς δεν ξέρει. Και δε μ ενδιαφέρει, να σου πω την αλήθεια. Έχω αρχίσει να λέω ασυναρτησίες. Φύγε επιτέλους από μέσα μου. Δε σε θέλω, σε παρακαλώ, άφησέ με μόνη. Πού να σαι; 9 agapivroxis007s144.indd 9
κατερινα μποζωνη Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο. Ας τελειώσει αυτή η νύχτα. Ας αρχίσει επιτέλους να βρέχει. Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα της βροχής; Μου πες ότι ήμουν όμορφη με τα μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπο. Αρνήθηκα τη φιλοφρόνηση. Δεν ήξερα πώς να τη δεχτώ, γι αυτό την αρνήθηκα. Ο καθρέφτης ποτέ δε μου έκανε τέτοια φιλοφρόνηση. Ίσως γι αυτό δε σε πίστεψα. Πού να σαι τώρα; Αν άκουγα για λίγο τη φωνή σου, θα τέλειωνε η νύχτα. Η ζεστασιά της ήταν πάντα φάρμακο για κάθε βροχερή νύχτα. «Είσαι όμορφη», μου χες πει. Πόσο θα θελα να το χες πραγματικά πιστέψει! Ας αρχίσει επιτέλους να βρέχει... 10 agapivroxis007s144.indd 10
αγαπη σε μερεσ βροχησ Το Τριαντάφυλλο 11 Λένε πωσ οι αναμνήσεις φέρνουν νοσταλγία κι η νοσταλγία φέρνει μια κάποια θλίψη. Πώς να ονομάσω εγώ όμως αυτό το έντονο βάρος που αισθάνομαι στο στήθος μου; Θλίψη; Μα γιατί πρέπει να συνεχίσω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου; Είναι πόνος καθαρός πόνος. Όπως όταν χάνεις κάτι πολύ αγαπημένο και ξέρεις με σιγουριά πως δε θα το ξαναβρείς. Γιατί αν έχεις και την παραμικρή ελπίδα, ο πόνος δε σε σφίγγει τόσο πολύ. Σου ανήκει κάποιο μικρό περιθώριο ν ανασάνεις. Ενώ εγώ ούτε καν αυτό δεν μπορώ. Το τελευταίο τριαντάφυλλο που μου δωσες είναι ακόμη ανάμεσα στα φύλλα του ημερολογίου που κρατούσα τότε. Δε μυρίζει καθόλου. Και το χρώμα του δεν είναι πια κόκκινο. Μόνο όταν βρέχει είναι κόκκινο. Και τώρα βρέχει. Και τώρα είναι κόκκινο. Στα χρόνια που πέρασαν, προσπάθησα να πείσω τον άντρα μου ν αγοράσει κόκκινα τριαντάφυλλα. Κάποια στιγμή το κατάφερα. Γιατί όμως ποτέ δεν έμοιαζαν με τα δικά σου; Γιατί δεν ήταν πια ποτέ ξανά από σένα; Άρχισε να μ εκνευρίζει η βροχή. Άρχισαν να μ εκνευρίagapivroxis007s144.indd 11
κατερινα μποζωνη ζουν τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Γιατί να μην μπορώ να εκνευριστώ και μαζί σου; Χτες μπήκα σ ένα ταξί. Για μια στιγμή νόμισα ότι ο ταξιτζής σού έμοιαζε. Έφτασε μια μικρή στιγμή για να μην κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Πώς τόλμησα κάτι τέτοιο; Θα μπορέσεις ποτέ να με συγχωρήσεις; Έστω κι αν δεν το ξέρεις. Εγώ θα μπορέσω ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου; Δίκαιη η τιμωρία μου, αφού σήμερα βρέχει. Είναι άραγε τιμωρία μου ή μια γλυκιά πτώση να ομορφαίνει τα χρόνια, που έτσι κι αλλιώς κύλησαν κυλάνε. Αυτή όμως η συσσώρευση σε κάποιες μέρες βροχής πόσο θα κρατήσει; Άραγε θα σε ξαναδώ; Άραγε θα μου προσφέρεις ξανά ένα κόκκινο τριαντάφυλλο; Άραγε θα βρέχει αύριο; 12 agapivroxis007s144.indd 12
αγαπη σε μερεσ βροχησ Τα Τσιγάρα Ξέρω πωσ δε με βλέπεις. Κι όμως, μερικές φορές πιάνω να σκέφτομαι ότι είσαι κάπου κοντά και με κοιτάζεις. Τότε δεν ξεκολλάω απ τον καθρέφτη. Περιποιούμαι τον εαυτό μου τόσο πολύ... Αστείο, αν σκεφτείς πως θα πάω μόνο μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα. Κι όμως, θα σαι κάπου εκεί κοντά και θα με κοιτάζεις. Δεν πρέπει να μου ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια: τα μαλλιά στην εντέλεια τα μάτια λίγο πιο έντονα βαμμένα, για να το καταλάβεις ότι έγινε για σένα. Τα ρούχα δεν έχουν και πολλή σημασία απλώς να ταιριάζουν. Λίγο υπεροπτικό ύφος για να δηλώσει αξία και αέρα στο βάδισμα για να με καμαρώσεις. Ο άντρας μου έχει συνηθίσει σ αυτές τις παραξενιές μου. Δε με ρωτάει πια γιατί. Απλώς κάνει υπομονή. Παίρνω την ομπρέλα και πηγαίνω στο περίπτερο. Ο περιπτεράς απορεί γιατί αγοράζω ένα ένα τα πακέτα. Ταλαιπωρούμαι έτσι, λέει. Δώσε του εσύ την απάντηση, αν θες. Εγώ δεν μπορώ. Όταν η βροχή συνεχίζει τους ήχους της, αγοράζω και δεύτερο πακέτο. 13 agapivroxis007s144.indd 13
κατερινα μποζωνη Το στήθος μου πονάει. Μάλλον απ τα πολλά τσιγάρα. Φτιάχνω ένα σύννεφο καπνού γύρω μου και χάνομαι μέσα του. Είναι πιο εύκολο για μένα να μη με βλέπουν οι άλλοι. Τότε αισθάνομαι πραγματικά μόνη μου. Μόνη μου μαζί σου. Η θλίψη στα μάτια σου γίνεται πιο έντονη. Ξέρω ότι σου λείπω. Πρέπει να σου λείπω κι εγώ. Αλλιώς δε θα ερχόταν η βροχή τόσο συχνά. Το περίεργο είναι πως ξέρω τον καιρό πριν ανοίξω τα παντζούρια. Σου λείπω άραγε όσο μου λείπεις; Η βροχή δεν μπορεί να μου απαντήσει. Ίσως σε δω αύριο και μου το πεις εσύ... 14 agapivroxis007s144.indd 14
αγαπη σε μερεσ βροχησ Μαζί ΣηΚωΘηκα μ ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν ήταν ακριβώς φόβος. Του μοιαζε όμως λιγάκι. Είσαι άραγε καλά; Μήπως κρύωσες; Ο καιρός είναι άσχημος και... βρέχει. Μήπως είχες ξεχάσει την ομπρέλα σου και βράχηκες; Θα θελα να σου φτιάξω ένα ζεστό. Να χαϊδέψω τους κροτάφους σου έχουν γκριζάρει μήπως; Να ζεστάνω τα χέρια σου θα σαι όμορφος με γκρίζους κροτάφους, να σε σκεπάσω σαν παιδί και να σε νανουρίσω. Οι άντρες είναι πάντα όμορφοι όταν αρχίζουν να γερνούν, ενώ οι γυναίκες σημειώνουν τότε το τέλος της ζωής τους. Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη με τις γυναίκες; Και στην καλύτερη περίπτωση το σχόλιο είναι «Διατηρείσαι καλά...». Ενώ ο άντρας είναι όμορφος. Είναι η καλύτερη ηλικία γι αυτόν. Και στα τριάντα του ήταν η καλύτερη ηλικία. Και στα εξήντα του θα είναι η καλύτερη ηλικία. Ένας μικρός σοφός που προκαλεί δέος. Πόσες καλύτερες ηλικίες έχει λοιπόν ο άντρας; Η γυναίκα δεν έχει καμιά; Κουράστηκα να σ ανταγωνίζομαι και να έχω την ανάγκη σου. 15 agapivroxis007s144.indd 15
κατερινα μποζωνη Γιατί τα έβαλα μαζί σου; Τι φταις εσύ; Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Δε θα σουν έτσι, αν ήσουν τώρα μαζί μου. Εσύ θα σουν απλώς μαζί μου. Θα μου πιανες το χέρι και θα περπατούσαμε. Μαζί: όχι ο ένας πίσω απ τον άλλο. Μαζί. Η βροχή συνεχίζεται. Κι είμαστε μαζί. Η βροχή θα ξανάρθει. Και θα μαστε μαζί. Η ζωή θα τελειώσει. Θα μαστε άραγε μαζί; 16 agapivroxis007s144.indd 16
αγαπη σε μερεσ βροχησ Το Γράμμα Τι δε θα δινα το γράμμα σου αυτό να το έπαιρνα σήμερα. Έχουν περάσει όμως πολλά χρόνια: Θέλω να ξέρεις ότι αισθάνομαι πραγματικά πολύ ευτυχισμένος που μπορώ να είμαι φίλος σου... 17 Φίλος μου... Αγαπημένος μου, θα θελες να πεις. Αν ήταν σήμερα, θα σ έκανα να νιώσεις τη διαφορά. Δεν υπάρχει φιλία. Ποτέ δεν υπήρξε. Μονάχα αγάπη: αληθινή, πανέμορφη, ζεστή αγάπη. Φίλος μου... Δε σχολίασα ποτέ αυτή τη λέξη, γιατί ποτέ δε σου στειλα απάντηση. Δεν ήξερα τι να σου γράψω. Δεν ήξερα πώς να σου γράψω όλα εκείνα που ήθελα να πω, που ένιωθα την ανάγκη να σου πω αλλά που δεν έπρεπε. Αλήθεια, γιατί δεν έπρεπε; Χρόνια ολόκληρα με βασάνιζε αυτό το γιατί και ποτέ δε βρήκα μια καλή απάντηση. Γιατί φοβόμουν. Τι φοβόμουν; Εσένα ή την πολλή αγάπη; Γιατί έτρεμα με την ιδέα της κοροϊδίας. Ίσως με κορόιδευες αν συνειδητοποιούσες πόσο πολύ σ αγαπούσα. Γιατί δεν πίagapivroxis007s144.indd 17
κατερινα μποζωνη στευα ότι θα μπορούσα να είμαι τόσο τυχερή. Μια αμοιβαία, πραγματική αγάπη. Για όλα αυτά τα γιατί και για πολλά άλλα που τόσα χρόνια με τυραννούσαν, δε σου απάντησα. Το γράμμα σου όμως το κράτησα: ακόμη κάτι δικό σου. Και κάθε φορά που αισθάνομαι μοναξιά, το διαβάζω. Το χω διαβάσει άπειρες φορές. Σκέφτομαι πως το πήρα σήμερα. Σήμερα που βρέχει. Γι αυτό είναι λίγο βρεγμένο. Γι αυτό κάθε φορά που το διαβάζω είναι βρεγμένο. Φταίει η βροχή. Σήμερα το πήρα λοιπόν. Και θα σου απαντήσω. Αυτή τη φορά, πρέπει να σου απαντήσω. Πού μένεις; 18 agapivroxis007s144.indd 18