Θεός (Β) Κ.Δ. (Ε.Γ./ΚΕΙΜ.) ΡΙΖΑ: Με τη λέξη θεός οι Ο (Εβδομήκοντα) απέδωσαν συστηματικά στις Εβρ. Γραφές (Παλ. Διαθήκη) τις λέξεις Elohah, Elohim και κυρίως ΙΕΧΩΒΑ (από το Εβραϊκό) τετραγράμματο ΓΧΒΧ. ΕΡΜΗΝΕΙΑ: 1) Το θείον, θεός, κάποια θεότης ειδική. 2) Το Μοναδικό Ανώτατο Υπέρτατο προσωπικό (ή μη προσωπικό στις ανατολικές θρησκείες) Ον, στο οποίο αποδίδεται η δημιουργία ή και η λειτουργία του κόσμου της ζωής και του τελικού σκοπού της. (Παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 1:1-4, Psa 104:24). 3) Το καθένα από τα όντα που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις και που θεωρούνται, ανάλογα με τη θρησκεία, ότι ελέγχουν και επηρεάζουν συγκεκριμένο τομέα της ανθρώπινης ζώης ή της φύσης. 4) Ο αληθινός Θεός Ιεχωβά ως Δημιουργός, Υπέρτατο Ον, Πρώτη Αιτία. Είναι Πραγματικός, Πάνσοφος, Παντοδύναμος, Κυρίαρχος πάντων, Άπειρος, Άναρχος, Πνεύμα (Joh 4:23,24). Πρόκειται για ένα Πνευματικό Ον, αυθύπαρκτο, αιώνιο, παντοδύναμο, απόλυτα ελεύθερο, διαφορετικό από την πολύμορφη και ποικιλόμορφη ύλη που Αυτός δημιούργησε, ελέγχει και συντηρεί. Στην Αγία Γραφή (στον Λόγο Του) αναφέρεται ότι ζει παντοτινά από τους αιώνες και μέχρι τους αιώνες (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 90:2 - Apoc 10:6) και είναι Βασιλεύς της αιωνιότητος, Αόρατος, Άφθαρτος και (ο μόνος) Αληθινός, Πραγματικός (σε σύγκριση με τους λοιπούς αναφερόμενους θεούς που ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και του μύθου). Η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει και ως θεό τον Γυιό του τον Ιησού Χριστό, ως συνεργάτη του στη δημιουργία, καθώς τα πάντα ήρθαν σε ύπαρξη μέσω αυτού (Ιωαν 1:1-2). Ως μια μορφή Θεού χαρακτηρίζεται κάθε ον το οποίο έχει υπερφυσικές ιδιότητες και δυνάμεις καθώς επηρεάζουν τομείς της φύσης και της ανθρώπινης ζωής (παραβ. Phl 2:6, 2 Cor 4:4 κ.α.). ΟΜΟΡΡΙΖΑ: Θεά Act 19:27, Θεότης Col 2:9, Θεοδίδακτος 1Th 4:9, Θεόπνευστος 2Ti 3:16, Θεοσεβής Joh 9:31, Θεοσέβεια 1Τi 2:10. ΣΥΝΩΝΥΜΑ: Κύριος Mat 4:7,10, 22:37, Mar 12:24,30, Πατήρ Mat 6:9, Rom 15:6, Eph 4:6 Col 1:3, 1Pe 1:3, Ἀλληλούϊα Apoc 19:1,3,4,6, Εὐσέβεια 1Ti 6:3, Εὐσεβῶς 2Ti 3:12, Εὐλαβοῦμαι Heb 11:7, Εὐσεβής 2Ρe 2:9, Εὐλάβεια Heb 5:7, Θεῖος Αct 17:29, Θειότης Col 2:9, Θειώδης Apoc 9:17, Θεῖον Luk 17:29, Λατρεία, Προσκύνησις (Joh 4:23,24). ΑΝΤΙΘΕΤΑ: Σατανάς (εναντιούμενος εχθρός αντίπαλος), Διάβολος (διαβολεύς, συκοφάντης), πονηρός, Βεελζεβούλ, Μυάγρος
(Θεός των μυγών), Εωσφόρος (φωτόφορος) Δαίμων (Θεός του κόσμου, πονηρό πνεύμα), Αντίχριστος, Εξαποδός, Ἐξω-αποδώ Εξορκισμένος, τρισκατάρατος, Μεφιστοφελής (πειρασμός στον μύθο, τον Φάουστ στο ομώνυμο έργο του Γκαίτε) (mephisto - κακό πνεύμα ο διάβολος, ο πειραστής ως πειρασμός στο έργο αυτό καθώς και στον Ν. Καζαντζάκη «ο τελευταίος πειρασμός»), Ἄθεος (Eph 2:12). ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: Ουσιαστικό β κλίσης, αρσενικού γένους: Θεός οῦ. Για αναλυτική μελέτη βλ. αρχαιοελληνική γραμματική ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. ΤΥΠΟΙ ΤΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: 1) Θεέ: Κλητική ενικού. 2) Θεοί: Ονομαστική πληθυντικού. 3) Θεοῖς: Δοτική πληθυντικού. 4) Θεόν: Αιτιατική ενικού. 5) Θεός: Ονομαστική ενικού. 6) Θεοῦ: Γενική ενικού. 7) Θεούς: Αιτιατική πληθυντικού. 8) Θεῷ: Δοτική ενικού. 9) Θεῶν: Γενική πληθυντικού. ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ (CONTEXT) ΛΕΞΗ-ΦΡΑΣΕΙΣ- ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΛΕΞΗ: 1) Οι φράσεις «Ὁ Θεός μου ὁ Θεός μου» (Mar 15:34) «Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ» (Luk 1:68) «Ὁ Θεὸς εὐχαριστῶ σοι» (Luk 18:11) «ὁ Θεὸς ἰλασθήτι μοι» (Luk 18:13) καθώς και άλλες φράσεις με τη λ. Ο ΘΕΟΣ (κλητικώς) αποτελούν Σημιτισμούς (Εβραϊσμούς/ Αραμαϊσμούς) (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 22:1, 25:11, 41:13, 78:38, 79:9, Dan 9:19, Hsa 8:18). 2) Σχετικά με την κυριολεκτική αναφορά του Κύριου Ονόματος του Θεού από τα αναφερόμενα κείμενα στην εργασία αυτή προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα: Στα τμήματα με την ένδειξη (Α) παρατηρείται η λ. θεός, θεά και θεοί. Αναφέρονται με διασπορά της έννοιας της λ. και στην απόδοσή της, καθώς και στην ταύτισή της με υλικής μορφής δημιουργήματα και επινοήματα (όπως άνθρωπος, ζώα, φυτά, φυσικά επουράνια και επίγεια φαινόμενα, κατασκευάσματα, έργα, καλλιτεχνήματα), τα οποία επηρεάζουν ανάλογα συγκεκριμένους τομείς της ανθρώπινης διανόησης, ζωής, της φύσης ή της τέχνης.
Γραμματικά χρησιμοποιείται στη λ. ο πληθυντικός και το θηλυκό του ουσιαστικό. Στα τμήματα με την ένδειξη (Β) παρατηρούνται τα εξής: Υπάρχει μια πραγματική και ακριβής απόδοση της έννοιας της λ. Θεός σε οτιδήποτε λατρεύεται, καθώς ο λάτρης του αποδίδει μεγαλύτερη δύναμη από τη δική του, την ευλαβείται και την ανάγει σε λατρεία με πνεύμα και αλήθεια. Επίσης περιορίζει την έκφραση της πραγματικής έννοιας σε Ένα Υπέρτατο Ον, στο οποίο αποδίδεται η δημιουργία, η λειτουργία και η συντήρηση του κόσμου όλου, ορατού και αοράτου και εν γένει του σύμπαντος, της ζωής καθώς και του σκοπού της ύπαρξης όλων αυτών. Ωστόσο το προσωπικό Όνομα του Δημιουργού ως Ιεχωβά (από το τετράγραμμο ΓΧΒΧ), όπως ο Ἰδιος το έχει συνθέσει και το αποκαλύψει σε ευσεβείς ανθρώπους, σε μερικούς από τους οποίους έχει εμπνεύσει και τη συγγραφή (στην Αγία Γραφή ή Βίβλο) τόσο του θείου Ονόματός Του όσο και των βουλών και των προθέσεών του σε αρμονία με το θέλημα και το σκοπό Του. Όλα αυτά τα συνδυάζει με τον Αγιασμό του θείου Ονόματός Του με πατρικό προστατευτικό και καθοδηγητικό τρόπο. Ταυτόχρονα αποκαθιστά τη χρήση του θείου Ονόματός Του εκτεταμένα, χρησιμοποιώντας αυτό ακόμα και στη σύνθεση κυρίων ονομάτων, καθορίζοντας τη λ. με οριστικό άρθρο, διαχωρίζοντας έτσι κατ αυτόν τον τρόπο τη δική Του προσωπικότητα από άλλους θεούς και ανθρώπους. Επίσης το χρησιμοποιεί κατάλληλα με συνώνυμο τρόπο, ο οποίος αναφέρεται ως πληθυντικός μεγαλειότητας, εξοχότητας ή τιμής. Ταυτόχρονα απομυθοποιεί τον εαυτό του αποκαλύπτοντας την προσωπικότητά Του και τις ιδιότητές Του. Τέλος απομονώνει τη λ. από κάθε έννοια η οποία συνδέεται γραμματικά και συντακτικά με θηλυκή έκφραση για τον ίδιο, αποκλείοντας ταυτόχρονα τη χρησιμοποίηση κλιτής λ. (αντωνυμίας) η οποία αντικαθιστά στο λόγο ένα επίθετο ή ένα ουσιαστικό σε προσωπικό επίπεδο και προσδιορισμό. [Παραβ. ΕΙΔ. ΑΝΑΦΟΡΕΣ και λ. Λατρεία (Β)]. ΦΡΑΣΕΙΣ: 1) Η φράση: «Ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ» (Luk 3:2) αποτελεί Σημιτισμό (Εβραϊσμό/Αραμαϊσμό). 2) «Εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο: ἀγνώστῳ Θεῷ» (Act 17:23). Η αναφορά περί βωμού με την επιγραφή: ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ ανάγεται στην έκφραση της αλήθειας περί υπάρξεως ΕΝΟΣ και ΜΟΝΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΘΕΟΥ, ο οποίος εδώ πολυωνυμείται (δηλ. έχει
και λατρεύεται από πολλά ονόματα, έχει όμως (ΕΝΑ) Μέγα Όνομα, μεγάλη φήμη, είναι Ονομαστός και Περίφημος). Η ιστορικότητα της αλήθειας αυτής στοιχειοθετείται και από τον χρησμό του Απόλλωνος της Ελληνιστικής εποχής, όπου υπάρχει η έκφραση: «τῶν πάντων ὕπατον Θεὸν (ἐ)ἔμμεν(ι)αω». Ο χρησμός αυτός ενισχύει την άποψη ότι επί της θύρας του εν Δελφοίς Ναού του Απόλλωνος διγράμματος επιγραφή ΕΙ σημαίνει τον ΕΝΑ Ύψιστον Μοναδικόν Αληθινόν Ανώνυμον Θεόν. Αυτόν που αναφέρει η Ιερά Βίβλος των Ιουδαίων (σ.σ. Πεντάτευχος) αποκεκαλυμμένον εις Ὄν ἄρρητον και ἀείδη (Δίων Κάσσιος Ρωμ. Ιστορ.) (παραβ. ανάλ. συνέχεια ΕΙΔ. ΑΝΑΦ. αριθ. 13). ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ: 1) Η λ. Θεός στο εδάφιο Act 23:2-3, Rom 1:21, 8:33, αποτελεί έκφραση-λογοπαίγνιο (παρονομασία και παρήχηση) της «Κοινής» Ελλην. Γλώσσας. 2) Η λ. Θεός στο εδάφιο 1Co 15:24-25 αναφέρεται σε ομοιοτέλευτο σχήμα λόγoυ δηλ. με φράση στην οποία συμμετέχουν ή τελειώνουν με τις ίδιες ή με ομόηχες λέξεις. 3) Η λ. Θεός στο εδάφιο 2Co 6:16 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Lev 26:12). 4) Η λ. Θεός στο εδάφιο Mat 22:32 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 3:6). 5) Η λ. Θεός στο εδάφιο Act 7:32 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 3:6). 6) Η λ. Θεός στο εδάφιο Heb 1:8 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 45:6-7). 7) Η λ. Θεός στο εδάφιο Heb 1:9 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 45:6-7). 8) Η λ. Θεός στο εδάφιο Heb 8:20 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 124:8). 9) Η λ. Θεός στο εδάφιο Apoc 7:17, 21:4 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 25:8). 10) Η λ. Θεός στο εδάφιο Apoc 15:3 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 111:2, Psa 139:14). 11) Η λ. Θεός στο εδάφιο Apoc 21:7 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο 2Sa 7:14). 12) Η λ. Θεός Rom 8:33 αποτελεί έναν αρχαιοπρεπή τύπο της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας ο οποίος χρησιμοποιείται στο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη).
13) Θεός Ιεχωβά: με το τετραγράμματον ΓΧΒΧ (ΙΕΧΩΒΑ ή ΓΙΑΧΒΕ). Η άποψη αυτή ενισχύεται περαιτέρω όταν η διγράμματη αυτή επιγραφή του Ναού του Απόλλωνος ΙΕ (παραβ. Πλουτάρχου Ηθικά ΙΙΙ, 384 Δ) όταν αυτή αναγνωσθεί εκ δεξιών προς τα αριστερά (σ.σ. όπως γίνεται στα ιερά κείμενα των Ιουδαίων ή Εβραίων), τότε γίνεται (από ΕΙ σε) ΙΕ. Το διγράμματο αυτό (ΙΕ) αποδίδει μεταγεγραμμένα από τα Εβραϊκά σε Ελληνικά τα γράμματα Ι και Ε ως εξής: Το εβραϊκό γιωδ αντιστοιχεί στο Ελληνικό Ι ως το 10ο γράμμα του Εβραϊκού και του Ελληνικού αλφαβήτου αντίστοιχα. Το δε Εβραϊκό Χε αντιστοιχεί στο Ελληνικό Ε ως το 5ο γράμμα του Εβραϊκού και του Ελληνικού αλφαβήτου αντίστοιχα. Τα δύο λοιπόν αυτά γράμματα (ΙΕ) αποτελούν τον συγκεκριμένο τύπο του Ονόματος του Αληθινού Θεού ΙΧΒΕ (ΙΕΧΩΒΑ) (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Εxο 3:14), η λατρεία του Οποίου είναι ανείδωλος (δηλ. χωρίς είδωλα ή μορφές) και ανεικόνιστος (δηλ. μη δυνάμενος να εικονισθεί ή να παρασταθεί με εικόνα), πράγμα που σημαίνει ότι Αυτόν δεν μπορεί κανείς να τον περιγράψει, να τον απεικονίσει ή να τον παραστήσει) καθώς κανείς δεν τον είδε ποτέ. Για τους λόγους αυτούς η υποτύπωση του (Αληθινού) Θεού ήταν με έναν αργό λίθο (ή βράχο) άμορφο και ανώνυμο. Ενας τέτοιος λοιπόν λίθος ευρέθη (στην Αθήνα, μια κατείδωλο, γεμάτη από είδωλα, παραδομένη στην ειδωλολατρεία) πόλη (παραβ. Act 17:16). Ο άμορφος και ανώνυμος αυτός λίθος έφερε την επιγραφή ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ επειδή ήταν καθιερωμένος και αφιερωμένος στον Άγνωστο Θεό (παραβ. Λουκιανού Φιλόπατρις 9 Απαντα ΙΙΙ, 2, 594 όπου ο Κριτίας ορκίζεται στον: «νῆ τὸν ἄγνωστον ἐν Ἀθήναις...»). Τη θεωρία αυτή ενισχύει και η πληροφορία του Πλούταρχου (Ηθικά ΙΙΙ, 393, BC) περί του ΕΙ του εν Δελφοίς, όπου εκεί ο (μυθ.) θεός Απόλλων ωνομάζετο ΙΗΙΟΣ, όνομα στο οποίο διαγινώσκεται μεταγραφή με ελληνικούς χαρακτήρες το θείο όνομα ΙΕΧΩΒΑ (γραμμένο με το τετραγράμματο ΓΧΒΧ), το οποίο σημαίνει τον Όντα (μετοχή ουδ. πληθ. του ρήματος ΕΙΜΙ = ΕΙΜΑΙ, ΥΠΑΡΧΩ) (παραβ. Αισχύλου Αγαμέμνων 146, Σοφοκλέους Οιδίπους Τύραννος 215, 283 και ιδ. 1097) (βλ. επίσης Λ. Φιλιππίδου: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ (1958) σελ. 140 και 720 (εκ του τυπογραφείου της ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ).
14) Ορισμένες εκφράσεις (μορφή Θεού, Θεός του αιώνος τούτου κ.ά.) καθιστούν αναγκαία την αντιπαραβολή του Δημιουργού Αληθινού Θεού Ιεχωβά με τους θεούς των εθνών για να κατανοηθεί η ερμηνεία της λ. και να διαφανεί καθαρά το πόσο διαφορετικός (ακόμα και γραμματικώς αλλά και συντακτικώς με τα διάφορα κείμενα που αναφέρουν τη λ. Θεός με διάφορους χαρακτηρισμούς (Act 19:26). Στα πλαίσια αυτά διακρίνονται οι ακόλουθοι χαρακτηρισμοί και ιδιότητες από το θεόπνευστο κείμενο της Αγ. Γραφής: α) ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ: Είναι πνεύμα, άπειρος, πραγματικός και προσιτός και είναι αδύνατο να τον δει ούτε να τον εννοήσει ολοκληρωτικά κανείς. Απόλυτα ικανός και πρόθυμος να χορηγεί ό,τι χρειάζεται κάθε δημιούργημά Του. Είναι πιστός σε ό,τι λέγει και ενεργεί πάντα πιστά σύμφωνα με τις Αρχές που ο ίδιος θέτει, στα πλαίσια μίας απόλυτης και αδιαμφισβήτητης δίκαιης νομικής βάσης που στοιχειοθετεί η αιώνια κυριαρχία Του. Γι αυτό κάθε διευθέτησή Του είναι δίκαιη, αληθινή. Δεν αλλάζει ποτέ ούτε μεταβάλλεται καθώς δεν υπάρχει καμιά μεταβολή σ Αυτόν. Είναι αψευδής Θεός γιατί του είναι αδύνατο ποτέ να πει ψέμματα (Joh 4:24, 1Co 1:9, Mal 3:6, Rom 9:14, Tit 1:2). Ωστόσο περιγράφεται και παραβάλλεται ο Θεός μερικές φορές με ανθρώπινους κατανοητούς χαρακτηρισμούς συμβολικά όπως: έχει μάτια (καθώς βλέπει και διακρίνεται τα πάντα) ή ότι έχει χέρια (βραχίονα) (γιατί πιάνει, χειρίζεται και καθοδηγεί τα πάντα) ή αυτιά (καθώς ακούει τα πάντα). Επειδή δικαιωματικά ως Κυρίαρχος κατέχει θέση υπεροχής καθώς είναι Κυρίαρχος των πάντων ως Υπέρτατος (κυρίαρχος) Αιώνιος Βασιλιάς καθώς χαρακτηρίζεται και προσδιορίζεται ως Μεγαλοπρεπής (Θεός) Μεγαλειώδης και Λαμπρός με εξαιρετική λαμπρότητα και Μεγαλειότητα (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 34:15, 36:9, 68:20 Dεu 4:25, 7:9-14, βλ. και Heb 1:3, 8:1). β) ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ: Αναφέρονται τέσσαρες από τις κύριες ιδιότητές Του: 1) είναι Αγάπη (με αρχές), 2) τον καθορίζει η Σοφία (βαθειά πνευματικότητα και απόλυτη και ορθή γνώση), τον διακρίνει η Δικαιοσύνη (ορθή σωστή και δίκαιη κρίση, με απόλυτη αντικειμενικότητα και αμεροληψία με πλήρη απουσία αδικίας), 3) τον χαρακτηρίζει η Δύναμη (διαθέτει παντοδυναμία την οποία χρησιμοποιεί στα πλαίσια της αγάπης, της σοφίας και της
δικαιοσύνης) είναι απόλυτα Άγιος, Αγνός και Καθαρός στο κάθε τι αναφέρεται και περιλαμβάνεται σ Αυτόν. Είναι Ελεήμων, Φιλεύσπλαχνος με χαρακτηριστικά της στοργής (στοργικής μεταχείρισης) το Άγιο Όνομα του Ιεχωβά σημαίνει Αυτός Κάνει να Γίνεται (Παραβ. Αγ. Γραφή Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 42:8, 54:5) και όλες οι προσωπικές του ιδιότητες αποκαλύπτονται στη Δημιουργία (1Jo 4:8, Rom 11:33, Luk 1:35, 18:7,8). Ως Θεός είναι Θεός επικοινωνίας (επικοινωνεί με όλα τα πλάσματά Του). Είναι Θεός ηθικών συγκεκριμένων τέλειων κανόνων σχετικά και αναφορικά το τι είναι σωστό, ορθό ή λάθος και εσφαλμένο από πλευράς διαγωγής και πράξεων. γ) Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΥΣ ΘΕΟΥΣ: Δεδομένου ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ το Θεό καθ ότι ως Δημιουργός διαθέτει δόξα και λαμπρότητα που υπερβαίνουν τα όρια ανατοχής του ανθρώπου (Joh 1:17, Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 33:20). Ωστόσο η μέγιστη αυτή προσωπικότητα του σύμπαντος δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να τον εκζητούν μήπως και τον ψηλαφήσουν και τον βρουν καθ ότι Αυτός δεν είναι μακριά από τον καθένα μας (Act 17:27). Έτσι ο αληθινός Θεός Ιεχωβά είναι πολύ διαφορετικός από τους Θεούς των διαφόρων εθνών οι οποίοι περιγράφονται και απεικονίζονται ως άγριοι, αδυσώπητοι, αλλόκοτοι, ανήλεοι και οργισμένοι, διατηρούν κτηνώδεις διαθέσεις καθώς «βασανίζουν τους ανθρώπους στο πυρ της κόλασης». Παρ όλον ότι διάφοροι φιλόσοφοι συγγραφείς ερευνούν και αναφέρουν διάφορες «καλές» ιδιότητες του Θεού ή των Θεών ακριβέστερα για να συντηρούν μια παραπλανητική εικόνα, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον των ανθρώπων μακριά από την αγνή λατρεία ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ που δέχεται ο πραγματικός αληθινός Δημιουργός Ιεχωβά Θεός (παραβ. Φράσεις και Συμφραζόμενα). Μια πραγματική εξεικόνιση του Αληθινού Θεού είναι ο Γυιός του ο Ιησούς Χριστός που έζησε εδώ στη γη (Joh 14:9). (Βλ. ανωτέρω ΛΕΞΕΙΣ-ΦΡΑΣΕΙΣ/ΣΥΜΦΡΑΖΟ- ΜΕΝΑ(CONTEXT)-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ). δ) ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ: Ως Δημιουργός του Σύμπαντος και θεμελιωτής των πάντων (καθώς είναι το Α-Ω) (Apoc 22:13) ως Παντοδύναμος θα φέρει σε αίσιο τέλος και ευτυχή έκβαση και κατάληξη στο ζήτημα της άδικης μεταχείρισης κακοπαραστατικής και αποστατικής μεταχείρισης της θειότητάς Του με το «νὰ ξανασυγκεντρώσει ὅλα τὰ πράγματα στὸν Γυιὸ τοῦ Ἰησοῦ Χριστὸ κατὰ τὴν εὐδοκίαν καὶ τὸ θέλημα Αὐτοῦ» όπως
αναφέρεται στην Κυριακή Προσευχή (Mat 6:9,10, Eph 1:9,10, Mat 6:9,10) (παραβ. λ. Βασιλεία). 15) Η λ. Θεοῦ στα εδάφια 2Co 6:7, 10:4 μεταφέρει εικόνα και παρομοίωση από την καθημερινή ζωή των βιβλικών χρόνων (εδώ από τη στρατιωτική ζωή). Αναφέρεται ως ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό του (πρωτότυπου) κειμένου των Χριστιαν. Ελλην. Γραφών (Καινής Διαθήκης). 16) Η λ. Θεοῦ στο εδάφιο Rom 11:33 περιλαμβάνεται (με κατάλληλες μετοχές ή αναφορικές προτάσεις) σε μια απαρίθμηση των έργων του Θεού σε αναλογία προς ελληνιστικές ευλογίες, αρετολογίες και δοξολογίες. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό του (πρωτότυπου) κειμένου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη). 17) Η λ. Θεοῦ στο εδάφιο Joh 6:45 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Ηsa 54:13, Jer 31:34). 18) Η λ. Θεοῦ στο εδάφιο Rom 9:26 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hos 1:10). 19) Η λ. Θεοῦ στο εδάφιο Mat 4:4 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Deu 8:3). 20) Η λ. Θεοῦ στα εδάφια Rom 1:18 και Joh 3:36 συνοδεύεται με παράλειψη του άρθρου γεγονός το οποίο οφείλεται σε Σημιτική επίδραση στη συντακτική εκφορά η οποία σημειωτέον εμφανίζεται και στις περιπτώσεις όπου το άρθρο χρησιμοποιείται και στα δύο ουσιαστικά. 21) Η λ. Θεοῦ στα εδάφια Eph 6:13-17 μεταφέρει μια εικόνα μιας πανοπλίας με την αρμόζουσα έννοια και σημασία. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη). 22) Η λ. Θεῷ αναφέρεται στο εδάφιο 2Co 5:13, στο οποίο η φράση είναι ελλειπτική (επειδή είναι αυτονόητη ή ανθυπονοούμενη η λ. που παραλείπεται). Το φαινόμενο αποτελεί (Αρχαιοελληνικό) ιδιωματισμό. 23) Η λ. Θεῷ στο εδάφιο Phl 4:18 μεταφέρει εικόνα και παρομοίωση από την καθημερινή ζωή των βιβλικών χρόνων (εδώ από τον Τομέα της εμπορικής και της τραπεζικής Ζωής). 24) Η λ. Θεῷ στο εδάφιο Phl 2:6 περιλαμβάνεται σε μια περιγραφή με ποιητική έξαρση ως ένας ύμνος χωρίς μέτρο.
Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό του (πρωτότυπου) κειμένου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη). 25) Η λ. Θεῷ στο εδάφιο Rom 14:11 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 49:18). 26) Η λ. Θεῷ στο εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 3:6) αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 15:6). 27) Η λ. Θεῷ στο εδάφιο 2Co 5:13 εμφανίζεται σε ελλειπτική φράση επειδή θεωρήθηκε ως αυτονόητη ή ανθυπονοούμενη η λέξη η οποία παραλείπεται. Το φαινόμενο είναι «αρχαιοελληνικός ιδιωματισμός» και μάλιστα «αττικισμός» της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη). 28) Θεοί-Θεούς: Με τις λέξεις αυτές αναφέρονται και οι (μυθ.) θεότητες στο Πάνθεο των λαών: Αιγυπτίων, Ασσυρίων, Βαβυλωνίων, Μηδοπερσών Χαναναίων, Ελλήνων και Ρωμαίων. 29) Η λ. Θεόν στα εδάφια Eph 6:14, 6:17 μεταφέρει εικόνα και παρομοίωση από την καθημερινή ζωή των βιβλικών χρόνων (εδώ από τη στρατιωτική ζωή). Αναφέρεται ως ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό του (πρωτότυπου) κειμένου των Χριστιαν. Ελλην. Γραφών (Καινής Διαθήκης). 30) Η λ. Θεόν στο εδάφιο Rom 1:28 περιλαμβάνεται σε μια απαρίθμηση αρετών (γνωστή και ως Αρετολογία) αλλά και παθών. Η απαρίθμηση αυτή αναφέρεται και ως ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό. 31) Η λ. Θεόν στο εδάφιο Luk 4:8 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Deu 6:13). 32) Η λ. Θεόν αναφέρεται στο εδάφιο Joh 10:36 στο οποίο (εδάφιο) υπάρχει μείξη ορθού και πλάγιου λόγου. Το φαινόμενο είναι «αρχαιοελληνικός ιδιωματισμός» και μάλιστα «αττικισμός» της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη). 33) Η λ. Θεόν στα εδάφια Mat 3:9, 15:31 περιλαμβάνεται σε μια πρόταση η οποία διακρίνεται για τη «βραχύτητα της περιόδου» αυτής. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη).
34) Η λ. Θεέ στο εδάφιο Mat 27:46, Mar 15:34 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 22:1). 35) Η λ. Θεοί στο εδάφιο Joh 10:34 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 82:6). 36) Η λ. Θεούς στο εδάφιο Act 7:40 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 32:1). 37) Αναφέρεται ως: Θεότης (Θειότης), θεία φύσις, θείος, θείον, θεϊκός, αυτός που σχετίζεται με τον Θεό. Θεϊκός, ουράνιος, θεοειδής, αυτός που ανήκει ή έχει σχέση με το Θεό, Θεοί και Θεές, Θεότητες, ο Θεός του Ισραήλ, Θεός καλής τύχης (του πεπρωμένου), Θεοπνευστία (εμπνευσμένη έκφραση), θεόφιλος, θείον ον προσωπικότης. 38) Περιγράφεται ως: ουράνια, θεία φύσις, θείος χαρακτήρ, προσωπικότητα, οντότητα, Δημιουργός, Πραγματικός, Παντοδύναμος, Πάνσοφος, Κυρίαρχος Πάντων, Άπειρος, Άναρχος, Πνεύμα, Λατρεία, Αρχή των Πάντων (Α-Ω), Άλφα Ωμέγα, ο ΩΝ και ο ΗΝ και ο ερχόμενος ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ (Apoc 1:8), Αόρατος (στα ανθρώπινα μάτια), κατοικών εν ουρανοίς. Πνεύμα και Αλήθεια προσκυνείν και λατρεύειν. Υπέρτατο, πνευματικό ον, αυθύπαρκτο αιώνιο παντοδύναμο και απόλυτα ελεύθερο, και ζωντανό (πληθ.) θεοί των εθνών με χαρακτηριστικά ανθρώπινα στοιχεία (πλήρεις ατελειών και αδυναμιών), είδωλα (ανώφελα, άχρηστα πράγματα), ψεύτικοι θεοί, θεές και θεότητες (Αιγυπτιακές, Ασσυριακές, Βαβυλωνιακές, Ελληνικές, Μηδοπερσικές, Ρωμαϊκές, Χανζανιτικές), ξόανα, λατρευτικά ομοιώματα θεών και θεοτήτων, δαιμονίων. ΕΒΟΜΗΚΟΝΤΑ (Ο ): Gen 1:1,2,3,4, Exo 3:13-15, Re 33:12, Psa 81:10, 83:18, 104:24.