Η κατάσταση είναι γνωστή, όλοι την ζούμε. Το ζήτημα είναι πως θα την αλλάξουμε, τι πρέπει να κάνουμε.

Σύντροφοι και φίλοι Η κατάσταση είναι γνωστή, όλοι την ζούμε. Το ζήτημα είναι πως θα την αλλάξουμε, τι πρέπει να κάνουμε. Δεν βγαίνει τίποτα με την κλάψα, το σιχτίρισμα, με το να περιμένουμε κάποιους άλλους να μας σώσουν, γιατί σωτήρες δεν υπάρχουν. Στους εργάτες δεν αρμόζουν, ούτε αυταπάτες ούτε παρακάλια και κλαψουρίσματα. Πάνω σε αυτό το ζήτημα θα θέλαμε να σας πούμε ορισμένα ζητήματα. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις ενώ συμφωνάνε ότι η κατάσταση είναι άσχημη, δεν έχουν την ίδια άποψη, ούτε για την αιτία που φτάσαμε εδώ, ούτε για το πως θα βγούμε. Αυτό είναι λογικό, γιατί κάθε πολιτική δύναμη εκφράζει συγκεκριμένα κοινωνικοταξικά συμφέροντα, τα οποία είναι αντίθετα μεταξύ τους. Αλλα τα συμφέροντα του Ταβουλάρη, του Αγγελόπουλου, του Μάνεση, του Μυτιληναίου, των εργολάβων της Ζώνης και άλλα των εργατών. Ο πεινασμένος δουλεύει και ο χορτάτος τον κλέβει. Επομένως δεν μπορεί να είσαι και με τον εκμεταλλευόμενο και με τον εκμεταλλευτή του. Για να υπάρχουν οι βίλες, πρέπει να υπάρχουν τα υπόγεια, οι παράγκες, οι άστεγοι. Γι' αυτό η άποψη «να ενωθούν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για να δούμε τι θα κάνουμε» είναι λαθεμένη και επικίνδυνη. Στην πράξη σημαίνει να δουλεύουμε περισσότερο για να αυξήσουν τα αφεντικά την κερδοφορία τους. Εργάτης που δε σκέφτεται έτσι, ταξικά, παρασύρεται από τα διάφορα «εθνικοπατριωτικά», ποτέ δεν θα μπορέσει να εξηγήσει τη θέση του, να βρει το δρόμο του. Αν τον πείσουμε γι' αυτό τα υπόλοιπα γίνονται πιο εύκολα. Για να δούμε όμως πως απαντάνε οι άλλες δυνάμεις στο τι πρέπει να γίνει; Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡλέει ότι «βρισκόμαστε σε σωστό δρόμο», ότι «τώρα περάσαμε τα δύσκολα», «έρχονται επενδύσεις», μας «έβαλλε η Κίνα στο πλάνο της». Για αυτό «να καθίσουμε ήσυχα γιατί οι αγώνες διώχνουν τις επενδύσεις». «Σώσαμε τη χώρα» λένε, «μείναμε στο ευρώ», που θυμίζει το γνωστό, «η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε». Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑτην καταγγέλλει λέγοντας ότι «η πολιτική της κυβέρνησης απέτυχε». Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση για να πετύχει, να πάει τους μισθούς 100 ευρώ ή μήπως είχε φιλεργατικούς στόχους και δεν τους πέτυχε; Οτι κάνει δεν το κάνει συνειδητά; Λέει όμως, ότι απέτυχε γιατί και αυτός στα ίδια πιστεύει, αλλά θα τα διαχειριστεί καλύτερα. «Εγώ - λέει - μπορώ να φέρω επενδύσεις γιατί έχω καλύτερο μείγμα πολιτικής», «μπορώ να πουλήσω τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές σε καλύτερη τιμή», ότι «και εγώ είμαι με την ανταγωνιστικότητα αλλά με τους καλούς, τους υγιείς επιχειρηματίες, που εφαρμόζουν τους νόμους»,

δηλαδή τα μεροκάματα των 15 ευρώ. «Εγώ λέει μπορώ να εξασφαλίσω την κοινωνική συνοχή», δηλαδή να εμποδίσω την ταξική πάλη, να προωθήσω την ταξική ειρήνη. Γι' αυτό καταλήγει «δεν χρειάζεται να ανησυχείτε και να σκοτίζεστε, απλά να με ψηφίσετε στις εκλογές, και όταν βγω κυβέρνηση μαζί με αριστερούς τους καλούς ΠΑΣΟΚους όπως ο Φωτόπουλος και τους καλούς δεξιούς όπως ο Καμένος, θα σας λύσω τα προβλήματα». Ο Αλαβάνος με το σχέδιο Βλέει ότι η λύση είναι να αλλάξουμε νόμισμα, λες και η εκμετάλλευση, η ανεργία και η φτώχια, με άλλο νόμισμα θα είναι πιο καλή. Είναι τόσο επαναστατική αυτή η σκέψη που την ασπάζονται και τμήματα της αστικής τάξης ντόπια και ξένα, γιατί το ζήτημα δεν είναι το νόμισμα αλλά το ποια τάξη έχει την εξουσία. Η ΧΑ καθημερινά επιβεβαιώνει αυτό που λέμε ότι είναι φασιστική οργάνωση, της αστικής τάξης των βιομηχάνων ενάντια στους εργάτες. Χτυπάει τους αδύνατους και στηρίζει τους δυνατούς, τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους. Είναι με τους Ελληνες αλλά ψηφίζει για να μπορούν οι εφοπλιστές να διώχνουν Ελληνες από τα καράβια και να παίρνουν αλλοδαπούς. Λέει ότι είναι ενάντια στους τραπεζίτες αλλά λειτουργεί ως δουλεμπορικό γραφείο προσφέροντας στους βιομήχανους, που είναι και τραπεζίτες, φτηνούς Ελληνες εργάτες με πακιστανικούς μισθούς. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, μαζί με προστασία στα κάθε είδους πορνεία, στους σωματέμπορους και εμπόρους ναρκωτικών. Δεν είναι με τους αμερικάνους βιομήχανους αλλά είναι με τους Ρώσους και τους Κινέζους. Ολοι τους κρύβουν τις αιτίες της κρίσης, που είναι σε εξέλιξη.κρύβουν ότι συνεχίζεται η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής άσχετα αν αυξήθηκαν οι τουρίστες. Μπορεί να ήρθαν περισσότεροι τουρίστες αλλά στους εργαζόμενους στον τουρισμό μειώθηκαν οι μισθοί, πληρώνονται κάτω από την κλαδική σύμβαση. Ξέρουν ότι πολλά θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη της κρίσης στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (Γερμανία, Ρωσία, Κίνα), όπου και εκεί μειώνονται συνεχώς οι ρυθμοί ανάπτυξης. Γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους, με πρώτο και κύριο να τσακίσουν το ταξικό- εργατικό κίνημα, το ΚΚΕ. Το συμπέρασμα είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, η καθεμία με το τρόπο της, προτείνουνε να εφαρμοστεί εκείνη η πολιτική που οδήγησε στη κρίση, που μας έφτασε εδώ. Την πολιτική που θα προετοιμάσει την επόμενη κρίση, η οποία θα έρθει πολύ πιο σύντομα, γιατί η όποια ανάπτυξη έρθει θα έχει μικρή διάρκεια και μικρότερους ρυθμούς από την προηγούμενη. Ρωτάνε ορισμένοι, γιατί το λέτε αυτό, που το στηρίζετε; Τους λέμε να σκεφτούνε ορισμένα ζητήματα και να βγάλουν οι ίδιοι τα συμπεράσματα τους: Πριν την κρίση στην Ελλάδα είχαμε ανάπτυξη και μάλιστα με τους πιο αυξημένους ρυθμούς στην ΕΕ. Καμαρώναμε για την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας για τις ξένες και ντόπιες επενδύσεις. Μας λέγανε ότι πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι, γιατί μέσα στην ΕΕ και το ευρώ,

δεν κινδυνεύαμε από κρίσεις, και ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα μας ήταν εξασφαλισμένα. Το πόσο ψέματα ήταν όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν από την ίδια την ζωή, τα ζούμε αυτές τις μέρες. Πριν την κρίση σε πολλές χώρες της ΕΕ, όπως πχ στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και αλλού, εφαρμόστηκαν όλα τα μείγματα της πολιτικής, κυβέρνησαν όλων των ειδών και χρωμάτων κυβερνήσεις. Δεξιές, κεντροδεξιές, αριστερές, κεντροαριστερές, ανάμεικτες, ο Μπερλουσκόνι, Πρόντι, Νταλέμα, ο Ζοσπέν, ο Σαρκοζί, ο Μπλερ, ο Αθνάρ, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και άλλοι. Κυβερνήσεις αλλάζανε, ο ένας διόρθωνε και συμπλήρωνε τον προηγούμενο, η κατάσταση όμως δεν άλλαζε, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο γιατί τα αφεντικά παρέμεναν τα ίδια, γιατί την εξουσία συνεχίζει να την έχει η αστική τάξη. Πριν την κρίση, που οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν μεγάλοι, τότε άρχισε η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, η μερική απασχόληση, τα τετράωρα, η υπονόμευση του 8ωρου, η αλλαγή του ασφαλιστικού (Γιαννίτσης, Ρέππας), η αφαίρεση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Εγιναν μεγάλες μειώσεις στην φορολογία για το κεφάλαιο, του δοθήκαν επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων, προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας μπήκαν στην υπηρεσία του. Πολλά από τα αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα τα αποφάσισαν τότε όλοι μαζί στην ΕΕ. Είναι αυτό που λέμε ότι και στην ανάπτυξη και στην κρίση οι εργάτες πληρώνουν το μάρμαρο. Τι το διαφορετικό λένε ότι θα κάνουν σήμερα από ότι γινόταν προηγούμενα;τίποτα. Που οδήγησαν όλα αυτά; Στην κρίση εδώ που είμαστε σήμερα. Ρωτάμε όλους αυτούς: Γιατί τώρα εφαρμόζοντας τα ίδια και χειρότερα, το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό; Γιατί αφού το φάρμακο είναι το ίδιο, το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό; Γι' αυτό εμείς λέμε, ότι όλα όσα προτείνουνε όλες οι άλλες δυνάμεις, θα οδηγήσουν στα ίδια και χειρότερα. Οι όποιες επενδύσεις γίνουν, η όποια ανάπτυξη υπάρξει, θα συνοδεύονται με υψηλή ανεργία. Οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι πάρα πολύ λίγες σε σχέση με τα εκατομμύρια των ανέργων, οι οποίοι μέσω του ΟΑΕΔ θα μπουν τώρα πιο πολύ στην υπηρεσία των εργοδοτών. Θα υπάρχουν μειωμένα μεροκάματα, μισθοί, εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ένταση του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας, απαγορεύσεις απεργιών, διώξεις, κρατική εργοδοτική βία. Τίποτα απ' όσα εφαρμόζονται σήμερα δεν θα παρθεί πίσω. Η ανάπτυξη που λένε, πολύ λίγα προβλέπει για ανάπτυξη στους κλάδους της βιομηχανίας, απλώς βάφτισαν τον τουρισμό βαριά βιομηχανία. Οι κινέζικες επενδύσεις προβλέπουν και κινέζικους μισθούς, προβλέπουν Ειδικές Βιομηχανικές Ζώνες με ειδικό εργασιακό καθεστώς, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης εργατών. Η ανάπτυξη θα γίνει προς όφελος των βιομηχάνων και των εφοπλιστών για αυτό και συνόδευαν τον Σαμαρά στην Κίνα, στο Αζερμπαϊτζάν και αλλού. Γυρνάνε όλοι μαζί από χώρα σε χώρα και καλούνε τους βιομήχανους των χωρών αυτών να έρθουν να

επενδύσουν μαζί, λέγοντας «μην ανησυχείτε, έχουμε να σας δώσουμε καλό πράγμα σε φτηνή τιμή, κρατικές υποδομές, ενεργειακό πλούτο, ενεργειακά δίκτυα, δίκτυα μεταφορών, σας έχουμε εξασφαλίσει φτηνούς εργάτες, νόμο και τάξη, δηλαδή πολλά κέρδη και την ησυχία σας» Εμείς λέμε στο κάθε εργάτη και εργάτρια να σκεφτεί τα εξής: Τι προβλέπει η λεγόμενη ΕΓΣΣΕ που υπέγραψαν πρόσφατα οι προδότες της ΓΣΕΕ; Καταργεί τις συμβάσεις και νομιμοποιεί όλους τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης, να αποφασίζει η ίδια ποιος θα είναι ο κατώτερος μισθός. Νομιμοποίησε την απόφαση της κυβέρνησης να πληρώνονται πιο κάτω και από τους νέους των 25 ετών μια σειρά κατηγορίες εργαζομένων, όπως αυτοί που δουλεύουν στα σχολεία, στους Δήμους και αλλού. Ολοι οι ξεπουλημένοι στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς υπογράφουν μειώσεις. Τι είπε ο Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος τους ΣΕΒ; «Το θέμα δεν είναι ο κατώτερος μισθός αλλά αν θα έχουμε δουλειά. Στις επιχειρήσεις μας οι εργάτες παίρνουν ψηλούς μισθούς». Τι απάντησε σε αυτό ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ; Οτι τα επιχειρήματα του ΣΕΒ είναι «νόμιμα και εύλογα». Δεν σημαίνει αυτό ότι στους κλάδους της βιομηχανίας θα μειώσουν τους μισθούς το επόμενο διάστημα να τους φτάσουν στο κατώτερο; Με ποιο μεροκάματο θα δουλεύουν π.χ. οι εργάτες στα νέα έργα, στην όποια επιχειρηματική δραστηριότητα αναπτυχθεί στη Ζώνη, στις χαλυβουργίες, στα Ναυπηγεία; Παντού θα δουλεύουν με πιο μικρό μεροκάματο, λιγότεροι και περισσότερες ώρες. Οι νέες Κινεζικές επενδύσεις θα είναι διαφορετικές από την COSCO, ή ακόμα χειρότερες γιατί τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα από τότε που πρωτοήρθε η COSCO στην Ελλάδα; Ενας από τους επιχειρηματίες που συνόδευε το Σαμαρά στην Κίνα ήταν ο ιδιοκτήτης της ΜΕΒΓΑΛ. Ενώ αυτός έκλεινε με την κυβέρνησή του συμφωνίες στην Κίνα, οι εργάτες εδώ στο υποκατάστημα του Ασπροπύργου απεργούσαν για ένα μήνα περίπου γιατί δεν έχει πληρώσει όλους τους εργαζόμενους της επιχείρησης εδώ και 4 μήνες. Αυτοί είναι οι πατριώτες που πήγαν στην Κίνα να σώσουν την Ελλάδα. Μόλις γύρισε πανηγυρίζοντας από την Κίνα, έστειλε εξώδικο στο σωματείο όπου το καλεί σε διαβούλευση την Τρίτη γιατί όπως λέει πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση στην επιχείρηση και στα πλαίσια αυτά θα αναστείλει τη λειτουργία του υποκαταστήματος στον Ασπρόπυργο. Δηλαδή θα απολύσει 160 εργαζόμενους και άλλους στην υπόλοιπη Ελλάδα και αυτοί που θα μείνουν θα πληρώνονται με λιγότερο μισθό. Αυτή είναι η ανάπτυξη. Ο Φιλίππου της ΦΑΓΕ την ώρα που καμαρώνει γιατί επεκτείνονται οι δραστηριότητές του στο εξωτερικό, για τα κέρδη του, προωθεί το τετραήμερο ξεκινώντας τμηματικά από τους εργάτες της αποθήκης.

Τι είπε προχθές η Κομισιόν; Οτι μέχρι το 2016 πρέπει να παρθούν νέα αντεργατικά μέτρα ύψους 8δις ευρώ τα οποία θα παρθούν από τους εργαζόμενους και τους άνεργους μέσα από νέες κοινωνικές περικοπές και νέα χαράτσια. Ηδη συζητιέται να φορολογείται και το επίδομα ανεργίας. Τι λένε για τις συντάξεις; Οτι τα ταμεία έχουν πρόβλημα και πρέπει να γίνουν και άλλες περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Την ίδια στιγμή που λένε ότι τα ταμεία έχουν πρόβλημα, προχωράνε σε νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές. Τι θα γίνει τώρα που θα προχωρήσουν σε παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ; Θα πούμε το νερό νεράκι, θα πληρώνουμε πιο ακριβό το ρεύμα, θα γίνουν χιλιάδες απολύσεις. Τι θα γίνει όταν Γερμανία, Ρωσία, Κίνα μπουν και αυτές στην κρίση γιατί ήδη άρχισε η πτώση των ρυθμών ανάπτυξης. Τότε ένα είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο περίπλοκα και επικίνδυνα. Τι θα γίνει σε περίπτωση πολέμου στην περιοχή και ευρύτερα. Ηδη προχωράνε εντατικά οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στην Συρία και στο Ιράν. Ο λαός θα πληρώσει το μάρμαρο με αίμα, θύματα, φτώχεια και εκμετάλλευση, αφού η κυβέρνηση είναι ενεργά μπλεγμένη στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της περιοχής. Γι αυτό και εμείς στο 19 Ο Συνέδριο μας επεξεργαστήκαμε παραπέρα την στάση μας στην περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας με οποιαδήποτε μορφή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να είμαστε έτοιμοι να ηγηθούμε για αυτοτελή οργάνωση της εργατικής-λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα. Το ερώτημα είναι, υπάρχει όμως άλλος δρόμος; Υπάρχει, είναι ο δρόμος του ΚΚΕ, που οδηγεί στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και στην εξουσία της εργατικής τάξης που θα πάρει από τα χέρια των καπιταλιστών, τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τις μεταφορές, τις τράπεζες, τα Ναυπηγεία, τις Χαλυβουργίες, όλο τον ενεργειακό πλούτο της χώρας και θα τα βάλλει να δουλέψουνε σχεδιασμένα, με εργατικό έλεγχο για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Θα καταργήσει την πηγή της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των πολέμων δηλαδή την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Εμείς λέμε ότι έχουμε σαν χώρα όλες τις υλικές δυνατότητες και το έμψυχο υλικό για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων, αρκεί να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Ορισμένοι μας ρωτάνε καλοπροαίρετα «Καλά είναι όλα αυτά, αλλά τώρα μπορείτε να μας πείτε τι προτείνετε για να λυθεί το πρόβλημα μας;» ή ορισμένοι κακοπροαίρετοι λένε «αυτά που λέτε εσείς είναι για τη δευτέρα παρουσία, τώρα τι κάνουμε». Εμείς τους λέμε ας σκεφτούν τα παρακάτω.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, που να μην παλεύουμε ως ΚΚΕ, που να μην έχουμε διαμορφωμένες θέσεις και αιτήματα. Για τα ωράρια εργασίας, για τους μισθούς, για τις συντάξεις, για την υγεία, το ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, για την προστασία των ανέργων, για τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, για τα ναρκωτικά, για τα πάντα. Οπου υπάρχει δυνατότητα με νύχια και με δόντια παλεύουμε να δοθούν λύσεις. Δεν υπάρχει κάτι που έγινε χωρίς να πρωτοστατήσουμε ή να συμμετέχουμε. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η διαμόρφωση προτάσεων αλλά πως θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να υλοποιηθούν. Ποιος θα τις υλοποιήσει, η κυβέρνηση, η βουλή, η εργοδοσία, οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου; Μα όλοι αυτοί συνειδητά εφαρμόζουν όλα αυτά που ζούμε, δεν έχουν κάνει λάθος που θα τους διορθώσει το ΚΚΕ με τις προτάσεις του,» θα τους βάλλει στον ίσιο δρόμο». Μήπως θα τις εφαρμόσει μια νέα κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ; Μα και αυτός είναι υποστηρικτής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, γι' αυτό και ο Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει πως υπάρχουν ενδιαφέρουσες προτάσεις στο πρόγραμμά του. Για να υλοποιηθούν οι προτάσεις του ΚΚΕ πρέπει να χάσουν οι κεφαλαιοκράτες και αυτό μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να το πετύχει. Δεν γίνεται να θέλεις και να ζήσεις καλύτερα και να βγάζει κέρδη το κεφάλαιο. Μπορούν όμως στα πλαίσια του ευρωμονόδρομου να δοθούν ριζικές λύσεις και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των εργατών;? Τι λύση μπορεί να δοθεί στο πρόβλημα της Χαλυβουργίας που για 10 μήνες μετά τη λήξη της απεργίας, λόγω της κρίσης έχουν σταματήσει όλα τα έργα, δεν έχει δουλειά;? Τι λύση μπορεί να δοθεί στη Χαλυβουργική που ενώ το προηγούμενο διάστημα έκανε εκσυγχρονισμό του εργοστασίου, τώρα λόγω της κρίσης δεν έχει δουλειά, απολύει 180 εργάτες και θα μειώσει τους μισθούς στους υπόλοιπούς;? Τι λύση μπορεί να δοθεί, αφού στα πλαίσια της πολιτικής της ΕΕ, του ανταγωνισμού, το πιο πιθανό είναι μετά την κρίση οι Χαλυβουργίες στην Ελλάδα να βγούνε λιγότερες και συρρικνωμένες γιατί θα αναπτυχθούν σε άλλες πιο ισχυρές χώρες, όπως πχ Τουρκία, Ιταλία;? Πως μπορεί να υλοποιηθεί η δική μας πρόταση για το Ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, αφού στα πλαίσια της ΕΕ άλλα προβλέπονται και όχι η ύπαρξη και ενίσχυση του Ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα και όποιος φορέας φτιαχτεί θα απασχολεί χιλιάδες λιγότερους με μεροκάματα πείνας, θα λειτουργήσει προς όφελος της εργοδοσίας.? Πως μπορεί να υλοποιηθεί το αίτημά μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους αφού στον καπιταλισμό δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας;

? Πως μπορεί να υλοποιηθεί η πρότασή μας για μισθούς, συντάξεις, μέτρα προστασίας για τους άνεργους, αφού αυτά είναι αντίθετα με την ανταγωνιστικότητα, με αυτά που έχουν αποφασίσει κυβέρνηση, ΕΕ και εργοδοτικός συνδικαλισμός; Μπορούν να δοθούν λύσεις σε όλα αυτά, αν δεν γίνουν συνολικές ριζικές αλλαγές, αν δεν έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία; Εμείς λέμε όχι, ότι σήμερα είναι πιο δύσκολο ο καπιταλισμός να δώσει και αυτά που έδινε τα προηγούμενα χρόνια. Γι' αυτό και την αποτελεσματικότητα ενός αγώνα δεν τη μετράμε με επιφανειακά κριτήρια. Πως θα μετρήσουμε πχ το αποτέλεσμα του συντονισμού και της αγωνιστικής δραστηριότητας που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα στο ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα; Το πρώτο και το καθοριστικό είναι αν μέσα από τον αγώνα ισχυροποιήθηκε ιδεολογικά, οργανωτικά και διευρύνθηκε με νέες δυνάμεις, εκείνο το τμήμα των εργατών που θα συνεχίσει να παλεύει για τους σκοπούς του Κόμματος. Αν ισχυροποιήθηκαν τα συνδικάτα με νέες εγγραφές, με οργάνωση μέσα στα εργοστάσια. Αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για να υπάρχει συνέχεια και προοπτική, για την απόσπαση και την ικανοποίηση αιτημάτων. Αλλιώς θα γίνεται όπως στο Ναυπηγείο Ελευσίνας, όπου τώρα που πήραν τα δεδουλευμένα, άρχισαν τις ευχαριστίες προς την κυβέρνηση και σήμαναν λήξη του αγώνα. Δεν λένε τίποτα για τις απολύσεις που γίνονται, ή ότι μετά την κατασκευή των τριών τορπιλακάτων θα μείνουν πάλι χωρίς δουλειά. Επομένως είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς, ότι μπορεί να είναι στην ΕΕ, να έχει το συσχετισμό που υπάρχει σήμερα, να έχει δώσει την πλειοψηφία στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, να έχει τους διάφορους Καρακίτσους και Στεφανόπουλους προέδρους, να κάθεται στο σπίτι του, να μην συμμετέχει στα σωματεία, να περιμένει τις εκλογές για να τιμωρήσει έναν απατεώνα και να φέρει τον άλλο, να μην ενισχύει το ΚΚΕ και να περιμένει λύση στο πρόβλημά του. Λένε ορισμένοι, σωστά αυτά που λέτε αλλά είναι δύσκολα να γίνουν. Εχουν απόλυτο δίκιο. Είναι πιο δύσκολα και από αυτό που νομίζουν. Αυτά που λέμε δεν θα έρθουν με περίπατο, ούτε μέσα από διαβουλεύσεις για να πείσουμε τον Ταβουλάρη να μας δώσει το Ναυπηγείο, το Λάτση το διυλιστήριο. Ούτε περιμένοντας κάποια «αριστερή» κυβέρνηση που θα βγει από τις εκλογές, που θα πάει την επόμενη ο Λάτσης και ο Ταβουλάρης να της παραδώσει τα κλειδιά. Αυτά δεν γίνονται ούτε στην τρίτη παρουσία. Η δική μας πρόταση είναι πρόταση αγώνα, ρήξης και ανατροπής με όλες τις μορφές μέχρι την τελική νίκη. Την απευθύνουμε στην εργατική τάξη και την καλούμε να την υιοθετήσει, να παλέψει να την υλοποιήσει. Εμείς δεν τάζουμε σε κανέναν ότι θα του λύσουμε

τα προβλήματα του. Δεν χαϊδεύουμε κανενός τα αυτιά με εύκολες λύσεις, γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε την εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει ποια είναι η διέξοδος, πως αν δεν ματώσει δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, ούτε αυτή ούτε και τα παιδιά της. Να της εξηγήσουμε πως ότι κέρδισε, κερδήθηκε μέσα από σκληρούς αγώνες, όπου πολλές φορές ήταν αιματηροί και με νεκρούς. Ο Ριζοσπάστης σήμερα έχει ένθετο για το Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη που δείχνει από πιο δρόμο θα περάσει η εργατική τάξη για να απελευθερωθεί. Αν δεν οργανωθεί σε κάθε κλάδο σε κάθε μεγάλο εργοστάσιο και επιχείρηση, αν δεν αλλάξει τους συσχετισμούς διώχνοντας από το σβέρκο της τους συμβιβασμένους και πουλημένους συνδικαλιστές, αν δεν συγκροτήσει ένα ισχυρό εργατικό κίνημα που θα τραβήξει και τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, αν δεν πρωτοστατήσει για να συγκροτηθεί η Λαϊκή Συμμαχία, που θα παλέψει για το Σοσιαλισμό, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε γιατί ο καπιταλισμός σήμερα δεν μπορεί να δώσει ούτε αυτό που μπορούσε να δώσει στο παρελθόν. Οτι δεν φτιασιδώνεται για αυτό δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που συνεχίζεται και είναι σε εξέλιξη. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε γιατί δεν φτάνουν σήμερα, αγώνες γενικά, για να αλλάξει η κατάσταση. Οτι χρειάζεται να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα ιδεολογικά και οργανωτικά με βάση τις σημερινές ανάγκες. Να συνδεθεί η οικονομική με την πολιτική πάλη. Οποιος λέει έξω η πολιτική από τους αγώνες, από τα συνδικάτα, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι με την αστική τάξη. Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να αρχίσει να αντιστρέφεται η κατάσταση στο εργατικό κίνημα, να γίνονται βήματα για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να περάσει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση. Α) Είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, σε κάθε κλάδο, σε κάθε εργοστάσιο, στους ανέργους, στις λαϊκές γειτονιές. Χωρίς αυτό ούτε ανασύνταξη του εργατικού κινήματος μπορεί να γίνει και οποιαδήποτε αγωνιστικά ξεσπάσματα υπάρξουν, η αστική τάξη με τα κόμματά της, τους μηχανισμούς της και με τον στυλοβάτη της τον οπορτουνισμό, έχει την δυνατότητα να τα εκτονώσει, να τα ενσωματώσει. Αυτό ο καθένας μας μπορεί να το διαπιστώσει μέσα από την πείρα του. Σε όποιο κλάδο ή χώρο το ΚΚΕ έχει δυνάμεις, γίνεται προσπάθεια και για οργάνωση των εργατών και για οργάνωση της πάλης, και για να συγκροτηθούν γερά ταξικά συνδικάτα. Οπου δεν υπάρχει ΚΚΕ, βασιλεύει ο φόβος η μοιρολατρία. Στα συνδικάτα που δεν υπάρχουν κομμουνιστές βασιλεύει η κοινωνική συναίνεση, η λογική του μικρότερου κακού, η συζήτηση γίνεται

για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Οποιοι αγώνες γίνονται ενσωματώνονται ή εκφυλίζονται, τους βάζει στο χέρι η εργοδοσία. Επομένως η ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα σε κάθε κλάδο, εργοστάσιο, στους ανέργους δεν είναι ένας απλά κομματικός στόχος. Εχει άμεση σχέση με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με την οργάνωση της καθημερινής πάλης, είναι στόχος που αφορά την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους. Αδύνατο ΚΚΕ σημαίνει αδύνατη εργατική τάξη. Γι' αυτόόλοι οι φίλοι του ΚΚΕ πρέπει να ενδιαφέρονται, να ανησυχούν αν το ΚΚΕ δυναμώνει μέσα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και όχι μόνο πως πήγε στις εκλογές. Να επαγρυπνούν για το αν έχει επαναστατική γραμμή, να μην εγκλωβιστεί σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, στα παιχνίδια των οπορτουνιστών, να μην εμπλακεί σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Να ενδιαφέρονται για την αύξηση της κυκλοφορίας του «Ρ», των εντύπων του, για τα οικονομικά του ώστε να μπορεί να αναπτύσσει πολιτική διαφωτιστική δουλειά. Να φροντίζουνε να εξοπλίζονται με επιχειρήματα και να απαντάνε στην αντικομουνιστική προπαγάνδα γιατί αυτό είναι σε βάρος του εργατικού κινήματος. Να ενδιαφέρονται να μάθουν τι στόχους βάζει σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς και να εντάσσονται στην δράση για την υλοποίηση τους. Να οργανώνουν οι ίδιοι συσκέψεις με εργαζόμενους και να τους ενημερώνουν για τις θέσεις του. Να δουλεύουν εργάτη τον εργάτη με στόχο να κερδίζονται νέες δυνάμεις με το ΚΚΕ. Να παλέψουν να γίνουν μέλη του ΚΚΕ. Αν όλοι σε αυτό κάνουμε ένα βήμα, τα αποτελέσματα θα είναι πολλά γιατί και οι φίλοι του ΚΚΕ είναι χιλιάδες και πολλοί θεωρούν ως καθήκον τους μόνο την ψήφο στις εκλογές. Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα πολλών φίλων μας «πως εγώ μπορώ να βοηθήσω». Αυτό φοβάται ο αντίπαλος. Για αυτό εντείνει τον αντικομουνισμό, τη συκοφαντία, κυνηγά τους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς. Ξέρει ότι η γραμμή του ΚΚΕ κρύβει τεράστια δυναμική και μπορεί να δώσει προοπτική στην αγανάκτηση και στη δυσαρέσκεια που υπάρχει και οξύνεται σε κάθε χώρο. Ο αντίπαλος δεν παρασύρεται ούτε εφησυχάζει επειδή το ΚΚΕ έπεσε εκλογικά, γιατί αυτοί ξέρουν ότι η δύναμη του ΚΚΕ δεν μετριέται και δεν καθορίζεται από το εκλογικό αποτέλεσμα. Β)Ταυτόχρονα όλοι να δουλεύουμε σχεδιασμένα και ενιαία για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στον κλάδο του Μετάλλου και γενικότερα. Κανένας εργάτης έξω από τα Συνδικάτα. Να συγκροτήσουμε στο κλάδο του μετάλλου ένα συνδικάτο μαζικό, που μέσα από την καθημερινή πάλη για τα προβλήματα θα βοηθά τους εργάτες να διαμορφώνουν ταξική συνείδηση, θα

συγκεντρώνει και θα εκπαιδεύει δυνάμεις για να υλοποιηθούν οι στρατηγικοί σκοποί του Κόμματος, δηλαδή για την επανάσταση. Για να το πετύχουμε όμως αυτό χρειάζεται να έχουμε ενιαία αντίληψη για το τι εννοούμε όταν λέμε ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.? Πριν απ' όλα στο τι πολιτική γραμμή πάλης πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα σήμερα για να μπορεί να έχει αποτελέσματα και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία. Κίνημα ταξικό που θα αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων και θα βάζει στο επίκεντρο της πάλης ή εμείς ή τα μονοπώλια, και όχι ένα κίνημα που θα παλεύει να υλοποιηθούν οι στόχοι των εκμεταλλευτών η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία, που θα ψάχνει να βρει καλύτερους διαχειριστές του καπιταλισμού. Κίνημα που δεν θα έχει καμιά σχέση με τα εκφυλιστικά φαινόμενα τύπου Συνέδριο του ΕΚΑ.? Δηλαδή μπορεί να παλεύεις για τα συμφέροντα των εργαζόμενων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, χωρίς να στρέφεσαι ενάντια στην ΕΕ, την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που όλοι μαζί έχουν αποφασίσει αυτά που γίνονται σήμερα; Μπορεί να ηγηθούν αυτού του αγώνα δυνάμεις που λένε ότι δεν μπορεί να είμαστε έξω από την ΕΕ; Μπορεί να τα λύσει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει σημαία της την ανταγωνιστικότητα, την ΕΕ;? Μπορεί η πάλη σήμερα να στρέφεται μόνο ενάντια στον ιδιοκτήτη του εργοστασίου, και να νομίζουμε ότι χωρίς να αλλάξουνε γενικότερα τα πράγματα, ότι μπορεί να τον πιέσουμε να δώσει λύσεις στο πρόβλημά μας; Είναι στο χέρι του Μάνεση ή του Αγγελόπουλου να δουλέψουν οι Χαλυβουργίες, δεν είναι η κρίση αντικειμενικό γεγονός; Είναι στο χέρι τους να μπορέσουν να συνεχίσουν να δουλεύουν οι Χαλυβουργίες μετά την κρίση αν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις χαλυβουργίες άλλων χωρών, αφού ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι βασικός νόμος του καπιταλισμού, άλλος ενισχύεται και άλλος συρρικνώνεται ή καταστρέφεται; Αν ο Μάνεσης, ο Αγγελόπουλος έχουν βρει άλλες πιο κερδοφόρες δραστηριότητες, εδώ ή στο εξωτερικό, ποιος θα τους εμποδίσει; Αυτοί που τους έχουν δώσει αυτή τη δυνατότητα με νόμους που έχουν ψηφίσει, να μπορούν να μεταφέρουν τα κεφάλαια τους και να τα επενδύουν όπου θέλουν;? Μπορεί σήμερα να παλεύεις για ζητήματα της υγείας, της παιδείας, για καλύτερους μισθούς, για προστασία των ανέργων, χωρίς να στρέφεσαι ενάντια στις αιτίες που τα γεννάνε, στην πολιτική και τις δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα που τα γεννά; Να γιατί εμείς λέμε ότι υπάρχει ανάγκη το εργατικό κίνημα να συνδέει την οικονομική με την πολιτική πάλη. Να γίνεται μέσα στο εργατικό κίνημα ιδεολογική αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, κόμματα και παρατάξεις, να ισχυροποιούνται οι ταξικές δυνάμεις. Να μην ψάχνουμε μόνο αυτό που

μας ενώνει, γιατί αυτό μπορεί να μη λέει απολύτως τίποτα, αλλά και αυτό που μας χωρίζει πρέπει να το αναδεικνύουμε, να ξεσκεπάζουμε τις άλλες δυνάμεις, για να κατανοούν οι εργάτες γιατί πρέπει να τις εγκαταλείψουν. Τι νόημα έχει να πρωτοστατεί ένας εργάτης στην πάλη του Σωματείου και μετά να ψηφίζει αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα ή να λέει «καλά τους κάνει η ΧΑ»; Τι νόημα έχει να συγκρούεται με τα ΜΑΤ και να ψηφίζει την κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ για να τον αναγκάσει να σκύψει το κεφάλι, να δουλεύει σαν σκλάβος; Βήματα χρειάζεται να γίνουν και στα ζητήματα της οργάνωσης του εργατικού κινήματος ώστε να δυναμώσει η ταξική ενότητα και συσπείρωση σε κάθε κλάδο, να δυναμώσουν τα συνδικάτα με χιλιάδες νέες εγγραφές ιδιαίτερα από μεγάλα εργοστάσια. Να συσπειρωθούν νέες δυνάμεις στο ΠΑΜΕ που παλεύει να ενώσει συνολικά την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση. Και εδώ πρέπει να αποκτήσουμε ενιαία αντίληψη. Παλεύουμε σε κάθε κλάδο για γερό κλαδικό συνδικάτο, που θα έχει οργάνωση παντού και κυρίως σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα κάνει μέλη του όλους όσους δουλεύουν στον κλάδο άσχετα από σχέση εργασίας, χρώμα και εθνικότητα. Εδώ έχουμε ακόμα καθυστερήσεις, δυσκολίες και προβλήματα. Πέρα από τις δυσκολίες λόγω του φόβου, της απογοήτευσης, της ανεργίας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και ζητήματα πολυκερματισμού που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα σε κάθε κλάδο. Αυτά συμβάλλουν στη διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης, στην ύπαρξη συντεχνιακών αντιλήψεων, από τα οποία ωφελείται ο αντίπαλος. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κλάδο του Μετάλλου που είναι μεγάλος και στρατηγικής σημασίας. Από τη μία στο επίπεδο της Αττικής υπάρχουν 3 κλαδικά σωματεία, και άλλα σωματεία ειδικοτήτων. Από την άλλη σε μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου, Ναυπηγεία, Χαλυβουργική, ΜΠΙΚ, ΠΙΤΣΟΣ, ΖΗΜΕΝΣ, ΧΑΛΚΟΡ, ΕΛΒΑΛ, κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και τα κλαδικά δεν έχουν ισχυρές δυνάμεις, επιρροή και επίδραση. Μπορούμε να μιλάμε για μαζικούς ταξικούς αγώνες του κλάδου αν δεν αντιμετωπίσουμε αυτό; Ειδικά σήμερα που κανένας χώρος ακόμα και κλάδος από μόνος του, λίγα ως τίποτα μπορεί να πετύχει; Για να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει με αφορμή τον αγώνα της Χαλυβουργίας αν υπήρχε ένα γερό ταξικό Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής με ισχυρά πόδια στα μεγάλα εργοστάσια, το ίδιο για την ΦΑΓΕ και την ΜΕΒΓΑΛ που βρίσκονται σήμερα σε κινητοποιήσεις ένα γερό κλαδικό Συνδικάτο Αττικής στα τρόφιμα με ισχυρές οργανώσεις σε κάθε εργοστάσιο, που θα οργάνωνε απεργία σε όλα τα εργοστάσια τροφίμων; Επομένως είναι ανάγκη να παλέψουμε να συγκροτηθεί ένα κλαδικό συνδικάτο Μετάλλου στην Αττική, με χιλιάδες μέλη πριν απ' όλα στα μεγάλα εργοστάσια σωματειακές επιτροπές αγώνα σε όλους τους μεγάλους χώρους. Ηδη αυτή η διαδικασία έχει

ξεκινήσει και τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος πρέπει να πρωτοστατήσουν. Για να έχει όμως θετικά αποτελέσματα η προσπάθειά μας αυτή θα χρειαστεί όλες μας οι δυνάμεις να κάνουν ταυτόχρονα ιδεολογική και οργανωτική δουλειά.το ζήτημα δεν είναι οργανωτικό, απλά να ενώσουμε τρία σωματεία σε ένα, γιατί όποιος δεν καταλάβει τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, δύσκολα θα πειστεί και για την ανάγκη του συνδικάτου. Ούτε μέλος του συνδικάτου δεν γίνεται κάποιος σήμερα χωρίς ιδεολογική δουλειά. Χωρίς να ανοίξουμε ιδεολογική συζήτηση για το τι εργατικό κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα, με ποια γραμμή, με ποιο περιεχόμενο, με ποια οργάνωση, χωρίς να κάνουμε βήματα στη διακίνηση του Ριζοσπάστη, των προπαγανδιστικών εντύπων του Κόμματος, δύσκολα θα έχουμε αποτελέσματα. Το νέο συνδικάτο πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες, να οργανώνει την πάλη για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και όχι μόνο τα εργασιακά και τα μισθολογικά. Γιατί τι σημασία έχει να πάρεις 10 ευρώ παραπάνω μεροκάματο και να σου πάρουνε 20 ευρώ μέσα από τα φάρμακα, τα εισιτήρια, τα φροντιστήρια, την εφορία. Δεν πρέπει να ασχοληθεί το συνδικάτο πχ με το ότι και φέτος χιλιάδες παιδιά εργατών δεν θα τα πάρουν στους παιδικούς σταθμούς; Θα πρέπει να οργανώνει συζητήσεις με τα μέλη του για γενικότερα ζητήματα, όπως π.χ. την ανάπτυξη, για τις επενδύσεις, για τον ανταγωνισμό, να αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα όλων αυτών, να βοηθιούνται οι εργάτες να διαμορφώνουν ταξική συνείδηση.γίνεται πχ, τόση συζήτηση αυτές τις μέρες για τις επενδύσεις, για τους Κινέζους που θα έρθουν εδώ στην περιοχή, σπέρνουν αυταπάτες. Δεν πρέπει τα συνδικάτα, η συντονιστική επιτροπή στο Ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, να βγάλει ανακοίνωση και να κάνει διαφωτιστική δουλειά, να εξηγήσει τι σημαίνουν όλα αυτά για τους εργάτες, ότι η ανάπτυξη θα είναι προς όφελος των καπιταλιστών. Να παίρνει πρωτοβουλίες που θα αναπτύσσουν το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των μελών του. Εδώ στη ζώνη υπάρχει πλούσια πείρα από αυτά, χρειάζεται όμως να αγκαλιάσουν όλο τον κλάδο στην Αττική. Φέτος υπάρχει σκέψη στις εκδηλώσεις με τους εικαστικούς να συμμετέχουν όλα τα σωματεία των κλάδων της βιομηχανίας. Το συνδικάτο πρέπει να κάνει το κάθε αγώνα ενός χώρου δουλειάς, υπόθεση όλου του κλάδου, να γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Να παίρνει πρωτοβουλίες για να εκφράζεται έμπρακτα η αλληλεγγύη. Αύριο κύριο ζήτημα πρέπει να είναι παντού η απεργία στην ΦΑΓΕ. Να ενδιαφέρεται το ίδιο και για τα προβλήματα των εργαζομένων και για των απολυμένων, των ανέργων.

Να συντονίζει την πάλη του με τα άλλα κλαδικά συνδικάτα ώστε όλοι οι εργάτες να συνειδητοποιούν ότι ανήκουν στην εργατική τάξη. Να οργανώνουν και νέες δραστηριότητες και αγώνες. Να διαμορφώνει αιτήματα και να παίρνει και πρωτοβουλίες για να προχωρά στα πλαίσια του κλάδου η κοινωνική συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους που δραστηριοποιούνται γύρω από το μέταλλο. Να αναπτύσσει δραστηριότητα στις γειτονιές στα πλαίσια των Λαϊκών Επιτροπών. Να προσπαθεί να συσπειρώσει στη δράση και άλλες δυνάμεις. Με δυο λόγια να αναπτύσσει πλούσια, πολύμορφη δραστηριότητα, με κέντρο το χώρο δουλειάς, εδώ που είναι το κύριο και βασικό. Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλες σκέψεις. Το ζήτημα είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε αυτά, γιατί χωρίς αυτό, τα υπόλοιπα είναι «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Να μην δουλεύουμε βλέποντας μόνο το πώς είναι η κατάσταση σήμερα, αλλά και στην εξέλιξή της. Σήμερα μπορεί αυτό που βαραίνει να είναι η απογοήτευση, ο φόβος, το δεν γίνεται τίποτα. Μαζί με αυτό όμως καθημερινά αναδείχνονται νέες δυνάμεις που αγωνίζονται. Οταν επιδεινωθεί ακόμα ή απότομα η κατάσταση, ο φόβος και η απογοήτευση μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητοποίηση, σε οργάνωση και συμμετοχή στον αγώνα. Επομένως καμία προσπάθεια που κάνουμε δεν πάει χαμένη, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Το εργατικό κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει την σφοδρότητα της επίθεσης που δέχτηκε η εργατική τάξη. Χάρη στην δουλειά των κομμουνιστών και του ΠΑΜΕ όμως, έχεις σε κάθε κλάδο διαμορφωθεί ένα συνειδητοποιημένο τμήμα εργατών, οργανωμένο, μαχητικό που βελτιώνοντας την δουλειά του μπορεί να διευρυνθεί με νέες δυνάμεις, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να περάσει η εργατική τάξη αντεπίθεση, να νικήσει.