Να ζεις Να ζεις Για εκείνον που αγαπάς Να αγαπάς Περισσότερο και από την ίδια την αγάπη Να δίνεις Χωρίς να περιμένεις τίποτα για ανταπόδοση Ελεύθερος Να επιλέγεις Τη ζωή σου Χωρίς ένα ανάθεμα Χωρίς μια απαγόρευση Ελεύθερος Χωρίς Θεό ούτε πατρίδα Με μοναδικό βάπτισμα Εκείνο του νερού της βροχής Να ζεις Για κείνον που αγαπάς Να αγαπάς Περισσότερο και από την ίδια την αγάπη Να δίνεις Χωρίς να περιμένεις τίποτα για ανταπόδοση Αυτοί οι δύο κόσμοι που μας χωρίζουν Θα ενωθούν μια μέρα Ω! θα ήθελα τόσο να πιστέψω σε αυτό Ακόμη και αν πρέπει να δώσω την ίδια την ζωή μου Να δώσω την ζωή μου Για να αλλάξω την ιστορία 1
Συντετριμμένος Συντετριμμένος, είμαι ένας άντρας μοιρασμένος Συντετριμμένος, ανάμεσα σε δυο γυναίκες που αγαπώ Ανάμεσα σε δυο γυναίκες που με αγαπούν Μήπως πρέπει να κόψω την καρδιά μου στα δύο; Συντετριμμένος, είμαι ένας άντρας διχασμένος Συντετριμμένος, ανάμεσα σε δυο γυναίκες που αγαπώ Ανάμεσα δε δυο γυναίκες που με αγαπούν Μήπως φταίω εγώ αν είμαι ένας άντρας ευτυχισμένος; Την μια τη μέρα Την άλλη τη νύχτα Τη μια για τον έρωτα Και την άλλη για τη ζωή Την μια για πάντα Μέχρι το τέλος του χρόνου Και την άλλη για λίγο Λιγότερο χρόνο Συντετριμμένος, είμαι ένας άντρας μοιρασμένος Συντετριμμένος, ανάμεσα σε δυο γυναίκες που αγαπώ Ανάμεσα σε δυο γυναίκες που με αγαπούν Αλλά αυτό βλάπτει μόνο εμένα Συντετριμμένος, είμαι ένας άντρας μοιρασμένος Συντετριμμένος, ανάμεσα σε δυο γυναίκες που αγαπώ δύο Ανάμεσα σε δυο γυναίκες που με αγαπούν Είναι λάθος μου που είμαι φυσιολογικός; Τη μια για τον παράδεισο Την άλλη για την κόλαση Τη μια για τη γλυκα Την άλλη για την πίκρα Στην μια ορκίστηκα τα πάντα Στην άλλη τα διέψευσα Συντετριμμένος, είμαι ένας άντρας μοιρασμένος Συντετριμμένος, ανάμεσα δε δυο γυναίκες που αγαπώ Ανάμεσα σε δυο γυναίκες που με αγαπούν Μήπως πρέπει να κόψω την καρδιά μου στα; 2
Tο άλογο Όταν σε βλέπουν πάνω στο άλογό σου Τι βάδισμα και τι στάστημα Ένα αληθινό υπόδειγμα ευθύτητας Μια δύναμη της φύσης Ή μήπως είσαι μια απάτη Ένα ζώο της ακολασίας Που τρέχει στη τύχη Υπάρχει άραγε καρδιά κάτω από την πανοπλία σου Η δικιά μου η καρδιά είναι καθαρή σαν τον αέρα Άφησέ με να θεραπεύω τις πληγές σου Ας ξεχάσουμε τούτο το πάθημα Θα σ αγαπώ αν μου ορκίζεσαι Ότι θα την κρεμάσουνε την Ζινγάρα Τα όνειρά μου μικρού κοριτσιού ραμμένα ένα ένα στο λύκο τα έχω πετάξει Να σε βγάλω από την πλάνη διότι είμαι σαν το προβατάκι λευκή που βουτά στη λάσπη Βρισιές τα ερωτόλογά σου Ψευδορκίες οι όρκοι σου Ήδη και πιο σκληρή γίνεται η καρδιά μου Σε προκαλώ να με απαλλάξεις από τη ζώνη μου Κι ας κρατήσουμε την αγάπη μας αγνή Η χειρομάντισσα μου το είχε πει σου το ορκίζομαι Θα σ αγαπώ αν μου ορκίζεσαι ότι θα την κρεμάσουνε την Εσμεράλδα ότι θα την κρεμάσουνε την Ζινγάρα Κανείς δε ξέρει τη χώρα από πού έρχομαι Τσιγγάνα Είμαι κόρη των μεγάλων μονοπατιών Τσιγγάνα, τσιγγάνα Ποιος μπορεί να πει πού θα μαι αύριο; Τσιγγάνα, τσιγγάνα Είναι γραμμένο στις γραμμές του χεριού μου Η μητέρα μου μού μιλούσε για την Ισπανία Σα να ταν η χώρα της Και για τους ληστές στα βουνά Στα βουνά της Ανδαλουσίας Στα βουνά της Ανδαλουσίας 3
Τσιγγάνα Δεν έχω πια ούτε πατέρα ούτε μητέρα Έκανα το Παρίσι χώρα μου Αλλά όταν φαντάζομαι τη θάλασσα Με πάει μακριά από δω Προς τα βουνά της Ανδαλουσίας Τσιγγάνα Κανείς δε ξέρει τη χώρα από που έρχομαι Τσιγγάνα Είμαι κόρη των μεγάλων μονοπατιών Τσιγγάνα, τσιγγάνα Ποιος μπορεί να πει ποιον θ αγαπάω αύριο; Τσιγγάνα, τσιγγάνα Πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία Πόδια γυμνά στα βουνά της Προβηγκίας Για τους τσιγγάνους ο δρόμος είναι μακρύς Ο δρόμος είναι μακρύς Θα συνεχίσω την περιπλάνησή μου Πέρα από τα μονοπάτια της Γαλλίας Θα τα ακολουθήσω μέχρι την άκρη του κόσμου Την άκρη του κόσμου Ένα ποτάμι της Ανδαλουσίας Ρέει μέσα στο αίμα μου Ρέει μέσα στις φλέβες μου Ο ουρανός της Ανδαλουσίας Αξίζει τον κόπο Να γυρίσουμε εκεί Τσιγγάνα Κανείς δε ξέρει τη χώρα από που έρχομαι Τσιγγάνα Είμαι κόρη των μεγάλων μονοπατιών Τσιγγάνα, τσιγγάνα Είναι γραμμένο στις γραμμές του χεριού μου Είναι γραμμένο στις γραμμές του χεριού μου 4
Φεγγάρι Φεγγάρι που φέγγεις εκεί ψηλά Πάνω από τις στέγες του Παρισιού Κοίτα πως ένας άνδρας μπορεί να υποφέρει από έρωτα Όμορφο μοναχικό αστέρι που πεθαίνει όταν ξανάρχεται η μέρα Άκου της Γης το τραγούδι που ανέβει προς εσένα Άκου την κραυγή ενός άνδρα που πονά Για τον οποίο ένα εκατομμύριο αστέρια δεν αξίζουν τα μάτια αυτής που την αγαπά με θανατερό έρωτα Φεγγάρι που σε κρύβουν τα σύννεφα εκεί ψηλά Πριν έρθει η μέρα Άκου του ανθρώπινου κτήνους την καρδιά που ωρύεται Είναι το μοιρολόι του Κουασιμόδο Που κλαίει την τρελή του απόγνωση Η φωνή του σε όρη και λαγκάδια Πετάει για να φτάσει μέχρι εσένα Φεγγάρι προστάτευε τον κόσμο αυτό τον παράξενο Που ενώνει τη φωνή του στη χορωδία των αγγέλων Φεγγάρι που φέγγεις εκεί ψηλά Για να φωτίσεις την πένα μου Κοίτα πως ένας άνδρας μπορεί να υποφέρει από έρωτα Είναι γραμμένο στις γραμμές του χεριού μου. 5
Χόρεψε Εσμεράλδα μου Όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει Θα βρουν κάτω από τη γη Τους δυο σκελετούς μας αγκαλιασμένους Για να πουν στον κόσμο Πόσο ο Κουασιμόδος αγαπούσε Την Εσμεράλδα την Ζενγκαρά Αυτός που ο Θεός είχε πλάσει τόσο άσχημο Για να τον βοηθήσει να κουβαλήσει το σταυρό του Για να τον βοηθήσει να κουβαλήσει το σταυρό του Φάτε το σώμα μου πιείτε το αίμα μου Γύπες του Μονφωκόν Ο θάνατος πέρα από το χρόνο Να ενώσει τα δυο ονόματα μας Αφήστε την ψυχή μου να πετάξει Αφήστε την αγάπη μου αναμειχθεί Με το φως του κόσμου Με το φως του κόσμου Χόρεψε Εσμεράλδα μου Τραγούδα Εσμεράλδα μου Χόρεψε λίγο ακόμη για μένα Σε ποθώ μέχρι θανάτου Χόρεψε Εσμεράλδα μου Τραγούδα Εσμεράλδα μου Άσε με να φύγω μαζί σου Το να πεθάνω για σένα είναι σαν να μη πεθαίνω Χόρεψε Εσμεράλδα μου Τραγούδα Εσμεράλδα μου Έλα ν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου Σε ποθώ μέχρι θανάτου Χόρεψε Εσμεράλδα μου Τραγούδα Εσμεράλδα μου Πέρα κι από το υπερπέραν Το να πεθάνω για σένα είναι σαν να μη πεθαίνω Να ζεις Η νύχτα είναι τόσο όμορφη Κι εγώ είμαι τόσο μόνη Δεν λαχταρώ το θάνατο Θέλω ακόμη να τραγουδήσω Να χορέψω και να γελάσω Δεν θέλω να πεθάνω Να πεθάνω προτού αγαπήσω 6
Ωραία Ωραία Είναι μια λέξη που θα λέγαμε πως φτιάχτηκε για κείνη Όταν χορεύει κι αποκαλύπτει το κορμί της Σαν ένα πουλί που ξεδιπλώνει τα φτερά του για να πετάξει Τότε νιώθω την κόλαση ν ανοίγεται κάτω από τα πόδια μου Άφησα τη ματιά μου κάτω από το τσιγγάνικο φουστάνι της Σε τι με ωφελεί να προσεύχομαι πλέον Παναγιά μου; Ποιος είναι εκείνος που θα της πετάξει την πρώτη πέτρα; Εκείνος δεν αξίζει να υπάρχει στη γη Εωσφόρε, άφησέ με έστω για μια φορά να μπλέξω τα δάχτυλά μου Μες στα μαλλιά της Εσμεράλδα Ωραία Είναι ο διάβολος που ενσαρκώθηκε σ εκείνη Για να αποστρέψει τα μάτια του από τον αιώνιο Θεό Που έβαλε μέσα μου αυτό το φιλήδονο πόθο Για να με εμποδίζει από το να κοιτάζω τον ουρανό Κουβαλά πάνω της το προπατορικό αμάρτημα Το να την ποθώ με κάνει εγκληματία Εκείνη που τη θεωρούσαμε πεταλούδα της νύχτας, κορίτσι του τίποτα Μοιάζει ξαφνικά να σηκώνει το σταυρό του ανθρώπινου γένους Θα πάω να κόψω το λουλούδι της αγάπης της Εσμεράλδα Άφησα τη ματιά μου κάτω από το τσιγγάνικο φουστάνι της Σε τι με ωφελεί πλέον να προσεύχομαι Παναγιά μου; Ποιος είναι εκείνος που θα της πετάξει την πρώτη πέτρα; Εκείνος δεν αξίζει να βρίσκεται στη γη Εωσφόρε, άφησέ με έστω για μια φορά να μπλέξω τα δάχτυλά μου Μες στα μαλλιά της Εσμεράλδα, Εσμεράλδα. Αχ Παναγιά μου, άφησέ με έστω για μια φορά Να σπρώξω την πόρτα του κήπου της Εσμεράλδα Ωραία Παρά τα μεγάλα μαύρα της μάτια που σας μαγεύουν Η δεσποσύνη θα μπορούσε να είναι ακόμη αγνή; Όταν οι κινήσεις της με κάνουν να βλέπω τον ουρανό με τ άστρα Κάτω από το μεσοφόρι της με τα χρώματα του ουράνιου τόξου Δουλτσινέα μου, αφήστε με να σας είμαι άπιστος Πριν σας οδηγήσω μέχρι την αγία τράπεζα Ποιος είναι ο άνδρας που θα απέστρεφε το βλέμμα του από εκείνη Χωρίς φόβο πως θα μεταμορφωθεί σε στήλη άλατος; Αχ Άνθος του κρίνου δεν είμαι άνθρωπος της πίστης 7
Συγχώρεσέ με Αν μπροστά σου Στέκομαι όρθιος Προστάτεψέ με Από την αθλιότητα, το κακό και τους τρελούς Που βασιλεύουν πάνω στη γη Άκουσέ με Άσε να πέσουν οι φραγμοί μεταξύ μας Που είμαστε όλοι αδέλφια Φρόντισε τις μέρες και τις νύχτες μου Προστάτεψέ με Φρόντισε τον έρωτά μου και τη ζωή μου 8
Αυτά τα διαμάντια Τα δεκατέσσερα μου χρόνια Είναι δικά σου Αυτό το διαμαντένιο περιδέραιο Είναι για μένα Οι λέξεις των όρκων σου Αν λες ψέματα Δεν θα τα πιστέψω Η καρδιά σου νέας κοπέλας Είναι δική μου Τα μάτια σου της τρυγόνας Είναι για μένα Τα αστέρια λάμπουν Μες στον ουρανό Λιγότερο από αυτά τα διαμάντια Εκείνος που η καρδιά μου αγαπά Είναι ωραίος ιππότης Που δεν ξέρει ο ίδιος Πόσο μπορώ να τον αγαπώ Αν δεν το ξέρω Το βλέπω μέσα στα μάτια σου Εκείνον που θα σε αγαπήσει Θα είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος Μην ψάχνεις πια την αγάπη Είναι εδώ Είναι εδώ για πάντα Το πιστεύω Πως η μέρα Που θα παντρευτούμε Θα είναι μια όμορφη μέρα Όλο το χρυσάφι που κοιμάται ακόμη Κάτω από το κρεβάτι της γης Μ αυτό θα καλύψω το κορμί σου Που θα μου το έχεις προσφέρει Όλες τις λέξεις της αγάπης Όλες τις λέξεις του πόθου Θα μου τις πεις Καλύτερα κι από τους τροβαδούρους Μην ψάχνεις άλλο την αγάπη Είναι εδώ Είναι εδώ για πάντα Το πιστεύω Θα είναι μια όμορφη μέρα Η μέρα που θα παντρευτούμε Μην ψάχνεις άλλο την αγάπη Είναι εδώ Είναι εδώ για πάντα Το πιστεύω Θα είναι μια όμορφη μέρα Η μέρα που θα παντρευτούμε Οι ξένοι έρχονται από παντού 9
Δίχως χαρτιά Είμαστε ξένοι Δίχως χαρτιά Άντρες και γυναίκες Δίχως κατοικία Ω! Παναγία των Παρισίων σου ζητάμε άσυλο! Άσυλο! Είμαστε πάνω από χίλιοι Στο κατώφλι της πόλης Και σε λίγο θα είμαστε δέκα χιλιάδες και έπειτα εκατό χιλιάδες Που θα σου ζητάμε άσυλο! Άσυλο! (ρεφρέν) Είμαστε ρακένδυτοι, Στο κατώφλι της πόλης Και η πόλη είναι στο νησί Που το λένε Ιλ-ντε-λα-Σιτέ Ο κόσμος θ αλλάξει Θα ανακατευθεί Και θα πάμε να παίξουμε στο νησί Είμαστε ξένοι Δίχως χαρτιά Άντρες και γυναίκες Δίχως κατοικία Δίχως χαρτιά Δίχως κατοικία Είμαστε ξένοι Δίχως χαρτιά Άντρες και γυναίκες Δίχως κατοικία Είμαστε ξένοι Δίχως χαρτιά 10
Η αυλή των Εδώ είμαστε όλοι αδέλφια Στις χαρές και στις λύπες Δεν θα βρείτε σε εμάς ούτε τον παράδεισο ούτε την κόλαση Είμαστε σαν τα σκουλήκια Σαν σκουλήκια στη σάπια κοιλιά της γης Ίδιο χρώμα έχουν το αίμα και το κρασί Στην Αυλή των, στην Αυλή των Οι πόρνες χορεύουνε με τους κλέφτες Στην Αυλή των, στην Αυλή των Τον ίδιο χορό χορεύουν ζητιάνοι και ληστές Στην Αυλή των, στην Αυλή των Μια και είμαστε όλοι άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού Στην Αυλή των, στην Αυλή των Από την ίδια ράτσα είμαστε των ανθρώπων του δρόμου τη ράτσα Ούτε θρησκεία ούτε έθνος σε μας Ούτε θρησκεία ούτε έθνος Τα κουρέλια μας για σημαία Το χρώμα του δέρματός μου και του δέρματός μου το χρώμα Το ίδιο τραγούδι τραγουδούν κακοποιοί και τσιγγάνοι Στην Αυλή των, στην Αυλή των Μια και είμαστε όλοι δραπέτες Στην Αυλή των, στην Αυλή των Από το ίδιο δισκοπότηρο πίνουνε κλέφτες και δολοφόνοι Στην Αυλή των, στην Αυλή των Μια και είμαστε κατάδικοι Στην Αυλή των, στην Αυλή των 11
Η εποχή των Καθεδρικών Είναι μια ιστορία που τοποθετείται Στο Παρίσι στο θείο έτος Χίλια τετρακόσια ογδόντα δύο Η όμορφη ιστορία αγάπης και πόθου Εμείς οι ανώνυμοι καλλιτέχνες Της γλυπτική ή της ομοιοκαταληξίας Θα προσπαθήσουμε να σας τη μεταφέρουμε Για τους αιώνες που θα έρθουν Ήρθε η εποχή των Καθεδρικών Ο κόσμος μπήκε Σε μια καινούργια χιλιετία Ο άνθρωπος θέλησε να ανέβει στα αστέρια Να γράψει την ιστορία του Στο γυαλί ή στην πέτρα Πέτρα την πέτρα, μέρα τη μέρα Από αιώνα σε αιώνα με αγάπη Είδε να υψώνονται οι πύργοι Που είχε οικοδομήσει με τα δικά του χέρια Οι ποιητές και οι τροβαδούροι Τραγούδησαν τραγούδια αγάπης Που υπόσχονταν στο ανθρώπινο γένος Ένα καλύτερο αύριο. Ήρθε η εποχή των Καθεδρικών Ο κόσμος μπήκε Σε μια καινούργια χιλιετία Ο άνθρωπος θέλησε να ανέβει στα αστέρια Να γράψει την ιστορία του Στο γυαλί ή στην πέτρα Ήρθε η εποχή των Καθεδρικών Ο κόσμος μπήκε σε μια καινούργια χιλιετία Ο άνθρωπος θέλησε να ανέβει στα αστέρια Να γράψει την ιστορία του, στο γυαλί ή στην πέτρα. Χάθηκε η εποχή των Καθεδρικών Το πλήθος των βαρβάρων Είναι στις πύλες της πόλης Αφήστε να μπουν αυτοί οι ειδωλολάτρες αυτοί οι βάνδαλοι Το τέλος αυτού του κόσμου Έχει προβλεφθεί για το έτος 2000 Έχει προβλεφθεί για το έτος 2000 12
Αυτός ο ωκεανός του πάθους Που ξεσπά στις φλέβες μου Που προκαλεί την παράνοιά μου Τη συντριβή μου, την κακοτυχία μου Σε αυτόν θα βυθιστώ Χωρίς να με συγκρατήσει κάποιο χέρι Αργά θα πνιγώ μέσα του Χωρίς καμία τύψη να με κυνηγήσει Και θα σε καταριέμαι Μέχρι το τέλος της ζωής μου Θα μπορούσα να το είχα προβλέψει Από την πρώτη κιόλας μέρα Από την πρώτη κιόλας νύχτα Αμαρτία μου εμμονή μου Παράλογη επιθυμία που με βασανίζεις Που με κάνεις να φαίνομαι γελοίος Που με κάνεις κομμάτια και με στοιχειώνεις Μικρή εμπόρισσα παραισθήσεων Ζω μονάχα με την προσμονή Να δω να σηκώνεται το μισοφόρι σου Να χορεύεις και να τραγουδάς Και θα σε καταριέμαι Μέχρι το τέλος της ζωής μου Θα μπορούσα να το είχα προβλέψει Από την πρώτη κιόλας μέρα Από την πρώτη κιόλας νύχτα 13