ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 7. Ένα Κορίτσι και το Βιολί του

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 7 1 Ένα Κορίτσι και το Βιολί του ΕΓΩ ΛΕΩ πως φταίει ο Βιβάλντι. Πιο συγκεκριμένα, το σιντί μου με τις Τέσσερις Εποχές, που τώρα είναι ακουμπισμένο ανάποδα πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο σώμα του φίλου μου, ο οποίος ροχαλίζει ελαφρά. Είχαμε καβγαδίσει νωρίτερα, όταν ο Ντάρεν επέστρεψε στο σπίτι στις τρεις τα ξημερώματα από επαγγελματικό ταξίδι και με βρήκε ξαπλωμένη γυμνή στο ξύλινο πάτωμα του καθιστικού του, με το κονσέρτο να παίζει όσο πιο δυνατά επέτρεπε το στερεοφωνικό του. Δηλαδή, πολύ δυνατά. Η πρέστο κίνηση στο τρίτο μέρος του «Καλοκαιριού», του Κονσέρτου Αρ. 2 σε Σολ Ελάσσονα, ήταν έτοιμη να ξεσπάσει δυναμικά, όταν ο Ντάρεν άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Δεν κατάλαβα ότι είχε επιστρέψει παρά μόνο όταν ένιωσα τη σόλα του παπουτσιού του πάνω στον ώμο μου, να με κουνάει πέρα δώθε. Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα να γέρνει από πάνω μου. Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι είχε ανάψει τα φώτα και ότι η μουσική είχε σταματήσει απότομα. «Τι σκατά κάνεις εδώ πέρα;» ρώτησε. «Ακούω μουσική», απάντησα με τσιριχτή φωνούλα. «Το κατάλαβα! Ακουγόσουν μέχρι κάτω στο δρόμο!» σχολίασε έξαλλος. Είχε επιστρέψει από το Λος Άντζελες και έδειχνε εντυπωσια-

8 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ κά φρέσκος για άνθρωπο που είχε μόλις πραγματοποιήσει μια πολύωρη πτήση. Εξακολουθούσε να φοράει το μισό τού επαγγελματικού του κοστουμιού, ένα κολλαριστό λευκό πουκάμισο, δερμάτινη ζώνη και σκούρο μπλε παντελόνι με πολύ λεπτή ρίγα, ενώ το ασορτί σακάκι ήταν κρεμασμένο στο ένα του χέρι. Έσφιγγε το χερούλι της βαλίτσας του δυνατά. Προφανώς, έξω έβρεχε, αν και εγώ δεν είχα ακούσει το παραμικρό, τόσο δυνατά που έπαιζε η μουσική. Η βαλίτσα του γυάλιζε μουσκεμένη από τη βροχή. Μικρές σταγόνες κυλούσαν από τα πλαϊνά και έσταζαν στο πάτωμα δίπλα στο μηρό μου. Τα μπατζάκια του παντελονιού του ήταν βρεγμένα στα σημεία που είχαν μείνει ακάλυπτα από την ομπρέλα του, κολλώντας πάνω στις γάμπες του. Έστρεψα το κεφάλι μου προς το παπούτσι του και βάλθηκα να παρατηρώ δύο πόντους μιας υγρής γάμπας. Μύριζε βαριά, ένας συνδυασμός ιδρώτα, βροχής, βερνικιού παπουτσιών και δέρματος. Μερικές στάλες έσταξαν από το παπούτσι του πάνω στο μπράτσο μου. Ο Βιβάλντι ανέκαθεν ασκούσε μια πολύ ιδιαίτερη επίδραση πάνω μου, και ούτε το προχωρημένο της ώρας ούτε η οργισμένη έκφραση στο πρόσωπο του Ντάρεν κατόρθωσαν στο ελάχιστο να διαλύσουν την αίσθηση της ζεστασιάς η οποία απλωνόταν με ταχύτητα στο σώμα μου, βάζοντας φωτιά στο αίμα που κυλούσε στις φλέβες μου. Έστριψα έτσι ώστε το παπούτσι του να εξακολουθεί να πιέζει ελαφρώς το δεξί μου μπράτσο και πέρασα το αριστερό μου χέρι μέσα από το μπατζάκι του παντελονιού του. Εκείνος τραβήχτηκε απότομα πίσω λες και τον είχα ζεματίσει, κουνώντας το κεφάλι του αποδοκιμαστικά. «Για όνομα του Θεού, Σάμερ...» Στερέωσε τη βαλίτσα του στον τοίχο, δίπλα στη θήκη με τα σιντί, έβγαλε τις Τέσσερις Εποχές από το στερεοφωνικό και ύστερα πήγε στο δωμάτιό του. Σκέφτηκα να σηκωθώ και να τον ακολουθήσω, όμως αποφάσισα να μην το κάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 9 να βγω από πάνω σε μια συζήτηση με τον Ντάρεν, όχι τη στιγμή που δε φορούσα τίποτα πάνω μου. Έλπιζα πως, αν παρέμενα ακίνητη στο πάτωμα, φροντίζοντας να κάνω τον εαυτό μου όσο τον δυνατόν λιγότερο ορατό κάτι που θα κατάφερνα πιο εύκολα αν το γυμνό μου σώμα ήταν ξαπλωμένο πάνω στο ξύλινο δάπεδο παρά αν στεκόμουν όρθια, η οργή του, αργά ή γρήγορα, θα καταλάγιαζε. Άκουσα τον ήχο της ντουλάπας που άνοιγε και το γνώριμο κροτάλισμα από τις ξύλινες κρεμάστρες καθώς τακτοποιούσε το σακάκι του. Στους έξι μήνες που ήμασταν μαζί δεν τον είχα δει ούτε μία φορά να πετάει το παλτό του σε κάποια καρέκλα ή στη ράχη του καναπέ, όπως θα έκανε ένας κανονικός άνθρωπος. Κρέμασε το σακάκι του στην ντουλάπα και ύστερα κάθισε για να βγάλει τα παπούτσια του. Στη συνέχεια αφαίρεσε τα μανικετόκουμπά του, ξεκούμπωσε το πουκάμισό του και το έβαλε, χωρίς καθυστέρηση, στο καλάθι με τα άπλυτα. Τέλος, τράβηξε τη ζώνη του και την κρέμασε στην ειδική υποδοχή της ντουλάπας, παρέα με μισή ντουζίνα ακόμα ζώνες σε διάφορους σοβαρούς τόνους του σκούρου μπλε, του μαύρου και του καφέ. Φορούσε επώνυμο εσώρουχο, από εκείνα που μου αρέσουν ιδιαίτερα στους άντρες, ένα μικροσκοπικό μποξεράκι από ελαστικό βαμβάκι με χοντρό λάστιχο. Με ενθουσίαζε ο τρόπος που αυτό αγκάλιαζε το σώμα του, γαργαλιστικά σφιχτά, αν και αποτελούσε μόνιμη πηγή απογοήτευσης για μένα το ότι φορούσε πάντα ρόμπα και δεν κυκλοφορούσε ποτέ στο διαμέρισμα μόνο με το εσώρουχό του. Η γύμνια ενοχλούσε τον Ντάρεν. Είχαμε γνωριστεί σε μια συναυλία το καλοκαίρι. Ήταν μια πολύ σημαντική βραδιά για μένα: Ένας από τους βιολονίστες είχε ειδοποιήσει τελευταία στιγμή πως ήταν άρρωστος, οπότε είχαν καλέσει εμένα για να παίξω με την ορχήστρα ένα κομμάτι του Άρβο Περτ το οποίο απεχθανόμουν. Το έβρισκα νευρικό και μονό-

10 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ τονο, όμως, προκειμένου να εξασφαλίσω μια θέση πάνω σε μια πραγματική σκηνή, έστω και μικρή, ήμουν διατεθειμένη να παίξω ακόμα και Τζάστιν Μπίμπερ και να βρω τρόπο να δείχνω σαν να το απολάμβανα. Ο Ντάρεν βρισκόταν στο ακροατήριο και είχε ενθουσιαστεί. Είχε ιδιαίτερη προτίμηση στις κοκκινομάλλες, ενώ αργότερα μου εξομολογήθηκε πως δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό μου από τη γωνία από όπου έβλεπε τη σκηνή, όμως είχε εξαιρετική θέα της κορυφής του κεφαλιού μου. Πρόσθεσε πως τα μαλλιά μου έλαμπαν κάτω από τους προβολείς της σκηνής λες και είχαν πάρει φωτιά. Αγόρασε σαμπάνια και αξιοποίησε τις γνωριμίες του με τους διοργανωτές της συναυλίας προκειμένου να με συναντήσει στα παρασκήνια. Δε μου αρέσει η σαμπάνια, όμως, όπως και να είχε, την ήπια, επειδή ήταν ψηλός, γοητευτικός και ό,τι πλησιέστερο είχα ποτέ μου σε φανατικό θαυμαστή. Τον ρώτησα τι θα είχε κάνει έτσι και ήμουν φαφούτα ή αν κάποιο άλλο σημείο του σώματός μου δεν ήταν του γούστου του, και εκείνος απάντησε πως θα είχε δοκιμάσει την τύχη του με την τυμπανίστρια, η οποία μπορεί να μην ήταν κοκκινομάλλα, ήταν όμως αρκετά γοητευτική. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν ανάσκελα, μεθυσμένη, στο δωμάτιό του στο Ίλινγκ, προσπαθώντας να καταλάβω πώς είχα καταλήξει στο κρεβάτι με έναν τύπο ο οποίος είχε διακόψει το μπαλαμούτιασμά μας προκειμένου να κρεμάσει το σακάκι του και να αφήσει προσεκτικά στην άκρη τα παπούτσια του προτού με καβαλήσει. Πάντως, είχε μεγάλο πούτσο και ωραίο διαμέρισμα. Έτσι, παρότι στην πορεία αποδείχτηκε ότι σιχαινόταν τη μουσική που εγώ αγαπούσα, περάσαμε τα περισσότερα από τα Σαββατοκύριακα των επόμενων μηνών μαζί. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, ελάχιστος από όλον εκείνο το χρόνο ξοδεύτηκε στο κρεβάτι, ενώ, αντίθετα, χαραμίσαμε πολλή ώρα πηγαίνοντας σε διάφορες εκθέσεις ψαγμένης τέχνης που εμένα δε μου άρεσαν και ήμουν πεπεισμένη πως ούτε ο Ντάρεν καταλάβαινε.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 11 Οι άντρες που με έβλεπαν να παίζω σε κλασικούς συναυλιακούς χώρους αντί για παμπ ή σταθμούς του μετρό είχαν την τάση να κάνουν το ίδιο λάθος που είχε διαπράξει και ο Ντάρεν, πιστεύοντας ότι θα διέθετα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται συνήθως σε μια κλασική βιολονίστρια: ότι θα ήμουν καλότροπη, καθωσπρέπει, εκλεπτυσμένη, μορφωμένη, μια πραγματική κυρία γεμάτη χάρη, με μια γκαρνταρόμπα αποτελούμενη από λιτά και κομψά φορέματα τα οποία θα φορούσα στη σκηνή, τίποτα χυδαίο που να αφήνει να φανεί υπερβολικά πολλή σάρκα. Τα παπούτσια μου θα ήταν χαμηλοτάκουνα και δε θα είχα συναίσθηση των πόθων που θα ξυπνούσαν στη θέα των λεπτών μου αστραγάλων. Στην πραγματικότητα, διέθετα μόνο ένα κλασικό μακρύ μαύρο φόρεμα για κονσέρτα, το οποίο είχα αγοράσει για δέκα λίρες από ένα συνοικιακό μαγαζί και το είχα δώσει σε ράφτη να μου το μεταποιήσει. Ήταν βελούδινο, με ψηλό λαιμό και χαμηλή πλάτη, όμως το είχα πάει στο καθαριστήριο τη βραδιά που είχα γνωρίσει τον Ντάρεν, οπότε είχα αγοράσει προσωρινά ένα μίνι φόρεμα από το Selfridges με την πιστωτική μου, φροντίζοντας να κρύψω τις ετικέτες στο εσώρουχό μου. Ευτυχώς, ο Ντάρεν αποδείχτηκε προσεκτικός εραστής. Δεν άφησε τον παραμικρό λεκέ, είτε πάνω μου είτε στο φόρεμα, οπότε μπόρεσα να το επιστρέψω την επόμενη μέρα. Είχα δικό μου σπίτι, εκεί περνούσα τις βραδιές μου όλη την εβδομάδα, σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων στο Γουάιτσαπελ. Για την ακρίβεια, ήταν γκαρσονιέρα, περισσότερο με ένα δωμάτιο έμοιαζε παρά με διαμέρισμα, επιπλωμένο με ένα σχετικά μεγάλο μονό κρεβάτι, έναν καλόγερο, μια ντουλάπα, ένα μικρό νιπτήρα, ψυγείο και κουζινάκι. Το μπάνιο βρισκόταν στο βάθος του διαδρόμου και το μοιραζόμουν με άλλα τέσσερα άτομα, τα οποία συναντούσα τυχαία καμιά φορά, αλλά, γενικά, δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε. Παρότι η περιοχή δεν ήταν σπουδαία και το κτίριο ήταν ένα ερείπιο, δε θα μπορούσα να καλύπτω το νοίκι αν δεν είχα κλείσει συμφωνία με το σπιτονοικοκύρη, τον οποίο είχα γνωρίσει σε κάποιο μπαρ ένα βράδυ ύστερα από μια νυχτερινή επίσκεψη στο

12 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ Βρετανικό Μουσείο. Ποτέ δε μου εξήγησε ακριβώς για ποιο λόγο ήταν πρόθυμος να υπενοικιάσει το δωμάτιο για λιγότερα χρήματα από όσα πλήρωνε ο ίδιος, όμως εγώ υπέθετα πως κάτω από τις σανίδες του πατώματος υπήρχε είτε κάποιο πτώμα είτε ποσότητες λευκής σκόνης. Συχνά ξαγρυπνούσα τη νύχτα περιμένοντας να ακούσω το ποδοβολητό των αστυνομικών στο διάδρομο. Ο Ντάρεν δεν είχε περάσει ούτε μία φορά από το διαμέρισμά μου, εν μέρει επειδή είχα την αίσθηση πως δε θα μπορούσε να πατήσει το πόδι του στο χώρο χωρίς να βάλει να απολυμάνουν ολόκληρο το κτίριο, εν μέρει επειδή μου άρεσε να διατηρώ ένα κομμάτι της ζωής μου αποκλειστικά δικό μου. Υποθέτω ότι κατά βάθος ήξερα πως η σχέση μας ήταν απίθανο να αντέξει στο χρόνο και δεν ήθελα να χρειαστεί να αντιμετωπίσω έναν πληγωμένο εραστή ο οποίος θα πετούσε πέτρες στο παράθυρό μου τη νύχτα. Εκείνος είχε προτείνει πολλές φορές να πάω να μείνω μαζί του, κάτι που θα μου επέτρεπε να εξοικονομήσω τα χρήματα που διέθετα για το ενοίκιο, τα οποία θα μπορούσα να διαθέσω για την αγορά ενός καλύτερου βιολιού ή για την παρακολούθηση επιπλέον μαθημάτων, όμως εγώ επέμενα να αρνούμαι. Σιχαίνομαι τη συγκατοίκηση με άλλους ανθρώπους, ειδικά αν αυτοί είναι εραστές μου, ενώ θα προτιμούσα να βγάζω χρήματα κάνοντας πιάτσα σε κάποια γωνιά του πεζοδρομίου παρά να με συντηρεί ο φίλος μου. Άκουσα τον υπόκωφο κοφτό ήχο που έκανε κλείνοντας η θήκη για τα μανικετόκουμπά του, έκλεισα τα μάτια μου και κουλουριάστηκα, σε μια προσπάθεια να γίνω αόρατη. Εκείνος μπήκε στο καθιστικό και με προσπέρασε, συνεχίζοντας προς την κουζίνα. Λίγο μετά ακούστηκε το νερό να τρέχει, το σιγανό σφύριγμα του γκαζιού που άναβε και, μερικά λεπτά αργότερα, το κόχλασμα του βραστήρα. Είχε έναν από εκείνους τους μοντέρνους παλιομοδίτικους βραστήρες, οι οποίοι πρέπει να παραμείνουν στο μάτι μέχρι να αρχίσουν να σφυρίζουν. Δεν μπορού-

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 13 σα να καταλάβω γιατί δεν πήγαινε να αγοράσει έναν ηλεκτρικό, εκείνος όμως υποστήριζε πως το νερό έχει ανώτερη γεύση όταν βράζει στο γκάζι και ότι ένα σωστό φλιτζάνι τσάι πρέπει να φτιάχνεται με σωστά βρασμένο νερό. Εγώ, πάλι, δεν πίνω τσάι. Ακόμα και η μυρωδιά του με αηδιάζει. Πίνω καφέ, όμως ο Ντάρεν αρνιόταν να μου φτιάχνει καφέ μετά τις εφτά το βράδυ, γιατί με κρατούσε ξάγρυπνη, και, όπως έλεγε, έτσι όπως γυρόφερνα μες στη νύχτα, τον κρατούσα ξάγρυπνο κι εκείνον. Χαλάρωσα στο πάτωμα και φαντάστηκα ότι βρισκόμουν κάπου αλλού, επιβραδύνοντας το ρυθμό της αναπνοής μου σε μια συνειδητή προσπάθεια να μείνω εντελώς ακίνητη, σαν πτώμα. «Ειλικρινά, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου όταν συμπεριφέρεσαι έτσι, Σάμερ». Η φωνή του ακούστηκε από το εσωτερικό της κουζίνας, ασώματη. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία του, ο πλούσιος τόνος τής καθωσπρέπει προφοράς του, άλλοτε απαλός και θερμός, άλλοτε ψυχρός και σκληρός. Ένιωσα ένα κύμα θερμότητας ανάμεσα στους μηρούς μου, οπότε έσφιξα τα πόδια μου όσο πιο δυνατά μπορούσα, φέρνοντας στο μυαλό μου εκείνη τη μέρα που ο Ντάρεν είχε απλώσει από κάτω μας πετσέτα τη μία και μοναδική φορά που είχαμε κάνει σεξ στο πάτωμα του καθιστικού. Σιχαινόταν την ακαταστασία. «Πώς έτσι, δηλαδή;» απάντησα χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου. «Να, όπως τώρα! Είσαι ξαπλωμένη γυμνή στο πάτωμα, σαν καμιά παρανοϊκή! Σήκω και ρίξε κάτι πάνω σου, γαμώτο!» Κατέβασε τις τελευταίες γουλιές από το τσάι του, κι έτσι όπως άκουγα τις μετρημένες ρουφηξιές του, φαντάστηκα πώς θα ήταν αν τον έβαζα να γονατίσει με το κεφάλι του σκυμμένο ανάμεσα στα πόδια μου. Η σκέψη με έκανε να κοκκινίσω. Ο Ντάρεν συνήθως δε μου έκανε στοματικό, εκτός κι αν είχα μόλις βγει από το ντους, όμως ακόμα και τότε το γλείψιμό του ήταν διστακτικό, ενώ τη γλώσσα του αντικαθιστούσε το δάχτυλό του στην πρώτη ευκαιρία. Προτιμούσε να χρησιμοποιεί μονάχα ένα δάχτυ-

14 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ λο και δεν είχε ανταποκριθεί θετικά όταν είχα κατεβάσει το χέρι μου και είχα προσπαθήσει να κατευθύνω άλλα δύο μέσα μου. «Για όνομα, Σάμερ!» είχε πει. «Θα το έχεις καταντήσει χωνί μέχρι να κλείσεις τα τριάντα, έτσι και τα συνεχίσεις αυτά». Είχε πάει στην κουζίνα και είχε πλύνει τα χέρια του με απορρυπαντικό πιάτων, προτού επιστρέψει στο κρεβάτι και ξαπλώσει με την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος μου. Τον είχε πάρει σχεδόν αμέσως ο ύπνος, ενώ εγώ είχα μείνει ξάγρυπνη, κοιτάζοντας αμήχανα το ταβάνι. Κρίνοντας από τους έντονους ήχους που είχα ακούσει, πρέπει να είχε πλυθεί μέχρι τους αγκώνες, σαν κτηνίατρος που ετοιμάζεται να ξεγεννήσει μοσχάρι ή σαν ιερέας που πρόκειται να τελέσει θυσία. Από τότε δεν είχα επιχειρήσει να του προτείνω να δοκιμάσει με περισσότερα από ένα δάχτυλα. Ο Ντάρεν ακούμπησε το φλιτζάνι του στο νεροχύτη και επέστρεψε στο υπνοδωμάτιο περνώντας από μπροστά μου. Εγώ περίμενα να περάσει λίγη ώρα προτού σηκωθώ, νιώθοντας άσχημα καθώς σκεφτόμουν πόσο χυδαία θα φάνταζα στα μάτια του αν με έβλεπε να σηκώνομαι γυμνή από το πάτωμα, αν και πλέον είχα βγει τελείως από την έκσταση που μου προκαλούσε ο Βιβάλντι, οπότε τα άκρα μου είχαν αρχίσει να πονάνε και να κρυώνουν. «Άντε, έλα στο κρεβάτι, όταν θα είσαι έτοιμη», φώναξε προς τη μεριά μου. Τον άκουσα να γδύνεται και να ξαπλώνει στο κρεβάτι, φόρεσα το εσώρουχό μου και περίμενα να βαρύνει η αναπνοή του, προτού τρυπώσω κάτω από τα σεντόνια δίπλα του. Ήμουν τεσσάρων ετών την πρώτη φορά που άκουσα τις Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι. Η μητέρα και τα αδέρφια μου έλειπαν για το Σαββατοκύριακο, είχαν πάει επίσκεψη στη γιαγιά μου. Εγώ είχα αρνηθεί να φύγω χωρίς τον πατέρα μου, ο οποίος δεν μπορούσε να πάει γιατί δούλευε. Είχα γραπωθεί από πάνω του κλαίγο-

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΙΤΡΙΝΟ 15 ντας σπαραχτικά, ενώ οι γονείς μου πάλευαν να με βάλουν στο αμάξι, ώσπου τελικά υποχώρησαν και με άφησαν να μείνω. Ο πατέρας μου δέχτηκε να κάνω κοπάνα από τον παιδικό σταθμό και με πήρε μαζί του στη δουλειά. Πέρασα τρεις υπέροχες μέρες σχεδόν απόλυτης ελευθερίας, αλωνίζοντας στο μαγαζί του, σκαρφαλώνοντας πάνω σε στοίβες από λάστιχα, μυρίζοντας το καουτσούκ, ενώ τον παρακολουθούσα να σηκώνει τα αμάξια άλλων ανθρώπων και να γλιστράει από κάτω τους, έτσι ώστε το μόνο που έβλεπα ήταν η μέση και τα πόδια του. Εγώ φρόντιζα να είμαι πάντα κάπου εκεί κοντά, τρέμοντας από το φόβο πως μια μέρα ο γρύλος θα υποχωρούσε, το αμάξι θα έσκαγε με φόρα κάτω και θα τον έκοβε στα δύο. Δεν ξέρω αν ήταν από περηφάνια ή από ανοησία, όμως ακόμα και σ εκείνη την ηλικία πίστευα πως θα μπορούσα να τον σώσω, πως, με την κατάλληλη δόση αδρεναλίνης, θα κατάφερνα να κρατήσω ψηλά ένα ολόκληρο αυτοκίνητο για εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα χρειαζόταν προκειμένου να συρθεί έξω για να γλιτώσει. Αφού τέλειωνε τη δουλειά του, μπαίναμε στο φορτηγάκι του και γυρίζαμε στο σπίτι παίρνοντας τον πιο μακρινό δρόμο, κάνοντας στάση για να αγοράσουμε παγωτό χωνάκι, παρότι κανονικά δεν επιτρεπόταν να τρώω γλυκό πριν από το φαγητό. Ο πατέρας μου πάντοτε παράγγελνε παγωτό ρούμι με σταφίδες, ενώ εγώ ζητούσα διαφορετική γεύση ή και δύο διαφορετικές γεύσεις κάθε φορά. Μια νύχτα που δε με έπαιρνε ο ύπνος είχα κατέβει στο καθιστικό, όπου τον είχα βρει ξαπλωμένο ανάσκελα μες στο σκοτάδι. Έμοιαζε να κοιμάται, αν και δεν τον άκουγα να ανασαίνει βαριά. Είχε φέρει το πικάπ του από το γκαράζ μπορούσα να ακούσω το απαλό γρατσούνισμα της βελόνας σε κάθε στροφή του δίσκου. «Γεια σου, μωρό μου», είπε. «Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησα. «Ακούω μουσική», απάντησε, σαν να ήταν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο.

16 ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ Πήγα και ξάπλωσα δίπλα του, έτσι ώστε να νιώθω τη θέρμη του σώματός του και να οσφραίνομαι το αμυδρό άρωμα του καινούριου λάστιχου ανάμεικτο με τη μυρωδιά του επαγγελματικού καθαριστικού χεριών. Έκλεισα τα μάτια μου και έμεινα ακίνητη, ώσπου σύντομα το πάτωμα εξαφανίστηκε και το μόνο πράγμα που υπήρχε στον κόσμο ήμουν εγώ αιωρούμενη στο σκοτάδι και ο ήχος των Τεσσάρων Εποχών του Βιβάλντι στο πικάπ. Από εκείνη τη νύχτα ζητούσα από τον πατέρα μου να παίζει το δίσκο ξανά και ξανά, ίσως επειδή πίστευα ότι μου είχαν δώσει το όνομά μου εμπνευσμένοι από αυτό το έργο, θεωρία την οποία οι γονείς μου ουδέποτε επιβεβαίωσαν. Ο αρχικός μου ενθουσιασμός ήταν τέτοιος, ώστε εκείνη τη χρονιά ο πατέρας μου μου αγόρασε για τα γενέθλιά μου ένα βιολί και κανόνισε να κάνω μαθήματα. Εγώ ανέκαθεν ήμουν ένα μάλλον ανυπόμονο παιδί, απείθαρχο, από το είδος των ανθρώπων που δε δείχνουν να έχουν την υπομονή και τη διάθεση να στρωθούν να δουλέψουν και να κοπιάσουν για να μάθουν μουσική. Παρ όλα αυτά, λαχταρούσα, περισσότερο από καθετί στον κόσμο, να παίξω κάτι που θα με έκανε να πετάξω ψηλά, όπως εκείνη τη νύχτα που είχα ακούσει για πρώτη φορά Βιβάλντι. Έτσι, από τη στιγμή που πήρα στα χεράκια μου το δοξάρι και το βιολί φρόντιζα να εξασκούμαι σε κάθε ευκαιρία. Η μητέρα μου, ανησυχώντας πως είχε αρχίσει να μου γίνεται εμμονή, επιχείρησε να μου πάρει το βιολί για ένα διάστημα, ώστε να ασχοληθώ περισσότερο με τα υπόλοιπα μαθήματά μου, ίσως να αποκτήσω και μερικούς φίλους, όμως εγώ αρνήθηκα κατηγορηματικά να παραδώσω το όργανό μου. Όταν κρατούσα το δοξάρι στο χέρι μου, ένιωθα λες και θα μπορούσα να πετάξω από στιγμή σε στιγμή. Χωρίς αυτό ήμουν ένα τίποτα, ένας κοινός άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, κολλημένη στο έδαφος, βαριά σαν πέτρα. Προόδευσα γρήγορα στα μαθήματά μου και στα εννέα μου χρόνια έπαιζα πολύ καλύτερα απ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ η κατάπληκτη δασκάλα της μουσικής στο σχολείο μου.