ΛΑΤΙΝΙΚΑ Β τάξη Ενιαίου Λυκείου

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Β τάξη Ενιαίου Λυκείου ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Ι-ΧΧ Επιµέλεια: Αλέξανδρος Γ. Αλεξανδρίδης Φιλόλογος 1

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Β τάξη Ενιαίου Λυκείου ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ 1-20 ΚΕΙΜΕΝΟ 1: Ο ποιητής Οβίδιος είναι εξόριστος στην Ποντική γη. Γράφει συχνά επιστολές στη Ρώµη. Οι επιστολές είναι γεµάτες παράπονα. Επιθυµεί τη Ρώµη και θρηνεί την κακή τύχη. ιηγείται για τους βάρβαρους κατοίκους και για την παγωµένη γη. Οι έγνοιες και οι δυστυχίες βασανίζουν τον ποιητή. Μάχεται ενάντια στην αδικία µε τις επιστολές. Η Μούσα είναι η µοναδική φίλη του ποιητή. ΚΕΙΜΕΝΟ 2: Ο Αινείας είναι γιος του Αγχίση. Η Τροία είναι πατρίδα του Αινεία. Οι Έλληνες πολιορκούν την Τροία και (την) κυριεύουν µε δόλο. Ο Αινείας µε τον Αγχίση, µε το γιο (του) και µε τους συντρόφους (του) πλέει προς την Ιταλία. Αλλά οι άνεµοι ταράζουν τη θάλασσα και παρασύρουν τον Αινεία στην Αφρική. Εκεί η βασίλισσα ιδώ θεµελιώνει νέα πατρίδα. Ο Αινείας διηγείται από την αρχή τα τεχνάσµατα των Ελλήνων στη Βασίλισσα. Η βασίλισσα ερωτεύεται τον Αινεία και ο Αινείας τη βασίλισσα. Τελικά ο Αινείας πλέει προς την Ιταλία και η βασίλισσα πεθαίνει. ΚΕΙΜΕΝΟ 3: Ο Κηφέας και η Κασσιόπη έχουν κόρη την Ανδροµέδα. Η Κασσιόπη περήφανη για την οµορφιά της, συγκρίνει τον εαυτό της µε τις Νηρηίδες. Ο Ποσειδώνας οργισµένος στέλνει στην ακτή της Αιθιοπίας θαλάσσιο κήτος, το οποίο αφανίζει τους κατοίκους. Το µαντείο απαντά στους κατοίκους: «βασιλικό σφάγιο αρέσει στο θεό!» Τότε ο Κηφέας δένει την Ανδροµέδα πάνω σε βράχο. Το κήτος κινείται προς την Ανδροµέδα. Ξαφνικά καταφθάνει πετώντας ο Περσέας µε τα φτερωτά υποδήµατα. Βλέπει την κοπέλα και θαµπώνεται από την οµορφιά της κοπέλας. Ο Περσέας σκοτώνει το κήτος µε το δόρυ και ελευθερώνει την Ανδροµέδα. Ο Κηφέας, η Κασσιόπη και οι κάτοικοι της Αιθιοπίας χαίρονται πάρα πολύ. ΚΕΙΜΕΝΟ 4: Στους αρχαίους Ρωµαίους υπήρχε πάρα πολύ µεγάλη οµόνοια, αλλά ελάχιστη πλεονεξία. Οι Ρωµαίοι (ήταν) γενναιόδωροι στη λατρεία των θεών, αλλά ήταν οικονόµοι στην ιδιωτική ζωή. Συναγωνίζονταν µεταξύ τους στη δικαιοσύνη και φρόντιζαν την πατρίδα. Στον πόλεµο αποµάκρυναν τους κινδύνους µε την τόλµη και αποκτούσαν συµµαχίες µε τις ευεργεσίες. Οι εκλεγµένοι (ενν. οι Συγκλητικοί) φρόντιζαν για την πατρίδα. Το σώµα ήταν σ αυτούς αδύναµο από τα χρόνια, αλλά το πνεύµα δυνατό από τη σοφία. ΚΕΙΜΕΝΟ 5: Ο Σίλιος Ιταλικός, ο επικός ποιητής, ήταν άνδρας δοξασµένος. Τα δεκαεπτά βιβλία του για το δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεµο είναι όµορφα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του παρέµεινε στην Καµπανία. Στα µέρη εκείνα είχε στην κατοχή του πολλά αγροκτήµατα. Ο Σίλιος είχε ευαίσθητη ψυχή. Επιδίωκε (να φτάσει) τη δόξα του Βιργιλίου και περιέβαλλε µε αγάπη το πνεύµα του. Τον τιµούσε, όπως το παιδί (τιµά) το δάσκαλο. Το µνηµείο του, το οποίο βρισκόταν στη Νεάπολη, το θεωρούσε (κάτι) σα ναό. ΚΕΙΜΕΝΟ 6: Σ αυτήν την πολιτεία, την οποία στεριώνουν οι νόµοι, οι καλοί άνδρες τηρούν πρόθυµα τους νόµους. Γιατί ο νόµος είναι το θεµέλιο της ελευθερίας, η πηγή της δικαιοσύνης. Ο νους και η ψυχή και η σκέψη και η κρίση της πολιτείας βρίσκεται στους νόµους. Όπως τα σώµατά µας (δεν υπάρχουν) χωρίς το πνεύµα, έτσι η πολιτεία δε στέκεται χωρίς το νόµο. Οι 2

αρχές είναι θεράποντες των νόµων, οι δικαστές (είναι) ερµηνευτές των νόµων, και τέλος όλοι (εµείς) είµαστε υπηρέτες των νόµων: γιατί έτσι µπορούµε να είµαστε ελεύθεροι. ΚΕΙΜΕΝΟ 7: Ο Καίσαρας εξαιτίας της έλλειψης δηµητριακών εγκαθιστά τις λεγεώνες σε πολλά χειµερινά στρατόπεδα. ιατάζει τέσσερις από αυτές να ξεχειµωνιάσουν στη χώρα των Νερβίων και τρεις διατάζει να παραµείνουν στη χώρα των Βέλγων. ιατάζει να µεταφέρουν όλοι οι διοικητές (των λεγεώνων) σιτάρι στα στρατόπεδα. Συµβουλεύει τους στρατιώτες µε αυτά τα λόγια: «Πληροφορούµαι ότι οι εχθροί πλησιάζουν. Οι ανιχνευτές µας αναγγέλλουν ότι αυτοί βρίσκονται κοντά. Πρέπει να φυλάγεστε από την ορµή των εχθρών. Γιατί οι εχθροί συνηθίζουν να (εξ)ορµούν από τους λόφους και µπορούν να διαπράξουν σφαγή ( να κατασφάξουν) των στρατιωτών. ΚΕΙΜΕΝΟ 8: Ο Γάιος Πλίνιος στέλνει χαιρετισµό (την ευχή του) στο δικό του (δηλ. στο φίλο του) Κορνήλιο Τάκιτο. Θα γελάσεις. Εγώ έπιασα τρία φοβερά αγριογούρουνα. «Ο ίδιος;» Θα ρωτήσεις. Ο ίδιος. Καθόµουνα δίπλα στα δίχτυα. Πλάι µου δεν ήταν η κυνηγετική λόγχη, αλλά η γραφίδα και οι πλάκες. Σκεφτόµουνα κάτι και κρατούσα σηµειώσεις. Παρ όλο (αν και) (είχα) τα δίχτυα άδεια, είχα όµως τις πλάκες γεµάτες. Τα δάση και η ερηµιά είναι δυνατά ερεθίσµατα της σκέψης. Όταν θα πας στο κυνήγι, θα µπορέσεις κι εσύ να φέρεις (εκεί) τις πλάκες: (τότε) δε θα δεις την Άρτεµη να περιπλανιέται στα βουνά, αλλά την Αθηνά. Γεια σου! ΚΕΙΜΕΝΟ 9: Ο Ταρκύνιος ο Υπερήφανος, ο έβδοµος και τελευταίος από τους βασιλιάδες, χάνει την εξουσία µ αυτόν τον τρόπο. Ο γιος του, Σέξτος Ταρκύνιος προσβάλλει την «τιµή» της Λουκρητίας της συζύγου του Κολλατίνου. Ο σύζυγός (της) και ο πατέρας (της) και ο Ιούνιος Βρούτος βρίσκουν αυτήν περίλυπη. Η γυναίκα αποκαλύπτει µε δάκρυα την προσβολή σ εκείνους και σκοτώνει τον εαυτό της (αυτοκτονεί) µε µαχαίρι. Ο Βρούτος βγάζει το µαχαίρι από την πληγή µε µεγάλο πόνο και ετοιµάζεται να τιµωρήσει το έγκληµα. Ξεσηκώνει το λαό και αφαιρεί την εξουσία από τον Ταρκύνιο. Ελεύθερος πια ο ρωµαϊκός λαός αποφασίζει να εκλέξει δύο υπάτους, τον Ιούνιο Βρούτο και τον Ταρκύνιο Κολλατίνο. ΚΕΙΜΕΝΟ 10: Ο Αινείας θα κάνει φοβερό πόλεµο στην Ιταλία. Θα συντρίψει άγριους λαούς, θα επιβάλει σ αυτούς θεσµούς και θα κτίσει τείχη. Εσύ θα αποθεώσεις τον Αινεία. Αργότερα ο Ίουλος, ο γιος του Αινεία, θα µεταφέρει το βασίλειο από το Λαβίνιο και θα οχυρώσει την Άλβα Λόγγα. Μετά από τριακόσια χρόνια η Ιλία θα γεννήσει δύο γιους, το Ρωµύλο και το Ρώµο, τους οποίους θα θρέψει µια λύκαινα. Ο Ρωµύλος θα κτίσει τα τείχη του Άρη και θα ονοµάσει τους Ρωµαίους από το όνοµά του. Θα υπάρχει στους Ρωµαίους εξουσία χωρίς τέλος. Ο Καίσαρας Αύγουστος, απόγονος του Ίουλου, θα κλείσει τις πόρτες του πολέµου και θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του Κρόνου. Αυτόν εσύ, όπως τον Αινεία, θα τον (υπο)δεχτείς στον ουρανό. ΚΕΙΜΕΝΟ 11: Ο Αννίβας, στρατηγός Καρχηδόνιος, σε ηλικία είκοσι έξι ετών νίκησε µε πόλεµο όλα τα έθνη της Ισπανίας και κυρίευσε µε τη βία το Σάγουντο. Έπειτα πέρασε µε ελέφαντες τις Άλπεις, οι οποίες χωρίζουν την Ιταλία από τη Γαλατία. Μόλις βρέθηκε στην Ιταλία, κατατρόπωσε και κατέστρεψε τις στρατιωτικές δυνάµεις των Ρωµαίων κοντά στον (ποταµό) Τίκινο, τον (ποταµό) Τρεβία, τη (λίµνη) Τρασιµένη και τις Κάννες. Ο ρωµαϊκός λαός πληροφορήθηκε έντροµος την καταστροφή στις Κάννες. Ο Αννίβας απελευθέρωσε τον εαυτό του (δηλ. ξέφυγε) από την ενέδρα του Φάβιου Μάξιµου στο Φαλερνό αγρό. Αφού συµπλήρωσε δεκατέσσερα χρόνια στην Ιταλία, οι Καρχηδόνιοι ανακάλεσαν αυτόν στην Αφρική. Εκεί ο Αννίβας µάταια επιθύµησε να τελειώσει τον πόλεµο µε τους Ρωµαίους (µε συνθήκη). Τελικά αγωνίστηκε µε τον Πόπλιο Σκιπίωνα κοντά στη Ζάµα, αλλά οι Ρωµαίοι κέρδισαν τη νίκη. 3

ΚΕΙΜΕΝΟ 12: Στο Λεύκιο Αιµίλιο Παύλο ύπατο για δεύτερη φορά έλαχε να διεξάγει πόλεµο µε το βασιλιά Περσέα. Μόλις επέστρεψε στο σπίτι το βραδάκι, η κορούλα του η Τερτία, η οποία ήταν τότε πάρα πολύ µικρούλα, έτρεξε στην αγκαλιά του πατέρα (της). Ο πατέρας έδωσε στην κόρη (ένα) φιλί, αλλά πρόσεξε ότι αυτή ήταν λιγάκι θλιµµένη. «Τι συµβαίνει» είπε «Τερτία µου; Γιατί είσαι λυπηµένη; Τι σου συνέβη;» «Πατέρα µου» απάντησε εκείνη «πέθανε ο Πέρσης». Και πράγµατι είχε πεθάνει σκυλάκι µ αυτό το όνοµα, το οποίο η κοπέλα αγαπούσε πολύ. Τότε ο πατέρας είπε στην Τερτία: «δέχοµαι τον οιωνό». Έτσι από τυχαίο λόγο προγεύτηκε στην ψυχή (ή µε την ψυχή) την ελπίδα περίλαµπρου θριάµβου. ΚΕΙΜΕΝΟ 13: Ο Σουλπίκιος Γάλλος ήταν ύπαρχος του Λεύκιου Αιµίλιου Παύλου, ο οποίος διεξήγε πόλεµο εναντίον του βασιλιά Περσέα. (Μια) ξάστερη νύχτα ξαφνικά το φεγγάρι είχε πάθει έκλειψη. Εξαιτίας του ξαφνικού (παράξενου και φοβερού) θεάµατος τρόµος είχε καταλάβει τις ψυχές των στρατιωτών και ο στρατός είχε χάσει το ηθικό (του). Τότε ο Σουλπίκιος Γάλλος πραγµατεύτηκε τη φύση του ουρανού και τη στάση και τις κινήσεις των άστρων και της σελήνης και µ αυτόν τον τρόπο έστειλε το στρατό στη µάχη µε αναπτερωµένο ηθικό. Έτσι τα ελευθέρια µαθήµατα του Γάλλου άνοιξαν το δρόµο για τη λαµπρή εκείνη νίκη του (Αιµίλιου) Παύλου. Επειδή εκείνος είχε νικήσει το φόβο του ρωµαϊκού στρατού, ο στρατηγός µπόρεσε να νικήσει τους εχθρούς. ΚΕΙΜΕΝΟ 14: Μετά τον πόλεµο (τη ναυµαχία) του Ακτίου ο Κάσσιος από την Πάρµα, ο οποίος είχε υπηρετήσει στο στρατό του Μάρκου Αντωνίου, κατέφυγε στην Αθήνα. Εκεί µόλις είχε παραδώσει την ταραγµένη ψυχή του στον ύπνο, όταν του εµφανίστηκε ξαφνικά φρικτή µορφή. Νόµισε ότι ερχόταν προς το µέρος του άνθρωπος µε πελώριο ανάστηµα και βρώµικο πρόσωπο, όµοιος µε είδωλο νεκρού. Μόλις αντίκρισε αυτόν ο Κάσσιος, τον έπιασε φόβος και θέλησε να πληροφορηθεί το όνοµά του. Εκείνος απάντησε ότι ήταν ο Πλούτωνας. Τότε τρόµος συντάραξε τον Κάσσιο και τον σήκωσε από τον ύπνο. Ο Κάσσιος φώναξε τους υπηρέτες και τους ρώτησε για τον άνθρωπο. Εκείνοι δεν είχαν δει κανέναν. Ο Κάσσιος παρέδωσε για δεύτερη φορά τον εαυτό του στον ύπνο και ονειρεύτηκε την ίδια µορφή. Λίγες µέρες αργότερα, η ίδια η πραγµατικότητα επιβεβαίωσε την αξιοπιστία του ονείρου. Ο Οκταβιανός δηλαδή του επέβαλλε τη θανατική ποινή. ΚΕΙΜΕΝΟ 15: Ολόκληρη η ζωή των Γερµανών περιορίζεται στο κυνήγι και στις στρατιωτικές ασχολίες. Οι Γερµανοί δεν ασχολούνται µε τη γεωργία. Τρέφονται µε γάλα, τυρί και κρέας. (Αν και ζουν) στις πιο παγωµένες περιοχές φορούν µόνο δέρµατα και πλένονται στα ποτάµια. Κάθε φορά που η πολιτεία διεξάγει πόλεµο, εκλέγονται άρχοντες µε εξουσία ζωής και θανάτου. Στις ιπποµαχίες συχνά πηδούν κάτω από τα άλογα και µάχονται πεζοί: η χρήση εφιππίων θεωρείται ντροπή και µαλθακότητα. εν επιτρέπουν να εισάγεται το κρασί από τους εµπόρους σ αυτούς (ενν. στη χώρα τους), γιατί από αυτό το πράγµα, όπως πιστεύουν, οι άνθρωποι (ενν. οι άνδρες) γίνονται µαλθακοί και εκθηλύνονται. ΚΕΙΜΕΝΟ 16: Οι δικοί µας, αφού έριξαν τα ακόντια εναντίον των εχθρών, µάχονταν µε τα ξίφη. Ξαφνικά διακρίνεται στα νώτα το ιππικό. Οι κοόρτεις πλησιάζουν. Οι εχθροί στρέφουν τα νώτα και φεύγουν. Επιτίθενται σ αυτούς οι ιππείς. Γίνεται µεγάλη σφαγή. Ο Σεδούλιος στρατηγός και ηγεµόνας των Λεµοβίκων, σκοτώνεται. Ο στρατηγός των Αρβέρνων συλλαµβάνεται ζωντανός πάνω στη φυγή. Εβδοµήντα-τέσσερις στρατιωτικές σηµαίες παραδίδονται στον Καίσαρα. Μεγάλος αριθµός εχθρών αιχµαλωτίζεται και φονεύεται. Οι υπόλοιποι µετά τη φυγή σκορπίζονται στις επικράτειες. Την επόµενη µέρα στέλνονται πρεσβευτές στον Καίσαρα. Ο Καίσαρας διατάζει να παραδοθούν τα όπλα και να οδηγηθούν (µπροστά) οι ηγεµόνες. Ο ίδιος παίρνει θέση µπροστά στο στρατόπεδο. Εκεί οδηγούνται οι στρατηγοί. Ο Βερκιγγετόριγας παραδίδεται, τα όπλα καταθέτονται. 4

ΚΕΙΜΕΝΟ 17: Μεγάλος φόβος έπιασε το στράτευµα από τις διαδόσεις των Γαλατών και των εµπόρων, οι οποίοι διακήρυσσαν ότι οι Γερµανοί ήταν (άνθρωποι) µε φοβερή σωµατική διάπλαση και απίστευτη ανδρεία. Άλλοι ήθελαν να φύγουν προβάλλοντας ο καθένας και µια δικαιολογία. Μερικοί παρέµεναν παρασυρµένοι από ντροπή. Αυτοί δεν µπορούσαν ούτε να προσποιηθούν, ούτε να κρατήσουν τα δάκρυά (τους). Κρυµµένοι στις σκηνές είτε παραπονιόντουσαν για τη µοίρα τους, είτε θρηνολογούσαν για τον κοινό κίνδυνο µαζί µε τους φίλους τους. Σε ολόκληρο το στρατόπεδο υπογράφονταν και σφραγίζονταν διαθήκες. Από τις διαδόσεις και το φόβο αυτών ταράζονταν λίγο-λίγο ακόµη και αυτοί, οι οποίοι θεωρούνταν έµπειροι στα στρατιωτικά ζητήµατα. ΚΕΙΜΕΝΟ 18: Λένε ότι ο Ηρακλής οδήγησε τα βόδια του Γηρυόνη από την Ισπανία στον τόπο αυτό, όπου αργότερα ο Ρωµύλος έκτισε την πόλη Ρώµη. Υπάρχει η παράδοση ότι ο Ηρακλής ξεκούρασε τα βόδια κοντά στον ποταµό Τίβερη και ο ίδιος (από)κοιµήθηκε εκεί κουρασµένος από το δρόµο. Τότε ο βοσκός Κάκος, έχοντας πεποίθηση στις δυνάµεις του, τράβηξε κάποια βόδια σε σπηλιά από τις ουρές στραµµένα ανάποδα. Μόλις ο Ηρακλής σηκώθηκε από τον ύπνο, είδε το κοπάδι και κατάλαβε ότι έλειπε (ένα) µέρος, κατευθύνθηκε προς την πάρα πολύ κοντινή σπηλιά. Αλλά, όταν είδε τις πατηµασιές των βοδιών να είναι στραµµένες προς τα έξω, επειδή βρέθηκε σε αµηχανία άρχισε να αποµακρύνει το κοπάδι από τον εχθρικό τόπο. Αλλά το µουγκρητό των βοδιών που ακούστηκε από τη σπηλιά έκανε τον Ηρακλή να γυρίσει προς τα πίσω. Τότε ο Κάκος, επειδή προσπάθησε να εµποδίσει αυτόν µε τη βία, σκοτώθηκε µε το ρόπαλο του Ηρακλή. ΚΕΙΜΕΝΟ 19: Όταν ήταν ύπατοι ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας και ο Γάιος Αντώνιος, ο Λεύκιος Σέργιος Κατιλίνας, άνδρας µε (πάρα) πολύ αριστοκρατική γενιά (καταγωγή) αλλά µε πολύ διεστραµµένο πνεύµα (χαρακτήρα), συνωµότησε εναντίον του κράτους. Ακολούθησαν αυτόν κάποιοι επιφανείς, αλλά αχρείοι άνδρες. Ο Κατιλίνας διώχθηκε από την πόλη (ενν. Ρώµη) από τον Κικέρωνα. Οι σύντροφοί του συνελήφθησαν και στραγγαλίστηκαν στη φυλακή. Ο ίδιος ο Κατιλίνας µε το στρατό του, αφού νικήθηκε µε µάχη, από τον Αντώνιο, τον άλλο ύπατο, σκοτώθηκε. Ο Γάιος Σαλλούστιος αναφέρει ότι σκοτώθηκαν πολλοί ακόµη Ρωµαίοι στρατιώτες στην ίδια την πολύ φονική µάχη (και) ότι τραυµατίστηκαν εξάλλου βαριά πολλοί (άλλοι). ΚΕΙΜΕΝΟ 20: Ο Κλαύδιος στο πεντηκοστό έτος της ηλικίας του (σε ηλικία πενήντα ετών) πήρε την εξουσία (έγινε αυτοκράτορας) χάρη σε κάποιο παράδοξο και τυχαίο γεγονός. Όταν διώχθηκε από τους δολοφόνους του Καλιγούλα, αποσύρθηκε σε θερινή κατοικία, της οποίας το όνοµα είναι Έρµαιο. Λίγο αργότερα επειδή τροµοκρατήθηκε από τα νέα της σφαγής σύρθηκε προς το πολύ κοντινό λιακωτό και κρύφτηκε ανάµεσα στα παραπετάσµατα που κρεµόντουσαν στην πόρτα. (Ένας) στρατιώτης που έτρεχε πέρα-δώθε πρόσεξε τα πόδια του. Αναγνώρισε αυτόν που κρυβόταν. Αφού τον τράβηξε έξω τον προσαγόρευσε αυτοκράτορα. Από εκεί οδήγησε αυτόν στους συντρόφους του. Μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο απ αυτούς σκυθρωπός και περιδεής, ενώ το πλήθος που τον συναντούσε τον λυπόταν σα να επρόκειτο να πεθάνει. Την επόµενη µέρα ο Κλαύδιος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Επιµέλεια: Αλέξανδρος Γ. Αλεξανδρίδης Φιλόλογος 5